WhivieBlog

Het weekend van 16 en 17 maart was Gent de place to be voor whiskyliefhebbers, want in het ICC ging de 10e editie van het Internationaal Whisky Festival door.

Wij – en daarmee bedoel ik Ilse & Niek alsook Sofie en ondergetekende – zakten af op zondag. Het eerste wat opviel wat dat het betrekkelijk rustig was, wat wij helemaal niet erg vonden. Zo konden we rustig een praatje maken met een aantal standhouders en keuvelen met bekenden (en daar zijn we er wel heel veel van tegengekomen). Het tweede wat opviel is dat het erop leek (hoewel ik niet helemaal zeker ben) dat er minder stands waren dan vorig jaar. Dat kan ook aan de zaal gelegen hebben, want het was opnieuw op het gelijkvloers te doen, dit jaar.

Er viel uiteraard weer heel wat te proeven (doh!), maar ervaring leert dat het altijd verstandig is een doosje sample flesjes mee te nemen, want na een aantal whisky’s is je palate toch verzadigd. En ik wilde van de gelegenheid gebruik maken één en ander mee te nemen om thuis opnieuw te proeven. Ik vulde bijgevolg dertig samples af die ik in de komende weken/maanden zal proeven.

Terug naar het festival dan. Onze eerste drams, kwestie van het palate klaar te stomen, waren de Glenfiddich 21 Year Old en de nieuwe Macallan Ruby, allebei best lekker, zij het wat duur. Bij Berry Brothers & Rudd gingen de Clynelish 1997 en de Caperdonich 1992 er vlotjes in. Glenmorangie 25, Glenfarclas 21 en Glengoye 21 vielen mee, maar de Six Isles Rum Cask Finish was een zeer aangename verrassing.

De eerste wow-ervaring was toch de Caol Ila 1981 van Scott’s Selection, terwijl van dezelfde bottelaar de 48-jarige Caledonian uit 1964 ons dan weer minder kon bekoren. Na wat doedelzakmuziek (goed, in zijn genre, maar niet voor een hele dag) schoven we door naar de Taiwanese stand, waar we Dr Jim Swan ontmoetten en wat Kavalan lieten afvullen voor thuis. Ik beperkte me hier tot de King Car Whisky, een blend van 8 vaten volgens de lieftallig dame die hem uitgoot. Wild werd ik er niet van.

Niek en Ilse hadden ondertussen al een Dalmore Vintage 2002 en twee Kilchoman gescoord. Kilchoman op bourbon en op sherry. Geen van beiden stelden teleur, hoewel ik ze toch flink overpriced vind.

Bij de Nectar lieten we ons een Drop of the Irish en een Amorik Whisky Breton Double Maturaton inschenken. Maar mijn aandacht ging uit naar een prachtig geschenk van James Pithie voor mijn Toshan verzameling. Een mooie stand voor de Valinch, gemaakt van vaten met een kleine pipette. Er bestaan er maar honderd van, moet u weten (of niet) en ik ben blij met mijn nummer 94. Hartelijk dank, James! Etienne Bouillon stond niet veel verder zijn Belgian Owl te promoten en stopte ons een folder in de hand die ons in staat moest stellen een eigen vat Belgian Owl te bemachtigen, gevuld met spirit die met de oude Caperdonich stills geproduceerd werd.

Bij Eric Vermeiren van Whiskywarehouse stonden een paar prachtige bottelingen van Gordon & Macphail te blinken. Ik koos voor de Glentauchers 1991, die goed meeviel. Maar de Mortlach 46 Year Old 1936 zag er wel heel aantrekkelijk uit. Hem hier bespreken zou hem onrecht aandoen, dus ik zal hiervoor binnenkort een aparte blogpost neerpennen. Pre-war whisky, het blijft speciaal, toch? Niek en Ilse kwamen ondertussen opzetten met een Hibiki 17 en een Yamazaki 18. Van die laaste weten we dat het een geweldige Japanner is.

Ondertussen waren we bij James Cowan geraakt, die ons prompt iets uitschonk dat niet op de tafel stond. ‘Proeven’, beval hij. Mijn tanden vielen bijna uit mijn bakkes – excuse my French – van de zoetigheid. De Fireball Liquor is een likeur gemengd met kaneel en whisky en gebotteld op 33%. Niet mijn ding. De Firefly Moonshine, een Amerikaanse spirit op 50%, stond mij al meer aan. Een beetje verder probeerde ik bij Burn Stewart de Deanston Virgin Oak. Toegankelijk, maar braaf. Bij Malts At Home was de Glenglassaugh 26 Year Old een zeer aangename verrassing.

Aan de stand van Jurgen’s Whiskyhuis liet ik mij een Macallan inschenken, bij Geert de Bolle een Dalmore, bij WIB een Speyside van de Creative Whisky Company. Stuk voor stuk lekkere drams. Maar de verrassing die hoek kwam toch van de heerlijke rums die door de jongens van Wilson & Morgan werd geschonken. De Diplomatico en de Martinique 12 Year Old.

De dag eindigen deed ik in schoonheid, wat betekent dat ik langsging bij mijn vrienden Gordon en Stephane aan de stand Auchentoshan, Bowmore, Glen Garioch. Het was een blij weerzien. En net als vorig jaar werd ook dit jaar de Toshan Man in de watten gelegd. Een uniek pop-up boek dat enkel verspreid werd onder de crew tijdens hun jaarlijkse bijeenkomst in januari werd mijn deel. Samen met die Valinch-stand van James (waarvoor dank!) wederom een mooie aanwinst voor de verzameling. Dat moest getoast worden, wat we deden met de Auchentohan 21 Year Old.

Moe maar meer dan voldaan liet ik mij door Dearly Beloved terug naar huis voeren. Het was weer geweldig dit jaar.

Hieronder nog een alfabetisch overzichtje van wat we geproefd hebben. De ontdekkingen voor mij zijn in bold weergegeven, met de Caol Ila (mits voldoende water erbij) op kop.

1. Amorik Whisky Breton Double Maturation
2. Auchentoshan 21 Year Old
3. Belgian Owl 71,6%
4. Caledonian 48 Year Old 1964 Scott’s Selection
5. Caol Ila 1981 Scott’s Selection
6. Caperdonich 1992 Berry Bros & Rudd cask 121125
7. Clynelish 1997 Berry Bros & Rudd cask 6470
8. Dalmore Vintage 2002
9. Dalmore 15 Year Old 1997 Dun Bheagan
10. Deanston Virgin Oak
11. Diplomatico Rum Wilson & Morgan
12. Drop of the Irish (peated)
13. Fireball Liqueur (blended with cinnamon and whisky) 33%
14. Firefly Moonshine
15. Glencraig 1975 Signatory
16. Glenfiddich 21 Year Old
17. Glenfarclas 21 Year Old
18. Glenglassaugh 26 Year Old
19. Glengoyne 21 Year Old
20. Glenmorangie 25 Year Old
21. Glentauchers 1991/2009 Gordon & Macphail
22. Macallan Ruby
23. Hibiki 17 Year Old
24. Isle of Jura 1977
25. Kilchoman Bourbon Cask (rode fles)
26. Kilchoman Sherry Cask (rode fles)
27. King Car Whisky
28. Macallan 1998 Marsala Finish Wilson & Morgan
29. Martinique 12 Year Old Rum Nation (Wilson & Morgan)
30. Natu Nobilis Blended Brasilian Whisky
31. Six Isles Rum Cask Finish
32. Somewhere 9 Year Old Speyside CWC ER
33. Yamazaki 18 Year Old

Volgend jaar gaat het festival door op 8 en 9 maart. Onze agenda is alvast geblokkeerd!

Tot volgend jaar!

May the Malt be with you!

De naam Sazerac zegt u misschien niet onmiddellijk iets, maar als ik enkele van hun brands opnoem, gaat er ongetwijfeld een lichtje branden: Benchmark, Buffalo Trace, Eagle Rare, George T Stagg, William Larue Weller, Ridgemont Reserve, Thomas H Handy, Elmer T Lee. Ik kan nog even doorgaan, want ze hebben meer dan 450 verschillende dranken in hun portfolio. Om u een idee te geven, bij Buffalo Trace Distillery hebben ze maar liefst 23 verschillende bourbons. Een grote speler, dus. Dat kan ook moeilijk anders als je weet dat ze meer dan 335.000 vaten hebben die in de 11 warehouses in Kentucky liggen te rijpen (alles samen beschikt de groep Sazerac overigens over 750.000 vaten, wat betrekkelijk fenomenaal is).

Op woensdag 13 maart waren we te gast op de American Whiskey Tasting te Gent, ingericht door The Bonding Dram met Brand Ambassador James Cowan als enthousiaste gastspreker.

James is volbloed Schot (hoewel zijn accent best meeviel) die zijn carrière begon bij Dewar Rattray (nu A.D. Rattray) en BenRiach/GlenDronach, maar enkele jaren geleden zijn hart verloor aan bourbon. En het is aan zijn enthousiasme te zien.

Persoonlijk had ik mijn voorbehoud omdat ik vreesde dat een aantal van deze bourbons heel sterk op elkaar zouden gelijken. En in sé is dat ook wel een beetje. Als je ze naast elkaar zet zoals wij die avond deden, daarentegen, is het best een eye-opener. De nuances zijn dan misschien klein, maar ze zijn significant genoeg om het kaf van het koren te scheiden. En het moet gezegd, er waren vanavond enkele positieve verrassingen bij!

1) W.L. Weller 12 Year Old, Wheated Bourbon, 45% ABV

Deze Weller rijpte 12 jaar en heeft als belangrijkste component wheat (naast de minimum 51% mais, natuurlijk, die trouwens veel hoger ligt in deze mash bill dan de 51%). Tarwe zorgt voor een zachte, zoete bourbon en dat was hier zeker het geval. Zeer easy drinking. Ik vond de neus getekend door amandelolie, getoaste eik (Grade 4 Char, voor de puristen), wilde bessen en wat tijm. Zeer aromatisch en een mooie opener van de avond. Hij is zacht en zoet op smaak met een lichte bite van nootmuskaat en peper. Lange, zoete finish. Pakweg 30 EUR.

2) Buffalo Trace Bourbon, 40% ABV

Buffalo Trace is het vlaggenschip van Sazerac en het merk waar de meeste investering in gebeurt. Begrijpelijk als je weet hoeveel cases hiervan jaarlijks verzet worden. En op zich een hele mooie rye-driven bourbon (Rye Mash Bill 1 en Grade 5 Char), maar in deze line-up kwam hij (voor mij althans) als de minste uit de bus. Hij rijpt 8 tot 12 jaar in de warehouses in Kentucky, waar het in de zomer snikheet kan zijn, wat de rijping natuurlijk versneld. Op de neus heb ik vanille, okkernoten, karamel en wat kokosnoot. Zacht en romig op de tong, met kandij, korst van bruin brood en wat limoen. De kruiden zijn – uiteraard – wat luider. Dat is de rogge die spreekt. De finish is nochtans zacht. Pakweg 25 EUR.

3) Hancock’s President’s Reserve, Single Barrel Bourbon, 44,45% ABV

Een vreemde ABV-notering, maar u weet natuurlijk dat dit gewoon het proofgehalte gedeeld door twee is. Dus deze bourbon is 88,9% proof. Kleine, vreemd fles met spuuglelijk label (imho), maar een geweldige bourbon (Rye Mash Bill 2, nog meer rogge). Op de neus heb ik caramel, butterscotch, mais, kortom een snoeperige zoetigheid. Maar zo’n vol en rijk mondgevoel! Kaneel en peper gaan vooraf aan abrikozen in siroop. De afdronk op vanille en eik ebt redelijk snel weg, maar het feest is al compleet. Pakweg 45 EUR.

4) 1792 Ridgemont Reserve, 46,85% ABV

Toen ik James vroeg waar de 1792 voor stond, vertelde hij mij dat dit het oprichtingsjaar van de Barton Distillery was, deel van de Sazerac Group waar deze bourbon wordt gemaakt. Maar dat klopt niet. In 1792 werd Kentucky uitgeroepen tot staat. Daarom ook dat deze de officiële toasting bourbon is op het jaarlijkse Kentucky Bourbon Festival. Ik zal James hier komende zondag, wanneer ik hem weer tegen het lijf loop op het festival in Gent, even op wijzen. Kwestie van elkaar een beetje te helpen, right? Op de neus krijg ik zoete karamel, dennenappels, vernis en fruit. De smaak geeft hij je vooraf al een flinke spicy kick, alvorens tabak en koffie het fruit vervoegen. De afdronk is middellang en mierzoet met wat kaneel en toasted oak. Wat een lekker goedje. En voor amper 30 EUR? Dat is pas een fenomenale prijs-kwaliteit verhouding. Flesje meegepakt.

James gaf ons een mooi historisch overzicht van het bedrijf, hun belangrijkste distilleerderij (Buffalo Trace) en het productieproces. Daarvoor had hij trouwens wat aanschouwelijkheidmateriaal meegebracht.

We kregen ook toelichting over de verschillende mash bills (recepten, dus), sour mash en sweet sour mash en de verschillende char levels van de vaten. Ja, ik heb hier toch wat notities gemaakt en veel nieuwe dingen opgestoken. Wist je trouwens dat bourbon een flink groeiende markt is? Eagle Rare steeg het afgelopen jaar met 35% en Buffalo Trace maar liefst met 40%. Na de proeverij van vanavond ben ik daar niet zo verbaasd meer over.

Tijd voor de drie grote kleppers, nu, waaronder de beste whiskey van de wereld, als u sommige profeten mag geloven. Iets waar James begrijpelijkerwijs graag mee uitpakte. Maar ik loop op de feiten vooruit. De vorige vier bourbons waren Little League, nu gaan we naar de Premier League.

5) William Larue Weller 2012, Antique Collection, 61,7% ABV

Statige fles, ronkende naam, prachtige kleur en stevig ABV. Het was dan ook een feest voor de zintuigen en van een heel ander kaliber dan de 12-jarige entry level bourbon van dezelfde stal waarmee we de avond begonnen. Op de neus krijg ik bessen, kersen, munt, gedroogde dadels en rozijnen, bruine suiker en wat kokos. Op smaak worden daar nog gekarameliseerde noten aan toegevoegd, koffie en Chokotoff. In de pittige, lange afdronk die toch fruitig zoet blijft, komt de eik mooi tot zijn recht. Hij kan zonder water gedronken worden, maar ook met een flinke scheut blijft dit een zalige bourbon. Pakweg 115 EUR.

6) George T Stagg 2012, Antique Collection, 71,4% ABV

U leest het goed: 142,8% Proof! Hij rijpte 15 jaar op wat James omschrijft als een ‘lage plaats’ in het warehouse. U weet dat ze in de States heel hoog opstapelen, waardoor de vaten een grote diversiteit vertonen. Deze heeft alvast flink wat water verloren, waardoor het alcoholpercentage stijgt. De neus… amai mijn klak! Wat een neus! Rood fruit, zure appels, rozijnen, koffie, kersen, eik, honing, peren, munt, ahornsiroop, banaan, chocolade. Hij heeft het allemaal en meer! Ondanks het ABV perfect te ruiken zonder dat je je neus verdooft. De blikken van de mensen die rondom mij zitten spreken boekdelen. Ze zijn dezelfde mening toegedaan. Awesome, anyone? Die complexiteit zet zich door op het palate. Het komt in golven, bij wijze van spreken. En elke smaak schreeuwt om de aandacht. Hij is natuurlijk geweldig warm, maar echt (ver)branden doet hij absoluut niet. De afdronk is lang, stevig gekruid en ronduit zalig. Dit is een super deluxe bourbon die je enkel met speciale gelegenheden op tafel gaat zetten. Een feest! Met voorsprong mijn favoriet van de avond. Zo rond de 125 EUR.

7) Thomas H Handy 2012, Antique Collection, 66,2% ABV

De laatste whiskey van de avond werd door Jim Murray bekroond met de hoofdprijs (weliswaar de 2011 uitgave van deze Handy, natuurlijk). De verwachtingen liggen dan ook heel hoog, natuurlijk. En hij stelt niet teleur, hoewel hij toch heel anders ruikt dan zijn bourbon broeders die we net proefden. Ik krijg rood fruit, perzik uit blik, melkchocolade, fudge, gekarameliseerde appelsienschil, bruin brood, anijs, guimauve en cola (de snoepversie). Daarnaast ook wat tuinkruiden en selderijzout. Kokosnoot. Wat een mix. Maar wel heel aangenaam, hoor. Maar dan op smaak. Kaboom! Onmiddellijk zeer kruidig. Witte peper, nootmuskaat, kruidnagel en kaneel. Hier moet dringend iets zoets tegenover komen. Honing, parma violetten, drop, munt, rood fruit, Pink Lady en appelsienmarmelade. Pijptabak. Geweldig, maar hij lost de belofte van de neus voor mij niet helemaal in. De finish is clean en zeer lang, drogend op woodspice en munt. Een beauty, te krijgen voor pakweg 110 EUR.

Ik had al een paar American whiskey’s en bourbons geproefd, maar zoiets als vanavond (vooral de laatste drie dan, natuurlijk) had ik nog niet mogen beleven.

Dank ook aan mijn tafelgenoten die de wellevendheid aan de dag legden om respect voor de spreker te tonen, iets wat niet van alle aanwezigen kon gezegd worden…

May the… errr… Bourbon be with you…