WhivieBlog

Op maandag 20 november had ik het genoegen deel te nemen aan de Masterclass Irish, georganiseerd door Cinoco en in goede banen geleid door de immer sympathieke Chris Lauriers.

Hieronder mijn, weliswaar, beperkte tasting notes:

West Cork Black Cask – 40%

De West Cork Black Cask dankt zijn naam aan het feit dat het vat geblakerd werd met een ‘double char level 5’, wat resulteert in een flink zoete whiskey. Let wel: dit is een blend die voor 34% uit malt bestaat (en dus 66% grain). Cleane, zoete neus op vanille en overrijpe bananen met peren, maar ook hazelnootpasta. Romiger dan verwacht met opnieuw wat wit fruit en kruidnagel, hint van kaneel. Middellange, zacht kruidige afdronk. Leuk niemendalletje.

West Cork 12 Year Old Port Cask – 43%

Deze whiskey rijpte 12 jaar op bourbon en kreeg dan een finish van 110 dagen op een Douro Superior portovat en dat ruik je meteen. Zachte toetsen van rood fruit, pompelmoes en frambozen. Speels en elegant. Snoeperig en floraal. De afdronk is eerder kort, maar wel fris fruitig en zacht gekruid.

West Cork 7 Year Old – 46%

Deze 7-jarige malt van West Cork zat 4 jaar op oloroso-vaten en werd dan gefinisht op… first fill bourbonvaten. De kruidigheid van de sherry wordt hier mooi in balans gebracht met de zoete toetsen van het bourbonvat. Abrikozen, mandarijnen en ananas. Erg mooi. Licht tropische toetsen. En best ook aangenaam stevig op smaak, dankzij het hogere ABV. Goeie finish. Dit is welboeiend, hoor. Bang for your buck!

Lambay Reserve Cask Series – Batch 01 – 43%

Leuke whiskey van een klein Iers eilandje die gefinisht werd op cognac vaten van het gerenommeerde huis Camus, offreert sappig fruit en bakkerskruiden. Meringue, mokka en aardbei, tabak, woodsmoke. Volle smaak op eik, tabak, allspice en lichte toetsen van woodsmoke. Café Noir koekjes! Pittige afdronk. Zou goed gaan met chocolade, maar even goed met oesters.

Dublin Liberties 5 Year Old Oak Devil – 46%

De Dublin Liberties ligt letterlijk vlak achter Teeling. Ik bezocht de distilleerderij afgelopen zomer en was aardig onder de indruk. Het is nog even wachten (tot september volgend jaar) alvorens hun eigen whisky op de markt komt. Die is nu nog te jong. Dus stellen we het even met gesourcete whiskey, zoals deze Oak Devil verwijst naar de wijk Hell waar in de 18^e eeuw naast leerlooierijen, bordelen en illegale gokhuizen ook distilleerderijen te vinden waren. Appels, peren, mandarijntjes en lekker Iers. Fris, volmondig en flink wat citrusfruit. Mandarijn, citroen, pompelmoes met een zachte kruidigheid. Mijn favoriet van de avond (maar daar zit het bezoek afgelopen zomer zonder enige twijfel voor flink wat tussen).

Irish Mist Honey – 35%

Dit is geen whiskey, voor alle duidelijkheid. Niet alleen omwille van het feit dat het goedje op 35% gebotteld werd, maar ook omwille van de toevoeging van honing. Het is dus een likeur. Mier- en mierzoet, natuurlijk. Werkt prima in een Misty Nail – een Ierse variant van de Rusty Nail, zeg maar (60ml Ierse whiskey, 25ml Irish Mist en een zeste van citroen) of in een Dublin Mule (45ml Dubliner Honeycomb, 90ml gemberbier en 10ml limoensap).

Dubliner Honeycomb – 30%

Onze vrienden van Dublin Liberties Distillery hebben ook deze Dubliner Liqueur op de markt. Deze Honeycomb met – u raadt het al – honing (en karamel) is gebotteld op 30%. Volgens Geert Conard, mixologist extraordinaire, is deze nog beter geschikt om een Dublin Mule mee te maken. Puur is dit alvast ook lekker spul, hoor. Erg romig op butterscotch, toffee, appelsien en mokatine.

Zo, we weten  alvast weer wat we in huis moeten halen voor Saint Patrick’s Day, toch?

Bedankt alweer, Cinoco & Chris, voor deze uitstekende masterclass.

May the Malt be with you!

Maandag 9 oktober 2023 is een datum die nog lang in mijn geheugen gegrift zal staan… die avond was ik te gast op een tasting – neen, een culinaire, spiritueuze verwennerij – bij Krien en Stef in restaurant de Cluysenaer. Mario Groteklaes van importeur The Nectar had werkelijk alle remmen losgegooid om de (wat mij betreft nu al legendarische) whiskyreeks Macbeth voor te stellen.

De whiskyreeks, gebaseerd op het bekende toneelstuk van William Shakespeare, is al four years in the making en zal uiteindelijk uit niet minder dan 42 flessen bestaan. De releases worden gespreid over 5 jaar, want Macbeth kent 5 ‘acts’. Act 1 is nu verkrijgbaar en bestaat uit 9 releases. Het loont de moeite om even te schetsen wie er allemaal bij betrokken is, zodat u zich een beeld kan vormen van de enorme scope van dit unieke project. Er volgen dus nog 4 ‘acts’, wat betekent dat de laatste reeks op de markt zal verschijnen in 2027!

Alexis Livingstone Burgess is de bedenker. Hij is eigenaar van Burgess Studio, een design company die exclusief voor Scotch werkt. Hij presenteerde zijn idee aan Dave Broom, de bekende whiskyschrijver die bovendien een groot bewonderaar is van Shakespeare in het algemeen en Macbeth in het bijzonder. Hem werd gevraagd om de personages te beschrijven. Sir Quentin Blake werd voor de kar gespannen om de personages te tekenen voor de labels. Hij is bekend als illustrator van de Roald Dahl boeken van weleer en vogelliefhebber. Dat verklaart het feit dat alle personages uit Macbeth voor deze reeks als vogels worden weergegeven. Niemand minder dan levende legende Sukhinder Singh van Elixir Distillers (voorheen de eigenaar van The Whisky Exchange en nu eigenaar van Tormore en de nieuwe Portintruan op Islay) werd bereid gevonden het project leven in te blazen en gaf zijn aimabele, onvolprezen Master Blender Oliver Chilton opdracht om de whisky’s samen te stellen. Het resultaat is fenomenaal te noemen.

Toen de uitnodiging voor deze ongelooflijke avond in de virtuele brievenbus verscheen, was ik niet alleen vereerd, maar vooral ook geïntrigeerd, want er werd gewag gemaakt dat Sukhinder Singh hoogstpersoonlijk aanwezig zou zijn. Da’s een primeur; hij heeft nooit eerder ons kleine landje bezocht! Maar mijn verbazing was nog groter toen ik arriveerde in De Cluysenaer om vast te stellen dat niet alleen Mr Singh aanwezig was, maar ook Alexis (‘Lexi’ voor de vrienden) Burgess en Oliver Chilton, om Céline Têtu niet te vergeten. Ook Mario zelve, Maarten en Rens tekenden present (je zou voor minder, zou ik zo denken). Wat een uitgelezen gezelschap, zeg!

Na de hartelijke ontvangst door gastvrouw Krien – die me een heerlijke cocktail in de hand drukte als aperitief – werden we verzocht aan de speciaal aangeklede tafels plaats te nemen. Ik had het fortuin om naast de Master Blender te zitten. Oliver bleek een begenadigd storyteller met een groot gevoel voor humor, maar bovendien – hoe kan het ook anders? – een vat (ziet u wat ik daar deed?) vol kennis. De passie waarmee hij over de totstandkoming van deze reeks praatte, was aanstekelijk.

Na enkele erg smaakvolle amuses van de chef werden de debatten geopend. Hieronder mijn tasting notes van de geproefde whisky’s (voor zover ik nog uit mijn eigen handschrift wijs geraakte).

Cambus 31 Year Old ‘First Ghost’ – 46.2% – RRP 300 EUR

False face must hide what the false heart doth know – Macbeth (Act 1 Scene 7)

Neus: Zoet en delicaat met een hint van potloodslijpsel en kokos, vanille en een toets van agrum. Jelly Beans and kamillethee met een blaadje munt.
Smaak: Zoet, maar niet overdreven, met meer kokosnoot dan de neus aankondigde. De agrum keert weer. Relatief zacht waarbij de munt eerder naar menthol evolueert.
Finish: Middellang op koskos en de eerste toetsen van houtkrullen.

Kiezen voor een gesloten distilleerderij voor dit personage ligt misschien wat voor de hand, maar het blijft een goeie keuze. Lekker grain om de smaakpapillen te ontwaken.

Chef Stef serveerde hierbij een Tartaar van Black Angusbeef, gekonfijt Bintje, Chinese Crush, gefermenteerde rode uit en ‘Ardmorespray’. Heerlijke start.

Blair Athol 10 Year Old ‘Bloody Sergeant’ – 51.8% – RRP 95 EUR

What bloody man is that? – King Duncan (Act 1 Scene 1)

Neus: Rijk en aromatisch op herfstbladeren, gebakken appels, versterkte wijn en Christmas Cake.
Smaak: Rood fruit met wat drogende tannine worden omfloerst door bakkerijkruiden. Chocolade en iets wat me aan metaal doet denken. Lekker complex voor zo’n jonge malt.
Finish: Lekker lang en kruidig, zelfs een tikkeltje umami.

Heerlijke malt en de wijnvaten in de mix zorgen voor die specifieke toets die je de bloedende sergeant uit het eerste hoofdstuk zo voor ogen doet krijgen. Knappe selectie!

De Blair Athol werd vergezeld van een Bouillabaisse ‘North Sea & Springbank Style’ met venkelcurry, steranijs en kumquat. Een waar kunstwerkje.

Linkwood 31 Year Old ‘Lady Macduff’ – 48.2% – RRP 750 EUR

Yet do I fear thy nature; it is too full o’ the milk of human kindness – Lady Macbeth (Act 1 Scene 5)

Neus: Elegant en floraal op steenvruchten en wit fruit uit de boomgaard. Erg fruitig.
Smaak: Al even elegant, maar de kruidigheid die tevoorschijn komt maakt hier ook een stevige malt van. Het is, net als het personage, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Finish: Middellang, intens, fruitige zoet en kruidig.

In een opwelling nam ik de challenge op om deze fles te bespreken in een sonnet…

Lady Macduff is married to the Lord, Thane of Fife
Her character is limited to just one scene
Because of Lord Macduff’s flight, she is a furious wife
Not to be trifled with, she’s elegant but can be mean

The same can be said about the beguiling liquid
Golden sheen in both the bottle and the glass
Elegant, yet firm and strong like a spouse conflicted
Clearly the drink of choice for the upper class

Fruits of the orchards with a lovely floral touch
Feminine, beautiful, a caress of the soul
But spicy too, as if she holds a grudge
Behold, our breath away she stole

One sip and a collective gasp of appreciation sounds
Begging the bottle to go for some extra rounds

Benriach 31 Year Old ‘Menteith’ – 53.1% – RRP 750 EUR

If it were done when ‘tis done, then ‘twere well it were done quickly – Macbeth (Act 1 Scene 7)

Neus: Begint eerder gesloten, understated, aards. Pruimen en honing met een hint van eik.
Smaak: Op smaak laat het fruit zich plots zien: appels, kruisbessen, bloedappelsien. Heerlijke kruidigheid en een tikkeltje geparfumeerd.
Finish: Lang, vol, met een verrassende toets van hazelnoten op het sterfbed.

Een gewaagde keuze voor deze nobelman, die het opneemt tegen Macbeth in de laatste akte.

Glen Garioch 31 Year Old ‘Angus’ – 54.6% – RRP 750 EUR

Present fears are less than horrible imaginings – King Duncan (Act 1 Scene 4)

Neus: Mysterieus, mineraal begin dat langzaam opent richting amandelkoekjes en citrus. Een mooie florale toets, ook. Kruisbessen en vanille. Machtig.
Smaak: Mondvullend en een tikkeltje vuil, lekker old school, fruitig en kruidig tegelijkertijd op appelsienen, kruisbessen, gember en nootmuskaat. Geweldig.
Finish: Lang, stevig op kruiden met hints van zoetzuur fruit.

Ah, wat een geweldige Glen Garioch. Het was mijn favoriet van de avond, moet ik bekennen.

Voor de Linkwood, Benriach en Glen Garioch bedacht Chef Stef een gerecht dat mij bijzonder kon bekoren: Kangoeroefilet (die malser was dan de bips van een baby!) met pompoencrème, zoetzure bietjes, gepofte aardappel en een wildjus bosbessen ‘Ballechin’. Dat was een waar smakenfestijn en een uitstekende match met het trio van malts!

Ardmore 12 Year Old ‘Seyton’ – 52.5% – RRP 100 EUR

What! can the devil speak true? – Banquo (Act 1 Scene 3)

Neus: Flink vegetale en geturfde neus met medicinale toetsen die je niet verwacht van dit huis (maar ongetwijfeld zit het feit dat er gefinisht werd op ex-Laffie vaten daar voor veel tussen).
Smaak: Op smaak wordt hij lekker zoet(zuur) op toetsen van citroen en wit fruit, mosterdzaad en zelfs een paar druppels brak water.
Finish: Lang, zoet versus zilt en rokerig.

Uitstekende Ardmore, die verrijkt is met toetsen van Laphroaig, wat hem extra peaty maakt. Het werkt prima.

Isle of Mull 18 Year Old ‘First Murderer’ – 50.5% – RRP 225 EUR

Come what come may, Time and the hour runs through the roughest day – Macbeth (Act 1 Scene 3)

Neus: Een vuile neus op karton, nat papier, tattoo-inkt, boter, limoen en een hint van witte chocolade. Erg apart, maar ik ben er nog niet uit of ik ‘m lekker vind.
Smaak: Op smaak wordt dat lekker verder gezet met bijkomend wat geroosterde noten en diesel.
Finish: Lang op gekookte hesp, geitenkaas en assen. Een streepje rook (zowel peat als woodsmoke) op het sterfbed.

Het mag gezegd: om de Eerste Moordenaar te vertolken is deze Ledaig een geweldig keuze. Maar iets te speciaal naar mijn goesting om te bekoren.

Islay Single Malt 19 Year Old ‘First Witch’ – 51.7% – RRP 550

Fair is foul, and foul is fair – Three Witches (Act 1 Scene 1)

Neus: Donkerzoet fruit als rozijntjes, verse vijg en bloedappelsien, gewikkeld in een jasje van assen en teer. Orangettes! Hou ik wel van. Maar ook pruimtabak en zeewier. Machtige neus!
Smaak: Een explosie van fruit komt eerst, met de invloed van de PX overduidelijk. Een perfect huwelijk van peat en PX. Pruimen, origine chocolade, kaneel en staartpeper. Duivels!
Finish: Heerlijk lang op chocolade met rozijnen, tabaksbladeren en turf. Excellent!

Omdat de heksen geen namen hebben in het stuk – ze staan enkel bekend als de Weird Sisters – vonden de makers van de reeks het belangrijk de distilleerderij eveneens niet te benoemen. Dit is nochtans een Ardbeg die 2 jaar mocht rusten op PX!

Terwijl we genoten van deze drie ‘smoky’ malts, toverde Chef Stef een dessertje op tafel onder de noemer ‘The Art of Coffee & Cocoa’ met een koffiebavarois, ganache van Valrhona chocolade getooid in een cacao crème espressosaus ‘Glendronach’.

Mensenlief, wat een magnifiek project! Alles komt perfect samen. Machtige malts, prachtige verpakking, unieke labels en voor elke portemonnee wel een fles – en alles perfect gecombineerd met de kookkunst van Stef Roesbeke. Hier gaat nog lang over gesproken worden.

De aandachtige lezer heeft natuurlijk opgemerkt dat we acht malts hebben geproefd in plaats van negen. Er werd namelijk ook een regal malt gebotteld ter ere van King Duncan, namelijk een 56-jarige Glen Grant uit 1965 op 48.2%. Maar met een prijskaartje van 9.900 EUR en een oplage van slechts 100 flessen, zou het folly geweest zijn te verwachten dat deze ook op het menu stond.

Van menu gesproken, wat Chef Stef uit zijn keuken toverde was wederom niet te versmaden. Zijn talent staat in schril contract met zijn bescheidenheid. Ik geniet iedere keer weer als ik aan tafel mag plaatsnemen in De Cluysenaer, maar deze menu was zo’n perfecte match met de malts die gepresenteerd werden, dat het – zoals ik al zei in de introductie – een culinaire, spiritueuze verwennerij werd.

Via deze weg wil ik erg graag een groot woord van dank uitspreken aan het adres van The Nectar en Mario Groteklaes in het bijzonder. Niet alleen voor de uitnodiging, maar ook voor het feit dat ze dit evenement op poten hebben gezet. Daar is zonder enige twijfel bijzonder veel tijd en moeite (en budget!) in gestoken. Kudos!

Bedankt, Maarten, voor de lift huiswaarts.

Als afsluiter… Sukhinder en Oliver wilden uiteraard nog niet verklappen wat er in de komende releases op ons af zal komen, maar één ding konden ze me helaas al wel verklappen. Er is geen enkel personage bij dat volgens hen in aanmerking komt voor een Auchentoshan. I beg to differ! Een mooie, oloroso sherrygerijpte Auchentoshan uit 1997 zou perfect passen voor Porter, de dronken portier van Macbeth’s kasteel. Toch?

Anon, anon. I pray you, remember the porter.

Er is nog tijd om een tikkeltje bij te sturen, hé…

May the Malt be with you!

Op 22 augustus waren Dearly Beloved en ik te gast op de productlancering voor België van een speciale botteling van Woodford Reserve, namelijk de Historic Barrel Entry. Place to be was de kleine, maar uiterst gezellige cocktailbar ‘Bar Ran’ in hartje Brugge, waar de immer sympathieke Ran Van Ongevalle zijn gasten betovert met cocktails om duimen en vingers bij af te likken.

Eerder dit jaar kon ik al kennis maken met de volledige (standaard) range van deze Amerikaanse bourbon op een al even gezellig PR-Event en was toen aangenaam verrast van de kwaliteit van Woodford Reserve, dus kwam deze nieuwe uitnodiging van Brown-Forman Belux zeer gelegen.

Ceremoniemeester van dienst was niemand minder dan de onnavolgbare en bijzonder gepassioneerde Vincent Schietse (die we nog kennen van het heerlijke Dinner in the Dark met BenRiach enkele weken geleden), die ons kort maar krachtig doorheen de geschiedenis van deze distilleerderij loodste aan de hand van een aanschouwelijke powerpoint – dit terwijl we genoten van een variatie op de Pickelback en Horse’s Neck with a Kick cocktails van Ran. Heeft dat kunstwerkje al een naam, Ran? Wat dacht je van Horse’s Pickle? Grappig én toepasselijk. Je krijgt ‘m zo van me. Just sayin’, jouw cocktail verdient een naam!

Maar wat is er dan zo speciaal aan deze Woodford Reserve Historic Barrel Entry? Afgezien van het feit dat het aantal flessen dat naar België kwam erg gelimiteerd is, bedoelt u? Wel… het verschil zit ‘m vooral in een historische, min of meer verloren gewaande, praktijk van water toe te voegen… aan het begin bij het ter vat gaan van de new make (excuus, White Dog) in plaats van het verdunnen bij het bottelen.

Een hogere concentratie water toevoegen bij het op vat steken bij de start van het rijpingsproces – en dus op een lager ABV rond de 50% & 51.5% in plaats van het klassieke 62.5% (voor Woodford Reserve, mind you!) – zorgt voor een grotere concentratie aan natuurlijke smaken die opgenomen worden van de charred oak. En wanneer de whiskey klaar is voor botteling, hoeft er dus geen (of veel minder) water aan toegevoegd.

Het resultaat is complex, intrigerend en heerlijk. Hieronder mijn, weliswaar beknopte, tasting notes:

Neus: complexe panoplie van gebakken appels met kaneel en zelfs wat chilipoeder, aangevuld met zachte toetsen van vanille, hazelnoten en het sap van donkere kersen.

Smaak: getoaste eik en gestoofde kersen gaan over in gebakken banaan besprenkeld met kaneel en kruidnagel, toetsen van gekonfijte appelsien en donkere chocolade. Best pikant bij aanzet, maar verzacht dan relatief snel en is daardoor heerlijk drinkbaar. Hij komt, in alle eerlijkheid, hoger in ABV over dan hij eigenlijk is (namelijk 90.4 Proof oftewel 45.2% ABV).

Finish: in de lange afdronk deemsteren de kruiden langzaam weg om de gekonfijte appelsien het laatste woord te geven.

Wat mij betreft een dikke 86/100 en zonder twijfel het beste wat ik al van deze triple pot still distilled (!) Kentucky Straight Bourbon aan de lippen mocht zetten.

Er zijn slechts 6 (of is dat 12, de meningen zijn verdeeld…) flessen beschikbaar in België en je betaalt er zo’n 130 EUR voor. Wat mij betreft elke cent waard. De jacht is open.

Na de tasting (ja, we genoten ook van een tweede rondje, waarvoor dank, Vincent!) werden we door Ran nog even in de watten gelegd met een al even lekkere cocktail als de eerste – dit keer een variatie op de ouwe getrouwe Old Fashioned – en konden we nog even napraten met de andere gasten (veel bekende gezichten, trouwens, het ene al wat knapper dan het andere, het is niet anders, u weet zelf ongetwijfeld in welke categorie u thuishoort).

Een groot woord van dank aan Brown-Forman Belux en in het bijzonder aan Vincent Schietse, voor deze toch wel unieke mogelijkheid om de Woodford Reserve Historic Barrel Entry te proeven. En Ran, u bent een Mixologist Extraordinaire, mijn beste. Kudos!

May the… err… bourbon be with you!

Op woensdag 28 juni werden Dearly Beloved en ik uitgenodigd voor de presentatie van de BenRiach Sixteen, een Speyside single malt, tijdens een release-evenement in het Warwick Hotel in Brussel voor een ‘Diner in the Dark’-evenement.

Bij aankomst werden we getrakteerd op een Penicillin-cocktail met de BenRiach The Smoky Ten, waarna we een glas BenRiach Sixteen aangeboden kregen.

Vervolgens kregen we een korte introductie over de geschiedenis en het productieproces van de BenRiach-distilleerderij van merkambassadeur Vincent Schietse. Het was kort, krachtig en informatief. Achteraf vernamen we dat het Vincent’s eerste event was voor BenRiach en ik moet zeggen: het was er boenk op.

Daarna werden we naar een verduisterde kamer geleid voor een viergangendiner. Het doel was om whisky in totale duisternis te combineren met de maaltijd, om zo de zintuiglijke sensatie van geur en smaak te versterken.

Het eerste gerecht werd geserveerd met een malt die we niet meteen konden herkennen, maar het was opnieuw de BenRiach Sixteen. Dit bewees dat het experiment inderdaad een succes was. Het verschil – in mijn beleving – met wat ik net daarvoor had geproefd was aanzienlijk. Hoe vreemd – maar wel heel plezant.

Bij het tweede gerecht kregen we de BenRiach Malting Season geserveerd – een lichte, maar wel erg complete BenRiach – terwijl het derde gerecht werd vergezeld door de BenRiach 1997 Virgin Oak – mijn favoriet van de avond. Wat een smaakbom is me dat!

Het dessert werd begeleid door de BenRiach 2005 Oloroso Sherry, nog een uitstekende dram. Een fruitbommetje van hier tot in Elgin.

Daarna werden we teruggebracht naar de foyer, waar onthuld werd wat we hadden gegeten. Dit blijft een geheim voor de lezers van dit artikel, omdat ik vind dat zij zelf deze ‘Dineren in het Donker’-ervaring moeten uitproberen! Laat u verrassend – het is een echte aanrader.

Tot slot wil ik BenRiach & Vincent Schietse bedanken, evenals importeur The Nectar en Rens Defrenne, voor een voortreffelijke avond en een fantastisch zintuiglijk experiment in erg aangenaam gezelschap.

May the Malt be with you!

Op maandag 19 juni was ik te gast op deze online Masterclass van Cinico, die als vanouds in goeie banen werd geleid door Jeroen Van Dijck van Smaakbureau MEUG, geflankeerd door twee experts: Yannick Van Dijck – aka Mr Negroni – en de immer vloekende (in the nicest possible way) Mika van Cinoco.

Tequila… mezcal… spirits waar ik bijzonder weinig ervaring mee heb. Het zijn beide populaire Mexicaanse gedistilleerde dranken die worden gemaakt van agave, maar er zijn enkele belangrijke verschillen tussen de twee.

Tequila wordt uitsluitend geproduceerd in specifieke regio’s van Mexico, met name in de staat Jalisco en bepaalde delen van de staten Guanajuato, Michoacán, Nayarit, en Tamaulipas. Mezcal daarentegen kan worden geproduceerd in verschillende regio’s in Mexico, maar de meeste mezcal komt uit de staat Oaxaca.

Tequila wordt enkel gemaakt van de blauwe agave (Agave tequilana), terwijl mezcal kan worden gemaakt van verschillende soorten agave, waaronder Espadín, Tobalá, en andere. Dit resulteert in verschillende smaakprofielen tussen tequila en mezcal.

Het productieproces van tequila en mezcal verschilt ook. Bij tequila worden de agaveplanten geoogst, de bladeren verwijderd en de kern, de piña genoemd, gekookt. Vervolgens worden de piñas gefermenteerd en gedistilleerd om tequila te verkrijgen. Mezcal daarentegen wordt traditioneel gemaakt door de agavepiñas in ondergrondse ovens te roosteren, waardoor ze een rokerige smaak krijgen. Na het roosteren worden de piñas gemalen en vervolgens gefermenteerd en gedestilleerd.

Over het algemeen heeft tequila een meer consistente smaak, met tonen van agave, citrus en kruiden. Mezcal heeft een breder smaakprofiel vanwege de verschillende agave-variëteiten die kunnen worden gebruikt en het rokerige karakter dat het traditionele productieproces met zich meebrengt. Mezcal kan een breed scala aan smaken hebben, variërend van fruitig en bloemig tot rokerig en aards.

Nog een bekend verschil tussen tequila en sommige soorten mezcal is het feit dat sommige flessen mezcal een worm (of een rups) bevatten. Dit is echter geen algemene praktijk en niet alle mezcalflessen hebben een worm. In feite wordt de worm in de fles vaker geassocieerd met marketing en toeristische gimmicks dan met authentieke mezcal.

Tot slot: het is belangrijk op te merken dat tequila een specifieke soort mezcal is, maar niet alle mezcal is tequila. Tequila heeft zijn eigen geografische aanduiding en specifieke regels en voorschriften die de productie reguleren, terwijl mezcal een bredere categorie is die verschillende soorten agave-distillaten omvat.

Zo, ik denk dat we met deze introductie voldoende gewapend zijn om de tasting aan te vatten. Hieronder mijn, weliswaar beperkte, tasting notes:

Niet minder dan zeven verschillende drankjes hebben we samen ontdekt.

Hieronder alvast mijn, weliswaar beperkte, tasting notes:

Tequila: Sierra Silver – 38%

De Sierra Silver is een tequila bedoeld om als ‘shot’ te drinken of te gebruiken in een cocktail, bijvoorbeeld een Tequila Boom-Boom (brings back memories). Hij ruikt een beetje naar new make (wat ik erg kan appreciëren) en is weinig complex. Hij pretendeert ook niet complex te zijn, natuurlijk. Perfect opwarmertje om de avond mee te beginnen.

Tequila: Sierra Antiguo Plata – 40%

De Antiguo Plata (plata is trouwens Spaans voor zilver) en is al een pak complexer en geurt aangenaam naar agave, i.e. herbaal, minty en groen. Op smaak is hij wat romig en zacht kruidig met een hint van zoethout. Flink vegetale finish. Ook deze doet het erg goed in een cocktail, natuurlijk.

Tequila: Lunazul Reposado – 40%

Tequila word took gerijpt, zij het wel slechts voor een korte periode (minstens 2 maanden, in het geval van deze maar liefst 6 maanden). Reposada betekent ‘rusten’. De vanille van het ex-bourbonvat is erg opvallend op de neus, maar de aardse toetsen van de agave blijft mooi overeind. Chicorei, melkchocolade en munt. Erg zacht doch vol van smaak met een mooi pepertje dat verder verzacht wordt door de toetsen van vanille.

Tequila: Lunazul Añejo – 40%

De Añejo is de tequila die de drank echt op de kaart heeft gezet. Deze heeft langer gerijpt dan de Reposado, namelijk minstens één jaar. Dat vertaalt zich natuurlijk tot meer toetsen van de eik, zijnde vanille en peper. Hij werkt goed in een Old Fashioned en dat heeft alles te maken met het feit dat deze tequila natuurlijk al wat meer op whisky lijkt. Hier past overigens een goed stukje pure chocolade bij, echt waar.

Mezcal: Ojo De Dios Espadin – 42%

De naam van deze mezcal laat zich vertalen naar ‘Oog van God’ en is erg complex op de neus. Heerlijke rokerigheid onderstreept door enkele aardse en zoete toetsen. Deze wordt van de espadin agave geproduceerd (85% van alle mezcal wordt van dit type agave gestookt). Op smaak is hij romig, zacht en aards met een zoetje en subtiele rokerigheid. De Islay van de mezcal? Mijn favoriete drankje van de avond – en daar sta ik zelf van versteld.

Likeur: Licór con Tequila: Sierra Tropical Chilli – 18%

Okay… dit is snoeperig en mierzoet… Dat hoeft niet te verbazen, want het is een likeur van mango en passievrucht en chilipepers met een beetje tequila. Dit is echt bedoeld om als ready made shot te drinken. Hier hoef je geen cocktail mee te maken (maar het kan), want dit is al een cocktailtje an sich. Niet echt mijn ding, maar ik weet zeker dat er een markt voor bestaat. Mijn kinderen zullen dit ongetwijfeld lekker vinden.

Likeur: Liqueur de Tequila Rose Strawberry Cream – 15%

Het moet niet gekker worden: een roomlikeur met tequila en aardbeien. Fristi voor volwassenen, zoals Jean het omschreef. Enige probleem: het is verdomd lekker. Hier kan je een funky piña colada mee maken of simpelweg je ijsje mee pimpen (of moet dat ‘pink’-en zijn?). Funky, zoet, lekker. It’s funny cause it’s true!

Ik kan in alle eerlijkheid niet zeggen dat ik nu een liefhebber, laat staan een kenner ben. Maar het was wel een verassend boeiende tasting, perfect aan elkaar gebabbeld door de sprekers (en de cocktails zagen er lekker uit, ik ga aan het experimenteren!). Ik heb hier enorm van genoten.

Dankjewel alweer, Cinoco, Jeroen,  Yannick & Mika, voor deze erg interessante masterclass.

¡Salud!

Op donderdag 1 juni maart was ik te gast op de Kilkerran Masterclass van MEUG, het Smaakbureau bij uitstek onder leiding van de onnavolgbare Jeroen Van Dijck.

De tasting ging door in het Engels, want Jeroen had niemand minder dan de lieftallige Melanie van Springbank Distillers kunnen strikken. Zij vertelde – in een onvervalst en absoluut heerlijk Schots accent – ons één en ander over de Glengyle Distillery, opgestart in 2004 en single handedly verantwoordelijk voor het feit dat Campbeltown nog als een regio kan bestempeld worden. Glengyle produceert overigens maar drie maand per jaar op dit ogenblik, vandaar dat er niet zo veel van te vinden is… Een goeie verstaander…

Naast de klassieker van 12 en de gelauwerde 16 jaar oud, werden we getrakteerd op een reeks van zes 8-jarige Kilkerran op vaststerkte – drie gerijpt op bourbonvaten en evenveel op sherry.

Hieronder alvast mijn, weliswaar vaak beperkte, tasting notes:

Kilkerran 12 Year Old (2019) – 46%

De 12-jarige is de instapper van de familie en bestaat voor 70% uit bourbongerijpte Kilkerran en 30% sherrygerijpte. Kalk en citroen op de neus, met wat zachte kruiden. Tikkeltje ‘old school’. Waxy op de tong. Een mooi ziltje en turf verschijnen met een hint van tropisch fruit. Lange finish op rook en peper. Een instant classic en één van de beste entry level malts op de markt.

Kilkerran 16 Year Old (2020) – 46%

Het bijzondere aan de 16-jarige Kilkerran (afgezien van het feit dat hij de oudste malts bevat van het huis) is dat er 5% meer bourbon in de mix zit (de overige 25% is sherrygerijp). Hij heeft alle heerlijke toetsen van de 12-jarige, maar met een laagje vernis en wat mineralen eroverheen. Uitstekend! Verrassend zoet en een karrenvracht aan limoen, gevolgd door een mooie funkiness van de turf. Die mix (limoen en turf) blijft lekker lang hangen in de warmende afdronk. Hier wordt ik erg blij van.

Kilkerran 8 Year Old Cask Strength Batch #2 (2017) – 55.7%

De 8-jarige op vatsterkte is zo succesvol gebleken, dat hij een quasi jaarlijkse release kent. Deze tweede batch, uit 2017, werd in een oplage van 9000 flessen op ons losgelaten. Bijzonder clean met hints van – niet lachen – kokos! Wat karamel en kruiden. Tikkeltje umami, zelfs. Op smaak krijg ik iets van gezouten amandelen met flink wat turf. De rook maakt mijn mond helemaal warm. Zalig lange finish.

Kilkerran 8 Year Old Cask Strength Batch #8 (2022) – 55.8%

Batch 8 is ook een bourbon-gerijpte Kilkerran, gepresenteerd in de nieuwe verpakking (die trouwens met batch 6 haar intrede deed). Compleet andere neus! Digestieve koekjes, roet en kalk. Teak! Een vreugdevuur op het strand. Erg olieachtig op de tong. Wederom flink wat zilt, zelfs een hint van kelp. Gestoofde appeltjes, onrijpe banaan en de klassieke citrus. De middellange afdronk offreert kalk, zoete mout en heerlijke rook.

Kilkerran 8 Year Old Cask Strength Batch #3 (2018) – 56.5%

Batch 3 rijpte ook op bourbonvaten en is het zoete broertje van de drie: witte chocolade, vanille en cashewnoten. Bananenchips! Op smaak worden we getrakteerd op een ware strijd tussen zoete, zilte en bittere toetsen. Erg kruidig. Mooi gebalanceerd. Lange, ietwat astringente finish. Wat een fantastische complexiteit voor zo’n jong beestje. Mijn favoriet van de drie.

Okay, de bourbongerijpte Kilkerran malts zijn de revue gepasseerd. Tijd om aan de gesherriede jongens te beginnen.

Kilkerran 8 Year Old Cask Strength Batch #9 (2023) – 57.5%

De nieuwste release – batch 9 van januari dit jaar – rijpte op sherryvaten (zonder verdere aanduiding). Zoet (doh!) op zwarte bessen, Earl Grey thee, nougat en sultanas, maar ook kaneel en een lichte hint van zwavel (die gelukkig snel vervliegt). Tikkeltje scherp op de tong, toch. Mokka, sultanas, roet en kandijsuiker. De afdronk vertoont iets te veel tannine naar mijn goesting, maar ook beef jerky en kruidnagel.

Kilkerran 8 Year Old Cask Strength Batch #5 (2021) – 56.9%

Deze heeft een heerlijk kleurtje, dankzij de rijping op 1st Fill Oloroso Sherry vaten. Het is overigens de laatste Kilkerran die in deze klassieke fles gebotteld werd. Vanaf batch 6 (2022) kreeg hij de typische Springbank fles om zich heen. Intense neus op donkerzoete fruitige toetsen, ribbetjes op de BBQ, curry ketchup en geboend leder. Machtig! Op de tong: koffie, melkchocolade, vijgen en rosbief. Umami! Dat wordt gevolgd door rood fruit en honing. Pruimenlikeur. Zelfs de afdronk is intens met een bittere toets op het sterfbed. Excellent!

Kilkerran 8 Year Old Cask Strength Batch #4 (2019) – 57.1%

Deze batch 4 uit 2019 rijpte op Re-charred oloroso sherryvaten en was een oplage van 15.000 flessen. Voor mij was het een blij weerzien, want deze proefde ik reeds in juni 2021. Het is overigens de donkerste van de reeks. Heldere toetsen van rood fruit en melkchocolade, zoete mout en iets van menthol. Verrassend, maar geweldig. Toffee en turf gaan hier hand in hand, wie had ooit gedacht dat dit zo mooi kon zijn? Op smaak krijg ik wederom BBQ toetsen: gemarineerde ribbetjes met een honingsausje. Flinke opstoot van turf, eigenlijk. In de erg lange afdronk krijg ik kersensap, After Eight en een mooie ziltje toets. Fantastisch. Acht jaar oud, dat is toch niet te geloven? (note to self: hunt down another bottle of this!).

Amai, mijn klak, dit was echt wel een absolute top tasting. Eén van de beste

Dankjewel, MEUG en Melanie, voor deze fantastische tasting.

May the Malt be with you!

Op maandag 8 mei was ik te gast op de Famille Ricci Rum Masterclass van Cinoco. Niet minder dan 6 rums van dit huis zouden we aan de lippen gaan zetten.

Het geheel werd in goede banen geleid door Jeroen Van Dijck, die we natuurlijk vooral kennen van  Smaakbureau MEUG. Hij haalde zijn beste Frans boven en deed dat excellent. Zijn sidekicks van dienst waren Morgan Ricci, de oprichter van het bedrijf en Stéphane Brandt, brand ambassadeur bij Cinoco.

Alvorens er in te vliegen, hieronder een klein streepje geschiedenis van dit huis.

Het bedrijf Famille Ricci werd opgericht in 2019 in Mougins, het zuiden van Frankrijk en is een nieuwkomer in het blenden en bottelen van rum. Ze wenden hun knowhow aan om uit de distillaten die ze aankopen en te rijpen leggen in hun eigen magazijnen, mooie assemblages te maken. Dat ze met kennis van zaken blenden, mag blijken uit het feit dat hun releases al verschillende awards in de wacht hebben gesleept.

Hieronder mijn, weliswaar vaak beperkte, tasting notes:

Ricci Dynasty l’Origine – 40%

Zoals de naam doet vermoeden, is dit een eerbetoon aan de vader (zijn portret staat ook op het label). De rum is een blend van gefermenteerde melasse en vers suikerriet en toont zijn diversiteit door middel van vier zorgvuldig geselecteerde rumbronnen: Zuid-Amerika, Het Caribisch gebied, Azië en Oceanië. Bovendien krijgt hij een tweede rijping op verschillende houtsoorten: bourbon barrels, cognac- en witte Pineauvaten. Ik krijg vooral toetsen van vers gebak, vanille, honing en zachte houtkruiden. Heel toegankelijke instapper.

Ricci Influences 2 – 46%

Deze blend werd samengesteld met 60% Australische rum en 40% Jamaica en beiden werden gedistilleerd op een pot still. Floraal en speels met toetsen van gedroogd fruit, chocolade, honing en geroosterde noten, maar wel met dat leuke funky randje dat je van Jamaica mag verwachten. Dit vind ik erg plezant.

Ricci 7^e Symphonie – 49%

Ik weet nu al dat ik deze blend lekker ga vinden, want hij bestaat voor 70% uit Barbados (Foursquare) en 30% uit Marie-Galante. Die laatste moet wel mijn geliefde Bielle zijn. Heerlijk aromatisch. Café Noir koekjes, marsepein, kokosnoot, gekonfijte appelsien en rietsuiker. Fluweelzacht met een appelsienmarmelade, witte chocolade en zelfs iets van munt. Karamel in de finish. Ik ben fan!

Ricci Volt Face No 3 – 64.5%

Volt Face betekent ‘ommezwaai’ en is genoemd naar het feit dat Morgan iets heel anders wou maken dat wat minder vriendelijk en iets meer uitdagends is. Daar is hij zeker in geslaagd. Volt Face No 3 is een blend van 45% Guyana en 55% Barbados en een hels hoog ABV. Het rijpen gebeurde op vaten van kastanje hout en witte Pineau des Charentes. Werther’s Echte, vers gemalen koffie en Tiramisu met slagroom. Wat een mooie neus! Vloeibaar dessertje. Dat zet zich op smaak lekker door met nog een extra toets van bananenlikeur en zwarte peper. Goed spul!

Ricci OVNI 5 – 57.3%

OVNI doet niet meteen een belletje rinkelen, maar in het Nederlands (of Engels) zouden wij UFO zeggen. Het label geeft al een beetje richting. Deze 5^e editie bevat 31-jarige TDL, 27-jarige Panama en 22-jarige St Lucia… Da’s de moeite! Mooi kleurtje, ook. Mahonie. De donkerste van de avond. De neus is een tikkeltje umami. Rosbief? Vers geboend leder, koffiegruis, origine chocolade, geroosterde hazelnoten en simpelweg intens en heerlijk. Op de tong komt daar nog een mooie, warme kruidigheid aan te pas. Dit is bijzonder complex.

Ricci Quintessence 2022 – 57.8%

De Quintessense is een machtige blend van 44 verschillende distilleerderijen. Worthy Park 16yo, Panama 27yo, Diamond 11yo en Caroni 24yo… om er maar enkele te noemen. Funky! Dat is het eerste wat opvalt. Overrijp fruit, licht rottende appelsienen (geen off-note!), zuurdesembrood, ananas op de BBQ, fietsband, yoghurt en vingerverf. Wat is dat hier allemaal? Geweldig en perfect in balans. Staaltje vakmanschap. Kudos!

Wat hebben we geleerd vandaag? Dat – net zoals bij whisky – een goeie blend van rum eveneens een fantastische smaaksensatie kan opleveren.

Dankjewel, Cinoco, voor de mogelijkheid om hier bij te zijn.

May the… Rum be with you!

Feis ile is een jaarlijkse hoogmis van de whisky. Dan viert het hele eiland Islay feest. De bevolking vertienvoudigd en geen bed of sofa blijft. Elk distilleerderij brengt een speciale botteling uit voor wie op het eiland is. Die bottelingen zijn bijzonder gegeerd onder liefhebbers en zijn meestal heel erg de moeite om te proeven.

Bunnahabhain Distillery doet uiteraard ook mee met het feest. Dit jaar brengen ze zelfs drie speciale gelimiteerde bottelingen uit. En nog beter is het nieuws dat we dankzij onze vrienden van Cinoco Spirits een heuse masterclass konden volgen waarin we twee van deze Feis Ile-bottelingen van Bunnahabhain mochten proeven.

De masterclass werd begeleid door niemand minder dan Chris Lauriers. Misschien wel de grootste Bunnahabhain-liefhebber in België. Bunna is voor Chris wat Auchentoshan is voor ondergetekende. Kun je nagaan.

Op maandag 1 mei was ik dus te gast op deze Masterclass van Cinoco, waarvoor dank!

Niet minder dan zes verschillende malts hebben we samen ontdekt.

Hieronder alvast mijn, weliswaar beperkte, tasting notes:

Bunnahabhain 12 Year Old – 46.3%

De ouwe getrouwe, die Bunna destijds op de kaart heeft gezet. Tegenwoordig 70% bourbon- en 30% sherrygerijpt (zowel oloroso als PX). Mooie neus op donker fruit als pruimen en dadels met een zachte kruidigheid en het typische snuifje zout. Maar ook helder fruit als abrikozen en sappige kersen. Knapperige rode appels. Olieachtig met sherrytoetsen, appelsienmarmelade, carré confituur, flink wat kruidnagel met een mooie, middellange en kruidige afdronk.

Bunnahabhain 18 Year Old – 46.3%

Prachtig – én natuurlijk – kleurtje. Heerlijk! En eveneens een huwelijk tussen bourbon- en sherryvaten, zij het wel al 40% sherry (vooral oloroso). Een beetje vuil, maar wel zalige Bunna met flink wat sherry en houtskool, buskruit, rum-rozijntjes, confituur, chocolade, kalk en walnoten. Op de tong komt de sherry eerst, maar wordt dan onmiddellijk gevolgd door leder, bittere en gekonfijte pompelmoes, olijven en zoethout, maar ook venkel, vers gebrande koffie en maraschino kersen. Pittig! Wat een rijk smaakpallet, zeg! Lange, heerlijke, erg bevredigende afdronk, licht drogend en wederom zoet versus zilt.

Bunnahabhain Stiùireadair – 46.3%

De nieuwe instapper, uit te spreken als ‘stju-ri-djur’ wat stuurman betekent, 100% sherrygerijpt (zowel first als refill vaten), dus best wel atypisch, toch? Vanille, fudge, stoffige eik, zilt randje en geen enkele off-note. Appelmoes, gesuikerde appelsienschillen. Op smaak donkere bessen, iets van aardbeien en sinaasconfituur. Woodsmoke. Zoet versus zilt. Drogende afdronk op bittere chocolade en wat rumrozijntjes.

Bunnahabhain Toiteach A Dhà – 46.3%

Bunna’s opvolger van de Toiteach (wat zoveel betekent als ‘meer gerookt’) is deze Toiteach A Dhà (spreek uit ‘toch-ach ah-ghaa’), wat ‘rokerig twee’ betekent, geproduceerd van gerst met 40ppm. Een huwelijk van 25% bourbon- en 75% sherryvaten. Vuile neus op brandwondenzalf, peperkoek en boederij-geuren, licht rottende appelsienen, kruidnagel en tabaksbladeren. Romig op gebakken appels, pomme d’amour en rood fruit met flink wat turf en een lange, warme afdronk.

Bunnahabhain Canasta Cask Feis Ile 2023 – 51.2%

Hola! Hallo?! Dit is apart! Canasta is overigens een ‘cream sherry’, maw een mix van Oloroso en PX. Dit volledig terzijde. Verrassend zoet en bijna snoeperig op abrikozen, groene banaan en kweepeer. Superman logos! Mirabellen en een hint van amandelspijs. Sultanas en stroopwafels! Dit is heel goed. Ook op de tong is dit zoet en zelfs bijna speels. Zoet, gedroogd fruit, Sirop de Liège, geroosterde noten, zachte toetsen van eik. Café Noir koekjes! Lange, zacht drogende afdronk. Een shot in de roos!

Bunnahabhain 24 Year Old 1998 Manzanilla Finish Feis Ile 2023 – 52.3%

Jawadde, 24 jaar oude Bunna! 18 jaar lang gerijpt op bourbonvaten en dan een finish van 6 jaar – is dat geen dubbele rijping? Diepe sherry met donkerzoet fruit, citrus op kop, gekonfijte mango, Turks Fruit, groene druiven, marsepein, meringue en een takje munt. Wat een diepgang! Fluweelzacht op de tong, maar dat duurt niet lang. Eens de malt zich op de tong genesteld heeft lijkt hij wel te exploderen in een flinke kruidigheid. Machtig. Opnieuw donkerzoet fruit met een heerlijk zilt randje. En een geweldig lange afdronk. Een future classic!

Amai mijn klak, dit was weer een tasting van formaat, waarbij de laatste twee flessen echt wel de uitschieters zijn. Wat een voorrecht om dit te kunnen proeven. Dankjewel alweer, Cinoco, voor de mogelijkheid om hier bij te zijn.

May the… Bunna be with you!

Op maandag 20 maart was ik te gast op de Mystery Masterclass van Cinoco. Mystery? Dat klinkt veelbelovend. Het gaat wellicht een mooie mix aan spirits zijn, denk ik dan.

Het geheel werd in goede banen geleid door Jeroen Van Dijck, die we natuurlijk vooral kennen van Smaakbureau MEUG. Zijn sidekicks van dienst waren Mathias Soberon (een fijn weerzien, na onze kennismaking op het Nc’nean Press Diner enkele weken geleden) en Michaël ‘Mika’ Yona Costa, twee kerels die minstens zoveel weten van cocktails als ik weet van Auchentoshan… om maar iets te zeggen.

Niet minder dan zes verschillende spirits zouden we samen gaan ontdekken.

Hieronder alvast mijn, weliswaar vaak beperkte, tasting notes:

Heritage Caffo Brandy Riserva 1970 – 42%

In 1865 begon Guiseppe Caffo te stoken in zijn garage aan de voet van de Etna. In 1915 maakte hij zijn droom waar en startte zijn eigen distilleerderij in Santa Venerina op Sicilië. Vandaag de dag wordt het bedrijf gerund door de vierde generatie die verschillende likeuren, siropen en zelfs bieren op de markt brengt en exporteert naar meer dan 70 landen. In het glas zit een erg oude Italiaanse brandewijn, want gestookt in mijn geboortejaar! Hij werd na 46 jaar rijping gebotteld. Complexe neus die het midden houdt tussen cognac en grappa, met ananas, druivensap, rietsuiker en honing, maar ook enkele funky toetsen vertoont als van Jamaicaanse rum. Denk plasticine en nat zand, rottende appelsienen en guimauve. Op smaak krijg ik appelsienen, kersen, druiven, appels, honing, perzik, ananas… hij blijft geven, hoor. Wordt wel heel erg fruitig en neigt plots zelfs naar snoep. Een beetje woodsmoke, zelfs! Wat is dit mooi. Complex en intrigerend. De afdronk is erg goed. Lang, houdt het midden tussen zoet en snoeperig met wat funky toetsen op het sterfbed. Stravecchio betekent niet meer of niet minder dan ‘erg oud’. De heren suggereerden om hier een Sazerac mee te maken.

Calvados Boulard XO Mizunara Finish – 44%

Calvados is een eau-de-vie verkregen door het distilleren van appelcider. Lijkt sterk op cognac, maar er zijn toch wezenlijke verschillen. Calvados komt uit het gelijknamige departement in Normandië. De appelcider wordt tweemaal gedistilleerd en dan op eikenhouten vaten gelagerd. Er worden vier typen appels gebruikt: zoet, bitter, bitterzoet en zuur. De bekendste soorten zijn Noël des Champs en de Argile Rouge, maar er zijn er meer dan duizend! Voor een liter Calvados wordt niet minder dan 18kg appels gebruikt. Maison Boulard werd in 1825 opgericht en is één van de bekendste uit de regio Pays d’Auge. Ze zijn in 1825 gestart – opgericht door Pierre-Auguste Boulard – en ontwikkelen sindsdien Calavdos van generatie op generatie. Vandaag de dag wordt het huis gerund door Pierre en Vincent Boulard, de achter-achter-kleinkinderen van de oprichter. In ons glas zit een XO die eerst rijpte in Franse eik en daarna gefinished werd in Japanse Mizunara-vaten! Op de neus krijg ik geroosterde hazelnoten, brioche en eik naast de obligate karrenvracht aan zoete, gebakken appels. Hint van marsepein, echt waar. Een florale toets en flink wat vanille. Een vloeibaar dessert. Hij streelt de tong, zo zacht is deze Calvados (hoewel het eigenlijk zo niet mag heten). Opnieuw gebakken appels en mooie toetsen van hout en noten, maar hij krijgt ook iets heel snoeperigs. Rode-veter-snoep en een hint van kalisse. Erg harmonieus en perfect gebalanceerd. De mizunara geeft hem, naar mijn mening, iets herbaal en minty. Een elegante afdronk, fluweelzacht en boeiend.

Massenez Liqueur Golden Eight – 25%

Al sinds begin 19^e Eeuw maakt Massenez eau-de-vie en in ons glas zit er eentje die van peren werd gemaakt. Die ruikt naar Werther’s Echte en gepureerde perensaus. Oh, my, erg, erg zoet! Hij schenkt stroperig en is onmiddellijk mierzoet op peren, chocolade en iets van noten. In die mate zoet dat ik me afvraag of dit wel bestemd is om puur te drinken dan wel te gebruiken in een cocktail. Probeer het ‘on the rocks’, oppert Michaël. Mathias maakte er onmiddellijk een cocktail mee met bourbon en sherry én een mooie druppel gele Chartreuse, opgesmukt met een ‘big boy dash’ bitters. Dat kan niet anders dan lekker zijn!

Braeckman Virgin Oak Finish Edition 2022 – 46%

Deze limited edition van Belgisch stoker Braeckman uit Oudenaarde werd geproduceerd van zowel mout als rogge. Hij werd eerst gerijpt in first fill bourbon barrels en kreeg dan nog een finish van 6 maanden in heavily charred American virgin oak. De neus offreert voornamelijk vanille, vers gezaagd hout en een handjevol noten. Daar komen, ongetwijfeld dankzij de virgin oak, nog een mooi panoplie aan kruiden aan te pas. Hij doet me zelfs even aan een barrel aged gin denken! Koriander, jeneverbes en staartpeper. Erg zacht op de tong, in feite, op wederom een karrenvracht aan vanille, wat potloodslijpsel, zachte toetsen van peper en zelfs een mespuntje kaneel. Prima gebalanceerd. De afdronk is middellang op bloemsuiker, butterscotch en crème brûlée. Indrukwekkend… in zijn genre.

J.M. Rhum Agricole Epices Creoles – 46%

J.M. werd opgericht in 1790 aan de voet van de vulkaan Montagne Pelée. Ze produceert een Rum Agricole die in een kolom wordt gedistilleerd van
suikerriet. Van deze rum – rhum agricole – zegt Mathias dat hij speciaal voor het maken van cocktails werd ontwikkeld. Hij is inderdaad puur nogal gepeperd – dan moeten dan wel die Creoolse kruiden zijn – en droog, ook al vertoont hij ook mooie toetsen van tropisch fruit. Maar gemixt met een beetje siroop en een klein beetje citroensap krijg je een mooie drank waarmee je kan wegdromen over de stranden van Martinique.

Petrus Boonekamp Blood Bitter – 30%

Eindigen deden we met deze Nederlandse Blood Bitter, die als aperitief kan gedronken worden, maar vanzelfsprekend erg goed gebruikt kan worden in cocktails. Mika maakte een erg eenvoudige cocktail door een goeie scheut hiervan aan te vullen met een half flesje tonic, opgesmukt met een schijfje grapefruit. Dit is toch wel een flinke step-up van een ‘gewone’ Campari (no offense). Dit komt in huis voor deze zomer! Ik ga Negronis maken!

Dat was weer erg leuk (in alle betekenissen van het woord!). Er is zoveel lekkers op de markt en we staan daar veel te weinig bij stil (ik kijk nu vooral naar de whiskyfreaks onder ons, waar ik mezelf zeker toe reken). Daarom vind ik deze masterclasses van Cinoco zo boeiend. En ik heb weer wat inspiratie kunnen opdoen om de barkast te diversifiëren.

Dankjewel, Cinoco, voor de mogelijkheid om hier bij te zijn.

May the… Mystery be with you!

Smaakagentschap MEUG pakte uit met een flink leuke biertasting: Er was eens… Geuze!

‘De champagne van het Pajottenland, één van de schoonste producten die ons landje te bieden heeft.’ En laat ik zelf nu net een paar jaar geleden dit type wild & sour ale hebben ontdekt (ook al was het geen liefde op het eerste gezicht en ja, ik ben een laatbloeier), dus hier had ik wel zin in. Het hoeft geen betoog dat geuze de laatste jaren flink in opmars is. Sterker nog, de lambiekbieren  van bijvoorbeeld 3 Fonteinen en Cantillon zijn razend populair en vliegen de deur uit. Je moet je zelfs op een wachtlijst laten zetten om een fles te mogen kopen. Man, man, man, het moet niet gekker worden.

Maar op zaterdag 18 maart was MEUG online de place to be om samen maar liefst 6 mooie geuzebieren te gaan ontdekken.

Voor deze online tasting had MEUG niemand minder dan geuzekenner Dennis Vansant en Jan Panneels van Het Huis van de Geuze uitgenodigd. Ik maakte mijn borst nat, spoelde zes bierglazen uit, haalde mijn Geuze uit de kelder en was helemaal klaar om flink wat op te steken en lekkers te proeven.

Hieronder mijn, weliswaar beperkte, tasting notes:

Moriau Oude Geuze – 7%

Moriau is een mooie, zachte, toegankelijke geuze (genoemd naar een voormalige brouwerij, het bier wordt nu geproduceerd Boon). Hij schenkt een troebel goudkleurig met wat vlokjes en een kraag die snel gaat liggen. Op de neus krijg ik frisse Granny Smith appeltjes en een mooi bittertje. Op smaak is het vanzelfsprekend wat zuur (maar niet te), maar tegelijkertijd fris op wit fruit en zachte tannine. Hij is minder droog dan  Leuke geuze om mee te starten.

Lindemans Cuvée Rene – 6%

De volgende is flink verschillend. Hij schenkt goudblond en van een kraag is geen sprake. Hij sprankelt als champagne. Ik durf te stellen dat deze niet echt zuurder is, maar tegelijkertijd ook een pak minder bitter. Ook hier wat wit fruit, maar ook iets wat me aan cider doet denken.

Girardin Gueuze Black Label – 5%

Dit was een blij weerzien. Ik proefde eerder al een botteling uit 2013 (zie https://blog.whivie.be/?p=10160) en zei toen al dat ik het een dorstlessende geuze vond waarvan ik er makkelijk en graag twee na elkaar zou drinken. Maar dat kon vandaag natuurlijk niet, want er was veel anders te ontdekken. Paul Girardin creëerde dit ‘black label’ als eerbetoon aan de Johnnie Walker Black Label.

Lambiek Fabriek Brett-Elle – 6.3%

‘No Brett – No Glory’ staat er op het ruglabel. Deze schenkt goudblond, troebel met een mooie witte kraag met minuscule belletjes. Die blijft lang staan. Deze werd gebotteld in september 2022 en is bijgevolg bijzonder jong, wat initieel voor een putgeurtje zorgt (veroorzaakt door zwavel). Gelukkig trekt dat snel weg. Deze drink gevaarlijk vlot weg, is lekker fruitig en friszuur.

Dekoninck Oude Geuze – 7%

Dekonink is eveneens een teloorgegane geuzesteker, waarvan Boon het merk een second lease on life gegeven heeft. Wederom goudblond met een mooie witte kraag. Verrassende geur van stopverf, terwijl er op smaak achter de typische zure toetsen iets verrassends zoet schuilt.

Hanssens Oude Gueuze – 6%

Okay… dit is wel iets helemaal anders… hij schenkt goudkleurig zonder kraag en ruikt… euh… bijzonder vuil. Sojasaus, nagellakverwijderaar… dit is de Laphroaig van de geuze! Ook op smaak is dit flink wennen. Zuur (en nog geen klein beetje, doet wat aan wijnazijn denken) en hij doet me bekkentrekken. Dit is geuze uit de Champion’s League (laat ik me hier vanavond wijsmaken), maar ik speel duidelijk nog in vierde provinciale. Gelukkig kan ik de rest van mijn flesjes Girardin hier achteraan gieten om één en ander te spoelen…

Verhip, als je er deskundige uitleg bij krijgt, wordt geuze (of gueuze als u de Franse schrijfwijze prefereert) zowaar dubbel zo lekker! Wat een heerlijke manier om je zaterdagavond door te brengen.

Een welgemeende dank u wel aan MEUG & Dennis voor deze vloeibare verpozing.

May the… err… Geuze be with you!

Ha, het seizoen van de online tastings door Cinoco zijn weer van start gegaan en op 13 maart werd meteen gestart met een klepper, dus ik ben maar wat blij dat ik er bij kon zijn.

Niet alleen werd het geheel in goede banen geleid door Zijne Vloeibare Hoogheid Chris Lauriers, maar de ambassadeur van dienst was tevens niemand minder dan onze goeie vriend Shilton Almeida – en ook Tal Chotiner, Tomer Goren en Jonathan Gonen van de distilleerderij waren van de partij. Dus het beloofde een erg leuke avond te gaan worden. Vooral ook als je rekening houdt met het feit dat – ondanks dat ik al meer dan 30 expressies van de Milk & Honey Distillery uit Tel Aviv heb geproefd – het een line-up was waarvan ik er nog maar eentje had geproefd.

Hieronder alvast mijn, weliswaar beperkte, tasting notes:

Milk & Honey Elements Shery Cask – 46%

Dit was de enige uit deze line-up die ik eerder al proefde, dus ik verwijs u maar wat graag door naar de tasting notes op het blog: https://blog.whivie.be/?p=8487. Zo’n 40% van deze vatting werd effectief compleet op sherryvaten gerijpt. De rest is STR en bourbon, wat neerkomt op het recept van de M&H Classic.

Milk & Honey Elements Pomegranate Wine Cask – 46%

Niet te verwarren met de Apex Pomegranate, overigens. Hier wordt ook gebruik gemaakt van STR en bourbonvaten, maar wordt dan aangevuld met vaten van Israëlische granaatappelwijn. Lekker zoete neus op marsepein, zonder het DNA van M&H te verliezen. Wat walnoten en een herbaal kantje. Komt stevig gekruid binnen, maar tegelijkertijd malty en fruitig. Mooie, lange, zoete afdronk. Bittertje op het sterfbed.

Milk & Honey Art & Craft Stout Beer Casks – 54.0%

Voor deze release werden drie biervaten gebruikt, waarop de stout even gelegen had alvorens afgevuld te worden met de M&H spirit, die dan net iets langer dan 3 jaar mocht rijpen. Opnieuw is het DNA van M&H present, maar wordt hier mooi aangevuld met zachte toetsen van chocolade en geroosterde amandelen. Maar op smaak is het pas echt merkbaar. De structuur is romig en zoete tonen van Café Frappé en melkchocolade met praliné vulling. Slagroom. Lekker pittige, lange afdronk die de mond droog achterlaat. Prima sterkte, overigens.

Milk & Honey Belgian Drop White Dessert Wine Cask – 57.4%

Dit single cask bevat whisky die 4,5 gerijpt heeft op een wijnvat. Witte dessertwijn, wat zou dat zijn? Chateau d’Yquem? Nee, hoor, een Israëlische dessertwijn, natuurlijk. Eigenlijk een witte porto, maar mag natuurlijk geen porto heten. De neus is erg herbaal en atypisch op pindanoten. Echt. Wordt wel beter als je hem wat laat ademen. Zoeter en toegankelijker. Op smaak proef je de porto, lekker zoet en zacht kruidig. Heerlijk, gewoon. Een smaakbommetje. Ja, dit staat – voor mij althans – volledig haaks op de neus. De afdronk is bijzonder lang, zacht gekruid en doet me verlangen naar nog een slok. Single cask voor België, overigens! Top.

Milk & Honey Apex Fortified Red Wine Cask – 59.4%

Ook dit is een portovat, maar dan rode porto. Ik bedoel versterkte wijn, natuurlijk. Lekker zoet met flink wat noten op de neus. Stevige, romige aankomst op de tong met flink wat rood fruit en kruiden van het hout. Een tikkeltje woodsmoke. Lekker lange afdronk. Bevredigend. Mijn favoriet van de avond.

Milk & Honey Apex Ex Alba Cask – 53.4%

Hola, wat is dit dan? Geweldige neus op Werther’s Echte, amandelpasta met een hint van witte chocolade, maar ook iets wat me aan turf doet denken (weet ik niet zeker, maar dat is wat mijn brein me wijsmaakt). Ook op smaak is dit peaty, hoor. Maar nu krijg ik ook aardbeien en rubber. Rokerige afdronk. Lekker lang en intens. Ik moet aan Ledaig denken. En wat blijkt… I kid you not: deze is inderdaad gerijpt op een voormalig Ledaig vat! Ha! Daar was ik wel erg blij mee.

Nou, ik heb alvast weer enkele pareltjes van dit Israëlische huis ontdekt en ga mijn barkast binnenkort maar weer eens aanvullen.

Door middel van een poll kwamen we er achter dat de M&H Ex Alba Cask de favoriet van de avond was.

Ik heb overigens best wel wat geleerd! Onder andere dat granaatappelwijn echt wel een ding is in Israël, onder andere voor feestelijkheden. En dus wilde ze ook zulke vaten gebruiken om een streepje Joodse cultuur mee te geven. En wist je dat ze hun vaten te slapen leggen op 64.5% (tegenover de klassieke 63.5%)? Na experimenteren vond Tomer Goren dat de beste sterkte in het zeer verscheiden klimaat van Tel Aviv.

Dankjewel, Cinoco, voor de mogelijkheid om hier bij te zijn.

May the Malt be with you!

Wie mij een beetje volgt, weet zeer goed dat ik een groot liefhebber ben van de single malt van de in 2013 opgerichte distilleerderij Nc’nean (je kan het profiel hier nalezen). Toen in 2020 de eerste single malt verscheen, was ik erg aangenaam verrast met de ‘completeness’ van de whisky, ondanks de jonge leeftijd. Ook het verhaal van de distilleerderij – de zero-waste filosofie, zeg maar – stond me heel erg aan.

En dus begon ik Nc’nean te volgen en proefde elke fles waar ik de hand op kon leggen (en dat zijn ze allemaal op een paar single casks voor buitenlandse markten na). Je zal al een 20-tal tasting notes en maar liefst 6 Ramblings terugvinden op mijn blog, gewijd aan deze gouden nectar.

Het spreekt bijna vanzelf dat ik dan ook al snel contact had met Annabel Thomas, de sympathieke oprichtster (deed zelfs al eens een online interview), maar ik had nog niet het genoegen gehad haar in levenden lijve te ontmoeten.

Tot nu.

Eind februari viel namelijk een uitnodiging in de virtuele brievenbus om deel te nemen aan een groots opgezet Nc’nean press dinner op 1 maart, georganiseerd door importeur Premium Spirits en in (hele) goeie banen geleid door het Gentse PR bureau Alice Brown. Plek van het gebeuren was het onvolprezen Bouchéry in Ukkel. De match kon niet beter zijn, want ook chef Damien werkt organisch en mag als één van de meest creatieve chefs van zijn generatie gezien worden.

Sofie en ik kwamen klokslag 19u toe in het restaurant en werden onmiddellijk hartelijk verwelkomd met een heerlijke cocktail gemaakt met de Nc’nean Botanical Spirit en organische limonade én – belangrijker – een breed glimlachende Annabel Thomas. ‘Hi, how lovely to finally meet you in person’. Een knuffel kon niet uitblijven (als u de ‘onze geschiedenis’ niet kent, zal dit wat vreemd klinken, maar geloof me, het kwam heel natuurlijk). We maakten al een praatje (doorspekt met grapjes en verwijzingen naar de Ramblings), terwijl een keur van Vlaamse, Waalse en een verloren gelopen Luxemburgse journalist arriveerden.

Eens alle genodigden present waren, konden we aan tafel. Dankzij de oplettendheid van mijn betere helft, kon ze de gasten zodanig manoeuvreren dat ik naast de gastvrouw aan tafel kon gaan. Wat is ze toch een schat! Annabel gaf een interessante introductie over de ontstaansgeschiedenis en filosofie van de distilleerderij, waarbij ze zeker niet naliet om wijlen Dr Jim Swan terecht in de bloemetjes te zetten. Hoewel hij vlak voor de eerste spirit van de alambieken liep onverwacht overleed, was hij wel van grote invloed op het ‘ontwerp’ van de spirit en dus voor een groot deel verantwoordelijk voor de excellente kwaliteit… ook al was hij geen believer in organisch, wat hij als a great waste of money omschreef.

Ondertussen presenteerde de chef ons wat finger food, dat perfect paste bij de uitgeschonken Nc’nean Botanical Spirit (die ook meteen het hart van Dearly Beloved veroverde). We kregen een aardappelwafel met een topping van zoete aardappel, clementines en hazelnoot en een kroket van gerookte makreel en gekonfijte citroen. Het was een match made in heaven.

Dit werd gevolgd door een ravioli van gerookte bieten en geitenkaas van kaasmakerij Gros Chêne, rozemarijn en karnemelk verrijkt met de Nc’nean Botanical Spirit. Toen niemand mijn richting uitkeek, likte ik mijn bord af, zo lekker!

En terwijl Annabel de single malt voorstelde – we kregen Batch 14 te proeven, die wederom erg in de smaak viel – toverde de chef een heerlijke main course op tafel (die ik helaas vergat te fotograferen, omdat ik volop bezig was onderstaande foto te orkestreren): eendenborst van de boerderij Saunière met kruiden, raap, pompelmoes en een jus van de Nc’nean Quiet Rebels Lorna.

De Quiet Rebels is een reeks van experimentele malts – waar vooral met giststammen gestoeid wordt – die jaarlijks verschijnt. Elk jaar mag een medewerker – in volgorde van aanwerving – een malt samenstellen. De eerste Quiet Rebels was uiteraard de Annabel; vanavond proefden we de tweede – Lorna – waarbij ook gebruik werd gemaakt van Pineau des Charentes-vaten. Als het goed is verschijnt volgend jaar de Quiet Rebels Gordon en het jaar nadien de Quiet Rebels Amy en zo voort. Van een staff retention plan gesproken!

Maar die Quiet Rebels Lorna paste natuurlijk ook perfect bij het dessert (en werd rijkelijk geschonken, moet ik bekennen, iets wat ik me liet welgevallen): pure chocoladetruffel in een whisky-emulsie met ijs van geroosterde pijnboompitten en een vleugje koffie. Ik hoef daar verder geen tekening bij te maken, me dunkt.

Maar wie dacht dat de feestelijkheden daarmee waren afgesloten kwam bedrogen maar blij verrast uit. Want het moment suprême moest nog komen! Met gepaste trots stelde Annabel een absolute avant-première voor: een single cask Nc’nean exclusief voor België. In de komende weken zal hij in ons landje beschikbaar zijn. Het betreft Nc’nean Aon, Bourbon Cask 17-170 op 51.4%, een vat dat slechts 298 flesjes opleverde. Aangezien het een bourbon cask betreft is het profiel danig verschillend van de klassieke batches (die worden samengesteld met 65% STR wijnvaten en 35% ex-bourbon vaten).

Ik vond hem licht, speels, helder en een prima voorbeeld van het DNA van Nc’nean. De sterkte was bevredigend en de alcohol perfect geïntegreerd, hoewel hij een druppel water erg goed verdraagt (maar puur geniet hij mijn voorkeur). Graankoekjes, kokos en iets wat me vreemd genoeg aan champagne deed denken. Eens de fles op de markt en ten huize Dermul zal ik hem aan een grondiger onderzoek onderwerpen. U mag zich aan uitgebreide tasting notes én een Rambling verwachten.

En daarmee kwam de avond tot een mooi einde. De genodigden druppelden stilletjes aan naar buiten – gewapend met een leuke goodie bag – maar ik had nog een laatste opdracht voor Annabel. Ik had namelijk mijn fles Quiet Rebels Annabel meegebracht én een zilveren pen en verzocht haar die voor mijn verzameling te signeren. Dat deed ze met veel plezier. ‘To Mark, happy drinking! Annabel’. Pleonasme, anyone? De fles staat nu netjes te blinken in de kast.

Via deze weg wil ik Annabel en het team van Nc’nean, maar zeker ook Premium Spirits (Claudia, merci!) en Alice Brown (Julie, dankuwel!) en Bouchéry (Damien, kudos!) van harte bedanken voor een geweldige smaakervaring. En natuurlijk ook Dearly Beloved (love you!), de liefste vrouw van Gentbrugge en omstreken, voor haar onvermoeibare steun in al mijn gekke whisky- en andere avonturen.

May the Malt be with you!

Op 30 januari was ik te gast op de productlancering voor België van de range van Woodford Reserve en Jack Daniel’s Single Barrel. Place to be was het gezellige Kbane in Terhulpen, een reeks blokhutten in het bos, sfeervol verlicht, verwarmd en ingericht en de absoluut perfecte plek om dit event te hosten. En het mag gezegd: de organisatie was vlekkeloos. Ik zag niets dan blije gezichten. De gastvrouwen en -heren stelden iedereen perfect op hun gemak en droegen hun steentje bij aan de bijzonder gezellige sfeer. Dat mag gezegd!

Bij aankomst was ik aangenaam verrast enkele (zeer) bekende gezichten te zien. We konden meteen een beetje bijpraten bij de welkomstcocktail, in mijn geval de Woodford Mule, gemaakt met de Woodford Reserve Rye. We waren alvast goed begonnen.

We werden in eerste instantie door middel van een kleine presentatie met video uitgenodigd om wat meer te weten te komen over het bedrijf Brown-Forman, de eigenaar van beide merken (en meer, ze zijn o.a. ook eigenaar van BenRiach, GlenDronach en Glenglassaugh in Schotland). Het bedrijf werd opgericht in 1870 door George Brown, die niet veel later zijn vriend George Forman inlijfde. Het bedrijf had dus net zo goed George-George kunnen heten, toch? En hoewel het bedrijf al meer dan 150 jaar bestaat, worden de producten in onze contreien eerder stiefmoederlijk behandeld. Daar wil Brown-Forman Belux, een jong bedrijf dat zopas haar eerste verjaardag in ons landje vierde, nu verandering in brengen.

De deelnemers werden ingedeeld in 6 groepjes van 6 personen en kregen drie workshops aangeboden. Dus je deed een workshop, had dan even pauze om te genieten van de heerlijke barbecue en dit tot 3 keer toe. Ondertussen bleef de cocktailbar (waar je ook gewoon frisdrank kon krijgen, geen zorgen) de hele tijd open.

De eerste workshop was een cocktail masterclass waarbij niemand minder dan Jurgen Nobels de deelnemers op heel eigen wijze demonstreerde hoe je een overheerlijke Old Fashioned maakt met de Woodford Reserve Rye, siroop en bitters. En na zijn uitleg en onder zijn deskundige begeleiding konden we zelf aan de slag. Het was de beste Old Fashioned die ik al maakte, al zeg ik het zelf.

In de volgende ‘cabane’ werden de single barrels van Jack Daniel’s gepaired met overheerlijke, op maat gemaakte en dus unieke pralines van Julius Persoone, terwijl Vincent Schietse ons de drie single barrel varianten liet proeven: Jack Daniel’s Single Barrel Select (45%) die mij kon bekoren, Jack Daniel’s Single Barrel Rye (45%) die lekker pittig bleek en de excellente Jack Daniel’s Single Barrel Barrel Strength (64.5%) waarvan ik me heb voorgenomen hem onmiddellijk in huis te halen. En hoewel de match van whiskey en chocolade voor de hand lijkt te liggen, waren de pralines van Julius echt wel next level. Ik had er geen idee van dat er zoveel wetenschap achter schuilt. Ze smaakten des te beter.

De derde en laatste workshop werd geleid door niemand minder dan Arno Dobbels (wat een grappige verrassing was voor mij, we kennen elkaar immers goed). Hij kweet zich perfect van zijn taak in de voorstelling van de (triple distilled!) Woodford Reserve range. Niet minder dan vijf expressies werden geproefd. De ‘gewone bourbon’ Distiller’s Select, de Rye, Wheat, Malt en Double Oaked. De Rye is erg mooi, de Wheat zacht en subtiel (lekker!), terwijl de Malt een absolute verrassing was. Mocht ik deze blind geproefd hebben, zou ik het bos in zijn (ziet u wat ik daar deed?). De Double Oaked is precies dat: na 4 tot 6 jaar rijping ging de bourbon in nieuwe (virgin oak, uiteraard) vaten voor een bijkomende rijping. Het gaf extra zoetheid en body and deze expressie.

Na al dit heerlijke gestoei met Woodford Reserve en Jack Daniel’s Single Barrel was er nog ruimschoots tijd om na te praten met de deelnemers, presentatoren en organisatoren, onder begeleiding van een ‘off list’ cocktail die we ons lieten prepareren door de barman. ‘Verras ons, maak eens iets speciaals met wat je voorhanden hebt.’ Hij deed het met Woodford Reserve Rye, limoensap, siroop van kersen en… het was een fantastisch vloeibaar dessertje dat we terstond ‘Spicy Cherry Bomb’ doopten.

Wie dacht dat het feestje dan voorbij was, kwam van een kale reis thuis. Onderweg richting parking werd ons namelijk nog een rijkelijk gevulde goodie bag in de handen gestopt. Zonder de inhoud te verklappen… Brown-Forman Belux, bedankt voor uw generositeit! Tasting notes zullen volgen.

En dank ook aan LAB2 (An Lomans en team) voor de uitnodiging en de excellente organisatie. Kudos!

May the… err… bourbon be with you!

Op zaterdag 3 december organiseerde smaakburo MEUG in samenwerking met de onvolprezen Bert Bruyneel – aka Zotte Bert – een heuse masterclass rond die nieuwe Japanse distilleerderij Shizuoka. Ik had hiervan een kleine twee jaar geleden enkel nog maar spirit geproefd.

Onder de deskundige begeleiding van Jeroen Van Dijck zouden we niet minder dan 6 drams proeven: 5 Japanse en de allernieuwste release van Asta Morris… een Auchentoshan!

Sta me toe eerst een woordje uitleg te geven over de Shizuoka distilleerderij.
Ze ging van start op 25 februari 2017, na oprichting door Gaia Flow, de importeur van merken zoals Blackadder, Mackmyra en… hoe kan het ook anders… Asta Morris.

In voorbereiding van hun project, kocht Gaia Flow het distilleermateriaal op van de legendarische, in 2011 ontmantelde Karuizawa distilleerderij. Liefhebbers van de gouden nectar wreven zich alvast in de handen, wetende dat deze stills meer dan waarschijnlijk opnieuw uitstekende whisky zou gaan produceren. Nou, ja, stills… uiteindelijk bleek er maar één bruikbaar, de andere twee waren gewoonweg te oud en staan enkel opgesteld in de nieuwe distilleerderij als hommage aan de verloren gegane glorie die Karuizawa is. Het gaat overigens over de wash stills.

De Prologue K en de Pot Still K releases zijn dus gestookt in die ene Karuizawa pot still. Als de whisky ook maar een beetje in de buurt komt van wat Karuizawa destijds produceerde, dan staat ons heel wat lekkers te wachten. De andere still wordt Pot Still W genoemd, waarmee de ‘wood fired still’ wordt bedoeld. Ook dat is bijzonder, want het is één van de weinige stills ter wereld die nog met hout worden aangestookt.

Ik zat om 20u dan ook te popelen om me helemaal te verdiepen in deze releases… ondertussen met een half oog loerend naar de match tussen Argentinië en Australië. Maar het hoeft geen betoog: de nieuwe Asta Morris – een Auchentoshan! – trok mijn onverdeelde aandacht.

Maar Bert had wat problemen met het vinden van een parking… Bijgevolg begonnen we met een beetje vertraging. Tja, belangrijke mensen laten graag even op zich wachten.

Hieronder mijn, weliswaar beperkte, bevindingen.

Shizuoka Contact S – 55.5%

Deze malt is 4 jaar oud en werd gemaakt van 33% Japanse gerst, 20% Schotse geturfde gerst, 33% ongeturfde Schotse gerst en 14% Canadese biermout! Het is een mix van verschillende vaten: 32 first fill bourbon barrels, 2 quarter casks, 1 Frans wijn barrique en 1 Japanse wijn quarter cask. En… het is een mix van spirit die van zowel de K als van de W still komt.

N: Erg clean en apart. Wat aardse toetsen. Koekjes en steenfruit, noten en kastanjes. Vanille.
S: Stevige aanzet. Mineraal en kruidig. Messcherp. Steenfruit en noten.
F: Lang, kruidig, aards.

C: Erg strakke whisky met een eigen karakter.

Shizuoka Prologue W – 55.5%

Deze is drie jaar oud en werd geproduceerd van 53% Japanse mout (ongeturfd), 18% geturfde en 6% ongeturfde mout uit Schotland en 23% biermout uit Duitsland. Het betreft een vatting van 21 ex-bourbonvaten, 4 quarter casks en 2 Amerikaanse virgin oak casks.

N: Clean en een tikkeltje peaty. Appel, perzik, honing en veel hout.
S: Peaty en kruidig, fruitig en drogend.
F: Middellange, zoete finish met een mooi streepje rook.

C: Ondanks de jonge leeftijd, is dit al een mooie malt.

Shizuoka Prologue K – 55.5%

Ook deze is 3 jaar oud, gemaakt van 29% zwaar geturfde mout en 52% Japanse mout. De overige zijn 13% Canadese pilsner mout en 6% Schotse pilsner mout. De release is een vatting van 34 first fill bourbon casks.

N: Oh, leuke neus op Japanse kruiden, wit en geel fruit en een toefje turf. Veel honing en sappige abrikozen. Iets van yoghurt. Dit staat me heel erg aan.
S: Erg lekker en clean. De spirit komt hier mooi tot uiting. Fruitig en stevig. Mooi mondgevoel, overigens.
F: Middellange, intense finish.

C: Erg mooie malt, zeker de jonge leeftijd indachtig.

Shizuoka Pot Still K – 55.5%

Deze malt, waarvan de low wines dus gestookt werden in de voormalige Karuizawa wash still, is 4 jaar oud. Hij is gemaakt van 100% Japanse malt. Het is een vatting geworden van 16 bourbon barrels en 1 wijnvat.

N: Vanille, moutsuikers, wit fruit, meringue, rijstpap, limoensorbet.
S: Mooie verderzetting van de neus op smaak, fris en monter. Citrus, vanille, perzik, kastanjes en een mooie streepje woodsmoke.
F: Rokerige, fruitige, lange afdronk.

C: Hola, dit is zonder enige twijfel de lekkerste van de bende (de Toshan even buiten beschouwing gelaten).

Shizuoka Pot Still W – 55.5%

Deze malt, waarvan de low wines dus gestookt werden in de ‘wood fired’ wash still, is 3 jaar oud. Deze werd met 100% geïmporteerde gerst gemaakt: 70% Schotse (peated), 20% Schotse (unpeated), 10% Duitse gerst. Het is een vatting van 24 bourbon barrels, 1 virgin oak cask en 1 bourbon quarter cask.

N: Lekker fruitig op appels, peren, perzik en meloen met een streepje rook en wat vermolmd hout.
S: Rond en rijk mondgevoel, tikkeltje peaty en mineraal. Gebeeldhouwd. Strak. Knap.
F: Middellange, peaty en zacht drogende afdronk.

C: Boeiend!

Auchentoshan 24 Year Old 1998 Asta Morris – 54%

Dit is de tweede Auchentoshan die Asta Morris bottelde. De eerste vond ik al geweldig. Ik had het geluk er daar een aantal flessen van te scoren. Menig werden reeds uitgetutterd. Enkel nog die in de Toshan Tempel blijft onaangeroerd. Van deze nieuwe release – onder het blauwe Heritage label van Asta Morris – gaat er uiteraard ook eentje in de verzameling. Hoeveel er uiteindelijk mijn richting uit zullen komen, hangt af van hoe lekker hij is.

Toevallig kreeg ik in de vroege namiddag een levering… en neen, ik kon niet wachten, plopte de fles onmiddellijk open en proefde deze triple distilled Lowlander.

Neen, ik ga hier niet verklappen wat mijn mening is. Daarvoor moet u nog even wachten tot morgennamiddag. Deze fles verdient het immers van een eigen blogpost te krijgen. Ik verklap u enkel dat ik onmiddellijk en zonder twijfelen een doos van zes besteld heb. Dat zegt voor nu genoeg!

Die Japanners van Shizuoka zijn op jonge leeftijd al erg interessant, dus dat belooft veel goeds voor de toekomst. Maar… mijn favoriet van de avond was toch wel de Auchentoshan. Uiteraard, zou ik bijna zeggen…

May the Malt be with you!

Op maandag 31 oktober was ik te gast bij de Cinoco Online Mystery Masterclass, waar we – zoals de naam al doet vermoeden – mysterieuze drankjes aan de lippen zouden gaan zetten, ttz het moest een verrassing zijn. Maar de flesjes waren wel gelabeld… grappig.

De tasting werd in goeie banen geleid door niemand minder dan Jeroen Van Dijck van MEUG met Stéphane & Dirk als sprekers. En ik zat om 20u klaar mijn mijn samples en glaasjes om me – op deze vooravond van Halloween – te laten verrassen. En verrast was ik!

Hieronder mijn, weliswaar beperkte, bevindingen.

Jodhpur Gin – 43%

Deze London Dry gin wordt door Beveland Distillers uit het Verenigd Koninkrijk op de markt gebracht. De inspiratie is de blauwe stad in India met dezelfde naam, vandaar de kleur van de fles. De gin wordt verkregen door 4 distillaties, waarvan de laatste met citroenzuur. Niet minder dan 13 klassieke botanicals worden gebruikt, waaronder Belgische engelwortel, zoethout en citroenschillen, gember, pompelmoes en bittere amandelen, koriander uit Bulgarije en Marokko en cassiaschors.

N: Fris en erg klassiek (wat ik goed vind) met flink wat citrustoetsen.
S: Citrusfris met een pittige kruidigheid van koriander.
F: Eerder lange afdronk met een pepertje op het sterfbed.

C: In 2011 ging deze met een gouden medaille lopen op de San Francisco Spirits Competition. Deze schenk je best met een florale tonic om hem mooi tot zijn recht te laten komen.

Santa Maria al Monte Amaretto – 30%

Santa Maria al Monte Amaretto uit Genua is reeds sinds 1858 op de markt. Het is een Italiaanse amandellikeur uit de stallen van Caffo. De amandelen zijn afkomstig van Sicilië. Hij wordt gemaakt van 100% bittere amandelen, aangevuld met vanille en… oude brandy!

N: Heerlijk zoet op frangipane, amandelspijs en meringue.
S: Uiteraard zoet, maar minder plakkerig dan wat je gewend bent van de bekende supermarktmerken. Dit is zachter, delicater en… beter.
F: Eerder kort, zacht zoet op vanille en karamel.

C: Ideaal om een Italian Coffee mee te maken, maar kan ook gewoon op zich genoten worden met een dampende kop espresso en een meringue er bij.

Tchankat Whisky – 43%

Een whisky uit… Gascogne! We zitten dus in het diepe zuiden van Frankrijk. De whisky wordt gestookt bij de vrienden van Samalens die we vooral kennen van hun heerlijke armagnac. De set-up van die distilleerderij is verrassend, dus ben ik wel erg benieuwd naar deze whisky, die gemaakt werd uit 80% maïs, 10% gerst en 10% rogge. Dat recept lijkt verdacht veel op dat van menig bourbon. Hij rijpt op wijnvaten uit Bordeaux.

N: Apart, fris en zoet op appel, abrikoos en hooi. Even wennen.
S: Oh, lekker. Fris, zoet met een zachte aciditeit, wat honing en appelmoes op steroïden. Zachte textuur.
F: In de afdronk schemert wat wijn door. Dat moet wel aan de vaten liggen, toch?

C: Doet noch aan bourbon, nog aan whisky denken, maar is wel fris, apart en… lekker!

Ron Colon Salvadoreno RumRye – 50%

Dit is wel iets heel aparts, want het is een mix van 6-jarige dark aged rum uit El Salvador en enkele ongerijpte Jamaicaanse rums (Hampden, Monymusk en Worthy Park) én… Amerikaanse Straight Rye whiskey!

N: Lekker tropisch en funky op ananas, banaan en… ecoline! Met een toets van donker brood!
S: Funky en drogend met bruin brood, cederhout, stopverf en bruine suiker.
F: Relatief lange afdronk – funky en entertainend.

C: Dit is toch een heel apart product en werkt ongetwijfeld prima in allerlei cocktails. Het werd immers door bartenders ontwikkeld. Leuk!

Relicario Ron Peated Finish – 40%

Deze bruine rum uit de Dominicaanse Republiek kreeg een finish op voormalige single malt vaten waarop eerder – ah, ja! – geturfde malt whisky had gerijpt. Weliswaar niet van Islay, maar uit de Speyside! Het resultaat is op z’n zachts gezegd verrassend. Relicario is gemaakt van suikerrietsap, gefermenteerd gedurende 30 uur en dan in een kolomstill gedistilleerd.

N: Donker fruit, vanille, karamel met een rokerig randje, pure chocolade en iets van rosbief. Apart.
S: Ditto op smaak, maar hier komen midpalate wel wat umami toetsen door. De turf vertoont zich redelijk laat, maar het stoort allerminst.
F: Relatief lange finish.

C: Funky, zoet en peaty… da’s geen alledaagse rum, maar wel erg amusant.

Big Peat Liège Edition – 48%

Big Peat is natuurlijk geen onbekende. Deze Islay Blended Malt is een nachtmerrie voor verzamelaars met zijn panoplie aan labels, maar wat in de fles zit, valt nooit tegen. Deze werd gebotteld ter ere van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Hij zit net iets hoger in alcohol dan de klassieke Big Peat.

N: Zoet op vanille en gele appels, gerookt spek en zeezout. Medicinaal. Koeienstal. Zacht.
S: Vol, rond, romig op vanille, wit fruit, stokvis en pas gegoten asfalt. Kappertjes en oestersap. Citrus.
F: Middellang en kruidig, met assen op het sterfbed.

C: Caol Ila neemt in deze fles toch zonder enige twijfel de leiding en dat kan ik alleen maar toejuichen!

Ah,  dat was weer een erg leuke en smaakvolle avond, zie! Altijd fijn om met gelijkgestemde zielen nieuwe drankjes te ontdekken.

Met een dikke dank aan Cinoco voor de uitnodiging.

Geproefd door Mark Dermul op 31-10-2022
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Voor het zesde jaar op rij nam ik deel aan de leukste blindproeverij van de Lage Landen, perfect georganiseerd door Norbert Terbarts en zijn kornuiten. Maar deze keer was het toch met een meewarig gevoel want… dit was The Final Edition. En hoewel ik Norbert’s redenen volkomen begrijp (ik ga ze hier niet herhalen, u kan het in de Facebook groep lezen), vind ik het erg jammer, want het is een absoluut feest.

Voor zij die niet bekend zijn met het concept: je krijgt een aantal samples toegestuurd – in dit geval 16 – die je blind dient te proeven en je bevindingen invult op een speciaal daarvoor ontwikkelde website. Type, land van herkomst, naam, regio, leeftijd, ABV, OB of IB en ga zo maar door. Elk onderdeel kan punten opleveren en er zijn ook bonuspunten te verdienen. Erg plezant, maar wel aartsmoeilijk, dat weet iedereen.

Toen ik voor het eerst deelnam, in 2017, eindigde ik op de 48^e plaats met 234 punten. Op een deelnemersveld van zo’n 80 deelnemers vond ik dat nog meevallen. In 2018 haalde ik 250 punten en steeg ik naar de 40^e plaats, maar 2019 bleek een lastig jaar. Pas 53^e ondanks mijn 257 punten. 2020, daarentegen, was dan weer een topjaar met 375 punten en een verdienstelijke 14^e plek. Vorig jaar eindige ik dan weer 41^e met 279 punten. Dit jaar? Wait for it…

Ik wil nog even aangeven dat ik op voorhand proef. De periode waarin de Proefolympics worden gehouden is traditioneel erg druk voor me, dus had ik al een paar zondagnamiddagen geblokkeerd in mei om mijn proefsessies te houden. En traditioneel probeer ik nadien niets meer te wijzigen, tenzij het echt moet (wanneer bijvoorbeeld mijn regio voor morgen overeenkomt met het resultaat van vandaag, wat niet kan). De resultaten werden elke avond om 22u bekend gemaakt van maandag 20 juni tot en met zaterdag 2 juli.

Hieronder een kleine opsomming van wat we geproefd hebben – er waren echt mooie pareltjes bij – met tussen haakjes wat ik dacht dat het was (en soms ligt dat mijlenver uit elkaar, hoor) en daar achter de plek in het klassement die ik op dat moment behaald had.

Lachen mag, maar geloof me: blind proeven is aartsmoeilijk!

1. Lagavulin 8 Year Old 200^th Anniversary (Ledaig) – 40
2. Edradour 9 Year Old 2011 The Ultimate (Ben Nevis) – 34
3. Kingsbarns Balcomie (GlenAllachie) – 27
4. Glen Moray 12 Year Old 2007 The Daily Dram (Raasay) – 36
5. Auchentoshan 11 Year Old Cadenheads (Auchentoshan) – 21
6. Colonel E.H. Taylor Small Batch (Wild Turkey Longbranch) – 24
7. Laphroaig 8 Year Old 2014 Creative Whisky Company (Ardmore) – 32
8. Armorik 6 Year Old 2015 Vinho STR Refill (Epicurean) – 34
9. Glen Scotia 12 Year Old Seasonal Release (Springbank) – 24
10. Glenfarclas Spring Edition 2021 (Highland Park) – 24
11. Arran 18 Year Old (Fettercairn) – 23
12. Glendullan 20 Year Old 1999 Dun Bheagan (Annandale) – 30
13. Milk & Honey Apex Rum Cask (Westward) – 23
14. Annandale Peated 2015 for Whisky Druid (Loch Lomond) – 26
15. Woodford Reserve Master’s Collection 2018 (Jack Daniel’s) – 22
16. Bunnahabhain 28 Year Old Untold Riches Wemyss Malts (Caperdonich) – 24

Ik was alvast opgetogen dat ik op dag 5 wel degelijk mijn geliefkoosde Lowlander ontdekte, maar was zo voortvarend (zeg maar onverstandig) om in de Facebook groep van de daken te schreeuwen dat ik met dat sample ging scoren. Dat bleef niet onopgemerkt in de groep. Bleek dat flink wat twijfelaars dan maar Auchentoshan invulden en op die manier extra punten konden sprokkelen. Oh, well, it’s all just a game, right? Het leverde me wel de beste plek op die ik zou halen: 21. Ik zou nog een paar keer over en weer gaan als een jojo en uiteindelijk met een verdienstelijke score van 371 punten op de 24^e plek eindigen. Met een spelersveld van 95 proevers, ben ik daar best blij mee.

Bij sample 10 moest ik effe slikken, want ik had Glenfarclas ingevuld bij sample 11… Even maakte ik me zorgen dat ik misschien de flesjes had omgewisseld, maar zo goed ben ik nu eenmaal niet en dat weet ik. Dus veranderde ik mijn oplossing voor sample 11, maar ik zat er mijlenver naast.

Bij sample 12 dan weer, wijzigde ik van Tomatin naar Annandale, maar zonder succes (wel grappig dat Annandale twee dagen later de revue zou passeren, terwijl ik er van uit ging dat sample 14 de Vital Spark van Loch Lomond was). Sample 13 dacht ik een Dingle herkend te hebben, maar die stond niet eens in het lijstje. Ging dan maar voor Westward (Pinot Noir Casks) omdat ik hem meende te herkennen, maar het bleek de heerlijke malt uit Tel Aviv.

Maar het ergst uit de bocht ging ik ongetwijfeld op de laatste dag, waarbij ik droomde dat ik een Caperdonich in het glas had zitten, terwijl het om een 28-jarige Bunna bleek te gaan. Maar verdomd, welke van de twee het ook zou geweest zijn, het was sowieso eindigen in stijl!

Ik wil wel mijn bewondering uitdrukken voor de Belgische delegatie dit jaar, hoor. Anthony Van Sele kaapt een mooie 4^e plaats weg, terwijl Carl Van Walleghem 7^e eindigt. Bert Dexters klopte me in de laatste paar dagen en eindigt 21^e, ikzelf 24^e gevolgd door Joey Bosmans op de 25^e plek en Sven Schollaert 32^e. Ik noem ze maar even omdat ik ze ken, maar we eindigen dus allemaal samen wel in het eerste derde van het peleton. Proficiat!

Want een intense, heerlijke ontdekkingstocht. In combinatie met de cameraderie die dat teweeg brengt in de Facebook groep is dit een jaarlijks evenement dat ik enorm ga missen.

Bedankt, Norbert en team, voor een fantastisch Final Edition. En chapeau aan alle proevers, trouwens, zeker de top tien. Wat een kanjers!

May the Malt be with you.

Dat whisky en BBQ erg goed te combineren zijn, wist ik al langer. Dus was ik er als de kippen bij om mijn ticket te bestellen toen Guy Lippens en Co hun festival in Zwijnaarde aankondigden.

En neen, er zit géén typo in de titel, maar wel een leuke woordspeling.

When Whisky Meats BBQ werd voor de eerste keer georganiseerd en het was wat mij betreft een schot in de roos.

Voor ocharme 35 EUR kreeg ik een inkomticket, glas met drie jetons (de pasmunt waarmee je je drammetjes kon betalen) en 3 bites. Samen met enkele vrienden zakten we dan ook met veel goesting af naar het evenement in het – gelukkig – zonovergoten Zwijnaarde.

Verschillende stands boden allerlei lekkers aan van oud tot nieuw en bij elke stand liet ik me wel verleiden tot het proeven van whisky, gin, cognac, rum of bier. En de hapjes? Die waren absoluut heerlijk! De ribbetjes, de zalm en de varkenswangetjes… gewoon onmogelijk mijn favoriete hapje te kiezen, hoor. Om je vingers (letterlijk) bij af te likken. Kudos!

Het was ook vooral een erg blij weerzien met een heleboel vrienden die ik al maandenlang niet meer gezien had. Ik durf zelfs te zeggen dat dat het hoogtepunt van dit festival was.

Als ik al enkele hoogtepunten moet opnoemen van wat ik heb geproefd, dan moet dat wel hetvolgende lijstje zijn (in willekeurige volgorde):

• Cognac Navarre Souvenir Impérial
• De nieuwe Gin van Dada Chapel (zowel puur als in een G&T)
• De Miltonduff 10 Year Old Discovery van Gordon & Macphail
• The Lakes No 4
• Longmorn 8 Year Old van Art Malts
• Glen Moray uit het portvaatje van Arranthony
• Imperial Stout Laphroaig van Kraaike
• Bielle rum van Rasta Morris (mijn absolute favoriet)
• Peated Speyside 10 Year Old 2011 Madeira Cask van WhiskyClub13

En we mogen uiteraard ook de festivalbotteling niet vergeten, wederom een heerlijke Miltonduff 9 Year Old 2013 op Palo Cortado vat van Asta Morris. Helaas waren de flessen niet tijdig aanwezig voor het festival – dat komt achteraf allemaal goed – maar gelukkig had Bert wel een proeffles meegebracht. Ik kijk er naar uit!

Zelf had ik mijn Starward meegepakt en die viel ook erg goed in de smaak, wat me natuurlijk veel plezier gedaan heeft.

Maar het grootste plezier was toch vooral datgene dat we ter plekke beleefden. Niets dan lachende gezichten, heerlijke hapjes en drankjes, zomerse zon… en – iets wat vaak over het hoofd wordt gezien – een vlekkeloze organisatie.

Dikke proficiat hoor! Prik maar al een datum voor de tweede editie, zodat ik mijn agenda kan blokkeren. Wij komen zonder enige twijfel terug!

May the Malt be with you!

PS. De afterparty ten huize Dermul met Paula, Benny en Manny mocht er ook best wezen, maar da’s een heel ander verhaal. What happens in Gentbrugge, stays in Gentbrugge.

Ik vind het altijd spannend als ik word uitgenodigd voor dit type tastings. Het is zeker not my first rodeo, maar er valt altijd iets nieuws te ontdekken. Dus: dankjewel, Cinoco, voor de uitnodiging.

Als vanouds werd deze masterclass in goeie banen geleid door Zijn Vloeibare Majesteit Chris Lauriers. En wederom kreeg ik de eer om naast (virtueel dan toch) The Whisky Buff plaats te nemen. Ik heb het natuurlijk over niemand minder dan Bob Minnekeer, de man die Vlaanderen leerde kennis maken met het vloeibare goud. Da’s niet overdreven.

Zoals steeds schreef ik deze notes tijdens de masterclass zelve om ze na afloop van de tasting onmiddellijk te kunnen publiceren. Dat verklaart meteen ook waarom ze eerder beknopt zijn.

Togouchi Sake Cask Finish – 40%

Togouchi is aan een charmeoffensief begonnen. De whisky was voorheen wat omstreden omdat hij geïmporteerd werd, ter plekke geblend en verder gerijpt alvorens te bottelen en verkopen als Japans, terwijl het eigenlijk niet echt Japans was. Maar de Japanners hebben zich nu aangesloten bij een organisatie die traditie hoog in het vaandel draagt, waardoor Japanse whisky binnenkort allemaal echt wel Japans zal zijn. Ook Togouchi heeft nu haar eigen distilleerderij (Chugoku Jozo). Ondertussen proeven we deze Sake Cask Finish, een blend die dus op een vat rijpte waar voorheen sake – het Japanse gedistilleerd bij uitstek – zat. Het resultaat is zacht en licht, lekker zoet op vanille en wat rijst (of zit dat tussen mijn oren?). Herbaal en kruidig. Droge granen, muesli-repen. Goeie body. Honing in de middellange finish.

Fuyu Small Batch – 40%

Fuyu is Japans voor ‘winter’. Deze blend werd samengesteld met 4 malt en grain whisky’s van het eiland Honshu, het grootste eiland van Japan, waar ook meteen de meeste distilleerderijen te vinden zijn, maar de herkomst van Fuyu is een goed bewaard geheim. Alle ingrediënten zijn drie tot vier jaar oud en de verhouding is 15% malt en 85% grain. Op de neus een bos na een fikse regenbui, chicorei, aardse bosgeuren, noten en kastanjes. Mokka, karamelpasta, eik. Mooie toetsen van het vat, zonder te domineren. Middellange afdronk.

Aikan Intense Rhum Barrels – 40%

Ah, Aikan! Goeie herinneringen aan. Het bijzondere aan de whisky’s van Aikan is dat ze in Scotland of Frankrijk worden gestookt en dan verscheept naar Martinique om daar te rijpen/huwen op JM rumvaten. Da’s een kleine rumdistilleerderij op het eiland, in Le Macouba, waar Jean-Marie Martin als in 1845 rhum agricole begon te stoken. In het geval van deze botteling betreft het wel degelijk een Schotse blend (zowel malt- als graanwhisky dus) die op Martinique nog een jaar doorrijpte op ‘Grand Arôme’ rumvaten; da’s een rum die niet bijgesuikerd wordt en hoog in esters zit, dus erg fruitig. Banaan op de BBQ, kandijsuiker, maraschino kersen, pure rum op de neus. Plakkerig en een tikkeltje kruidig op de tong. Warme kriekentaart. Blind zou ik dit rum genoemd hebben. Lange, kruidige afdronk die tikkeltje snoeperig is. Leuk!

The Dubliner Bourbon Cask Aged – 40%

In de Liberties, een wijk in Dublin waar je bijvoorbeeld ook de Teeling distilleerderij kan bezoeken, werd een nieuwe distilleerderij neergepoot, maar hun product moet eerst nog rijpen alvorens het op de markt kan komen. Ondertussen moeten de rekeningen wel betaald worden, natuurlijk. Dus werd de blend The Dubliner in het leven geroepen, een blend van malt en grain die elders werd aangeschaft. Deze Bourbon Cask Aged rijpte dus uitsluitend op bourbonvaten. Zacht en fruitig op vanille, ananas en banaan, maar vooral kokosnoot. Karamel, kokosnoot en een bittertje van zwarte chocolade. Zoete boeter. Speels en levendig. Prima aperitiefje.

Westward Single Barrel Belgian Trappist Ale – 45%

Ik ben erg blij dat deze Westward in de line-up zit, want ik heb bij de release onmiddellijk een fles aangeschaft die al lang leeg is. Geen zorgen, ik ben al aan mijn tweede begonnen. Westward is een single malt uit Oregon, gestookt van lokaal verbouwde gerst en gerijpt in Portland. Dat bekent natte winters en droge zomers. Vanaf de eerste keer dat ik een botteling van Westward geproefd had, was ik fan. Wanneer ze dan een clubbotteling uitbrengen die Belgian Ardennes Trappist Ale genoemd wordt – naar de gebruikte Ardennes Farmhouse gist van Culmination Brewing uit Portland – kon ik niet anders dan Cinoco, de Belgische importeur, smeken om deze naar België te laten komen. En zo geschiedde. You’re welcome. Geweldig zoete neus op aardbeien en rode vetersnoep, gebrande koffie, banaan en kruidnagel. Mooie body. Bijna tropisch qua fruitigheid, maar nu pittig gekruid op zwarte peper, nootmuskaat en kruidnagel. Hij wordt zelfs bijna pikant, maar blijft mooi in balans dankzij voornoemde fruitigheid. De afdronk is lang, zoet, pittig en bevredigend. Topper. Erg blij dat ik hier wat flessen van gescoord heb.

High Coast Hav Oak Spice – 48%

High Coast Distillery heette tot 2018 Box Destilleri. De naamswijziging kwam er om de verwarring (en een rechtzaak) met Compass Box te vermijden. Ze ligt aan de kust in het hoge noorden van Zweden, langs de Angerman rivier en produceert zo’n 100.000 liter per jaar. Hav is Zweeds voor ‘zee’ en is een licht geturfde whisky (zo’n 20 tot 25% geturfde malt werd gebruikt). Hij rijpte eerst drie maanden in zowel Hongaarse als Zweede eik en American Virgin Oak vaten van amper 40 liter. Dat heeft hem een ongelooflijke kruidigheid meegegeven – vandaar de Oak Spice. Daarna mocht de malt wat tot rust komen in klassieke bourbon barrels gedurende zes jaar. Mooie, maritieme neus met niet dominerende turf, een zilt randje en wit fruit. Olieachtig, bijna romig met prima balans tussen enerzijds wat zoet en wit fruit (appels en peren), rook van de turf en karamel. Kaneelbroodjes! Prima spul, zeg! Lange, evenwichtige afdronk.

Wederom een erg leuke ontdekkingstocht, waarvoor dank Cinoco!

Aan het einde van de tasting lanceerde gastheer Chris nog een poll. Hieronder het resultaat.

Wanneer is de volgende? Ik wil graag weer meedoen 🙂

May the Malt be with you!

Geloof het of niet, het was al de 14^e editie van de verjaardagstasting van mijn goeie vriend Chris Lauriers, aka His Liquid Excellence aka Mr Bunna aka Mr Typo. Hoewel deze tasting oorspronkelijk gepland was voor 2021 gooide corona roet in het eten en werd ze uitgesteld tot 20 maart 2022.

Gelukkig had ik mijn uitnodiging van vorig jaar nog op zak, ongelukkig was het feit dat ik niet had gezien dat ze om 14u30 startte ipv de oorspronkelijke 15u en ik dus ietsje te laat toekwam in ’t Parlement, die fantastische staminee in hartje Halle.

Gelukkig hadden de gasten een plekje voor me vrijgehouden en tevens het academisch kwartiertje gerespecteerd, waardoor ze nog maar net aan het aperitiefje zaten toen ik binnenviel.

Chris is geboren in 1973, de snotneus, vandaar de keuze voor deze geweldige flessen, liquid history stuk voor stuk! Hieronder mijn – weliswaar beperkte – tasting notes.

Black Velvet Canadian Rye – 1970’s – 70 Proof

Dit niemendalletje viel me beter mee dan gevreesd. Op de neus vanille, meringue en popcorn met slechts een toefje Velpon. Op smaak was hij olieachtig, doch vlak met een middellange, zacht prikkelende afdronk. Een goeie opener om de smaakpapillen te wekken.

Dailuaine 30 Year Old 1973/2003 First Cask – 46%

Hopla! Da’s al direct een shot in de roos! Appels, kiwi, banaan, ananas en abrikozen op de neus. Lekker fruitmandje. Lekker volmondig en fruitig met zachte kruiden die zachtjes uitdoven in de middellange afdronk. Wat een topper, zeg. Hij eindigt voor mij dan ook op de derde plaats in deze line-up. 89/100.

Balmenach 1973/1995 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice – 40%

Da’s een distilleerderij die niet zo vaak op mijn radar verschijnt, maar dit is wel de oudste expressie die ik al ooit proefde. De neus is redelijk herbaal op appelmoes, rozijntjes en gestoofd witloof! Nog wat kalisse en chicorei. Het werkt wel. Op smaak is het iets minder uitgesproken en in de lange, zacht gekruide afdronk wordt hij wat droog. 85/100.

Speyburn 27 Year Old 1973/2000 OB – 46%

Kijk eens aan, zeg! Een officiële release van Speyburn die maar liefst 27 jaar rijpte. Daarvan heb ik nog minder geproefd dan van Balmenach. Na meer dan 5.000 whisky’s is dit nog maar mijn zesde ontmoeting met deze minder bekende distilleerderij. En wederom de oudste die ik ooit van het huis aan de lippen zette. Wat een voorrecht! Heerlijk fruitige neus op pompelmoes en wat herbale toetsen, maar ook een verrassend ziltje. Mooi in balans, hoor. Op smaak donkerzoet en wordt de zoute toets iets groter. Zelfs in de middellange, kruidige afdronk is het nog steeds zoet versus zilt. Topwhisky van dit huis. 87/100.

Na al die vloeibare geweld was het tijd om de smaakpapillen even wat rust te gunnen. Nou ja, niet dat ik een glas water bestelde, natuurlijk. Immers, Mina en Frank hebben in ’t Parlement natuurlijk ook een uitgelezen kaart van bieren en mijn oog was gevallen op een heerlijke biertje dat ik in november vorig jaar leerde kennen en erg lekker vond.

Deze collab, zoals dat heet, tussen het Nederlandse La Trappe en het Schotse BrewDog resulteerde in een heerlijke quadrupel verrijkt met Schotse heidehoning en Amerikaanse hoppen. Heerlijk verfrissen, ondanks dat het mierzoet is. Where Monks meet Punks. Smaakvol degustatiebier, hoor.

Teaninich 39 Year Old 1973/2013 The Whisky Cask – 40.1%

Ik val in herhaling, ik weet het. Maar ook van Teaninich heb ik nog niet zo veel geproefd. Dit is nog maar mijn 9^de. En wat een klepper, zeg! Bijzonder fruitig op kweepeer, ananas, agrums, kiwi en Granny Smith appels wat zich op de tong vertaalt naar über-fruitig met een zacht zilt puntje. In de lange afdronk verschijnt wat venkel. Niet voor niets eindigde deze Teaninich bij mij op de tweede plaats (net als voor de hele groep, trouwens).

Glenlivet 23 Year Old 1973/1996 Scott’s Selection – 54.5%

Van Glenlivet heb ik wel al aardig wat op. Maar ik kan me niet herinneren wanneer ik er eentje geproefd heb die echt ‘out-of-this-world’ lekker was. Deze is dat absoluut. Een uitstekende neus op appels, popcorn, amandelen en walnoten die uitmondt in een explosie van fruit op de smaakpapillen. Voeg daar gerust nog geel fruit aan toe. De afdronk is lang, zoet, zacht drogend en licht bitter. De complexiteit kent geen grenzen. Dit is het soort malt die me in vervoering kan brengen. En blijkbaar mij niet alleen, want hij eindigde zowel voor mij persoonlijk als voor de hele groep op de eerste plek – en afgetekend! 90/100.

Ben Nevis 26 Year Old 1973/1999 Fort William Limited – OB – 53.2%

Ah, een uitstekend single cask – #750 – van Ben Nevis waarvan de whisky al bijna even lang op fles zit dan hij in het vat doorgebracht heeft. En weer is het een absoluut feest voor de zintuigen, want op de neus krijg ik cognac, graeffe suiker, havermout, sultanas, pindakaas (!), verse vijgen en wat houtkruiden. Hij is heerlijk romig en offreert nu vooral citrusfruit en agrums met zachte houtkrullen en een mespuntje zout. Excellente finish, lang en zacht drogend. Voor de groep was dit de bronzen medaillewinnaar, maar voor mij eindigde hij vierde, net onder de Dailuaine. 88/100

Wie dacht dat het feestje op dag ogenblik al voorbij was, had het mis! Er volgde nog een dessertje en wat voor één!

Cognac 1973 Petite Champagne – Vallein-Tercinier – 48.2%

Wie mijn blog een beetje volgt, weet dat ik sinds een paar jaar ook erg gecharmeerd ben door cognac, armagnac, calvados en nog veel meer. En van dit gerenommeerde huis proefde ik al wat jaargangen: 1965, 1966, 1970, 1989 en 1990 alsook hun Hors d’Age. Ook deze 1973 viel me bijzonder in de smaak. Leek wel twee druppels water met die Lot 73 van Asta Maurice die me vorige zomer omver blies. Summum van equilibrium noemde ik die. Deze is het tweelingbroertje. Fantastisch!

En uiteraard was het fijn om zovele oude bekenden tegen het lijf te lopen, maar het is minstens even plezant om met nieuwe mensen kennis te maken. En al helemaal als blijkt dat ze een fles van mijn geliefkoosde Lowlander meegebracht hebben om hier samen soldaat te maken. Nou, dat liet ik me geen twee keer vragen.

Auchentoshan 32 Year Old 1977/2010 – OB – 49.0%

Ik kende de eigenaar van de fles niet, maar hij wist verdomd goed wie ik was – de Toshan Man, bedoel ik dan – en schonk me prompt een mooie dram uit. Ik grapte dat het wellicht tien jaar geleden was dat ik die nog had geproefd. Nazicht leert dat het inderdaad in april 2011 was. Zie mijn tasting notes van weleer op het blog. Hoewel ik de gulle gever niet bij naam ken, wil ik hem hier nog eens expliciet bedanken voor dat wondermooie moment. Eén van de beste Toshan ooit gebotteld, destijds zo’n 300 EUR, vandaag de dag bijna het drievoudige.

Ik deed mijn rondje afscheid, vereffende mijn rekening bij Frank en knuffelde Mina, feliciteerde Chris (en verzekerde me ervan dat ik voor volgende jaar weer een uitnodiging krijg) en wilde dan voldaan richting Gentbrugge vertrekken. Maar… zo werkt dat niet hé?

Op de stoep voor ’t Parlement liet Chris zich nog een lekkere sigaar aanpraten en daar hoort natuurlijk ook een drammetje bij. De sigaar liet ik aan mij passeren, maar toen de fles rond ging stak ik gretig mijn glas uit. Het was een fles die ik nog niet eerder gezien had, laat staan de inhoud geproefd.

Islay Blended Malt TWA Cask Series Macaloney’s b. 2017 – 46%

De bottelaar maakt er absoluut geen geheim van dat deze blended malt een vatting is van twee vaten: Caol Ila en Bunnahabhain, die gerijpt waren op een bourbonvat en een recharred rode wijn barrique. En dat was lekker! Rood fruit met een flinke rokerigheid op de neus, terwijl hij romig de smaakpapillen streelde. Ik vind turf en rode wijn niet altijd makkelijk, maar hier werkte het perfect. De afdronk was lang, kruidig en drogend. Een prima afsluiter van een geweldige namiddag.

Ik kijk er alvast naar uit om volgende jaar wederom samen met zijne Vloeibare Hoogheid en gevolg een heerlijk verjaardagsfeestje te vieren. Die beginnen toch stilaan legendarisch te worden wat mij betreft. Mooie herinneringen!

May the Malt be with you!

Ik heb ze helaas niet allemaal meegemaakt, maar toch een paar en die waren allemaal onvergetelijk. Ik heb het over de jaarlijkse verjaardagstasting van Arne en Arnout, whiskyvrienden voor het leven en beiden geboren in 1975.

Voor deze 7^e editie trokken ze wel alle registers open, hoor. Immers, we gingen een prachtige line-up proeven van single cask bottelingen van het teloor gegane Direct Wines, die zijn whisky’s op de markt bracht onder de noemer First Cask.

En dus trokken Ilse, Niek en ik op vrijdag 11 maart richting Moorsel, omdat de thuisbasis voor deze tastings de shop Dram242 is van Dirk Verleysen (die enkele dagen ervoor jarig was, nota bene, en daarom trakteerde met een uitzonderlijk aperitief).

Maar nog voor de tasting goed en wel begon, werd ik al getrakteerd op een specialleke. Jan Mertens had namelijk een fles Deemer Dram meegebracht. Het betreft een 12-jarige Deanston uit 2009 waarvan 57 flessen werden afgevuld in december 2021. Een ‘vergeten oloroso octaaf’, grapte Jan. Maar lekker was hij alleszinds.

Hieronder mijn – weliswaar beperkte – tasting notes.

Deanston 12 Year Old 2009 Deemer Dram Second Edition, Whiskybroker.co.uk – 52.6%

Stevige neus op duidelijke oloroso invloeden, maar het DNA van Deanston blijft mooi intact en maakt hem zachter dan verwacht. Karamel en rozijnen, iets herbaal en erg aangenaam. Mondvullend op meer van hetzelfde, maar met een geweldig lange en erg bevredigende afdronk. Een vloeibaar dessertje!
86/100

En dan trok de bende naar de bovenste verdieping om plaats te nemen in het proeflokaal van Dram242 waar Arne en Arnout de teugels in handen namen. Ze begonnen met het aperitiefje dat zaakvoeder Dirk uit zijn kelder had gehaald.

Whyte & Mackays Special Selected Scotch Whisky ‘over 4 years old’ – 40%

De neus was licht metalig zonder te storen, op wit fruit, appelsien en abrikozen. De body was wat licht. Op smaak kwam dat metalige terug, alsook het witte fruit aangevuld met wat druivensap en een pepertje. De finish was kort, zoet en zacht. Een leuk niemendalletje. Typische blend uit de 1970s. (81/100)

Aberlour 19 Year Old 1974, First Cask #11024, b. 1993 – 46.0%

Mooie, lentefrisse neus op kweepeer, kiwi en een karrenvracht aan jonge, gele appeltjes. Helaas kon de smaak de belofte van de neus niet helemaal waarmaken, maar na wat extra minuten in het glas werd hij toch stukken beter. De afdronk was middellang en zacht drogend. (86/100)

Glenrothes 21 Year Old 1975, First Cask #6055, b. 1996 – 46.0%

Prima neus op meringue, limoensorbet, varens, appels en noten. Lekker olieachtig op de tong met wit fruit, zoethout en walnoten. Flink herbaal en verrassend kruidig. De middellange afdronk is bevredigend met een licht bittertje op het sterfbed. Erg lekker! (87/100)

Linkwood 20 Year Old 1975, First Cask #9648, b. 1996 – 46.0%

Oh, wat is die neus mooi! Wit en geel fruit, mirabellen, kweepeer, aalbes, zespri, ananas en een hint van banaan. Vooral de ananas valt op. Dat resulteert in een snoeprig zoete aanzet, gevolgd op hetzelfde fruit van de neus met zacht drogende tannines. Mooie balans. De afdronk is lekker lang en zacht drogend. Mijn favoriet van de avond. (89/100)

Strathmill 26 Year Old 1974, First Cask #1223, b. 1996 – 46.0%

De romige neus offreert marsepein, honing, helder fruit en amandelen. Op de tong wordt dat verder aangevuld met appeltjes, wat zoethout en een pepertje. Hoewel de afdronk eerder kort is, blijft hij aangenaam zoet. De eerste Strathmill waarvan ik echt kan zeggen dat ik ‘m top vind. Nice! (86/100)

Balblair 22 Year Old 1975, First Cask #7282, b. 1998 – 46.0%

Deze Balblair is erg apart! Naast het typische gele fruit krijg ik hier eerst flink wat aardse toetsen en nadien een heuse hint van turf! Dat was totaal onverwacht, maar het werkt erg goed, hoor. Op de tong is hij rijk en rond met geel fruit en een mandje vol bergamot en dat alles wederom onderstreept met turf, wat resulteert in een lange, zacht rokerige afdronk. Indrukwekkend. (88/100)

Mortlach 22 Year Old 1975, First Cask #6255, b. 1998 – 46.0%

Aromatische neus vol fruit met rozijnen op kop, gevolgd door honing, notenolie en chocolade. Maar geen enkele hint van het typische umami karakter van het huis. Het stoort me niet, want hij geurt heerlijk. Op smaak is hij snoeperig en vettig tegelijkertijd en wordt hij wat donkerzoet, als u begrijpt wat ik bedoel. De afdronk is lang, zoet en best atypisch. Maar dat neemt niet weg dat ik hier flink van genoten heb. (87/100)

Wow, wat een avond, zeg. De scores spreken voor zich. Dit was echt topspul en bovendien liquid history, want First Cask is niet meer en deze waren allemaal al meer dan 20 jaar geleden gebotteld, sterker: de meeste brachten evenveel tijd door op vat als in de fles.

Maar het feestje was nog niet voorbij.

Bij het voorproeven was Arnout blijkbaar de mening toegedaan dat zijn Mortlach niet meer op en top was. ‘Kapot’ is het woord dat hij zelf gebruikte. Wel, ik was het daar duidelijk niet mee eens. Wat wel gold voor elk van deze malts was dat je ze wat tijd moest geven in het glas. Ze werden echt allemaal beter na een minuut of tien ademen. Maar Arnout wilde op zeker spelen en had daarom nog een andere leuke Mortlach meegebracht.

Mortlach 25 Year Old 1994 Connoisseurs Choice Cask Strength, Gordon & Macphail, Sherry Butt #8181, b. 2020 – 55.9%

En deze was wél heel typisch. Erg umami op groene tuinkruiden, kippenbouillon, aardbeien, pruimen en aardappelpuree. De aanzet kon tellen, natuurlijk. Heerlijke krachtig, vuil en zoet. Ik moet even aan rosbief denken. De afdronk is lang, kruidig, zoet en vuil. Voor de liefhebbers van de typsiche, umami Mortlach was dit ongetwijfeld een toppertje. (86/100)

Na afloop van de tasting werd via handopsteking een top drie samengesteld en mijn persoonlijke resultaat week wel wat af van dat van de groep. Voor mij was brons voor de oude Mortlach, zilver ging naar de Balblair, maar het goud was zonder enige twijfel voor de fantastische Linkwood.

May the Malt be with you!