Tijdens
onze uitstap hebben we heel wat interessante mensen leren kennen. Je weet nooit
wat zo’n ontmoeting kan teweeg brengen. Iemand kent iemand anders, die dan weer
iemand kent die iets speciaals kan laten proeven. En zo kom je af en toe een
juweeltje tegen.

Zo
hadden wij het geluk via-via-via-via-via-via iemand te ontmoeten (ja, het was
een serieuze omweg en zij wil absoluut anoniem blijven, dus vraag er niet naar
– our lips are sealed, hebben we haar
plechtig beloofd), die ons kennis kon laten maken twee zeer speciale flessen.
Op het moment dat we deze drams voorgeschoteld kregen wisten we wel dat we iets
speciaals aan de lippen mochten zetten, maar het is pas achteraf dat we ons ten
volle hebben gerealiseerd dat dit twee superdrams waren.

Glen Garioch 1958 46 Year Old, OB, 43%,
336 bottles

De
eerste fles die Madame X op tafel
toverde was een Glen Garioch van 46 jaar oud, gedistilleerd in 1958 en
gebotteld in 2004. Het is meteen een nieuw record. Dit is de oudste whisky die
ik al ooit proefde (vanuit het standpunt ‘distillatiejaar’). Een fles zet je al
snel zo’n 1.500 EUR achteruit.

Ik
krijg op de neus een romige toffee-bom van heerlijke tropische vruchten
(voornamelijk perzik en abrikoos) en donker fruit (rozijnen) op een kruidig
bedje van eucalyptus en een heel zacht spoortje turf, zoals het oude Glen
Garioch betaamt. Dit keert allemaal terug in de pittige smaak, overgoten door
een flinke dosis zoete vanille en okkernoten. Een beetje eik naar het einde
toe. Maar het geheel is best levendig en draagt zijn jaren waardig. Het
eikenhout is lief geweest. De afdronk is pittig op vanille met zachte, zoete
turf. Wonderlijke malt.

Over
de verpakking kunnen we nog zeggen dat ze ontworpen werd door het
gerenommeerde, in Glasgow gevestigde, designbureau Breeze Creative, dat voor
het ontwerp in 2007 een zilveren medaille won op de Scottish Design Awards.
Morrison-Bowmore werkt overigens regelmatig samen met dit bedrijf. Zo stond dit
bedrijf ook aan de wieg van de rebranding
van de hele Bowmore-range in 2008 en kreeg het in 2009 de gouden medaille voor
het strakke nieuwe design van de Auchentoshan-flessen.

Enfin,
genoeg over deze malt waar we even stil van werden. Want de apotheose zat er
nog aan te komen. Een prachtige zwarte doos kwam op tafel. Met de nodige
bombarie werd ons level of anticipation
opgedreven naar ongekende hoogte. Bij het openen van de doos en de eerste
aanblik op de fles – nee, decanter! – uitten Niek, Ilse en ik dezelfde kreet
uit: ‘Ooooh!’. Nuff said.

Bowmore 1965 Premier Range 42 Year Old, 43,6%, OB
for World of Whiskies, 57 bottles

Op zo’n 114 kilometer ten westen
van waar we ons momenteel bevinden, bij Madame
X thuis in Glasgow, ligt de oudste distilleerderij van Islay, i.e. Bowmore.
De prachtige decanter die voor ons op tafel prijkt is van de hand van Craig
Mackinlay van Breeze Creative, die daarvoor in 2009 een bronzen medaille in de
wacht sleepte. De fles, die vreemd genoeg heel wat lucht laat bij de whisky,
heeft een massief bronzen stop en zegel en komt in een prachtige, zwarte
lederen box met suède binnenwerk.

Er bestaan slechts 57 flessen van
deze 42-jarige whisky, die exclusief voor World of Whiskies gebotteld werden en
– geloof het of niet – enkel via de shop in Terminal 5 van Heathrow worden
aangeboden… voor de luttele som van £6.000. Dit betekent een dubbel record voor
ons. Het is de meest gelimiteerde whisky die we al ooit proefden en met zo’n
prijskaartje verpulverd hij het vorige record, dat zo’n 15 minuten geleden was
gevestigd. Wat een avond!

Volgens Madame X is het de eerste Bowmore sinds de jaren ’80 die bestaat
uit een groot deel single malt op bourbonvaten met een klein percentage uit
oloroso sherryvaten. Hij heeft alvast een prachtige donkere honingkleur.

De neus barst na 42 jaar van de
vruchten. Mango, lychees en appelsienenmarmelade overgoten met pure chocolade –
een dessert dat ik later die avond zou nuttigen op restaurant, als (compleet
onnozel en ontoereikend) eerbetoon aan deze prachtige whisky. Maar ook een
aantal florale elementen. Het geheel is overgoten met een subtiele rokerigheid
die je van Bowmore verwacht. Ik moet even gaan zitten.

Op smaak wordt de superneus
heerlijk verder gezet. Zijdezacht! Exotisch fruit in perfecte harmonie met
zacht brandende eik. Het blijft lang stil terwijl het glas de ronde doet. Je
kan een speld horen vallen, terwijl de finish langzaam als een statig luxe
cruiseschip langs glijdt. Ik sta met open mond vanop de kade te kijken.
Perfecte whisky (dus nog een record, want deze krijgt in mijn kleine, persoonlijke
boekje de hoogste score die ik al aan een whisky gaf).

Het hoeft geen betoog dat deze
avond nog lang in ons geheugen gegrift zal staan. Het was een zeldzaam genoegen
om zulke wondermooie drams te proeven.

Thank you, Madame X, for this unique opportunity to
taste these rare, super premium, exquisite whiskies.