WhivieBlog

We schrijven vrijdag
24/10 en op uitnodiging van Alain Verspecht, beter bekend als de man achter Een
Hart voor ALS en de Friends of the Quaich, host ik een tasting in Oostakker.
Café de Spiegel heeft een uitstekend zaaltje ter beschikking.

Ik krijg als opdracht
een thema mee: ‘Small Distilleries’, maar Alain voegt er meteen aan toe dat ik
dat een eigen invulling mag geven. Wat ik dan ook deed.

De line-up was de
volgende:

1) Auchentoshan Three Wood
2) Glenglassaugh Revival
3) Edradour 12 Year Old Caledonia
4) Arran Lochranza Reserve
5) Royal Lochnagar Distiller’s Edition 1996
6) Benromach Organic
7) Kilchoman Spring 2011

Na een korte
introductie gingen we meteen aan de slag.
De 28 proevers vielen meteen massaal voor de Auchentoshan, wat mij natuurlijk
als muziek in de oren klonk. De link met het thema is duidelijk: het is de
distilleerderij met het kleinste aantal verzamelaars. Anderhalf om precies te
zijn (nietwaar, Rik?). En er is natuurlijk maar één Toshan Man.

Maar goed, verder met de
tasting. De Glenglassaugh Revival werd niet door iedereen even erg gewaardeerd,
hoewel hij aan het eind van de rit voor sommigen toch op de eerste plaats kwam.
De link met het thema is het feit dat deze distilleerderij in heel haar
carrière meer dicht is geweest dan open.

Met de Edradour 12 Year
Old Caledonia wilde ik aantonen dat er wel degelijk drinkbare Edradour bestaat.
En dat bleek ook, want hij scoorde best goed. Link: de kleinste, operationele
distilleerderij in Speyside.

Wat ook gezegd kan
worden van de Arran Lochranza Reserve, de goedkoopste fles van de avond, maar
een geweldige apertiefwhisky met veel wit fruit. Het is de kleinste
distilleerderij op Arran. Dat is natuurlijk een beetje gefoefel, want het is
teven de grootste. Kortweg: het is de enige distilleerderij op Arran.

De Royal Lochnagar
Distiller’s Edition wist menigeen te bekoren en was de grote onbekende van de
avond. Gefinished op muscatvaten gaf hij flink wat rood fruit en
pannenkoekenbeslag. Het is de distilleerderij die door het kleinste lid van het
Britse koningshuis werd bezocht. Immers, Queen Victoria mat amper 1,52 meter.

De Benromach Organic wordt
in een apart hoekje van het warehouse gerijpt en is de enige whisky die door de
Scottish Soil Association een certificaat kreeg opgeplakt als volledig
natuurlijk product. En ook het bezoekerscentrum is bijzonder klein, dus deze
mocht zeker in de line-up.

Eindigen deden we met de
Kilchoman Spring 2011, een fruitige en gerookte whisky van de kleinste
distilleerderij op Islay. Omwille van het grote aantal liefhebbers van geturfde
whisky in dit gezelschap hoeft het niet te verbazen dat deze de populairste van
de avond was.

Na de gebruikelijke
stemming door middel van handopsteking kwam volgende top drie uit de bus:

1) Kilchoman Spring Release 2011
2) Auchentoshan Three Wood
3) Arran Lochranza Reserve

Alles bij elkaar een
zeer leuke tasting die een paar keer verrassend uit de hoek kwam, zowel qua
whisky als reactie erop. Maar iedereen was het er over eens – dit is voor
herhaling vatbaar.

Wat mij betreft: graag!
Kom maar op met een nieuw thema, ik doe er wel iets leuks mee.

May
the Malt be with you!

Op woensdag 24 juni was ik te gast op een heuse Soirée ter promotie van de range van BenRiach. Premium Spirits, onder leiding van de immer sympathieke Claudia Hamm, had hiervoor alles uit de kast gehaald en de prachtige veranda van het Kasteel Tivoli in Mechelen omgetoverd tot een leuke plek om met gelijkgezinden, quasi allemaal professionele cliënten, BenRiach te (her)ontdekken.

Ik had blijkbaar, compleet ongewild, een polemiek op gang had gebracht door mijn whereabouts op Facebook te posten. Er waren namelijk een aantal mensen, die in alle eerlijkheid een pak meer met whisky in het algemeen en met BenRiach in het bijzonder te maken hebben, niet onmiddellijk op de gastenlijst gezet. Er werd blijkbaar op enkele lange tenen getrapt. Dat was niet mijn bedoeling en ik kan uiteraard geen verantwoordelijkheid nemen voor het feit dat ik wél werd gevraagd en een aantal anderen niet. Het was alleszins gespreksonderwerp numero uno bij iedereen die me de hand schudde bij aankomst. Het was als een lopend vuurtje rond gegaan. Enige hilariteit was dan ook niet van de lucht, natuurlijk.

Enfin, moving on. Na de introductie door Claudia (en ze mag echt wel trots zijn op haar Nederlands, het was bijzonder goed) kwam Billy Walker, de grote man achter BenRiach (en natuurlijk ook GlenDronach en Glenglassaugh) even aan het woord. Ik had hem eerder al gestrikt voor een kort gesprekje en liet hem tevens enkele flessen BenRiach signeren, wat hij met veel plezier deed.

In zijn korte toespraak, in sappig Scottish uiteraard, roemde hij niet alleen Premium Spirits, maar ook de Belgische consumenten in het algemeen. België is voor BenRiach blijkbaar een uitgesproken interessante testmarkt, waar nieuwe producten altijd aanslaan. Hij introduceerde tevens zijn Global Brand Ambassador Stuart Buchanan, die het woord dan overnam en in duet met Claudia een korte powerpoint presentatie toonde waarin de geschiedenis van BenRiach nog even kort geschetst werd.

Ondertussen, dat mag gezegd, was de bar al geopend en kon men naar hartenlust genieten van de grote selectie BenRiach single malts die gepresenteerd werden. Aan het einde van de presentatie werden de gasten dan uitgenodigd om van het geweldige buffet te genieten.

En tijdens dat buffet kon je proeven wat je maar wilde. Ik koos voor kleine proevertjes van deze selectie:

BenRiach 12 Year Old Horizons

BenRiach 15 Year Old Tawny Port Wood Finish

BenRiach 15 Year Old Dark Rum Wood Finish

BenRiach 20 Year Old

BenRiach 25 Year Old

BenRiach Birnie Moss

BenRiach 13 Year Old Maderensis Fumosus

BenRiach 17 Year Old Septemdecim

Na het buffet was het tijd voor een speciaal dessert… Iedereen kreeg een uniek drammetje ingeschonken, nl. van het eerste distillaat sinds de overname in april 2004. Deze tienjarige werd op vatsterkte gepresenteerd en zal zeer binnenkort verkrijgbaar zijn als officiële botteling om de tienjarige verjaardag van BenRiach onder het nieuwe bestuur te vieren.

Om de avond af te sluiten werd nog een kleine kwis georganiseerd. Wie goed opgelet had tijdens de presentatie van Claudia en Stuart had geen moeite om de vragen op te lossen. De winnaars kregen een fles whisky of een geborduurd polo. Leuke incentives, toch? Na nog wat napraten (en een hoognodig glas water) was het tijd om stilaan de terugrit van Mechelen naar Gent aan te vatten.

Graag wil ik Premium Spirits – in het bijzonder Willem – van harte bedanken voor de uitnodiging. Het was een bijzonder leuke avond met heel wat bekende gezichten (Jeroen, Bart, Dirk, Peter, Chris, Danny, Geert, Stef, Krien, Jan, Serge en nog zoveel meer) en vooral veel vloeibaar lekkers.

May the Malt be with you!

Donderdag 22 mei was ik te gast bij Peter de Decker, de sympathieke uitbater van de Antwerpse whiskyshop Anverness. De eer viel mij te beurt om een heuse Auchentoshan tasting te animeren, een opdracht naar mijn hart. Dus gewapend met powerpoint presentatie en wat filmpjes trok ik naar Berchem waar een 25-tal proevers klaar zat om kennis te maken met deze Lowlander.

De line-up bestond uit:

1) Auchentoshan 11 Year Old 2003 The Ultimate

2) Auchentoshan 15 Year Old 1997 Douglas of Drumlanrig

3) Auchentoshan Valinch

4) Auchentoshan Three Wood

5) Auchentoshan 14 Year Old Cooper’s Reserve

6) Auchentoshan 18 Year Old

7) Auchentoshan 1990 Silveroak

Maar ik opende de debatten met een glas new make, kwestie van het distilleerderijkarakter even voor te stellen. Peter haalde ondertussen allerlei lekkers boven zoals koekjes, peperkoek, en dergelijke meer om als versnapering te laten dienen tussen de whisky’s.

Het was meteen duidelijk dat de Valinch erg in de smaak viel. Een jonge, maar krachtige bourbongerijpte Toshan die rook en smaakte naar crème brûlée en kokos. Maar ook de Three Wood, de bestseller van Auchentoshan, viel bijzonder in de smaak.

Maar de eerste klepper was toch wel de Cooper’s Reserve, een 14-jarige mix van bourbon- en oloroso sherrygerijpte whisky, verschenen in de duty free range in 2012. Ik ben er zeker van dat mijn Rambling, die ik op dit kritische publiek losliet, er voor niets tussen zat. Maar we hebben wel goed gelachen.

Ook de 18 Year Old bleef mooi overeind tussen al dat sherry-gerijpte geweld, maar was duidelijk van een ander kaliber. Gezapiger, ronder, zachter, meer matuur. Maar de klepper van de avond was zonder enige twijfel de Silveroak, een staaltje van vakmanschap van Rachel Barrie en haar team. Opnieuw liet ik het publiek genieten (nou, ja) van mijn videootje in het zwembad.

Er waren maar liefst zes mensen aanwezig die nog nooit een Auchentoshan hadden geproefd (ja, ze bestaan nog), wat mijn werk als ambassadeur er alleen maar leuker op maakt natuurlijk. En de andere proevers lieten weten dat ze Auchentoshan min of meer ‘herontdekt’ hadden, dus mijn avond was geslaagd.

Bedankt, Peter, voor de uitnodiging. Het was reuze gezellig.

May the Malt be with you!

Ja, het moet gezegd, een whisky tasting hosten in het kasteel van Laarne is niet iedereen gegeven. Wat een mooie locatie, zeg! Dat gezegd zijnde ging de tasting door in een paviljoen van het kasteel dat in alle eerlijkheid een beetje krap was. Maar dat kon de pret alvast niet drukken.

De hilariteit was dan ook groot toen de gasten zelf hun whisky dienden te schenken (want ik had echt geen doorgaan tussen de stoeltjes). De ambiance zat er al van in het begin in.

Ik had voor deze initiatietasting volgende line-up voorzien:

1) Auchentoshan Three Wood

2) Cu Dhub

3) Tartan Prince Blended Scotch

4) GlenDronach 10 Year Old 2002 Virgin Oak Hogshead

5) Macallan Fine Oak Master’s Edition

6) Talisker Port Ruighe

7) Caol Ila 11 Year Old 1996 Wilson & Morgan

Aan de hand van een powerpoint presentatie loodste ik het publiek langsheen een beetje geschiedenis en productieproces, maar de nadruk lag toch vooral op het genieten van de nectar en het beantwoorden van de vele vragen die de groep naar voren schoof.

Hoe later op de avond, hoe gemoedelijker het er ook aan toe ging en vooral – en dat was wel heel leuk – hoe harder er gelachen werd. Op de vraag hoe een whisky moet gedronken worden, kwamen verschillende reacties. Mag ik er ijs bij doen? En wat met water?

Toen één van de gasten half schertsend zei dat hij bij zijn whisky cola wilde doen, antwoordde ik zonder verpinken: ‘Dan sla ik op uw bakkes!’

Naar goede gewoonte maakten we aan het einde van de avond een top drie door middel van handopsteking.

De GlenDronach stak er met kop en schouders bovenuit, gevolgd door de Auchentoshan en de Macallan op drie. De Talisker viel net van het podium, terwijl de Caol Ila vreemd genoeg amper punten sprokkelde.

Er werden meteen plannen gesmeed om eind dit jaar een nieuwe tasting te organiseren. Een reis rond de wereld leek hen wel wat. Ik begin alvast interessante flessen te verzamelen.

Bedankt, Jeremy en team, voor een geweldige avond.

May the Malt be with you!

Op donderdag 22 mei zal ik de kleuren van mijn
favoriete distilleerderij verdedigen tijdens de Auchentoshan Tasting bij
Anverness.

Om de verrassing compleet te houden, wordt de
line-up niet op voorhand bekend gemaakt, maar dat het de moeite zal zijn, staat
nu al vast. Ze noemen me niet voor niets de Toshan Man.

We proeven zeven verschillende (en dat is
letterlijk te nemen) whisky’s van deze ondergewaardeerde Lowlander, onder begeleiding
van een aanschouwelijke PowerPoint presentatie.

Om dit feestje mee te maken schrijf je gewoon in
via peter@anverness.be en maak je 30 EUR per persoon over op rekening
735-0188928-57. Wees er bij!

Het weekend van 25, 26 en 27 april was het Hotel Royal Astrid in Aalst het decor van het Whiskyfestival voor de Onafhankelijke Bottelaars, een initiatief van Jurgen’s Whiskyhuis. Ik zakte af op zondag 27 april en zag dat het goed was.

In een mooie zaal van het hotel (de bar, als je het mij vraagt), met uitzicht op de tuin met terras waar je even kon verpozen, stonden een aantal stands opgesteld met honderden flessen whisky, maar – uiteraard – geen enkele officiële release.

De onafhankelijke bottelaars hebben een belangrijke functie in het whiskylandschap. Dankzij hen kunnen we immers kennis maken met individuele karakters van distilleerderijen en vaten. Hun bottelingen zijn dikwijls een pak interessanter. En dat maakt van dit festival een leuke bedoening.

Enkele van de bottelaars die vertegenwoordigd waren op het festival en waarvan ik één en ander heb geproefd (of meegenomen als sample) waren: A.D. Rattray, Berry Bros & Rudd, Creative Whisky Company, Daily Dram, Golden Cask, Gordon & Macphail, Kintra, Malts of Scotland, Silver Seal, Signatory, The Maltmen en The Whisky Mercenary. En dat is nog maar een kleine greep uit het aanbod dat ter beschikking werd gesteld aan de bezoekers.

Enkele juweeltjes: Glenburgie 2002 Gordon & Macphail Exclusive for Global Wineries (tasting notes volgen), Strathisla 1957 Gordon & Macphail, Highland Park 22 Year Old 1990 A.D. Rattray, Auchentoshan 15 Year Old 1998 Kintra.

Maar de topper van de dag voor mij was zonder enige twijfel een fles die eigenlijk nog niet beschikbaar is. Hij werd immers op 23 april pas gebotteld en moet nog gelabeld worden. Maar Iain Croucher van A.D. Rattray had toch al een samplefles meegebracht en er een mock up label op gekleefd om hem te kunnen presenteren. Het betreft de binnenkort beschikbaar, exclusief voor Jurgen’s Whiskyhuis gebottelde Ardbeg 20 Year Old 1993, sherry cask #1732 op een heuse 57,1% ABV. Ik moet zeggen, nadat ik die fles geproefd had, was het festival voor mij gepasseerd. Dat is wat men een showstopper noemt.

Ik had er tevens voor gezorgd dat mijn microfoon voorzien was van een gloednieuwe batterij, zodat de interviewtjes die ik opnam deze keer wel degelijk in een Rambling konden gegoten worden.

En de twintig samples die ik mee naar huis nam zullen in de komende maanden uiteraard stuk voor stuk de revue passeren op ons blog.

Het was weer de moeite en ik blokkeer met veel plezier mijn agenda reeds voor de editie van 2015.

May the Malt be with you!

U bent van ons gewend dat verslagen van tastings kort volgen op het evenement zelf, maar in dit geval vertrok de schrijver/proever van dienst daags nadien naar het zonovergoten Tunesië voor een welverdiende familievakantie. Maar niet getreurd, hieronder volgt een uitgebreid verslag van de geweldige Glenglassaugh Tasting met Douglas Cook, die plaatsvond in Gent op 10 april.

Douglas was trouwens aan zijn allereerste toer door ons Belgenland begonnen om Glenglassaugh voor te stellen. Het wordt overigens ‘glen-glassa’ uitgesproken, niet meer of niet minder. Maak het uzelf gemakkelijk, zou ik zeggen.

De debatten werden geopend met een eenvoudig aperootje dat al langer op de markt is, nl. de Spirit Drink That Dare Not Speak Its Name. We proefden hem al eerder.

Daarna volgde een botteling waarmee enkele jaren geleden de nieuwe productie werd aangekondigd, namelijk de Glenglassaugh Revival.

Hij was flink zoet op de neus met kweepeer en rood fruit, maar ook honing en een toets van aarde. Dat komt ongetwijfeld van het feit dat het een mix is van bourbon en rioja vaten. Dat geheel werd dan nog eens 6 maanden gefinished op olorososherryvaten, wat dan weer doorschemert op smaak. Thee met een licht zuurtje en karamelappels. De finish is betrekkelijk lang met een zurig bittertje (wat?).

Na de Revival kwam de Glenglassaugh Evolution aan de beurt, die we eveneens al eerder geproefd hebben – we maakten er zelfs een videootje van, dus neem gerust een kijkje om deze whisky beter te leren kennen.

Zo kunnen we meteen overschakelen naar de Glenglassaugh Torfa, die zoals de naam al doet vermoeden, een rijkelijk geturfde versie van deze Highlander is. En het moet gezegd: hij is erg lekker! Doet me nogal aan Caol Ila denken, maar met een tropische en tegelijkertijd herbale toets. Lijnzaadolie? Op smaak krijg ik flink wat heidekruid, tropisch fruit en een zilt randje. Mooie, lange en kruidige afdronk. Hier heb ik mij een flesje van meegepakt!

Dan was het tijd voor het grote werk. Douglas had namelijk nog drie speciale flessen mee, waarvan ik vermoed dat ik niet nog eens de kans zal krijgen ze te proeven. De eerste was de Glenglassaugh 30 Year Old, gebotteld op 44,8% ABV. Flink wat banaan en een tikkeltje drop op de neus, maar ook pruimen en ananas, terwijl hij op smaak dan weer evolueert naar overrijpe mango en zoethout. De licht drogende finish vertoont wat tannine, maar niets wat niet door de beugel kan. Een echte topper, gerijpt op een refill oloroso sherryvat.

Wat daarna volgde was wel een absoluut specialleke. Het is namelijk een Glenglassaugh die reeds lang is uitverkocht en het was de laatste fles die nog in België beschikbaar was. We hebben ze even uitgekuist. Het gaat om de Glenglassaugh 1973 Rare Cask Series, gebotteld op 55,1%. Deze 34-jarige whisky offreerde op de neus zoet maar tevens droog fruit, kruisbessensap en tropisch zoete wijn, gestoofde appels en wat kaneel. Op smaak kwamen daar abrikoos, perzik, passievrucht en zelfs wat kumquat bij, die zachtjes uitdoofden in de medium lange finish. Hier werd ik toch efkes stil van.

De laatste dram van de avond kwam van een botteling die zelfs nog niet beschikbaar was op dat ogenblik. Douglas pakte een verpakking, fles en de whisky mee uit de bottelarij om hem toch maar te kunnen presenteren. We zijn daar niet boos om. Het betrof de Glenglassaugh 1978 Rare Cask Series, gebotteld op 41,7% en vanaf deze week beschikbaar voor wie zo’n 350 tot 400 EUR hiervoor veil heeft. Hij hoort in de Massandre Collection en rijpte op Madeiravaten uit de Krim (waar het nu een tikkeltje onrustig is). Die Madeira-zoetheid vertaalt zich onmiddellijk tot romige meloen en eucalyptus op de neus, gevolgd door een pruim en gedroogde abrikozen op smaak. De lange finish is nogal droog, maar dat dit een absolute topper is, behoeft geen twijfel.

Ja, deze tasting was zeer de moeite waard, hoor. Volgens mij is Glenglassaugh een beetje een nobele onbekende, maar daar zullen Billy Walker en zijn team ongetwijfeld verandering in brengen. Sinds maart 2013 staan zij immers aan het roer van deze pas in 2008 herrezen Highlander. Een distilleerderij om in het oog te houden!

Thanks, Douglas, for your interesting exposé and the wonderful drams.

Vrijdag 28 maart ging in het WijnAtelier te Kalken de derde editie van onze ludieke whiskyquiz door. De datum was blijkbaar wat ongelukkig gekozen want enkele vaste waarden die de vorige edities meemaakten, konden niet aanwezig zijn. Gelukkig traden er wel twee volledig nieuwe ploegen aan, die zich reuze hebben geamuseerd.

En dat kan van ons ook gezegd worden, natuurlijk.

De kwis bestond, zoals steeds, uit 5 ronden van tien vragen met telkens een mystery dram. Ronde 1 over whisky labels leek ons een makkie en dat moeten de deelnemers ook gedacht hebben, want onmiddellijk werden maar liefst 4 jokers ingezet.

Maar de mystery dram, die een nieuwe Auchentoshan 12 Year Old 2001 Douglas Laing single minded betrof, werd niet geraden. We lazen Fettercairn, Inchmurrin en weet ik wat nog allemaal, maar Auchentoshan had niemand geproefd.

De ronde Glen Stills werd goed verteerd. Mooie scores werden neergezet, maar het pietluttig blendje werd door niemand geraden, hoewel ook die met Glen begon. Het was de nobele onbekende Glen Garry Finest Blended Scotch. Persoonlijk vond ik daar weinig fijns aan.

Ondertussen was de eerste kloof al geslagen en begon een groepje van vier ploegen zich te onderscheiden, waaronder de Bonding Bastards en Single Malt Waasland, winnaars van de vorige edities. Ronde drie, de ronde voor de pauze, is traditiegetrouw een ronde over distilleerderijen waarbij een foto voorzien wordt van de nodige tips en hints. Alleen had de derde editie een twist: het waren allemaal niet-Schotse distilleerderijen, waarvan een aantal exotische. Dat was niet makkelijk! Als drammetje werd de Jim Beam Devil’s Cut geschonken, die door een aantal teams toch werd herkend.

Na de pauze was het de beurt aan een ronde over whiskyrestaurants en bars. Dat bleek moeilijker dan verwacht voor sommige ploegen. Ook de Macallan Ruby die in het geheim geschonken werd, bleek niet te raden.

De laatste ronde is zoals steeds een mengelmoes van allerlei weetjes. Hij heeft niet voor niks Wereldse Whisky Weetjes. De kloof tussen de best en minst presterende ploegen werd hierdoor nog groter, waardoor de schiftingsvraag niet aan de orde was. Maar het moet gezegd, het was razend spannend, want het verschil tussen de eerste en tweede plaats betrof slechts één puntje!

Een dikke proficiat aan Dramit (die maar met z’n drieën waren) met het winnen van deze editie van Qwhizky. Jullie hebben het prijzenpakket, dat aangeboden werd door onze trouwe WhivieSponsors (waarvoor dank!!!), dubbel en dik verdiend.

Op de tweede plaats eindigde The Bonding Bastards en Single Malt Waasland ging met de derde plek lopen. Wel leuk dat we in drie edities drie keer een andere winnaar konden aanduiden.

Bedankt voor een fantastisch leuke avond.

We hopen alvast dat jullie er volgend jaar allemaal opnieuw kunnen bij zijn.

May the Malt be with you!

Ik beken, ik ben geen bierdrinker. Sommigen zullen dat misschien vreemd vinden, maar het is niet anders. Ik durf echter wel al eens te proeven van een degustatiebier. Dat is toch van een heel ander kaliber. Denken we maar aan de tasting die ik enkele weken geleden ‘overleefde’ in het hoofdkwartier van The Bonding Dram.

Mijn goede vriend Marc had het verslag gelezen, is zelf geen onvervaard bierproever en vond de tijd rijp om mij enkele whiskybieren te laten proeven (de uitnodiging dateerde overigens al van oktober vorig jaar, maar een geschikte datum prikken was niet makkelijk – bedankt voor je geduld, Marc!) Tja, op zo’n uitnodiging ga ik graag in. En dus zakte ik, met Dearly Beloved als co-piloot (en piloot op de terugweg) af naar Grimbergen voor een namiddagje whiskybieren met Marc & Mark.

We staken van wal met twee Imperial Stouts – genaamd ‘Paradox’ – zo donker als motorolie met amper een kraag, van de Schotse ‘Rock & Roll-brouwerij’ Brew Dog. De eerste was gerijpt op vaten van de Isle of Arran distilleerderij en offreerde op de neus flink wat karamel en chocolade, terwijl hij op smaak droog fruit met een verrassend zilt randje gaf. De finish leunde dicht aan bij pure kandijsiroop, zoals je die op je pannenkoeken smeert.

De tweede kwam uit dezelfde stal (gebotteld op hetzelfde percentage van 15%), maar was gerijpt op vaten van de Isle of Jura distilleerderij. Hoewel de neus gesloten bleef en dus minder zoet, maar eerder aards rook (turf, maar ook koude koffie), vond ik deze op smaak wel het lekkerst. Hij was olieachtig op peperkoek met een licht bittertje in de afdronk.

Wist je trouwens dat die kleine bierproefglaasjes galopin worden genoemd? Ik wist dat ook niet, dus geen zorgen. Tijd om toch even het palate wat rust te gunnen door een lichter biertje te proeven en een hapje te eten. Dat lichter biertje vertaalde zich in een Belgian blond ale op 12% van de brouwerij Hof Van Dormaal. Hun Brew No 8 rijpte op barrels van Port Charlotte, wat je op de zoete, frisse neus met geel fruit (abrikozen en citrus) niet meteen zou zeggen. Maar als je hem aan de lippen zet wordt het wel zeer duidelijk. Het fruit is nog te proeven, maar wordt toch overstemd door natte aarde, plasticine en vingerverf. Gelukkig blijft dit ‘pintje’ fris genoeg om toch aangenaam te zijn.

Van de Nederlandse brouwerij De Molen had ik al een paar dingen geproefd, waaronder deze Rasputin (11,4%), die rijpte op Buffalo Trace vaten. Ik vond hem betrekkelijk umami op de neus, een tikkeltje vlezig als van een BBQ met een zoete twist. Op smaak gaf hij een licht zuurtje en bleef hij fris. Het is dan ook geen Imperial Stout, maar eerder stout-ish. In de middellange afdronk keert vooral het zoetje weer.

Van dezelfde brouwerij kwam een Hel & Verdoemenis op tafel, deze keer gerijpt op vaten van Bunnahabhain (11%). Hoewel de neus gesloten was, kreeg ik vooral houtskool, sigaar en turf, op smaak vertaalde zich dat naar koffiegruis, origine chocolade en aarde. Op de lange afdronk kreeg ik woodsmoke, geroosterde koffiebonen en een tikkeltje drop. Het was mijn favoriet van de proeverij.

In Baarle-Hertog, op de grens met de noorderburen, vind je de brouwerij De Dochter van de Korenaar, die zich ook specialiseert in degustatiebieren. Of wat te denken van hun Embrasse, een Belgische ale op 9%. Zoet op donker fruit met een new make element dat me echt aanstaat, maar ook een tikkeltje turf. Op smaak is hij zoet en licht stroperig met een nog streepje eik en wat zoethout in de korte afdronk. Aanrader!

Voor het laatste biertje dacht mijn disgenoot me in de maling te nemen, maar dat was buiten de Toshan Man gerekend. Hij serveerde namelijk de Fraoch Heather Ale Vintage Cask Collaboration 22, waarvan u hier de tasting notes kan vinden. Dit biertje rijpte na op ex-sherry casks van de Auchentoshan distilleerderij en is dus spek voor mijn bek. Niet zo makkelijk te krijgen, hoewel Marc zich sterk maakt dat hij een adresje weet. Het zou mij dan ook zeer plezieren mocht hij me 6 of 12 flessen kunnen bezorgen (go, Marc, go!).

Ondertussen was mijn palate wel flink verzadigd (en mijn zicht niet meer 20-20), maar mijn gastheer wilde me toch nog een drammetje presenteren. Nou, als het whisky is, dan kan ik niet weigeren. Het eerste glas offreerde een neus vol wit, geel en steenfruit, noten en nougat. Op smaak keert dat fruit terug, met een ondertoontje van turf wat eindigde in een lange, gepeperde afdronk. Het bleek om een blend te gaan die Marc zelf had samengesteld op Whiskyblender.com (van mijn goede vriend Andrew Nicholson, waar ik vorige maand nog mee in de lappenmand hing in Glasgow). Marc doopte zijn creatie Mad Men’s Delight, een knipoog naar de gelijknamige tv-reeks. Ik vond het blendje meer dan behoorlijk, hoor. Knap gedaan!

Nog eentje op het af te leren. En hoewel ik deze ook al geproefd had (tasting notes volgen binnenkort), herkende ik hem deze keer niet. Hoe kan het ook anders na al dit lekkere geweld. Laat ik kort maar krachtig zeggen dat het een zoete maar krachtige Auchentoshan 11 Year Old 2001 Hepburn’s Choice betrof die mij echt kan bekoren. Ik zal hierover uitgebreid rapporteren bij een volgende gelegenheid.

En zo sloten we deze zeer leuke whiskybierenproeverij af in schoonheid. Mijn dank gaat uiteraard uit naar Marc die me kennis liet maken met enkele heerlijke bieren en Pascale voor de leuke hapjes alsook het goede gezelschap (mijn vrouw heeft genoten van jullie babbel).

Maar ik dank ook mijn wederhelft die me veilig terug naar huis bracht (van de rit herinner ik me vaag dat ik wakker werd voor de deur, naar binnen strompelde en op de zetel mijn dutje verder zette). Meer moet dat niet zijn!

May the Malt be with you!

Op vrijdag 21 maart zakte ik voor de derde keer af naar Wintam, bij Bornem, voor een leuke whiskytasting met de mannen (en één vrouw!) van Wingtransport. De vorige keer hadden ze me uitdrukkelijk gevraagd wat geturfde whisky te presenteren en indien mogelijk een flesje Port Ellen uit te zoeken. Zo gezegd, zo gedaan.

De line-up bestond uit onderstaande flessen, waarvan de meeste zeer hartelijk werden onthaald:

Bruichladdich The Laddie Ten

Islay House Malt 8 Year Old Wilson & Morgan (Bunnahabhain)

Old Pulteney 15 Year Old 1997 Gordon & Macphail

Isle of Jura 20 Year Old 1992 Malts of Scotland

Connemara Peated Single Malt

Ardbeg 10 Year Old

Port Ellen 24 Year Old 1975 Signatory Vintage Millennium Malt

De Laddie Ten was een mooi aperitiefje (en ontgeturfd!) en viel meteen in de smaak. De Islay House Malt van Wilson & Morgan, daarentegen, was van een heel ander kaliber – sherrygerijpt! – en bracht de meesten zelfs ietwat in vervoering. De Old Pulteney verdeelde het kamp in voor- en tegenstanders, maar de Isle of Jura bracht ze weer samen.

Na de pauze opende we de debatten met een geturfde Ier, de Connemara Peated. Hoewel iedereen het erover eens was dat deze malt mooi is op zichzelf, viel hij voor de meerderheid wat licht uit en zelfs iets uit de toon in deze line-up.

De Ardbeg 10 werd door de meesten wel zeer erg gewaardeerd, maar het was vooral uitkijken naar de Port Ellen, natuurlijk. Niemand van het gezelschap had ooit het genoegen gehad dit druppeltje liquid history aan de lippen te zetten. De groep werd er toch wel even stilletjes van.

Het was voor mij een eer en een genoegen hen met deze iconische whisky kennis te kunnen laten maken, iets wat niet altijd mogelijk is door de gekke prijzen die tegenwoordig voor Port Ellen worden gevraagd. Maar voor sommige mensen maak je graag een uitzondering.

Steven, Veerle, het was weer geweldig. Bedankt voor de uitnodiging en de lekkere hapjes die jullie bij deze whisky’s serveerden.

Ik kijk alvast uit naar de volgende afspraak, waarbij we ons – op jullie verzoek! – gaan concentreren op Auchentoshan. What’s not to like?

May the Malt be with you!

Het weekend van 8 en 9 maart was het ICC te Gent weer het decor voor het Internationaal Whisky Festival Gent, één van de jaarlijkse hoogmissen van de gouden nectar.

Op zondag 9 maart zakte een delegatie van Whivie af naar het feestgedruis (nou, ja, gedruis, het was bijzonder kalm op zondag, maar dat kan ook aan het stralende weer gelegen hebben).

Om de smaakpapillen op gang te trekken passeerden we eerst aan de stand van The Nectar, alwaar we een geweldige Glenturret 36 Year Old 1977 van Daily Drams voorgeschoteld kregen. Kwestie van in stijl te beginnen. Aan dezelfde tafel liet ik me door de lieftallige hostess van Mackmyra verleiden tot het proeven van hun Brukswhisky.

Maar een grote verrassing kwam eigenlijk een tafeltje verder. Ik had de man van de Paul John whisky, uit India, in Leuven gemist en was daarom blij dat ik de flesjes hier kon proeven. Ik nam samples voor later, maar proefde ter plekke wel de Paul John Classic en Peated, die me zeer goed meeviel.

Aan de overzijde stond de man van Johnnie Walker moederziel alleen achter zijn stand, dus voelden we ons verplicht hem even te entertainen. En hoewel zijn Double Black mij wel smaakte, was ik niet echt kapot van de 18 Year Old Platinum.

Ondertussen kwamen we wat bekend volk tegen – je weet hoe dat gaat – deelden we wat verhalen en samples uit – je weet hoe dat gaat – en deelden we wat glazen. Juist: je weet hoe dat gaat. Bij de stand van Glencadam proefden we de 1978 (sherry) en 1982 (bourbon) die meteen bovenaan mijn lijstje van ‘lekkers tot nu toe’ kwamen te staan. Helaas wel aan de dure kant.

Tullibardine had zijn volledig vernieuwde range bij, dus nam ik een sample van elke fles. Met Tullibardine heb ik nog niet zo veel ervaring, dus daar wil ik me thuis wel eens voor neer zetten.

Ondertussen waren we aanbeland bij onze goede vrienden van Morrison-Bowmore. Helaas hadden ze daar niet veel nieuws bij, behoudens dan de Auchentoshan American Oak, die in april eindelijk zal landen in ons landje (ik proefde hem al veel eerder in Glasgow, daar is hij al sinds oktober op de markt).
Maar Stephane De Bolle, importeur van Cinoco, had wederom aan mij gedacht, zoals hij ieder jaar doet.

Hij overhandige me twee prachtige geschenken voor de Toshan Man collectie: een press-only American Oak in sublieme verpakking en een flesje van 200ml met twee glazen van dezelfde whisky, in een speciale verpakking die niet gecommercialiseerd zal worden, maar enkel bestemd is als promotiemateriaal voor cavisten. Ikke blij, natuurlijk!

Jurgen’s Whiskyhuis had opnieuw een heleboel pareltjes mee uit de reeksen Silver Seal, Samaroli, AD Rattray en Kintra. Ik was zeer aangenaam verrast met de Miltonduff 18 Year Old 1995 van AD Rattray. Wat een miskende whisky soms. Maar ook de Caol Ila 15 Year Old 1998 van Samaroli viel mij heel goed mee!

We bleven nog even in de Caol Ila (één van mijn favoriete whisky’s) met een 18-jarige en een outstanding 27-jarige van Wilson & Morgan. Daar proefde ik overigens tevens de lekkerste whisky die ik die dag aan de lippen zou zetten: een Glenlivet 36 Year Old 1975 van Wilson & Morgan, cask 5759. Bangelijk!

Bij Diageo maakten we kennis met de Clynelish Distiller’s Edition en de nieuwe Singletons. Daar komen we later zeker op terug, want samples gingen mee naar het Whivie HQ. Bij Filip lieten we ons aangenaam verrassen door de Glenfiddich 21 Year Old Gran Reserva, twee geweldige Laffie (bestaan er andere?) en een heerlijke Caperdonich 19 Year Old 1992 van Berry Bros & Rudd. Maar top of the bill was toch de Glenrothes 1978, die binnenkort de hoofdrol zal spelen in één mijn volgende Whisky Ramblings. Wat een whisky!

Na het feliciteren van de winnaars van de Whisky Awards (Whivie eindigde op een verdienstelijke tweede plaats) passeerden we bij Eric Vermeire aan de stand van Gordon & Macphail. De Tamdhu 1966 Macphail’s Collection die we daar aan de lippen zetten dook meteen onze top vijf in.

Ondertussen waren onze drams ruimschoots op en werd het tijd om de tent te sluiten. Thuisgekomen deelde ik nog wat Glenrothes 1978 met Niek en Ilse (echt goed spul als je het mij vraagt), maar van de rest van de avond herinner ik me helaas niet zo veel. Enkel dat mijn vrouwtje me op een gegeven moment wakker schudde in de zetel en toefluisterde ‘zou je niet in je bedje kruipen?’. Zo gezegd, zo gedaan.

Hieronder een kort lijstje van de dingen de we geproefd hebben, waarbij de 10 whisky’s in vet de highlights waren voor mij:

Glenturret 36 Year Old 1977/2013 The Nectar of the Daily Drams 48,6%

Mackmyra Bruks Whisky 41,4%

GlenDronach 21 Year Old Parliament

John Paul Classic 55,2%

Johnnie Walker 18 Year Old Platinum

Johnnie Walker Double Black

Glencadam 30 Year Old 1982/2012 Bourbon Cask 729 46%

Glencadam 32 Year Old 1978/2010 Sherry Cask 2332 46%

Bowmore Small Batch Bourbon Cask Matured 40%

Auchentoshan American Oak 40%

Tobermory 15 Year Old 46,3%

Bank Note 5 Year Old Blended

Miltonduff 18 Year Old 1995/2013 AD Rattray bourbon barrel 2591 58,5%

Caol Ila 15 Year Old 1998 Samaroli Cask 12379 50%

Dzama Rhum Blanc 40%

Caol Ila 27 Year Old 1983/2011 Wilson & Morgan Cask 2932 53,2%

Glenlivet 36 Year Old 1975/2012 Wilson & Morgan Cask 5759 56,2%

Clynelish 15 Year Old 1997/2011 Marsala Finish Wilson & Morgan 48%

Caol Ila 18 Year Old 1995/2013 Wilson & Morgan Sherry Butt 10028 58,6%

Clynelish 14 Year Old 46%

Clynelish Distiller’s Edition 1997/2012 Cl-Br: 175/7l 46%

Singleton of Dufftown 18 Year Old 40%

Glenfiddich 21 Year Old Gran Reserva

Laphroaig 18 Year Old 48%

Laphroaig Triple Wood 48%

North British 2000 Berry Bros & Rudd Cask 4314 46%

Caperdonich 19 Year Old 1992 Berry Bros & Rudd Cask 121122 55,9%

Goldlys 12 Year Old Distiller’s Range Cask 2615 43%

Strathisla 1989/2011 Scott’s Selection 56,5%

Tamdhu 1966/2003 Gordon & Macphail Collection 43%

Arran Millennium Casks 53,5%

Glen Garioch 1986/2011 Release No 11 54,6%

Glenrothes 1978

Uiteraard zullen we ook volgend jaar weer van de partij zijn, traditiegetrouw op zondag.

Het zou een erotische
thriller over een biersteker kunnen zijn, maar Vijftig Pinten Bruin is de titel
de we ingezamenlijk overleg hebben beslist voor het verslag van een wel heel
bijzonder DLT-tje. Voor de ongeïnitieerden: DLT = dirty little tasting.

Het groepje was klein in
aantal (6 man en 1 vrouw sterk), maar groot in goedlachsheid, vrijgevigheid,
enthousiasme en – naarmate de avond vorderde – decibels. We kwamen samen in het
HQ van Jeroen (zijn appartement, man-cave,
vrijgezellenhol, noem het wat je wil) op donderdagavond 6 maart. Een avond die
we niet licht zullen vergeten, zoveel is zeker.

Reden van bijeenkomst
was het ontdekken van de degustatiebieren van de Deense ‘bierkunstenaar’ Mikkeller. Little did we know dat in wat het zou uitmonden.

We begonnen met een pilsner op 5% die tevens geschonken
wordt als huisbiertje in het drie-sterrenrestaurant El Celler de Can Roca in
Girona (Spanje).

Passievrucht en litchi
op de neus dankzij de citra-hop. Een toppertje dat onze pils te schande maakt.
Een echte dorstlesser die zacht parelt en nog het meest te vergelijken valt met
de Duvel Triple Hop.

De Indian Pale Ale ’20’ volgde en bood abrikoos. Zacht bitter als een
Orval ging ook deze met zijn 6,8% vlotjes binnen. So far so good.

De Mexas Ranger, daarentegen, was van een heel ander kaliber. Deze
Porter werd gebrouwen met kruiden, amandelmelk, kokos en chili, zwarte bonen en
avocadobladeren. Ja, watte! Zwart als motorolie rook deze naar soyasaus en was
hij flink bitter. Niet meteen my cup of
tea, moet ik bekennen.

Meteen overgeschakeld op
de American Style Ale I Beat You
(een woordspeling op IBU, international bitter units). Deze Imperial Indian
Pale Ale op 9,75% kon mij zeker bekoren met zijn mooie evenwicht tussen zacht
bitter en zoet. Mooie afdronk, ook, zij het ietwat kort.

Die werd gevolgd door
alweer een toppertje op 8,7% dat geschonken wordt in het restaurant Mielcke &
Hurtigkarl in Frederiksberg (nabij
Kopenhagen, Denemarken). Het biertje rook naar boterbollen, rauwe groentjes en
– niet lachen – babyadem. De 6 maanden rijping op Château d’Yquem wijnvaten zit
daar vast voor iets tussen.

Een Belgian Style Ale
die rijpte in zowel witte als rode wijnvaten kreeg de naam Monk’s Brew (10%) mee en deed me denken aan frambozenijsroom en
coulis van krieken. Iets te yeasty en
zuur naar mijn smaak, maar wellicht geweldig op een zonnig zomerterras.

Dan was het tijd voor
het zwaardere werk. De Big Worse op
12% is een zogenaamde barley wine.
Hij was mierzoet op kandijsuiker, zowel in de neus als op smaak. Lekker
plakkerig als siroop. Phew!

De Russian Imperial
Stout met het zwarte label heet gewoonweg Black
(16,1%). En dat is het goedje ook. Rosbief, verbrande boter, koeienvlaai,
gekarameliseerd witloof en wat cichorei op de neus. Wow! Op smaak krijg ik
kandijsiroop, organische chocolade en een heerlijke ristretto.

De Barrel Aged Imperial Stout op 18,8% is gelagerd op tequila en
Speyside whisky barrels. Pardon? Yep. Popcorn, noten en suiker op de neus,
marsepein en porto op smaak. Bosbessen op de finish. Was it me dat allemaal?
Toppertje!

Tot slot had Bram ook
nog een Porter mee op 11%, genaamd Cu
Cat Phe Bia, met bonen die door de civet kat uitgescheten zijn. U leest het
goed. Zoet versus bitter, koffie en noten met een lange en romige afdronk.
Geweldig.

En wie dacht dat de
avond er dan op zat vergiste zich schromelijk. Zowel Jeroen als Bart haalden
nog enkele – in een vlaag van valse onbescheidenheid – betrekkelijk leuke
fleskes boven. Ze stuk voor stuk gaan bespreken zou ons te ver leiden. U had er
maar bij moeten zijn. Ik ga me beperken tot een lijstje van wat ik die avond
nog geproefd heb. Eat your heart out!

1)
Amontillado
Tradicion 30 Year Old

2)
Port
Ellen 27 Year Old 1982/2010 Old Bothwell, Cask 2558 55,5%

3)
Bruichladdich
21 Year Old Penny Black 46%

4)
Campbeltown
Loch 40%

5)
Port
Ellen 26 Year Old 1978/2005 Douglas Laing OMC 50%

6)
Laphroaig
10 Year Old pre-royal warrant 43%

7)
Glen
Keith 30 Year Old 1978/2008 ‘Keen Light’ Daily Dram

8)
Strathisla
40 Year Old 1970 Alambic Classique 52,7%

9)
GlenDronach
41 Year Old 1972 Oloroso sherry butt 702 51,7%

10)
Springbank
28 Year Old 1979/2002 Dun Bheaghan Cask 2247 48%

11)
Bowmore
15 Year Old 1998/2013 TWA Stamps Magyar Posta 52,1%

12)
Blair
Athol 1976/2004 Samaroli Cask 7310

13)
Auchentoshan
32 Year Old 1979 Sherry Cask Matured (die heb ik leeggelikt)

14)
Bowmore
10 Year Old 2001 Creative Whisky Company Exclusive Casks PX Sherry 22 56,2%

15)
Invergordon
42 Year Old 1965/2008 Duncan Taylor Rare Auld 51,6%

16)
Longmorn
1983/2006 Daily Dram 46%

17)
Karuizawa
1984/2012 Cask 3692 61,6%

18)
Karuizawa
1969/2012 Cask 8183 61,3%

19)
Lochside
47 Year Old 1965/2012 54,6%

20)
Highland
Park 37 Year Old 1967 John Scott 50,6%

21)
Caperdonich
39 Year Old 1972/2011 TWA Private Stock 52,8% (57bts)

Ah, dat we dat nog mogen
meemaken, vandaag de dag. Daar kan geen enkel whiskyfestival tegenop, denk ik
dan (tenzij je een vette bankrekening hebt misschien).

Moe maar zeer voldaan
kroop ik de trap op om stilletjes naast Dearly Beloved onder de wol te kruipen.

Bedankt Bram &
Anouk, voor de lift.
Bedankt Dersou, Inge, Benny, voor het gezelschap.
Bedankt Bart en Jeroen voor de geweldige smaakexplosies.

What a night!

May
the Malt be with you!

Afgelopen zondag vergastte ik niet minder dan
28 whiskyliefhebbers op een Auchentoshan tasting ter ere van mijn 44e verjaardag.
Vrienden zakten af van heinde en ver om dit mee te maken, wat mijn tot groot
plezier stemde (voor een aantal was het zelfs meer dan twee uur rijden!). En
hoewel sommigen initieel afkwamen om mij een plezier te doen (en niet zozeer
omwille van de whisky), gingen ze toch allemaal naar huis met zeer lovende
woorden, wat mijn hart deed zwellen.

De line-up mocht er dan ook best wezen. Ik
trok voor deze tweede editie de Toshan Man Birthday Tasting volgende flessen
open uit mijn verzameling:

Auchentoshan 10 Year Old (bottled
1984)
Auchentoshan 14 Year Old Cooper’s Reserve (duty free)
Auchentoshan 21 Year Old 1973 (bottled 1994)
Auchentoshan 21 Year Old (bottled 2012)
Auchentoshan 24 Year Old 1989 Save Lars Whisky
Auchentoshan 30 Year Old 1976 Bourbon Cask
Auchentoshan 31 Year Old 1966 Bourbon Hogshead #1005

Als extraatje eindigde ik met een dessertje:
de Auchentoshan Cream Liqueur Distillery Exclusive. Maar een whiskyfeest is
niet compleet zonder de culinaire hoogstandjes van Chef Zonder Restaurant Inge
Lanckacker (sommigen kwamen wellicht zelf meer voor haar hapjes dan mijn whisky
– ik zal het maar zelf zeggen).

De Auchentoshan 10 Year Old zal al bijna 30
jaar op fles en is dus een distillaat van begin jaren ’70 en dat proefde je
ook. Best complex en rijk, kruidig en zeer fruitig. Een aangename verrassing
(ik had hem immers zelf nog niet geproefd). Hij verloor daarentegen wel heel
snel zijn kracht en mocht niet te lang blijven staan. Inge voorzag de gasten van
kroepoek met saffraan met een chevice van in spirit gegaarde zalm en een scampi.
Het ging heel vlotjes binnen.

De Cooper’s Reserve had het dan weer nodig
dat hij wel mocht blijven staan en ademen. Een beetje scherp als hij net
geschonken is, verzacht en opent de neus mooi als je hem een kwartiertje rust
gunt. Ik beken dat ik een beetje wantrouwig was tegenover het broodje met
gerookte beenhamsalade, maar dat was – hoe kon ik daar aan twijfelen? – buiten
de waardin gerekend.

De Auchentoshan 21 Year Old werd
head-to-head geproefd. De meesten waren het er over
eens dat de neus van de oude bottelingen meer uitgesproken was dan de moderne
versie, terwijl het op het palate net andersom was. Maar lekker waren ze zeker.
Daar was iedereen het over eens. En Inge serveerde op mijn verzoek mijn
favoriete hapje: varkenswangetjes op zijn Oosters met munt. Zalig! Nadien
volgde ook nog een visballetje met spinaziecrème en kervel.

De Save Lars whisky behoeft geen uitleg meer.
Hij is niet alleen geweldig lekker en gebottled op vatsterkte, bovendien is het
een botteling ter ere van een geweldig avontuur. Inge zette er een Auchentoshan
praline met mango en een vleugje watermeloen naast, wat hem nog beter deed
uitkomen. De fles is overigens volledig uitverkocht.

Het hoogtepunt voor mij was de bijzonder
fruitige, absoluut van enige hout verstoken Auchentoshan 1976, 30 jaar lang
gerijpt op bourbonvaten. Zo’n subtiele malt, het is bijna niet te geloven. Dit
is het type Auchentoshan dat mij trots maakt de Toshan Man te zijn. Bedankt,
Inge, voor het frangipane gebakje met lemon curd en limoenzeste. Zo lekker!

De fles waar de meeste liefhebbers blijkbaar
naar uitkeken was er ééntje uit 1966. Handopsteking leerde dat meer dan 20 van
de proevers toen niet eens geboren waren. Kwestie van het even in perspectief
te plaatsen. Ook deze old style Auchentoshan kon iedereen enorm bekoren, niet
in het minst omwille van de bavarois van cavaillon met tropische vruchtencoulis
en gekonfijte ananas en papaya die Inge er naast zette.

En terwijl de genodigden nog mijn Whisky
Rambling van de Auchentoshan 50 Year Old 1957 in absolute avant-première te
zien kregen, schonk ik nog de Cream Liqueur, die omschreven werd als ‘nutella
in het glas’ of ‘melkchocolade met kokosnoot’. Baileys: eat your heart out. Dit
is een vloeibaar snoepje dat vlotjes naar binnenkapte.

Nou, nou, het was weer een feestje en degene
die er bij waren zullen dat volmondig beamen. Dank aan alle Toshan Men &
Women die afzakten naar Den Enghel om van mijn verjaardagstasting een heugelijke
gebeurtenis te maken. We hebben lekker geproefd en geknabbeld, maar vooral heel
goed gelachten.

Hopelijk zijn jullie er volgend jaar weer
allemaal bij!

PS1. Luc, je mooie Auchentoshan lamp heeft
haar vaste plaats in onze living al veroverd. Bedankt!
PS2. De eerste foto, van de line-up, leende ik van de FB-pagina van Benny, omdat ik hem zo mooi vind.

Tom, de sympathieke eigenaar van de klasse-brasserie Clos Du Midi aan de Gistelsesteenweg in Brugge, had me al eens aan het werk gezien in Veldegem en nodigde mij daarom uit om ‘zijn publiek’ een keer te verwennen met een tasting.

Aangezien het een publiek was dat al wel één en ander gewend was, vroeg Tom om origineel uit de hoek te komen. We beslisten een Reis Rond de Wereld te presenteren.

De line-up was voldoende divers, leek ons:

België: Goldlys 12 Year Old Amontillado Finish

Tsjechië: Gold Cock 12 Year Old

Zuid-Afrika: Bain’s Cape Mountain Single Grain

USA: Bulleit Bourbon

Schotland: Deanston 15 Year Old 1997 Asta Morris for Clos du Midi

India: Amrut Kadhambam

Ierland: Connemara Turf Mor

Maar ik kwam niet enkel met deze whisky aanzetten. Tom had immers bij onze Chef Zonder Restaurant, Inge Lanckacker, een geweldige collectie whiskypralines besteld, perfect afgestemd op deze line-up.

We openden de debatten met de op sherry gefinishte Goldlys, die op de neus meeviel, maar nogal scherp werd beoordeelt op smaak. Gelukkig was daar wel de melkchocolade praline met karamel en Bowmore 2001 van The Whiskyman. De Tsjechische whisky Gold Cock (what’s in a name?) werd dan weer eerder enthusiast onthaald door sommigen omwille van zijn fruitige parfum (peren en bloemen), door anderen verguisd als zijnde te zoet. Maar iedereen was het wel eens over het feit dat de melkchocolade praline met vijgen en honing en opgesmukt met Aberlour Warehouse No 1 de perfecte match was.

De Bain’s en Bulleit Bourbon werden H2H gezet omwille van het feit dat ze wel een zeer vergelijkbare mash bill hebben. Opnieuw een zeer verdeelde reactie. Niemand bleek tuk op de Bain’s, terwijl een kwart van de groep uiteindelijk de Bulleit in zijn top drie had staan. Wat opnieuw het cliché ‘smaken en kleuren’ onderlijnt. De Afrikaan werd vergezeld van een praline uit pure chocolade met kastanje en Thomas H. Handy. Die werd de hemel ingeprezen. De Amerikaan moest wedijveren met een praline van pure chocolade met tonkabonen en Clynelish 1997 van The Whiskyman. De pralines wonnen met vlag en wimpel. Whisky 0 – 2 pralines. Tja.

Na een korte pauze gingen we aan de slag voor het zwaardere werk. Asta Morris heeft vorig jaar een single cask gebotteld van de Highlander Deanston. Deze 15-jarige kreeg echter een speciaal label mee, want werd door Tom gebotteld voor de 15e verjaardag van zijn zaak. Leuk label, maar vooral zeer lekkere whisky. En de praline van witte chocolade met speculoos en Highland Park 12 Year Old van de Flemish Malt Whisky Society zorgde opnieuw voor heel wat goedkeurend gegrom in de zaal.

Hoewel de meesten mensen in de zaal al wel van Amrut hadden gehoord, was deze Kadhambam hen onbekend. Gebotteld op 50% ABV en licht geturfd, kon deze de zaal wel in vervoering brengen. Kruidig, doch zoet en met mooi rokerig kantje. Een praline van pure chocolade met truffelzout, zilversuiker en Ardbeg 10 deed het geluid in de zaal gevoelig dalen. Hier werd gesmuld.

Eindigen deden we met de op vatsterkte gebottelde, flink geturfde Ier Connemara Turf Mor. Hij viel erg in de smaak. Zou het kunnen dat de witte praline met Caol Ila 1979 en een stukje drop daar voor iets tussen zit? Hoe dan ook, de combinatie werd als top ervaren.

Traditiegetrouw werd een top drie samengesteld door middel van handopsteking en kwam deze uit de bus:

Connemara Turf Mor

Amrut + Deanston kaapten evenveel punten weg

Bulleit Bourbon

Als je twee whisky’s op de tweede plaats hebt staan, heb je eigenlijk geen derde plaats, maar ik wou de bourbon toch vermelden omdat hij toch ook door vier mensen op de eerste plaats werd gezet, wat ik toch verrassend vond.

Als besluit kunnen we stellen dat de wereldwhisky’s zeker interessant waren, maar voor een aantal liefhebbers te licht werden bevonden. De opmerking ‘geef toch maar Schotse single malt’ viel herhaaldelijk. Dat zullen we de volgende sessie dan ook zeker doen.

En wat we ook zeker zullen doen, op algemeen verzoek, is de tasting opnieuw opsmukken met de alom geprezen chocolade juweeltjes van Inge.

Bedankt voor de ontvangst, Tom!

Afgelopen donderdag, 23 januari, zakte ik af naar Den Enghel in Gent waar we traditiegetrouw de tweewekelijkse tasting van The Bonding Dram zouden bijwonen. Het thema van deze tasting was Jeroen’s Choice. We zijn het al een beetje gewoon dat Jeroen af en toe zijn goesting doet, maar teleurstellen doet dat nooit. Ook voor deze tasting had hij een sterke line-up klaarstaan:

The Naked Grouse

Aberlour 1989 Distillers’ Selection

Tullibardine 32 Year Old 1975/2007 #1012 OB for Premium Spirits

Springbank 12 Year Old Cask Strength

Mortlach 21 Year Old 1992/2013 Wilson & Morgan Sherry Wood Finish

Amrut Blackadder BA 1/2008

BenRiach 27 Year Old 1985/2013 #7188 Peated/Virgin Oak

Persoonlijk keek ik vooral uit naar de Springbank en de Mortlach, maar ik was toch ook benieuwd naar de BenRiach, want die had net een prijs gewonnen op de Malt Maniacs 2013. De Amrut was dan weer een jong beestje, maar meteen ook de eerste Amrut die ooit in België beschikbaar was. Enfin, u merkt het, een zeer interessante line-up die ik niet wou missen. En de tien andere proevers aan de tafel naast mij ook niet (ja, we waren met verrassend weinig gegadigden, maar qua sfeer was daar alvast niets van te merken – goed gelachen!).

The Naked Grouse, 40%

Neus: mierzoet met appelsien en kruiden, hints van mais op de bbq

Smaak: ditto, maar met een zuurtje en amandelen

Finish: middellang, kruidig

Comment: zeker niet slecht, hoor, maar laat hem alsjeblieft niet te lang staan! Bevat qua single malts voornamelijk Tamdhu en Glenrothes, het aandeel Macallan en Highland Park is wellicht zeer beperkt. Alles in deze blend is sherrygerijpt (wat de grain betreft ben ik daar niet zo zeker van). Leuke fles!

80/100

Aberlour 1989 Distillers’ Selection, 40%

Neus: zachte neus op sherry met amandelen, appelmoes en eucalyuptus, maar ook graankoekjes

Smaak: zowel duidelijke sherry- als bourboninvloeden, betrekkelijk kruidig en toch zacht

Finish: beetje hout in de afdronk

Comment: mysterieuze fles met Spaans backlabel. Botteldatum onbekend, maar moet begin jaren 2000 geweest zijn. Leuke verrassing.

85/100

Tullibardine 32 Year Old 1975/2007 #1012 OB for Premium Spirits, 139 bts, 49,8%

Neus: zalig fruiting op rabarber, meloen, perzik en wat rozenwater en fruitthee

Smaak: krachtig en kruidige aanzet, dan zacht en zoet met wat tannine, delicaat en omfloerst

Finish: middellang

Comment: een echte ‘noser’s dram’ waar je uren aan kan ruiken en die ook op het einde van de lange avond nog steeds overeind bleef. Wat mij betreft het hoogtepunt van de avond.

90/100

Springbank 12 year Old Cask Strength, 50,3%

Neus: Hola! Een mix van zoet fruit, limoen, gekookte ham, hout en butaangas – maar wel zeer mooi!

Smaak: Complex met was kruidnagel, bloedappelsien en een druppeltje visolie

Finish: licht gerookte afdronk op jute en kalk

Comment: geweldige Springbank die overigens tijdens de laatste Malt Maniac Awards ging lopen met de titel ‘best natural cask’.

86/100

Mortlach 21 Year Old 1992/2013 Wilson & Morgan Sherry Wood Finish, casks # 5020-21-22, 50%

Neus: gekarameliseerde appel, nougat, kaneel, afgestreken lucifer, gestoofde rapen

Smaak: krachtig, romig, pittig en zo veel meer.

Finish: lang met wat woodsmoke

Comment: fantastische bourbongerijpte, sherrygefinishte Mortlach (is er andere?). Kick in the balls!

89/100

Amrut Natural Cask Strength, Blackadder BA 1/2008, 277 bts, 62,7%

Neus: groene kruiden, maggi bouillonmix, fruit, siroop, ricola bonbon en Engelse drop, evolueert naar pruimen en zelfs wat chocolade met het toevoegen van water

Smaak: all of the above, maar wel betrekkelijk scherp en kruidig

Finish: bijzonder lange, warme afdronk

Comment: de eerste Amrut die ooit beschikbaar kwam in België.

83/100

Die Engelse drop, ook wel licorice genoemd, is dus de zoete en niet de zoute variant. ‘Maar is licorice geen zoethout?’ opperde een disgenoot.

In een zeldzame vlaag van onbescheidenheid en mijn kans ruikende eindelijk eens nuttig gebruik te kunnen maken van mijn met grote onderscheiding behaalde diploma regentaat Engels, deelde ik met mijn collega-proevers de kennis dat licorice wel degelijk Engelse drop is, terwijl zoethout (ook wel kalissestok) in het Engels normaliter liquorice wordt geschreven. Helaas worden ze dikwijls door elkaar gebruikt (zelfs door native speakers) en niet altijd op de juiste manier uitgesproken. Maar laten we duidelijk zijn:

Licorice = zoete, Engelse drop – spreek uit ‘likeriss’

Liquorice = zoethout, kalissestok – spreek uit ‘likerisj’

Einde van de les. Toekomstig verkeerd gebruik zal bestraft worden met het verplicht nuttigen van een Auchentoshan. Moving on.

BenRiach 27 Year Old 1985/2013 Peated/Virgin Oak Wood Finish Cask #7188, 227 bts, 48,9%

Neus: wit fruit, perensiroop en een karrenvracht aan verse tabak, maar weinig turf

Smaak: complexe smaakbom op kruiden en fruitsla, tannine en turf

Finish: middellange afdronk

Comment: na 27 lange jaren was de rook hier grotendeels uit verdwenen, maar het maagdelijke hout gaf hem wel een hele panoply aan kruiden, wat van deze whisky een zeer complex beestje maakte en de populairste voor velen (bij mij pas op de derde plaats, ben ik bang).

87/100

Er werd niet echt een top drie samengesteld (de ‘kritische massa’ was wat klein), maar mijn persoonlijke voorkeur ging uit naar deze:

Tullibardine 1975

Mortlach 1992

BenRiach 1985

Nou, nou, dat was weer een avondje smullen, hoor. Nog even mijn excuses aan Pieter aanbieden voor het ongevraagd over zijn dijen strelen. U moest erbij geweest zijn om die te begrijpen. Laat dat een les zijn. Mis deze tastings niet. Het is een mix van heerlijke nectar en stand up comedy. Onklopbare fun.

May the Malt be with you.

Het was alweer bijna twee jaar geleden, maar voor zijn 45e verjaardag vroeg mijn whiskygabber Jan of ik hem en zijn vrienden nog eens op een leuke tasting kon vergasten. Uiteraard, zou ik zo zeggen! Jan bezorgde me een lijst van zijn flessen met de opdracht hier een line-up uit samen te stellen én er een hapje bij te serveren. Tja, dat eerste was makkelijk, maar voor het tweede deed ik met veel plezier een beroep op onze Chef-zonder-Restaurant Inge Lanckacker.

De line-up bestond uit deze:

1. Auchentoshan 21 Year Old

2. Glen Marnoch 18 Year Old

3. Benromach Sassicaia Wood Finish

4. Blanton’s Single Barrel Bourbon

5. Mystery Dram

6. Highland Park 15 Year Old Loki

7. Ian MacLeod’s Islay 8 Year Old ‘As We Get It’

8. Laphroaig Cairdeas Feis Ile 2012

Na de hartelijke ontvangst door Katrien, die zich ontpopte tot een heuse gastvrouw cum barkeeper (ze schonk heerlijke gin & tonic aan de Bobettes – ja, ze kregen er maar ééntje!), gingen we aan de slag.

Inge serveerde een tartare van rauwe scampi gegaard in spirit en de toon was gezet. De Auchentoshan 21 Year Old behoeft natuurlijk nog weinig introductie. Maar we kozen wel voor de 21 Year Old, wat toch meteen een klepper is in de core-range van deze Lowland distilleerderij. Hij viel dan ook meteen in de smaak. Mooie opener.

Over de Glen Marnoch 18 Year Old zijn de meningen verdeeld wat de herkomst betreft. Qua smaak was iedereen het er wel over eens dat dit best een lekkere whisky is. De Glen Marnoch wordt verkocht via de Aldi supermarkten in het Verenigd Koninkrijk. Rumor has it dat dit een vermomde Dalmore is. Hij werd vergezeld van een heerlijke bavarois van meloen.

Daarna toverde Inge kleine Boules de Berlin met abrikozenconfituur op tafel, die perfect samengingen met de naar aardbeien smakende Benromach Sassicaia Wood Finish. Die had immers een finish gekregen op Italiaanse wijnvaten.

Maar de beste match, wat mij betreft, zat hem toch in de zoete Blanton’s Single Barrel Bourbon waartegenover Inge een stukje peperkoek met een chocoladecrème met een vleugje tabak plaatste. Outstanding!

Alvorens we aan de pauze begonnen, schonk is nog een mystery dram die Jan had uitgekozen. Pas na het proeven mochten de gasten (mezelf inclusief) weten dat het ging om een Buffalo Trace Single Oak Project botteling. En aangezien Jan in ’69 geboren is, had hij een flesje van Cask 69 op de kop getikt. Hij was zeker niet slecht, maar de algemene teneur was dat hij ook niet geweldig was. Een cake met banaan maakte één en ander goed.

Na de pauze begonnen we dan aan het serieuzere werk, bij wijze van spreken. De Highland Park 15 Year Old Loki, die deel uitmaakt van de Valhalla Collection waar binnenkort de Freya van gelanceerd wordt, kon op algemene goedkeuring rekenen en was ook voor mij persoonlijk de beste van de avond. Een pompelmousse met gedroogde appel en drop zette de smaakpapillen opnieuw op scherp.

De voorlaatste was een jonge, flink geturfde en hoogalcoholische Islay van Ian MacLeod. In hun As We Get It reeks gaat het steeds om single casks op vatsterkte, zonder koelfiltratie of kleuring. Dit was zeer waarschijnlijk een Laphroaig. De zwarte praline met peated whisky, afgetopt met wat grof zeezout, bracht de groep haast in vervoering. Dat is ongetwijfeld de specialiteit van Inge, haar heerlijke whiskypralines. En Jan heeft voor zijn verjaardag een doosje gekregen, de gelukzak (nou, ja, ik ook, dus ik klaag niet).

Afsluiten deden we met de Laphroaig Cairdeas Feis Ile 2012, een rokerige doch zeer drinkbare Laffie die goed tot zijn recht kwam met de vijgencracker met gedroogde ham.

Het leuke aan zo een gemixte groep met verschillende achtergronden qua whiskykennis en –voorkeuren is dat je steeds een verrassende uitslag krijgt wanneer je een top drie laat samenstellen door middel van handopsteking. Dat was aan het eind van deze Birthday Tasting niet anders, met een ex aequo op de derde plaats.

TOP 3

1. Highland Park 15 Loki

2. Auchentoshan 21

3. Laphroaig Cairdeas & Benromach Sassicaia

Rest er enkel nog mijn goede vriend Jan en zijn Katrien van harte te bedanken voor de gezellige avond, de samples (waaronder zes gins!) die we mee naar huis kregen alsook de geweldige geschenken voor mijn Auchentoshan verzameling! Je had dat niet moeten doen, bla bla bla. Ik ben blij dat je het gedaan hebt!

En uiteraard moet ik ook een groot woord van dank uitspreken aan Inge, die er telkens weer in slaagt (zowel met haar heerlijke hapjes als haar sprankelende persoonlijkheid) de tasting naar een hoger culinair niveau te verheffen.

May the Malt be with you!

De laatste tasting van
het jaar (althans georganiseerd door The Bonding Dram) was er eentje om duimen
en vingers bij af te likken. Op donderdag 26 december kwamen zo’n 20-tal
proevers bij elkaar in Den Enghel te Gent en kregen volgende voorgeschoteld:

Gouden Carolus Single Malt 46%
Auchentoshan 24 Year Old 1989 Save Lars Whisky 54,1%
Laphroaig An Cuan Mor 48%
Glen Spey 21 Year Old 1989 Diageo Special Release 2010 50,4%
Balvenie Tun 1401 Batch #8 50,2%
Caol Ila 13 Year Old 2000 Wilson & Morgan 50%
BenRiach 20 Year Old 1984 Peated cask 627 55%
Port Ellen 26 Year Old 1982 Douglas Laing Old Malt Cask as Daily Dram 56,2%
Caol Ila 18 Year Old 1995 Wilson & Morgan 56%

Ik moet zeggen dat de Gouden Carolus mij wat tegenviel.
Duidelijk nog een heel jong beestje en veel te zoet. Hij moet overigens
onmiddellijk gedronken worden na het schenken, want als je hem laat staan geurt
hij na verloop van enkele minuten naar grenadine of Petit Gervais. Ik noemde
het pruimenlikeur en proestte het uit toen een tafelgenoot knikte en sprak
‘niet-te-pruimen likeur’. Dat gezegd zijnde is deze ongetwijfeld wel mooi op
weg, wat niet gezegd kon worden van de vorige probeersels van Het Anker.

De Auchentoshan was uiteraard een geschenkje van ondergetekende, veel
meer hoeft daar niet over verteld.

De nieuwe Laphroaig begon leven als een duty free
release en daarna als een botteling voor de Friends of Laphroaig (of was het
nou net andersom?) en betekent De Grote Oceaan.
Assig en zoet, maar wel zeer drinkbaar. Bestaat er eigenlijk wel slechte
Laffie? Ik dacht het niet.

Eén van de grote
verassingen was deze Glen Spey die
Diageo in 2010 op de markt bracht als Special Release. Mijn eerste Glen Spey,
overigens, en de jacht op deze fles is geopend! Menhol, appel, toffee,
suikerstok, meloen, kokosnoot en een hint van thee. Fruitbommetje dat mij
bijzonder bekoorde.

De Balvenie Tun 1401 Batches zijn bijna legendarisch en in een paar
jaar tijd verdubbeld in prijs. Ik proefde tot dusver enkel batch 2 en vanavond
dan batch 8. Het blijven geweldige staaltjes craftmanship, die niet teleurstellen.

Caol Ila bewees
vanavond nog maar eens waarom ze mijn favoriete distilleerderij op Islay is.
Deze jongeling offreerde bakken vol citrus, zachte assen en een druppeltje
visolie, precies wat ik van Caol Ila verwacht.

Ik maakte me wat zorgen
toen ik merkte dat deze BenRiach
1984 achter de Caol Ila zou komen, maar Jeroen kent zijn stuff. Het geturfde
stoofpotje van fruit deed wederom zijn ding. Dit was overigens één van de
eerste releases van 1984, een vat dat zo goed werd bevonden dat het geen finish
kreeg.

De geweldige Port Ellen
die hierop aansloot had ik al eens gedronken op de zolder van Marc Castermans
en speelt een hoofdrol in mijn Whisky Rambling 23. Maar het is nooit een straf
een goeie Port Ellen opnieuw te moeten proeven.

Afronden deden we met
een geweldige (en betaalbare) Caol Ila
1995 op sherryvat. Man, man, man, wat een zalige dram is dat toch.

Oh, ik mag niet vergeten
vermelden dat Inge ook van de partij was. Haar hapjes gingen razendsnel, zoals
we dat gewend zijn. Kroepoek van mokka, pralines en een soort broodpudding waar
ik maar niet genoeg van kon krijgen.

Maar daar hield het niet
op. Jeroen had nog een bakje vol goodies meegebracht om by the dram de avond af te sluiten. Ik proefde nog
volgende heerlijke drammetjes:

Bowmore 15 Year Old 1998 The Whisky Agency ‘Stamps’ 52,1%
Tamnavulin 40 Year Old 1968 Carn Mor 40,6%
Kavalin Solist Sherry SO609040207 for the Nectar & LMDW 57,8%
Clynelish 16 Year Old 1997 Wilson & Morgan 48%
Plantation Rum 15 Year Old Oloroso Sherry Finish for Rasta Morris 42%

De Bowmore was een godsgeschenk, I kid you not. Maar de Tamnavulin, waarvan ik thuis nog een
sample heb staan, was gewoonweg outstanding.
Is die Kavalan voor The Nectar echt
maar zes jaar oud? Wat een beestige whisky, zeg! Een verdienstelijke Clynelish 1997 (maar onze Clynelish
blijft de beste!) om tot slot afscheid te nemen met het Plantation rummetje van Bert Bruyneel.

Ja, ik moet hier geen
tekening bij maken, zeker? Perfecte afsluiter van het jaar. Nu is het uitkijken
naar de tastings van 2014.

Laat ik dan ook van de
gelegenheid gebruik maken om alle lezers van Whivie van harte te bedanken voor
een geweldig 2013. Hou het veilig straks en Gelukkig Nieuwjaar!

May the Malt be with you!

De verplaatsing naar het (voor ons) verre Veldegem is er eentje die we met veel plezier doen, want we treffen daar telkens een full house en een enthousiast publiek. Afgelopen woensdag waren we er al voor de zesde keer en het was de derde keer dat we ons concentreerden op geturfde whisky. De heren van Veldegem (er waren deze keer geen dames bij de proevers) houden van hun rokerige whisky’s.

De line-up mocht er dan ook best wezen:

Auchentoshan 24 Year Old 1989 Save Lars Whisky

Old Ballantruan 10 Year Old

Caol Ila Moch

Lagavulin 1997 Distiller’s Edition

Talisker 57° North

Octomore 06.1 Scottish Barley

Amrut Peated Blackadder Raw Cask

We hadden voor de gelegenheid opnieuw Chef Zonder Restaurant Inge Lanckacker meegenomen, die de tasting naar goede gewoonte opluisterde met geweldige en eerder unieke hapjes. Gezien de whisky’s in dit geval echte palate killers waren, gaven we er de voorkeur aan het hapje telkens te serveren alvorens de whisky te proeven.

De Auchentoshan is natuurlijk een beetje de vreemde eend in de bijt in deze line-up, maar was dan ook opgesteld om twee redenen. Enerzijds is dit een mooi aperitief en zette hij de mond klaar voor het geweld dat nadien nog komen zou, anderzijds is dit een whisky met een geweldig verhaal. Inge serveerde hier een mooie pecanpapcake bij met chocolade en marmelade. Door middel van een klein pipetje werden de proevers uitgenodigd om wat van de Lowland whisky te injecteren. Het resultaat was verrassend lekker.

De Old Ballantruan was een nobele onbekende. Deze geturfde Tomintoul kon op bijval rekenen omwille van zijn toch nog zeer fruitige karakter. Het voorafje was een mooie witte praline met citrusvruchten en een vleugje Ardbeg. De jonge CoalIlaMoch – wat ochtendgloren betekent – is een jonge en frisse, maar allesbehalve saaie Ileach. De crème van Danish Blue kaas en spinaziemousse, afgewerkt met een chip van melinjo maakt hier een waar festijn van voor fijnproevers. Alvorens een kleine pauze in te lassen werd nog een heerlijk zuurdesembroodje met zwarte olijvenconfituur, varkensgebraad en paprika geserveerd naast een goeie dram van de Lagavulin 1997 Distiller’s Edition. Deze op PX gefinishte (of dubbel gerijpte) Lagavulin werd bijzonder geapprecieerd.

Na de pauze kwamen nog drie turfbeestjes aan de beurt. De eerste die de revue passeerde was de geweldige Talisker 57° North, zo genoemd naar de ligging op de breedtegraad van de distilleerderij op Skye en gebotteld op diezelfde 57% ABV. Heerlijk! Hij werd voorafgegaan door een klein kunstwerkje van Inge: koffiekroepoek met witte en zwarte chocolademousse. Oh, my! Dan kwam de fles waar het publiek al heel de avond op zat te wachten: de zwaarst geturfde whisky ter wereld met zijn 197 ppm. De Octomore 06.1 ScottishBarley was tot verbazing van velen helemaal niet het verwachte turfmonster op de neus, noch op smaak. Wat niet wil zeggen dat hij tegenviel. Integendeel! De warme risotto met boschampignons en saltufo maakten er een waar feest voor de smaakpapillen van. Afsluiten deden we met een Indische whisky: de AmrutPeatedCask uit de Blackadder RawCask reeks, wat betekent dat er sediment in het glas terecht kwam. Met zijn 63% was het de whisky met het hoogste alcoholpercentage van de avond.

Bij het samenstellen van de top drie, stelden we vast dat de groep wat verdeeld was. Ondanks het feit dat de Octomore door de meesten op de eerste plaats gestemd werd, belande hij toch op de derde plaats – hoewel het een nek-aan-nek race was. Het totale puntenaantal zorgde ervoor dat de consensus van de groep er als volgt uit zag:

Talisker

Lagavulin

Octomore

De glazen waren nog niet afgeruimd of de groep liet al verstaan dat ze een zevende tasting zo spoedig mogelijk willen inplannen. Maar welk thema aan te snijden? Opnieuw geturfde whisky? Een reis rond de wereld? Eén grapjes stelde voor een blend te proeven tegen zeven verschillende soorten cola. Het is eens wat anders. Maar een leuk voorstel, dat door meerderen gedragen werd, was een tasting met enkel en alleen… blends! En waarom ook niet? Daar kunnen we ook iets heel interessants mee aanvangen.

Bedankt, Reza, voor de uitnodiging. We kijken reikhalzend uit naar de volgende.

May the Malt be with you!

Mijn zoontje Kobe speelt sinds twee jaar
voetbal. Hij staat rechtse bak in de U11 ploeg van Cercle Melle. Dat zijn de
jongens van 10 en 11 jaar, dus. Dearly Beloved en ik gaan elke week supporteren
voor onze jongens, die het best goed doen.

Met een strenge winter in het vooruitzicht,
speelden we met het idee de jongens een nieuwe wintervest te geven. Maar
daarvoor zijn natuurlijk fondsen nodig. Daarom lanceerde ik het idee om een
whisky tasting te organiseren voor de ouders en zo wat geld op te halen.

Vrijdag 13 december 2013 was het zover.

Gezien de voetbalouders niet meteen
whiskykenners zijn, kozen we voor een initiatietasting, waarbij verschillende
soorten whisky aan bod kwamen. De line up was deze:

1. Littlemill
12 Year Old

2. Greenore 8 Year Old Single Grain Whiskey

3. Black
& White Blended Scotch

4. Auchentoshan
Virgin Oak

5. Aberlour
16 Year Old Double Matured

6. Dalmore Asta Morris for The Bonding Dram

7. Caol Ila 12 Year Old

Hoewel de opkomst wat groter had mogen zijn
(we waren met slechts 10 personen), hadden we toch een bijzonder gezellige
avond in de VIP-kantine boven de kleedkamers. En degene die zich de moeite
hadden getroost van af te komen, waren het er volmondig over eens. Het was een
leuke bedoening.

De whisky’s werden gewikt en gewogen en goed
bevonden, de ene al beter dan de andere. Eén van de ouders, Christophe, had een
fles Johnnie Walker Red Label meegebracht om de proef op de som te nemen. Is
die echt wel zo slecht als men beweerd. Iedereen was het er roerend over eens:
de geur en smaak van dit jonge mixertje kwam niet in de buurt van de kwaliteit
van de line-up.

Aan het eind van de avond werd nog via
handopsteking een top drie samengesteld en die zag er als volgt uit:

1. Auchentoshan
Virgin Oak

2. Dalmore
Asta Morris

3. Aberlour
16 Year Old

Dankzij de ouders konden we vanavond toch al
300 EUR ophalen voor de U11 van Cercle Melle. Hierdoor zijn we reeds halverwege
de wintervestjes. Bedankt, mensen!

Hopelijk kunnen we dit initiatief binnenkort
nog eens herhalen.

Af en toe over het muurtje kijken loont! Dat werd
afgelopen dinsdag, 26 november, nog maar eens bewezen in Gent tijdens de
Graham’s Port Tasting, georganiseerd door The Bonding Dram. De
Brand Ambassador van Graham’s Port, Joao
Vasconsoles, had zeven porto’s meegebracht om te proeven.

Ik had een dik jaar geleden al eens kennis gemaakt met
deze heerlijke versterkte wijnen, op het Spirits in the Sky Festival
in 2012, maar vond het absoluut geen straf om ze nog eens aan de
lippen te zetten. Bovendien werden er vanavond enkele vintages geschonken die
ik niet eerder had geproefd. En wetende dat mijn vrouwtje ook wel van een goede
porto kan genieten, was het geen grote moeite haar te overtuigen om een keertje
mee af te zakken naar de Graslei.

We begonnen met de Extra
Dry White Port (19%), wat eigenlijk een blend is van 2 en 3 jaar oude wijn,
die zoet en droog smaakte naar appeltjes met een zuurtje. Serveertip: 1/8 van
deze porto met tonic, wat citroenzeste en een takje munt. En zet deze porto
vooral in de koelkast!

Maar laat ik er even mijn notities op na slaan. Graham’s
werd opgericht in 1820 door de gebroeders William en John, die zich in Portugal
(een eeuwige bondgenoot van het Verenigd Koninkrijk wat de sterke link met en
aanwezigheid van vele van oorsprong Britse bedrijven in Portugal verklaard)
gespecialiseerd hadden in textiel. Maar toen één van de schuldenaars geen geld
had om zijn rekening te betalen, offreerde deze twee vaten porto. Die werden
door de Graham broers naar het HQ in London gestuurd, waar ze er onmiddellijk
weg van waren. De vraag was geboren, het aanbod gingen de Graham’s in Portugal
verhandelen. Het zou nog tot 1890 duren voor de Graham’s hun eigen wijngaard
zouden kopen en zelf de druiven zouden gaan verbouwen en porto maken.

De Six Grapes (20%)
is een iconische portowijn, die Graham’s al 130 jaar op de markt brengt. Hij
bestaat uit een mengeling van 3 en 4 jaar oude wijn die rijpte in reusachtige
vaten (één van de blendingvaten heeft een inhoud van 149.000 liter!). Hoewel
het suikergehalte even groot is, lijkt deze mierzoet. Hij heeft een prachtige
donkerrode kleur, wat hem de naam Ruby oplevert.

De beste portwijnen wordt gedeclareerd als Vintage, wat
betekent dat hij met een bepaald jaartal op de markt komt. Het declareren van
een Vintage moet binnen de 24 maanden na de oogst gebeuren en wordt ook binnen
die periode gebotteld, waar hij dan langzaam op fles verder rijpt. Portwijnen
die niet gedeclareerd worden (dus niet exceptioneel genoeg bevonden als
Vintage) worden verwerkt in de Six Grapes. Dat lijkt bijna op het feit dat deze
portwijn uit ‘afgekeurde’ wijnen bestaat (wat ook de reden is waarom men
bovenstaande procedure jarenlang angstvallig geheim hield), maar dat is veel te
kort door de bocht. De Six Grapes is een fantastische port, die zich enorm
leent tot het pairen met, bijvoorbeeld,
blauw-geaderde kaas (Stilton!).

In tegenstelling tot de Tawny Port (waarover hieronder
meer), wordt Ruby dus onmiddellijk gebotteld en rijpt deze verder op fles. De
beste wijnen (wat dus binnen de twee jaar dient gedetecteerd) worden als
Vintage gebotteld. De eerste Vintage die we te proeven kregen wat de Vintage Port 1983 (20%), die dus in
1985 gebotteld werd. Deze wijn zit al 28 jaar op fles, dus. Dit soort wijn
wordt overigens gebotteld op donkere flessen om hem te beschermen tegen licht
en dient bovendien betrekkelijk snel (binnen enkele dagen) genuttigd, alvorens
oxidatie hem een belangrijk deel van zijn smaak doet verliezen.

Enkele van de bekendste, zeg maar beste, Vintages die
Graham’s al op de markt bracht waren de 1963 en de 1970 (no surprise). En wat
belangrijk om weten is, is dat deze portwijnen verplicht afkomstig moeten zijn
uit de Douro-streek in het noordoosten van Portugal. Graham’s bezit niet minder
dan 5 wijngaarden in de Douro. Deze Vintages zijn een mengeling van de beste
wijnen van deze wijngaarden. Heel af en toe wordt wel eens een port gebotteld
van één wijngaard. Dat noemt men dan een Single Vineyard (Joao heeft het
Portugese woord herhaaldelijk gezegd, maar ik moet het u schuldig blijven –
mijn Portugees is beperkt tot ‘obrigado’).

Joao rondde zijn uitleg over de Vintages af met deze
geweldige Vintage Port 1975 (21%).
Hij legde nog uit hoe streng de porto-industrie gecontroleerd wordt. Zelfs de
(geur- en smaakloze) eau-de-vie die gebruikt wordt om de wijn te ‘verstevigen’
wordt aan strenge eisen en controles onderworpen. Zo is er een team van 25
mensen in Oporto (de stad, dus) die de verschrikkelijke job hebben om dagelijks
alle portowijnen en ook de voor de productie bestemde eau-de-vie moeten proeven
en goedkeuren. Bovendien krijgen deze flessen steeds een speciale kurk waar
niet alleen de naam van het huis, maar ook de vintage op vermeld moet worden.
Dit doet met om namaak te bestrijden.

Het verschil tussen de Ruby, Vintage en Tawny heeft alles
te maken met rijping. Zoals gezegd gaat Ruby binnen de 24 maanden op fles om
verder te rijpen indien men hem wil declareren als Vintage. Enkel de beste
wijnen worden als Vintage op de markt gebracht. De rest gaat in grote
blendingvaten voor de Six Grapes. Maar de Tawny (wat eigenlijk ‘getaand’ of
‘door de zon gebrand’ betekent), is een portwijn die op eikenhouten vaten
rijpt! Graham’s maakt naast porto ook nog droge wijnen, omdat ze de vaten van
de wijnen nodig hebben voor het rijpen van deze Tawny port.

Bij Graham’s gebruiken ze port pipes van 534 liter. Het
Engelendeel in het warme Portugal (de wijn rijpt aan de kust, omdat het in het
binnenland werkelijk te heet is met zomers rond de 35° gemiddeld) loopt op tot
2,5% per jaar. Dat betekent natuurlijk dat na 20 jaar de helft van de port
verdwenen is. De Tawny dankt zijn naam dus aan de kleur die eerder goud tot
amber dan rood is. En uiteraard smaakt hij heel anders. Nog steeds zoet en
fruitig, maar hier zijn smaken in te ontdekken die voor ons whiskydrinkers
bekender zijn, zoals vanille, karamel en tannine. De Tawny Port 20 Year Old (20%) is een geweldige blend van wijnen,
waarvan de minimum leeftijd 20 jaar is, maar Joao liet verstaan dat in deze
flessen ook wijnen van zelfs 24 jaar gebruikt zijn. Hij is op zijn best in het
gezelschap van een goede sigaar.

In de machtige Tawny
Port 30 Year Old (20%) worden de beste wijnen verwerkt. In de Graham’s
Lodge liggen niet minder dan 3000 vaten te rijpen, die zeer regelmatig worden
geproefd (some guys have all the luck). Maar ondanks de hoge leeftijd heeft hij
een hoge aciditeit, wat hem een frisheid oplevert die je niet meteen zou
verwachten. Hij smaakte naar rood en wit fruit, rozijnen en – vooral – een mix
van allerlei noten. Lekker spul, hoor! De groep was verdeeld toen de vraag
gesteld werd welke nu de lekkerste was, de 20 of de 30. Ik viel in de groep die
meer van de 30 hield, die iets minder fruitig is, maar volgens mij meer
diepgang had. Nou ja, wat weet ik in godsnaam van porto? Behalve dan dat ik het
eigenlijk best lekker vind.

En het beste moest nog komen!

Heel uitzonderlijk wordt namelijk een zogenaamde ‘Single
Harvest, Single Vineyard’ gebottled. De bekendste van Graham is de 1969 en de Raad
van Bestuur had geen zin om een nieuwe te bottelen, hoe erg één van de Graham’s
neven (ook in de RvB) ook aandrong. Die was namelijk van mening dat de Diamond
Jubilee van Queen Elizabeth (in 2012) gevierd moest worden met een Graham’s
1952. Hij speelde het slim en stapte op Berry Brothers en Rudd af, de
hofleverancier van het Britse koningshuis, met een fles die al snel tot in
Buckingham Palace werd geproefd en goedgekeurd. Graham’s kon niet anders dan
met deze uitzonderlijke port op de markt komen.

De Single Harvest
1952 Tawny Port Diamond Jubilee werd samengesteld uit niet meer dan 6 port
pipes en is ronduit schitterend. Opvallend is dat hij alweer wat donkerder is
dan de 30, omdat portwijnen na een bepaalde leeftijd hun kleur herstellen. Het
is overigens dit soort wijnen dat met ook gebruikt in de Tawny 40, maar deze vintage
was van zulke exceptionele kwaliteit dat hij op zich gebotteld werd. En dat
kunnen we alleen maar toejuichen.

We kunnen concluderen dat de port van Graham’s van hele hoge
kwaliteit zijn, maar bovendien verrassend betaalbaar. We zijn misschien een
beetje misvormd door de whiskyprijzen, maar mijn wenkbrauwen schoten
herhaaldelijk omhoog bij het horen van de prijzen (hierin zat weliswaar een
korting verwerkt die Jeroen vanavond aanbood en waar gretig gebruik van werd
gemaakt).

10 EUR Extra Dry White
14 EUR Six Grapes
97 EUR Vintage Port 1983
110 EUR Vintage Port 1975 (1,5 liter)
41 EUR Tawny Port 20yo
74 EUR Tawny Port 30yo
364 EUR 1952 Diamond Jubilee Port

Vrouwlief en ik namen wat flessen mee van deze rijke,
ronde en fruitgedreven portwijnen. Aanrader!