Tegenover de stand van Whiskycorner liep ik de sympathieke whiskyambassadeur en -purser van cruises, Filip Verleye, tegen het omvangrijke lijf. Naast hem zie ik er nog betrekkelijk goed uit! Grapje, éh, Filip, I mean that in the nicest possible way. We wisselden even van gedachten en grapten wat over de Clash of the Clans van Glen Grant, die we momenteel ‘uitvechten’ op de Smoelenboek.
Op de stand waar we ons bevonden werd naast de alom geprezen Highland Park een aantal expressies van Glenfiddich geschonken. Naast enkele standaardflessen stond er ook een Rich Oak 14 Year Old. Dit is een fles die ik mij ongetwijfeld in huis ga moeten halen, want Dearly Beloved was er helemaal weg van. Kwestie van een medeplichtige te hebben in mijn ontoombare opgaan in deze wondere wereld van de gouden nectar. En inderdaad, het was een lekkere whisky. Hij rijpte 14 jaar in een ex-bourbonvat, alvorens gefinished te zijn voor 12 weken in nieuwe Europese eik en dan nog eens 6 weken in nieuwe Amerikaanse eik. Heel toegankelijk met een massa aan vanille, aangevuld met gedroogd fruit en walnoten. En zeer vriendelijk geprijs.
Zo lekker en rijk aan smaak was de Rich Oak, dat Sofie meteen een tweede wilde proberen uit de Vallei van het Hert. Het werd de Glenfiddich 21 Year Old Carribean Rum Finish (de opvolger van de Gran Reserva, die op zijn beurt dan weer de opvolger was van de Havana Reserve). Maar zowel Sofie als ikzelf waren van deze Glenfiddich niet kapot.
Ondertussen was Niek ook her en der wat gaan proeven en duwde hij me plots een geweldig geurende dram onder de neus. Ik vond hem geweldig ruiken en proeven, maar had nooit kunnen vermoeden dat het om een Pulteney ging. En nog wel een 28-jarige van Duncan Taylor, gedistilleerd in het jaar waarin mijn favoriete film uitkwam en gebotteld in 2005 op een ABV van 58,6%.
Maar er werd aangekondigd dat de show over een half uurtje zijn deuren zou sluiten. Ja, de tijd vliegt snel als je in goed gezelschap bent. Maar no way dat ik de drams die ik nog op zak had terug zou inruilen. Ik liep snel terug de zaal in, waar ik Eric Vermeire had zien staan op de stand van Gordon & Macphail. Ik heb Eric pas enkele dagen voordien leren kennen op de Benromach Tasting in Gent. Eric is zopas de enige importeur van G&M geworden in België. Dus die moeten we ter vriend houden, hé. Gauw daar nog een drammetje kiezen.
Eerst een werkelijk fan-tas-tische Brora 1982 uit de Connoisseurs Choice-reeks, gebotteld in 2010 op 43%. Maar daarna kwam een al even geweldige Port Ellen 1982 van dezelfde reeks – en dus op dezelfde sterkte – aan de beurt. Zachte, discrete turf met wat zeewier en medicijn, maar vooral zoet citrusfruit op de neus. Appeltjes en kruidige eik in de mond, met citrus en turf in de licht drogende afdronk.
Man, man, man, wat een PE om mee te eindigen!
Wordt vervolgd…
