Ik werd een uur voor de wekker wakker. Niet van mijn gewoonte. Misschien was het omdat mijn brein me vertelde dat vandaag een geweldige dag zou worden. We gingen immers het Kildalton Trio bezoeken. Je zou voor minder een uur vroeger opstaan.
Zaterdag 23 september 2017
Na een stevig ontbijt voerde onze vierwieler ons vlotjes naar de historische site van het Kildalton Cross. Het stamt uit de 8e eeuw en is één van de best bewaarde Keltische kruis uit die periode. Het is te vinden op de begraafplaats bij de Kildalton Church op het noordoostelijke deel van Islay, zo’n kwartiertje verder rijden dan Ardbeg. Wel erg fotogeniek, hoor. Het feit dat we in de omringende bossen tevens een hertenkoppel met jongen ontdekten, maakte het erg speciaal.
Om 11u stipt vertrok onze eerste toer van vandaag: Laphroaig! En het moet gezegd, de toer was echt goed. Natuurlijk heb je – als je eerder al een distilleerderij bezocht hebt – heel veel dingen al gehoord, maar toch heeft elke distilleerderij toch zo’n zijn eigenheid en zit het plezier er net in van kleine nuances te ontdekken. Het feit dat we bovendien volop mochten fotograferen en filmen waar en wanneer we maar wilden, kon op veel bijval rekenen. En uiteraard mocht ook de obligate foto aan het warehouse met de benaming van de distilleerderij niet ontbreken!
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
En Laphroaig lag in een betrekkelijk rustige baai, wat niet gezegd kan worden van de volgende in de rij die we bezochten: Lagavulin! De strakke wind maakte het erg moeilijk om een goeie foto te maken van de buitenkant. De binnenkant… tja, daar mag je geen camera bovenhalen. We lieten ons dan maar onderuitzakken in de lounge waar we enkele lekkere drams konden proeven, zoals de Distillers Edition, de Jazz edition, the Feis Ile en de Distillery Only. Lekker spul, maar dat wist u ongetwijfeld al.
Ondertussen begonnen we toch een hongertje te krijgen, maar we wisten dat bij de buur die we nu zouden gaan bezoeken een lekkere lunch konden nuttigen. Ardbeg is veruit de meest commerciële distilleerderij op het eiland. Zeer clean (for lack of a better word) en duidelijk op whiskytoeristen afgestemd. Een prachtig aangelegd binnenplein geeft je ook meteen de indruk dat het een zeer moderne en grote distilleerderij is. Terwijl dat ze toch niet echt de grootste is. Da’s een knap staaltje trompe l’oeil. Maar we aten heerlijk en dronken daarbij ook nog eens zowel de Kelpie als de nieuwe An Oa.
We verlieten Ardbeg in zuidelijke richting om even halt te houden bij Port Ellen. Van de distilleerderij schiet niet veel meer over, maar achter de oude warehouses staat wel een reusachtige fabriek: Port Ellen Maltings. Helaas niet toegankelijk voor het publiek. Maar de warehouses waren duidelijk afgesloten en beveiligd met de modernste technieken, dus vermoeden we dat er nog best wat vaatjes ter plekke liggen. En een foto aan de witte muur met het bekende opschrift is natuurlijk een must.
Om de dag af te sluiten wilden we het American Monument op The Mull of Oa bezoeken. Onderweg, nog steeds in Port Ellen, hielden we echter eerst een korte pauze in de (weliswaar verlaten, maar speciaal voor ons open gelaten) bar The Green Man on Islay. Bedankt, Michiel en Mireille voor jullie gastvrijheid en de lekkere flesjes die jullie voor ons hadden klaargezet.
Terwijl we genoten van een heerlijke dram, begon de wind wel erg hard op te steken. Een storm was op komst, zoveel was zeker. Maar dat kon ons er toch niet van weerhouden om het American Monument te bereiken, weliswaar volledig uitgewaaid. Het stormde zelfs in die mate dat het eigenlijk een beetje gevaarlijk werd. Dus bleven we niet te lang hangen en zochten snel terug de veiligheid van onze auto op, die ons terug naar de Harbour Inn in Bowmore zou brengen.
Onderweg maakte we nog slechts één tussenstop, namelijk in Gartbreck. Maar van het gedoemde project van Jean en Martine Donnay was geen spoor meer te vinden. Voor wie niet op de hoogte is: het echtpaar, bekend van de Glann ar Mor distilleerderij in Frankrijk had vergevorderde plannen om aan Loch Indaal te Gartbreck (zo’n 3 kilometer ten zuiden van Bowmore) een artisanale distilleerderij te bouwen, maar de eigenaar van de grond – Hunter Laing & Co – is niet (langer) bereid de grond te verkopen.
Tegen de tijd dat we Bowmore bereikten, was de storm grotendeels gaan liggen. Dat deden wij ondertussen ook, want voor zondag stond er weer heel wat op het programma.
May the Malt be with you!
