We vertrokken uit Loosduinen richting stadscentrum.
Wij maakten een fantastische stadswandeling van bijna twee uur (onderweg nog enkele slijterijen, proeflokalen en distilleerderijen tegengekomen) en kwamen verkleumd van de kou aan op onze eindbestemming.
Dat was het exclusieve Carlton Ambassador Hotel. ‘Poepchique,’ zou mijn zoontje dit omschrijven.
Het hotel staat er om bekend het grootste whisky aanbod in Den Haag en omstreken te hebben in de ‘Bistro-Bar Rubens’. We boekten een tafeltje in de bar om ons diner te nuttigen in plaats van in het restaurant. ‘We komen voor de whisky’, zei ik ter verklaring. De maître verpinkte niet en glimlachte begrijpend.
Na een verkwikkende douche trokken we richting bar. En inderdaad, het was een indrukwekkende plek.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
De smaakvolle inrichting en de onwaarschijnlijke collectie aan flessen bracht ons even van ons stuk. Niet minder dan 230 whisky’s staan er op de kaart. Alle Schotse regio’s zijn natuurlijk vertegenwoordigd, maar ook Indische, Japanse, Nederlandse, Belgische, Engelse en Zweedse whisky’s kan je bestellen. De barman maakt zich sterk dat alle Schotse distilleerderijen vertegenwoordigd zijn. Ik geloof hem op zijn woord. Naast heel wat officiële bottelingen stonden er tevens een heleboel flessen te pronken van onafhankelijke bottelaars met Signatory, Gordon & Macphail en Duncan Taylor op kop.
De prijzen variëren van 5 tot 50 EUR per glas. Zoals mijn lieve schat terecht opmerkte kan je beter met een paar vrienden een fles Port Ellen 7th release kopen en verdelen dan 49,50 EUR neer te tellen voor 4cl. Maar een aantal whisky’s konden mij toch bekoren.
Ons drie-gangenmenu (we waren overigens de enige gasten in ‘Bistro-Bar Rubens’) werd voorafgegaan door een aperitief. Terwijl Dearly Beloved het bij een gin-tonic hield, kreeg ik de Gordon & Macphail Scapa 1993, een zachte Highlander van Orkney. Onze eerste schotel bestond uit vier kleine voorgerechtjes van de chef. Lekker.
Terwijl Sofie zich een Californische rode wijn liet welbevallen bij het hoofdgerecht, bestelde ik me de Mannochmore 12 Year Old uit Diageo’s Fauna & Flora-reeks. Die had alvast een pak meer body dan de Scapa en ging prima met de zacht gebakken hertenfilet met rode kool en pureeaardappelen.
Het dessert was een duo van moëlleux au chocolat en speculaasijs. Geweldig. Wat beter dan daarbij te drinken dan een Dalmore Gran Reserva.
Maar ondertussen werd het redelijk laat en begonnen de gasten, die hun diner in het restaurant hadden genuttigd, af te zakken naar de bar. Dus voor onze pousse café verhuisden we naar de leeszaal achteraan in de bar, waar het een pak rustiger is.
