WhivieBlog

Distilleerderij: Lagavulin
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Lagavulin 12 Year Old, OB 2018, Diageo Special Releases,
Kleur: witte wijn
ABV: 57.8%

Dunyvaig

De 12-jarige Lagavulin is een vaste waarde in de Diageo Special Releases en ik heb er al heel wat van geproefd. Dit is de Laga 12 uit 2018, voordat het thema Rare By Nature werd geïntroduceerd en dus nog in zijn ‘oude’ verpakking. Totnutoe vond ik ze stuk voor stuk geweldig, dus ik ben er redelijk zeker van dat ik weer een leuke proefsessie tegemoet ga.

Schijfjes limoen, roofing, dieselwalm en zoete rook… dat is de neus in een notendop. Vanaf de tweede keer dat ik mijn neus in het glas steek komen daar nog wat meer maritieme toetsen bij: zeewier, zilt, de geur van de baai waarin de distilleerderij genesteld ligt. Ik wordt zo getransporteerd naar de resten van Dunyvaig Castle (die overigens momenteel verder worden opgegraven met steun van Lagavulin, maar dit compleet terzijde).

Hij komt stevig binnen met die typische turfrook, flink wat citrusfruit, een hint van vanille en appels, peper dat het geen naam meer heeft en flink was assen die hem een drogend effect geven. Dit is een heerlijk rokerig turfmonster met een zilte twist. Heer-lijk!

De afdronk is droog op assen, zoethout, peper en rook en duurt een eeuwigheid.

Het was te denken, hé. Gewoon top. As usual. Met dat verschil… het is de beste die ik al proefde.

90/100

Geproefd door Mark Dermul op 03-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Bowmore
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bowmore 25 Year Old 1994/2019, Adelphi, Refill Sherry Cask #554, 498 bts
Kleur: brons
ABV: 54.2%

Romige Boter

Adelphi, de onafhankelijke bottelaar die sinds kort ook zijn allereerste single malt – Ardnamurchan – op de markt heeft, bottelde deze ouwe Bowmore. Het refill sherry cask werd in 1994 afgevuld met spirit en na niet minder dan een kwarteeuw kwamen daar bijna 500 flessen uit op iets meer dan 54% met een kleurtje dat me onmiddellijk doet watertanden.

Ah, een donkerzoete neus met allerhande gedroogd fruit op een bedje van kandijsiroop, geblakerde eik, cuberdons en boerenboter. Zelfs de hint van sulfer die in het begin even verschijnt, kan de pret niet drukken. Is er zoiets als ‘goeie sulfer’? Ik denk van wel. Want hier werkt het. Assen op de achtergrond. Dit is best een complexe neus, hoor.

Op smaak is het meer van hetzelfde. Romige boter met een snuifje zout gaat het donkerzoete, gedroogde fruit vooraf. De rook ontwikkelt mooi en het hout laat zich niet onbetuigd met wat bittere tannine, waardoor het geheel diepte krijgt en in balans komt.

De afdronk begint zoet, wordt dan zilt om je uiteindelijk met kurkdroge en warme mond achter te laten.

Ge-wel-dig, maar nu moet ik wel een glas water hebben. 335 EUR voor deze Bowmore is zeker niet weinig, maar wat een dram!

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 02-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Peat’s Beast is niet bepaald de meest bekende whisky op de markt, maar toch is hij best interessant. Het is immers een Islay single malt, weliswaar van een niet nader genoemde distilleerderij. De Peat’s Beast 25 Year Old is een gelimiteerde editie. Mocht ik een gokje mogen wagen, zou ik durven zeggen dat het een Bowmore is. Maar geloof me niet op mijn woord.

Distilleerderij: Bowmore
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bowmore 17 Year Old 2001/2018, Cadenhead’s Authentic Collection, Bourbon Hogshead, 270 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 53.8%

Vlijmscherp

Een onafhankelijk gebottelde Bowmore door één van ’s Schotlands oudste bottelaars? Dat laat ik niet aan mij voorbij gaan. Niet minder dan 17 jaar lang rijpte hij op een bourbonvat en leverde nog 270 flessen op een mooi ABV op. Aan de slag!

Op de neus is er alvast van alles aan de gang. Enerzijds krijg ik flink wat citrus met vanille, anderzijds erg maritieme toetsen als van stokvis, ontsmettingsalcohol en assen. Wordt een tikkeltje floraal en zelfs snoeperig zoet na enkele ogenblikken.

Komt verrassend zacht binnen en is bij de eerste slok erg clean. Zoet versus zilt, vanille versus zeewier, flink wat limoenen en dan ontploft de turf die je mond in vuur en vlam zet. De rokerigheid neemt hand over hand toe, terwijl assen en iets van jodium verschijnen. Eens de malt zich op je tong genesteld heeft, laat de alcohol zich toch flink gelden. Vlijmscherp!

De afdronk is erg goed. Lang, zesty op citroenschillen met witte peper en een flinke snuif zout.

Ik heb het gevoel dat ik net een sigaar gerookt heb, terwijl ik een gesuikerde citroenschil in mijn mond had. Vreemd, toch? Maar wel erg, erg goed!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 02-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Port Ellen
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Port Ellen 16 Year Old 1980/1996 Gordon & Macpail, Merengali Import
Kleur: oud goud
ABV: 40%

Betrapt

Dit is weer zo’n golden oldie die ondertussen als 24 jaar op de fles zit, dus langer dan dat hij in het vat heeft doorgebracht. En bovendien is het een malt van de legendarisch Port Ellen distilleerderij, gebotteld door Gordon & Macphail en geïmporteerd door Merengali uit Italië. Dankzij mijn gabber Manny kon ik een sample te pakken krijgen van deze fles, die je nergens meer kan vinden.

De neus is stoffig, zoet en slechts een tikkeltje maritiem. Appelsien en sultanas, wat een sherryvat doet vermoeden. Hij heeft ook wel een beetje last van OBE, wat hem een licht metalige geur geeft, dus moet ik even geduldig zijn. Met wat ademen komt hij mooi open, maar hij blijft erg zacht.

Hij is licht olieachtig en erg zoet, maar nu komt de turf wel snel naar de voorgrond, waardoor het citrusfruit – en ook wat appeltjes nu – mooi omgeven wordt door zachte rook en wat kruiden van het hout. Denk zoethout en een heel klein beetje peper. Een zilt randje op de achtergrond. Mooi, maar iets te braaf naar mijn gading en dat ligt wellicht aan het lage alcoholpercentage, dat mogelijks zelfs al iets onder de 40% gedoken is na al die jaren op fles.

De afdronk is eerder kort met een toefje rook en zowel citroen als appelsien op het sterfbed.

Een erg old school Port Ellen die erg mooi is, maar nog niet magisch en da’s wellicht te wijten aan de jonge leeftijd. Soms betrap ik me erop hoe verwend wij eigenlijk wel zijn.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 02-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Bunnahabhain
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bunnahabhaini 11 Year Old 2004 Rubha a’ Mhail, OB 2015, Manzanilla casks #550 & 554, 1200 bts
Kleur: brons
ABV: 57.4%

Pinda’s

Bunna blijft met die verschrikkelijk moeilijk uit te spreken namen komen… Rubha a’ Mhail spreek je uit als ‘roe-aval’ en is de naam van één van de vuurtorens nabij Bunnahabhain – zo’n 6km naar het noorden, op de noordelijke kust van het eiland, voor het eerst ontstoken in 1859. Dit terzijde. Deze fles was één van de twee expressies die de distilleerderij op de markt bracht voor Feis Ile 2015 en rijpte op Manzanilla sherryvaten.

Hallo?! Wat een aparte neus zeg. Ik krijg enerzijds zoete sherrytoetsen in de vorm van pruimen en sultanas, maar anderzijds zijn het gezouten pinda’s en babyadem die de neus domineren. Lekker romig en tegelijkertijd een beetje yeasty, als u begrijpt wat ik bedoel. Chocolade met praliné-vulling. Nog wat natte aarde en iets van euh… rottende druiven (géén off-note!). Apart, ik zie het al. Niet voor iedereen, denk ik.

Flink romig op de tong en best wel dirty, terwijl de sherry zich onmiddellijk laat voelen in de vorm van appelsienschillen, gekonfijte gember en rijke honing. Midpalate komt een flink zilte toets opzetten en ook wat woodsmoke. Dit is niet voor broekventjes of beginners – no offense.

De afdronk is middellang, op honing en fruit, maar op het sterfbed zijn het voornamelijk noten – pinda’s! – die de plak zwaaien.

Intrigerend, maar niet gemakkelijk, hoor. Deze was werken. Maar waardig.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Caol Ila
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Caol Ila 15 Year Old 1996/2012 Chieftain’s Choice, Hogshead #14611, 308 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 50%

Klassieker

135! Dat is het aantal Caol Ila dat ik al aan de lippen heb gezet. En als er daar vijf bij waren die me teleurstelden, dan zal het veel zijn. Caol Ila wordt niet voor niets Mr Consistent genoemd. Ik ben dan ook zot van Caol Ila, zo simple is het. Dus toen ik de kans kreeg deze jongeling – reeds gebotteld in 2012 – te proeven, liet ik die niet aan mij voorbij gaan.

Fris en helder op citroensap, oesters, een gedoofd kampvuur, zoete turf en zeebries. Dit wordt weer een klassieker, ik voel het.

Goeie body, goeie sterkte. Maritieme toetsen komen eerst – de turf is erg uitgesproken en geeft hem zelfs iets medicinaals – gevolgd door citroen en appelsien, maar ook wat gerookte ham en stokvis. Zachte peper en iets van zoethout.

De afdronk is lang, warm, groen en rokerig.

Klassieker, ik zei het toch? Ook nummer 136 scoort wederom hoog!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Bottelaar: Malts of Scotland
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Dark Side of Islay 22 Year Old Mulindry, Malts of Scotland, 1.065 bts
Kleur: brons
ABV: 48.9%

Sherry, Kruiden, Turf

De Dark Side of Islay reeks van Malts of Scotland bestaat momenteel uit vier releases: Scarabus uit 2016, Octovulin uit 2017, deze Mulindry uit 2018 en de in 2020 op ons losgelaten Ardenistiel. Het gaat hier om blended malts die – uiteraard – enkel uit whisky van het eiland Islay is samengesteld. De Scarabus proefde ik eind 2018 en die was goddelijk. Nu zit de Mulindry in mijn glas, genoemd naar Mulindry Farm, iets ten noorden van Bowmore en vlakbij Bridgend.

Leder en tabak, gedroogd fruit à la vijgen en dadels, lichte rook en flink wat kruiden als koriander, kruidnagel en kaneel. Best herbaal, hoor. Pure chocolade en toffee gaan domineren en verstoppen het fruit een beetje, maar alles bij elkaar is dit een zeer aangename, donkerzoete en flink gesherriede (is dat wel een woord?) neus.

Mooi olieachtig en onmiddellijk zoet op gedroogd fruit, rozijnen en sherry. Hazelnoten, nougat, espresso en chocolade gaan de kruiden vooraf. En kruidig is hij heel zeker: kaneel, koriander, nootmuskaat, kruidnagel en zwarte peper. Lijkt wel of ik kruidige sherry drink, ware het niet dat hij mooi rokerig wordt, zonder dat de rook gaat domineren.

In de lange finish begint het eerst zoet, fruitig en flink rokerig, maar dat evolueert snel naar droog en zelfs een tikkeltje zilt. Op het sterfbed is het één en al rook.

Intense blended malt die van drie walletjes eet: sherry, kruiden, turf. Heerlijke winterdram.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Ardbeg
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Ardbeg 19 Year Old Traigh Bhan Batch #2, OB 2020
Kleur: witte wijn
ABV: 46.2%

Wit Zacht Zand

Toen de eerste batch van deze Traigh Bhan op de markt kwam, liep het we even storm, want een Ardbeg met leeftijdsaanduiding – en dan nog een mooie 19 jaar ook – is iets wat je niet alle dagen ziet verschijnen. Vandaag de dag kost die eerste batch je dan ook al makkelijk zo’n 300 euro. In 2020 verscheen de tweede batch, die je nog – weliswaar met moeite – links en rechts kan kopen. Het blijkt een vatting van Amerikaanse eik en oloroso sherryvaten.

De neus is verrassend fris en fruitig voor een Ardbeg, waarbij de turf – die zeker aanwezig is – er wat uit blijkt gerijpt, waardoor de perzik, ananas en limoenen meer in de schijnwerpers komen te staan. Wat abrikozen en iets van vanille. Pas in tweede instantie komen de assen en wat medicinale toetsen piepen. Tot slot krijg ik iets wat ik nog het best kan omschrijven als de geur van het openen van een nieuw doosje verbandpleisters.

Hij is mooi olieachtig en meteen erg zoet. Vanillevla, ananas en perzik – maar ook wat hazelnoten. Dan krijg ik onmiddellijk flink wat roet, zoethout en een goeie slok brak water. De rokerigheid blijft eerder zacht, terwijl munt hem nog wat komt opfrissen.

De afdronk is middellang en licht drogend op vanille en eik. Munt heeft het laatste woord.

Een erg mooie Ardbeg. Alles is prima in balans en ik beken erg onder de indruk te zijn van deze Ardbeg. Enkel zijn kostprijs valt wat tegen (250 EUR). Weetje: Traigh Bhan (zeg ‘tri-van’) is de naam van het strand waar de distilleerderij staat en betekent letterlijk ‘wit zacht zand dat onder je voeten zingt’.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Bunnahabhain
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bunnahabhain 7 Year Old 2013/2020, The Whisky Jury, ex-oloroso cask #06018, 304 bts
Kleur: vol goud
ABV: 53.2%

Varken aan ‘t Spit

Als we dan toch bezig zijn… kunnen we even goed nog even doorgaan met de nieuwe releases van The Whisky Jury. Want naast twee echt uitstekende Ledaig uit 2010 op oloroso-vat, bracht hij ook deze 7-jarige Bunnahabhain op de markt. Ook dit is een oloroso vat geweest, overigens. En ’t is een Staoisha, wat betekent dat het een geturfde Bunna is.

Helaba! Mooie, vettige en verrassend zoete neus op enerzijds aarde, netels en zelfs een fietsband, maar anderzijds ook abrikozenconfituur, kweepeer en Granny Smith. Wordt zelfs een tikkeltje snoeperig en het werkt prima. Nog een licht metalige toets en iets van potloodslijpsel op de achtergrond wat hem cachet geeft.

Olieachtig en mondvullend. Visolie en varken aan het spit gemixt met appelsiensap! Heerlijke rokerigheid, flink pepertje, assen en turf, vanille… the works! Dat begint hier een flink feestje te worden. De kruidigheid neemt toe, de rook neemt af en nu krijgen vooral de zoete toetsen extra aandacht. Mooie balans. Prima sterkte.

De finish is lang, begint zoet en eindigt… zoeter. De rook verdwijnt maar langzaam en tovert een glimlach op mijn tronie.

Turf en sherry… ik heb al vaak gezegd dat ik het niet altijd een gemakkelijke combinatie vind, maar denk dat het tijd is om die uitspraak bij te stellen. Dat is een combinatie geworden die bijna niet meer fout kan lopen, me dunkt.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Tobermory
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Ledaig 9 Year Old 2010/2020, The Whisky Jury for TastToe, Ex Oloroso Cask #04014-2, 141 bts
Kleur: vol goud
ABV: 54.1%

Eeneiig

Alles aan deze release doet me denken aan vat 04014-1 dat met een ander label op hetzelfde moment werd gelanceerd. Enkel het ABV van deze is iets hoger, het label kreeg een andere kleur en deze release is exclusief uitgebracht voor de whiskyshop TastToe uit Boortmeerbeek (zeker een bezoekje waard, je voelt je als een kind in een snoepwinkel, geloof me). De vatnummering doet overigens vermoeden dat dit over een zogenaamde re-rack ging, waarbij de Ledaig werd overgeheveld in – naar mijn mening en dat wordt gestaafd door het aantal flessen – een quarter cask. Zou zomaar kunnen. Wie heeft nu het beste van de twee gekregen? The proof of the pudding is in the eating, zullen we maar zeggen.

Ja… euh… effe checken of ik toch het juiste glas vast heb, want dit is nagenoeg dezelfde neus. Dat begint dus al erg goed! Hoewel ik hier toch nog een tikkeltje meer zoetigheid heb, moet ik zeggen. Die brakke, aardse toetsen van Ledaig tekenen onmiddellijk weer present, maar hier heeft het sherryvat wat meer in de pap te brokken gehad. Fruitpap, om precies te zijn. Denk een hint van banaan (wat voor een romig effect zorgt) en een verloren gelopen aardbei. Hint van pruimtabak. Oh, wat lekker, zeg.

Heerlijk romig op de tong, onmiddellijk een tikkeltje pikant en zilt en erg gelijkend op zijn broertje. ’t Is een eeneiige tweeling, hoor. Zeker geen ‘nakomerke’, want hij heeft minstens evenveel karakter. Lekker rokerig en brak met momenten, maar wederom met een mooie zoete toets die net iets verder gaat dan bij het andere vat. ’t Is de chocolade, geloof me.

In de finish merk je pas echt een verschil. Deze is langer en drogender.

Tja, alletwee top, hé. En dat voor zo’n jonge malt. Leeftijd zegt ook niet alles, hé. Een belevenis.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Tobermory
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Ledaig 9 Year Old 2010/2010, The Whisky Jury, Ex Oloroso Cask #04014-1, 141 bts
Kleur: goud
ABV: 53.2%

 Barstend van Karakter

 Afgelopen zomer proefde ik de eerste Ledaig van Belgisch bottelaar The Whisky Jury (de tasting notes verschenen echter pas gisteren, waarvoor mijn excuses), maar hier komt Joeri al op de proppen met twee nieuwe releases. Het betreft deze keer een voormalig oloroso sherryvat waarvan 141 flessen voor het grote publiek beschikbaar zijn bij de betere Vlaamse whiskyshop, maar hij werd gelijktijdig gelanceerd met een tweede – vatnummer 04014-2 – van eenzelfde type vat en hetzelfde aantal flessen, maar met een ander ABV, exclusief voor de shop TastToe van Angelo Jacobs. We beginnen met 04014-1, want die heeft een iets lager ABV.

Boem, pats, paukenslag! Ik steek mijn neus nog maar in het glas en ik ben al verkocht. Vermolmd hout, chocolade, roet, gerookte vis, boterbollen, assen, toffee, oestersap, vanille… dat gaat hier over en weer tussen het ongetemde DNA van het huis en de zoetigheid van het sherryvat. Maar na enkele ogenblikken ademen is het toch de zoete kant van deze Ledaig die het laken naar zich toe trekt – althans op de neus, die absoluut geweldig is.

Hij is lekker romig op de tong, hoor. Turf, citrusfruit (appelsien), anijs, munt, peper, aarde, vanille, brak water en chili peper… Hij blijft maar gaan. Perfecte sterkte, overigens. De invloed van het sherryvat is op smaak subtieler dan op de neus. Het vuile karakter van de distilleerderij blijft hier mooi overeind. Heerlijk rokerig.

Lange, licht drogende afdronk met wat roet op het sterfbed.

Ledaig zoals hij moet zijn. Lekker, rokerig, tikkeltje vuil en barstend van karakter. Verkocht!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Tobermory
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Ledaig 10 Year Old 2010/2020 The Whisky Jury, Cask #17, 288 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 52.4%

 Compleet

The Whisky Jury, een relatief nieuwe onafhankelijke bottelaar van eigen bodem, is met deze release aan zijn eerste Ledaig toe. Maar goed, hij heeft ook nog maar acht bottelingen op zijn actief, waarvan 3 Ben Nevis, 2 Laphroaig – weliswaar onder het label Williamson – en 2 Caol Ila. Deze Ledaig – geturfde Tobermory dus – werd in 2010 gestookt en betreft een single cask op vatsterkte en is bijzonder bleek.

Hopla! We zijn weer vertrokken voor een feestje. Ik steek mijn neus nog maar in het glas en weet nu al dat ik erg tevreden ga zijn. De typische ‘vuile’ toetsen van Ledaig tekenen present: schapenstal, plasticine en gerookt spek. Nog wat mercurochroom en zelfs wat natte rotsen en dan plots flink wat snoeperige toetsen als van vanille, jelly beans en witte chocolade. Olijfolie en jonge appeltjes maken het feestje compleet.

Hij is verdomd romig op de tong! Gesmolten witte chocolade met een flinke hoek af. Perfecte sterkte, overigens. Zoet versus zilt met een prachtige rokerigheid. Stokvis, groene olijven, appels, vanille en een hint van citroensap. Assen en peper op de achtergrond.

De afdronk bevestigt dat dit een geweldige malt is, erg compleet. Lang, rokerig, warm en evolueert van zilt naar zoet. Suikerspin op het sterfbed.

Wat een mooie Ledaig, precies zoals ik ‘m graag lust. 79 EUR? Take my money!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 20-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Dornoch
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Dornoch Spirit Sample, Cask #93
Kleur: licht goud
ABV: 59.7%

Onontkoombaar

Ik proefde al eerder de vaten Dornoch van mijn Hollandse gabber Marcel en die zijn ondertussen via sociale media verkocht. Ze gingen als de spreekwoordelijke zoete broodjes over de toonbank. Maar Marcel zit niet stil – hij heeft nog een vaatje liggen, namelijk cask #93 dat op 28 mei 2018 op vat ging. Marcel stuurde me een sample dat op 5 oktober 2020 van dit vat werd genomen met een duidelijke opdracht: smaaknotitie aub! Met plezier, Marcel.

 Lichte en herbale neus op groenhout met wat tamme kastanje, vanille en een hint van kweepeer (daar heb je die weer, gaat volgens mij deel uitmaken van het Dornoch DNA). Ontbijtgranen met een hint van honing en al de eerste voorzichtige stappen richting citrusfruit en kruisbessen. Doet me wat dat betreft erg denken aan vat 90 dat ik eerder proefde. Tja, als het een zustervat betreft is dat niet onlogisch.

 Hij komt stevig binnen en proeft jong – heeft nog een kleine new make-y toets die ik wel kan appreciëren – waarbij je enerzijds als het ware het graan proeft, maar anderzijds is er al een mooi zoetje present in de vorm van peer, kruisbes en vanille met een hint van groene banaan. Er verschijnt ook een beetje rook die je mond lekker warm maakt. Je krijgt hier veel meer dan de neus beloofde.

De afdronk is lang, zoet op wit fruit met wat honing, maar het is de rook die het langst blijft hangen.

Het is onontkoombaar… op termijn dit wordt weer een geweldige malt.

Geproefd door Mark Dermul op 20-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Mark & Manny’s Malts
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Annandale 3 Year Old 2017 Scorpio for Mark & Manny’s Malts, 50 bts
Kleur: mahonie
ABV: 55.0%

Scorpio

Het venijn zit ‘m in de staart… onze laatste release in de Artist Series draagt de naam Scorpio en geloof het of niet, het is wederom een Lowlander! Deze keer zijn we er in geslaagd het allereerste (en voorlopig enige) PX sherryvat te pakken te krijgen van één van de nieuwe distilleerderijen, namelijk Annandale. Hij kan dus niet anders dan erg jong zijn, natuurlijk. Hij mag zich nog meer net echt whisky noemen, maar we wilden de kans om deze te bottelen niet aan ons voorbij laten gaan. Het is trouwens de tweede whisky ooit van MMM die niét op vatsterkte gebotteld wordt. Deze hebben we laten versnijden naar 55%, een sterkte waarop Manny en ik van mening zijn dat hij het best tot zijn recht komt.

Pruimenlikeur, vers gebrande koffie, kandijsiroop, gebakken banaan, rode-vetersnoep, glühwein, cuberdons… u begrijpt het al: de neus is uitgesproken zoet en doet wat aan Kerstmis denken. Dat hebben we prima getimed.

Lekker olieachtig en pikant. De kruiden drukken meteen hun stempel: chilipeper, kruidnagel en nootmuskaat. Een mespuntje zeezout en flink wat drop. Pas nadat je speekselklieren in overdrive gegaan zijn, proef je ook de mooie fruitige spirit – excuus, whisky! – die toetsen van appels en appelsien verweeft met kweepeer en banaan. Lekker donker, karaktervol, speels en volwassen tegelijk.

De Afdronk – met hoofdletter A – duurt lekker lang, blijft warm en kruidig tot op het eind. Het is een strijd tussen zoet en zilt op het sterfbed, maar zoet overwint moeiteloos.

Wat zijn we blij met deze toch wel unieke botteling, alsook met het wederom prachtige schilderij ‘Scorpio’ van Nathalie Pien dat op ons label prijkt. Een waardige afsluiter van de Artist Series!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Eldridge Pope
Regio: UK
Fles: Eldridge Pope Royal Wedding Strong Lager, 1986, 35.4cl
Kleur: roodbruin
ABV: ??%

Uitgespuugd

Eldridge Pope werd opgericht in 1837, maar besloot in 1997 de brouwerij ter verkopen en zich enkel nog te gaan bezig houden met het runnen van pubs. Het bier wordt nu gebrouwen door Thomas Hardy onder eigen naam. Het biertje dat ik vandaag proef is een zogenaamde Royal Wedding Strong Ale die in 1986 op de markt verscheen ter ere van het huwelijk tussen Prince Andrew & Sarah Ferguson. Hij schenkt roodbruin zonder enige vorm van kraag en op de bodem dwarrelen vieze vlokken rond. Oeps…

Ook hier is het een en al pruimen, vijgen en cuberdons op de neus, maar die van Andrew & Sarah heeft het bijkomende nadeel dat hij ondertussen flink is beginnen stinken. Putgeurtje, het is niet anders.

Op smaak is hij eveneens volledig kapot. Na één voorzichtige slok ging deze de gootsteen in, ben ik bang. Zoetzuur, vooral zuur. Iets van rottende pruimen en verder ben ik niet geraakt, want het het uitgespuugd en mijn mond grondig gespoeld, tanden gepoetst en geprobeerd dit experiment asap te vergeten.

Waterachtig op tandpasta… oh, wacht…

Zinloze publicatie, ik weet het. Experimenteren is leuk, maar heel af en toe zit er zoiets goors bij, dat je snel die pagina wil omdraaien. Dit is zo’n moment.

Geproefd door Mark Dermul op 15-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Bank’s Beer
Regio: UK
Fles: Usher’s Celebration Ale, Royal Wedding 1981, 275ml
Kleur: bruin
ABV: ??%

Melasse

In 1824 ging de Usher’s Wiltshire Brewery van start. In 1960 fuseerde ze met Watney Mann en niet veel later werd alles eigendom van Grand Metropolitan, die de management buy-out van 1990 accepteerde waardoor de brouwerij onder eigen naam verder kon. Maar begin 2000 ging het mis en nam Refresh UK over, een groep die de productie van het bier verhuisde naar… Noord-Korea! Ondertussen is het niet meer op de markt, want in 2008 werd het merk overgenomen door Bank’s Beer en afgevoerd. In juli 1981 kwamen zij op de proppen met hun Celebration Ale voor het huwelijk van Charles & Diana. Helder bruin (geen vlokken, godzijdank) maar zonder enige kraag en niks van bubbels.

Koffie, chocolade, melasse en pruimen, da’s de neus in een notendop. Maar wel zo plat als de aarde volgens de Flat Earthers. Hier zit geen sikkepit leven meer in.

Op smaak is het verrassend fris (toch nog koolzuurgas), maar wel erg zuur. Fermenterende druiven, pruimen en pompelmoes. Ik ben bang dat ook deze in de gootsteen gaat verdwijnen, waarvoor mijn excuses. Hey, ik heb het wel geprobeerd, hé!

Nogal korte finish… godzijdank.

Er begint zich hier een duidelijk patroon af te tekenen… die oude biertjes zijn allemaal in hetzelfde bedje ziek en mijn experimentje wordt een maat voor niets.

Geproefd door Mark Dermul op 15-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Online tastings zijn hot. Ik ondervind het tot mijn grote genoegen met het succes van WhisQy – whisky in quarantaine – maar geniet ook zelf van de vele mogelijkheden. Vandaag, zondag 29 november, nam ik deel aan de online tasting van WWC, Wicked Whisky Compagnie, tijdens een heuse online masterclass in op een druilerige zondagnamiddag.

Het feit dat mijn eigen botteling voor Whivie’s 10th Anniversary in de line-up zat was reden genoeg voor Maarten om te vragen of ik geen acte de presence wou geven, maar toen ik de rest van de line-up zag wist ik al gauw dat ik gewoon wou deelnemen aan deze tasting. Trouwens, er zat nog een zevende fles in de line-up die niet op de foto staat hierboven. Die bleef nog even geheim.

Om 14u00 stipt klikte ik op de Google Meet link en het feest kon beginnen. Enkele minuten later waren alle twaalf deelnemers ingelogd.

Na een korte introductie door Sebastian en Giovanni werd de eerste dram geschonken (nou, ja, dat moest je natuurlijk zelf doen).

Dalmore 7 Year Old 2007/2014 James McArthur – 45%

Jong, fris, fruitig op appeltjes en mandarijntjes, maar erg onschuldig, moet ik bekennen. Erg licht en prima al apertitief. Op smaak is hij bitterzoet (met de nadruk op het eerste deel, helaas) en blind zou ik nooit aan Dalmore gedacht hebben, maar dat wil dan weer niks zeggen. De afdronk is erg kort. Een goeie malt om je smaakpapillen wakker te maken, maar meer ook niet.

Glenlossie 12 Year Old 2006/2019 The Nectar of the Daily Drams – 46%

Lekker fruitige ‘Lossie met geel en wit fruit, kristalsuiker, maar met een mooie toets van woodsmoke. Zelfs een beetje assig, lijkt me. Volgens insiders zou dit zelfs op een Islay vat kunnen gezeten hebben. Vooral op smaak komt dit mooi tot uiting en krijg ik zelfs roet in de mond. Wordt verrassend rokerig, dus het verhaal van het Islay vat is ongetwijfeld juist. Met water wordt hij een tikkeltje snoeperig. Goed spul, zeg!

Balvenie 12 Year Old Single Barrel #3405 – 47.8%

Het aantal single barrels dat Balvenie – excuus, The Balvenie – op de markt gebracht heeft is niet meer te tellen. Dat gaat richting 500 geloof ik. Het is een heerlijk zoete neus op abrikozen, perzik, redelijk geparfumeerd weliswaar, zoete mout en Turks Fruit. Honing en een zacht bittertje. Clean en mierzoet met een zacht pepertje. Erg mooi en bevredigend, hoor.

Whivie 25 Year Old 1993/2019 Blended Malt – 47.1%

Voor mij was het natuurlijk een prettig weerzien met deze blended malt (waarvan ik zelf ondertussen aan mijn laatste fles bezig ben). Ik was aangenaam verrast dat de deelnemers ook de mening waren toegedaan dat dit lekker spul is. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: zie deze notes.

Miltonduff 7 Year Old 2011/2019 Asta Morris – 60.6%

Voor deze tasting kwam Zotte Bert in hoogsteigen persoon even in de meeting, zodat hij zelf wat kon vertellen over deze heerlijke malt. Ik proefde hem al eerder en de tasting notes kan je hier terugvinden, dus veel meer woorden moet ik er niet aan vuil maken, toch? Wat een topper, zeg. En blijkbaar nog te koop. Waar wacht je nog op?

Laphroaig 10 Year Old Cask Strength Batch #010 (2018) – 58%

Op het verzoek van Zotte Bert werd de Laffie zelfs voor de Whitlaw gezet en ik ben het daar wel mee eens (sterker nog, ik had de Miltonduff zelfs acher de Laffie gezet, maar dit terzijde). Deze tiende batch van de Cask Strength release is wederom een geweldige neus op assen en teer, medicinaal en peaty met een zoetje dat slechts na enkele ogenblikken verschijnt. Romig en zoet op banaan, geroosterde ham, karamel en gebakken appeltjes, maar wel met een mooi zilt randje. De finish is eindeloos.

Whitlaw 5 Year Old 2014/2020 Signatory – 60.1%

Ah, Whitlaw. Als dat geen belletje doet rinkelen: het is zwaar geturfde Highland Park. De naam is afkomstig van de heuvels achter de distilleerderij. Ook deze proefde ik al eerder (zie hier). En inderdaad, deze kon perfect achter de Laffie komen. Jong maar niet immatuur, zoet en rokerig, boter en karamel en zelfs iets van kaas. Dit is echt wel een interessante malt, hoor. Ik vind dit een bijzonder goeie dram. Overtreft de verwachting, vooral op de neus.

Ja, ja, ja, online tasting zijn hot inderdaad en als de line-up dan bovendien zo boeiend is als deze, dan is het maar logisch dat je graag op intekent, toch?

Goed gezelschap, goeie drams, goed gelachen ook. And that is what it is all about!

Er zijn verschillende manieren om een druilerige zondagnamiddag door te brengen, maar dit is toch wel één van mijn favoriete…

Voor herhaling vatbaar!

May the Malt be with you!

Brouwerij: Adnam’s
Regio: UK
Fles: Adnam’s Prince’s Ale 1981, Royal Wedding, 275ml
Kleur: roodbruin
ABV: ??%

Aardbeien

De meeste onder ons kennen Adnam’s ondertussen vooral van hun whisky, toch? Maar in eerste instantie is het natuurlijk een brouwerij met een kleurrijke geschiedenis die teruggaat tot 1890. Het is ondenkbaar dat deze brouwerij geen speciaalbier – in dit geval een Strong Ale – zou brouwen voor het huwelijk van Charles & Diana, natuurlijk. Wederom geen alcoholpercentage vermeld op het label, wat in die tijd veel vaker voorkwam. Hij schenkt roodbruin, maar wil geen kraag maken. Zo te zien is hij al zijn koolzuurgas al kwijt…

Deze leunt erg aan bij de Bass Extra Strong die ik zonet proefde en offreert op de neus vooral donkerzoet fruit als pruimen, dadels en verse vijgen, maar hier zit vooraan een frisse toets van verse aardbeien met een hoog suikergehalte.

Op smaak is het eerder zuur dan zoet en doordat hij nog maar erg weinig carbonatie heeft komt het geheel wat flets en wee binnen. Koude koffie, origine chocolade en dadels. Weg zijn de frisse aardbeien. Er zit ook een off-note aan die ik niet meteen kan identificeren, maar die me wel doet beslissen deze pint na twee slokken – alles voor de wetenschap! – in de gootsteen te pleuren.

De afdronk is vies, er is geen ander woord voor. Bah.

Deze heeft de tand des tijds duidelijk niet doorstaan, maar was destijds wellicht een lekker fruitige ale.

Geproefd door Mark Dermul op 14-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Bass
Regio: UK
Fles: Bass Extra Strong Royal Brew Lager, Royal Wedding 1981
Kleur: brons
ABV: ??%

Vijgenconfituur

Bass kennen we ongetwijfeld allemaal, met zijn typische rode driehoek op de labels. De geschiedenis gaat terug tot 1777 in Burton-on-Trent, maar in de jaren 1990 werd ze verkocht aan Interbrew UK en werd het bier gebrouwen door Coors Brewers Ltd. Ondertussen is het merk verkocht aan de Anheuser-Busch groep uit de VS (ondertussen ook eigenaar van Stella Artois en Hoegaarden!) en is het van het toneel verdwenen. Deze lager werd voor het huwelijk tussen Prince Charles & Lady Diana op 29 juli 1981 uitgebracht. Het schenkt bronskleurig maar helder met een lichte kraag die onmiddellijk wegtrekt.

Cuberdons, pruimen, verse vijgenconfituur… vooral dat laatste. Mierzoet, dus. Gelukkig geen offnotes bij deze Bass, ondanks dat hij bijna 40 jaar in dit flesje zit. Hij bruist zelfs nog fris.

Hij is fris zoetzuur op citrus (citroen) en donker steenfruit (dadels, pruimen), nog verrassend fris parelend waardoor hij zelfs verfrissend overkomt en verre van flets.

Zoete, zachte afdronk, weliswaar kort.

Goed bewaard flesje, blijkbaar. Leuk. En dit was best lekker, ondanks het feit dat het eigenlijk niet mijn stijl van bier is.

Geproefd door Mark Dermul op 14-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).