De
dames en heren uit Veldegem lusten er wel pap van. Voor de derde keer mochten Jeroen
en ik een groep van 30 tasters ontvangen en doorheen een line-up van zeven
whisky’s loodsen. En het thema mochten ze zelf kiezen. Op algemeen verzoek werd
het daarom een Tour of Islay.
Gewapend
met glazen, flessen, pipetten en onderleggers (maar zonder beamer, dedju!)
vertrokken we naar het verre West-Vlaanderen. Gelukkig konden we ter plekke nog
een persoon contacteren die voor een beamer kon zorgen, zodat we onze
presentatie, opgesmukt met prachtige foto’s van het eiland en de nodige info
over de bottelingen, konden projecteren.
Ook
Inge Lanckacker, de Chef Zonder Restaurant, namen we opnieuw
onder de arm. Immers, haar hapjes hebben al menig tasting naar een hoger niveau
getild en dat zou vanavond niet anders zijn. Integendeel. Iedereen, mezelf
incluis, waren het erover eens dat Inge zichzelf deze keer overtroffen had.
Haar uitleg, in een bescheidenheid die bijna haar schoonheid evenaart, was dat
geturfde whisky dankbaar is om met eten te pairen,
omwille van de uitgesproken smaken.
Enfin,
aan de slag. Na een korte intro, waarin we even recapituleerden wat we in de
eerste twee tastings hadden uitgelegd (geschiedenis, productieproces, wood
management), gingen we deze keer een beetje dieper in op het gebruik van turf.
Als
aperitiefje schonken we de nieuwe Bunnahabhain
12 Year Old, ongeturfd en gebotteld op 46,3%, gevolgd door het nieuwe
vlaggenschip van Bruichladdich, The Laddie Ten, ongeturfd (maar is
dat wel zo?) en gebotteld op 46%. Beiden werden positief onthaald, maar werden
wel als ‘makkelijk’ bestempeld. Wie zei dat wij het hen moeilijk gingen maken?
Dan
schonken we de enige onafhankelijke bottelingen van de avond, de Bowmore
14 Year Old 1997 MacBolle (46%)en tot ieders verbazing bleek één van de
mensen die deze whisky geselecteerd had voor Torhout in het publiek te zitten.
Wat een kleine wereld. En het blijft een goed verhaal, natuurlijk (zie deze blogpost voor meer achtergrond).
Als laatste voor de pauze, kwamen we op de proppen met de jongste van de avond,
meteen ook van de jongste distilleerderij op Islay: de Kilchoman 5 Year Old Vintage 2006, een heerlijk bourbonvaatje op
46%. Een zachte en zoete neus, die explodeerde in BBQ-tonen in de mond. De
pauze kwam dan ook bijzonder gelegen. Het culinaire hoogtepunt kwam bij deze
whisky trouwens: een mousse van Roquefort met gerookte spekjes. Ge-wel-dig!
Na
een korte onderbreking begonnen we dan aan het serieuze werk met de Laphroaig 10 Year Old Cask Strength Batch 3,
die met zijn 55,3% menig hart veroverde, maar toch makkelijk werd overtroffen
door de voorlaatste dram: de Ardbeg Corryvreckan, een
draaikolk van aromas en smaken op 57,1% (en mijn persoonlijke favoriet van de
avond). Zowel de Laffie als de Ardbeg konden water goed verdragen.
Als
klap op de vuurpijl, kwestie van in schoonheid te eindigen, haalden we een
uitzonderlijke Port Ellen 1983 Malts of Scotland
(58,9%) boven, een 28-jarige single cask die helaas niet meer te vinden (maar
geen nood, de nieuwe PE staat al in de steigers, deze keer een PE 1982 als ik
het goed heb). En het moet gezegd, dit is en blijft top en altijd een beetje
feest. Dat had het publiek hier vanavond ook begrepen, zoals bleek uit de
samenstelling van de top 3 door de klassieke handopsteking. De Port Ellen was
buiten categorie. Dus wou het publiek een top drie zonder de PE, maar ook die
was redelijk voorspelbaar, en zag er als volgt uit:
- Ardbeg
Corryvreckan - Laphroaig 10 Year Old CS Batch 3
- Bowmore 14 Year Old 1997 MacBolle
En
hoewel we mooi op tijd begonnen waren om 20u, was het toch al voorbij half één
toen we aan de lange rit terug begonnen, maar wat een geweldige en
supergezellige avond. En het is altijd een hart onder de riem als de mensen aan
het eind van de avond de organisator, mijn ex-collega Reza, zo goed als
verplichten om meteen een nieuwe datum te prikken voor een volgende tasting.
Dus zien we elkaar begin oktober opnieuw.
May the Malt be with you!
