WhivieBlog

Bulleit (spreek uit ‘bullit’, zoals kogel in het Engels) werd tussen 1830 en 1860 op de markt gebracht door Augustus Bulleit, maar met het overlijden van de creator verdween ook het merk. Tom Bulleit, achter-achter-kleinzoon van Augustus, bracht daar in 1987 verandering in. En Bulleit doet het blijkbaar zo goed, dat Diageo het merk inlijfde. Naast de gewone Straight Bourbon Whiskey hebben ze ook een 95 Rye en sinds kort is er deze 10 Year Old. Da’s best leuk.

Terwijl de meeste merken net leeftijdsaanduidingen gaan vervangen door NAS, doet Bulleit net andersom.

Toen ik vernam dat Asta Morris weer een Glen Keith 1994 op de markt ging brengen, wreef ik mij al anticiperend in de handen. Immers, de vorige release zo’n klein jaar geleden, was werkelijk fabelachtig maar wel bestemd voor Japan. Slechts 42 flessen bleven in onze contreien achter en werden verkocht via een Nederlandse slijterij. Uiteraard waren die snel weg en moest ik het stellen met een sample. Nu was ik wel degelijk op tijd om één van de 179 flessen te pakken te krijgen.

Ik heb de naam van deze distilleerderij al op verschillende manieren horen uitspreken, maar blijkbaar moet je toch ‘glen-toch-ers’ zeggen. Ze werd in hartje Speyside, nabij Keith, opgericht in 1897 door James Buchanan, de man die later wereldberoemd zou worden met zijn Black & White blend. Huidig eigenaar Chivas gebruikt hem voor zijn eigen blend, maar hij gaat ook in Ballantine’s (samen met Glenburgie en Miltonduff).

Dat Bert een zwak heeft voor dit soort malts mag blijken uit het feit dat dit al het vierde single cask is dat hij uitbrengt van deze distilleerderij.

Milltonduff uit Elgin is ook weer zo’n nobele onbekende. Net als Glenburgie is het één van de belangrijkste malts in de bekende blend Ballantine’s, maar net als Glenburgie loont het ook echt de moeite deze malt zelve te leren kennen. Dit single cask – een sherry butt – werd gedeeld tussen Europa en Maltoyama in Japan.

Wist-je-dat-je: het is de eerste Miltonduff onder het Asta Morris label.

Prima
Vinum uit Lommel was op zoek naar een single cask release van Kilchoman. Maar
zaakvoerder Peter Van Dijck stond voor een dilemma, want beide samples die hij
ontving vielen hem erg in de smaak. Peter kon niet kiezen en in een vlaag van
verbijstering besloot hij beide samples te mengen. Eureka!

De
vatting van beide casks leverde zijn favoriete expressie op en de Twin Cask
Release was geboren.

Deze Ardbeg was de limited release van Ardbeg Day
2018. Ik
moet bekennen, ik was een beetje Ardbeg-moe, want de speciallekes die ze
uitbrachten konden de standaard range niet overtreffen. Ik had dan ook niet
echt grote verwachtingen van deze Grooves. De naam verwijst overigens naar de
groeven die ontstaan in de rode wijnvaten nadat ze opnieuw geblakerd werden.

Maar
ondanks mijn vooringenomenheid, blijkt dit een leuke en interessante expressie
te zijn!

Hoewel er nergens een distilleerderij vermeld wordt op
het label, is het duidelijk dat de Smoky Scot een Islay whisky is. Het betreft
een 5-jarige Caol Ila die op bourbonvaten rijpte, alvorens gebotteld te worden op
46% door Aceo Ltd. En wat blijkt? Het is een stunner! Hier krijg je waar voor
je geld!

Voor
Feis Ile 2019 bracht Caol Ila een 22-jarige uit, maar die heb ik – ondanks
verwoede pogingen – (nog) niet te pakken kunnen krijgen. Vorig jaar was mijn
gabber Manny ter plekke, dus kon ik er met een gerust hart op vertrouwen dat de
Feis Ile release – een Caol Ila 10 Year Old – tot in Gent zou geraken. Het is
een vatting van 8 vaten: Refill American Oak Hogsheads en Rejuvenated European
Oak Butts – wat dat ook moge betekenen.

Pierrick
Guillaume, de Franse master distiller, heeft de vaten eigenhandig gekozen.

The
Heretic – de ketter in het Nederlands – was de Feis Ile 2018 release van Port
Charlotte (uit de Bruichladdich Distillery, natuurlijk) en is volgens het label
‘the last of the first’, waarmee wordt verwezen dat het de laatste vaten waren
van het eerste distillaat dat destijds uit de alambieken stroomde. Het is een
vatting van Amerikaanse eik, rumvaten en zelfs Franse wijnvaten.

In
2018 lanceerde Lagavulin voor het derde festival op rij een 18-jarige. Ik moet
toegeven dat die Feis Ile flessen, de Distillery Exclusives, maar vooral de
Jazz Festival bottelingen me echt wel aanstaan. Benieuwd of deze uit 2018 me
wederom zal bekoren. Hij werd samengesteld uit refill hogsheads en sherry
butts.

Voor
Feis Ile 2018 kieperde Kilchoman 4 bourbon barrels bij elkaar, wat resulteerde
in een gelimiteerde release van 744 flessen, die – naar verluid – erg snel
uitverkocht was. Ik kon dankzij de Whisky Amigos toch een fles te pakken krijgen
(waarvoor dank, Pascal!). Hij behoort tot de oudste Kilchoman op de markt met
zijn 11 jaar. Gestookt in maart 2007 en afgevuld in mei 2018.

Aan
de slag!

Voor
Feis Ile 2018 heeft Bunnahabhain 2 verschillende flessen uitgebracht: een
tienjarige op oloroso en een 15-jarige op Spaanse eik. Ik kon de hand leggen op
deze 10-jarige Moine en schonk hem tijdens mijn Feis Ile Masterclass in Gent.
Hij kwam in de top drie terecht.

Er
werden 1881 flessen uitgebracht, verwijzend naar het oprichtingsjaar van de
distilleerderij.

WhiskyClub.co
uit Taiwan heeft, in samenwerking met Kuva Spirits Collection een vat Glenrothes
1997 gebotteld. Niet minder dan 300 flessen van het first fill sherry butt
werden gelanceerd, maar… in drie batches van 100 flessen elk, met voor elke
batch een unieke verpakking! Dat is, voor zover ik weet, de eerste keer dat dit
gebeurd. Zo zijn er 100 flessen in een zwarte houten koker, 100 flessen in een
witte lederen koker en tot slot 100 flessen in een bamboe koker. De sterke man
achter de club, mijn vriend Joseph uit Taipei, liet me kiezen.

Ik
liet me verleiden tot de versie in de bamboe verpakking. Maar wat zegt de inhoud?

Voor
hun tiende verjaardag klopten de jongens en meisjes van The Nectar aan bij verschillende
distilleerderijen die ze vertegenwoordigen om iets speciaals te bottelen voor
hun 10e verjaardag. U kan een heleboel van die releases op mijn blog
terugvinden. Maar deze was uitverkocht voordat ik er erg in had. Gelukkig kon
ik hem via-via toch nog bemachtigen en ik ben er maar wat blij mee. Want het is
een kanjer van een Kavalan, op virgin oak nog wel. Da’s voor mij voor het
eerst. En wat een kleur!

Dit
is een limited edition speciaal uitgebracht door Kavalan voor de Taiwanese
WhiskyClub.co, waarvan mijn goeie vriend Joseph Wang voorzitter is. Ik heb de
fles tevens aan hem te danken. Deze kreeg nog een erg speciaal label en de naam
‘Vina’ mee. Vina is de godin van de wijnranken.

Moet
een erg sexy dame geweest zijn, getuige het ruglabel.

Eén van de mooiste souvenirs die je kan meebrengen van
een distilleerderijbezoek is ongetwijfeld een fles die je enkel ter plekke kan
kopen. Zo bracht ik voor mezelf en mijn maatje Manny een Distillery Reserve
mee. Het gaat om 300ml flesjes van verschillende vattypes. Toen ik er in
januari passeerde, ging het om een rum cask en een peaty cask. De Kavalan op
rumvat verhuisde naar Nederland, de andere bleef in Gent achter en ging vandaag
open.

Pittig detail:
mijn fles is nummer 002 van de 301. Fles 001 was niet
beschikbaar, want verdween in het distilleerderijarchief.

U weet dat ik een zwak heb voor new make spirit. Ik
heb er al aardig wat kunnen proeven. Wagging Finger kennen we vooral van hun
erg lekkere gin en sinds kort hebben ze ook een mooie Oude Genever op de markt.
Maar ik proef hun spirit, die ondertussen te slapen werd gelegd om uit te
groeien tot whisky. De spirit die ik voor mijn neus heb staan, werd gestookt op
6 februari van dit jaar en versneden naar 50%. Hij is licht geturfd: 20 tot 25
ppm.

Ik
voorspel dat dit een mooie whisky gaat worden!

Lucie
Stroesser is geen onbekende voor de meeste whiskyliefhebbers. Tot voor kort was
zij immers de Brand Ambassador van Arran. Eén van haar laatste wapenfeiten,
voordat ze vertrok naar haar geboorteland Frankrijk, was een tasting hosten in
Zammel, nabij Geel. En eigenaar Jan Vissers vroeg haar vatstalen mee te brengen
om zo het volgende private cask voor de Whisky Shop te bottelen. Hij koos dit
twaalfjarige sherry hogshead, gedistilleerd op 26 juli 2006 en gebotteld op 14
januari 2019.

Hij blies me van mijn sokken!

Writers’ Tears is, zoals duidelijk op het label vermeld
staat, ‘distilled, matured and bottled in bond for Walsh Whiskey Distillery Ltd’.
Het
gaat dus om gesourced whiskey, elders
geproduceerd dus. En da’s logisch, want de Walsh Whiskey Distillery werd pas in
2016 opgericht door Bernard en Rosemary Walsh. Het is nog even wachten tot ze
hun eigen gestookte whiskey op de markt kunnen brengen. Ondertussen genieten
wij van de op oloroso sherryvaten gerijpte Writers’ Tears Red Head.

Dit is al de vijfde uitgave in Jan Vissers’ zogenaamde
Italian Car Series. Ja, onze Jan heeft een zwak voor Italiaanse bolides. Op het
label prijkt de zogenaamde ‘sharknose’, een Ferrari 156 waarmee Willy Meiresse
in 1962 in Napels de Grand Prix won. Het betreft een single hogshead dat
afgevuld werd met spirit op 17 oktober 1995 en op fles getrokken op 27 maart
2019 op een vatsterkte van 49.6%.

Nou, mocht er een Grand Prix voor Benrinnes bestaan,
deze kwam ongetwijfeld op het podium terecht. Topklasse.