WhivieBlog

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Edition No 6, OB 2020
Kleur: mahonie
ABV: 48.6%

Finale

Daar is hij dan: de 6^e en blijkbaar de laatste expressie in de Macallan Edition-reeks. Ik had het voorrecht hem te leren kennen via een online presentatie door Macallan en kreeg naast de whisky ook flink wat uitleg, weliswaar doorspekt met platitudes en lofzang, maar dat is niet meer dan logisch als de presentator de ambassadeur van het merk is, natuurlijk. Het moet gezegd: het was allemaal picobello georganiseerd, het pakket dat ik ontving was buitengewoon (en dus meer dan en sample, laat dat duidelijk zijn) en dan bleek de whisky nog eens erg lekker op de koop toe. Tja.

Heerlijke neus op pruimen, kersen, toffee & koffie, gekarameliseerde hazelnoten, vijgen en een hint van cuberdons. Onmiddellijk aan een goeie kruidigheid met kaneel en gember. Hij doet me onmiddellijk denken aan een bakkerij tijdens de eindejaarsfeesten.

Lekker olieachtig, onmiddellijk erg zoet en wederom best kruidig, bijna pikant zelfs. Die eerste slok is één en al kaneelbroodjes, geroosterde noten, karamel, pruimenconfituur en koffie. Vanaf de tweede slok denk ik eerder aan walnoten en orangettes. Evolueert nog prima in het glas. Ja, dit is complex te noemen.

De afdronk is lekker lang, blijft kruidig en zoet en is erg bevredigend.

Schoolvoorbeeld van Macallan, toch wel en een erg waardige afsluiter van een interessante reeks. Gaat over de toonbank voor zo’n 135 EUR. Mijn favoriet van de reeks, op de hielen gevolgd door de tweede. De eerste heb ik warempel nog steeds niet kunnen proeven en het zal er nu wel niet meer van komen ook niet, vrees ik.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-10-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Classic Cut, OB 2019
Kleur: koper
ABV: 52.9%

Hommage

De Classic Cut reeks van Macallan werd in 2017 gelanceerd en zou je als een hommage aan de Macallan van weleer kunnen zien – vóór de lancering van de Fine Oak waarbij voor het eerst bourbonvaten gebruikt werden. Het is een jaarlijkse limited release van Macallan die uitsluitend op sherryvaten rijpte – sherry seasoned cask, ter verduidelijking – en bovendien op vatsterkte wordt gebotteld. De editie van 2019 die nu in mijn glas zit, heeft een ABV van 52.9%.

Het eerste wat ik ruik is de eik! Dat had ik niet verwacht en was ik in eerste instantie niet zo blij mee. Maar laat hem vijf minuten ademen in het glas en alles komt goed. Meer dan goed zelfs, hij wordt lekker aromatisch op verse vijgen, aardbeien, dadels en gestoofde kweepeer. Als je nog langer wacht wordt hij zelf een tikkeltje snoeperig. Rode-veter-snoep en zure matten.

Pikant en volmondig. Zeg maar, romig. Sultanas, rood fruit in een stoofpotje en flink wat kruidigheid. Bakkerijkruiden, gember, nootmuskaat, kaneel en zelfs iets van zwarte peper.

De afdronk is waar je de sherryinvloeden nog het meest opmerkt. Die duurt lekker lang, blijft kruidig en droogt langzaam, maar je blijft wel achter met een plakkerige mond vol kandijsiroop.

Hier tel je zo’n 125 EUR voor neer, maar dat heb ik er met veel plezier voor over. Deze is echt top. Ondertussen werd de Classic Cut 2020 reeds met veel poeha op ons losgelaten, maar ik heb nog niet het geluk gehad een sample (of fles) te pakken te krijgen.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 19-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Estate, OB 2019
Kleur: amber
ABV: 43%

Easter Elchies

Het Macallan Estate – het Easter Elchies landgoed dus – is 485 hectare groot en ligt aan de oevers van de Spey. Master Blender Sarah Burgess liet zich door dit landgoed inspireren om deze NAS-expressie van Macallan te lanceren, uiteraard gestookt van de eigen gerstoogst. De whisky kreeg ook een exclusieve verpakking die de consument er van moet overtuigen om hiervoor zo’n 215 EUR neer te tellen. Dat lukt blijkbaar toch niet helemaal, want vandaag de dag is deze expressie nog steeds vlot te vinden.

De neus is heerlijk aromatisch met flink wat sherry-invloeden in de vorm van nootmuskaat, kaneel en gekarameliseerde noten, sinaasappelolie en wat geflambeerde banaan. Flink wat zoete mout, een hint van donkere honing en gedroogd fruit. Maar, toegegeven, allemaal erg zacht en vriendelijk.

Op smaak komen de noten en gekonfijte gember eerst, gevolgd door melkchocolade, leder en rozijnen. Kaneel en nootmuskaat keren weer, gevolgd door droge eik en sinasschillen. Beboterde toast en vers geroosterde koffie. Alles bij elkaar erg lekker, moet ik zeggen. Maar wederom zacht en vriendelijk.

De afdronk vind ik erg goed. Die is lekker lang, kruidig, warmend met mooie toetsen van appelsien op het sterfbed.

Dit was een erg aangename verrassing op één zaak na: de prijs. Maar absoluut erg lekker, daar moeten we niet flauw over doen.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 19-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan 18 Year Old Triple Cask Matured Fine Oak, OB 2018
Kleur: vol goud
ABV: 43%

Montélimar

In de nieuwe Triple Cask Matured reeks van Macallan is dit het paradepaardje met zijn 18 jaar rijping op drie types vaten: Amerikaans eiken en Europees eiken sherry seasoned casks en Amerikaanse bourbonvaten. Net als de 15-jarige expressie, is ook deze versneden naar 43%. Mijn fles werd in 2018 op de markt gebracht.

Ja, dit is wel erg aromatisch, hoor. Mooie mix van pruimen en verse vijgen met vanillevla en crème brûlée. Een cake met advocaat, verse nougat, pecannoten en zelfs een hint van donker bier. Doe daar nog wat bloemenhoning bij en een hint van woodsmoke en je kan je hier wel een kwartiertje mee amuseren.

Fluweelzacht op de tong. Sexy en clean met flink wat fruitige toetsen – appelsien komt plots stevig opzetten – en noten. Tikkeltje zesty en kruidig, maar wel perfect gebalanceerd. De nougat keert weer en transporteert me terug naar Montélimar in het zuiden van Frankrijk.

De middellange afdronk evolueert van fruit naar noten en eindigt met een licht drogende toets van vers geboend leder.

Een erg elegante Macallan. Ik ben zowaar onder de indruk. Maar 200 EUR is niet echt vriendelijk geprijsd, me dunkt (ter vergelijking, de 15 Year Old kost de helft). Met dank aan Timon voor het sample.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

In de nieuwe Triple Cask Matured reeks van Macallan is dit het paradepaardje met zijn 18 jaar rijping op drie types vaten: Amerikaans eiken en Europees eiken sherry seasoned casks en Amerikaanse bourbonvaten. Net als de 15-jarige expressie, is ook deze versneden naar 43%. Mijn fles werd in 2018 op de markt gebracht.

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan 15 Year Old Triple Cask Matured Fine Oak, OB 2018
Kleur: goud
ABV: 43%

Copy/paste

Deze 15-jarige Triple Cask Matured whisky van Macallan rijpte op Amerikaanse en Europese vaten die met sherry werden geprepareerd en voormalige bourbonvaten. Het is de opvolger van de Fine Oak reeks die in 2018 geherlanceerd werd. In tegenstelling tot zijn jongere broertje (de 12-jarige) werd deze gebotteld op 43%.

De neus getuigt van zoete mout, perzik, amandelen en een karrenvracht aan donkere honing. Doe daar nog een theelepel Graeffe suiker bij, gekonfijte gember en het plaatje is compleet. Ik verdenk Macallan er van dat het niet alleen om spirit gaat die drie jaar langer gerijpt heeft, maar dat er ook meer sherryvaten in de mix gegaan zijn. Ik vind deze best sexy op de neus.

De body is oké en het iets hogere alcoholpercentage geeft hem wat punch. Lekker zoet en kruidig tegelijkertijd, maar tevens licht drogend. De smaak is een copy/paste van de neus. Enkel dat drogende element, alsof ik aan leer lik, had voor mij niet gehoeven. Maar dat is mierenneuken.

De afdronk is middellang op gezoete thee en kruidnagel die je mond gezellig warm houdt.

We moeten hier niet flauw over doen: dit is een prima Macallan en zijn prijs van 100 EUR dubbel en dwars waard. Deze kan je gerust aan je gasten serveren en ze zullen allemaal aangenaam verrast zijn. Een crowd pleaser noem ik dat. Bedankt, Timon, voor het erg gulle sample. Ik kon hem zelfs drie keer proeven. This crowd is pleased, indeed.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan 12 Year Old Triple Cask Matured Fine Oak, OB 2018
Kleur: goud
ABV: 40%

Rozijntjes

Toen Macallan de Fine Oak introduceerde – ondertussen toch al meer dan een decennium geleden – veroorzaakte dit toch een kleine aardverschuiving. Tot dan stond Macallan immers bekend als het huis dat uitsluitend op sherryvaten rijpte, maar met de Fine Oak werd voor het eerst ook gebruik gemaakt van bourbonvaten. Nu, zo’n tien jaar later, volgt er een nieuwe Fine Oak reeks, weliswaar Triple Cask Matured. Zoals de naam al doet vermoeden is deze nieuwe Fine Oak whisky reeks op drie types vaten gerijpt, zijnde bourbon en sherry seasoned casks.

De neus is erg zacht en toegankelijk op zoete mout, honing en havermoutpap met slechts een hint van appelsienmarmelade en wat rozijntjes. Wat amandelspijs en kaneel.

De body is prima en de malt is licht gekruid op kaneel, kruidnagel en wat anijs. Maar het fruit gaat nu eerder de gekonfijte en gedroogde richting uit. De rozijntjes steken er met kop en schouders bovenuit.

De finish is net iets langer dan kort, maar biedt niets nieuws.

Prima instapper van dit bekende huis aan een eerlijke prijs. Allemansvriend, maar dat stoort me allerminst. Enige minpuntje: deze is gebotteld op 40% (de 15- en 18-jarige op 43%). Waarom toch? Bedankt voor het gulle sample, Timon.

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Edition No 5, OB 2019, 260.000 bts
Kleur: oud goud
ABV: 48.5%

Pantone

De Edition No 1 heb ik helaas gemist en is ondertussen zo duur geworden dat ik hem wellicht nooit meer zal kunnen proeven. Edition No 2, een samenwerking met de chefs van het wereldvermaarde Spaanse restaurant El Cellar de Can Roca vond ik geweldig. Edition No 3 met de hulp van de Master Perfumer Roja Dova was ook erg goed. Voor Edition 4 selecteerde Macallan’s Bob Delgarno zelf een erg groot aantal vaten wat resulteerde in een release van zo’n 300.000 flessen, maar qua smaak kwam hij niet in de buurt van de vorige edities. Binnenkort wordt de zesde op ons losgelaten, dus haalde ik het sample van de Edition No 5 vanonder het stof. Voor deze release werd samengewerkt met… euh… Pantone, het bedrijf uit New Jersey dat gespecialiseerd is in… kleuren. Wat dat precies met de whisky te maken heeft, afgezien van de unieke kleur voor de verpakking, is me niet meteen duidelijk. Niet minder dan 525 (!) vaten werden gebruikt voor de vatting, vandaar dat deze ‘limited edition’ ‘gelimiteerd’ is tot 260.000 flessen… het hoeft dan ook niet te verbazen dat deze nog courant verkrijgbaar is.

De neus heeft wat tijd nodig, maar ontplooit zich dan toch tot een elegante mix van sultanas, perensiroop, toffee en gember. Er zit ook een mooie florale toets in, die vergezeld wordt van ietwat drogere toetsen van eik. De schil van appelsien komt groots opzetten – ik hou daar wel van – terwijl lederpoets zijn intrede niet mist.

Olieachtig en zoet, maar ook best gepeperd. Appelsien en gember keren weer en gaan rozijntjes en noten vooraf. Zoete mout, bloemige honing, verse vijgen en perensiroop. Hint van koude espresso. De kruiden zorgen er voor dat je mond constant warm blijft.

De afdronk is zijn forté: lekker lang, zacht drogende kruidigheid met wat pure chocolade op het sterfbed.

Mijn Dark Side ging weer op zoek naar flaws in deze whisky, maar de eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat deze weer best lekker is.

PS. Mocht iemand Edition No 1 open hebben en bereid zijn mij een sample te verkopen: graag!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 31-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: BenRiach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: BenRiach 12 Year Old The Smoky Twelve, OB 2020
Kleur: vol goud
ABV: 46%

Bananenbrood in de Oven

De nieuwe core-range heeft zowel een 10- als 12-jarige nieuwe versie, zowel ongeturfd als geturfd. Maar het leuke is wel dat de vaten in de mix voor elke expressie verschillende zijn. Dat maakt het, voor mij althans, veel boeiender. Deze Smoky Twelve is een vatting van bourbon- en sherryvaten, alsook Marsala wijnvaten. Dat klinkt interessant, toch? Het moet wel fijn zijn voor Rachel Barrie om als Master Blender over zoveel mooie casks te beschikken om mee te spelen.

Topneus! Flink wat appelsien en geroosterde amandelen, maar met een mooi rokerig kantje. Wat rozijnen en rood fruit schemeren door op de achtergrond. Okkernoten en kruidnagel in de mix. Bananenbrood in de oven. Als hij dit op smaak kan volhouden, hebben we een winnaar.

Hoewel de body wat aan de lichte kant is, zit de smaak prima. De Marsala mag dan wel zijn stempel gedrukt hebben, waardoor we flink wat rood fruit als kersen en aardbeien aangeboden krijgen, dat neemt niet weg dat dit mooi aangevuld wordt met pure chocolade, kruidnagel, gekonfijte appelsienschillen en vanille. Erg compleet, rond en simpelweg bevredigend.

De amandelen en vooral de appelsien keert weer in de middellange, zacht rokerige afdronk.

Dit is duidelijk mijn favoriet van de nieuwe core-range, terwijl ik stiekem gehoopt had dat dit een ongeturfde versie zou zijn. Maar goed, het zij zo. Deze is top.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: BenRiach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: BenRiach 10 Year Old The Smoky Ten, OB 2020
Kleur: goud
ABV: 46%

Reine Claude Pruimpjes

BenRiach staat al langer bekend om haar geturfde expressies en dus kon deze niet ontbreken in de totaal vernieuwde core-range. Deze werd gestookt van een mix van zowel geturfde als ongeturfde mout en rijpte op een combinatie van bourbonvaten, Virgin Oak en Jamaicaanse rumvaten. Rachel Barrie heeft zich weer eens mogen uitleven in het warehouse, zoveel is duidelijk. Nota bene: deze zit op 46%, terwijl de ongeturfde Original Ten het met 43% moet stellen.

De rokerigheid is delicaat en ondersteunend, maar verre van dominant. Wat wel domineert zijn de appels en Reine Claude pruimpjes, alsook wat honing en… kokosnoot! Echt waar. Leuk en lekker.

De body mocht iets meer om het lijf hebben, moet ik bekennen. Deze valt een beetje licht uit. Maar op smaak is het wel dik in orde: honing, perzik, Reine Claude pruimpjes en kokosnoot en dan die rokerigheid die als het ware als een laagje daarbovenop komt te liggen en kaneel en gekonfijte gember met zich mee brengt.

In de afdronk ben ik aangenaam verrast door gezouten boter, romige honing en vanille, maar vooral die rokerigheid die maar blijft hangen. Mijn mond wordt er gezellig warm van. Op het sterfbed komen de Reine Claude pruimpjes nog even piepen en  vormen zo de rode draad van deze malt.

Erg mooie, vriendelijke geprijsde, geturfde BenRiach. Reken op 45 EUR.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: BenRiach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: BenRiach 12 Year Old The Twelve, OB 2020
Kleur: vol goud
ABV: 46%

Step Up

Naast de nieuwe tienjarige instapper – The Original Ten gedoopt – is er ook een nieuwe twaalfjarige expressie in elkaar gestoken door Rachel Barrie, de master blender van BenRiach. Voor deze whisky huwde ze zowel bourbon- als sherry- als portvaten. Leuk weetje: de nieuwe range wordt niet bijgekleurd.

Heerlijke fruitige neus met flink wat zwarte bosbessen, kweepeer en bloedappelsien. Daar mag nog een scheut ahornsiroop bij en een hint van origine chocolade. Hola, dit is geweldig goed, hoor.

Hij is lekker romig op de tong en offreert hazelnoten, rum-rozijntjes, mokka en gebakken appels. Daar komen flink wat bakkerijkruiden bij en wederom wat bloedappelsien, schil incluis. Rijk en rond.

De afdronk is lekker lang – verrassend lang, zelfs – op mokka, ahornsiroop en gedroogd fruit met gekonfijte appelsienschillen op het sterfbed.

Een heuse step up van de Original Ten. Zo’n 40 à 45 EUR, wat hij meer dan waard is. Deze mag in de barkast.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: BenRiach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: BenRiach 10 Year Old The Original Ten, OB 2020
Kleur: goud
ABV: 43%

Kruidige Instapmalt

In de nazomer van 2020 kreeg BenRiach een nieuwe core-range. De flessen en tubes kregen een nieuwe look, maar belangrijker: Rachel Barrie (mijn muze bij Auchentoshan tot enkele jaren geleden, weet u nog?) koos voor een volledig nieuwe samenstelling voor wat nu ‘The Original Ten’ wordt gedoopt. Drie types vaten kwamen hier aan te pas: bourbon, sherry en virgin oak. Leuk weetje: het is de enige uit de range die op 43% zit, de rest zit op 46%. Aan de slag!

De neus is zacht en erg toegankelijk met flink wat fruit zoals nectarines, appels en peren, maar ook meloen en abrikozen. De virgin oak zorgt voor een extra kruidigheid, met onder meer vanille en cederhout.

De body is best oké en de malt is onmiddellijk zoet en kruidig. Vanille en kaneel, maar ook wat nootmuskaat en chili pepers. Het fruit is nu eerder beperkt tot overrijpe peer en abrikozen, maar er komt wel wat woodsmoke en iets van noten aan te pas. En een vers gebakken croissant! Leuk.

In de middellange finish blijven de vanille, noten en kruiden wat hangen. Ik krijg het er zowaar een beetje warm van.

Allemansvriend met ballen, dankzij de kruidigheid. Zo’n 35 à 40 EUR, wat zeer schappelijk geprijsd is! Prima instapmalt.

82/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: BenRiach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: BenRiach 16 Year Old, OB 2014
Kleur: koper
ABV: 43%

Hazelnoten

Eind 2020 kondigde BenRiach aan dat ze de core-range helemaal in het nieuw gingen steken, zowel de liquid als de look. Daar moet ik het fijne van weten, maar eerst proef ik nog eens een oudere botteling om de smaakpapillen te acclimatiseren aan deze mooie Speysider. Dat doe ik met deze 16-jarige BenRiach die gebotteld werd in 2014. Hij stamt nog uit een tijd dat er op het label gewoon ‘matured in oak casks’ werd vermeld. Het was al tien jaar geleden dat ik deze nog geproefd had, stel je voor.

De neus is zoetzuur op hazelnoten en pompelmoes, zoete mout en een karrenvracht aan melkchocolade. Hint van toast, besmeerd met een dun laagje honing. Langzaam maar zeker wordt hij zoeter op abrikozentaart. Prima.

De body is wat licht, maar niet waterachtig. Nu komt citrusfruit eerst (pompelmoes en appelsien), onmiddellijk gevolgd door een mooie kruidigheid. Denk gember, zoethout en witte peper. Hier is zonder enige twijfel ook sherrygerijpte BenRiach in de mix gegaan, want nu krijg ik abrikozen, rozijntjes en kruidnagel. Een hint van woodsmoke. Wordt alsmaar beter en overtreft wat de neus beloofde.

De afdronk is middellang, zoet en een tikkeltje ‘boozy’ als u begrijpt wat ik  bedoel.

Dat blijft toch altijd een goeie whisky, hé? Erg bevredigend. Bedankt voor het sample, Benny.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Nc’nean is een nieuwe distilleerderij, die natuur hoog in het vaandel draagt. Ze verbouwt de gerst dan ook volledig organisch en gebruikt voor de productie enkel hernieuwbare energie. Zelfs de verpakking, zowel fles als koker, zijn van gerecycleerd materiaal. In 2020 werd dan de eerste release ‘Ainnir’ op vatsterkte gelanceerd (1320 flessen), onmiddellijk gevolgd door deze algemene – weliswaar versneden – eerste batch, die ondertussen al volledig uitverkocht is. Het is een vatting van 14 vaten, 65% STR rode wijnvaten en 35% voormalige bourbonvaten.

Distilleerderij: Nc’nean
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Nc’nean Organic Single Malt Batch 1, OB 2020, 5.040 bts
Kleur: licht goud
ABV: 46%

New Kid on the Block

Nc’nean is een nieuwe distilleerderij (die initiëel Ncn’ean gedoopt werd, maar omdat niemand dat kon uitspreken werd het Nc’nean), genoemd naar Neachneobhain, de Keltische koningin der spirits en beschermster der natuur, iets wat deze distilleederij hoog in het vaandel draagt. Ze verbouwt de gerst dan ook volledig organisch en gebruikt voor de productie enkel hernieuwbare energie. Zelfs de verpakking, zowel fles als koker, zijn van gerecycleerd materiaal. De eerste spirit liep in 2017 uit de alambieken, het productieproces destijds nog opgezet met Dr Jim Swan, die twee weken eerder overleed. In 2020 werd dan de eerste release ‘Ainnir’ op vatsterkte gelanceerd (1320 flessen), onmiddellijk gevolgd door deze algemene – weliswaar versneden – eerste batch. Leuk weetje: fles nummer 1 van de Ainnir brak alle records toen het in augustus 2020 werd verkocht per opbod – weliswaar voor het goeie doel – voor maar liefst £41.004! Deze Batch 1 is ondertussen al uitverkocht. Het is overigens een vatting van 14 vaten, 65% STR rodewijnvaten en 35% voormalige bourbonvaten.

De neus is speels en jong, maar niet immatuur. Zoete mout, karamel en noutgat, bloemige honing, wilde bloemen en een hint van pomelo. Fris en fruitig en doet me een beetje aan Lowland denken.

De malt is lekker romig en zacht gekruid op witte peper en zoethout. Het speelse is ook op smaak van toepassing met naast de zoete mout en de hazelnoten nu vooral wat citrusfruit in de vorm van pomelo en limoen. Een beetje frisheid is zijn deel, alsof er wat munt in zit. Erg zomers.

De afdronk is middellang, aangenaam warm en fruitig op meer citrus.

Dit is erg knap voor een drie-jarige malt. En ik beken, ik vind dat de verpakking er geweldig uit ziet. Het oog wil ook wat! Oorspronkelijk zo’n 55 EUR maar ondertussen nergens meer te vinden. Het is wachten op batch 2, dus.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 21-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Heaven Hill
Regio: USA
Fles: sample van Steven Ver Eecke & Olivier Vandermaele
Kleur: brons
ABV: 50.5%

Redfight

Misschien herinnert u zich nog het experimentv dat Steven Ver Eecke en Jordi Bauters uitvoerden met een rode-wijnvat. Dat was lekker en plezant, vonden zowel zij als ik. Dus gingen ze lustig door. Steven stak deze keer de koppen bij elkaar met een andere vriend, Olivier Vandermaele, en probeerde een nieuw experiment uit. ‘Deze is moeilijk te ontleden’, liet Steven verstaan. Challenge accepted! Ik liet hem op aanraden van Steven eerst een kwartiertje ademen.

Betrekkelijk snoeperige neus op cuberdons en vlierbloesem, alvorens helemaal richting Amerikaanse Rye te gaan. Maïs op de barbecue, koude koffie, violetjes (de snoep) met een hint van kruidnagel en koude koffie. Nat asfalt (no joke!) en kersenpitten. Ik kan op de neus alvast geen wijn detecteren, maar port behoort nog tot de mogelijkheden, omwille van de rode vruchtentoets. Na wat ademen komt daar heerlijke karamel bij, die me doet denken aan de platte schijven van Quality Street. Die maakt de neus lekker romig. Ten langen leste komt er ook een herbale toets aan te pas. Met water worden de kruiden wat gedoofd en komt er meer zoetigheid door, met name aardbeien en kersen en zelfs wat Engelse drop.

Hij is echt vettig in de mond. Gezellige plakboel. Komt wel stevig binnen, amai. ABV zit volgens mij boven de 55%. Opnieuw moet ik in eerste instantie aan Amerikaans gerief denken, met een grote kruidigheid die me wederom aan Rye whiskey doet denken. Kruidnagel, staartpeper en wat gekonfijt rood fruit, appelsienzeste en een mooi bittertje van het vat. Het rode weinige fruit dat ik op de neus kreeg, komt op smaak niet meteen terug. De karamel daarentegen wel. Nog wat zoethout. Snoeperig blijft hij sowieso. Verdund verliest hij een groot deel van zijn romigheid en zijn de kruiden ook een pak kalmer, en komt er meer rood fruit naar voren. Kersen en aardbeien, net zoals op de neus. De snoeperigheid vertaalt zich nu meer naar cuberdons en bonbons met amandellikeur.

De afdronk is lang en kruidig, met zowel een zuurtje (appelsien) als een bittertje (hout). Kersenpitten keren weer op het sterfbed.

Zonder water een stevige kerel, die prima past bij een espresso. Met water is hij een pak toegankelijker, maar snoeperiger en iets minder interessant (note to self: ge hebt er teveel water bij gedaan). Nu ben ik eens benieuwd naar het ware recept, Steven…

84/100

Update: nadat ik Steven mijn tasting notes had bezorgd, kreeg ik volgende feedback ‘Moet zeggen, uw smaakpapillen zitten zeer goed, met dat ‘Amerikaans gerief’. Wat bleek? Ze hadden een rode wijn – Merlot – in een 5-liter vat gedaan en na 5 maanden impregneren er uit gekieperd om het vat te vullen met 5 liter Fighting Cock 6 Year Old ‘103 Proof’. Die bourbon kreeg 3 weken de tijd om te rijpen en verloor daarbij een volle percent ABV. En dan nog een naam bedenken, natuurlijk. Het werd Redfight, een samentrekking van rode wijn en de naam van de bourbon. Al goed dat ze niet voor Red Cock gegaan zijn… (note to self: shut up!). Het blijven leuke experimentjes. Keep ‘m coming!

Geproefd door Mark Dermul op 05-09-2020

Distilleerderij: Longmorn
Regio: Speyside
Fles: Longmorn 8 Year Old 2012/2020 Art Malts, Private bourbon cask, 25 bts
Kleur: goud
ABV: 64.8%

Funky

Een goeie vriend van me lanceerde niet zo gek lang geleden een privé-botteling, die slechts 25 flessen sterk is. Dat noem ik nog eens gelimiteerd. Je kan je dan ook wel voorstellen dat ik erg blij was hier een fles van te pakken te krijgen. En hoewel 110 EUR niet weinig is – zeker niet als je de leeftijd van de malt indachtig houdt – is hij het toch dubbel en dwars waard. Het is een erg jonge Longmorn – amper 8 jaar oud – die op vatsterkte gebotteld werd. 64.8%, u leest het goed!

De neus is mierzoet en ietwat snoeperig met een flinke toets van Mentos muntjes, rode-vetersnoep en Haribo beertjes. Hij heeft ook iets delicaats als een Ierse single malt, wat dan weer gevolgd wordt door iets van espresso. Maar het is nog niet gedaan, hoor. Nu krijg ik plots wat mais op de kolf en houtlijm, gevolgd door marsepein. Wat een schizofrene neus is me dat! Maar wel lekker. En plezant. Ik heb er zo’n kwartiertje plezier mee gehad.

Komt stevig binnen, natuurlijk. Marsepein en noten, beetje (veel) funky. Lait Russe met flink wat kandijsuiker, sultanas en gebakken appels. Melkchocolade. Appelsienlikeur. Amandelschaafsel. Doet wat aan rum denken. Kruidnagel, kaneel, zoethout, gekonfijte gember. Tintelend en dartel.

Middellange finish op appelsien- en abrikozenconfituur. Maar dat funky element waar ik niet meteen de vinger op kan leggen, tekent wederom present. Erg leuk.

Gaat erg goed als digestief bij de koffie, me dunkt. Vloeibaar dessertje.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

In mei vorig jaar proefde ik mijn beste – maar helaas ook duurste – Port Ellen ooit. Het was de 39-jarige The Spirit Safe, gebotteld in 2018. Deze tweede editie in de Untold Stories – 9 Rogue Casks – is zo mogelijks nog meer gelimiteerd, want slechts 1380 flessen wereldwijd. De fles werd tijdens (het virtuele) Feil Ile 2020 voorgesteld en is een vatting van 9 vaten waarvan men vond dat ze ongewone karakteristieken vertoonden die afweken van het typische Port Ellen distilleerderijkarakter. Bijgevolg lustten de blenders er destijds geen pap van. Maar wat een elegante dame. Nee, een diva!

Bottelaar: Liquid Art
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Croftengea 11 Year Old 2009/2020, Liquid Art for Glashelder, 99 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 51.8%

Gewaagd

Nog niet van Croftengea gehoord? Geen zorgen, u bent niet alleen. Sterker nog, na meer dan 4.500 geproefde whisky’s is dit nog maar de tweede Croftengea die ik aan de lippen zet! Deze malt is één van de meest geturfde versies die de erg veelzijdige distilleerderij Loch Lomond maakt. Hij is eigenlijk bedoeld om een peaty toets te geven aan de Loch Lomond blends, maar heel af en toe verschijnt hij als single malt op de markt. Dit is er zo eentje, gebotteld door Liquid Art en geselecteerd door whiskyclub Glashelder. Grappig detail: er werden twee labels ontworpen door een jonge kunstenaar uit Mol; een paars/oranje voor de oneven nummers en een blauw/groen voor de even nummers van de 99 beschikbare flessen.

Oh, da’s een erg mooie neus! Zag ik niet aankomen! Een mooie zoetigheid van het graan met flink wat vanille, maar ook gedroogde abrikozen en perzik. Heerlijke toffee en sultanas en een licht groene, herbale toets. Dan komt citrusfruit opzetten. Doe maar pompelmoes. Daaronder zit een licht rokerige toets, maar echt peaty zou ik deze – althans op de neus – niet noemen.

Mooie, oliechtige body en nu komt de turf wél eerst. Hij wordt zelfs flink rokerig, maar natuurlijk is dit Highland peat, dus verwacht u niet aan medicinale toetsen zoals bij een Ileach. Het zoete, quasi tropische fruit keert weer (er komt flink wat mango bij), aangevuld met gezouten karamel. Hij krijgt zelfs iets snoeperigs, als van Turks Fruit. Dit is erg aangenaam.

In de middellange afdronk krijg ik zoethout en wat kruiden van het hout.

Als ik zeg dat ik het een gewaagde keuze vind, heb ik het natuurlijk enkel over de naam die niet bekend is bij het grote publiek. Maar eens je hem geproefd hebt, weet je waarom Glashelder het vat selecteerde. Uitstekende Croftengea! Verkrijgbaar voor 99 EUR.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 22-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Pittyvaich
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Pittyvaich 23 Year Old 1985/2008, Cadenhead’s, Rum Finish, 170 bts
Kleur: vol goud
ABV: 49.6%

Kokosmelk

Pittyvaich is een bijzondere distilleerderij. Ze heeft immers de dubieuze eer de distilleerderij te zijn met de jongste carrière, net geen twintig jaar. Geopend in 1974 door Arthur Bells & Sons en reeds in 1993 gesloten door toenmalig eigenaar Diageo, slechts twee jaar nadat de Pittyviach 12 Year Old in de Flora & Fauna reeks voor het eerst op de markt was gekomen. Sinds 2002 zijn er enkel nog enkele warehouses overeind gebleven, de rest is afgebroken. Ik proef een 23-jarige uit 1985 die een rum finish kreeg, gebotteld door Cadenhead’s.

De rum finish heeft alvast op de neus zijn stempel wel gedrukt. Hoewel het DNA van de malt aanwezig is, wordt deze neus toch gedomineerd door een grote zoetigheid die aan kokosmelk en amandelolie doet denken. Hij is waxy en een beetje snoeperig. Denk guimauve – iets wat ik altijd als prettig ervaar in een whisky. Wat munt, vanille, gember en iets van brandwondenzalf. Tikkeltje vreemd, toch wel. Maar aangenaam, laat dat duidelijk zijn.

De body is flink olieachtig. De malt is pittig gekruid op zowel witte peper als nootmuskaat met wat gember in de mix. Een licht bittere toets als van kastanjes wordt snel ingepakt met de zoete rum. Kokosmelk met ananas en wat marsepein. Iets van grapefruit, ook. Wederom erg aangenaam, maar de rum domineert en ik ben niet zeker of ik dat wel zo leuk vind.

De afdronk is middellang, zacht gekruid en erg zoet met iets van zonnebrandolie op het sterfbed.

Een vreemde, iets te zoete, maar wel interessante en atypische Pittyvaich. Dit is nog maar mijn zesde Pittyviach, ongelooflijk maar waar, maar ik heb (gelukkig) al veel betere geproefd dan deze.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)