WhivieBlog

Distilleerderij: Balvenie
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Balvenie 14 Year Old The Week of Peat, OB 2023
Kleur: licht goud
ABV: 48.3%

Onderschat

Slechts één week per jaar stookt Balvenie (excuus: The Balvenie) een whisky van gerookte mout. De turf komt overigens uit de Speyside. Het idee was afkomstig van Ian Millar, een oud distillery manager, nadat hij een week op Islay had doorgebracht. David Stewart, de legendarische master distiller die enkele jaren geleden met pensioen ging, vond het een geweldig idee omdat hij destijds nog Balvenie uit de 1940s en 1950s had geproefd, die geproduceerd waren met geturfde malt. Dat wilde hij maar wat graag repliceren. The Week of Peat was geboren, de tweede malt in de reeks Stories (de eerste was The Sweet Toast of American Oak, maar ondertussen is de reeks al flink uitgebreid onder het goedkeurende oog van de nieuwe Malt Master Kelsey McKechnie).

Hoewel de neus nog steeds de toetsen van honing, citrus en vanille vertoont die we wel vaker associëren met The Balvenie malts, vertoont deze inderdaad een subtiele, delicate rokerigheid gewikkeld rond een zachte toets van… euh… zuurkool? Ook iets van hooi en een paardenstal. Het staat me wel erg aan, moet ik bekennen.

De smaak is wel een pak dichter bij de klassieke Balvenie malt: zoet, romig op vanille en citrus, hoewel de rokerigheid ook hier erg mooi doorschemert. Dit is ook best pittig gekruid. Denk kruidnagel, peper en flink wat zeezout. De balans is prima. Wat een mooie malt, zeg.

De afdronk is best lang te noemen, eerder zilt dan zoet en flink rokerig. Goed!

Blind zou ik zomaar Ledaig or Ardmore gezegd hebben. Dit is erg goed spul. Een tikkeltje onderschat, me dunkt.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 16-03-2025

Onlangs was de Sales Development Director van onafhankelijk bottelaar Berry Brothers & Rudd, Mike Harrison, in het land. Ik had het geluk hem te ontmoeten – en flink wat lekker spul te proeven – in de onvolprezen Bar Terroir in hartje Gent. Maar daags voordien had de geboren verteller een tasting gegeven bij Ruben Gos in Heers, de sterke man achter Drankenhandel GOS. En Ruben had voor de gelegenheid zelfs een vaatje geselecteerd om te bottelen voor zijn shop. Het werd deze BenRiach 2010 (dus uit het Billy Walker tijdperk) die 120 flesjes op vatsterkte opleverde. Meer dan de helft van die flesjes ging op de proeverij al van de hand. Ik prijs me gelukkig er ééntje te pakken te hebben gekregen.

Distilleerderij: House of Angostura
Regio: Trinidad & Tobago
Fles: Angostura 200^th Anniversary, 200ml
Kleur: mahonie
ABV: 48%

Onontbeerlijk

We kennen het House of Angostura, opgericht in 1824, uiteraard vooral van hun bitters. Zelfs in onze supermarkten kan je deze flesjes met bitters – ideaal om uw huisgemaakte cocktails op te smukken – aanschaffen. In 2024 vierde dit huis dus zijn 200^e verjaardag en bracht daarvoor een speciale editie uit van hun befaamde bitter. Het is een perfecte blend van de Angostura aged rum met engelenwortel, Romeinse alsem, gentiaan en nootmuskaat. Gebotteld op 48% en gepresenteerd in een mooie box, is dit de ultieme opsmukker van menig cocktail. En hoewel het vreemd mag klinken om een tasting note te schrijven van deze bitters, vond ik het toch nuttig omdat dit u zal helpen te begrijpen waarom een paar dashes van dit spul uw cocktail echt wel naar een hoger niveau kan tillen. In alle transparantie: ik kreeg dit flesje aangeboden door importeur par excellence Cinoco.

De neus is best intens met toetsen van rum, kandijsuiker en nootmuskaat. Je merkt onmiddellijk dat dit een krachtige bitter is, die een extra dimensie aan je cocktail zal geven met slechts een paar druppeltjes.

Ook op smaak is deze bitter intens te noemen. Wat mij vooral opviel is de smaak van kalissehout (wat me naar mijn kindertijd transporteert), met iets herbaal wat me aan de schors van een jonge boom doet denken. Nog een mooi bittertje met wat nootmuskaat en zelfs een hint van chicorei. Ik ben wederom verrast door de kracht van deze bitter.

De afdronk (nou, wat vreemd om van een afdronk te spreken bij een bitter, maar goed) is lang, intens en flink… euh… bitter.

Intense en perfect geconstrueerde bitter. En met zijn sterkte van 48% zorgt hij er tevens voor dat je cocktail nog wat extra punch krijgt. Onontbeerlijk voor zij die graag thuis een cocktail naar een hoger niveau tillen op een erg eenvoudige manier. Ik maakte er dankbaar gebruik van toen ik mijn Spritz’Magnac construeerde.

Geproefd door Mark Dermul op 22-06-2025

Onlangs lanceerde MMM – Mark & Manny’s Malts – hun meest recente Interludium, namelijk een Armagnac XO Hors d’Age 10 Year Old van Château Garreau, gelimiteerd tot 50 flesjes en gebotteld op 40% (psssttt… er zijn er nog een paar beschikbaar, dus kijk snel op mmmalts.com).

Het spreekt al bijna voor zich dat Mark onmiddellijk zijn bar (lees: keuken) in trok om te experimenteren met deze geweldige Armagnac en na een viertal pogingen (zwaar werk, dat begrijpt u) slaagde hij er in (naar eigen zeggen) om een geweldige, zomerse cocktail te maken met deze Armagnac.

Hij doopte hem Spritz’Magnac en bestaat uit slechts 5 ingrediënten:

• 5cl Armagnac XO Hors d’Age 10 Year Old Château Garreau for MMM
• 5cl Toasted Gin (kan natuurlijk ook met een andere gin, maar deze geniet onze voorkeur)
• 2 theelepels Amaro di Angostura
• 4 dashes Angostura Bitters (wij gebruikten de gloednieuwe 200th Anniversary bitter)
• Fever Tree Mediterranean Tonic

Neem een groot (bv. Highball) glas en drop daar een flinke ijsbal in. Voeg achtereenvolgens de Armagnac, gin en Amaro aan toe. Zachtjes roeren gedurende 20 seconden. Schenk dan zachtjes de tonic er bij. Als je mikt op de ijsbal, verlies je de minste bubbels. Simpel, maar effectief trucje. Tot slot nog vier dashes van de bitters en je Spirz’Magnac is klaar.

Laat de zomer maar komen!

Distilleerderij: Benrinnes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benrinnes 11 Year Old 2011/2022 Signatory Vintage for Kirsch Import, First Fill Sherry Butt Finish Cask #6
Kleur: brons
ABV: 43%

Bloedappelsienlikeur

Ben Rinnes Mountain, een berg die het hartje van Speyside overschouwt met zijn hoogte van 840 meter, geeft zijn naam aan deze distilleerderij, die aan de voet van de berg, nog steeds op een hoogte van 213 meter, werd opgericht in 1826. De eerste eigenaar was Peter McKenzie. De distilleerderij werd echter volledig weggevaagd door een overstroming, bekend als de Great Speyside Floods uit 1829 en diende in 1835 volledig opnieuw gebouwd. Vandaag de dag is ze van ver in de omtrek zichtbaar door de typische rode schoorsteen. In het glas zit een 11-jarige die voor de Duitse importeur Kirsch Import werd gebotteld door Signatory Vintage. Op het label staat het Stuart Dugald Monument dat je op Calton Hill in Edinburgh kan bezoeken.

Donkerzoete neus op karamel, kaneel en opgelegde rozijntjes, aangevuld met walnoten en snuiftabak. Helemaal op de achtergrond nog geroosterde hazelnoten en snuiftabak. Na enkele ogenblikken ademen wordt hij flink snoeperig en krijg ik een karrenvracht aan gummi colaflesjes en aardbeienconfituur. Lekker, hoor.

De body is wat licht, maar zeker goed genoeg en de malt onmiddellijk lekker zoet met een subtiel zuurtje. Doet wat aan een likeur van bloedappelsien denken, maar dan met een flinke dosis kruiden er in. Het snoeperige keert snel weer en het staat me eerlijk gezegd wel aan. Dit is een vloeibaar dessertje. Bij de tweede slok lijk ik wederom gewoon een lepel aardbeienconfituur in de mond te nemen. Maar, wederom, met een flink dosis kruiden.

De finish is middellang, op rood fruit, colasnoepjes en warme kruiden die langzaam wegdeemsteren.

Deze werd uiteraard voor de Duitse markt gebotteld en is daar nog steeds verkrijgbaar voor zo’n 65 EUR. Da’s waar voor je geld. Dankjewel voor het sample, Dieter.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 16-03-2025

Distilleerderij: Speyburn
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Speyburn 37 Year Old 1975, OB 2012, Clan Cask, Pedro Ximénez Sherry cask #3413, 320 bts
Kleur: mahonie
ABV: 55.4%

Worcestershire

Speyburn is één van de distilleerderijen die het minst op mijn blog verschenen is. Ik heb er nog maar tien geproefd. Dat heeft veel te maken met het feit dat deze distilleerderij mij niet bepaald kon bekoren, maar wat nu in het glas zit is toch wel iets speciaals, durf ik te beweren. Het is de oudste Speyburn die ik al ooit geproefd heb qua rijpingsjaren, namelijk 37 jaar! Hij werd gestookt in 1975 en van een single PX cask gebotteld in 2012. Hij is heerlijk donker van kleur.

Wel… de neus doet me in eerste instantie zelfs denken aan cognac. Ik krijg appelsien, overrijpe banaan, peren en pruimen en iets wat me aan rancio doet denken, vers geboend leder, tabaksbladeren, vermolmd hout en te lang getrokken fruitthee. Worcestershire saus! Dit is excellent, vooral omdat je van het PX vat niet de tannine of enige toetsen van sulfer meekrijgt. Deze neus blijft ten allen tijden erg fruitig en verrassend fris.

De body is vol, de malt onmiddellijk old school met prachtige toetsen van leder, chocolade, sojasaus, appelsienschillen, sherry en cacao, aangevuld met cacao en kerststol. De kruidigheid vertaalt zich naar nootmuskaat en kruidnagel. Dit is mondvullend en excellent.

De afdronk is fenomenaal. Lang, zacht drogend, intens zoet en kruidig met een toets van gekonfijte appelsienschillen op het sterfbed.

Wat een dram! Nergens meer te vinden, uiteraard, want ondertussen meer dan een decennium geleden gebotteld. Mocht je hem toch nog tegenkomen, reken dan op zo’n 1.300 EUR.

91/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2025

Slechts één week per jaar stookt Balvenie (excuus: The Balvenie) een whisky van gerookte mout. De turf komt overigens uit de Speyside. Het idee was afkomstig van Ian Millar, een oud distillery manager, nadat hij een week op Islay had doorgebracht. David Stewart, de legendarische master distiller die enkele jaren geleden met pensioen ging, vond het een geweldig idee omdat hij destijds nog Balvenie uit de 1940s en 1950s had geproefd, die geproduceerd waren met geturfde malt. Dat wilde hij maar wat graag repliceren.

Distilleerderij: Château Garreau
Regio: Frankrijk
Fles: Armagnac Interludium Armagnac Château Garreau XO Hors d’Age 10 Year Old for MMM, 50 bts
Kleur: mahonie
ABV: 40%

Vuile Nonkel

Voor onze zomerse release hebben we het dit jaar iets zuidelijker gezocht, namelijk bij Château Garreau, een kasteel in Bas-Armagnac. Château Garreau werd gebouwd in de 19^e eeuw onder Napoleon III door de Russische prins Soukovi Kabylin – de vorige eigenaar – die specifiek voor de productie van Armagnac aangesteld was door het Russische hof. Sinds 1919 is het in handen van de familie Garreau. Charles Garreau was een landbouwingenieur die zijn wijndomein Gayrosse onderhield met de hulp van zijn kinderen. Vandaag zijn het de derde en vierde generatie die nu de wijngaarden – samen goed voor 33 hectare – beheren. Voor de productie van hun eau-de-vie maken ze gebruik van de Baco, Ugni Blanc en Folle Blanche druif, maar de wijnen worden wel apart gedistilleerd. Dan worden ze geblend en op eiken vaten gestoken in de kelders van het kasteel. Onze eerdere (weliswaar beperkte) ervaring met de Armagnac van dit huis, samen met de indrukwekkende geschiedenis, noopten Manny en mezelf er toe om deze heerlijke 10-jarige te bottelen.

De neus is donkerzoet op rozijntjes en kandijsiroop, maar vertoont ook meteen een herbaal en zelfs aards kantje. Noem hem gerust een beetje funky, maar op een erg aangename manier.

Hij is lekker mondvullend en olieachtig. Erg zoet, zoals je mag verwachten, maar weer met dat funky randje dat hem zo boeiend maakt. Ook best kruidig op kruidnagel en een beetje nootmuskaat, terwijl een frisse lift gecreëerd wordt door de illusie van munt. Midpalate verschijnt ook een mooi bittertje als van de gekonfijte schil van een roze pompelmoes. Hier is veel aan de gang.

De middellange afdronk is zacht drogend en warm, terwijl hij niets aan kruidige zoetheid inboet. Saffraan op het sterfbed!

Na de cognac van vorig jaar, zijn we wel erg opgezet met deze Armagnac. Hij is iets ruwer, scherper en – wat ons betreft – boeiender. Ik omschrijf niet voor niets Armagnac graag als de vuile nonkel van cognac.

Geproefd door Mark & Manny op 03-05-2025

Distilleerderij: Speyside Distillery
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Spey 18 Year Old 1997, OB 2015, Sherry Casks, 1.800 bts
Kleur: licht goud
ABV: 46.0%

ING

Begin 2025 nam ik bij ING, mijn werkgever sinds 2000, een nieuwe functie op. Eind 2024 nam ik afscheid van een fantastisch team, waar ik meer dan 3 jaar mee samenwerkte. En tijdens mijn afscheidsdrink kreeg ik deze fles cadeau. Wat een fantastisch geschenk! Het was ondertussen al een decennium geleden dat ik deze nog eens geproefd had. Dat was toen een botteling uit 2014. Dit is een iets recentere release, namelijk uit 2015 en dus een vintage 1997. De distilleerderij is overigens in volle verhuis van hun huidige locatie naar Laggan, vlakbij de gelijknamige dam (een plek die ik in mei 2025 zal bezoeken – de dam, niet de distilleerderij, sorry).

De neus is onschuldig, maar foutloos. Ik krijg een heleboel fruit met ananas, kiwi, druiven en peren op kop, gevolgd door een erg zachte kruidigheid en karamel. Een handjevol noten nog. Dit valt mij beter mee dan verwacht.

De body is wat licht, maar de smaak zit goed. Een lentefrisse fruitsla met zachte houtkruiden is mijn deel, met een mespuntje witte peper in the lead, gevold door zoethout en vanille. Wederom relatief onschuldig, maar hij is toch een pak beter dan ik me liet influisteren (en ook beter dan de release van het jaar voordien).

De finish is middellang op quasi-tropisch fruit (appelsien!) en zachte kruiden.

Da’s best een mooie whisky, hoor. En zijn prijskaartje van om en bij de 100 EUR waard. Dankjewel, collega’s. Elke keer ik me hiervan een dram inschenk, zal ik aan jullie denken. Terzijde: deze paste perfect bij de vers gebakken appelcake van Dearly Beloved!

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2025

Bottelaar: Cadenhead’s
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Speyside 16 Year Old 2008/2024 Enigma, Cadenhead’s, Manzanilla Hogsheads, 1.284 bts
Kleur: koper
ABV: 53.6%

Bouillon Blokjes

Enigma betekent zoveel als raadsel. In dit geval hebben we er dus het raden naar om welke Speyside malt het hier gaat. Wat we wel weten, is dat hij te slapen werd gelegd in 2008 op een Manzanilla hogshead dat na 16 jaar bijna 1300 flessen op vatsterkte opleverde. Laten we gewoon zonder dralen aan het proeven gaan.

De neus is verrassend umami met rosbief en boerenboter, aangevuld met zoete vruchten als kersen, meloen en zelfs wat kokosvlees. Voeg daar gerust nog wat snuiftabak aan toe, alsook iets van sigarenkistje. En een zilt element, ook. Ik beken: dit is atypisch en een beetje vreemd, maar niet onaardig.

De body is wel erg licht, maar qua smaak valt dit goed mee. Opnieuw zoet fruit – eerder de donkere varianten nu – aangevuld met honing en wederom die toetsen van houten kistjes. Flink wat gember en zoethout, dat wel. En iets van Rucola hoestbonbons. Het ziltje randje vertaalt zich hier naar een bouillon blokje. Wederom aangenaam, zij het toch wat bizar.

De afdronk is pikant, zoetzuur en drogend.

Phew, niet gemakkelijk! Dankjewel, Dieter!

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 25-11-2024

Begin 2025 nam ik bij ING, mijn werkgever sinds 2000, een nieuwe functie op. Eind 2024 nam ik afscheid van een fantastisch team, waar ik meer dan 3 jaar mee samenwerkte. En tijdens mijn afscheidsdrink kreeg ik deze fles cadeau. Wat een fantastisch geschenk! Het was ondertussen al een decennium geleden dat ik deze nog eens geproefd had. Dat was toen een botteling uit 2014. Dit is een iets recentere release, namelijk uit 2015 en dus een vintage 1997. De distilleerderij is overigens in volle verhuis van hun huidige locatie naar Laggan, vlakbij de gelijknamige dam.

Distilleerderij: Speyside
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Speyside Distillery 24 Year Old 1991/2016 WIN First Cask, Refill Sherry Puncheon #942, 100 bts
Kleur: oud goud
ABV: 62.0%

Straffe Toebak

Deze malt is wel degelijk afkomstig van de distilleerderij met de minst geïnspireerde naam. Ja, sorry, ik vind het wat onnozel om je distilleerderij gewoon naar de regio te noemen waar ze staat. In het glas zit een malt van 24 jaar oud, die rijpte op een refill sherry puncheon waarvan Nederlands importeur WIN 100 flesjes liet afvullen op vatsterkte. De spirit dateert van 1991, het jaar waarin de Speyside Distillery van start ging. Wel straffe toebak dat hij nog op 62% zit na 24 jaar van rijping. Op welk percentage zou dit spul op vat gegaan zijn?

De neus is flink alcoholisch, maar vertoont toch mooie toetsen van overrijp geel fruit en iets herbaal. Abrikozen, papaya en geprakte banaan. Butterscotch. Na enkele ogenblikken flirt hij zelfs met een hele florale, bijna geparfumeerde toets. Gelukkig gaat hij er niet over. Een flinke theelepel water dooft de alcohol voldoende én de malt verliest niets van zijn aroma behalve het florale, wat een goede zaak is in mijn opinie. Hij krijgt er zelfs een toets van Café Noir koekjes in de plaats en dat staat me wel aan.

Op smaak is het eveneens vooreerst niets dan alcohol. Deze brandt! De speekselklieren hebben de grootste moeite hem onder controle te krijgen. Dit zorgt er voor dat je het fruit amper proeft en geeft hem tevens een prikkelende kruidigheid die op het astringente afsteven. Oef! Hier moet water bij. En hoewel hij toegankelijker wordt, wordt hij ook een pak bitterder, wat dan weer geen goeie zaak is. Moeilijk!

Onverdund is de afdronk lang, maar onprettig sterk en kruidig. Verdund blijft hij lang, maar tevens onprettig bitter.

Een erg moeilijke jongen, moet ik zeggen. Enkel de neus kon me enigszins bekoren. Thx, Manny.

82/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-11-2024

Bottelaar: Signatory Vintage
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Secret Speyside 13 Year Old 2010/2024 Signatory Vintage 100 Proof, Edition #16
Kleur: goud
ABV: 57.1%

BFYB

Terwijl de prijzen van whisky stilaan groteske vormen beginnen aan te nemen is er één bottelaar die tegen de stroom ingaat met deze 100 Proof reeks en dat is Signatory. Weinig franjes, toegegeven, maar de whisky is spotgoedkoop! Neem nu deze Secret Speyside, gebotteld op 57.1% (het oude Imperial 100 Proof, de gunpowowder strength) die je kan aanschaffen voor… tromgeroffel… zo’n 50 EUR. Moge de rest van de whiskywereld hier een voorbeeld aan nemen. Toegegeven, we weten niet van welke Speyside distilleerderij deze afkomstig is. We weten enkel dat het een mix is van first fill oloroso butts en bourbon hogsheads. Proeven!

Eik is het eerste wat ik ruik, gevolgd door vers afgestreken lucifers, pruimen en sultanas, boerenboter en gekonfijte abrikozen. Walnoten, appelsien en iets van snuiftabak. Een typisch profiel voor onze Duitse whiskyliefhebbers, me dunkt.

Goeie body en prima sterkte. Opnieuw komt de eik eerst met een zachte kruidigheid die toeneemt in intensiteit. Niet oaky, maar toch flink houterig. Dan volgen noten en citrusfruit, chilipeper en iets van kruisbessen. De snuiftabak wordt pruimtabak. Kruidenthee. Zacht drogend.

De finish is lang, maar wel flink drogend. Kruidig, ook. Denk tuinkruiden, bakkerskruiden en zelfs iets van keukenzout. Maar alles in een goed evenwicht.

BFYB (bang for your buck voor de ongeïnitieerden). Merci, Benny.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 31-10-2024

Bottelaar: Watt Whisky
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: A Speyside Distillery 13 Year Old 2009/2023, Watt Whisky, Hogshead, 348 bts
Kleur: stro
ABV: 56.1%

Gin of Dufftown

Vorig jaar bracht de (onvolprezen?) bottelaar Watt Whisky deze 13-jarige Speysider uit. Mark Watt mocht het niet op het label verklappen, maar het is een publiek geheim dat dit een Mortlach betreft. In september 2024 liep ik daar nog tussen de warehouses, wat hem toch een beetje bijzonder maakt. Zo gaat dat als je iets proeft van waar je geweest bent. Mijn naamgenoot en ik hebben het vermogen om te proeven in kleuren, echt waar. Synesthesie wordt dat genoemd. Mark Watt gebruikt de kleuren op zijn labels en proeft deze Beast of Dufftown bijgevolg in shades of pink and purple. Aan de slag!

Verrassend fris op limoen en yuzu, gevolgd door wit brood en gele appels. Ik krijg nog iets van witte chocolade en witte wijn en die lijken perfect samen te werken. Neen, ik krijg niet één umami hint op de neus, maar lekker is hij zeker. Erg rechttoe-rechtaan, maar wel heel toegankelijk en erg lekker op de neus.

Goeie body en prima sterkte! Weer een heleboel citrus, met yuzu en limoen op kop, pompelmoes en appelsienen in het kielzog. Koriander en flink wat witte peper volgen. Kruidenthee. Ik kan er niet aan doen, maar voor mij is dit ‘geel’ in plaats van ‘paars’.

De afdronk is lang op citrus en peper, gevolgd door toetsen van jeneverbes en koriander. Een gin van bij Mortlach? WTF!

Een bijzonder atypische Mortlach, die me eerder aan een gin doet denken, stel je voor. Geen Beast maar een Gin of Dufftown! Dankjewel, Jeroen.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 31-10-2024

Bottelaar: Stalla Dhu
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Speyside Single Malt Saorsa Aois Stalla Dhu
Kleur: goud
ABV: 50%

Bevrijding

Stalla Dhu is een relatief nieuwe bottelaar, opgericht door Ron Morrison en Mitchell Orchant. De naam betekent zoveel als zwarte klippen (of afgrond). Het is de favoriete plek van de papegaaiduiker, die dan ook prominent op elk label wordt afgebeeld. In het glas zit hun Speyside Single Malt (waarvan het niet duidelijk is of dit nu een whisky van één van de vele Speyside distilleerderijen dan wel van de gelijknamige distilleerderij afkomstig is) die de naam Saorsa Aois meekreeg. Nu… Saorsa (spreek uit sej-or-sa) is Keltisch en betekent zoveel als ‘bevrijding (of ‘vrijheid’), terwijl Aois ‘leeftijd’ betekent. Wat moeten we hiervan dan maken? Bevrijdende leeftijd? Oud maar vrij? Maar er is geen leeftijdsaanduiding, dus ik heb geen idee. Laten we maar snel gaan proeven.

Aangenaam zoet op Café Noir koekjes, groene tuinkruiden en karamel. Krijgt snel een snoeperig kantje, wat me erg aanstaat, ondanks het feit dat hij verre van complex is.

Prima body. Bijna stroperig, zelfs. Erg snoeperig opnieuw. Koffie, ahornsiroop, donker fruit. Duidelijk een sherryvat. Carré confituur, appelsienmarmelade, kandijsuiker, the works. Voldoende sterk en kruidig om gewicht in de schaal te leggen. Mooi vol en rond.

De afdronk is lang en zoet, met een kruidig eindstation.

Dit is een echte dessertwhisky. En wat mij betreft – als ik zo om me heen luister bij wie deze al geproefd heeft – een tikkeltje ondergewaardeerd.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 31-10-2024

Distilleerderij: Aultmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Aultmore 14 Year Old 2010/2024, Saltire Rare Malt, 2^nd Fill Oloroso Ex-Agitator Cask #21250, 380 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 48.8%

Agitator

Ik ben eerlijk gezegd helemaal niet zo bekend met deze bottelaar… maar ik was wel geïntrigeerd door het feit dat deze Aultmore gefinisht werd op een vatje waar eerder de Agitator malt uit Zweden op rijpte. Die stoken hun malts immers onder vacuüm. Nu: Agitator werd pas opgericht in 2021. Ik ben nooit goed geweest in hoofdrekenen… Laat ik maar gewoon gaan proeven van de bijzondere botteling van deze Speysider.

De neus is initieel erg gesloten en handwarmte en veel geduld veranderen daar eerlijk gezegd weinig aan. Ik krijg wat appels en peren, moutsuikers en wit brood, maar weinig meer. Oh, nog een beetje pannenkoekenbeslag. En na vijf minuten ook ananaskubusjes (de harde snoepjes). Fris en monter, maar verre van wereldschokkend.

Lekker fris op boomgaardfruit met een zachte kruidigheid. Denk appels, peren, nootmuskaat en kruidnagel. Vanaf de tweede slok wordt hij zelfs een tikkeltje pikant. Chilipeper? Maar ik moet wel zeggen dat het allemaal nogal redelijk eenvoudig is.

De afdronk is middellang, zacht drogend en zoet.

Als ik niet zou weten dat het om een sherryvat ging, zou ik het nooit gedacht hebben. Foutloze, maar eerder doordeweekse whisky. Reken op zo’n 95 EUR.

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 18-03-2025

Distilleerderij: Aultmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Aultmore 11 Year Old 2013/2024 Finn Thomson, Torres Red Wine Finish Cask #300427, 310 bts
Kleur: rose
ABV: 54.8%

Torres

Finn Thomson is een relatief nieuwe speler op de markt. Hun eerste release dateert van 2022. Ik leerde ze kennen omwille van een uitstekende Auchentoshan 1989, een 32-jarige die me erg kon bekoren en uiteraard onmiddellijk in huis kwam. Ondertussen hebben ze toch al een 40-tal releases op hun palmares. Dit is er eentje van vorig jaar, een erg jonge Aultmore die een finish kreeg op een Torres Red wijnvat. Torres is overigens een Californische wijn! Het vat, in combinatie met de jonge leeftijd van de malt, verklaart het roze kleurtje. Aan de slag.

De neus offreert rood fruit in de vorm van frambozen en aardbeien, aangevuld met vanille en wit brood. De malt is duidelijk jong en nog een tikkeltje spirity, als u begrijpt wat ik bedoel.

Op smaak is het even zoeken… rood fruit, moutsuikers, maar tegelijkertijd ook iets erg immatuur wat me aan vodka of zelfs tequila doet denken. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Hij is ook best kruidig… nee, maak daar alcoholisch van. Ja, dat is het. Pikant omdat de alcohol nog niet geïntegreerd is.

De afdronk is lang en kruidig en laat je mond quasi-droog achter. Niet slecht, maar toch een tikkeltje te astringent om te bekoren.

Had deze op een klassiek bourbonvat gezeten, was hij wellicht nog niet gebotteld. Maar zelfs de invloed van het Californische wijnvat is onvoldoende om hier een echt goeie malt van te maken. Te jong gebotteld, wat mij betreft.

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 18-03-2025

Brouwerij: FoxTown
Regio: België
Fles: FoxTown Ten Minutes to Midnight Rum Infused, 33cl
Kleur: zwart
ABV : 13.7%

Affogato

Naast hun quadrupel die rum-infused werd, hebben ze nu ook een stout uitgebracht die rum-infused is. Hun Ten Minutes to Midnight (een knipoog naar de postcode van Vosselaar, waar de FoxTown Beer Crew vandaan komt) is een geweldige stout, moet ik bekennen. Maar het zal niet makkelijk zijn hun beste editie ooit – All Hail the Toshan Man – te kloppen. Met zijn 13.7% is het wel het zwaarste bier dat ze al op de markt brachten. Het schenkt – zoals het hoort – gitzwart zonder ook maar enige kraagvorming. Het ziet er uit als koude koffie.

De neus is relatief gesloten en offreert wat chocolade, koude koffie en karamel. Met wat goeie wil haal ik er ook nog iets van chicorei uit, maar van de rum merk ik op de neus vooralsnog weinig.

OMG, op de tong is dit zwaar spul, hoor. Romig… nee, maak daar gerust stroperig van. Dit is kandijsiroop met wat bittere chocolade en koude koffie in de mix. Dit kan zonder enig probleem over een Dame Blanche geschonken worden. Of een koude variant op de affogato.

De afdronk is lang, begint mierzoet en eindigt met een zacht bittertje.

Waarom bekruipt me nu plots de goesting om hier een espresso naast te zetten?

Geproefd door Mark Dermul op 09-05-2025

Brouwerij: FoxTown
Regio: België
Fles: FoxTown Quad The Fox Rum Infused, 33cl
Kleur: bruin
ABV : 11.7%

Kandijsiroop

De vorige quadrupel van de heren uit Vosselaar had op een Barbados rumvat liggen pruttelen. Voor hun 11^e editie van dit bier gebruikten ze hetzelfde basisbier, maar deze keer is het rum-infused. ’t Zal toch niet met die Barbados rum zijn, zeker? Laten we maar snel gaan proeven. Het bier schenkt chocoladebruin – bijna zwart – met een beige kraag die snel gaat liggen.

Goh, da’s een ‘zware neus’, als u begrijpt wat ik bedoel. Kandijsiroop, toffee en marsepein, maar ook chicorei en gekarameliseerd witloof. Chocolade met pralinévulling. Leunt verdacht dit aan bij een stout.

Hola, da’s een plakboel in je mond. Mierzoet alsof ik een slok kandijsiroop naar binnen speel. Een mix van donker en gekonfijt fruit volgen onmiddellijk. Maar ook iets van koude koffie en melkchocolade. Een verrassende toets van kersen duikt uit het niet op. Mon Chéri! Maar het is wat mij betreft deze keer toch een beetje overkill…

De afdronk is middellang en zoet met een subtiel bittertje op het sterfbed.

Dit is geen bier meer, dit is een dessert. Sterker nog, ik zou dit naast een dame blanche durven zetten en dan een lepeltje of twee van het bier over mijn ijsje kieperen. Gewoon doen!

Geproefd door Mark Dermul op 30-04-2025

Brouwerij: FoxTown
Regio: België
Fles: FoxTown When Life Gives You Hops, 33cl
Kleur: trouble amber
ABV : 7%

New Zealand

In 2021 introduceerde FoxTown voor het eerst hun Double Dryhopped IPA onder de naam ‘When Life Gives You Hops’. Sindsdien verschijnt deze speciale editie jaarlijks, met hetzelfde basisbier, maar een ander stel hoppen. Die uit 2021 vond ik naar mango proeven, die uit 2022 naar pompelmoes, die van 2023 naar dennennaalden en die van vorig jaar naar ananas. Deze batch werd gebrouwen met de hoppen Citra voor het bittertje en dan een aantal Nieuw-Zeelandse hoppen voor het aroma: Nectaron, Riwaka en Mouteka. Ik ben nu wel heel benieuwd. Het bier schenkt een troebel amber met witte kraag van middelgrote bellen. Hij blijft lang overeind.

Oh, we zitten alweer in de tropen, hoor. Flink wat mandarijntjes en roze pompelmoes, maar ook iets van kiwi… nee, maak daar zespri van. En een onmiskenbare toets van zoetzure yuzu. Dit ruikt hemels.

En dat gaat op smaak onverminderd voort, hoewel het vooral de pompelmoes is die nu de teugels in handen neemt. Het maakt hem fris, fruitig, tropisch en bijzonder aantrekkelijk. Tegelijkertijd gevaarlijk drinkbaar. Dit is een ideaal poolside biertje.

Da’s potvolkoffie een lange finish (voor een bier). Ik proef nog steeds pompelmoes en zespri.

Het is de beste batch tot nu toe!

Geproefd door Mark Dermul op 26-04-2025