WhivieBlog

Afgelopen maandag, 4 november 2019, was ik te gast op een wel heel bijzonder evenement. In hartje Brussel in het unieke kader van het gerenommeerde Belga Queen restaurant – zeg maar gerust culinaire tempel – zou de nieuwe release van Talisker worden voorgesteld: de Talisker 41 Year Old Bodega Series.

Belga Queen heeft zijn intrek genomen in een prachtig oud voormalig bankgebouw. En ondanks het feit dat het een maandag was, zat het er afgeladen vol op het moment dat ik toekwam. De met bolhoed getooide portier glimlachte breed en verzocht me om me even aan te melden bij de Maitre d’Hotel. Ik schreed langs een prachtige bar, werd ondertussen vlotjes van mijn jas ontdaan door een aantrekkelijke dame en onmiddellijk begroet door de Maitre D, een al even aantrekkelijke dame die duidelijk vandaag nog naar de beautician was geweest. Het stoorde allerminst.

‘Bonsoir, Goeienavond’, zoet gevoiced met een verblindende, maar oprechte glimlach.

‘Dag mevrouw, ik ben hier voor het Talisker evenement’.

‘Ah!’ Pretoogjes. ‘Volgt u mij maar.’ En ze leidde me de trap af, de kelder in (letterlijk) naar de voormalige en prachtig gerestaureerde kofferzaal, die voor de gelegenheid was omgetoverd tot Talisker tempel.

Beneden werd ik hartelijk ontvangen door de vertegenwoordigers van Diageo, Arno en Evi, die me onmiddellijk een door de barman ter plekke in elkaar getoverde Salty Dog presenteerden. Deze verrassende cocktail is samengesteld met Talisker Skye, aangelengd met San Pelegrino Pompelmo, versierd met een randje Black Hawaï Salt en een sappige schijf roze pompelmoes. Deze smaakbom dronk veel te makkelijk weg, maar was wel erg leuk. De Talisker smaakte goed door (en was flink zilt in combinatie met het zout op de glasrand) en contrasteerde heerlijk met de bitterzoete toetsen van de pompelmoeslimonade.

Tijdens het aperitiefmoment werden we al vergast op een zacht stukje gerookte zalm en oesters die rijkelijk geparfumeerd werden met Talisker 10. Niet iedereen was tuk op oesters, dus offerde ondergetekende zich met plezier op. Oesters en Talisker 10? What’s not to like? Het kreeftensoepje lustte iedereen wel.

Het gezelschap was ondertussen compleet (we waren met 16 proevers, wat je gerust ‘petit comité’ zou kunnen noemen) en werd uitgenodigd om plaats te nemen in de gevaarlijk comfortabele zeteltjes, alwaar een aantal glazen op ons stonden te wachten.

Arno stak van wal met een Manzanilla sherry. De reden waarom we deze zoetgeurende maar zalig zilt en droog smakende ‘La Goya’ van de bodega Delgado Zuleta te proeven kregen, werd al snel duidelijk. Immers, de klepper waarrond deze avond draaide was immers gefinisht op vaten van meer dan 100 jaar oud waarop deze sherry gerijpt had. Leuke introductie en de sherry op zich mocht er ook best wezen.

Maar dan werd het hoog tijd om over de whisky te praten. Arno leidde ons eerst langs drie reguliere (en betaalbare) expressies.

De debatten werden geopend met de Talisker der Taliskers: de klassieke Talisker 10 Year Old. Of zoals ik ‘m noem: ‘De Talisker Altijd Prijs Altijd Gewonnen’. Want van al die jaren dat ik al Talisker 10 drink, heeft deze me altijd kunnen bekoren. De batch variaties zijn zo klein (naar mijn mening) dat ik het verschil zelf(s) niet proef. Kudos aan de Master Blender. Deze moet je altijd in huis hebben.

Dan schakelde Arno over op de Talisker 2008 Distillers Edition. Wat deze Distillers Editions speciaal maakt, is hun tweede rijping op vaten waar voorheen een andere drank rijpte. Voor Talisker is dat Amoroso sherry. En dat het werkt weten we. Ik proefde eerder immers al verschillende DE’s. Deze moest niet onderdoen.

Maar dat Talisker gefinisht op portvaten ook werkt, bewees de onvolprezen Talisker Port Ruighe. Het rode fruit gaat speels om met het distinctieve maritieme karakter van deze malt.

Dit was al best te genieten geweest, maar we zaten natuurlijk allemaal op het puntje van onze stoel om de nieuwe – peperdure, mag ik wel zeggen – Talisker te ontdekken. Arno nodigde iemand van het publiek uit om de honneurs waar te nemen: het ‘plopje’ van de nieuwe fles – dat steeds als muziek in de oren klinkt – werd op een spontaan applaus onthaald. Het schenken deed Arno toch liever zelf – en begrijpelijk, want de blik van de man die de fles geopend had stond min of meer op oneindig (oké, nu overdrijf ik een beetje – wellicht uit jaloezie omdat ik zelf niet snel genoeg opsprong om de fles open te kunnen maken – gelukkig had ik ze wel al eens mogen knuffelen).

Alle gekheid op een stokje: het gouden goedje werd geschonken en een respectvolle stilte daalde over ons neer. Arno legde uit.

De Talisker 41 Year Old Bodega Series is de oudste tot nog toe gebottelde Talisker en een vatting van 6 vaten die allemaal in 1978 te slapen werden gelegd. Hij rijpte eerst in refill American Oak en kreeg dan een finish in Manzanilla-vaten van Delgado Zuleta, één van de oudste bodega’s ter wereld en eentje waarmee de distilleerderij al sinds 1900 samenwerkt (de vorige release, de Talisker 40 Year Old Bodega Series werd overigens gefinisht op Amontillado-vaten van dezelfde bodega; het is nog niet bekend wanneer de derde en laatste release in deze ‘Sherry Triangle’ reeks uitgebracht zal worden).

Slechts 2.000 flessen van deze godendrank op een vatsterkte van 50.7% werden geproduceerd. Hij komt in een oogverblindende verpakking, maar met een prijskaartje van 3.500 EUR mag dat ook. En laten we alstublieft niet de discussie aangaan of deze whisky zijn prijs waard is. Dat is immers bijzonder subjectief. Kan ik hem mij permitteren? Neen, dat niet. Is hij lekker? Ja, heel lekker… ‘t zou nog moeten mankeren, zeker? Maar hoe lekker is heel lekker? Da’s al even subjectief, natuurlijk.

Er zit in mij een klein duiveltje dat altijd op zoek gaat naar een reden om zo’n grootste, dure releases toch te kunnen betrappen op een tekortkoming, een flaw, een off-note, om het even welke reden om te kunnen zeggen: ‘Ha! En dat voor zoveel geld!? No way! Bedrog! Blasfemie! Ten oorlog!’. Maar net zoals bij de Port Ellen 39 Year Old Untold Stories of de Brora 40 Year Old 200^th Anniversary Release (waarvan ik telkens het geluk heb gehad hem uitgebreid te kunnen proeven), moet ik bekennen dat ook deze Talisker simpelweg out of this world is. Deze releases zijn echt een klasse apart.

Ik deel maar wat graag mijn tasting notes met u, maar daarvoor verwijs ik naar mijn uitgebreide tasting notes in een aparte blogpost, nadat ik hem nog eens grondig en in de sereniteit van mijn eigen proefruimte (lees: aan mijn burootje) heb kunnen her-proeven. U zal het hier even moeten stellen met wat ik op de avond zelve bij elkaar gekribbeld heb in mijn trouwe, bijna uit elkaar vallende boekje (leuk detail: dat boekje is nu vol en deze note is een waardige afsluiter ervan).

Neus: zacht, zoet, zilt met een hint van munt. De schil van mango, stervrucht en een enkele maraschino kers gaan de typische maritieme toetsen vooraf. Dit is erg sexy!

Smaak: Zachte aanzet, maar al snel tekent de typische peper present. Dit is te complex om vanavond allemaal te kunnen neerpennen, want het gaat van tropisch fruit naar een oesterkade, van een apple crumble pie naar een dovend vreugdevuur. Hij flirt met tropisch fruit en blijft toch op en top Talisker. Palate progression, anyone?

Finish: Soepel, zalig lang, complex, elegant.

Ik blijf even sprakeloos achter. Maar ik ben absoluut niet de enige. Rechts van mij zitten Caroline en Luk. We kijken elkaar aan. Hebben jullie dat ook geproefd? De blik en de glimlach van mijn buren spreekt boekdelen.

Overdonderd stuur ik via Messenger een foto van de fles naar het thuisfront met de woorden ‘I’ve just died and gone to heaven’. Dearly Beloved stuurt terug: ‘Overloper! Het is geen Auchentoshan, hé!’ Ik schiet in de lach en verbreek de betovering. Toch maar eens serieus met Dearly Beloved praten… De bank brengt toch niks op. Ik kan het weten.

Als Arno me vraagt wat ik er van vind, is het enige wat ik kan uitkramen: ‘Daar waar de andere Taliskers die we eerder proefden stoere zeebonken zijn, is dit een elegante zeemeermin’. Hij weet wat ik bedoel. Hij weet dat het goed is. Ik weet dat het goed is.

En ik weet dat hij weet dat ik weet dat het goed is (zal ’t gaan, Mark?!).

Ik laat niet na Arno en Evi – en bij uitbreiding Diageo – heel erg uitgebreid te bedanken voor deze toch wel zeer exclusieve avond. Niet alleen waren de locatie, de catering, de ontvangst en het gezelschap uitzonderlijk, maar de whisky was absolute topklasse.

Wat een privilége. Dank u wel en slàinte!

May the Malt be with you!