Het
is één van de leukste whiskyfestivals in de Benelux, zoveel is zeker. Het is
dan ook ieder jaar uitkijken naar Spirits in the Sky in de Sportoase te Leuven.
De organisatie, in handen van Mario Groteklaes en zijn team, laat zien hoe het
moet. Het hele gebeuren verliep absoluut vlekkeloos en het aantal standhouders
dat echt interessant spul bij heeft is groter dan op menig ander festival.
Daarom dat ik met veel plezier de trein naar Leuven nam.
Edradour Masterclass
Bovendien
was ik, net als een 25-tal andere whiskyliefhebbers cum bloggers cum
professionals, uitgenodigd voor een ultieme challenge door Mr Andrew Symington
die aan de hand van een tasting wilde bewijzen dat Edradour zijn minder goede
reputatie overstijgt. Een serieuze uitdaging, leek mij. Maar ik ging er toch
graag op in.
Wat
opviel was dat menig deelnemer, mezelf inbegrepen, bevooroordeeld van start ging.
Wat je een ‘vijandig publiek’ noemt. Maar Andrew was zich hier zeer duidelijk
van bewust en legde uit hoe Edradour aan zijn minder goede reputatie kwam en
wat hij en zijn team sinds het aantreden in 2002 hieraan hebben willen doen.
Hij gaf grif toe dat de liquid
waarover hij beschikte niet altijd van de hoogste kwaliteit was, maar dat hij
daar nu al bijna tien jaar lang aan werkt om dit sterk te verbeteren.
De
line-up bewees dat volgens mij wel voor een stuk.
1. Edradour 7yo 2006 Ornellaia Wood Cask Sample
2. Edradour 18 Year Old 1993 Oloroso Cask Strength
3. Edradour 26 Year Old 1985 PX Sherry Cask
4. Edradour 1989 Oloroso Cask Sample
5. Ballechin #8 Sauternes
6. Ballechin 2004 Manzanilla Cask Sample
Hoewel
ik nog steeds een lichte zurige ondertoon ontdek in de meeste Edradour, waren
de sherry cask gerijpte wel best te pruimen.
Bert
Bruyneel ontpopte zich tot specialist in noten, want hij begon een geweldig
exposé over welke noten hij precies proefde, tot algemene hilariteit. ‘I am often surrounded by adult
nuts!’, grapte Symington.
Ik
vond de 1989 oloroso cask (sample, nog niet gebotteld) zelfs gewoon heel
lekker! We moeten hier niet flauw over doen: er is wel degelijk lekkere
Edradour! De Ballechin is dan misschien niet meteen mijn ding, het cask sample
op manzanilla kon mij wel bekoren. Naast mij werd gegrapt dat dit de eerste
tasting is waarin een Edradour wint en Symington kon er ook hartelijk om
lachen. Maar zijn ambitie is duidelijk: hij wil van Edradour een gevestigde
waarde, ja, zelfs een cultwhisky, maken. En daarvoor moet hij de
whiskyliefhebbers over de streep krijgen door zich te concentreren op het
product. ‘You need the
liquid to back it up,’ waren zijn wijze woorden.
Als toetje (sommige kwatongen beweerden als
‘spoelmiddel’) schonk Andrew tot slot een whisky uit een vat dat ouder is dan
hijzelf. De single grain North British 1963 sherry cask (eveneens nog niet
gebotteld) was inderdaad ronduit schitterend en een welgekomen afsluiter van
deze interessante oefening.
Mario vergaste ons nadien nog op een tweede toetje aan
de stand van Graham’s Port: de Quinto de Vesuvio 2011, een romige en ronde
porto die er staat. Dit gaat mijn vrouwtje zeker lekker vinden.
Sampling
Op
zo’n festival kan ik niet al te veel proeven, want de tong raakt al gauw
verdoofd. Dus kom ik goed voorbereid voor de dag met een 40-tal sample flesjes,
die ik laat afvullen. De meeste standhouders hebben hier veel begrip voor (en
zolang je betaalt…).
Maar
een paar dingen wil je toch onmiddellijk ter plekke proeven (soms ook zaken die
onder de toog staan). Ik denk aan de Macallan New Make Spirit, de nieuwe Auchentoshan
Three Wood (iets zoeter dan de huidige batch) en enkele beauty’s die de dag
voordien door anderen werden aanbevolen. Ik denk aan de nieuwe range van The
Whiskyman (Age Matters), enkele Jura (1976 en 1977), wat oude Signatory
bottelingen, de Small Batch van Cadenhead. Hmmmm…
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Enkele
obscure bottelingen verrasten, enkele vaste waarden stelden wat teleur. Heel
boeiend, allemaal. En dat ter plekke kunnen delen met bekenden (en minder
bekenden) is toch waar het allemaal om draait.
Wordt vervolgd.
