Goh, ik heb nog niet veel mezcal geproefd en ik moet bekennen… ik lust het niet. Nee, wacht, ik druk me misschien verkeerd uit: ik ben er nog geen tegengekomen waarvan ik zeg ‘amai, da’s lekker’. Ik vind mezcal in alle eerlijkheid een moeilijke drank. Dat ligt natuurlijk volkomen aan mijn onkunde, weet ik wel. Maar voor mij zijn de nuances bij mezcal nog kleiner dan bij gin, als u begrijpt wat ik bedoel.
De enige keer dat mezcal mij beviel, was toen ik ‘m in een kop zwarte koffie goot. Dat zegt genoeg zeker?
Maar dan kondigt MEUG op de smoelenboek aan dat ze een masterclass rond het ranzige goedje organiseren, gepresenteerd door niemand minder dan Timon Salomez. Niet alleen is Timon (samen met zijn lieftallige madam) eigenaar van de Mexicaanse bar Palenque in hartje Gent, bovendien is het ook een goeie vriend. Maar ik talmde duidelijk iets te lang, want op het moment dat ik mijn tickets wou bestellen, waren ze al uitverkocht. Gelukkig kondigde MEUG aan dat er al een heuse wachtlijst was en dat een tweede reeks flessen openen wellicht in het verschiet lag. En ja, hoor, een paar dagen later kon ik dan toch mijn setje bestellen.
Timon grapte via Messenger: ‘Geef je het nog een kans?’
Waarop ik antwoordde: ‘Als jij – de man die mij alles geleerd heeft wat ik weet over mezcal (wat nog niet veel is, natuurlijk) – dat presenteert, dan wil ik dat graag meemaken.’
En dus zat ik op vrijdag 30 april om 20u klaar met mijn sample flesjes en logde ik in op de ZOOM-sessie.
Niet minder dan 70 proevers tekenden present voor deze Masterclass – wat er wellicht voor zorgde dat het de grootste mezcal tasting ooit in België en misschien wel Europa vormde. Geweldig, toch? Kudos!
Maar alvorens in de tasting zelf te duiken, misschien eerst nog even – in een notendop – uitleggen wat mezcal eigenlijk is.
Het is een Mexicaans distillaat (voornamelijk gestookt in Oaxaca (spreek uit ‘wahaka’)) van de agave. Da’s geen cactus, maar behoort desalniettemin tot de vetplanten. Ze hebben 7 tot 15 jaar nodig om te volgroeien en het hart, de vrucht, noemt men piña. Het wordt door kleine locale producenten gestookt – de zogenaamde palenques – in een ketelvormige grondoven, zo’n 2,5 meter diep. Daarin worden stenen verhit waarop de agave wordt gedroogd. Dat garen duurt zo’n 3 tot 5 dagen. Dan worden de harten afgekoeld waarbij de gisting reeds begint. De agave wordt vermalen, de brij wordt met water verdund en het geheel mag nog doorgisten in grote tonnen. Dan gaat het de koperen of keramieken (!) distilleerketels in. Na de eerste distillatie verkrijg je een heldere punta, na de tweede distillatie heb je uiteindelijk mezcal. Nog een leuk weetje: het woord mezcal komt van het woord mexcalli, wat ‘oven-gekookte agave’ betekent. Ah, ja! Voila, de les is voorbij, tijd om aan de slag te gaan.
Hieronder mijn – weliswaar beknopte – tasting notes. Hou er rekening mee dat ik absoluut geen ballen van mezcal weet en dat ik het niet lekker vind (dat moet ‘vond’ worden, lees verder!). Oh, ik dronk trouwens uit whiskyglaasjes en niet zozeer uit de meegeleverde Chicara (aardewerken kopje), maar vond het wel een leuk extraatje in het pakket.
Del Maguey Vida 42%
Del Maguey is het eerste bedrijf dat commercieel mezcal begon te bottelen. Deze Vida ruikt verrassend zoet. Dat zag ik niet aankomen. Aardse toetsen en rook, uiteraard, maar ook iets van banaan en bruine suiker. Dit vind ik best lekker ruiken! Zacht, rokerig, zoet en toch een beetje peperig. En iets wat me aan pleisters doet denken. Hint van ananas? Een zilt randje in de afdronk. Nou, dat viel mij al heel erg mee. Goeie opener!
Del Maguey Chichicapa – 48%
De neus van deze mezcal is helder, met minder aardse toetsen, maar des te meer fruit. Banaan, ananas en… oh, wacht eens even! Plots wordt dat lekker ziltig op olijven en iets medicinaal. En ook nog iets herbaal. Complex, toch? Mooi. Zacht en zoet op smaak. Tikkeltje floraal. Mooie afdronk die het midden houdt tussen zoet en zilt.
Rey Campero Cuishe – 48.3%
Deze wordt gestookt van een wilde agave (dus niet verbouwd). De neus is erg gelaagd en onmiddellijk interessant. Rokerig, zoet, erg vegetaal – vers afgereden gras besprenkeld met Graeffe suiker (WTF?). Heerlijk. En geweldig zoet op smaak, ook. Suikerspin op assen. Wat is dat hier allemaal. Maar lekker! Ik had niet gedacht dat ik me zo ging vermaken. De finish is lang en erg clean. Mijn favoriet van de avond.
Single Palenque Baltazar Cruz Tobala – 48.5%
Een dieselwalmpje met assen, augurken en suikerspin. Apart en hoe ik me mezcal herinner van vorige pogingen (een goeie verstaander weet dat ik bedoel dat ik deze lastig vind). Op smaak wordt hij dan weer lekker zoet, rokerig en doet me wat aan vingerverf denken. Oh, dit is lastig, hoor. Goeie afdronk qua lengte en rokerigheid. Funky!
Del Maguey Wild Jabali – 45%
Deze neus heeft tijd nodig. Je merkt dat het een krachtpatser is die als een genie in a bottle zit te wachten om bevrijd te worden. Hij opent heel mooi. Zachte zoetheid en flink wat hars. Sigarenkistje en zelfs iets van terpentijn. Apart, maar deze vind ik wel erg lekker ruiken. Op smaak is het een mooie evenwichtsoefening tussen zoet en zilt en… waxy? Lange, erg lange afdronk. Deze kan me eveneens wel bekoren.
Single Palenque Onofre Ortiz Ensamble Cinqo Magueyes – 48%
Een lange naam om aan te geven dat deze mezcal samengesteld is met niet minder dan vijf types agave. Deze ruikt weer flink aards naar aardappelschillen, asperges, gedroogd fruit, tabaksbladeren en platgekookte groenten. Ik ben niet aan het zeveren. Zijdezacht op de tong, wat me een tikkeltje verrast, zij het wel aangenaam. De afdronk is dan weer erg floraal, maar wel aangenaam zoet. Dit is er weer zo eentje waar ik wel van kan genieten en die mij mezcal in een ander licht doet zien. Nice!
Del Maguey Iberico – 49%
Okay, dit is gewoon weird. Iberico, right? En dat is omdat er een iberico-ham in de nek van de ketel wordt gehangen. Wat is me dat hier allemaal, zeg! Ecoline, brandwondenzalf, anijs en komijn. Zot, gewoon. Maar op smaak komen daar wel heerlijke, fruitige en kruidige toetsen aan te pas, waaruit blijkt dat dit toch wel de meest complexe van de avond is. De afdronk is out of this world. Top!
Pony’s
We kregen ook een blikje Pony’s, een lichtblond biertje dat technisch gezien een IPA genoemd mag worden, maar op een relatief braaf ABV zit (4%), dat perfect kon dienen al chaser bij de mezcal. De citrustoetsen van het biertje complementeerde de mezcal vaak. En het kon wat mij betreft ook dienen om het smaakpalet een beetje te poetsen tussen de mezcals door. U mag overigens binnen afzienbare tijd ook een aparte tasting note van het biertje op het blog verwachten.
Amai, mijn klak! Wat een avond. Ik heb niet alleen erg veel geleerd van Timon wat de productie van mezcal betreft, maar door er zeven op een rijtje te proeven in de juiste setting/stemming heeft deze masterclass mij tevens in staat gesteld de drank beter te begrijpen. En te leren appreciëren.
Ik kan nu zonder overdrijven zeggen dat ik mezcal heb leren drinken. Betrekkelijk letterlijk, dus. Ik ben een ervaring rijker. Bedankt Timon en Jeroen van MEUG voor deze erg leerzame, boeiende en vooral lekker avond.
May the… err… mezcal be with you!
