WhivieBlog

Distilleerderij: Glengoyne
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Glengoyne 12 Year Old 2010/2023 Cask Owner, The Glen Connection, PX Hogshead #1837, 318 bts
Kleur: brons
ABV: 56.3%

Kerstdram

Enkele vrienden uit Tienen en omstreken bezoeken de Glengoyne distilleerderij, genieten van zowel een uitgebreide toer als een zogenaamde blending masterclass achteraf en beslissen terstond om deel te nemen aan het (nu niet meer actieve) Cask Owner’s Programme. Ze kiezen zorgvuldig een PX hogshead uit en betalen 10 jaar warehousing vooruit. We schrijven 2010. Bedoeling was het vat te bottelen op 11 jaar, maar de pandemie stak daar een stokje voor. Uiteindelijk moesten de drie (Koen, Charly en Glenn) wachten tot juni 2023 alvorens hun vat #1837 gebotteld wordt. Het leverde 318 flessen op. De vatsterkte van 56.3% is indrukwekkend, maar vooral het diep bronzen kleurtje spreekt onmiddellijk tot de verbeelding. Koen (en zijn betere helft) en Charly zakken af naar Gentbrugge om mij hun release voor te stellen (Glenn zat in het buitenland, ocharme, altijd maar werken). Ik was niet alleen aangenaam verrast met de eer, maar vooral ook omver geblazen van deze malt!

Ik heb ‘m nog maar net geschonken en de kamer vult zich al met donkerzoete toetsen die me onmiddellijk in een kerstsfeer brengen. Pruimen en dadels, maar ook crushed hazelnoten en zelfs amandelschaafsel begroeten mijn neusvleugels. Dat evolueert naar peperkoek met amandelschaafsel en Café Noir koekjes. Tot slot nog licht bittere appelsienmarmelade op een bruine toast op zondagochtend. De sherry is actief, onmiskenbaar, maar de mooie spirit van het huis schittert daar nog perfect doorheen. Wat een machtige, gelaagde en complexe neus. Zalig. Verdund wordt hij zelfs iets toegankelijker zonder ook maar iets aan complexiteit in te boeten. Hij wordt helderder qua fruit en de hazelnoten zijn iets meer uitgesproken.

De viscositeit is uitstekend. Hij plakt geweldig. En hoewel de malt met een ferme trap tegen de tanden binnen komt, voel ik niet de neiging hier water bij te doen. Wederom prachtig gelaagd op donker fruit en die toetsen die me aan een kerststol doen denken. Lekker kruidig ook, waardoor je mond heerlijk warm wordt. Maar… alles voor de wetenschap. Dus doe ik er – dik tegen de zin van Charly – een paar druppels water bij. Lo and behold, hij wordt nog beter! Vooral de noten komen beter tot uiting. Naast amandelen en hazelnoten krijg ik nu ook een zachte bitterheid van walnoten. En een heerlijk zoete toets van karamel wordt lekker luid. Machtig.

De afdronk is lang… erg lang. En bevredigend. De malt blijft maar geven. Zelfs met wat water bij.

Indrukwekkend single cask, heren. Kudos met deze selectie! Helaas nergens te koop (tenzij je misschien geluk hebt door eens over Glenn, Koen of Charly’s arm te wrijven met droopy oogjes). Ik kreeg een fles cadeau en ben daar zeer dankbaar voor! De Kerst kan hier alvast niet meer stuk. Grappig detail: het is mijn 30^e ontmoeting met Glengoyne.

90/100

Geproefd door Mark Dermul op 18-11-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glengoyne
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Glengoyne 15 Year Old 2007/2022, Italian Car Series #8, Hogshead, 153 bottles
Kleur: zonlicht
ABV: 47.9%

Alfa Romeo

Toen ik de tasting notes van de Blair Athol in de Italian Car Series schreef, viel me op dat het reeds nummer 9 in de reeks was en ik vond in mijn archieven slechts 7 eerder geproefde releases, goed wetende dat ik ze allemaal heb/had. Nummer 8 ontbrak dus, gebotteld in zomer 2022. Het sample zat ergens achteraan verstopt in mijn sampledoos. Laat ik deze dan ook maar gauw – met een jaartje vertraging – aan de lippen zetten. Op het label prijkt de Alfa Romeo RL uit 1923 met Ugo Sivocci achter het stuur.

Frisse, verleidelijk neus op vanille, honing en boterbloemetjes, maar ook toetsen van ananas in eigen na en weelderig groen gras gevuld met paarse en gele bloemen. Ik wordt zo terug getransporteerd naar de tuin met het watervalletje achter de distilleerderij! Aangenaam.

De body is prima. Zoet op wit fruit en vanille. Honing alweer. Verrassend eenvoudig, maar laat u niet weerhouden door die eenvoud. Less is more, in dit geval. Citrus treedt bij, alsook wat gember en witte peper.

Betrekkelijk lange, zoete en zacht gekruide finish die me naar een tweede slok doet verlangen, wat altijd goed nieuws is.

Een heldere, toegankelijke, frisse lentewhisky, als u het mij vraagt.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 18-11-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Blair Athol
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Blair Athol 12 Year Old 2010/2023, Italian Car Series #9, Hogshead, 272 bts
Kleur: brons
ABV: 52.5%

Ferrari F310

De Italian Car Series is een reeks whisky’s met beroemde en beruchte Italiaanse racevoertuigen op het label. De reeks ontsproot aan het creatieve brein van Jan Vissers. Ik heb het genoegen gehad ze allemaal te proeven en ziehier de jongste uit de reeks, nog maar net uit op het moment van schrijven: Blair Athol 2010. Moet je dat kleurtje eens zien, zeg. Op het label staat de quasi legendarische Ferrari F310 waarmee de al even legendarische Michael Schumacher meer racete in 1996, het jaar waarin hij de Benneton-stal verliet voor de Italiaanse renstal.

Uitstekende, romige en diepzoete neus op allerhande sherrytoetsen zoals kaneel, rozijntjes, licht aangebrande karamel, pruimen en chocolade, maar ook toetsen van kokosrotsjes en kruidnagel. Het ruikt nu al naar een vloeibaar dessert.

Erg romig en tegelijkertijd prachtig gelaagd op rum-rozijnen, pruimen, walnoten en appelsienconfituur. Krachtig en bijna snoeperig. Dit was een actief, maar erg goed vaatje, me dunkt. Midpalate verschijnen wat kruiden als zwarte peper en kruidnagel, maar ook iets herbaal. En ik beken, hij gaat net iets te vlot naar binnen naar mijn gading. Dangerously quaffable, zoals ik dat graag noem.

De afdronk is lekker lang en kruidig zoet. Enkel in de afdronk verschijnt er plots een bittertje dat wat mij betreft net over de top gaat en hem iets te droog maakt, maar da’s makkelijk op te lossen, natuurlijk… gewoon nog een slok nemen!

Wederom een uitstekende vatkeuze door Jan en kornuiten. Dat bittertje op de afdronk is hem erg snel en met veel gusto vergeven.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 18-11-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Isle of Arran
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Arran 16 Year Old 2006/2023, The Postcards From Arran Series – 1^st Edition, First fill ex-bourbon barrel 2006/136, 230 bts
Kleur: zonlicht
ABV: 54.7%

Helder

Op het Spirits in the Sky festival proefde ik een excellente Arran 22 Year Old geselecteerd door organisator The Nectar, maar ik likte de laatste druppels nog uit het glas toen Jan Vissers mij zijn nieuwste release onder de neus drukte: de eerste editie van een nieuwe reeks voor zijn shop uit Zammel – of all places! – die naar de naam The Postcards from Arran luistert (en, ja, bij de fles hoort een postkaart). Of ik die ook eens niet wilde proeven. Nou, met plezier, Jan!

Heldere, frisse doch licht romige neus op banaan, perzik, ananas, kruisbessen en een hint van kokosnoot. Na enkele ogenblikken ademen komt daar nog mango en een toets van appelsien aan te pas. Uitnodigend fruitbommetje.

Mooi olieachtig. Prima sterkte! Sappig op een hele cocktail van vruchten met een pittig pepertje in de mix, lekker helder en toegankelijk. Een toets van anijs en wat amandelen houden zich schuil tussen al het sappige fruit, waar nu ook flink wat peer aan de pas komt. Houdt mooi het midden tussen Europees en tropisch fruit. Erg mooi!

De finish is lekker lang, zoet, fruitig en zacht gepeperd. Zindert goed na.

Heerlijke Arran die het ongetwijfeld erg goed zal doen bij een gebak of fruitdessert. Of gewoon puur van genieten, natuurlijk. En het goeie nieuws? Er komen ongetwijfeld nog postkaarten uit Arran aan. Ah, ja, als dit de 1st Edition is…! Laat maar komen, Jan!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 18-11-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Johnnie Walker
Regio: Schotland
Fles: Johnnie Walker Blue Label Elusive Umami, OB 2023
Kleur: oud goud
ABV: 43%

Verdacht Eenvoudig Doch Complex

Deze nieuwe, enigmatische release van Johnnie Walker Blue Label is een samenwerking tussen twee grootheden qua smaakbeleving. Enerzijds hebben we Emma Walker, de Master Blender van Johnnie Walker, anderzijds Kei Kobayashi, de driesterren chef van restaurant Kei in Parijs. Hun bedoeling? De vijfde smaak – umami – in een whisky laten schitteren. Of zoals ze het zelf zo mooi uitdrukten: ‘to unravel the mysterious profile of the Umami flavour.’ Het resultaat is deze Johnnie Walker Blue Label Elusive Umami in een schitterende verpakking, maar met helaas ook een fors prijskaartje van om en bij de 350 EUR.

De neus is heerlijk fruitig op gekonfijte bloedappelsienen met wat gember en digestieve koekjes op de achtergrond. Daarnaast iets van rode bessen en zacht kruiden met wat gerookte ham! Ja, op de neus al is het umami karakter detecteerbaar. Tot slot nog een beetje chocolade. Het begint allemaal verdacht eenvoudig, maar als je hem wat tijd geeft, blijkt hij aangenaam complex.

Op smaak komt het zoete eerst, alvorens de kruidigheid van zich laat horen met vooral peper en zout en een zachte toets van turf die relatief snel groots wordt. Het lijkt wel alsof het umami karakter door die turf gevormd wordt. Sandelhout en woodsmoke doen hun intrede, terwijl de rode bessen en de bloedappelsienen schitteren. Een whisky waar je toch eventjes moet voor gaan zitten, hoor. Verdacht eenvoudig, maar eigenlijk erg goed!

De afdronk is relatief kort op gekonfijte gember en zoete vruchten.

Ja, hij heeft een umami kantje. Ligt het aan de turf of zou er een extra dosis Mortlach aan te pas gekomen zijn? Wie zal het zeggen. Hoe dan ook een boeiende blend die ik tussen de klassieke Blue Label en de Ghost & Rare Series zou zetten. Mijn enige punt van kritiek is het heftige prijskaartje. Dat neemt niet weg dat de Kerstman toch een flesje mag leveren…

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-12-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Secret Islay
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Secret Islay 15 Year Old 2007 for MMM, 50 bts
Kleur: oud goud
ABV: 53.7%

Dunyvaig

 De vierde en laatste release in onze geweldige (al zeggen we het zelf) Black & White Series is afkomstig van Islay. Dit single cask – een sherry hogshead – werd in oktober 2007 te slapen gelegd en gebotteld in augustus 2022 (ja, hij staat al even in ons warehouse te blinken; geen nood, ik heb de flessen regelmatig afgestoft). We proefden hem ruim een jaar geleden en wisten toen dat we hem niet mochten laten ontsnappen, vandaar. En hoewel we niet mogen verklappen van welke distilleerderij hij afkomstig is, kan ik wel zeggen dat ze vlakbij Dunyvaig Castle ligt.

Krachtige en bijzonder uitgesproken neus op maritieme elementen die me onmiddellijk naar de zuidkust van Islay transporteren. Rotsen in de branding, schuimkoppen op de golven en flink wat kelp. Teer en autobanden! Dat gaat perfect hand-in-hand met wat karamel, veel verkoold hout, vanille en appelsienmarmelade. En uiteraard die typische rokerigheid die dit huis zo typeert. Machtig!

Krachtig en romig op de tong! Hij streelt de smaakpapillen met zoete toetsen van karamel, bloedappelsien en zelfs iets van cacao, terwijl de zilte toetsen zich vertalen naar salmiak, teer en olijven. De turfrook is niet dominant, maar wel onmiskenbaar en geeft deze malt warmte en gewicht.

De afdronk is middellang, zacht drogend en een ware battle tussen zoet en zilt. Absoluut heerlijk.

Hun klassieke 16-jarige is een topper, maar deze gaat daar wel erg vlotjes over. We zijn zelfs van mening dat dit bij het beste is wat we al geproefd hebben van deze distilleerderij en bijgevolg ook al bij het beste van wat we zelf hebben gebotteld. Boude uitspraak, het is waar, maar u zal het ongetwijfeld met ons eens zijn als u hem geproefd heeft.

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 23-04-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Tullibardine
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Tullibardine 18 Year Old 2005/2023, Liquid Art, 125 bts
Kleur: amber
ABV: 52.9%

Cognac d’Ecosse

Tullibardine is een relatief jonge distilleerderij in Blackford, opgericht in 1949. Tussen 1995 en 2003 werd ze door toenmalig eigenaar Whyte & Mackay in de mottenballen gelegd, maar is sindsdien onafgebroken in productie, zij het wel onder nieuwe eigenaars (vandaag de dag is dat Picard, een Frans bedrijf). Dit vaatje werd dus in het begin van die tweede periode afgevuld, namelijk in 2005. Na een goeie 18 jaar rijping werd het dit jaar gebotteld door Liquid Art, een Belgisch onafhankelijk bottelaar sinds 2014.

Intense en zoetzure neus op gekonfijt fruit (denk abrikozen, perzik en appelsien), maar ook verse kiwi en geprakte banaan. Er zit zelfs een toets in die me aan oude cognac doet denken. Bijzonder en erg aangenaam. Dan evolueert het naar rozenwater en verschijnt er een prima kruidigheid. Denk oregano en nootmuskaat. Vermolmd hout verschijnt. Wordt beter naarmate hij wat kan ademen. Ik gaf hem een volle tien minuten de tijd en dat heeft hem deugd gedaan.

Olieachtig en krachtig, onmiddellijk zoet en kruidig… en bijzonder lekker! Een klein – neen, groot! – fruitbommetje met een geweldige panoplie aan kruiden. En ja… die toets van cognac keert ook op smaak weer. Zou het iets met het vat te maken hebben? Want die info hebben we niet… Hoe dan ook, dit is een heerlijke malt.

En dan die afdronk… een eeuwigheid duurt die. En hij is bijzonder bevredigend.

Zalige Tulli. Een toppertje. Knap werk, Bert, Serge en kornuiten! Zo’n 220 EUR (ondermeer verkrijgbaar bij Care for Craft Spirits).

PS. Als het goed is komt er nog voor de kerst een Milk & Honey release van Liquid Art aan. Ook iets om naar uit te kijken!

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-11-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Fettercairn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Fettercairn 13 Year Old 2009/2022 Liquid Art, 140 bts
Kleur: oud goud
ABV: 50.6%

Bakker

Ha, kijk, onze vrienden van Liquid Art sluiten het jaar mooi af met twee nieuwe releases uit de Highlands. Een 13-jarige Fettercairn en een 18-jarige Tullibardine, beide met een strak label met een vogeltje er op. Laat ik met de jongste van de twee beginnen. Fettercairn is een minder bekende distilleerderij, maar de eigenaars slagen er in daar langzaam maar zeker verandering in te brengen.

De neus is een bezoek aan de bakker op zondagmorgen. Vers gebakken appeltaart, croissants met amandelpasta en een koffiekoek met abrikozen. Geserveerd met een café frappé waar mokkapoeder op gestrooid werd. Erg aangenaam.

Hij is lekker volmondig. Plakkerig zelfs. De aroma’s van de neus worden netjes omgezet in smaak, maar aangevuld door een flinke dosis peper en nootmuskaat, waardoor hij danst op de tong. De sterkte is prima en de malt behoeft geen water. Dit doet me echt aan de kerst denken. In die optiek is de lancering op het einde van het jaar natuurlijk een schot in de roos.

In de lange afdronk verschijnt een mooi bittertje als van een tamme kastanje en wordt je mond zachtjes droog gemaakt.

Erg bevredigende malt! Fettercairn wordt soms ‘the undiscovered gem’ genoemd. Deze release doet die uitspraak eer aan. Excellente keuze van Bert en kornuiten! Zo rond de 120 EUR (nog te krijgen via Care for Craft Spirits). Aanrader voor de feestdagen!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-11-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Blair Athol
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Blair Athol 8 Year Old 2014/2023 Signatory Un-Chillfiltered Cask Strength for The Nectar, 1^st Fill Oloroso Sherry Butt
Kleur: amber
ABV: 60.9%

Krachtpatser

 De jongens en meisjes van The Nectar, wellicht de grootste importeur van spirits in ons landje, selecteerden in de warehouses van Signatory in Pitlochry een oloroso sherry butt dat in 2014 werd afgevuld met spirit van de Blair Ahtol distillery. Na ocharme 8 jaar werd hij gebotteld. De Engelen zijn niet al te gulzig geweest, zo te zien. Goed, dat betekent meer voor ons. In dit geval zelfs meer dan 600 flesjes!

Een heerlijk snoeperig kantje met flink wat karamel en toffee, maar ook een mooie, florale toets. Gaat langzaam maar zeker richting gekonfijte appelsien en chocolade met pralinévulling. Na enkele minuten ademen wordt dat alles overstemt door Café Noir koekjes en mokka. Da’s een prima neus, hoor.

Lekker olieachtig, bijna romig, op de tong. En pittig gekruid ook. Denk nootmuskaat en kruidnagel. Het duurt even voor je speekselklieren de boel geblust hebben, maar eens dat gebeurd is, komen de donkerzoete toetsen in vol ornaat terug. De alcohol laat zich goed voelen, doch is zodanig mooi geïntegreerd dat er absoluut geen water bij moet. Pijptabak en rozijntjes, precies zoals je van een actief oloroso sherryvat mag verwachten.

Een lange, zacht drogende finish is mijn deel.

Een jonge krachtpatser die, mits benaderd met respect, probleemloos de slokdarm traverseert (Mark, serieus?).

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 14-10-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Balblair
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Balblair 16 Year Old 2007/2023 Hand Bottled at the Distillery, Cask #513
Kleur: goud
ABV: 57.3%

Vriendelijk

Precies een jaar geleden proefde ik een 16-jarige Balblair uit 2006 die hand gebotteld werd in de distilleerderij door mijn makker uit Nederland, Marcel Kip. Dat was toen vat #538 en ik vond hem heerlijk. Helaas kon ik zelf geen flesje bottelen, want ik passeerde er op een zondag en de keet was gesloten. Maar kijk, hier is het volgende vat al (of moet ik vorige zeggen, aan het vatnummer te zien?): vat #513, dat eveneens een bourbonvat betreft, maar op een flink hoger ABV zit.

Wit fruit en graankoekjes zijn de eerste aroma’s die mijn neusvleugels begroeten. Maar met wat geduld (en handwarmte) opent hij mooi naar vanille, zoete mout en wat limoncello. Iets van kokosnoot en wat zoethout. Erg vriendelijk, dat moet gezegd.

Ah, op smaak biedt hij wel veel meer. Toegegeven, je voelt de alcohol, maar water is absoluut overbodig. Nu komt de limoncello eerst en volgen appels en sappige peren. Lichte toetsen van hout met een mooi bittertje als van tamme kastanjes en groenhout. In dat opzicht lijkt hij op een meer uit de kluiten gewassen broertje van de vorige botteling die ik proefde. Maar hij is tegelijkertijd minder complex. Niet dat het stoort, hij is erg lekker.

De finish is intens en nogal herbaal, maar blijft wel zacht zoet op wit fruit en vanille. Op het sterfbed verschijnt plots toch een flink bittertje.

Leuke, heldere Balblair.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 14-10-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Balmenach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Balmenach 26 Year Old 1988 The Ultimate, van Wees 2015, Hogshead #3238, 291 bts
Kleur: goud
ABV: 46%

Boterbloempjes

Balmenach… da’s weer zo’n distilleerderij die niet zo erg vaak op mijn radar verschijnt. Het is nog maar mijn 16^e… maar toen mijn gabber Manny me dit sample overhandigde zag ik het distillatie- en botteljaar en dacht bij mezelf dat dit wel eens een erg interessante botteling zou kunnen zijn. We gaan het snel ontdekken.

De neus is relatief subtiel met aroma’s van wilde bloemen, vanille, boterbloempjes, sappige peren, harde appels en hooi, aangevuld met bananenchips en groene druiven. Met een beetje goeie wil haal je er ook nog wat banaan en dadels uit. En zelfs wat amandelmeel. Dit staat mij heel erg aan.

Op smaak krijg ik diezelfde zoete toetsen, maar gaat het wel veel verder. Doe er gerust appelsien bij, alsook zoethout en gember en zelfs een laurierblaadje. Honing niet te vergeten. Dit wordt zowaar erg lekker.

De afdronk is middellang, zacht drogend op tannine en de schil van de voornoemde appelsien.

Nou, dat was een erg leuke Balmenach. Thx, Manny.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-08-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Benrinnes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benrinnes 22 Year Old 1995/2018 Signatory Vintage for The Nectar, the Un-Chillfiltered Collection Cask Strength, Hogshead #9065, 258 bts
Kleur: licht goud
ABV: 50.0%

Bang!

Dit is een vat uit de stallen van Signatory in Pitlochry, dat maar liefst 258 flessen op vatsterkte (echt, 50% rond?) opleverde. Het werd gebotteld in de bekende Un-Chillfitered Collection, speciaal voor Belgisch importeur The Nectar (dat een jaar eerder het al even smakelijke vat 9079 bottelde).

Indrukwekkende, ietwat old school neus op groene banaan, sterfruit en honingdauw meloen. Mooie florale toets en zelfs een zachte hint van woodsmoke op de achtergrond. Dit is best complex te noemen.

Mooie, olieachtige structuur. Het fruit van de neus keert weer, maar wordt opgesmukt met vermolmd hout (géén off-note!), tabaksbladeren en een takje munt. De balans tussen het fruit en het hout is nagenoeg perfect. Dit is erg, erg lekker!

De afdronk had wat mij betreft nog iets langer mogen zijn, maar hij is alvast bevredigend op zachte eik, zoet fruit en zelfs wat marsepein.

Destijds kon je deze voor zo’n 150 EUR kopen, echt waar. Bang for your buck! Bedankt, Jeroen. En ja, er zijn nog andere kleppers van Benrinnes uit 1995, zoals de 21-jarige van The House of Maduff uit 2017, Jan Vissers’ botteling van vat 9059 in de Italian Car Series uit 2019 of the botteling van vat 9075 voor Kirsch Import uit 2020.

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-07-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Naast de Armorik single malt, produceren ze bij de Distillerie Warenghem in het Franse Lannion tevens een geturfde malt die naar de naam Yeun Elez luistert, genoemd naar een nabijgelegen turfveld. Ik had het genoegen deze te proeven aan de woeste Bretoense kust.

Distilleerderij: Benrinnes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benrinnes 8 Year Old 2014/2022 Old Particular, Douglas Laing, Sherry Butt #DL 15745, 341 bts
Kleur: zonlicht
ABV: 53.1%

Peer

Deze jonge Benrinnes werd in de Old Particular reeks van Douglas Laing gebotteld voor het Luxemburgse Massen. Het sherry butt leverde maar liefst 341 flessen op vatsterkte op.

De neus is erg licht op wit fruit en wat florale toetsen. Appel en vooral peer schemeren door. In alle eerlijkheid biedt deze malt weinig meer op de neus, maar hetgeen hij offreert valt goed mee.

Op smaak heeft hij even weinig op het lijf, in alle eerlijkheid. Wederom peer, gevolgd door een beetje appel en wat vanille. Misschien verwacht ik te veel omdat hij op een sherry butt gerijpt heeft? Ik krijg nog wat witte peper en zachte tannine van het hout. Maar het mag gezegd: dit is een one trick pony. Niks mis mee, maar ook helemaal niets wereldschokkends aan.

De afdronk is wel aangenaam lang, zacht gekruid (witte peper en gekonfijte gember) en laat de peer nog een laatste keer op je smaakpapillen los.

Heel eenvoudige, best aangename Benrinnes. Bedankt voor het sample, Benny.

PS. Dit is mijn 30^e Benrinnes.

82/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-07-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Braeval
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Braeval 19 Year Old 1998/2018 Dun Bheagan, Port Finish, Cask #93961, 804 bts
Kleur: koper
ABV: 50.0%

Chili

Mijn 15e Braeval op zo’n 15 jaar… dat zegt genoeg, zeker? Deze rijpte maar liefst 19 jaar lang en kreeg uiteindelijk nog een finish op portovaten, wat zijn koperen kleurtje verklaart. Dun Bheagan is overigens een label van Ian McLeod Distillers, de eigenaars van niet alleen Glengoyne en Tamdhu, maar tevens van de nieuw leven ingeblazen Lowland distilleerderij Rosebank. Laten we nu maar hopen dat deze 15^e ontmoeting met deze onbekende Speysider in de smaak valt.

Hoewel ik in eerste instantie wel wat zoet en rood fruit krijg (denk aardbeien en frambozen), kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik ook wat rubberen laarzen en plastic zakjes op de neus ontwaar. Zelfs een hint van putgeurtje, moet ik zeggen. Niet slecht, maar het kon naar mijn mening beter.

Mooi olieachtig van structuur. Rood fruit komt eerst, gevolgd door citrus (pompelmoes, bloedappelsien) en een flinke kruidigheid van het hout. Chilipeper, paprikapoeder, oregano. Walnoten steken de kop op, gevolgd door cacao en gekonfijte gember. Dit is verre van slecht, maar een topper is het zeker niet.

De afdronk is relatief lang en flink kruidig; weer vooral de chilipepers. Het fruit moet hier duidelijk de duimen leggen tegen de kruiden.

De invloed van het portovat is relatief beperkt, maar dat is geen nadeel. Merci, Benny.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-07-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Braeval
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Braeval 10 Year Old 2013/2023 Hart Brothers, Single Cask – Cask Strength
Kleur: witte wijn
ABV: 58.6%

Hoestbonbons

Braeval – ook wel gekend onder de naam Braes of Glenlivet – is zo’n whisky die niet al te vaak op mijn radar verschijnt. Dit is een erg jonge malt – net een tiener – gebotteld op vatsterkte door het bekende Hart Brothers. Hij is bijzonder bleek.

Erg frisse en herbale neus op vanille, bloemen, Rucola hoestbonbons, appels en kruisbessen. Hooi en citrusschillen, maar ook iets van bruistabletten, wat ik dan weer wat moeilijker vind. Eerder gewoontjes.

Op smaak verraadt hij zijn erg jonge leeftijd. De new make-y toetsen zijn onmiskenbaar. Nu… ik hou wel van new make, maar dit heeft een decennium lang gerijpt, toch? Neen, dit is underwhelming, zoals ze zo mooi zeggen in het Engels. Vanille, hoestbonbons en weinig meer. Erg gewoontjes inderdaad.

De afdronk is middellang maar compleet zielloos.

Wat een vreemde keuze om dit reeds te bottelen. En dan nog 90 tot 100 EUR voor een flesje? Dat is wel een beetje te veel van het goede. Thx, Manny!

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-07-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Ik bezocht onlangs de Distillerie Warenghem in Lannion, die in het Franse Bretagne. Na een geweldige rondleiding in zowel de distilleerderij als de nabijgelegen kuiperij waarmee ze samenwerken, proefden we hun Maitre de Chai editie van 2023. En lekker dat hij was!

Op maandag 20 november had ik het genoegen deel te nemen aan de Masterclass Irish, georganiseerd door Cinoco en in goede banen geleid door de immer sympathieke Chris Lauriers.

Hieronder mijn, weliswaar, beperkte tasting notes:

West Cork Black Cask – 40%

De West Cork Black Cask dankt zijn naam aan het feit dat het vat geblakerd werd met een ‘double char level 5’, wat resulteert in een flink zoete whiskey. Let wel: dit is een blend die voor 34% uit malt bestaat (en dus 66% grain). Cleane, zoete neus op vanille en overrijpe bananen met peren, maar ook hazelnootpasta. Romiger dan verwacht met opnieuw wat wit fruit en kruidnagel, hint van kaneel. Middellange, zacht kruidige afdronk. Leuk niemendalletje.

West Cork 12 Year Old Port Cask – 43%

Deze whiskey rijpte 12 jaar op bourbon en kreeg dan een finish van 110 dagen op een Douro Superior portovat en dat ruik je meteen. Zachte toetsen van rood fruit, pompelmoes en frambozen. Speels en elegant. Snoeperig en floraal. De afdronk is eerder kort, maar wel fris fruitig en zacht gekruid.

West Cork 7 Year Old – 46%

Deze 7-jarige malt van West Cork zat 4 jaar op oloroso-vaten en werd dan gefinisht op… first fill bourbonvaten. De kruidigheid van de sherry wordt hier mooi in balans gebracht met de zoete toetsen van het bourbonvat. Abrikozen, mandarijnen en ananas. Erg mooi. Licht tropische toetsen. En best ook aangenaam stevig op smaak, dankzij het hogere ABV. Goeie finish. Dit is welboeiend, hoor. Bang for your buck!

Lambay Reserve Cask Series – Batch 01 – 43%

Leuke whiskey van een klein Iers eilandje die gefinisht werd op cognac vaten van het gerenommeerde huis Camus, offreert sappig fruit en bakkerskruiden. Meringue, mokka en aardbei, tabak, woodsmoke. Volle smaak op eik, tabak, allspice en lichte toetsen van woodsmoke. Café Noir koekjes! Pittige afdronk. Zou goed gaan met chocolade, maar even goed met oesters.

Dublin Liberties 5 Year Old Oak Devil – 46%

De Dublin Liberties ligt letterlijk vlak achter Teeling. Ik bezocht de distilleerderij afgelopen zomer en was aardig onder de indruk. Het is nog even wachten (tot september volgend jaar) alvorens hun eigen whisky op de markt komt. Die is nu nog te jong. Dus stellen we het even met gesourcete whiskey, zoals deze Oak Devil verwijst naar de wijk Hell waar in de 18^e eeuw naast leerlooierijen, bordelen en illegale gokhuizen ook distilleerderijen te vinden waren. Appels, peren, mandarijntjes en lekker Iers. Fris, volmondig en flink wat citrusfruit. Mandarijn, citroen, pompelmoes met een zachte kruidigheid. Mijn favoriet van de avond (maar daar zit het bezoek afgelopen zomer zonder enige twijfel voor flink wat tussen).

Irish Mist Honey – 35%

Dit is geen whiskey, voor alle duidelijkheid. Niet alleen omwille van het feit dat het goedje op 35% gebotteld werd, maar ook omwille van de toevoeging van honing. Het is dus een likeur. Mier- en mierzoet, natuurlijk. Werkt prima in een Misty Nail – een Ierse variant van de Rusty Nail, zeg maar (60ml Ierse whiskey, 25ml Irish Mist en een zeste van citroen) of in een Dublin Mule (45ml Dubliner Honeycomb, 90ml gemberbier en 10ml limoensap).

Dubliner Honeycomb – 30%

Onze vrienden van Dublin Liberties Distillery hebben ook deze Dubliner Liqueur op de markt. Deze Honeycomb met – u raadt het al – honing (en karamel) is gebotteld op 30%. Volgens Geert Conard, mixologist extraordinaire, is deze nog beter geschikt om een Dublin Mule mee te maken. Puur is dit alvast ook lekker spul, hoor. Erg romig op butterscotch, toffee, appelsien en mokatine.

Zo, we weten  alvast weer wat we in huis moeten halen voor Saint Patrick’s Day, toch?

Bedankt alweer, Cinoco & Chris, voor deze uitstekende masterclass.

May the Malt be with you!

Distilleerderij: BenRiach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: BenRiach 20 Year Old 1988/2008 for Premium Spirits Belgium, Virgin American Wood Hogshead #4019, 290 bts
Kleur: koper
ABV: 53.0%

Premium

Premium Spirits, onder de deskundige leiding van Claudia Hamm, heeft al heel wat leuke vaatjes op het palmares. Dit is er zo eentje van erg lang geleden. Het betreft een BenRiach uit 1988 nog wel. Ik haalde in dat jaar mijn rijbewijs als 18-jarige snuiter. Na twintig jaar op virgin oak werd deze gebotteld op vatsterkte. Als ik me goed herinner werd dit vat zelfs destijds geselecteerd door toenmalig BenRiach-verzamelaar en Malt Maniac Bert Bruyneel!

Heerlijk kruidige fruitsla op meloen, perzik en pruimen alsook een hint van groene banaan en iets van groene druiven. Hazelnoten en zachte houtkrullen. Toffee op de achtergrond. Erg lekker, zo veel is zeker.

De sterkte van de malt is nagenoeg perfect. Papaya, meloen, groene banaan, druiven, gebakken appels met een flink kruidig randje van nootmuskaat, kruidnagel en zelfs wat chili peper. Stevige jongen met flink wat diepgang, dankzij een heerlijk streepje woodsmoke. Karamel en iets van orangettes verschijnt. Wordt langzaam maar zeker ietwat droog, maar wel op een elegante manier.

Ja, in de heerlijk lange afdronk wordt je mond helemaal droog gezet nadat groene banaan en appelsienschillen, munt en meloen de revue gepasseerd zijn.

Oh, wat een klassiek profiel van BenRiach. ‘Zo maken ze hem niet meer, meneer’. Ik weet het. Zalige malt. Dankjewel voor het sample, Wouter.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-07-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Blair Athol
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Blair Athol 13 Year Old 2008/2021 Carn Mor Strictly Limited, Oloroso Sherry Hogsheads, 1.062 bts
Kleur: vol goud
ABV: 47.5%

Uitgeput

Blair Athol is in de laatste vijftien jaar nog niet eens 40 keer op mijn radar verschenen. Het schijnt nochtans een mooie distilleerderij te zijn. Wat er ook van zij, in het glas zit een 13-jarige uit 2008 gebotteld door Morrison Scotch Distillers (zoals ze zich tegenwoordig noemen) afkomstig uit oloroso sherry hogsheads. Bijna 1.100 flessen sterk was deze release, weliswaar versneden naar 47.5%.

De neus is in alle eerlijkheid een beetje saai. Ik krijg zoete mout, maar weinig meer. Iets van menthol en één verloren gelopen abrikoos en that’s it, ben ik bang. Goh, ja, het had erger gekund. Hij heeft alleszins geen enkele off-note.

Hoewel hij mooi olieachtig is van structuur, biedt hij op smaak nog minder dan de neus beloofde. Nu heb ik enkel nog zoete mout, maar die wordt wel wat ontsierd door bittere toetsen van de eik. Waren dit uitgeputte oloroso hogsheads, misschien?

Het resultaat is een middellange, droge en bijna astringente finish.

Nu weet ik weer waarom Blair Ahtol zo weinig op mijn radar verschijnt. Reken op zo’n 75 EUR. Dankjewel voor het sample, Benny.

80/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-07-2023
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).