WhivieBlog

Distilleerderij: Fettercairn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Fettercairn 12 Year Old 2008/2021 The Whisky Mercenary, bourbon hogshead
Kleur: witte wijn
ABV: 53.4%

Draconological

De nieuwste releases van The Whisky Mercenary zijn gebotteld in de zogenaamde Draconological Series. WTF is dat nu weer? LOL. De labels tonen alleszins een mooie cartoon van een draak. Enfin, Jürgen heeft smaak, dat weten we.

De neus is heerlijk fris en romig met mooie snoeperige toetsen aangevuld met banaan en perzik, terwijl boterbloempjes op de achtergrond verschijnen. Vanille en ontbijtkoeken. Erg zomers en monter.

Ook op smaak is hij lekker romig. Mondvullend op perzik en wine-gums, met een mooi randje van witte peper wat hem flink wat punch geeft. Maar bijten doet hij niet, dus water is overbodig. Banaan wordt nu aangevuld met kruisbessen en iets van munt. Tikkeltje floraal. Erg zomers.

De afdronk is lang, licht drogend op vanille en suikerspin met een mooi bittertje op het sterfbed.

Zomer in je glas! Onbekend hoeft niet onbemind te zijn.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 06-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Oban
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Oban 2006 Distillers Edition, OB 2020
Kleur: amber
ABV: 43%

Munt

Dit is de meest recente botteling van de Oban Distillers Edition, gestookt in 2006 en gebotteld in 2020 na een tweede rijping op een Montilla Fino sherryvat. Ik zet hem head-to-head met de release van vorige jaar.

Elegante neus op geel en erg rijp fruit. Denk aan perzik, mirabellen, kersen en banaan. Flink wat rozijnen, ook, met een druppeltje honing. Het klassieke, maritieme karakter van de malt schemert mooi door, hoewel deze het vooral van de zoetigheid moet hebben. Een zachte toets van nootmuskaat en wat tabak geven hem gewicht. Ik hou hier erg van.

Hij is lekker vol van smaak. Olieachtig en zacht gekruid. Denk opnieuw nootmuskaat, maar ook wat kruidnagel. Het fruit verschijnt al gauw (zoete toetsen, maar ook iets licht zoetzuurs als van pompelmoes), maar wordt snel bijgetreden door woodsmoke, groene kruiden en munt. Ja, dit mag gerust complex genoemd worden.

De kruiden en het fruit deemsteren zachtjes weg in de middellange finish, maar de frisse munt blijft lang hangen.

Oban heeft me nog nooit teleurgesteld en doet dat nu ook weer niet.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Oban
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Oban 2005 Distillers Edition, OB 2019
Kleur: amber
ABV: 43%

Overrijp Fruit

Telkens ik op restaurant de Oban 14 op het schap zie staan – wat niet zo vaak gebeurt, moet ik zeggen – bestel ik mij een glas. Die klassieke, maritieme malt stelt me namelijk nooit teleur. Daarom dat ik ook deze Distillers Edition met veel gusto aan de lippen zet en benieuwd ben naar de invloed van die tweede rijping, in dit geval een Montilla Fino sherryvat.

In tegenstelling tot wat ik zou verwachten, is het typisch maritieme karakter van deze Oban op de neus helemaal ingepakt in de zoete toetsen van het sherryvat. Overrijp fruit (perzik, banaan, kersen en kruisbessen) overheersen en slechts een subtiel zilt randje verraadt zijn afkomst.

Zacht op de tong en bijna verstoken van kruiden. Slechts een hint van zoethout, koriander en nootmuskaat. Dat geeft het zoete fruit alle vrijheid om zich te tonen. Het evolueert van overrijp en sappig naar gekonfijt en gedroogd.

De finish is de verrassing. Deze is pittig gekruid met flink wat woodsmoke en duur lekker lang.

Het typische DNA van Oban laat zich hier pas in de afdronk ontdekken. Maar wat een lekker malt is dit toch.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Oban
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Oban 1998 Distillers Edition, OB 2013
Kleur: amber
ABV: 43%

De Beste

Oban is één van Schotland’s oudste distilleerderijen – opgericht in 1794 – maar tevens één van de kleinste met een output van ocharme 650.000 liter per jaar. Dat heeft alles met de locatie te maken, die er voor zorgt dat er geen uitbreidingsmogelijkheden zijn. Dat betekent tevens dat er maar een erg beperkte core range bestaat: de klassieke 14 Year Old, de in 2015 gelanceerde NAS-expressie Little Bay en deze Distillers Edition. Bij Oban betekent dit een tweede rijping op Montilla Fino sherryvaten. Dit is een al wat oudere editie, gestookt in 1998 en gebotteld in 2013.

Deze neus is absoluut geweldig! Het klassieke, maritieme karakter van Oban, met een subtiel ziltje, wordt hier helemaal ingepakt door zoete toetsen van zowel overrijp fruit als van snoep. Perzik, bloedappelsien, gebakken appels, kandijsuiker en gummi kersen.  Zachte hint van eik met wat kruiden, alsook een toets van hazelnoot.

Olieachtig en zijdezacht op de tong. Van kruiden is hier amper sprake. Maar des te meer zoetigheid van het fruit. Perzik, appelsien, ananas en zelfs een hint van banaan. Pas vanaf de tweede slok krijg ik ook wat warmte als van kruidnagel en nootmuskaat, zoethout en zelfs een zwart pepertje. Erg, erg mooi.

De afdronk is lang, donkerzoet, pittig, warm… gezouten karamel op het sterfbed. Heerlijk.

Veruit de beste en meest complexe van de Oban Distiller Editions die ik al proefde.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Rasta Morris
Regio: Trinidad & Tobago
Fles: Trinidad 13 Year Old 2007 Rasta Morris
Kleur: amber
ABV: 67.5%

Kokosnoot op de BBQ

Als je Trinidad zegt denken de meeste doorgewinterde rumliefhebbers natuurlijk aan de verloren gegane Caroni. Maar die is vandaag ofwel niet meer te vinden, ofwel onbetaalbaar geworden. En dat terwijl er op Trinidad door TDL (Trinidad Distillers Limited, de enige overgebleven distilleerderij op het eiland, ook wel gekend als het House of Angostura) erg lekker spul gestookt wordt. Zotte Bert van Rasta Morris kon de hand leggen op dit vaatje van 2007 met een heus ABV van 67.5%. Als dat maar goed komt. Deze heeft 8 jaar tropische rijping achter de rug en 5 jaar Europese rijping!

De neus begint eerder alcoholisch, wat niet verbaast, maar offreert wel onmiddellijk tropische toetsen als kokosnoot en gedroogde gele pruimpjes. Houtlijm en lycheewijn volgen, alsook honing en iets floraal. Rietsuiker en lentebloesems. Mooi.

De smaak is stukken beter dan de lekkere neus al aankondigde. De alcohol is trouwens perfect geïntegreerd, want deze rum bijt niet. Heerlijk warm op koffie, mokka en rietsuiker, gevolgd door kokosnoot, appelsien, rozenwater en heerlijke warme kruiden. Denk kaneel en kruidnagel. Heb je ooit eens een kokosnoot op de BBQ gelegd. Doen. Deze rum heeft het.

Hoewel het ABV duivels hoog is, is de afdronk van deze rum ‘slechts’ middellang. Karamel en een bittertje maken zich meester van mijn smaakpapillen bij het uitademen. Tabak op het sterfbed.

Complexe rum die, ondanks het hoge ABV, drinkbaar blijft. Toppertje.

Cocktail: Angostura Milk

Kom op, het is zomer, laat ons eens gek doen! Kieper 5cl van  deze Trinidad in de blender en voeg er 10cl ananassap aan toe en 10cl ijskoude melk (oké, ik voegde soya-melk van Alpro toe, blame it on the daughter). Laat je blender 1 minuut zijn werk doen. Ondertussen vul je een highball glas met ijsblokjes tot de rand van het glas. Drop er een koffielepeltje bitters in. Giet je blender leeg over de ijsblokjes, garneer met een kleurrijk rietje, een stukje ananas, appelsien en een maraschino kers en je Angostura Milk is klaar!

Ik weet het, ik weet het… maar het is zo plezant om te experimenteren en de kans op een mislukking is klein gezien het feit dat alle ingrediënten goed zijn. Fiësta!

Geproefd door Mark Dermul op 25-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Van Cragganmore is er helemaal niet zo veel single malt op de markt. De core range bestaat uit de klassieke 14-jarige en deze jaarlijks wederkerende Distillers Edition. Maar afgezien van een aantal speciale releases zijn we dan wel uitgepraat. Dat heeft alles te maken met het feit dat het overgrote deel in ’s wereld best verkochte blend verdwijnt: Johnnie Walker (met name in de Green Label). Iets wat nog minder geweten is, is dat Cragganmore effectief een licht geturfde malt gebruikt! Jawel, da’s geen flauwekul. Deze Distillers Edition, gestookt in 2007 en gebotteld in 2019, kreeg zijn tweede rijping op portovaten.

Bottelaar: Asta Maurice
Regio: Frankrijk
Fles: Cognac Vallein-Tercinier Lot 73 – 47 carat, AMF003, 150 bts
Kleur: mahonie
ABV: 48.4%

Summum van Equilibrium

Moh, how, seg! We hebben nog maar een maand of drie geleden die heerlijke cognac Lot 68 van Asta Maurice geproefd en hier is hij al met de opvolger. Dit keer Lot 73, dus 47 jaar lang gerijpt en van deze weten we dat hij uit de kelders van Vallein-Tercinier uit Chermignac komt. Daar heb ik niets dan goeie ervaringen mee, dus ik denk dat we weer gebeiteld zitten voor een heerlijk proevertje. Trouwens, 1973 is het geboortejaar van Dearly Beloved, dus die fles moet gewoon in huis, daar is geen ontsnappen aan.

Zalige neus op Christmas cake, tabak, kaneel en gekonfijte gember. Iets van zomerbloesems en anijs. Potloodslijpsel en kamfer. Evolueert langzaam naar tropisch fruit. Sigarenkistje, oude porto en cederhout. George en Louis knikken goedkeurend. Dit hadden zij ook graag meegemaakt.

Sexy body. Olieachtig en succulent. Mierzoet op rozijnen, abrikozen en wat citrusfruit, maar anderzijds een karrenvracht aan houtkruiden, eucalyptus, kamfer en anijs. Tabaksbladeren. Rancio. Likeur van bittere appelsienen, maar dan met wat notenolie erdoorheen. Licht bittertje, maar vergis u niet; dit is niet zomaar in balans, dit is het summum van equilibrium.

De afdronk duurt een eeuwigheid, is bitterzoet en geweldig bevredigend. Een handjevol geroosterde noten op het sterfbed.

Crazy Bert Strikes Again. Een fles kost je zo’n 280 EUR. Niet twijfelen, leg hem desnoods onder je kerstboom. You’ll thank me later.

Geproefd door Mark Dermul op 25-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Cragganmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Cragganmore 2007 Distillers Edition, OB 2019
Kleur: amber
ABV: 40%

Porto

Van Cragganmore is er helemaal niet zo veel single malt op de markt. De core range bestaat uit de klassieke 14-jarige en deze jaarlijks wederkerende Distillers Edition. Maar afgezien van een aantal speciale releases zijn we dan wel uitgepraat. Dat heeft alles te maken met het feit dat het overgrote deel in ’s wereld best verkochte blend verdwijnt: Johnnie Walker (met name in de Green Label). Iets wat nog minder geweten is, is dat Cragganmore effectief een licht geturfde malt gebruikt! Jawel, da’s geen flauwekul. Deze Distillers Edition, gestookt in 2007 en gebotteld in 2019, kreeg zijn tweede rijping op portovaten.

Uitstekende neus op gedroogd geel fruit, een handjevol hazelnoten, marsepein, zoetzure kiwi en het sap van jonge twijgen. Vanillepudding. Een hint van rook die hem complexiteit en diepte geeft. Ik ben hier echt wel over te spreken, hoor.

De body is aan de lichte kant. Het gedroogde fruit keert onmiddellijk weer en wordt aangevuld met iets van aardbeien en frambozen, zwarte thee, zoete moutsuikers en wederom dat prachtig streepje rook. Dat is echt wel van de gebruikte turf, hoe minimaal ook. Erg lekker.

De afdronk mocht iets langer, wat mij betreft. Maar mooi is die wel.

Weer zo’n ondergewaardeerde, miskende malt. Blij dat ik hier af en toe toch eens bij stil blijf staan. Weet dat een flesje van dit lekker spul slechts 55 EUR kost. Daar kan je deze toch niet voor laten staan?

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: François Peyrot
Regio: Frankrijk
Fles: François Peyrot Heritage 60 Year Old 1959 Grande Champagne
Kleur: mahonie
ABV: 44.2%

Mathilde

Ah, nog cognac… De drank is zo populair in Frankrijk dat er meer dan 500 cognachuizen bestaan! Zo zit er momenteel de 60-jarige uit 1959 in mijn glas van het huis François Peyrot, dat in 1893 startte met wijnbouw. In 1959 begonnen ze met de productie van cognac en in 1970 lanceerden ze hun eigen merk. Ja, u las het goed: ze begonnen in 1959 en dit is hun cognac uit 1959… Ze noemen hem niet voor niets Heritage. 1959 is het jaar waarin Che Guevara en zijn rebellen Havana binnentrekken, niet veel later gevolgd door Fidel Castro. Tevens is dit het jaar waarin Alaska de 49^e en Hawaii de 50^e Amerikaanse staten worden, Motown Records wordt opgericht, de Boeing 747 zijn intrede doet, maar ook Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper neerstorten. Cyprus wordt onafhankelijk, de Barbiepop verschijnt, de Marx Brothers gaan met pensioen en onze Koning Albert stapt in het huwelijksbootje met zijn Italiaanse Paola. De Hovercraft steekt voor het eerst het Kanaal over en de eerste strip van Astérix verschijnt. Het Guggenheim Museum in New York opent de deuren, Ben-Hur verschijnt in de cinema en de UN tekent de Declaratie van de Rechten van het Kind. En in Congo wordt het eerste sterfgeval met HIV vastgesteld. Mathilde, de moeder van François Peyrot legt deze cognac te slapen.

Erg rijke en ronde neus met pruimen en abrikozen, noten en vijgen en die typisch hint van Rancio Charentais: tropisch fruit, passievrucht, lychee en vers geboend leder. Maar ook iets fris als een boeketje bloemen (jasmijn?) uit de Provence met wat lavendel. Dit is weer erg verleidelijk, hoor. Zo complex dat mijn sokken op en neer gaan. Machtig.

Oh, heerlijk… Donker fruit (pruimen, vijgen) en flink wat abrikozen, aangevuld met heerlijke woodspices. Stroperig zoet en zacht gekruid. Dit is ongemeen lekker. Truffels en walnoten, honing en chocolade en iets van menthol voor een frisse lift.

De afdronk verraadt iets meer eik, maar met zo’n diepgang dat ik er even stilletjes van wordt.

Hier kan menig single malt een puntje aan zuigen. Bedankt, Manny!

Geproefd door Mark Dermul op 25-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

De Distillers Editions is een reeks van Diageo waarbij ze hun Classic Malts een tweede rijping geven op een ander type vat. In het geval van Dalwhinnie – wat oud Keltisch is voor ‘ontmoetingsplaats’ – is dat op een oloroso sherryvat. Dit is de release uit 2019, dus een distillaat van 2004.

Distilleerderij: Drouin
Regio: Frankrijk
Fles: Calvados Drouin 47 Year Old 1963 Asta Maurice, AMF005, 60 bts
Kleur: mahonie
ABV: 42%

Meesterwerk

Zotte Bert zet zijn Franse avontuur verder. Na de heerlijke armagnac en cognac komt hij nu op de proppen met zijn eerste calvados. En wat voor één! Gestookt door Christian Drouin in 1963 en gebotteld in 2011, wat betekent dat deze calvados 47 jaar vatrijping en 10 jaar flesrijping achter de rug heeft. Het kleurtje alleen al doet me het water in de mond komen. Ik proefde hem tijdens een zonovergoten lunch met Bert zelve en was omvergeblazen. Maar ik kreeg ook een sample mee om hem nog eens op mijn gemak aan de lippen te zetten.

Oh… da’s wel heel erg complex… Appelcider, pompelmoes, gedroogde tuinkruiden, munt, kaneel, zoethout, butterscotch, dennenappels, hint van champignons, boerenboter en chocolade. Niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. Elke keer in mijn neus in het glas steek, ontdek ik iets nieuws. Deze calvados blijft maar geven! Links een bakkerij, rechts een bos en een appelboomgaard in het midden. Excellent!

De body is mooi rond en de aanzet verrassend levendig. Appelmoes, toffee, cacao, geglazuurde kastanjes, gember, honing, vanille en vers gebrande koffiebonen. Niet te geloven dat je zo’n complexe en bevredigende drank kan stoken uit zoiets eenvoudigs als appels.

De afdronk is lang, warm met zoethout en kruiden en een perfecte balans tussen enerzijds het fruit en anderzijds het eikenhouten vat.

Een meesterwerk. U moet er wel 590 EUR veil voor hebben. Ik heb met plezier mijn spaarvarken hiervoor aangesproken. Ik scoor malternatieven liever niet omwille van mijn beperkte ervaring, maar mocht ik dat wel doen, dan ging deze vlotjes richting 93 punten. Eén van de lekkerste dingen die ik ooit geproefd heb.

Geproefd door Mark Dermul op 25-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Dalwhinnie
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Dalwhinnie 2004 Distillers Edition, OB 2019
Kleur: vol goud
ABV: 43%

Helder

De Distillers Editions is een reeks van Diageo waarbij ze hun Classic Malts een tweede rijping geven op een ander type vat. In het geval van Dalwhinnie – wat oud Keltisch is voor ‘ontmoetingsplaats’ – is dat op een oloroso sherryvat. Dit is de release uit 2019, dus een distillaat van 2004. Ik zet hem head-to-head met een release van twee jaar eerder.

De invloed van het oloroso-vat is hier aanzienlijk minder dan in de versie uit 2017 die ik net probeerde. Hier krijg ik veel meer heldere toetsen van de bourbonvaten waarop deze ‘gentle spirit’ zijn eerste winterslaapje doorbracht. Ik krijg wel nog steeds perzik, maar ook iets van banaan en zelfs ananas. Hoewel minder ‘donker’ dan zijn voorganger, blijft dit wel een erg aangename, zij het ietwat brave, neus.

Hij is mooi olieachtig en mondvullend. Helder en licht op de tong met opnieuw zachte toetsen van geel fruit, aangevuld met wat houtkruiden. Nootmuskaat en een tikkeltje kruidnagel, gedrenkt in bloemige honing.

De afdronk is verrassend kruidig. Ik kan zelfs het idee van een streepje woodsmoke niet wegcijferen.

Een erg mooie variatie op de klassieke 15-jarige van het huis.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Pierre Huet
Regio: Frankrijk
Fles: Calvados Fine Pays d’Auge Contrôlée
Kleur: licht goud
ABV: 40%

Appel

Het huis Pierre Huet is al sinds 1865 actief en hun range van Calvados is erg uitgebreid: Fine, Vieux, Veille Réserve 8 years, Hors d’Age 12 years, Tradition 15 years, Cordon Argent 20 years, Cordon Or 30 years, Prestige, Millésime 1972, Millésime 1935, 38 years straight from the cask en 47 years straight from the cask. Wij gaan onze eerste stappen zetten met de Fine, waarvan de calvados (een distillaat van appelcider, by the way) twee tot drie jaar op eiken vaten werd gelagerd.

Ik trap een open deur in als ik zeg dat ik appels ruik, uiteraard. Maar deze lijken wel gebakken in goeie boter. En wat minty, moet ik zeggen. Erg fris en monter en very easy going. Slechts een toefje eik. Prettig.

Ook op smaak is het één en al appel en munt, maar verschijnt er ook een beetje witte peper en wordt de eik een pak luider. Midpalate verschijnt een eerste bittertje.

Dat bittertje zet zich in de eerder korte afdronk nog verder door, waardoor hij net iets te droog en astringent eindigt om echt aangenaam te zijn. Ik moet zelfs heel even bekken trekken.

Tja, laten we wel wezen, het is een entry level calvados, hé. Een flesje kost zo’n 35 tot 40 EUR, wat nu ook weer niet het einde van de wereld is. Dat vind ik ‘m wel waar.

Geproefd door Mark Dermul op 25-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Dalwhinnie
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Dalwhinnie 2002 Distillers Edition, OB 2017
Kleur: vol goud
ABV: 43%

Gentle

Dalwhinnie wordt ook wel eens ‘The Gentle Spirit’ genoemd – staat alvast ook op het neklabel van de klassieke 15-jarige – maar deze Distillers Edition wordt bovendien nog eens ‘verzacht’ (als dat het goede woord is) doordat hij een tweede rijping kreeg op oloroso sherryvaten. Dit is een expressie die enkele jaren geleden op de markt kwam, namelijk in 2017. Ik zet hem head-to-head met de release uit 2019.

De neus verraadt onmiddellijk de invloed van de sherry door mooie, zachte, ronde, fruitige toetsen toe te voegen aan het klassieke profiel. Geel steenfruit, vooral. Perzik, abrikoos, mango. Noem dit gerust licht tropisch. Een flinke dosis honing en wat amandelen maken het compleet. Maar ‘gentle’ is inderdaad het sleutelwoord.

Hij is lekker vettig in de mond. De zoetigheid van de neus wordt hier aangevuld met wat zachte kruiden. Denk nootmuskaat, kruidnagel en een beetje kinine. Het fruit evolueert richting gekonfijte versie. Doet wat aan vergeten fruitthee denken, met een licht drogend effect.

In de middellange afdronk krijg ik nog wat appelsienlikeur en koffiebonbons.

Een mooie after-dinner dram, die wat ondergewaardeerd is volgens mij. Dankjewel, Pat!

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Poli Distillerie
Regio: Italië
Fles: Grappa Poli Cleopatra Amarone Oro
Kleur: zonlicht
ABV: 40%

Smoutebollen

Met grappa heb ik nog niet zo veel ervaring, maar van Poli Distillerie uit Schiavon in het noordoosten van Italië, proefde ik eerder al hun Sarpa Barrique. Vandaag, echter, zet ik hun Cleopatra Amarone Oro aan de lippen. Misschien nog even herhalen wat grappa precies is? Een distillaat van de schillen, pitjes en steeltjes van druiven. Restafval van de wijnproductie, zeg maar. Gefermenteerd, au bain-marie gestookt en vatgerijpt. Ooit de druppel van de arme arbeider, vandaag een trendy drankje.

Bitterzoete neus op witte wijn, flink wat hout en druivenpitten. Dat was te verwachten, natuurlijk. Maar ook een beetje snoeperig op guimauve (hoera!) en mango. Maar een grootse snuif houtlijm komt toch wel een beetje roet in het eten gooien, naar mijn mening. Die geur blijft hardnekkig hangen.

Licht olieachtig op de tong, een pak zoeter dan de neus deed vermoeden, maar ook op smaak best wat hout. Dan smoutebollen (!) en kaneel, een bittertje als van druivenpitten (ah, ja!) en iets wat me aan mezcal (!) doet denken. Valt best mee, hoor.

Een middellange afdronk op witte wijn en gebak is mijn deel.

Ik presenteerde hem onlangs op een tasting, rechtstreeks van ’t schap. Dat was fout. Deze moet wel degelijk flink gekoeld worden om tot zijn recht te komen.

Geproefd door Mark Dermul op 25-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

De Glenkinchie distilleerderij werd mooi gerenoveerd en is sinds oktober 2020 omgetoverd tot de Lowland Home of Johnnie Walker. Deze Lowlander is immers één van de fingerprint malts in die wereldberoemde blend. Ik proef vandaag een zogenaamde Distillers Edition, waarbij de malt nog een tweede rijping kreeg. In het geval van Glenkinchie is dat op een Amontillado sherryvat.

Distilleerderij: La Primavera
Regio: Mexico
Fles: Tequila Don Julio 1942 Añejo
Kleur: witte wijn
ABV: 38%

Tequila, baby!

Don Julio Gonzàles, geboren in 1925, begon in 1942 (dus reeds op 17-jarige leeftijd) met de productie van tequila, Mexico’s meest populaire drankje (sorry, mezcal). Hij laat het hart van de agave 72 uur onder stoom garen. De kwaliteit van zijn tequila zorgt er voor dat hij al in 1947 zijn eigen distilleerderij – La Primavera – kan bouwen. Vanaf 1987 wordt zijn tequila als Don Julio op de markt gebracht. In 1995 wordt het gamma uitgebreid met de Blanco, Añejo en Real. In 2002 wordt deze Don Julio 1942 Añejo gelanceerd. Hij wordt beschouwd als het paradepaardje van de distilleerderij.

Frisse, zoet neus op appels en citroensap. Suikerspin en witte wijn. Aperitiefneusje, zeg maar.

Flink olieachtig op de tong en mondvullend. Zacht en lichtjes gepeperd, met wederom appels en citroen, vooral dat laatste. Agrums en vanille. Vanaf de tweede slok echt zijdezacht en heerlijk. Ik moet bekennen dat ik geen agave krijg en bijgevolg de link met mezcal niet echt kan leggen.

De afdronk is kort en zoet. Snoeperig zoet, zelfs. Pure vanille.

U herinnert zich ongetwijfeld dat ik mezcal steeds als een – voor mij althans – ‘moeilijke’ drank omschreef. Maar deze tequila, is gemakkelijk én lekker. Bedankt voor deze verrassing, Manny

Geproefd door Mark Dermul op 25-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glenkinchie
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Glenkinchie 2007 Distillers Edition, OB 2019
Kleur: oud goud
ABV: 43%

Amontillado

De Glenkinchie distilleerderij werd mooi gerenoveerd en is sinds oktober 2020 omgetoverd tot de Lowland Home of Johnnie Walker. Deze Lowlander is immers één van de fingerprint malts in die wereldberoemde blend. Ik proef vandaag een zogenaamde Distillers Edition, waarbij de malt nog een tweede rijping kreeg. In het geval van Glenkinchie is dat op een Amontillado sherryvat.

Mierzoete en erg fruitige neus op perzik, groene druiven, Granny Smith appels, perzik en kruisbessen. Een scheutje honing, een handjevol amandelschaafsel en wat vanille maken het plaatje compleet.

Mooi olieachtig en mondvullend met dezelfde zoetigheid als op de neus, maar aangevuld met wat witte peper en zoethout. Pittig, hoor. Het fruit gaat ondertussen flink de tropische toer op. Denk mango en sultanas. Licht drogend vanaf de tweede slok.

De afdronk is betrekkelijk lang en zoet, maar laat je mond relatief droog achter.

We de ‘gewone’ Glenkinchie te ‘gewoon’ vindt, zou wel eens erg aangenaam verrast kunnen zijn door deze Distillers Edition. Ik hou hier alleszins wel van. Een flesje kost je tussen de 50 en de 60 EUR.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Lupulus
Regio: België
Fles: Durbuy-Z blond ale
Kleur: blond
ABV: 6.8%

Durbuy

Onlangs trokken mijn twee geweldige dochters er even op uit naar Durbuy. Terug thuis van een zonnig weekend kwamen ze thuis met een leuk verhaal, al even leuke foto’s en… een lokaal biertje voor papa. Zoals het hoort. Lange tijd werd deze Durbuy-Z, een blonde ale die op fles hergist, gebrouwen in de lokale Brasserie de la Lienne, maar die zag haar eigen verkoop zodanig stijgen dat ze het dienden uit te besteden. Lupulus kon de productie er vlotjes bij pakken. Hij schenkt mooi (donker)blond met een prachtige witte kraag die lang blijft staan.

Zomerse, heldere en lichte neus op wat citrusfruit en een flink bittertje. Mooi. Het water komt me al in de mond.

Yup, een typische Belgische blond ale die verfrist en gevaarlijk vlot binnen kapt. Op een zonovergoten terras (waar ik nu zit) is dat bijzonder aangenaam. Ik kan me voorstellen dat het in Durbuy, met zicht op het kasteel, nog veel lekkerder is.

Relatief fris tot drogende afdronk.

Leuke doordrinker / dorstlesser. Spreek uit ‘durbu-ise’ zoals je ook ‘framboise’ zou uitspreken, snapt u? Helaas enkel lokaal verkrijgbaar, maar Durbuy is zeker een bezoekje waard. U weet wat gedronken.

Geproefd door Mark Dermul op 01-07-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Brasserie d’Orval
Regio: België
Fles: Orval 2019, 330ml
Kleur: amber
ABV: 6.7%

Pruimen

De brouwerij van Orval, die binnen de abdij gevestigd is, werd in 1931 opgericht om de renovatiewerken van de abdij te financieren. Het recept voor deze trappist is toe te schrijven aan de eerste meesterbrouwer Pappenheimer (what’s in a name?) die uit het Duitse Beieren afkomstig was. Het is een bier van hoge gisting en lange lagering, waardoor het zijn complexe karakter krijgt. Geloof het of niet, er worden in de brouwerij maar liefst 26.000 flesjes per uur afgevuld! Wist-je-dat-je: Orval betekent letterlijk ‘val d’or’ of gouden dal. De legende wil dat Gravin Mathilde van Toscanië haar trouwring in het dal liet vallen en ze God smeekte om hulp, waarop een forel met de ring in zijn bek op het droge sprong. Uit dankbaarheid stichtte ze ter plekke een klooster. Laat ons maar gauw genieten. Hij schenkt amberkleurig met een beige kraag die lang overeind blijft.

De neus is erg zoet en uitnodigend. Ik krijg toetsen van pruimen en rozijntjes en iets van agrums. Perzikensnoep zoals de Superman logos. Donkerzoet en snoeperig, zelfs. Na enkele ogenblikken wordt dat iets zuurder. Heerlijk.

Op smaak is hij bijna romig, erg fruitig op kersen, pruimen, banaan en bergamot met een sluier van bittere hoppen. Wat karamel ook.

Zoetzure afdronk die lekker lang blijft hangen.

Ja, lekker zeg! En dan te bedenken dat dit mijn eerste Orval is, echt waar. Je had de storm van verontwaardiging, verbazing en bijpassende grapjes op sociale media moeten zien. Gekkenhuis! Gelukkig heb ik nog wat flesjes in de kelder. Ik liet me vertellen ze enkele jaren te laten staan. Doe ik!

Geproefd door Mark Dermul op 29-05-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).