Onafhankelijk bottelaar Douglas Laing is geen onbekende. Ze hebben
enkele ronkende whiskyreeksen op de markt, denken we maar aan Old Malt Cask,
Provenance en Old & Rare. Ook Douglas of Drumlanrig werd door hen
gelanceerd (zij het dan wel door Langside Distillers, een dochterbedrijf).

De Baronnen van Drumlanrig waren niet bepaald een gezellig
heerschap. Ze bestuurden tussen 1412 en 1675 de Baronies of Drumlanrig, Hawick
en Selkirk tijdens de zogenaamde Border Reivers, een woelige en bloedige
periode tijdens de Middeleeuwen. Op het label van de whiskyfles staat het
gevleugelde schild van de Douglas familie, die vooral herinnerd wordt omwille
van de moed van Sir James Douglas ‘De Goede’. Hij stierf tijdens een kruistocht
(in opdracht van Robert The Bruce) naar Jeruzalem. William Douglas,
bastaardzoon van (een latere) James Douglas, stierf in de Honderdjarige Oorlog
tegen de Britten. De Douglas familie bouwde ook Drumlanrig Castle, dat menig
bekende bezoeker over de vloer kreeg. Naar hen en hun kasteel werd deze
whiskyreeks dus genoemd. Maar genoeg geschiedenis. We zijn hier om kennis te
maken met een reeks single cask bottelingen van Douglas of Drumlanrig.

Jeroen begon, ongetwijfeld geïnspireerd door Crazy Bert, met ‘We
drinken vanavond zes whisky’s en een Auchentoshan’. Bwhoehaha! De eigenaar van
de zaak borg onmiddellijk zijn bloempotten op, want zag de bui al hangen. Ah, the banter. De sfeer zat er meteen
dik in.

Auchentoshan 10 Year
Old 2000/2011, 46%, Cask LD 7062, 238 bts

In mijn verzameling zit een 14-jarige Auchentoshan 1991 cask LD
4002, een eerdere botteling van Douglas. Degene waarmee de avond werd
geopend was ook een prima aperitiefwhisky. Strokleurig. Onmiddellijk tekent het
typische Toshan karakter present op de neus. Een hart van graan, gesuikerde
gerst, citrus, een tikkeltje banaan en een heleboel limoen. Ditto op smaak met
flink wat peper. Pittig, hoor. De finish is middellang. Smaakvolle
Auchentoshan, dat moeten zelfs de disgenoten toegeven. Ook wanneer ik na een
uur terugkeerde naar het glas, was hij nog steeds fris en monter. Voor mij de
nummer drie van de avond, no kidding.

Littlemill 18 Year
Old 1991/2010, 46%, Cask LD 6202, 150 bts

Dit is de eerste Littlemill uit 1991 die ik proef. Ik had al het
genoegen enkele pareltjes uit 1990 te proeven, zoals de Silver Seal of de geweldige MoS-fles voor Fulldram. Maar deze
stelt eerst wat teleur. Flink gesloten. Hij heeft echt tijd nodig. Maar
naarmate de avond voorbij glijdt, wordt hij alsmaar beter. Groenmout,
rietsuiker, appelschillen en jelly beans. Op smaak is hij nog fruitiger met
flink wat gekruide karamel. De finish ligt in het verlengde hiervan en is
middellang. Een typische zomerdram.

Bowmore 21 Year Old 1989/2011, 46%, Cask LD 7462, 181 bts

Een Bowmore uit 1989? Dat brengt me meteen bij kleppers als de QV.ID-botteling, de MoS-botteling of de Maltman-botteling. De verwachtingen
zijn dus hooggespannen. En ze worden grotendeels ingelost. Hij komt uit een
bijzonder inactief sherryvat, want is heel bleek. Ook op de neus merk je dat:
zoete teer, borstbollen, citrus en zoethout. Ik hou hier wel van. Op smaak
wordt hij lekker warmend met assen en teer en heerlijke turf. Citrus is de
hoofdnoot. De olieachtige afdronk is lang en zoet. Hoewel hij wat te clean is
en wat punch mist, is dit toch een mooie Bowmore. Voor mij de nummer twee van
de avond. Op vatsterkte was dit wellicht de winnaar geworden.

Highland Park 13 Year
Old 1997/2010, 46%, Cask LD 6551, 280 bts

Dit is de grote tegenvaller van de avond. Zonder er doekjes om te
winden: hij stinkt! Champignons en natte sportsokken zijn ons deel. Na verloop
van tijd wel wat anijs en wit fruit, maar het kalf is al verzopen. Ik nip van
het glas. Hij is licht fruitig, maar lekker wordt hij nooit. De finish is
genadig kort. Ik laat de rest staan. It ain’t no Smoking Buffalo.
Wellicht de slechtste HP die ik al proefde.

Ondertussen
serveert Inge – aka Chef Zonder Restaurant – een geweldig hapje: licht gerookte eendenborst (warm gerookt met appelhout),
pannenkoekjes met courgettecrème, gezouten aardbeien en sausje met agave, roze
pompelmoes en “Tullibardine Vintage”. Astemblift!

Laphroaig 21 Year Old
1990/2011, 46%, Cask LD 7461, 191 bts

De oudste onafhankelijke Laphroaig die ik al proefde, te
vergelijken met de fles van de Creative
Whisky Company (althans qua distillatiejaar). Deze heeft al een beetje meer
kleur. Hij is rond en romig, heerlijk zoet met toetsen van banaan, mooi in
balans met het zeezout, de natte aarde en mos. Hij is licht medicinaal en
absoluut geweldig. Op het palate is hij soft
& smooth met diepe turf, licht gekruid. Doet wat denken aan een
haardvuur op het strand. De finish is kort, maar wel lekker op vanille,
mercurochroom en hoestsiroop. Voor mij de winnaar van de avond.

Caol Ila 14 Year Old 1996/2011, 46%, Cask LD 7058, 179 bts

Ik heb het al tot vervelens toe herhaald: ik heb nog nooit een
Caol Ila geproefd die me is tegengevallen. Ook vanavond stelt deze Ileach niet
teleur, ook al is hij een tikkeltje scherp. Bitterzoet op de neus met rook,
citrus en makreel. Op smaak een heerlijke mix van oestersap en cappuccino bij
een dovend haardvuur. Op de middellange finish komt er vooral vanille en assen
door. Lekker! OK, deze mag in ex aequo op nummer drie.

Ardbeg 20 Year Old
1991/2011, 54,5%, Cask LD 7930, 12bts

Dit is de enige botteling uit deze line-up die niet op 46%, maar
op een vatsterkte van 54,5% op fles werd getrokken. En er zijn slechts 12
flessen van afgevuld. De rest van het vat ligt wellicht nog in het warehouse te
rijpen. Niet meer te krijgen. En da’s maar goed ook, want hij kost 395 EUR.
Ouch! Dat gezegd zijnde: hij heeft een prachtige gouden kleur en een bijzondere
neus. Ik krijg gezouten roomboter, gebakken spek, gebakken banaan in
appelsiensap, verse vijgen en babyadem. Wow! Hij smaakt krachtig, kruidig, zoet
en donker, als u begrijpt wat ik bedoel. De lange, zoete afdronk brengt vooral
de associatie met bruine suiker naar boven. Het toevoegen van wat water brengt
op de neus wat koeienhuid, hoestsiroop en een vreemde toets van plasticine mee.
Op smaak wordt hij zoeter en scherper. Het is geen verbetering. Deze speelt
duidelijk in een andere league dan de
voorgangers en daarom nam ik hem niet op in mijn persoonlijke top drie. Appelen
en peren, weet u wel? Maar dit is absolute top.

De top drie van het stelletje ongeregeld dat Den Enghel vanavond
onveilig maakte, had een andere top drie in gedachten:

  1. Ardbeg
  2. Caol Ila
  3. Laphroaig

Om de avond in schoonheid te eindigen schenkte Jeroen nog een
dessertje: zijn nieuwste eigen botteling voor de 5e verjaardag van
The Bonding Dram, de Bladnoch 21 Year Old uit 1991, waarover ik morgen
uitgebreid zal rapporteren.

Voldaan – en met de flesrest Auchentoshan onder de arm – keerden
we huiswaarts, blij met de kennismaking met deze bottelaar. Bedankt voor een
gezellige avond, mensen. Tot de volgende.

May the Malt be with you!