WhivieBlog

Brouwerij: Belgoo
Regio: België
Fles: Keekebisj Export, 33cl
Kleur: koperblond
ABV: 8%

Snoeperig

Belgoo lanceerde zijn Keekebisj bier eind 2016. De brouwerij ligt in Sint-Pieters-Leeuw, niet ver van Brussel. Het is een kleine ‘craft brewer’, zoals dat heet. Hun bieren luisteren naar leuke namen zoals Saisonneke Extra, Bloemekei IPA, Luppo, Luppo Extra, Magus en deze Keekebisj Export. Keekebisj  is trouwens Brussels voor kippenvel. Voor de productie worden maar liefst vier types malt gebruikt: Munich, Pale Ale, Pils en Wheat Malt en twee typen hop: Simcoe en Mandarin. Bavaria. Hij schenkt koperblond met een mooie witte kraag die relatief snel verdwijnt en een flinterdun laagje op het bier laat staan. Heftige carbonatie.

Bitterzoete, zomerse neus. Ik krijg hop, roze pompelmoes, perzik, mango en peterselie. Erg interessant, erg fris en ik moet me bedwingen om niet onmiddellijk een flinke slok te nemen.

Zalig fris op de tong, dankzij de carbonatie. Het citrusfruit komt eerst, gevolgd door een snoeperige toets van gedroogde abrikozen, iets van perzik en mango, maar ook ananas en appeltjes. Dit is erg fruitig, hoor. En een prima inlossing van de belofte van de neus.

De afdronk is licht bitter, zoet en fris, maar jammer genoeg erg kort. Logisch, toch, dat ik er nog eentje uitschenk? Ik krijg er geen kippenvel van, maar wel honger.

Aanrader! Erg zomers biertje dan gevaarlijk makkelijk naar binnen kiepert.

Geproefd door Mark Dermul op 28-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Hof Ten Dormaal
Regio: België
Fles: Witgoud, 33cl
Kleur: amber
ABV: 8%

Witloof

Ik leerde het bier van Hof Ten Dormaal uit Tildonk kennen via mijn gabber Marc uit Grimbergen. Hij presenteerde me ooit eens de Brew No 8 die op Port Charlotte vaten had gerijpt. Enkele jaren later nodigde hij mij uit op een heuse trappistenproeverij bij hem thuis (ik kan dus dankzij Marc zeggen dat ik alle trappisten ter wereld al geproefd heb) en die proeverij kreeg nog een staartje. Toen proefden we nog de Winter 2014 uit het Barrel Aged programma, gerijpt op porto- en sherryvaten. Vandaag een standaard biertje, nou ja. Witgoud is een blond hoevebier waarbij de hop gedeeltelijk werd vervangen door… de wortel van witloof – aka chicorei. Hij schenkt amberkleurig en mistig met een enorme witte kraag die relatief lang blijft staan en uiteindelijk een laagje van een halve centimeter op het bier laat staan. Het ziet er erg smakelijk uit.

De neus is fris bitter en het witloof is onmiddellijk herkenbaar, waardoor ik nu al gecharmeerd ben. Licht zoete toetsen van honing en appel. Ruikt erg aangenaam en ik kan amper wachten om een flinke slok te nemen.

Ooh, de smaak is zoeter dan verwacht, hoor. Het bittere van de hop en de chicorei verschijnen het eerst, maar maken dan onmiddellijk plaats voor mooie zoetzure toetsen van appelsien, druiven, perzik en appel. Ook een flinke aardsheid die me wel aanstaat. Dorstlessend is dit niet bepaald, daar is het net iets te zoet voor. Lekker? Dat wel, absoluut.

Van een afdronk is hier amper sprake, maar de aardse toetsen zinderen eventjes na.

Lekkere, zomerse doordrinker met een twist. Zo’n 90% van de productie van Witgoud gaat naar de US – waar het als ‘White Gold’ wordt verkocht – maar wij kunnen er hier gelukkig ook van genieten.

Geproefd door Mark Dermul op 28-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: De Ranke
Regio: België
Fles: XX-Bitter, 33cl
Kleur: blond
ABV: 6%

Bitterste Bier

Toen brouwerij De Ranke in 1998 het XX-Bitter bier introduceerde, was dit het bitterste bier op de Belgisch markt. In 2013 werd – op verzoek van vooral Amerikaanse klanten – de XXX-bitter gelanceerd met 50% meer hop. Maar wij proeven met veel plezier de XX-bitter, die deel uitmaakt van de Craft Discovery Box die je in de Colruyt kan kopen. Vaderdag heeft zo zijn voordelen. Het schenkt een troebel blond (want ongefilterd) met een mooie witte kraag die lang blijft staan.

Niet gelogen, dit is inderdaad erg bitter. Maar wel aangenaam. Doet me even aan witte wijn denken. Ik weet het, ik weet het, kan er ook niks aan doen. Ook de gist laat zich niet onbetuigd. Er zitten zelfs wat vlokjes in mijn glas, maar dat ligt wellicht aan mijn onkunde bij het schenken. Maar met geduld, slaag ik er in om ook wat fruit te ontdekken zoals perzik en appel.

Op smaak is het moeilijker om dat fruit nog terug te vinden, want hij wordt wat groen (tuinkruiden) en erg bitter. Ja, de hop heeft hier zijn handen vol gehad. Maar wel erg dorstlessend, mits fris geschonken.

Zijn afdronk is verfrissend en toch drogend. Of is dat drogend en net daardoor zo verfrissend? Wat weet ik er van? Ik ken niks van bier.

Ik vraag me af of dit niet nog steeds het bitterste bier van België is. Ik heb alleszins nog nooit een bier gedronken dat meer bitterheid vertoonde dan deze XX-Bitter.

Geproefd door Mark Dermul op 27-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Enkele jaren geleden lanceerde Glenfiddich de zogenaamde Age of Discovery Series met drie releases van een 19-jarige Glenfiddich gefinished op een speciaal type vat: Madeira, bourbon en rode wijn. Die op Madeira kon me echt wel bekoren!

Distilleerderij: Glenrothes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glenrothes 1978 Restricted Release, OB 1999
Kleur: amber
ABV: 43%

Wow

Nou, dit durf ik gerust al een golden oldie noemen, hoor. Gestookt toen ondergetekende amper een 9-jarige knaap was en ondertussen meer dan twintig jaar geleden gebotteld. Hij zit ondertussen iets langer op fles dan dat hij in een eikenhouten vat heeft doorgebracht. Deze Restricted Release is vandaag nergens meer te vinden, natuurlijk, tenzij je het geluk hebt dat hij op een veiling wordt aangeboden. Maar dan betaal je er wel een aardige duit voor. Ik heb het geluk een sample toegestopt te krijgen van een goeie vriend.

Hola, deze is verrassend fris, moet ik zeggen. Ik heb flink wat heldere honing, heidebloemen, een karrenvracht aan banaan, vanille, kamillethee en mandarijntjes. Wordt na enkele minuten dartel en snoeperig, terwijl er een hint van zowel butterscotch en chocolade hem wat romig maakt. Mooi, hoor!

Hij is olieachtig op de tong en onmiddellijk snoeperig zoet. Haribo beertjes en zuurtjes gaan zoethout en eik vooraf, terwijl het heldere fruit van de neus nu eerder de gekonfijte richting uitgaat. Een zacht bittertje verschijnt als van een druivenpit. Maar hij blijft in balans.

De afdronk is middellang, zoetzuur en fruitig met een zachte kruidigheid die langzaam uitdooft, terwijl de whisky je mond tegelijkertijd droogt.

Wow, wat ben ik blij deze geproefd te hebben.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 19-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glenrothes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glenrothes 25 Year Old, Soleo Collection, OB 2018
Kleur: brons
ABV: 43%

Evolutie

De 25-jarige Glenrothes uit de Soleo Collection is de oudste die nog enigszins betaalbaar is. Met de nadruk op enigszins, want je telt hier toch nog steeds iets meer dan 300 EUR voor neer. De volgende in de reeks is de 40-jarige die een dikke 3.000 EUR kost, dus count your blessings. Deze 25-jarige malt rijpte op sherryvaten – vandaar Soleo, want het is een verwijzing naar de zon in Andalusië, waar de vaten vandaan komen.

Oh, deze neus vind ik heerlijk. Tropisch fruit zoals appelsien en flink wat ananas, overrijpe bananen en blauwe bessen. Dat wordt gevolgd door vers geperst appelsap, pruimen en snuiftabak. Rozebottel, cassis en een handjevol noten. En als je je tijd er voor neemt (wat ik deed), ontdek je zelfs nog wat gezouten karamel, rozenwater en het sap van de pomelo. Heerlijk!

Prima body. Het zoete fruit wordt onmiddellijk ondersteund door een mooie kruidigheid met kruidnagel en nootmuskaat op kop, gevolgd door zoethout, vanille en kardemom. Dit is knap, hoor. Evolueert naar leder, met een mespuntje zout en pruimtabak in de mix. Licht drogend naar het einde toe.

De afdronk is eveneens erg goed. Hoewel niet echt lang is er heel wat gaande. Leder, tabak, pruimenconfituur, woodsmoke, zonnebloemolie en het sap van bloedappelsienen.

Complexe, indrukwekkende Glenrothes als je je de moeite getroost hier even voor te gaan zitten. Want het is de evolutie die hij in het glas doormaakt, die me op het puntje van mijn stoel deed zitten. Bedankt, Timon, voor het sample.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 19-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glenrothes
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glenrothes Whisky Maker’s Cut, Soleo Collection, OB 2018, First Fill  Sherry Casks
Kleur: koper
ABV: 48.8%

Olé!

Precies twee jaar geleden, in september 2018, liet Glenrothes optekenen dat ze afstand zouden doen van hun zogenaamde Vintages. In de plaats komt de Soleo Collection mét leeftijdsaanduiding. Zo is er een 10-, 12-, 18-, 25- en 40-jarige. De enige uitzondering is deze Whisky Maker’s Cut, die op een iets hoger alcoholpercentage werd gebotteld en rijpe op sherryvaten uit Andalusië.

De neus is erg clean en romig met hints van hazelnoot, karamel en bloedappelsien. Erg zachte toets van nootmuskaat en iets van verse theeblaadjes. Het hout wordt langzaam maar zeker wel luider. Verre van slecht, maar niets spectaculairs. Het is dan ook een instapper, natuurlijk.

Ik heb te vroeg gesproken! Op de tong is het een mooi smaakbommetje. Mierzoet op oloroso en vanille met een prima kruidigheid. Zoete mout en flink wat fruit als rozijntjes, pruimen en appelsien strelen de tong. Het is niet de meest complexe Glenrothes, maar een plezierige en drinkbare allemansvriend op sherry met wat punch.

In de lange, kruidige en warme afdronk wordt hij plots lekker romig en doet hij je wegdromen van een vakantie onder de zon. Soleo, olé!

Lekker, hoor. En erg fair geprijsd – zo’n 50 EUR. Da’s waar voor je geld. Bedankt, Timon.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 19-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Mannochmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Mannochmore 15 Year Old 2003/2018, Connoisseurs Choice Cask Strength, Gordon & Macphail, 1^st Fill  Sherry Hogshead Batch 19/112, 337 bts
Kleur: koper
ABV: 56.8%

Salademix

Mannochmore is eigenlijk best een nobele onbekende, toch? Nou, bij sommige misschien bekend – of eerder berucht – omwille van de Loch Dhu, aka the Black Whisky, die niet te zuipen is en toch een collectors’ item geworden is. De distilleerderij staat op hetzelfde terrein als de al even onbekende Glenlossie. Zo vaak kom je deze niet tegen. Als ik mijn lijstje er op na sla, is dit nog maar de 8^e die ik proef. Het is een first fill sherryvat dat G&M op vatsterkte bottelde.

Aha! Mooie neus op chocolade met praliné-vulling. Piet Huysentruyt Salademix (gedroogde tomaatjes, selderij en zout vooral), appelsiensap, hazelnoten, sultanas en de ronde karamelsnoepjes van Quality Street. Ik vind dit uitnodigend en lekker. Het feit dat de alcohol je neus niet verdoofd is een absolute plus.

Hij komt wel stevig binnen. Flink gekruid en onmiddellijk drogend. Het fruit krijgt het moeilijk hier nog doorheen te prikken, maar de karamel domineert moeiteloos. Toch vertoont hij ook op smaak nog die lekkere umami toets. Nogal vlezig, als je dat van een malt al kan zeggen. Pijnboompitjes? De alcohol is perfect geïntegreerd. Een malt met ballen aan zijn lijf.

De afdronk is lang op een handjevol noten gedrenkt in honing.

Wederom een indrukwekkende Mannochmore.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 21-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Mannochmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Mannochmore 18 Year Old 1999/2018 Connoisseurs Choice, Gordon & Macphail, Refill Sherry Butt #Batch 18/048, 670 bts
Kleur: koper
ABV: 46%

Vatting Van 1 Vat

Ik vind de nieuwe look van de Connoisseurs Choice eigenlijk wel erg mooi. Statige fles, mooi label met duidelijke informatie… het enige wat ik bij deze vreemd vond is het feit dat er op het label staat ‘vatting of 1 cask’. Da’s dan toch geen ‘vatting’, da’s dan toch gewoon een single cask? Zal wel aan mij liggen. Dit refill sherry vat leverde 670 flessen op, dankzij (of te wijten aan, ik laat dat aan u over) het feit dat deze malt werd versneden naar 46%.

Boterbabbelaars en appelmoes! Dat springt er op de neus onmiddellijk uit. Geef hem wat meer aandacht en je krijgt ook nog cacao, honing, gekonfijte venkel en frambozenconfituur. Yoghurt met stukjes ananas. Dit is heel dartel en speels, eigenlijk.

Lekker olieachtig, hoor. Goeie body! De fruitige zoetjes keren weer – appels komen nu sterk opzetten – maar de malt wordt nu wel flink pikant door allerhande kruiden van het sherryvat. Kruidnagel op kop. Ondertussen krijgt de malt wat meer gewicht en komen er toetsen van abrikozen en kweepeer aan te pas, maar ook iets wat me aan pruimtabak doet denken. Het speelse is er nu wat af, maar dat stoort niet. De malt groeit.

In de lange afdronk wordt hij weer erg zoet met hazelnootpasta, espresso en flink wat kruiden. Hij sterft een plotse, bitterzoete dood.

Indrukwekkende Mannochmore die heel mooi evolueert en niet teleurstelt.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 21-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Onbekend
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Secret Orkney 16 Year Old 2003/2019, The Whisky Mercenary
Kleur: zonlicht
ABV: 52.2%

Kiezels

Ik moet bekennen, deze botteling heeft een ge-wel-dig label (hetzelfde kan gezegd worden van de Miltonduff en de Tobermory die Jürgen tegelijkertijd lanceerde). En hoewel ook hier de distilleerderij niet genoemd wordt, laat ‘Secret Orkney’ weinig aan de verbeelding over, natuurlijk. We zetten ons schrap voor deze Highland Park.

Erg cleane neus op wit fruit en heide, maar niet veel meer en ook geen rook. Ben ik op het verkeerde been gezet met deze Orkney? Nee, toch?

Ook op smaak krijg ik vooral wit fruit, maar nu schemert toch een mooi schijfje verse limoen door en is er een prachtige rookontwikkeling. Lijkt wel alsof ik kiezels in de mond heb. Beetje kalkachtige structuur. Da’s wel mooi.

De afdronk is geweldig. Warm, kruidig, fruitig zoet en die rook blijft maar hangen.

Eentje die tijd nodig heeft, maar het meer dan waard blijkt te zijn. Merci voor het sample, Jeroen DV.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-10-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Onbekend
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Secret Highland 12 Year Old 2007/2019 Nameless Four, The Whisky Mercenary
Kleur: zonlicht
ABV: 47.8%

Granny Smith

Voor de Nameless Four ging Jürgen zijn heil zoeken in de Highlands. Wederom wordt de distilleerderij strikt geheim gehouden. Enkel de regio, de leeftijd en het alcoholpercentage kunnen we op het label terug vinden.

Granny Smith appels, vanille, kruisbessen en een hint van groene banaan op de neus. Volledig verstoken van kruidigheid. Lentefris.

Op de tong vertoont hij wel enige kruidigheid in de vorm van witte peper en wat gember. Wederom één en al appeltjes en kruisbessen, de hint van banaan is minder present. Iets van munt geeft hem een frisse lift. Compleet foutloos, maar tegelijkertijd weinig uitdagend.

De afdronk is middellang, zacht gekruid op wit fruit.

Beetje allemansvriend. Prima kaarterswhisky. Bedankt, Jeroen DV, voor de sample swap.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-10-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Onbekend
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Secret Islay 5 Year Old 2014/2019 Nameless Three, The Whisky Mercenary.
Kleur: licht goud
ABV: 50.8%

Funky

Jürgen Vromans, beter bekend als onafhankelijk bottelaar The Whisky Mercenary, bracht eind vorig jaar een aantal nieuwe releases op de markt waarvan de distilleerderij niet vernoemd wordt. Dit is er zo eentje: Nameless Three. Deze derde in de naamloze reeks is een jonge Islay single malt.

Lekker vuile en bijzonder funky neus op plasticine, natte aarde, pompelmoes en zeewier. Verbrand plastic, antiseptisch verband en brandwondenzalf. Wat vreemd, maar wel erg leuk!

Prima body. Nu is hij onmiddellijk erg zoet met een karrenvracht aan vanille, aangevuld met jonge appeltjes en citroen. De turf explodeert op je tong. Heerlijk, hoor – en lang niet zo vreemd als de neus, wat ik een voordeel vind.

Lekker lange, gepeperde, assige afdronk.

Jong en potig. Als ik een gokje zou mogen wagen, zou ik een Kildalton distilleerderij met de letter L noemen. Zoek het verder zelf maar uit. Dankjewel voor het sample, Jeroen DV.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-10-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Miltonduff
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Miltonduff 10 Year Old 2009/2019, The Whisky Mercenary
Kleur: zonlicht
ABV: 49.5%

Fanta Lemon

The Whisky Mercenary, Belgisch bottelaar Jürgen Vromans, komt altijd met erg leuke labels op de proppen. En dit is zijn allereerste Miltonduff. Het overgrote deel van de productie van deze Speyside distilleerderij verdwijnt in de befaamde blend van Ballantine’s, maar ik heb al wel het geluk gehad enkele mooie single casks te proeven. Hopelijk past deze ook in dat rijtje.

Verdacht zachte neus op appels en peren, met zachte vanille en iets wat me aan bakboter doet denken. Amandelpasta en crème brûlée. Voorlopig ben ik nog niet van mijn sokken geblazen, afgezien van het feit dat deze compleet foutloos is.

Hij heeft wel onmiddellijk een prima body. Lekker olieachtig, bijna romig, met meteen wat pit van witte peper en gember. Dan komt het witte fruit in vol ornaat terug – appels en peren met vanille. Klink misschien een beetje eentonig, maar hij is wel erg lekker. En prima sterkte ook. Verrassend clean en toegankelijk. Een hint van iets fris. Zou dat spearmint kunnen zijn? Hint van Fanta Lemon komt plots sterk opzetten.

De afdronk is zijn troefkaart. Citrus, vanille, wit boomgaardfruit, the works. Lekker lang en gepeperd.

Gevaarlijk drinkbare Miltonduff, maar wat blij dat deze niet in de blend verdwenen is. Met dank aan Jeroen DV voor het sample.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 26-09-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Miltonduff
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Miltonduff 39 Year Old 1978/2018, Cadenhead’s Authentic Collection, Bourbon Hogshead, 204 bts
Kleur: vol goud
ABV: 44.6%

Discreet, maar Groots

Miltonduff verschijnt niet zo vaak op mijn radar. Dit is nog maar de 26^e, maar wel meteen de oudste Miltonduff ooit die ik aan de lippen zet. Gestookt toen ik zelf een ventje van 8 was en twee jaar geleden gebotteld door één van ’s Schotlands oudste bottelaars. Zo’n 390 EUR oftewel 10 EUR per jaar rijping (note to self: waar slaat dat nu weer op?).

Op de neus wordt ik blij verrast door After Eight (munt en chocolade), een karrenvracht aan vanille en zachte karamelpasta, overrijpe peren waarvan het sap langs je kin loopt als je er in bijt, een boeketje wilde heidebloemen en wat snuiftabak. Zijdezacht, elegant en bijzonder aangenaam.

Zijdezachte body ook. Deze glijdt over de tong. Wederom erg zoet op wit fruit en vanille, terwijl de munt en de bloemen eveneens weerkeren. Prima verderzetting van de neus, met een beetje meer kracht door de alcohol. Maar zo verschrikkelijk drinkbaar dat hij bijna limonade wordt.

De afdronk brengt een glimlach op mijn gezicht. Aangenaam lang, fruitig en zoet, speels en toch elegant.

Een onontdekt juweeltje, als u het mij vraagt. Discreet, maar groots. Thx, Manny, wat een whisky!

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 21-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Miltonduff
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Miltonduff 15 Year Old 2004/2019, Malts of Scotland, Sherry Hogshead #MoS19034, 305 bts
Kleur: mahonie
ABV: 55.1%

Inwisselbaar

Dit is al het vijfde vat Miltonduff dat Thomas en zijn team hebben gebotteld. Deze keer gat het om een sherryvat – een erg actief vat aan de kleur te beoordelen – dat zo’n 15 jaar lang geslapen heeft. Ziet er naar uit dat we een sherrybom voorgeschoteld krijgen.

Yup, vanaf de eerste minuut dat mijn neus in het glas steekt, wordt ik overspoeld door ‘diepe sherry’, zoals ik dat graag noem. Onmiddellijk donkerzoet op typische zware sherrytoetsen zoals melkchocolade, meubelpoets, kippenbouillon, gekonfijte pruimen, hazelnoten, karamel en gekarameliseerd hout. Doe daar nog wat eucalyptus en ingekookte cola bij en je begint een idee te krijgen van de neus van deze malt. Enige nadeel: blind zou ik geen idee hebben over welke malt het hier gaat. Het distilleerderijkarakter wordt hier volledig overmeesterd door het sherryvat.

Ondanks het hoge ABV komt deze vlot binnen. Lekker olieachtig, bijna stroperig. Lekker kruidig ook op nootmuskaat, zwarte peper en kruidnagel. Gekonfijte gember en iets van anijs. De donkerzoete smaken laten zich onmiddellijk ontdekken: pruimenconfituur op steroïden, rozijnen, geroosterde hazelnoten, chocolade… maar midpalate komt een klein bittertje opzetten alsof ik bij op de pit van een pompelmoes. De malt is wederom totaal incognito.

De afdronk duurt en eeuwigheid en maakt deze Miltonduff uitermate geschikt om in de categorie ‘geniet-whisky’ te katapulteren. Op het sterfbed verschijnt plots wat gezouten karamel. Ik hou hier wel van.

Je moet zo’n 140 EUR neertellen voor dit flesje, maar dat vind ik een faire prijs voor zo’n heerlijk spul. Maar het moet gezegd: de malt is vlotjes inwisselbaar tegen eender welke andere niet-geturfde omwille van de ongebreidelde invloed van het sherryvat. Bedankt, Manny.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 21-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Highland Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Whitlaw 5 Year Old 2014/2020, Signatory Un-Chillfiltered Collection for Belgium & Luxemburg, Dechar/Rechar Butt #422, 570 bts
Kleur: goud
ABV: 60.1%

Werther’s Originals

Whitlaw is de naam van de heuvels achter de Highland Park distillery en dus wordt de naam op labels al wel eens gebruikt als alternatief voor Secret Orkney. Deze recente bottling van Signatory bevat dus een zwaar geturfde Highland Park. Hij werd gestookt op 24 september 2014 en gebotteld op  14 september 2020. Op tien dagen na is hij dus zes jaar oud. De sterkte laat weinig aan de verbeelding over: 60.1%. Hij werd speciaal voor de Belgische en Luxemburgse markt gebotteld.

HP is op de neus onmiddellijk herkenbaar, zij het wel met een flinke scheut karamel. Maak daar gerust Werther’s Originals van. Lekker snoeperig met ook winegums en een marmelade van appelsien. Na wat ademen komt daar een mooie farmy toets aan te pas met hooi en wat eik. Ruikt wat jong, maar niet immatuur.

Hij zet natuurlijk lekker stevig aan… en is flink geturfd. Dit zou je blind wel eens kunnen verwarren met een Islay of een Ardmore… of een Ledaig. Stevige rookontwikkeling, terwijl citrusfruit en vanille, popcorn en gezouten karamel hun uiterste best doen daar door heen te prikken. Het is een flinke opgave, maar het lukt. Vanaf de tweede slok, als de brand in je mond wat geblust is, wordt hij fruitiger en romiger. Ik krijg nog wat banaan, noten en iets van gebakken appels.

De afdronk is erg lang en wat kruidig, maar blijft ondertussen fruitig zoet. Bloedappelsien op het sterfbed.

Jonge HP, maar dat stoort geenszins. Vertoont enerzijds jonge en speelse elementen, maar doet heel af en toe ook aan old school whisky denken en dat maakt van deze een erg leuke, atypische Highland Park.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-10-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Ze zijn eindelijk geland in België, de Special Releases van Diageo die elk jaar opnieuw veel whiskyliefhebbers doet likkebaarden, ondergetekende incluis.

Bovendien was ik erg fortuinlijk, want Diageo was zo vriendelijk om mij in de gelegenheid te stellen deze allemaal te proeven tijdens een exclusieve online presentatie door niemand minder dan Herman – The Herminator – van der Meij, die ik al jaren ken als bevlogen ambassadeur voor het huis en zelfs al 30 jaar voor hen op de teller heeft staan. Een prachtig pakketje met samples werd bij me thuis afgeleverd.

Terwijl Arno Dobbels, die andere goeie vriend en ambassadeur, het Franstalige evenement voor zijn rekening nam, vervoegde ik een schare liefhebbers voor de Nederlandstalige versie. En wat een proeverij is het geworden!

Zonder verder dralen, laten we aan de slag gaan, want 8 whisky’s op vatsterkte op amper 50 minuten is hard werk, geloof me!

Cardhu 11 Year Old 2008 – 56.0%

Deze Speysider rijpte op een combinatie van refill vaten, nieuw eiken vaten en voormalige bourbon vaten. Beetje grappige neus op zuurtjes (de snoepjes), limoensap en iets van ontbijtgranen. Verrassend mild met iets van cederhout en flink wat mos na een regenbui. Snoeperig op smaak met wederom citrus en zoete mout en flink wat acacia honing die hem lekker romig maakt. Best pittig, hoor. Licht drogende, boterzachte afdronk.

86/100. RRP rond de 85 EUR.

The Singleton of Dufftown 17 Year Old 2002 – 55.1%

Deze Singleton bevat malt van de Dufftown distilleerderij die enkel en alleen op refill Amerikaanse eik heeft gerijpt. Oh, dit is wel lekker fris en doet me aan de lente denken. Flink wat hooi en corn flakes met appelmoes en limoen, honing en verse gember. Perensiroop! Elegante neus. Verdacht zacht op de tong. Romig en zoet op zoethout, appels en peren en honing. De afdronk is pittig op witte peper en bosbessen en mandarijn. Toegankelijk en charmant.

84/100. RRP rond de 110 EUR.

Cragganmore 20 Year Old 1999 – 55.8%

Deze malt uit de Speyside sliep twee decennia lang op refill en nieuw geblakerde vaten. Heerlijk fruitige neus op meloen, gras, hint van brandwondenzalf (!), kiwi en kweepeer. En een hint van groene banaan. Flink romig op de tong en erg rond en vol van smaak, hoor. Zoet op zowel wit als citrusfruit en iets van Cointreau. Wow! Lekker lange finish op appelsienmarmelade. Tip: deze kan echt een flinke scheut water verdragen. Dan wordt hij echt stukken beter. Top! En betaalbaar. Voor mij de verrassing van de avond. Prijs/kwaliteit: onklopbaar.

87/100. RRP rond de 140 EUR.

Mortlach 21 Year Old 1999 – 56.9%

We keren nog maar eens naar de Speyside met deze 21-jarige Mortlach, die gefinist werd op een combinatie van Pedro Ximenez & Oloroso Sherry seasoned casks. Het hartige, umami, vlezige karakter is op de neus minder dan verwacht, moet ik zeggen. Dat ligt wellicht aan de PX die zijn stempel drukt. Want dat offreert op de neus een verrassend frisse malt met citrusfruit op kop, gevolgd met chocolade en pruimen. Gedroogde abrikozen en kaarsvet! Op smaak… OMG, dit is inderdaad een monster. The Beast is back! Flink wat citrus en rozijnen, meloen en kaneel. De afdronk is lekker kruidig, warm en bevredigend. Prachtige malt, maar het prijskaartje is er niet naast.

87/100. RRP rond de 650 EUR.

Dalwhinnie 30 Year Old 1989 – 51.9%

Deze Highland malt rijpte op refill hogsheads. Hola! Ik had toevallig vorige week nog de Dalwhinnie 15 Year Old, hun instapper – en die viel mij goed mee – maar dit is toch wel van een heel ander kaliber. Smoelpap, Reine Claude pruimen, rabarberconfituur en erg levendig voor zijn leeftijd. Mild, maar zooooo mooi. Uitzonderlijk! Erg drinkbaar met iets fris als menthol die het citrusfruit en de zoete pruimpjes omhoog tilt. Lekker zoet, hoor. Een vloeibaar dessertje. De afdronk is niet zo heel erg lang, maar wel superclean en elegant. Erg van onder de indruk. Als ik geluk heb, heeft Dearly Beloved dit ook gelezen en ligt hij onder de kerstboom.

89/100. RRP rond de 600 EUR.

Pittyvaich 30 Year Old 1989 – 50.8%

Ik heb een zwak voor Pittyvaich. Deze Speyside distilleerderij, gesloten in 1993, verschijnt al voor het derde jaar op rij in de Special Releases. Deze keer betreft het een malt die exclusief op first fill bourbonvaten gerijpt heeft. Rijke zoetheid met vanille en wit fruit, laurierblaadjes (!), groene bananen, mango en het sap van – niet lachen – groenhout. Erg romig, hoor. Absoluut geweldige neus! Perfecte drinksterkte met banaan, mango, appels en iets van kalk. En weer iets fris als munt of menthol. Wat gekonfijte gember en zoethout, maar lekker fruitig. Middellange, erg fruitige afdronk. Die moet ik hebben. Excellent!

90/100. RRP rond de 430 EUR.

Lagavulin 12 Year Old 2007 – 56.4%

De Lagavulin, van Islay, is een vaste waarde in de Special Releases. Deze is een vatting van refill Amerikaanse eik. Ja, lap! Ik steek mijn neus nog maar net in het glas en ik weet nu al dat het een geweldige Lagavulin gaat zijn. Een gebeeldhouwde neus op brak water met lijnzaad en een zoetje van honing en pompelmoes. De rook laat wat op zich wachten, maar komt dan toch stevig opzetten. In tegenstelling tot de expressie van vorig jaar, is turf hier niet de hoofdrolspeler maar de onmisbare supporting actor die met een Oscar gaat lopen. Iets van koeienvlaai, echt waar, maar géén off-note! Wat een smaakbom! Nougat, citrus, amandelmelk (!) en een karrenvracht aan verse olijven uit Tunesië. Echt waar, gepeperd, maritiem en subliem. De afdronk is lekker assig. Dat is toch echt een vaste waarde. Altijd prijs, altijd gewonnen.

89/100. RRP rond de 115 EUR.

Talisker 8 Year Old 2011 – 57.9%

Dit is wellicht de botteling waar de meesten naar uitgekeken hebben. Het is de eerste Talisker die gefinisht werd op Caraïbische rumvaten. Ik beken… da’s een vreemde, maar intrigerende neus. Het DNA van Talisker is aanwezig, begrijp me niet verkeerd, maar wordt hier toch grotendeels ‘ingepakt’ door zoete tonen van de rumvaten. Lijkt wel alsof het zeewater van Talisker vervangen werd door suikerwater. Er zit iets hartigs aan, als van vlees op de barbecue. Maar wel goed hoor. Onmiddellijk mierzoet en pikant op smaak. Vanille, rum en citrusfruit met een paar druppels soyasaus, flink wat peper en een mooie rokerigheid. Iets van kamfer en chilipepers in de (eerder korte) afdronk. Ja, deze gaat verkopen als zoete broodjes, geen twijfel mogelijk. Maar… ik vond de 8-jarige van 2018 toch wel stukken beter, moet ik zeggen.

85/100. RRP rond de 90 EUR.

Wow, wat een avond! Maar wel aan een moordend tempo, zeg. Gelukkig zijn de samples in het tasting pack ruimschoots voldoende om elke release wel drie keer te proeven. Ik heb mijn bestelling alvast geplaatst. Wat een mooie whisky’s toch.

Op het eerste zicht lijkt het alsof deze Special Releases sinds twee jaar wat minder boeiend zijn geworden, maar ze zijn (in vele gevallen) betaalbaarder geworden en de vatselecties zijn echt uitstekend.

Graag wil ik Arno en Herman van harte bedanken om mij in de mogelijkheid te stellen deze tasting mee te maken. Dank ook aan Diageo voor de prachtige en erg gulle tasting kit.

May the Malt be with you!

Het belangrijkste whiskyboek van het jaar is weer verschenen: Ingvar Ronde’s Malt Whisky Yearbook. De editie van 2021 ligt momenteel in de winkelrekken. En zoals steeds staat het tjokvol met artikels van gerenommeerde schrijvers als Charles MacLean, Joel Harrison, Ian Wisniewski, Neil Ridley, Gavin D Smith en Jonny McCormick.

Traditiegetrouw staat de informatie over alle operationele Schotse distilleerderijen en hun laatste releases, Japanse whisky en nieuwe, maar ook gesloten distilleerderijen, centraal.

Tussen de distilleerderijprofielen publiceerde Ingvar interviews met zogenaamde Whisky Icons, zoals daar zijn: Ian McMillan, Allan Winchester, Colin Ross, Frank McHardy, Jim McEwan, Michael Urquhart en Dennis Malcolm.

De goed gestoffeerde artikels in deze editie zijn wederom erg boeiend:

• The Sweet Story of Malting
• The Whisky Brain
• They Don’t Make em Like They Used To Do… Or Do They?
• Ten Malts That Broke the Mould
• The American Revolution

Het zijn stuk voor stuk informatieve en goed geschreven artikels.

Het tweede deel van het boek wordt gedomineerd door statistieken, distilleerderijen wereldwijd, onafhankelijke bottelaars en de op handen zijnde nieuwe releases.

Het jaarboek hoort echt in elke whisky-liefhebbers’ boekenkast te staan. Het is mijn ‘go to’ boek voor informatie tijdens het schrijven van notes en artikels en het enige boek dat constant op mijn bureau ligt. Een échte whisky bijbel! En dat alles voor niet eens 25 EUR!

(Thank you, Ingvar, for signing my copy!)

Malt Whisky Yearbook 2021
298 pagina’s, Engels
Ingvar Ronde
MagDig Media Ltd
ISBN 978-0-9576553-7-9
www.maltwhiskyyearbook.com

Fettercairn is een distilleerderij die niet zo vaak op mijn radar verschijnt. Na al die jaren van lustig proeven en schrijven heb ik slechts tien – TIEN! – tasting notes over Fettercairn. Tien op 4500, dat zegt veel, me dunkt. En die zijn niet allemaal even lovend. Flink hit & miss in mijn boekje.

Zo herinner ik me dat ik op één van de vele festivals (herinnert u zich dat nog?) de (toen) nieuwe Fettercairn Fior proefde en niet erg onder de indruk was. Ik beken: Fettercairn staat bij mij niet hoog op het lijstje…

Dan viel er een uitnodiging in de virtuele brievenbus van Andrew Lennie, de brand ambassador, om deel te nemen aan een virtuele kennismaking. Ook de Master Distiller Stewart Walker zou aanwezig zijn en tekst en uitleg kunnen geven bij het productieproces en zelfs één en ander kunnen verklappen van wat er nog in de warehouses ligt te rijpen.

Ik nam deze gelegenheid om Fettercairn wat beter te leren kennen dan ook met veel plezier aan en enkele dagen later viel een mooi pakketje in de brievenbus met samples, maar ook met wat knabbeltjes en een blikje Dash Peach bruiswater. We gingen wat combineren.

Op maandag 5 oktober logde ik in op Zoom en werd vergast op een leuke presentatie en proefde onderstaande. Enjoy!

Fettercairn New Make

Om te beginnen zat er een kleine verstuiver in het pakketje met new make. We kregen de opdracht dit op onze handen te spuiten om er aan te ruiken. Ik spoot maar één keer op mijn handen – en rook dat deze new make erg clean was – maar kon het niet laten (u weet dat ik een zwak heb voor new make) om de rest in mijn glas te doen.

Hij is heerlijk fris en clean en vertoont toetsen van zoete mout en een hint van perzik en banaan. Vreemd, want dat zou je met esters associëren en die worden natuurlijk pas gevormd nadat de spirit de eik heeft gekust. Hoe dan ook, ik vroeg Stewart of hij me niet aan een sample new make zou kunnen helpen en hij was maar wat blij om alle deelnemers aan deze sessie van een sample te voorzien. The Nectar zal weten wat gedaan.

Fettercairn 12 Year Old – 40%

De 12-jarige Fettercairn is de instapper. Op de fles prijkt trots de eenhoorn, die niet alleen het nationale beest blijkt te zijn van Schotland, maar bovendien ook in het familieschild van de Ramsay familie staat, de oprichters van de distilleerderij.

Zachte mout en karamel op de neus, met wat noten, appelsien en perzik. Op smaak werd dit netjes verder gezet, wat van deze malt een toegankelijke allemansvriend maakt. De afdronk is niet bepaald lang noch memorabel, maar verder niks mis mee. We koppelden hem aan een artisanaal gemaakte marshmellow uit Edinburgh. Mijn tanden vielen bijna uit mijn mond van zoetigheid, maar prettig was het alleszins.

Fettercairn 16 Year Old – 46.4%

Het kleurverschil met de instapper is significant, maar Stewart legde uit hoe dit komt. Deze is namelijk gestookt van ‘chocolate malted barley’, dus flink geroosterde gerst die bijna zwart ziet (zoals hij ook voor de Glenmorangie Signet wordt gebruikt, bijvoorbeeld). Daarnaast heeft hij na een initiële rijping op bourbonvaten een finish gekregen in een combinatie van portvaten en oloroso sherryvaten.

Op de neus kreeg ik karamel en koffie, amandellikeur en pruimen, chocolade en een licht bittere appelsienmarmelade en ik beken: ik vond hem heerlijk! Dat zette zich mooi door op de tong, met een kleine kruidigheid en een licht drogende afdronk. Ik was hier best van onder de indruk. Toen we hem dan proefden in combinatie met een origine melkchocolade uit Honduras (60% cacao) was ik verkocht.

Fettercairn 22 Year Old – 47%

Maar het echte feest moest nog beginnen. De 22-jarige Fettercairn is namelijk een tropisch snoepje op de neus. Floraal ook, maar toch vooral perzik en ananas met wederom die hint van banaan. Dit viel mij wederom erg goed mee. Ook de sterkte deed deze malt duidelijk deugd. Het gaf hem body en gewicht en zorgde tevens voor een lange, bevredigende – weliswaar erg snoeperige – finish.

Ze zijn zich bij Fettercairn duidelijk bewust van het feit dat er een nieuwe wind moet waaien om het merk weer op de kaart te zetten en dat is precies wat Andrew en Stewart beoogden met deze presentatie. Ik moet zeggen: het is ze gelukt, wat mij betreft. Ik was erg aangenaam verrast met de 16- en 22-jarige malts.

Fettercairn 1988 Cask Sample – 54.5%

Tot slot hadden we nog een mystery sample ontvangen, waarvan we mochten raden wat het was en ik vond dit erg old school ruiken. De neus was flink vegetaal, vertoonde wat groene appeltjes en rabarber, amandelen en zelfs een druppeltje balsamico. Op smaak was hij lekker kracht, fruitig elegant, licht drogend en… old school, ik zei het al. De finish was bijzonder lang. Deze was Champions League materiaal wat mij betreft. Het bleek te gaan om refill bourbon hogshead #2086 dat op 16 december 1988 te slapen werd gelegd. Hopelijk verschijnt deze binnenkort als single cask.

Er werd ons toevertrouwd dat Whyte & Mackay – de eigenaars van Fettercairn, maar ook van Invergordon, Isle of Jura en het befaamde Dalmore – na lang beraad besloten heeft om Fettercairn inderdaad nieuw leven in te blazen. Er liggen een panoply aan mooie single casks op ons te wachten die in de komende jaren allemaal gelanceerd zullen worden.

En zo zal deze ‘undiscovered gem’ hopelijk (her)ondekt kunnen worden door de liefhebbers. Voor mij was dit alvast een leuke ervaring en Fettercairn is bij deze terug op de radar gezet!

Bedankt Andrew, Stewart, Rens en The Nectar, voor de vlekkeloze organisatie en het lekkers dat we mochten proeven.

May the Malt be with you!

De Classic Cut reeks van Macallan werd in 2017 gelanceerd en zou je als een hommage aan de Macallan van weleer kunnen zien – vóór de lancering van de Fine Oak waarbij voor het eerst bourbonvaten gebruikt werden. Het is een jaarlijkse limited release van Macallan die uitsluitend op sherryvaten rijpte – sherry seasoned cask, ter verduidelijking – en bovendien op vatsterkte wordt gebotteld. De editie van 2019 die nu in mijn glas zit, heeft een ABV van 52.9%.