WhivieBlog

Bowmore Experience

Mijn
goede vriend Gordon Dundas, Brand Ambassador van Bowmore, Glen Garioch en
Auchentoshan, presenteerde een zeer diverse line-up voor zijn Bowmore
Experience, die trouwens goed gevuld was. Misschien zat het feit dat de
omstreden Devil’s Casks in de line up zat, daar wel voor iets tussen. Gordon
had zelfs geen fles bij, maar enkel sample flesjes van die ondertussen beruchte
botteling.

Gordon
maakte zich zorgen over het feit dat hij maar over 45min beschikte om de zes
whisky’s te laten proeven, dus maakte hij een beetje vaart. Dit was zijn
line-up:

1. Bowmore 15 Year Old ‘Darkest’

2. Bowmore 16 Year Old ‘Dusk’

3. Bowmore 14 Year Old 1999 Mashmen’s Selection

4. Bowmore 16 Year Old 1992 Wine Matured

5. Bowmore 10 Year Old The Devil’s Casks

6. Bowmore 23 Year Old 1989 Port Cask Matured

Hoewel de Darkest een best aangename whisky is (bijna
een daily dram, zeg maar), is de Dusk (die niet meer te verkrijgen is) dat in
mijn ogen niet echt. Deze op Claret wijnvaten gefinishte Bowmore kan me niet
echt bekoren. Dat kon de Mashmen’s Selection dan weer wel. Hiervan zijn slechts
1500 flessen beschikbaar gemaakt in het visiter center. Om deze te bemachtigen,
moet je dus naar Islay. De 16 Year Old 1992 Wine Matured viel dan weer niet in
de smaak bij mijn tafelgenoten. Ik kon hem best pruimen. ‘Te veel sulfer als je
water toevoegt’, klonk het. Ik had dat niet. Dan kwam de gewraakte Devil’s
Casks. Die viel bij bijna iedereen goed in de smaak (ik vond hem zelf bijzonder
lekker!) en Gordon drukte ons op het hart dat een tweede release op komst is.
Dus online zo’n 300 EUR ophoesten heeft echt geen zin (de fles verkocht
initieel voor pakweg 75 EUR). Gordon omschreef hem als de ‘Tempest on sherry’ en ik kan me daar wel in vinden. Tot slot kwam
de op portvaten gerijpte 23-jarige Bowmore, die me echt in vervoering bracht.

Leuke line-up, grappige brand ambassador, maar veel te
weinig tijd om de whisky’s te wikken en wegen.

Verbroederen

Na de tasting had ik dringend nood aan vast voedsel.
Daarna dook ik terug de festivalzaal in, om mijn jacht naar interessante
samples verder te zetten, te verbroederen met menig bekend gezicht en flessen
uit te delen en in ontvangst te nemen – nog zo’n traditie. Alvast bedankt aan
iedereen die een flesje voor op meebracht. Ik ging gepakt als een muilezel,
maar weltevreden, weer naar huis.

Maar ik loop op de zaken vooruit! Eerst was er nog de Bruichladdich Masterclass
met distillery manager Allan Logan.

Bruichladdich Masterclass

Allan Logan had wel een hele mooie PowerPoint
presentatie bij (het oog wil ook wat), maar de nadruk lag natuurlijk vooral op
het feit dat Bruichladdich dicht bij de natuur wil blijven met lokaal verbouwde
gerst. De line-up bestond uit deze 6 whisky’s:

1.
Bruichladdich
Scottish Barley

2.
Bruichladdich
Islay Barley 2007 Rockside Farm

3. Bruichladdich Black
Art 4

4. Port Charlotte Scottish Barley

5. Octomore 6.1 Scottish Barley

6. Octomore 5 Year Old Virgin Oak

Van zowel de Bruichladdich als de Port
Charlotte als de Octomore passeerden de Scottish Barley variëteiten, maar voor
mij sprak vooral de Black Art (4e editie al) tot de verbeelding.
Deze 23-jarige Laddie is een geheim recept van Jim McEwan en de fles kost al
makkelijk zo’n 250 EUR (wat ik wel heel veel vind). Tot slot werd ons een
primeur geschonken. Een cask sample dat nog niet op de markt is, maar het
binnenkort wellicht wel zal zijn: de Octomore 5 Year Old Virgin Oak. Krachtig
beestje!

Na deze tasting nam ik afscheid van enkele
standhouders en de vrienden die ik nog tegen het lijf liep, maar ik heb niet
meer iedereen gedag kunnen zeggen (waarvoor mijn excuses). Alvast bedankt,
Mario, voor een geweldig festival. Ook dank aan de usual suspects, die er altijd een klein feestje van maken. You know who you are.

Moe maar voldaan zakte ik neer op de trein
richting Gent, waar vrouwlief mij stond op te wachten (schoon, hé!). Nog geen
uur later zat ik onderuit in mijn sofa na te genieten. Ik blokkeer alvast mijn
agenda voor volgend jaar.

Spirits in the Sky = simply the best!

Het
is één van de leukste whiskyfestivals in de Benelux, zoveel is zeker. Het is
dan ook ieder jaar uitkijken naar Spirits in the Sky in de Sportoase te Leuven.
De organisatie, in handen van Mario Groteklaes en zijn team, laat zien hoe het
moet. Het hele gebeuren verliep absoluut vlekkeloos en het aantal standhouders
dat echt interessant spul bij heeft is groter dan op menig ander festival.
Daarom dat ik met veel plezier de trein naar Leuven nam.

Edradour Masterclass

Bovendien
was ik, net als een 25-tal andere whiskyliefhebbers cum bloggers cum
professionals, uitgenodigd voor een ultieme challenge door Mr Andrew Symington
die aan de hand van een tasting wilde bewijzen dat Edradour zijn minder goede
reputatie overstijgt. Een serieuze uitdaging, leek mij. Maar ik ging er toch
graag op in.

Wat
opviel was dat menig deelnemer, mezelf inbegrepen, bevooroordeeld van start ging.
Wat je een ‘vijandig publiek’ noemt. Maar Andrew was zich hier zeer duidelijk
van bewust en legde uit hoe Edradour aan zijn minder goede reputatie kwam en
wat hij en zijn team sinds het aantreden in 2002 hieraan hebben willen doen.
Hij gaf grif toe dat de liquid
waarover hij beschikte niet altijd van de hoogste kwaliteit was, maar dat hij
daar nu al bijna tien jaar lang aan werkt om dit sterk te verbeteren.

De
line-up bewees dat volgens mij wel voor een stuk.

1. Edradour 7yo 2006 Ornellaia Wood Cask Sample

2. Edradour 18 Year Old 1993 Oloroso Cask Strength

3. Edradour 26 Year Old 1985 PX Sherry Cask

4. Edradour 1989 Oloroso Cask Sample

5. Ballechin #8 Sauternes

6. Ballechin 2004 Manzanilla Cask Sample

Hoewel
ik nog steeds een lichte zurige ondertoon ontdek in de meeste Edradour, waren
de sherry cask gerijpte wel best te pruimen.

Bert
Bruyneel ontpopte zich tot specialist in noten, want hij begon een geweldig
exposé over welke noten hij precies proefde, tot algemene hilariteit. ‘I am often surrounded by adult
nuts!’, grapte Symington.

Ik
vond de 1989 oloroso cask (sample, nog niet gebotteld) zelfs gewoon heel
lekker! We moeten hier niet flauw over doen: er is wel degelijk lekkere
Edradour! De Ballechin is dan misschien niet meteen mijn ding, het cask sample
op manzanilla kon mij wel bekoren. Naast mij werd gegrapt dat dit de eerste
tasting is waarin een Edradour wint en Symington kon er ook hartelijk om
lachen. Maar zijn ambitie is duidelijk: hij wil van Edradour een gevestigde
waarde, ja, zelfs een cultwhisky, maken. En daarvoor moet hij de
whiskyliefhebbers over de streep krijgen door zich te concentreren op het
product. ‘You need the
liquid to back it up,’ waren zijn wijze woorden.

Als toetje (sommige kwatongen beweerden als
‘spoelmiddel’) schonk Andrew tot slot een whisky uit een vat dat ouder is dan
hijzelf. De single grain North British 1963 sherry cask (eveneens nog niet
gebotteld) was inderdaad ronduit schitterend en een welgekomen afsluiter van
deze interessante oefening.

Mario vergaste ons nadien nog op een tweede toetje aan
de stand van Graham’s Port: de Quinto de Vesuvio 2011, een romige en ronde
porto die er staat. Dit gaat mijn vrouwtje zeker lekker vinden.

Sampling

Op
zo’n festival kan ik niet al te veel proeven, want de tong raakt al gauw
verdoofd. Dus kom ik goed voorbereid voor de dag met een 40-tal sample flesjes,
die ik laat afvullen. De meeste standhouders hebben hier veel begrip voor (en
zolang je betaalt…).

Maar
een paar dingen wil je toch onmiddellijk ter plekke proeven (soms ook zaken die
onder de toog staan). Ik denk aan de Macallan New Make Spirit, de nieuwe Auchentoshan
Three Wood (iets zoeter dan de huidige batch) en enkele beauty’s die de dag
voordien door anderen werden aanbevolen. Ik denk aan de nieuwe range van The
Whiskyman (Age Matters), enkele Jura (1976 en 1977), wat oude Signatory
bottelingen, de Small Batch van Cadenhead. Hmmmm…

Enkele
obscure bottelingen verrasten, enkele vaste waarden stelden wat teleur. Heel
boeiend, allemaal. En dat ter plekke kunnen delen met bekenden (en minder
bekenden) is toch waar het allemaal om draait.

Wordt vervolgd.