Geloof het of niet, het was al de 14e editie van de verjaardagstasting van mijn goeie vriend Chris Lauriers, aka His Liquid Excellence aka Mr Bunna aka Mr Typo. Hoewel deze tasting oorspronkelijk gepland was voor 2021 gooide corona roet in het eten en werd ze uitgesteld tot 20 maart 2022.
Gelukkig had ik mijn uitnodiging van vorig jaar nog op zak, ongelukkig was het feit dat ik niet had gezien dat ze om 14u30 startte ipv de oorspronkelijke 15u en ik dus ietsje te laat toekwam in ’t Parlement, die fantastische staminee in hartje Halle.
Gelukkig hadden de gasten een plekje voor me vrijgehouden en tevens het academisch kwartiertje gerespecteerd, waardoor ze nog maar net aan het aperitiefje zaten toen ik binnenviel.
Chris is geboren in 1973, de snotneus, vandaar de keuze voor deze geweldige flessen, liquid history stuk voor stuk! Hieronder mijn – weliswaar beperkte – tasting notes.
Black Velvet Canadian Rye – 1970’s – 70 Proof
Dit niemendalletje viel me beter mee dan gevreesd. Op de neus vanille, meringue en popcorn met slechts een toefje Velpon. Op smaak was hij olieachtig, doch vlak met een middellange, zacht prikkelende afdronk. Een goeie opener om de smaakpapillen te wekken.
Dailuaine 30 Year Old 1973/2003 First Cask – 46%
Hopla! Da’s al direct een shot in de roos! Appels, kiwi, banaan, ananas en abrikozen op de neus. Lekker fruitmandje. Lekker volmondig en fruitig met zachte kruiden die zachtjes uitdoven in de middellange afdronk. Wat een topper, zeg. Hij eindigt voor mij dan ook op de derde plaats in deze line-up. 89/100.
Balmenach 1973/1995 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice – 40%
Da’s een distilleerderij die niet zo vaak op mijn radar verschijnt, maar dit is wel de oudste expressie die ik al ooit proefde. De neus is redelijk herbaal op appelmoes, rozijntjes en gestoofd witloof! Nog wat kalisse en chicorei. Het werkt wel. Op smaak is het iets minder uitgesproken en in de lange, zacht gekruide afdronk wordt hij wat droog. 85/100.
Speyburn 27 Year Old 1973/2000 OB – 46%
Kijk eens aan, zeg! Een officiële release van Speyburn die maar liefst 27 jaar rijpte. Daarvan heb ik nog minder geproefd dan van Balmenach. Na meer dan 5.000 whisky’s is dit nog maar mijn zesde ontmoeting met deze minder bekende distilleerderij. En wederom de oudste die ik ooit van het huis aan de lippen zette. Wat een voorrecht! Heerlijk fruitige neus op pompelmoes en wat herbale toetsen, maar ook een verrassend ziltje. Mooi in balans, hoor. Op smaak donkerzoet en wordt de zoute toets iets groter. Zelfs in de middellange, kruidige afdronk is het nog steeds zoet versus zilt. Topwhisky van dit huis. 87/100.
Na al die vloeibare geweld was het tijd om de smaakpapillen even wat rust te gunnen. Nou ja, niet dat ik een glas water bestelde, natuurlijk. Immers, Mina en Frank hebben in ’t Parlement natuurlijk ook een uitgelezen kaart van bieren en mijn oog was gevallen op een heerlijke biertje dat ik in november vorig jaar leerde kennen en erg lekker vond.
Deze collab, zoals dat heet, tussen het Nederlandse La Trappe en het Schotse BrewDog resulteerde in een heerlijke quadrupel verrijkt met Schotse heidehoning en Amerikaanse hoppen. Heerlijk verfrissen, ondanks dat het mierzoet is. Where Monks meet Punks. Smaakvol degustatiebier, hoor.
Teaninich 39 Year Old 1973/2013 The Whisky Cask – 40.1%
Ik val in herhaling, ik weet het. Maar ook van Teaninich heb ik nog niet zo veel geproefd. Dit is nog maar mijn 9de. En wat een klepper, zeg! Bijzonder fruitig op kweepeer, ananas, agrums, kiwi en Granny Smith appels wat zich op de tong vertaalt naar über-fruitig met een zacht zilt puntje. In de lange afdronk verschijnt wat venkel. Niet voor niets eindigde deze Teaninich bij mij op de tweede plaats (net als voor de hele groep, trouwens).
Glenlivet 23 Year Old 1973/1996 Scott’s Selection – 54.5%
Van Glenlivet heb ik wel al aardig wat op. Maar ik kan me niet herinneren wanneer ik er eentje geproefd heb die echt ‘out-of-this-world’ lekker was. Deze is dat absoluut. Een uitstekende neus op appels, popcorn, amandelen en walnoten die uitmondt in een explosie van fruit op de smaakpapillen. Voeg daar gerust nog geel fruit aan toe. De afdronk is lang, zoet, zacht drogend en licht bitter. De complexiteit kent geen grenzen. Dit is het soort malt die me in vervoering kan brengen. En blijkbaar mij niet alleen, want hij eindigde zowel voor mij persoonlijk als voor de hele groep op de eerste plek – en afgetekend! 90/100.
Ben Nevis 26 Year Old 1973/1999 Fort William Limited – OB – 53.2%
Ah, een uitstekend single cask – #750 – van Ben Nevis waarvan de whisky al bijna even lang op fles zit dan hij in het vat doorgebracht heeft. En weer is het een absoluut feest voor de zintuigen, want op de neus krijg ik cognac, graeffe suiker, havermout, sultanas, pindakaas (!), verse vijgen en wat houtkruiden. Hij is heerlijk romig en offreert nu vooral citrusfruit en agrums met zachte houtkrullen en een mespuntje zout. Excellente finish, lang en zacht drogend. Voor de groep was dit de bronzen medaillewinnaar, maar voor mij eindigde hij vierde, net onder de Dailuaine. 88/100
Wie dacht dat het feestje op dag ogenblik al voorbij was, had het mis! Er volgde nog een dessertje en wat voor één!
Cognac 1973 Petite Champagne – Vallein-Tercinier – 48.2%
Wie mijn blog een beetje volgt, weet dat ik sinds een paar jaar ook erg gecharmeerd ben door cognac, armagnac, calvados en nog veel meer. En van dit gerenommeerde huis proefde ik al wat jaargangen: 1965, 1966, 1970, 1989 en 1990 alsook hun Hors d’Age. Ook deze 1973 viel me bijzonder in de smaak. Leek wel twee druppels water met die Lot 73 van Asta Maurice die me vorige zomer omver blies. Summum van equilibrium noemde ik die. Deze is het tweelingbroertje. Fantastisch!
En uiteraard was het fijn om zovele oude bekenden tegen het lijf te lopen, maar het is minstens even plezant om met nieuwe mensen kennis te maken. En al helemaal als blijkt dat ze een fles van mijn geliefkoosde Lowlander meegebracht hebben om hier samen soldaat te maken. Nou, dat liet ik me geen twee keer vragen.
Auchentoshan 32 Year Old 1977/2010 – OB – 49.0%
Ik kende de eigenaar van de fles niet, maar hij wist verdomd goed wie ik was – de Toshan Man, bedoel ik dan – en schonk me prompt een mooie dram uit. Ik grapte dat het wellicht tien jaar geleden was dat ik die nog had geproefd. Nazicht leert dat het inderdaad in april 2011 was. Zie mijn tasting notes van weleer op het blog. Hoewel ik de gulle gever niet bij naam ken, wil ik hem hier nog eens expliciet bedanken voor dat wondermooie moment. Eén van de beste Toshan ooit gebotteld, destijds zo’n 300 EUR, vandaag de dag bijna het drievoudige.
Ik deed mijn rondje afscheid, vereffende mijn rekening bij Frank en knuffelde Mina, feliciteerde Chris (en verzekerde me ervan dat ik voor volgende jaar weer een uitnodiging krijg) en wilde dan voldaan richting Gentbrugge vertrekken. Maar… zo werkt dat niet hé?
Op de stoep voor ’t Parlement liet Chris zich nog een lekkere sigaar aanpraten en daar hoort natuurlijk ook een drammetje bij. De sigaar liet ik aan mij passeren, maar toen de fles rond ging stak ik gretig mijn glas uit. Het was een fles die ik nog niet eerder gezien had, laat staan de inhoud geproefd.
Islay Blended Malt TWA Cask Series Macaloney’s b. 2017 – 46%
De bottelaar maakt er absoluut geen geheim van dat deze blended malt een vatting is van twee vaten: Caol Ila en Bunnahabhain, die gerijpt waren op een bourbonvat en een recharred rode wijn barrique. En dat was lekker! Rood fruit met een flinke rokerigheid op de neus, terwijl hij romig de smaakpapillen streelde. Ik vind turf en rode wijn niet altijd makkelijk, maar hier werkte het perfect. De afdronk was lang, kruidig en drogend. Een prima afsluiter van een geweldige namiddag.
Ik kijk er alvast naar uit om volgende jaar wederom samen met zijne Vloeibare Hoogheid en gevolg een heerlijk verjaardagsfeestje te vieren. Die beginnen toch stilaan legendarisch te worden wat mij betreft. Mooie herinneringen!
May the Malt be with you!
