WhivieBlog

Naast de Armorik single malt, produceren ze bij de Distillerie Warenghem in het Franse Lannion tevens een geturfde malt die naar de naam Yeun Elez luistert, genoemd naar een nabijgelegen turfveld. Ik had het genoegen deze te proeven aan de woeste Bretoense kust.

Glen Moray is een van die distilleerderijen die vaak onder de radar blijft en voornamelijk produceert voor de blenders. Maar soms slagen onafhankelijke bottelaars erin een uitstekend single cask te selecteren. Dit is er zo één, gebotteld door Phil en Simon Thompson onder hun Thompson Bros-label. Het is een single bourbon cask uit 2007, gebotteld in 2023 op vatsterkte. En hoewel het exclusief voor Groot-Brittannië werd gelanceerd, had ik het geluk dat een vriend me een fles kon bezorgen.

Een gelimiteerde editie van Kentucky Owl, samengesteld door een Japanse Master Blender… Dat is op zijn zachts gezegd uniek. En kijk, de bourbon is inderdaad kaizen te noemen. Ik maakte deze Rambling op de Mont Saint Michel in Frankrijk. Enjoy!

De Shizuoka Distillery ging van start op 25 februari 2017, na oprichting door Gaia Flow, de importeur van merken zoals Blackadder, Mackmyra en het Belgische Asta Morris. Ze kochten het distilleermateriaal op van de legendarische, in 2011 ontmantelde Karuizawa distilleerderij. Liefhebbers van de gouden nectar wreven zich alvast in de handen, wetende dat deze stills meer dan waarschijnlijk opnieuw uitstekende whisky zou gaan produceren. Nou, ja, stills… uiteindelijk bleek er maar één bruikbaar, de andere twee waren gewoonweg te oud en staan enkel opgesteld in de nieuwe distilleerderij als hommage aan de verloren gegane glorie die Karuizawa is. Daarnaast hebben ze ook nog een andere still, die met hout wordt opgestookt. Daarom worden ze Pot Still K en Pot Still W genoemd: Karuizawa en Wood fired still. Ondertussen heeft Shizuoka al een en andere op de markt, dat zeer goed ontvangen wordt, maar wat we vandaag openen is toch wel heel erg speciaal. Joseph Wang, mijn vriend uit Taiwan en tevens voorzitter van de International Connoisseur Society, heeft namelijk ook enkele vaatjes aangeschaft en brengt deze uit in een zeer luxueuze verpakking met bijhorend verhaal onder de noemer World Symphony Series. Gestookt op 24 oktober 2018 en gebotteld op 30 april 2022, na rijping op een ex-bourbonvat. Het is een mix van new make uit beide stills.

Maar liefst 23 vaten van Cambus 1991 heeft onafhankelijk bottelaar Signatory Vintage in de afgelopen jaren gebotteld in hun bekende Cask Strength Collection – u weet wel, met die prachtige, maar onhandige decanters. Dit is eentje van de meer recentere, namelijk uit 2022, afkomstig van een refill sherry butt dat maar liefst 454 flessen op vatsterkte opleverde. Ik kreeg een flinke flesrest cadeau van mijn brother in drams Manny.

David Stirk publiceerde een zeer leuk en informatief boek getiteld ‘Independent Scotch – The History of Independent Bottlers’ dankzij de hulp van Crowdfunding. Als je het project financieel steunde kreeg je niet alleen een gesigneerde kopie van de eerste druk, maar meteen ook deze fles. Ik was één van de vele supporters en kon dus een fles aan mijn barkast toevoegen. Het betreft een single grain uit Edinburgh van maar liefst 26 jaar oud, gerijpt op een refill sherryvat.

Min Morsa is Zweeds voor ‘mijn moeder’ en gaat eigenlijk gepaard met een triest verhaal. Mijn goeie vriend Dominic verloor op 2 juni 2023 zijn moeder in een verkeersongeval. Ze was geboren in 1946. Op de dag van het tragische ongeval werd zijn broer Frédéric net 46 jaar oud. Vandaar het aantal flessen dat gebotteld werd van deze malt, die een eerbetoon vormt aan Mama. Het label, vol symboliek, is prachtig. De inhoud van de fles is op z’n zachts gezegd apart, want het is een jonge malt uit Israël die rijpte op een Orange Wine Cask – de eerste in zijn soort op vatsterkte. Ik nam de fles mee naar New York.

Royal Salute werd destijds gecreëerd om de kroning van Elizabeth II te vieren. Het is een verwijzing naar de ceremoniële kanonschoten die vanaf de Tower of London worden afgevuurd. Er zijn al verschillende versies van de Royal Salute op de markt gekomen. Voor deze speciale editie ‘The Peated Blend’ werd tevens gebruik gemaakt van malts die niet langer geproduceerd worden, namelijk Imperial en Caperdonich.

Bottelingen van de Thompson Brothers, die tevens de eigenaren zijn van de Dornoch distilleerderij, zijn in een mum van tijd uitverkocht. Ik voelde me dus erg gelukkig dat ik een paar van deze flessen van Auchentoshan aan mijn collectie kon toevoegen. Het is een vatting van twee refill barrels van mijn favoriete drievoudig gedistilleerde drankje, die 321 flessen op vatsterkte opleverde. Laten we eens kijken of deze Toshan 1998 lekker is.

U weet ongetwijfeld dat ik bekend sta als de Toshan Man, grote liefhebber en verzamelaar van de Lowland triple distilled malt Auchentoshan, opgericht in 1823. Op 3 september 2023 vierde Auchentoshan haar 200-jarige bestaan op de distilleerderij met cocktails, foodtrucks, lokale musikanten, single malt (doh!) en – de kers op de taart – de release van een speciale 25 Year Old voor de gelegenheid. Het spreekt voor zich dat ik daarbij was… dit is mijn verslag. En het is geen toeval dat dit Rambling 500 is! Oh, voordat we het vergeten… ik bezocht ook de Glenkinchie Distillery, de Clydeside Distillery, de Port of Leith Distillery en de Johnnie Walker Experience.

Macduff is een minder bekende distilleerderij omdat het overgrote deel van hun productie naar de blenders gaat, met name naar William Lawson’s. Ze vermarkten hun single malt onder de naam The Deveron, genoemd naar de nabijgelegen rivier. Maar ik heb het geluk een 14 jarige uit 2008 aan de lippen te zetten, gebotteld op vatsterkte door het Belgische Liquid Art.

Als er ‘Unnamed Orkney’ op het label staat, weten we allemaal wat er in de fles zit – en het is geen Scapa. In dit geval gaat het om een malt uit 2006 die 16 jaar lang rijpte op een sherryvat en dan gebotteld werd door het Nederlandse van Wees in hun bekende reeks The Ultimate. Een beetje een vreemde neus, maar heerlijk op de tong.

Ik ben net terug van een citytrip naar Ierland’s hoofdstad Dublin, waar ik alle distilleerderijen heb bezocht: Pearse Lyons, Teeling, Dublin Liberties, Roe & Co en Jameson. Het hoeft geen betoog dat dit een hele resem mooie herinneringen opleverde. Geniet van deze tour in mijn 15 minuten durende Rambling.

Nc’nean heeft net de nieuwe ‘zomerwhisky’ uitgebracht: Huntress. En deze keer gaven ze de malt de toepasselijke naam ‘Woodland Candy’ mee. De whisky werd geproduceerd met niet minder dan 4 verschillende gistsoorten, inclusief die normaliter gebruikt wordt voor het maken van rode en witte wijn, wat resulteerde in een malt met flink wat toetsen van rood fruit. Ik ben fan!

Het kon niet uitblijven dat Lindores een release op de markt zou brengen onder het label van Friar John Cor, natuurlijk – de monnik van de Lindores Abbey van wie wordt beweerd dat hij de eerste whisky stookte (of wat daar toen voor moest doorgaan) in 1494. Het werd deze Cask Strength Congregation Chapter I – op een heuse 60.2% – waarvan de vatting werd samengesteld met jonge single malt uit de drie klassieke vattypen bij Lindores (bourbon, sherry, STR wijnvaten) én Monbazillac. Die laatste is een zoete Franse wijn uit Bergerac (Zuid-Frankrijk) gemaakt van de Semillon-druif.

Onlangs kwam mijn Amerikaanse vriend John nog eens langs. En wederom had hij een flesje bij dat ik nog niet eerder had gezien, laat staan geproefd. Uit Virginia nog wel. De Virginia Distillery ligt aan de voet van de befaamde Blue Ridge Mountains. Maar toen ik het label las, keek ik toch even op, want hier staat zeer duidelijk vermeld: ‘A marriage of Scotch malt whisky and American whisky finished in port wine casks’. Dit is dus eigenlijk een blended malt, want ook de Amerikaanse whisky is 100% single malt. Ik noem het een hybride, akkoord? En je moet weten dat de Amerikaan in de mix 5 jaar rijpte en dat het geheel na huwen nog 12 maanden op portovaten gefinisht werd. De whisky heeft op de World Whisky Awards de titel Best American Blended Malt 5 years and running in de wacht gesleept in 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021! Ik vraag me wel af hoeveel inzendingen er voor die categorie waren. Maar genoeg gezeverd, ploppen die fles!

Hoewel Rittenhouse eigenlijk een stijl van roggewhiskey uit Pennsylvania is (Philadelphia, om precies te zijn), wordt hij gestookt bij Heaven Hill, die het merk decennia geleden overnam. De mashbill bestaat voor 51% uit rogge, 37% maïs en de overige 12% is gemoute gerst. Merk op dat hij op het label trots ‘Bottled-in-Bond’ vermeldt. Dat betekent dat het een whiskey betreft van één bepaald seizoen, één distilleerderij, minstens 4 jaar gerijpt heeft in een warehouse dat onder toezicht staat van de overheid en bovendien gebotteld werd op exact 100 Proof (50% ABV).

Evan Williams is een erg toegankelijke bourbon die door Heaven Hill gemaakt wordt. Hij is genoemd naar de man die in 1753 één van de eerste commerciële distilleerderijen neerpootte in Louisville, Kentucky. Het merk is al decennialang eigendom van Heaven Hill, dat ook een heleboel andere bourbons op de markt brengt.

Ik kreeg onlangs bezoek uit Virginia, USA, over de vloer en wederom bracht mijn vriend John enkele leuke flessen mee. Ik vind dat we hier een traditie van moeten maken, John! Deze keer gaat het om een 14-jarige Mortlach – the Beast of Dufftown – die na een finish op Moscatelvaten gebotteld werd op 47.5%. Ik ga er van uit dat dit geen vatsterkte is. De malt heeft een fantastisch kleurtje van de wijn gekregen.

Ik proefde deze Ledaig voor het eerst op een tasting in Gent, georganiseerd door Jeroen Moernaut, de eigenaar van Care for Craft Spirits (wat dan weer de opvolger is van zijn boetiek The Bonding Dram). Ik vond op één na elke fles die we die avond proefden echt goed, maar deze stak er voor mij wel met kop en schouders bovenuit. Deze Ledaig werd door Valinch & Mallet gebotteld in 2020 in hun befaamde reeks The Lost Drams (wat mij een beetje verbaast, want Ledaig wordt nog gemaakt, dus ja). Hij werd gestookt in 1995 en rijpte bijgevolg een kwarteeuw.