WhivieBlog

Distilleerderij: Benrinnes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benrinnes 17 Year Old 1997/2015 Adelphi, Cask #853 for Paul Ullrich AG, 190 bts
Kleur: goud
ABV: 57.0%

Herbaal & Bitterzoet

In 1896 werd Benrinnes verwoest door een grote brand en dienden de eigenaars flink wat renovaties uit te voeren om ze terug up and running te krijgen. In 1956 werd ze nog eens helemaal vernieuwd en in 1964 werd de maltfloor vervangen door een Saladin Box, die op haar  beurt in 1984 op pensioen ging. Vandaag de dag gaat 95% an de productie naar de blenders – met Johnnie Walker op kop – en is Benrinnes als officiële release amper te vinden. We proeven een onafhankelijke botteling van Adelphi, die enkele jaren geleden een single cask bottelde voor Paul Ullrich AG, een keten van spiritswinkels in Zwitserland.

De neus is fruitig, maar tegelijkertijd erg herbaal. Denk appels en pompelmoes tegenover varens en bloemen die op het punt staan te verwelken. Na enkele ogenblikken evolueert het naar vers appelsiensap op steroïden, terwijl de lichte off-note snel vervliegt. Nog wat karamel en vanille in de mix, maar het is vooral het citrusfruit dat hier met de aandacht gaat lopen.

Het alcoholpercentage beloofde een trap tegen de tanden, maar die blijft uit. Tuurlijk, hij is krachtig, maar branden doet hij niet. Bitterzoet van pompelmoes en kinine, maar tevens een citroensorbet met groene tuinkruiden. Mooi, helder, fris.

De afdronk gaat langzaam maar zeker van zoet naar bitter, zonder dat hij over de top gaat. Die afdronk mocht wat mij betreft nog net iets langer zijn.

De tuinkruiden op de neus verrasten me toch enigszins, maar afgezien daarvan een schoolvoorbeeld van een goed gerijpte Benrinnes.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Benrinnes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Benrinnes 17 Year Old 1979/1996 Scott’s Selection
Kleur: goud
ABV: 62.7%

FWP

De distilleerderij, opgericht in 1826, ontleent haar naam aan de Ben Rinnes, een berg met een hoogte van 840 meter. In de Great Speyside Floods van 1829 werd ze echter volledig weggevaagd en diende herbouwd. De huidige distilleerderij dateert van 1835. We proeven een auldie van Scott’s Selection, die in 1979 werd gestookt en ondertussen al langer op fles zit dan hij op vat gezeten heeft. Om maar te zeggen… Het ABV is verrassend hoog, op zijn zachtst gezegd.

De typische toetsen van citrusfruit, bloemen en groene kruiden tekenen hier op de neus alvast present. Citroengras, vanille en iets van eik maken het plaatje compleet. Schoolvoorbeeld van Benrinnes.

Ondanks het hoge ABV komt hij goed drinkbaar binnen. Ja, krachtig uiteraard, maar niet onoverkomelijk. Echter, wat me opvalt is dat er een parfumachtige toets op de tong verschijnt. Dat wordt wat omfloerst met citrusfruit en vanille, peper en eikenhout, maar schemert toch door en doet een beetje afbreuk aan het geheel – dat voor de rest uitstekend is, versta me niet verkeerd.

De afdronk is lang, redelijk scherp en bitterzoet.

Erg goeie Benrinnes uit een lang vervlogen verleden ondertussen. Enkel jammer van dat FWP op smaak.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Pirlot
Regio: België
Fles: Kempisch Vuur Haverstout
Kleur: zwart
ABV: 6.5%

Intens

Haverstout is een donker bier van de microbrouwerij Pirlot. Guy Pirlot, de eigenaar, is een voormalig collega van mijn vrouw – Proximus, dus – maar verruilde zijn job voor zijn passie. Deze Haverstout heeft een alcoholpercentage van 6.5% en werd in 2012 voor het eerst gebotteld. Hij schenkt zo zwart als koffie met een mooie, grote beige kraag die lekker lang blijft staan.

Donkerzoete neus op hazelnoten, roggebrood en koffiegruis. Geweldige hint van woodsmoke en iets van geprakte banaan en Granny Smith appels op de achtergrond.

Hij prikkelt wat op de tong door de hoge carbonatie, offreert nu vooral koffie en chicorei, iets van appel en een hint van karamel. Maar hij smaakt een pak minder zoet dan de neus deed vermoeden.

De afdronk is redelijk lang en nogal intens, met een terugkeer naar de donkerzoete toetsen van karamel en mokka, koffiegruis en bruin brood.

Klassieke stout met intense smaken. Heerlijk verfrissend op het zonovergoten terras.

Geproefd door Mark Dermul op 28-03-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Pirlot
Regio: België
Fles: Kempisch Vuur Jeneverbier
Kleur: goud
ABV: 6.5%

FOTO

Gimmick

Wij whiskyliefhebbers kennen Kempisch Vuur natuurlijk vooral van de gelijknamige whisky, gerijpt op voormalige Laphroaig vaten. Maar in eerste instantie is Guy Pirlot natuurlijk een bierbrouwer. Zijn Kempisch Vuur Jeneverbier is een blond bier van hoge gisting waaraan jeneverbes werd toegevoegd. Het werd in 2012 gelanceerd. Goudblond, licht troebel, met een dunne witte kraag die redelijk snel verdwijnt.

De jeneverbessen zijn onmiddellijk en onmiskenbaar aanwezig op de neus, wat het bier eigenlijk ook meteen een flink bittertje meegeeft. Iets van stalgeur en een klein zoetje krijg ik nog, maar in alle eerlijkheid niet veel meer.

Op smaak vind ik het bier niets zoets meer hebben, is het eerder hoppig doch vlak. Ja, de smaak doet een beetje aan jenever denken, maar ik vind het geen meerwaarde.

In de afdronk, als je daar al van kan spreken, komt de bitterheid van de jeneverbes (of is het toch van de hop) opnieuw naar boven.

Een erg makkelijk drinkbaar bier – een doordrinker, zeg maar – doch iets te bitter naar mijn smaak en de jeneverbes lijkt eerder een gimmick. Niet mijn ding.

Geproefd door Mark Dermul op 26-03-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Pirlot
Regio: België
Fles: Kempisch Vuur Hoppergod
Kleur: blond
ABV: 6.0%

Doordrinker & Dorstlesser

We proeven vandaag de Kempisch Vuur Hoppergod, een blond bier van hoge gisting dat in 2012 gelanceerd werd. Hij noemt het een blonde IPA, maar natuurlijk is het geen echte Indian Pale Ale, want hij werd gebrouwen met enkel pilsmout, geen Pale-Ale mout. De naam verraadt het al: dit is een flink gehopt bier. Er zitten maar liefst 5 hopsoorten in: 2 soorten bitterhop en 3 aromahoppen die elk op een ander tijdstip werden toegevoegd. Hij schenkt goudblond, licht troevel met een mooie witte kraag met grote bellen.

Op de neus is hij onmiddellijk aangenaam bitter, precies zoals de naam doet vermoeden. Zowel citrusfruit als abrikozen komt me tegemoet. Zomerfris en uitnodigend.

Ook op smaak is het onmiddellijk al bitterheid wat de klok slaat. Storen doet het allerminst, het maakt van dit bier een doordrinker en dorstlesser. Het feit dat er flink wat bubbels in zitten draagt daar zeker aan bij. Prikkelt gezellig in de mond. Van de abrikozen geen spoor meer, maar de citrus blijft.

Ik ga in herhaling moeten vallen, maar ook de afdronk is heerlijk bitter als de schil van een citroen.

Nu het eerste zonnetje zich voorzichtig terug laat zien, is dit een aangename verpozing op mijn terras.

Geproefd door Mark Dermul op 24-03-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Pirlot
Regio: België
Fles: Kempisch Vuur Tripel
Kleur: goud
ABV: 7.5%

Earl Grey

In de jaren 1980 begon Guy Pirlot te brouwen in zijn eigen keuken met een ketal van 50 liter. Heet duurde nog tot 1998 voordat hij officieel zijn brouwerij Pirlot begon. Maar de vraag was zo groot dat hij in zijn bieren liet brouwen in Wetteren bij Microbrouwerij Paeleman. Maar zelfs die was te klein en in 2001 moest hij de productie wederom verhuizen naar de Proefbrouwerij in Lochristi. Sinds september 2011, echter, heeft hij zijn eigen brouwinstallatie. De Tripel van Kempisch Vuur is één van de eerste bieren die Guy brouwde. Deze viergranen-tripel werd in 2000 voor het eerst voorgesteld en is een blond bier met hergisting op fles. Hij schenk goudblond met een mooie witte kraag.

Mooie, frisse, licht fruitige neus met een extra kruidigheid. Ik krijg wat agrums en Earl Grey thee. Doet alleszins goesting krijgen om een stevige slok te nemen (wat uiteraard de bedoeling is).

Op smaak is hij zoeter dan de neus doet vermoeden, wat ik helemaal niet erg vind. Het bittertje, te danken aan de hopsoort Magnum is eerder zacht, terwijl de tweede hopsoort Kent – die laat in het proces werd toegevoegd – zorgt voor de mooie kruidigheid.

Dat zorgt er ook voor dat de afdronk complex genoemd kan worden.

Een echt genietbier, zeker geen doordrinker. Ging ook perfect met mijn blokjes Oud Brugge kaas. Aanrader.

Geproefd door Mark Dermul op 23-03-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Wat mij betreft had deze Glenfiddich Grand Cru gerust als 5^e gelanceerd kunnen worden in de zogenaamde Experimental Series, want deze Glenfiddich kreeg – na een rijping op bourbon- en sherryvaten – nog een 4 maanden durende finish op first fill en second fill wijnvaten die gebruikt werden voor de fermentatie van wijn die uiteindelijk champagne zou worden. Maar neen, deze Grand Cru wordt de eerste in een nieuwe ‘Grand’ reeks, waarvan de tweede en derde expressie in 2020 worden verwacht.

Distilleerderij: Caol Ila
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Caol Ila 35 Year Old 1983/2019, The Whisky Jury, Refill Hogshead #75, 90 bts
Kleur: vol goud
ABV: 50.3%

Out of this World

Voor zijn tweede release koos Belgisch onafhankelijk bottelaar The Whisky Jury voor een Caol Ila uit 1983. Say again? 1983? Mijn god, dan is deze Caol Ila maar liefst 35 jaar oud. Het label is overigens prachtig, met goudfolie. En de fles komt tevens in een stijlvol kistje. Maar het gaat natuurlijk om de inhoud. Het is overigens mijn 120^e Caol Ila. Ik ga me er even voor zetten, zie.

De neus is out of this world! Echt waar, hier wordt ik zo blij van als toen ik 7 was en mijn eerste Star Wars actiefiguurtje in handen kreeg. Ik wordt in gedachten terug gekatapulteerd naar de kleine haven van Port Askaig met zijn dreigende donderwolken, dieselmotoren, scheepstouwen en roestende kettingen langs de kade. Zeewier en oestersap worden vermengd met zachte toetsen van citrusfruit en zilverpoets. Geef hem tien minuten van uw tijd – hij verdient het echt – en laat u verrassen door tropische toetsen op de achtergrond: ananas, mango, mandora. Absoluut heerlijk!

De body is prima, de sterkte nagenoeg perfect. Krachtig, kruidig, bitterzoet en rokerig. Gezouten boter, citrusfruit, pistachenoten, gekarameliseerd hout en ga zo maar door. Midpalate verschijnen de tropische fruittoetsen opnieuw, hoewel het maritieme karakter van Caol Ila de boventoon voert. Deze malt is perfect in balans!

De afdronk is zalig lang, lekker warm met een prikkelend pepertje. Heerlijk…

Joeri, petje af! Deze Caol Ila belandt zo maar in mijn top 30 lekkerste whisky’s aller tijden. De fles kost 329 EUR, wat eigenlijk een schijntje is voor dit spul, maar geloof het of niet, ondertussen is deze fles nergens meer te vinden… Dju! Ik wil hier nochtans graag een fles van. Anyone?

93/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Ben Nevis
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Ben Nevis 23 Year Old 1996/2019, The Whisky Jury, Refill Hogshead #1315, 260 bts
Kleur: licht goud
ABV: 51.6%

Superman

Vorig jaar deed The Whisky Jury – een Belgisch bottelaar, nota bene – zijn intrede met een Ben Nevis 1995. Ondertussen is hij al aan zijn derde botteling toe (de tweede, een Caol Ila uit 1983, proef ik zodadelijk) en kijk: weer een Ben Nevis. Deze werd gestookt in 1996 en rijpte net als zijn voorganger op een refill hogshead.

Snoeperig zoete en bijzonder waxy neus op tropisch fruit. Denk ananas, perzik, banaan, gesuikerde appelsienschillen en meringue. Daaronder nog iets van kalk en kiezels. Dat had ik bij zijn vorige release ook al. Nog een fris blaadje munt en iets van kersenthee. Wie herinnert zich de zogenaamde ‘Superman-logo’ snoepjes nog met abrikozensmaak? Yup, maar dan vloeibaar en met ballen.

OMG, wat is dit lekker! Waxy, zoet fruitig, krachtig, mineraal. En ja, die Superman-logo snoepjes die ik al op de neus had, keren op smaak weer, maar dan in het kwadraat! Een mooi pepertje geeft hem wat punch, terwijl de zoete, tropische fruitigheid je smaakpapillen probleemloos verleidt. Honing geeft de boel een smeuïge twist, terwijl munt voor een frisse lift zorgt. Wat een balans!

Lange, waxy finish op munt, peper en tropische vruchten die het feest gaande houden. Een bitterzoet eindstation.

Criticasters zouden kunnen zeggen dat hij teveel lijkt op de eerste release, maar liefhebbers van geweldige malt kunnen dit alleen maar toejuichen (want die hun fles van de eerste release is natuurlijk al lang leeg). 140 EUR? Ga weg! Serieus? Aanrader!

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Ben Nevis
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Ben Nevis 12 Year Old 2006/2018, Hidden Spirits, Heavily Peated Sherry Cask #BN618, 366 bts
Kleur: mahonie
ABV: 54.4%

Woody Allen

Ik geloof niet dat ik ooit al een geturfde Ben Nevis geproefd heb. Deze 12-jarige uit 2006, gebotteld op vatsterkte door het Italiaanse Hidden Spirits, rijpte op een heavily peated sherry cask. Wat moeten we daar in godsnaam achter zoeken? En ik beken, hij is een beetje vuil bruin. Lijkt wel water met roest. Soit, laten we hem gewoon meteen proberen!

OK, laat ik met de deur in huis vallen. Dit is een schizofrene neus! Enerzijds donkere, fruitige toetsen als pruimen, dadels, rozijnen en een handjevol noten, anderzijds groene tuinkruiden à la Maggimix. Het geheel is dan nog gewikkeld in en vreemd rokerig jasje, waardoor ik het gevoel heb aan een afgekoelde bouillon te ruiken. Ik moet zeggen… ik weet het zo goed nog niet. Is een beetje zoals een Woody Allen film: love it or hate it. Wat mij betreft is het een kakafonie die niet werkt.

Oh, dat is al veel beter! Donker fruit en appelsien in een stoofpotje, de kruiden worden bijna Oriëntaals, de rokerigheid onderstreept het geheel en geeft hem diepgang en warmte. Pruimtabak en zwarte peper, espresso, origine chocolade en pruimen. Op smaak werkt het dus wel!

De afdronk is erg lang, kruidig met een mooie toets van pruimenlikeur en walnoten, terwijl iets van munt op het einde voor een kleine uplift zorgt.

Erg verrassende, maar compleet schizofrene Ben Nevis. What a ride!

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Ben Nevis
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Ben Nevis 16 Year Old 1999/2016, Hidden Spirits, ex-Bourbon Cask #BN9916, 281 bts
Kleur: licht goud
ABV: 57.4%

Bittere Ben

Andrea Ferrari (what’s in a name?) was lange tijd één van de bekendste Italiaanse whisky bloggers, maar in 2013 besloot hij van zijn hobby zijn beroep te maken en werd onafhankelijk bottelaar. Hij doopte zijn bedrijf Hidden Spirits en legde de focus op single cask whisky. Dankzij een uitgebreid netwerk worden zijn flessen aangeboden in Duitsland, Hong Kong, Australië, Bulgarije en het Verenigd Koninkrijk. In hun zogenaamde Highproof reeks biedt Andrea single casks op vatsterkte aan. Dit is een Ben Nevis die in 2016 werd gelanceerd op 57.4% ABV.

Erg herbale neus waarbij de typische fruitigheid van Ben Nevis volledig in de verdrukking komt. Denk verwelkte bloemen, vers gekapt groenhout, gebrande koffiebonen en hooi. Het duurt even voor er iets van abrikozen en chocolade doorschemert. Verrassend en atypisch, maar ik ben er (nog) niet kapot van.

Op smaak wordt veel goedgemaakt. Rijke fruittoetsen (appels gevolgd door druiven en peren met late abrikozen en een hint van mango) met een hint van pompelmoes en citroengras. Flink wat peper, nu. Midpalate komt de bitterheid weer flink opzetten, maar de houterige toetsen zijn gelukkig verdwenen. Dit is meer bitterzoet van fruit dan van tannine. Gelukkig. Stevig gekruid, toch wel, waardoor hij wat punch krijgt, maar tevens wat prikkelt.

De afdronk is redelijk lang, maar net iets te bitter om goed te zijn.

Leuke, maar iets te bittere Ben Nevis. De neus kon me echter niet overtuigen.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Ben Nevis
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Ben Nevis 37 Year Old 1970/2008, Adelphi, cask #4642, 135 bts
Kleur: amber
ABV: 50.9%

De Heer Zij Geloofd!

Kijk, alleen al het feit dat deze in 1970 werd gestookt, is voor mij reden genoeg om hem te proberen. Het is immers mijn geboortejaar. Ondertussen zit hij wel al meer dan 10 jaar op fles… wat van mij niet gezegd kan worden (Mark, alstublieft!?). Het speciale aan deze Ben Nevis is het feit dat werd samengesteld met spirit die voor een stuk in pot stills werd gestookt en een ander deel in een patent still. Een single blend, zo u wil. Enfin, kom, laat ons gauw proeven!

OMFG! Excuse my French, maar dit is echt een geweldige neus! Zet u schrap: kersen, eucalyptus, tijgerbalsem, sandelhout, pruimenconfituur, ananassnoepjes, gekonfijte appelsienschillen, marsepein, schoensmeer, geprakte banaan, slijpsteen en vlierbloesems en zelfs een medicinale toets waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. De Heer Zij Geloofd!

Dat medicinale keert onmiddellijk weer op de tong. Hoe apart, zeg! Maar heerlijk lekker. Het geeft deze Ben Nevis echt een diepgang die je in jongere (pot still?) releases niet meer tegen komt. Lijkt wel of ik naast het heerlijke fruit ook een slok wapenolie naar binnen giet. Goh, terug gekatapulteerd worden naar mijn legerdienst is niet bepaald iets waar ik op zat te wachten, maar dat is deze geweldige whisky graag vergeven. En neen, hier hoeft absoluut geen water bij.

Een erg lange, kruidige, warme en zoet finish maken hier een bijzonder ervaring van die ik niet licht zal vergeten.

Zeer bijzondere Ben Nevis die – wat mij betreft – met geen andere whisky van hetzelfde huis te vergelijken valt.

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Ben Nevis
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Ben Nevis 22 Year Old 1996/2019 Archives ‘The Fishes of Samoa’, Hogshead #1862, 202 bts
Kleur: oud goud
ABV: 53.5%

Bijenwas & Motorolie

Archives is het label waaronder de eigenaars van Whiskybase vaten bottelen en in 2018 én 2019 bottelden ze twee single hogsheads Ben Nevis 1996. Eén vat, hogshead #521 kreeg een reptiel op het label en ging naar Shinanoya in Japan, het tweede hogshead, nummer #1862, kreeg een vis op het label en bleef in Europa. Ik zette ze met plezier head-to-head, eindigend met de 22-jarige voor de thuismarkt. Deze is beduidend donkerder en heeft een hoger alcoholpercentage dan zijn broertje.

Ook op de neus is hij ‘donkerder’, als u begrijpt wat ik bedoel. Tropisch fruit wordt hier gemengd met bijenwas en motorolie! En het werkt, hoor. Rozijnen en banaan gaan hand in hand met verse vijgen en paranoten. Onderhuids zit een stiekem peperbolletje te wachten om zich te tonen.

Oh, ja! Deze komt erg olieachtig over op de tong. Vettig. Waxy. Noem het wat u wil, hij plakt aan je tanden. Het tropische fruit wordt nu toch wel wat verdrukt door flink wat donkere, stroperige honing en bakboter, terwijl muscovado suiker hem nog zoeter maakt. Dankzij het hogere alcoholpercentage heeft hij ook lekker wat punch in huis. Het peperbolletje komt uit zijn schuilplaats. Dit is overheerlijk.

De finish is een prima verderzetting met flink wat bijenwas en donkere honing.

Een vloeibaar dessert van de hoogste orde en stukken beter dan zijn broertje dat vorig jaar naar Japan vertrok. No offense, Japanse vrienden. Onze smaken verschillen, dus geen probleem.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Ben Nevis
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Ben Nevis 22 Year Old 1996/2018, Archives ‘Guide to the Reptiles’ for Shinanoya, Hogshead #521, 265 bts
Kleur: licht goud
ABV: 49.5%

Arigato

Archives is het label waaronder de eigenaars van Whiskybase vaten bottelen en in 2018 én 2019 bottelden ze twee single hogsheads Ben Nevis 1996. Eén vat, hogshead #521 kreeg een reptiel op het label en ging naar Shinanoya in Japan, het tweede hogshead, nummer #1862, kreeg een vis op het label en bleef in Europa. Ik zet ze met plezier head-to-head, beginnende met de 22-jarige voor Japan. Hij is betrekkelijk licht van kleur en het alcoholpercentage ligt aanzienlijk lager dan dat van zijn broertje.

De neus is erg delicaat en heeft behoorlijk wat tijd nodig om zich te laten zien. Maar vergis u niet: hij is heerlijk! Flink wat tropisch fruit (abrikozen en banaan), vanille en bijenwas. Tikkeltje snoeperig. Helemaal op de achtergrond zit een licht metalige toets, maar hij stoort niet.

Hij is zijdezacht, zelfs een beetje braaf, bij aankomst. Maar het tropische fruit laat zich snel vergezellen door een mooi kruidig pepertje en wat gekonfijte gember. Zoethout en een bitterzoete toets als van een druivenpit laten zich gelden. De kruidigheid neemt hand over hand toe, zonder pikant te worden. De tropische vruchten zorgen, samen met wat late honing, voor voldoende zoete smeuïgheid.

De afdronk is lekker lang en evolueert naar typische Hollandse drop (anijs).

Een dijk van een Ben Nevis. De Japanners kunnen er maar goed mee zijn. Wat zeggen we dan? Arigato!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Ben Nevis
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Ben Nevis 15 Year Old 1998/2014, Berry Bros & Rudd, Bourbon Cask #1351
Kleur: licht goud
ABV: 46%

Gekonfijte Ananas

Ben Nevis ligt aan de voet van Schotland’s hoogste berg met dezelfde naam. Ze werd opgericht door ‘Long John’ MacDonald, een berucht smokkelaar, in 1825. Veel officiële releases zijn er niet, maar onafhankelijke bottelingen zijn legio. Dit is er eentje van Berry Brothers, gebotteld op drinksterkte in 2014.

Mierzoete en erg fruitige neus, op het randje van snoeperig. Wit fruit eerst, gevolgd door karamel en een karrenvracht aan honing. Hint van noten en gekonfijte ananas. Erg zomers, als u het mij vraagt.

Lekker olieachtig en meteen erg zoet, maar nu wel met een kruidig randje. Denk boterbabbelaars, mokatine en zelfs mokka die wat zoethout vooraf gaan. Een mespuntje peper en gember. Erg toegankelijk en eigenlijk een vloeibaar dessertje.

De afdronk is verrassend lang, zacht en smeuïg.

Het moet niet altijd super complex zijn om echt lekker uit de hoek te komen. Less is more en dat is hier zeker het geval. Erg lekker Ben Nevis!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Craigellachie
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Craigellachie 10 Year Old 2008/2018 WhiskyBroker, 1st Fill Pedro Ximenez Sherry Octave Finish, 170 bts
Kleur: brons
ABV: 54.9%

Krachtpatser

Ja, bij WhiskyBroker houden ze wel van hun PX octaafjes. Ook deze jonge Craigellachie 2008 kreeg een finish op zo’n klein sherryvat. Benieuwd wat dat geeft.

Nou, van het eerder delicate karakter van Craigellachie schiet niet veel meer over. Het PX vaatje heeft deze malt – althans op de neus – helemaal in zijn macht. Flink wat aardse toetsen, bouillon en zurige eik gaan een handjevol pruimen vooraf. Een karrenvracht aan noten verschijnt, samen met hints van cappuccino, honing en karamel. Nog iets van leder en origine chocolade. Interessant, maar niet echt makkelijk, vind ik.

Ouch! Punchy en pikant, hoor! Flink wat kruidnagel, chilipeper en een hint van gekonfijte gember. Zelfs een druppeltje tabasco. Ik hap naar adem. Vooral noten op smaak, met slechts een beetje donkerzoet fruit. Deze malt kan je bijna kauwen. Vanaf de tweede slok komt het donkerzoete fruit veel beter toch zijn recht en wordt het umami kantje van de malt wat gecounterd waardoor hij echt wel lekker begint te worden. De derde – en laatste slok – is erg lekker!

De afdronk is erg kruidig, warm en zoet, maar ook flink herbaal en notig.

Krachtpatser die mijn verwachtingen compleet overtreft. Een onverwachte hoogvlieger. Bedankt, Anthony!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 15-08-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Voor de derde release in Glenfiddich’s Experimental Series – de Winter Storm – liepen de fans echt storm (zag u wat ik daar deed?). In een mum van tijd was de eerste batch uitverkocht. Een tweede en derde batch volgden dan ook. Wat deze Winter Storm zo bijzonder maakt is het feit dat deze Glenfiddich na 21 jaar op bourbonvat een finish kreeg van drie maanden op vaten waar voorheen ijswijn rijpte. Peller Estates uit het Canadese Niagara-on-the-Lakes (inderdaad, nabij de beroemde watervallen) plukt de druiven voor haar wijnen bij -10°C en maanlicht.

Dat is geen folklore, maar een bewuste keuze, omdat de druiven dan van nature de hoogste concentratie aan suikers hebben. De Glenfiddich 21 mag drie maanden lang in zulke vaten overnachten om tot de subtiele single malt te komen die zo populair geworden is.

Bottelaar: Chivas
Regio: Schotland
Fles: Royal Salute 38 Year Old, b. 2008, Chivas Brothers
Kleur: brons
ABV: 40%

Muscovado

Deze Royal Salute Stone of Destiny is genoemd naar het blok zandsteen dat gebruikt werd van de 9^e tot de 14^e eeuw om de Schotse (en nadien Britse) koningen te kronen. In 1296 verhuisde de steen tegen wil en dank naar Londen, maar in 1950 werd hij door vier Schotse studenten gestolen en achtergelaten op het altaar van de Abroath Abbey (waar in 1320 de Schotse onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend, vandaar). De steen werd snel terug naar Londen gebracht, totdat koningin Elizabeth II in 1996 besloot de steen definitief terug aan Schotland te geven. Je kan hem nu bewonderen in Edinburgh Castle. Tot daar de geschiedenisles. De whisky dan… De reeks Royal Salute werd door Chivas in het leven geroepen op 2 juni 1953 als eerbetoon aan de Queen toen zij de troon besteeg. De stop van deze 38-jarige editie is ingelegd met bladgoud en werd geïnspireerd door het heft van oude Schotse zwaarden. Hij wordt gezien als een super premium blend en het prijskaartje is er dan ook naar: 650 EUR (op sommige plaatsen zelfs 1.000 EUR en meer; ah… de wet van vraag en aanbod).

Heerlijke, donkerzoete toetsen van vijgen, gekonfijte pruimen en zelfs wat pruimtabak. Flink wat walnoten en iets van amandellikeur. Een toefje umami, zonder dat ik er meteen de vinger op kan leggen. Een karrenvracht aan muscovado suiker. De neus alleen al brengt me in vervoering.

Op smaak heeft hij moeite om het vol te houden. De body is aan de lichte kant (damn you, 40% ABV!) maar offreert nog steeds mooie toetsen van walnoot, rozijnen, zoete mout en pijptabak. Midpalate wordt dat aangevuld met origine chocolade en gebakken appels. Nootmuskaat en bakkerskruiden geven hem toch wat punch. Ik ben nog steeds erg onder de indruk.

De afdronk is lekker lang, kruidig met een fantastische toets van sherry op het sterfbed.

Mijn god, wat een whisky! Indrukwekkend, hoor. Chivas staat bij mij raar of zelden op de radar maar deze is wel out of this world lekker!

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 31-12-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Chivas Brothers
111-113 Renfrew Road
Paisley, Renfrewshire
PA3DY
United Kingdom
Tel +44 141 531 1801
http://chivasbrothers.com

Pernod Ricard

Pernod Ricard is een van ’s werelds grootste drankenconcerns met hoofdkwartier in Parijs. Ze zijn in niet minder dan 80 landen actief en stellen zo’n 18.000 mensen te werk. Naast Absolut Vodka, Beefeater gin, Martell Cognac, Havana Club rum, Malibu, Perrier-Jouët, Mumm champagne en Jameson Irish Whiskey, hebben ze ook een belangrijke voet aan de grond in de Schotse whiskyindustrie.

De Schotse whiskypoot is ondergebracht in Chivas Brothers Ltd. Ze bezitten Aberlour, Caperdonich, Glenburgie, Dalmunach, Glen Keith, Strathisla, Longmorn, Miltonduff, The Glenlivet, Strathisla, Tormore en Scapa. Strathclyde, de grain distillery in de Lowlands, behoort hen ook toe. Daarnaast hebben ze nog een heleboel blends op de markt. Denken we maar Chivas Regal, Ballantine’s, White Heather, Long John, Passport, Clan Campbell, King’s Ransom… de lijst gaat nog even door.

1909

 Chivas heeft zijn hoofdkwartier in Paisley, vlakbij Glasgow en begon zijn geschiedenis in Aberdeen in 1801, toen John Forrest een kruidenierszaak opstartte, die in 1838 werd overgelaten aan William Edward. Niet veel later trad James Chivas toe. Na de dood van Edward kwam John Chivas, jongere broer van James, in de zaak en werd ze herdoopt tot Chivas Brothers. Hoewel na hun dood de zaak werd overgenomen door zakenlui buiten de familie, bleef de naam behouden.

In 1949 werd het bedrijf opgekocht door drankengigant Seagram, inclusief Strathisla. In 1957 werd dan Glen Keith vlakbij Strathisla neergepoot. Aangezien de verkoop bleef boomen werd in de 1970s Allt-a-Bhaine en Braeval gebouwd om te kunnen blijven voldoen aan de vraag. In 1975 werden daar Glenlivet, Glen Grant, Aberlour, Edradour, Longmorn en Benriach aan toegevoegd. Sinds 2001 is Chivas onderdeel van Pernod Ricard, die een groot deel van de portfolio van Seagram overneemt.

Range

De range van Chivas Brothers kent bijna geen einde. Laat ons daarom even focussen op hun vlaggenschip: Chivas Regal. In 1909 werd de blend voor het eerst gelanceerd en wel meteen als 25-jarige, bedoeld als super premium blend voor de jet set in de States. Het werd meteen een bestseller. Maar oorlog, droogdlegging en een beurskrach gooiden roet in het eten. Na enkele moeilijke jaren komt een 12-jarige expressie uit. Het duurt nog tot 1997 alvorens de 18-jarige op de markt komt, maar het moutgehalte ligt aanzienlijk lager dan bij de vorige versies.

In 2013 verrast Chivas met de Chivas Regal Mizunara, die rijpte op Japanse eik. Zeker ook het vermelden waard is de Royal Salute, een luxe blend als eerbetoon aan de Britse kroon.

Distilleerderij: Royal Brackla
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Royal Brackla 13 Year Old 2000/2014 Blackadder Raw Cask, hogshead #313253, 312 bts
Kleur: zonlicht
ABV: 58.0%

Niks Bijzonders

De Brackla distilleerderij – opgericht door Captain William Fraser of Brackla in 1812 – ligt vlakbij Cawdor Castle, bekend van Shakespeare’s Macbeth. In 1835 kreeg ze een royal warrant van King William IV en sindsdien mag ze zichzelf dus Royal Brackla noemen. We proeven een betrekkelijke jonge malt uit 2000, gebotteld door Robin Tucek en de zijnen in 2014 in de befaamde Raw Cask serie.

Lentefrisse neus op appels en perzik, terwijl op de achtergrond een schijfje limoen zich gedeisd houdt. Je zou niet zeggen dat deze op 58% zit, zo zacht ruikt hij. In de verte nog een toets van chicorei, vanille en mokka. Niks mis mee, maar ook niks bijzonders.

Prima body, hoor. Lekker romig. Mierzoet wel, op appels en vanille. Dan schemert er wat karamel door om gevolgd te worden door heel wat citrusfruit. Denk citroen, mandarijn en limoen. Wederom: niks mis mee, maar niks bijzonders. En neen, hij hoeft geen water. Dit gaat gevaarlijk vlot binnen.

De afdronk is een prima verderzetting van zowel neus als smaak. Betrekkelijk lang, dat wel.

Compleet foutloze, maar eerder gewone malt. Goh, dit was nog maar mijn 8^e Brackla. Op een totaal van zo’n 4.300 geproefde whisky’s is dat een druppel op een hete plaat, toch. Zegt genoeg, zeker?

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 31-12-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).