WhivieBlog

Ik hoopte stiekem op een vierde release in de Ghost & Rare Series en eigenlijk past deze ook wel perfect in het rijtje (zelfde luxueuze verpakking en er zitten ook ‘ghost’ distilleries in), maar voor de 200th verjaardag van het huis lanceerde Johnnie Walker deze Blue Label onder de naam Legendary Eight. Dat zegt ons drie dingen. Ten eerste: de whisky is samengesteld uit 8 legendarische whisky’s, zijnde de malts Lagavulin, Oban, Teaninich, Blair Athol en Brora, aangevuld met drie grains zijnde Port Dundas, Cameronbrigde en Cambus. Ten tweede: als je je whisky legendarisch noemt, moeten er wel gesloten distilleerderijen tussen zitten. Dat zijn in dit geval dus Brora, Port Dundas en Cambus. Ten derde: het gaat niet goedkoop zijn. Deze komt met een prijskaartje van zo’n 300 EUR.

Bottelaar: Johnnie Walker
Regio: Schotland
Fles: Johnnie Walker Blue Label Legendary Eight 200^th Anniversary
Kleur: oud goud
ABV: 43.8%

Legendarisch

Ik hoopte stiekem op een vierde release in de Ghost & Rare Series en eigenlijk past deze ook wel perfect in het rijtje (zelfde luxueuze verpakking en er zitten ook ‘ghost’ distilleries in), maar voor de 200th verjaardag van het huis lanceerde Johnnie Walker deze Blue Label onder de naam Legendary Eight. Dat zegt ons drie dingen. Ten eerste: de whisky is samengesteld uit 8 legendarische whisky’s, zijnde de malts Lagavulin, Oban, Teaninich, Blair Athol en Brora, aangevuld met drie grains zijnde Port Dundas, Cameronbrigde en Cambus. Ten tweede: als je je whisky legendarisch noemt, moeten er wel gesloten distilleerderijen tussen zitten. Dat zijn in dit geval dus Brora, Port Dundas en Cambus. Ten derde: het gaat niet goedkoop zijn. Deze komt met een prijskaartje van zo’n 300 EUR.

De neus is heerlijk subtiel. Een zalige mix van tropisch fruit – een mooie hoofdrol is weggelegd voor sappige ananas, aangevuld met mandarijn en perzik – gevolgd door toetsen van jonge appels en gezouten karamel. Flink wat bruine suiker en lichte honing, een complexe florale toets en tot slot een hint van hout, rook en zilt. Geen enkele van de aroma’s domineert en een perfecte balans wordt verkregen. Sorry, maar hier wordt ik een beetje stil van.

Lekker olieachtig op de tong. Vooraan krijg ik een heerlijke zoetigheid als van met kaneel besprenkelde appeltjes in de pan, aangemoedigd door cacao en vanille. De rook keert terug en verraadt een goeie dosis Lagavulin. Sultanas en rozijntjes doen hun duit in het zakje, ananas en mango steken hun vinger op. Wordt kruidiger dan ik gewend ben van Blue Label. Als je de moeite doet om hier je tijd voor te nemen, merk je dat het een meesterwerk is.

In de finish deemsteren de kruiden zachtjes weg, terwijl de rokerigheid even intenser wordt. Een zoetje als van honing maakt het geheel erg bevredigend.

Als ik ooit het geluk heb de innemende Jim Beveridge te ontmoeten, ga ik hem uitgebreid feliciteren en bedanken. Deze whisky is echt complex en intrigerend. Het is mijn favoriete Blue tot nu toe. Ja, dit is legendarisch spul. Kudos.

91/100

Geproefd door Mark Dermul op 02-01-2021
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Moortgat
Regio: België
Fles: Duvel Barrel Aged Batch 5, 71.820 bts, 75cl
Kleur: koper
ABV: 12%

Exotisch

De eerste vier batches Duvel Barrel Aged rijpten allemaal op voormalige bourbonvaten, maar voor hun 5^e editie zocht brouwerij Moortgat de mosterd in de Caraïben. De meesterbrouwer Hedwig Neven wilde het Barrel Aged concept heruitvinden en besloot vaten uit Barbados te gebruiken, namelijk van de West Indies Rum Distillery, opgericht in 1893. Hij schenkt koper met een witte kraag met kleine bellen die redelijk snel gaan liggen.

Op de neus is Duvel nog amper te herkennen. Hij wordt helemaal gedomineerd door zoete toetsen van vanille, karamel, gedroogde perzik en snoepkersen. Ik ruik zelfs de houten ton waarin dit goedje gerijpt heeft en… het werkt prima. Ik vind dit een erg leuke, lekker zoete neus. Atypisch, zeker, maar dat stoort allerminst.

Op smaak is het ook van dattum. De frisse citrus toetsen met dat bittertje van Duvel worden hier helemaal ingepakt door donkerzoete karamel, een karrenvracht aan vanille en gedroogd fruit. Lekker fris, zomers en exotisch.

De finish is erg kort, maar wel erg fris tegelijkertijd.

Ligt absoluut niet in het verlengde van de vorige 4 batches – die ik ook erg kon smaken. Deze rum-vaten hebben duidelijk een erg grote invloed gehad op het bier, waardoor deze zijn typische bittere toetsen inruilt voor zwoele zoetigheid. Ik vind het prima en genoot met volle teugen.

Geproefd door Mark Dermul op 24-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Koningshoeven
Regio: Nederland
Fles: La Trappe Witte Trappist, 75cl
Kleur: blond
ABV: 5.5%

Tarwe

La Trappe is een Nederlandse brouwerij in Berkel-Enschot waarvan de geschiedenis teruggaat tot 1881, hoewel de hedendaagse brouwerij pas van 1989 dateert. Ze is vooral bekend omwille van de Oak Aged bieren die in 2009 het levenslicht zagen, maar vandaag proef ik met veel plezier de Witte Trappist. In tegenstelling tot de andere bieren van La Trappe wordt aangeraden om deze koud te drinken. Hij schenkt blond met een hoge witte kraag die lang blijft staan. Het is overigens (totnutoe) de enige witte trappist ter wereld, gebrouwen van tarwe.

De neus is fris op tarwe, appel, peer en limoen en in die optiek eigenlijk nog het best te vergelijken met een klassiek witbier (zoals Hoegaarden). Zelfs een hint van groene banaan en een zachte kruidigheid. Denk kruidnagel.

De body is wel aan de lichte kant, hoor. Dat gezegd zijnde krijg ik opnieuw tarwe, maar is het witte fruit iets minder uitgesproken, maar krijg ik wel iets meer banaan. Had ik niet verwacht. Tot slot komt de kruidigheid op smaak ook iets meer naar voren. Naast kruidnagel krijg ik ook een hint van witte peper. Er is amper enige bitterheid van de hop te ontwaren.

De afdronk is erg kort, ben ik bang.

Atypisch als Trappist zou ik zeggen (wetende dat ik een leek ben wat bier betreft). Een fris witbier is het alleszins wel en heerlijk bij een stukje ambachtelijke droge droge worst.

Geproefd door Mark Dermul op 21-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Online tastings zijn here to stay, wees gerust. En hoewel ze qua gezelligheid en camaraderie niet kunnen wedijveren met live tastings of een bezoek aan een festival, vormen ze in deze vreemde tijden van corona toch een lichtpuntje voor menig whiskyliefhebber.

Ik was dan ook blij verrast toen ik de uitnodiging kreeg om mee te strijden in deze eerste Flanders Whisky Battle, een rondje proeven in samenwerking met twee whisky clubs.

Het probleem was enkel dat ik beide whisky clubs wel ken en niet echt een voorkeur had. Maar een kamp kiezen behoorde nu éénmaal tot de geplogenheden. En hoewel Art Malts goeie vrienden zijn, heb ik zeer onlangs een erg aangename samenwerking met de Ypres Whisky Friends gehad. Dus voor deze battle koos ik hun zijde. No offense! Ik draai mijn kazakske wel bij een volgende gelegenheid. In deze battle zijn immers enkel winnaars (note to self: wat en flauwe platitude, loser!).

Enfin, een heuse battle dus, tussen de Leiestreek (booh!) en de Westhoek (Jeej!). Mijn doosje met de samples arriveerde veilig (wat tegenwoordig ook al niet meer zeker is, ik spreek uit ervaring) en op vrijdag 22 januari om 20u stipt begon de uitzending op de Smoelenboek. Ik was er helemaal klaar voor. Gastheer van vanavond: de immer sympathieke, wandelende whisky encyclopedie Lucas Van Uytven.

Voor alle duidelijkheid, de flesjes waren niet gelabeld, dus je wist niet op voorhand welke whisky in welk flesje zat, noch welke club welke whisky geselecteerd had. Spannend, toch? Nou ja, vooral erg leuk.

Drie rondes stonden op het programma: de bourbon cask battle, de oloroso battle en de red wine battle. Maar eerst een welkomstdrammetje.

Hieronder mijn – weliswaar beknopte – bevindingen.

Nomad Outland Whisky – 41.3%

De welcoming dram had alvast een mooi kleurtje, hoewel dat natuurlijk niet veel hoeft te betekenen. Maar als we weten dat dit een blend is van 25 malts en 8 grains die in Schotland werd samengesteld en dan gerijpt in een PX vat bij Gonzalez Byass, hoeven we niet verder te zoeken. Eerder geproefd, erg zoet bevonden, maar best smakelijk.

Battle 1: The Bourbon Cask Battle

Linkwood 10 Year Old 2009/2020 Reserve Casks – Elixir Distillers – 48%

Wit fruit met een vleugje ananas op de neus. Hint van witte chocolade. Tikkeltje waxy zelfs. Prima sterkte. Fruitsla met flink wat peper. Lekker pittig en fris. Lange, zacht drogende afdronk.

VERSUS

Tomatin 10 Year Old 2005/2016 Single Cask #2696 for Whisky Live Belgium 2016 – 50%

Lekker fruitig met een hoek af. Denk varens na een regenbui. Marsepein, vanille, hint van citroensorbet en romige banaan. Tikkeltje snoeperig, wat me erg aanspreekt. Zacht gekruid. Lange afdronk met een zacht bittertje. Deze kreeg mijn stem en bleek ook voor de groep de favoriet.

Battle 2: The Oloroso Battle

Glen Garioch 1999/2013 Batch No. 30 – 56.3%

Erg aromatisch op zwarte bessen, verse vijgen, maar tegelijkertijd ook wat funky op schimmel en vermolmd hout (da’s géén off-note). Floraal en mierzoet. Op smaak frambozen en bosbessen, chocolade en leder. Het vermolmde hout komt in de lange afdronk terug. Deze was de favoriet van de groep.

VERSUS

BenRiach 10 Year Old 2007/2018 Cask #3236 Batch 15 – 58.5

Snoeperig zoete neus op rood fruit, rode-veter-snoep, gekarameliseerde appel en iets van munt. Licht metalen toets, alsof hij uit blik werd geschonken. Zacht op smaak. Rustig. Beheerst. Heerlijk op pruimtabak, hazelnoten en gember. Lange afdronk die eventjes astringent wordt op het sterfbed. Mijn voorkeur gaat uit naar deze.

Battle 3: The Red Wine Battle

Deanston 9 Year Old 2008/2017 Red Wine Matured – 58.7%

De neus barst van het rode fruit, met snuiftabak, kersensnoep, meubelpoets en bloedappelsien, gevolgd door rabarber en een beetje nootmuskaat. Heerlijk! Flinke trap tegen je tanden. Peper, chili, kaneel, kersen en rode besjes met een beetje tannine. Pas in de afdronk krijg ik een licht drogend effect. Perfect huwelijk tussen de zachte malt en het rode wijnvat. Hoewel de Blair Athol mij echt kon bekoren, vond ik deze Deanston echt heerlijk en kreeg hij mijn stem.

VERSUS

Blair Athol 10 Year Old 2010/2020 Red Wine Barrique – WhiskyBroker – 56.5%

Begint gesloten, maar met handwarmte mooie toetsen van nougat en zwarte bessen, tabaksbladeren, amandelen en wat zachte karamel op de neus. Zacht en romig op de tong. De alcohol is prima geïntegreerd. Deze bijt niet. Nootmuskaat en kaneel gaan rood fruit en tabak vooraf. Allerhande bessen houden hem lekker zoetzuur. De middellange afdronk brengt nog wat gekonfijte appelsien met zich mee. Deze werd door de groep met duidelijke cijfers verkozen tot winnaar van deze battle.

Ja, verdorie, wat hebben we lekker spul geproefd, zeg! En uiteraard maakt het resultaat van de battle weinig uit, hé, want 32 proevers geven gewoon hun eigen mening zonder te weten wat er in het glas zit en welke club welke fles heeft aangeleverd. Maar het zorgde wel voor wat leuke banter op Facebook.

Kudos aan de organisatie die dat vlekkeloos heeft gepresenteerd. Ik was wederom erg gecharmeerd door de verschillende media die Lucas & Co voorstelden.

Proficiat, gasten! Ik kijk alvast uit naar een tweede battle.

May the malt be with you!

Brouwerij: Voorschoten
Regio: Nederland
Fles: Voorschotens Winterslaapje Barrel Aged, quadrupel, 33cl
Kleur: zwart
ABV: 10%

Zwaar

Ik beken, ik had nog nooit van Voorschotens gehoord totdat ik van mijn maatje Manny dit flesje in de handen gestopt kreeg. Dit ‘winterslaapje’ rijpte 7 maanden op whiskyvaten. Het is een redelijk nieuwe craft brouwerij, gestart in 2018, maar van whisky kennen ze volgens mij nog niet zoveel, want dit bier wordt op hun website aangekondigd als geturfd. I don’t think so. Soit, het winterbier – dat gebrouwd werd met drie hopsoorten, zijnde Saaz, Fuggle en East Kent Golding, rijpte dus 7 maanden op whiskyvaten van Ben Nevis, waar uiteraard geen turf aan te pas is gekomen. We gaan proeven! Hij schenkt gitzwart met een kraag die onmiddellijk verdwijnt om slechts een film over het bier achter te laten.

De neus begint gesloten met slechts een hint van donker fruit en koffie. Ik krijg echt niks anders.

Hij is wel heerlijk romig op smaak. Deze quadrupel is bijna siroop. Rozijnen, pruimen, kersen, hoestsiroop, dadels… ja, lekker donkerzoet. Wel aan de zware kant, als u begrijpt wat ik bedoel. Dit is bijna een maaltijd. Mondvullend, romig, boozy. Maar zo lekker.

De finish is aan de korte kant, maar da’s niet erg, er zit nog flink wat in mijn glas voor een volgende slok.

Op de neus deed hij me absoluut niks. Maar eens aan de lippen gezet, blijkt dit een erg leuk, romig, vol en zoet geniet-bier te zijn. Dankjewel Manny.

Geproefd door Mark Dermul op 08-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Jopen
Regio: Nederland
Fles: Jopen Meesterstuk 2017, Imperial Porter, Barrel Aged No 1 Bowmore, 33cl
Kleur: zwart
ABV: 12.5%

Cacao

Ik proefde zonet een op Bowmore vaten gerijpte barley wine van Emelisse en die beviel me enorm. Reden genoeg op deze Jopen Meesterstuk, eveneens gerijpt op Bowmore vaten en op een identiek alcoholpercentage gebotteld, in te schenken. Dit bier heeft maar liefst 365 dagen gerijpt op een Bowmore vat, dat kan al tellen, toch? In tegenstelling tot de Emelisse betreft het hier geen barley wine maar een Imperial Porter. Hij schenk ondoorzichtig zwart met een beige kraag die erg snel wegtrekt om een film van zo’n halve centimeter achter te laten. Ziet er best smakelijk uit.

Intense en romige neus op zeezout, chocoladepasta, flink wat aardse toetsen, zachte turf die zich vertaalt in een hint van rook en vers gebrande koffiebonen. Ruikt erg ‘zwaar’ als u begrijpt wat ik bedoel. Dit gaat op smaak wellicht een ‘maaltijd’ zijn.

De body is romig en op smaak is het plots helemaal anders dan op de neus. De aardse tonen worden hier vervangen door verse vijg, cacao en zoute drop. Gember en een hint van zout maken deze porter redelijk umami, maar de toets van Bowmore is ook onmiskenbaar, wat ik toejuich. Lekker, zeg. Maar wel boozy, als ik eerlijk mag zijn.

De afdronk is verrassend lang, donkerzoet en erg goed.

Wat een aangenaam bier is dit, zeg! Eentje om op het gemak van te genieten. Thx, Manny!

Geproefd door Mark Dermul op 03-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Emelisse
Regio: Nederland
Fles: Emelisse White Label, Barley Wine Bowmore BA, No 5, 33cl
Kleur: cola
ABV: 12.6%

Whiskybier

Weer zo’n barley wine van Emelisse in hun ‘White Label’ reeks, deze keer gebrouwen op 15 juli 2018 en verschenen in 2019 na de nodige rijping op Bowmore whiskyvaten. Hij schenkt roodbruin tot zwart – de kleur van cola, zeg maar – met een beige kraag dit snel wegtrekt, maar wel een visueel aangenaam kraag van zo’n 4mm op het bier laat staan. Ik proef hem op het moment dat ik me afvraag of de Amerikanen vandaag – election day – hun gezonde verstand nog eens gaan gebruiken…

De neus is erg aangenaam. Enerzijds krijg ik geroosterd brood en vers gezaagd hout, anderzijds rozijnen en frambozen, maar wel gewikkeld in een mooi geturfd dekentje. Zoeter dan verwacht, wat ik persoonlijk een voordeel vind. Hij is ook een tikkeltje umami, eerlijk gezegd. Gerookte ham, bijna. Ik zei het al: erg aangenaam.

Hij is lekker mondvullend en meteen zoetzuur op rode bessen en frambozen met een hint van pompelmoes sap, maar wat hier voornamelijk domineert is… de geturfde whisky. Die proef je hier echt en steekt met kop en schouders boven de andere smaken uit… en het is erg goed! Ondanks het relatief hoge alcoholpercentage komt deze niet echt ‘boozy’ over, maar wel romig en vol en bijzonder smakelijk – dorstlessend, zelfs.

De afdronk is eerder kort en donkerzoet.

Da’s een echt whiskybier. Verrassend drinkbaar en wat mij betreft de lekkerste White Label die ik al proefde van Emelisse (toegegeven, dat zijn er maar een handjevol). Bedankt, Manny!

Geproefd door Mark Dermul op 03-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Williams Brothers Brewing Company
Regio: Schotland
Fles: Ardbeg The Shortie, Smoky Porter, blik 330ml
Kleur: zwart
ABV: 6.2%

Moeras

Shortie is de naam van de Jack Russel van Ardbeg natuurlijk. Het hondje heeft een plek in bijna elke reclamecampagne en dus ook op het blik van deze porter, die speciaal gebrouwen werd om Wereldwaterdag (22/03) in de kijker te zetten. Niet minder dan 250 craft brewers doen hier aan mee via Brewgooder en zamelen geld in om waterprojecten in Malawi te ondersteunen. Drinken voor het goeie doel, wie kan daar op tegen zijn? Hij schenkt gitzwart met een hoge, beige kraag met kleine bellen die relatief snel gaan liggen om een mooie film op het bier achter te laten.

De Ardbeg is onmiddellijk herkenbaar op de neus in de vorm van aardse tonen, moeras, turf, teer en woodsmoke. De donkerzoete toffee en zoethout alsook iets wat me aan soyasaus doet denken geven dit bier onmiddellijk gewicht. Tot slot nog vers gebrande koffiebonen en een schijfje rosbief. Lekker.

De body is aan de lichte kant en toch smaakt hij romig. Espresso, zwarte bessensap, zoethout, geroosterd bruin brood. Maar ook kandijsiroop en borstbollen.

In de finish komt de turf opnieuw mooi naar voren, maar hij blijft koffie als hoofdmoot brengen.

Fijn dat de peat niet overheerst. Hier is een goeie balans bereikt. Dit lust ik wel. Je kon hem enkel in het Verenigd Koninkrijk kopen en ik had blijkbaar bovendien één van de laatste, want toen ik een uur later opnieuw probeerde te bestellen was hij al uitverkocht.

Geproefd door Mark Dermul op 01-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Ik werd onlangs gevraagd voor een interview over investeren in whisky. Of ik daar mijn licht eens op wou schijnen. Tuurlijk. Ik heb daar immers wel een mening over. Maar laten we wel wezen, mijn mening is precies dat: mijn mening.

Het interview werd afgenomen door Financus, een website die haar lezers gratis van informatie voorziet over betalen, investeren, lenen, sparen en verzekeren. Ze helpt dus bij het onderzoeken en vergelijken van tal van financiële producten, die u wegwijs kunnen maken in de financiële wereld.

De blogpost kan je hier terugvinden, inclusief onderstaande video die je via YouTube kan bekijken.

Alvorens de video te bekijken, raad ik aan om een flinke dram in te schenken. De video duurt immers zo’n 25 minuten. Ga er even rustig voor zitten!

Reacties welkom.

De ondertitel van dit leuke boek van Fernand Daquin luidt: ‘Alles wat je nog niet wist over The Water of Life’. Da’s flink tongue in cheek en dat merk je meteen als je begint te lezen. In onnavolgbare stijl geeft de 80-jarige Keeper of the Quaich in 111 kleine hoofdstukjes een aantal leuke weetjes mee.

Geloof me, zelfs de doorgewinterde whiskyliefhebber leert hier nog iets van. Fernand schrijft niet zozeer over het product of het proces zelf, maar wel over al wat daarrond gebeurt. En je gaat het ook onthouden, want Fernand doet het op een manier die je aan het lachen brengt.

Het enige puntje van kritiek, als ik mag, is het feit dat twee distilleerderijen foutief genoemd worden. Zo vergist Fernand zich in Bakery Hill uit Australië. Hij maakt er Bakerly Hill van (dus met een ‘r’ te veel). Dezelfde vergissing gebeurt enkele hoofdstukken verderop met Maker’s Mark. Ook daar sluipt er een ‘r’ te veel in en wordt het Marker’s Mark. Maar goed, dat is gauw vergeven.

Ik heb echt genoten van dit boekje en vind het een aanrader. Leuk geschreven, handig formaat, vriendelijk geprijsd.

Het Whisky Boek
subtitel: Alles wat je nog niet wist over The Water of Life
Fernand Daquin
Lannoo
Hardcover
384 pagina’s
ISBN 9789401469036
20 EUR

Distilleerderij: Aberlour
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Aberlour a’bunadh Batch 60, OB 2017
Kleur: brons
ABV: 60.3%

Fris & Zoet

Aberlour lanceerde niet zo gek lang geleden de a’bunadh Alba, gerijpt op bourbon casks, ter aanvulling (of is dat vervanging?) van de a’bunadh die exclusief op Spaanse sherryvaten rijpte. De laatste batch van de a’bunadh – batch 66 – verscheen in november 2019. Ik kon nog de hand leggen op een sample van batch 60 uit 2017, maar ik hou alvast water bij de hand.

Op de neus is deze een pak frisser en zoeter dan de vorige batch die ik proefde (batch 22 uit 2007) met flink wat rood fruit, maar ook pomme d’amour en gekonfijte appelsien. Een hint van chocolade en een flink herbale toets als van rottende plantenresten (geen off-note). Met water krijgt iets van vermolmd hout en verliest hij wat zoetigheid.

Lekker romig op de tong. Meteen flink wat karamel en rozijntjes, maar ook hoestsiroop en kalisse. Pas dan komen de fruitige toetsen door: sinaasschillen, gedoogde abrikozen, amandelen en pruimen. Pittig gekruid, hoor. Met water wordt hij scherper, meer uitgesproken.

De finish duurt lekker lang en gaat van citrusfruit naar noten en terug, om te eindigen in een toets van bittere, drogende eik.

Het is de 13^e batch die ik proef. Hoewel ik niet bijgelovig ben, vind ik dit toch één van de mindere goden – maar nog steeds een dijk van een whisky, hoor!

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 20-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Aberlour
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Aberlour a’bunadh Batch 22, OB 2007
Kleur: brons
ABV: 59.3%

Tabaksbladeren

Aberlour brengt al meer dan 20 jaar deze a’bunadh op de markt. ‘Van de bron’ is de betekenis. Ik heb al een tiental batches geproefd en ze liggen erg dicht bij elkaar qua smaakprofiel. Logisch, natuurlijk. Vandaag proef ik een vroege batch, die al meer dan 13 jaar geleden op de markt verscheen, namelijk in 2007.

Diepe sherry met donker fruit en rood fruit. Maar de neus heeft ook een verrassend zilt randje, hoewel dat erg snel wegtrekt. Tabaksbladeren domineren, gevolgd door blauwe druiven en veenbessen. Dan nog een handjevol hazelnoten. Het toevoegen van een theelepeltje water maakt hem iets minder zoet, maar offreert wel wat anijs. Dit is wederom een zeer aantrekkelijke neus.

Stevige aanzet en meteen flink pikant op kruidnagel, nootmuskaat en chili pepers. Dan volgt een flink zoete, bijna snoeperige toets van rode veters en ahornsiroop. Met water wordt hij romig en zoeter, maar eerder de donkere kant op. Denk drop en chocolade.

De afdronk is lang – erg lang – en zoet op rood fruit en iets van boterbollen. Gezouten karamel op het sterfbed.

Ik heb nog geen enkele a’bunadh geproefd die ik niet lekker vond. Da’s gewoonweg erg goed spul, ondanks  het feit dat het ongetwijfeld jonge whisky is. Wat een actieve vaten, zeg.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 20-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Watt Whisky
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Secret Highland 10 Year Old 2010/2020 Watt Whisky, 280 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 58.4%

Crowdfunding

Deze niet-nader-genoemde Highlander is een single malt, één van de eerste releases van de via crowdfunding opgerichte Campbeltown Whisky Company, met Mark en Kate Watt aan het stuur. Alles wat ik van Watt tot nu toe proefde was tiptop, dus ik ga er vanuit dat deze jonge malt ook in die categorie terecht zal komen.

Een erg waxy neus op nougat en marsepein, een karrenvracht aan vanille, Granny Smith, groene banaan, kweepeer confituur en meringue. Zure kruisbessen. Rauwe rabarber. Groots? Neen. Interessant? Zeker.

Onmiddellijk erg zoet en pikant op de tong. Hij blijft trouwens lekker waxy, ook op smaak. Er is van alles aan de gang. Gaat op en neer als een jojo van zoet naar zilt en terug, met een hint van turfrook en karton, bijenwas en citrusfruit.

De afdronk is erg goed, hoor. Lekker lang, pittig gekruid op kardemom, peper en zout en zelfs wat groene tuinkruiden, terwijl de rook – dit is echt wel geturfd, hoor! – langzaam optrekt. Op het sterfbed wordt hij zelfs even een vloeibaar ananassnoepje.

Lekker! Deze doet me in alle eerlijkheid nog het meest denken aan Clynelish. Maar niemand kan of wil me dat bevestigen.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Watt Whisky
Regio: Schotland
Fles: Blended Malt 19 Year Old 2001/2020 Watt Whisky, Sherry Butt, 630 bts
Kleur: vol goud
ABV: 44.9%

Ingetogen

Mark Watt doet met zijn nieuwe Watt Whisky wel wat stof oplaaien. Denken we maar aan de whisky’s die hij net bottelde in de eclectisch verpakte Electric Coo reeks. Ik proef vandaag één van zijn eerste releases, een blended malt van 19 jaar oud die op een sherry butt rijpte.

Oh, een verrassend minerale neus. Steentjes, kalk, gyproc en tabaksbladeren. Na enkele ogenblikken komen daar nog kersen en rozijntjes aan te pas, met een druppeltje balsamico er bovenop. Erg ingetogen, maar wel heel mooi. Als u zou aandringen, zou ik zweren dat er Macallan aan te pas gekomen is.

Olieachtig op de tong, met een onmiddellijke prikkel van zowel de alcohol als wat zwarte peper. Dan een explosie van kersensap, kandijsuiker en iets van leder. Stout? Het bier, bedoel ik dan. Hint van chocolade, weliswaar op de achtergrond. Minder subtiel dan de neus deed vermoeden. Sappig doch licht drogend.

De middellange finish offreert een panoplie aan gedroogd fruit – dadels, rozijntjes – alvorens de tannine je mond helemaal droog zet.

Het is bijna onmogelijk om dit niet lekker te vinden. Een typische Kerstdram. Zo’n 115 EUR, maar je gaat wel rap moeten zijn om hem nog te vinden.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Op 16 januari was ik te gast op de virtuele verjaardagstasting van Tom De Greyt. Uit zijn erg uitgebreide barkast mochten we niet minder dan 8 mooie samples kiezen en ik maakte van die gelegenheid gebruik om 8 whisky’s van de Scotch Malt Whisky Society bij elkaar te sprokkelen. Die zijn meestal erg apart, vaak bijzonder lekker en steeds op vatsterkte.

Het gebeuren moest begrijpelijkerwijs online doorgaan, want we zijn nog niet van het coronavirus verlost, natuurlijk. Dat maakte het daarom niet minder gezellig, hoor. Want het was geen tasting waarbij enige vorm van protocol diende gevolgd te worden. Immers, alle deelnemers hadden andere samples. Dus het was niet zozeer de bedoeling om dezelfde whisky te proeven, maar een erg gezellig samenzijn, alsof je samen aan tafel zit en gewoon de ene fles na de andere aan elkaar doorgeeft en ondertussen een babbeltje slaat.

Dat gezegd zijnde kon ik het toch niet laten om mijn samples – na de tasting – nog eens aan de lippen te zetten en deze – weliswaar korte – tasting notes te schrijven.

Cambus 29 Year Old 1990 SMWS G8.14 Rum-soaked Tea Leaves – 56.4%

Gebakken banaan en kokosnoot met een karrenvracht aan vanille; wat een heerlijke neus. Aangevuld met vers afgereden gras en iets van witte wijn, zelfs. Pas op smaak krijg ik iets rumachtigs door, maar van de theebladeren geen spoor. Neemt niet weg dat dit één van de betere Cambus grains is die ik al proefde. De afdronk is simpelweg outstanding. Ik ben alvast met een klepper gestart. 88/100

Glenlossie 25 Year Old 1992 SMWS 46.68 The Inner Light – 53.9%

Glenlossie is een distilleerderij die niet zo vaak op mijn radar verschijnt, maar deze is wel goed. Een neus die barst van appels en peren, honing en vanille. Erg toegankelijk. Erg zoet en bijna snoeperig op gekarameliseerde appels, vijgen en honing, maar ook een brutaal pepertje. Een tikkeltje in your face. De afdronk doet wat old school aan, wat ik dan weer erg prettig vind. 86/100

Dailuaine 10 Year Old 2008 SMWS 41.115 Scottish Lemon Preservation Society – 62.4%

Een mooie, heldere, licht florale en fris fruitige, speelse neus op wit fruit, heidebloemen en citroensorbet. Zalig. Op smaak kan hij de belofte van de neus niet helemaal waarmaken, maar het blijft wel een speelse, jonge malt met frisse toetsen. Wordt wat snoeperig. Het ABV laat zich wel gelden. Dit is een flinke trap tegen de tanden. De lange, zacht gepeperde afdronk wordt een tikkeltje snoeperig. Leuk! 85/100

Speyburn 10 Year Old 2009 SMWS 88.22 Banana Split with Sprinkles – 53.8%

Babyadem, fruitpap, dat komt als eerste naar voren in de neus van deze leuke malt. Wordt een beetje weeïg op pruimenconfituur, fermenterende druiven en kweepeer. Op smaak wordt het zoete fruit onmiddellijk bijgetreden door zachte houtkruiden en wat gezouten karamel. Melkchocolade treedt bij. Snoeperig zoet. Lange, licht drogende afdronk. Het was even wennen, maar aan het einde van de sessie was ik toch overtuigd. 85/100

Inchmurrin 15 Year Old 2004 SMWS 112.53 Sophisticated Seductive Sazerac Cocktail – 56.6%

Ik krijg steeds meer respect voor de veelzijdige Loch Lomond Distillery, moet ik bekennen. De belachelijk complexe benaming doet mijn haren overeind komen, net als de eerste snuif. Karton is mijn deel. Maar geef hem vijf minuten om te ademen en hij wordt heel erg mooi. Zachte toetsen van rood en donker fruit, melkchocolade, peper, een zacht bittertje en iets floraal. Op smaak is hij betrekkelijk alcoholisch, lekker zoet en funky. Ja, hier is een hoek af (da’s misschien het Limousin wijnvat waarop hij rijpte), maar dat maakt hem net zo leuk. Lange, kruidige afdronk. 84/100

Glentauchers 10 Year Old 2007 SMWS 63.47 Melt-in-your-mouth Mint – 60.9%

Ah, Glentauchers… Weer zo’n nobele onbekende. Een fris fruitige neus op appels, perzik en vanille. Weinig uitgesproken, niks speciaals en toch compleet foutloos en uitnodigend. Op smaak wordt dat extra in de verf gezet: wit fruit (appels, peren), perzik en vanille opnieuw, maar besprenkeld met witte peper. De alcohol brandt een beetje. Pas in de afdronk krijg ik wat munt en chocolade. After Eight, zeg maar. Lekker, hoor. Onderschat, wellicht. Ik hou hier van. 86/100

Glenallachie 7 Year Old 2011 SMWS 107.16 Truly a fairy tale – 67.0%

Dit is nog maar mijn 12^e Glenallachie. Een minder bekende distilleerderij die sinds kort – onder leiderschap van levende legende Billy Walker – weer furore maakt. Dit is een jonge krachtpatser (67%!) die op een butt rijpte. De neus vertoont wat Christmas cake met gekonfijte rood fruit, hard candy, kandijsiroop en aardbeienconfituur. Er zit zelfs een umami kantje aan, waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. Mijn tanden vallen bijna uit mijn mond als ik deze proef. Mierzoet en hoogalcoholisch. My god! Karamel, meringues, hazelnoten, nootmuskaat en rode-veter-snoep. Maar wat een krachtpatser. Dat resulteert dan ook in een lange, prikkelende en drogende afdronk die me naar een glas water doet grijpen. Machtige malt. 86/100

Clynelish 8 Year Old 2011 SMWS 26.153 Smashing Apples – 58.4%

Als wat je proeft één van je geliefde malts is, dan bestaat de kans dat je hem herkent. Dat was voor mij het geval met deze Smashing Apples (het was trouwens de enige malt vanavond waarvan  ik een idee had welke het zou kunnen zijn). Op de neus een karrenvracht aan appelmoes en bijenwas, gevolgd door kumquats en limoen, zachte kamillethee en lychee. Hmmm… Lekker waxy op de tong, fris op kersenthee, aangevuld met gezouten karamel, kinine en iets van snuiftabak. Een zacht bittertje en pepertje geven hem wat punch. De afronk is lekker lang, licht bitter van de eik. Apple crumble op het sterfbed. Is er eigenlijk slechte Clynelish? Ik geloof het niet. 87/100

Lekker spul zeg! En bovendien van genoten in goed gezelschap. Ik neem de uitnodiging van Tom graag aan om er volgend jaar – hopelijk in levende lijve – weer bij te zijn.

Bedankt, Tom!

May the Malt be with you!

Na de single cask release gebotteld voor China in 2017 (dat heel wat voeten in de aarde had om een fles tot in België te krijgen) is er in 2018 een single cask gebotteld voor Singapore. Hoe dat in België geraakt is, is te gek voor woorden. Nadat ik er achter gekomen was dat de fles bestond, plaatste ik een hulpkreet op Facebook. Keith Chong uit Singapore liet meteen weten dat hij wel kon helpen en Davide Romano – ja, de man van Valinch & Mallet waarmee ik al enkele jaren bevriend ben – liet verstaan dat hij naar Singapore ging vertrekken. Ik bracht beide samen en Davide speelde smokkelaar koerier om de fles naar Europa mee te brengen. Met het corona-debacle duurde het nog maanden voordat de fles ook effectief in mijn verzameling terecht kwam, maar het is uiteindelijk gelukt. Het betreft een Auchentoshan uit 1987 die maar liefst drie decennia lang op een sherry butt rijpe.

Distilleerderij: Auchentoshan
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Auchentoshan 24 Year Old 1990/2014, The Duchess, Shieldmaidens ‘Ylva’ – Bourbon Cask, 80 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 51.5%

Kruiwagen

Best of Wines (aka Best of Whiskies) is een online shop in Nederland die heel af en toe – echt wel héél af en toe – een whisky bottelt onder eigen label. De fles die ik vandaag proef is hun in 2014 gebottelde Auchentoshan uit 1990, slechts 80 flessen sterk. Op het label prijkt trots ‘cask selected by Luc Timmermans’ – aka Mr Glenfarclas. Bij The Duchess hebben ze nog maar 4 releases op hun actief! In de zogenaamde Shieldmaidens reeks zitten er drie. Een Auchentoshan 1990 ‘Ylva’, een Glenrothes 1996 ‘Lagertha’ en een Ardbeg 1991 ‘Malin’, allemaal vrouwen van bekende Vikingstrijders. Ik beken dat deze release mij was ontgaan en ware het niet dat een whiskyliefhebber uit Nederland mij hierop attent had gemaakt, ik had ‘m nooit aan de verzameling kunnen toevoegen – dus dankjewel, Gwen uit Twente.

Zijdezachte neus op marsepein, een kruiwagen vol gras en groene thee met een enkel schijfje limoen. Hint van witte chocolade en perzik uit blik. Blind zou je aan een Ier kunnen denken.

Mooie body. Verrassend kruidig op eik, kruidnagel en een beetje witte peper. Eerder atypisch, want niks van citrusfruit (nou, ja, een vage hint van limoen), iets van groene banaan en perzik, maar vooral gras en groene thee. Iets van menthol en een vleugje vanille. Maar wel erg licht geheel. Mist wat uitgesproken karakter, moet ik bekennen. Maar op smaak is hij veel interessanter dan de neus deed vermoeden.

De afdronk is middellang en vertoont nu iets meer fruit in de vorm van peer, limoen en zelfs een enkele zespri. Hij blijft bovenal grassig. De afdronk is overigens zijn beste onderdeel!

Eerder atypische, stille vennoot, als u het mij vraagt, maar ik lust dit wel. Vooral de finish kon me erg bekoren.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-11-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Malts of Scotland – de Duitse onafhankelijke bottelaar – heeft in zijn warehouse nog een prachtig sherry hogshead gevonden dat in 2000 werd gevuld met de triple distilled spirit van mijn favoriete
Lowlander. Deze Auchentoshan rijpte 18 jaar lang alvorens het vat nog 329 flessen op vatsterkte opleverde. Twee ervan kwamen mijn kant uit. Ik ben hier maar wat blij mee!

Distilleerderij: Auchentoshan
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Auchentoshan 20 Year Old 2000/2020, Malts of Scotland, Refill Sherry Hogshead #MoS20023, 283 bts
Kleur: amber
ABV: 51.5%

Kersensiroop

Ik heb er lang op moeten wachten, maar vandaag moest Billy – de vertegenwoordiger van Malts of Scotland in België – in Gent passeren en hij maakte van die gelegenheid gebruik een levering aan huis te doen bij de Toshan Man. Thomas Ewers, de sympathieke Duitse eigenaar van het in Paderborn gelegen Malts of Scotland, selecteerde een refill sherry hogshead dat maar liefst 20 jaar geslapen heeft met mijn favoriete Lowlander (oei, dat klinkt al een beetje Murraygate-achtig…) en werd dan op vatsterkte op de markt gebracht.

Op de neus krijg ik de klassieke delicate trekjes van Auchentoshan, aangevuld met mooie toetsen van kersensiroop en bloedappelsien. Wat Pomme d’Amour en een hint van zure matten – het snoepgoed – dat spreekt. Maar daaronder schuilt wel een vuil kantje van stopverf en zelfs een hint van rubber. Ik mag van geluk spreken dat dit niet domineert.

Op de tong manifesteert het rubber zich alvast niet. Nu krijg ik een romige, pikante en donkerrode malts over de lippen. Kersen met chocolade, Mon Chéri zeg maar, en het sap van bloedappelsien, aangevuld met kruidnagel en zachte gember. Tikkeltje zesty, ook.

In de afdronk komt de tannine naar voor, wat voor een licht drogend bittertje zorgt. Maar hij blijft alvast voldoende zoet om de balans te bewaren.

Een mooie Auchentoshan die – dankzij het feit dat het slechts om een refill vat gaat – zijn eigen DNA mooi tentoon kan spreiden.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).