Met maar liefst 22 personen namen we onze tijdelijke intrek in het bloedhete, maar daarom niet minder gezellige restaurant De Cluysenaer, voor ons Exclusive Whisky Dinner. Chef Stef en zijn lieftallig (nou, ja, daarover later meer) eega Krien, vergastten ons op een geweldige menu, met verrassende whisky’s. Ja, we gingen heel het boeltje blind proeven, kwestie van een leuke dialoog op gang te brengen (en ons met onze voeten op de grond te houden).
Bij de amuse-gueule van Gentse kop kregen we de Tomatin 12 Year Old geserveerd. Alvorens de whisky werd bekend gemaakt waren de Bourgondiërs aan onze tafel aan flink aan het gokken gegaan: BenRiach, Scapa, Cardhu? En dan te weten dat er vier man aan tafel zat die nog maar een week geleden deze Tomatin al proefde. We wisten meteen dat het geen sinecure zou worden.
Het voorgerechtje van Sint Jacobsschelpen (klink redelijk gewoontjes, maar wie al eens in de Cluysenaer ging eten, weet dat Stef’s gerechtjes kleine kunstwerkjes zijn, dus zowel een streling voor het oog als voor de smaakpapillen), werd vergezeld van een eerder bleke dram. Auchentoshan? Bladnoch? Tullibardine? Niek zat er boenk op en meteen was het 1-0 voor onze tafel (het zou trouwens meteen ook de eindstand zijn). Het betrof namelijk de Tullibardine Aged Oak Edition.
Het soepje (oh, Stef gaat niet blij zijn dat ik het zo gewoontjes omschrijf, want het was zoveel meer dan een soepje – maar u weet wat ik bedoel) werd opgekrikt met een heerlijke an Cnoc 1994. Dit was natuurlijk zeer moeilijk te achterhalen op basis van het beetje whisky in het pipetje. Maar overheerlijk in het romige kuntstwerkje.
Het tussengerechtje van duivenborst met rode bietjes gemarineerd in cola (!) werd een mooi ge-sherry-de whisky geserveerd. Het bleek de Glenmorangie Quinta Ruban te zijn, die ik nog nooit geproefd had. Maar Krien had van mijn korte rookpauze gebruik gemaakt om in mijn glas iets anders te gieten – tot groot jolijt van de mensen die aan tafel gebleven waren, bleek achteraf. Toen Krien kwam vertellen wat we geproefd hadden, toverde ze zonder verpinken het schaamrood op mijn wangen door me te laten weten dat ik de Auchentoshan Three Wood geserveerd kreeg en niet herkend had. De eer van de Toshan Man gekrenkt? Niet helemaal. Ik had mijn disgenoten al laten verstaan dat deze heel wat weg had van de Auchentoshan Fulldram X-mas van Malts of Scotland. Toch geen totale afgang, gelukkig. Ik ben wel te vinden voor zulke grapjes. Maar nu had ik wel die Glenmo niet geproefd!
Het hoofdgerecht van heerlijk mals Iberico-varken werd geflankeerd door Hazelburn… nee, Glenfarclas! Of wacht… het is een Clynelish, toch? Opnieuw Auchentoshan? Nee, iedereen zat er weer naast, aan beide tafels, overigens. Het was de Glengoyne Sherry Cask. Geweldige whisky!
De Bowmore Tempest 10 Year Old Batch 01 complementeerde het zoete dessert van cuberdon-ijs, aardbeien en pannacotta nagenoeg perfect. Dat was echt genieten!
Maar nog steeds was het feestje niet voorbij, hoor! Stef haalde voor de koffie een specialleke uit de kast, die vandaag de dag niet meer te vinden is: de Linkwood 25 Year Old for Royal Mile Whiskies.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ik hoef u niet te vertellen dat dit een weergaloze avond was, boordevol culinaire hoogstandjes en heerlijk levenswater. Daarnaast hebben we ons ook gewoon bijzonder goed geamuseerd en veel gelachen. En terwijl de dames elkaar opzochten om nog even na te praten, maakten de heren van de gelegenheid gebruik om nog enkele proevertjes te laten schenken.
We proefden een zachte Glenglassaugh 1973, een limited bottling onder het label The Family Silver. Helemaal niet slecht!
Maar de Linkwood 1988 van Signatory Vintage, gedistilleerd op 2 juni 1988 en gebotteld na 13 jaar rijping in een sherry butt op 26 maart 2002, was absoluut top. Hij geeft het woord finish een nieuwe betekenis. Minutenlang bleef hij nazinderen.
Tot slot nog twee Bunna’s. De eerste was een beetje een moeilijke: Bunnahabhain 1991 The Macphail’s Collection was een typisch vuile Bunna, maar er was iets atypisch aan deze whisky. Ik was er niet meteen weg van. De tweede, daarentegen, de Bunnahabhain 1977/2007 30 Year Old Artist Edition, gebotteld voor Whisky Fair, was ronduit schitterend. Gesmolten boter om de mond. Geen butterscotch, maar wel butter scotch (heb je ‘m?).
Moe maar meer dan voldaan, keerden we naar Gent terug. Dit moeten we absoluut nog eens doen!
May the Malt be with you!
