WhivieBlog

Na de heerlijke kreeft wilde Mr C ons maar wat graag verwennen met
enkele flessen uit zijn indrukwekkende verzameling.

Op weg naar zijn tasting room/opslagruimte passeerden we – u raadt het
al – nog een whiskyshop. Spirits Salon is de naam van deze kleine shop. Je zou
er zo voorbij rijden, zo klein en onopvallend is de gevel van het pand.

Maar wat er zich in deze kleine shop bevind aan whisky tart alle
verbeelding. Het aanbod recente flessen kon je op twee handen tellen, de rest
was allemaal ofwel erg oud of erg zeldzaam. Zo goed als alle Rare Malts, flink
wat Cadenhead dumpy flessen met het zwarte label, oude Connoisseurs Choice
bottelingen van Gordon & Macphail met het lelijke, donkerbruine label en ga
zo maar door. Of wat te denken van de Karuizawa 28 Year Old 1984 for ANA
Intercontinental? Ik checkte eerst even of mijn familiale verzekering nog in
orde was alvorens deze fles ter hand te nemen. De uitgavelimiet van mijn
kredietkaart kwam niet in de buurt van het prijskaartje van dit kleinnood.

Enfin, ze moesten ons daar buiten jagen of we zater er nu nog… Mr C
beloofde dat de volgende stop ook echt wel de moeite zou worden en hij had niet
gelogen. De volgende twee uren zou ik me volledig overleveren aan wat mijn
reisgenoten en gastheer omschreven als The
Dark Side of Whisky. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Ik zou het point of no return oversteken. Enfin, ik
hoef u niet te vertellen dat de verwachtingen hoog waren gespannen.

En ze werden allemaal ingelost en nog veel meer…

Macallan 25 Year Old (b 1980s)

Springbank 1966 Local Barley (b 1997)

Macallan 14 Year Old Moon Import (b 1980s)

Rosebank 1967 Signatory (b 1998)

JJ&S Liqueur Dublin Whiskey (b 1960s)

Glen Scotia 8 Year Old (b 1950s)

Port Ellen 14 Year Old 1979 Wilson & Morgan (b 1993)

Caol Ila 15 Year Old The Manager’s Dram (b 1990)

Lagavulin 13 Year Old 1979 Wilson & Morgan (b 1993)

Laphroaig 10 Year Old Bonfantimport (b 1970s)

Talisker 1955 Gordon & Macphail (b 1992)

Dank u wel, Mr C, voor deze weergaloze tasting!

Iedereen was
betrekkelijk stilletjes in de auto na dit vloeibare meesterspel. De rit naar
het station – de High Speed Rail zou ons naar de luchthaven voeren – ging
wederom erg vlot. En ik nam me voor in de luchthaven nog even duty free te gaan
shoppen. En geloof het of niet, deze reis was echt wel gezegend! In de eerste
tax free shop die ik tegenkwam, stond een gloednieuwe Auchentoshan naar me te
lonken.

Deze Auchentoshan 29
Year Old 1988 PX Cask Finish had ik in Europa nog niet gezien! En bovendien was
het de laatste fles die ze nog hadden… No brainer! Inpakken, die handel. Happy
dance.

Rond middernacht
scheepten we in en werden aan boord van deze Boeing van Chinese Airlines weer
erg verwend, waardoor de 14u durende vlucht naar Amsterdam best vlot verliep.
Het feit dat ik – voor het eerst op een vlucht! – sliep als een baby, heeft
daar wellicht ook toe bijgedragen.

En dan kwam de harde
realiteit.

Bij aankomst in
Schiphol – 8u ’s ochtends lokale tijd – bleek het niet alleen -4° te vriezen maar
waren er wegens werkzaamheden ook geen treinen richting Rotterdam. De
vervangbus dropte me in Leiden, waar ik de intercity naar Rotterdam nam en nog
net op tijd was om mijn Thalys huiswaarts te nemen.

Groot was mijn vreugde
toen ik van de trein stapte. Wie stond daar op het perron met open armen op me
te wachten? Dearly Beloved. What a woman!
Wat er die namiddag nog plaatsvond is niet voor publicatie vatbaar…

In conclusie kan ik
alleen maar zeggen dat dit een fantastische ervaring was. Prachtig land,
geweldig eten, openhartige mensen, zalige whisky… wat wil een mens nog meer?

I
would like to extend my sincere thanks to Mr Wang and his staff, Mr Hsien, Mr
Lin, Ms Lin, Mr C and all the staff at both the Landis, Tempus and Kuva hotels
for their gracious generosity and hospitality. You have made this trip one that
will be long remembered. Xièxiè!

Via deze weg wil ik
ook erg graag mijn collega’s van Catawiki bedanken voor het feit dat ze me in
de gelegenheid stelden deze handelsmissie mee te maken. Ik weet dat dit niet
vanzelfsprekend is voor een parttime-medewerker. Bedankt! Ik meen dat oprecht.

Tot slot een diepe
buiging voor mijn Betere Helft die me steunt door dik en dun in al mijn
whiskyavonturen. Ik maak het haar niet altijd makkelijk, maar ik zie ze
doodgraag. Thanks, babe.

May
the Malt be with you!

愿麦芽和你在一起!

De laatste twee dagen Taiwan zouden we doorbrengen in het zonovergoten
Taichung. De rit met de High Speed Rail duurde niet eens drie kwartier.
Gemiddelde snelheid: 265 km/u. De efficiëntie van het openbaar vervoer staat in
schril contrast met dat in ons eigen landje, maar dit terzijde.

Taichung is net als Taipei goed voorzien van whiskyshops en whiskybars. Het
grote verschil met Taipei was de verkeersdrukte (veel minder in Taichung) en
luchtkwaliteit (evenredig gezonder in Taichung). Het feit dat het er bovendien
23 graden en volop zonnig was, maakte dat ik onmiddellijk viel voor de charmes
van deze stad.

Na de verplaatsing was er eerst wat tijd uitgetrokken om administratie
voor de Catawiki-veilingen te verwerken (ja, echt, geloof me, dat moest
natuurlijk ook gebeuren). Maar nadien stond er een leuke avondwandeling op het
programma doorheen het felverlichte centrum. Een diner in het Second Floor Café
werd gevolgd door een afzakkertje in de befaamde Lounge One op de 29e
verdieping van één van de wolkenkrabbers die Taichung rijk is. Het uitzicht was
adembenemend.

De bar op zich was ook best leuk. Een jazz-bandje bracht ons in de
juiste stemming voor een Singleton of Glen Ord 18 Year Old en als slaapmutsje
nuttigde ik nog een Bunnahabhain XXV.

Een korte taxirit later lag ik moe maar voldaan in mijn bed in het
Tempus hotel (waar zo’n betaalbare luxe).

Vrijdagochtend – onze laatste dag – startte even zonnig en na een
deugddoend (en erg uitgebreid) ontbijt, trok ik de stad in. Tot aan de lunch
had ik vrijaf en ik wilde van de gelegenheid gebruik maken wat van Taichung te
zien.

Langs de drukke Taiwan Boulevard trok ik naar de groene long van
Taichung, een prachtig park waar je het reusachtige (en dat is nog zacht
uitgedrukt) National Museum of Natural History kan bezoeken. Even verderop was
er een botanische tuin waar flink wat lokale bewoners aan hun ochtendgymnastiek
bezig waren.

Dit leek me dan ook de ideale plek – groen, zonnig, rustig – om nog enkele
whisky ramblings op te nemen. U mag ze binnenkort op YouTube verwachten.

Ik maakte op de terugweg naar het hotel een mooie omweg, zodat ik ook
wat van de onderbuik van Taichung te zien kreeg, maar moet zeggen dat deze stad
echt wel veel mooier is dan de smeltkroes Taipei. Ze hebben natuurlijk beiden
hun charme, maar Taichung geniet mij voorkeur.

Op het middaguur werden we opgepikt door een befaamd whiskyverzamelaar,
die we om redenen die geen verder betoog hoeven Mr C zullen noemen. Hij specialiseert
zich in wat je Old & Rare noemt. Maar alvorens naar zijn stek te trekken
voor een tasting zonder weerga, dienden we eerste een bodempje te leggen,
natuurlijk.

Het restaurant Jin Yue Xuan lag vlak naast een whisky shop die naar de
naam Guotai Yangji Wenxin luistert. Geen flauw idee wat het betekent, maar het
was wel de eerste whiskyshop die een ‘standaard’ aanbod had en dus flessen te
koop heeft voor de normale sterveling zoals u en ik. Oh, tuurlijk stonden er
ook een paar duurdere pareltjes, maar die waren in dit geval duidelijk in de
minderheid.

Jin
Yue Xuan was absolute top! Een heleboel geweldige dim sum, eend en een weergaloos
bord van kreeft met noedels. Om duimen en vingers bij af te likken – letterlijk
en figuurlijk.

Maar het beste moest nog komen…

Wordt vervolgd!

Van al dat lekkers in
het Kuva Hotel krijgt een mens wel honger, maar daar weten ze in Taiwan wel weg
mee. Ik heb zelden zo lekker gegeten als in deze week, moet ik bekennen. Het
enige nadeel is dat ik de Chinese keuken in België wellicht nooit meer zal
kunnen appreciëren…

Enfin. U weet
ondertussen hoe het er in Taiwan aan toe gaat, toch? Onze gastheer wilde van
geen wijken weten en toornde onze mee naar zijn eigen favoriete whisky bar. En ‘neen’
zeggen is geen optie, hoor (niet dat we dat zouden gewild hebben, maar dit
terzijde). Immers, Mr Wang had zijn medewerkers in de loop van de dag op pad
gestuurd om één en ander klaar te zetten…

Tot mijn spijt ben ik
de naam van de bar vergeten, maar ik weet nog wel (dankzij de foto’s die ik
maakte) wat we die avond allemaal geproefd hebben.

En als ik zeg
‘geproefd’ dan meen ik ook ‘geproefd’, hé. Dus telkens 0,5 of max 1cl per glas.
Gelukkig maar, want dit was het straatje dat we de lippen lieten passeren:

–
Box 2002 Private Bottling Cask
2015-799 for WhiskyClub.co

–
Glenrothes 1997 Private Bottling for
WhiskyClub.co (coming soon)

–
Suntory Special Blend

–
Mars Yokoso for Lamigo Monkeys

–
Mars Fubuki

–
Hibiki Blender’s Choice

–
Macallan Classic Cut 2018

–
Glenburgie-Genlivet 31 Year Old Cadenhead’s

–
Bruichladdich 20 Year Old Cadenheads
Special Individual Cask Bottling

–
Loch Lomond 2002 Single Bourbon Cask
for World One Whisky Society

–
Loch Lomond 2002 Single Sherry Cask
for World One Whisky Society

–
Inchmurrin 2001 Single Bourbon Cask
for World One Whisky Society

–
Inchmurrin 2007 Single Sherry Cask for
World One Whisky Society

–
Yoichi Single Malt

–
Kavalan Oloroso Sherry Cask

–
Highland Park 14 Year Old 2002
Single Cask for Hsiu Ming

–
BenRiach 19 Year Old 1999 Glen
Stuart Sherry Butt Finish

–
GlenDronach 23 Year Old 1993 PX
Sherry Puncheon #29

–
GlenDronach 19 Year Old 1995 PX
Sherry Puncheon #3319

–
GlenDronach 24 Year Old 1993 Sherry
Butt #668

–
GlenDronach 20 Year Old 1993 Oloroso
Sherry Butt #14

–
GlenDronach 22 Year Old 1995 PX
Sherry Puncheon #3044

Ikzelf had ook een fles meegebracht als geschenk voor onze gastheer: de
Allt-A-Bhainne voor Mark & Manny’s Malts. Ik was maar wat blij dat Mr Wang
hem kon appreciëren. Ik weet ook dat hij het meende, want hij is er de man niet
naar om uit beleefdheid woorden te wikken en te wegen. Zijn studies in
Zwitserland en de Verenigde Staten hebben van hem een eerder atypische
Taiwanees gemaakt die het hart op de tong heeft. Een kerel naar mijn hart. En
de manier waarop hij ‘Whot da fack!’ om de twee minuten in de mond neemt, is
ronduit hilarisch.

Hoewel het ondertussen al middernacht werd, kreeg hij plots een
telefoontje. Enkel bekenden van hem stonden op het punt een nieuwe whisky-shop
te openen. Ze waren de laatste hand aan het leggen aan de inrichting en de
schappen met flessen aan het vullen. Of hij geen zin had om even te komen
kijken alvorens de grote opening daags nadien? Hopla, wij met z’n allen weer de
auto in om die nieuwe shop te gaan bezoeken.

Hoewel ik geen uithangbordje zag, meen ik uit het gesprek te hebben
kunnen opmaken dat de shop naar de naam Paddy zou gaan luisteren, hoewel ik
hoop dat ik me vergis. Want er stond niet één Ierse fles op het schap. Het
jonge koppel is namelijk gespecialiseerd in Macallan, Karuizawa, Yamazaki en
Chichibu.

Bij het zien van al dat moois sprongen de tranen mij wederom in de ogen.
Wat een geluk dat de kassa nog niet aangesloten was (‘yeah, right,’ mompelde de
credit card in mijn achterzak).

En terwijl we vol bewondering naar de flessen keken krijgen we nog een
drammetje aangeboden. Eerst de Chichibu 7 Year Old Travel Exclusive 2018 for Japan
Duty Free, gevolgd door de Hibiki 30th Anniversary botteling.

We drukten dit jonge, ondernemende koppel een visitekaartje in de hand
en wensten hen alvast erg veel succes toe.

De volgende dag hadden we enkele uren vrij om de omgeving te gaan
ontdekken. Je zou bijna vergeten dat Taiwan ook nog heel wat mooie tempels en
parken heeft. Die mochten we toch niet aan ons laten voorbijgaan?

De Tempel van Confucius en de Dalongdong Baoan Tempel lagen vlakbij
elkaar, dus dat was meteen twee vliegen in één klap.

En ik moet bekennen, in deze tempels, midden in de bijzonder drukke
hoofdstad, zijn een oase van rust, respect en sereniteit. Het was – voor mij
althans – een kippenvelmoment.

Na een blitzbezoek aan het warehouse van Mr Wang zelve – waarvan we ook
erg onder de indruk waren – trokken we naar de andere kant van de hoofdstad om
One Whisky World te gaan bezoeken, wederom een whiskyshop met een geweldig
assortiment. De eigenares van de winkel – Connie Lin – stond namelijk op het
punt om zelf een vat GlenDronach te bottelen. We proefden drie samples, één op
oloroso en twee op PX. De Oloroso was duidelijk de meer complexe, de PX vaten
waren dan weer veel toegankelijker.

Ik legde het als volgt uit aan Mrs Lin: ‘De PX zou ik met vrienden
delen, de Oloroso zou ik voor mezelf houden.’ Ze knikte begrijpend, maar
stiekem verdenk ik haar er van dat ze alle drie de vaten zal laten bottelen,
want het waren alle drie top whisky’s van deze Speysider.

Ondertussen was de zon al weer achter de horizon verdwenen, zakte we af
naar het Breeze Center in het business
district van Taipei voor een gezellig diner in een ‘Hard Rock Café’-kloon
waar de sfeer er echt wel in zat.

Het gezelschap besloot nog een afzakkertje te nemen in een lounge-bar,
maar ik verontschuldigde me, want ik wist dat dit onze laatste avond in Taipei
was en wilde nog één monument bezoeken. Een korte metrorit later stond ik op
het Plein van de Democratie te genieten van het uitzicht op de Chiang Kai-Shek
Memorial Hall.

Hoe indrukwekkend, zeg. Zoveel details. Zo’n pracht en praal. Ik was
sprakeloos.

Wordt vervolgd!

Dinsdag begon voor ons
veel te vroeg – wat natuurlijk alles te maken had met de geweldige avond (zeg
maar ‘nacht’) in de kararoke-bar. Maar ik was wel erg opgewonden, want vandaag
zou ik de grootste whiskyverzameling van Azië te zien krijgen.

In Taoyuan staat een
prachtig 5-sterren hotel dat naar de naam Kuva Chateau luistert. Het imposante
gebouw telt 255 kamers en 6 restaurants met elk hun eigen keuken. Maar wat ons
vooral interesseerde was de befaamde Kuva Whisky collection natuurlijk. En
woorden schieten echt te kort om deze verzameling te beschrijven. Laat me
daarom toe om u gewoon een hele reeks foto’s te tonen. Hou gerust een doos
Kleenex bij de hand…

Elke distilleerderij
uit Schotland is hier vertegenwoordigd en bovendien hebben ze elke topfles in
huis. En als u zich afvroeg waar al die Japanse whisky met leeftijdsaanduiding
naartoe gegaan is: u bent hier aan het juiste adres.

Terwijl we
rondstruinden – en dat duurte toch flink een uur – werden we discreet en
beleefd, maar toch van erg nabij, gevolgd door beveiligingsagenten van het
hotel. Je zou voor minder.

Ondertussen had Mr
Wang het management van het hotel in kennis gesteld van onze aanwezigheid. Hoe
we precies werden aangekondigd is me niet duidelijk, maar het feit dat de persoonlijke
assistent van de president ons niet veel later vervoegde spreekt boekdelen. Mr Howard
Hsieh vertelde ons met veel gusto over de verzameling en hoe ze tot stand is
gekomen. Toen ik hem naar de totale waarde vroeg, glimlachte hij minzaam en zei
zacht ‘onbetaalbaar’. Ik kan hem geen ongelijk geven. Maar ik zou ook de
verzekeringspremie niet willen betalen voor al dit moois.

Nadat we onze kwijl
hadden opgekuist, werden we uitgenodigd in de bar van het hotel voor een glas.
We mochten elk een whisky selecteren van de kaart. Maar die kaart – I kid you not – had de omvang van een
telefoonboek! Via een ingenieus systeem van codes kon je een bestelling
plaatsen en verdween één van de obers naar de kasten achter en langs de bar,
waar niet minder dan 2000 flessen open stonden. Niet normaal. Maar wel heel
lekker. We kregen enkele pareltjes te proeven, waaronder enkele speciale
bottelingen van die andere bekende Taiwanese whisky, Omar!

Deze malts proefden
we:

–
Omar
8 Year Old 2009 Bourbon Cask Strength 11090042

–
Omar
8 Year Old 2009 Bourbon Cask Strength 11900049

–
Omar
Cask Strength Orange Brandy Barrel Finish (!)

–
Suntory
Very Rare Old Expo ‘70

–
Mars
Komagatake Limited Edition 2018

Maar bovendien haalde Howard
nog een oude Yamazaki 12 Year Old Pure Malt (zoals die toen heette) uit de
kast. Gebotteld in de jaren ’80 van de vorige eeuw. Ik dacht dat we hem te zien
kregen om te fotograferen, want het was de laatste die hij nog had. Groot was
dan ook onze verbazing – en dankbaarheid – toen Mr Hsieh hem opende en ons een
genereuze dram inschonk. Genieten met hoofdletter G.

In augustus gaat
overigens het grootste whiskyfestival van Taiwan door in het Kuva hotel, dus
als je in de buurt bent, leg dan vast een knoop in je zakdoek. En ook al ben je
op een ander tijdstip in Taiwan, zorg dan zeker dat je dit hotel bezoekt. Het
zal een bezoek zijn dat je niet licht vergeet!

Wordt vervolgd!

In Taipei zijn best
wel wat whiskyshops te vinden en Mr Wang wilde ons onmiddellijk kennis laten
maken met ‘Whisky 112’, in het hart van de hoofdstad. Wat ik daar zag tartte
alle verbeelding. Zelden zo’n mooi high-end
aanbod op één plek gezien. Het kriebelde, maar de credit card stribbelde
tegen… (om maar te zwijgen van de importbeperking, natuurlijk – je mag immers
maar 1 liter alcohol van Taiwan terug mee naar huis nemen).

Na het obligate ‘rond
elkaar heen dansen’, werden banden gesmeed, visitekaartjes uitgewisseld en
goeie afspraken gemaakt. Iedereen was tevreden, zo hoort het.

Voor het dinner hadden
we afspraak in Le Blé D’Or (what’s in a name?), maar die maaltijd was er eentje
om snel te vergeten, wat mij betreft. Maar goed, we waren hier niet om
Michelin-sterren uit te delen. Gelukkig werd dat gevolgd door een digestief in
de gerenommeerde whiskybar Backyard Jr in het Breeze Center, vlakbij de bekende
toren Taipei 101. Met zijn donkere interieur, zachte muziek, erg uitgebreide
whiskyaanbod en attente bediening, mag dit gerust een speakeasy van topniveau genoemd worden. Mr Wang kent zijn plekjes
wel.

We selecteerden elk
een fles waarvan een mooie dram werd uitgeschonken en genoten een uur lang van
al dit lekkers, terwijl we met Mr Wang ten langen leste ook aan de shop talk begonnen. Hij is immers één
van onze belangrijke aanbieders en offreert bovendien topflessen, waarvan vele
enkel in Taiwan beschikbaar zijn.

Deze gouden nectar
maakte dat het vlot praten werd:

–
Ireland
15 Year Old 2002 The Big Nose

–
Inchmurrin
10 Year Old 2007 The Big Nose

–
Amrut
Single Sherry Cask for The Whisky Master

–
Amrut
Single Bourbon Cask for The Whisky Master

–
Amrut
Single Peated Cask for The Whisky Master

–
Kavalan
Solist Port Cask

Business doen zoals het
in deze cultuur past, gebeurt in een relaxte sfeer zoals in deze whiskybar of…
nog meer in de Karaoke-bar. Want deze vorm van entertainment is echt wel hot in
Taiwan, nog steeds.

Na de whiskybar dus naar
de karaoke-bar, waar we met ons uitgebreide gezelschap eerste een fles Balvenie
21 Year Old baas maakten, alvorens nog enkele flessen Macallan Aera – een
Taiwan exclusive, of wat had u gedacht? – tot op de bodem leegden. En
ondertussen veel business gedaan, maar nog veel meer plezier gemaakt. Mr Wang
was een geweldige gastheer.

Ik hoef u niet te
vertellen dat het een lange nacht werd…

Dat verklaart ook
waarom deze foto van de bekendste wolkenkrabber in de hoofdstad – Taipei 101 –
minder scherp is dan u zou verwachten…

Wordt vervolgd!

Na een deugddoend
ontbijt, trokken we richting Yilan om de Kavalan Distillery te bezoeken. We
werden ter plekke opgewacht door Mr Wang die ons de komende dagen op sleeptouw
zou nemen. Na deze week kan ik wel zeggen dat we vrienden geworden zijn.

De rondleiding bij
Kavalan was erg vroeg, dus was onze groep niet al te groot. De typische
toevloed aan toeristenbussen was nog niet op gang gekomen. U moet namelijk
weten dat Kavalan per jaar zo’n miljoen (!) bezoekers over de vloer krijgt. Dat
is het tienvoudige van Glenfiddich, de populairste bestemming in Schotland. Het
bezoekerscentrum met tasting ruimte (of Spirit
Castle zoals ze het zelf noemen) en shop had dan ook de afmetingen van een
sporthal.

Eerst werden we
onthaald in het Convention Center – onze gastheer Mr Wang stond ons hier op te
wachten – en kregen we een corporate video
van 15 minuten voorgeschoteld. We leren
als snel dat de King Car Group veel meer is dan whisky alleen. Melkproducten,
Mr Brown koffie, garnalen, orchideeën, bioproducten, insectensprays en nog veel
meer. Er staan fabrieken in Taiwan, maar ook in China en Vietnam.

Dan reden we vijf
volle minuten over het erg uitgestrekte terrein om bij de distilleerderij te
komen, waar onze gids ons opwachtte. We kregen alle stappen in het
productieproces in detail te zien, weliswaar van achter glas. De gids kon zich
zeer goed uitdrukken in het Engels. Gelukkig maar, want mijn Chinees is zo goed
als mijn Pools (lees: quasi onbestaande, enkel ‘goeiedag’ en ‘dank u’ ben ik
machtig). Met veel geduld en druk gesticulerend wijdde ze ons in, in de
technieken die Kavalan gebruikt.

Na de uitbreiding van
enkele maanden geleden mag Kavalan heus wel als één van de grootste spelers ter
wereld worden aanzien. Naast twee stillhouses vol klassieke alambieken (van
Forsyths in Schotland) staan er in een derde ruimte nog een groot aantal Duitse
Holzstein kolomstills te glimmen en te pruttelen. Samen produceren ze zo’n 9
miljoen liter spirit per jaar. Een deel daar van is de bij ons nog onbekende
Kavalan gin. Interessant, leek me, maar voorlopig zijn er nog geen plannen om
deze naar Europa uit te voeren. Jammer.

Grappig detail: in de
distilleerderij hangen infoborden met de uitleg in zowel Chinees als Engels,
maar de gebruikte foto’s zijn niet allemaal van de Kavalan distilleerderij
zelf. Zo stonden op het bord van de mash tun en de stills foto’s van… mijn
geliefde Auchentoshan!

Na de mash tuns,
washbacks en stills passeerden we nog even langs één van de warehouses waar de
vaten rechtopstaand staan te rijpen. De rijping gebeurt op een mix van
bourbon-, sherry-, port-, wijn- en brandyvaten en wat de sherry betreft gaat
het zowel om PX, Oloroso, Manzanilla, Amontillado en Fino. U heeft ze wellicht
al zien verschijnen in de bekroonde Solist-reeks. Onze gids meldt trots dat
Kavalan ondertussen in meer dan 60 landen wereldwijd verkrijgbaar is en dat de
malt al meer dan 200 awards in de wacht sleepte op diverse competities.

Ik moet bekennen, ik
vond de rondleiding wat aan de korte kant. Op drie kwartier stonden we al terug
buiten en werden we richting bezoekerscentrum geleid. Maar ik was nog niet
klaar… Ik kon de gelegenheid uiteraard niet aan me laten voorbijgaan om ter
plekke één van mijn Ramblings te schieten. U mag deze binnenkort online
verwachten.

Daarna dook ik toch
snel de shop in, waar ik me de Distillery Reserve aanschafte. Dit zijn
gelimiteerde uitgaven van om en bij de 300 flessen per keer – weliswaar slechts
30cl. Op het moment dat wij er ter plekke waren werd een Peaty Cask en een Rum
Cask aangeboden. Ik kocht beide en zal ze binnenkort proeven.

Dan was het hoog tijd
om de stad in te trekken voor de lunch. Mr Wang had in een lokaal restaurantje
geboekt, waar nooit toeristen komen, maar het wel tjokvol locals zat. Dat beloofde veel goeds. En dat was het ook. Zelden zo
lekker gegeten.

Na de lunch trokken we
terug richting hoofdstad. Er moest nog een beetje gewerkt worden ook,
natuurlijk.

Wordt vervolgd!

Zoals u wellicht weet,
werk ik parttime als Whisky Expert (what’s
in a name?) voor het online veilingplatform Catawiki. Ik ben er samen met
enkele collega’s onder andere verantwoordelijk voor het beoordelen van de
flessen die door verkopers worden aangeboden ter veiling. In die hoedanigheid
had ik onlangs het genoegen af te zakken naar Taiwan op ‘handelsmissie’. En dat
het een geslaagde missie was, dat spreekt. Ik leg het u graag uit in de komende
zes blogposts. Read on!

Het begon allemaal een
klein half jaar geleden toen mijn manager me belde met de vraag of ik het zag
zitten om een week op handelsmissie te trekken voor Catawiki. Wetende dat ik
slechts parttime werk voor het veilinghuis én het feit dat ik een hele week
verlof zou moeten nemen bij mijn hoofdwerkgever, alsook een week van huis zou
zijn zonder vrouw en kinderen, was ik toch wat terughoudend. Tot de bestemming
werd genoemd. Nou… daar moest ik geen twee keer over nadenken. En ook Dearly Beloved was enthousiast. Deze
kans mocht ik niet aan me laten voorbij gaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Graag deel ik dan ook
met u enkele van de leuke ervaringen die ik daar opdeed, zoals het bezoeken van
tempels, food markets, whiskyshops, -verzamelaars, -bars en – uiteraard – de
Kavalan Distillery.

Op zaterdag 12 januari
sprong ik rond 15u op de trein in Gent, richting Schiphol, alwaar ik voor een
KLM-vlucht richting Taipei inscheepte. Niet minder dan 12u vliegen, maar aan
boord werden we flink verwend, dus de tijd ging snel. We maakten een zachte
landing rond 15u lokale tijd… op zondag welteverstaan. Team
Catawiki had arrived!

Een korte taxirit
later konden we inchecken in het prestigieuze The Landis hotel in de hoofdstad.
Betaalbare luxe, waarmee ik bedoel dat het een erg luxueus hotel was, maar dat
de prijs erg meeviel. In een Europese stad zou dit gauw het dubbele kosten. We
zaten absoluut niet in de aap gelogeerd, dat kan ik u wel vertellen.

Grappig detail: de
regisseur van Star Wars – George Lucas – verbleef hier een dik decennium
geleden, zo bewees een gesigneerde foto aan de zogenaamde ‘Wall of Fame’ van
het hotel. Voor een Star Wars fan als mezelf was dat een leuk begin van deze
missie.

Diezelfde avond nog
maakte ik van de gelegenheid gebruik om even een kijkje te gaan nemen in de
nabijgelegen ‘Temple of the Five Saviours’ oftewel Hsing Tien Kong.
Indrukwekkend. En ik werd – letterlijk – met open armen ontvangen en ingewijd
in de lokale gebruiken.

Nadien lieten we ons
nog een laat diner welgevallen in een typisch Hot Pot & Barbecue
restaurant, vergezeld van een Taiwanees biertje. Maar veel meer konden we die
dag niet meer doen, dus kropen we vroeg onder de wol, want morgen zou al
onmiddellijk een belangrijke dag worden: het bezoek aan de Kavalan Distillery.

Wordt vervolgd!

Opstaan, stevig ontbijt, de tram naar Princes Street… het
begon al flink te wennen. Maar voor onze laatste dag wilden we wel een beetje
de natuur in. En in Edinburgh kan dat zeker!

We wandelden de Royal Mile af naar Holyrood Park (waar niet
ver vandaan de nieuwe Holyrood Park Distillery momenteel wordt gebouwd),
waarbij we dus ook het nieuwe Schotse parlement passeerden. We liepen door naar
Queen’s Drive, wat toegang biedt tot het park.

Het is een behoorlijke klim naar de top die 251 meter hoger
ligt. Arthur’s Seat is de naam en het uitzicht is ronduit spectaculair. Je kan
zelfs meer dan 60 kilometer ver kijken als het weer meezit. En dat deed het. We
zagen Edinburgh (uiteraard), maar ook de Forth Bridge, Portobello Beach,
Musselburgh, de Pentland Hills en zelfs het Lomond Hills Regional Park.

Tijdens de wandeling – die duidelijk erg populair is, want
je kon bijna over de koppen lopen – passeerden we de ruïne van St Anthony’s
Chapel, de Salisbury Crags, Hunter’s Bog, Dunsapie Loch en St Margaret’s Loch.

Ik had hier graag een rambling opgenomen, maar dat liet de
wind niet toe. Daarvoor moesten we terug naar beneden.

Terug beneden passeerden we eerst het Palace of Holyrood
House, de officiële residentie van de monarch wanneer ze in Schotland is, met
vlak daartegenover het nieuwe Schotse parlement, een erg modern gebouw dat in
1999 in gebruik werd genomen.

Maar wij zochten ons heil in een kleine zijstraat – een
zogenaamde close – met een leuke
whiskygeschiedenis. De White Horse Close is namelijk de plek waar de White
Horse Inn gehuisvest was. Deze Inn, ooit nog eigendom van Peter Mackie, werd
onsterfelijk gemaakt door in 1891 een blend ernaar te vernoemen. De blend bevat
– ook vandaag nog – een flinke scheut Lagavulin.

Nu de rambling was vastgelegd konden we met een gerust hart
gaan lunchen, alvorens onze volgende bezoek aan te vatten.

Our Dynamic Earth is een erg interactieve en hypermoderne
tentoonstelling – erg geschikt voor kinderen – die ons kennis laat maken met de
verschillende geologische en biologische kenmerken van onze wereld. Zeer
aanschouwelijk gemaakt door knappe – met special effects gevulde – ruimtes.
Aanrader!

Moe maar meer dan voldaan keerden we terug naar het hotel
(na nog een laatste erg leuk avondmaal in een Spaanse tapasbar – hey, het kan
niet altijd haggis zijn, toch?). We moesten vroeg onder de wol, want daags
nadien hadden we een red eye vlucht
terug naar de realiteit.

Edinburgh: natuur en cultuur, whisky, shoppen, wine &
dine… voor elk wat wils.

Prachtige stad.

(meer foto’s op mijn persoonlijke Facebookpagina!).

Na een hartig ontbijt (ja, inclusief witte bonen in
tomatensaus, worstjes, ei en spek) sprongen we op de betrouwbare tram (er
passeert er eentje om de 7 minuten!) richting centrum, maar maakten een
tussenstop. Halverwege de rit ligt immers Murrayfield Stadium en –
belangrijker! – de North British Distillery.

Murrayfield is de rugbytempel van de stad, gebouwd in 1925,
met een capaciteit van bijna 68.000 zitjes. De nationale rugbyploeg speelt hier
haar internationale wedstrijden. Het stadium werd ook gebruikt voor de
wereldkampioenschappen rugby in 1991, 1999 en 2007.

Maar ik was meer geïnteresseerd in de graandistilleerderij
aan de overkant van de straat: North British! Opgericht in 1885 door Andrew
Usher – de ‘vader van de blend’ – is deze distilleerderij vandaag de dag een
joint venture tussen Diageo en Edrington en voorziet hij beide bedrijven van
graanwhisky voor hun blends.

Helaas is de distilleerderij niet open voor het publiek. En
ondanks mijn zeer beleefde verzoek, werd ik de toestemming ontzegd om foto’s te
maken. Begrijpelijk, natuurlijk. De geur van de distilleerderij maakte één en
ander goed.

We sprongen dan maar terug op de tram richting centrum tot
we aan Princes Street Gardens waren. Die tuinen – in het hart van de stad –
zijn een verademing. Heerlijke kuieren bij dit mooie weer en ondertussen
genieten van Scott Monument, een aantal monumenten en standbeelden.

Het was ook de ideale locatie voor een whisky rambling. Na
een heerlijke lunch in La Piazza (Shandwick Place, nog zo’n aanrader) namen we
dus bus naar de haven van Leith. Daar ligt immers de Royal Yacht Britannia
aangemeerd.

De Britannia werd in 1953 gebouwd en voer de Britse monarch
en haar familie verschillende malen de wereld rond. Meer dan 1 miljoen zeemijl
(meer dan 2 miljoen kilometer!) heeft het 126 meter lange schip op de teller,
alvorens het in 1997 uit de vaart werd genomen en als museum ingericht aan
Ocean Terminal.

Een rondleiding met audiogids loodst je langs de luxueuze
slaapvertrekken van de koninklijke familie, maar tevens langs de krappe
kajuiten van de crew. De Rolce-Royce Phantom V zag er nog verrassend goed uit.
Maar de State Dining Room was wel erg indrukwekkend. Hier ontving de Queen
staatshoofden als Winston Churchill, Nelson Mandela, Ronald Reagan en Bill
Clinton.

De bus zette ons een half uurtje later terug af aan Princes
Street, waar we nog een streepje cultuur wilden meepikken. Immers, de National
Gallery of Scotland is open tot 19u en volledig gratis te bezoeken. En het mag
gezegd, er hangen enkele indrukwekkende doeken van meesters zoals Rubens,
Rembrandt, Van Gogh, Degas, Gaugin, Cézanne en zo voort.

Maar één doek trok mijn speciale aandacht… het verhaalt
immers de legende van Dalmore: Koning Alexander III wordt aangevallen door een
Royal Stag, maar Mackenzie of Kintail velt het hert met zijn speer en redt het
leven van zijn vorst. Uit dankbaarheid mag de Clan Mackenzie van dan af de
hertekop als clanembleem gebruiken. We schrijven 1263. Afstammelingen van
Mackenzie stichtten in 1867 de Dalmore distilleerderij en de hertekop is nog
steeds hun trotse embleem. Het doek ‘The Death of the Stag’ is van de hand van
de Amerikaanse schilder Benjamin West en werd in 1786 geschilderd.

De tweede dag werd afgerond met een familietraditie: lekker
eten in het Hard Rock Café.

Wordt vervolgd… (meer foto’s op mijn persoonlijke
Facebookpagina!).

Na een lange werkdag zette ik de computer uit om 17u en
haastte me naar huis om zoonlief op te pikken (en de bagage). Dearly Beloved zou ons op Zaventem
opwachten. Na een vlekkeloze check-in en een probleemloze vlucht naar het
Beloofde Land landden we in Edinburgh rond 22u. We trokken onmiddellijk naar
het hotel voor een goeie nachtrust.

Na het ontbijt sprongen we op de tram die ons van de
luchthaven naar het centrum zou brengen. Het was lichtjes aan het regenen, maar
dat kon ons enthousiasme niet drukken. Een half uur later stonden we op Princes
Street en togen we meteen naar de hoofdattractie van de Schotse hoofdstad:
Edinburgh Castle.

Dit kasteel is echt de moeite waard om te bezoeken. Het
Gravensteen in het kwadraat, zeg maar, met ondermeer het National War Museum,
de Royal Apartments, de Stone of Destiny (sinds 1996 terug in Schotland), St
Margaret’s Chapel en Mons Meg. De Great Hall is echt indrukwekkend. Om maar te
zwijgen van het uitzicht. Het kasteel ligt immers op de schier oninneembare
Castle Rock, een vulkanische rots die al sinds 900 v. Chr. wordt bewoond.

De audiogids leidt je langs al deze plekken en je bent al
makkelijk een uur zoet, maar zoals gezegd: een must!

Ondertussen was het gestopt met regenen en hadden we – voor
de rest van de vakantie overigens – een prachtig zonnetje. Schotland houdt
blijkbaar evenveel van ons als wij van Schotland! Ik maakte van de gelegenheid
gebruik om een whisky rambling op te nemen.

Na wat kuieren langs de Royal Mile trokken we naar de Wiski
Rooms voor een lichte lunch. Haggis, dat spreekt! Zo werd de innerlijke mens
gesterkt voor het tweede bezoek dat we op de planning hadden: de Scotch Whisky
Experience.

Ik had ze drie jaar geleden al eens bezocht, maar was
aangenaam verrast vast te stellen dat de toer een mooie upgrade gekregen had.
Na de korte, maar leuk uitgevoerde rondleiding kregen we de kans een dram te
proeven. Het glas kregen we mee als souvenir. Terwijl we van de dram genoten
kregen we de gelegenheid om even rond te kijken in één van ’s werelds grootste
whiskyverzamelingen. Indrukwekkend!

De Royal Mile – die van het kasteel tot aan het Palace of
Holyrood House loopt – is een panoply aan souvenirwinkels, whisky shops,
restaurants, pubs en ga zo maar door. We wandelden ze een stukje af om zo via
Grassmarket en Candlemaker Row tot op het kerkhof Greyfriars Kirkyard terecht
te komen. JK Rowling deed hier duidelijk inspiratie op voor enkele van de
personages uit haar Harry Potter reeks. Het kerkhof, dat al meer dan 400 jaar
bestaat, was best een beetje griezelig, maar boeiend tegelijkertijd.

En natuurlijk is er de legende van Greyfriars Bobby, de
Skyeterriër die 14 jaar lang naast het graf van zijn baasje, politieman John
Gray, zou gewaakt hebben. Hij kreeg zelfs zijn standbeeld net buiten de poort
van het kerkhof.

Terug richting Royal Mile passeerden we de indrukwekkende
St Giles Cathedral en hielden onze obligate rustpauze in Starbucks. Yup,
zoonlief was mee en hij is verslingerd aan hun koffie. Cannot blame him.

Dineren deden we in de Deacon Brodie Tavern (aanrader!),
genaamd naar een locale politicus die er ’s nachts een dubbelleven op na hield
als inbreker. Hij was overigens de inspiratie voor het hoofdpersonage uit The
Strange Case of Dr Jeckyll & Mr Hyde
(1886) van Schots romanschrijver Robert Louis Stevenson.

Dat was voor ons een mooi bruggetje naar de laatste
activiteit van vandaag, de Famous Ghost Tour. Want Edinburgh bevat flink wat
griezelige historie met zijn closes
en behekste ondergrondse tunnels. Als je niet bang bent in het donker en tegen
wat griezelen kan, is dit een leuke uitstap (ook met kinderen).

Het was een deugddoende wandeling terug naar de tramhalte –
we passeerden ondertussen nog de Edinburgh Gin Distillery – om moe maar voldaan
terug in het hotel aan te komen.

Wordt vervolgd… (meer foto’s op mijn persoonlijke
Facebookpagina!).

Ik moet bekennen dat ik was opgestaan met een zwaar gevoel. Het zou vandaag immers onze laatste dag op Islay zijn. Maar gelukkig stonden er nog een paar leuke dingen op het programma alvorens we rond een uur of drie de ferry terug naar het vasteland zouden nemen.

Maandag 25 september 2017

Het afscheid van het personeel van de Harbour Inn viel ons zwaar. Ook al waren we er maar een paar dagen, hadden we toch met een aantal van de staff (Fiona, Claire, …) een goeie band opgebouwd. We lieten wel een mooi souvenir achter voor de Nederlandstalige bezoekers. Zij kunnen nu in het salon genieten van ons boek Whisky Voor Iedereen.

Gepakt en gezakt trokken lieten we de stad (nou, ja, stadje) Bowmore uit richting noordoosten. Onze eerste bestemming was de meest noordelijk gelegen distilleerderij op Islay: Bunnahabhain! Aangezien we er al om 10u waren, kregen we een exclusieve toer. En de foto- en videografen onder ons waren gelukkig, want er werd ons slechts één restrictie opgelegd: het stillhouse mocht enkel gefotografeerd of gefilmd worden van in het deurgat. Maar dat vonden we absoluut geen probleem.

Het feit dat het weer prachtig was en er amper wind stond, maakte ook dat de baai waarin de distilleerderij gelegen is bijna sprookjesachtig werd. Toegegeven, de distilleerderij doet een beetje aftands aan, maar de whisky die ze maken mag er best wezen. We kregen er maar liefst 8 te proeven, waarvan 2 bottle your own die exclusief op de distilleerderij beschikbaar zijn in flesjes van 200ml.

Op de route van Bunnahabhain naar Port Askaig kwamen we de site tegen waar in 2018 een nieuwe, 9de, distilleerderij actief zal worden: Ardnahoe Distillery. Dit is het geesteskind van Hunter Laing & Co, de onafhankelijke bottelaar die ontstond nadat Fred en Stuart Laing besloten uit elkaar te gaan. Fred bleef Douglas Laing & Co beheren met zijn dochter Cara, Stuart en zijn twee zonen starten Hunter Laing & Co op. Zou het kunnen zijn dat het feit dat Stuart zelf een nieuwe distilleerderij op Islay opstart de reden is dat hij niet langer zijn grond wil verkopen aan Jean en Martine Donnay van het nu gedoemde Gartbreck project? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook, de werken voor deze nieuwe distilleerderij waren al flink onderweg. Maar we mochten helaas (maar wel begrijpelijk) de bouwwerf niet op.

De volgende halte – en de laatste van onze Islay avontuur – was er eentje waar ik persoonlijk erg naar had uitgekeken. Caol Ila is immers mijn persoonlijke favoriete Islay malt. Maar helaas… er waren volop werken aan de gang – één van de spirit stills werd vervangen – waardoor er geen rondleidingen mogelijk waren. En dit zal nog het geval zijn tot half oktober. De Master Distiller hoopt dan opnieuw de productie te kunnen opstarten.

Maar de sympathieke verantwoordelijke van het bezoekerscentrum maakte dat dubbel en dik goed met een tasting van enkele heerlijke releases. We proefden er 4 die er echt wel mochten wezen, inclusief de nieuwe Distillery Exclusive die – a first for Caol Ila – gedeeltelijk had gerijpt op rode wijnvaten. Hij was heerlijk en verdween meteen in de handbagage.

Na de obligate foto’s (weliswaar enkel van de buitenkant van de distilleerderij) werd het tijd om Port Askaig op te zoeken voor een lunch in het zonnetje in afwachting van de ferry naar Kennacraig.

Hoe wild de heenvaart was geweest, zo kalm was de terugtocht. De zee was een spiegel. Maar eens we de zonnige beschutting van Islay achter ons lieten en het schip volle zee koos, werden we verrast door een dichte mist. Wat een vreemde en ietwat onaangename ervaring om niet verder dan 50 meter voor je uit te kunnen kijken. En… niets te zien. Alhoewel… Halverwege de tocht werden we aangenaam verrast door een aantal bottlenose dolfijnen die langs het schip gleden in hun typische, elegantie manier. En er zaten echt wel mooie grote beesten bij, hoor.

Bovendien besloot de kapitein dat het moment gekomen was om de Schotse vlag te vervangen die wapperde aan de mast op de voorsteven. Ik vroeg wat er met de oude zou gebeuren en werd die prompt in de handen gestopt. Een leuk souvenir van deze reis!

Anderhalf uur later legde de ferry aan en konden we aan het laatste stuk – zo’n 2,5u rijden – beginnen richting Glasgow. Wat een prachtige route!

Dinsdag 26 september 2017

Dinsdagmiddag zou KLM ons terug naar Schiphol voeren, van waar uit we terug naar ons eigen nest zouden rijden, maar we hadden dus nog een hele voormiddag waarmee we aan de slag konden. En als je in Glasgow bent en de titel Toshan Man draagt, kan je natuurlijk niet anders dan je home away from home te bezoeken. We hadden een privétoer voor de officiële openingsuren geregeld en werden op een erg leuke rondleiding, doorspekt met historische feiten, getrakteerd. En zowel in het warehouse als in het visitor center proefden we nog heel wat lekkers, alvorens met souvenirs de Auchentoshan Distillery wederom te verlaten.

En dan naar de luchthaven voor een korte vlucht naar Schiphol en een lange rit naar huis. En zo kwam onze Trip to Islay ten einde. Maar we zullen ons deze reis nog erg lang heugen en één ding staat al vast: hier komen we zeker nog terug. Wellicht over een jaar of 5…

Graag maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn geweldige reisgezellen Niek, Ilse en Dearly Beloved te bedanken, alsook de staff van alle distilleerderijen die ons bezoek zo aangenaam hebben gemaakt.

Voor meer foto’s verwijs ik graag naar mijn persoonlijke FACEBOOK pagina. En vergeet ook zeker niet naar de 4 Ramblings te kijken op YouTube!

May the Malt be with you!

Vandaag stond het westen van Islay op het programma, beginnend in het noorden en eindigend in het zuiden.

Zondag 24 september 2017

Na het ontbijt (de Eggs Benedict in de Harbour Inn zijn een echte aanrader!) trokken we naar Kilnave, waar een oude begraafplaats opvalt. Ze is bijna even indrukwekkend als die aan het Kildalton Cross en ligt prachtig aan het water.

Nog verder door naar het noorden – Ardnave Point – kan je een mooie wandeling maken en flink wat van het wildlife zien. Het is een actieve boerderij waar de koebeesten vrij rondlopen. Ze zijn het zicht van toeristen duidelijk gewoon. Terwijl we daar rondwandelden begon het plots zachtjes te regenen. Maar het bleef bij slechts wat miezeren en duurde amper een zestal minuten. Waarom vertel ik dit? Omdat dit de enige regen is die we tijdens ons verblijf op Islay mochten meemaken, terwijl de weersverwachting ons vier dagen regen had voorspeld.

Via Loch Gorm trokken we dan naar de kleinste (op dit moment althans) distilleerderij van Islay, opgericht in 2005: Kilchoman. Hier werden we door Nicole hartelijk ontvangen en op een geweldige toer getrakteerd. Opvallend is dat hier alles dicht op elkaar gepakt staat en alles op kleinere schaal is. Behalve dan de passie waarmee de whisky wordt gemaakt. Maar Kilchoman is volop aan het uitbreiden. Op het terrein zijn een nieuwe kiln en stillhouse volop in aanbouw, waardoor ergens in de loop van 2018 de capaciteit zou verdubbelen.

Na de toer lieten we ons een heerlijke lunch welgevallen in het mooi uitgeruste en zeer moderne bezoekerscentrum. Nadien stuurden we onze vierwieler richting Bruichladdich.

We hadden geen toer gereserveerd en bij aankomst bleek de groep eigenlijk al vol te zitten, maar de sympathieke Melanie voegde er onmiddellijk aan toe ‘we’ll make it work!’ en we togen mee op een zeer goed gebrachte rondleiding.

Ook hier mochten we – net als bij Kilchoman – foto’s en filmpjes naar hartenlust maken, wat we dan ook gretig deden. De Ramblings zullen binnenkort online komen.

In het visitor center teruggekeerd werden we getrakteerd op Bruichladdich, Port Charlotte en Octomore malts. En we maakten van de gelegenheid gebruik om een flesje Port Charlotte van het distillery cask te bottelen.

Van Port Charlotte gesproken… in het gelijknamige dorpje kan je nog enkele restanten vinden van de oude distilleerderij en staan er ook nog warehouses die momenteel door Bruichladdich worden gebruikt. Plannen om een nieuwe distilleerderij op te richten bestaan al veel langer, maar zouden nu toch weer ter tafel liggen.

Dan zetten we koers naar de Rhinns of Islay in het zuiden, waar we enkele pittoreske dorpjes passeerden zoals Portnahaven en Port Wemyss. We genoten van het zonnetje (in T-shirt!) en de rust in de baai, waar ook enkele otters vertoefden. Een prachtig en rustgevend schouwspel, met de vuurtoren op de achtergrond. Echt de moeite om te bezoeken.

Op de terugweg stopten we om in het Hotel Lochindaal te dineren. Helaas geen seafood platter, want die moest blijkbaar 24u op voorhand besteld worden en dat hadden we over het hoofd gezien. Dat neemt niet weg dat we heerlijk gegeten hebben. De Sticky Toffee Pudding was alleszins het beste dessert dat ik op Islay naar binnen speelde.

En in het donker terug naar Bowmore rijden was niet alleen een avontuur, maar ook erg mooi omdat het water van het Loch Indaal zo glad als een spiegel lag, waardoor de verlichting van de dorpjes langs het water mooi weerspiegelde.

En dan trokken we naar bed, want morgen zou het weer vroeg dag worden en bovendien een lange dag. Nog een paar bezoekjes af te leggen om dan in de namiddag de ferry terug naar het vasteland te nemen.

May the Malt be with you!

Ik werd een uur voor de wekker wakker. Niet van mijn gewoonte. Misschien was het omdat mijn brein me vertelde dat vandaag een geweldige dag zou worden. We gingen immers het Kildalton Trio bezoeken. Je zou voor minder een uur vroeger opstaan.

Zaterdag 23 september 2017

Na een stevig ontbijt voerde onze vierwieler ons vlotjes naar de historische site van het Kildalton Cross. Het stamt uit de 8e eeuw en is één van de best bewaarde Keltische kruis uit die periode. Het is te vinden op de begraafplaats bij de Kildalton Church op het noordoostelijke deel van Islay, zo’n kwartiertje verder rijden dan Ardbeg. Wel erg fotogeniek, hoor. Het feit dat we in de omringende bossen tevens een hertenkoppel met jongen ontdekten, maakte het erg speciaal.

Om 11u stipt vertrok onze eerste toer van vandaag: Laphroaig! En het moet gezegd, de toer was echt goed. Natuurlijk heb je – als je eerder al een distilleerderij bezocht hebt – heel veel dingen al gehoord, maar toch heeft elke distilleerderij toch zo’n zijn eigenheid en zit het plezier er net in van kleine nuances te ontdekken. Het feit dat we bovendien volop mochten fotograferen en filmen waar en wanneer we maar wilden, kon op veel bijval rekenen. En uiteraard mocht ook de obligate foto aan het warehouse met de benaming van de distilleerderij niet ontbreken!

En Laphroaig lag in een betrekkelijk rustige baai, wat niet gezegd kan worden van de volgende in de rij die we bezochten: Lagavulin! De strakke wind maakte het erg moeilijk om een goeie foto te maken van de buitenkant. De binnenkant… tja, daar mag je geen camera bovenhalen. We lieten ons dan maar onderuitzakken in de lounge waar we enkele lekkere drams konden proeven, zoals de Distillers Edition, de Jazz edition, the Feis Ile en de Distillery Only. Lekker spul, maar dat wist u ongetwijfeld al.

Ondertussen begonnen we toch een hongertje te krijgen, maar we wisten dat bij de buur die we nu zouden gaan bezoeken een lekkere lunch konden nuttigen. Ardbeg is veruit de meest commerciële distilleerderij op het eiland. Zeer clean (for lack of a better word) en duidelijk op whiskytoeristen afgestemd. Een prachtig aangelegd binnenplein geeft je ook meteen de indruk dat het een zeer moderne en grote distilleerderij is. Terwijl dat ze toch niet echt de grootste is. Da’s een knap staaltje trompe l’oeil. Maar we aten heerlijk en dronken daarbij ook nog eens zowel de Kelpie als de nieuwe An Oa.

We verlieten Ardbeg in zuidelijke richting om even halt te houden bij Port Ellen. Van de distilleerderij schiet niet veel meer over, maar achter de oude warehouses staat wel een reusachtige fabriek: Port Ellen Maltings. Helaas niet toegankelijk voor het publiek. Maar de warehouses waren duidelijk afgesloten en beveiligd met de modernste technieken, dus vermoeden we dat er nog best wat vaatjes ter plekke liggen. En een foto aan de witte muur met het bekende opschrift is natuurlijk een must.

Om de dag af te sluiten wilden we het American Monument op The Mull of Oa bezoeken. Onderweg, nog steeds in Port Ellen, hielden we echter eerst een korte pauze in de (weliswaar verlaten, maar speciaal voor ons open gelaten) bar The Green Man on Islay. Bedankt, Michiel en Mireille voor jullie gastvrijheid en de lekkere flesjes die jullie voor ons hadden klaargezet.

Terwijl we genoten van een heerlijke dram, begon de wind wel erg hard op te steken. Een storm was op komst, zoveel was zeker. Maar dat kon ons er toch niet van weerhouden om het American Monument te bereiken, weliswaar volledig uitgewaaid. Het stormde zelfs in die mate dat het eigenlijk een beetje gevaarlijk werd. Dus bleven we niet te lang hangen en zochten snel terug de veiligheid van onze auto op, die ons terug naar de Harbour Inn in Bowmore zou brengen.

Onderweg maakte we nog slechts één tussenstop, namelijk in Gartbreck. Maar van het gedoemde project van Jean en Martine Donnay was geen spoor meer te vinden. Voor wie niet op de hoogte is: het echtpaar, bekend van de Glann ar Mor distilleerderij in Frankrijk had vergevorderde plannen om aan Loch Indaal te Gartbreck (zo’n 3 kilometer ten zuiden van Bowmore) een artisanale distilleerderij te bouwen, maar de eigenaar van de grond – Hunter Laing & Co – is niet (langer) bereid de grond te verkopen.

Tegen de tijd dat we Bowmore bereikten, was de storm grotendeels gaan liggen. Dat deden wij ondertussen ook, want voor zondag stond er weer heel wat op het programma.

May the Malt be with you!

Eind september was het eindelijk zover. Niek en Ilse zouden Sofie en mezelf vergezellen voor een 6-daagse trip naar Islay, het mythische whiskyeiland aan de westkust van Schotland. Een droom die in vervulling gaat, laat ik daar alvast mee beginnen. En het was erg de moeite.

De komende vier dagen zal ik u trakteren op een reisverslagje dat u (wellicht) zal doen watertanden van goesting. Het wordt een week die wij ons alvast nog erg lang zullen heugen.

Donderdag 21 september 2017

Naar Islay op vakantie gaan is één ding. Er geraken is wel wat anders. Wij vlogen met KLM vanuit Schiphol op Glasgow om daags nadien vanuit Kennacraig de ferry te nemen.

Maar onze eerste avond brachten we dus door in Glasgow. En we hadden honger. En zin in een lekkere whisky. Dus namen we een taxi naar de bekende whiskypub The Bon Accord. Paul trakteerde ons op een heerlijk diner, terwijl wij ons tegoed deden aan enkele heerlijke whisky’s.

Ons aperitief was een heerlijke Tullibardine 24 Year Old 1993 van North Star Spirits, speciaal gebotteld voor The Bon Accord. Na het maal trakteerden we onszelf op drie legendarische drams: Ardbeg 30 Year Old, Brora 35 Year Old gebotteld in 2013 en Port Ellen 8th Release 29 Year Old 1978. Needless to say dat we nadien zalig geslapen hebben…

Vrijdag 22 september 2017

Na een vroeg ontbijt stond er een flinke rit van meer dan twee uur voor de boeg om Kennacraig te bereiken. De rit bracht ons eerst naar het noorden om dan via Inveraray terug af te zakken. Een deel van de rit passeerde langs de erg mooie Trossachs via Loch Lomond, maar vooral het stuk tussen Auchindrain en Tarbert was absoluut adembenemend.

Dat kon van de overtocht niet gezegd worden. De zee was betrekkelijk woelig, het schip deinde flink op en neer. Maar dat kon ons niet deren, want na een dik uur verscheen Islay al aan de horizon. Na een eerste mislukte approach van de ferry in Port Askaig, moest de kapitein het schip laten keren om nog eens te proberen. Zo’n half uurtje tijdsverlies enerzijds, maar anderzijds met een leuke bonus, want zo kregen we een prachtig zicht op Caol Ila, dat twee inhammen noorderlijker van Port Askaig ligt.

Eens ontscheept trapten we onze huurwagen op zijn staart, want we wilden niet al te veel te laat komen op onze eerste (en enige) afspraak: Bowmore Distillery. En hoewel de ontvangst heel hartelijk was en de tour erg informatief, was ik toch een tikkeltje teleurgesteld dat ik geen video-opnamen mocht maken. Ik moest het bijgevolg stellen met enkel foto’s.

Gezien het late uur hadden we ook niet echt de mogelijkheid om lang te blijven plakken in het visitor center, maar we kregen onze drams wel mee in sample flesjes, samen met een uitnodiging om elke dag dat we op Islay verbleven langs te komen naar de bar. Nou, da’s mooi.

Na de toer trokken we er nog even op uit om Bowmore zelf te ontdekken – iets waarvoor een halfuurtje ruimschoots voldoende is. Laten we eerlijk zijn, het is een klein dorpje. De ronde kerk was helaas reeds dicht, maar het haventje lag er wonderschoon bij. Het was wel de ideale plek om wat foto’s van de bekende warehouses te maken met de typische tekst op de kalkwitte muur.

Na onze deugddoende wandeling meldden we ons aan in de Harbour Inn, het hotel (ondertussen in handen van Bowmore) dat onze thuis zou worden voor de komende dagen.

Moe maar voldaan kropen we onder de wol met een hoofd vol mooie herinneringen en nog mooiere plannen voor de komende dagen.

May the Malt be with you!

Onze laatste dag in Edinburgh was er maar een halve, want om 15u zou ons vliegtuig ons terug richting Brussel voeren. We besloten de voormiddag te gebruiken voor een bezoek aan de Ocean Terminal in het noorden van de stad, waar de Royal Yacht Britannia aangemeerd ligt.

Dit schip werd in 1953 te water gelaten en heeft meer dan 1 miljoen mijlen gevaren met leden van de Koninklijke familie aan boord. In 1997 werd het uit de vaart gehaald en in Edinburgh opengesteld voor het grote publiek. Een 90 minuten durende toer (op jezelf, met een audioguide) leek ons niet het meest spannende wat we konden doen, maar we waren aangenaam verrast. Dit schip is echt de moeite om te zien.

Er was een bijzonder groot verschil tussen de voorsteven, waar de crew in eerder bekrompen omstandigheden moest leven; en de achtersteven, waar de ruime vertrekken voor de Royals waren ingericht.

Daarna nog een lichte lunch in de Loch Fyne Fishmongers Deli om nadien met de bus terug te keren naar de luchthaven waar onze vlucht met een half uur vertraging naar Brussel vertrok. Dearly Beloved stond ons op te wachten in het station en met veel enthousiasme werd de rit huiswaarts ingezet. Maar een lange avond werd het niet…

Ik durf te besluiten dat Edinburgh één van de topbestemmingen is voor een leuke city trip. Dichtbij, heel veel zaken zijn op wandelafstand, het openbaar vervoer is zeer efficiënt en betaalbaar (en free WIFI op alle trams en bussen!), het aantal gratis te bezoeken monumenten is niet op twee handen te tellen en de rest is prima betaalbaar, kindvriendelijke stad, whisky bij de vleet (maar niet om te kopen, want de prijzen zijn belachelijk hoog) en gezellige pubs. What’s not to like?

May the Malt be with you!

We
werden gewekt door de zonnestralen die door het raam naar binnenvielen.
Heerlijk! Natuurlijk weer voordat de wekker afliep, maar dat vonden Amber en ik
geen probleem. Dochterlief sprong onder de douche, terwijl vader de planning
erbij haalde. Het zou opnieuw – hoe kan het ook anders – een goed gevulde dag
worden.

De
bus (met gratis WIFI, overigens) bracht ons in minder dan een half uur naar het
Holyrood Palace, het officiële paleis van de Britse vorst in de Schotse
hoofdstad. Daar begonnen we aan een heerlijke (maar zware!) klim van 251 meter
naar Arthur’s Seat op de top. Wat een spectaculair uitzicht! Het was de klim
van meer dan een uur meer dan waard.

De
afdaling ging iets vlotter, waarna we de bus naar Edinburgh Castle namen om de
Scotch Whisky Experience te bezoeken. Ik wist natuurlijk op voorhand dat ik er
niets nieuws zou leren, maar de rondleiding (à la pretpark in een karretje in
de vorm van een whiskyvat) was zeer modern en aanschouwelijk. Na tien minuten
werden we dan naar een proeflokaal geleid waar we een korte powerpoint kregen
met wat uitleg over de verschillende regio’s. We mochten dan een whisky kiezen
en het glas kregen we er als souvenir bij (Amber kreeg de Black Bull blend,
terwijl ik de Laphroaig 10 aan de lippen zette). Wat mij vooral interesseerde
was de whiskyverzameling die er tentoongesteld staat. Meer dan 3400 flessen,
wat het de grootste verzameling ter wereld maakt. Die vijftien minuten waren te
kort om ze allemaal te bekijken, dus namen we foto’s in Japanse stijl.

Aansluitend
genoten we van een heerlijke lunch in het aanpalende restaurant met de
toepasselijke naam Amber. Dochterlief genoot van een visschotel, terwijl ik me
aan de haggis tegoed deed, met een heerlijke Talisker Skye er naast. Het
dessert was er te veel aan, maar de koffie was heerlijk.

Terug
buiten, waar de lucht ondertussen grijs begon te worden, bezochten we eerst
Saint Giles Cathedral, alvorens af te zakken naar de Old Town, waar we via de
Princes Street Gardens het bekende Scott Monument bezochten. Niet minder dan
287 trappen brachten ons helemaal naar de top, vanwaar we wederom een geweldig
uitzicht hadden. Ik kan u verzekeren dat je dit best niet doet als je
hoogtevrees hebt, want de top is echt bijzonder smal!

Eens
we terug beneden waren, was het maar een kleine moeite om even de (gratis
toegankelijke) Scottish National Gallery te bezoeken. Meesters als Rubens en
Van Rijn kan je hier bewonderen, alsook enkele prachtige landschappen van
Schotse schilders. Maar het moet gezegd: we waren beiden te moe van de recente
klim (we stonden letterlijk op onze benen te trillen), dat we hier niet lang
zijn blijven rondhangen.

We
kwamen tot rust in de bijzonder oude Greyfriars Kirkyard, een kerkhof waar we
zerken vonden van nobelen die in de 17e en 18e eeuw
overleden waren. En ook het graf van Bobby, de bekende hond, liepen we niet
voorbij.

Vlakbij
het kerkhof vind je de geweldige Grassmarket, een plein dat omzoomd wordt door
pubs en restaurants. Aangezien het nog te vroeg was om te dineren, besloten we
in Maggie Dickson’s Whisky & Ale House te verpozen (en naar de tweede helft
van Manchester City tegen Westham te kijken, waar we Kevin de Bruyne zagen
scoren) met een IPA en Coal Ila 12. Dochterlief hield het (uiteraard) bij
frisdrank.

We
planden ons avondmaal te nuttigen in de bijzonder gezellige pub The Last Drop,
maar werden aan de deur tegengehouden. ‘ID please,’ sprak de buitenwipper.
Blijkbaar is het een 17-jarige, ondanks het feit dat ze vergezeld wordt door
haar vader, niet toegelaten nog na 20u een pub binnen te stappen, tenzij ze er
komt om te eten en na de maaltijd onmiddellijk de zaak verlaat. Nou, laat dan
maar zitten. We zoeken elders ons heil. Die man deed natuurlijk gewoon zijn
job. Eén blik om Amber zei genoeg: ‘Terug naar het Hard Rock Café’!

Met
heerlijke ribbetjes, kip en harde muziek sloten we onze tweede dag af.

(wordt
vervolgd…)

Mijn
dochter Amber wordt binnenkort 18. Aangezien haar zus, die vorig jaar 18 werd,
een city trip als geschenk kreeg (we trokken een lang weekend naar Parijs), was
het voor de jongere zus natuurlijk geen verrassing meer, maar ze mocht wel zelf
de bestemming kiezen. ‘Ik twijfel tussen Praag en Edinburgh, papa,’ liet ze
zich ontvallen. ‘Maar schat toch,’ was mijn snelle antwoord, ‘Praag is acht uur
rijden, maar Edinburgh is nog geen twee uur vliegen!’. ‘Doe dan maar Edinburgh,
papa’ en de reis was al geboekt voordat haar worden koud waren.

We
arriveerden op donderdagavond, betrekkelijk laat, en trokken meteen naar het
hotel waar we onze eerste dag planden alvorens naar dromenland te vertrekken.
De wekker op vrijdagmorgen zou ons om 7u wekken, maar enthousiast als we waren,
zaten we toen al aan het ontbijt.

Het
bijzonder efficiënte openbare vervoer bracht ons in minder dan 25 minuten naar
het centrum. We wandelden door de Princes Street Gardens, met prachtig zicht op
het Edinburgh Castle dat boven de stad uittorent, om zo het National Museum of
Scotland te bereiken.

Dit
museum is gratis toegankelijk en echt een aanrader voor zowel jong als oud. Een
zeer interactieve tentoonstelling in een prachtige setting. Het uitzicht over
de stad vanop het dakterras was adembenemend, ook als was de lucht op dat
moment nog grijs.

Vanaf
het museum wandelden we de Royal Mile af naar het Scottish Parliament. Grappig
genoeg was er net een demonstratie aan de gang van voorstanders van de
onafhankelijkheid van Schotland. Dat neemt niet weg dat we probleemloos het
parlement konden bezoeken (en een whisky rambling opnemen in de tuin). Wat een
schitterende gebouw. Zeer modern en voorzien van alle snufjes. De
dakconstructie is zelfdragend, zodat er geen pilaren in het halfrond het zicht
belemmeren. Gratis te bezoeken, trouwens.

Na
ons bezoek genoten we van een zonnige wandeling langs de Royal Mile, waar we de
Whiski Bar & Rastaurant binnensprongen voor de lunch – en de Glengoyne 15
Year Old, want die stond in de aanbieding als Malt of the Moment. Lekker haggis
gegeten! En dan het hoogtepunt van de dag: Edinburgh Castle. We hadden geluk
dat het niet razend druk was en konden bijgevolg lang genieten van de verschillende
uitzichten. Het kasteel op zich loont ook echt de moeite – opnieuw is er ook
aan de kids gedacht. Je kan hier echt een leuke familie uitstap van maken.

Aangezien
we nog een beetje tijd over hadden voor onze volgende afspraak, doken we een
typische Schotse pub in. The World’s End had een mooie whiskykaart (ik dronk
een Innis & Gunn biertje met een Macallan Gold er naast). Daarna doken we
ondergronds voor een ‘griezelig’ bezoek aan de Real Mary King’s Close – een
wandeling onder de Royal Mile waar tot 200 jaar geleden nog heel wat gezinnen
leefden, die getroffen werden door armoede en de pest. Van zo’n leuke wandeling
krijg je natuurlijk honger. Het was leuk om de stad ook bij valavond te zien,
waarbij alle monumenten (en dat zijn er wel wat) mooi verlicht zijn. Tot slot
namen we ons avondmaal in het Hard Rock Café – een familietraditie.

Na
de onion rings en burgers en de aanschaf van de obligate T-shirt keerden we
bijzonder moe, maar nog meer voldaan, terug naar ons hotel waar we als een blok
in slaap vielen.

(wordt
vervolgd…)

Zondag namen we
uitgebreid de tijd om te ontbijten. Immers, we hadden pas een vlucht om 16u en
konden het rustig aan doen vandaag. Op het programma: bezoek aan Auchentoshan.
Wat? Terug naar de distilleerderij? Yep. We hadden nog plannen.

De vrijdag was immers
zo hectisch verlopen dat we onze aankopen niet meer konden doen. Ook onze fles
Auchentoshan 1957 hadden we op de distilleerderij achtergelaten met de
bedoeling ze vandaag pas op te pikken. Bovendien hadden we onze flesjes van het
Bottle Your Own programma nog niet kunnen afvullen.

Bij aankomst werden
we door Anabelle, Mahj en Darran flink in de watten gelegd.

Mahj: ‘Would you like some coffee or tea?’
Mark: ‘Is that a trick question? I thought this was a whisky distillery?’

Algemene hilariteit,
maar desalniettemin hielden we het bij een glas water. We hadden immers nog
werk – werk dat het proeven van whisky behelsde.

We kregen vrij
gebruik van de bar (niet van de flessen, van de locatie!) om een aantal Whisky
Ramblings in te blikken. Daar waren we toch al een uurtje of twee mee zoet.
Eerst aan de beurt was de Auchentoshan 38 Year Old 1975, een release voor het
duty free segment. De fles kostte maar liefst 600 pond, maar gek genoeg zag ik
ze later – in de duty free shop van de Glasgow Airport – voor 850 pond! Crazy.
Maar wel geweldig lekker.

Daarna was het de
beurt aan de Toshan Cum Laude: de geweldige Auchentoshan 50 Year Old 1957, die
ik samen met Niek aanschafte. Het flesje staat momenteel ocharme 5.000 pond
geprijsd. Toegegeven, we konden een heuse korting negotiëren. Maar toch. Bij
het proeven van dit spul gaan mijn sokken twee keer op en neer (en niet alleen
mijn sokken). Hoe dan ook, er staat u binnenkort een mooie video te wachten,
dus.

De laatste video
maakten we trouwens buiten, vlak voor Warehouse No 3, in een heerlijk Glasgow’s
wolkbreukje dat snel weer wegtrok. Ah, de authenticiteit. Het ging immers om
een nieuw vaatje dat net in het Bottle Your Own programma is opgenomen. Maar
binnen filmen mocht niet. Begrijpelijk. We zijn zeer blij met het resultaat.
Wij hopen van u hetzelfde.

Eens we daarmee klaar
waren, deden we onze laatste inkopen (de buit was best indrukwekkend) en lieten
ons dan per taxi naar het hotel brengen, waar we onze laatste lunch nuttigden
alvorens het luchtruim richting Amsterdam te kiezen. Na een twee uur durende
rit ploften we moe, maar meer dan voldaan, in ons eigen bedje. Het was alvast
weer een weekendje om niet licht te vergeten.

Graag wil ik van de
gelegenheid gebruik maken om mijn reisgezellen Niek & Ilse van harte te
bedanken voor alweer een onvergetelijke uitstap, maar vooral mijn lieve schat
Sofie die zich mijn whiskygrillen steeds laat welgevallen en als een rots in de
branding achter mijn passie staat. Zonder haar was ik nooit de Toshan Man
kunnen worden. I love you, sweetie!

(voor meer foto’s,
bezoek mijn Facebook-pagina!)

Niek en Ilse zijn
zeer bedreven in het uitstippelen van stadswandelingen (of uitgebreide reizen, for
that matter), het zijn echte globetrotters. Dus lieten Sofie en ik ons maar
wat graag door hen leiden doorheen onze ontdekkingstocht van Glasgow. Maar
first things first, natuurlijk. Ontbijt! En daar hoort in Schotland natuurlijk
haggis bij. Breakfast for champions!

Na een eerste korte
stop bij Scotch Whisky Auctions, waar we enkele spullen dropten voor upcoming
auctions, namen we de taxi naar George Square en de City Chambers. Via
Ingram Street vervolgden we onze weg naar de Provand’s Lordship om dan in
noordelijke richting de prachtige kathedraal en bijhorende Necropolis te
bezoeken, één van Europa’s belangrijkste begraafplaatsen.

Van al dat fraais
krijgt een mens honger. We wilden dan ook de gelegenheid niet links laten
liggen om een lekkere (en echte) burger te eten in het zeer recent geopende
Hard Rock Café op Buchanan Street, in het commerciële hart van de stad. Na onze
hartige lunch deden we ons tegoed aan die leuke HRC collectibles en T-shirts
alvorens onze weg verder te zetten.

Via Trongate
bereikten we de Tolbooth Tower en Mercat Cross, waarna we in de botanische tuin
van het People’s Palace even tot rust konden komen. Struinend door de Winter
Garden zochten we de River Clyde die we dan stroomafwaarts volgden tot we terug
in het hartje van de stad waren.

Wie Glasgow zegt,
zegt pubs. Whiskypubs om precies te zijn. En we wilden de belangrijkste zeker
niet missen. Onze eerste halte (kwestie van te aperitieven) was The Pot Still
in Hope Street, vlakbij het Centraal Station. Klein, maar uiterst gezellig. De
barvrouw moest een ladder gebruiken om onze keuze van het schap te halen.
Terwijl Niek zich een Clynelish 14 Year Old liet welgevallen, probeerde ik de
nieuwe Tomatin Cu Bocan. De dames hielden het bij wijn en fris.

Tegen dat we de pub
verlieten was de stad al in duisternis gehuld. Langs Bath Street kwamen we aan
in de befaamde brasserie The Bon Accord, waar we hadden afgesproken met Schotse
vrienden. Daar nuttigden we een heerlijke 2-gangen menu (steak and kidney pie
gevolgd door een chocolate tart) voor ocharme 6 pond!

Ik maakte ook kennis
met de sympathieke eigenaar Paul, die dacht de Toshan Man de loef af te steken
door de wedden dat hij mij een fles kon voorzetten die ik nog niet had. Hij
kwam op de proppen met de oude 18 Year Old in het dumpy flesje, dat ik niet
alleen dubbel heb in de verzameling, maar bovendien al geschonken had op een
Toshan Tasting. Goedlachs nam de genereuze kerel me mee naar de bar en schonk
me de 32-jarige sherrygerijpte Auchentoshan in uit 1973. Die fles heb ik niet
dubbel (is dus nog dicht) en ik was dus maar wat blij dat hij mij een mooie
dram uitschonk van die fles.

Wanneer rond 21u het
live-bandje begon te spelen, hielden wij het voor bekeken (ze klonken echt niet
goed!) en zakte af naar Argyll Street. Immers, hier is een kleine, maar zeer
goede whiskybar te vinden die naar de naam The Ben Nevis luistert. Vreemd
genoeg staat er echter geen enkele Ben Nevis op het schap. Maar zeker voldoende
andere flessen om uit te kiezen.

Mijn goede vriend
Andrew Nicholson (beter bekend van whiskyblender.com) en zijn hoogzwangere
vrouw Emma (spraakwaterval if ever there was one) stonden er op om ons
te trakteren op een slaapmutsje. Het werden er meerdere.

Het was een mooie
afsluiter van een geweldige dag. Denk ik – ik kan me het laatste deel niet echt
meer herinneren. As it should be.

De volgende ochtend –
onze laatste dag – stond er nog een leuke activiteit op het programma. Maar
daarover meer in de laatste blogpost.

(voor meer foto’s,
bezoek mijn Facebook-pagina!)

Terwijl we onderweg
waren van Auchentoshan naar het Artisan restaurant, kreeg Rachel Barrie helaas
telefoon van de school van haar jongste zoon. ‘Kleine ziek, kan je hem
oppikken?’. De teleurstelling was groot, langs beide kanten. En dus verliet zij
ons vroegtijdig en zaten we enkel met Jeremy Stephens opgescheept tijdens de
lunch. Jeremy is de voormalige Head Distiller van Auchentoshan, maar
promoveerde enkel jaren geleden tot Process & Spirits Quality Manager van
de groep Morrison-Bowmore Distillers. Rachel Barrie is de factor zijn baas,
maar hij is in de wolken met haar. Ze leert hem al de kneepjes van het vak. En
hij is leergierig.

Na een rit van pakweg
30 minuten arriveerden we bij het Artisan restaurant voor de lunch. De chef,
mijn goede vriend Derek Mather, maakte van de gelegenheid gebruik om ons een
nieuwe schotel voor te stellen: Octomore Beef with an Auchentoshan Gravy. Het
behoeft geen betoog dat dit lekker was. Het vlees smolt op de tong. Daarbij
passeerden nog enkele drams de revue: Auchentoshan 22 Year Old 1990 for Artisan
(een unieke Star Wars gelabelde fles – ja, Derek is ook fan), de Ardbeg
Serendipity (die een beetje teleurstelde) en een Auchentoshan 15 Year Old 1997
Old Malt Cask (van de nieuwe Hunter Laing & Co).

Het dessert was ook
niet van de poes. Een sorbet van vanille-ijs met Balvenie 30 Year Old!
Smullen geblazen, dat kan ik u wel vertellen. Er staan letterlijk honderden
flessen whisky in het restaurant van Derek. Slechts 8 of 9 distilleerderijen
zijn niet vertegenwoordigd op de schappen. Dat is best indrukwekkend. Ook
Jeremy had nog niet gehoord van Artisan, maar beloofde zeker terug te keren met
wat mensen van Auchentoshan, iets waar Derek en Fiona zeker oren naar hadden.

Jeremy was zo
vriendelijk om ons met de Auchentoshan Van af te zetten op onze volgende
afspraak in hartje Glasgow: Douglas Laing & Co. Dit familiebedrijf is
immers één van de belangrijke spelers op de markt van de Onafhankelijke
Bottelaars en Fred was aangenaam verrast met de uitnodiging tot een interview voor
ons whiskyboek. Dus mochten we het hoofdkwartier bezoeken. We werden er
opgewacht door de enige Vlaming die het gezicht van een whiskybedrijf in
Scotland is: Jan Beckers.

Jan ontving ons in de
heuse Tasting Room om het hoogste verdiep van het prachtige Victoriaanse gebouw
waarin de kantoren van Douglas Laing zijn ondergebracht. Fred kon helaas niet
aanwezig zijn, maar had het interview schriftelijk voorbereid. Jan zou ons
entertainen en wat heerlijke drams voorzetten. Jan bleek niet alleen een
geweldige gastheer (die wel héél genereus schonk), maar ook een begenadigd
verteller. Zo verhaalde hij hoe hij bij Douglas Laing terecht is gekomen en wat
zijn taak precies is (the best job in the world, dus), maar hij schudde
ook heel wat leuke anekdotes uit zijn mouw. Sommige daarvan zijn helaas niet
voor publicatie vatbaar. Of ik zou u moeten doden.

Groot was onze
verwondering, maar tevens onze blijdschap, als na een halfuurtje plots op de
deur wordt geklopt en niemand minder dan Fred zelve even gedag komt zeggen. Hij
is een kleine, maar zeer kranige 60-plusser die barst van de vitaliteit en mischief.
Wat een geweldige vent! Met de interviews op zak en een grommende maag,
besloten we dat Jan genoeg van zijn vrijdagavond had opgeofferd en gingen we op
zoek naar een leuk restaurantje. Na het late diner waren we allemaal zo
uitgeput, dat we besloten onder de wol te kruipen. Morgen zou het opnieuw een
lange dag worden. Immers, we wilden Glasgow ontdekken. Maar dat leest u dan
weer in de volgende blogpost.

(voor meer foto’s,
bezoek mijn Facebook-pagina!)