WhivieBlog

Na het kleine, maar gezellige Whisky on the Move XL en aansluitend whiskydiner, ging op de zolderverdieping van Den Enghel nog een First Cask – Masterclass door. Voor deze tasting waren niet minder dan 24 Usual Suspects, maar ook een aantal nieuwe gezichten, komen opdagen.

Onder de deskundige leiding van Bart Heggerick proefden we 5 bottelingen uit de First Cask range en één mystery bottle.

We startten de avond met een Invergordon Single Grain 37 Year Old (ABV 44% – cask N° 63641 – 137 flessen).

Neus: licht grassig, veel alcohol, bijna zelfs de geur van tapijtreiniger. Palate: vanille, banaan, kokos, marsepein. Finish: kort,banaan, bourbon.

De Littlemill 20 Year Old (ABV 56,2% – cask N° 726 – 1041 225) zorgde aan onze tafel voor enkele zéér geslaagde imitaties van Dr. Zoidberg uit Futurama.

Neus: peren, peren en … peren. Palate: kruidig. Finish: medium.

Vlak voor de pauze proefden we de Glen Grant 23 Year Old (ABV 55,8% – cask N° 10182 – 187 flessen).

Neus: zoet, caramel. Palate: mokka, iced coffee. Finish: mokka.

Na de pause was het al turf en rook wat de klok sloeg. We staken van wal naar Islay met de Laphroaig 12 Year Old (ABV 54,9% – cask N° 700283 – 288 flessen).

Neus: sigarettenas, zure melk. Palate: vet, rokerig spek. Finish: zoethout.

Laatste dram uit de officiële line up was de Coal Ila 25 Year Old (ABV 60,8% – cask N° 741 – 220 flessen).

Neus: zoet, beetje rook. Palate: fruit. Finish: lang.

Als afsluiter schonk Bart de mystery bottle. Er werd gegokt naar de whiskyregio, destilleerderij, leeftijd en ABV dat het een lieve lust was. Iedereen was dan ook verwonderd dat het om de Kilchoman 5 Year Old ging (ABV 60,0% – cask N° 252/06 – The 3rd Single Cask Release 2011, bottled exclusively for Whisky Import Nerderland).

Naar goeie gewoonte werd er weer gestemd en werden volgende whisky’s uitgeroepen tot top-3 van de avond.

1) Laphroaig

2) Coal Ila

3) Glen Grant

Een tasting met uitsluitend single cask, cask strength whisky’s is geen eenvoudige opdracht. Maar dankzij een gezellige babbel links en een plagerig grapje rechts, werd het een geslaagde afsluiter van deze dag vol whiskyplezier!

Iedereen die ons de laatste weken heeft gevolgd op Facebook en/of via onze nieuwsbrief was op de hoogte dat Jeroen van The Bonding Dram en Bart van Whisky Import Belux opnieuw ‘grote’ whiskyplannen hadden. Op vrijdag 3 juni organiseerden zij een ‘mini-whisky-festivalletje’ in Gent onder de welklinkende naam Whisky on the Move XL.

Niettegenstaande dat het prachtig terrasjesweer was, wisten toch een behoorlijk aantal geïnteresseerden de weg te vinden naar de eerste verdieping van Den Enghel op de Graslei.

Daar vonden de bezoekers een kleine gezellig beurs, op het principe van de Open flessen namiddag, aangevuld met enkele hoogtepunten uit het huidige whiskyseizoen van The Donding Dram.

Evert -Jan De Kort van Choqoa.com was opnieuw van de partij. Hij had naast de chocolades die matchen met drams uit de Carn Mor Vintage Collection , een aantal nieuwe producten mee die allemaal geproefd konden worden.

Regelmatige bezoekers van Jeroen’s tasting zijn welbekend met de lekkere whisky delights bereidt door Inge Lanckacker van Chef zonder restaurant. Zij verzorgde enkele heerlijke minihapjes die perfect samengaan bij een whisky.

Maar een whisky festival zonder levenswater is als een café zonder bier. Bij de open whisky bar konden whisky’s geproefd worden van enkele onafhankelijke bottelaars – The Creative Whisky Company, Carn Mor, First Cask en Berry Bros & Rudd – en enkele exclusives voor België, zoals de Greenore 10 Year Old van de Ierse Cooley Distillery.

Wij proefden volgende whisky’s

· Ardmore 18 Year Old 1992 (44,1%) – Exclusive Malts

· Highland Park 12 Year Old (46%) – Alchemist

· The Macallan 10 Year Old (46%) – Alchemist

· Bowmore 12 Year Old (46%) – Alchemist

· Glen Grant 38 Year Old 1969 (51,7%) – The Lonach Whisky Company

· Longmorn 37 Year Old 1972 (51,3%) – The Perfect Dram (231 flessen)

Deze Whisky on the Move XL mocht een mooi aantal bezoekers verwelkomen. Maar tegen sluitingsuur hoefde men nog niet onmiddellijk naar huis terug te keren. Geïnteresseerden konden ook nog een heus whiskymenu meepikken …

… en als dat nog niet genoeg was, stond er –aansluitend met het diner – ook nog een whisky tasting gepland. Er bleek maar geen eind te komen aan deze mooie brugdag.

Mis hem niet! In juni houdt de Ardbeg Chopper halt in België.

Toerdata

Op onderstaande data zal je de motorfiets kunnen bewonderen (nee, je kan er geen toertje mee maken, hoogstens een leuke foto) en een dram proeven (ik weerhield enkel data en locaties die voor Whivies interessant kunnen zijn, met Jurgen’s Whiskyhuis en Anverness als uitschieters)!

Sunday, 05 June, 10h30-13h
De Clercq & Zoon Lochristi, Lochristi

Sunday, 05 June, 14h30-17h30
Jurgen’s Whiskyhuis, Zottegem

Sunday, 05 June, 18h-21h
De Glengarry, Gent

Saturday, 11 June, 10h-12h
De Bierschuur, Dilbeek/Groot Bijgaarden

Saturday, 11 June, 13h15-15h15
De Moor, (Aalst) Aalst

Saturday, 11 June, 16h30-18h30
De Vidts, St Niklaas

Monday, 13 June, 14h-17h
Dobbels Lefevre, Waregem/Kortrijk

Tuesday, 14 June, 18h-20h
Anverness, Berchem

Friday, 17 June, 13h-15h
Nectar, Zolder

Friday, 17 June, 17h-19h
Kalifornia, Boechout/Antwerp

Saturday, 18 June, 12h-14h
De Kroon, Wijnegem/Antwerp

Saturday, 18 June, 15h-17h
Albo Wilrijk, Antwerp

Saturday, 18 June, 18h-20h
Café Highlander, Antwerp

Sunday, 19 June, 10h30-12h30
AD Delhaize, Terlinden

Friday, 24 June, 17h30-20h30
Belga Queen, Bruxelles

Saturday, 25 June, 14h-16h
Whisky Corner, Genk

Saturday, 25 June, 16h30-18h
AD Delhaize, Lanaken

Thursday, 30 June, 15h-17h
Crombé, Kortijk

Thursday, 30 June, 17h30-20h00
Dobbels Lefevre, Waregem/Kortrijk

Dit lijkt ons een evenement dat je niet mag missen!

De
Wee Dram Masters is een beruchte tasting, georganiseerd door notoir Malt Maniac
Bert Bruyneel van de Wee Dram Whisky Society. Plaats van afspraak was een
bijzonder gezellig, maar zeer donker, kroegje in Avelgem: ’t Eenvoudig Bestaan.

Voor
Whivie was het de eerste keer dat we van de partij waren. Zeer opgetogen met de
uitnodiging trokken we op pad met onze glazen onder de arm (ja, hier zorgt
ieder voor zijn eigen glazen).

Het
idee van de Wee Dram Masters is het H2H proeven van een standaardbotteling
tegenover een excellente (vintage) botteling. Een interessante oefening, lijkt
ons. Hoewel… zal dit er niet enkel voor zorgen dat de vintage er heel goed uit
komt en de standaard net heel zwakjes? We zullen zien.

Gastheer
Bruyneel, zelf ruimschoots te laat omdat hij zijn bottle pilots vergeten was,
pakte al onmiddellijk uit met een grapje ten koste van ondergetekende door te
zeggen dat hij er geen Auchentoshan in kon steken, omdat hij enkel de
standaardbotteling kon vinden… Goed. Dat werd genoteerd in ons kleine zwarte
boekje. ‘Bruyneel: -2’. Mijn wraak zal zoet zijn. ‘Spirit caramel’-zoet.

Verrassend
ook was het feit dat alle Vlaamse provincies vertegenwoordigd waren. Zo was het
fijn enkele collega-bloggers en whiskylovers (opnieuw) in levende lijve te
ontmoeten, zoals Johan, Ruben, Marc, Jan, Jeroen, Foamy, Stefaan en
enkele andere waarvan ik me de naam niet kan herinneren (sorry!). Mocht er
vanavond een vliegtuig op ’t Eenvoudig Bestaan neerstorten zou de helft van de
Vlaamse whiskyblogs teloor gaan… nou, ja. Dat hoeft niet per sé een slechte
zaak te zijn.

Enfin,
op naar de tasting, we hebben er lang genoeg naar uitgekeken.

1) Glenfiddich 12 yo vs Glenfiddich 1973 (46.6%, OB, C# 28563)

We
begonnen met de fruitig geurende instapmalt Glenfiddich 12 Year Old. Vreemd genoeg
vertoonde deze batch (het was een recente 1L fles) naast de appel en
graankoekjes ook een spoortje rubber. Ik moest aan onze tuinslang denken. Of
een binnenband van een fiets. Let op, het was geen off-note.

Dan
werd een houten kistje geopend om daaruit een parel van een fles te toveren, de
Glenfiddich 1973. Meteen was de toon van de avond gezet. Op de neus krijg ik
een heel plethora van geuren:
peperkoek, marsepein, peer, Turks fruit, vilt en een zweem van rook. De volle
body doet je de whisky bijna kauwen en smaakt zeer fruitig en kruidig
(nootmuskaat) en wat eik. De warme afdronk duurt langer dan verhoopt. Zeer
complexe en mooi Glenfiddich. Respect!

2)
Longmorn 16yo
vs Longmorn 1969/1991 (61%, G&M, C# 3716/7)

De
Longmorn 16 vind ik een
typische zomerdram, die altijd makkelijk naar binnen loopt.

De
Longmorn 1969 van Gordon & Macphail – die overigens al twintig jaar (!) op
fles zit, want gebotteld in 1991 – heeft een neus die veel gelijkenissen
vertoont met de standaardbotteling, maar toch veel meer uitgesproken is. Hij is
best agressief met witte peper, munt, aalbes, thee en fruitigheid. Op de tong
krijg ik pure roomboter, maar ook grapefruit en andere tropische vruchten.
Lekker! De afdronk is middellang, fruitig met een bitter randje op het eind. Ik
vind deze iets beter met een paar druppeltjes water.

3) Jura Superstition vs Jura 32yo 1966/1998 (50.6%, Signatory,
C# 1485, 248 bts)

Ik
dronk de Jura Superstition al eerder, maar maakte toen geen notes omdat het
tijdens een communiefeestje was… Enfin, wat ik me niet kan herinneren is dat
dit zo’n verschrikkelijk vuile whisky is. De neus doet denken aan gestoomde
bloemkool, hooi, nat karton (Jeroen noemde het een ‘scheet in de sauna’, wat me
er van overtuigde nooit met hem de sauna te bezoeken) met een toefje
rokerigheid. Op smaak krijg ik honing, karton en rook en that’s it. Ik heb de finish niet afgewacht, maar de whisky meteen
weggespoeld met een glas water opdat mijn palate niet helemaal naar de kl*ten
zou zijn. In één woord: Bah!

Des
te groter was dan ook het verschil met de onafhankelijke botteling van
Signatory. Deze Jura van 32 jaren is niet alleen ruimschoots de beste Jura die
ik al ooit dronk (toegegeven, dat zijn er nog niet zo heel veel), het is meteen
ook de topper van de avond voor me. Wit fruit, geel fruit – een hele kom van
jong, pittig fruit – met karamel en rook. Heel discreet, heel subtiel. Met tijd
ontwikkelt hij in het glas en wordt hij steeds beter. Hij is zijdezacht op de
tong, fruitig en zacht gekruid. Een hele boomgaard streelt de smaakpapillen. De
afdronk is om stil van te worden. In één woord: Wow!

4)
Ardbeg 10yo vs
Ardbeg 23yo 1974/1997 (50.9%, Signatory, C# 1045, 180 bts)

Deze
klassieker krijgt steevast hoge scores in de Whisky Bible van Jim Murray.
Vorig jaar nog kreeg de Ardbeg 10 Year Old zo’n 95, wat niet te
schatten veel is, toch? Zelf proefde ik hem al eerder en vind hem best lekker.
Maar 95? Enfin, daar gaat het vanavond niet om. Het blijft het paradepaardje
van Ardbeg, want is een zeer eerlijke en correct single malt: turf, honing,
citrus, rock&roll.

Groot
was dan ook mijn verbazing dat de oude Ardbeg zoveel verschilt van de huidige
releases. Dit is duidelijk van een ander kaliber – en een ander recept! De
kenners rondom mij knikken: dit is de echte Ardbeg. De
‘pre-Glenmorangie-era-Ardbeg’. De oude, originele Ardbeg. Wat betekent dat? Op
de neus fruit, fruit, fruit en daarnaast vruchtenmix. Klinkt onnozel, maar dit
is verrassend fruitig en de turf speelt een ondergeschike rol, zij het op
sublieme manier. Na enkele ogenblikken steek ik mijn neus terug in het glas en
maak de associatie met praliné…? Hoe dan ook, dit is Zalige Whisky.

Top Drie

De
standaardbottelingen hebben hun best gedaan (met name de Longmorn 16 viel mij
vanavond goed mee), maar stuk voor stuk moeten ze de duimen leggen voor de
vintages. Da’s geen echte verrassing, natuurlijk. Het zou pas verrassen, mocht
het andersom zijn. Voor mij zag de top drie er als volgt uit (en uitzonderlijk
laat ik nog eens in mijn kaarten kijken qua scores).

• Jura
  1966 (94)
• Longmorn
  1969 (92)
• Ardbeg
  1974 & Glenfiddich 1973 (91)

Wie
dacht dat het feestje dan al voorbij was, had buiten de waard gerekend. Zoals
bekend is Bert Buyneel een liefhebber van BenRiach (van een understatement
gesproken!) en durft hij af en toe al eens verloren lopen in de warehouses van
die Speyside distilleerderij. Tijdens zijn laatste verblijf aldaar selecteerde
Bert een sherry hogshead dat 35 jaar had liggen rijpen. Het werd gebotteld in
mei 2011 voor zijn gloednieuwe bedrijf Asta Morris en bracht slechts 236
flessen op – en een prachtige première van deze exclusieve, jaarlijkse
proefavond.

5)
BenRiach 12 yo
vs BenRiach 1975/2011 (51%, OB for Asta Norris Belgium, 236 bts)

Ik
proefde al enkele jonge BenRiach, maar de standaard 12-jarige mocht mijn lippen
nog niet passeren. Deze is superzacht en ultra-drinkbaar. Dit is pure nectar
(van rode vruchten) en giet weg als vruchtenlimonade… nou ja, u weet wat ik
bedoel. De afdronk is mierzoet en kort, maar dat mag de pret niet bederven.

Hoewel
ik graag wraak wil nemen voor Bert’s grapje aan het begin van de avond, gebied
de eerlijkheid mij te zeggen dat de door hem gekozen BenRiach 1975 een waar
schot in de roos is. Bert, in een overduidelijk valse bescheidenheid, steekt
hier echt wel zijn nek uit. Het publiek, waar toch een aantal kenner tussen
zitten (en neen, ik reken mezelf daar absoluut niet bij), gaat deze
persoonlijke baby van BB wikken en wegen. Maar hij had zich geen zorgen hoeven
maken, zo blijkt. Tropische fruitsla op de neus met passievruchten en
rozenbottel in de hoofdrol. Op de tong komt daar nog cassis, heide en een
tikkeltje eik bij. Wat een balans, wat een subtiele kracht, wat een whisky (ja,
ja, zo kan ie wel weer). Ook in de zoete afdronk blijft de balans bewaard. Deze
kreeg in mijn boekje ook 94 punten. Absolute top!

En
‘absolute top’ is overigens tevens een mooie omschrijving van de hele tasting.
Toffe locatie, leuke bende, super spirit (pun intended) en fan-tas-tische
whisky’s (op die vuile Jura na).

Zou
het onbeleefd zijn onszelf uit te nodigen voor de WDMXXVI?

Na
afloop zijn we met Foamy de koffer ingedoken.

Letterlijk,
voor alle duidelijkheid. Daar lagen nog een paar samples in die ons zeer konden
bekoren. Waarvoor dank, Bart!

May the Malt be with you!

Tja, wat doen twee whiskyweduwnaars als hun vrouwen naar de Ladies Night bij de Cluysenaer zijn vertrokken ? Met een colaatje, naast elkaar op de sofa zielig zitten wezen?
’t Zal nie zijn! We houden bij Kristof thuis een Dirty Little Tasting (DLT). We zetten elk wat flessen op tafel en komen al snel tot deze 46-plus or peat line-up

Als aperitief schenken we ons de Smoking Buffalo (2nd Edition) in; een Highland Park van 1998 (56,3% ABV). We blikken kort terug op het magere resultaat van de Gantoise in de Play-Offs, en genieten daarna voluit van deze prachtige botteling.

Neus: zoet, fruit, snoep en babelutten, typische HP heidebloesem. Smaak: romig, fruit, chocolade Finish: lang en vol.

Uit het verre Australië bracht ik de Bakery Hill Peated Cask Strength (60% ABV) – cask N° 6810 mee. Bij enkele anekdotes over mijn vakantie beoordelen Kristof en ik deze Australische dram die gemaakt wordt met Schotse, geturfde gerst.

Neus: spiritus, ontsmettingsalcohol, ‘Schotse’ turf, zacht wit hout, rook . Met water: rubber, zoethout,vanille en banaan. Smaak: typisch‘Schots’. Finish: medium lang, nootachtig, ‘charted’.

Deze Aussie kan heel wat water verdragen. Nen echte zwemmer, of voor een Australiër: ne surfer.

De volgende whisky is de geturfde dram uit de Angus Dundee destilleerderij (waartoe ook Tomintoul en Glencadam behoren). Wij schenken ons een Old Ballantruan The ‘Peated Malt’ (50% ABV) in.

Neus: romig, boter, caramel (Werther’s Original snoepjes), een weinig turf achterin de neus, rokerig, pas geblust houtvuur. Smaak: lekker romig, turf, maar zeker niet overheersend, zacht en zeker niet medicinaal. Finish: kort.

De korte finish is helemaal niet erg. Zo kan ik snel een nieuwe slok van deze overheerlijke dram nemen.

Met de volgende whisky blijven we nog even in de Speyside hangen. In het thema ‘peat’ is de Ben Riach 10 Year Old Curiositas Peated Malt (46% ABV) de volgende dram die we aan de lippen zetten.

Neus: uitgesproken turf, zoet en ziltig tegelijk, thym. Smaak: licht medicinaal,licht kruidig . Finish: kort en droog.

Alle, nog ééntje om ’t af te leren. We sluiten onze line-up af met een klassieker, de Ardbeg 10 Year Old (46% ABV). ’t Is raar. Dit is zeker niet mijn eerste Ardbeg, en toch had ik deze nog niet eerder geproefd.

Neus: turf, licht medicinaal, sulfer, luciferhoutje. Smaak: eerst bitter, daarna turf en uiteindelijk behoorlijk romig. Finish: zacht en mediumlang.

Terwijl we onze top-5 opstellen, drinken Kristof en ik elk nog een glas van onze favoriete dram uit de line-up. And the winners are:

1. Old Ballantruan The ‘Peated Malt’

2. Smoking Buffalo & Ardbeg 10 Year Old (met gelijke punten)

4. Ben Riach 10 Year Old Curiositas Peated Malt

5. Bakery Hill Peated Cask Strength

Het is net zaterdag ochtend wanneer onze madammen terug thuis zijn en wij onze DLT afronden. We moeten dan nog één toost uitbrengen.

Slainte! … To the Ladies!

Open flessen namiddag in december, whisky tasting in januari, Whiskyfestival in februari, Whivie-dinner in mei, … ho maar heren! Nu is het eens aan ons dames!

En zo had Krien van whiskyrestaurant De Cluysenaer het ook begrepen: Enkel wij, enkel dames. Op vrijdag 27 mei zakten dan ook 30 whisky dames af naar het restaurant van Krien en haar echtgenoot en whiskychef Stef Roesbeke, voor een exclusief Ladies Night whisky-dinner.

Mijn vriendin Natalie en ikzelf waren aanwezig om de Whivie-kleuren te verdedigen. Naast Stef en zijn sous-chef, werd er toch nog één man binnengelaten. De avond werd namelijk begeleid door Anthony Maccallum van Ian McLeod Distillers (eigenaars van Glengoyne en Chieftain’s). Al was hij niet echt aanwezig, ‘Ik kom hier slechts m’n Angel’s share meepikken’ grapte Anthony.

We zetten de avond in met een Strathmill 10 Year Old (43% ABV) van Chieftain’s. Daarbij werd een Sint-Jakobsvrucht met radijs en rode biet geserveerd.

Neus: zacht en toch zeer fruitig met hinten van gras, noten en groene appel. Smaak: notenolie, vanille, fruit. Finish: zacht, licht kruidig met een hint van peper.

Bij een soepje van asperges en kervelroom lag een pipetje met een Isle of Jura whisky, om in de soep te druppelen.

Neus: geen idee (vanwege geserveerd in een pipetje). Smaak: kruidige. Finish: licht geturfd, kruidige tonen met een beetje vanille en citrus.

Tussen de gerechtjes door, stelde Anthony Maccallum de verschillende drams voor, en dit aan de hand van een anekdote uit de respectievelijke whiskyregio.

Bij een stukje, in Augusijn Blond, gemarineerde zalm, dronken we een Ardmore 18 Year Old (48,6% ABV) uit de Dun Bheagan Collection.

Neus: turf, hout, appels, gerookte thee. Smaak: gerookte thee, gerookte zalm (al kan dit zijn omdat het geserveerd werd met gestoomde zalm), hout, zout, pompelmoes naar einde toe. Finish: middenlang tot lang; zoethout en zelfs tabak.

Het hoofdgerecht van Ibericovarken of zeebaars, met Mechelse asperges, krielkrokantje en wortelpuree ging samen met een Longmorn 13 Year Old (43% ABV) uit de Dun Bheagan Collection

Neus: zoet (caramel, toffee), fruit. Smaak: zoet, boter en zeer kruidig. Finish: lang, eik en droge kruiden.

Bij een Caol Ila 13 Year Old (43% ABV) nuttigden wij als dessert een Penna cotta met Veense Bezen (Veense aardbeien), citroenboter en merengue.

Neus: turf, rokerig, gummy zoet. Smaak: kruidig gevolgd door fruit. Finish: lang, droog en peperachtig

Als afsluiter van de avond had Krien nog een grote verrassing. Deze Ladies Night was eigenlijk de aftrap van haar eigen dames whisky club: de Whiskyladies.
Om dit te vieren werd er geklonken met een Convalmore 30 Year Old (46% ABV) uit de Dun Bheagan Collection.

Neus: vers gehakt hout, nadien citrus fruit. Smaak: zoeter dan verwacht, hout is sterk aanwezig,licht kruidig, beetje kaneel. Finish: zeer lang, droog, licht rokerig.

Op een avond als deze is er ook plaats voor vragen over whisky die niet gesteld worden als onze ‘whiskykenners’ van mannen er bij zijn. Oh neen heren, wij Whisky Ladies klappen niet uit de biecht! What happens at a Ladies Night, stays at the Ladies Night.

Dames die op de hoogte willen blijven over sterke vrouwen in de whisky wereld, whiskynieuws of aankomende activiteiten van deze nieuwe whiskyclub, surfen snel naar http://www.whiskyladies.be/

Op de geboorte van de Whiskyladies, Slainte! To the Ladies!

Op uitnodiging van Katty van het Centrum voor Volwassenenonderwijs te Landen (een eindje voorbij Tienen en ongemeen dichtbij de plek waar Etienne Bouillon zijn Belgian Owl stookt) gaf ik een initiatietasting aan ‘studenten’ Engels. Nou ja, studenten. Je zou je hier jonge mensen bij voorstellen, maar die waren eerder de uitzondering. De meesten onder hen waren ouder dan ik (en ik begin toch al een beetje grijs te worden). De tasting zou dan ook volledig in het Engels doorgaan.

Afgezien van het feit dat ik het knap vindt dat die mensen zich nog de moeite getroosten een nieuwe taal aan te leren, trokken ze zich ook bijzonder goed uit de slag. Veel heeft wellicht te maken met hun supersympathieke juf Marleen.

Enfin, ik had hen beloofd ook deze blogpost in het Engels te maken, om in de sfeer te blijven. Daar gaan we.

I was literally standing in front of a classroom, but the students were senior citizens. At least most of them. They knew about the existence of whisky (a few were actually quite familiar with the golden liquid), but most were novices. That always makes for a good audience, because the history of whisky is an interesting one – as is the production process.

Our line-up for this introductory tasting session was the following:

• Belgian Owl 4 Year Old
• Greenore 8 Year Old
• Adelphi Private Reserve
• Yoichi 10 Year Old
• Macduff 10 Year Old Cask Strength
• Glen Peat Class 18 Year Old

It was nice to get many interesting questions, which meant they were not only paying close attention to what I was saying (well… most of the time),but also that they understood everything (well… most of it anyway). I never missed a beat, despite the fact that one person in the audience (you know who you are, sweetheart!) got a bit – let’s say intoxicated. But she was so much fun, that it was hard to be angry with her. She lifted her glass of Macduff 2000 and slurred ’this is verrrry gooooood for me, sirrrr!’. The room erupted in well meant and jovial laughter. A good time was had by all.

The Belgian Owl was surprisingly underappreciated by this group, while everybody thought the Macduff was an absolute stunner (I agree wholeheartedly, of course). At the end of the tasting, I asked them to vote for the drams by raising hands. This was their ranking:

1. Macduff 10 Year Old (23 points)
2. Greenore 8 Year Old (8 points)
3. Glen Peat Class (7 points)
4. Adelphi Private Reserve (6 points)
5. Yoichi 10 Year Old (3 points)
6. Belgian Owl 4 Year Old (2 points)

This again goes to show that taste is a very personal thing!

I would like to extend my sincere thanks to the people of the CVO in Landen, who promised to put in a good word with their colleagues for us, much to my happiness.

I’m glad you enjoyed the evening as much as I did and look forward to tasting with you again. Slàinte!

Met maar liefst 22 personen namen we onze tijdelijke intrek in het bloedhete, maar daarom niet minder gezellige restaurant De Cluysenaer, voor ons Exclusive Whisky Dinner. Chef Stef en zijn lieftallig (nou, ja, daarover later meer) eega Krien, vergastten ons op een geweldige menu, met verrassende whisky’s. Ja, we gingen heel het boeltje blind proeven, kwestie van een leuke dialoog op gang te brengen (en ons met onze voeten op de grond te houden).

Bij de amuse-gueule van Gentse kop kregen we de Tomatin 12 Year Old geserveerd. Alvorens de whisky werd bekend gemaakt waren de Bourgondiërs aan onze tafel aan flink aan het gokken gegaan: BenRiach, Scapa, Cardhu? En dan te weten dat er vier man aan tafel zat die nog maar een week geleden deze Tomatin al proefde. We wisten meteen dat het geen sinecure zou worden.

Het voorgerechtje van Sint Jacobsschelpen (klink redelijk gewoontjes, maar wie al eens in de Cluysenaer ging eten, weet dat Stef’s gerechtjes kleine kunstwerkjes zijn, dus zowel een streling voor het oog als voor de smaakpapillen), werd vergezeld van een eerder bleke dram. Auchentoshan? Bladnoch? Tullibardine? Niek zat er boenk op en meteen was het 1-0 voor onze tafel (het zou trouwens meteen ook de eindstand zijn). Het betrof namelijk de Tullibardine Aged Oak Edition.

Het soepje (oh, Stef gaat niet blij zijn dat ik het zo gewoontjes omschrijf, want het was zoveel meer dan een soepje – maar u weet wat ik bedoel) werd opgekrikt met een heerlijke an Cnoc 1994. Dit was natuurlijk zeer moeilijk te achterhalen op basis van het beetje whisky in het pipetje. Maar overheerlijk in het romige kuntstwerkje.

Het tussengerechtje van duivenborst met rode bietjes gemarineerd in cola (!) werd een mooi ge-sherry-de whisky geserveerd. Het bleek de Glenmorangie Quinta Ruban te zijn, die ik nog nooit geproefd had. Maar Krien had van mijn korte rookpauze gebruik gemaakt om in mijn glas iets anders te gieten – tot groot jolijt van de mensen die aan tafel gebleven waren, bleek achteraf. Toen Krien kwam vertellen wat we geproefd hadden, toverde ze zonder verpinken het schaamrood op mijn wangen door me te laten weten dat ik de Auchentoshan Three Wood geserveerd kreeg en niet herkend had. De eer van de Toshan Man gekrenkt? Niet helemaal. Ik had mijn disgenoten al laten verstaan dat deze heel wat weg had van de Auchentoshan Fulldram X-mas van Malts of Scotland. Toch geen totale afgang, gelukkig. Ik ben wel te vinden voor zulke grapjes. Maar nu had ik wel die Glenmo niet geproefd!

Het hoofdgerecht van heerlijk mals Iberico-varken werd geflankeerd door Hazelburn… nee, Glenfarclas! Of wacht… het is een Clynelish, toch? Opnieuw Auchentoshan? Nee, iedereen zat er weer naast, aan beide tafels, overigens. Het was de Glengoyne Sherry Cask. Geweldige whisky!

De Bowmore Tempest 10 Year Old Batch 01 complementeerde het zoete dessert van cuberdon-ijs, aardbeien en pannacotta nagenoeg perfect. Dat was echt genieten!

Maar nog steeds was het feestje niet voorbij, hoor! Stef haalde voor de koffie een specialleke uit de kast, die vandaag de dag niet meer te vinden is: de Linkwood 25 Year Old for Royal Mile Whiskies.

Ik hoef u niet te vertellen dat dit een weergaloze avond was, boordevol culinaire hoogstandjes en heerlijk levenswater. Daarnaast hebben we ons ook gewoon bijzonder goed geamuseerd en veel gelachen. En terwijl de dames elkaar opzochten om nog even na te praten, maakten de heren van de gelegenheid gebruik om nog enkele proevertjes te laten schenken.

We proefden een zachte Glenglassaugh 1973, een limited bottling onder het label The Family Silver. Helemaal niet slecht!

Maar de Linkwood 1988 van Signatory Vintage, gedistilleerd op 2 juni 1988 en gebotteld na 13 jaar rijping in een sherry butt op 26 maart 2002, was absoluut top. Hij geeft het woord finish een nieuwe betekenis. Minutenlang bleef hij nazinderen.

Tot slot nog twee Bunna’s. De eerste was een beetje een moeilijke: Bunnahabhain 1991 The Macphail’s Collection was een typisch vuile Bunna, maar er was iets atypisch aan deze whisky. Ik was er niet meteen weg van. De tweede, daarentegen, de Bunnahabhain 1977/2007 30 Year Old Artist Edition, gebotteld voor Whisky Fair, was ronduit schitterend. Gesmolten boter om de mond. Geen butterscotch, maar wel butter scotch (heb je ‘m?).

Moe maar meer dan voldaan, keerden we naar Gent terug. Dit moeten we absoluut nog eens doen!

May the Malt be with you!

Na afloop van de gezellige Glen Grant tasting in Terneuzen, bleef Imanuel, mijn Hollandse spitsbroeder (en jager op leuke Auchentoshan-spulletjes voor de verzameling, mag ik wel zeggen), bij ons overnachten. Een rit van twee uur naar hartje Nederland vonden we onverantwoord.

Eens thuisgekomen besloten we nog een paar drammetjes op tafel te zetten. Drie uit de barkast van Whivie en drie die Imanuel zelf had meegebracht.

Imanuel is reeds jarenlang lid van Commitment to Malt, een Nederlandse whiskyclub die zo’n 700 leden telt over het hele land. Regelmatig (zo’n 4 keer per jaar is de bedoeling) worden single casks voor de club gebotteld. Zo gaan we er een paar aan de lippen zetten.

Eerlijkheid gebied me toe te geven dat we zo in onze conversatie verdiept waren – en ondertussen ook licht aangeschoten – dat ik geen proefnotities maakte.

Miltonduff 1998 11 Year Old for CTM, 57,2%, re-fill hogshead 3612, 306 bts

Mijn eerste Miltonduff en hij viel bijzonder goed mee! Hij werd gedistilleerd op 15 maart 1998 en gebotteld op 4 mei 2009.

Bunnahabhain 2001 8 Year Old for CTM, 59,8%, 1st fill sherry butt 3685, 670 bts

Deze proefde ik al eens eerder, bij een vorig bezoek van Imanuel. Hij werd gedistilleerd op 7 december 2001 en gebotteld op 14 mei 2010. Ik ben er eerlijk gezegd niet zo zot van. Water toevoegen bracht geen soelaas.

Bowmore 1996 13 Year Old for CTM, 59,3%, refill sherry butt, 462 bts

Deze Bowmore werd gedistilleerd op 27 maart 1996 en gebotteld op 16 september 2009. Heerlijk en een flinke zwemmer.

Ik weet van Imanuel dat hij wel houdt van geturfde whisky en Lagavulin had hij nog niet geproefd. Ik zette meteen twee flessen op tafel voor een kleine head-to-head.

Lagavulin 16 Year Old vs Lagavulin 12 Year Old Special Release 2003

De 16-jarige viel bijzonder in de smaak bij mijn noorderbuur, hoewel de Special Release ook erg kon bekoren. Ik proefde eerder al de Special Release uit 2002, maar deze verschilt toch een beetje (ik krijg vooral meer citrustoetsen op de neus).

Tot slot geraakten we nog even aan de praat over mijn nakende reis naar Schotland voor een bezoek aan Glengoyne en Auchentoshan in juni. Dus wilde ik Imanuel nog even een lekker Toshan laten proeven. Na de Islay whisky was dat niet vanzelfspreken dus namen we eerst nog een late night snack en dronken we een groot glas water om ons palate te ‘reinigen’. Dan werd de 15-jarige Auchentoshan uit 1996 (gedistilleerd in 1981) van Cadenheads op tafel gezet – een flink uit de kluiten gewassen Toshan van 64,1% ABV. Een mooie afsluiter van de avond. Omstreeks 2u00 dan toch maar naar bed, want morgen ‘werkendag’. Ouch!

Glen Grant (Nederland) lanceerde enige weken geleden een uniek concept: een online quiz op Facebook, waarbij mensen een Clan konden vormen en punten sprokkelen. Hoe meer clanleden, hoe groter de kans op het winnen van een gratis tasting (op voorwaarden dat je natuurlijk ook juiste antwoorden gaf).

Dat leidde tot het ontstaan van Clan Mac Whivie, die al snel zo’n gratis tasting te pakken had.

Op 5 mei was het dan zover. 22 Clanleden (waaronder 5 dames) verzamelden in Terneuzen bij Drankenhandel Kolijn voor een kennismaken met de Glen Grant distilleerderij uit Rothes (Speyside). Voor mij – als Clan Chief (what’s in a name) – was het fijn een aantal mensen te ontmoeten ‘in het echt’, die ik daarvoor enkel virtueel – via Facebook of het Blog – had ontmoet.

Tony Van Rooijen, de sympathieke Brand Ambassador, had de locatie goed gekozen. Het was een zeer knus proeflokaal, gezellig ingericht en ideaal voor een fijne avond tasten.

Terwijl Tony ons doorheen de geschiedenis van de distilleerderij loodste en kennis liet maken met het productieproces (wat voor de meesten in de zaal natuurlijk eerder een opfrissing was) aan de hand van een aanschouwelijke powerpoint-presentatie, kregen we drie core-expressies voorgeschoteld.

Glen Grant ‘The Major’s Reserve’ (40%, zonlich)

Neus: licht, floraal, mout, karamel, werther’s original, heide, appel

Smaak: krokant, fris, romig, noten

Finish: drogend op amandel- en hazelnoten

Deze heeft geen leeftijdsaanduiding, maar is volgens de Brand Ambassador minstens 5 jaar oud. Hij rijpte op bourbon barrels.

Glen Grant 10 Year Old (40%, goud)

Neus: melo cakes, peren

Smaak: noten, wit fruit, flinke prikkel

Finish: kruiden, drogend, beetje bitter en veel eik

Ook deze 10 Year Old, die flink verschilt van ‘The Major’s Reserve’, is tevens gerijpt op bourbonvaten.

Glen Grant 16 Year Old (43%, vol goud)

(sorry, ik vergat een foto te maken van deze fles)

Neus: zoet met boomgaardfruit (appels, peren) en amandelen

Smaak: korkant en flink gekruid, rijpe peren

Finish: middellang, kruidig en fruitig

Voor deze 16 Year Old werden whisky’s uit bourbonvaten en sherryvaten gehuwd.

Halverwege de tasting kwam er een leuke verrassing. De mensen van de drankenhandel hadden namelijk enkele passende hapjes voorzien: kaasblokjes en en salamischijfjes, gerookte zalm en parmaham, stukjes stokbrood en heerlijke, bittere chocolade.

Tevens schenkte Tony tijdens zijn uiteenzetting waarin hij het verschil tussen single malt whisky en blends toelichtte een Grant’s Family Reserve. Hoewel het een meer dan verdienstelijke blend is, was het verschil met de single malt whisky significant.

Glen Grant 1992 Cellar Reserve (46%, goud)

Neus: fruitig met zoethout en rozijnen, maar ook butterscotch

Smaak: romig, best spirity en gekruid, donker fruit

Finish: kort tot middellang, verwarmend en gepeperd

Deze heeft al een groter aandeel whisky uit sherryvaten dan de 16 Year Old en dat proef je duidelijk.

Glen Grant 170th Anniversary Edition (??%, kleur)

Neus: rozijnen, sherry, hout, Turks fruit, appelsien

Smaak: complex met appelsienschil, lichte bitterheid, beetje eik en een verrassend lekker toefje rook

Finish: lang en romig

In augustus 2010 koos de master distiller Dennis Malcolm vaten van 1976 tot 1999 voor de samenstelling van deze luxueus smakende verjaardagsexpressie. Heerlijk!

Na afloop van de tasting was er nog de gelegenheid tot napraten, maar ook de shop werd speciaal voor ons nog even opengesteld (en een korting van 10% op alle producten werd aangeboden, waarvoor dank, Kolijn!). En Tony? Die schonk, alvorens te vertrekken, alle aanwezigen een gratis Glen Grant glencairnglas. Een leuk souvenir aan een geweldige avond.

Langs deze weg wil ik de leden (en aanverwanten) van Clan Mac Whivie bedanken voor hun massale opkomst en Glen Grant en Tony in het bijzonder voor een fijne en leerzame, maar vooral gezellige, proefavond.

Gent was afgelopen donderdag weer het decor voor een whiskytasting, georganiseerd door The Bonding Dram. Voor de gelegenheid had hij Regional Sales Manager Graham Nicholson laten afkomen om ons kennis te laten maken met de minder bekende Highland-distileerderij Tomatin. Nou ja, Highland… zowel geografisch als qua profiel leunt Tomatin heel nauw aan bij Speyside.

Tomatin werd opgericht in 1897 en is Gaelic voor ‘Hill of the juniper bush’, oftewel heuvel van de jeneverbes – hoewel de bessenstruiken allang verdwenen zijn. Het ligt slechts een 25-tal kilometer ten zuiden van Inverness, op een hoogte van 315 meter, wat betekent dat Tomatin hele koude winters kent. Graham is van mening dat dit het perfecte terroir is om whisky te laten rijpen, niet in het minst omdat hier het Engelendeel beperkt blijft.

Nagenoeg de hele productie ging tot zo’n 15 jaar geleden in blends zoals J&B, Dewar’s, The Famous Grouse, Johnnie Walker Black Label en Ballantines. Maar zelf hebben ze ook een aantal blends op de markt, zoals Talisman, Big T en Antiquary.

Pas de laatste twee decennia begon Tomatin zich meer toe te leggen op het bottelen van single malt. En met die malt gaan we vandaag kennis maken.

Tomatin 12 Year Old: vol goud, 40%

Een typische aperitiefwhisky, gerijpt op drie soorten vaten: ex-bourbon refill hogshead, ex-sherry butt en nadien gehuwd voor minimaal 3 maanden op een oloroso sherryvat, wat de mooie kleur verklaart. Op de neus krijg ik peren, mout en gestoofde appeltjes. Op de tong proef ik vooral appelsien en mout. Het geheel is best zoet en zacht. De afdronk is zacht, warm en met nootmuskaat gekruid. Al bij al een zeer makkelijk drinkbare whisky, die perfect bij een gezelschapspel op tafel hoort (27 EUR).

Tomatin 18 Year Old: zonlicht, 46%

Na 15 jaar rijping op een bourbon hogshead, kreeg hij nog een finish van 3 jaar op oloroso. De neus barst van het boomgaardfruit (appelen, peren en citrus), esdoornstroop, kaneel en een toefje rook. Op smaak biedt deze olieachtige dram citrus, bittere chocolade, heide en eikenhout. De finish is lang en droog. Deze whisky is overigens Graham’s favoriet. Ook bij ons aan tafel viel hij enorm in de smaak (50 EUR).

Tomatin 25 Year Old : zonlicht, 43%

Deze expressie zal binnenkort niet meer geproduceerd worden, dus we prijzen ons gelukkig dat hij vandaag in de line-up staat. Deze Tomatin rijpte 25 jaar lang op een refill bourbon-vat en heeft een geweldige neus: zoete peren, zwarte bosbessen en aalbessen. Maar helaas beloofd de neus een pak meer dan de palate kan opleveren. Eerder waterachtig en drogend smaakt hij naar zoete honing en noten. De afdronk is subtiel en droog. Zeer sterk begonnen, maar dan wat in elkaar gezakt (105 EUR).

Tomatin 1990 Single Cask 7738: zonlicht, 54,0%

Deze single cask (een bourbon hogshead), die slechts 160 flessen opleverde, werd gebotteld op 7 augustus 2008. De neus geeft zoethout, vanille, noten en appelsienschil. Hij is flink prikkelen, zowel op de neus als in de mond. Stevig gekruid zet de neus zich verder in de mond. De afdronk is pittig, maar heel erg kort. Tomatin koopt overigens zijn bourbon casks bij verschillende Amerikaanse producenten, zoals Buffalo Trace, Maker’s Mark en Jack Daniel’s. Er worden jaarlijks maximaal 3 single casks gebotteld (125 EUR).

Tomatin 30 Year Old: brons, 49,3%

Op 22 november 1996 werd deze gedistilleerd. Na een rijping op ex-bourbonvaten, ging hij nog twee jaar op first fill-oloroso. Er werden oloroso sherry butts gebotteld, samen goed voor 1.500 flessen van deze geweldige, bronzen 30-jarige. De neus geeft nieuw leder, sinaas, kruidnagel, witte chocolade en – onverwacht, maar niet onaangenaam – een zilte toets. Op de tong krijg ik flink gekruide appelsienen. De warme afdronk duurt helaas minder lang dan verhoopt, maar dit is toch een geweldige whisky. Voor mij kwam hij als 2e uit de bus, maar voor de groep was hij de winnaar (200 EUR).

Tomatin 1973: brons, 44%

Deze gelimiteerde editie werd op 184 decanters getrokken. Het oog wil ook wat… Het single cask (refill bourbon) 25602 werd gebotteld in november 2010 en rijpte dus meer dan 36 jaar. Deze heeft ronduit de beste neus van heel de avond. Echt glorieus: zoethout, karamel, donker fruit, citrus en zelfs gebakken bannan. Hij is lekker olieachtig en zacht gekruid met eikenhout en een zilte toets, maar kan – opnieuw – niet aan de neus tippen. Jammer! Desalniettemin een dijk van een whisky en terecht op de 2e plaats geëindigd (435 EUR).

Om af te ronden wil ik nog enkele leuke weetjes meegeven over deze distilleerderij: ze heeft momenteel 12 stills en produceert zo’n 5 miljoen liter per jaar. Er liggen maar liefst 150.000 vaten te rijpen in de 14 pakhuizen op het terrein van Tomatin. Trouwens, de crew is een echte community en de medewerkers wonen zelfs op de distilleerderij. De woonhuizen werden letterlijk tussen de pakhuizen en de distilleerderij gebouwd. Tevens heeft Tomatin haar eigen kuiperij. De master distiller (Douglas Campbell, je ziet zijn handtekening op alle flessen) is ondertussen 50 jaar werkzaam bij Tomatin. En sinds 2005 distilleert Tomatin 1 week per jaar (tussen kerst en nieuwjaar) geturfde mout.

Dit was veruit een van de leukste tastings die ik de afgelopen maanden meemaakte. Graham was een absolute entertainer en schonk, in afwezigheid van de gietslaaf van dienst, de 30-jarige zonder bottle pilot, wat op heel wat bijval kon rekenen van de aanwezigen!

Top 3

1) Tomatin 30 Year Old

2) Tomatin 1973

3) Tomatin 25 Year Old & Tomatin 1990 ex aequo

PS. Nog een dikke merci aan Pieter voor de twee Auldie-samples en Bart voor het proeven van de Tomatin 1976 Whisky Agency, alsook de flesrestjes.

Op zaterdag 7 mei 2011 organiseert Whivie, in samenwerking met The Bonding Dram, een Exclusief Whisky Dinner in het bekende whisky-restaurant De Cluysenaer.

Chef Stef Roesbeke, bekend whiskykok, zal ons vergasten op een heerlijk meer-gangenmenu met bijpassende whisky’s (geen nood, je kan ook zonder whisky bestellen en water, wijn of fris bestellen)!

Het wordt een leuke bedoening zonder lezingen of toespraken. Gewoon gezellig samenzijn en genieten van heerlijke gerechten in een perfecte combinatie met onze geliefde drank.

Het is meteen de ideale gelegenheid voor de Whivies om elkaar eens in levende lijve te ontmoeten…

Kostprijs

70 EUR per persoon met whisky of wijn

52 EUR per persoon zonder (andere dranken afzonderlijk te betalen)

(waters en koffie afzonderlijk te betalen)

Praktisch

Eetablissement De Cluysenaer
Kluizendorpstraat 82 te 9940 Kluizen-Evergem

Start 19u00 – Einde ??

Reservatie

Mailtje naar info@whivie.be of jeroen@thebondingdram.be met vermelding van het aantal deelnemers
(bv. 3x whiskymenu + 1x menu = 262 EUR)

Bijdrage storten op rekening 377-0001007-74 op naam van Whivie

U krijgt een bevestiging per mail nadat uw betaling werd ontvangen (pas dan is uw reservatie definitief)

Plaatsen zijn beperkt, dus schrijf snel in.

Smakelijk & slàinte!

Whivieblogger ExpensiveVino nam de honneurs waar op de tasting bij Whiviesponsor Brouwerij Vercauteren. Het thema van de avond was ‘Independent Bottlers’.

Vorige week vrijdag, 25 maart 2011, nam James Pithie van The Nectar het woord en loodste de aanwezigen doorheen het mijnenveld van zes onafhankelijke bottelingen.

Dit was wat de proevers voorgeschoteld kregen, begeleid door deskundige uitleg. De verkorte tasting notes zijn de impressies van onze ‘reporter ter plaatse’.

1. Celp – The Seaweed Experience – The Ultimate Whisky – 55% (new make)

Kleur is groen, door het toevoegen van stukjes zeewier.

Geur: Islay spirit, zijnde turf en kampvuur toetsen

Smaak : Turf, gerookt, bittere nasmaak

Hij doet wat denken aan Laphroaig. Zou dat de basis kunnen zijn? Let wel, dit is geen whisky maar wel een distillaat (spirit) met zeewier. Duidelijk het zwakke broertje van de avond, wat zich ook bevestigde in de puntentoekenning.

2. Islay Super Heavy – High Spirits – 46%

Deze Islay Super Heavy is een blend uit 1988 (19 jaar oud) van High Spirits van Nada Fiori uit Rimini (Italië). Samenstelling 55 % Bowmore, 40 % Laphroaig, 5 % Coal Ila

Kleur : geel goud

Geur: Turf, sherry toetsen

Smaak : zacht ondanks de turf en met een ondertoon van vanille

3. Black Bull 12 Year Old – Duncan Taylor – 50%

Deze Black Bull 12 Year Old van van Duncan Taylor is een blend van 50% malt- en 50% graanwhisky.

Kleur : donker geel

Geur : Cacao, boter

Smaak : Vanille, koffie toetsen, pruimen

4. Aberfeldy 1983/2010 27 Year Old – The Daily Dram & The Nectar – 50%

Kleur : Wit goud

Geur: Kruidig, vers gras, fruitig, alcohol redelijk dominant

Smaak : Honing, mango, farmaceutisch product met scherpe ondertoon

5. Ardmore 1990/2010 20 Year Old – Signatory – 58,1%

Deze Speysider werd gedistilleerd op 26-02-1990 en gebottled op 25-11-2010, op vatsterkte, nadat hij een finish had gekregen op een ‘wine treated barrel’.

Kleur :geel goud

Geur : Turf en fruitigheid tegelijk

Smaak : boter, vettige materie, broodkruim

6. Longmorn 1999/2009 10 Year Old – Blackadder Raw Cask – 62%

Blackadder staat er om bekend ‘rauwe vaten’ te bottelen, wat impliceert dat je ook wat sediment meekrijgt. Deze Longmorn – eveneens een Speysider – werd op 300 flessen getrokken. Wij proeven van fles 97.

Kleur : geel goud

Geur; Sherry, door het feit Sherry refill vat

Smaak : Vanille, perzik , abrikoos

Top Drie

Op het einde werden de 20 aanwezigen gevraagd om hun 3 favoriete flessen aan te duiden en was de einduitslag ook toevallig mijn 3 favorieten:

1ste Ardmore

2de Longmorn

3de Island Super Heavy

Na de tasting werden de aanwezigen uitgenodigd op een heus whiskycafé, waar nog lang werd nagepraat en de nectar nog rijkelijk vloeide.

Een dikke merci aan ExpensiveVino voor het leveren van dit verslagje.

Een vriend en ex-collega (de kazakkendraaier is overgelopen naar Bank Degroof) vroeg of ik voor hem en een aantal vrienden eens een tasting kon organiseren. Ah, dan zijn ze bij Whivie aan het juiste adres, natuurlijk!

Het werd een bijzonder gezellige boel (een kleine groep is toch altijd plezierig, omdat het dan een bijzonder interactief boeltje wordt waar voornamelijk veel gelachen kan worden). Een dikke merci aan Wim & Inge om hun living ter beschikking te stellen.

Dit was de line-up:

· Belgian Owl 4 Year Old

· Greenore 8 Year Old Single Grain

· Adelphi Private Reserve Blend

· Yoichi 10 Year Old Japan

· Macduff 2000 for The Bonding Dram

· Glen Peat Class 18 Year Old Malts of Scotland

· Amrut Peated Cask Strength

En hoewel ik geprobeerd heb Geert, Bart, Sven, Wim, Renaat, Sascha en Steven één en ander bij te brengen over het productieproces, ben ik er zeker van dat ze maar met een half oor geluisterd hebben 🙂 🙂 🙂 Alle gekheid op een stokje, het was heel tof.

Naar goede gewoonte hielden we na afloop een puntentelling. Dit is het verdict van deze 7-koppige jury:

1. Macduff
2. Greenore
3. Yoichi

Diep in de nacht (nou ja) namen we afscheid van elkaar. Maar ik verheug me alvast op een prettig weerzien over een paar weken…

May the Malt be with you!

Op dinsdag 22 maart 2011 organiseerden Jeroen Moernaut. van The Bonding Dram, Bart Heggerick van Whisky Import Belux en Evert -Jan De Kort van Choqoa.com hun eerste Chocolate & Whisky Masterclass.
Deze speciale tasting ging door in café Den Enghel op de Graslei te Gent.

De opkomst was groot: meer dan 30 personen. Opvallend was wel dat er toch een ietwat ander (ouder) publiek dan gewoonlijk, op deze tasting was afgekomen. Er zaten ook duidelijk veel meer dames in de zaal. Iets wat Bart en Jeroen op staande voet deed beslissen om vanaf nu alle whisky tastings te combineren met een chocolade masterclass.

Het woord is reeds meerdere malen gevallen: chocolade. De bedoeling van deze Chocolate & Whisky Masterclass was om een tasting te organiseren met een aantal whisky’s uit de Carn Mor Vintage Collection en bij elke dram een passende chocolade te serveren.

Bij het aperitief, een Carn Mor Blend en een stukje El Ceibo chocolade (75% cacao) uit Bolivia, lichtte Evert-Jan de oorsprong en het productieproces van chocolade toe. We leerden dat er 3 types cacaobomen bestaan; en dat de vruchten die de cacaobonen bevatten, rechtstreeks aan de stam van de plant groeien en niet aan de takken. Tot verwondering van velen, vertoont de bereiding van chocolade grote gelijkenissen met deze van onze favoriete drank. Zo worden cacaobonen ook gefermenteerd, daarna gedroogd/gebrand en uiteindelijk vermalen.
Naar analogie met de single malt en single cask uit de whiskywereld, bestaan er chocolades die gemaakt worden uit één type cacaoboon of zelfs met bonen uit één enkele plantage.

Ook het proeven van de chocolade verloopt zeer gelijklopend met die van whisky. Er wordt eerst aan de chocolade geroken voor een stukje in de mond te steken. De chocolade wordt één keer kort gekauwd om alle aroma’s tot hun recht te laten komen. Daarna laten we de chocolade smelten op de tong alvorens alles door te slikken.

Matchen van whisky en chocolade is zeer moeilijk en zeker wanneer je werkt met single malt, single cask whisky’s; zoals de Vintage collectie van Carn Mor.
Om het – voor ons chocoladeleken – nog wat moeilijker te maken werd daarbij chocolade geserveerd die je niet zomaar terugvindt in de supermarkt. Evert-Jan, die net terug was van een chocolade-studiereis door Costa Rica, had enkele van zijn favoriete producten mee gebracht.

De eerste match van de avond was de Carn Mor Balmenach 2001 (ABV 46% – cask N° 800412 – 1011 flessen) met de Papouasie Trinitario (75% cacao) chocolade uit Papoea-Nieuw-Guinea van François Pralus.

De naar tabak en gebrande koffie proevende chocolade, werd door de fris,fruitige whisky versterkt. De chocolade proefde nu veel voller en romiger.

Tweede match: Craigellachie 1999 (ABV 46% – cask N° 137 – 1041 flessen) met een Pacari (60% cacao) organische chocolade uit Ecuador.

De complexe smaak van de chocolade (zacht, zoet, zelfs hints van wat Oud Amsterdam kaas), werd opnieuw verrijkt door de vette, boterachtige smaak van de whisky. De nasmaak van het geheel proefde zeer zout.

Derde match van de avond: Longmore 1996 (ABV 46% – cask N° 156794 – 1377 flessen) met de Cuba Trinitario (75% cacao) chocolade van François Pralus.

De smaak van theegruis uit de chocolade en de beukennootjes uit de palate van de whisky mondden uit in een heerlijke pure smaak van chocolade. Deze combinatie werd ook door de zaal als de meest harmonieuze ervaren.

Vierde match: Speyside 1995 (ABV 46% – cask N° 18 – 2977 flessen) met een Michel Cluizel, 1er Cru de Plantation Los Anconès (67% cacao) chocolade. Deze Organic dark chocolade is tevens winnaar van een Soil Association Organic Food Award 2010.

De fruitige smaak van deze chocolade werd door de smaken van vanille en kastanje uit de palate van de whisky aangevuld tot een explosie van fruit in de mond.

Laatste match van de avond: Coal Ila 1983 (ABV 46% – cask N° 1118 – 1077 flessen) met Le 100% Criollo chocolade uit Madagaskar, van François Pralus (100% cacao).

De geur van deze chocolade mag dan flets zijn, de smaak was zeer uitgesproken slecht! Echt niet lekker. Onze tafelgenoten Joël en Steven – die trouwens beroepshalve ook dagelijks met chocolade werkt – gaven ons ronduit gelijk. Maar de combinatie met de droge, geturfde smaak van de whisky, maakte deze Islay veel zachter en fruitiger! Zeer lekkere combinatie!

Als afsluiter schonk Jeroen – voor de peat freaks – nog een lekkere Isle of Islay 1990 (Bunnahabhain) van The Creative Whisky Company uit. Een lekkere afronding van een zeer lekkere en gezellige avond.

Het was zelfs voor de meer ervaren whiskyproevers onder de deelnemers zeer moeilijk om alle subtiliteiten in de geur en de smaak van chocolade te ontdekken. Het is duidelijk dat ons referentie kader – voor het proeven van chocolade – nog niet voldoende ontwikkeld is .
Wij kijken dus alvast uit naar een tweede editie van deze Chocolate & Whisky Masterclass.

Brouwerij Vercauteren heeft nog een heel beperkt aantal plaatsen beschikbaar voor de Whisky Academy van volgende vrijdag 25/03/2011. Het thema van deze sessie is ‘Onafhankelijke bottelaars’.

De gastspreker zal volgende line-up voor u uit de doeken doen:

• Aberfeldy 1983 27yo Nectar of the Daily Drams
• Ardmore 1990 20yo Signatory Vintage Cask Collection
• Black Bull 12yo Duncan Taylor
• Clynelish 15yo Duthies
• Islay Super Heavy 1988 100% Islay Selection
• Longmorn 1999 10yo Blackadder Raw Cask

De tasting duurt zo’n 2 uur en wordt gevolgd door het allereerste Whiskycafé (vrije toegang).

Praktisch:
Kostprijs 15 EUR per persoon.

Inschrijven via mail op brouwerij.vercauteren@skynet.be.

Locatie: Brouwerij Vercauteren, Malderendorp 27 te 1840 Londerzeel

Start om 19u.

Slàinte!

In november 2010 leerden we een tiental cijferberoepers kennis maken met de wondere wereld van whisky, op uitnodiging van de regiodirecteur van ING te Ninove. Omwille van het grote succes werd er onmiddellijk een vervolgsessie gepland. Die vond gisterenavond plaats.

De accountants & boekhouders hadden versterking meegebracht. De groep zwol aan van 11 tot 19 proevers. Ze hebben duidelijk de smaak te pakken. We waren ook zeer verheugd vast te stellen dat er maar liefst 6 dames in het gezelschap waren.

Het thema van deze sessie was ‘rijping en finishing’, waarbij we de geheimen van het proces in het vat uit de doeken deden aan de hand van een mooie powerpoint-presentatie.

De line-up, vergezeld van drie heerlijke hapjes zoals ze dat van ons gewend zijn, was deze:

• Goldlys 1988 Rye & Malt
• BenRiach 16 Year Old Claret Wood Finish
• Tullibardine 1992/2010 Sauternes
• Tyrconnell 10 Year Old Port Cask
• Macduff 2000 sherry cask for The Bonding Dram
• BenRiach 12 Year Old Heredotus Fumosos Peated PX Sherry
• BenRiach 12 Year Old Importanticus Fumosos Peated Port

Aan het einde van de bijzonder geanimeerde en amusante avond werd de balans opgemaakt.

Dit was de top drie van de cijferberoepers:

1. Macduff 2000 met 32 punten – afgetekend winnaar!
2. Tyrconnell Port met 19 punten
3. Goldlys Rye & Malt met 15 punten

Onverhoopt kregen we ondertussen al bevestiging van de regiodirecteur van ING Ninove dat er een vervolgsessie gepland wordt. Een mooie reeks is geboren! Wij kijken er alvast naar uit en kunnen nu al beginnen nadenken over een volgend thema.

Indien u ook voor uw vereniging, club, werkgever, familie of vrienden een whiskytasting wil organiseren, aarzel niet ons te contacteren op info@whivie.be. We maken er samen een geslaagde avond van!

May the Malt be with you!

Gisteren op uitnodiging nog eens een tasting gedaan in den hoorn in Lier.

De tasting 25 euro georganiseerd door Den Hoorn en gebracht door Stijn Hiers van Lord of the drams.

De tasting is voor mij eens iets nieuws daar we telkens 2 whiskies krijgen: 1 officiële botteling en 1 onafhankelijke botteling van dezelfde whisky.

Een whisky battle ;o)

Tussendoor naar gewoonte boterhammen met roze zalm, water. We worden in de watten gelegd zoals we dat door Bart (eigenaar van Den Hoorn) gewoon zijn.

1e battle

Officieel: Glenturret 10 jaar een zachte zoete whisky maar nogal kruidig

Onafhankelijk: Glenturret Signatory 14 jaar. Een mengeling van 2 vaten. Iets kruidiger dan de officiële botteling maar flets van smaak.

Winnaar: de officiële botteling

2e battle

Officieel: Bruichladdich 18 jaar 46%. Die het laatste jaar op een wijnvat werd gezet. Eerst proef je wat lichte zoete honing en wat kruiden daarna petrol en gummy laarzen. Bah echt slecht. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit al zo een walgelijke whisky heb geproefd.

Onafhankelijk: Riverstown (deel van Blackadder) 18 jaar 50,2%. Deze smaakt droger en kruidiger. De whisky heeft ook meer body en de petrol en gummy laarzen zijn minder aanwezig.

Winnaar: de onafhankelijke botteling

3e battle

Officieel: Mortlach speyside 16jaar fauna en flora 43%. Zoete honing met lichte kruiden. Niet slecht maar weinig uitgesproken iets te doordeweeks.

Onafhankelijk: Mortlach Signatory 17y. Ik krijg een iets minder zoete whisky maar proef duidelijk vanille en abrikoos. Dit vonden we allen de beste whisky die we proefden.

Winnaar: de onafhankelijke botteling

4e en laatste battle

Officieel: Laphroaig 10 jaar 58,3% cask strength. Wat kan ik zeggen full body en de rook en de zware alcohol overheersen. Iets te veel van het goede voor mij.

Onafhankelijk: High spirits 11 jaar, natural cask strength. Weinig verschil in smaak met de officiële botteling. De whisky is iets droger.

Winnaar: onbeslist

We kregen van Stijn Hiers nog volgende info die ik interessant vermelden vond:

Voor de officiële bottelingen gebruikt men vaak de afkorting MH market house en Indie voor de onafhankelijke (independent) bottelaars.

Vaak wordt aangenomen door verzamelaars dat de onafhankelijke bottelingen meestal beter zijn. Ik heb zelf ondervonden dat dit niet altijd waar is.

Wel is het zo dat onafhankelijke bottelaars in principe de whisky nooit bijkleuren met spirit caramel en ook niet koud filteren (verwijderen van de oliën). Hierdoor ontstaan ook de smaakverschillen met de officiële bottelingen.

Zonder Stijn Hiers te willen afmaken wil ik toch even meegeven dat ik de presentatie maar mager vond. Stijn toonde veel op het grote scherm via de powerpoint presentatie maar ik mis vooral passie bij Stijn. Het kon even goed over stofzuigers gaan. Ik heb al betere tastings gehad zowel qua whiskies maar dat is uiteraard persoonlijk als qua presentatie.

Ik kocht de Glenmorangie Nectar d’or. Geen van ons kocht een van de whiskies die we die avond hebben geproefd en ik zag ook weinig andere deelnemers die whiskies kopen.

Naar jaarlijkse gewoonte ging ik ook dit jaar naar het whisky festival in Gent.

De voorgaande jaren nam ik altijd wat vrienden en familie mee maar deze haakten nu af daar ze het festival te duur vinden.

Aangezien mijn vrouw ook mee gaat zullen we ineens de Schotse beurs ook meepikken.

Zaterdag namiddag rond 14u30 komen we aan. Aan de drukte te zien zou je niet zeggen dat het te duur is. Aangezien ik elke editie al heb gedaan (volgens mij) tracht ik wel een beetje naar enige vernieuwing.

Ik kan niet ontkennen dat de organisatie dit met de Islay room niet heeft geprobeerd en op de website stonden nog enkele zaken aangekondigd die dan uiteindelijk niet zijn doorgegaan.

Aan de inkom krijgen we maar 3 drams per persoon, dat vind ik persoonlijk maar een mager beestje. Dat waren er vroeger toch meer denk ik.

Op het festival merk ik dat dezelfde dealers van vorig jaar er zijn en ik kan zelf niet echt nieuwe standhouders opmerken. Ik moet het toegeven de mot zit er wat in bij mij. Ik heb het een beetje allemaal gezien in Gent.

Ik had in tegenstelling tot voorgaande jaren ook geen lijstje gemaakt van whiskies die ik absoluut wou proeven.

Volgende whiskies geprobeerd:

Connemara Turf Mor

Een zachte Ierse whiskey met veel turf die ondanks het hoge alcohol percentage 58,2% makkelijk drinkbaar blijft.

Glenmorangie Nectar d’or

Een explosie van zoete honing in mijn mond. Als echte zoetebek kan ik dit zeer appreciëren. Dit doet mij ook wel denken aan The Balvenie.

Chieftains’ 11y Dailuaine

43% alcohol. Een mengeling van zoete honing en lichte peper. Niet slecht maar niet mijn ding.

Tussendoor zijn we even naar de Schotse beurs geweest daar merken we dat er minder standhouders zijn als vorig jaar en het is veel hetzelfde. Ik kom bij het terugkeren iemand van de organisatie tegen die ik ken van bij Elanor. Ik spreek hem aan op het minder aantal standhouders (ik wil weten of ik mij vergis) maar neen inderdaad gezien de scherpe concurrentie onder de standhouders zijn er dit jaar wat die afhaken.

Op de beurs de festival botteling gekocht voor mijn broer en voor mezelf de Connemara Turf Mor.

Volgend jaar sla ik deze beurs eens over en zal ik het festival in Spa eens proberen.

Terwijl ik samen met mijn vrouw te voet terugkeer naar mijn broere David merk ik op dat onze blauwe vrienden (inderdaad de Gentse flikken) alle auto’s die van de parking komen rond het Smak en het festival in het zakje laten blazen. Er wordt ook heel wat geschreven. Best altijd een bob meedoen….

Ik passeerde zondag rond half zes het ICC en dacht bij mezelf: ‘waarom niet gauw nog even binnen wippen op het Whisky Festival’? Betalen hoefde allang niet meer (denk ik, ik werd hoe dan ook niet staande gehouden), want het laatste half uur van de editie 2011 was al ingegaan.

Ik liep onmiddellijk een zeer tevreden Peter De Decker van Anverness tegen het lijf, winnaar van de award Whisky Shop 2011. Ik heb hem uitgebreid gefeliciteerd. Hij was duidelijk opgezet met de eer die hem te beurt was gevallen.

Maar dan ging ik er snel vandoor, want ik wilde Chris en Tom van Auchentoshan nog even spreken. Helaas waren zij al vertrokken. Dan maar even nagepraat met Stephan De Bolle, de Sales & Marketing Support Manager van CINOCO, de importeur van deze goddelijke drank. En ook wilde ik wat leeggoed scoren. Het klinkt wat gek, maar ik vond het een sterk plan op te dagen aan het einde van de show in de hoop een aantal flessen mee te kunnen nemen om de labels af te weken voor mijn scrapbook. Dat lukte ook, maar de fles waar ik echt op uit was, de 1977 Sherry Cask Matured, was reeds ‘verdwenen’. De doos kon ik wel nog krijgen, samen met nog twee flessen waarvan ik het label nog niet heb (de flessen staan nog halfvol in de kast). Toch tevreden, vooral omdat Stephan me liet verstaan dat ik hem mocht contacteren voor wat materiaal.

Ik liep nog twee (on)bekenden tegen het lijf. Zij herkenden mij en maakten zich bekend als Hendrik en Tom, twee Clanleden die binnenkort mee op tasting mogen bij Glen Grant. Ook Jonas, Tom, Dersou, Jeroen, Christoph en Luc liepen daar nog altijd rond en zagen er ondanks het late uur nog redelijk toerekeningsvatbaar uit.

Van Filip Verleye, Mr Whiskycruise himself en nooit toerekeningsvatbaar geweest, kreeg ik – ondanks mijn dramloze toestand – een Glenfiddich 30 Year Old geschonken. Bedankt, Filip! Ja, die neus kan alvast tellen! Ook op het palate stelt deze niet teleur. Hier moet ik later uitgebreide tasting notes voor schrijven, want dat wil ik u niet onthouden (ben nog in het bezit van een sample). Luc was minder onder de indruk, maar had dan ook net een flink geturfde druppel naar binnen gespeeld.

Ik leste Christof’s nieuwsgierigheid naar mijn oude Auchentoshan fles (ja, ik had ze weer mee, want het was mijn – onnodig gebleken – dekmantel om langs de kassa te passeren zonder betalen) en stelde hem niet teleur. Ze is inderdaad niet meer drinkbaar, zelfs niet met toevoeging van water. Jeroen was zijn laatste drams aan het opdoen en trakteerde op een juweeltje om mee af te sluiten.

Een geweldige Brora 29 Year Old uit de Old & Rare Platinum Series van Douglas Laing, een single cask uit 1972, gebottled in 2002 op 59,2%. De neus was heerlijk ‘vuil’: koeiehuid, teenvuil, konijnenhok-dat-niet-werd-uitgemest, gebruikte-sportsokken-die-in-de-koffer-bleven-liggen, you get the picture. Hiervoor alleen al was het terugkeren de moeite waard.

In het buitengaan nog even Bart Heggerick van Whisky Import Belux de hand geschud en een leuke uitnodiging in ontvangst genomen… Daarover later meer!

En zo kwam dit mooie whiskyliedje dan uiteindelijk toch tot een eind.

Tot volgend jaar!