WhivieBlog

Distilleerderij: Tamnavulin
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Tamnavulin 20 Year Old 1992/2012 Cadenhead Chateau Lafitte Cask, 258 bts
Kleur: brons
ABV: 50.8%

Glünavulin

Tamnavulin… dat is nog eens een distilleerderij die echt niet vaak op mijn radar verschijnt. Dit is nog maar de twaalfde dram die ik proef van deze Speysider. Kun ja nagaan! De naam van de distilleerderij betekent overigens ‘molen op de heuvel’, maar dit volledig terzijde. We proeven een malt die twee decannia lang heeft doorgebracht op een wijnvat van Chateau Lafitte – eigenlijk moet dat Chateau Lafite-Rothschild (met één t) zijn – een kasteel en wijngoed in de Bordeaux in de gemeente Pauillac, waarvan de wijn wordt geclassificeerd als Premier Grand Cru Classé. Soit, laat ons gauw deze Tamnavulin proeven!

Het begint op de neus heel zoet als een warm stoofpotje van pruimen, aardbeien en appels met wat kruisbessen en rabarber in de mix. Heel aangenaam op wat kruidnagel en donkere honing.

Hoewel de body wat aan de lichte kant is, is het ook op smaak lekker zoet… althans bij de eerste slok. Maar dan wordt hij plots wat scherp en zelfs een tikkeltje pikant. Te pikant naar mijn gading. Chilipepers, tannine, kruidnagel overstemmen het fruit een beetje. Begint meer en meer op glühwein te lijken. Onderweg pikt de malt meer rood fruit up, om uiteindelijk wat naar pruimenlikeur te neigen. Niet slecht, maar allemaal een beetje teveel, waardoor de balans wat ontbreekt en de malt niet ontspannen te genieten valt, maar werken wordt.

Op de bitterzoete afdronk komt de wijninvloed nog het meeste naar boven en maakt de malt mogelijks nog wat scherper, wat me niet helemaal bevalt.

Interessant is hij zeker. Lekker? Dat laat ik in het midden. Maar de wijninvloed is wat mij betreft over the top. De neus was geweldig, dat wel.

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 01-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Tamdhu
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Tamdhu 16 Year Old 1985/2002 Chieftain’s Choice, Rum Wood Finish, casks #90641+42, 618 bts
Kleur: amber
ABV: 46%

Rum!

Deze Tamdhu van Chieftain’s Choice werd gestookt toen ondergetekende nog net geen bromfiets had. Zestien jaar later werd hij gebotteld, wat betekent dat deze malt ondertussen langer op fles zit dan dat hij in het vat heeft doorgebracht. Vat? Vaten. Het is een vatting (amai, zeg!) van twee rumvaten, waarop deze malt werd gefinished.

Je ruikt onmiddellijk de rum! De invloed van het vat is zelfs zo sterk dat het me moeite kost om hierin nog een single malt whisky te ontdekken. Lijkt wel een rum die op een whiskyvat gefinished werd. Nou, ik overdrijf misschien een beetje. Er zit wel een fruitige Speysider onder de dikke laag demerara suiker en gekonfijte ananas. Appels en abrikoos krijg ik ook nog, maar hij wordt heel snel erg snoeperig.

De body is eerder licht en nu komt de malt toch eerst: zoete moutsuikers, appelsien, pompelmoes, appels, abrikozen en zachte houtkruiden. Het rum-vat voegt daar nog wat donkere toetsen aan toe, maar in tegenstelling tot de neus is dit wel degelijk whisky op rum in plaats van andersom.

De afdronk is middellang, bitterzoet en licht drogend. Koffie op het sterfbed!

Hij is niet slecht, hoor, maar ik zou er niet gauw een tweede glas van inschenken. Eigenlijk zegt dat genoeg, hé?

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Tomatin
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Tomatin 11 Year Old 1994/2006 Exclusive Malts, Creative Whisky Company, American Oak Finish, Cask #8356, 298 bts
Kleur: amber
ABV: 56.6%

Virgin Oak?

Ziehier een oudere botteling in de Exclusive Malts reeks van de Creative Whisky Company, toen verpakking nog geen verplichting was… Deze erg jonge Tomatin zit ondertussen langer op fles dan hij in het vat heeft doorgebracht. Hij werd gefinished op een ‘fresh American Oak cask’.

Op de neus krijg ik onmiddellijk geuren die ik associeer met bourbon. Veel vanille, maïs op de barbecue, kokosnoot en graankoekjes. Hint van houtlijm. Daaronder zit wel een mooi partje citrusfruit en wat groene thee, onrijpe banaan en witte chocolade. Mooi.

Lekker olieachtig, nogal pikant (witte peper) maar vooral mierzoet. De witte chocolade keert eerst weer, gevolgd door kokosnoot en een karrenvracht aan vanille. Zoete maïs. Dan pas wat pompelmoes, citroen en iets van moutsuikers. Tot slot wat bitterzoete eik. Verrassend zacht voor zijn alcoholpercentage.

De afdronk is erg lang, warm op zoete eik die langzaam maar zeker je mond droog maakt.

Ik heb hier geen zekerheid over, maar vermoedt dat het ‘fresh American Oak cask’ wel een ‘virgin oak’ zou kunnen zijn, want de kruidigheid is groots en de bourbontoetsen overheersen.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Tomatin
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Tomatin 7 Year Old 2006/2014 WhiskyBroker for The Golden Still, 200ml
Kleur: oud goud
ABV: 46%

03

Verse Vijgen

Over deze jonge Tomatin kon ik niet zo heel veel info terugvinden, behoudens dat het een single cask betreft dat gebotteld werd in kleine flesjes voor The Golden Still (geen idee of dit een pub, club of andere is). Laten we hem gewoon even proeven, zeg ik.

Heldere neus op verse vijgen, rode appels en toffee, met een hint van mosterdzaad en gember. Wat zoethout. Verre van slecht, maar ook helemaal niet wereldschokkend. Minder fruitig dan ik van Tomatin gewend ben, maar het is dan ook een jonge snaak.

Prima body. Olieachtig tot zelfs romig. Honing en verse vijgen, aangevuld met flink wat kruiden. Hij wordt zelfs eventjes pikant op chilipeper, gekonfijte gember en flink wat eik. Kalissehout, allspice en anijs. Midpalate komen karamel en de appels terug opzetten.

De afdronk is redelijk lang en redelijk warm van de kruiden. Een verrassend florale toets op het sterfbed.

Iets te pikant en net niet fruitig genoeg om echt te kunnen bekoren.

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Tormore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Tormore 24 Year Old 1992/2017 WhiskyBroker for Van Zuylen, Hogshead #101165, 200 bts
Kleur: licht goud
ABV: 47.4%

Kastanjes

Eind 2019 was ik de gastheer op een heuse MMM-tasting in Hoogstraten en mijn partner in crime Manny mocht natuurlijk niet ontbreken. Maar Manny komt nooit mijn richting uit zonder iets te mee te brengen om te proeven, natuurlijk. In tegenstelling tot wat wij gekscherend van Hollanders zeggen, is deze allesbehalve gierig. En hij plopte tijdens het napraten nog even een flesje open. Zo is die kerel nu eenmaal. Het is deze Tormore uit 1992 die voor de Nederlandse slijterij Van Zuylen werd gebotteld door WhiskyBroker. Ik proef hem graag nog eens opnieuw – ja… enkele weken later overhandigde Manny mij ook nog eens een flinke flesrest!

Krachtige en best florale neus op groenhout, moutsuikers en abrikozen. Iets van honing en appelsap op de achtergrond en nog wat amandelschaafsels. Vanille en gember. Very easygoing, maar daardoor ook erg leuk.

De aanzet is verrassend krachtig met wederom zoete mout en abrikozen, terwijl de amandelen nu eerder licht bittere kastanjes worden. Het florale is ook nog aanwezig, hoor. Wat havermout. Of is het griesmeel? Iets van nougat. Erg in balans.

De afdronk is middellang en een tikkeltje geparfumeerd, wat hem een vrouwelijke uitstraling geeft (als je dat al kan zeggen van een whisky).

Tormore is een distilleerderij die niet vaak op mijn radar verschijnt, moet ik toegeven.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 27-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Tormore is een distilleerderij die niet vaak op mijn radar verschijnt, maar dankzij een vriend uit Nederland kon ik de hand leggen op een mooie 24-jarige die speciaal voor Van Zuylen – een bekende slijterij nabij Den Haag – werd gebotteld. En wat een mooie Tormore, inderdaad. Bijna zo mooi als het geklasseerde gebouw van de distilleerderij zelve!

Bottelaar: Mark & Manny’s Malts
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Secret Orkney 19 Year Old 2000 Deadly Valentine for Mark & Manny’s Malts, 50 bts
Kleur: vol goud
ABV: 53.1%

Deadly Valentine, Destructive Seduction

Voor de tweede release in MMM’s Artist Series trokken Manny en ik terug naar Orkney. U herinnert zich misschien nog onze Orkney 2002 die we twee jaar geleden in de Antarctica reeks lanceerden. Welnu, we vonden een vat dat… in alle onbescheidenheid… nog beter is! En dus konden we het niet laten liggen, natuurlijk. Op het label van deze release staat een prachtig kunstwerk van Nathalie Pien met de ronkende titel ‘Deadly Valentine, Destructive Seduction’.

Zalige neus op pomme d’amour, vanille, abrikozen, papaya, mango en gekonfijte appelsienschillen. Lijkt wel een tropisch eiland, maar neen… we zitten op Orkney. Mooie toetsen van heide en zachte turf op de achtergrond. Discreet en elegant in tegenstelling tot de dame op ons label. Die is extravert en sexy. Het is haar vergeven. Iets van een dunnage warehouse met zijn aarden vloer. Licht aangebrande karamel. Topneus!

Mooi olieachtig op de tong, bijna romig. Lekker zoet op geel fruit – abrikozen en perzik vooral – en meteen lekker kruidig op nootmuskaat en gember… Maar dan ontploft de turf. Zalige rokerigheid. Alle remmen los. Valentine verleidt de smaakpapillen en er is geen ontkomen aan. Dit is top.

De onweerstaanbaar lekkere, zoete, warme en kruidige afdronk zindert nog lang na!

Het mes snijdt aan twee kanten. Enerzijds vindt ik dit één van de lekkerste whisky’s die we al gebotteld hebben, anderzijds leggen we de lat nu wel heel hoog, natuurlijk. Maar ik ben hopeloos verliefd op deze malt.

90/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Highland Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park 30 Year Old 1988/2018 Cadenhead’s Authentic Collection, Bourbon Hogshead, 270 bts
Kleur: oud goud
ABV: 49.0%

Boudoir

Een Highland Park van 30 jaar oud, dat kom je niet zo vaak tegen. Gestookt in het jaar waarop ondergetekende de leeftijd bereikte waarop hij voor het eerst ook alcohol mocht drinken (niet dat me dat heeft tegengehouden, maar dit terzijde).

Ha! Dat is lekker, zie! Waxy neus op mango en papaya, amandelschaafsel, bananenschil, Granny Smith appels en kiezeltjes. Wat fudge en macadamia noten. Maar springlevend voor zijn leeftijd, hoor. Amper hout, des te meer fruit en minerale elementen, frisse heide en een beetje turf. Kamillethee, boudoir koekjes en vers geperst appelsiensap. Erg goed.

Prima mondgevoel, lekker olieachtig. Mandarijntjes, limoen, pompelmoes, flink wat munt en iets medicinaals. Mooi gepeperd. Wat aardse toetsen worden ondersteund door groen kruiden, appels en iets wat me aan hars doet denken. Uitstekend!

De afdronk is lekker lang en offreert opnieuw wat peper en zoethout. Menthol op het sterfbed.

Wow! Eén van de betere Highland Park die ik al geproefd heb.

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Highland Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park 10 Year Old 2008/2019 for Spirits in the Sky 2019, Cask #7778
Kleur: mahonie
ABV: 59.8%

Mierzoet & Umami

Ik hoop dat de coronacrisis snel overwaait, want in november wil ik weer erg graag naar het beste whiskyfestival dat ons kleine landje rijk is: Spirits in the Sky. Vorig jaar brachten Mario en zijn team een single cask Highland Park uit ter ere van hun festival.

Bijzonder krachtige neus op rosbief, rozijnen, pruimenlikeur, walnoten en dadelconfituur zoals je die in Tunesië bij het ontbijt krijgt. Mierzoet en umami. Pruimtabak en een lichte rokerigheid zoals we die van Highland Park gewend zijn. Wel een bijzonder actief vaatje, hoor – wetende dat het een refill hogshead was!

Ook op de tong is het onmiddellijk een flinke bom! Donkere sherrytoetsen (donker fruit, kruidnagel, chilipepers) aangevuld met flink wat umami toetsen als vleesjus en pruimtabak. Het is groots, maar tegelijkertijd een beetje te veel van het goede voor mij. De rokerigheid is alvast groter dan de neus deed vermoeden. Dit is echt een krachtige smaakbom.

De afdronk duurt een eeuwigheid, zet je speekselklieren serieus aan het werk en eindigt met een mooie toets van kersensap.

Een whisky die wellicht zal polariseren. Sommigen gaan hen absolute top vinden, sommige gaan hem over the top vinden. Ik zit in het tweede kamp, moet ik bekennen. Maar lekker is hij zeker.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Highland Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Orkney 9 Year Old, Jack’s Pirate Whisky 2019, cask #108, 290 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 59.5%

Spirity

Van dit single cask niet-zo-geheime Highland Park werden 87 flessen afgevuld voor de Whisky Fair Nürnberg in 2019 en de overige 290 flessen (met een miniem verschil op het label) waren vrij te koop. Deze jongeling werd op vatsterkte gebotteld. Hij is erg bleekjes.

De neus houdt het midden tussen een wafel met bloemsuiker en limoensap uit een kartonnen brikje. Flink wat tuinkruiden en iets van bosgeuren, een hint van zoete rook en zelfs nog iets new make-y. Ik zou durven zeggen: okay-ish. Verre van top en een beetje HP ‘onwaardig’ als u begrijpt wat ik bedoel.

Hij is scherp en spirity op smaak, veel te pikant om aangenaam te zijn op citroen en appelsien, karamel, honing en chilipepers. Pas midpalate, als je speekselklieren in overdrive gegaan zijn, wordt hij iets of wat drinkbaar. De heide en turf laten zich pas laat ontdekken.

De finish is lang, zoet en gepeperd tegelijkertijd.

Ik heb al veel leuke en erg goede dingen geproefd van Jack Wiebers, maar deze Highland Park is een teleurstelling.

80/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Highland Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park 9 Year Old 1988/1998 Signatory Vintage, Sherry Butt #10701, 720 bts
Kleur: licht goud
ABV: 58.0%

Weirdo

Goh, da’s echt al wel een gouwe ouwe, gebotteld in de ouwerwetse dumpy flesjes die Signatory vorige eeuw gebruikte. Gestookt in 1988 (het jaar waarin ondergetekende zijn rijbewijs haalde) en gebotteld in 1998. De malt rijpte 9 jaar op een sherry vat en zit ondertussen dus al meer dan dubbel zo lang in de fles.

De neus is op zijn zachts gezegd weird! Ik heb enerzijds maritieme toetsen (kust, rotsen, mos) en anderzijds toetsen die duidelijk afkomstig zijn van het sherryvat (leder, appelsienen), maar dat geheel wordt wat ontsierd door rauw vlees, zout en een beetje OBE. Daarnaast iets zurig van rottende plantenresten en stilstaand water. Wat een kakafonie is me dat!

Op smaak is het beter, maar nog altijd niet top. Nu gelukkig wat typische HP trekjes als heide, appelsien, zoethout en rook, maar tegelijkertijd best spirity en scherp op chilipepers.

De afdronk brengt flink wat soelaas, want die is eigenlijk erg genietbaar. Donkerzoet, light drogend en zalig zoet op abrikozen en mango.

Wat een weirdo! De neus leek nergens naar, de smaak was een dubbeltje op zijn kant, maar de finish is heerlijk. Wat een vreemde, doch leuke, ervaring. Thanks, Manny!

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Highland Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park Scottish Ballet 50, OB 2019, 5.000 bts
Kleur: goud
ABV: 40%

Opgeklopt Eiwit

Het Scottish Ballet – officieel Scotland’s National Dance Company – vierde in 2019 haar 50-jarige bestaan. Afgezien van het feit dat het inderdaad een compagnie van danser is, doen ze ook veel charitatief werk. Zo organiseren ze – om maar één voorbeeld te noemen – creatieve danslessen voor Parkinson patiënten. Highland Park vond dat het tijd was om ook hun steentje bij te dragen en Master Blender Gordon Motion creëerde deze expressie. Van de opbrengst van de 5.000 flessen wordt een deel geschonken aan het vrijwilligerswerk van Scottish Ballet.

Op de neus – die redelijk gepeperd is – krijg ik vooral aardse tonen, peperkoek en licht bittere appelsienen. Dat wordt ondersteund door een lichte rokerigheid, groene tuinkruiden en zachte karamel. Nog iets van stalgeur en… euh… opgeklopt eiwit. Grenenhout.

Qua mondgevoel is hij verrassend zacht, bijna waterachtig. Van het fruit schiet niet zo veel meer over, ik krijg nu vooral karamel, hout en kruiden. Licht rottende appelsienen (géén off-note!) met flink wat peper en gember. De typische Orkney turf doet zijn duit in het zakje, maar rokerig gaan we deze Highland Park niet noemen.

De afdronk is het beste stuk van deze HP: lang, warm, donkerzoet en zacht rokerig.

Ik zou liegen als ik zeg dat ik deze HP echt goed vindt. Bedankt, Benny!

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Goh, da’s echt al wel een gouwe ouwe, gebotteld in de ouwerwetse dumpy flesjes die Signatory vorige eeuw gebruikte. Gestookt in 1988 (het jaar waarin ondergetekende zijn rijbewijs haalde) en gebotteld in 1998. De malt rijpte 9 jaar op een sherry vat en zit ondertussen dus al meer dan dubbel zo lang in de fles.

Brouwerij: Brouwerij en Stokerij Wilderen
Regio: België
Fles: Wilderen Cuvée Clarisse Batch 2, 75cl
Kleur: roodbruin
ABV: 10.2%

Clarisse

Ik beken, ik ben niet zo zot van hun whisky Wild Weasel en ook hun gin Double You kan me niet meteen bekoren, maar toen ik in december vorig jaar hun biertje Cuvée Clarisse proefde werd ik toch een beetje wild van Wilderen (ziet u wat ik daar deed?). Dit robijnrood biertje van hoge gisting won World’s Best Style Winner in 2019 én 2019 op de World Beer Awards en kijk nu: Batch 2 werd onlangs gelanceerd. Deze keer pakte ik maar meteen een grote fles mee, want deze is een ‘strong Belgian beer whisky infused’. Hij schenkt roodbruin met een hoge, beige kraag met grote bellen die lang blijven staan. Dat ziet er smakelijk uit!

De neus is zoet en donker, als u begrijpt wat ik bedoel. Overrijpe banaan en een licht bittere toets van chicorei. Een zachte kruidige hoptoets, maar van de whisky geen spoor (althans niet dat ik kan ontdekken), behoudens misschien een toets van geblakerd eikenhout. Karamel en hint van chocolade.

Hij is lekker romig op de tong, zoetzuur op rood fruit en grapefruit, een vleugje karamel (veel minder dan op de neus) en – maar dat kan ook mijn verbeelding zijn – een toets van whisky. Hoera! Dan toch. Ondanks het hoge ABV en zijn romige body kan je hier toch flink van doordrinken.

Hij blijft niet erg lang hangen, maar dat is niet erg. Het is tenslotte een biertje…

Hij houdt mooi het midden tussen een frisse, zomerse doordrinker en een degustatiebier en is in mijn ogen (lees: smaakpapillen) nog net iets beter dan de eerste batch. Dit ga ik nog in huis halen.

Geproefd door Mark Dermul op 10-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Dochter Van De Korenaar
Regio: België
Fles: Embrasse, Dochter van de Korenaar, 33cl
Kleur: zwart
ABV: 9%

Intens Zwart

Iets meer dan zes jaar geleden was ik bij mijn whisky- en biervriend Marc D op bezoek in Grimbergen. Eén van de toen gedronken bieren die me echt was bijgebleven was deze Embrasse van brouwerij Dochter van de Korenaar uit Baarle-Hertog. Toen ik hem een paar weken geleden in een bierhandel op het schap zag staan, dacht ik bij mezelf ‘hoog tijd om die nog eens te proeven’. Het is een zwaar bier met 4 hopsoorten – Aurora, Magnum en Saaz – dat een rijping kreeg op voormalige geturfde whiskyvaten. Hij schenkt gitzwart met een licht beige kraag van een halve centimeter die blijft staan, wat een smakelijk zicht is. Er liggen vlokjes op de bodem van mijn glas.

De turfgeur is onmiskenbaar op de neus. Doet wat denken gedroogde brokjes met vis voor de kat (in a good way) en licht rottend hout (eveneens geen off-note!). Nog wat geroosterde nootjes en koffiegruis. Een lekker donkere, licht bittere neus.

Jawadde… hij is best romig in de mond en je merkt dat het een zwaar bier is, want je kan hem bijna kauwen. Weinig carbonatie. Bijzonder donker, als u begrijpt wat ik bedoel. Koffie, karamel, geblakerd hout, chocolade en wat donker fruit als dadels en pruimen. Er zit ook een zuurtje aan. Het whiskyvat heeft zijn werk gedaan. Dit is straffe kost en geen biertje om even je dorst mee te lessen.

De afdronk is lang, warm en erg smaakvol.

Een intens zwart bier waar je even voor moet gaan zitten. Deze drink je niet eventjes vlot weg op een zonnig terras. Deze schenk je eerder bij een goeie wildschotel of op een donkere winteravond. Maar lekker: dat zeker!

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Dochter Van De Korenaar
Regio: België
Fles: Bravoure, Dochter van de Korenaar, 33cl
Kleur: bruin
ABV: 6.5%

Rookbier

De Dochter van de Korenaar ligt in Baarle-Hertog. Ik had al het genoegen enkele bieren van hen te proeven. Deze Bravoure had ik echter nog niet aan lippen gezet. Het is een rookbier, wat betekent dat de gerst op eikenhout werd gerookt. Het werd met maar liefst vier hopsoorten gebrouwen: Magnum, Perlé, Saaz en Styrian Gold. Het schenkt lichtbruin, maar ondoorzichtig, met een witte kraag, met kleine bubbels, die snel slinkt tot ongeveer een halve centimeter. Op de bodem van mijn glas zie ik enkele vlokjes.

De neus offreert inderdaad rokerige toetsen, wat zich voor mij vertaalt naar stal- en bosgeuren. Maar ik krijg weinig zoets, wat me een beetje zorgen baart. Misschien een beetje chocolade en een lichte toets van karamel.

Op smaak is hij ook meteen rokerig, maar niet in die mate dat het overheerst. Licht van body, dat wel, maar op smaak komen er nu ook wat karamel en pruimen naar voor… maar weinig meer. In feite is het eerder een vlak bier met wat rook.

Van een finish is hier amper sprake, knipper met je ogen en je hebt hem gemist.

Nou, niet bepaald mijn ding, moet ik bekennen.

Geproefd door Mark Dermul op 05-04-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Brouwerij: Boon
Regio: België
Fles: Oude Geuze Boon VAT109, 375ml
Kleur: amber
ABV: 8.25%

Lembeek

Sinds 1975 is Brouwerij Boon in handen van Frank Boon, die daarmee het typische droog-zure bier een tweede leven gaf. Naast de Oude Geuze is er ook de zogenaamde VAT-familie, waarbij hij een zogenaamde monoblend maakt met 90% oude lambiek (2 à 3 jaar gerijpt in één vat), aangevuld met 10% jonge lambiek. VAT44 was destijds de eerste monoblend, maar ondertussen zijn er toch al een aantal verschenen. Op 16 april 2014 werd VAT109 afgevuld – lange tijd gebruikt om cognac op te laten rijpen – en gebotteld op 18 april 2016. Hij schenkt quasi oranje van kleur met een grote witte kraag met kleine belletjes. Die knisperen gezellig terwijl ze neerdalen en een slechts een halve centimeter op het bier laten staan.

De neus offreert de typische droge en licht zurige toetsen waarvoor geuze ze geliefd is. Naast wat citrusfruit krijg ik ook zachte toetsen van appeltjes en eikenhout.

Op smaak is het bier zuur met de nadruk op citroen en… wijnazijn. Natuurlijk niet in die mate dat je moet bekkentrekken, maar als je dit type bier niet gewoon bent (zoals ik), is het toch even wennen. Maar ook mooie toetsen van leder en iets van abrikoos ontbreken niet. Maar vergis u niet: er is niets zoets aan deze geuze!

De fijne, droge en zure afdronk blijft verrassend lang hangen.

Een ware dorstlesser! Voor de geïnteresseerden: geuze is een biersoort die ontstaat door het mengen van oude en jonge lambieken en deze te laten hergisten op fles. Dat mengen wordt ook wel eens ‘steken’ genoemd, vandaar de term ‘biersteker’. Het is een typisch streekbier uit de Zennevallei, met name de gemeente Lembeek. Frank Boon is er heilig van overtuigd dat lambiek (ook wel lambik of lambic) een verbastering is van Lembeek. Maar dit alles volledig terzijde.

Geproefd door Mark Dermul op 04-04-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Mannochmore 18 Year Old 1990 Natural Cask Strength, OB 2009, 3210 bts
Kleur: brons
ABV: 54.9%

Corona

Mannochmore – een distilleerderij die je op hetzelfde terrein kan vinden als Glenlossie – is één van Diageo’s werkpaarden voor de blends. Er zijn maar een handjevol officiële releases en dit is er eentje uit 1990 – een jaartal waarvan maar twee officiële releases bestaan: de 25-jarige uit 2016 in de jaarlijkse Special Releases en deze 18-jarige uit 2009 op vatsterkte.

Donkerzoete en mild herbale neus op – in willekeurige volgorde, want elke keer ik mijn neus in het glas steek, krijg ik iets nieuws! – Café Noir koekjes, schoensmeer, tropisch fruit als kiwi, dadels en pruimen, veenbessensap, koude espresso, mokka en munt. Ik vind deze neus simpelweg heerlijk.

Hij is krachtig, kruidig (een karrenvracht aan nootmuskaat!), romig en vertoont flink wat eik – zonder oaky te worden – terwijl appelsienen en abrikozen hun fruitige collega’s aan de kant schuiven. Gember en vanille. De munt keert weer en wat pindanoten verschijnen. Midpalate verschijnt wat kandijsiroop.

De afdronk is zoet, blijft pittig en duurt lekker lang.

Toegegeven, veel Mannochmore proefde ik nog niet, maar deze is wel erg, erg goed! Ik proefde deze in het midden van de Coronacrisis, terwijl ik verplicht van thuis uit moet werken. Als dit het type dram is dat ik dan op tafel kan zetten, dan hoop ik dat mijn quarantaine nog lang mag duren! Hij is nog te koop voor zo’n 300 EUR. Niet goedkoop, natuurlijk, voor een 18-jarige. Maar ik heb het er voor over.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 14-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Mannochmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Mannochmore 28 Year Old 1982/2011 Bladnoch Forum, Hogshead #2853, 270 bts
Kleur: stro
ABV: 52.1%

Kruisbes & Lychee

Ik beken, Mannochmore is een distilleerderij die amper op mijn radar verschijnt. In de twee decennia dat ik al whisky sip, is dit nog maar mijn vijfde ontmoeting met deze Speysider. Ik kijk er zelf van op. Vandaag eentje die bijna drie decennia lang op vat zat en bijna een decennium geleden op de markt werd gebracht door de voormalige eigenaars van de Bladnoch Distillery. Ondanks de lange rijping heeft hij toch bleke kleur. Refill, dus.

Zeer aantrekkelijke neus op flink wat herbale toetsen (bloemen en hooi), aangevuld met een geprakte banaan, aardbeienconfituur, kruisbes en lychee, snuiftabak, potloodslijpsel, verse theeblaadjes en colasnoepjes. Hint van roomijs. Gember en zoethout. Leuk!

Lekker kruidig op smaak met een mooie body. Olieachtig. Appels, meloen, citrus, lychee en nog wat ander Europees fruit, maar ook vanille, gember, zoethout en iets van nootmuskaat. Hint van te lang getrokken thee en zelfs een korreltje zout. Midpalate wordt hij een tikkeltje droog met wat subtiele eik. De alcohol is mooi geïntegreerd, waardoor hij niet bijt, maar wel punch heeft.

De afdronk blijft pittig gepeperd en is betrekkelijk lang, maar aan het eind van de rit is je mond wel helemaal droog.

Een erg lekkere Mannochmore, maar helaas onvindbaar geworden.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 14-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Mannochmore
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Mannochmore 11 Year Old 2007/2019 The Ultimate Cask Strength, Hogshead #6682, 279 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 54.4%

Wijn op Steroïden

Mannochmore is één van de jongste distilleerderijen in Speyside, opgericht in 1971. Net als de vlakbij gelegen Glenlossie vormt Mannochmore een belangrijk onderdeel voor de bekende Haig blend. Het is tevens de distilleerderij waar de berucht zwarte whisky Loch Dhu vandaan komt. Maar vandaag proef ik een recente botteling van het Hollandse van Wees. Deze jonge Mannochmore rijpte 11 jaar op een okshoofd en werd op vatsterkte gebotteld. Ziet er uit als witte wijn.

Ruikt ook als witte wijn, als u het mij vraagt. Allemaal jong, dartel en fris. Lente in het glas: appeltjes, peren, bloemen, groene druiven, rozebottel en stekelbessen. Wat houtschaafsel. Een hint van vanille. Maar het moet gezegd: alles is heel eenvoudig en daardoor ook erg – sorry voor het woord – saai.

Ha! Hij proeft zelfs naar wijn. Dessertwijn, welteverstaan, en op steroïden. Het ABV maakt hem zelfs betrekkelijk scherp. Opnieuw appels, peren, een florale toets, maar met flink wat witte peper en een beetje te veel eik naar mijn gading.

De afdronk is zoeter dan verwacht, maar hij blijft scherp.

Uiteindelijk viel hij me beter mee dan de neus aanvankelijk beloofde, maar dat neemt niet weg dat het een erg eenvoudige, doordeweekse Mannochmore is. Ocharme 50 EUR, maar zelfs dat is te veel wat mij betreft. Bedankt, Benny!

82/100

Geproefd door Mark Dermul op 14-03-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).