WhivieBlog

Distilleerderij: Bowmore
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bowmore 17 Year Old 2001/2018, Cadenhead’s Authentic Collection, Bourbon Hogshead, 270 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 53.8%

Vlijmscherp

Een onafhankelijk gebottelde Bowmore door één van ’s Schotlands oudste bottelaars? Dat laat ik niet aan mij voorbij gaan. Niet minder dan 17 jaar lang rijpte hij op een bourbonvat en leverde nog 270 flessen op een mooi ABV op. Aan de slag!

Op de neus is er alvast van alles aan de gang. Enerzijds krijg ik flink wat citrus met vanille, anderzijds erg maritieme toetsen als van stokvis, ontsmettingsalcohol en assen. Wordt een tikkeltje floraal en zelfs snoeperig zoet na enkele ogenblikken.

Komt verrassend zacht binnen en is bij de eerste slok erg clean. Zoet versus zilt, vanille versus zeewier, flink wat limoenen en dan ontploft de turf die je mond in vuur en vlam zet. De rokerigheid neemt hand over hand toe, terwijl assen en iets van jodium verschijnen. Eens de malt zich op je tong genesteld heeft, laat de alcohol zich toch flink gelden. Vlijmscherp!

De afdronk is erg goed. Lang, zesty op citroenschillen met witte peper en een flinke snuif zout.

Ik heb het gevoel dat ik net een sigaar gerookt heb, terwijl ik een gesuikerde citroenschil in mijn mond had. Vreemd, toch? Maar wel erg, erg goed!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 02-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Port Ellen
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Port Ellen 16 Year Old 1980/1996 Gordon & Macpail, Merengali Import
Kleur: oud goud
ABV: 40%

Betrapt

Dit is weer zo’n golden oldie die ondertussen als 24 jaar op de fles zit, dus langer dan dat hij in het vat heeft doorgebracht. En bovendien is het een malt van de legendarisch Port Ellen distilleerderij, gebotteld door Gordon & Macphail en geïmporteerd door Merengali uit Italië. Dankzij mijn gabber Manny kon ik een sample te pakken krijgen van deze fles, die je nergens meer kan vinden.

De neus is stoffig, zoet en slechts een tikkeltje maritiem. Appelsien en sultanas, wat een sherryvat doet vermoeden. Hij heeft ook wel een beetje last van OBE, wat hem een licht metalige geur geeft, dus moet ik even geduldig zijn. Met wat ademen komt hij mooi open, maar hij blijft erg zacht.

Hij is licht olieachtig en erg zoet, maar nu komt de turf wel snel naar de voorgrond, waardoor het citrusfruit – en ook wat appeltjes nu – mooi omgeven wordt door zachte rook en wat kruiden van het hout. Denk zoethout en een heel klein beetje peper. Een zilt randje op de achtergrond. Mooi, maar iets te braaf naar mijn gading en dat ligt wellicht aan het lage alcoholpercentage, dat mogelijks zelfs al iets onder de 40% gedoken is na al die jaren op fles.

De afdronk is eerder kort met een toefje rook en zowel citroen als appelsien op het sterfbed.

Een erg old school Port Ellen die erg mooi is, maar nog niet magisch en da’s wellicht te wijten aan de jonge leeftijd. Soms betrap ik me erop hoe verwend wij eigenlijk wel zijn.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 02-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)