WhivieBlog

Distilleerderij: Glen Garioch
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Glen Garioch 17 Year Old 1998/2016, Carn Mor Celebration of the Cask Black Gold, Morrison & Mackay, Sherry Hogshead #3728, 220 bts
Kleur: brons
ABV: 57.5%

Zwart Goud

Celebration of the Cask is de reeks van Carn Mor (Morrison & Mackay) waarin ze single casks bottelen of vatsterkte. Daar werd een paar jaar geleden een subrange aan toegevoegd: Black Gold. Hieronder worden sherrygerijpte single casks uitgebracht. Er zijn er zo al zestien. Dit is een mooi voorbeeld: een Glen Garioch uit 1998 die op een sherry hogshead rijpte, gebotteld in 2016. Het kleurtje is geweldig.

Snoeperig zoete, maar heerlijke neus op kersen, perzik, gebakken appels, bloedappelsienen, pruimen en allerhande rode en zwarte bessen, geflankeerd door kaneel en chocolade. Ik ben fan van de eerste minuut. Hopelijk houdt de malt dit vol op smaak.

De aanzet is alcoholisch en pikant. Als dat maar goed komt. In eerste instantie krijg ik veel kruidigheid (zwarte peper, kaneel en kruidnagel), maar eens je speekselklieren één en ander geblust hebben, komt het donkere fruit naar boven. En dat is erg aangenaam. Zowel rood als donker fruit, net als op de neus, met iets van Mokatine en espresso onderweg. Een bittertje van het hout verschijnt, alsook wat groene kruiden, maar het geheel blijft sappig genoeg om te behagen.

De afdronk is romig en zoet, maar er verschijnt nu een kleine toets van sulfer die hem wat oneer aandoet.

Jammer van die valse noot in de afdronk, maar op smaak en vooral in de neus is dit een grootse Glen Garioch.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 12-08-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen Elgin
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glen Elgin 12 Year Old 2006/2019 The Nectar of the Daily Drams
Kleur: witte wijn
ABV: 46%

FOTO

Schone van Boskoop

Gaf ik laatst een tasting en in plaats van enkel whisky uit te delen, werd er mij ook een zakje vol samples overhandigd door één van de deelnemers. Nou, die mag nog komen. Eén van de verkregen samples was deze jonge Glen Elgin, nog niet zo gek lang geleden gebotteld door The Nectar. Ik liet me vertellen dat het om een refill sherryvat gaat, wat je hem niet zou nageven als je ziet hoe bleek hij is.

Typische zoete neus met flink wat Europees fruit als perzik, kruisbessen, Schone van Boskoop appels en peren. Er zit nog iets van gedroogd gras in, alsook een enkele paardenbloem. Lente in mijn glas.

Dat wordt mooi verdergezet in de mond, zij het zonder het gras. Dit is fruitig en gaat langzaam maar zeker de snoeperige richting uit. Hard candy, u weet wat ik bedoel. Perzik en appel vooraan, maar achteraan verschijnen er nu van die ananas kubusjes.

De afdronk is wat aan de korte kant, maar wel zijdezacht.

Leuk tussendoortje aan een erg vriendelijke prijs. Dankjewel, Benny!

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-09-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen Elgin
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glen Elgin 13 Year Old 2000/2013 Spirit of Scotland for Van Wees, refill sherry hogshead #2969
Kleur: goud
ABV: 46%

Snoeperig

Glen Elgin ligt, zoals de naam al aangeeft, net buiten de stad Elgin in de Speyside. De malt is, samen met Linkwood, Mannochmore en Glenlossie, een belangrijke component in de blend White Horse. Er zijn amper officiële bottelingen en de core range bestaat slechts uit een eerder saaie Glen Elgin 12 Year Old die voor minder dan 40 EUR te verkrijgen is. We proeven daarentegen een 13-jarige uit 2000, geselecteerd door Van Wees uit Nederland, maar gebotteld door Spirits of Scotland. Weetje: dit is het ‘b-label’ van Gordon & Macphail, hoewel daar ook flink wat pareltjes onder gebotteld werden.

Zoete en fruitige neus op appels, honing, vanille en citrus. Zomers. Een snoeperig randje na enkele ogenblikken. Denk Haribo beertjes. De alcohol, ondanks het geciviliseerde percentage, is redelijk prominent.

Ook op smaak laat de alcohol zich niet onbetuigd, maar dat neemt niet weg dat deze heerlijk makkelijk wegdrinkt. Zalig zomers op wit en geel fruit, maar ook een Reine Claude pruimpje. De vanille gaat de honing vooraf. Amper kruiden om van te spreken. De nadruk ligt hier op zoete, zomerse fruitjes. En dat werkt, zeker op een warme zomerdag.

Middellange, erg zoete afdronk op pruimpjes en honing. Peper – dan toch – op het sterfbed.

Nou, deze heeft stukken meer karakter dan de klassieke, officiële botteling. En hij kost niet veel meer. Links en rechts nog te vinden. Ja, het is erg duidelijk waarom deze het zo goed doet in blends. Hij heeft body en een erg fruitig karakter.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 23-06-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Glen Elgin ligt, zoals de naam al aangeeft, net buiten de stad Elgin in de Speyside. De malt is, samen met Mannochmore en Glenlossie, een belangrijke component in de blend White Horse. Er zijn amper officiële bottelingen en de core range bestaat slechts uit een eerder saaie Glen Elgin 12 Year Old die voor minder dan 40 EUR te verkrijgen is. We proeven daarentegen een 13-jarige uit 2000, geselecteerd door Van Wees uit Nederland, maar gebotteld door Spirits of Scotland.

Weetje: dit is het ‘b-label’ van Gordon & Macphail, hoewel daar ook flink wat pareltjes onder gebotteld werden.

Distilleerderij: Glen Elgin
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glen Elgin 22 Year Old 1995/2017, Maltbarn, Ex-bourbon Cask, 148 bts
Kleur: goud
ABV: 53.5%

Muesli

Maltbarn is een Duits onafhankelijk bottelaar uit Stadland die met de regelmaat van de klok single casks op vatsterkte presenteert. Dit is een Glen Elgin uit 1995 op vatsterkte.

Zalig fruitige neus op abrikozen en perziken, donkere honing, smeulend hout en popcorn. Granny Smith appels en citroen treden bij. Hint van koekjesdeeg. Noten. Dit is een vloeibare muesli. Wat minerale toetsen ook, alsof er natte stenen in mijn glas zitten. En een druppeltje olijfolie. Dit is echt goed!

Olieachtig en zachter dan verwacht op de tong. Wel onmiddellijk een pepertje en wat gember, alsook zoethout, maar dan neemt het fruit weer de bovenhand. Flink wat citrus (grapefruit!), dan ananas en citroenen. Iets van meloen. De appels keren dan weer. Carré confituur. Wordt licht drogend door de eik, maar blijft voldoende zoet. Er zit zelfs wat waxiness aan vast. Ik ben fan!

De afdronk is heerlijk lang, best kruidig met een bittertje van de eik. Op het sterfbed krijg ik citroensap over een schijfje meloen. Mooi!

Zalig zomerse Glen Elgin. Nou, ik had het voor mijn 25^e ontmoeting met deze malt veel slechter kunnen treffen.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-06-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen Elgin
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glen Elgin 21 Year Old 1995/2017 Signatory Un-Chillfiltered, Hogsheads 3260 & 3261
Kleur: zonlicht
ABV: 46%

Foutloze Allemansvriend

Signatory behoeft amper nog een introductie, toch? Zij hebben van Glen Elgin, het werkpaard van Diageo, al meer dan 50 vaten gebotteld en dan vooral van 1995 en 1996. Dit is een botteling van twee hogsheads, versneden naar 46%. En gelukkig maar, want officiële bottelingen van Glen Elgin zijn er amper.

Zoete, zachte en erg fruitige neus op moutsuikers, appeltjes besprenkeld met suiker, mandarijntjes, nectarines, honing, vers afgereden gras. Hint van kokosnoot. Lente in je glas!

De body valt me goed mee. Lekker olieachtig. Meteen zoetzuur. Fanta Lemon! Wat abrikozengebak, limoen, vanillevla en honing. Mooi gekruid: witte peper en iets van woodspices. Eucalyptus houdt hem erg fris. Kapt gevaarlijk vlot binnen.

De afdronk is middellang op meer van hetzelfde: citrus, suikers en wat peper. Een klein bittertje op het sterfbed.

Een foutloze allemansvriend om te delen op een mooie lenteavond. Het is schier onmogelijk om hier niet van te houden.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-06-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen Scotia
Regio: Schotland (Campbeltown)
Fles: Glen Scotia 13 Year Old 2005/2019 Cask Aid, Cask #17/413-7, 339 bts
Kleur: koper
ABV: 55.9%

Roest & Bloed

Telkens als ik een Glen Scotia schenk hou ik mijn hart een beetje vast. Voor mij is dit vaak hit or miss. De kwaliteit van wat ik al proefde kan soms enorm variëren en ik heb al meer slechte dan goeie Glen Scotia geproefd. Ik was dan ook erg benieuwd naar deze release voor Cask Aid, de Belgische bottelaar die een deel van de opbrengst aan het goeie doel schenkt. Het betreft een single oloroso sherryvat op vatsterkte en verscheen begin 2019.

De neus is een interessante mix van turf, donker fruit en roest. Bittere appelsienen, verse vijgen, iets van sponscake met rozijnen en acaciahoning en… een druppel bloed. En ja, ik vind het een geweldige neus.

Oh, op smaak is het een heel ander verhaal… scheepstouw, brak water, dieselolie met op de achtergrond wat ananas en bittere appelsienmarmelade. Dit is niet voor broekventjes, maar het werkt wel! Even was ik bang dat hij helemaal de zilte kant op zou gaan, maar het sherryvat brengt hem snel terug naar het zoete midden. Prima balans, overigens, en perfect drinkbaar zonder water.

De afdronk is zijn troefkaart! Heerlijk lang op teer, appelsienen en turf, met de kruidigheid van gember op het sterfbed.

En zo stijgt Glen Scotia weer een beetje in mijn lijstje, zie. Dat was 125 EUR well spent, zeg maar. Bedankt voor de tip, Eric!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 27-07-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen Ord
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Glen Ord 12 Year Old, OB 2003
Kleur: oud goud
ABV: 40%

Appelsiensap

Deze Glen Ord is al heel lang uit roulatie en daardoor ondertussen verrassend (nou, ja) duur geworden. Reken op zo’n 130 EUR. En laten we eerlijk zijn, als u deze tasting notes gelezen hebt zal u het met me eens zijn dat hij dat absoluut niet waard is.

Onschuldige neus op appelsiensap, butterscotch en vers gesneden ananas. Nog iets van zaagsel en vers afgereden gras. Doet me heel even aan een jonge Ierse whiskey denken. Prettig, maar niet wereldschokkend.

De malt is een tikkeltje romig met onmiddellijk een zoetzure mix van karamel, appelsien en perzik en iets van kinine. Het groene gras blijft hangen. Vanaf de tweede slok wordt hij wat zoeter en sterft het bittertje langzaam weg.

In de medium lange finish verschijnt er een pepertje naast de terugkeer van de appelsienen.

In alle eerlijkheid een heel gewoon drammetje. Zelfs een tikkeltje saai.

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 27-07-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glenfiddich
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glenfiddich 23 Year Old Grand Cru, OB 2019, French Cuvée Cask Finish
Kleur: amber
ABV: 43%

Sabayon

Wat mij betreft had deze Glenfiddich Grand Cru gerust als 5^e gelanceerd kunnen worden in de zogenaamde Experimental Series, want deze Glenfiddich kreeg – na een rijping op bourbon- en sherryvaten – nog een 4 maanden durende finish op first fill en second fill wijnvaten die gebruikt werden voor de fermentatie van wijn die uiteindelijk champagne zou worden. Maar neen, deze Grand Cru wordt de eerste in een nieuwe ‘Grand’ reeks, waarvan de tweede en derde expressie in 2020 worden verwacht. Ik scoorde een sample op het bekende whiskyfestival Spirits in the Sky in Brussel.

De neus is verrassend romig met toetsen van brioche en perensorbet, aangevuld met jonge appeltjes en verse pistolets. Een karrenvracht aan vanille maakt hem erg zoet, terwijl een florale toets hem diepgang geeft. De neus lijkt eerst onschuldig en weinig zeggend, maar als je je tijd er voor neemt, kom je toch leuke dingen tegen.

Hij is lekker olieachtig en compleet verstoken van kruidigheid. Dit is zo zacht als de bips van een baby. Romig en zoet op meer brioche en vanille, met iets van citroensap en opgeklopt ei. Wacht eens even… dit wordt plots wel heel erg lekker… doet me nu denken aan sabayon, het heerlijke dessert met champagne. Goed gedaan.

De afdronk is niet erg lang, mierzoet en straalt luxe uit om de een of andere onverklaarbare reden.

Als je je tijd er voor neemt, is dit wel een zeer mooie expressie, hoor. 250 EUR is niet bepaald goedkoop, maar lekker is hij alleszins. En je krijg er een mooie doos bij (sarcasme zelf toe te voegen aub).

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 11-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glendullan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glendullan 13 Year Old 2000/2014 Hart Brothers, Finest Collection Cask Strength, American Oak
Kleur: goud
ABV: 55.5%

Reine Claude & Mirabellen

Hart Brothers is een onafhankelijk bottelaar opgericht door Donald en Iain Hart, maar werd in 2007 verkocht. De naam bleef echter behouden. Donald ging ondertussen verder met zijn zoon Andrew en richtte de Meadowside Blending Company op. Deze Glendullan werd destijds nog door Donald geselecteerd en 5 jaar geleden door de nieuwe eigenaars gebotteld op vatsterkte.

De neus is zoet en warm op vanillevla, boerenboter, gebakken appels, een frisse schijf citroen en iets snoeperigs als boterbabbelaar. Wat Reine Claude en mirabellen, kruisbessen en een hint van rozenwater. Erg zomers en aantrekkelijk.

De malt heeft een goeie textuur. Lekker olieachtig op de tong. Onmiddellijk er zoet, maar ook meteen kruidig. Denk witte peper, zoethout, kruidnagel en een mespuntje kaneel. Er zit zelfs een zilt randje aan, wat hem erg interessant maakt. Het crasht niet tegen het zoete fruit, dat nu eerder perzik en appelsien wordt. Een toefje eik zorgt voor diepgang.

De afdronk is lang en warm op kruidige eik en gebakken appeltjes.

Dit was een aangename verrassing. Glendullan stijgt weer een plekje in mijn rangschikking.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 08-09-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glendullan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glendullan 17 Year Old 1993/2011, Gordon & Macphail Connoisseurs Choice, Refill Sherry Hogsheads
Kleur: zonlicht
ABV: 43%

Zoet

De Glendullan Distillery werd gebouwd in 1897, naar verluid nadat een overnamebod op Glenfiddich en Balvenie – die slecht enkele kilometers hiervandaan liggen – mislukte. Sinds 1926 is ze in handen van Diageo die de productie vooral gebruikte voor de blends. Pas in 2007 besloten ze de malt op de markt te brengen onder het label The Singleton, zij het wel enkel voor de Verenigde Staten. Vandaag proeven we een oudere release van Gordon & Macphail, gerijpt op een refill sherryvat.

Fruitige en vooral zoete neus op Reine Claude pruimpjes, vanille, kristalsuiker en acaciahoning. Flink wat florale toetsen, alsof ik op een bloemenveiling sta. Zacht gekruid met wat peper en vanille. Als je hem even laat ademen wordt hij iets ‘donkerder’, als u begrijpt wat ik bedoel.

Hij mocht iets meer body hebben wat mij betreft. Mierzoet op een karrenvracht aan honing, gevolgd door een zwarte peperbolletje en kardemom, karamel en tot slot wat geel fruit. Maar minder fruitig dat de neus deed vermoeden. Wel minstens even zoet.

In de finish komt hij beter tot zijn recht. Het zoete wordt een tikkeltje tegengas gegeven door een licht bittere en drogende toets van eik.

Wederom een foutloze Glendullan, maar net een tikkeltje te zoet naar mijn gading.

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 08-09-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glendullan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glendullan 15 Year Old 1999/2015 The Golden Cask, The House of MacDuff, Cask CM#220, 186 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 59.8%

Warme Vanillepudding

Glendullan? Moh, da’s weer zo’n distilleerderij die ik amper tegenkom. Het is nog maar mijn 7^e en bovendien eigenlijk al een oude in de zin van enkele jaren geleden gebotteld. Het sample stond ergens achteraan in mijn kast stof te vergaren, moet ik bekennen. Het is een 15-jarige uit 1999 van The House of Macduff.

De neus staat me erg aan. Lekker warm op groene appels, gele potpourri, gebakken peren en warme vanillepudding.

Ondanks het hoge alcoholpercentage is deze prima drinkbaar zonder water. Flink wat vanille, limoensorbet, abrikozenconfituur en een flinke dosis witte peper. Nogal rechttoe-rechtaan, maar absoluut niets mis mee.

Ook in de middellange finish blijft vanille de boventoon voeren.

Typische zomerdram. Blijkbaar nog te krijgen voor zo’n 130 EUR. Dat zou ik er persoonlijk niet voor over hebben, moet ik bekennen, maar deze Glendullan is wel foutloos.

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-07-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Het is alweer de vierde en laatste release in de Tribe Series van MMM – Mark & Manny’s Malts. Traditiegetrouw zoeken Manny en ik dan naar een rokerige whisky en dat is dit jaar niet anders, maar in tegenstelling tot wat u zou verwachten gaat het hier niet om een Islay of Island whisky. Neen, we vonden dit uitzonderlijke vat… in de Highlands.

We zijn verheugd dat we onze Tribes Series met zo’n mooi single cask kunnen afsluiten. Het was een jaar dat moeilijk te overtreffen zal zijn, maar de jacht op nieuwe vaten voor ons 5^e jaar is geopend.

Bottelaar: Mark & Manny’s Malts
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: The Vikings 11 Year Old 2007 for Mark & Manny’s Malts, 50 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 52.7%

De Vikingen

Het is alweer de vierde en laatste release in de Tribe Series van MMM – Mark & Manny’s Malts. Traditiegetrouw zoeken Manny en ik dan naar een rokerige whisky en dat is dit jaar niet anders, maar in tegenstelling tot wat u zou verwachten gaat het hier niet om een Islay of Island whisky. Neen, we vonden dit uitzonderlijke vat… in de Highlands. Nog een leuke anekdote is het feit dat het label – met wederom een kunstwerkje van onze goeie vriend Jurgen Robyns – het eerste was dat hij ontwierp. We hebben het dus een jaar lang in de schuif moeten leggen, want deze paste precies bij onze laatste whisky. Enfin, genoeg gezeverd, tijd om aan de slag te gaan.

De neus is een geweldige caleidoscoop van geuren. Een vers gebakken graankoekje, besmeerd met appelsienconfituur, besprenkeld met licht bruine suiker en gewikkeld in een rokerig jasje. Wat gekonfijte citroen en een hint van perzik met een plak vers spek. Een tikkeltje farmy, maar vooral zoet en rokerig.

Lekker olieachtig en mondvullend, zoet en heerlijk geturfd. Karamel, appel en appelsien, koekjes en perzik. De rookontwikkeling is groots en maakt je mond lekker warm. Ik krijg nog wat meringue en zelfs een zuurtje, alvorens de kruiden de boel overnemen. Flink wat peper en houtkruiden. Maar wederom blijft deze vooral zoet en rokerig. Een mooie combo.

De afdronk is lang, warm, gepeperd en zoet en doet je verlangen naar een tweede glas.

We zijn verheugd dat we onze Tribes Series met zo’n mooi single cask kunnen afsluiten. Het was een jaar dat moeilijk te overtreffen zal zijn, maar de jacht op nieuwe vaten voor ons 5^e jaar is geopend. MMM will be back in 2020!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 15-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Asta Morris
Regio: Marie-Galante, Guadeloupe
Fles: Bielle Ambré Rasta Morris
Kleur: amber
ABV: 52%

Arabiertje

Bert Bruyneel heeft het blijkbaar goed te pakken voor de kleine Distillerie Bielle op het eilandje Marie-Galante, zo’n goeie 400 kilometer ten zuidoosten van Puerto Rico, vlak onder Guadeloupe. Hoewel ze amper 330.000 liter rum per jaar stoken, slaagt Zotte Bert – ik mag dat zeggen – er toch steeds weer in hiervan een mooi vaatje op de kop te tikken. Ik proefde afgelopen zomer nog maar pas zijn Bielle uit 2013, maar dit najaar komt Rasta Morris nog maar eens opzetten met een rum van dit huis. Geen single cask deze keer, noch vatsterkte. Bielle Ambré, zonder leeftijdsaanduiding, komt deze maand nog in de winkel op het schap, dus als je snel bent kan je er nog eentje te pakken krijgen.

Geweldig aromatische neus die me in eerste instantie doet denken aan ‘t Arabiertje snoepjes. U weet wel, die heerlijke mokatine koffiebonbons van Roodthooft. Dan een frisse toets van citroengras en grapefruit, zachte kruiden en heldere grappa. Erg frisse, zomerse rum.

Op de tong is hij ook fris, maar tegelijkertijd flink kruidig. Peper, nootmuskaat en paprikapoeder pakken je tong helemaal in, terwijl het zoete fruit ronddartelt in je mond. Speels zoet met zowel donker fruit (denk rozijntjes) als frisse agrumtoetsen. Gevaarlijk drinkbaar.

Zalig zoete, licht prikkelende afdronk.

Ik ben geen grote rumliefhebber, laat staan kenner. Maar ik weet wel wat ik verrukkelijk vind. Deze Ambré hoort daar zeker bij. Voor 64 neurootjes staat hij in je barkast. Niet twijfelen.

Geproefd door Mark Dermul op 11-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Moortgat
Regio: België
Fles: Duvel Triple Hop Cashmere, 33cl
Kleur: licht blond
ABV: 9.5%

Cashmere

In maart 2019 kwam Duvel met een nieuwe, zevende variant van de Duvel Tripel Hop op de markt. Dit keer werd gekozen voor de exclusieve hop Cashmere. Met de Tripel Hop – die voor het eerst verscheen in 2007 – wil de meesterbrouwer Hedwig Neven een speciaalbier neerzetten dat bierliefhebbers zal verrassen. Naast Saaz-Saaz en Styrian Golding, de twee hopsoorten die voor de ‘gewone’ Duvel worden gebruikt, wordt voor de Tripel Hop dus een derde hopsoort toegevoegd. De Tripel Hop Citra is zelfs sinds 2017 permanent verkrijgbaar. Maar deze Cashmere was slechts enkele weken beschikbaar en ondertussen nergens meer te vinden. Gelukkig kreeg ik een flesje van mijn gabber Peter. Op deze druilerige namiddag gaat dit biertje ongetwijfeld mijn dag opfleuren. De romige witte kraag met kleine belletjes verdwijnt slechts langzaam.

De typische levendige en licht bittere aromas van Duvel krijgen op de neus inderdaad wat meer fruitige toetsen. Het gaat zelfs de licht tropische kant uit. Citrus en perzik met een vleugje kokosnoot. Iets van meloen en citroengras als je je best doet. Verrassend floraal.

Lekker fris en fruitig in de mond waarbij vooral de citrus en perzik doorschemeren alvorens overmeesterd te worden door de zalige bitterheid die Duvel typeert. Heerlijk dorstlessend, moet ik zeggen. Door de hoge graad van zuurkoolgas, danst hij op de tong en geeft een mondvullend gevoel. Lekker!

In de afdronk wordt deze Duvel licht drogend.

Ik hou wel van een Duvel en de Tripel Hop Citra kan ik ook echt wel smaken, maar deze Cashmere is toch net iets anders. Zoeter, fruitiger en erg interessant. Bedankt, Peter!

Geproefd door Mark Dermul op 11-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Het Brouwerslokaal
Regio: Nederland
Fles: Dutch Bargain Barrel Aged, Auchentoshan Casks
Kleur: zwart
ABV: 11.5%

Frisse Stout

Na de zeer lekkere ervaring met de op Auchentoshan-vaten gerijpte stout van VandeStreek, was ik er als de kippen bij ook deze Dutch Bargain te proeven. Ook dit is een Imperial Stout en ook deze rijpte op vaten van mijn geliefde Lowland distilleerderij. Het alcoholpercentage ligt een tikkeltje hoger. Hij schenkt gitzwart met een beige kraag die een minuut of drie op het biertje blijft staan. Mooi. Het oog wil ook wat.

De neus biedt de typische aardse tonen van een stout met chicorei, koffie en iets van karamel. Daaronder zit in dit geval ook nog iets van hoestsiroop en aardbeienconfituur met een hint van mercurochroom en balsamicoazijn. En een zachte, zoete whiskytoets. En dat het lekker is, zeg! Erg lekker.

Hij komt verrassend fris binnen. Minder ‘zwaar’ dan je van een stout zou verwachten, wat ik eerlijk gezegd niet erg vind. De whisky en het hout komen nu eerst, gevolgd door wat koude koffie en een bittertje van het hout. Ook op smaak komen de aardbeien terug, zij het wel gewikkeld in een jasje van chicorei. Maar erg drinkbaar, hoor.

Hij blijft lekker lang hangen en is zoeter dan je van een stout zou verwachten.

In een head-to-head met de 32 Hours van VandeStreek is deze voor mij duidelijk de winnaar. Maar laat ik daar onmiddellijk aan toevoegen dat dit alles te maken heeft met het feit dat ik alles behalve een bierkenner ben en deze gewoon een pak makkelijker te drinken vind.

Geproefd door Mark Dermul op 29-09-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: VandeStreek
Regio: Nederland
Fles: Vandestreek 32 Hours Barrel Aged Imperial Stout, Auchentoshan casks, 33cl
Kleur: zwart
ABV: 10.4%

Witloof!

Deze Imperial Stout van de in Utrecht gelegen brouwerij VandeStreek kreeg de naam 32 Hours mee, omdat ze er zo lang over deden om dit biertje te brouwen, te wijten aan een kapotte stoomgenerator. Maar wat mij vooral interesseerde is dat hij nadien nog een pak langer mocht rijpen – namelijk 409 dagen – op voormalige vaten van mijn geliefde Auchentoshan. Hij schenk gitzwart, lekker stroperig en vertoont een dunne, donkerbruine kraag die snel verdwijnt. Voor de liefhebbers: de gebruikte hopsoort is Columbus.

Romige, zeg maar vettige neus op koffie, chicorei, origine chocolade en… niet lachen… gekarameliseerd witloof! Een mooie balans tussen zoet en bitter, moet ik zeggen. Iets van gebrand hout en een tikkeltje boozy. Je ruikt de whisky echt, wat ik prettig vind.

In de mond is hij al even romig. Hij plakt aan je tanden. Hoewel hij nog steeds een bittertje offreert van het hout, wordt hij nu vooral lekker donkerzoet. Ik krijg gezoete koffie, pure chocolade, een verloren gelopen kers en zachte vanille. En ja hoor, ook op smaak komt de whisky er mooi door. Ik ga niet beweren dat ik er Auchentoshan kan uithalen – daarvoor is het bier te overheersend – maar lekker is dit alleszins.

Zindert best nog even na op de tong.

Ik proefde van VandeStreek eerder al een stout op Ben Nevis vaten gerijpt en een porter op Bowmore vaten, maar deze 32 Hours is mijn favoriet. Daar zit Auchentoshan hopelijk voor iets tussen.

Geproefd door Mark Dermul op 29-09-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Dochter van de Korenaar
Regio: België
Fles: Rien Ne Va Plus, 500ml
Kleur: zwart
ABV: 19%

Gerstewijn

De brouwerij Dochter van de Korenaar ligt in Baarle-Hertog, vlakbij Nederland. Ik proefde eerder al hun Embrasse dankzij een introductie door mijn vriend Marc D. Welnu, vijf jaar later is het diezelfde Marc die mee deze fles Rien Ne Va Plus overhandigd van dezelfde brouwer. Dit bier heeft drie jaar gerijpt op portovaten en heeft een alcoholpercentage van… wacht even… serieus? Een ABV van 19%. Ja, als je dat uit hebt, zal je voor de rest niks meer kunnen uitsteken, me dunkt. Vandaar de naam van het bier, wellicht. Er verschijnen bij het schenken even wat donkerbruine bubbels, maar een kraag kan je het niet noemen. Ze zijn ook vliegensvlug verdwenen. Het bier is donkerbruin tot zwart, als slappe koffie.

Donkerzoete, maar vooral bittere neus op okkernoten en koffiegruis, plantenresten (bloemenstengels die te lang in een vaas hebben gestaan) en een hint van rood fruit. Ik ben absoluut geen bierkenner, maar ik weet wel wat ik lekker vind ruiken. Dit doet dat alvast niet!

OMG! Dat is wennen. Dit is bier?! Er zit absoluut geen koolzuurgas (meer) in en hij komt erg stroperig binnen. Maar op smaak zit het wel goed. Portwijn, melkchocolade, rood fruit, okkernoten, hoestsiroop. Hij is een beetje kruidig, maar de alcohol merk je amper op. Maar dit is voor mij geen bier. Dit is eerder gerstewijn.

In de afdronk wordt hij wel heel erg droog.

Speciaal is deze alleszins, maar ik zou het dus niet als bier bestempelen. Dit is geen verfrissend pintje dat je op een zonnig terras gaat drinken. Lijkt me eerder iets voor bij (of in!) een stoofpotje van wild. Hij smaakt oké, maar stinkt.

Geproefd door Mark Dermul op 21-09-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: De Molen
Regio: Nederland
Fles: Rasputin Laphroaig/Caol Ila, 33cl
Kleur: zwart
ABV: 11.4%

Decadent

Net als Hel & Verdoemenis is Rasputin een bier van de Hollandse brouwerij De Molen van het type Imperial Stout. Door de jaren heen zijn er verschillende variëteiten op de markt gebracht, waaronder gerijpt op Bruichladdich, Buffalo Trace en Speyside vaten, maar deze is een combinatie van Laphroaig en Coal Ila vaten. Daar ben ik nu wel benieuwd naar. Dit werd op 19 maart 2013 gebotteld, is ondertussen volledig uitverkocht en wordt niet meer gemaakt. Zwart als koffie met lichte carbonatie en een beige kraag die onmiddellijk verdwijnt.

Donkere, bittere neus met onmiddellijk de overduidelijke toets van turf. Hoewel ik graag wil aannemen dat mijn geliefde Caol Ila er voor veel tussen zit, vermoed ik – en meen ik echt dat ik hem ruik – dat het vooral de Laphroaig is die zijn stempel drukt. Een kampvuur met assen, maar tegelijkertijd ook leuke toetsen van pompelmoes en chocolade. Nog wat karamel en rozijntjes, maar ook iets zurigs waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. Betrekkelijk decadente neus, hoor.

Oooh, da’s funky! Maar ik mis een beetje de grootste geroosterde mout noten die ik van een Imperial Russian Stout verwacht. Deze is nogal aan de lichte kant wat dat betreft. Dat gezegd zijnde zit hier wat onrijp fruit in, bitterzoete kruisbessen en een flink zurige toets die wat misplaatst lijkt. Granny Smith appels? Anderzijds werkt het in zijn geheel wel, zij het een beetje atypisch. De invloeden van de whiskyvaten van Islay schemert wel erg door, wat er voor zorgt dat ik vergevingsgezind ben en deze toch lekker ga vinden.

De afdronk is aan de korte kant en vooral wat zurig.

Ik weet dat er op het label staat dat deze 25 jaar kan bewaard worden, maar kan me niet van de indruk ontdoen dat het beste er al vanaf is. Het voelt bijna aan alsof er iets mis is met dit biertje. Vreemd toch? Zal wel aan mij liggen. Dankjewel Marc!

Geproefd door Mark Dermul op 21-09-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).