WhivieBlog

Normaal gezien zou deze tasting al op 10 mei zijn doorgegaan, maar dat was zonder Brexit gerekend. Het geheel schoof dus gewoon een weekje op. Maar op dinsdag 18 mei om 20u stipt zat ik klaar met mijn samples en glaasjes om de nieuwe Remarkable Regional Malts van Douglas Laing te ontdekken.

De onvolprezen Jeroen Van Dijck was de ceremoniemeester, terwijl Dale Perry van Douglas Laing de presentatie voor zijn rekening nam.

Hieronder mijn – weliswaar beknopte – tasting notes:

The Epicurean Ruby Port Finish – 48%

The Epicurean betekent zoveel als ‘hij die geniet van lekker eten en drinken’ en is een Lowland blended malt, waarvan ik zeker weet dat mijn geliefde Auchentoshan in de mix gegaan is. Deze nieuwe versie is kreeg nog een finish mee op portovaten uit de Douro vallei. De whisky wordt pas in juni gelanceerd, dus dit was een mooie avant-première. Een pak kruidiger dan de klassieke Epicurean op appels en kruidnagel, chocolade en frambozen. Stevig zoet en kruidig op smaak en een lekker aperitiefje. Lentewhisky.

Timorous Beastie Meet The Beast – 54.9%

De klassieke Timorous Beastie is een Highland Blended malt samengesteld met onder meer Glengoyne, Dalmore, Blair Athol en Glen Garioch. Meet The Beast is dan weer een release op vatsterkte. Het betreft een limited release van 3.600 flessen die net uitgekomen zijn. Honing en heide, alsook wat vers houtzaagsel op de neus. Lekker zoet op suikerspin en perzik. Engelse drop. Lekker kruidig. Lange finish. Dit is een krachtpatser, maar water is niet nodig.

Wederom schreef ik de tasting notes tijdens de tasting zelf. De meesten weten dit wel, maar ik kreeg van sommige lezers de vraag of dat echt wel zo is. Wel, bovenstaande foto bewijst één en ander, me dunkt. I rest my case…

Scallywag 10 Year Old Sherry Matured – 46%

Scallywag – wat deugniet betekent – is een Speyside blended malt die al in 2013 werd gelanceerd. Macallan, Glenrothes en Mortlach spelen een hoofdrol. Rode appels en karamel, koffiebonen en origine chocolade met vers gezaagd hout. Herfstbladeren. Op smaak krijg ik ciderappels, aardbeien en gember. Zacht drogende, lekker kruidige en lange finish.

The Gauldrons – 46.2%

Dit was de laatste toevoeging aan de Regional Malts en is een blended malt die met uitsluitend Campbeltown whisky’s werd samengesteld. Zo heel veel keus heb je dan natuurlijk niet, maar je kan er donder op zeggen dat er behalve Springbank ook flink wat Glen Scotia in gegaan is. Hij heeft die typische funkiness die ik wel vaker heb bij Glen Scotia en steeds meer op prijs kan stellen. De body is aan de lichte kant, maar qua smaak zit het goed, hoor. Maritiem, zoet en zilt. Vanille en rook op de finish. Leuke whisky. En zo betaalbaar. Aanrader. Wist-je-dat-je: The Gauldrons verwijst naar de verschillende grotten langs de kust van Campbeltown, waar Robert the Bruce zich verstopte tijdens de strijd tegen de Engelsen en betekent letterijk ‘Bay of Storms’.

Remarkable Regional Malts with a Twist 10 Year Old – 48%

Die twist is letterlijk te nemen, want de verpakking is van die aard dat je de top van de tube kan draaien om dan gekke figuurtjes te maken met de bodem van de tube. Het is een vatting van alle Regional Malts waarvan elke whisky minstens tien jaar gerijpt heeft. Ik proefde deze al eens eerder. Je kan mijn tasting notes hier herlezen.

Rock Oyster Cask Strength – 57.4%

Toen ik deze uit mijn pakketje haalde, keek ik toch even op. Ik dacht dat hij ondertussen Rock Island herdoopt was. Dale legde uit dat de naam twee jaar geleden werd aangepast omdat hij blijkbaar vooral in Azië voor veel verwarring zorgde. Klanten bleken van mening te zijn dat er oesters in de whisky zaten… doh?! Maar wij proefden wel degelijk de eerste versie op vatsterkte, toen hij nog Rock Oyster heette. Het is een blended malt met eilandwhisky’s zoals Islay, Arran, Orkney en Jura. Mijn tasting notes kan je hier herlezen.

Big Peat Peatrichor Edition – 53.8%

Petrichor is de geur die ontstaat wanneer regen op droge grond valt. Google het maar, als u mij niet gelooft. Douglas Laing maakte daar met veel plezier PEATrichor van. Hij werd speciaal gebotteld ter ere van het Islay Music & Malt Festival – Feis Ile – 2021, dat voor de tweede keer op rij virtueel doorgaat. Op het label zien we Big Peat met een geel regenvestje. Zoete turf op de neus met assen en limoensap, ananas op de BBQ en een vreugdevuur op het strand. Krachtig en zoet op smaak met flink wat karamel en zeewater. Lange, zoete, drogende afdronk op assen en zeewier met zoethout op het sterfbed. Geweldig spul! Slechts 5.190 flessen wereldwijd, dus weer er snel bij.

Big Peat Bruges Edition – 48%

Big Peat is zonder enige twijfel de bestseller van Douglas Laing. Het feit dat er verschillende edities op de markt verschijnen – met verschillende labels, wat het een nachtmerrie maakt voor verzamelaars – draagt hier zeker aan bij. En voor de tweede keer komt er een Big Peat voor België op de markt, deze keer een editie voor Brugge. Erg leuk label! Licht zilt, maritiem, rokerig op de neus met flink wat citrus en play-doh (plasticine). Verrassend fris op smaak met flink wat zoete versus zilte elementen. Lekkere finish. Wat leuk!

Jawadde, weer zo’n topavondje. De ‘silver lining’ van corona, zeker? Echt lekker spul geproefd, zeg. Met een groot woord van dank aan Cinoco voor de vlekkeloze organisatie en de samples.

May the Malt be with you!

Goh, ik heb nog niet veel mezcal geproefd en ik moet bekennen… ik lust het niet. Nee, wacht, ik druk me misschien verkeerd uit: ik ben er nog geen tegengekomen waarvan ik zeg ‘amai, da’s lekker’. Ik vind mezcal in alle eerlijkheid een moeilijke drank. Dat ligt natuurlijk volkomen aan mijn onkunde, weet ik wel. Maar voor mij zijn de nuances bij mezcal nog kleiner dan bij gin, als u begrijpt wat ik bedoel.

De enige keer dat mezcal mij beviel, was toen ik ‘m in een kop zwarte koffie goot. Dat zegt genoeg zeker?

Maar dan kondigt MEUG op de smoelenboek aan dat ze een masterclass rond het ranzige goedje organiseren, gepresenteerd door niemand minder dan Timon Salomez. Niet alleen is Timon (samen met zijn lieftallige madam) eigenaar van de Mexicaanse bar Palenque in hartje Gent, bovendien is het ook een goeie vriend. Maar ik talmde duidelijk iets te lang, want op het moment dat ik mijn tickets wou bestellen, waren ze al uitverkocht. Gelukkig kondigde MEUG aan dat er al een heuse wachtlijst was en dat een tweede reeks flessen openen wellicht in het verschiet lag. En ja, hoor, een paar dagen later kon ik dan toch mijn setje bestellen.

Timon grapte via Messenger: ‘Geef je het nog een kans?’
Waarop ik antwoordde: ‘Als jij – de man die mij alles geleerd heeft wat ik weet over mezcal (wat nog niet veel is, natuurlijk) – dat presenteert, dan wil ik dat graag meemaken.’

En dus zat ik op vrijdag 30 april om 20u klaar met mijn sample flesjes en logde ik in op de ZOOM-sessie.

Niet minder dan 70 proevers tekenden present voor deze Masterclass – wat er wellicht voor zorgde dat het de grootste mezcal tasting ooit in België en misschien wel Europa vormde. Geweldig, toch? Kudos!

Maar alvorens in de tasting zelf te duiken, misschien eerst nog even – in een notendop – uitleggen wat mezcal eigenlijk is.

Het is een Mexicaans distillaat (voornamelijk gestookt in Oaxaca (spreek uit ‘wahaka’)) van de agave. Da’s geen cactus, maar behoort desalniettemin tot de vetplanten. Ze hebben 7 tot 15 jaar nodig om te volgroeien en het hart, de vrucht, noemt men piña. Het wordt door kleine locale producenten gestookt – de zogenaamde palenques – in een ketelvormige grondoven, zo’n 2,5 meter diep. Daarin worden stenen verhit waarop de agave wordt gedroogd. Dat garen duurt zo’n 3 tot 5 dagen. Dan worden de harten afgekoeld waarbij de gisting reeds begint. De agave wordt vermalen, de brij wordt met water verdund en het geheel mag nog doorgisten in grote tonnen. Dan gaat het de koperen of keramieken (!) distilleerketels in. Na de eerste distillatie verkrijg je een heldere punta, na de tweede distillatie heb je uiteindelijk mezcal. Nog een leuk weetje: het woord mezcal komt van het woord mexcalli, wat ‘oven-gekookte agave’ betekent. Ah, ja! Voila, de les is voorbij, tijd om aan de slag te gaan.

Hieronder mijn – weliswaar beknopte – tasting notes. Hou er rekening mee dat ik absoluut geen ballen van mezcal weet en dat ik het niet lekker vind (dat moet ‘vond’ worden, lees verder!). Oh, ik dronk trouwens uit whiskyglaasjes en niet zozeer uit de meegeleverde Chicara (aardewerken kopje), maar vond het wel een leuk extraatje in het pakket.

Del Maguey Vida 42%

Del Maguey is het eerste bedrijf dat commercieel mezcal begon te bottelen.  Deze Vida ruikt verrassend zoet. Dat zag ik niet aankomen. Aardse toetsen en rook, uiteraard, maar ook iets van banaan en bruine suiker. Dit vind ik best lekker ruiken! Zacht, rokerig, zoet en toch een beetje peperig. En iets wat me aan pleisters doet denken. Hint van ananas? Een zilt randje in de afdronk. Nou, dat viel mij al heel erg mee. Goeie opener!

Del Maguey Chichicapa – 48%

De neus van deze mezcal is helder, met minder aardse toetsen, maar des te meer fruit. Banaan, ananas en… oh, wacht eens even! Plots wordt dat lekker ziltig op olijven en iets medicinaal. En ook nog iets herbaal. Complex, toch? Mooi. Zacht en zoet op smaak. Tikkeltje floraal. Mooie afdronk die het midden houdt tussen zoet en zilt.

Rey Campero Cuishe – 48.3%

Deze wordt gestookt van een wilde agave (dus niet verbouwd). De neus is erg gelaagd en onmiddellijk interessant. Rokerig, zoet, erg vegetaal – vers afgereden gras besprenkeld met Graeffe suiker (WTF?). Heerlijk. En geweldig zoet op smaak, ook. Suikerspin op assen. Wat is dat hier allemaal. Maar lekker! Ik had niet gedacht dat ik me zo ging vermaken. De finish is lang en erg clean. Mijn favoriet van de avond.

Single Palenque Baltazar Cruz Tobala – 48.5%

Een dieselwalmpje met assen, augurken en suikerspin. Apart en hoe ik me mezcal herinner van vorige pogingen (een goeie verstaander weet dat ik bedoel dat ik deze lastig vind). Op smaak wordt hij dan weer lekker zoet, rokerig en doet me wat aan vingerverf denken. Oh, dit is lastig, hoor. Goeie afdronk qua lengte en rokerigheid. Funky!

Del Maguey Wild Jabali – 45%

Deze neus heeft tijd nodig. Je merkt dat het een krachtpatser is die als een genie in a bottle zit te wachten om bevrijd te worden. Hij opent heel mooi. Zachte zoetheid en flink wat hars. Sigarenkistje en zelfs iets van terpentijn. Apart, maar deze vind ik wel erg lekker ruiken. Op smaak is het een mooie evenwichtsoefening tussen zoet en zilt en… waxy? Lange, erg lange afdronk. Deze kan me eveneens wel bekoren.

Single Palenque Onofre Ortiz Ensamble Cinqo Magueyes – 48%

Een lange naam om aan te geven dat deze mezcal samengesteld is met niet minder dan vijf types agave. Deze ruikt weer flink aards naar aardappelschillen, asperges, gedroogd fruit, tabaksbladeren en platgekookte groenten. Ik ben niet aan het zeveren. Zijdezacht op de tong, wat me een tikkeltje verrast, zij het wel aangenaam. De afdronk is dan weer erg floraal, maar wel aangenaam zoet. Dit is er weer zo eentje waar ik wel van kan genieten en die mij mezcal in een ander licht doet zien. Nice!

Del Maguey Iberico – 49%

Okay, dit is gewoon weird. Iberico, right? En dat is omdat er een iberico-ham in de nek van de ketel wordt gehangen. Wat is me dat hier allemaal, zeg! Ecoline, brandwondenzalf, anijs en komijn. Zot, gewoon. Maar op smaak komen daar wel heerlijke, fruitige en kruidige toetsen aan te pas, waaruit blijkt dat dit toch wel de meest complexe van de avond is. De afdronk is out of this world. Top!

Pony’s

We kregen ook een blikje Pony’s, een lichtblond biertje dat technisch gezien een IPA genoemd mag worden, maar op een relatief braaf ABV zit (4%), dat perfect kon dienen al chaser bij de mezcal. De citrustoetsen van het biertje complementeerde de mezcal vaak. En het kon wat mij betreft ook dienen om het smaakpalet een beetje te poetsen tussen de mezcals door. U mag overigens binnen afzienbare tijd ook een aparte tasting note van het biertje op het blog verwachten.

Amai, mijn klak! Wat een avond. Ik heb niet alleen erg veel geleerd van Timon wat de productie van mezcal betreft, maar door er zeven op een rijtje te proeven in de juiste setting/stemming heeft deze masterclass mij tevens in staat gesteld de drank beter te begrijpen. En te leren appreciëren.

Ik kan nu zonder overdrijven zeggen dat ik mezcal heb leren drinken. Betrekkelijk letterlijk, dus. Ik ben een ervaring rijker. Bedankt Timon en Jeroen van MEUG voor deze erg leerzame, boeiende en vooral lekker avond.

May the… err… mezcal be with you!

Dit is mijn tweede tasting met Michiel Wigman van de Dutch Whisky Connection met Jeroen Koetsier, mijn collega bij Catawiki, als co-host. De Christmas Tasting was alleszins memorabel en van zo’n hoog niveau, dat ik geen minuut twijfelde toen ik een uitnodiging kreeg voor deze tasting.

Op zondag 25 april om stipt 14.00u zette ik mijn Zoom-app open op de laptop en maakte me op voor een erg lekkere zondagnamiddag.

Hieronder mijn – weliswaar beknopte – tasting notes:

Glenlivet Special Export Reserve – Bonfanti Import 1970s – 750ml – 43%

Op de neus moet ik eerst even voorbij wat OBE – niet verbazingwekkend – alvorens ik een heerlijk snoeperige en erg fruitige neus gepresenteerd krijg. Tutti Frutti! Erg fris op smaak en mooi fruitig op appels, peren en wat kweepeer. Krachtig ook. Middellange, snoeperige afdronk. Een heerlijk, maar – vandaag de dag, althans – onbetaalbaar aperitiefje.

Dalmore 12 Year Old – OB 1980s – 750ml – 43%

Oh, fantastische neus op citrusfruit bij de vleet met een mooie invloed van sherry. Kandijsuiker, kruisbessen, honing. Lichte body, maar toch rijk. Hint van roze pompelmoes. Zachte kruidigheid. De afdronk is verrassend lang. Zo’n Dalmore maken ze niet meer, echt waar. Stukken meer karakter dan de hedendaagse versie. Wat een feest.

Amrut 10 years old Greedy Angels – Chairman’s Reserve Batch 01 – 284 bts – 46%

Dit was de eerste Amrut die de leeftijd van 10 jaar rijping haalde, gebotteld in 2014. Met hun warme klimaat laten ze hun whisky niet vaak zo lang rijpen, omwille van de ‘gulzige engelen’ – vandaar de naam. Flink wat perzik, mandarijnen en honing. Gesuikerde citrusschillen. Flink wat appelsientoetsen op smaak. Zachte kruidigheid. Wordt langzaam maar zeker lekker tropisch met een erg fruitige afdronk.

Celtic Cask 1991 Triocha – 30 – PX Cask – 63 bts – 40.48%

Deze whisky rijpte eerst in een refill bourbon barrel alvorens in juli 2015 te worden overgeheveld in een PX sherryvat. Donkerzoet op gedroogde vijgen, dadels en zwartebessenconfituur. Origine chocolade en geroosterde noten. Mokka en tabak. Zeer gelaagd. Op smaak allerhande bessen in siroop, kaneel en pruimtabak. Succulent. Middellange finish met wat kruidnagel en hars op het sterfbed. Amai, wat een fantastische smaaksensatie. Een heerlijk dessertje.

Na dit smaakbommetje lastten Michiel en Jeroen een korte pauze in, zodat we onze smaakpapillen even konden resetten… om dan meteen met een nieuw bommetje van start te gaan voor het tweede deel van deze fabuleuze (ziet u wat ik daar deed?) tasting.

Laphroaig 30 Year Old – OB 2017 – 43%

Oh, oh, oh! Wat een mooie neus. Geen turfbom, hoor. Eerder ingetogen turf, maar des te meer sherry en tabaksbladeren van sigaren. Herfstbladeren, laurier, noten, toffee en… cacao! Verrassend romig op noten, leder, laurier en licht bittere appelsienen. Iets van kersen en koude koffie. Uitstekend! En dan die fantastisch warme afdronk met een medicinale toets. Hemelse Laffie!

Balvenie 1969 – Robert Watson Ltd 1980s – 56%

Een karrenvracht aan wit fruit en wat Turks Fruit, heldere vanille en een hint van witte wijn (?). Erg, erg aangenaam. De body is lekker en rijk en erg helder ondanks het feit dat hij al zolang op fles zit. Pittig ook. Lange afdronk op wit fruit en witte peper. Hoe mooi is dat?

Bunnahabhain 39 Year Old 1976 – Cadenhead 2016 – Sherry Butts – 49.4%

Bunna die gedistilleerd werd toen ondergetekende amper 6 jaar oud was? Ja, die wil ik wel. Erg waxy op de neus met heuse Chesterfield sofa, meloen en mango. Een frisse lift door wat munt. Romig en zacht op de tong met quasi tropisch fruit (ananas, mango, kiwi) en te lang getrokken fruitthee. In de lange afdronk – die best kruidig genoemd kan worden – krijg ik nog wat tannine en houtkruiden.

Springbank 23 Year Old 1996 – Fresh Sherry Hogshead #108 – b. 2020 – 47.3%

Er zat nog een 8^e sample in ons doosje. Een extraatje. What’s not to like? Het blijkt de Springbank 1996 fresh sherry hogshead #108 te zijn van Jeroen Koetsier die er binnenkort aan komt. Ik kan u alleen maar zeggen dat het één van de beste Springbank is die ik al aan de lippen mocht zetten. Maar ik hou de tasting notes nog even voor mezelf en kom hier graag op terug eens de whisky effectief gelanceerd wordt.

Goh, jongens toch… Dan mag je nog zoveel leuke tastings doen, dit is toch van een heel ander niveau, hoor. En hoewel het een luxeprobleem is, is het toch moeilijk om dit goed naar waarde te schatten, want de whisky’s zijn stuk voor stuk absoluut geweldig. Als ik u zeg dat ik ze allemaal tussen de 86 en de 91 scoor, dat zegt genoeg, toch? Hoe kan je dan zeggen ‘dit was de minste’, terwijl hij in eender welke andere tasting de topper zou zijn. Ik zei het al: luxeprobleem.

Pure verwennerij. Ik kijk alvast uit naar de volgende.

May the Malt be with you!

Nog niet zo gek lang geleden kon ik het vernieuwde standaardgamma van BenRiach ontdekken, maar de tasting die voor vrijdag 23 april op het programma stond deed mijn adem even stokken. The Nectar bood me namelijk de kans een Masterclass bij te wonen van het Super Premium gamma van deze Speysider. De aangekondigde line-up deed mij al op voorhand watertanden.

Voeg daar aan toe dat de presentator van dienst niemand minder was dan de ongeëvenaarde Rachel Barrie in hoogsteigen persoon, Master Distiller van BenRiach, GlenDronach en Glenglassaugh, live vanuit Schotland. Nou, mijn dag kon niet meer stuk.

Kleine verduidelijking voor wie niet kan volgen: ik ben de Toshan Man, verzamelaar van Auchentoshan single malt, de vorige werkgever van Rachel. Op 14/02/2014 – Valentijn, inderdaad – ontmoette ik haar voor een interview voor ons boek en het ophalen van de Auchentoshan 50 Year Old 1957 die ik vorig jaar – voor mijn 50^e verjaardag – opentrok met een bende whiskyvrienden. Maar ik wijk af… het gaat hier tenslotte over BenRiach!

Klokslag 20u zat ik dus klaar achter mijn laptop, dubbelcheckte dat ik zeker een goeie verbinding had, zette mijn vijf glaasjes met gulle samples gereed en maakte me op voor een onvergetelijke avond.

Rachel stak van wal met een mooie introductie van de distilleerderij met wat uitweiding over het productieproces en de grote voorraad verschillende types vaten die ze bezitten waarmee ze kan experimenteren.

Hieronder mijn – weliswaar beperkte – tasting notes:

BenRiach 21 Year Old – Bourbon, Virgin Oak, PX & Red Wine Casks – OB 2017 – 46%

Erg elegante neus met een karrenvracht aan fruit, natte aarde en een whiff of smoke. Dennenbomen, hars, noten en honing. Heerlijk. Volgens Rachel is het wijnvat het geheime wapen van deze malt. Op smaak wordt ik aangenaam verrast door een streepje rook – ja, hier zit geturfde BenRiach bij, zo’n 15ppm nota bene – die het fruit mooi inkadert. Ja, lap, wat een start van de avond, zeg!

Retail: ca. 160 EUR.

BenRiach 25 Year Old – Four Cask Matured – OB 2020 – 46%

Four Cask Matured… de virgin oak zorgt voor zoetigheid en rokerigheid, terwijl het Madeira vat zorgt voor helder citrusfruit. Dat merk je ook meteen op de neus. Heerlijk fris en fruitig op wit fruit en bloedappelsien, honing, abrikozen, vijgen en ananas op de BBQ, zachte rook. Uitstekend. Olieachtig en pittig met wederom flink rokerig. Lekker peaty jasje waarin het zoete fruit zich kan nestelen. Prima sterkte, overigens. Lange, kruidige finish.

Retail: ca. 300 EUR.

BenRiach 30 Year Old The Thirty – Bourbon, Sherry, Port & Virgin Oak Casks – OB 2020 – 46%

OMG! Zalige, donkerzoete neus op rozijnen, heide, hint van chocolade met stukjes gekonfijt fruit en hazelnoten. Hint van (goeie) rubber. Ecoline. Aromatisch en complex. Zachter dan de bips van een baby, maar met wederom die heerlijke combinatie van fruit en turf. Erg gelaagd. De afdronk is licht drogend en doet me naar een volgende slok verlangen.

Retail: ca. 700 EUR.

BenRiach 23 Year Old 1997 Cask Edition – Virgin Wood Barrel #7420 – OB 2020 – 51.6% – 248 bts

Het reeds fruitige karakter van BenRiach wordt hier naar de maan geschoten door het virgin oak cask. Banaan, kokosnoot, perzik met een frisse lift van menthol. Hint van hoest bonbons. Anijs en kweepeer. Man, man, man, wat lekker. Stroperig. Plakt aan je tanden. Lekker kruidig (kruidnagel, karwij, zwarte peper). Geweldig gelaagd. De finish is erg lang, warm en kruidig.

Retail: ca. 375 EUR.

BenRiach 12 Year old 2008 Cask Edition – PX Puncheon #4052 – OB 2020 – 60.5% – 570 bts

Okay, dit is wel iets helemaal anders. Stalgeur, vermolmd hout, paardenvacht en natte aarde vermengd met donker fruit en origine chocolade. Bouillonkruiden. Op de smaak wordt het geheel nog eens heerlijk opgeleukt met zoete toetsen van het PX vat. Erg rijk en rond, maar tegelijkertijd geweldig rokerig. Dit is een donkerzoete turfbom. Fantastische finish. Laat me even allemaal met rust, terwijl ik nog even nageniet.

Retail: ca. 135 EUR

Amai mijn klak! Ik wist natuurlijk op voorhand dat dit goed ging zijn. Maar ‘goed’ is een vlag de deze heerlijke vloeibare lading absoluut niet dekt. En ik beken, ik was heel de avond in mijn nopjes, want vond de uiteenzetting van Rachel erg interessant – nee, boeiend! – en kan heel de avond luisteren naar deze dame.

Een groot woord van dank aan The Nectar voor de mogelijkheid om deze pareltjes te proeven.

May the Malt be with you!

Bourbon… het is niet echt mijn ding, maar ik leer graag bij. Wanneer Cinoco dan aankondigde dat ze een Bourbon Town Tasting in elkaar gebokst had – met niemand dan zijne Dramtastische Hoogheid Chris Lauriers als host – was ik er als de kippen bij.

De sprekers waren ook niet min: Bernie Lubbers, Benji Purslow en Geert Conard.

Op donderdag 22 april om 20u stipt werd de aftrap gegeven.

Na de nodige introducties en een welkomwoordje door Stephan van Cinoco werden we meteen ondergedompeld in deze – voor mij – minder bekende wereld van whiskey.

Hieronder mijn – weliswaar beknopte – tasting notes:

Mellow Corn – straight corn whiskey – 100 Proof

Mellow Corn is eigenlijk het eerste type Amerikaanse whiskey die gerijpt werd. Een soort voorloper van de bourbon die we vandaag de dag kennen. Vandaag de dag is dit eerder een type whiskey dat het goed doet in cocktails. Maar als ik heel eerlijk ben is dit niet echt mijn ding. Het bevat 80% mais en dat ruik je. Op smaak is het zacht, terwijl het qua alcohol wel een trap tegen je tanden geeft. Vanille, mais, bloemsuiker met een zilt randje. Dit is zo’n beetje wat Amerikanen dronken in de Saloons tijdens de Wild, Wild West.

Evan Williams – Kentucky Straight Bourbon – 43%

Eén van de klassiekers van Heaven Hill en tevens een bestseller. Genaamd naar een Welshe immigrant die begon te stoken (en tevens één van de eerste stadsplanners was van Kentucky). Hoestsiroop, geroosterde noten, cacaoboter. Mandarijnen en koffie op smaak en wat nootmuskaat in de finish. Dit gaat erg, erg vlot binnen. Connor O’Driscoll, de Ierse (!) Master Distiller op dit ogenblik, weet waar hij mee bezig is.

Wist je trouwens dat Heaven Hill niet minder dan 68 miljoen dollar (!) per jaar investeert in hout? Duizelingwekkend, toch?

Larceny – Small Batch – 46%

Het hoofdingrediënt van deze Larceny is maïs (68%), maar 20% is tarwe (de overige 12% is rogge). Ik proefde hem al eerder. Geprakte banaan, karamel, bruine suiker en beboterde toast. Lichte body. Zoet op mais, kaneel, vanille en honing. Kruidige finish.

Bernheim Wheat whiskey – 46%

Mijn favoriete Amerikaanse whiskey… 51% tarwe (wheat), heb ik altijd in huis en al sinds 2010 – dat zegt genoeg zeker? Warm en zoet op boter, geroosterd brood en kruiden. Sunday brunch met ovenverse croissants. Heerlijk. Zacht op de tong met eik en mais op de barbecue met een beetje toffee. Geen bite. Cleane afdronk. Mijn favoriet van de avond, maar ik ben bevooroordeeld. En dan te weten dat er slechts 700 vaten per jaar worden geproduceerd… Tegenwoordig rijpt hij zeven jaar.

Rittenhouse Rye – Bottled In Bond – 100 Proof

Zoals de naam al zegt is dit een roggewhisky. 51% rye, 35% mais en 14% gemoute gerst. Bruin brood, cornflakes en havermoutpap met gedroogde perzik en banaan. Op smaak komt daar appelsien, nougat en toffee aan te pas met flink wat kruiden als nootmuskaat, kaneel en kruidnagel. Korte finish waarin het gedroogde fruit mooi tot uiting komt. Aangenaam, hoor!

Elijah Craig – Small Batch – 47%

Nou, dat is een mooie neus, zeg. Bruin brood en hazelnootpasta (een chique woord voor choco). Banaan en melasse! Mooi en complex, echt. Heerlijk romig op de tong, zacht, zoet en uitnodigend. Lichte kruidigheid. Geroosterde en gekarameliseerde noten. Top. Lekker lange, warme finish. Dju, ik had gedacht dat de Bernheim niet te overtreffen was…

Awel, dat was plezant! En hoewel Amerikaanse whiskey een categorie is die me niet altijd in vervoering brengt (de Bernheim even buiten beschouwing gelaten), was dit niet alleen een interessante line-up, maar vooral ook een erg leerrijke avond.

Bedankt Bernie, Benji, Chris, Stephan en Cinoco voor een toptasting.

May the Malt be with you.

In mei 2019 maakte ik voor het eerst kennis met Stauning. Dat was op het Toulouse Whisky Festival. Maar het enige wat ik daar toen kon proeven was hun new make, die de naam Curious had meegekregen. Sindsdien was deze kleine Deense distilleerderij niet meer op mijn radar verschenen.

Ik was daarom onmiddellijk geïnteresseerd toen Saint Mac een online proeverij aankondigde die bovendien rechtstreeks vanuit de distilleerderij zou gestreamd worden met Alex Munch – één van de oprichters – als gids. Ik was er dus als de kippen bij om mijn proefpakketje te bestellen, dat enkele dagen later veilig arriveerde.

Het aftellen naar vrijdag 16 april was begonnen. Om klokslag 20u ging de uitzending van start.

Laat dit alvast als inleiding dienen: Stauning werd door 9 vrienden opgericht en in augustus 2006 liep de eerste spirit uit de alambieken. Ze gingen voor 400 liter per jaar, totdat Jim Murray hun spirit proefde en de hemel in prees. Ondertussen heeft Diageo een investering gedaan en is de output momenteel zelfs 80.000 liter per jaar (weliswaar dankzij het neerpoten van een volledig nieuwe distilleerderij). Alex drukt ons wel op het hart dat Diageo hen volledig zelf hun ding laat doen – en da’s maar goed ook.

Zelfs NOMA, dat al een paar keer uitgeroepen werd tot beste restaurant ter wereld, heeft alle andere whisky van de kaart gehaald en schenkt enkel nog Stauning aan zijn gasten. Stauning geniet dus wereldwijde faam, ondertussen.

Dat betekent niet dat Stauning makkelijk te krijgen is! Daarom komt deze Masterclass perfect van pas.

Hieronder mijn, weliswaar beknopte, tasting notes van wat we voorgeschoteld kregen:

Stauning Rye, Batch 1-2020, 48%

Deze wordt samengesteld van 70% rogge en 30% gerst. Koperkleurig. Aromatische neus op hooi, overrijpe appels, kerststol, gekonfijte abrikoos en tabaksbladeren. Hint van kersensap en bloedappelsien. Pittig gekruid (kruidnagel, nootmuskaat). Bruin brood, peper & zout en maraschinokersen. Lange finish met een mooi streepje eik en zoethout. Erg lekker!

Stauning Bastard, 2016/2019, Research Series, 46.3%

Dit is op z’n zachtst gezegd een specialleke, want hoewel de basis dezelfde is als voor de Rye, rijpte deze op Virgin American Oak en… Oro de Oaxaca Mezcal vaten! Het zoete en kruidige van de rogge schemert door, maar met een leuke, milde funkiness van de mezcal. Een zacht ziltje verschijnt. Subtiel maar onmiskenbaar. De afdronk is zacht rokerig en drogend. Apart maar wel erg leuk.

Stauning Barley 6 Year Old 2014, Limited Edition, 47%

Dit is één van de oudste whisky’s van de distilleerderij, een vatting van 3 vaten, zowel PX als Sauternes. Hij was in een oogwenk uitverkocht, blijkbaar. Een beetje weeïge neus die me aan fruitpap en baby-adem doet denken (da’s géén off-note voor alle duidelijkheid). Wordt snoeperig zoet met flink wat grapefruit, iets van mango en abrikozen, maar ook groene kruiden en harde kaas. Op smaak proef je letterlijke beide vaten en dat vind ik een voordeel. Maar hij is net iets te scherp om echt top te zijn. Wel erg boeiende malt.

Stauning 3 Year old KAOS batch 1-2020, 46%

Kaos… de naam alleen al stemt me blij. Deze eerste batch bevat 3-jarige whisky, zowel rogge als mout, zowel geturfd als ongeturfd, een totaal van zes vaten. Appels en peren, maar ook bloemen en vanille, geroosterd brood en hazelnoten. Zachte rook en een tikkeltje herbaal. Op smaak krijg ik een mix van wit fruit, groene kruiden, maar ook iets van klei en munt. Lange, ietwat bevreemdende maar erg lekker afdronk.

Ondertussen ben ik, net als alle deelnemers aan deze tasting, erg onder de indruk van het stillhouse. Ik zet het alvast op mijn bucket list om Stauning te gaan bezoeken.

Stauning Smoke, Batch 2-2020, 47%

De ‘Smoke’ laat weinig aan de verbeelding over, natuurlijk. Dit moet wel de geturfde versie zijn van onze Deense vrienden. De neus bevestigt dat onmiddellijk. Er is nochtans een Stauning Peat. Wat is dan het verschil? Dit is een vatting van whisky waarvan de gerst gedroogd werd met turf en whisky waarvan de gerst gedroogd werd met heide. Wit fruit bij een vreugdevuur. Ik ben er alleszins erg tuk op. Oh, ja, het is een vatting van 14 vaten.

Stauning Peat, OB 07.2019, 48.4%

Hola, dit is een leuke neus. Groene druiven, kiwi, meloen en houtschaafsel. Zelfs een kleine metalige toets. Maar prima sterkte, lekker fruitig en zoet met een maritiem kantje. Da’s goed, hoor! Op de afdronk krijg ik zelfs wat frambozen. Dit is best uniek te noemen.

Stauning Curious, Research Series, OB 2019, 43%

Ik ben zot van new make, dat weet ondertussen iedereen die mij een beetje kent. En deze Curious, de new make van geturfde rogge (!) die oorspronkelijk bedoeld was voor gebruik in cocktails, is erg lekker. Op de neus doet het me zelfs wat aan mezcal denken. Clean, wit fruit, citrus en rook. Hij mocht wat mij betreft nog iets hoger in alcohol zitten. Maar dit lust ik echt wel. Puur of met een blokje ijs en mijn weekend kan beginnen.

Nou, dit was echt de moeite. Alex was een geweldige gids, het feit dat we de distilleerderij te zien kregen was top en de whisky was een absolute ontdekking.

En blijkbaar is Stauning nu eindelijk in ons landje beschikbaar, dus het feest kan beginnen.

May the Malt be with you!

Eind januari nam ik deel aan de eerste editie van deze leuke online tasting, georganiseerd door twee bevriende whiskyclubs, Art Malts en Ypres Whisky Friends.

Aangezien ik beide whiskyclubs goed ken – én de battle niet echt een battle is, toch? Je weet immers niet welke whisky’s door het bestuur vooraf werden uitgezocht – was het moeilijk kiezen. Gelukkig is er nu deze tweede editie. En terwijl ik in januari aansloot bij de Ypres Whisky Friends, koos ik deze keer de kant van Art Malts. Kwestie van de spreekwoordelijke kerk in het midden te houden.

Enfin, ik hield me klaar voor een leuke battle dus, tussen de Leiestreek (jeej!) en de Westhoek (booh!). Mijn doosje met de samples werd zelfs persoonlijk bezorgd en op vrijdag 12 maart om 20u stipt begon de uitzending op de Smoelenboek. Gastheer van dienst was wederom de immer sympathieke, wandelende whisky encyclopedie Lucas Van Uytven.

Voor alle duidelijkheid, de flesjes waren niet gelabeld, dus je wist niet op voorhand welke whisky in welk flesje zat, noch welke club welke whisky geselecteerd had. Spannend, toch? Nou ja, vooral erg leuk.

Drie rondes stonden op het programma: de manzanilla battle, de PX battle en de bourbon battle. Maar eerst een welkomstdrammetje.

Hieronder mijn – weliswaar beknopte – bevindingen.

Black Bull 10 Year Old – 50%

De welcoming dram begon ietwat old school op de neus, maar weliswaar mierzoet. Sultanas gewikkeld in natte kranten. Flink wat woodsmoke en groene tuinkruiden. Kruidig op smaak met duidelijke sherrytoetsen, kruidnagel en karamel. Warme afdronk op zwarte peper en een karrenvracht aan karamel. De smaakpapillen zijn wakker!

Battle 1: The Manzanilla Battle

Bunnahabhain 11 Year Old 2008/2020 Warehouse No 9 – 52.3%

Zoet, kruidige neus op houtschaafsel, cacao en banaan, met wat zwarte peperbolletjes. Kersensap en de schil van Pink Lady appels. Stroperig op de tong met een mooie, zoetzure toetsen als van pompelmoes met zwarte bessen en roggebrood. Flink wat peper en nootmuskaat. Lekker lange, warme, kruidige afdronk. Heerlijk. (86/100)

VERSUS

Glen Moray 11 Year Old 2009/2020 Cask #5775 – Valinch & Mallet – 53.4%

Lentefrisse neus op aalbessen, vlierbloesems en groene druiven. Boterbloempjes en perensiroop Hint van dessertwijn. Sirop de Liège op de tong, maar wel wat alcoholisch. Trekt wat droog op de tannines van het hout. Middellange, drogende afdronk met een pittig bittertje op het sterfbed. Prachtige whisky. (88/100)

Battle 2: The PX Battle

Glen Spey 13 Year Old 2006/2020 PX Puncheon #4828 – Infrequent Flyers – 57.5%

Ongemeen heerlijke neus op rood fruit allerhande. Cassis en kersen, pruimen en een hint van een mooie ruiker bloemen. Volle, romige smaak op meer rood fruit met tevens een flinke toets van menthol die hem een frisse lift geeft. Wel erg krachtig, hoor. Lange, tintelende afdronk die erg bevredigend is. Topwhisky! (88/100)

VERSUS

BenRiach 17 Year Old 1998/2015 PX Puncheon #6395 Batch 15 – 57.5%

Donkerzoete neus op gebakken appels met kaneel, vermolmd hout en warme vanillepudding. Mooie toets van hars. Zijdezacht op de tong met donkerzoet fruit, een verrassend zilt randje en dan een stevige kruidigheid. Een toets van munt die hem een frisse lift geeft, maar het blijft een sherrymonster. Lange, drogende en mierzoete afdronk met laurierblaadjes op het sterfbed. Hemels! (87/100)

Battle 3: The Bourbon Battle

Speyburn 11 Year Old 2008/2020 Refill Bourbon Barrel #560 – Gordon & Macphail – 59.7%

Dartele spring-in-het-veld neus op groene appeltjes en vanille en bananenchips. Op smaak meer van ’t zelfde, maar wel met een flinke rokerigheid. Toasted oak met serieus wat kruiden. Lange, warme en verrassend rokerige afdronk. (85/100)

VERSUS

Glenburgie 22 Year Old 1995/2017 Hogshead #6532 – Signatory Vintage – 57.7%

Mooie neus op Reine Claude, houtschaafsel, kiwi en appeltjes. Vanille, appelsienmarmelade en appelsap. Tikkeltje floraal. Mooi. Kruisbessen, perzik, mirabellen en rozenwater op de tong, met een geweldig bittertje alsof ik op de pit van een pompelmoes bijt. De afdronk is middellang op mirabellen en een hint van koude koffie. (87/100)

De battle werd gewonnen door Ypres Whisky Friends. Ik zat dus weer in de verkeerde clan…. Maar eigenlijk hebben natuurlijk de deelnemers gewonnen, want we hebben echt goeie whisky voorgeschoteld gekregen, echt waar!

Kudos aan de organisatie die dat vlekkeloos heeft gepresenteerd. Ik was wederom erg gecharmeerd door de verschillende media die Lucas & Co voorstelden.

Proficiat, gasten! Jullie gaan voor de zomer nog een derde battle organiseren, toch?

May the malt be with you!

Online tastings zijn here to stay, wees gerust. En hoewel ze qua gezelligheid en camaraderie niet kunnen wedijveren met live tastings of een bezoek aan een festival, vormen ze in deze vreemde tijden van corona toch een lichtpuntje voor menig whiskyliefhebber.

Ik was dan ook blij verrast toen ik de uitnodiging kreeg om mee te strijden in deze eerste Flanders Whisky Battle, een rondje proeven in samenwerking met twee whisky clubs.

Het probleem was enkel dat ik beide whisky clubs wel ken en niet echt een voorkeur had. Maar een kamp kiezen behoorde nu éénmaal tot de geplogenheden. En hoewel Art Malts goeie vrienden zijn, heb ik zeer onlangs een erg aangename samenwerking met de Ypres Whisky Friends gehad. Dus voor deze battle koos ik hun zijde. No offense! Ik draai mijn kazakske wel bij een volgende gelegenheid. In deze battle zijn immers enkel winnaars (note to self: wat en flauwe platitude, loser!).

Enfin, een heuse battle dus, tussen de Leiestreek (booh!) en de Westhoek (Jeej!). Mijn doosje met de samples arriveerde veilig (wat tegenwoordig ook al niet meer zeker is, ik spreek uit ervaring) en op vrijdag 22 januari om 20u stipt begon de uitzending op de Smoelenboek. Ik was er helemaal klaar voor. Gastheer van vanavond: de immer sympathieke, wandelende whisky encyclopedie Lucas Van Uytven.

Voor alle duidelijkheid, de flesjes waren niet gelabeld, dus je wist niet op voorhand welke whisky in welk flesje zat, noch welke club welke whisky geselecteerd had. Spannend, toch? Nou ja, vooral erg leuk.

Drie rondes stonden op het programma: de bourbon cask battle, de oloroso battle en de red wine battle. Maar eerst een welkomstdrammetje.

Hieronder mijn – weliswaar beknopte – bevindingen.

Nomad Outland Whisky – 41.3%

De welcoming dram had alvast een mooi kleurtje, hoewel dat natuurlijk niet veel hoeft te betekenen. Maar als we weten dat dit een blend is van 25 malts en 8 grains die in Schotland werd samengesteld en dan gerijpt in een PX vat bij Gonzalez Byass, hoeven we niet verder te zoeken. Eerder geproefd, erg zoet bevonden, maar best smakelijk.

Battle 1: The Bourbon Cask Battle

Linkwood 10 Year Old 2009/2020 Reserve Casks – Elixir Distillers – 48%

Wit fruit met een vleugje ananas op de neus. Hint van witte chocolade. Tikkeltje waxy zelfs. Prima sterkte. Fruitsla met flink wat peper. Lekker pittig en fris. Lange, zacht drogende afdronk.

VERSUS

Tomatin 10 Year Old 2005/2016 Single Cask #2696 for Whisky Live Belgium 2016 – 50%

Lekker fruitig met een hoek af. Denk varens na een regenbui. Marsepein, vanille, hint van citroensorbet en romige banaan. Tikkeltje snoeperig, wat me erg aanspreekt. Zacht gekruid. Lange afdronk met een zacht bittertje. Deze kreeg mijn stem en bleek ook voor de groep de favoriet.

Battle 2: The Oloroso Battle

Glen Garioch 1999/2013 Batch No. 30 – 56.3%

Erg aromatisch op zwarte bessen, verse vijgen, maar tegelijkertijd ook wat funky op schimmel en vermolmd hout (da’s géén off-note). Floraal en mierzoet. Op smaak frambozen en bosbessen, chocolade en leder. Het vermolmde hout komt in de lange afdronk terug. Deze was de favoriet van de groep.

VERSUS

BenRiach 10 Year Old 2007/2018 Cask #3236 Batch 15 – 58.5

Snoeperig zoete neus op rood fruit, rode-veter-snoep, gekarameliseerde appel en iets van munt. Licht metalen toets, alsof hij uit blik werd geschonken. Zacht op smaak. Rustig. Beheerst. Heerlijk op pruimtabak, hazelnoten en gember. Lange afdronk die eventjes astringent wordt op het sterfbed. Mijn voorkeur gaat uit naar deze.

Battle 3: The Red Wine Battle

Deanston 9 Year Old 2008/2017 Red Wine Matured – 58.7%

De neus barst van het rode fruit, met snuiftabak, kersensnoep, meubelpoets en bloedappelsien, gevolgd door rabarber en een beetje nootmuskaat. Heerlijk! Flinke trap tegen je tanden. Peper, chili, kaneel, kersen en rode besjes met een beetje tannine. Pas in de afdronk krijg ik een licht drogend effect. Perfect huwelijk tussen de zachte malt en het rode wijnvat. Hoewel de Blair Athol mij echt kon bekoren, vond ik deze Deanston echt heerlijk en kreeg hij mijn stem.

VERSUS

Blair Athol 10 Year Old 2010/2020 Red Wine Barrique – WhiskyBroker – 56.5%

Begint gesloten, maar met handwarmte mooie toetsen van nougat en zwarte bessen, tabaksbladeren, amandelen en wat zachte karamel op de neus. Zacht en romig op de tong. De alcohol is prima geïntegreerd. Deze bijt niet. Nootmuskaat en kaneel gaan rood fruit en tabak vooraf. Allerhande bessen houden hem lekker zoetzuur. De middellange afdronk brengt nog wat gekonfijte appelsien met zich mee. Deze werd door de groep met duidelijke cijfers verkozen tot winnaar van deze battle.

Ja, verdorie, wat hebben we lekker spul geproefd, zeg! En uiteraard maakt het resultaat van de battle weinig uit, hé, want 32 proevers geven gewoon hun eigen mening zonder te weten wat er in het glas zit en welke club welke fles heeft aangeleverd. Maar het zorgde wel voor wat leuke banter op Facebook.

Kudos aan de organisatie die dat vlekkeloos heeft gepresenteerd. Ik was wederom erg gecharmeerd door de verschillende media die Lucas & Co voorstelden.

Proficiat, gasten! Ik kijk alvast uit naar een tweede battle.

May the malt be with you!

Op 16 januari was ik te gast op de virtuele verjaardagstasting van Tom De Greyt. Uit zijn erg uitgebreide barkast mochten we niet minder dan 8 mooie samples kiezen en ik maakte van die gelegenheid gebruik om 8 whisky’s van de Scotch Malt Whisky Society bij elkaar te sprokkelen. Die zijn meestal erg apart, vaak bijzonder lekker en steeds op vatsterkte.

Het gebeuren moest begrijpelijkerwijs online doorgaan, want we zijn nog niet van het coronavirus verlost, natuurlijk. Dat maakte het daarom niet minder gezellig, hoor. Want het was geen tasting waarbij enige vorm van protocol diende gevolgd te worden. Immers, alle deelnemers hadden andere samples. Dus het was niet zozeer de bedoeling om dezelfde whisky te proeven, maar een erg gezellig samenzijn, alsof je samen aan tafel zit en gewoon de ene fles na de andere aan elkaar doorgeeft en ondertussen een babbeltje slaat.

Dat gezegd zijnde kon ik het toch niet laten om mijn samples – na de tasting – nog eens aan de lippen te zetten en deze – weliswaar korte – tasting notes te schrijven.

Cambus 29 Year Old 1990 SMWS G8.14 Rum-soaked Tea Leaves – 56.4%

Gebakken banaan en kokosnoot met een karrenvracht aan vanille; wat een heerlijke neus. Aangevuld met vers afgereden gras en iets van witte wijn, zelfs. Pas op smaak krijg ik iets rumachtigs door, maar van de theebladeren geen spoor. Neemt niet weg dat dit één van de betere Cambus grains is die ik al proefde. De afdronk is simpelweg outstanding. Ik ben alvast met een klepper gestart. 88/100

Glenlossie 25 Year Old 1992 SMWS 46.68 The Inner Light – 53.9%

Glenlossie is een distilleerderij die niet zo vaak op mijn radar verschijnt, maar deze is wel goed. Een neus die barst van appels en peren, honing en vanille. Erg toegankelijk. Erg zoet en bijna snoeperig op gekarameliseerde appels, vijgen en honing, maar ook een brutaal pepertje. Een tikkeltje in your face. De afdronk doet wat old school aan, wat ik dan weer erg prettig vind. 86/100

Dailuaine 10 Year Old 2008 SMWS 41.115 Scottish Lemon Preservation Society – 62.4%

Een mooie, heldere, licht florale en fris fruitige, speelse neus op wit fruit, heidebloemen en citroensorbet. Zalig. Op smaak kan hij de belofte van de neus niet helemaal waarmaken, maar het blijft wel een speelse, jonge malt met frisse toetsen. Wordt wat snoeperig. Het ABV laat zich wel gelden. Dit is een flinke trap tegen de tanden. De lange, zacht gepeperde afdronk wordt een tikkeltje snoeperig. Leuk! 85/100

Speyburn 10 Year Old 2009 SMWS 88.22 Banana Split with Sprinkles – 53.8%

Babyadem, fruitpap, dat komt als eerste naar voren in de neus van deze leuke malt. Wordt een beetje weeïg op pruimenconfituur, fermenterende druiven en kweepeer. Op smaak wordt het zoete fruit onmiddellijk bijgetreden door zachte houtkruiden en wat gezouten karamel. Melkchocolade treedt bij. Snoeperig zoet. Lange, licht drogende afdronk. Het was even wennen, maar aan het einde van de sessie was ik toch overtuigd. 85/100

Inchmurrin 15 Year Old 2004 SMWS 112.53 Sophisticated Seductive Sazerac Cocktail – 56.6%

Ik krijg steeds meer respect voor de veelzijdige Loch Lomond Distillery, moet ik bekennen. De belachelijk complexe benaming doet mijn haren overeind komen, net als de eerste snuif. Karton is mijn deel. Maar geef hem vijf minuten om te ademen en hij wordt heel erg mooi. Zachte toetsen van rood en donker fruit, melkchocolade, peper, een zacht bittertje en iets floraal. Op smaak is hij betrekkelijk alcoholisch, lekker zoet en funky. Ja, hier is een hoek af (da’s misschien het Limousin wijnvat waarop hij rijpte), maar dat maakt hem net zo leuk. Lange, kruidige afdronk. 84/100

Glentauchers 10 Year Old 2007 SMWS 63.47 Melt-in-your-mouth Mint – 60.9%

Ah, Glentauchers… Weer zo’n nobele onbekende. Een fris fruitige neus op appels, perzik en vanille. Weinig uitgesproken, niks speciaals en toch compleet foutloos en uitnodigend. Op smaak wordt dat extra in de verf gezet: wit fruit (appels, peren), perzik en vanille opnieuw, maar besprenkeld met witte peper. De alcohol brandt een beetje. Pas in de afdronk krijg ik wat munt en chocolade. After Eight, zeg maar. Lekker, hoor. Onderschat, wellicht. Ik hou hier van. 86/100

Glenallachie 7 Year Old 2011 SMWS 107.16 Truly a fairy tale – 67.0%

Dit is nog maar mijn 12^e Glenallachie. Een minder bekende distilleerderij die sinds kort – onder leiderschap van levende legende Billy Walker – weer furore maakt. Dit is een jonge krachtpatser (67%!) die op een butt rijpte. De neus vertoont wat Christmas cake met gekonfijte rood fruit, hard candy, kandijsiroop en aardbeienconfituur. Er zit zelfs een umami kantje aan, waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. Mijn tanden vallen bijna uit mijn mond als ik deze proef. Mierzoet en hoogalcoholisch. My god! Karamel, meringues, hazelnoten, nootmuskaat en rode-veter-snoep. Maar wat een krachtpatser. Dat resulteert dan ook in een lange, prikkelende en drogende afdronk die me naar een glas water doet grijpen. Machtige malt. 86/100

Clynelish 8 Year Old 2011 SMWS 26.153 Smashing Apples – 58.4%

Als wat je proeft één van je geliefde malts is, dan bestaat de kans dat je hem herkent. Dat was voor mij het geval met deze Smashing Apples (het was trouwens de enige malt vanavond waarvan  ik een idee had welke het zou kunnen zijn). Op de neus een karrenvracht aan appelmoes en bijenwas, gevolgd door kumquats en limoen, zachte kamillethee en lychee. Hmmm… Lekker waxy op de tong, fris op kersenthee, aangevuld met gezouten karamel, kinine en iets van snuiftabak. Een zacht bittertje en pepertje geven hem wat punch. De afronk is lekker lang, licht bitter van de eik. Apple crumble op het sterfbed. Is er eigenlijk slechte Clynelish? Ik geloof het niet. 87/100

Lekker spul zeg! En bovendien van genoten in goed gezelschap. Ik neem de uitnodiging van Tom graag aan om er volgend jaar – hopelijk in levende lijve – weer bij te zijn.

Bedankt, Tom!

May the Malt be with you!

Op zondagnamiddag 13 december 2020 was ik, samen met een heleboel andere whiskyliefhebbers van over heel de wereld, online te gast in de huiskamer van befaamd connoisseur en all-round levensgenieter Michiel Wigman.

Michiel had Jeroen Koetsier uitgenodigd als gastspreker. Jeroen, mijn collega bij Catawiki, is gepassioneerd door vele van deze historische en legendarische bottelingen en kan er dan ook heel wat over vertellen. Dat hij een compleet foute kersttrui van Laphroaig aangetrokken had, nemen we voor lief.

Maar aangezien we maar liefst 9 drams voor de kiezen kregen, werden er niet veel woorden vuilgemaakt aan de introductie en vlogen we er meteen in.

Highland Park 8 Year Old, OB 1970s, 43%

Lekker old school HP met een tikkeltje OBE op de neus, maar dat vervliegt snel en dan offreert hij een mooie panoplie op tropisch fruit. Op smaak een ietwat lichte body en wederom wat OBE, maar het stoort amper. Je merkt dat dit in zijn tijd een geweldige HP geweest is.

Secret Orkey 10 Year Old 1999 They Inspired, Michiel Wigman 2019, 51.9%

Daar tegenover zetten we een modern HP die een pak meer maritiem is. Lekker peaty en groen en dag en nacht verschil met de vorige. Ik beken, ik hou hier meer van, maar dat is wellicht omdat hij meer vertrouwd is en op een aangenamer (voor mij, althans) ABV zit. Erg, erg lekkere HP.

Irish 27 Year Old 1990, Komplex Whisky & Hasse² 2017, 49.8%

Een Ier nà Highland Park?! Awel, ja, het kan! Deze is heerlijk fruitig en tropisch met wat snoeperige toetsen van perzik en abrikozen (Superman logo’s, weet u nog?). Ook wat parma violets, hoor. Dit is een erg mooie, complexe (Cooley/Bushmills?) Ierse whiskey.

Springbank 12 Year Old 2003 Duty Paid Sample, OB 2016, 55.1%

Erg vreemde neus, hoor. Plasticine en aardappelschillen in het begin. Pas na lang ademen wordt hij wat zoeter en… ja, hij wordt lekker zoet en eigenlijk geweldig lekker. Een beetje dirty, als je mij begrijp. Melasse en aarde. De rumtoetsen overheersen, maar maken dit wel erg goed. Lekker smoky ook. Maar uiteraard totaal onvindbaar geworden. Geen hapklare brok, maar wat een Springbank!

Na deze geweldige vier drams, was het hoog tijd voor een pauze, zodat we onze smaakpapillen even rust konden gunnen alvorens de laatste vijf drams aan de lippen te zetten.

Balblair 26 Year Old 1965, Cadenheads 1992, 44.4%

Deze Balblair zit ondertussen net iets langer op fles dan hij op vat gerijpt heeft. Hij werd immers al in 1992 gebotteld door Cadenhead. Op de neus is dit een absolute fruitbom! Maar ook marsepein en toetsen van vernis. Lekker pittig, ondanks het bescheiden ABV. Fruit, leder, tabak. Heerlijk waxy ook. Ge-wel-dige Balblair, maar nergens nog te krijgen, uiteraard.

Longmorn 15 Year Old 2005 They Inspired, Michiel Wigman 2020, 50.9%

Deze Longmorn, een nieuwe release van Michiel Wigman die we in een soort avant-première te proeven kregen, is een toekomstige klassieker, neem dat van me aan. Een mix van bouillon en colasnoepjes, karamel en veenbessenconfituur. Tabaksbladeren. Erg smeuïg, hoor. Op smaak is het eveneens een explosie van donker fruit, lekkere pittig gekruid tegelijkertijd. Lange, bevredigende afdronk. Met een prijskaartje van zo’n 220 EUR is hij zeker niet goedkoop, maar wat een whisky!

Sailing Seagull, b. 2018, 50.4%

Dit is een ietwat mysterieuze botteling, uitgebracht in 2018 als Private Club Bottling No. 12 voor de Regensburger Whisky- & Weinclub, geleid door Peter Krause. Het is een vermomde Bowmore die samengesteld werd door malts die rijpe op bourbon-, sherry en rumvaten en door Peter dan gehuwd werd. Houtskool en turf, meer dan verwacht, op de neus. Maar op smaak wordt het een heerlijke mix van fruit en maritieme elementen. Uitstekend spul, zeg… Legendarisch? Ja, hoor.

Ledaig 33 Year Old 1973, The Whisky Fair 2012, 48%

Ik krijg mooie toetsen van rood fruit op de neus. Dat had ik niet zien aankomen. Hij is ook lekker romig en peaty. Op smaak is dit een cleane Ledaig, met heldere toetsen van rood fruit en bloedappelsien. Verrassend zoet, hoor. Pas in de afdronk krijg ik wat dirty toetsen van teer en gember.

Ord 16 Year Old Manager’s Dram, OB 1991, 66.2%

De Manager’s Drams waren een reeks malts die enkel aan de medewerkers werden geschonken. De managers selecteerden hiervoor een vat. Deze Ord (merk op dat de Glen ontbreekt) werd reeds in 1991 gebotteld, maar heeft wel een alcoholpercentage van 66.2%. Aangezien hij 16 jaar gerijpt is, moet dat wel spul uit 1974 of 1975 zijn. Wow. Op de neus is het een bijzonder fruitige bedoening: appels, abrikozen, kweepeer, aangevuld met wat waxy toetsen. Zo clean, ook. Indrukwekkende neus. Op de neus krijg ik een explosie van geel fruit en bijenwas. Ik wordt aan Clynelish herinnerd en dat is altijd leuk. Heerlijk lange afdronk met een beetje woodsmoke.

Goh, wat een line-up! Ik zever niet als ik zeg dat hier een paar whisky’s tussen zaten die ik tussen de 88 en 90 scoor, stel je voor!

Dit is zeker voor herhaling vatbaar, maar niet te vaak alstublieft. Het is een te grote verwennerij!

Ik hou alvast de website van Michiel in de gaten voor de volgende sessie, want dit was echt wel out of this world.

May the Malt be with you!

Online tastings zijn hot. Ik ondervind het tot mijn grote genoegen met het succes van WhisQy – whisky in quarantaine – maar geniet ook zelf van de vele mogelijkheden. Vandaag, zondag 29 november, nam ik deel aan de online tasting van WWC, Wicked Whisky Compagnie, tijdens een heuse online masterclass in op een druilerige zondagnamiddag.

Het feit dat mijn eigen botteling voor Whivie’s 10th Anniversary in de line-up zat was reden genoeg voor Maarten om te vragen of ik geen acte de presence wou geven, maar toen ik de rest van de line-up zag wist ik al gauw dat ik gewoon wou deelnemen aan deze tasting. Trouwens, er zat nog een zevende fles in de line-up die niet op de foto staat hierboven. Die bleef nog even geheim.

Om 14u00 stipt klikte ik op de Google Meet link en het feest kon beginnen. Enkele minuten later waren alle twaalf deelnemers ingelogd.

Na een korte introductie door Sebastian en Giovanni werd de eerste dram geschonken (nou, ja, dat moest je natuurlijk zelf doen).

Dalmore 7 Year Old 2007/2014 James McArthur – 45%

Jong, fris, fruitig op appeltjes en mandarijntjes, maar erg onschuldig, moet ik bekennen. Erg licht en prima al apertitief. Op smaak is hij bitterzoet (met de nadruk op het eerste deel, helaas) en blind zou ik nooit aan Dalmore gedacht hebben, maar dat wil dan weer niks zeggen. De afdronk is erg kort. Een goeie malt om je smaakpapillen wakker te maken, maar meer ook niet.

Glenlossie 12 Year Old 2006/2019 The Nectar of the Daily Drams – 46%

Lekker fruitige ‘Lossie met geel en wit fruit, kristalsuiker, maar met een mooie toets van woodsmoke. Zelfs een beetje assig, lijkt me. Volgens insiders zou dit zelfs op een Islay vat kunnen gezeten hebben. Vooral op smaak komt dit mooi tot uiting en krijg ik zelfs roet in de mond. Wordt verrassend rokerig, dus het verhaal van het Islay vat is ongetwijfeld juist. Met water wordt hij een tikkeltje snoeperig. Goed spul, zeg!

Balvenie 12 Year Old Single Barrel #3405 – 47.8%

Het aantal single barrels dat Balvenie – excuus, The Balvenie – op de markt gebracht heeft is niet meer te tellen. Dat gaat richting 500 geloof ik. Het is een heerlijk zoete neus op abrikozen, perzik, redelijk geparfumeerd weliswaar, zoete mout en Turks Fruit. Honing en een zacht bittertje. Clean en mierzoet met een zacht pepertje. Erg mooi en bevredigend, hoor.

Whivie 25 Year Old 1993/2019 Blended Malt – 47.1%

Voor mij was het natuurlijk een prettig weerzien met deze blended malt (waarvan ik zelf ondertussen aan mijn laatste fles bezig ben). Ik was aangenaam verrast dat de deelnemers ook de mening waren toegedaan dat dit lekker spul is. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: zie deze notes.

Miltonduff 7 Year Old 2011/2019 Asta Morris – 60.6%

Voor deze tasting kwam Zotte Bert in hoogsteigen persoon even in de meeting, zodat hij zelf wat kon vertellen over deze heerlijke malt. Ik proefde hem al eerder en de tasting notes kan je hier terugvinden, dus veel meer woorden moet ik er niet aan vuil maken, toch? Wat een topper, zeg. En blijkbaar nog te koop. Waar wacht je nog op?

Laphroaig 10 Year Old Cask Strength Batch #010 (2018) – 58%

Op het verzoek van Zotte Bert werd de Laffie zelfs voor de Whitlaw gezet en ik ben het daar wel mee eens (sterker nog, ik had de Miltonduff zelfs acher de Laffie gezet, maar dit terzijde). Deze tiende batch van de Cask Strength release is wederom een geweldige neus op assen en teer, medicinaal en peaty met een zoetje dat slechts na enkele ogenblikken verschijnt. Romig en zoet op banaan, geroosterde ham, karamel en gebakken appeltjes, maar wel met een mooi zilt randje. De finish is eindeloos.

Whitlaw 5 Year Old 2014/2020 Signatory – 60.1%

Ah, Whitlaw. Als dat geen belletje doet rinkelen: het is zwaar geturfde Highland Park. De naam is afkomstig van de heuvels achter de distilleerderij. Ook deze proefde ik al eerder (zie hier). En inderdaad, deze kon perfect achter de Laffie komen. Jong maar niet immatuur, zoet en rokerig, boter en karamel en zelfs iets van kaas. Dit is echt wel een interessante malt, hoor. Ik vind dit een bijzonder goeie dram. Overtreft de verwachting, vooral op de neus.

Ja, ja, ja, online tasting zijn hot inderdaad en als de line-up dan bovendien zo boeiend is als deze, dan is het maar logisch dat je graag op intekent, toch?

Goed gezelschap, goeie drams, goed gelachen ook. And that is what it is all about!

Er zijn verschillende manieren om een druilerige zondagnamiddag door te brengen, maar dit is toch wel één van mijn favoriete…

Voor herhaling vatbaar!

May the Malt be with you!

Op zondag 8 november, om 14u dan nog wel, presenteerde Mario Groteklaes himself, de Daily Dram masterclass van zijn Spirits in the Box. Want ieder jaar bottelt hij onder zijn eigen label ‘The Nectar of the Daily Drams’ een aantal mooie single casks. Dat wilde ik natuurlijk niet missen – hoewel ik zag dat ik er drie reeds geproefd had op een tasting die The Bonding Dram twee maand geleden georganiseerd had in het Gentse, de laatste ‘live’ tasting die ik mocht meemaken. Maar die waren erg goed, dus zag ik er geen graten in ze nog eens te proeven en ondertussen kennis te maken met drie malts die ik nog niet geproefd had.

Mario, traditioneel in rode broek, stak van wal met een leuke, korte geschiedenisles, inclusief een overzichtje van de labels (onder andere ontworpen door de legendarisch connoisseur Serge Valentin), inclusief een Undercover 1 die zelfs in België gebotteld werd met een schroefdop – door Etienne Bouillon van The Belgian Owl. Indrukwekkend.

Maar hij liet er weinig gras over groeien om aan de tasting te beginnen.

Dit hebben we achtereenvolgens aan de lippen gezet:

Glen Elgin 12 Year Old 2008 The Nectar of the Daily Drams – 46%

Heerlijk fruitige neus op abrikozen, zoete appels, amandelschaafsel en lekker romig. Dat moet een goed vat geweest zijn, want zelfs naar 46% versneden blijft hij lekker krachtig en romig. Een vloeibaar dessertje met een grassige toets. De afdronk is middellang, fruitig en pittig. Erg toegankelijk – en betaalbaar, met zijn prijskaartje van 65 EUR. Ik ben fan, die gaat onder de kerstboom.

Tomatin 23 Year Old 1997 The Nectar of the Daily Drams – 52.7%

De neus is, zoals verwacht, erg fruitig. Ik krijg banaan, abrikozen en appels, maar ook iets van cake. Een beetje baby-adem. Een herbale toets van groene tuinkruiden. Op smaak komt daar een mooie toets van mokka aan te pas en wordt hij een tikkeltje snoeperig en ‘boozy’, als u begrijpt wat ik bedoel. De afdronk is lang, zoetzuur en gaat even de tropische toer op. Leuk!

Secret Speyside 26 Year Old 1994 The Nectar of the Daily Drams – 49.8%

Hier werden we eerst wel even op het verkeerde been gezet, want Mario had de firma die de setjes moest samenstellen een andere fles gestuurd. Op het kaartje stond Secret Speyside 28 year old 1991 op 42.6%, maar hij had de Secret Speyside 26 Year Old uit 1994 op 49.8% opgestuurd. Geweldig snoeperige neus op abrikozen, nectarines, vanille en groenhout. Dat wordt op smaak mooi verder gezet met een pittig pepertje erbij en een hint van pompelmoes. De middellange finish is kruidig, licht drogend en hij sterft een zachte dood. Als ik een gokje zou mogen wagen zou ik zweren dat het Balvenie is, want deze deed me erg denken aan mijn eigen MMM botteling The Celts van vorig jaar. Maar Mario beweert dat hij het niet weet. Ik geloof hem.

Ardmore 22 Year Old 1997 The Nectar of the Daily Drams – 50.6%

Deze Ardmore is erg, erg vuil. Hij doet me denken – op de neus – aan vaaswater en rottende planten. Gelukkig komt daar flink wat vanille aan te pas en  – na wat geduld – ook heel wat fruit. Appels, hint van onrijpe ananas en mandarijn. Veel beter dan ik me herinner van de eerdere tasting in september, wat bewijst dat de plek in de line-up soms bepalend kan zijn hoe een whisky wordt ervaren. Op smaak komt daar een zuur appeltje bij alsook iets van kweepeer. Lang, fruitige finish. De eerste keer dat ik deze proefde – in september – was het niet meteen mijn ding, maar vandaag komt hij heel anders uit de hoek. Wat leuk. Dit is erg lekker!

Bunnahabhain 12 Year Old 2008 The Nectar of the Daily Drams – 59.1%

Deze heeft wel een heel mooi kleurtje en kreeg de bijnaam Yin. Zalige neus op spearmint, kersen, romige toetsen – zeg maar een tikkeltje waxy – maar verrassend gesloten. Eerder verlegen, bijna. Of elegant, het is maar hoe je dat bekijkt. Maar op smaak ontploft hij een beetje: snoeperig zoet op kersen, maar erg kruidig (nootmuskaat, kruidnagel) en drogend. Indrukwekkend, hoor. De afdronk duurt een eeuwigheid… Dit is zonder enige twijfel mijn favoriet van deze sessie.

Bunnahabhain 5 Year Old 2014 Staoisha The Nectar of the Daily Drams – 59.2%

Deze is dus de Yang tegenover de vorige Yin, want een erg jonge, flink geturfde Staoisha release. Lekker vettig, lekker peaty, lekker… gewoon heel erg lekker. Maggimix, aarde, netels, aardappels en vanille. Love it! Vettig op smaak, flink zoet op vanille, perensiroop, assen en zilt. Een machtig beest. De jonge leeftijd wordt in de finish wel duidelijk, maar het stoort allerminst. Dit is een krachtpatser met ballen aan zijn lijf. Ik vind dit top!

Dit was een geweldige tasting, echt waar. Ik ben erg onder de indruk van wat Mario en zijn team geselecteerd hebben.

Ook wil ik van de gelegenheid gebruik maken om de organisatoren – het team van de Nectar met Mario, Rens, Katrien, Maarten, Sophie, Pierre en alle andere sympathieke mensen op wiens naam ik nu even niet kan komen – van harte te feliciteren met deze online editie van het festival.

Spirits in the Box was wat mij betreft een mooi alternatief voor het festival in Brussel. Natuurlijk helemaal niet hetzelfde dan elkaar daar ontmoeten en de gouden nectar live te delen, maar op deze manier konden we er toch nog een beetje bij zijn en heerlijk spul proeven. De pakketjes waren erg verzorgd, de organisatie vlekkeloos (het onbetrouwbare internet – internot? – even buiten beschouwing gelaten, maar daar kan de organisator natuurlijk niet aan verhelpen) en de sprekers erg boeiend. Ik heb er alvast van genoten.

Mijn kalender voor volgend jaar staat alweer geblokkeerd. Live in Brussel als het mag, veilig vanuit mijn kot als het niet anders kan.

May the Malt be with you!

Zaterdag 7 november, 18u. Ik zit klaar achter mijn computer voor een online masterclass via Zoom, georganiseerd door The Nectar ter vervanging van de masterclasses op Spirits in the Sky. Immers, het festival – zoals zovelen – kon omwille van de corona-crisis helaas niet doorgaan op de traditionele manier. Maar Mario en zijn team zorgden voor een waardig alternatief: Spirits in the Box. De proefsetjes konden online besteld worden en werden perfect verpakt afgeleverd, ruimschoots op tijd voor de tasting.

Cara Wilson, export manager en David Allen, director of sales, namen ons mee op sleeptouw doorheen een aantal releases van de Springbank en Glengyle distilleerderijen met enkele absolute avant-premières.

Dit hebben we achtereenvolgens aan de lippen gezet:

Hazelburn 13 Year Old 2007 Oloroso Cask Matured – 50.3%

Deze nieuwe Hazelburn start op droge sherry, groene druiven, leder en sigarettentabak. Klein ziltje rond wat gedroogde Reine Claude en een handjevol noten. Krachtig en een goeie mix van zoetzure pompelmoes met donkere suiker en drogende tannine. Flink herbaal op smaak, hoor. Rozemarijn, thijm en opnieuw tabak. De finish is een goeie verderzetting met een leuke, onverwachte toets van koude koffie op het sterfbed. Dit is lekker spul. Onlangs op de markt gekomen, zo’n 85 EUR.

Springbank 12 Year Old Batch 21 – 56.1%

Deze 21^e batch van de op vatsterkte gebottelde Springbank (45% sherry, 25% bourbon, 25% bourgogne en 5% porto) offreert een lekker vuile neus op turf, kalk en nougat. Mooi aangevuld met melkchocolade met praliné-vulling en geroosterde pinda’s. Lekkere romig op rood fruit, pompelmoes en karamel met een flinke snuif peper die hem een tikkeltje pikant maakt. Heerlijk lange, rokerig afdronk. Zalig. 70 EUR. No brainer.

Springbank 17 Year Old 2002 Madeira Finish – 47.8%

Ook deze is nog maar net op de markt en rijpte 17 jaar lang op een mix van bourbonvaten en rumvaten! Daarna kreeg hij nog een finish van 3 jaar op Madeira vaten. Interessant, toch? De neus is heerlijk! Het DNA van Springbank is onmiskenbaar, maar dat wordt prachtig aangevuld met – niet lachen – pannenkoeken met ahornsiroop. Op smaak is dat een perfecte verderzetting van de neus met een ziltje in de mix. De afdronk duurt lekker lang, is zoet en rokerig en zelfs een beetje snoeperig. OMG.

Longrow Red 13 Year Old – 56.7% ABV sample

The Longrow Red begint naar mijn mening stilaan een cultwhisky te worden. Telkens gefinisht op een rode wijnvat – weliswaar telkens een andere wijngaard – is het een gedurfde, geturfde expressie van deze malt, deze keer op Malbec. De versie die we vanavond proefden zal pas in februari 2021 gelanceerd worden. De neus is donkerzoet en peaty op jute zakken, karnemelk en mandarijn, boerenboter en toffee. Op smaak komt daar een zilt randje bij en ook wat groene tuinkruiden. De afdronk keert weer naar de zoete kant op rood fruit en romige boter en vanille. Blijft lekker lang hangen. Toppertje!

Longrow 21 Year Old Limited Release (b. 2020) – ??%

De nieuwe Longrow 21, die in 2020 gebotteld werd, is 100% sherrygerijpt. Hij zal op 46% uitgebracht worden, maar wij proefden vanavond nog een ‘marrying strength’ sample op zo’n 50%. Turf en sherry is – voor mij – geen makkelijke combinatie, maar hier is het wel een makkie. Beetje snoeperige neus op kweepeer, Turks Fruit, pompelmoes en pecannoten, gewikkeld in een jasje van rook. Zachte rook op smaak, lekker zoet. Kiezels op het strand, groene tuinkruiden, appelmoes met rook – geweldig. De afdronk is verrassend lang, rokerig en zoet. Wederom zo’n topdram. Geen verrassing dat Springbank Distillery zo populair is, toch?

Kilkerran Heavily Peated Batch 4 – approx 60%

Deze nieuwe Kilkerran Heavily Peated Batch 4 zal wellicht pas in maart/april 2021 beschikbaar komen in België. Zelfs Cara & Adam hadden hem zelf nog niet geproefd, stel je voor! De gerst heeft 85ppm bij het begin van het proces, wat de heftige turfgeur verklaart. Toetsen van natte aarde, hooi, vanille en rook, maar weinig fruit. Schapenstal! Lichte body, maar wel lekker zoet nu. Appels, peren, vanille, witte peper, nootmuskaat. Lange afdronk die me toch even naar adem doet happen. Niet voor broekventjes.

Ik had hoge verwachtingen voor deze tasting en die werden niet alleen ingevuld, maar ruimschoots overschreden. Dit was een absolute toptasting met heerlijke whisky.

May the Malt be with you!

Het beste festival van de Benelux kon, omwille van corona uiteraard, niet doorgaan in Brussel, maar daar vonden de jongens en meisjes van The Nectar een online oplossing voor. Spirits in the Sky werd daarom Spirits in the Box waarbij je je setje samples voor de Masterclasses online kon bestellen en de tasting veilig online kon volgen via Zoom.

Aangezien Dearly Beloved ook wel van goeie porto houdt, bestelde ik meteen twee setjes van de Graham’s Port Tasting die gepresenteerd werd door Isabel Monteiro – die we natuurlijk kennen van de presentaties die ze in Brussel geeft – en Victoria Symington (5^e generatie van de eigenaars) die Brand Marketing Manager is bij Graham’s.

Ik heb al wel wat ervaring met Graham’s (tot op heden zo’n 20-tal van hun  portwijnen geproefd) en het is mijn favoriete porto, dus was de keuze om deel te nemen aan deze online masterclass snel gemaakt, want hier zaten drie cask samples bij die uiteraard op geen enkele andere manier te proeven zijn.

Isabel en Victoria – Vicky voor de vrienden – werden door de lieftallige Katrien Gillé, Brand Manager bij The Nectar – aan het publiek voorgesteld, waarna zij er op toezag dat de chat werd opgevolgd, terwijl de dames vanuit Portugal hun verhaal deden.

Na een – toegegeven lange, maar naar mijn mening erg interessante – toelichting over het productieproces van porto, konden we eindelijk aan het proeven gaan.

Dit hebben we achtereenvolgens aan de lippen gezet:

Graham’s 20 Years Tawny Port

De debatten werden geopend met de Tawny die 20 jaar lang gerijpt heeft. Voor mij was het een blij weerzien (zie deze link) met deze roodbruine versterkte wijn. Mierzoet op rood fruit, appelsienschillen en cassis met lichte tannine. Een blijvertje.

Graham’s 2003 Single Harvest Tawny Port – cask sample

Dit cask sample – dus niet commercieel verkrijgbaar – van de Graham’s 2003 Single Harvest Tawny Port was robijnrood tot zelfs bruin en offreerde een neus vol kandijsuiker, rozijnen met een lichte aciditeit. Op smaak kwamen daar verse vijgen aan te pas en ik was verkocht. Prachtige porto.

Graham’s 1994 Single Harvest Tawny Port

Deze Single Harvest maakt – samen met één uit 1940 en één uit 1963 (zie onder) deel uit van de zogenaamde Cellar Master’s Trilogy en is simpelweg heerlijk. Op deze link kan je mijn tasting notes lezen van toen ik hem voor het eerst proefde, zo’n twee jaar geleden. Vandaag ervoer ik hem snoeperig, doch een tikkeltje umami en erg romig op pruimen en karamel. Dearly Beloved had ondertussen een kommetje studentenhaver (noten en rozijnen, dus) op tafel gezet en die combo was hemels.

Graham’s 1982 Single Harvest Tawny Port – cask sample

Opnieuw een cask sample. De kleur was erg donker, een prachtig mahonie. De neus was uitzonderlijk. Onder de typische, diepe en heerlijke zoetigheid ontwaarde ik wat selderij, woodsmoke, tannine en perensiroop. Erg old school en deed me heel even zelfs aan whisky denken, stel je voor. Op smaak werd hij verrassend snoeperig en een tikkeltje ondeugend, maar wel heer erg uitnodigend. Het was zonder enige twijfel mijn favoriet van de tasting. Mr Symington, please, please, pretty please bottle this gem!

Graham’s 1972 Single Harvest Tawny Port – cask sample

Het derde en laatste cask sample ligt ondertussen bijna 50 jaar op vat… Mooi roodbruin van kleur (de lichtste van de hele reeks, overigens) offreerde een neus vol honing, vanille-ijs en karamel flan. Verrassend, maar wel erg gelaagd en robuust op smaak. Een erg mooie port die het volgens mij erg goed zou doen bij een wildschotel. Indrukwekkend.

Graham’s 1963 Single Harvest Tawny Port

De afsluiter van de avond was deze 1963 die eveneens uit de Cellar Master’s Trilogy komt en gelanceerd werd in 2018. Een voortreffelijke porto voor speciale gelegenheden, zoveel is zeker. Lees gerust mij notes op deze link na. Zoetzure, vloeibare delicatesse op walnoten, honing en een toets van houtlijm (geen off-note!). Uitzonderlijk goeie porto, bij het beste wat ik al proefde.

Ondanks enkele strubbelingen met de verbinding – waardoor het geluid niet altijd even duidelijk was – vond ik dit een erg gezellige, maar vooral geweldig lekkere masterclass. Stiekem hoop ik dat de 1982 toch de goedkeuring krijgt van Mr Symington om als Single Harvest op de markt te komen. De toekomst zal het uitwijzen.

Eén ding is zeker: Graham’s blijft voor mij de beste porto, zeker weten. En na deze masterclass kreeg ik zo’n zin, dat ik mijn fles Graham’s 40 Tawny Port eindelijk gekraakt heb. Ik kocht ze in 2017 voor mijn betere helft en heb ze al vaak afgestoft, maar wachtte op een goed moment om ze open te maken. Sofie zei dat het mocht, dus ja…

May the… err… Port be with you!

Ze zijn eindelijk geland in België, de Special Releases van Diageo die elk jaar opnieuw veel whiskyliefhebbers doet likkebaarden, ondergetekende incluis.

Bovendien was ik erg fortuinlijk, want Diageo was zo vriendelijk om mij in de gelegenheid te stellen deze allemaal te proeven tijdens een exclusieve online presentatie door niemand minder dan Herman – The Herminator – van der Meij, die ik al jaren ken als bevlogen ambassadeur voor het huis en zelfs al 30 jaar voor hen op de teller heeft staan. Een prachtig pakketje met samples werd bij me thuis afgeleverd.

Terwijl Arno Dobbels, die andere goeie vriend en ambassadeur, het Franstalige evenement voor zijn rekening nam, vervoegde ik een schare liefhebbers voor de Nederlandstalige versie. En wat een proeverij is het geworden!

Zonder verder dralen, laten we aan de slag gaan, want 8 whisky’s op vatsterkte op amper 50 minuten is hard werk, geloof me!

Cardhu 11 Year Old 2008 – 56.0%

Deze Speysider rijpte op een combinatie van refill vaten, nieuw eiken vaten en voormalige bourbon vaten. Beetje grappige neus op zuurtjes (de snoepjes), limoensap en iets van ontbijtgranen. Verrassend mild met iets van cederhout en flink wat mos na een regenbui. Snoeperig op smaak met wederom citrus en zoete mout en flink wat acacia honing die hem lekker romig maakt. Best pittig, hoor. Licht drogende, boterzachte afdronk.

86/100. RRP rond de 85 EUR.

The Singleton of Dufftown 17 Year Old 2002 – 55.1%

Deze Singleton bevat malt van de Dufftown distilleerderij die enkel en alleen op refill Amerikaanse eik heeft gerijpt. Oh, dit is wel lekker fris en doet me aan de lente denken. Flink wat hooi en corn flakes met appelmoes en limoen, honing en verse gember. Perensiroop! Elegante neus. Verdacht zacht op de tong. Romig en zoet op zoethout, appels en peren en honing. De afdronk is pittig op witte peper en bosbessen en mandarijn. Toegankelijk en charmant.

84/100. RRP rond de 110 EUR.

Cragganmore 20 Year Old 1999 – 55.8%

Deze malt uit de Speyside sliep twee decennia lang op refill en nieuw geblakerde vaten. Heerlijk fruitige neus op meloen, gras, hint van brandwondenzalf (!), kiwi en kweepeer. En een hint van groene banaan. Flink romig op de tong en erg rond en vol van smaak, hoor. Zoet op zowel wit als citrusfruit en iets van Cointreau. Wow! Lekker lange finish op appelsienmarmelade. Tip: deze kan echt een flinke scheut water verdragen. Dan wordt hij echt stukken beter. Top! En betaalbaar. Voor mij de verrassing van de avond. Prijs/kwaliteit: onklopbaar.

87/100. RRP rond de 140 EUR.

Mortlach 21 Year Old 1999 – 56.9%

We keren nog maar eens naar de Speyside met deze 21-jarige Mortlach, die gefinist werd op een combinatie van Pedro Ximenez & Oloroso Sherry seasoned casks. Het hartige, umami, vlezige karakter is op de neus minder dan verwacht, moet ik zeggen. Dat ligt wellicht aan de PX die zijn stempel drukt. Want dat offreert op de neus een verrassend frisse malt met citrusfruit op kop, gevolgd met chocolade en pruimen. Gedroogde abrikozen en kaarsvet! Op smaak… OMG, dit is inderdaad een monster. The Beast is back! Flink wat citrus en rozijnen, meloen en kaneel. De afdronk is lekker kruidig, warm en bevredigend. Prachtige malt, maar het prijskaartje is er niet naast.

87/100. RRP rond de 650 EUR.

Dalwhinnie 30 Year Old 1989 – 51.9%

Deze Highland malt rijpte op refill hogsheads. Hola! Ik had toevallig vorige week nog de Dalwhinnie 15 Year Old, hun instapper – en die viel mij goed mee – maar dit is toch wel van een heel ander kaliber. Smoelpap, Reine Claude pruimen, rabarberconfituur en erg levendig voor zijn leeftijd. Mild, maar zooooo mooi. Uitzonderlijk! Erg drinkbaar met iets fris als menthol die het citrusfruit en de zoete pruimpjes omhoog tilt. Lekker zoet, hoor. Een vloeibaar dessertje. De afdronk is niet zo heel erg lang, maar wel superclean en elegant. Erg van onder de indruk. Als ik geluk heb, heeft Dearly Beloved dit ook gelezen en ligt hij onder de kerstboom.

89/100. RRP rond de 600 EUR.

Pittyvaich 30 Year Old 1989 – 50.8%

Ik heb een zwak voor Pittyvaich. Deze Speyside distilleerderij, gesloten in 1993, verschijnt al voor het derde jaar op rij in de Special Releases. Deze keer betreft het een malt die exclusief op first fill bourbonvaten gerijpt heeft. Rijke zoetheid met vanille en wit fruit, laurierblaadjes (!), groene bananen, mango en het sap van – niet lachen – groenhout. Erg romig, hoor. Absoluut geweldige neus! Perfecte drinksterkte met banaan, mango, appels en iets van kalk. En weer iets fris als munt of menthol. Wat gekonfijte gember en zoethout, maar lekker fruitig. Middellange, erg fruitige afdronk. Die moet ik hebben. Excellent!

90/100. RRP rond de 430 EUR.

Lagavulin 12 Year Old 2007 – 56.4%

De Lagavulin, van Islay, is een vaste waarde in de Special Releases. Deze is een vatting van refill Amerikaanse eik. Ja, lap! Ik steek mijn neus nog maar net in het glas en ik weet nu al dat het een geweldige Lagavulin gaat zijn. Een gebeeldhouwde neus op brak water met lijnzaad en een zoetje van honing en pompelmoes. De rook laat wat op zich wachten, maar komt dan toch stevig opzetten. In tegenstelling tot de expressie van vorig jaar, is turf hier niet de hoofdrolspeler maar de onmisbare supporting actor die met een Oscar gaat lopen. Iets van koeienvlaai, echt waar, maar géén off-note! Wat een smaakbom! Nougat, citrus, amandelmelk (!) en een karrenvracht aan verse olijven uit Tunesië. Echt waar, gepeperd, maritiem en subliem. De afdronk is lekker assig. Dat is toch echt een vaste waarde. Altijd prijs, altijd gewonnen.

89/100. RRP rond de 115 EUR.

Talisker 8 Year Old 2011 – 57.9%

Dit is wellicht de botteling waar de meesten naar uitgekeken hebben. Het is de eerste Talisker die gefinisht werd op Caraïbische rumvaten. Ik beken… da’s een vreemde, maar intrigerende neus. Het DNA van Talisker is aanwezig, begrijp me niet verkeerd, maar wordt hier toch grotendeels ‘ingepakt’ door zoete tonen van de rumvaten. Lijkt wel alsof het zeewater van Talisker vervangen werd door suikerwater. Er zit iets hartigs aan, als van vlees op de barbecue. Maar wel goed hoor. Onmiddellijk mierzoet en pikant op smaak. Vanille, rum en citrusfruit met een paar druppels soyasaus, flink wat peper en een mooie rokerigheid. Iets van kamfer en chilipepers in de (eerder korte) afdronk. Ja, deze gaat verkopen als zoete broodjes, geen twijfel mogelijk. Maar… ik vond de 8-jarige van 2018 toch wel stukken beter, moet ik zeggen.

85/100. RRP rond de 90 EUR.

Wow, wat een avond! Maar wel aan een moordend tempo, zeg. Gelukkig zijn de samples in het tasting pack ruimschoots voldoende om elke release wel drie keer te proeven. Ik heb mijn bestelling alvast geplaatst. Wat een mooie whisky’s toch.

Op het eerste zicht lijkt het alsof deze Special Releases sinds twee jaar wat minder boeiend zijn geworden, maar ze zijn (in vele gevallen) betaalbaarder geworden en de vatselecties zijn echt uitstekend.

Graag wil ik Arno en Herman van harte bedanken om mij in de mogelijkheid te stellen deze tasting mee te maken. Dank ook aan Diageo voor de prachtige en erg gulle tasting kit.

May the Malt be with you!

Fettercairn is een distilleerderij die niet zo vaak op mijn radar verschijnt. Na al die jaren van lustig proeven en schrijven heb ik slechts tien – TIEN! – tasting notes over Fettercairn. Tien op 4500, dat zegt veel, me dunkt. En die zijn niet allemaal even lovend. Flink hit & miss in mijn boekje.

Zo herinner ik me dat ik op één van de vele festivals (herinnert u zich dat nog?) de (toen) nieuwe Fettercairn Fior proefde en niet erg onder de indruk was. Ik beken: Fettercairn staat bij mij niet hoog op het lijstje…

Dan viel er een uitnodiging in de virtuele brievenbus van Andrew Lennie, de brand ambassador, om deel te nemen aan een virtuele kennismaking. Ook de Master Distiller Stewart Walker zou aanwezig zijn en tekst en uitleg kunnen geven bij het productieproces en zelfs één en ander kunnen verklappen van wat er nog in de warehouses ligt te rijpen.

Ik nam deze gelegenheid om Fettercairn wat beter te leren kennen dan ook met veel plezier aan en enkele dagen later viel een mooi pakketje in de brievenbus met samples, maar ook met wat knabbeltjes en een blikje Dash Peach bruiswater. We gingen wat combineren.

Op maandag 5 oktober logde ik in op Zoom en werd vergast op een leuke presentatie en proefde onderstaande. Enjoy!

Fettercairn New Make

Om te beginnen zat er een kleine verstuiver in het pakketje met new make. We kregen de opdracht dit op onze handen te spuiten om er aan te ruiken. Ik spoot maar één keer op mijn handen – en rook dat deze new make erg clean was – maar kon het niet laten (u weet dat ik een zwak heb voor new make) om de rest in mijn glas te doen.

Hij is heerlijk fris en clean en vertoont toetsen van zoete mout en een hint van perzik en banaan. Vreemd, want dat zou je met esters associëren en die worden natuurlijk pas gevormd nadat de spirit de eik heeft gekust. Hoe dan ook, ik vroeg Stewart of hij me niet aan een sample new make zou kunnen helpen en hij was maar wat blij om alle deelnemers aan deze sessie van een sample te voorzien. The Nectar zal weten wat gedaan.

Fettercairn 12 Year Old – 40%

De 12-jarige Fettercairn is de instapper. Op de fles prijkt trots de eenhoorn, die niet alleen het nationale beest blijkt te zijn van Schotland, maar bovendien ook in het familieschild van de Ramsay familie staat, de oprichters van de distilleerderij.

Zachte mout en karamel op de neus, met wat noten, appelsien en perzik. Op smaak werd dit netjes verder gezet, wat van deze malt een toegankelijke allemansvriend maakt. De afdronk is niet bepaald lang noch memorabel, maar verder niks mis mee. We koppelden hem aan een artisanaal gemaakte marshmellow uit Edinburgh. Mijn tanden vielen bijna uit mijn mond van zoetigheid, maar prettig was het alleszins.

Fettercairn 16 Year Old – 46.4%

Het kleurverschil met de instapper is significant, maar Stewart legde uit hoe dit komt. Deze is namelijk gestookt van ‘chocolate malted barley’, dus flink geroosterde gerst die bijna zwart ziet (zoals hij ook voor de Glenmorangie Signet wordt gebruikt, bijvoorbeeld). Daarnaast heeft hij na een initiële rijping op bourbonvaten een finish gekregen in een combinatie van portvaten en oloroso sherryvaten.

Op de neus kreeg ik karamel en koffie, amandellikeur en pruimen, chocolade en een licht bittere appelsienmarmelade en ik beken: ik vond hem heerlijk! Dat zette zich mooi door op de tong, met een kleine kruidigheid en een licht drogende afdronk. Ik was hier best van onder de indruk. Toen we hem dan proefden in combinatie met een origine melkchocolade uit Honduras (60% cacao) was ik verkocht.

Fettercairn 22 Year Old – 47%

Maar het echte feest moest nog beginnen. De 22-jarige Fettercairn is namelijk een tropisch snoepje op de neus. Floraal ook, maar toch vooral perzik en ananas met wederom die hint van banaan. Dit viel mij wederom erg goed mee. Ook de sterkte deed deze malt duidelijk deugd. Het gaf hem body en gewicht en zorgde tevens voor een lange, bevredigende – weliswaar erg snoeperige – finish.

Ze zijn zich bij Fettercairn duidelijk bewust van het feit dat er een nieuwe wind moet waaien om het merk weer op de kaart te zetten en dat is precies wat Andrew en Stewart beoogden met deze presentatie. Ik moet zeggen: het is ze gelukt, wat mij betreft. Ik was erg aangenaam verrast met de 16- en 22-jarige malts.

Fettercairn 1988 Cask Sample – 54.5%

Tot slot hadden we nog een mystery sample ontvangen, waarvan we mochten raden wat het was en ik vond dit erg old school ruiken. De neus was flink vegetaal, vertoonde wat groene appeltjes en rabarber, amandelen en zelfs een druppeltje balsamico. Op smaak was hij lekker kracht, fruitig elegant, licht drogend en… old school, ik zei het al. De finish was bijzonder lang. Deze was Champions League materiaal wat mij betreft. Het bleek te gaan om refill bourbon hogshead #2086 dat op 16 december 1988 te slapen werd gelegd. Hopelijk verschijnt deze binnenkort als single cask.

Er werd ons toevertrouwd dat Whyte & Mackay – de eigenaars van Fettercairn, maar ook van Invergordon, Isle of Jura en het befaamde Dalmore – na lang beraad besloten heeft om Fettercairn inderdaad nieuw leven in te blazen. Er liggen een panoply aan mooie single casks op ons te wachten die in de komende jaren allemaal gelanceerd zullen worden.

En zo zal deze ‘undiscovered gem’ hopelijk (her)ondekt kunnen worden door de liefhebbers. Voor mij was dit alvast een leuke ervaring en Fettercairn is bij deze terug op de radar gezet!

Bedankt Andrew, Stewart, Rens en The Nectar, voor de vlekkeloze organisatie en het lekkers dat we mochten proeven.

May the Malt be with you!

Op vrijdag 11 september was ik te gast in restaurant Ten Errewaerde nabij Deerlijk, waar chef Bart ons trakteerde op een mooie combinatie: Islay & oesters.

Na het ontsmetten van de handen werd ik uitgenodigd plaats te nemen aan een aparte tafel die voor mij was klaargezet. Bart en zijn team hadden er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat de tasting volgens de regels van de kunst kon doorgaan, met voloende afstand tussen de tafels. Bovendien lag er op tafel reeds een mooie voorbereiding klaar: een overzichtskaart van Islay met haar distilleerderijen en een infoblad met allerhande wetenswaardigheden over de verschillende oesters die er zijn (ik had geen idee!).

Op het tastingblad, echter, was enkel de oester ingevuld – de whisky zouden we blind gaan proeven. Niet gemakkelijk!

Zeeuwse Creuse & Bunnahabhain Cruach Mhona (50%)

De opener was een warme oester met wat prei, cheddar en spek met een glaasje Bunnahabhain Cruach Mhona er naast. De hartige Zeeuwse Creuse – de standaardoester bij ons – combineerde prima met de whisky die een neus van citrus, teer en zeewier bood. Op smaak was hij romig en zoet met wat noten en peper. Een lange, intense afdronk maakte het plaatje compleet.

Cuvée Prestige Oléronnaise & Bowmore 10 Year Old Tempest Batch #1 (55.3%)

Deze topoester met ivoorwit vlees was op zich al heerlijk (het was mijn favoriete oester van de avond), maar met de Bowmore er naast werd het echt een feest. Zoet op de neus met amandelen, chocolade, appels en perzik en op smaak wat snoeperige ananas erbij, contrasteerde deze perfect met het zilte van de oester. Zalige combinatie.

Ierse Oester Eire & Caol Ila 2000 Malts of Scotland The Whiskyman Exclusive (55.6%)

De Ierse oester Eire rijpt haar volledige leven in de volle zee ter hoogte van het Connemara National Park. Ze vertrekt dus niet naar Frankrijk om daar verder uit te weken tot Fines Claires. Ze smaakte zilt en nootachtig en werd gechaperonneerd door een heerlijke Coal Ila 2000, gebotteld in 2015, van Malts of Scotland exclusief voor The Whiskyman. De whisky was eigenlijk verrassend romig en zoet op yoghurt met bananen – I kid you not! Voor mij was hij totaal onherkenbaar, maar wel erg lekker.

Fines Claires Oléronnaise & Lagavulin 8 Year Old 200th Anniversary (48%)

Het was de tweede oester die warm geserveerd werd met wat tomaat, gerookte paprika en een beetje versnipperde ui. De Lagavulin, gebotteld in 2016, boodt oestersap (de ironie ontging me niet), zeewier, dennennaalden en een gedoofd kampvuur. Op smaak wat het zoet versus zilt met wat witte peper en stokvis, terwijl een lange afdronk me nog even in de ban hield.

Holle Normandië St. Vaast & Ardbeg Uigeadail (54.2)

Deze in volle zee gekweekte oester is jodiumrijk en werd daardoor natuurlijk perfect gecomplimenteerd door mijn favoriete Ardbeg. Deze botteling van de Uigeadail uit 2018 offreerde op de neus – naast de obligate peat, natuurlijk – flink wat zeewier, gekonfijte appelsien, walnoten en karamel. Op smaak werd hij lekker donker, als u begrijpt wat ik bedoel. De afdronk was lekker lang, warm en rokerig.

Comtesse & Laphroaig 10 Year Old Cask Strength Batch #1 (57.8%)

Als afsluiter kregen we een heerlijke Comtesse oester met volle body op een bedje van gelei van zee-venkel en een salade van zeewier met een klepper van een whisky aan de kant. Het was de allereerste batch van de Laphroaig 10 Year Old Cask Strength, gebotteld in 2009, een absolute bom met zeewier, pompelmoes en geblakerde eik op de neus, zeezout en siroop op de tong en een afdronk zonder einde.

Ik moet zeggen, deze tasting overtrof mijn toch al hoge verwachtingen. Afgezien van het feit dat Bart zowel zijn oesters als zijn whisky’s wel kent, was alles echt tot in de puntjes verzorgt, wat hier een heuse belevenis van maakte.

Dankjewel Bart, voor een erg geslaagde avond vol smaaksensaties!

Tevens hartelijke dank voor de toestemming om jouw foto’s te gebruiken – ze zijn een pak mooier dan degene die ik met mijn smartphone maakte. Zo komen ze veel mooier tot hun recht!

May the Malt be with you!

Ik was één van de 100 gelukkigen die een sample setje te pakken kreeg voor de Asta Morris Virtual Summer Tasting die Bert organiseerde. Op woensdag 26 augustus was het zover. Zotte Bert ging online via Zoom en liet ons genieten van 5 releases: 3 whisky’s onder het Asta Morris label en twee rum onder het Rasta Morris label.

Het hoeft niet te verbazen dat er vele bekende gezichten waren.

En leuk was het feit dat er best wat interactie was, zowel via video als via de chatfunctie.

Macduff 8 Year Old 2012, cask #AM020, 58%, 233 bts

Deze Macduff die zit nog maar twee maand op fles. Hij werd gebotteld van een PX-sherryvat. Ik krijg vooral appels op de neus in een pannetje met flink wat bakboter en besprenkeld met kaneel, wat sultanas en pomelo. Dit is lekker zoet op de neus. Mooi olieachtig en tikkeltje pikant, maar wel lekker zoet, waardoor het ook op smaak een dessertje wordt. In de afdronk krijg ik zelfs een beetje Engelse drop.

Dit juweeltje, dat Bert zelf liet versnijden naar 58% (want zat op zo’n 63%!), kost zo’n 65 EUR. Ik vind dat belachelijk weinig…

Glenallachie 11 Year Old 2008, cask #AM147, 56%, 724 bts

Deze distilleerderij was lange tijd een nobele onbekende, maar sinds Billy Walker ze enkele jaren geleden aanschafte en onmiddellijk aan de slag ging om een core-range samen te stellen, geniet ze een plotse, wereldwijde bekendheid. Dit sherryvat werd door Bert aangekocht vlak voor Billy Walker de scepter overnam. Deze dram doet me op de neus in eerste instantie aan de herfst denken. Jaffa Cakes, honing en herfstbladeren. Op smaak is hij verrassend pikant op gember en witte peper met wat zoethout, maar de honing en het fruit zorgen voor voldoende zoetigheid. De afdronk is lang, warm en het beste onderdeel van deze malt.

Kostprijs: 90 EUR. Ik heb weinig ervaring met Glenallachie (of moet dat tegenwoordig GlenAllachie zijn?), maar deze is wel erg lekker.

Glentauchers 24 Year Old 1996, cask #AM139, 49.7%, 186 bts

Mooie, fruitige neus – quasi-tropisch met wat banaan en mango – maar tegelijkertijd ook speels snoeperig op Haribo beertjes. Mooie, florale toets met wat vers afgereden gras. Perzik uit blik! En een karrenvracht aan vanille. Dit is een heerlijke neus. Op smaak evolueert dat richting gekonfijt fruit, met leuke waxy toetsen (bijenwas) en citrusfruit (mandarijnen op kop). De afdronk is kruidig op appelsien.

Hoewel 170 EUR niet goedkoop is, is dit toch een fles die op het verlanglijstje gaat. Wat een absolute topper!

Foursquare 13 Year Old 2007, cask #RM023, 61.7%, 239 bts

De melasse die zij bij Foursquare op Barbados gebruiken is afkomstig van Guyana. De distilleerderij maakt gebruik van zowel pot stills als column still. Deze rum ruikt naar tabaksbladeren, kersen, pruimen en ananas op de barbecue. Heerlijk. Banaan en appelsien, maar flink gekruid met nootmuskaat en eucalyptus. Wordt wat exotisch, zelfs. Kokosnoot? Yup. Donkerzoete finish op flink wat eucalyptus. Ik vind hem erg goed en de alcohol is perfect geïntegreerd.

125 EUR voor deze kanjer. Heerlijk dessertje.

Bielle 8 Year Old 2011, cask #RM021, 52.8%, 258 bts

Hoera, weer een Bielle! Hier heb ik goeie ervaring mee, hoewel de enige Bielle die ik al geproefd heb die van Rasta Morris zijn. Mokatine, appelsien, appels, citroengras, plakkaatverf en de stal van een lama! Op smaak flink wat leder en zoethout, cuberdons en bloemsuiker. De afdronk mocht iets langer, maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Dit is absolute top.

Hier tel je zo’n 145 EUR voor neer. I care not. Die gaat in de barkast.

Ja, ik wist op voorhand dat deze tasting een toppertje ging worden, maar zelfs mijn verwachtingen werden overtroffen. En na de tasting was er ruimschoots voldoende tijd om nog wat na te praten, ondanks het feit dat het van op afstand was, voelde dit aan als samen in de kroeg nog een pintje pakken. Maar toen vonden Bert en consoorten het nodig om Auchentoshan grapjes te beginnen maken, dus kon ik niet anders dan op te stappen… grapje!

Bedankt Bert, het was, zoals verwacht, absolute top! En erg leuk om zoveel bekende gezichten te zien. Voor herhaling vatbaar, hoor.

May the Malt be with you!

Voor het vierde jaar op rij nam ik deel aan de leukste blindproeverij van de Lage Landen, perfect georganiseerd door Norbert Terbarts en zijn kornuiten.

Voor zij die niet bekend zijn met het concept: je krijgt een aantal samples toegestuurd waarvan je niet weet wat het is en dient je bevindingen op een speciaal daarvoor ontwikkelde website in te vullen. Type, land van herkomst, naam, regio, leeftijd, ABV, OB of IB en ga zo maar door. Elk onderdeel kan punten opleveren en er zijn ook bonuspunten te verdienen. Erg plezant, maar wel aartsmoeilijk, dat weet iedereen.

Toen ik het eerste jaar deelnam, eindigde ik op de 48^e plaats met 234 punten. Op een deelnemersveld van zo’n 80 deelnemers vond ik dat nog meevallen. Het tweede jaar haalde ik 250 punten en steeg ik naar de 40^e plaats. Vorig jaar was echter een bijzonder moeilijke reeks voor mij, zo bleek, daar ik pas 53^e eindigde ondanks mijn 257 punten. Dit jaar, echter, zou het veel beter gaan…

De eerste deadline was maandag 15 juni en de Proefolympics eindigden op zaterdag 27 juni. Tot mijn vreugde – en toch ook wel een beetje trots – eindigde ik dit jaar met 375 punten op een zeer verdienstelijke 14^e plaats (noot: ik had mijn proefsessies al in mei gedaan, omwille van examenstress bij de kids, en reeds ingevuld op de site voor de officiële start en heb uiteindelijk maar één antwoord veranderd – het allerlaaste). Sample 11, deze Bunnahabhain 12 Year Old 2007 van Signatory, vond ik overigens het lekkerste uit de reeks.

Hieronder een kleine opsomming van wat we geproefd hebben – er waren echt mooie pareltjes bij – met tussen haakjes wat ik dacht dat het was (en soms ligt dat mijlenver uit elkaar, hoor) en daar achter de plek in het klassement die ik op dat moment behaald had.

Lachen mag, maar geloof me: blind proeven is aartsmoeilijk!

1. Aberlour 18 Year Old (Deanston) – 78e
2. Ballechin 13 Year Old STFC Port Cask Matured (Laphroaig) – 37e
3. Arran 22 Year Old 1996 House of McCallum (Auchentoshan) – 21e
4. Bladnoch 17 Year Old (Glen Scotia) – 33e
5. Ezra Brooks 7 Year Old (Blanton’s) – 28e
6. Tomatin 15 Year Old 2003 Moscatel Finish (Glen Elgin) – 23e
7. Millstone 2014 Peated PX (Glen Els) – 31e
8. Port Charlotte 12 Year Old 2001 The Maltman (Bunnahabhain) – 36e
9. Glenfiddich 14 Year Old Bourbon Barrel Reserve US Exclusive (Clynelish) – 43e
10. Ledaig 10 Year Old 2007 Dun Bheagan (Ledaig) – 34e
11. Bunnahabhain 12 Year Old 2007 Signatory Vintage (Bunnahabhain) – 19e
12. Glenrothes 9 Year Old 2010 The Cooper’s Choice (Edradour) – 17e
13. Cameronbridge 34 Year Old 1984 The Ultimate (Cameronbridge) – 9e
14. Old Pulteney 17 Year Old (Glenkinchie) – 13e
15. The Gauldrons Batch 3 Douglas Laing (Ardnamurchan) – 14e
16. BenRiach 23 Year Old 1990 Adelphi (Glenrothes) – 14e

Merk op dat ik in vele gevallen op z’n minst in de juiste regio zat en zelfs een paar keer de whisky zelfs herkende. Ook met leeftijd en ABV kon ik regelmatig wat puntjes sprokkelen. Dat zorgde er ook voor dat ik na het 13^e sample even in de top 10 duikelde. Anderzijds zat ik er soms – letterlijk – mijlenver naast. Sample 14 is daar een mooi voorbeeld van. Ik was overigens zelf aardig verrast dat ik in sample 3 mijn geliefkoosde Lowlander herkende.

Het was alleszins weer een heel leuke Proefolympics hoewel ik beken dat ik dit jaar wat meer vanaf de zijlijn meegedaan heb (want op voorhand geproefd en ingevuld omdat het tijdens die twee weken bijzonder druk was ten huize Dermul). Maar erg genoten van het spul an sich. Er waren maar twee drams bij die me niet echt konden bekoren, de rest was wederom top.

Het leuke is niet alleen de sfeer en camaraderie tijdens deze twee weken, maar zeker ook (althans voor mij) de intensieve blinde proeverij. Je moet je echt overgeven aan je zintuigen, wat echt een geweldige ontdekkingsreis is.

Bedankt, Norbert en team, voor wederom een fantastisch editie. En chapeau aan alle proevers, trouwens, zeker de top tien. Wat een kanjers!

May the Malt be with you.

Virtuele tastings springen in deze periode als paddenstoelen uit de grond. Ik organiseer zelf WhisQy – met de Q van quarantaine – maar ben gelukkig niet de enige. Zo organiseerden Steven van Art Malts en Lucas van The Whiskybrowser een heuse battle tussen Speyside & Highland whisky’s.

Op vrijdag 22 mei was het zover en verzamelden we allemaal rond laptops, PCs, smartphones en tablets om via de Smoelenboek deze tasting vanuit ons eigen kot te volgen.

Welcome dram

Om de smaakpapillen klaar te stomen op de battle die zou volgen, kregen we een welcome dram. Dat gaf ons meteen iets om van te sippen terwijl Lucas zijn introductie uit de doeken deed.

Het bleek een single grain te zijn: Invergordon 11 Year Old 2007/2018 Octave van Duncan Taylor op een niet onaardige 53.8%. Ja, je smaakpapillen zouden voor minder wakker schieten.

Dat gezegd zijnde was de neus een beetje off met wat vaaswater en plantenresten op de neus. Maar op smaak maakt hij één en ander goed… Doch lang niet alles. Echt mijn ding niet, moet ik bekennen. Verre van het beste wat ik al van Invergorden al geproefd heb. Gelukkig was de rest van de line-up wél uitstekend.

Onder de deskundige begeleiding van Lucas schonken we telkens de twee samples uit… weliswaar blind. We wisten dus niet op voorhand welke whisky precies in welk glas ging. Pas nadat iedereen gewikt, gewogen, geroken en geproefd maar ook gestemd had, bekende Lucas kleur. Dat leverde verrassende resultaten op.

Battle 1 :
Dalwhinnie Distillers Edition 1988 (43%) vs
Glen Marnoch 29 Year Old 1988 Distiller’s Reserve (40%)

Ik heb wel iets met Dalwhinnie, de zogenaamde Gentle Spirit. Heeft wellicht voor een stuk te maken met het feit dat het één van de eerste distilleerderijen was die ik bezocht, maar ook gewoon met de whisky, die naar mijn mening wat onderschat wordt. Van de Distillers Edition – een speciale reeks waarbij de klassieke malt dubbel gerijpt wordt, in het geval van Dalwhinnie is dat op oloroso sherryvaten – had ik al 5 versies geproefd (1980, 1986, 1995, 2000 en 2002). De batch variaties zijn naar mijn mening relatief groot en wordt het er door de jaren heen niet beter op. Ik heb nog steeds geen enkele geproefd die de versie van 1980 – gebotteld in 1997 – kon overtreffen. Dat was ook vanavond niet het geval.

Glen Marnoch is een luxe-editie van whisky van de Duitse discountketen Aldi. Eind 2018 lanceerden ze deze Speysider die bijna drie decennia rijpte. De herkomst is een goed bewaard geheim (ongetwijfeld op verzoek van de distilleerderij zelf). En hij is erg, erg lekker. Mocht hij nu op vatsterkte gebotteld zijn geweest, dan was dit wellicht een absolute stunner.

Het verdict:

Dalwhinnie 0 – 1 Glen Marnoch

Volgens de online-poll was de verhouding 45% – 55%. Dat ligt echt wel dicht bij elkaar. Voor mij was de keuze een pak makkelijker.

Battle 2 :
Glengoyne 15 Year Old 1997 Château Palmer Finish (45.3%) vs
BenRiach 15 Year Old Sauternes Wine Cask Finish (46%)

Ook aan Glengoyne heb ik erg goeie herinneringen (de allereerste begroeting die ik daar kreeg zal ik nooit vergeten) en toch verschijnt hun whisky niet zo erg vaak op mijn radar. Vanavond proef ik nog maar mijn 26^e, maar zo te zien wel en erg leuke. Maar liefst 15 jaar gerijpt en dan gefinished op een Château Palmer vat. Palmer is een troisième cru in Bordeaux – in het dorp Cantenac, dus een appellation Margaux. Hij was stevig op de neus en zelfs een beetje ‘moeilijk’, maar wel heerlijk.

BenRiach, daarentegen, heb ik al heel wat van geproefd, waaronder ook flink wat finishes. Van deze Sauternes Wine Cask Finish proefde ik eerder de 16-jarige. Deze werd een jaartje eerder gebotteld. Een waarachtig snoepje op zowel neus als in de mond.

Het verdict:

Glengoyne 0 – 1 BenRiach

De online poll leverde 28% – 72% op, terwijl dit voor mij een pak meer een nek-aan-nek-race was. Ik zou ze zelfs een gelijkspel willen aanbieden, maar goed. Er moest gekozen worden. Uiteindelijk ging mijn stem na lang debatteren ook naar de BenRiach.

Battle 3 :
Speyside Distillery 18 Year Old 2000 WhiskyBroker Cask #2794 (56.2%) vs
Tomatin 18 Year Old 1990 Single Cask #16352 (58.6%)

Speyside vind ik een lastige distilleerderij. Afgezien van de verwarring die ze veroorzaakt omdat ze zichzelf naar de regio waarin ze staat, heeft vernoemd, heb ik er ook nog niet zo heel veel van geproefd wat me achterover deed leunen van tevredenheid (ik ben erg beleefd, nu). Maar heel af en toe zit er toch een pareltje tussen. Eens benieuwd of dit hogshead van WhiskyBroker in de tweede categorie hoort. Hij werd op 18-jarige leeftijd in 2008 reeds gebotteld. Ik krijg Werther’s Echte, yoghurt en onrijpe banaan. Hij straalt rust en volwassenheid uit.

Tomatin bottelt slechts een drietal single casks per jaar. Van 1990 heb ik al één en ander geproefd dat me erg goed meeviel, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Pas op, deze zit al efkes op fles, hoor. Ik krijg pompelmoes, kruisbes en mandarijn uit blik. Beetje ‘spring-in-het-veld’ die een glimlach op mijn tronie tovert. Ik ben erg gecharmeerd door deze malt.

Het verdict:

Speyside Distillery 0 – 1 Tomatin

Ze zijn allebei heel erg lekker, maar wel erg verschillend. 28-72%, dat was de mening van de groep. Ik sluit me daar helemaal bij aan.

Besluit

Afgezien van de lekkere whisky die we geproefd hebben, zijn deze virtuele tastings simpelweg heel erg plezant. Tuurlijk, er gaat niets boven de gezelligheid van een live-tasting in goed gezelschap, maar in deze vreemde tijden is dit toch een prachtig alternatief.

Het gebruik van de korte video’s tussendoor was erg prettig en gaf de tasting nog een extra dimensie. Het gaf ons ook voldoende tijd om ondertussen de whisky’s tegenover elkaar te zetten.

Het werd dus op een erg aangename en leerzame manier aan de man gebracht, dus kunnen we alleen maar besluiten dat het een geslaagde tasting was.

Voor herhaling vatbaar!

May the Malt be with you!