WhivieBlog

Distilleerderij: Mannochmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Mannochmore 11 Year Old 2007/2019 The Ultimate Cask Strength, Hogshead #6682, 279 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 54.4%

Wijn op Steroïden

Mannochmore is één van de jongste distilleerderijen in Speyside, opgericht in 1971. Net als de vlakbij gelegen Glenlossie vormt Mannochmore een belangrijk onderdeel voor de bekende Haig blend. Het is tevens de distilleerderij waar de berucht zwarte whisky Loch Dhu vandaan komt. Maar vandaag proef ik een recente botteling van het Hollandse van Wees. Deze jonge Mannochmore rijpte 11 jaar op een okshoofd en werd op vatsterkte gebotteld. Ziet er uit als witte wijn.

Ruikt ook als witte wijn, als u het mij vraagt. Allemaal jong, dartel en fris. Lente in het glas: appeltjes, peren, bloemen, groene druiven, rozebottel en stekelbessen. Wat houtschaafsel. Een hint van vanille. Maar het moet gezegd: alles is heel eenvoudig en daardoor ook erg – sorry voor het woord – saai.

Ha! Hij proeft zelfs naar wijn. Dessertwijn, welteverstaan, en op steroïden. Het ABV maakt hem zelfs betrekkelijk scherp. Opnieuw appels, peren, een florale toets, maar met flink wat witte peper en een beetje te veel eik naar mijn gading.

De afdronk is zoeter dan verwacht, maar hij blijft scherp.

Uiteindelijk viel hij me beter mee dan de neus aanvankelijk beloofde, maar dat neemt niet weg dat het een erg eenvoudige, doordeweekse Mannochmore is. Ocharme 50 EUR, maar zelfs dat is te veel wat mij betreft. Bedankt, Benny!

82/100

Geproefd door Mark Dermul op 14-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Johnnie Walker
Regio: Schotland
Fles: John Walker & Sons Private Collection 2014, 8888 bottles
Kleur: goud
ABV: 46.8%

Geraffineerd!

Onlangs hoorde ik dat de Private Collection van Johnnie Walker niet verder gezet zal worden. Er zijn in deze reeks een aantal prachtige decanters verschenen, weliswaar allemaal met een erg hoog prijskaartje. De reeks werd gelanceerd in 2014 en laat ik nu net van die eerste release een sample hebben gescoord. Let’s see what all the fuss is about…

Hola! Een erg geraffineerde neus die in eerste instantie wat rook offreert die al snel wordt bijgetreden met subtiele toetsen van pruimenlikeur, gekonfijte appelsienen, gember en een karrenvracht aan noten (denk amandelen en paranoten). Granny Smith appels in een stoofpotje, besprenkeld met kaneel, drijvend in zoete boter. Erg elegant, hoor.

Prima mondgevoel. Bijna stroperig, zelfs. Onmiddellijk peaty, pikant gekruid met veel gember en flink wat tannine. Maar geen zorgen, je gaat geen bekken trekken, want dit wordt onmiddellijk verzacht door biscuit, karamel en gedroogde vruchten. Abrikozen en appelsienen. Op de achtergrond nog steeds de appeltjes en wat vanille. Geblakerde eik. Ja, geraffineerd is het juiste woord.

De afdronk is lang, pittig en bitterzoet op stekelbessen en karamel. Hij blijft rokerig tot de dood.

Ge-wel-dige blend! Als hier geen Caol Ila in zit, eet ik mijn onderbroek op (tenzij het Port Ellen is, maar dat lijkt me sterk). Ik zeg het niet graag al te luid, maar ik krijg steeds meer respect voor dit huis… Alleen jammer dat hun echt goede spul zo duur is, want anders haalde ik er zeker meer van in huis.

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Johnnie Walker
Regio: Schotland
Fles: Johnnie Walker Odyssey, Rare Triple Malt, b. 2013
Kleur: koper
ABV: 40%

Odyssee

In 2013 ging het luxejacht van Johnnie Walker – de Voyager – de wereld rond om deze Odyssey te promoten. Deze release werd door Master Blender Jim Beveridge samengesteld met slechts 3 single malts om de aroma’s en sensatie van een lang vervlogen tijdperk te evoceren. Hij is gebaseerd op een recept van Sir Alexander Walker, de kleinzoon van oprichter Johnnie, die in 1932 op de proppen kwam met de Swing. Ook deze fles komt in een prachtige kristallen decanter is behoort tot het luxe-segment van het huis. Reken op zo’n 800 EUR. Prachtig kleurtje, hoor.

Zalige, rijke, luxueuze neus die barst van de donkere honing, overrijpe banaan, gedroogde abrikozen, colaflesjes (de snoep, uiteraard) gember- en zandkoekjes. Groene kruiden, rode bessen, een druppeltje balsamico en wat munt op de achtergrond.

De body is wat aan de lichte kant, maar de smaakexplosie die volgt maakt dat allemaal goed. Gemberkoekjes, appelsienmarmelade, pruimtabak, karamel en een tikkeltje turf. Espresso naar het einde toe. Alles in een zijdezachte combo die je smaakpapillen verleidt.

De afdronk is middellang, zwoel zoet en drogend met wat turf op het sterfbed. Geweldig!

Een odyssee is een zware, lange tocht (uit het klassieke Griekse dichtwerk van Homeros waarin Odysseus tijdens een barre, lange reis op de proef wordt gesteld door de goden), maar dat kan je van deze whisky niet zeggen. Dit was een plezierig zeiltochtje van de eerste tot de laatste druppel. Vakmanschap.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Johnnie Walker
Regio: Schotland
Fles: Johnnie Walker 18 Year Old Gold Label, b. 1990
Kleur: goud
ABV: 43%

Guimauve

Ah, een oudere editie van Johnnie Walker Gold Label, wat betekent dat het de versie is waar nog belachelijk veel Clynelish in gegaan is. Mijn vriend Arno was op zoek naar zulk een fles, ik scoorde ze voor hem via een veiling en mijn ‘commissie’ was een gulle dram.

Een interessante mix van bijenwas, honing, arendsvaren en guimauve met een zacht metalige toets, alsof hij uit blik geschonken werd (maar géén off-note), bereikt mijn neusvleugels. Hint van meloen, banaan en iets floraal. Paardenbloem? Zachte toets van gember en nootmuskaat, nog zachtere toets van kaneel. Woodsmoke! Ik beken dat hij jonger ruikt dan zijn 18 jaar, maar het is wel erg lekker, hoor.

Zalig mondgevoel, lekker waxy wat Clynelish als hoofdverdachte aanwijst. Honing, peper, karamel, appels en peren, ahornsiroop, meloen. Opnieuw nootmuskaat en iets van venkelzaad. Biscuit en vanille. En er zit ongetwijfeld een geturfde malt tussen, want er is een discreet, maar geweldig spoortje rook te detecteren. Dit is toch wel intens en erg interessant.

In de middellange afdronk komt de zoetigheid eerst, maar al snel volgen licht drogende tannine van subtiele eik.

Wie zei ook alweer dat JW geen goed spul heeft? Proef deze maar eens! En omdat hij zo verdomd lekker is, heb ik op de volgende veiling voor mezelf ook een fles van dit spul op de kop getikt, gebotteld in dezelfde periode. Hoera!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Ik ben al langer fan van de bottelingen van BYOB-C (spreek uit ‘biopsy’). Naast hun eerste reeks ‘Lads of Lobland’ en de nog lopende tweede reeks ‘Mobsters on Mopeds’, hebben ze ook al een paar ‘one-offs’ gebotteld. Ik denk maar aan hun Mortlach 2002 ‘Visit Lobland’ of hun Strathearn 2015 op PX vat. Ziehier hun derde specialleke, een Secret Speyside single malt van 25 jaar oud, waarbij BYOB-C niet langer Bring Your Own Bottle Club betekent, maar Build Your Own Bearded Commando, met een geweldig origineel label met daarop een GI Joe figuurtje van eigen bodem.

Bottelaar: BYOB-C
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Secret Speyside 25 Year Old 1994/2019, BYOB-C, 45 bts

Kleur: amber
ABV: 51.9%

GI Joe

Ik ben al langer fan van de bottelingen van BYOB-C (spreek uit ‘biopsy’). Naast hun eerste reeks ‘Lads of Lobland’ (8 fantastische bottelingen) en de nog lopende tweede reeks ‘Mobsters on Mopeds’ (reeds 5 toppers), hebben ze ook al een paar ‘one-offs’ gebotteld. Ik denk maar aan hun Mortlach 2002 ‘Visit Lobland’ of hun 3-jarige Strathearn 2015 op PX vat. Ziehier hun derde specialleke, een Secret Speyside single malt van 25 jaar oud, waarbij BYOB-C niet langer Bring Your Own Bottle Club betekent, maar Build Your Own Bearded Commando, met een geweldig origineel label met daarop een GI Joe figuurtje van eigen bodem.

Heerlijk fruitige neus – tegelijk lekker waxy – op rozijnen, abrikozen, kruisbessen, nougat, ahornsiroop, gepofte kastanjes en gesuikerde amandelen. Hij heeft tevens een mooi herbaal kantje als van hooi of varens. Naarmate je hem even laat staan, krijgt hij zelfs een snoeperig kantje als van popcorn met karamel. Het ABV laat zich gelden door middel van een kleine prikkel in de neus.

Ook in de mond is hij waxy en best pikant op kruidnagel, nootmuskaat en een beetje zwarte peper. Maar het fruit prikt daar mooi doorheen met golven van gekonfijte appelsien, groene druiven, stekelbessen en het sap van abrikozen en nectarines. Dit is een vloeibaar dessertje!

De finish is lang, warm, kruidig en drogend.

Uitstekende vatkeuze van de commando’s, hoor! Enerzijds kost dit juweeltje slechts 129 EUR, maar anderzijds zijn er helaas maar 45 flessen beschikbaar. Je zal je dus moeten reppen!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 11-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Banff
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Banff 18 Year Old 1980/1998 Chieftain’s Choice, Ian Macleod
Kleur: goud
ABV: 43%

Pak Papier

In tijden van COVID-19 is toiletpapier wellicht nog net iets moeilijker te vinden dan single malt van Banff, wat verklaart dat het ook nog maar de 8^e is die ik proef. Deze Speyside distilleerderij sloot de deuren reeds in 1983 en is ondertussen afgebroken. Er is zelfs maar één officiële botteling, de 21-jarige uit 1982 in de Rare Malts Selection. Deze fles van Chieftain’s Choice verscheen reeds in 1998, dik tien jaar voordat ik besloten had om een blog te beginnen. Ik durf het daarom gerust om meer dan één reden liquid history noemen.

Hoewel de neus eerder gesloten begint, loont hij zeer de moeite om geduld te oefenen. Hij wordt lekker waxy op honing, peren, bijenwas en een vers pak papier. Kinine, suikerspin, ananas, grapefruit en iets van zilverpoets. Lijkt wel een mix van Bladnoch en Clynelish, echt waar. Erg clean en lekker.

Zacht op Turks Fruit met een tikkeltje peper, aangevuld met kristalsuiker, abrikozen, mango en pompelmoessap. Druivenpitten voor een bittertje, maar hij wordt nooit houterig, wat ik eerder met Banff al wel eens voorhad. Er zit een snoeperig kantje aan, ook. En hij heeft iets stoffigs, old school, wat me wel aanstaat.

De afdronk is middellang, snoeperig op gekonfijte abrikoos met een lichte kruidigheid en absoluut heerlijk.

Ja, dit was een kleine tijdbom. Komt traag op gang, maar wat een mooie afdronk!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 15-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Balmenach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Images of Tomintoul Carrbridge Packhorse Bridge, b. 2019, Malts of Scotland, 1ft Fill Tawny Port Cask, 359 bts
Kleur: goud
ABV: 53.2%

Blindganer

Deze fles van Malts of Scotland heet ‘Images of Tomintoul’, wat je ongetwijfeld op het verkeerde been zet. De Tomintoul Distillery ligt natuurlijk wel in de buurt, maar op zo’n 40 kilometer. Dichterbij, op zo’n 22 kilometer, vind je de Balmenach distilleerderij en daar komt deze malt vandaan! Het betreft een portovat dat 359 flessen op vatsterkte opleverde. Balmenach is een distilleerderij die niet vaak passeert op mijn blog. De laatste keer was zelfs in de zomer van 2015, toen ik de door Manny en mezelf gebottelde Save Lars Whisky III op de markt bracht. Da’s al bijna vijf jaar geleden, stel je voor! Eens benieuwd hoe de spirit zijn tijd in dit vat doorstaan heeft.

De whisky is een puur snoepje op de neus. Ik bedoel dat niet als beeldspraak omdat hij zo mooi is – helaas is hij dat niet – ik bedoel dat erg eufemistisch. Hij ruikt namelijk echt naar snoep. Boterbabbelaars, Werther’s Echte, rode schoenveters, supermanlogo’s, karamel. En rood fruit dat het een lieve lust is. Maar het is allemaal een beetje te veel van het goede, als u het mij vraagt. En als u zich de moeite getroost van drie minuten of lange te nosen komt je helaas ook enkele off-notes tegen die in eerste instantie wat gecamoufleerd bleven. Babyadem, versuikerde chocolade en plastic zakjes in de fik! Hmmm, dit is helaas niet mijn ding.

Op smaak is hij simpelweg zuur! Wat is dat hier allemaal?! Erg pikant op kruidnagel, flink alcoholisch en gewoon niet lekker. Het rode fruit is hier nog amper waarneembaar, de zoete snoeperigheid volledig in de verdrukking. Ik lijk wel te likken aan een rotte appelsien. Bah!

De afdronk is helaas middellang, zoetzuur en warm.

Of het ligt aan mij, of mijn fles was niet oké… of Malts of Scotland heeft één van zijn weinige blindgangers gebotteld.

70/100

Geproefd door Mark Dermul op 14-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Deze fles van Malts of Scotland heet ‘Images of Tomintoul – Carrbridge Packhorse Bridge’, wat je ongetwijfeld op het verkeerde been zet. De Tomintoul Distillery ligt natuurlijk wel in de buurt, maar op zo’n 40 kilometer. Dichterbij, op zo’n 22 kilometer, vind je de Balmenach distilleerderij en daar komt volgens mij deze malt vandaan!

Distilleerderij: Balblair
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Balblair 1975, OB 2007, Spanish Oak Ex-Sherry Casks, 3.000 bts
Kleur: brons
ABV: 43%

Verlaten Bloemenzaak

Onlangs is Balblair van haar Vintages afgestapt en terug overgeschakeld naar malts met leeftijdsaanduiding. Wij proeven vandaag nog een oudere botteling, uit 2007, met een Balblair gestookt in 1975. Deze malt is dus 31 of 32 jaar oud, wat natuurlijk ook het prijskaartje van 450 EUR verklaart, hoewel je al goed zal moeten zoeken om nog een fles te pakken te krijgen.

Bitterzoete neus met flink wat herbale toetsen. Ik sta in een verlaten bloemenzaak, een week na het uitbreken van het coronavirus, waar de verwelkte boeketten dringend in de vuilbak dienen gesmeten. Deze off-note blijft tergend lang in mijn glas hangen (en neen, het ligt niet aan mijn glas, zeker weten). Na veel geduld krijg ik sigaren, kersen, Sevilla appelsienen, leder en Coca-Cola snoepjes.

De body houdt het midden tussen water- en olieachtig. Gelukkig is het nu allemaal zoet en kruidig zonder enige off-notes. Tabak, zwarte bessen, perzik, mokka, appelcake, rozijnen, zoethout en nootmuskaat. Iets te veel tannine naar mijn gading, waardoor hij licht bitter wordt.

De afdronk is middellang, erg kruidig en na een erg zoete start op rabarber en perzik, wordt hij bitter en droog op eik, peper en nootmuskaat.

Ik had hier echt hoge verwachtingen van, maar naar mijn mening heeft deze veel te lang op vat gezeten.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 15-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Balblair
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Balblair 12 Year Old Discovery, b. 2018, Gordon & Macphail, bourbon cask
Kleur: zonlicht
ABV: 43%

Milde Mineralteit

Enkele jaren geleden introduceerde Gordon & Macphail de Discovery reeks, waarin ze jonge en betaalbare malts bottelen op drinksterkte. Deze 12-jarige Balblair rijpte op een bourbonvat. Mijn gabber Pat stuurde me een sample op.

Lieflijke, lentefrisse neus op appeltjes en ananas. Groen gras met een milde mineraliteit (oh, wat hou ik toch van alliteraties). Citrus en zoethout. Floraal, ook. Delicaat. Maar eenvoudig tegelijkertijd.

Op smaak is hij eerder bitterzoet met flink wat tannine van de eik die de zachte, fruitige toetsen van de neus volledig overstemmen. Witte peper is luider dan het fruit en da’s jammer. Hierdoor verliest hij zijn lentefrisse karakter dat de neus beloofde. Midpalate wordt hij erg floraal, neigend naar zeep, wat me een beetje tegenvalt.

De afdronk is eerder kort, begint zoet en gepeperd, om dan wat bitter en droog te eindigen.

Zo rond de 50 EUR, wat een faire prijs is. Een moderne kaarterswhisky. Dankjewel, Pat.

80/100

Geproefd door Mark Dermul op 15-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Balvenie
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Balvenie 26 Year Old A Day of Dark Barley, OB 2019, 1^st Fill Bourbon cask #6856
Kleur: licht goud
ABV: 47.8%

Gifgroene Grappa

De derde botteling in de Balvenie Stories reeks is een single cask en nog wel eentje van 26 jaar oud ook. Je moet er wel een kleine 1.000 EUR voor over hebben. Volgens de legende kreeg de distilleerderij een lading donkere, geroosterde malt geleverd in 1992. Ze gingen er met gemengde gevoelens mee aan de slag. Toen een daarvan in 2006 op de markt kwam als 14-jarige Roasted Malt, wisten ze dat ze een topwhisky in handen hadden. Maar enkele vaten werden achter de hand gehouden en daarvan is dit zo eentje dat gebotteld wordt onder de noemer A Day of Dark Barley.

Erg lichte neus die onmiddellijk de kleur gifgroen in mijn geestesoog doet verschijnen. Doet wat aan grappa denken, moet ik zeggen. Groene druiven, kokosnoot, brioche, houtschaafsel, papaya en onrijpe ananas. Limoensap, kalk en handzeep.

De body is licht olieachtig op limoen, druiven, kiezelsteentjes en flink wat kiwi. Doet me even aan Kilkerran denken, hoe vreemd is dat?

De afdronk is verrassend kort op citrus, schil incluis, en een heel klein beetje witte peper.

What is the fuss all about? Dit is goed, hé, maar in alle eerlijkheid weinig speciaals en zijn prijskaartje absoluut niet waar. Maar ja, wie ben ik?

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 15-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Balvenie
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Balvenie 14 Year Old The Week of Peat, OB 2019
Kleur: licht goud
ABV: 48.3%

Caolvenie

Vorig jaar lanceerde The Balvenie een reeks ‘The Balvenie Stories’, bestaande uit drie bottelingen: de 12-jarige The Sweet Toast of American Oak, de 14-jarige The Week of Peat en de 26-jarige A Day of Dark Barley. Ik proef de 14-jarige geturfde, die een prijskaartje van 65 EUR meekreeg. Balvenie stook maar één week per jaar met geturfde mout, vandaar de naam van deze botteling.

Snij een pas gerijpte banaan in schijfjes, knijp daarover een sappige citroen uit, verkruimel enkele hazelnoten, gooi er een vanille stokje bij en een lepeltje acaciahoning en wikkel dat in een jasje van turf en schudt het door elkaar in een jute zak et voilà: de neus van deze Balvenie. Kon zomaar een jonge Caol Ila zijn, wat mijn manier is om te zeggen dat ik dit zeer aangenaam vind.

Hij is lekker olieachtig en onmiddellijk zacht gerookt met Brusselse wafel, vanille, noten, citrusschillen en zelfs een zilt randje. Stokvis! Dit is erg lekker (en ja, hij doet me weer aan mijn favoriete Ileach denken, so what?).

De afdronk is heerlijk lang op zwarte peper, citrus en rook, met een zoete bubblegummy toets op het sterfbed.

Liefhebbers van Balvenie zullen dit misschien een vreemde malt vinden – want natuurlijk erg atypisch – maar liefhebbers van een peaty dram zullen hier duimen en vingers bij aflikken.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 15-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Benromach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benromach 19 Year Old 1978/1998 Rare Malts Selection
Kleur: vol goud
ABV: 63.8%

Klasse

De Rare Malts Selection is een reeks bottelingen – gestart in 1995 – van de voorloper van het huidige Diageo waarin single malts werden uitgebracht van voornamelijk gesloten of afgebroken distilleerderijen, maar het succes van de reeks noopte de eigenaars ook uit te breiden naar andere distilleerderijen. Alle whisky’s waren tussen de 18 en 30 jaar oud, allen gestookt tussen 1969 en 1981. In de reeks vind je Aultmore, Benrinnes, Blair Athol, Brora, Cardhu, Millburn, Linkwood, Teaninich en nog veel meer. Dankzij het succes van de reeks – die in 2000 voor het laatst verscheen – lanceerde Diageo de jaarlijkse Special Releases. Wij grijpen nog even terug naar een Benromach uit 1978 die in 1998 verscheen op een vatsterkte van 63.8%.

De neus is betrekkelijk old school met duidelijke sherryinvloed, maar in eerste instantie toch vooral moutig met wat kokosnoot en houtlijm, bloedappelsien en kaneel. Subtiele rook, dat moet wel van het vat komen. Het fruit is eerder van de gedroogde variant, terwijl ook een toets van abrikozenconfituur en wat geraniums. Licht rottende plantenresten ook, maar storen doet het niet. Wat me verbaast – zeg maar aangenaam verrast – is dat je absoluut niet zou zeggen dat hij op zo’n duivels hoog alcoholpercentage zit.

Ook op smaak is hij verduiveld mild. Je krijgt heel even een prikkel van de alcohol, maar die wordt al snel omgezet in fantastische smaken. Snoeperig zoete ananas, grapefruit, rode appels en sappige peren. Meer Europees dan tropisch fruit. Midpalate laat het ABV zich toch gelden met een iets drogere toets en wat woodsmoke (kan ook zo maar een beetje turf zijn, wie zal het zeggen?). Maar agressief wordt hij nooit, ook al vertoont hij plots wat astringente chili pepers. Groots.

De afdronk is behoorlijk lang, drogend op oude eik, nootmuskaat en tabak. Een toets van menthol op het sterfbed.

De neus was oké, maar op smaak komt hij echt tot zijn recht. De finish is echter het beste van deze Benromach. Klasse!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 12-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Benromach
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benromach 10 Year Old, OB 2017, bourbon & sherry casks
Kleur: goud
ABV: 43%

Meerwaarde

In 1993 nam onafhankelijk bottelaar Gordon & Macphail de terreinen, gebouwen en installaties van Benromach over, werken er vier jaar aan om ze te moderniseren zodat alle productie door één man kan worden overzien en in 2004 bottelen ze al hun eerste single malt. Wij grijpen even terug naar een klassieker, zijnde hun bestseller Benromach 10 Year Old. Pat bezorgde me een sample van een fles die op 25 mei 2017 werd afgevuld. Voor mij was het al tien jaar geleden dat ik deze nog geproefd had, stel je voor!

Heerlijk gelaagde neus op herfstbladeren, cacaopoeder, pomme d’amour, schil van kiwi, droge eik en zachte woodsmoke. Er zit ook een zilt randje aan en iets van een smeulend haardvuur. Dit is erg lekker en fris met een erg fruitige toets. Maar na enkele ogenblikken wordt het pas echt interessant. Dan krijg ik nog iets van tekenkrijt, pompelmoes en… stopverf. Maar in die mate dat het echt een meerwaarde is.

Hij heeft een goeie body, bitterzoete aankomst met heel wat fruit, maar de rokerigheid die ontwikkelt is simpelweg subliem. Doet me zelfs een beetje aan Springbank denken, kan je nagaan! Vers afgeknipte tuinkruiden gaan hand in hand met honing en bijenwas, terwijl een licht bittere toets als van assen alles extra benadrukken. Sterk hoor.

De afdronk is middellang en harmonieus, maar de nadruk ligt nu wel op de sherryvaten in de mix. Mooie mineraliteit op het sterfbed.

Dit blijft toch één van de meest allround entry level malts, hoor. Ocharme 40 EUR. Niet twijfelen, meepakken en genieten! Merci, Pat.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 12-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

‘Hey, Mark, ik heb een Blair Athol bij. Ik vroeg me af of je deze al geproefd hebt.’ Ik beken, met meer dan 4500 whisky’s op mijn palmares weet ik zulks niet van buiten. ‘Ik zou eens moeten kijken op mijn website,’ zeg ik. ‘Daar staat hij niet op,’ verklaart Benny, die de fles verwachtingsvol met nog een flinke rest voor mijn neus houdt. ‘Dan heb ik ‘m nog niet geproefd,’ neem ik de fles in dank af. Dat restje gaan we nu baas maken en ons palmares aanvullen.

Distilleerderij: Blair Athol
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Blair Athol 10 Year Old 2007/2018, Signatory Vintage, 2 bourbon hogsheads 2294 & 2295
Kleur: witte wijn
ABV: 43%

Eenvoudig

‘Hey, Mark, ik heb een Blair Athol bij. Ik vroeg me af of je deze al geproefd hebt.’ Ik beken, met meer dan 4500 whisky’s op mijn palmares weet ik zulks niet van buiten. ‘Ik zou eens moeten kijken op mijn website,’ zeg ik. ‘Daar staat hij niet op,’ verklaart Benny, die de fles verwachtingsvol met nog een flinke rest voor mijn neus houdt. ‘Dan heb ik ‘m nog niet geproefd,’ neem ik de fles in dank af. Dat restje gaan we nu baas maken en ons palmares aanvullen. Veel bleker dan dit is schier onmogelijk, dus moet wel refill zijn.

De neus is een onschuldige mix van appels, peren en verschaalde pils (geen off-note), vanille, karamel en een snuifje witte peper. Heel rechttoe-rechtaan en heel eenvoudig, maar daar is niks mis mee.

Op smaak is deze al even eenvoudig. Vanille, appels, wat karamel en zoete mout. De witte peper geeft hem een beetje punch en ik prijs me gelukkig dat deze op 43% zit. Op 40% was deze malt wellicht gedegradeerd tot appelsap. Klinkt streng, ik weet het, maar u begrijpt wat ik bedoel.

De afdronk is middellang, maar biedt niks nieuws.

Als je op zoek bent naar een brave malt om een zorgeloos kaartavondje met vrienden door te brengen, schaf je dan gerust deze aan. Met een prijskaartje van amper 40 EUR is dit geen miskoop.

79/100

Geproefd door Mark Dermul op 16-02-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Blair Athol
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Blair Athol 28 Year Old 1988/2017, Cadenhead’s Small Batch, 2 bourbon hogsheads, 306 bts
Kleur: goud
ABV: 53.6%

09

Walnoten

Blair Athol begon zijn carrière in 1798 als de Aldour Distillery, genoemd naar de Allt Dour Burn, wat zoveel betekent als de ‘oude beek van de otter’. Deze beek voorziet vandaag de dag de distilleerderij nog steeds van productiewater. Sinds 1998 is ze eigendom van Diageo en produceert ze zo’n 2.8 miljoen liter spirit per jaar. Het overgrote deel gaat naar de blenders – met Bell’s op kop – maar ook onafhankelijke bottelaars lusten er wel pap van. Cadenheads bottelde deze 28-jarige uit 1988 op vatsterkte in 2017.

Het eerste waar ik aan moet denken als ik mijn neus in het glas steek is walnoten. Nog flink wat groene kruiden, Maggymix en peterselie. Pas in tweede instantie – en met een beetje moeite – komt er wat fruit doorheen. Denk ananas en abrikozen met een hint van jasmijn. Het hout is ook prominent aanwezig. Denk kastanjes, geroosterde noten en leder. Hint van marsepein, vers gemalen koffie en witte chocolade. Interessant, maar minder zoet dan ik van Blair Athol gewend ben.

Op smaak is hij een pak zoeter en verrassend intens. Bijna snoeperig. Nee, hij is echt snoeperig. Bubblegum, popcorn met karamel, vanille en suikerspin komen nu eerst, alvorens flink pikant te worden op witte en chilipeper, alsook zoethout. Bitterzoet als van een druivenpit, chicorei en ietwat mineraal. Wat een kakafonie van smaken, zeg. Maar op één of andere bizarre manier werkt het wel. Het fruit wordt naar de achtergrond verdreven. Abrikozen, ananas en geroosterde noten keren nog even weer.

In de lange, drogende afdronk komen ananas en cake naar voren, maar hij blijft wel pikant.

Cadenheads doet dit wel vaker: twee vaatjes samen keilen voor zo’n release. Ik vraag me in dit geval wel af of een sappige Blair Athol met een bittere en droge werd samengevoegd. Slecht is dit niet, hé, maar ik heb al betere Blair Athol geproefd.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 11-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Blair Athol
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Blair Athol 25 Year Old 1986/2011 Adelphi, cask #20081, 184 bts
Kleur: oud goud
ABV: 52.9%

Rookontwikkeling

Blair Athol is één van de oudste distilleerderijen van Schotland, opgericht in Pitlochry in 1798 door John Stewart en Robert Robertson, toen nog nog onder de naam Aldour Distillery. In 1825 werd ze tot Blair Athol herdoopt. Een groot deel van de productie gaat nog steeds naar de Bell’s blends, maar af en toe kan een onafhankelijk bottelaar de hand leggen op een uitzonderlijk vat. Zo ook deze uit 1986, gebotteld in 2011 op 25-jarige leeftijd, door Adelphi.

Jawadde, dit is een heerlijke neus, hoor! Onmiddellijk zoet op Brusselse wafels, boterbloempjes en lavendel (floraal, dus), iets van woodsmoke en okkernoten, vers gewassen lakens (Watte? Yup!), zachte bloemenhoning, Granny koekjes met rozijntjes en Pink Lady appels. Pannenkoeken met stukjes banaan en graeffe suiker. Ik ben fan!

Lekker olieachtig en prima sterkte. Zoet om te beginnen, maar onmiddellijk erg floraal, bijna geparfumeerd. Parma violets (de snoepjes) gevolgd door munt en ahornsiroop alvorens een verrassende toets van woodsmoke de kop op steekt. Ik zou bijna durven zeggen dat er een rookontwikkeling ontstaat. En mooi dat hij is, zij het wel betrekkelijk droog.

De afdronk is bijzonder lang, zoet, droog en kruidig.

Mooie, zoete, bourbongerijpte Aldour.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 11-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Benrinnes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benrinnes 26 Year Old 1991/2018 The Single Malts of Scotland, Hogshead #509, 165 bts
Kleur: goud
ABV: 49.2%

07

Pompelmoes sap

De in 1829 opgerichte Benrinnes distilleerderij werd in 1923 verkocht aan John Dewar’s & Sons die zelf in 1925 opging in DCL, de voorloper van huidig eigenaar Diageo. The Single Malts of Scotland is een label van Elexir Distillers – aka The Whisky Exchange. Deze Benrinnes rijpte 26 jaar lang op een bourbon hogshead dat nog 165 flessen opleverde.

Zoetzure neus op vooral citrusfruit. Denk citroen en pompelmoes. Daarnaast komt nog wat abrikoos opzetten, terwijl een flink florale toets zich ook komt moeien. Denk rozenwater. Dan volgen karamel en gember.

Oh, dit is mooi. Hij komt zacht binnen en toch is hij mondvullend. Wordt zelfs wat romig. Pompelmoes sap, kinine, honing, rode en stekelbessen, aardbei en bijenwas. Erg fruitig en rond. Bitterzoet met de nadruk op het zoete, dankzij nog een goeie dosis karamel. Gaat gevaarlijk vlot binnen.

De afdronk is middellang op meer van hetzelfde.

Prima, fruitige malt die meer levert dan de neus beloofde.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).