WhivieBlog

Terwijl we onderweg
waren van Auchentoshan naar het Artisan restaurant, kreeg Rachel Barrie helaas
telefoon van de school van haar jongste zoon. ‘Kleine ziek, kan je hem
oppikken?’. De teleurstelling was groot, langs beide kanten. En dus verliet zij
ons vroegtijdig en zaten we enkel met Jeremy Stephens opgescheept tijdens de
lunch. Jeremy is de voormalige Head Distiller van Auchentoshan, maar
promoveerde enkel jaren geleden tot Process & Spirits Quality Manager van
de groep Morrison-Bowmore Distillers. Rachel Barrie is de factor zijn baas,
maar hij is in de wolken met haar. Ze leert hem al de kneepjes van het vak. En
hij is leergierig.

Na een rit van pakweg
30 minuten arriveerden we bij het Artisan restaurant voor de lunch. De chef,
mijn goede vriend Derek Mather, maakte van de gelegenheid gebruik om ons een
nieuwe schotel voor te stellen: Octomore Beef with an Auchentoshan Gravy. Het
behoeft geen betoog dat dit lekker was. Het vlees smolt op de tong. Daarbij
passeerden nog enkele drams de revue: Auchentoshan 22 Year Old 1990 for Artisan
(een unieke Star Wars gelabelde fles – ja, Derek is ook fan), de Ardbeg
Serendipity (die een beetje teleurstelde) en een Auchentoshan 15 Year Old 1997
Old Malt Cask (van de nieuwe Hunter Laing & Co).

Het dessert was ook
niet van de poes. Een sorbet van vanille-ijs met Balvenie 30 Year Old!
Smullen geblazen, dat kan ik u wel vertellen. Er staan letterlijk honderden
flessen whisky in het restaurant van Derek. Slechts 8 of 9 distilleerderijen
zijn niet vertegenwoordigd op de schappen. Dat is best indrukwekkend. Ook
Jeremy had nog niet gehoord van Artisan, maar beloofde zeker terug te keren met
wat mensen van Auchentoshan, iets waar Derek en Fiona zeker oren naar hadden.

Jeremy was zo
vriendelijk om ons met de Auchentoshan Van af te zetten op onze volgende
afspraak in hartje Glasgow: Douglas Laing & Co. Dit familiebedrijf is
immers één van de belangrijke spelers op de markt van de Onafhankelijke
Bottelaars en Fred was aangenaam verrast met de uitnodiging tot een interview voor
ons whiskyboek. Dus mochten we het hoofdkwartier bezoeken. We werden er
opgewacht door de enige Vlaming die het gezicht van een whiskybedrijf in
Scotland is: Jan Beckers.

Jan ontving ons in de
heuse Tasting Room om het hoogste verdiep van het prachtige Victoriaanse gebouw
waarin de kantoren van Douglas Laing zijn ondergebracht. Fred kon helaas niet
aanwezig zijn, maar had het interview schriftelijk voorbereid. Jan zou ons
entertainen en wat heerlijke drams voorzetten. Jan bleek niet alleen een
geweldige gastheer (die wel héél genereus schonk), maar ook een begenadigd
verteller. Zo verhaalde hij hoe hij bij Douglas Laing terecht is gekomen en wat
zijn taak precies is (the best job in the world, dus), maar hij schudde
ook heel wat leuke anekdotes uit zijn mouw. Sommige daarvan zijn helaas niet
voor publicatie vatbaar. Of ik zou u moeten doden.

Groot was onze
verwondering, maar tevens onze blijdschap, als na een halfuurtje plots op de
deur wordt geklopt en niemand minder dan Fred zelve even gedag komt zeggen. Hij
is een kleine, maar zeer kranige 60-plusser die barst van de vitaliteit en mischief.
Wat een geweldige vent! Met de interviews op zak en een grommende maag,
besloten we dat Jan genoeg van zijn vrijdagavond had opgeofferd en gingen we op
zoek naar een leuk restaurantje. Na het late diner waren we allemaal zo
uitgeput, dat we besloten onder de wol te kruipen. Morgen zou het opnieuw een
lange dag worden. Immers, we wilden Glasgow ontdekken. Maar dat leest u dan
weer in de volgende blogpost.

(voor meer foto’s,
bezoek mijn Facebook-pagina!)

Het was al weer veel te lang geleden (van juni 2011) dat ik in Schotland geweest was, dus ik keek enorm uit naar het Valentijnsweekend waarin ik met Dearly Beloved zou afzakken naar Glasgow. De reden was drievoudig. Eén: gezellig weekend met het vrouwtje en ons bevriende whiskykoppel Niek & Ilse in Glasgow. Twee: een aantal interviews inblikken met mensen uit de whiskyindustrie. Drie: een speciale fles oppikken bij mijn favoriete distilleerderij.

We zullen de incheckprocedure in Amsterdam, bij KLM, kort omschrijven. Horrible! De elektronische check-in deed het niet, dus moesten we naar de balie. Daar werkte het systeem ook al niet en diende de betrekkelijk onvriendelijke en ongeïnteresseerde dame alles met de hand in te voeren. We kregen nog een aparte rekening gepresenteerd voor de bagage die we dan aan een andere balie moesten betalen omdat ook onze credit card niet kon gelezen worden op haar terminal. Het enige voordeel was dat we niet lang hoefden te wachten om in te schepen, nagenoeg iedereen was al aan boord. Enfin, snel vergeten en overschakelen op leuke herinneringen. En die zijn legio!

Na een zorgeloze en korte vlucht, konden we onze bagage meteen in de kamers zetten en een taxi richting Clydebank nemen. De staff van Auchentoshan stond ons al op te wachten. We kregen een heuse behind-the-scenes rondleiding door de Distillery Manager zelve, Alistair McDonald, die instructie gekregen had (naar eigen zeggen) om ons als VIP te beschouwen. Ah, de kracht van de Toshan Man.

En geloof het of niet, we kregen toch nog een paar plekjes te zien die we eerder niet waren tegengekomen. Maar meer kan ik er niet over zeggen. Of ik zou u moeten doden…

Tijdens de rondleiding schonk Wendy, de verantwoordelijke van het visitor center, een Three Wood en een 21 Year Old. Lekker! Maar we kregen ze niet voor niks! We moesten er voor werken. Nou, ja, werken. Ik kreeg de eer om een zak gist toe te voegen aan de washback. Alistair zag dat het goed was. ‘Mooie spreiding, Mark’, knipoogde hij. We maakten nog een praatje met de medewerkers (Colin bij de mash tun, Danny bij de stills). En ondertussen bleef Ilse maar foto’s maken.

Aangekomen in Warehouse No 3 kregen we de mogelijkheid om te proeven van de twee Bottle Your Own vaten die er liggen te rijpen. Een 17-jarige uit 1996 en 12-jarige uit 2001. Ze zijn beiden geweldig! We beloofden nadien zelf nog flesjes af te vullen, maar daar hadden we nu niet meteen de tijd voor, want onze hooggeëerde gasten waren aangekomen: Jeremy Stephens en zijn chef, de illustere Master Blender van MBD: Rachel Barrie.

Voor Niek en Ilse was het een blij weerzien, voor Sofie en mezelf was het een eerste kennismaking. Wat een toffe madam! Maar de tijd was beperkt. We waren hier tenslotte om een interview af te nemen voor het whiskyboek waar we nu al drie jaar aan werken. Het interview met Rachel overtrof alle verwachtingen. We mochten het bovendien op video registreren en duurde maar liefst 26 minuten. En geloof me, Rachel heeft zeer interessante dingen te zeggen. Maar wat precies houden we natuurlijk nog even geheim.

Nadat de plichtplegingen voorbij waren kwamen Rachel en Jeremy aandraven met een doosje, dat de originele reden was om af te zakken naar Glasgow. In de doos, zeer veilig verpakt, zat fles 100 van de 171 van de Auchentoshan 50 Year Old 1957! Yep, Niek en ik hebben samen deze fles aangeschaft. En over iets meer dan een jaartje zal ik Niek’s deel helemaal terugbetaald hebben en is de fles officieel de hoofdvogel van de Toshan Man Collection. Bedankt, Niek!

We hadden graag nog veel langer in de Blender’s Room blijven hangen, natuurlijk, maar de klok tikte onverbiddelijk door en het was hoog tijd om af te zakken naar Wishaw voor een heerlijke whiskylunch in het Artisan Restaurant van Derek Mather. Een geweldig adresje, ook al ligt het zo’n 30 minuten buiten de stad. Aanrader! Maar daarover meer in het tweede deel van dit reisverslag.

(voor meer foto’s, bezoek mijn Facebook-pagina!)