WhivieBlog

In opdracht van Willy, bestuurslid van een wielervereniging uit Boom, kreeg ik de opdracht een initiatietasting in elkaar te boksen voor zijn collega’s. Het mocht een beetje speciaal zijn, want het was een speciaal volkske – wat later ook zou blijken. We kwamen samen in een kleine, maar uiterst gezellige kantine, van een paarden manege.
Ik wilde heel wat verschillende zaken laten proeven, dus koos ik voor volgende flessen:

XXX Shine White Whiskey (new make)
Jameson 12 Year Old Distillery Reserve
North British 14 Year Old 1991 Signatory
Harvey Mackay’s Blended Scotch
BenRiach 12 Year Old 1997 Exclusive Range
Dalmore 21 Year Old 1990 The Ultimate
Bruichladdich 20 Year Old 1992 Save Lars Whisky

Het was even knoeien om de presentatie op de hypermoderne tv te krijgen (Willy was zo vriendelijk om zijn eigen laptop thuis te gaan oppikken opdat we dan toch via de HDMI-kabel terecht konden op het televisietoestel als alternatief voor beamer), maar met slechts twintig minute vertraging kwam onze tasting toch onder stoom.

Het leuke aan dit type tasting is dat de mensen echt geïnteresseerd zijn naar het productieproces en de geschiedenis, omdat er heel wat nieuwe info op hen afkomt. Ex-bourbon versus ex-sherryvaten, single malt versus blend, het is allemaal nieuw voor velen onder hen, wiens ervaring zich voordien eerder tot de supermarktblend of de beruchte Johnnie Walker Red Label beperkte. Ze zien aan het eind van de avond de gulden nectar door een nieuwe bril.

Het enthousiasme spatte er van af, wat soms wel tot eerder luidruchtige taferelen leidde, maar dat pakten we er met veel plezier bij. Het lange napraten na de tasting al even zeer. En het geschenk (dat hadden jullie niet moeten doen, mannen, maar ik ben echt heel blij met mijn flesje Calvados) werd ook zeer geapprecieerd.

Aan het einde van de avond werd per handopsteking de traditionele top drie samengesteld. Deze groep die whisky vanavond pas echt ontdekte kwam op volgend podium uit:

Harvey Mackay’s Blended Scotch (afgetekend!)
North British 14 Year Old 1991 Signatory
Dalmore 21 Year Old 1990 The Ultimate

Die flessen werden dan ook diezelfde avond nog baasgemaakt.
Een memorabele avond! Bedankt, gasten, ik heb mij even goed geamuseerd als jullie, hoor. Dat moeten we nog eens doen.

May the Malt be with you!

Enkele dagen geleden werd ik door Jeroen van The Bonding Dram gevraagd of ik geen
zin had een Auchentoshan tasting te hosten in Gent. Geeft een koe melk?

Ik kreeg een aantal flessen waarmee ik een line-up
mocht bepalen. Uiteraard moesten we van het standaardspul vertrekken om dan te
landen bij het excellente spul. Een opdracht naar mijn hart, natuurlijk, want
het geeft me de kans om de loftrompet van deze flink onderschatte Lowlander nog
eens volop te spelen. Dat was ook de reden waarom we de Classic achterwege
lieten, want dat is de enige Auchentoshan die zelfs de Toshan Man niet kan
bekoren (nou, ja, er zijn er nog). En bovendien wordt die binnenkort vervangen
door de Auchentoshan American Oak.

En hoewel de opkomst beperkt was, maakte dat de
tasting best intiem en zeer gezellig, waardoor er ook voldoende ruimte was voor
bakken humor en intense vergelijking van smaakervaringen. Het werd uiteindelijk
een zeer gezellige, maar ook een zeer boeiende avond.

Auchentoshan 12 Year Old (OB
40%)

We begonnen dus met de standaard 12 Year Old (batch
2013, met het nieuwe label), de opvolger van de 10 Year Old in 2008. Daar waar
de 10 Year Old nog puur bourbon cask matured was, is deze 12 Year Old een mix
van 75% bourbonvaten en 25% oloroso sherryvaten gerijpte Auchentoshan. Een
entry level malt die gevaarlijk drinkbaar is. Een card players whisky, zeg maar, maar ook spotgoedkoop met zijn
prijskaartje van amper 35 EUR.

Auchentoshan 12 Year Old 2001 (Douglas Laing Provenance Spring Distillation 46%)

De enige onafhankelijke in de line-up en dat is puur
toeval. Voormalig Auchentoshan ambassadeur Chris Leggat, die in de loop der jaren
een persoonlijke vriend geworden is en onlangs verkaste naar Douglas Laing (hij
huwde twee weken geleden met dochter Cara Laing en is nu de de schoonzoon van
Fred), zag de aankondiging op mijn Facebook-pagina en bood zelf aan deze nieuwe
Provenance botteling op te sturen. Een geschenk dat ik in dank aanvaarde en
meteen deelde op deze tasting

Het is een single cask botteling, gestookt in de lente
van 2001 en afgelopen zomer gebotteld, afkomstig uit één refill hogshead.
Bourbon of sherry? De meningen waren verdeeld. Pittig en zoet met een droge
afdronk, houd ik het op een sherryvat.

Auchentoshan Three Wood (OB 43%)

De Three Wood is een polariserende Auchentoshan. De
ene vind hem geweldig, de ander veel te ruw. Maar het moet gezegd, er zit
inderdaad flink wat variatie op de batches. Wij proefden van de nieuwste batch,
2013, en hij was lekker romig en rond. Zoals de naam doet vermoeden is dit een
vatting van Auchentoshan die rijpte op bourbonvaten en oloroso sherryvaten,
afgetopt met Auchentoshan op Pedro Ximenez sherryvaten. Dat zorgt voor een
mooie, donkere zoetigheid. Hij viel bij deze groep zeker in de smaak. En ik
moet zeggen: dit is een goede batch. Ik herken hierin de magische handen (of
moet ik zeggen, neus) van Rachel Barrie. De Three Wood is duidelijk verbeterd
en is zijn 52 EUR dubbel en dik waard.

Auchentoshan Valinch 2012 (OB 57,2%)

De Valinch is een small batch release die jaarlijks
weerkeert. Hij wordt soms ook de ‘Classic op vatsterkte’ genoemd, maar dat vind
ik persoonlijk wat ongelukkig. Want deze is veel meer dan de oninteressante
Classic op steroïden. Dit is een heerlijke, knapperige en stevige Auchentoshan
op een mooi alcoholpercentage. Met een druppeltje water bloeit hij helemaal
open en laat hij zien dat Auchentoshan veel meer is dan een delicaat
aperitiefje. Een koopje aan 42 EUR.

Auchentoshan Virgin Oak (OB 46%)

Het was een risico om de nieuwe Virgin Oak achter de
hoogalcoholische Valinch te plaatsen, maar toch hielden we voet bij stuk. Want
de nieuwe Virgin Oak (die helaas wat overpriced
is en het dubbele kost van de Valinch) is best een smaakbom, op voorwaarde dat
je hem de tijd gunt. Laat hem even ademen en een kruidige fruitsla met
tropische vruchten is uw deel.

De verrassing van de avond voor een aantal van de
genodigden. Opnieuw een creatie van mijn muze, Rachel Barrie.

Auchentoshan 11 Year Old 1999
Bordeaux Cask Matured (OB 58%)

Voormalig master blender Jeremy Stephens, nu de pupil
van Rachel, heeft een zwak voor Bordeaux en is van mening dat de delicate
triple distilled Auchentoshan spirit mooi kan rijpen in zijn Limousin vaten
(Franse eik). En gelijk heeft hij. Hoewel de wijn zijn stempel drukt met een
licht zurige toets als van bessen en ander rood fruit, is deze Auchentoshan
geweldig drinkbaar, ondanks het hoge alcoholpercentage. Maar opnieuw doet een
druppeltje water wonderen. Een wijnfinish is op zich al een moeilijke
evenwichtsoefening, dus hats off voor
Jeremy dat hij zo’n mooie Auchentoshan creëerde die de volledige winterslaap
van 11 jaar doorbracht in de vaten van St Julien. Ocharme 51 EUR, te gek voor
woorden.

Auchentoshan 32 Year Old 1979 Sherry Cask
Matured Limited Edition (OB 50,5%)

Het moment
supreme was natuurlijk voor de geweldige Auchentoshan 32 Year Old, een limited
edition van 1.000 flessen (waarvan ik in mijn persoonlijke verzameling fles 2
heb zitten, want nummer 1 wilden ze in het distilleerderijarchief in Glasgow
houden). Hij werd samengesteld uit first fill sherry butts en is een mix donker
fruit met kruiden, Engelse drop en honing, donkere chocolade en een klein
toefje anijs met een zalig lange afdronk op tabak en zoethout.

Eén van de beste whisky’s die Auchentoshan al op ons
losliet (weliswaar zo’n 400 EUR) en van mij een persoonlijke score van 93 kreeg
(waardoor hij in de ogen van de Toshan enkel geklopt wordt door de 40 Year Old
1965 Bourbon Cask en de 50 Year Old 1957).

Besluit

Het besluit van de avond was alleszins dat
Auchentoshan de laatste jaren duidelijk getimmerd heeft aan een uitbreiding van
het gamma, een verbetering van het smaakprofiel en een oogstrelende
visibiliteit. De komst van Rachel Barrie heeft mijn favoriete Lowlander geen
windeieren gelegd. Ik kijk er dan ook enorm naar uit ze volgend jaar eindelijk
persoonlijk te ontmoeten voor een gezellige lunch in hartje Glasgow.

Save Lars

Na de tasting gingen de flessen gretig over de
virtuele toonbank, wat bewijst dat Auchentoshan qua prijs-kwaliteit ratio goed
scoort. Vooral de Valinch kende gretige aftrek, wat geen verassing is.
Ondertussen stelde ik mijn eigen botteling nog even voor, hoewel ik ze helaas
niet kon laten proeven. Maar volgende week zou hij beschikbaar moeten zijn, de
Auchentoshan 24 Year Old 1989 Single Bourbon Cask 4905 op 54,1% ABV.

Slechts 100 flessen beschikbaar, waarvan tweederde al
is voorbesteld. Kijk op www.markdermul.be/savelarswhisky
voor meer infomatie.

Goed Doel

Het doet me groot plezier te vernemen dat Jeroen de
integrale opbrengst van deze Toshan Tasting
geschonken heeft aan Hart voor
Filippijnen, de hulpactie voor de wederopbouw na de doortocht van de tyfoon Yolanda. Een mooi gebaar! Ook u kan
storten op BE71 7370 4068 4469 en uw steentje bijdragen.

En… het oude credo bleek wederom te kloppen: de
afwezigen hadden ongelijk!

May the Malt be with you!

Bowmore Experience

Mijn
goede vriend Gordon Dundas, Brand Ambassador van Bowmore, Glen Garioch en
Auchentoshan, presenteerde een zeer diverse line-up voor zijn Bowmore
Experience, die trouwens goed gevuld was. Misschien zat het feit dat de
omstreden Devil’s Casks in de line up zat, daar wel voor iets tussen. Gordon
had zelfs geen fles bij, maar enkel sample flesjes van die ondertussen beruchte
botteling.

Gordon
maakte zich zorgen over het feit dat hij maar over 45min beschikte om de zes
whisky’s te laten proeven, dus maakte hij een beetje vaart. Dit was zijn
line-up:

1. Bowmore 15 Year Old ‘Darkest’

2. Bowmore 16 Year Old ‘Dusk’

3. Bowmore 14 Year Old 1999 Mashmen’s Selection

4. Bowmore 16 Year Old 1992 Wine Matured

5. Bowmore 10 Year Old The Devil’s Casks

6. Bowmore 23 Year Old 1989 Port Cask Matured

Hoewel de Darkest een best aangename whisky is (bijna
een daily dram, zeg maar), is de Dusk (die niet meer te verkrijgen is) dat in
mijn ogen niet echt. Deze op Claret wijnvaten gefinishte Bowmore kan me niet
echt bekoren. Dat kon de Mashmen’s Selection dan weer wel. Hiervan zijn slechts
1500 flessen beschikbaar gemaakt in het visiter center. Om deze te bemachtigen,
moet je dus naar Islay. De 16 Year Old 1992 Wine Matured viel dan weer niet in
de smaak bij mijn tafelgenoten. Ik kon hem best pruimen. ‘Te veel sulfer als je
water toevoegt’, klonk het. Ik had dat niet. Dan kwam de gewraakte Devil’s
Casks. Die viel bij bijna iedereen goed in de smaak (ik vond hem zelf bijzonder
lekker!) en Gordon drukte ons op het hart dat een tweede release op komst is.
Dus online zo’n 300 EUR ophoesten heeft echt geen zin (de fles verkocht
initieel voor pakweg 75 EUR). Gordon omschreef hem als de ‘Tempest on sherry’ en ik kan me daar wel in vinden. Tot slot kwam
de op portvaten gerijpte 23-jarige Bowmore, die me echt in vervoering bracht.

Leuke line-up, grappige brand ambassador, maar veel te
weinig tijd om de whisky’s te wikken en wegen.

Verbroederen

Na de tasting had ik dringend nood aan vast voedsel.
Daarna dook ik terug de festivalzaal in, om mijn jacht naar interessante
samples verder te zetten, te verbroederen met menig bekend gezicht en flessen
uit te delen en in ontvangst te nemen – nog zo’n traditie. Alvast bedankt aan
iedereen die een flesje voor op meebracht. Ik ging gepakt als een muilezel,
maar weltevreden, weer naar huis.

Maar ik loop op de zaken vooruit! Eerst was er nog de Bruichladdich Masterclass
met distillery manager Allan Logan.

Bruichladdich Masterclass

Allan Logan had wel een hele mooie PowerPoint
presentatie bij (het oog wil ook wat), maar de nadruk lag natuurlijk vooral op
het feit dat Bruichladdich dicht bij de natuur wil blijven met lokaal verbouwde
gerst. De line-up bestond uit deze 6 whisky’s:

1.
Bruichladdich
Scottish Barley

2.
Bruichladdich
Islay Barley 2007 Rockside Farm

3. Bruichladdich Black
Art 4

4. Port Charlotte Scottish Barley

5. Octomore 6.1 Scottish Barley

6. Octomore 5 Year Old Virgin Oak

Van zowel de Bruichladdich als de Port
Charlotte als de Octomore passeerden de Scottish Barley variëteiten, maar voor
mij sprak vooral de Black Art (4e editie al) tot de verbeelding.
Deze 23-jarige Laddie is een geheim recept van Jim McEwan en de fles kost al
makkelijk zo’n 250 EUR (wat ik wel heel veel vind). Tot slot werd ons een
primeur geschonken. Een cask sample dat nog niet op de markt is, maar het
binnenkort wellicht wel zal zijn: de Octomore 5 Year Old Virgin Oak. Krachtig
beestje!

Na deze tasting nam ik afscheid van enkele
standhouders en de vrienden die ik nog tegen het lijf liep, maar ik heb niet
meer iedereen gedag kunnen zeggen (waarvoor mijn excuses). Alvast bedankt,
Mario, voor een geweldig festival. Ook dank aan de usual suspects, die er altijd een klein feestje van maken. You know who you are.

Moe maar voldaan zakte ik neer op de trein
richting Gent, waar vrouwlief mij stond op te wachten (schoon, hé!). Nog geen
uur later zat ik onderuit in mijn sofa na te genieten. Ik blokkeer alvast mijn
agenda voor volgend jaar.

Spirits in the Sky = simply the best!

Het
is één van de leukste whiskyfestivals in de Benelux, zoveel is zeker. Het is
dan ook ieder jaar uitkijken naar Spirits in the Sky in de Sportoase te Leuven.
De organisatie, in handen van Mario Groteklaes en zijn team, laat zien hoe het
moet. Het hele gebeuren verliep absoluut vlekkeloos en het aantal standhouders
dat echt interessant spul bij heeft is groter dan op menig ander festival.
Daarom dat ik met veel plezier de trein naar Leuven nam.

Edradour Masterclass

Bovendien
was ik, net als een 25-tal andere whiskyliefhebbers cum bloggers cum
professionals, uitgenodigd voor een ultieme challenge door Mr Andrew Symington
die aan de hand van een tasting wilde bewijzen dat Edradour zijn minder goede
reputatie overstijgt. Een serieuze uitdaging, leek mij. Maar ik ging er toch
graag op in.

Wat
opviel was dat menig deelnemer, mezelf inbegrepen, bevooroordeeld van start ging.
Wat je een ‘vijandig publiek’ noemt. Maar Andrew was zich hier zeer duidelijk
van bewust en legde uit hoe Edradour aan zijn minder goede reputatie kwam en
wat hij en zijn team sinds het aantreden in 2002 hieraan hebben willen doen.
Hij gaf grif toe dat de liquid
waarover hij beschikte niet altijd van de hoogste kwaliteit was, maar dat hij
daar nu al bijna tien jaar lang aan werkt om dit sterk te verbeteren.

De
line-up bewees dat volgens mij wel voor een stuk.

1. Edradour 7yo 2006 Ornellaia Wood Cask Sample

2. Edradour 18 Year Old 1993 Oloroso Cask Strength

3. Edradour 26 Year Old 1985 PX Sherry Cask

4. Edradour 1989 Oloroso Cask Sample

5. Ballechin #8 Sauternes

6. Ballechin 2004 Manzanilla Cask Sample

Hoewel
ik nog steeds een lichte zurige ondertoon ontdek in de meeste Edradour, waren
de sherry cask gerijpte wel best te pruimen.

Bert
Bruyneel ontpopte zich tot specialist in noten, want hij begon een geweldig
exposé over welke noten hij precies proefde, tot algemene hilariteit. ‘I am often surrounded by adult
nuts!’, grapte Symington.

Ik
vond de 1989 oloroso cask (sample, nog niet gebotteld) zelfs gewoon heel
lekker! We moeten hier niet flauw over doen: er is wel degelijk lekkere
Edradour! De Ballechin is dan misschien niet meteen mijn ding, het cask sample
op manzanilla kon mij wel bekoren. Naast mij werd gegrapt dat dit de eerste
tasting is waarin een Edradour wint en Symington kon er ook hartelijk om
lachen. Maar zijn ambitie is duidelijk: hij wil van Edradour een gevestigde
waarde, ja, zelfs een cultwhisky, maken. En daarvoor moet hij de
whiskyliefhebbers over de streep krijgen door zich te concentreren op het
product. ‘You need the
liquid to back it up,’ waren zijn wijze woorden.

Als toetje (sommige kwatongen beweerden als
‘spoelmiddel’) schonk Andrew tot slot een whisky uit een vat dat ouder is dan
hijzelf. De single grain North British 1963 sherry cask (eveneens nog niet
gebotteld) was inderdaad ronduit schitterend en een welgekomen afsluiter van
deze interessante oefening.

Mario vergaste ons nadien nog op een tweede toetje aan
de stand van Graham’s Port: de Quinto de Vesuvio 2011, een romige en ronde
porto die er staat. Dit gaat mijn vrouwtje zeker lekker vinden.

Sampling

Op
zo’n festival kan ik niet al te veel proeven, want de tong raakt al gauw
verdoofd. Dus kom ik goed voorbereid voor de dag met een 40-tal sample flesjes,
die ik laat afvullen. De meeste standhouders hebben hier veel begrip voor (en
zolang je betaalt…).

Maar
een paar dingen wil je toch onmiddellijk ter plekke proeven (soms ook zaken die
onder de toog staan). Ik denk aan de Macallan New Make Spirit, de nieuwe Auchentoshan
Three Wood (iets zoeter dan de huidige batch) en enkele beauty’s die de dag
voordien door anderen werden aanbevolen. Ik denk aan de nieuwe range van The
Whiskyman (Age Matters), enkele Jura (1976 en 1977), wat oude Signatory
bottelingen, de Small Batch van Cadenhead. Hmmmm…

Enkele
obscure bottelingen verrasten, enkele vaste waarden stelden wat teleur. Heel
boeiend, allemaal. En dat ter plekke kunnen delen met bekenden (en minder
bekenden) is toch waar het allemaal om draait.

Wordt vervolgd.

Ik zie mijn goede vriend Marc – die op diverse fora
als ExpensiveVino door het leven gaat – eigenlijk maar één of twee keer per
jaar. Enerzijds is dat weinig, anderzijds zorgt dat steeds voor een prettig
weerzien en een lange avond om bij te praten. Maar nu was het echt wel heel
lang geleden. Dus gingen we er eens goed voor zitten.

We zijn beide liefhebber van de beter drank, vooral
whisky uiteraard. Zo’n avondje ouwehoeren gaat dan meestal ook gepaard met
menige dram.

Als aperitiefje schonk ik een oude Auchentoshan
5 Year Old, gebotteld in 1984. Dit is het jaar waarin de
distilleerderij werd overgenomen van Eadie Cairns door Stanley P. Morrison (wat
later tot Morrison-Bowmore zou uitgroeien). Een licht niemendalletje, maar best
aangenaam voor zo’n jong beestje. Dat werd onmiddellijk gevolgd door de
gloednieuwe Auchentoshan Virgin Oak,
een fruitige maar kruidige fruitsla. Maar we zijn het er wel allebei over eens
dat hij bijzonder duur is voor een NAS-whisky met zijn prijskaartje van 85 EUR.
Maar het palate was alvast klaargestoomd voor wat nog komen zou.

Als bij wijze van experiment schonk ik daarna
de Cú Dhub, de zwarte whisky die
als opvolger van de verschrikkelijke Loch Dhu wordt gezien. Deze is lang niet
zo slecht, maar nog steeds verre van goed. Dit is geen whisky, dit is een
partydrink à la Bacardi Breezer en kan ons niet bekoren. Dus spoelen we de mond
met een heerlijke grappa, de Aquardens Composita Primagioia,
die ik door Glenn Vanbellingen leerde kennen. Ik vertelde Marc niet wat er in
zijn glas zat. Hij had echter meteen door dat dit geen whisky was.

Terwijl vrouwlief de hapjes op tafel toverde
en dan terug met de kids in de zetel verdween om te zien hoe Lukaku tot twee
maal toe een schitterende goal tegen Kroatië scoorde, schonk ik Marc
achtereenvolgens de Dalmore Asta Morris for The Bonding Dram,
de Tamdhu 18 Year Old en de North
British 14 Year Old 1991 van Signatory. Vooral die laatste beviel uitstekend.

Tijdens de rust (die van de voetbal, niet die
van de drammers) kamen de Glenglassaugh Evolution en de Clynelish
15 Year Old 1997 for The Bonding Dram op tafel. De Glenglassaugh werd
erg gesmaakt, de Clynelish blijft een topper (en nog steeds mijn favoriete
1997, hoewel de nieuwe van Beproefd.be aardig in de buurt komt) en scoort even
makkelijk als Lukaku.

De tweede helft van het voetbal werd
gekenmerkt door meer kansen voor de Kroaten en 4 geturfde whisky’s. We begonnen
zachtjesaan met de Ledaig 7 Year Old 2005 Smoking Buffalo 4
om dan drie Ardbeg naast elkaar te zetten: Ardbog, Ardbeg Galileo en Ardbeg
Day. Ondanks alle hype en de voor- en tegenstanders hiervan, blijven
het toch lekkere Ardbeg en – vreemd genoeg – kwam de Ardbeg Galileo er voor mij
vanavond als beste uit. Zo zie je maar hoe sfeer, tijdstip, hapjes, line-up en
dergelijke het palate kunnen beïnvloeden. Maar dat is nou net één van de leuke
elementen van zo’n impromptu tasting.

De Rode Duivels gaven het niet meer uit handen en de
sfeer was dan ook uitstekend, maar werd wel stilaan tijd om af te ronden. Bij
wijze van dessert kwam de Arcane 12 Year Old Extraroma uit
de kast, een snoepwinkel van een rum uit Mauritius. The one for the road was een biertje van de Hollandse brouwerij
annex restaurant De Molen, waarvan ik eerder al een op Wild Turkey vat gerijpte
Imperial Stout proefde die naar de naam Hel & Verdoemenis luistert. Vandaag
was het een op Buffalo Trace vat gerijpte Imperial Stout die Rasputin werd gedoopt.

Lang niet zo gitzwart en bitter als de stouts die ik
al proefde. Veel toegankelijker, veel zachter en ronder. Hier hou ik wel van.
Ik had dan ook niet lang nodig om in te gaan op Marc’s uitnodiging om de
volgende keer bij hem thuis af te spreken voor een whiskybier tasting. Hij is
zich namelijk een beetje gaan verdiepen in deze biertjes en meent mij één en
ander lekkers te kunnen voorschotelen. Alvast iets om naar uit te kijken.

Diep in de nacht (de rest van het gezin was allang
naar Neverland) namen we afscheid van elkaar met het voornemen er deze keer
geen jaar overheen te laten gaan.

Bedankt, Marc, voor de tijd die je vrijmaakte, voor de
lekkere samples die je meebracht die ik in de komende weken aan de lippen zal
zetten en uiteraard vooral voor de goeie, ongedwongen babbel.

May the Malt be with you!

Eind vorig jaar was ik te gast
in de kantine van FC Wintam om medewerkers, vrienden en kennissen van Wings Transport een initiatietasting te geven. Dat was een groot
succes.

Dit jaar zou ik hen kennis laten
maken met het gerstenat uit andere delen van de wereld. Het thema van deze
tasting was dan ook ‘Reis om de Wereld in Zeven Drams’. De line-up bestond uit:

Tullamore Dew: een licht
aperitiefje uit Ierland
Isle of Jura 16 Year Old: het betere werk uit Schotland
1792 Ridgemont Reserve: Amerikaanse zoetekauw
Goldlys 12 Year Old Amontillado Finish: pattriotisme in de fles

PAUZE

Yamazaki 12 Year Old:
complexiteit uit het land van de rijzende zon
Amrut Fusion: een krachtige Indiër
Ardbeg Correyvreckan: geturfd Schot in de roos

Hoewel er heel wat nieuwe
gezichten in het publiek zaten, was het toch fijn om ook enkele oude bekenden
tegen te komen. Yannick en zijn bende (‘Het Luidruchtige Hoekje’) alsook Johan
die tijdens de vorige tasting de hoofdvogel afschoot door te zeggen dat hij
‘zijn bomma’ op de neus van een bepaalde whisky kreeg.

Steven en Veerle zorgden opnieuw
voor de hapjes die bij de whisky’s gepresenteerd werden en net als de vorige
keer op heel wat enthousiasme konden rekenen. De Tullamore Dew werd ervaren als
een goeie opener, licht maar wel smaakvol en goed om de mond voor te bereiden
op wat volgen zou. De Jura 16 werd algemeen goed ontvangen en als complex en kruidig
ervaren. De Ridgemont Reserve, daarentegen, werd door dit publiek niet
gewaardeerd. Te zoet en te plakkerig. De Belgische inzending kon dan weer wel
op goede kritieken rekenen.

Na een korte pauze gingen we dan
aan de slag met de grote jongens. De Yamazaki 12 werd meteen de hemel
ingeprezen omwille van zijn geweldige neus en smaak, terwijl de Amrut Fusion zo
goed als even sterk werd beoordeeld. Maar de Ardbeg kon toch op het meeste
jubel rekenen. Dit publiek houdt duidelijk van turf (op één uitzondering na,
die hem als ‘walgelijk’ omschreef en toegaf niets met geturfde whisky’s te
hebben).

Traditiegetrouw werd na afloop
een top drie samengesteld door middel van handopsteking. Dit was het (niet
verrassende) resultaat:

Ardbeg op één
Yamazaki op twee
Amrut op drie

Daarop werd besloten dat we over
een klein half jaar een Peaty Party zullen houden met bijpassende kazen. Ik
kijk er alvast naar uit.

Aangezien mijn makker Bart daags
nadien een whiskybar zou gaan bemannen in Dendermonde vroeg hij mij of het
mogelijk was diezelfde avond nog de glazen langs te brengen. Zo gezegd, zo
gedaan. Maar wie Bart een beetje kent, weet dat hij daar niet op een kwartier
buiten is en steeds een geweldige dram (of twee, of drie, of vier) krijgt
voorgeschoteld. Dat was deze keer niet anders. Een gezellige babbel ging
gepaard met deze crackers!

Glenlochy 30 Year Old 1963/1993 Signatory
Vintage, sherry cask 762
Strathisla 33 Year Old 1963/1996 Gordon & Macphail
Caperdonich 34 Year Old 1972/2007 Duncan Taylor Rare Auld, cask 3246
Ardbeg 21 Year Old 1991/2012 Cadenhead’s Authentic Collection

Een geweldig einde van een
geweldige avond, zoveel is zeker.

Stefaan
Clement is een groot whiskyliefhebber met een uitgesproken mening. Hij en ik
kennen elkaar natuurlijk als habitués van de tasting sessies te Gent. Toen
Stefaan me enkele weken geleden uitnodigde om bij hem op bezoek te komen om
zijn whiskyverzameling van dichterbij te bekijken en één en ander te proeven,
ging ik daar gretig op in. Stefaan zag zijn kans schoon om een heleboel
Auchentoshan te proeven die ik had meegebracht. Immers, daar heeft hij minder
ervaring mee en hij was benieuwd naar mijn favoriete whisky.

Woensdag
28 augustus was het zover. Ik zakte af naar hartje Gent waar ik hartelijk werd
ontvangen en meteen een aantal flessen mocht uitkiezen om te proeven. Hieronder
volgt een kleine opsomming van het geproefde met mijn tasting notes in verkorte
vorm.

Als
eerste kreeg ik twee Rosebank voorgeschoteld. Een aperitiefje, zeg maar.

1. Rosebank 16 Year Old 1990/2006 Chieftain’s, 46%, 756 bts

Neus:
perzik, ananas, bessen, zeer zomers en fruitig, karamel

Smaak:
krachtig met wat peper, licht zoetzuur, bloemsuiker

Finish:
middellang met een toefje eik

Comment:
lekker zomers whisky-tje dat mij echt kan bekoren. Perfecte opener van de
avond.

1. Rosebank 27 Year Old 1976/2004 Signatory, 56,7%, 159 bts

Neus:
fruitig op krieken met bruine suiker, licht belegen eik

Smaak:
zacht, vettig in de goede zin, warm en fruitig, nootmuskaat, netels en gras en
licht drogend

Finish:
lang en warm

Comment:
hmm, van een heel ander kaliber en zeer de moeite. De grote broer van de
Chieftain’s.

Beide
waren zeer de moeite, maar uiteraard ook zeer verschillend. In een ander
decennium gestookt, de ene op drink- en de ander op vatsterkte en een verschil
van 11 qua rijping. En hoewel de Signatory wellicht de ‘betere’ whisky was,
genoot ik in dit geval meer van de jonge snaak.

De
tweede flight was een trio BenRiach single casks uit het legendarische jaar
1976. En hoewel ze dicht bij elkaar lagen, waren de verschillen toch zeer
duidelijk.

1. BenRiach 32 Year Old 1976/2008 Cask #2014, 50,3%, 271 bts

Neus:
fruitsla, kokosnoot, gedroogde ananas en vanille

Smaak:
ditto, opgesmukt met peper, gedroogd fruit en wat eik

Finish:
middellang

Comment:
deze komt voor mij op de derde plaats, ondanks de geweldige finish.

1. BenRiach 33 Year Old 1976/2009 Cask #3558, 47,4%, 162 bts

Neus:
fris op kiwi en groene appels en iets van dennenappels

Smaak:
begint fris en fruitig, maar vertoont na enkele ogenblikken een droger kantje
(thee?)

Finish:
middellang en kruidig

Comment:
geweldige neus en de beste van de drie wat mij betreft.

1. BenRiach 33 Year Old 1976/2010 Cask #8795, 53,2%, 221 bts

Neus:
fruitsla die snel evolueert naar kersen met slagroom en Luikse siroop

Smaak:
vol, romig en heelijke warme appeltaart

Finish:
middellang en krachtig met flink wat eik op het sterfbed

Comment:
het buitenbeentje van de drie.

Zo’n
drie BenRiach naast elkaar zetten is geen straf, hoor. Mijn voorkeur ging
duidelijk uit naar cask 3558. Na een korte pauze en Stefaan’s eerste indrukken
van de door hem geproefde Auchentoshan mocht ik een drammetje proeven dat
betrekkelijk kostelijk bleek.

1. Glenfiddich 33 Year Old 1973 Vintage Reserve, Cask #9874, 46,5%

Neus: Poire William, siroop, kaneel, een beetje
likeurachtig, zeer smeuïg

Smaak: van ’t zelfde met een lichte bite en toefje
eik, maar zeer fragile en zacht

Finish: fruitig en kruidig en vol karakter

Comment: wat mij betreft een toppertje, hoewel Stefaan
er niet zot van is. Ik proefde eerder
al een Glenfiddich 1973 die me toen ook enorm beviel.

Na dit delicate intermezzo was het tijd om twee
compleet verschillende Miltonduff in de ring te zetten (en meteen ook terug met
de voetjes op de grond te komen, zo zou blijken).

1. Miltonduff 17 Year Old 1991/2009 Gordon & Macphail Reserve,
   cask #26594, 60,9%, 257 bts

Neus: start op donker en rood fruit en hints van
koffie, met zoethout en een lichte geparfumeerdheid

Smaak: Krachtig en weinig subtiel op bloemen en
parfum, maar hij wordt snel astringent

Finish: ongenadig lang met rubber

Comment: Ouch! Ik moest echt een grimas trekken als ik
deze aan de lippen zette. Jammer!

1. Miltonduff 11 Year Old 1996/2007 Creative Whisky Company Exclusive
   Malts, cask #5566 Chateauneuf du Pape, 54,1%, 327 bts

Neus: dit is whisky? Zoete gummisnoepjes, perensiroop,
potpourri, zeer leuk!

Smaak: krachtig en fruitig, licht zurig, parma
violets, bizar maar wel aangenaam

Finish: lang, zoetzuur

Comment: Wat een vreemde Miltonduff, maar wel zeer
leuk en duidelijk de betere van de twee.

Op dat ogenblik kwam Evelien, de partner van Stefaan,
binnen gesukkeld. Ze was duidelijk moe van een lange dag, maar stoorde zich
niet aan de twee proevende heren aan haar tafel. Sterker, ze schonk zich een
kriekbier uit en zette zich er gezellig bij. Dus Stefaan en ik begonnen aan het
tweede deel van deze proeverij. We begonnen met een head-to-head van twee
geweldige Ardbeg.

1. Ardbeg 17 Year Old, 40%

Neus: zeer fruitig op appels, vruchtenthee met een
hint van oestersap en roet

Smaak: zacht met zilte karamel na de initiële
fruitigheid

Finish: middellang en droog

Comment: what is all the fuss about? Zeker geen slechte Ardbeg, maar cultstatus krijgt hij van mij niet.

1. Ardbeg Airigh Nam Beist Batch No 3, 1990/2008, 46%

Neus: vettig en zoete start (karamel), dan zeewier en
turf met een hint van verbrand hout

Smaak: rond, romig op zoete turf, eik, woodsmoke,
lekker krachtig

Finish: lang op assen

Comment: Ardbeg zoals ik hem graag heb.

Dan haalde Stefaan twee mooie flessen boven van
Douglas Laing uit hun Old Malt Cask-reeks. Het zou (voor mij althans) het
hoogtepunt van de avond worden. Twee whisky’s die in mijn boekje op de pagina
90+ komen te staan.

1. Caol Ila 29 Year Old 1979/2008 DL Old Malt Cask, 50%, 238 bts

Neus: appelsien, turf, butaangas en zeezout – boenk
erop!

Smaak: verrassend zoet en fruitig met een tikkeltje
turf, dan zilt, dan eik.

Finish: lang op hints van assen, de turf wacht tot het
laatste moment op zich volop te tonen

Comment: toppertje! Caol Ila doet zijn naam wederom
alle eer aan met deze botteling (91/100).

1. Port Ellen 27 Year Old 1982/2009 DL Old Malt Cask, 55,2%, 133 bts

Neus: teer en litchi (wat een combinatie), vanille en
wat houtskool en zoete turf

Smaak: mierzoet begin, dan maritieme elementen, intens
en complex.

Finish: bijzonder lang en flink rokerig. Hij blijft
nazinderen…

Comment: outstanding! (90/100).

Na twaalf whisky’s, waarvan enkele echte toppers, was
ik bereid het voor bekeken te houden, maar dat was zonder de waard gerekend.
Een dessertje moest hij toch nog serveren, vond hij. Wie ben ik om hem tegen te
spreken in zijn eigen stee? En dus kwamen er nog twee flessen op tafel.

1. Glenfarclas 1968 The Family Casks 1968/2009, cask #699, 51%

Neus: fruitig en romig met butterscotch en marsepein

Smaak: mondvullend en gepeperd met wat karamel en
peperkoek maar geen spoortje eik!

Finish: ronduit geweldige finish, lang en kruidig

Comment: karakter in een fles. De subtiliteit is
buitengewoon.

1. Plantation Extra Old Barbados Rum 20th Anniversary, 40%

Neus: mierzoet op kokos en chocolade, suikerstok en
rabarber

Smaak: zoet als koffielikeur met bloemsuiker,
bijzonder zacht

Finish: middellang

Comment: een feest van een rum!

En hoewel ik mijn schoenen al aantrek en de
Auchentoshan begin in te pakken die ik voor Stefaan had meegebracht (er waren
er maar een stuk of drie die hem echt konden bekoren, maar hij drukte me
herhaalde keren op het hart dat hij er echt van genoten heeft, omdat het
leerzaam voor hem was tien Toshan op een rijtje te kunnen zetten), spoelt hij
nog gauw de glazen en zet twee sampleflesjes op tafel die ik moet geproefd
hebben alvorens de nacht in te trekken.

Mark: ‘Nee, echt, het is al te laat.’

Stefaan: ‘Ja, maar het zijn twee Capers uit de jaren
‘70.’

Mark: ‘In dat geval heb ik nog wel een kwartiertje…’

1. Caperdonich 35 Year Old 1977/2013 Cadenhead’s Small Batch, 50,2%,
   384 bts

Neus: tropisch fruit en peperkoek, super!

Smaak: fruitig en kruidig op peper en kruidnagel, aan
de straffe kant

Finish: lang en warmend

Comment: wederom een geweldige Caper, waar ondertussen
al lyrisch over gedaan wordt (89/100)

1. Caperdonich 35 Year Old 1972/2008 Duncan Taylor for The Whisky
   Fair, 48,3%, 188 bts

Neus: tropisch fruitfeest! Yeah, baby!

Smaak: zalig, fris en monter, heerlijk fruiting en van
eik absoluut geen sprake

Finish: ronduit geweldige, lang en zachte afdronk

Comment: boem, pats, paukenslag, we eindigen in
schoonheid! (91/100)

Nou, dat is wat men noemt ‘go out with a bang’! Mooi
slot van een superavond. Ik zou dan ook van deze gelegenheid gebruik willen
maken om Stefaan en Evelien te bedanken voor hun gastvrijheid en generositeit.

De volgende keer spreken we af bij mij thuis – maar of
ik zulk lekkers op tafel zal kunnen toveren is maar de vraag.

May the Malt be with you.

Het is geweten dat ik whiskyliefhebber ben. Maar het
is evenzeer geweten dat ik een liefhebber ben van Star Wars. In 2012 leidde ik
zowaar een bijzonder project: Save the Lars Homestead. Gedurende één week
gingen zes Star Wars liefhebbers van over heel de wereld met mij de strijd aan
met de elementen van de Tunesische woestijn om de Lars Homestead, de
iglo-achtige woning van held Luke Skywalker, in ere te herstellen.

U kan er alles over lezen op www.savelars.com.

Wat heeft dit met whisky te maken, zegt u? Ha! Eind
juli gaat in Essen (Duitsland) de tweede editie door van de Star Wars
Celebration, de grootste Star Wars conventie ter wereld, waarvan ik eerder al
de editie in Londen meemaakte. Maar deze Star Wars Celebration gaat speciaal
zijn omdat ik een panel mag leiden over Save the Lars Homestead.

En om dat te vieren, lieten mijn Hollandse
whiskygabber Imanuel en ik heel speciaal een private bottling doen door A.D. Rattray.
Zeer gelimiteerd, overigens, want slechts zes flessen sterk: één voor elke
Saviour.

Nadat het idee gegroeid was contacteerde ik Iain
Croucher van A.D. Rattray, die ik had leren kennen op het Festival van de
Onafhankelijke Bottelaars in Geraardsbergen, afgelopen mei. Ik had links en
rechts gehoord dat hij dat wel eens wilde doen voor speciale gelegenheden. En
toen ik een fles zag in Wishaw Restaurant in Glasgow (online weliswaar) van een
private botteling wist ik dat ik bij Iain aan het juiste adres was.

Iain, zelf toch ook een beetje een Star Wars fan, was
meteen voor het idee gewonnen en stuurde me een lijstje met beschikbare vaten.
Hieruit kozen we deze: Bruichladdich 20
Year Old 1992 bourbon hogshead #3799 op 46%. Ik ontwierp een speciaal label
– uiteraard met een foto van de Lars Homestead die we na afloop van de
restauratie hadden genomen – en ging met Iain aan de slag.

Iain beloofde ons via foto’s het volledige traject te
tonen. Het begon met het afdrukken van de labels.

Dan werden de flessen afgevuld in de bottling plant en
voorzien van dit label.

Tot slot werden de flessen verpakt en verzonden. Op
minder dan een week was het helemaal rond.

Vanavond trekken Imanuel en ik dan naar de Star Wars
Celebration, waar we na de presentatie van Save the Lars Homestead onze collega’s
zullen trakteren op deze prachtige fles.

De moeilijkheid wordt ongetwijfeld het openen van deze
fles, maar ik ga het toch niet over mijn hart krijgen ze niet te proeven. De
tasting notes mag u bijgevolg verwachten in één van de volgende posts, na mijn
terugkeer uit Duitsland!

Een dikke merci aan Imanuel om mee op de kar te
springen voor deze exclusieve botteling!

May the Malt be with you!

Op
donderdag 4 juli was ik te gast op de seizoensafsluiter van The Bonding Dram.
Maar deze keer geen whisky, maar cognac (hoewel hij toch een whisky op het menu
had gezet aan het einde van rit – en wat voor één!). De verlofperiode was al
aangebroken en dat was er aan te zien. We waren maar met een 15-tal aanwezigen,
stuk voor stuk habitués.

Jeroen
had zich goed voorbereid, notities gemaakt en was zelfs naar de bibliotheek
geweest. Hij kon dan ook met kennis van zaken spreken. Laat ons beginnen bij
het begin.

Cognac
is een beschermde naam, zoals champagne of mattentaart dat ook is. Het is een
product dat in Frankrijk wordt verkregen door dubbele distillatie van witte
wijn, gerijpt op eikenhouten vaten. Dat is misschien wat kort door de bocht,
maar toch de kern van de zaak.

De
streek waar cognac wordt gestookt ligt in de omgeving van – of wat had u
gedacht – Cognac, waarbij de regio nog eens verder opgedeeld wordt in Grande
Champagne (de beste druiven), Petite Champagne, Borderies, Fins Bois, Bons Bois
en tot slot Bois Ordinaires.

Landy VS, 40%

De
Landy Very Superior rijpte twee jaar. Hij was initiëel best fruitig en zoet op
appels, druiven, parma violetten en vijgen, maar toch met een ietwat scherpe
afdronk. Op het einde van de avond schoot er weinig goeds over in het glas (hij
rook zelfs naar babykots), dus deze moet je schenken en onmiddellijk drinken!
(27 EUR)

Landy VSOP, 40%

De
Landy Very Superior Old Pale rijpte al 4 jaar en is stukken beter dan zijn
jongere broertje. Rabarber, parma violetten en kweepeer, zeer stroperig in de
mond met een zachte finish. (36 EUR)

H by Hines VSOP, 40%

H
by Hines is een cognac die wordt samengesteld door wijnen uit Grande Champagne
(51%) en Petit Champagne (49%). Lekkere abrikozen en appelsien, maar ook anjers
en vanille. Lekker kruidige en lange afdronk. Goed spul. (36 EUR)

Landy XO, 40%

De
XO verwijst naar Excepetionally Old of uitzonderlijk oud. In dit geval 6 jaar
of meer. De fles veroorzaakte algemene hilariteit omdat er, afgezien van een
gekke rode flosj ook een met bladgoud gemaakte dop op stond in de vorm
van een windhond met de staart tussen de benen. Waar de staart tussen de benen
verschijnt was reden genoeg voor een aantal aanwezigen om hun fantasie op hol
te laten slaan. Tsssk, tsssk! Enfin, op de neus een mix van
Seville-appelsienen, guimauve, zuurdesembrood en donker fruit. Ditto op smaak
en in de lange, mierzoete afdronk. Zeer goed, maar wel duur. (84 EUR)

Gabriel & Associes Fins Bois, 40%

Deze
cognac is samengesteld uit Fins Bois wijnen en dus nog het best te vergelijken
met een single malt, zeg maar. Wat simplistisch uitgedrukt, ongetwijfeld, maar
u begrijpt wat ik bedoel. Zoete spekken, siroop en groene kruiden, maar toch
een ietwat sobere smaak en middellange afdronk. (43 EUR)

Gabriel & Associes Grande Champagne, 40%

We
blijven nog even bij dezelfde producent, maar proeven een cognac die
uitsluitend bestaat uit wkjnen van de Grande Champagne wat dus het betere werk
vertegenwoordigd. Granny Smith appels, pruimenlikeur en vers leder op de neus
wat zich verder zet op smaak en in de lange, lekkere finish. (46 EUR)

Maison Guerbé 8 Year Old, Cadenhead’s, 57,9%, 426 bts

Een
onafhankelijke botteling van cognac, meer dan 8 jaar gerijpt en op vatsterkte,
dus een flinke XO. Hoeft het te verbazen dat hier reikhalzend naar werd
uitgekeken door de verzamelde proevers? Op de rijke en aromatische neus heel
wat kruisbessen, rum, anijs, banaan en abrikozen. Hij is stevig in de mond,
natuurlijk, en best gekruid en wordt (vind ik persoonlijk) nog met een beetje
water. Hij was met grote voorsprong de favoriet van de avond. Iemand sneerde
nog grappend naar de officiële bottelingen, naar aanleiding van deze
vatsterkte, ‘al dienen slappe brol!’ tot algehele hilariteit van de groep.

Na
een korte pauze werd onderstaande top drie samengesteld (met tussen haakjes
mijn persoonlijke top drie die licht afwijkt).

1) Maison Guerbé 8 Year Old, Cadenhead’s (ditto)

2) H by Hines
VSOP (Gabriel & Associes Grande Champagne)

3) Gabriel &
Associes Grande Champagne (H by Hines VSOP)

Maar
zoals reeds gezegd, had Jeroen nog een toetje bij, waar we gretig van gesmuld
hebben. En omdat SV uit La Douce France hem 91 punten

Bowmore 17 Year Old 1996 The
Whisky Agency ‘Faces’, Refil Bourbon, 52,7%, 307 bts

Kleur:
stro

Neur:
citrus en martieme elementen, maar met een geweldig assig kantje

Smaak:
krachtig en kruidig, assen en citrus en wat tropisch fruit

Finish:
lang en rokerig, met een bitter randje op het eind

Moeilijk
te vinden, maar echt geweldig! Bedankt, Jeroen!

En
ook onze vrijpostige en vrijgevige Foamy had weer iets in de aanbieding, wat we
niet afsloegen.

Strathmill 21 Year Old 1991 Asta
Morris, 50,3%, 239 bts

Kleur:
oud goud

Neus:
natte bladeren, zoethout, drop, marsepein, thee, bruine suiker, bessen,
chocolade en nougat

Smaak:
romig en zeer fruitig met bananen en grassen en vers gebak

Finish:
lang en zoet

Zeker
niet slecht, maar wat mij betreft één van de mindere AM-bottelingen. Maar ja,
Strathmill en ik zijn geen al te dikke maatjes. Dit profiel ligt mij gewoon
niet. Of was mijn palate al naar de knoppen na al het voorgaande? Wie zal het
zeggen?

En
vlak voordat we afscheid namen van elkaar kregen we nog een straf verhaal te
horen van Jeroen. De Amerikaanse authoriteiten hadden hem namelijk op de
vingers getikt voor het feit dat hij rum uit Cuba te koop aanbood op zijn site
en dat potentieel Amerikaanse klanten die zouden kunnen aanschaffen, wat
natuurlijk een inbreuk is op het embargo. Om niet in de problemen te komen (en
van hun gezeik af te zijn), besloot Jeroen die ene fles dan maar van zijn site
te halen en te samplen. En we gingen allemaal naar huis met zo’n sample. Dat
gaat extra smaken, denk ik zo.

Laat
ik besluiten door te zeggen dat het een zeer interessante en zeker ook
leerrijke avond was, maar dat ik geen cognacdrinker zal worden, ook niet na het
betere werk van vanavond. Maar wat hebben we ons geamuseerd, zeg. Zelden zo
gelachen (ook als was ik regelmatig het mikpunt van de goed bedoelde spot –
Auchentoshan, Star Wars ga zo maar door). Nu de lange zomer (?) tegemoet en we
zien elkaar weer bij de start van het nieuwe seizoen.

May the Malt be with you!

Afgelopen
donderdag, 19 juni, trokken we al voor de 5e keer naar het verre
Veldegem op uitnodiging van Reza, voor een leuke (zij het zoals gewoontegetrouw
luidrichtige) tasting. Het thema voor deze vijfde sessie was Peaty Party
(non-Islay). Ja, de dames en heren uit Veldegem houden wel van gerookt
spul. Na de zeer geslaagde Tour of Islay enkele maanden terug, wilden ze meer
van dattum, maar toch net iets anders.

De line-up was deze:

1. Yoichi 10 Year Old (Japan) – 45%
2. Ledaig 7 Year Old 2005 Creative Whisky Company (Islands) – 45,8%
3. Benromach Peat Smoke (Speyside) –
   46%
4. Highland Park
   1989 Malts of Scotland
   (Islands) – 53,2%
5. Cooley 13 Year
   Old 1999 The Whisky Mercenary (Ireland) – 51,4%
6. Springbank 12 Year Old Calvados Finish (Campbeltown) – 53%
7. Longrow 11 Year
   Old Rundlets & Kilderkins (Campbeltown) – 51,7%

Hoewel
we de Yoichi al een keertje geproefd hadden, tijdens de eerste initiatietasting
twee jaar terug, was het een welkom weerzien en ideaal aperitiefje om de
debatten mee te openen. Algemene hilariteit bij het uitspreken van de naam
Masetaka Taketsuru, natuurlijk. De Ledaig was een jong en stevig beestje dat
niet bij iedereen op bijval kon rekenen, hoewel hij toch in mijn persoonlijke
tot drie zat. De Benromach deed het stukken beter, volgens de groep, maar is
dan ook een heel ander profiel. Met de Highland Park sloten we het eerste deel
af, een dijk van een whisky.

Na
een korte pauze vlogen we er meteen weer in met de heerlijke Cooley van Jurgen
Vroomans, aka The Whisky Mercenary alvorens de apotheose aan te vatten met twee
heerlijke Campbeltowners. De Springbank 12 Calvados werd door vele beschouwd
als de meest complexe uit de line-up, maar de geweldige Longrow 11 Rundlets
& Kilderkins deed aan sommige tafels de stilte (eindelijk) neerdalen. Ook
werd er genoten van een aantal hapjes, door Reza aangeboden. Kleine heerlijke
tapas die perfect pasten bij de line-up.

Alvorens
aan ons toetje te beginnen – ja, we hadden nog een verrassing bij – werd door
middel van handopsteking een eindklassement opgesteld dat er als volgt uitzag:

1. Longrow (42
   punten)
2. Springbank (40
   punten)
3. Highland Park
   (29 punten)
4. Benromach
5. Yoichi
6. Cooley
7. Ledaig

Als
afsluiter en toemaatje serveerden we nog de Dalmore Single Cask Asta Morris for
the Bonding Dram, die nadien (terecht) vlot van de hand ging.

De
glazen waren nog niet afgeruimd of we werden al gevraagd wat we in oktober
zouden schenken. Met welke line-up gingen we ze de volgende keer verrassen? De
meeste stemmen gingen op om eens een Peatus Maximus te proberen. Ons advies: be
careful what you wish for! We gaan die uitdaging graag aan.

Bedankt,
Reza, voor alweer een geweldige avond.

Chivas
Regal is één van ‘s werelds best verkopende blends. Ze positioneren zich in de
markt als een premium blend, zeker geen bottom
shelf. En dat heeft hen geen windeieren gelegd.

Chivas
begon, zoals zovelen in die beginperiode, als kruidenier op de hoek van de
straat. Net als Johnnie Walker en consoorten begon hij op een bepaald moment
zelf whisky te blenden en te verkopen. Chivas onderscheidde zich door het feit
dat hun blend whisky bevatte die 12 jaar had gerijpt (bij de meeste collega’s
was de blend een pak jonger). Een legende was geboren.

In
jaren die volgden hebben velen Chivas trachten te kopiëren, om een graantje mee
te pikken van hun succes. De bedoeling van deze avond was om een aantal van die
lookalikes naast het origineel te zetten en eens te kijken of ze niet alleen
qua uiterlijk, maar ook qua whisky konden wedijveren.

Hoewel
de whisky in vele gevallen niet groots was (hey, het zijn tenslotte stuk voor
stuk easy drinking blends, dat wisten
we op voorhand), waren er toch een paar verrassingen te ontdekken. En het is
altijd leuk om kennis te maken met flessen die niet meer te vinden zijn. Zo
drink je toch ook een klein beetje liquid
history.

Een korte impressie.

Chivas Regal 12 Year Old (b 2013)
40%

Neus: zoet en zacht op appel, amandelen en
appelsienschil

Smaak: bitterzoet met een hint van chocolade,
kruidenthee, hout

Finish: kort op groene tannine

Comment: premium blend? Tja.

79/100

Chivas Regal 12 Year Old (b
1980s) 43%

Neus:
citrus, mandarijntjes uit blik, toefje rook

Smaak:
citrus opnieuw, maar eerder scherp en kruidig, lang niet zo goed als de neus

Finish:
middellang en kruidig

Comment: de neus begon zeer goed, maar op het palate
ging het grondig fout.

76/100

Gold Label 12 Year Old (b 1980s)
40%

Neus:
OBE en nog geen klein beetje. Dan wat wit fruit, chocolade, gember, gezouten
nootjes, rook

Smaak:
zacht en granis op nougat, iets metaalachtigs en tannine.

Finish:
Middellang op kruiden uit blik.

Comment: Op het backlabel pronkt Burn Stewart &
Co, alsook Mario Rossi als importeur, de grootvader van Fabio Rossi, die
momenteel de sterke man achter de bottelaar Wilson & Morgan is.

80/100

Oldmoor Special 12 Year Old (b
1980s) 40%

Neus:
Ah, dat lijkt er meer op. Sigarendoosje, tabak, maar vooral meloen en een
karrenvracht aan kiwi

Smaak:
Romig en kruidig op toffee en peper, licht floraal

Finish:
lang, fruitig en zacht

Comment:
een mooie ouwe blend, die vlotjes over zijn ‘voorbeeld’ van Chivas gaat

82/100

Maison
de la Truffe 12 Year Old (b 1980s) 40%

Neus:
fruitig en bloemig, graankoekjes en noten

Smaak:
zacht en weinig complex, op heidekruid en wit fruit

Finish:
lang en zoet

Comment:
tout sauf la truffe, zoals
tafelgenoot Stefaan het schertsend omschreef

80/100

Desmond & Duff 12 Year Old (b
1980s) 43%

Neus:
kruidige neus met flink wat sherry in de vorm van rozijnen en pruimen

Smaak:
karamel en kruidnagel gaan vooraf aan violetjes en donker fruit

Finish:
kruidig op lichte rook, vol en lang

Comment: nogal aggressief bij aanzet, maar ontwikkeld
mooi en is mijn favoriet van de avond

83/100

Glenlogie Blended Scotch (b 1980s) 40%

Neus: beetje rook, kruisbessen, nougat, vernis en
koffiedik – vreemde combinatie die niet werkt

Smaak: scherp op asbak en aquarium (ahem) met teveel
scherpe kantjes, beetje praliné

Finish: veel te lang…

Comment: deze was ronduit vies, wat mij betreft

65/100

Golden Dogs Fine Old Scotch (b 1970s)
40%

Neus:
Poire William (het drankje, niet de vrucht), spirity, evolueet naar plasticine
en ecoline

Smaak:
zeer spirity op perenlikeur uit blik

Finish:
middellang

Comment: verschrikkelijke fles met al even
verschrikkelijke inhoud

78/100

Bonnie Clyde 5 Year Old Supreme
Very Old Light Blended Scotch (b 1980s) 43%

Neus:
Spirity met een beetje toffee, banaan en koriander

Smaak:
metalig, scherp en granig

Finish:
een toefje rook, maar het kalf is al lang verdronken.

Comment: voor de Zuid-Afrikaanse markt, ocharme

78/100

Chivas Regal 21 Year Old Royal
Salute (b 2011) 40%

Neus:
melkchocolade en appels, goed verwoven en integer, hint van thee en zilt

Smaak:
olieachtig waarbij zoet en zout H2H gaan, maar hij haalt de belofte van de neus
niet

Finish:
kort en zoet en zelfs wat grappa-achtig

Comment:
hier had ik veel, maar dan ook veeeeeeeeel meer van verwacht, zeker voor die
prijs.

79/100

Wat
dus opvalt is dat er, zelfs na dertig jaar flesrijping (whisky chemisch inert
mijn gat!), nog steeds leuke drams uit die flessen geschonken konden worden én
dat ze bovendien de ‘originele’ Chivas Regal in sommige gevallen vlotjes
overtreffen. Hoe komt het dan dat Oldmoor en Desmond & Duff dan geen
kanonnen geworden zijn? Marketing? Bad press? Wie zal het zeggen.

Als
toetje schonk Jeroen nog de Dalmore Single Cask for The Bonding Dram, die –
volledig volgens de verwachtingen – bij iedereen in de smaak viel.

En
dat de whiskywereld een dorp geworden is dankzij de sociale media, werd bewezen
door het feit dat een Canadese online whiskybuddy me liet kennismaken met een
Californische vriendin van ‘m, die dan contact met me nam om deze tasting te
kunnen meemaken. Pam was onder de indruk van de avond. Ik was onder de indruk
van haar enthusiasme. Ik denk dat we er een vaste klant bij hebben voor de
tastings in Gent. Toffe madam.

Thanks, Pam, for joining our pitiful little band of drammers. We were honoured
to make your acquaintance and will enjoy staying in touch and having a couple
more drams with you in the future!

Ook
een dikke merci aan Bart, want het merendeel van de flessen kwam uit zijn
verzameling. En een proficiat aan Jeroen, die de hele avond in het Engels – of
iets dat daarvoor moet doorgaan – presenteerde. De whisky was niet geweldig,
maar zoals ik al in het begin zei, dat wisten we op voorhand en was ook niet de
bedoeling van de avond. Ik heb mij geweldig geamuseerd.

May the Malt be with you!

Donderdag 23 mei was Den Enghel te Gent de place to be om nader kennis te maken met
de kleinste en jongste distilleerderij op Islay: Kilchoman. Het eerste vat werd gevuld op 14 december 2005, dus hebben ze nog geen
grote portfolio of lang gerijpte whisky. Hun output is ocharme 140.000 liter.
Ze maken twee stijlen: licht geturfd en zwaar geturfd. De zoon van oprichter
Anthony Wills, de spraakwaterval James, was de gastheer van wat een bijzonder
leuke en lekkere avond zou worden.

We staken van wal met de tweede release van de 100%
Islay, die zijn naam ontleent aan het feit dat hij van korrel tot borrel op het
eiland werd gemaakt met locale ingrediënten. Daarna volgden het vlaggenschip
Machir Bay, de enige volledig op sherry gerijpte Loch Gorm, twee bourbon single
cask releases, één sherry single cask release en tot slot nog wat Concerto new
make.

Hieronder volgt een korte impressie van wat we
geproefd hebben.

Kilchoman 100% Islay Second Release, 3yo, 50% ABV

Kleur: zonlicht
Neus: fris en fruiting met perenlikeur, limoensap en een farmy toets

Smaak: ditto met zachte turf en flink wat pepers, maar
vooral veel citrus

Finish: Middellang, kruidig en rokerig met een zilt
randje

83/100

Kilchoman Machir Bay, bottled 2013, 4yo, 46% ABV

Kleur: zonlicht
Neus: limoen, ananas, bijna tropisch met slechts een heel klein beetje turf

Smaak: zachte mix van licht tropisch fruit, vanille,
peper en flink wat turf, veel meer dan op de neus

Finish: Middellang, fruitig en kruidig met een druppeltje
ansjovisolie
Commentaar: de sherry in de mix (zo’n 30%) zorgt voor een mooie tropische toets

84/100

Kilchoman Loch Gorm, 5yo, 46% ABV

Kleur: brons
Neus: donker fruit (rozijnen, vooral), chocolade, noten en kruiden

Smaak: zijdezachte mix van turf en sherry en
kruidnagel

Finish: lang, kruidig met een perfecte balans
Commentaar: zeer romige en mondvullende dram – like!

86/100

De bourbonvaten die Kilchoman gebruikt zijn afkomstig
van de Buffalo Trace distilleerderij. Over de sherryvaten was James nogal
geheimzinnig (of ik heb hem niet goed begrepen, dat kan ook). Het graan dat ze
verbouwen op de Rockhill Farm is van de Publican-variëteit, ideaal op Islay
omwille van de korte stengel. Graan met een lange stengel zou immers de zware
wind op Islay niet overleven.

De fermentatietijd is maar liefst 100 uur en de middle
cut is heel klein, genomen tussen 72% en 68%. Voordat die spirit op vat gaat
wordt hij versneden naar de industriestandaard van 63;5%. Rijpen gebeurt in
dunnage warehouses, maximaal 3 hoog.

Kilchoman Single Cask Release Bourbon 2007/2012, cask 390/2007, 60,9%
ABV

Kleur: zonlicht
Neus: zachte turf, marsepein, vanille, citrus, eucalyptus, wordt hoe langer hoe
zoeter

Smaak: zoet met heel wat turf en peper en een
tikkeltje munt

Finish: heel lang en heel geturfd
Commentaar: beetje een beest

84/100

Kilchoman Single Cask Release Bourbon 2008/2012, cask 390/2008, 60,5%
ABV

Kleur: zonlicht
Neus: amandelen, munt, vanille, appelgebak met yoghurt, turf, munt en
bloemsuiker

Smaak: wordt plots heel maritiem met stokvis,
olijfolie, turf en peper die het witte en gele fruit ondersteund

Finish: zeer lang en zeer zacht met een streepje eik
Commentaar: een complexe beauty en de winnaar van de avond voor me (prima
zwemmer, ook)

87/100

Kilchoman Single Cask Release Sherry 2007/2012, cask 455/2007, 59,3% ABV

Kleur: brons
Neus: hint van rubber en miso soep, gerookte ham, walnoten, rozijnen en rook

Smaak: flinke battle tussen sherry en turf, gekonfijt
fruit, kruidnagel en zoethout

Finish: lang en ‘vlezig’ met zoethout op het sterfbed

Commentaar: Kilchoman Umami, maar een beetje te
extreem voor mij.

82/100

Wie mij een beetje kent, weet dat ik naast een
voorliefde voor Auchentoshan ook een zwak heb voor new make. Ik ben van mening
dat de spirit dikwijls al veel zegt over de whisky die het later zal
voortbrengen, ondanks het feit dat vele new makes op elkaar lijken. Dat was bij
deze niet anders.

James had new make bij die gestookt was op 6 mei, dus
zo’n drie weken voordat we hem aan de lippen konden zetten. Hij was gemaakt van
de gerstvariëteit Concerto, die ik nog niet geproefd had.

Kilchoman Concerto New Make Spirit, 68% ABV

Kleur: doorschijnend (doh!)
Neus: heel clean en fruitig, amper turf waar te nemen, perensiroop, gekookte
bloemkool en een zilt kantje

Smaak: heet, uiteraard, maar zeer vol en rijk, zoet en
nu toch flink geturfd maar bovenal bijzonder romig

Finish: van hier tot aan de maan en terug

Commentaar: zeer clean en zeer romig, ronduit geweldig
voor embryonale whisky

82/100

Hoewel alle whisky zeer jong is, valt hij me toch
bijzonder goed in de smaak. Mijn scores (voor wat het waard is) liggen tussen
de 82 en de 87. Dat kan tellen voor zulke jonge beestjes. Ik kan me dan ook
voorstellen dat deze whisky goed tot zeer goed zal scoren eens hij een
respectabele leeftijd bereikt heeft. Als je weet dat ze jaarlijks slechts 20 à
30% van hun productie verkopen, ligt er dus wel één en ander te slapen voor
later. Good things come to those who wait, zegt het spreekwoord. In het geval van Kilchoman ben ik
overtuigd dat het van toepassing is.

Het enige punt van kritiek vind ik de prijs. Immers,
de Machir Bay, de standaard zeg maar, kost 45 EUR, wat niet bepaald weinig is
voor een whisky van amper 4 jaar. De 100% Islay, die zo mogelijks nog jonger
is, kost al makkelijk de helft meer. Hoewel ik weg was van de Single Cask
Release Bourbon 2008 (de jongste dus), kon ik het niet over mijn hart krijgen
hier meer dan 80 EUR voor op te hoesten. Mocht prijs geen rol spelen, dan was
Kilchoman zeker een whisky die ik met plezier aan mijn cabinet zou toevoegen.

Nu was ik al zeer tevreden dat The Bonding Dram de kans gaf om voor een prikje deze heerlijke Islay whisky te
proeven. Het was weer geweldig, niet in
het minst om de verhalen van James Wills te aanhoren in dat heerlijke Schotse
accent.

May the Malt be with you!

Een select (?) groepje whiskyvrienden werd door Jeroen
van The Bonding Dram uitgenodigd voor het sample van vier whisky’s. Bedoeling
was de volgende botteling te selecteren. Een opdracht die we met veel gusto
aanvingen, hoewel het geen makkelijke opdracht was.

Dit waren mijn bevindingen.

Sample 1

Kleur: witte wijn

Neus: citrus, licht gekruid, citroengras, hint van
vers afgereden gras, met water hint van noten en speculoos.

Smaak: zacht en olieachtig, peper, citrus en gras
opnieuw dat met water naar hooi evolueert.

Finish: middellang, maar aan de bittere kant.

Hij eindigde laatste voor bijna de hele groep.

Sample 2

Kleur: vol goud

Neus: kruisbessen, amandelen, netels, citrus,
zoethout, borstbollen, tannine

Smaak: beetje vuil met wat rubber, donker fruit en
bessen, plakt aan het verhemelte

Finish: kort op tannine

Deze was al stukken beter en het overwegen waard om te
bottelen, maar de twee beste moesten nog komen.

Sample 3

Kleur: vol goud

Neus: Ha, zoet op koffie, toffee, beetje bourbon,
marshmallow, chocolade, maar ook vernis en dennenappels. Mooie ontwikkeling.

Smaak: Romig, kruidig (nootmuskaat, kruidnagel) en
zoet op agrum (Fanta!)

Finish: Kort en zoet met wat drogende eik.

Zeer mooie whisky en wat mij betreft (en mij niet
alleen, zo bleek achteraf) de winnaar van de avond. Helaas blijkt deze ook aan
de dure kant te zijn. Dejuu.

Sample 4

Kleur: koper

Neus: donker fruit, hoestsiroop, een zuurtje,
chocolade en zelfs wat oxo. Zeer aantrekkelijk.

Smaak: vol op karamel, mout met een toefje zilt.

Finish: middellang en zoet, maar wel zeer kruidig.

Bijna, maar net niet, ex aequo met sample drie, maar
zeker bottelwaardig en bovendien, zo bleek, zijn prijs meer dan waar. Dit gaat
hem wellicht worden, maar uiteindelijk zal Jeroen de knoop moeten doorhakken,
natuurlijk.

Het leuke aan deze bijeenkomst was dat Inge zoals
vanouds heerlijke pralines had meegebracht, uiteraard gemaakt met chocolade,
maar dat we bovendien hadden afgesproken allemaal een fles whisky mee te
brengen. Gesloten of open, duur of niet, nieuw of oud, het maakte allemaal niet
uit. We lieten ons verrassen. En neen, ik nam eens geen Auchentoshan mee. Dat
deed Benny, de onverlaat! Ik moet zeggen, er zaten serieuze pareltjes tussen.
Dit is wat ik op de avond zelf nog proefde:

1. Balblair 20 Year Old 1990/2010 Bladnoch Forum Sherry Butt 166

2. Auchentoshan Three Wood (old bottle) – ik kon het niet laten

3. Glenmorangie 13 Year Old 1993 SMWS 125.4

4. Elijah Craig 18 Year Old 1991/2010 single barrel 34120

5. Drambuie Liqueur (bottled 80’s)

Maar ik nam, uiteraard met toestemming, een sample mee
van de 20 andere flessen om later, in mijn ‘whiskybasement’ te wikken en te
wegen.

Wat een gezellige afsluiter van een bijzonder goed
gevulde (met whisky dan toch) vrije dag. Tijd om de lever een paar dagen rust
te gunnen.

Donderdag 9 mei had ik de dag vrijaf, dus geen enkel
excuus om het Festival van de Onafhankelijke Bottelaars niet te bezoeken.
Gewapend met camera, notitieboekje en een twintigtal sampleflesjes (immers,
hoeveel kan je echt proeven op zo’n festival?) liet ik mij door Dearly Beloved
afzetten aan de prachtige Abdij van Geraardsbergen, die het prachtige decor
vormde voor het festival.

Het festival was verdeeld over twee zaaltjes op de
bovenverdieping van de abdij, met daar tussen een kleine ruimte waar je even op
adem kon komen en een goed glas water nuttigen. Voor sommigen was dit echt wel
nodig. Maar ik dwaal af.

Ik wilde wel eens nader kennis maken met een aantal
van die bottelaars, waarvan geweten is dat zij regelmatig pareltjes op de markt
brengen. Het was fijn een babbeltje te kunnen slaan met Bart Heggerick van
Whisky Import Belux (First Cask, Berry Bros & Rudd, Creative Whisky
Company, …), Max Righi van Whisky Antique (Silver Seal), Eric Molenaar van
Kintra whisky (Kintra, The Golden Cask), de heren van de zopas opgestarte
bottelaar Brachadair (met een zeer lekkere Braeval), Iain en Frances van A.D.
Rattray, Eric Vermeire van Whisky Warehouse (Gordon & Macphail, …), Jürgen
Vromans van The Whisky Mercenary, alsook de vertegenwoordigers van Malts of
Scotland, Samaroli, Scott’s Selection, Tom Skowronek en Dirk Verleysen van Anam
na h-Alba, Michiel en Mireille van The Green Man in Oostende, de jongens van
Liquid Sun en natuurlijk, alle bekende en minder bekende gezichten die je op
zo’n festival tegen het lijf loopt.

Ik kreeg ze zelfs zo ver om een klein interviewtje
voor een Whisky Rambling te doen. En ze kweten zich zeer goed van hun taak.
Groot was dan ook mijn frustratie toen ik bij thuiskomst moest vaststellen dat
de batterijen van de microfoon (vooraf getest, echt waar) het blijkbaar hadden
begeven en ik bijgevolg geen geluid heb voor mijn rambling. Grrrr… dat wordt
improviseren. Maar de video komt er hoe dan ook, want dat had ik de
standhouders beloofd. Bij deze mijn welgemeende excuses.

Het systeem van de jetons om drams te kopen werkte
prima en niemand maakte er een probleem van om de whisky in een sample flesje
te gieten (waarvoor dank, dat is al wel eens anders geweest!). Jurgen, de
eigenaar van het Whiskyhuis in Zottegem en de bezieler van dit festival, had de
organisatie stevig in de hand. Ik zag hem regelmatig over en weer lopen om
allerlei te regelen, maar hij was de rust zelve.

Enkele van de leuke dingen die ik geproefd heb:

1. Cooley 12 Year Old 1999/2012 Kintra Whisky 49,6%

2. Braeval 21 Year Old 1991/2013 Brachadair 53,1%

3. Glen Garioch 23 Year Old 1990/2013 Samaroli cask 5874 45%

4. Auchentoshan 22 Year Old 1990/2013 A.D.Rattray cask 17288 55,10%

5. Bank Note 5 Year Old Blended Scotch Whisky 43%

6. Ledaig 7 Year Old 2005/2013 First Cask cask 8000049 62,1%

7. Glenallachie 12 Year Old 1999/2012 Gordon & Macphail Connoisseurs
Choice 43%

8. Mortlach 15 Year Old 1997/2013 First Cask cask 7195 55,9%

9. Clynelish 28 Year Old 1982/2010 Silver Seal 46,4%

10. Glenlivet 24 Year Old 1976/2000 La Maison du Whisky sherry butt 5529 45%

Daarnaast nam ik nog een twintigtal samples mee die ik
in de komende weken en maanden met veel plezier aan de lippen zal zetten,
terugdenken aan deze zeer geslaagde namiddag!

Ik blokkeer alvast mijn agenda voor de volgende
editie, want dit festival was klein, maar zeer gezellig van sfeer, decor en
organisatie.

Proficiat, Jurgen!

Het
WijnAtelier in Kalken was voor de tweede keer het decor voor de ludieke
whiskyquiz Qwhizky. Deze keer streden negen ploegen om de eer (en het mooie
prijzenpakket), zijnde Maltlovers, Dram-A, Peatje Turf, The Black Sheep, The
Bonding Bastards, Dramit, Single Malt Waasland, Maltclan en de Wee Drammers.
Single Malt Waasland was de te kloppen ploeg, want zij wonnen de vorige editie.

De
formule was slechts licht gewijzigd. Vijf ronden met telkens tien vragen en één
joker in te zetten naar keuze om je punten te verdubbelen. Maar de mystery
dram die aan het begin van elke ronde werd geschonken bracht deze keer maar
5 extra punten op (in plaats van 10). Hoewel dat voor sommigen nog steeds te
veel was. Misschien iets om volgend jaar opnieuw onder de loep te nemen.

Hoe
dan ook, de quiz kende dit jaar deze onderwerpen:

Ronde
1: Whisky en Cultuur

Ronde
2: Whisky People

Ronde
3: Distilleerderijen

Ronde
4: Speciale Bottelingen

Ronde
5: Wereldse Whisky Weetjes

Ronde
1 bleek al onmiddellijk niet de gemakkelijkste. Zo kon zich niemand herinneren
dat Superman in de bar van Metropolis aan een fles Johnnie Walker Red Label zit
te lurken tijdens zijn donkere periode. Om maar iets te noemen. De mystery
dram, de Auchentoshan
Heartwood, werd wel door 4 ploegen geraden.

Ronde
2 over whisky people leverde zeer uiteenlopende resultaten op. Iedereen kende
Jim Murray and Bert Bruyneel (we rekenden ‘Zotte Bert’ ook goed), maar Rachel
Barrie en Dominic Roskrow waren minder bekend. Verrassend genoeg kende niet
iedereen Richard Patterson, terwijl we van mening waren dat dit de weggever van
de ronde was. Zo zie je maar. De mystery dram was een moeilijke en werd slechts
één keer geraden (en de ploeg gaf ruiterlijk toe dat het een gok was). Het was
de ‘klimaatdram’ Twenty Twenty die in 2009
in Copenhagen werd geschonken aan de wereldleiders.

Ronde
3 is de ronde waarin de meeste punten werden gescoord. Dat hoeft niet te
verbazen, me dunkt. Maar liefst vier ploegen zetten hun joker in. Het leuke was
dat er geen foto’s van distilleerderijen werden getoond, maar louter een
close-up van de kurk van een whiskyfles. Het is eens wat anders. Drie ploegen
legden hier een foutloos parcours af. De mystery dram werd echter maar twee
keer geraden. Het betrof de geweldige Bowmore 21 Year Old
1989 for QV.ID.

Na
een korte pauze was het tijd voor ronde 4 Speciale Bottelingen, traditioneel de
moeilijkste ronde. De scores waren dan ook navenant. Maar de hilariteit die
onstond bij het onthullen van de mystery dram was geweldig. Uit het lijstje van
bourbons waaruit men kon kiezen werden Jim Beam, Evan Williams, AH Hirsh en
vooral Woodford Reserve gretig vernoemd, maar het was de onvolprezen (grapje!) Jack Daniel’s Old No. 7. Misschien
dan toch niet zo slecht als menig apostel verkondigt?

De
laatste ronde is een mengeling van vragen en draagt daarom de naam Wereldse
Whisky Weetjes. Dit kan echt alle kanten op. En dat deed het ook. Ze bevatte
tevens mijn persoonlijke favoriete vraag: welke distilleerderij op Islay
experimenteert men een ongeturfde mout om een whisky te stoken die Ardenstiel
heet en gebruikt wordt in de blend Teacher’s? Slechts één team wist dat het
Laphroaig was. Toegegeven, dat was een hele moeilijke. De mysterie dram werd
één keer echt herkend en één keer goed gegokt, zo blijkt. Het was de geweldige Park Lane Old Blended, gebotteld
in 1963. Zeg niet dat we op onze Qwizky bocht schenken!

De
eindstand was nog een verrassing, met Single Malt Waasland die uit de top drie
duikelde en nieuwkomers Maltlovers die de derde plek pakken door een sterke
vijfde ronde. Een dikke proficiat aan alle deelnemers, maar toch in het
bijzonder aan de top drie van deze editie.

1. The
   Bonding Bastards
2. Dramit
3. Maltlovers

De
winnaars waren bovendien maar met z’n drieën, wat betekende dat er een
hoofdprijs (een geweldige Clynelish 15 Year Old 1997 MoS for Whisky
Live Spa) op overschot was. Bart, Pieter en Jeroen besloten die
dan maar meteen open te trekken en iedereen een drammetje te schenken, wat op
veel bijval kon rekenen.

Feedback
leerde dat het een leuke quiz was, maar wel een tikkeltje moeilijker dan vorig
jaar. De organisatie verliep vlekkeloos, waarvoor ik graag Niek, Ilse en mijn
vrouwtje Sofie wil bedanken.

Bedankt
ook aan alle enthousiaste ploegen. We kijken er naar uit jullie volgend jaar
opnieuw te mogen begroeten op Qwhizky III. Blokkeer alvast vrijdag 25 april 2014 in uw agenda.

May the Quiz be with you.

Ik heb me al een paar keer laten vertellen dat whisky
en chocolade een perfect huwelijk is. Zelf was ik daar nog niet van overtuigd.
Daarom was afgelopen donderdag 11 april een unieke gelegenheid om de proef op
de som te nemen. Immers, Bart Heggerick van Whisky Import Belux en Evert-Jan De
Kort van Choqoa.com hadden de handen in elkaar geslagen om een ‘battle of the
bars’ te leiden, onder het goedkeurende oog van Jeroen van The Bonding Dram,
die zich deze avond beperkte tot het breken van de repen chocolade…

Het opzet zag er eenvoudiger uit dan het eigenlijk
was. Bart en Inge, culinaire betweters (in de letterlijke betekenis, dus, ze
weten het echt beter) hadden voor elke whisky twee repen origins chocolate uitgekozen. Geen supermarkt chocolade dus. Of
zoals Evert-Jan het zelfs omschreef: ‘de Belgische chocolade is voor
wereldchocolade wat Johnnie Walker is voor whisky’. De teneur was onmiddellijk
gezet. Bedoeling was om via stemming nadien te beslissen welke chocolade het
best paste bij de geschonken whisky.

Hieronder volgt een korte impressie van de
combinaties. Enjoy!

1. Speyside 15 Year Old 1996/2012, Carn Mor Strictly Limited, 46% ABV, 770
bts (1 cask)

a. Grenada Chocolate Company, Organic Dark Chocolate 60% cacao

b. Pacari Los Rios, Ecuadorian Organic Chocolate, 72% cacao

Dit is trouwens mijn eerste whisky van de Speyside
distillery! Ik kreeg een vettige neus met veel rode bessen, marsepein en wat
peperkoek. Op het palate vond ik de whisky donker, maar fris met een lange
afdronk. Voor mij was de tweede chocolade de lekkerste, maar vond ik de eerste
beter combineren met het rode fruit van de whisky.

2. Glen Moray 17 Year Old 1995/2012, Carn Mor Strictly Limited, 46% ABV,
670 bts (2 casks)

a. François Pralus, Equateur (Ecuador) Organic Chocolate, 75% cacao

b. Pacari Raw, Ecuadorian Organic Chocolate, 100% cacao

De neus van de Glen Moray was heel lekker op hooi,
witte chocolade en heide. Op het palate bleek deze lekker zoet op wit fruit met
een middellange, peperige afdronk. De Pacari Raw was gewoon te extreem voor
deze whisky (ik zou dit blink nooit chocolade benoemd hebben met zijn droge
zoethout en hints van pistachenoten), dus koos ik de eerste als beste
combinatie, hoewel die mijn whisky als het ware in een koffielikeur deed
veranderen.

3. Bunnahabhain 10 Old 2001/2012, Carn Mor Strictly Limited, 46% ABV, 785 bts (1 cask)

a. Original Beans, Beni Wild Harvest, Bolivia Wild Dark Chocolate 66% cacao

b. Duffy’s Star of Peru, Organic Chocolate, 70% cacao

Wat een lekkere Bunna! Heerlijke
zoetheid op de neus, bovenop de typische vettige zuurkool die ik altijd met
Bunnahabhain associeer. Rood fruit op een olieachtig palate, met een lange en
al even fruitige afdronk. De twee chocoladerepen waren echt nek aan nek wat mij
betreft, maar die van Bolivia was net iets smeuïger, waardoor hij net iets
beter bij de whisky paste.

4. Mortlach 16 Year Old 1996/2012, Carn Mor Strictly Limited, 46% ABV, 650
bts (2 casks)

a. Fresco 214, Prototype Chocolate 74% cacao

b. François Pralus, République Dominicaine Organic Chocolate, 75% cacao

Een grassige Mortlach met vers afgereden gras en
stekelbessen op de neus, zacht gekruid op het palate met bessen en appels, maar
een jammerlijk korte zoete finish. De eerste chocolade was bijzonder complex,
echt waar, met één en al rozijnen op het palate. Maar, en dat was zeker niet de
eerste keer vanavond, paste de tweede reep het beste bij de whisky.

5. Bowmore 11 Year Old 2001/2013, Carn Mor Strictly Limited, 46% ABV, 549
bts (2 casks)

a. Menakao Madagascar Dark Chocolate 72% cacao

b. Duffy’s Panama Tierra Oscura, Organic Chocolate, 72% cacao

Deze jonge Bowmore heeft nog een finish op PX sherry
gekregen, wat hem iets zoeter maakt. Vreemd genoeg kreeg ik naast zeewier en
turf ook gebakken eiwit! Vreemd en niet meteen mijn ding. Op het palate maakte
hij heel wat goed met krachtige turf, wit fruit en wat tarmac. De warme afdronk
was bijzonder lang. De chocolade uit Madagascar was een prima match, vond ik.

6. Bunnahabhain 15 Year Old 1997/2012, ‘Driftwood’, Wemyss Malts, 46% ABV, 374 bts

a. François Pralus, Madagascar Organic Chocolate, 75% cacao

b. Duffy’s Corazon del Ecuador, Fine Milk Chocolate, 43% cacao

Sinds kort zet Wemyss dus toch ook de naam van de
distilleerderij op haar labels. Deze Driftwood is een 15-jarige Bunna met een
zachte en romige neus op zeegeuren en een uitgedoofd haardvuur. Er zitten ook
enkele zalige stalgeuren aan. Zuurkool en rookworst op het palate, met heel wat
zoet fruit met een mooie lange afdronk. De melkchocolade van Duffy’s was een
beetje te zacht voor deze Driftwood, dus koos ik voor de Pralus uit Madagascar.

Hoewel ik het een leuk experiment vond, kan ik nog
altijd niet zeggen dat ik een believer ben
van de combinatie whisky & chocolade. Het is wat hit & miss in mijn opinie. Dat gezegd zijnde vond ik enkele van
die chocolades wel geweldig en nam ik meteen een paar repen mee naar huis.

Aan de andere kant moet ik ook onmiddellijk zeggen dat
ik de whisky’s ook geweldig vond. Vooral de Bunna, Mortlach en Driftwood (ook
Bunna) konden mij enorm bekoren.

Tot slot kregen we nog een dessertje aangeboden door
Bart. En wat voor één!

7. Dailuaine 20 Year Old 1992 Exclusive Malts, Creative Whisky Company,
Cask 3122, 51,7% ABV, 224 bts

Op de zoet neus krijg ik suikerspin, bubblegum,
perzik, appelsien en langzaam maar zeker evolueert hij richting nougat. Dat zet
zich door op het palate dat, ondanks het feit dat hier geen chocolade mee
gepaard ging, helemaal door nougat en melkchocolade beheerst wordt. De zoete
afdonk is lang en kruidig. Dit was voor mij de beste whisky van de avond.

Een dikke merci aan Dearly Beloved, Niek & Ilse en
alle andere aanwezigen, alsook Bart en Evert-Jan, die hier wederom een
bijzonder geslaagde avond van gemaakt hebben.

May the Malt be with you!

Zaterdag 30 maart sta ik de longen uit mijn lijf te schreeuwen op het voetbalterrein in Wetteren, want de U10 ploeg van Cercle Melle, waar mijn zoontje Kobe speelt, doet mee aan een tornooi. Ik schrik me dan ook een hoedje wanneer plots, uit het niets, mijn Hollandse whiskygabber Imanuel opduikt met een glimlach op zijn tronie die van oor tot oor reikt.

‘Wat doe jij hier, in godsnaam?’ Maar de almachtige had hier weinig mee te maken. Dearly Beloved des te meer. Zij had met Imanuel onder één hoedje gespeeld en ik werd willens nillens (nou, ja) in de auto gezet en ‘ontvoerd’ richting Nederland. Na een rit van drie uur parkeerden we aan een gezellige bed & breakfast in Alkmaar – en tot mijn schaamte was mijn kwartje nog niet gevallen.

Pas enkele minuten voordat we de Ridderstraat insloegen keek ik mijn makker vragend aan. ‘We gaan toch niet naar de Hielander bij Wullie?’ Een knipoog werd mijn deel. ‘Bingo, jongen!’

Wullie Macmorland, die bijna zo breed is als hij hoog is maar barst van de charme en goedgemutstheid, begroette ons zeer hartelijk. ‘Ah, Mark! Als ik iets lees van Auchentoshan zie ik jou altijd verschijnen,’ zegt hij met een flink accent. ‘Hier is jullie tafeltje’. Wat leuk: ik stapte binnen in de hoop de grootse Wullie de hand te drukken, maar HIJ herkent MIJ! Ik ben vereerd. We voelen ons direct op ons gemak in de Hielander, het enige échte Schotse restaurant in Nederland.

De menu bekijken we maar even, want de suggesties die Wullie ons doet klinken heerlijk en dus kiezen we die. Ondertussen schenkt Wullie ons een aperitiefje, de Singleton of Dufftown 15 Year Old. Ook wat de whisky betreft vertellen we hem dat we ons volledig zullen laten leiden. Immers, het is geweten dat Wullie een expert is op het matchen van whisky en food. Hij vraagt ons of we tweetjes of viertjes willen, daarmee polsend naar het feit of we drams van 2cl of 4cl zullen nuttigen. We kijken hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Is dat een strikvraag?’ denk ik bij mezelf. Nog voordat ik kan reageren knikt hij zelf al. ‘Viertjes, natuurlijk, what was I thinking?’.

Ik beken dat ik eigenlijk niet meer precies weet wat ons voorgerecht was, maar het was mooi kruidig en had wat weg van haggis in een worst, geserveerd met gekonfijte uit en sla en rode biet. Daarnaast een heerlijk zelfgebakken en kruidig warm broodje. Wullie serveerde daarbij de Longrow CV, die zeer mooi aanvulde.

Ondertussen kwam de sfeer er echt in, want een live bandje van drie sterk begon enkele Schotse nummers te brengen. Er zaten zelfs enkele meezingers tussen en de gasten lieten zich niet kennen. Ook wij niet natuurlijk. Voeten stampen, handen op de tafel drummen, we deden met plezier mee. Totdat het heerlijke lamsboutje verscheen. Dan werd het stil. Fantastisch zacht, eerst gekonfijt, dan gebraden, met een zalige mix van groentjes en gebakken aardappeltjes. Daarbij kwam een fruitige Craigellachie 11 Year Old 1998 The Ultimate. En gingen die twee goed samen, zeg! Bij wijze van experiment schonk Wullie ook nog een Auchentoshan 13 Year Old 1990 van Whisky Galore. En hoewel dit een dijk van een Toshan is (echt waar) deed hij het helemaal niet goed bij de lamsbout. ‘De zoete smaak van het vlees is te machtig voor de delicate Auchentoshan!’ laat Wullie ons weten. En gelijk heeft hij.

Na het hoofdgerecht heeft hij nog een Auchentoshan voor me, namelijk de Wemyss Lemon Sorbet 1998. Heerlijke Auchentoshan, neem dat van me aan. Ik weet dat ik bevooroordeeld ben, maar Wullie is dat ongetwijfeld niet en vond het één van de beste Toshan die hij al geproefd had.

Het heerlijke dessert dat bestond uit een gebakje met karamelsaus en toffee-ijs werd zonder whisky geserveerd. Er kwam wel een bijzonder sterke en licht bittere espresso aan te pas. Ondertussen bleef Wullie zelf maar over en weer lopen in zijn restaurant, dat helemaal volgeboekt was. Wullie maakt echt tijd voor zijn gasten en dat zien we graag.

Telkens wanneer hij ons tafeltje passeerde schonk hij een klein drammetje in. ‘Proeven!’ beval hij. Wij knikten gedwee en roken en proefden. ‘Lekker?’ wil hij weten, terwijl hij de fles achter zijn rug houdt. We proeven een stevige whisky die licht farmy is en barst van het citrusfruit. Trots haalt Wullie de fles tevoorschijn. Het is de Highland Park 17 Year Old Ben Nevis Club, een botteling voor zijn eigen Ben Nevis Club (die niets met de distilleerderij te maken heeft, maar haar naam ontleent aan een schilderij van Ben Nevis dat aan de muur hing tijdens het vinden van een naam voor de club). Een dijk van een HP en Manny begint vanzelfsprekend te kwijlen.

Maar Wullie heeft nog meer moois. Hij verrast ons met wat ik met opgetrokken wenkbrauwen niet anders kan dan omschrijven als een geweldige Edradour! Het is de Edradour 15 Year Old Ben Nevis Club, gebotteld voor de 15e verjaardag van de club en afgevuld van een first fill oloroso sherryvat.

‘Nou,’ moet Wullie gedacht hebben ‘als we dan toch bezig zijn…’ en prompt schenk hij ons opnieuw een clubbotteling uit 2007. ‘Hmmm, Campbeltown,’ mompel ik. Wullie knikt goedkeurend en zet de Springbank 10 Year Old 1997 Ben Nevis Club op tafel, gebotteld op 59%. Maar zeer drinkbaar, hoor. En hij kan water goed verdragen. Opnieuw een first fill olorosovat dat hints van cichorei en bouillon prijsgeeft.

De avond begint stilaan op zijn einde te lopen en de eerste klanten beginnen af te rekenen. Wullie passeert opnieuw onze tafel en geeft teken nog wat geduld te oefenen. ‘Ik wil jullie nog iets laten proeven’, knipoogt hij. Het eerst wat hij schenkt doet onze sokken twee keer op en neer gaan. Het drankje is doorschijnend. Ah, new make? Het blijkt te gaan om de Irish Knockeen Hills Poteen, die alle vocht uit onze mond trekt. Wat wil je met een ABV van 90%. Phew! Onmiddellijk daarna volgen nog twee Ierse poitin uit ongelabelde flesjes uit Wullie’s privé stash. Eén gemaakt van aardappel, één van gerst. Lekker, hoor!

Ondertussen zitten er nog maar vier tafeltjes na te praten bij hun koffie, maar Wullie gaat onverminderd voort. ‘Dit hebben jullie nog nooit geproefd en zullen jullie misschien ook nooit meer proeven!’ Ah, het mysterie. Maar zo fruitig en geweldig lekker, miljaarde, wat zou dat zijn? Het blijkt de bijzondere Hillside 25 Year Old 1971 Rare Malts te zijn. Hillside opereerde ooit ook nog onder de naam Glen Esk. Superwhisky op 62%. Hij had gelijk, dit hadden we nog nooit geproefd.

Nog twee tafeltjes, de onze incluis. Wullie zal nu wel willen afronden, denken we. Maar niet voordat hij ons een rondleiding geeft in zijn supergezellige restaurant. De Schotse prularia aan de muren zijn een feest voor het oog – heel leuk vonden we de schandpaal met de melding ‘for those who ask for ice or cola in their whisky’ – om maar te zwijgen van alle flessen die open staan. Een kleine duizend! Terwijl Imanuel en ik staan te kijken en te wijzen haalt Wullie nog een sampleflesje boven. ‘Deze is nog niet verkrijgbaar, maar zal binnenkort gebotteld worden’. Het blijkt te gaan om een single cask van de Bretoense distilleerderij Warenghem. We proeven de Amorik 10 Ans Millésime 2002 fût 3261 op een vatsterkte van 56,1%. Het sherryvat heeft zijn werk gedaan. Dit is een bijzonder lekkere Amorik. Iets om naar uit te kijken.

De tijd om de keet te sluiten is dan eindelijk aangebroken. We waren daar om 19u toegekomen en de klok stond ondertussen toch al rond 1u (en de zomertijd moest nog ingesteld worden die nacht!). Terwijl Mevrouw Macmorland onze rekening klaarstoomt schenkt Wullie ons nog een laatste drammetje in. Een single grain, dan nog. De Port Dundas 10 Year Old Cadenhead’s Authentic Collection, op een stevige 60,2%. Wat een mooie afsluiter.

Maar Wullie laat ons niet met lege handen vertrekken. Hij vult nog een klein heupflesje met de geweldige Dallas Dhu 23 Year Old 1979 Cadenhead’s Authentic Collection. ‘There you go, boys, a little nightcap!’ Bedankt, Wullie, voor het geweldige eten en de bijzondere whisky’s die we mochten proeven in The Hielander.

Gelukkig was de bed en breakfast niet ver, slechts 5 minuten stappen. We geraakten er zonder problemen (klinkt gek, maar je moet het in zijn context zien, natuurlijk). We sloten de avond af in schoonheid, met een geweldig mooie whisky van een teloor gegane maar waarschijnlijk binnenkort heropstartende distilleerderij.

Toen ik Imanuel vroeg waaraan ik deze fantastische verassing te danken had sprak hij ‘For dragging my ass to Tunisia and back’, verwijzend naar dat geweldige avontuur dat we in Tunesië beleefden in mei van vorig jaar. Imanuel, je had het niet moeten doen, maar ik ben blij dat je het gedaan hebt. Hartelijk bedankt!

The Hielander is een echte aanrader met een gepassioneerde chef, die ook elk jaar aan het roer staat van het Hielander Whisky Festival in Alkmaar. Hier komen we zeker nog terug!

The Hielander

Ridderstraat 15

NL-1811 BX Alkmaar

Tel +31 725.12.00.15.

hielander.booking@gmail.com

Afgelopen weekend was het opendeurdag bij Tasttoe Two, de whiskyshop uit Wondelgem. Aangezien het min of meer op de weg lag om met vrouw en zoon de sauna te bezoeken, besloten we even binnen te springen.

Het was toch even kijken. Want de shop ontbeert een uithangbord of flitsende neon aan de gevel en is gelegen in een villa. Ware het niet dat er een bordje voor de deur stond met de melding ‘whisky, wijn, cava, hier!’, we waren er zo voorbij gereden. Volgens Peter Van Rompaey, nieuwbakken vennoot in de zaak, is dat iets waar ze mee bezig zijn. Maar wie de shop kent, vind er natuurlijk zijn weg wel naartoe. Maar ik kan me voorstellen dat passanten niet vaak over de vloer komen. En dat is jammer!

Want de shop heeft een fantastische selectie whisky’s, maar ook wijnen, cavas, grappas, gins, rums en ga zo maar door. Karel en Peter hebben te allen tijde een heleboel flessen openstaan. En met heleboel bedoel ik echt wel meer dan 100 flessen. Je kan er dus naar hartenlust proeven (nou, ja, binnen de mate van het redelijke natuurlijk) alvorens te kopen. En hoewel er heel wat lekkers stond te blinken op tafel, had Peter voor mij een vier Auchentoshan klaargezet die ik nog niet geproefd had. Dat vond ik toch wel indrukwekkend. Ken uw cliënt, heet zoiets. We proefden achtereenvolgens:

– Auchentoshan 13 Year Old Duthies

– Auchentoshan 11 Year Old 1999 Duncan Taylor NC²

– Auchentoshan 12 Year Old 1997 Signatory Un-Chillfiltered

– Auchentoshan 14 Year Old 1997 Signatory Un-Chillfiltered

De 11-jarige Duncan Taylor kon mij matig bekoren, de 12-jarige Signatory stond daar maar net boven. Maar de 14-jarige van Signatory was al mooi rond en romig. De 13-jarige Duthies, daarentegen (die ik al in mijn verzameling heb, maar nog niet proefde) was de lekkerste van het kwartet. Pittig en romig.

Om ons bezoek af te ronden (en met een serieuze dram te eindigen, laat ik het maar zelf zeggen), schonk Peter me nog de nieuwe Longrow 11 Year Old 2001 Rundlets & Kilderkins. Wat een lekkere dram, zeg!

Tot slot spotte ik nog een fles die nog niet in mijn verzameling zit! De Auchentoshan 16 Year Old 1988 bottled exclusively for Belgium, cask 4445. Wel, wel, wel. 10% korting op de opendeurdag, zei u? Meepakken, die handel.

Bedankt, Peter, voor de warme ontvangst.

Tasttoe Two

Vroonstallestraat 5

9030 Wondelgem (bij Gent)

http://tasttoetwo.be

‘Je wordt maar één keer veertig’, dacht whiskybuddy Chris Lauriers (bekend van de Maltclan) en nodigde prompt een heleboel vrienden/kennissen/familie en professionals uit om af te zakken naar de gloednieuwe whiskybar ’t Parlement in Halle. Naast leden van de Maltclan, mama en papa, nonkels en tantes, zaten ook enkele whiskyprofs in de zaal. Eric Vermeire (de kersverse Whisky Ambassador of the Year), Jurgen Van de Wiele, Jan Beckers, Jeroen Moernaut, Stephan de Bolle en Geert De Bolle (geen familie) en nog een paar waarvan de naam me nu ontsnapt. Enfin, genoeg zwaar kaliber om Chris de daver op het lijf te jagen. Ik was dan ook vereerd dat ik, samen met nog een heleboel bekende gezichten, mij tot het select (yeah, right) groepje van vrienden mocht rekenen, want de line-up was niet te versmaden!

De sfeer zat er van in het begin al direct in. Het feit dat er wat tikfouten in het mooie programmaboekje geslopen waren, leidde meermaals tot algemene hilariteit. Of wat dacht u van een single cask Ladyburn met een yield van 3.000 flessen? Een 0 is snel te veel getypt. Of een Macallan op 181 flessen en toch uit fles 216 schenken. Ja, Chris had het niet onder de markt. Maar zijn whiskykeuze was grandioos, dat staat buiten kijf.

1) Lords ’87 Old Scotch Whisky, 40% ABV

Over deze oude blend, distilled & bottled by Scottish Lion Whisky Company en destijds ingevoerd door Smeets uit Hasselt, is weinig of niets bekend. Op de neus kreeg ik karamel, toffee, kandijsuiker, OBE, koffie en iets wat me aan likeur en cake deed denken. Op smaak kreeg ik siroop uit blik, guimauve, appelsien met een licht bittertje, dat zich doortrok op de relatief korte finish.

‘Spacecake’ 69/100.

2) Garneath 24 Year Old 1973/1998 Signatory Vintage, Bourbon Cask #393688, 218 bts, 56,8% ABV

Mooie fles ter ere van de 10e verjaardag van Andrew Symington’s bedrijfje. Deze Lowland single grain was bijzonder bleek. De neus barstte van de witte chocolade en kokosnoot. Nog wat banaan, ananas en vanille, besprenkeld met gember en bloemsuiker. Ondanks het hoge ABV zacht op de tong, weliswaar met een kleine bite van de peper), met toffee appels en kokosmelk. Behoeft geen water. De middellange finish was licht drogend van de eik en kruidig.

‘Bounty’ 84/100

3) Ladyburn 27 Year Old 1973/2000 OB, Bourbon Cask 3177, 300 bts, 50,4% ABV

Ladyburn is eerder zeldzaam, zoals u ongetwijfeld weet (of hier kan nalezen). Het was een single malt die in een Lowland graandistilleerderij werd gestookt, totdat die in 1975 dicht ging. De neus barstte van het fruit: appel, pruimen, mango, roze pompelmoes, Turks fruit, rumrozijnen en smoelpap. Op smaak ging dat feestje gewoon door. Romig, bijenwas en mierzoet met een klein, maar geweldig streepje rook van het hout. Op de middellange drogende finish kreeg ik nog wat peper en zelfs anijs. Dit was voor mij de kampioen van de avond.

‘Burning Lady’ 88/100

4) Glen Moray 18 Year Old 1973/1991 OB, 43% ABV

Glen Moray is zo’n nobele onbekende, maar deze 1973 bewijst dat het een stuk onterecht is. Zoet op wit fruit, ananassnoepjes en kaneel. Rechttoe rechtaan, maar wel zeer zacht en toegankelijk. Op smaak is hij al even zacht, maar vertoont hij bijkomend lekker zoete mout en wat citrus, maar ook een toefje eik met een bittertje. In de afdronk, die betrekkelijk lang is, krijgt ik zelfs een hint van turf!

‘Turfke’ 83/100

Dan was het tijd om even de benen te strekken, een sanitaire of nicotinestop te houden en even de mond te spoelen (lees: donker biertje te drinken), alvorens aan de tweede vlucht van 4 whiskies te beginnen. Dat gaf ons de gelegenheid om even een praatje te maken met de andere gasten en de barkast van ’t Parlement van naderbij te bestuderen. En dat was een zeer aangename verrassing! Wow, wat een mooie whiskies (er staan zelfs twee Auchento… sorry, dat wilde ik niet doen). Bart en ik smeedden al meteen plannen om na de tasting ook daar nog eens te grasduinen (maar daarover in een latere blogpost meer).

Chris riep de bende (dat was het ondertussen wel een beetje geworden) ter orde en stelde de vijfde whisky voor.

5) Macallan 20 Year Old 1973/1993 First Cask, Sherry Cask #10213, 181 bts (?), 46% ABV

Aan het kleurtje te zien een second fill oloroso sherryvaatje. Op de neus krijg ik orangettes, bosbessen, krieken, dadels, rozijnen en een beetje kruidnagel. Er zit ook een vuil randje in dat maar niet wil wegtrekken. Een hint van zwavel, zelfs. Toch een beetje storend voor mij. Hij is olieachtig op smaak, delicaat en fruitig met een rokerige toets. De sulfer keert gelukkig niet weer. Kruidnagel een wat munt komen in de plaats. Op de middellange, beetje ‘vuile’ afdronk krijg ik gekruide krieken en getoaste eik.

‘Kriek Klassiek’ 83/100

6) Tomatin 36 Year Old 1973/2011 OB, Refill American Oak #25602, 184 bts, 44% ABV

Hmm, een oude bekende. Ultra-fruitig met appel, kweepeer, kiwi, banaan, mirabellen met wat roomboter, amandelen, cashewnoten en amandelen met een goeie schep graeffe suiker in de mix. Zuper! Op smaakt komt daar een licht bittere toets bij van pompelmoes, maar hij blijft toch mooi tropisch en fruitig. Een beetje eik. De belofte van de neus wordt niet helemaal waargemaakt, maar hij komt toch in de buurt. De afdronk is lang en kruidig.

‘Bingo!’ 87/100

7) Tactical (Talisker) 27 Year Old 1973/2001 Douglas Laing OMC, 264 bts, 46% ABV

Normaal wordt Old Malt Cask op 50% gebotteld, tenzij er zo’n extra groen stickertje opzit (wat hier het geval was) dat zegt ‘Special Cask Strength’. Maar 46%? Dat lijkt mij wel heel toevallig en wellicht eerder een typo op het label. Hoe dank ook, deze Talisker vertoont heide, hooi, wit en citrusfruit, natte stenen, gember en peper op de neus, alsook de obligate turf. Op smaak is hij verrassend zacht en romig en zelfs een beetje zesty. Ik krijg ook citroenschil, perzik en limoen, gepeperd weliswaar. Op de lange, kruidige en grassige afdronk komt er nog wat zoethout piepen.

‘Lemon Smoke’ 86/100

8) Bowmore 21 Year Old 1973/1994 OB, Sherry Butts #5173 & 5174, 43%ABV

Het was een vreemde Bowmore, moet ik zeggen. Hij vertoonde onmiddellijk OBE, chocolade, maar ook – en dat was echt bizar – zuurkool en rookworst! Het duurde meer dan 15 minuten voordat er wat tropisch fruit doorheen geraakte in de vorm van bessen, pruimen en mango. Dan nog wat kandijsuiker, anijs en kruidnagel. Op smaakt was hij nog steeds een beetje vuil, maar wel romig met een hint van turf (echt weinig), zoet en donker fruit (dadels, vooral) en kandijsuiker opnieuw. De afdronk was eerder kort. Ik had hier stiekem toch meer van verwacht.

‘Tropische Rookworst’ 85/100

Het mag gezegd, dit was een serieuze verwennerij. Voor mij zag de rangschikking er als volgt uit:

1) Ladyburn 88/100

2) Tomatin 87/100

3) Talisker 86/100

4) Bowmore 85/100

5) Garneath 84/100

6) Macallan & Glen Moray ex aequo 83/100

7) Lords ’87 69/100

We konden nog gezellig nakeuvelen in het geweldige etablissement. Het moet gezegd, het is klein maar dat is net de kracht van ’t Parlement. Zeer gezellig. Hier komen we nog terug!

Chris, van harte bedankt dat ik dit mocht meemaken. En uiteraard verwacht ik jou ook weer op mijn volgende Birthday Tasting. We maken er een goede gewoonte van.

May the Malt be with you!

Het weekend van 16 en 17 maart was Gent de place to be voor whiskyliefhebbers, want in het ICC ging de 10e editie van het Internationaal Whisky Festival door.

Wij – en daarmee bedoel ik Ilse & Niek alsook Sofie en ondergetekende – zakten af op zondag. Het eerste wat opviel wat dat het betrekkelijk rustig was, wat wij helemaal niet erg vonden. Zo konden we rustig een praatje maken met een aantal standhouders en keuvelen met bekenden (en daar zijn we er wel heel veel van tegengekomen). Het tweede wat opviel is dat het erop leek (hoewel ik niet helemaal zeker ben) dat er minder stands waren dan vorig jaar. Dat kan ook aan de zaal gelegen hebben, want het was opnieuw op het gelijkvloers te doen, dit jaar.

Er viel uiteraard weer heel wat te proeven (doh!), maar ervaring leert dat het altijd verstandig is een doosje sample flesjes mee te nemen, want na een aantal whisky’s is je palate toch verzadigd. En ik wilde van de gelegenheid gebruik maken één en ander mee te nemen om thuis opnieuw te proeven. Ik vulde bijgevolg dertig samples af die ik in de komende weken/maanden zal proeven.

Terug naar het festival dan. Onze eerste drams, kwestie van het palate klaar te stomen, waren de Glenfiddich 21 Year Old en de nieuwe Macallan Ruby, allebei best lekker, zij het wat duur. Bij Berry Brothers & Rudd gingen de Clynelish 1997 en de Caperdonich 1992 er vlotjes in. Glenmorangie 25, Glenfarclas 21 en Glengoye 21 vielen mee, maar de Six Isles Rum Cask Finish was een zeer aangename verrassing.

De eerste wow-ervaring was toch de Caol Ila 1981 van Scott’s Selection, terwijl van dezelfde bottelaar de 48-jarige Caledonian uit 1964 ons dan weer minder kon bekoren. Na wat doedelzakmuziek (goed, in zijn genre, maar niet voor een hele dag) schoven we door naar de Taiwanese stand, waar we Dr Jim Swan ontmoetten en wat Kavalan lieten afvullen voor thuis. Ik beperkte me hier tot de King Car Whisky, een blend van 8 vaten volgens de lieftallig dame die hem uitgoot. Wild werd ik er niet van.

Niek en Ilse hadden ondertussen al een Dalmore Vintage 2002 en twee Kilchoman gescoord. Kilchoman op bourbon en op sherry. Geen van beiden stelden teleur, hoewel ik ze toch flink overpriced vind.

Bij de Nectar lieten we ons een Drop of the Irish en een Amorik Whisky Breton Double Maturaton inschenken. Maar mijn aandacht ging uit naar een prachtig geschenk van James Pithie voor mijn Toshan verzameling. Een mooie stand voor de Valinch, gemaakt van vaten met een kleine pipette. Er bestaan er maar honderd van, moet u weten (of niet) en ik ben blij met mijn nummer 94. Hartelijk dank, James! Etienne Bouillon stond niet veel verder zijn Belgian Owl te promoten en stopte ons een folder in de hand die ons in staat moest stellen een eigen vat Belgian Owl te bemachtigen, gevuld met spirit die met de oude Caperdonich stills geproduceerd werd.

Bij Eric Vermeiren van Whiskywarehouse stonden een paar prachtige bottelingen van Gordon & Macphail te blinken. Ik koos voor de Glentauchers 1991, die goed meeviel. Maar de Mortlach 46 Year Old 1936 zag er wel heel aantrekkelijk uit. Hem hier bespreken zou hem onrecht aandoen, dus ik zal hiervoor binnenkort een aparte blogpost neerpennen. Pre-war whisky, het blijft speciaal, toch? Niek en Ilse kwamen ondertussen opzetten met een Hibiki 17 en een Yamazaki 18. Van die laaste weten we dat het een geweldige Japanner is.

Ondertussen waren we bij James Cowan geraakt, die ons prompt iets uitschonk dat niet op de tafel stond. ‘Proeven’, beval hij. Mijn tanden vielen bijna uit mijn bakkes – excuse my French – van de zoetigheid. De Fireball Liquor is een likeur gemengd met kaneel en whisky en gebotteld op 33%. Niet mijn ding. De Firefly Moonshine, een Amerikaanse spirit op 50%, stond mij al meer aan. Een beetje verder probeerde ik bij Burn Stewart de Deanston Virgin Oak. Toegankelijk, maar braaf. Bij Malts At Home was de Glenglassaugh 26 Year Old een zeer aangename verrassing.

Aan de stand van Jurgen’s Whiskyhuis liet ik mij een Macallan inschenken, bij Geert de Bolle een Dalmore, bij WIB een Speyside van de Creative Whisky Company. Stuk voor stuk lekkere drams. Maar de verrassing die hoek kwam toch van de heerlijke rums die door de jongens van Wilson & Morgan werd geschonken. De Diplomatico en de Martinique 12 Year Old.

De dag eindigen deed ik in schoonheid, wat betekent dat ik langsging bij mijn vrienden Gordon en Stephane aan de stand Auchentoshan, Bowmore, Glen Garioch. Het was een blij weerzien. En net als vorig jaar werd ook dit jaar de Toshan Man in de watten gelegd. Een uniek pop-up boek dat enkel verspreid werd onder de crew tijdens hun jaarlijkse bijeenkomst in januari werd mijn deel. Samen met die Valinch-stand van James (waarvoor dank!) wederom een mooie aanwinst voor de verzameling. Dat moest getoast worden, wat we deden met de Auchentohan 21 Year Old.

Moe maar meer dan voldaan liet ik mij door Dearly Beloved terug naar huis voeren. Het was weer geweldig dit jaar.

Hieronder nog een alfabetisch overzichtje van wat we geproefd hebben. De ontdekkingen voor mij zijn in bold weergegeven, met de Caol Ila (mits voldoende water erbij) op kop.

1. Amorik Whisky Breton Double Maturation
2. Auchentoshan 21 Year Old
3. Belgian Owl 71,6%
4. Caledonian 48 Year Old 1964 Scott’s Selection
5. Caol Ila 1981 Scott’s Selection
6. Caperdonich 1992 Berry Bros & Rudd cask 121125
7. Clynelish 1997 Berry Bros & Rudd cask 6470
8. Dalmore Vintage 2002
9. Dalmore 15 Year Old 1997 Dun Bheagan
10. Deanston Virgin Oak
11. Diplomatico Rum Wilson & Morgan
12. Drop of the Irish (peated)
13. Fireball Liqueur (blended with cinnamon and whisky) 33%
14. Firefly Moonshine
15. Glencraig 1975 Signatory
16. Glenfiddich 21 Year Old
17. Glenfarclas 21 Year Old
18. Glenglassaugh 26 Year Old
19. Glengoyne 21 Year Old
20. Glenmorangie 25 Year Old
21. Glentauchers 1991/2009 Gordon & Macphail
22. Macallan Ruby
23. Hibiki 17 Year Old
24. Isle of Jura 1977
25. Kilchoman Bourbon Cask (rode fles)
26. Kilchoman Sherry Cask (rode fles)
27. King Car Whisky
28. Macallan 1998 Marsala Finish Wilson & Morgan
29. Martinique 12 Year Old Rum Nation (Wilson & Morgan)
30. Natu Nobilis Blended Brasilian Whisky
31. Six Isles Rum Cask Finish
32. Somewhere 9 Year Old Speyside CWC ER
33. Yamazaki 18 Year Old

Volgend jaar gaat het festival door op 8 en 9 maart. Onze agenda is alvast geblokkeerd!

Tot volgend jaar!

May the Malt be with you!