WhivieBlog

Op maandag 20 maart was ik te gast op de Mystery Masterclass van Cinoco. Mystery? Dat klinkt veelbelovend. Het gaat wellicht een mooie mix aan spirits zijn, denk ik dan.

Het geheel werd in goede banen geleid door Jeroen Van Dijck, die we natuurlijk vooral kennen van Smaakbureau MEUG. Zijn sidekicks van dienst waren Mathias Soberon (een fijn weerzien, na onze kennismaking op het Nc’nean Press Diner enkele weken geleden) en Michaël ‘Mika’ Yona Costa, twee kerels die minstens zoveel weten van cocktails als ik weet van Auchentoshan… om maar iets te zeggen.

Niet minder dan zes verschillende spirits zouden we samen gaan ontdekken.

Hieronder alvast mijn, weliswaar vaak beperkte, tasting notes:

Heritage Caffo Brandy Riserva 1970 – 42%

In 1865 begon Guiseppe Caffo te stoken in zijn garage aan de voet van de Etna. In 1915 maakte hij zijn droom waar en startte zijn eigen distilleerderij in Santa Venerina op Sicilië. Vandaag de dag wordt het bedrijf gerund door de vierde generatie die verschillende likeuren, siropen en zelfs bieren op de markt brengt en exporteert naar meer dan 70 landen. In het glas zit een erg oude Italiaanse brandewijn, want gestookt in mijn geboortejaar! Hij werd na 46 jaar rijping gebotteld. Complexe neus die het midden houdt tussen cognac en grappa, met ananas, druivensap, rietsuiker en honing, maar ook enkele funky toetsen vertoont als van Jamaicaanse rum. Denk plasticine en nat zand, rottende appelsienen en guimauve. Op smaak krijg ik appelsienen, kersen, druiven, appels, honing, perzik, ananas… hij blijft geven, hoor. Wordt wel heel erg fruitig en neigt plots zelfs naar snoep. Een beetje woodsmoke, zelfs! Wat is dit mooi. Complex en intrigerend. De afdronk is erg goed. Lang, houdt het midden tussen zoet en snoeperig met wat funky toetsen op het sterfbed. Stravecchio betekent niet meer of niet minder dan ‘erg oud’. De heren suggereerden om hier een Sazerac mee te maken.

Calvados Boulard XO Mizunara Finish – 44%

Calvados is een eau-de-vie verkregen door het distilleren van appelcider. Lijkt sterk op cognac, maar er zijn toch wezenlijke verschillen. Calvados komt uit het gelijknamige departement in Normandië. De appelcider wordt tweemaal gedistilleerd en dan op eikenhouten vaten gelagerd. Er worden vier typen appels gebruikt: zoet, bitter, bitterzoet en zuur. De bekendste soorten zijn Noël des Champs en de Argile Rouge, maar er zijn er meer dan duizend! Voor een liter Calvados wordt niet minder dan 18kg appels gebruikt. Maison Boulard werd in 1825 opgericht en is één van de bekendste uit de regio Pays d’Auge. Ze zijn in 1825 gestart – opgericht door Pierre-Auguste Boulard – en ontwikkelen sindsdien Calavdos van generatie op generatie. Vandaag de dag wordt het huis gerund door Pierre en Vincent Boulard, de achter-achter-kleinkinderen van de oprichter. In ons glas zit een XO die eerst rijpte in Franse eik en daarna gefinished werd in Japanse Mizunara-vaten! Op de neus krijg ik geroosterde hazelnoten, brioche en eik naast de obligate karrenvracht aan zoete, gebakken appels. Hint van marsepein, echt waar. Een florale toets en flink wat vanille. Een vloeibaar dessert. Hij streelt de tong, zo zacht is deze Calvados (hoewel het eigenlijk zo niet mag heten). Opnieuw gebakken appels en mooie toetsen van hout en noten, maar hij krijgt ook iets heel snoeperigs. Rode-veter-snoep en een hint van kalisse. Erg harmonieus en perfect gebalanceerd. De mizunara geeft hem, naar mijn mening, iets herbaal en minty. Een elegante afdronk, fluweelzacht en boeiend.

Massenez Liqueur Golden Eight – 25%

Al sinds begin 19^e Eeuw maakt Massenez eau-de-vie en in ons glas zit er eentje die van peren werd gemaakt. Die ruikt naar Werther’s Echte en gepureerde perensaus. Oh, my, erg, erg zoet! Hij schenkt stroperig en is onmiddellijk mierzoet op peren, chocolade en iets van noten. In die mate zoet dat ik me afvraag of dit wel bestemd is om puur te drinken dan wel te gebruiken in een cocktail. Probeer het ‘on the rocks’, oppert Michaël. Mathias maakte er onmiddellijk een cocktail mee met bourbon en sherry én een mooie druppel gele Chartreuse, opgesmukt met een ‘big boy dash’ bitters. Dat kan niet anders dan lekker zijn!

Braeckman Virgin Oak Finish Edition 2022 – 46%

Deze limited edition van Belgisch stoker Braeckman uit Oudenaarde werd geproduceerd van zowel mout als rogge. Hij werd eerst gerijpt in first fill bourbon barrels en kreeg dan nog een finish van 6 maanden in heavily charred American virgin oak. De neus offreert voornamelijk vanille, vers gezaagd hout en een handjevol noten. Daar komen, ongetwijfeld dankzij de virgin oak, nog een mooi panoplie aan kruiden aan te pas. Hij doet me zelfs even aan een barrel aged gin denken! Koriander, jeneverbes en staartpeper. Erg zacht op de tong, in feite, op wederom een karrenvracht aan vanille, wat potloodslijpsel, zachte toetsen van peper en zelfs een mespuntje kaneel. Prima gebalanceerd. De afdronk is middellang op bloemsuiker, butterscotch en crème brûlée. Indrukwekkend… in zijn genre.

J.M. Rhum Agricole Epices Creoles – 46%

J.M. werd opgericht in 1790 aan de voet van de vulkaan Montagne Pelée. Ze produceert een Rum Agricole die in een kolom wordt gedistilleerd van
suikerriet. Van deze rum – rhum agricole – zegt Mathias dat hij speciaal voor het maken van cocktails werd ontwikkeld. Hij is inderdaad puur nogal gepeperd – dan moeten dan wel die Creoolse kruiden zijn – en droog, ook al vertoont hij ook mooie toetsen van tropisch fruit. Maar gemixt met een beetje siroop en een klein beetje citroensap krijg je een mooie drank waarmee je kan wegdromen over de stranden van Martinique.

Petrus Boonekamp Blood Bitter – 30%

Eindigen deden we met deze Nederlandse Blood Bitter, die als aperitief kan gedronken worden, maar vanzelfsprekend erg goed gebruikt kan worden in cocktails. Mika maakte een erg eenvoudige cocktail door een goeie scheut hiervan aan te vullen met een half flesje tonic, opgesmukt met een schijfje grapefruit. Dit is toch wel een flinke step-up van een ‘gewone’ Campari (no offense). Dit komt in huis voor deze zomer! Ik ga Negronis maken!

Dat was weer erg leuk (in alle betekenissen van het woord!). Er is zoveel lekkers op de markt en we staan daar veel te weinig bij stil (ik kijk nu vooral naar de whiskyfreaks onder ons, waar ik mezelf zeker toe reken). Daarom vind ik deze masterclasses van Cinoco zo boeiend. En ik heb weer wat inspiratie kunnen opdoen om de barkast te diversifiëren.

Dankjewel, Cinoco, voor de mogelijkheid om hier bij te zijn.

May the… Mystery be with you!

Smaakagentschap MEUG pakte uit met een flink leuke biertasting: Er was eens… Geuze!

‘De champagne van het Pajottenland, één van de schoonste producten die ons landje te bieden heeft.’ En laat ik zelf nu net een paar jaar geleden dit type wild & sour ale hebben ontdekt (ook al was het geen liefde op het eerste gezicht en ja, ik ben een laatbloeier), dus hier had ik wel zin in. Het hoeft geen betoog dat geuze de laatste jaren flink in opmars is. Sterker nog, de lambiekbieren  van bijvoorbeeld 3 Fonteinen en Cantillon zijn razend populair en vliegen de deur uit. Je moet je zelfs op een wachtlijst laten zetten om een fles te mogen kopen. Man, man, man, het moet niet gekker worden.

Maar op zaterdag 18 maart was MEUG online de place to be om samen maar liefst 6 mooie geuzebieren te gaan ontdekken.

Voor deze online tasting had MEUG niemand minder dan geuzekenner Dennis Vansant en Jan Panneels van Het Huis van de Geuze uitgenodigd. Ik maakte mijn borst nat, spoelde zes bierglazen uit, haalde mijn Geuze uit de kelder en was helemaal klaar om flink wat op te steken en lekkers te proeven.

Hieronder mijn, weliswaar beperkte, tasting notes:

Moriau Oude Geuze – 7%

Moriau is een mooie, zachte, toegankelijke geuze (genoemd naar een voormalige brouwerij, het bier wordt nu geproduceerd Boon). Hij schenkt een troebel goudkleurig met wat vlokjes en een kraag die snel gaat liggen. Op de neus krijg ik frisse Granny Smith appeltjes en een mooi bittertje. Op smaak is het vanzelfsprekend wat zuur (maar niet te), maar tegelijkertijd fris op wit fruit en zachte tannine. Hij is minder droog dan  Leuke geuze om mee te starten.

Lindemans Cuvée Rene – 6%

De volgende is flink verschillend. Hij schenkt goudblond en van een kraag is geen sprake. Hij sprankelt als champagne. Ik durf te stellen dat deze niet echt zuurder is, maar tegelijkertijd ook een pak minder bitter. Ook hier wat wit fruit, maar ook iets wat me aan cider doet denken.

Girardin Gueuze Black Label – 5%

Dit was een blij weerzien. Ik proefde eerder al een botteling uit 2013 (zie https://blog.whivie.be/?p=10160) en zei toen al dat ik het een dorstlessende geuze vond waarvan ik er makkelijk en graag twee na elkaar zou drinken. Maar dat kon vandaag natuurlijk niet, want er was veel anders te ontdekken. Paul Girardin creëerde dit ‘black label’ als eerbetoon aan de Johnnie Walker Black Label.

Lambiek Fabriek Brett-Elle – 6.3%

‘No Brett – No Glory’ staat er op het ruglabel. Deze schenkt goudblond, troebel met een mooie witte kraag met minuscule belletjes. Die blijft lang staan. Deze werd gebotteld in september 2022 en is bijgevolg bijzonder jong, wat initieel voor een putgeurtje zorgt (veroorzaakt door zwavel). Gelukkig trekt dat snel weg. Deze drink gevaarlijk vlot weg, is lekker fruitig en friszuur.

Dekoninck Oude Geuze – 7%

Dekonink is eveneens een teloorgegane geuzesteker, waarvan Boon het merk een second lease on life gegeven heeft. Wederom goudblond met een mooie witte kraag. Verrassende geur van stopverf, terwijl er op smaak achter de typische zure toetsen iets verrassends zoet schuilt.

Hanssens Oude Gueuze – 6%

Okay… dit is wel iets helemaal anders… hij schenkt goudkleurig zonder kraag en ruikt… euh… bijzonder vuil. Sojasaus, nagellakverwijderaar… dit is de Laphroaig van de geuze! Ook op smaak is dit flink wennen. Zuur (en nog geen klein beetje, doet wat aan wijnazijn denken) en hij doet me bekkentrekken. Dit is geuze uit de Champion’s League (laat ik me hier vanavond wijsmaken), maar ik speel duidelijk nog in vierde provinciale. Gelukkig kan ik de rest van mijn flesjes Girardin hier achteraan gieten om één en ander te spoelen…

Verhip, als je er deskundige uitleg bij krijgt, wordt geuze (of gueuze als u de Franse schrijfwijze prefereert) zowaar dubbel zo lekker! Wat een heerlijke manier om je zaterdagavond door te brengen.

Een welgemeende dank u wel aan MEUG & Dennis voor deze vloeibare verpozing.

May the… err… Geuze be with you!

Ha, het seizoen van de online tastings door Cinoco zijn weer van start gegaan en op 13 maart werd meteen gestart met een klepper, dus ik ben maar wat blij dat ik er bij kon zijn.

Niet alleen werd het geheel in goede banen geleid door Zijne Vloeibare Hoogheid Chris Lauriers, maar de ambassadeur van dienst was tevens niemand minder dan onze goeie vriend Shilton Almeida – en ook Tal Chotiner, Tomer Goren en Jonathan Gonen van de distilleerderij waren van de partij. Dus het beloofde een erg leuke avond te gaan worden. Vooral ook als je rekening houdt met het feit dat – ondanks dat ik al meer dan 30 expressies van de Milk & Honey Distillery uit Tel Aviv heb geproefd – het een line-up was waarvan ik er nog maar eentje had geproefd.

Hieronder alvast mijn, weliswaar beperkte, tasting notes:

Milk & Honey Elements Shery Cask – 46%

Dit was de enige uit deze line-up die ik eerder al proefde, dus ik verwijs u maar wat graag door naar de tasting notes op het blog: https://blog.whivie.be/?p=8487. Zo’n 40% van deze vatting werd effectief compleet op sherryvaten gerijpt. De rest is STR en bourbon, wat neerkomt op het recept van de M&H Classic.

Milk & Honey Elements Pomegranate Wine Cask – 46%

Niet te verwarren met de Apex Pomegranate, overigens. Hier wordt ook gebruik gemaakt van STR en bourbonvaten, maar wordt dan aangevuld met vaten van Israëlische granaatappelwijn. Lekker zoete neus op marsepein, zonder het DNA van M&H te verliezen. Wat walnoten en een herbaal kantje. Komt stevig gekruid binnen, maar tegelijkertijd malty en fruitig. Mooie, lange, zoete afdronk. Bittertje op het sterfbed.

Milk & Honey Art & Craft Stout Beer Casks – 54.0%

Voor deze release werden drie biervaten gebruikt, waarop de stout even gelegen had alvorens afgevuld te worden met de M&H spirit, die dan net iets langer dan 3 jaar mocht rijpen. Opnieuw is het DNA van M&H present, maar wordt hier mooi aangevuld met zachte toetsen van chocolade en geroosterde amandelen. Maar op smaak is het pas echt merkbaar. De structuur is romig en zoete tonen van Café Frappé en melkchocolade met praliné vulling. Slagroom. Lekker pittige, lange afdronk die de mond droog achterlaat. Prima sterkte, overigens.

Milk & Honey Belgian Drop White Dessert Wine Cask – 57.4%

Dit single cask bevat whisky die 4,5 gerijpt heeft op een wijnvat. Witte dessertwijn, wat zou dat zijn? Chateau d’Yquem? Nee, hoor, een Israëlische dessertwijn, natuurlijk. Eigenlijk een witte porto, maar mag natuurlijk geen porto heten. De neus is erg herbaal en atypisch op pindanoten. Echt. Wordt wel beter als je hem wat laat ademen. Zoeter en toegankelijker. Op smaak proef je de porto, lekker zoet en zacht kruidig. Heerlijk, gewoon. Een smaakbommetje. Ja, dit staat – voor mij althans – volledig haaks op de neus. De afdronk is bijzonder lang, zacht gekruid en doet me verlangen naar nog een slok. Single cask voor België, overigens! Top.

Milk & Honey Apex Fortified Red Wine Cask – 59.4%

Ook dit is een portovat, maar dan rode porto. Ik bedoel versterkte wijn, natuurlijk. Lekker zoet met flink wat noten op de neus. Stevige, romige aankomst op de tong met flink wat rood fruit en kruiden van het hout. Een tikkeltje woodsmoke. Lekker lange afdronk. Bevredigend. Mijn favoriet van de avond.

Milk & Honey Apex Ex Alba Cask – 53.4%

Hola, wat is dit dan? Geweldige neus op Werther’s Echte, amandelpasta met een hint van witte chocolade, maar ook iets wat me aan turf doet denken (weet ik niet zeker, maar dat is wat mijn brein me wijsmaakt). Ook op smaak is dit peaty, hoor. Maar nu krijg ik ook aardbeien en rubber. Rokerige afdronk. Lekker lang en intens. Ik moet aan Ledaig denken. En wat blijkt… I kid you not: deze is inderdaad gerijpt op een voormalig Ledaig vat! Ha! Daar was ik wel erg blij mee.

Nou, ik heb alvast weer enkele pareltjes van dit Israëlische huis ontdekt en ga mijn barkast binnenkort maar weer eens aanvullen.

Door middel van een poll kwamen we er achter dat de M&H Ex Alba Cask de favoriet van de avond was.

Ik heb overigens best wel wat geleerd! Onder andere dat granaatappelwijn echt wel een ding is in Israël, onder andere voor feestelijkheden. En dus wilde ze ook zulke vaten gebruiken om een streepje Joodse cultuur mee te geven. En wist je dat ze hun vaten te slapen leggen op 64.5% (tegenover de klassieke 63.5%)? Na experimenteren vond Tomer Goren dat de beste sterkte in het zeer verscheiden klimaat van Tel Aviv.

Dankjewel, Cinoco, voor de mogelijkheid om hier bij te zijn.

May the Malt be with you!

Wie mij een beetje volgt, weet zeer goed dat ik een groot liefhebber ben van de single malt van de in 2013 opgerichte distilleerderij Nc’nean (je kan het profiel hier nalezen). Toen in 2020 de eerste single malt verscheen, was ik erg aangenaam verrast met de ‘completeness’ van de whisky, ondanks de jonge leeftijd. Ook het verhaal van de distilleerderij – de zero-waste filosofie, zeg maar – stond me heel erg aan.

En dus begon ik Nc’nean te volgen en proefde elke fles waar ik de hand op kon leggen (en dat zijn ze allemaal op een paar single casks voor buitenlandse markten na). Je zal al een 20-tal tasting notes en maar liefst 6 Ramblings terugvinden op mijn blog, gewijd aan deze gouden nectar.

Het spreekt bijna vanzelf dat ik dan ook al snel contact had met Annabel Thomas, de sympathieke oprichtster (deed zelfs al eens een online interview), maar ik had nog niet het genoegen gehad haar in levenden lijve te ontmoeten.

Tot nu.

Eind februari viel namelijk een uitnodiging in de virtuele brievenbus om deel te nemen aan een groots opgezet Nc’nean press dinner op 1 maart, georganiseerd door importeur Premium Spirits en in (hele) goeie banen geleid door het Gentse PR bureau Alice Brown. Plek van het gebeuren was het onvolprezen Bouchéry in Ukkel. De match kon niet beter zijn, want ook chef Damien werkt organisch en mag als één van de meest creatieve chefs van zijn generatie gezien worden.

Sofie en ik kwamen klokslag 19u toe in het restaurant en werden onmiddellijk hartelijk verwelkomd met een heerlijke cocktail gemaakt met de Nc’nean Botanical Spirit en organische limonade én – belangrijker – een breed glimlachende Annabel Thomas. ‘Hi, how lovely to finally meet you in person’. Een knuffel kon niet uitblijven (als u de ‘onze geschiedenis’ niet kent, zal dit wat vreemd klinken, maar geloof me, het kwam heel natuurlijk). We maakten al een praatje (doorspekt met grapjes en verwijzingen naar de Ramblings), terwijl een keur van Vlaamse, Waalse en een verloren gelopen Luxemburgse journalist arriveerden.

Eens alle genodigden present waren, konden we aan tafel. Dankzij de oplettendheid van mijn betere helft, kon ze de gasten zodanig manoeuvreren dat ik naast de gastvrouw aan tafel kon gaan. Wat is ze toch een schat! Annabel gaf een interessante introductie over de ontstaansgeschiedenis en filosofie van de distilleerderij, waarbij ze zeker niet naliet om wijlen Dr Jim Swan terecht in de bloemetjes te zetten. Hoewel hij vlak voor de eerste spirit van de alambieken liep onverwacht overleed, was hij wel van grote invloed op het ‘ontwerp’ van de spirit en dus voor een groot deel verantwoordelijk voor de excellente kwaliteit… ook al was hij geen believer in organisch, wat hij als a great waste of money omschreef.

Ondertussen presenteerde de chef ons wat finger food, dat perfect paste bij de uitgeschonken Nc’nean Botanical Spirit (die ook meteen het hart van Dearly Beloved veroverde). We kregen een aardappelwafel met een topping van zoete aardappel, clementines en hazelnoot en een kroket van gerookte makreel en gekonfijte citroen. Het was een match made in heaven.

Dit werd gevolgd door een ravioli van gerookte bieten en geitenkaas van kaasmakerij Gros Chêne, rozemarijn en karnemelk verrijkt met de Nc’nean Botanical Spirit. Toen niemand mijn richting uitkeek, likte ik mijn bord af, zo lekker!

En terwijl Annabel de single malt voorstelde – we kregen Batch 14 te proeven, die wederom erg in de smaak viel – toverde de chef een heerlijke main course op tafel (die ik helaas vergat te fotograferen, omdat ik volop bezig was onderstaande foto te orkestreren): eendenborst van de boerderij Saunière met kruiden, raap, pompelmoes en een jus van de Nc’nean Quiet Rebels Lorna.

De Quiet Rebels is een reeks van experimentele malts – waar vooral met giststammen gestoeid wordt – die jaarlijks verschijnt. Elk jaar mag een medewerker – in volgorde van aanwerving – een malt samenstellen. De eerste Quiet Rebels was uiteraard de Annabel; vanavond proefden we de tweede – Lorna – waarbij ook gebruik werd gemaakt van Pineau des Charentes-vaten. Als het goed is verschijnt volgend jaar de Quiet Rebels Gordon en het jaar nadien de Quiet Rebels Amy en zo voort. Van een staff retention plan gesproken!

Maar die Quiet Rebels Lorna paste natuurlijk ook perfect bij het dessert (en werd rijkelijk geschonken, moet ik bekennen, iets wat ik me liet welgevallen): pure chocoladetruffel in een whisky-emulsie met ijs van geroosterde pijnboompitten en een vleugje koffie. Ik hoef daar verder geen tekening bij te maken, me dunkt.

Maar wie dacht dat de feestelijkheden daarmee waren afgesloten kwam bedrogen maar blij verrast uit. Want het moment suprême moest nog komen! Met gepaste trots stelde Annabel een absolute avant-première voor: een single cask Nc’nean exclusief voor België. In de komende weken zal hij in ons landje beschikbaar zijn. Het betreft Nc’nean Aon, Bourbon Cask 17-170 op 51.4%, een vat dat slechts 298 flesjes opleverde. Aangezien het een bourbon cask betreft is het profiel danig verschillend van de klassieke batches (die worden samengesteld met 65% STR wijnvaten en 35% ex-bourbon vaten).

Ik vond hem licht, speels, helder en een prima voorbeeld van het DNA van Nc’nean. De sterkte was bevredigend en de alcohol perfect geïntegreerd, hoewel hij een druppel water erg goed verdraagt (maar puur geniet hij mijn voorkeur). Graankoekjes, kokos en iets wat me vreemd genoeg aan champagne deed denken. Eens de fles op de markt en ten huize Dermul zal ik hem aan een grondiger onderzoek onderwerpen. U mag zich aan uitgebreide tasting notes én een Rambling verwachten.

En daarmee kwam de avond tot een mooi einde. De genodigden druppelden stilletjes aan naar buiten – gewapend met een leuke goodie bag – maar ik had nog een laatste opdracht voor Annabel. Ik had namelijk mijn fles Quiet Rebels Annabel meegebracht én een zilveren pen en verzocht haar die voor mijn verzameling te signeren. Dat deed ze met veel plezier. ‘To Mark, happy drinking! Annabel’. Pleonasme, anyone? De fles staat nu netjes te blinken in de kast.

Via deze weg wil ik Annabel en het team van Nc’nean, maar zeker ook Premium Spirits (Claudia, merci!) en Alice Brown (Julie, dankuwel!) en Bouchéry (Damien, kudos!) van harte bedanken voor een geweldige smaakervaring. En natuurlijk ook Dearly Beloved (love you!), de liefste vrouw van Gentbrugge en omstreken, voor haar onvermoeibare steun in al mijn gekke whisky- en andere avonturen.

May the Malt be with you!

Op 30 januari was ik te gast op de productlancering voor België van de range van Woodford Reserve en Jack Daniel’s Single Barrel. Place to be was het gezellige Kbane in Terhulpen, een reeks blokhutten in het bos, sfeervol verlicht, verwarmd en ingericht en de absoluut perfecte plek om dit event te hosten. En het mag gezegd: de organisatie was vlekkeloos. Ik zag niets dan blije gezichten. De gastvrouwen en -heren stelden iedereen perfect op hun gemak en droegen hun steentje bij aan de bijzonder gezellige sfeer. Dat mag gezegd!

Bij aankomst was ik aangenaam verrast enkele (zeer) bekende gezichten te zien. We konden meteen een beetje bijpraten bij de welkomstcocktail, in mijn geval de Woodford Mule, gemaakt met de Woodford Reserve Rye. We waren alvast goed begonnen.

We werden in eerste instantie door middel van een kleine presentatie met video uitgenodigd om wat meer te weten te komen over het bedrijf Brown-Forman, de eigenaar van beide merken (en meer, ze zijn o.a. ook eigenaar van BenRiach, GlenDronach en Glenglassaugh in Schotland). Het bedrijf werd opgericht in 1870 door George Brown, die niet veel later zijn vriend George Forman inlijfde. Het bedrijf had dus net zo goed George-George kunnen heten, toch? En hoewel het bedrijf al meer dan 150 jaar bestaat, worden de producten in onze contreien eerder stiefmoederlijk behandeld. Daar wil Brown-Forman Belux, een jong bedrijf dat zopas haar eerste verjaardag in ons landje vierde, nu verandering in brengen.

De deelnemers werden ingedeeld in 6 groepjes van 6 personen en kregen drie workshops aangeboden. Dus je deed een workshop, had dan even pauze om te genieten van de heerlijke barbecue en dit tot 3 keer toe. Ondertussen bleef de cocktailbar (waar je ook gewoon frisdrank kon krijgen, geen zorgen) de hele tijd open.

De eerste workshop was een cocktail masterclass waarbij niemand minder dan Jurgen Nobels de deelnemers op heel eigen wijze demonstreerde hoe je een overheerlijke Old Fashioned maakt met de Woodford Reserve Rye, siroop en bitters. En na zijn uitleg en onder zijn deskundige begeleiding konden we zelf aan de slag. Het was de beste Old Fashioned die ik al maakte, al zeg ik het zelf.

In de volgende ‘cabane’ werden de single barrels van Jack Daniel’s gepaired met overheerlijke, op maat gemaakte en dus unieke pralines van Julius Persoone, terwijl Vincent Schietse ons de drie single barrel varianten liet proeven: Jack Daniel’s Single Barrel Select (45%) die mij kon bekoren, Jack Daniel’s Single Barrel Rye (45%) die lekker pittig bleek en de excellente Jack Daniel’s Single Barrel Barrel Strength (64.5%) waarvan ik me heb voorgenomen hem onmiddellijk in huis te halen. En hoewel de match van whiskey en chocolade voor de hand lijkt te liggen, waren de pralines van Julius echt wel next level. Ik had er geen idee van dat er zoveel wetenschap achter schuilt. Ze smaakten des te beter.

De derde en laatste workshop werd geleid door niemand minder dan Arno Dobbels (wat een grappige verrassing was voor mij, we kennen elkaar immers goed). Hij kweet zich perfect van zijn taak in de voorstelling van de (triple distilled!) Woodford Reserve range. Niet minder dan vijf expressies werden geproefd. De ‘gewone bourbon’ Distiller’s Select, de Rye, Wheat, Malt en Double Oaked. De Rye is erg mooi, de Wheat zacht en subtiel (lekker!), terwijl de Malt een absolute verrassing was. Mocht ik deze blind geproefd hebben, zou ik het bos in zijn (ziet u wat ik daar deed?). De Double Oaked is precies dat: na 4 tot 6 jaar rijping ging de bourbon in nieuwe (virgin oak, uiteraard) vaten voor een bijkomende rijping. Het gaf extra zoetheid en body and deze expressie.

Na al dit heerlijke gestoei met Woodford Reserve en Jack Daniel’s Single Barrel was er nog ruimschoots tijd om na te praten met de deelnemers, presentatoren en organisatoren, onder begeleiding van een ‘off list’ cocktail die we ons lieten prepareren door de barman. ‘Verras ons, maak eens iets speciaals met wat je voorhanden hebt.’ Hij deed het met Woodford Reserve Rye, limoensap, siroop van kersen en… het was een fantastisch vloeibaar dessertje dat we terstond ‘Spicy Cherry Bomb’ doopten.

Wie dacht dat het feestje dan voorbij was, kwam van een kale reis thuis. Onderweg richting parking werd ons namelijk nog een rijkelijk gevulde goodie bag in de handen gestopt. Zonder de inhoud te verklappen… Brown-Forman Belux, bedankt voor uw generositeit! Tasting notes zullen volgen.

En dank ook aan LAB2 (An Lomans en team) voor de uitnodiging en de excellente organisatie. Kudos!

May the… err… bourbon be with you!

Op zaterdag 3 december organiseerde smaakburo MEUG in samenwerking met de onvolprezen Bert Bruyneel – aka Zotte Bert – een heuse masterclass rond die nieuwe Japanse distilleerderij Shizuoka. Ik had hiervan een kleine twee jaar geleden enkel nog maar spirit geproefd.

Onder de deskundige begeleiding van Jeroen Van Dijck zouden we niet minder dan 6 drams proeven: 5 Japanse en de allernieuwste release van Asta Morris… een Auchentoshan!

Sta me toe eerst een woordje uitleg te geven over de Shizuoka distilleerderij.
Ze ging van start op 25 februari 2017, na oprichting door Gaia Flow, de importeur van merken zoals Blackadder, Mackmyra en… hoe kan het ook anders… Asta Morris.

In voorbereiding van hun project, kocht Gaia Flow het distilleermateriaal op van de legendarische, in 2011 ontmantelde Karuizawa distilleerderij. Liefhebbers van de gouden nectar wreven zich alvast in de handen, wetende dat deze stills meer dan waarschijnlijk opnieuw uitstekende whisky zou gaan produceren. Nou, ja, stills… uiteindelijk bleek er maar één bruikbaar, de andere twee waren gewoonweg te oud en staan enkel opgesteld in de nieuwe distilleerderij als hommage aan de verloren gegane glorie die Karuizawa is. Het gaat overigens over de wash stills.

De Prologue K en de Pot Still K releases zijn dus gestookt in die ene Karuizawa pot still. Als de whisky ook maar een beetje in de buurt komt van wat Karuizawa destijds produceerde, dan staat ons heel wat lekkers te wachten. De andere still wordt Pot Still W genoemd, waarmee de ‘wood fired still’ wordt bedoeld. Ook dat is bijzonder, want het is één van de weinige stills ter wereld die nog met hout worden aangestookt.

Ik zat om 20u dan ook te popelen om me helemaal te verdiepen in deze releases… ondertussen met een half oog loerend naar de match tussen Argentinië en Australië. Maar het hoeft geen betoog: de nieuwe Asta Morris – een Auchentoshan! – trok mijn onverdeelde aandacht.

Maar Bert had wat problemen met het vinden van een parking… Bijgevolg begonnen we met een beetje vertraging. Tja, belangrijke mensen laten graag even op zich wachten.

Hieronder mijn, weliswaar beperkte, bevindingen.

Shizuoka Contact S – 55.5%

Deze malt is 4 jaar oud en werd gemaakt van 33% Japanse gerst, 20% Schotse geturfde gerst, 33% ongeturfde Schotse gerst en 14% Canadese biermout! Het is een mix van verschillende vaten: 32 first fill bourbon barrels, 2 quarter casks, 1 Frans wijn barrique en 1 Japanse wijn quarter cask. En… het is een mix van spirit die van zowel de K als van de W still komt.

N: Erg clean en apart. Wat aardse toetsen. Koekjes en steenfruit, noten en kastanjes. Vanille.
S: Stevige aanzet. Mineraal en kruidig. Messcherp. Steenfruit en noten.
F: Lang, kruidig, aards.

C: Erg strakke whisky met een eigen karakter.

Shizuoka Prologue W – 55.5%

Deze is drie jaar oud en werd geproduceerd van 53% Japanse mout (ongeturfd), 18% geturfde en 6% ongeturfde mout uit Schotland en 23% biermout uit Duitsland. Het betreft een vatting van 21 ex-bourbonvaten, 4 quarter casks en 2 Amerikaanse virgin oak casks.

N: Clean en een tikkeltje peaty. Appel, perzik, honing en veel hout.
S: Peaty en kruidig, fruitig en drogend.
F: Middellange, zoete finish met een mooi streepje rook.

C: Ondanks de jonge leeftijd, is dit al een mooie malt.

Shizuoka Prologue K – 55.5%

Ook deze is 3 jaar oud, gemaakt van 29% zwaar geturfde mout en 52% Japanse mout. De overige zijn 13% Canadese pilsner mout en 6% Schotse pilsner mout. De release is een vatting van 34 first fill bourbon casks.

N: Oh, leuke neus op Japanse kruiden, wit en geel fruit en een toefje turf. Veel honing en sappige abrikozen. Iets van yoghurt. Dit staat me heel erg aan.
S: Erg lekker en clean. De spirit komt hier mooi tot uiting. Fruitig en stevig. Mooi mondgevoel, overigens.
F: Middellange, intense finish.

C: Erg mooie malt, zeker de jonge leeftijd indachtig.

Shizuoka Pot Still K – 55.5%

Deze malt, waarvan de low wines dus gestookt werden in de voormalige Karuizawa wash still, is 4 jaar oud. Hij is gemaakt van 100% Japanse malt. Het is een vatting geworden van 16 bourbon barrels en 1 wijnvat.

N: Vanille, moutsuikers, wit fruit, meringue, rijstpap, limoensorbet.
S: Mooie verderzetting van de neus op smaak, fris en monter. Citrus, vanille, perzik, kastanjes en een mooie streepje woodsmoke.
F: Rokerige, fruitige, lange afdronk.

C: Hola, dit is zonder enige twijfel de lekkerste van de bende (de Toshan even buiten beschouwing gelaten).

Shizuoka Pot Still W – 55.5%

Deze malt, waarvan de low wines dus gestookt werden in de ‘wood fired’ wash still, is 3 jaar oud. Deze werd met 100% geïmporteerde gerst gemaakt: 70% Schotse (peated), 20% Schotse (unpeated), 10% Duitse gerst. Het is een vatting van 24 bourbon barrels, 1 virgin oak cask en 1 bourbon quarter cask.

N: Lekker fruitig op appels, peren, perzik en meloen met een streepje rook en wat vermolmd hout.
S: Rond en rijk mondgevoel, tikkeltje peaty en mineraal. Gebeeldhouwd. Strak. Knap.
F: Middellange, peaty en zacht drogende afdronk.

C: Boeiend!

Auchentoshan 24 Year Old 1998 Asta Morris – 54%

Dit is de tweede Auchentoshan die Asta Morris bottelde. De eerste vond ik al geweldig. Ik had het geluk er daar een aantal flessen van te scoren. Menig werden reeds uitgetutterd. Enkel nog die in de Toshan Tempel blijft onaangeroerd. Van deze nieuwe release – onder het blauwe Heritage label van Asta Morris – gaat er uiteraard ook eentje in de verzameling. Hoeveel er uiteindelijk mijn richting uit zullen komen, hangt af van hoe lekker hij is.

Toevallig kreeg ik in de vroege namiddag een levering… en neen, ik kon niet wachten, plopte de fles onmiddellijk open en proefde deze triple distilled Lowlander.

Neen, ik ga hier niet verklappen wat mijn mening is. Daarvoor moet u nog even wachten tot morgennamiddag. Deze fles verdient het immers van een eigen blogpost te krijgen. Ik verklap u enkel dat ik onmiddellijk en zonder twijfelen een doos van zes besteld heb. Dat zegt voor nu genoeg!

Die Japanners van Shizuoka zijn op jonge leeftijd al erg interessant, dus dat belooft veel goeds voor de toekomst. Maar… mijn favoriet van de avond was toch wel de Auchentoshan. Uiteraard, zou ik bijna zeggen…

May the Malt be with you!

Op maandag 31 oktober was ik te gast bij de Cinoco Online Mystery Masterclass, waar we – zoals de naam al doet vermoeden – mysterieuze drankjes aan de lippen zouden gaan zetten, ttz het moest een verrassing zijn. Maar de flesjes waren wel gelabeld… grappig.

De tasting werd in goeie banen geleid door niemand minder dan Jeroen Van Dijck van MEUG met Stéphane & Dirk als sprekers. En ik zat om 20u klaar mijn mijn samples en glaasjes om me – op deze vooravond van Halloween – te laten verrassen. En verrast was ik!

Hieronder mijn, weliswaar beperkte, bevindingen.

Jodhpur Gin – 43%

Deze London Dry gin wordt door Beveland Distillers uit het Verenigd Koninkrijk op de markt gebracht. De inspiratie is de blauwe stad in India met dezelfde naam, vandaar de kleur van de fles. De gin wordt verkregen door 4 distillaties, waarvan de laatste met citroenzuur. Niet minder dan 13 klassieke botanicals worden gebruikt, waaronder Belgische engelwortel, zoethout en citroenschillen, gember, pompelmoes en bittere amandelen, koriander uit Bulgarije en Marokko en cassiaschors.

N: Fris en erg klassiek (wat ik goed vind) met flink wat citrustoetsen.
S: Citrusfris met een pittige kruidigheid van koriander.
F: Eerder lange afdronk met een pepertje op het sterfbed.

C: In 2011 ging deze met een gouden medaille lopen op de San Francisco Spirits Competition. Deze schenk je best met een florale tonic om hem mooi tot zijn recht te laten komen.

Santa Maria al Monte Amaretto – 30%

Santa Maria al Monte Amaretto uit Genua is reeds sinds 1858 op de markt. Het is een Italiaanse amandellikeur uit de stallen van Caffo. De amandelen zijn afkomstig van Sicilië. Hij wordt gemaakt van 100% bittere amandelen, aangevuld met vanille en… oude brandy!

N: Heerlijk zoet op frangipane, amandelspijs en meringue.
S: Uiteraard zoet, maar minder plakkerig dan wat je gewend bent van de bekende supermarktmerken. Dit is zachter, delicater en… beter.
F: Eerder kort, zacht zoet op vanille en karamel.

C: Ideaal om een Italian Coffee mee te maken, maar kan ook gewoon op zich genoten worden met een dampende kop espresso en een meringue er bij.

Tchankat Whisky – 43%

Een whisky uit… Gascogne! We zitten dus in het diepe zuiden van Frankrijk. De whisky wordt gestookt bij de vrienden van Samalens die we vooral kennen van hun heerlijke armagnac. De set-up van die distilleerderij is verrassend, dus ben ik wel erg benieuwd naar deze whisky, die gemaakt werd uit 80% maïs, 10% gerst en 10% rogge. Dat recept lijkt verdacht veel op dat van menig bourbon. Hij rijpt op wijnvaten uit Bordeaux.

N: Apart, fris en zoet op appel, abrikoos en hooi. Even wennen.
S: Oh, lekker. Fris, zoet met een zachte aciditeit, wat honing en appelmoes op steroïden. Zachte textuur.
F: In de afdronk schemert wat wijn door. Dat moet wel aan de vaten liggen, toch?

C: Doet noch aan bourbon, nog aan whisky denken, maar is wel fris, apart en… lekker!

Ron Colon Salvadoreno RumRye – 50%

Dit is wel iets heel aparts, want het is een mix van 6-jarige dark aged rum uit El Salvador en enkele ongerijpte Jamaicaanse rums (Hampden, Monymusk en Worthy Park) én… Amerikaanse Straight Rye whiskey!

N: Lekker tropisch en funky op ananas, banaan en… ecoline! Met een toets van donker brood!
S: Funky en drogend met bruin brood, cederhout, stopverf en bruine suiker.
F: Relatief lange afdronk – funky en entertainend.

C: Dit is toch een heel apart product en werkt ongetwijfeld prima in allerlei cocktails. Het werd immers door bartenders ontwikkeld. Leuk!

Relicario Ron Peated Finish – 40%

Deze bruine rum uit de Dominicaanse Republiek kreeg een finish op voormalige single malt vaten waarop eerder – ah, ja! – geturfde malt whisky had gerijpt. Weliswaar niet van Islay, maar uit de Speyside! Het resultaat is op z’n zachts gezegd verrassend. Relicario is gemaakt van suikerrietsap, gefermenteerd gedurende 30 uur en dan in een kolomstill gedistilleerd.

N: Donker fruit, vanille, karamel met een rokerig randje, pure chocolade en iets van rosbief. Apart.
S: Ditto op smaak, maar hier komen midpalate wel wat umami toetsen door. De turf vertoont zich redelijk laat, maar het stoort allerminst.
F: Relatief lange finish.

C: Funky, zoet en peaty… da’s geen alledaagse rum, maar wel erg amusant.

Big Peat Liège Edition – 48%

Big Peat is natuurlijk geen onbekende. Deze Islay Blended Malt is een nachtmerrie voor verzamelaars met zijn panoplie aan labels, maar wat in de fles zit, valt nooit tegen. Deze werd gebotteld ter ere van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Hij zit net iets hoger in alcohol dan de klassieke Big Peat.

N: Zoet op vanille en gele appels, gerookt spek en zeezout. Medicinaal. Koeienstal. Zacht.
S: Vol, rond, romig op vanille, wit fruit, stokvis en pas gegoten asfalt. Kappertjes en oestersap. Citrus.
F: Middellang en kruidig, met assen op het sterfbed.

C: Caol Ila neemt in deze fles toch zonder enige twijfel de leiding en dat kan ik alleen maar toejuichen!

Ah,  dat was weer een erg leuke en smaakvolle avond, zie! Altijd fijn om met gelijkgestemde zielen nieuwe drankjes te ontdekken.

Met een dikke dank aan Cinoco voor de uitnodiging.

Geproefd door Mark Dermul op 31-10-2022
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Voor het zesde jaar op rij nam ik deel aan de leukste blindproeverij van de Lage Landen, perfect georganiseerd door Norbert Terbarts en zijn kornuiten. Maar deze keer was het toch met een meewarig gevoel want… dit was The Final Edition. En hoewel ik Norbert’s redenen volkomen begrijp (ik ga ze hier niet herhalen, u kan het in de Facebook groep lezen), vind ik het erg jammer, want het is een absoluut feest.

Voor zij die niet bekend zijn met het concept: je krijgt een aantal samples toegestuurd – in dit geval 16 – die je blind dient te proeven en je bevindingen invult op een speciaal daarvoor ontwikkelde website. Type, land van herkomst, naam, regio, leeftijd, ABV, OB of IB en ga zo maar door. Elk onderdeel kan punten opleveren en er zijn ook bonuspunten te verdienen. Erg plezant, maar wel aartsmoeilijk, dat weet iedereen.

Toen ik voor het eerst deelnam, in 2017, eindigde ik op de 48^e plaats met 234 punten. Op een deelnemersveld van zo’n 80 deelnemers vond ik dat nog meevallen. In 2018 haalde ik 250 punten en steeg ik naar de 40^e plaats, maar 2019 bleek een lastig jaar. Pas 53^e ondanks mijn 257 punten. 2020, daarentegen, was dan weer een topjaar met 375 punten en een verdienstelijke 14^e plek. Vorig jaar eindige ik dan weer 41^e met 279 punten. Dit jaar? Wait for it…

Ik wil nog even aangeven dat ik op voorhand proef. De periode waarin de Proefolympics worden gehouden is traditioneel erg druk voor me, dus had ik al een paar zondagnamiddagen geblokkeerd in mei om mijn proefsessies te houden. En traditioneel probeer ik nadien niets meer te wijzigen, tenzij het echt moet (wanneer bijvoorbeeld mijn regio voor morgen overeenkomt met het resultaat van vandaag, wat niet kan). De resultaten werden elke avond om 22u bekend gemaakt van maandag 20 juni tot en met zaterdag 2 juli.

Hieronder een kleine opsomming van wat we geproefd hebben – er waren echt mooie pareltjes bij – met tussen haakjes wat ik dacht dat het was (en soms ligt dat mijlenver uit elkaar, hoor) en daar achter de plek in het klassement die ik op dat moment behaald had.

Lachen mag, maar geloof me: blind proeven is aartsmoeilijk!

1. Lagavulin 8 Year Old 200^th Anniversary (Ledaig) – 40
2. Edradour 9 Year Old 2011 The Ultimate (Ben Nevis) – 34
3. Kingsbarns Balcomie (GlenAllachie) – 27
4. Glen Moray 12 Year Old 2007 The Daily Dram (Raasay) – 36
5. Auchentoshan 11 Year Old Cadenheads (Auchentoshan) – 21
6. Colonel E.H. Taylor Small Batch (Wild Turkey Longbranch) – 24
7. Laphroaig 8 Year Old 2014 Creative Whisky Company (Ardmore) – 32
8. Armorik 6 Year Old 2015 Vinho STR Refill (Epicurean) – 34
9. Glen Scotia 12 Year Old Seasonal Release (Springbank) – 24
10. Glenfarclas Spring Edition 2021 (Highland Park) – 24
11. Arran 18 Year Old (Fettercairn) – 23
12. Glendullan 20 Year Old 1999 Dun Bheagan (Annandale) – 30
13. Milk & Honey Apex Rum Cask (Westward) – 23
14. Annandale Peated 2015 for Whisky Druid (Loch Lomond) – 26
15. Woodford Reserve Master’s Collection 2018 (Jack Daniel’s) – 22
16. Bunnahabhain 28 Year Old Untold Riches Wemyss Malts (Caperdonich) – 24

Ik was alvast opgetogen dat ik op dag 5 wel degelijk mijn geliefkoosde Lowlander ontdekte, maar was zo voortvarend (zeg maar onverstandig) om in de Facebook groep van de daken te schreeuwen dat ik met dat sample ging scoren. Dat bleef niet onopgemerkt in de groep. Bleek dat flink wat twijfelaars dan maar Auchentoshan invulden en op die manier extra punten konden sprokkelen. Oh, well, it’s all just a game, right? Het leverde me wel de beste plek op die ik zou halen: 21. Ik zou nog een paar keer over en weer gaan als een jojo en uiteindelijk met een verdienstelijke score van 371 punten op de 24^e plek eindigen. Met een spelersveld van 95 proevers, ben ik daar best blij mee.

Bij sample 10 moest ik effe slikken, want ik had Glenfarclas ingevuld bij sample 11… Even maakte ik me zorgen dat ik misschien de flesjes had omgewisseld, maar zo goed ben ik nu eenmaal niet en dat weet ik. Dus veranderde ik mijn oplossing voor sample 11, maar ik zat er mijlenver naast.

Bij sample 12 dan weer, wijzigde ik van Tomatin naar Annandale, maar zonder succes (wel grappig dat Annandale twee dagen later de revue zou passeren, terwijl ik er van uit ging dat sample 14 de Vital Spark van Loch Lomond was). Sample 13 dacht ik een Dingle herkend te hebben, maar die stond niet eens in het lijstje. Ging dan maar voor Westward (Pinot Noir Casks) omdat ik hem meende te herkennen, maar het bleek de heerlijke malt uit Tel Aviv.

Maar het ergst uit de bocht ging ik ongetwijfeld op de laatste dag, waarbij ik droomde dat ik een Caperdonich in het glas had zitten, terwijl het om een 28-jarige Bunna bleek te gaan. Maar verdomd, welke van de twee het ook zou geweest zijn, het was sowieso eindigen in stijl!

Ik wil wel mijn bewondering uitdrukken voor de Belgische delegatie dit jaar, hoor. Anthony Van Sele kaapt een mooie 4^e plaats weg, terwijl Carl Van Walleghem 7^e eindigt. Bert Dexters klopte me in de laatste paar dagen en eindigt 21^e, ikzelf 24^e gevolgd door Joey Bosmans op de 25^e plek en Sven Schollaert 32^e. Ik noem ze maar even omdat ik ze ken, maar we eindigen dus allemaal samen wel in het eerste derde van het peleton. Proficiat!

Want een intense, heerlijke ontdekkingstocht. In combinatie met de cameraderie die dat teweeg brengt in de Facebook groep is dit een jaarlijks evenement dat ik enorm ga missen.

Bedankt, Norbert en team, voor een fantastisch Final Edition. En chapeau aan alle proevers, trouwens, zeker de top tien. Wat een kanjers!

May the Malt be with you.

Dat whisky en BBQ erg goed te combineren zijn, wist ik al langer. Dus was ik er als de kippen bij om mijn ticket te bestellen toen Guy Lippens en Co hun festival in Zwijnaarde aankondigden.

En neen, er zit géén typo in de titel, maar wel een leuke woordspeling.

When Whisky Meats BBQ werd voor de eerste keer georganiseerd en het was wat mij betreft een schot in de roos.

Voor ocharme 35 EUR kreeg ik een inkomticket, glas met drie jetons (de pasmunt waarmee je je drammetjes kon betalen) en 3 bites. Samen met enkele vrienden zakten we dan ook met veel goesting af naar het evenement in het – gelukkig – zonovergoten Zwijnaarde.

Verschillende stands boden allerlei lekkers aan van oud tot nieuw en bij elke stand liet ik me wel verleiden tot het proeven van whisky, gin, cognac, rum of bier. En de hapjes? Die waren absoluut heerlijk! De ribbetjes, de zalm en de varkenswangetjes… gewoon onmogelijk mijn favoriete hapje te kiezen, hoor. Om je vingers (letterlijk) bij af te likken. Kudos!

Het was ook vooral een erg blij weerzien met een heleboel vrienden die ik al maandenlang niet meer gezien had. Ik durf zelfs te zeggen dat dat het hoogtepunt van dit festival was.

Als ik al enkele hoogtepunten moet opnoemen van wat ik heb geproefd, dan moet dat wel hetvolgende lijstje zijn (in willekeurige volgorde):

• Cognac Navarre Souvenir Impérial
• De nieuwe Gin van Dada Chapel (zowel puur als in een G&T)
• De Miltonduff 10 Year Old Discovery van Gordon & Macphail
• The Lakes No 4
• Longmorn 8 Year Old van Art Malts
• Glen Moray uit het portvaatje van Arranthony
• Imperial Stout Laphroaig van Kraaike
• Bielle rum van Rasta Morris (mijn absolute favoriet)
• Peated Speyside 10 Year Old 2011 Madeira Cask van WhiskyClub13

En we mogen uiteraard ook de festivalbotteling niet vergeten, wederom een heerlijke Miltonduff 9 Year Old 2013 op Palo Cortado vat van Asta Morris. Helaas waren de flessen niet tijdig aanwezig voor het festival – dat komt achteraf allemaal goed – maar gelukkig had Bert wel een proeffles meegebracht. Ik kijk er naar uit!

Zelf had ik mijn Starward meegepakt en die viel ook erg goed in de smaak, wat me natuurlijk veel plezier gedaan heeft.

Maar het grootste plezier was toch vooral datgene dat we ter plekke beleefden. Niets dan lachende gezichten, heerlijke hapjes en drankjes, zomerse zon… en – iets wat vaak over het hoofd wordt gezien – een vlekkeloze organisatie.

Dikke proficiat hoor! Prik maar al een datum voor de tweede editie, zodat ik mijn agenda kan blokkeren. Wij komen zonder enige twijfel terug!

May the Malt be with you!

PS. De afterparty ten huize Dermul met Paula, Benny en Manny mocht er ook best wezen, maar da’s een heel ander verhaal. What happens in Gentbrugge, stays in Gentbrugge.

Ik vind het altijd spannend als ik word uitgenodigd voor dit type tastings. Het is zeker not my first rodeo, maar er valt altijd iets nieuws te ontdekken. Dus: dankjewel, Cinoco, voor de uitnodiging.

Als vanouds werd deze masterclass in goeie banen geleid door Zijn Vloeibare Majesteit Chris Lauriers. En wederom kreeg ik de eer om naast (virtueel dan toch) The Whisky Buff plaats te nemen. Ik heb het natuurlijk over niemand minder dan Bob Minnekeer, de man die Vlaanderen leerde kennis maken met het vloeibare goud. Da’s niet overdreven.

Zoals steeds schreef ik deze notes tijdens de masterclass zelve om ze na afloop van de tasting onmiddellijk te kunnen publiceren. Dat verklaart meteen ook waarom ze eerder beknopt zijn.

Togouchi Sake Cask Finish – 40%

Togouchi is aan een charmeoffensief begonnen. De whisky was voorheen wat omstreden omdat hij geïmporteerd werd, ter plekke geblend en verder gerijpt alvorens te bottelen en verkopen als Japans, terwijl het eigenlijk niet echt Japans was. Maar de Japanners hebben zich nu aangesloten bij een organisatie die traditie hoog in het vaandel draagt, waardoor Japanse whisky binnenkort allemaal echt wel Japans zal zijn. Ook Togouchi heeft nu haar eigen distilleerderij (Chugoku Jozo). Ondertussen proeven we deze Sake Cask Finish, een blend die dus op een vat rijpte waar voorheen sake – het Japanse gedistilleerd bij uitstek – zat. Het resultaat is zacht en licht, lekker zoet op vanille en wat rijst (of zit dat tussen mijn oren?). Herbaal en kruidig. Droge granen, muesli-repen. Goeie body. Honing in de middellange finish.

Fuyu Small Batch – 40%

Fuyu is Japans voor ‘winter’. Deze blend werd samengesteld met 4 malt en grain whisky’s van het eiland Honshu, het grootste eiland van Japan, waar ook meteen de meeste distilleerderijen te vinden zijn, maar de herkomst van Fuyu is een goed bewaard geheim. Alle ingrediënten zijn drie tot vier jaar oud en de verhouding is 15% malt en 85% grain. Op de neus een bos na een fikse regenbui, chicorei, aardse bosgeuren, noten en kastanjes. Mokka, karamelpasta, eik. Mooie toetsen van het vat, zonder te domineren. Middellange afdronk.

Aikan Intense Rhum Barrels – 40%

Ah, Aikan! Goeie herinneringen aan. Het bijzondere aan de whisky’s van Aikan is dat ze in Scotland of Frankrijk worden gestookt en dan verscheept naar Martinique om daar te rijpen/huwen op JM rumvaten. Da’s een kleine rumdistilleerderij op het eiland, in Le Macouba, waar Jean-Marie Martin als in 1845 rhum agricole begon te stoken. In het geval van deze botteling betreft het wel degelijk een Schotse blend (zowel malt- als graanwhisky dus) die op Martinique nog een jaar doorrijpte op ‘Grand Arôme’ rumvaten; da’s een rum die niet bijgesuikerd wordt en hoog in esters zit, dus erg fruitig. Banaan op de BBQ, kandijsuiker, maraschino kersen, pure rum op de neus. Plakkerig en een tikkeltje kruidig op de tong. Warme kriekentaart. Blind zou ik dit rum genoemd hebben. Lange, kruidige afdronk die tikkeltje snoeperig is. Leuk!

The Dubliner Bourbon Cask Aged – 40%

In de Liberties, een wijk in Dublin waar je bijvoorbeeld ook de Teeling distilleerderij kan bezoeken, werd een nieuwe distilleerderij neergepoot, maar hun product moet eerst nog rijpen alvorens het op de markt kan komen. Ondertussen moeten de rekeningen wel betaald worden, natuurlijk. Dus werd de blend The Dubliner in het leven geroepen, een blend van malt en grain die elders werd aangeschaft. Deze Bourbon Cask Aged rijpte dus uitsluitend op bourbonvaten. Zacht en fruitig op vanille, ananas en banaan, maar vooral kokosnoot. Karamel, kokosnoot en een bittertje van zwarte chocolade. Zoete boeter. Speels en levendig. Prima aperitiefje.

Westward Single Barrel Belgian Trappist Ale – 45%

Ik ben erg blij dat deze Westward in de line-up zit, want ik heb bij de release onmiddellijk een fles aangeschaft die al lang leeg is. Geen zorgen, ik ben al aan mijn tweede begonnen. Westward is een single malt uit Oregon, gestookt van lokaal verbouwde gerst en gerijpt in Portland. Dat bekent natte winters en droge zomers. Vanaf de eerste keer dat ik een botteling van Westward geproefd had, was ik fan. Wanneer ze dan een clubbotteling uitbrengen die Belgian Ardennes Trappist Ale genoemd wordt – naar de gebruikte Ardennes Farmhouse gist van Culmination Brewing uit Portland – kon ik niet anders dan Cinoco, de Belgische importeur, smeken om deze naar België te laten komen. En zo geschiedde. You’re welcome. Geweldig zoete neus op aardbeien en rode vetersnoep, gebrande koffie, banaan en kruidnagel. Mooie body. Bijna tropisch qua fruitigheid, maar nu pittig gekruid op zwarte peper, nootmuskaat en kruidnagel. Hij wordt zelfs bijna pikant, maar blijft mooi in balans dankzij voornoemde fruitigheid. De afdronk is lang, zoet, pittig en bevredigend. Topper. Erg blij dat ik hier wat flessen van gescoord heb.

High Coast Hav Oak Spice – 48%

High Coast Distillery heette tot 2018 Box Destilleri. De naamswijziging kwam er om de verwarring (en een rechtzaak) met Compass Box te vermijden. Ze ligt aan de kust in het hoge noorden van Zweden, langs de Angerman rivier en produceert zo’n 100.000 liter per jaar. Hav is Zweeds voor ‘zee’ en is een licht geturfde whisky (zo’n 20 tot 25% geturfde malt werd gebruikt). Hij rijpte eerst drie maanden in zowel Hongaarse als Zweede eik en American Virgin Oak vaten van amper 40 liter. Dat heeft hem een ongelooflijke kruidigheid meegegeven – vandaar de Oak Spice. Daarna mocht de malt wat tot rust komen in klassieke bourbon barrels gedurende zes jaar. Mooie, maritieme neus met niet dominerende turf, een zilt randje en wit fruit. Olieachtig, bijna romig met prima balans tussen enerzijds wat zoet en wit fruit (appels en peren), rook van de turf en karamel. Kaneelbroodjes! Prima spul, zeg! Lange, evenwichtige afdronk.

Wederom een erg leuke ontdekkingstocht, waarvoor dank Cinoco!

Aan het einde van de tasting lanceerde gastheer Chris nog een poll. Hieronder het resultaat.

Wanneer is de volgende? Ik wil graag weer meedoen 🙂

May the Malt be with you!

Geloof het of niet, het was al de 14^e editie van de verjaardagstasting van mijn goeie vriend Chris Lauriers, aka His Liquid Excellence aka Mr Bunna aka Mr Typo. Hoewel deze tasting oorspronkelijk gepland was voor 2021 gooide corona roet in het eten en werd ze uitgesteld tot 20 maart 2022.

Gelukkig had ik mijn uitnodiging van vorig jaar nog op zak, ongelukkig was het feit dat ik niet had gezien dat ze om 14u30 startte ipv de oorspronkelijke 15u en ik dus ietsje te laat toekwam in ’t Parlement, die fantastische staminee in hartje Halle.

Gelukkig hadden de gasten een plekje voor me vrijgehouden en tevens het academisch kwartiertje gerespecteerd, waardoor ze nog maar net aan het aperitiefje zaten toen ik binnenviel.

Chris is geboren in 1973, de snotneus, vandaar de keuze voor deze geweldige flessen, liquid history stuk voor stuk! Hieronder mijn – weliswaar beperkte – tasting notes.

Black Velvet Canadian Rye – 1970’s – 70 Proof

Dit niemendalletje viel me beter mee dan gevreesd. Op de neus vanille, meringue en popcorn met slechts een toefje Velpon. Op smaak was hij olieachtig, doch vlak met een middellange, zacht prikkelende afdronk. Een goeie opener om de smaakpapillen te wekken.

Dailuaine 30 Year Old 1973/2003 First Cask – 46%

Hopla! Da’s al direct een shot in de roos! Appels, kiwi, banaan, ananas en abrikozen op de neus. Lekker fruitmandje. Lekker volmondig en fruitig met zachte kruiden die zachtjes uitdoven in de middellange afdronk. Wat een topper, zeg. Hij eindigt voor mij dan ook op de derde plaats in deze line-up. 89/100.

Balmenach 1973/1995 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice – 40%

Da’s een distilleerderij die niet zo vaak op mijn radar verschijnt, maar dit is wel de oudste expressie die ik al ooit proefde. De neus is redelijk herbaal op appelmoes, rozijntjes en gestoofd witloof! Nog wat kalisse en chicorei. Het werkt wel. Op smaak is het iets minder uitgesproken en in de lange, zacht gekruide afdronk wordt hij wat droog. 85/100.

Speyburn 27 Year Old 1973/2000 OB – 46%

Kijk eens aan, zeg! Een officiële release van Speyburn die maar liefst 27 jaar rijpte. Daarvan heb ik nog minder geproefd dan van Balmenach. Na meer dan 5.000 whisky’s is dit nog maar mijn zesde ontmoeting met deze minder bekende distilleerderij. En wederom de oudste die ik ooit van het huis aan de lippen zette. Wat een voorrecht! Heerlijk fruitige neus op pompelmoes en wat herbale toetsen, maar ook een verrassend ziltje. Mooi in balans, hoor. Op smaak donkerzoet en wordt de zoute toets iets groter. Zelfs in de middellange, kruidige afdronk is het nog steeds zoet versus zilt. Topwhisky van dit huis. 87/100.

Na al die vloeibare geweld was het tijd om de smaakpapillen even wat rust te gunnen. Nou ja, niet dat ik een glas water bestelde, natuurlijk. Immers, Mina en Frank hebben in ’t Parlement natuurlijk ook een uitgelezen kaart van bieren en mijn oog was gevallen op een heerlijke biertje dat ik in november vorig jaar leerde kennen en erg lekker vond.

Deze collab, zoals dat heet, tussen het Nederlandse La Trappe en het Schotse BrewDog resulteerde in een heerlijke quadrupel verrijkt met Schotse heidehoning en Amerikaanse hoppen. Heerlijk verfrissen, ondanks dat het mierzoet is. Where Monks meet Punks. Smaakvol degustatiebier, hoor.

Teaninich 39 Year Old 1973/2013 The Whisky Cask – 40.1%

Ik val in herhaling, ik weet het. Maar ook van Teaninich heb ik nog niet zo veel geproefd. Dit is nog maar mijn 9^de. En wat een klepper, zeg! Bijzonder fruitig op kweepeer, ananas, agrums, kiwi en Granny Smith appels wat zich op de tong vertaalt naar über-fruitig met een zacht zilt puntje. In de lange afdronk verschijnt wat venkel. Niet voor niets eindigde deze Teaninich bij mij op de tweede plaats (net als voor de hele groep, trouwens).

Glenlivet 23 Year Old 1973/1996 Scott’s Selection – 54.5%

Van Glenlivet heb ik wel al aardig wat op. Maar ik kan me niet herinneren wanneer ik er eentje geproefd heb die echt ‘out-of-this-world’ lekker was. Deze is dat absoluut. Een uitstekende neus op appels, popcorn, amandelen en walnoten die uitmondt in een explosie van fruit op de smaakpapillen. Voeg daar gerust nog geel fruit aan toe. De afdronk is lang, zoet, zacht drogend en licht bitter. De complexiteit kent geen grenzen. Dit is het soort malt die me in vervoering kan brengen. En blijkbaar mij niet alleen, want hij eindigde zowel voor mij persoonlijk als voor de hele groep op de eerste plek – en afgetekend! 90/100.

Ben Nevis 26 Year Old 1973/1999 Fort William Limited – OB – 53.2%

Ah, een uitstekend single cask – #750 – van Ben Nevis waarvan de whisky al bijna even lang op fles zit dan hij in het vat doorgebracht heeft. En weer is het een absoluut feest voor de zintuigen, want op de neus krijg ik cognac, graeffe suiker, havermout, sultanas, pindakaas (!), verse vijgen en wat houtkruiden. Hij is heerlijk romig en offreert nu vooral citrusfruit en agrums met zachte houtkrullen en een mespuntje zout. Excellente finish, lang en zacht drogend. Voor de groep was dit de bronzen medaillewinnaar, maar voor mij eindigde hij vierde, net onder de Dailuaine. 88/100

Wie dacht dat het feestje op dag ogenblik al voorbij was, had het mis! Er volgde nog een dessertje en wat voor één!

Cognac 1973 Petite Champagne – Vallein-Tercinier – 48.2%

Wie mijn blog een beetje volgt, weet dat ik sinds een paar jaar ook erg gecharmeerd ben door cognac, armagnac, calvados en nog veel meer. En van dit gerenommeerde huis proefde ik al wat jaargangen: 1965, 1966, 1970, 1989 en 1990 alsook hun Hors d’Age. Ook deze 1973 viel me bijzonder in de smaak. Leek wel twee druppels water met die Lot 73 van Asta Maurice die me vorige zomer omver blies. Summum van equilibrium noemde ik die. Deze is het tweelingbroertje. Fantastisch!

En uiteraard was het fijn om zovele oude bekenden tegen het lijf te lopen, maar het is minstens even plezant om met nieuwe mensen kennis te maken. En al helemaal als blijkt dat ze een fles van mijn geliefkoosde Lowlander meegebracht hebben om hier samen soldaat te maken. Nou, dat liet ik me geen twee keer vragen.

Auchentoshan 32 Year Old 1977/2010 – OB – 49.0%

Ik kende de eigenaar van de fles niet, maar hij wist verdomd goed wie ik was – de Toshan Man, bedoel ik dan – en schonk me prompt een mooie dram uit. Ik grapte dat het wellicht tien jaar geleden was dat ik die nog had geproefd. Nazicht leert dat het inderdaad in april 2011 was. Zie mijn tasting notes van weleer op het blog. Hoewel ik de gulle gever niet bij naam ken, wil ik hem hier nog eens expliciet bedanken voor dat wondermooie moment. Eén van de beste Toshan ooit gebotteld, destijds zo’n 300 EUR, vandaag de dag bijna het drievoudige.

Ik deed mijn rondje afscheid, vereffende mijn rekening bij Frank en knuffelde Mina, feliciteerde Chris (en verzekerde me ervan dat ik voor volgende jaar weer een uitnodiging krijg) en wilde dan voldaan richting Gentbrugge vertrekken. Maar… zo werkt dat niet hé?

Op de stoep voor ’t Parlement liet Chris zich nog een lekkere sigaar aanpraten en daar hoort natuurlijk ook een drammetje bij. De sigaar liet ik aan mij passeren, maar toen de fles rond ging stak ik gretig mijn glas uit. Het was een fles die ik nog niet eerder gezien had, laat staan de inhoud geproefd.

Islay Blended Malt TWA Cask Series Macaloney’s b. 2017 – 46%

De bottelaar maakt er absoluut geen geheim van dat deze blended malt een vatting is van twee vaten: Caol Ila en Bunnahabhain, die gerijpt waren op een bourbonvat en een recharred rode wijn barrique. En dat was lekker! Rood fruit met een flinke rokerigheid op de neus, terwijl hij romig de smaakpapillen streelde. Ik vind turf en rode wijn niet altijd makkelijk, maar hier werkte het perfect. De afdronk was lang, kruidig en drogend. Een prima afsluiter van een geweldige namiddag.

Ik kijk er alvast naar uit om volgende jaar wederom samen met zijne Vloeibare Hoogheid en gevolg een heerlijk verjaardagsfeestje te vieren. Die beginnen toch stilaan legendarisch te worden wat mij betreft. Mooie herinneringen!

May the Malt be with you!

Ik heb ze helaas niet allemaal meegemaakt, maar toch een paar en die waren allemaal onvergetelijk. Ik heb het over de jaarlijkse verjaardagstasting van Arne en Arnout, whiskyvrienden voor het leven en beiden geboren in 1975.

Voor deze 7^e editie trokken ze wel alle registers open, hoor. Immers, we gingen een prachtige line-up proeven van single cask bottelingen van het teloor gegane Direct Wines, die zijn whisky’s op de markt bracht onder de noemer First Cask.

En dus trokken Ilse, Niek en ik op vrijdag 11 maart richting Moorsel, omdat de thuisbasis voor deze tastings de shop Dram242 is van Dirk Verleysen (die enkele dagen ervoor jarig was, nota bene, en daarom trakteerde met een uitzonderlijk aperitief).

Maar nog voor de tasting goed en wel begon, werd ik al getrakteerd op een specialleke. Jan Mertens had namelijk een fles Deemer Dram meegebracht. Het betreft een 12-jarige Deanston uit 2009 waarvan 57 flessen werden afgevuld in december 2021. Een ‘vergeten oloroso octaaf’, grapte Jan. Maar lekker was hij alleszinds.

Hieronder mijn – weliswaar beperkte – tasting notes.

Deanston 12 Year Old 2009 Deemer Dram Second Edition, Whiskybroker.co.uk – 52.6%

Stevige neus op duidelijke oloroso invloeden, maar het DNA van Deanston blijft mooi intact en maakt hem zachter dan verwacht. Karamel en rozijnen, iets herbaal en erg aangenaam. Mondvullend op meer van hetzelfde, maar met een geweldig lange en erg bevredigende afdronk. Een vloeibaar dessertje!
86/100

En dan trok de bende naar de bovenste verdieping om plaats te nemen in het proeflokaal van Dram242 waar Arne en Arnout de teugels in handen namen. Ze begonnen met het aperitiefje dat zaakvoeder Dirk uit zijn kelder had gehaald.

Whyte & Mackays Special Selected Scotch Whisky ‘over 4 years old’ – 40%

De neus was licht metalig zonder te storen, op wit fruit, appelsien en abrikozen. De body was wat licht. Op smaak kwam dat metalige terug, alsook het witte fruit aangevuld met wat druivensap en een pepertje. De finish was kort, zoet en zacht. Een leuk niemendalletje. Typische blend uit de 1970s. (81/100)

Aberlour 19 Year Old 1974, First Cask #11024, b. 1993 – 46.0%

Mooie, lentefrisse neus op kweepeer, kiwi en een karrenvracht aan jonge, gele appeltjes. Helaas kon de smaak de belofte van de neus niet helemaal waarmaken, maar na wat extra minuten in het glas werd hij toch stukken beter. De afdronk was middellang en zacht drogend. (86/100)

Glenrothes 21 Year Old 1975, First Cask #6055, b. 1996 – 46.0%

Prima neus op meringue, limoensorbet, varens, appels en noten. Lekker olieachtig op de tong met wit fruit, zoethout en walnoten. Flink herbaal en verrassend kruidig. De middellange afdronk is bevredigend met een licht bittertje op het sterfbed. Erg lekker! (87/100)

Linkwood 20 Year Old 1975, First Cask #9648, b. 1996 – 46.0%

Oh, wat is die neus mooi! Wit en geel fruit, mirabellen, kweepeer, aalbes, zespri, ananas en een hint van banaan. Vooral de ananas valt op. Dat resulteert in een snoeprig zoete aanzet, gevolgd op hetzelfde fruit van de neus met zacht drogende tannines. Mooie balans. De afdronk is lekker lang en zacht drogend. Mijn favoriet van de avond. (89/100)

Strathmill 26 Year Old 1974, First Cask #1223, b. 1996 – 46.0%

De romige neus offreert marsepein, honing, helder fruit en amandelen. Op de tong wordt dat verder aangevuld met appeltjes, wat zoethout en een pepertje. Hoewel de afdronk eerder kort is, blijft hij aangenaam zoet. De eerste Strathmill waarvan ik echt kan zeggen dat ik ‘m top vind. Nice! (86/100)

Balblair 22 Year Old 1975, First Cask #7282, b. 1998 – 46.0%

Deze Balblair is erg apart! Naast het typische gele fruit krijg ik hier eerst flink wat aardse toetsen en nadien een heuse hint van turf! Dat was totaal onverwacht, maar het werkt erg goed, hoor. Op de tong is hij rijk en rond met geel fruit en een mandje vol bergamot en dat alles wederom onderstreept met turf, wat resulteert in een lange, zacht rokerige afdronk. Indrukwekkend. (88/100)

Mortlach 22 Year Old 1975, First Cask #6255, b. 1998 – 46.0%

Aromatische neus vol fruit met rozijnen op kop, gevolgd door honing, notenolie en chocolade. Maar geen enkele hint van het typische umami karakter van het huis. Het stoort me niet, want hij geurt heerlijk. Op smaak is hij snoeperig en vettig tegelijkertijd en wordt hij wat donkerzoet, als u begrijpt wat ik bedoel. De afdronk is lang, zoet en best atypisch. Maar dat neemt niet weg dat ik hier flink van genoten heb. (87/100)

Wow, wat een avond, zeg. De scores spreken voor zich. Dit was echt topspul en bovendien liquid history, want First Cask is niet meer en deze waren allemaal al meer dan 20 jaar geleden gebotteld, sterker: de meeste brachten evenveel tijd door op vat als in de fles.

Maar het feestje was nog niet voorbij.

Bij het voorproeven was Arnout blijkbaar de mening toegedaan dat zijn Mortlach niet meer op en top was. ‘Kapot’ is het woord dat hij zelf gebruikte. Wel, ik was het daar duidelijk niet mee eens. Wat wel gold voor elk van deze malts was dat je ze wat tijd moest geven in het glas. Ze werden echt allemaal beter na een minuut of tien ademen. Maar Arnout wilde op zeker spelen en had daarom nog een andere leuke Mortlach meegebracht.

Mortlach 25 Year Old 1994 Connoisseurs Choice Cask Strength, Gordon & Macphail, Sherry Butt #8181, b. 2020 – 55.9%

En deze was wél heel typisch. Erg umami op groene tuinkruiden, kippenbouillon, aardbeien, pruimen en aardappelpuree. De aanzet kon tellen, natuurlijk. Heerlijke krachtig, vuil en zoet. Ik moet even aan rosbief denken. De afdronk is lang, kruidig, zoet en vuil. Voor de liefhebbers van de typsiche, umami Mortlach was dit ongetwijfeld een toppertje. (86/100)

Na afloop van de tasting werd via handopsteking een top drie samengesteld en mijn persoonlijke resultaat week wel wat af van dat van de groep. Voor mij was brons voor de oude Mortlach, zilver ging naar de Balblair, maar het goud was zonder enige twijfel voor de fantastische Linkwood.

May the Malt be with you!

Op zondagnamiddag 30 januari had ik het geluk opnieuw te kunnen deelnemen aan zo’n internationale online tasting van de Dutch Whisky Connection. Het was al mijn derde sessie. Thema van deze tasting luidde ‘Hidden Secrets’.

Michiel Wigman en Jeroen Koetsier waren wederom de gastheren van dienst en leidden de proevers doorheen onderstaand prachtige lijstje van topflessen. Het gaat in vele gevallen om flessen die niet langer beschikbaar zijn of ondertussen torenhoge opbrengsten vangen op de (online) tweedehandsmarkt.

Pareltjes, stuk voor stuk.

Hieronder mijn beknopte tasting notes:

1. Inchgower 26 Year Old 1980/2006 Berry Bros & Rudd – 46%

Deze Inchgower is een vatting van twee First Fill Sherry Casks, namelijk 14157 & 14159. Op de neus blijkt onmiddellijk dat het actieve sherryvaten waren. Ik krijg wat sulfer, een spaarvarken vol koperen muntjes en pas afgestoken vuurwerk. Daarnaast een confituur van allerlei bosvruchten. Denk abrikozen, perzik en braambessen. Hint van rabarber ook. En pruimen. Hier is veel aan de gang. Wat kaneel en kruidnagel houden de boel warm. Een tikkeltje funky. Komt stevig binnen, hoor. Flink wat pruimen en rabarber nu, maar ook cacaopoeder en iets minty. In de lange afdronk kalmeert hij en wordt hij lekker ‘soothing’, als u begrijpt wat ik bedoel. Knappe opener, zeg.

2. Blair Athol 26 Year Old 1989/2015 Cadenhead – 48.9%

Blair Athol en sherry, da’s meestal een geslaagd huwelijk. En da’s hier zeker ook het geval. Deze malt werd in 1989 gestookt en op bourbonvat gerijpt en dan in 2008 op een sherryvat gestoken, zo’n 7 jaar voor hij gebotteld werd. De neus begint een beetje droog, maar wel lekker fruitig op rozijnen, gedroogde abrikoos, verse vijg en peperkoek. Gekonfijte ananas, vanille en pas geboend leder. Komt mooi open. Lekker olieachtig, donker fruit en zwarte peper. Een siroop van tropisch fruit en wat gekonfijte appelsienschillen. Kersensap, pruimtabak, Madeira. Dit is erg, erg lekker. Een vloeibaar dessertje. De afdronk is lang, warm met enkele zachte houttonen. Toppertje.

3. Benrinnes 19 Year Old 1995/2015 Robert Graham – 50.5%

Benrinnes verschijnt minder vaak op mijn radar dan me lief is. Zeker als je dit juweeltje geproefd hebt. Het betreft een single cask dat 312 flessen op vatsterkte opleverde. Overrijpe banaan, karamel, vanille… misleidend eenvoudig in het begin, maar bloeit dan helemaal open op hooi, bloemetjes in de wei, softijs… wordt erg elegant. Op smaak een mooie mand vol wit fruit, ondergedompeld in honing alvorens hij begint te flirten met zachte, tropische toetsen. De afdronk is lekker lang en zacht drogend.

4. Longmorn 18 Year Old Specialty Drinks for The Whisky Show 2011 – 57.8%

Van Longmorn heb ik al flink wat mooi spul geproefd, o.a. ook van Michiel Wigman in zijn They Inspired reeks. Maar dit flesje – waarvan er slechts 150 op de markt werden gebracht – werd door Specialty Drinks gelanceerd ter ere van hun Whisky Show 2011 in Londen. Zoete neus op honing, appelsien, pomelo, vanille en ahornsiroop… Maar op smaak ontploft hij als een drie-traps-raket: heerlijk tropisch fruit nu, zelfs met een beetje water. Denk meloen, papaya, groene druiven en banaan. Zalig. Lekker lange afdronk met een zacht pepertje op het sterfbed. Uitstekend.

5. Bruichladdich 9 Year Old 2006/2016 Private Cask – 58.2%

Dit private cask van Bruichladdich werd gebotteld voor Hunter & Carol-Ann en betreft een jonge Laddie die op een sherry hogshead rijpte. Hi is ocharme 9 jaar oud en maar liefst 58.2% ABV sterk. Het betreft een sherry hogshead, wat zijn prachtige kleur verklaart. Erg aromatische neus op een karrenvracht aan donker fruit: rozijnen, pruimen en krieken (niet te verwarren met kersen). Ook een tikkeltje umami, hoor. Hint van bouillon en een oude zadeltas. Een oude, verlaten turnzaal. Heerlijk. Komt lekker stevig en pittig gekruid binnen. Sandaalhout, kandijsiroop, warme krieken, pompelmoes en iets hartigs waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. Fantastisch lange afdronk op donker fruit en flink wat zwarte peper. Een echt OMG-momentje. Briljante Laddie.

6. Bunnahabhain 30 Year Old 1986/2017 North Star Spirits – 52.5%

Van North Star Spirits ben ik fan, dat is geweten. Maar deze 30-jarige Laddie uit de 2^e Cask Series, gebotteld in 2017, had ik gemist. Dus ben maar wat blij dat hij in deze line-up staat. Holy guacamole! Nu krijg ik mijn tweede OMG-momentje nog maar net als ik mijn neus in het glas gestoken heb. Erg gelaagd en boeiend. Vanille en toffee vooraan, yoghurt met perzik in het midden en iets zacht zuur achteraan. In willekeurige volgorde: banaan, limoen, sneakers, spek, natte stenen, kruisbessen, kokosmelk, abrikozen, kaarsvet en fruitpap met een zachte rokerigheid. Erg indrukwekkend. Op smaak is het absoluut hemels. Waxy op citrusfruit, zoet fruit (een beetje snoeperig) met een mooi hint van calvados. Tropisch fruit met zachte kruiden. Absoluut uitstekende Bunna, amai mijn klak! Lekker lange, bevredigende afdronk.

7. Ardbeg 10 Year Old 1990/2001 Old Malt Cask Douglas Laing – 58%

Hola! Een Ardbeg die al meer dan dubbel zolang in de fles zit dan dat hij ooit op een vat heeft doorgebracht, dat is bijzonder. Destijds gebotteld voor Alambic Classique door Douglas Laing, toen zij het Old Malt Cask label nog in hun bezig hadden. Lekker old school op boerderijgeuren en vettige turf. Oestersap, gerookte vis, gras, citroenzeste, kristalsuiker en een paar druppels brak water. Lichtjes medicinaal. Olieachtig op citroensap, grootse rokerigheid maar oh zo clean. Wat citrusschillen, pompelmoessap, zilt water en een zachte bitterheid maar vooral erg peaty. En erg medicinaal nu. De afdronk duurt een eeuwigheid. Mijn favoriet van de middag, zeker weten.

8. Port Charlotte 13 Year Old 2001/2015 Private Cask – 61.6%

We eindigen de debatten met een private cask Port Charlotte, gebotteld voor een zekere Aart Appeldoorn die een drankenhandel heeft in Nederland. Het Fresh Oloroso Sherry Cask leverde maar liefst 272 flessen op 61.6% ABV af. Wat een kleurtje! Erg aromatisch en krachtig op leder, espresso, kandijsuiker, chocolade en turf. Op smaak is hij lekker dirty, hoor. Assen, roet, donker fruit, pruimtabak, cacao en chicorei, pruimen besprenkeld met zout (watte?), zoethout en bessensap. Krachtig en rijk. Maar behoeft geen water. Maar water kan zeker geen kwaad. Hij wordt iets zoeter met nog meer kersen en rook. Lange, warme, kruidige afdronk. Prachtige whisky om de tasting mee af te sluiten.

Geweldige namiddag met fantastisch spul. Ja, ik weet het, ik gebruik veel superlatieven in mijn beschrijvingen, maar als u deze line-up zelf aan de lippen zou zetten, zou u mogelijks mijn beschrijvingen nog te braaf vinden. Dit was echt een uitstekende tasting met spul dat ik wellicht nooit opnieuw zal kunnen proeven. Ik ben maar wat blij dat ik er bij kon zijn.

Ik kijk nu al reikhalzend uit naar de volgende tasting.

May the Malt be with you!

Enkele maanden geleden werd ik benaderd door twee goeie whiskyvrienden van me, Tom Haseldonckx van Buds & Barrels en Stevin Ver Eecke van Art Malts. Ze hadden namelijk het idee om de handen in elkaar te slaan om een nieuwe whisky initiatief uit de grond te stampen dat hen in de mogelijkheid zou stellen om de wat exclusievere whiskyflessen aan te bieden in tastings. Flanders United was geboren.

De eerste tasting werd meteen ingepland op vrijdag 21 januari. Enige bekommernis: wie gaat dat aan elkaar praten. Gelukkig dachten ze aan ondergetekende. En ik heb dat met veel plezier gedaan, want het zijn immers vrienden en – niet onbelangrijk – het was een mooie gelegenheid om deze prachtige line-up zelf ook aan de lippen te zetten, natuurlijk.

De tasting was in een mum van tijd uitverkocht en ik was blij verrast te zien dat het vooral the usual suspects waren die ingeschreven hadden. Een fijn weerzien dat ongetwijfeld garant zou staan voor een leuke avond met flink wat comments op de Smoelenboek.

En dus werden de plannen gesmeed, voorbereidingen getroffen, samples verzonden en een PowerPoint in elkaar gestoken en op vrijdag 21/01/2022 om 20u stipt gingen we live. En de avond werd legendarisch…

Wat wil je, met zo’n line-up? This will be a night long remembered…

Hieronder mijn hoogstpersoonlijke, weliswaar erg beknopte, tasting notes:

1. Bruichladdich 25 Year Old 1991 Dun Bheagan – 48.1%
   

Heldere, cleane neus op boomgaardfruit en herbale toetsen op een bedje van woodsmoke (of zou dat toch een beetje turf geweest zijn?). Flink wat boter, citroengras en iets minty. Op smaak krijg ik Reine Claude pruimpjes, rook. Zalige afdronk. Heerlijke opener, zeg.

2. Glentauchers 24 Year Old 1996 – Valinch & Mallet – 47.0%

Romige neus op kaneel, appelcake, tamme kastanjes, witte chocolade en een hint van marsepein. Flink wat Werther’s Original, rozijntjes, menthol en kamfer. Lekker zoet en fruitig op de tong. Menthol keert weer in de afdronk. Deze malt rijpte op een Koval cask – van een craft distillery in Chicago – wat hem lekker zoet maakte. Indrukwekkende Glentauchers. Blij dat deze niet verdween in Ballantine’s.

3. Bunnahabhain 12 Year Old 2009 Buds & Barrel – 50.3%

De neus is erg romig op botterbollen, marsepein en hazelnoten. Iets umami als dragon en maggimix kruiden. Doet me even denken aan oude Armagnac. Gezouten karamel, appelsienconfituur, woodsmoke… Uitstekende Bunna, hoor. Hier mag je binnenkort volledige tasting notes van verwachten, want ik heb me een flesje aangeschaft.

4. Glen Scotia 24 Year Old 1992 Hart Brothers – 49.5%

Heerlijk fruitig met een prachtig maritiem element. Een walmpje diesel schemert door. Erg rijk en aromatisch. Het DNA van Glen Scotia wordt niet overmeesterd door het oloroso hogshead. Houtsnippers en aceton. Op de smaak komt dat vuile ook mooi tot uiting. Ecoline en plasticine gaan de karamel en het fruit vooraf. De rokerigheid wordt best groots. Lange afdronk.

5. Ledaig 22 Year Old 1997 Boogieman – 50.3%

Deze geturfde Tobermory is echt vuil op de neus. Teer, visolie, mest, spek op de barbecue. Heel herbaal. Compleet verstoken van fruit. Ik durf gerust te stellen dat hij stinkt. Maar op smaak is het een absolute bom en maakt hij alles weer goed. Limoen, sap van olijven en lekker gebalanceerd. Bijzonder lange en erg deugd doende afdronk.

6. Kavalan Solist Port Cask 2011 for The Nectar – 58.6%

Opgelegde rozijntjes en een stoofpotje van rood fruit. Donkere bessen. Noten, vijgen en rode-vetersnoep. Een bommetje, zoals we dat van Kavalan gewend zijn. Op smaak krijg ik Cadbury chocolade met gekonfijt fruit in en een karrenvracht aan kersensnoepjes. Intense portinvloed en het is absoluut heerlijk. De afdronk… ik proef ‘m nog… Topper.

7. Glenburgie 17 Year Old 2003 Art Malts – 62.0%

Deze flink uit de kluiten gewassen Glenburgie proefde ik een jaar geleden al. Je kan de tasting notes hier op je gemak nalezen. In a nutshell: bosvruchtenthee en dennenappels op de neus, anijs en Turks Fruit. Een herfstwandeling in het bos. Lekker mondvullend. Donkerzoet fruit, chilipepers en kruidnagel, gestoofde aardbeien. Lange, warme, kruidige, snoeperig afdronk. Regelrecht dessertje.

8. Glen Garioch 30 Year Old 1990 Carn Mor – 52.2%

Zoete neus op karamelbonbons, hint van tropisch fruit. Banaan, mango ananas op de barbecue, popcorn… ik moet even aan een Ierse whiskey denken. Tijdens de tasting wordt gewag gemaakt van tatjespap. Hilarisch. Het blijkt een aardappelpuree te zijn die gemaakt wordt met karnemelk. Karnemelkstampers in het Nederlands. WTF? Stevig op smaak met veel fruit – wit en geel – en flink wat kruiden. Erg zomers. Een metalige toets op de afdronk, alsof deze malt uit een blik geschonken werd.

Ge-wél-dig genoten en ik hoop van de deelnemers hetzelfde. Aan de commentaren tijdens en na de tasting te zien, hoef ik me daar geen zorgen over te maken.

Overigens, de Glenburgie kwam als winnaar uit de bus, op de voet gevolgd door de Kavalan en de Bruichladdich. Leuk was wel dat alle whisky’s stemmen hadden gekregen en dus stuk voor stuk wel bij iemand van de 30 proevers in de top drie stond. Geeft wel aan wat een fantastische line-up we konden presenteren vanavond.

Langs deze weg wil ik Tom en Stevin dan ook nog eens van harte bedanken voor dit topinitiatief. En de volgende afspraak ligt reeds vast, maar als je er bij wil zijn, zal je rap moeten reageren. Op vrijdag 18 maart volgt een nieuwe tasting onder de banner Flanders United: The Battlefield, waarbij we samen acht drams zullen ontdekken, waarvan we er zes head-to-head zetten. De line-up verklap ik hier uiteraard nog niet, maar ik kan u alvast vertellen dat het weer de moeite gaat zijn. En dus heb ik mezelf maar opgegeven als gastheer. Ah, ja!

Ik hoop dat jullie er dan ook weer massaal kunnen bij zijn.

May the Malt be with you!

Tom De Greyt is al jaar en dag een trouwe whiskyvriend die al vaak heeft meegedaan aan mijn tastings (ik denk dat degene die hij gemist heeft op één hand kunnen geteld worden) en zelf ook een behoorlijke dosis kennis heeft, alsook een uitgebreide barkast. Daarnaast beschikt hij over een groot hart en een al even groot gevoel voor humor. Een man naar mijn hart.

Onlangs vierde hij zijn verjaardag en de traditie wil dat hij dan een birthday tasting in elkaar steekt. Helaas, door corona, moet deze voor het twee jaar op rij online doorgaan. Maar goed, beter dan niets, moeten we maar denken.

Tom haalde een heleboel flessen uit zijn barkast en begon te versamplen… Maar… je wist niet op voorhand wat je allemaal ging ontvangen en sterker nog: de verschillende deelnemers aan de tasting kregen allemaal een ander setje. Mijn setje had nummer 12 met daarin 8 samples waar enkel een nummertje op stond, namelijk 1, 3, 4, 9, 14, 18, 19 en 21.

Maar gelukkig kregen we vlak voor de party van start ging een overzichtje.

Hieronder mijn beknopte tasting notes (achteraf aangevuld met de botteling, nadat Tom de info vrijgaf):

1. Strathmill 26 Year Old 1994 Druma Mor – 47.4% 

   

Mijn opener was er eentje die ik nog niet zo gek lang geleden geproefd had. Maar het was een fijn weerzien, hoor. Prima opener voor mij. De volledige notes van deze Strahmill kan je op mijn blog terugvinden.

2. Miltonduff 13 Year Old 2007 Old Particular Douglas Laing – 46.2% 

   

Als tweede proefde ik alweer een malt die ik al eerder aan de lippen had gezet, zei het wel iets langer geleden. Ik had er zelfs een Rambling van gemaakt. Begrijp me niet verkeerd, het is absoluut geen straf om deze malt opnieuw te mogen proeven, hoor. Het is een toppertje.

3. Lowland 8 Year Old 2011 Whiskybroker.co.uk – 54.0% 

   

Frisse neus op gras, banaan, appeltjes en cheesecake! Dit is géén Auchentoshan, dat merk ik meteen. Glenkinchie is het ook absoluut niet. De toets van yoghurt op de neus doet me aan Bladnoch denken. De body is licht, de smaak snoeperig zoet op appels en peren, ahornsiroop, honing en flink wat peper. De afdronk is lang, peperig en mierzoet. Een lentewhisky die net iets te snoeperig is naar mijn gading. Wel leuk.

4. Glenlivet 14 Year Old 2006 ‘Bay Breeze’ SMWS 2.125 – 60.1% 

Met Glenlivet kan je niet echt fout gaan, toch? Deze Bay Breeze van de Scotch Malt Whisky Society, gebotteld in 2020, offreert op de neus flink wat banaan en kokosnoot, maar ook amandelen en limoen. Erg fris. Lente in het glas. Op smaak krijg ik daar appels bij en een lichte florale bijna geparfumeerde toets. Ananas steekt de kop op. Leuk! De afdronk is, wellicht te danken aan het hoge alcoholpercentage, erg lang. Lekker!

5. Clynelish 9 Year Old 2011 ‘Oil Rubbed Rhubarb’ SMWS 26.257 – 58.7%

We blijven nog even bij de Scotch Malt Whisky Society en proeven deze jonge Clynelish die luistert naar de leuke naam ‘Oil Rubbed Rhubarb’. Geweldige neus, lekker waxy zoals het hoort, met appels, overrijpe bananen, bramen en… euh… rabarber. Oké, ik snap ‘m. Zachte kruidigheid en iets van bergamotolie. Erg lekker, hoor. Op smaak krijg ik bijenwas, kiwi, ananas, rabarber- en ananasconfituur met flink wat honing en witte peper. Erg lekker, amai! De afdronk is lekker lang en waxy. Superlekkere Clynelish.

6. Tomatin 12 Year Old 2002 Cuatro Series Pedro Ximenez – 46%

Donkerzoete neus op rozijntjes en pruimen met zoete karamel en melkchocolade met noten. Hint van koffie, appelsien en zachte kruiden. Op smaak is de sherry overduidelijk en offreert het hout ook flink wat kruiden. Veel meer dan op de neus. Denk nootmuskaat, kaneel en kruidnagel. Het zoete is lekker donker en fruitig en luxueus. De finish is middellang en kruidig. Erg bevredigende dram, hoor.

7. Ardmore 11 Year Old 2008 Druma Mor – 54.1%

Ondanks het feit dat ik deze ook al eens geproefd had – ondertussen toch al even geleden – was het een fijn weerzien, want hoe vaak komt het voor dat je een jonge, heftige Ardmore kan proeven die gerijpt werd op een voormalig vat van Laphroaig? Krachtpaters, hoor. En je kan mijn tasting notes hier nalezen.

8. Dufftown 12 Year Old 2009 ‘An Old Soul in New Shoes’ SMWS 91.31 – 55.2% 

   

Deze erg bleke Dufftown ruikt naar pannenkoekenbeslag, leisteen, menthol en appeltjes. Een hint van plastiek zakjes, maar het stoort niet. Lekker olieachtig en krachtig op de tong. Flink wat witte peper en rapenolie! Dat ben ik nog niet vaak tegengekomen in een whisky. Wat citrussnoepjes en gedroogde bloemen en kamille. De afdronk is middellang en snoeperig zoet met wat munt op het sterfbed.
Wat leuk, zeg! Zo’n ongedwongen avondje gewoon leuteren en grappen maken en ondertussen lekker spul proeven. En niet één Auchentoshan grapje. Alle gekheid op een stokje: dit was een gezellige avond!

Gelukkige verjaardag, Tom!

May the Malt be with you!

Onlangs heb ik heel wat lekkers van Watt Whisky geproefd. Eerst was er het heerlijke Watt-appas diner in restaurant De Cluysenaer, dan was er het geweldige festival Spirits in the Sky in Brussel en tot slot presenteerde Jeroen van The Bonding Dram een mooie line-up van Watt Whisky op woensdag 22 december en dit op een erg leuke locatie: Wilde Brouwers in Merelbeke, een oude schoenfabriek die in een kunstgalerij en een micro-brouwerij annex feestzaal werd omgetoverd.

Hoog tijd om al dat lekkers even op te lijsten en van (weliswaar beknopte) tasting notes te voorzien.

Dailuaine 12 Year Old 2008 – bourbon hogshead – 57.8% – 312 bts

Dit was de opener bij De Cluysenaer en ik herinner me dat ik hem niet onmiddellijk kon appreciëren. Havermoutpap en butaangas gemixt met appels en groene druiven op de neus. Het is even wennen. Het alcoholpercentage geeft een flinke trap tegen de tanden, terwijl de druiven evolueren naar fermenterende pompelmoes. Moutsuikers proberen de boel nog wat te redden, maar deze is te moeilijk voor mij. In de finish krijg ik zelfs zeepbellen. Geen spek voor mijn bek.

Blended Scotch 11 Year Old – Whiskyrestaurant De Cluysenaer – 55.1% – 236 bts

Deze proefde ik voor het eerst bij De Cluysenaer en kocht terstond twee flessen. Een paar weken later bracht ik deze mee naar de Watt Tasting van Jeroen en trakteerde de aanwezigen om deze mooie blend. Mark Watt beweert zelf dat hij niet weet wat er in zit, maar fluisterde ons wel in dat hij uit de stallen van Edrington komt. Dan is het best mogelijk dat dit zo’n pre-Famous Grouse blend is die zowel Macallan als Tamdhu of Glenrothes bevat. Of zelfs wat Highland Park. Maar van de Macallan ben ik eigenlijk redelijk zeker, want de neus is een feest van rood fruit, marsepein, gebakken appels en goudbes. Op smaak is hij zijdezacht, feestelijk zoet en zacht gekruid. Pomme d’amour leidt, gevolgd door rozijntjes en hoestsiroop. Een echte dessertwhisky. De afdronk is verrassend lang, mierzoet en zacht kruidig op nootmuskaat en wat kaneel. Zo zie je maar: whisky hoeft niet duur of erg oud te zijn om absoluut zalig te smaken.

Of zoals Mark Watt het verwoordde toen hij mijn fles signeerde: ‘Not Auchy, but still good!’ Gelijk heeft hij.

Hola, hola, wacht eventjes!!

Ik zou het nog bijna vergeten. Alvorens de whisky tasting verder te zetten, kregen we in de brouwerij wel een kleine avant-première. Ze hadden daar namelijk net een nieuw bier gelanceerd, speciaal voor de feestdagen. Het is een ode aan de stout van Brasserie L’Ancre (niet te verwarren met Het Anker in Mechelen) die in Merelbeke operationeel was en in de jaren ’30 van de vorige eeuw aan Augustijn Hul werd verkocht die prompt haar naam veranderde. In de jaren ’80 sloot ze de deuren en thans staat er een Colruyt op de site.

Hul Extra Stout – De Wilde Brouwers – 10%

Deze is erg romig en donker op de neus met toetsen van koffie en cacao, iets van noten en zachte, gezouten karamel. Minder zwaar dan andere stouts die ik al proefde, wat deze een streepje voor geeft. Ik hou er van als mijn stout smaakvol is, maar het hoeft geen maaltijd te zijn. Deze doet precies wat hij moet doen. Heerlijk!

Orkney 8 Year Old 2012 – hogshead – 57.1% – 392 bts

Deze Orkney proefde ik ondertussen drie keer! Bij De Cluysenaar, bij Jeroen en vandaag nog eens van een sample dat ik scoorde op Spirits in the Sky. Hij is erg atypisch voor een Highland Park en die krijg ik vandaag de dag wel vaker in het glas. Deze erg bleke malt ruikt in eerste instantie naar karnemelk en banaan, met kokos en vanille en wat zachte rook. Slechts een hint van wit fruit verschijnt op de tong, terwijl zachte turfrook en heide de lakens uitdelen. Hij is nogal scherp en een tikkeltje alcoholisch. Een hint van vuursteentjes en karton op de afdronk maken hem best wel wat funky. En het is geen Jamaicaanse rum, toch?

Lochindaal (Bruichladdich) 13 Year Old 2007 – 57.1% – 254 bts

Geproefd bij De Cluysenaer en bij Jeroen. Het was een blij weerzien, want deze Lochindaal is geweldig. Lochindaal is meer geturfd dan Port Charlotte, maar niet zo fel als Octomore. Hij zit ergens er tussen. Op de neus is het een strijd om de aandacht van je neusvleugels tussen nieuwe lederen laarzen, spek op de barbecue, plasticine, ecoline, gebakken banaan, citroensap, hooi in een schapenstal, boerenboter en walnoten. Phew! Complex beestje op de neus. Lekker olieachtig op de tong, krachtig zonder alcoholisch te worden, lekker pittig gekruid op witte peper en koriander. Pompelmoes en jonge appels steken de kop op. De lange, erg rokerige en warme afdronk is simpelweg outstanding. Na de Imperial (zie hieronder) mijn favoriet van de avond.

Tormore 10 Year Old 2010 – hogshead – 57.1% – 287 bts

Ik ken Tormore niet zo goed, maar wat ik er al van proefde smaakte mij vooral lentefris naar jonge appeltjes. Deze release van Watt Whisky was echter gefinisht op voormalige Islay vaten, waardoor hij me eerder aan Armore deed denken. Da’s geen straf, voor alle duidelijkheid. Dat gezegd zijnde, hoeft zulks voor mij niet echt, omdat het DNA van het huis dan te fel gemaskeerd wordt. Desalniettemin een aangename malt.

Imperial 25 Year Old 1996 – Refill Barrel – 53.6% – 214 bts

Dit was voor mij de opener van Spirits in the Sky. Corona verplichte de organisatie immers om alle deuren wijd open te gooien voor de ventilatie en laat de stand van Mark Watt nu net naast de ingang liggen (weliswaar in een andere zaal!) en hij stopte ons deze Imperial in de handen terwijl we stonden aan te schuiven om naar binnen te gaan. Op de neus krijg ik moutsuikers, gebak, honingbier en kalk. Iets wat me doet denken aan perzik, lychee en… schorseneren! Op smaak gaat het eerder richting gedroogde mango (dankjewel, Bart!), honing en witte wijn. Ook op de tong krijg ik appels, ananas en kalk. De afdronk is gewoon heerlijk lang. Machtige Imperial! Mijn favoriet van de avond en de tweede belangrijkste reden dat ik hier naar toe kwam. ‘De belangrijkste?’ vraagt u. Om nog eens onder de mensen te komen, natuurlijk. Dat was weer veel te lang geleden.

Glen Spey 13 Year Old 2008 – sherry cask finish – 53.6% – 280 bts

Da’s een specialleke – to say the least. Zowel op Spirits in the Sky als bij Jeroen geproefd. De neus is effe wennen, hoor, want ik krijg toetsen van porto, karton en balsamico azijn. En nog geen klein beetje. Amusant, maar ik ben er nog niet uit of het ook lekker is. Ook op smaak worden toetsen van rood fruit flink ondergedompeld in de wijnazijn, amai. En dat trekt zich helemaal door tot in de licht drogende finish. Deze is vast en zeker niet voor iedereen. Ik zou er alvast geen hele fles van leegkrijgen. Dat zegt genoeg, me dunkt.

Blended Scotch 18 Year Old 2003 – hogshead – 56.3% – 345 bts

Grappig dat het kleine label onderaan de fles absoluut geen details bevat. Typo? Hoe dan ook, deze is erg vreemd, hoor. Bij de eerste nosing is hij een tikkeltje aggressief en krijg ik zeepbellen en een vuile schoteldoek. Dafalgan? Op smaak is het alvast een stuk beter. Snoeperig zoet op rucola bonbons, pruimen en wat tropisch fruitsap. Op de middellange afdronk krijg ik dan weer was stopverf. Jongens, jongens, wat is dat hier allemaal? Seffens ga ik die dafalgan nog nodig hebben…

Gauw iets anders. Laten we de rum niet vergeten die Mark & Kate Watt al op de markt brachten.

Ik proefde er twee: de Clarendon Estate in De Cluysenaer en de Foursquare op Spirits in the Sky.

Voor die tasting notes wijs ik u graag door naar mijn ‘volwaardige’ blogposts, die al eerder verschenen.

Clarendon Estate 16 Year Old 2004 Watt Rum – 57.1%

Die tasting notes kan u hier terugvinden: https://blog.whivie.be/?p=9393. Jamaicaanse rum: het is een stijl die je moet leren drinken, me dunkt. Ik heb het geleerd en ben daar maar wat blij mee.

Foursquare 14 Year Old 2007 Watt Rum for The Nectar 15^th Anniversary – 57.1%

Die tasting notes kan u hier terugvinden: https://blog.whivie.be/?p=9389. The Nectar selecteerde deze voor hun 15-jarige bestaan. A sippin’ rum, savvy? Heerlijk spul.

Maar nog even terug naar De Wilde Brouwers, want zoals gewoonlijk waren we na de Watt tasting nog niet helemaal klaar. De usual suspects die hier kwamen proeven, hebben de goeie gewoonte vaak zelf iets mee te brengen en dus volgde nog een kleine ‘after-tasting’, zeg maar. Dit waren de extraatjes die we nog proefden.

Laten we beginnen met nog een biertje van de Wilde Brouwers.

The Wild Specials Flemish Red Ale – aged on Bordeaux Casks – 7%

Dit rode bier bracht 14 maanden door op rode wijnvaten uit Bordeaux. Dit fris zurige bier vertoont zachte toetsen van rode bessen en frambozen. Hij heeft een milde body en is lekker verfrissend. De rode wijn toets zorgt voor een mooie balans tussen zoet en zuur. Dit kapt gevaarlijk vlot binnen.

Image of Islay – Grey Seal at Portnahaven – Malts of Scotland 2015 – 49.8% – 485 bts

Deze werd al in 2015 gebotteld door het Duitse Malts of Scotland en is de enige in de reeks die Image of Islay werd gedoopt (wellicht per vergissing, want alle andere releases werden Images – meervoud dus – of Islay genoemd). De distilleerderij die het dichtst bij Portnahaven ligt, is Bruichladdich. Op de neus is hij lekker vuil. Ik grapte ‘een dode koe op een bedje van zuurkool, pindanoten en oxo.’ Maar op smaak wat hij bovendien lekker zoet met gekaramelizeerd fruit en woodsmoke. De erg lange, warme en kruidige afdronk deed me denken aan Port Charlotte.

Balvenie 1989 Portwood – OB 2014 – 40%

Hola, een 15-jarige Balvenie die op portovaten rijpte gedurende 15 jaar. Vandaag de dag betaal je je blauw voor deze fles, dus toen die op tafel verscheen begonnen mijn oogjes te blinken, want deze had ik nog niet geproefd! De neus barstte van het rode fruit, toffee en gekonfijte appelsien. Flink wat honing, maar ook wat walnoten en gedroogde ananas. Helaas viel de body erg licht uit, maar hij was wel lekker fruitig en zoet, terwijl de afdronk dan weer drogend werkte. Erg lekkere Balvenie, maar hij miste wat punch.

Tot slot proefden we nog de Ardmore 1998 van Elexir Distillers voor de 15^e verjaardag van The Nectar en de Springbank 21 Year Old die in 2021 werd gebotteld, alsook een rum uit de Franse Antillen, maar daar kon ik tevens een sample van meepakken, dus daar krijgt u binnenkort heuse tasting notes van. Beloofd!

Rond 22u30 stapte ik voldaan in bij Dearly Beloved, die zo lief was mij te komen ophalen en maakte me de bedenking hoe erg ik dit soort ‘live’ tastings eigenlijk wel mis. Hopelijk komt daar binnenkort verandering in.

May the Malt be with you!

Nog maar drie weken geleden, op 4 oktober, had ik de eer als gastspreker te mogen aantreden in de Word Class Liquids masterclass van Cinoco (verslagje hier), maar Stephan liet al onmiddellijk verstaan dat hij nog veel meer lekkers in petto voor ons had. Dus maakte ik me ook vanavond met heel veel goesting vrij om wederom van de partij te zijn.

De master of ceremonie was de onvolprezen Jeroen Van Dijck van MEUG, terwijl de Big Cheese van Cinoco, de immer sympathieke Stephan De Bolle, samen met ondergetekende, deze drankjes voorstelden aan de talrijk opgedaagde proevers.

Hieronder mijn, weliswaar beknopte, tasting notes, opgetekend tijdens het gebeuren – vandaar beknopt, dus.

Porto: Taylor’s Reserve Tawny – 20%

Port of porto is een zoete versterkte wijn uit Portugal en wordt geschonken als aperitief, digestief of dessertwijn. Hij bestaat zowel als witte, rosé en rode porto. Door extra alcohol (brandewijn of aguardente) toe te voegen wordt het gistingsproces voortijdig gestopt, waardoor niet alle suikers tot alcohol worden omgezet. Ruby Port komt het vaakst voor, want wordt onmiddellijk gebotteld, maar Tawny Port – genoemd naar de taankleur die ontstaat doordat de wijn meerdere jaren op vat gelagerd werd. In ons glas zit een mooie Tawny Port van Taylor’s. Die familie is al sinds 1692 actief in de Douro-vallei en bezit drie wijngaarden (Quinta’s). Deze Reserve Tawny komt uit de Historical Collection waarbij teruggegrepen wordt naar een flesvorm uit de 18^e eeuw. Mooi roodbruin van kleur en lekker plakkerig. Warme toetsen van butterscotch, hint van koffie en mooie aroma’s van gedroogd fruit als rozijnen en pruimen, maar ook noten en zachte kruiden en een delicate florale geur. Erg verleidelijk. Rond en zacht op de tong met toffee en gekonfijt fruit dat leidt tot een heerlijke lange finish. Zou perfect gaan bij een kaasschotel, als u het mij vraagt.

Calvados: Boulard XO Double Barrel Finish – 43%

Calvados is een eau-de-vie verkregen door het distilleren van appelcider. Lijkt sterk op cognac, maar er zijn toch wezenlijke verschillen. Calvados komt uit het gelijknamige departement in Normandië. De appelcider wordt tweemaal gedistilleerd en dan op eikenhouten vaten gelagerd. Er worden vier typen appels gebruikt: zoet, bitter, bitterzoet en zuur. De bekendste soorten zijn Noël des Champs en de Argile Rouge, maar er zijn er meer dan duizend! Voor een liter Calvados wordt niet minder dan 18kg appels gebruik. Maison Boulard werd in 1825 opgericht en is één van de bekendste uit de regio Pays d’Auge. In ons glas zit een XO die eerst rijpte in Franse eik en daarna nog 11 weken gefinished werd in zowel Amerikaanse Rye als Bourbon vaten. Vandaar ‘Double Barrel Finish’. Ik krijg appelgebak, noten en vanille met milde toetsen van tabak, gedroogd fruit en koffie verkeerd. Heerlijk droge afdronk. Het hout laat zich mooi ontdekken, wat deze Calvados diepgang geeft. Slechts 3000 flessen werden op de markt gebracht.

Brandy: Caffo Heritage Riserva 1970 – 42%

Brandy is de Engelse verbastering van het Nederlandse woord brandewijn, afkomstig van ‘gebrande wijn’, verkregen door het distilleren van wijn en moutwijn, bedoelt om hem niet verloren te laten gaan. In tegenstelling tot cognac en calvados kan brandy dus ook met ander fruit gestookt worden. In 1865 begon Guiseppe Caffo te stoken in zijn garage aan de voet van de Etna. In 1915 richtte hij dan zijn eigen stokerij op in Santa Venerina op Sicilië. Vandaag de dag is de vierde generatie aan de slag met verschillende likeuren, siropen en zelfs bieren. Ze exporteren naar 70 landen. In ons glas zit de Heritage Caffo, een brandy uit Italië, gestookt in 1970 en dan maar liefst 46 jaar lang gerijpt. Op het label staat dan ook ‘Stravecchio’, wat zoveel betekent als ‘erg oud’. Heerlijk zoet, maar toch complex met chocolade, mokka-ijs, bubblegum, nougat en anijs (met dank aan Dirk). Ik wordt hier heel blij van.

Rum: Bocathéva 6 Year Old – Ron de Panama – 45%

Rum is een sterke drank, oorspronkelijk uit het Caribische gebied, gestookt van de bijproducten van suikerriet (melasse), vers suikerriet sap of suikerrietsiroop. Het woord rum zou afkomstig zijn van het Franse ‘arome’ of het Latijnse ‘saccharum’. Dit is een Spaanse stijl rum. Typisch zoete neus op butterscotch, ananas en citrus en vers rietsuiker. Soepel en zacht gekruid. Lekker fruitig op smaak met een lange, zachte en verwarmende afdronk. Tikkeltje funky. Geen wonder dat deze Panamese rum goud haalde op de Spirits Business Masters 2020 en zilver in San Fransisco in hetzelfde jaar. Op de International Whisky & Spirits Competition ging die aan de haal met 91 punten. Da’s niet slecht voor een nieuwe onafhankelijke bottelaar die nog maar drie jaar bezig is. Volgens Bram kan je daar ook een geweldige Palmetto mee maken.

Whisky: Black Bottle Island Smoke – 46.3%

Black Bottle is één van de eerste whisky’s die ik ooit proefde. Destijds te koop voor een prikje in een leuke verpakking op het festival in Gent en sindsdien vaak te vinden in mijn barkast. Het is overigens één van de oudste blends op de markt, al verkrijgbaar sinds 1879 en al sinds het begin is Bunnahabhain de fingerprint malt, omgeven door nog andere Islay en Highland malts en grains. In de recente geschiedenis kreeg de fles een nieuwe look, een 10-jarig broertje erbij en in 2021 een nieuwe reeks: de Alchemy Series, waarin er twee verschenen, de Double Cask en de Island Smoke. Het is die laatste die in ons glas zit. Op de neus turf en cederhout met wat toffee en kaneel. Op smaak krijg ik gebakken banaan, havermout en gezouten karamel met wat kardemom en een ziltje. Bunna rules! De afdronk is middellang en bevredigend. Liefhebbers van turf gaan dit erg kunnen appreciëren, zeker in combinatie met de erg vriendelijke prijs. Doet dat ne keer in een Penicillin. Bedankt me achteraf maar.

Whiskey: Pikesville 6 Year Old Straight Rye – 55%

Oorspronkelijk werd Pikesville gestookt in Maryland, van 1895 tot de Drooglegging, maar vandaag de dag wordt hij bij Heaven Hill gestookt in Kentucky. De mashbill is 51% rogge, 35% maïs en 14% gemoute gerst. Erg mooie neus op gemalen koffiebonen, melkschuim, houtskool, geflambeerde pannenkoeken met banaan en een hint van munt. Iets van een kaneel broodje en wat gekonfijte appelsienschillen en geblakerde eik. Op de tong blijkt deze flink gekruid en brult de eik! Kruidnagel, kaneel, nootmuskaat en zwarte peper, terwijl de zoetigheid zich vertaalt naar karamel, vanille, gedroogde kokos en honing. Stevige kerel! De kruidigheid zet zich in de lange, drogende afdronk verder. Dit is een indrukwekkende Rye!

Wat een tasting! Zo veel verschillende dranken op één avond, maar wel weer erg goed gerief geproefd. Ik ben bang dat ik weer wat plek in de barkast moet vrijmaken, want enkele van deze jongens komen in huis. Gelukkig komen de feestdagen er aan en dan wordt er ten huize Dermul al wel eens wat meer geschonken dan anders.

Dikke merci aan Cinoco om mij uit te nodigen. Het was inderdaad World Class Liquid in alle opzichten. Bovendien moet ik bekennen dat mijn reeds niet onaanzienlijke ego erg gestreeld wordt door het feit dat jullie mijn mening op prijs stellen. Ik denk vaak ‘ik ken er niks van, maar kan ’t goed uitleggen’, maar jullie lijken daar anders over te denken. En zolang jullie geloven dat ik een nuttige bijdrage kan leveren, proef ik met heel veel plezier mee.

May the Malt be with you!

Ik ontving een paar weken geleden een mooi pakketje via Cinoco, importeur van Milk & Honey Distillery. Daarin vond ik – naast een sleutelhanger en andere leuke hebbedingetjes – een doosje met vier miniaturen van Milk & Honey whisky, drie single casks en de ondertussen zo goed als uitverkochte Apex Dead Sea. Die zou ik vanavond trouwens al voor de derde keer proeven zonder mijn eigen fles te moeten openen, hoera!

Op zondag 24 oktober, om klokslag 21u, zat ik klaar voor deze online masterclass. De brand ambassador, master distiller en eigenaar van de distilleerderij zelve, praatten de masterclass aan elkaar, doorspekt met humor en flink wat feiten en wetenswaardigheden.

Maar we waren hier natuurlijk in eerste plaats om whisky te proeven. En dat deden we dan ook met de nadruk op het klimaat rond – zeg maar terroir van – de Dode Zee. De Dode Zee is ’s wereld laagst gelegen meer op 423 meter beneden de zeespiegel. En hoewel er verschillende vaten op daken van hotels rond de Dode Zee liggen, is het onverbiddelijke klimaat verantwoordelijk voor een Angel Share van maar liefst 25%!

We proefden 4 samples en hieronder mijn – weliswaar beperkte – tasting notes.

Beginnen deden we met twee voormalige rye-casks, gevuld op hetzelfde moment, maar eentje gerijpt in Tel Aviv en het andere aan de Dode Zee. Het verschil was markant!

Milk & Honey Ex-Rye Cask Mediterranean Maturation 2018-1015 – 55%

Deze rijpte 33 maande in Tel Aviv (dus het is nog geen whisky, hé!) en offreert frisse fruitige toetsen met abrikozen en ananas en zachte kruiden.

Milk & Honey Ex-Rye Cask Dead Sea 2018-1008 – 55%

Deze spirit rijpte eveneens 33 maanden, maar in het hete klimaat van de Dode Zee, zo’n 90 minuten rijden van Tel Aviv. Deze is veel intenser en donkerder en zoeter. Doet me wat aan een bourbon denken. Chocolade, bruine suiker, rozijnen. Heerlijk!

Milk & Honey STR Dead Sea Cask 2018-0820 – 55%

Dit is wel whisky, want zo’n 3.5 jaar, waarvan de helft aan de Dode Zee. Een STR cask is een voormalig rode wijnvat. STR = shaved, toasted, re-charred. Flink kruidig op kaneel en kruidnagel, met mooie toetsen van rood fruit. Erg, erg mooi. Indrukwekkend.

Milk & Honey Apex Dead Sea – 56.2%

En dat werd dan allemaal samengebracht in de Milk & Honey Apex Dead Sea… Een indrukwekkende whisky! Zo indrukwekkend, dat ik besloten heb hem niet hier te bespreken, maar hem te belonen met volledig tasting notes, die u morgen zal ontdekken!

Een dikke merci aan Cinoco en de mensen van Milk & Honey om deze tasting mogelijk te maken. Het was kort, maar erg krachtig en de whisky is gewoon erg, erg goed!

May the Malt be with you!

‘Hey, Mark, we zien dat jij af en toe ook eens kan genieten van een goeie cognac of armagnac. Op maandag 18 oktober organiseren we een online masterclass. Goesting om deel te nemen?’

Het leek wel een strikvraag, maar het was een oprechte uitnodiging van Stephan van Cinoco en ik ging er heel erg graag op in. Want inderdaad, de laatste twee à drie jaar heb ik deze Franse spirits leren ontdekken en ik moet zeggen dat ik er helemaal weg van ben.

Ik hapte onmiddellijk toe, ontving enkele dagen later mijn pakketje met 7 samples en de toegangscode tot de Zoom-meeting. Om klokslag 20u zat ik klaar om af te zakken naar La Douce France.

De tasting werd aan elkaar in goede banen geleid door Jeroen Van Dijck en aan elkaar gebabbeld door Manon Lledo & Frederic Dezauzier voor de cognac en François Sutre voor de Armagnac, die zich van hun beste kant lieten zien.

Hieronder mijn, weliswaar erg beknopte, tasting notes, die ik schreef tijdens de tasting. U weet dat ik geen echte kenner ben, dus vergeef me dat deze notes een samenvatting zijn van mijn eigen ervaringen en die van de (beter beslagen) deelnemers aan de tasting.

We begonnen met 4 cognacs van Camus. Dit huis produceert al cognac sinds 1863 en wordt momenteel geleid door de Cyril Camus, vijfde generatie. Cognac is een brandewijn van witte wijn afkomstig uit de streek rond de gelijknamige stad. Er zijn zes districten met elk hun eigen kenmerken: Grande Champagne, Petit Champagne, Borderies, Fins Bois, Bon Bois en Bois Ordinaires. Slechts 6 druivenrassen mogen gebruikt worden, hoewel 90% Ugni Blanc is. Er moet dubbel gedistilleerd worden (in tegenstelling tot Armagnac, dat maar één distillatie vereist) en de rijping op eikenhouten vaten duurt minimaal 2,5 jaar.

Cognac: Camus VSOP Intensely Aromatic – 40%

De Intensely Aromatic is een blend van enkele van de beste Cognac Borderies die Camus in de kelders heeft liggen met wederom flink wat florale en fruitige toetsen op de neus, aangevuld met de kruidigheid van de eik. Alle vaten voor deze cognac zijn ‘fine grain’, wat zoveel betekent als weinig tannines die getransfereerd worden om vooral het fruit te laten spreken. Perfect gebalanceerd met toetsen van tropisch fruit en vanille. En hoewel ik hier vooral puur van kan genieten, is deze ook uitstekend voor een Sidecar (40ml cognac, 30ml vers citroensap, 30ml Triple Sec, drie dashes bitters). Geweldige opener!

Cognac: Camus VSOP Borderies – 40%

De Camus VSOP Borderies is een exclusieve en gelimiteerde uitgave van Camus met een florale neus vol minerale karaktertrekken op de neus. Op smaak wordt dat mooi aangevuld met abrikozen, kokosnoot, appel met kaneel en ananas. Op de finish evolueert dit mooi naar een trosje druiven recht van de ranken, met een mooi kruidig randje.

Cognac: Camus Port Cask Finish – 43.2%

Deze Camus werd gefinisht in voormalige tawny port vaten van 220 liter gedurende amper drie weken. Het is de allereerste cognac die op port werd gefinisht. Daardoor offreert hij op de neus mooie toetsen van rood fruit, wilde bessen, tannine en noten. Op smaak ontdek ik een panoplie aan rood fruit, wilde bessen en een zachte invloed van hout. Zoete en pittige afdronk. Subtiel, maar erg apart. Jammer genoeg wordt deze niet meer gemaakt (om de simpele reden dat de regels het gebruik van het woord ‘finish’ in cognac verbieden, niet zozeer het vat noch de praktijk). Een snoepje.

Cognac: Camus Ile de Ré – 40%

Deze cognac kenmerkt zich door wat zilte elementen door het unieke eilandklimaat van het Ile de Ré (waar ik mooie herinneringen aan heb). Elegante, frisse neus met wit fruit en Café Noir koekjes, wat zich op de tong vertaalt naar wit fruit omgeven door een handjevol noten en wat minerale toetsen. Ik beken, ik drink deze het liefst met een blokje ijs en bij een bordje oesters.

Na deze mooie cognacs was het tijd voor die andere razend populaire Franse spirit: Armagnac. Dit is een distillaat van druiven, net als cognac, uit de gelijknamige streek in het zuiden van Frankrijk, dat al sinds de 12^e eeuw wordt geproduceerd. Er wordt slechts één keer gedistilleerd. Er zijn drie terroirs: Bas-Armagnac, Armagnac-Ténarèze en Haut-Armagnac. We zetten er drie op een rijtje van het huis Samalens, uit Laujuzan in Bas-Armagnac aan de voet van de Pyreneeën. Jean Samalens richte het op in 1882.

Armagnac: Samalens Napoleon – 40%

Heerlijke neus op rozijnen, pruimen, leder, pruimtabak en walnoten. Op smaak is hij minder zoet dan de neus beloofde, maar erg complex en licht drogend. Hint van rancio, daar hou ik wel van. Middellange finish die de mond ietwat droog achterlaat. Napoleon betekent dat de armagnac in deze samenstelling zo’n 6 tot 9 jaar oud is.

Armagnac: Samalens Réserve 1996 – 42%

Hola! Dit is erg lekker! Rancio, walnoten, gezouten karamel, pruimenlikeur en leder. Lekker olieachtig bij aanzet, maar dan onmiddellijk complex en drogend, elegant en kruidig. De afdronk is drogend en bevredigend. Een excellente after-dinner dram. En gestookt in 1996, dat is ook niet min, toch? Deze armagnac rijpte maar liefst een kwarteeuw. Toppertje.

Armagnac: Samalens 8 Year Old Single – 40%

Deze is wel een specialleke. Niet alleen omdat hij dubbel gedistilleerd werd, maar ook omdat het een single is, wat in dit geval betekent dat hij werd gestookt van slechts één type druif, namelijk Ugni Blanc. Lijnolie in de neus met vanille, karamel, sherry en gebakken appel. Fluweelzacht mondgevoel. Lichte toetsen van biscuit, wat droog met zoethout, druif en lichte toets van witte peper. Wat groene druif en droge eik in de afdronk. Mooi!

Een topavondje, zoveel is zeker. Niet alleen omdat Cinoco er voor zorgde dat er specialisten van het huis zelf hun producten kwamen voorstellen, maar vooral omdat het gewoon verdomd lekker is! Ik blijf dan misschien vooral een whiskyliefhebber, maar als ik dan toch moet vreemdgaan, dan zal het toch met deze Franse dranken zijn.

Bedankt Stephan, Glenn en Jeroen.

May the Malt be with you!

World Class Liquids – Cinoco Masterclass 04/10/2021

Het was alweer van juni geleden dat ik nog eens aan zo’n Zoom-tasting, ingericht door Cinoco Spirits, deelnam als spreker en dit was er eentje waar ik erg naar uit keek. Immers, we stonden weer op het punt heel wat lekkers van alle uithoeken van de wereld te proeven.

Chris Lauriers – een bekend gezicht in Vlaamse whiskykringen – was wederom de ceremoniemeester die alles in goede banen leidde, terwijl de producten werden gepresenteerd door Stephan De Bolle in hoogsteigen persoon en mezelf als zijn sidekick (of was het nu net andersom?).

Hieronder mijn, weliswaar beknopte, tasting notes:

GIN: Needle Blackforest Gin, 40% ABV

Deze gin wordt gestookt door de Bimmerle Distillery in Achern, Duitsland. De naam Needle verwijst natuurlijk naar de sparrennaalden uit het Zwarte Woud die prominent aanwezig zijn in deze gin. Daarnaast werden ook nog volgende botanicals gebruikt: jeneverbes, lavendel, gember, citroen- en appelsienschillen, allspice en kaneel. Deze komt in flesjes van 50cl.

GRAPPA: Franciacorta Amarone Barricata, 38% ABV

Dit distillaat wordt verkregen door het afstoken van het restafval (pitten, schillen en steeltjes) van de wijnindustrie. In dit geval van Corvina-, Molinara- en Rondinella-druiven, gebruikt om de beroemde Amarone della Valpolicella-wijn te maken. Hij wordt gestookt in een traditionele alambiek au bain-marie. Vaak geschonken als digestief, maar ik drink al wel eens graag een grappa als aperitief. Deze is lekker zoet zonder over de top te gaan. Verrassend complex voor een grappa. Toetsen van rozijn en abrikoos en gekonfijte druiven. Heerlijk.

COGNAC, Delamain Pale & Dry XO, 42% ABV

Delamain is actief sinds 1920 en vierde dus net haar 100-jarige bestaan. We hebben het hier over Grande Champagne. In tegenstelling tot de meeste cognacs is deze XO zachter en verfijnder omdat hij rijpte op erg oude barriques uit de Limousin (die dus minder tannine en kleur afgeven). Dit zorgt tevens voor een intense neus die leidt tot een zachte, maar erg complexe smaakontwikkeling. Ietwat droge afdronk. Een erg mooie after-dinner dram, als u het mij vraagt. Deze komt in flesjes van 50cl.

WHISKY: Eddu Single Cask for Belgium, 49.5% ABV

Eddu is de naam van de whisky die de kleine, artisanale Destillerie Des Menhirs in Bretagne stookt. Eddu is overigens Bretoens voor Blé Noir – letterlijk zwarte tarwe. Het is dus een single grain, want ‘zwarte tarwe’ kennen we beter als boekweit. In 1999 maakte ze hem voor het eerst. In 2002 volgde de Eddu Silver, in 2006 de Eddu Gold. De huidige generatie – de vijfde al – voegden daar de Eddu Grey Rock en de Eddu Brocéliande aan toe. In september trok Stephane hoogstpersoonlijk naar Bretagne om dit vat uit te kiezen. Ziehier de Eddu Single Cask for Belgium! Hij begon zijn leven in een cognac vat, werd dan overgestoken in een portovat en dan terug naar het cognac vat gebracht. Wat een reis! Het Eddu DNA (de boekweit dus) is onmiskenbaar, maar deze offreert eveneens mooie zoete toetsen van banaan, gebakken appels en zelfs een hint van marsepein. Stevige, romige en volmondige smaak met flink wat zoets, licht medicinaal, wat woodsmoke en hoestsiroop.

WHISKY: Westward Stout Cask, 46% ABV

Ik proefde al eerder de reguliere Amerikaanse single malt uit Portland, Oregon, alsook hun Pinot Noir Cask, die ik erg goed vond. Ik keek dan ook enorm uit naar deze Stout Cask versie. Deze van Oregon barley vervaardigde Amerikaan rijpte eerst op bourbonvaten, maar kreeg dan nog een finish van één jaar op Stout-vaten van brouwerijen uit het Noordwesten van de States. Geroosterd graan en steenfruit met een karrenvracht aan koffie en chocolade. Stout, baby! Romig en mondvullend. Zoet, kruidig en absoluut lekker! Gebrande, gemalen koffie in de afdronk.

WHISKY: Braeckman Single Cask for Belgium, 59.6% ABV

Van Braeckman hebben we eerder al erg goed spul geproefd, zowel single malt als single grain. Ik werd ingefluisterd dat ze lang getwijfeld hebben om dit specifieke single cask op de markt te brengen om de simpele reden dat het zo afwijkt van alle andere die ze al gelanceerd hebben. Het betreft namelijk de single grain uit Oudenaarde die maar liefst 10 jaar lang op een cognac vat rijpte. Atypisch, maar erg lekker! Mooi zoetje van het cognac vat met gebakken appeltjes en geroosterd brood. Lange, bevredigende afdronk.

Nou, nou, dat was me weer het avondje wel. Goed gezelschap, goede spirits, wat kan een mens nog meer willen.