WhivieBlog

Dalmunach is een nieuwe distilleerderij, operationeel sinds 2014. Ze werd gebouwd op de site van de oude Imperial distilleerderij. Onze vrienden van Saint Mac, een Belgische whisky shop in Kinrooi, selecteerde dit octaaf – een klein vat van sherrywood – bij Duncan Taylor. Het bevat een 6-jarige Dalmunach op vatsterkte. Er waren slechts 65 flessen beschikbaar, dus het hoeft niet te verbazen dat deze in een oogwenk uitverkocht waren.

Ik kijk er zelf van op dat dit nog maar de 19^e Deanston is die ik proef. Het is een botteling van Signatory voor de Belgische en Luxemburgse markt. Niet minder dan 851 flessen konden van dit first fill sherry butt getrokken worden, wat vooral te danken is aan het feit dat hij werd gebotteld op 46%. Mooi kleurtje, dat is zeker. Ik kreeg een fles te pakken via Stef van restaurant De Cluysenaer.

Three Ships is een Zuid-Afrikaanse whisky van de groep Distell. Dat verklaart ook meteen het ABV, want dit passen ze ook toe bij Deanston, Bunnahabhain en Tobermory/Ledaig en zit op de ideale sterkte om koelfiltratie overbodig te maken. Naast deze single malt hebben ze ook nog de Bain’s Cape Mountain Grain whisky in het gamma. Maar deze Three Ships is een single malt en de 12-jarige is momenteel hun vlaggeschip (ziet u wat ik daar deed?).

Eddu wordt door de Franse Distillerie des Menhirs gestookt in Bretagne. Opgericht in 1986, maar het stoken van whisky begonnen ze pas in 1998. Als u weet dat Eddu eigenlijk het Bretoense woord voor ‘boekweit’ is, dan weet u al dat we een grain proeven. Brocéliande is dan weer de naam van het betoverde woud uit de Arthur-legendes, dat te vinden is in Bretagne op zo’n uurtje rijden van de distilleerderij. Tovenaar Merlijn zou er zijn graf hebben. Dit alles terzijde… De whisky rijpte eerst 5 jaar op vaten uit de Limousin-streek en kreeg nadien nog een finish in Bretoense eik uit het betoverde bos.

Lagavulin wordt soms omschreven als de aristocraat van Islay. Zo populair is deze whisky dat de distilleerderij soms te kampen heeft met tekort aan stock. Het is overigens tevens de Lagavulin Distillers Edition waarvan ik al de meeste expressies geproefd heb. Al 7 tot nu toe en vandaag zet ik de 8^e en 9^e aan de lippen, head-to-head.

Hoewel de Distillers Editions van Diageo jaarlijks kunnen variëren is, voor zover ik kon nagaan, Caol Ila al vaak de partij geweest, voor het eerst in 2006 (met dus een distillaat uit 1993). Hoeft niet te verbazen, het is immers een dijk van een malt. En wie dit blog een beetje volgt, weet ook dat ik een zwak heb voor Caol Ila. Het vat dat gebruikt werd voor de tweede rijping van deze Caol Ila werd geprepareerd met Moscatel, een wijn van de muscatdruif. Dit is een distillaat uit 2007 en gebotteld in 2019. Hij stond bij nagenoeg iedereen in de top drie na een online Masterclass die ik gaf in maart 2020.

Oban is één van Schotland’s oudste distilleerderijen – opgericht in 1794 – maar tevens één van de kleinste met een output van ocharme 650.000 liter per jaar. Dat heeft alles met de locatie te maken, die er voor zorgt dat er geen uitbreidingsmogelijkheden zijn. Dat betekent tevens dat er maar een erg beperkte core range bestaat: de klassieke 14 Year Old, de in 2015 gelanceerde NAS-expressie Little Bay en deze Distillers Edition. Bij Oban betekent dit een tweede rijping op Montilla Fino sherryvaten. Dit werd gestookt in 2005 en gebotteld in 2019.

Van Cragganmore is er helemaal niet zo veel single malt op de markt. De core range bestaat uit de klassieke 14-jarige en deze jaarlijks wederkerende Distillers Edition. Maar afgezien van een aantal speciale releases zijn we dan wel uitgepraat. Dat heeft alles te maken met het feit dat het overgrote deel in ’s wereld best verkochte blend verdwijnt: Johnnie Walker (met name in de Green Label). Iets wat nog minder geweten is, is dat Cragganmore effectief een licht geturfde malt gebruikt! Jawel, da’s geen flauwekul. Deze Distillers Edition, gestookt in 2007 en gebotteld in 2019, kreeg zijn tweede rijping op portovaten.

De Distillers Editions is een reeks van Diageo waarbij ze hun Classic Malts een tweede rijping geven op een ander type vat. In het geval van Dalwhinnie – wat oud Keltisch is voor ‘ontmoetingsplaats’ – is dat op een oloroso sherryvat. Dit is de release uit 2019, dus een distillaat van 2004.

De Glenkinchie distilleerderij werd mooi gerenoveerd en is sinds oktober 2020 omgetoverd tot de Lowland Home of Johnnie Walker. Deze Lowlander is immers één van de fingerprint malts in die wereldberoemde blend. Ik proef vandaag een zogenaamde Distillers Edition, waarbij de malt nog een tweede rijping kreeg. In het geval van Glenkinchie is dat op een Amontillado sherryvat.

Eaglesburn, de Nederlandse micro-distilleerderij, bestiert door de immer sympathieke Bart Joosten, heeft een Double Wood uitgebracht. Deze whisky, gestookt op 13 oktober 2017, rijpte op een  ex-bourbon vat en kreeg dan nog een finish in virgin oak. Zoals Bart dat steeds doet, bottelde hij hem op 47% in flesjes van 20cl – in dit geval op 27 april 2021.

Ah, de jongens en meisjes van Liquid Art hebben ook hun volgende vat geselecteerd en deze keer komt het uit de Highlands. Hoewel ze niet mogen verklappen waar het vat vandaan komt, kan ik jullie wel zeggen dat de Brora Gulf Club letterlijk op wandelafstand ligt van het warehouse waar dit bourbonvat lag te slapen.

Deze Springbank Private Bottling proefde ik al eerder in een fabuleuze tasting met Michiel Wigman en Jeroen Koetsier en ik was er dan ook als de kippen bij om een fles op de kop te tikken wanneer ze enkele weken later beschikbaar kwam voor het grote publiek. Hou u vast aan de takken van de bomen, want het is een knaller, zoals het logo dat – toegegeven – erg aan dat van de zoon van Krypton doet denken al doet vermoeden. ’Nuff said.

Onlangs gaf ik een unieke online masterclass waarin alle zes de officiële releases van deze gesloten distilleerderij de revue passeerden, van de 12-jarige in de Fauna & Flora reeks tot alle 5 Diageo Special Releases (20yo, 25yo, 28yo, 29yo, 30yo). Graag zet ik ze nog eens even allemaal op een rijtje, dus ga er even voor zitten en schenk jezelf ook iets lekkers uit.

De Whisky Jury heeft ons in het verleden al flink verwend met prachtige single cask releases. Voor zijn 14^e release selecteerde hij een first fill quarter cask dat op 9 februari 2018 werd afgevuld met spirit van Caol Ila. Het werd gebotteld op 10 februari 2021 en daarom met een vette knipoog ‘One Day Old’ gedoopt. Slechts 152 flessen waren beschikbaar aan de faire prijs van 49 EUR, maar ze vlogen sneller van het schap dan u met uw ogen kan knipperen. Ik prijs me gelukkig dat ik een fles te pakken kreeg.

Mijn makker Marcel Kip heeft als onafhankelijk bottelaar The Barrel Baron zijn tweede release uitgebracht die ik enkele weken voor het vat geselecteerd werd al eens mocht proeven. Het label ligt mooi in het verlengde van zijn eerste release, die ik ook erg goed vond. Deze moet niet onderdoen! Het betreft een single cask – een sherry butt, nota bene – waarop de spirit van Glenrothes iets meer dan een kwarteeuw gerust heeft.

Dit is nog maar mijn tweede ontmoeting met de jonge distilleerderij uit Londen en de eerste viel al best mee. Deze Oloroso Cask was één van de hoogtepunten van mijn online tasting ‘New Kids on the Block’ en in deze rambling kom je erachter hoe dat komt.

Asta Morris heeft eindelijk een nieuwe whisky uitgebracht, de eerste in 2021. En wat voor één! Maar liefst 31 jaar oud. En kijk, hij zit ook in een nieuw jasje. Deze Heritage is een Speyside malt waarvan de distilleerderij niet verklapt wordt. Maar als ik zeg dat ze zowat halverwege tussen het Mackessack Park en de Rothes Golf Club ligt, komt u er ongetwijfeld wel uit.

Chaos ligt qua benaming weer in het verlengde van wat North Star Spirits al deed met Spica, Vega en Sirius. Allemaal zijn het verwijzingen naar de sterrenhemel. Chaos is immers wat volgde na de Big Bang. In het geval van deze whisky gaat het om drie vaten Caol Ila. Twee PX hogshead die te slapen gelegd werden in 2010 en een refill hogshead dat neergelegd werd in 2009. Na vatting zijn ze samen goed voor 1200 flessen single malt op 50%.

We kennen WhiskySponge voornamelijk van de heerlijke satire op diens blog waar hij werkelijk de draak steekt met iedereen in de whiskywereld. Het kon niet uitblijven dat de sterke man achter het blog – de innemende Angus McRaild, waarvan ik trots ben dat ik hem tot mijn vrienden mag rekenen – zelf met whisky op de markt zou komen. En de labels zijn telkens een fantastische spotprent op zich. Of wat te denken van deze jonge Caol Ila, waarop Lord Sponge als Jedi een X-Wing Fighter aanvalt waar een zekere bebaarde Dave Bowman achter het stuur zit. Als u geen idee heeft waar dit over gaat, geen zorgen. Weet je het wel, dan doe je net als ik – zeker bij het lezen van de tasting notes op het ruglabel – wellicht een klein beetje in je broek van het lachen. Maar laat ons nu even focussen op de inhoud: een 9-jarige Caol Ila op vatsterkte.