WhivieBlog

De Classic Cut reeks van Macallan werd in 2017 gelanceerd en zou je als een hommage aan de Macallan van weleer kunnen zien – vóór de lancering van de Fine Oak waarbij voor het eerst bourbonvaten gebruikt werden. Het is een jaarlijkse limited release van Macallan die uitsluitend op sherryvaten rijpte – sherry seasoned cask, ter verduidelijking – en bovendien op vatsterkte wordt gebotteld. De editie van 2019 die nu in mijn glas zit, heeft een ABV van 52.9%.

In de nieuwe Triple Cask Matured reeks van Macallan is dit het paradepaardje met zijn 18 jaar rijping op drie types vaten: Amerikaans eiken en Europees eiken sherry seasoned casks en Amerikaanse bourbonvaten. Net als de 15-jarige expressie, is ook deze versneden naar 43%. Mijn fles werd in 2018 op de markt gebracht.

Nc’nean is een nieuwe distilleerderij, die natuur hoog in het vaandel draagt. Ze verbouwt de gerst dan ook volledig organisch en gebruikt voor de productie enkel hernieuwbare energie. Zelfs de verpakking, zowel fles als koker, zijn van gerecycleerd materiaal. In 2020 werd dan de eerste release ‘Ainnir’ op vatsterkte gelanceerd (1320 flessen), onmiddellijk gevolgd door deze algemene – weliswaar versneden – eerste batch, die ondertussen al volledig uitverkocht is. Het is een vatting van 14 vaten, 65% STR rode wijnvaten en 35% voormalige bourbonvaten.

In mei vorig jaar proefde ik mijn beste – maar helaas ook duurste – Port Ellen ooit. Het was de 39-jarige The Spirit Safe, gebotteld in 2018. Deze tweede editie in de Untold Stories – 9 Rogue Casks – is zo mogelijks nog meer gelimiteerd, want slechts 1380 flessen wereldwijd. De fles werd tijdens (het virtuele) Feil Ile 2020 voorgesteld en is een vatting van 9 vaten waarvan men vond dat ze ongewone karakteristieken vertoonden die afweken van het typische Port Ellen distilleerderijkarakter. Bijgevolg lustten de blenders er destijds geen pap van. Maar wat een elegante dame. Nee, een diva!

Mijn vriend Joseph uit Taiwan, sterkhouder van de Connosseur Society aldaar, selecteert met de regelmaat van de klok single casks. Dit is er eentje dat hij uit de stallen van Ian MacLeod selecteerde: een jonge Dalmore uit 2009 die in 2018 werd gebotteld op vatsterkte. Prachtig label, trouwens. En van het ruglabel kan ik de helft niet lezen, want dat is Chinees – letterlijk. Deze video werd opgenomen in het antieke Romeinse amfitheater van Orange, Frankrijk.

Vlakbij Cawdor Castle – bekend van Shakespeare’s Macbeth – ligt de Brackla distilleerderij, opgericht door Captain William Fraser of Brackla in 1812. Sinds 1835 heet ze Royal Brackla, want in dat jaar kreeg ze een royal warrant van King William IV. Dit single cask uit 2006 werd geselecteerd door mijn Taiwanese vriend Joseph Wang en heeft de erg bevallige WeiWei Fong op het label – voor wie haar niet kent, zij is een Taiwanees topmodel en Instagram sensatie. Niet dat dat ook maar iets betekent voor de kwaliteit van de whisky, natuurlijk.

Nadat Bruichladdich verkocht werd, trok Mark Reynier naar Ierland en stampte daar de nieuwe Waterford distillery uit de grond. Daar zet hij zijn zoektocht naar Terroir onverminderd voort. De eerste releases verkochten onmiddellijk uit, maar de tweede zijn ondertussen al op komst. Deze Bannow Island werd geproduceerd van gerst die van de gelijknamige boerderij afkomstig is en rijpte op een mix van vaten: Amerikaanse eik, Amerikaanse virgin oak, Franse eik en Franse Vin Doux Naturel. Hij werd versneden naar 50%.

Waterford is de nieuwe Ierse distilleerderij van Mark Reynier, die we natuurlijk nog kennen van zijn jaren bij Bruichladdich. Zijn zoektocht naar Terroir – of Tèireoir zoals hij het erg slim op zijn label liet zetten – gaat onverminderd voort in deze nieuwe releases, waarvan de eerste uitgaven onmiddellijk uitverkochten. Deze Ballykilcavan rijpte op een combinatie van Amerikaanse eik, Franse eik en Franse Vin Doux Naturel vaten. De gerst is afkomstig, zoals de naam al doet vermoeden, van één boerderij: Ballykilcavan. Single Farm Origin, noemen ze dat bij Waterford.

Ik zet twee releases van Compass Box head-to-head. De No Name 1 is Ardbeg-driven, terwijl de No Name 2 vooral Coal Ila bevat. En hoewel het beide Islay whisky’s zijn, kunnen ze niet verschillender smaken. Maar ze zijn wel allebei uitstekend. Dit hoort tot het beste spul dat John Glaser en zijn team al hebben uitgebracht.

De Lost Blend is een gelimiteerde editie van Compass Box uit 2014, een hommage aan de Eleuthera, de allereerste blended malt die John Glaser en zijn team jaren geleden in elkaar staken en bestond uit Clynelish en Caol Ila. Ze noemden hem The Lost Blend omdat ze de Eleuthera op rust dienden te sturen omdat ze hem niet langer konden maken aangezien één component – de Caol Ila – niet langer verkrijgbaar was. The Lost Blend heft een iets andere samenstelling, maar is nog beter dan het origineel. Deze video werd opgenomen in de lavendelvelden van Sault, Frankrijk.

In hartje Chicago opende Mike Miller zijn punk rock whisky bar Delilah’s in 1993 en die is sindsdien onafgebroken open geweest. Er zijn meer dan 1.000 bieren en spirits te krijgen. Zelfs het Belgische Oerbier en Duvel worden er geschonken. In 2013, voor de twintigste verjaardag, creëerde Compass Box de whisky Delilah’s, een speciale blend. Die bleek zo populair dat ze in 2018 de blend opnieuw samenstelden, maar wel een extra rijping op sherryvaten gaven. Er zou zo’n 10% grainwhisky in zitten – naar ik vermoed Cameronbrigde. Het resultaat is deze Delilah’s XXV. Opgenomen in Rousillon, één van de mooiste dorpen van Frankrijk.

Compass Box maakt enkel blended malts, blended grains en blends. Het zijn whiskymakers, zeg maar. De Oak Cross is zo’n blended malt die ondertussen aan de core-range – of de Signature Range zoals ze het bij Compass Box zelf noemen – is toegevoegd. Hij bestaat uit 60% Clynelish, 20% Dailuaine en 20% Teaninich. Hij rijpte op vaten van Amerikaans eiken met spiegels van Franse eik – vandaar de naam Oak Cross. Opgenomen in de abdij Notre-Dame de Sénanque in de Provence, Frankrijk.

BrewDog, de innovatieve Schotse brouwerij die sinds 2007 furore maakt en ondertussen zelfs een bar in Brussel heeft geopend, vroeg drie whiskymakers om een whisky te ontwikkelen voor een Boilermaker. Wij kennen dat eerder als een duikboot of een kopstoot: een biertje met een jenever er naast (of liever er in). Een boilermaker is dus bier met whisky. Duncan Taylor leverde de blend Skeleton Key, het Nederlandse Zuidam leverde de 100% roggewhisky Torpedo Tulip en Compass Box leverde deze Transistor, gecreëerd om samen met de Punk IPA van BrewDog geschonken te worden. De whisky is een blend van Cameronbridge grain met volgende malts: Linkwood, Teaninich, Dailuaine en Clynelish en een deel van de whisky werd in Franse eik uit de Vogezen gerijpt.

In deze tijden van Coronacrisis is het belangrijk je lokale producenten te ondersteunen. Koop dus lokaal! Om je daarbij te helpen stel ik graag een tiental Belgische producenten van spirits, whisky en bier voor. Ga er even voor zitten, want de video duurt 25 minuten. Zet daarna je mondmasker op en loop naar je buurtwinkel om enkele van deze lekkere producten in huis te halen.

Omwille van de coronacrisis (dat wordt ongetwijfeld het woord van het jaar) geen Islay Malt & Music Festival dit jaar, maar gelukkig kwam er toch een speciale release voor Feis Ile 2020 op de markt. Van deze Lagavulin – die maar liefst 20 jaar rijpte – gingen de 6.000 flessen op minder dan twee dagen buiten. De malt rijpte op een combinatie van refill hogsheads en zowel oloroso als PX sherryvaten. Hij is uitnodigend amber met bijzonder dikke tranen.

Dit jaar geen Feis Ile omwille van corona, maar toch Feis Ile releases uiteraard. Op drie uur tijd was deze Caol Ila, gelimiteerd tot 3.000 flessen, uitverkocht. De malt rijpte eerst op refill bourbon hogsheads en kreeg dan nog een finish op Amoroso-treated Hogsheads (en laat dat nu net het type vat zijn dat gebruikt wordt voor de Distillers Edition van die andere klepper uit de Diageo stal: Talisker). Nu maar hopen – maar ik ben er redelijk gerust op – dat hij ook erg lekker is.

Voor Ardbeg Day 2020 kwam de Islay distilleerderij dit keer op de proppen met een schapenthema. Ardbeg onderscheidt zich van de andere Islay whisky’s en noemt zichzelf daarom het zwarte schaap van het eiland. Nou, nou, de jongens van de marketing gingen het wel erg ver zoeken, deze keer. Neemt niet weg dat het ongetwijfeld een interessante release is, want de malt kreeg een finish mee op Nieuw-Zeelandse Pinot Noir wijnvaten. Naast deze gelimiteerde editie verscheen tegelijkertijd – zoals Ardbeg placht te doen – een Ardbeg Committee Only release met crèmekleurig label en op vatsterkte. Die gaan we ook proeven, maar we beginnen met deze op 46% voor de gewone sterveling.

Je moet het Ardbeg toch nageven: ze durven. Voor zolang ik me kan herinneren was (en is!) de Ardbeg Ten de instapper en wat voor één! Een absoluut geweldige Ardbeg. En hoewel ze de core range nog niet zo gek lang geleden uitgebreid hebben met de An Oa – een NAS-release – wordt deze nu opnieuw aangevuld met een release mét leeftijdsaanduiding, maar… wel bijzonder jong, ocharme 5 jaar oud. In traditionele (nou, ja) Ardbeg-stijl geven ze hem een ronkende naam mee: Wee Beastie, oftewel Klein Beestje. Het is een vatting van zowel bourbon- als oloroso sherryvaten en de fles kostte initieel zo’n 35 tot 45 EUR, maar is op sommige plaatsen nu plots veel duurder geworden.

Laat ik eens twee totaal verschillende Kilchoman tegenover elkaar zetten. De ene is een single cask gefinisht op een rum vat uit Barbados, de andere is de Port Cask Matured uit 2014. Beiden gebotteld op vatsterkte, maar ze zijn – uiteraard – qua smaak totaal verschillend.

In deze Rambling zet ik drie bourbon-gerijpte Kilchoman head-to-head. Ik maak er geen geheim van dat ik van dit type Kilchoman hou, maar was wel aangenaam verrast dat de vaten zo verschillende smaakten. De drieling bestaat uit de Machir Bay 10th Anniversary release, de Original Cask Strength uit 2009 en een Single Cask for Begium uit 2007, alle drie op vatsterkte.