WhivieBlog

Distilleerderij: Heynsquared
Regio: Gent, België
Fles: Ginderella Xmas Edition
Kleur: clear
ABV: 40%

Nat Zand

Ik proefde vorige zomer de Ginderella voor het eerst. Een erg leuk verhaal,
want deze Gentse gin werd gestookt met 9 (on)kruiden. Maar ik moet bekennen dat
ik er verre van kapot van was. Ik vond het zelfs een beetje een stinkertje (gelukkig
viel de smaak erg goed mee). Voor de Xmas Edition, waarvan slechts 196 flessen
beschikbaar zijn (of waren), ging de Gentse stadsecoloog Geert heyneman nog een
stap verder. Deze gin rijpte namelijk een tijdlang op een Laphroaig vat!

De neus is zoet en
romig en – in tegenstelling tot de ‘gewone’ Ginderella – absoluut geen
stinkertje, maar een frisse, zomerse gin. Hij vertoont ook flink wat vanille,
wat ik aan het Laffie-vat durf toeschrijven. Maar anders dan dat merk ik op de
neus niet zo veel van de eik die eerder de geturfde Ileach mocht ontvangen. Wat
mij betreft is deze alvast juniper-driven­,
zoals dat heet. Van de Japanse Duizendknoop, Kleine Varkenskers en Robertskruid
merk ik weinig, maar ik heb daar dan ook geen ervaring mee. Een toefje citrus
(maar echt niet veel), maar wel flink wat aardse tonen. Plantenwortels en een
beetje nat zand. Vreemd, misschien, maar best aangenaam, hoor.

Hij is bijzonder
romig en zoet in de mond en nu meen ik toch wat Laffie-invloeden te ontdekken.
Oh, ja, dit is lekker. Donkerzoete toetsen van gekarameliseerd hout, een zachte
rokerigheid die een glimlach op mijn gezicht tovert. Toch ook een tikkeltje
umami, hoe vreemd dat ook mag klinken (in een gin, althans). Apart en uniek,
dat mag ik wel zeggen. Lekker? Absoluut.

De afdronk is
betrekkelijk lang en donkerzoet met een zilt randje. Heerlijk.

Ha, dat had ik echt
niet verwacht, maar deze gin is uitzonderlijk en erg verrassend. Aanrader!

GIN & TONIC

Veel ijs, een
blaadje munt en een enkel schijfje citroen gingen een goeie scheut Ginderella
en de Belgische tonic Syndrome Raw vooraf om mijn zomerse cocktail te
vervolledigen. Maar vreemd genoeg wordt hij hierdoor niet bepaald fris en
zomers. Hij wordt opnieuw een beetje een stinkertje… ha! Op smaak zit het dan
wel weer erg goed, omdat hij atypisch wordt door het rokerige, donkerzoete
karakter door de invloed van het Laffie-vat.

Puur vind ik deze
erg mooi, maar in een G&T is hij naar mijn bescheiden mening minder
geslaagd. Apart is hier het sleutelwoord. Deze gin kost je zo’n 50 EUR (als je
hem nog kan vinden). Met dank aan PROOF voor het sample!

Geproefd door
Mark Dermul op 25-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: MG Destillerias
Regio: Spanje
Fles: Le Tribute Gin
Kleur: clear
ABV: 43%

Vruchtvlees

Ik beken, ik kocht deze fles simpelweg op het
uiterlijk. Wat een prachtige fles, toch? En met bijhorende tonic in
soortgelijke – weliswaar bruine – flesjes. Het is een Spaanse gin, die gestookt
wordt door MG Destilerias, zo’n 50km buiten Barcelona. Ze produceren
bijvoorbeeld ook de Master’s Gin, die ik oké vind,
zonder groots te zijn. Niet veel later kwamen ze op de proppen met de Gin Maré, die ik al een pak beter vind. Deze Le
Tribute, daarentegen, is hun luxepaard. De ‘Le’ in de naam is overigens een erg
bewuste keuze, want de eigenaars bedoelden dit niet zozeer als lidwoord, dan
wel als afkorting van Liquid Experience. Maar liefst zeven distillaties gaan
aan de botteling vooraf, telkens met een nieuwe botanical in de mix. In
volgorde: jeneverbes, limoen, kumquat, citroen, roze en groene pompelmoes,
tangerine, kardemom en zoete appelsien en tot slot citroengras. Ik ben eens
benieuwd.

De neus barst van
de citrus en is bijzonder fris. Je ruikt het vruchtvlees van de pompelmoes, als
het ware. Erg helder en clean met een snoeperig kantje, terwijl hij tevens een
groen, grassig element vertoont. Dit is erg zomers, hoor.

En op smaak gaat
het nog een stap verder. Nog frisser, nog meer citrus en zelfs heel snoeperig
zoet met een bitter randje. Doet wat aan citroensorbet denken! Hij wordt zelfs
een tikkeltje agressief. Nee, dat is overdreven. Maar wel heel assertief. De
jeneverbes speelt duidelijk tweede viool, maar laat zich niet onbetuigd. Het
grassige element is ook op smaak duidelijk aanwezig.

Het is mooi hoe
deze gin in de afdronk blijft tintelen, waarbij de pompelmoes het laatste woord
krijgt.

Wat een heerlijke
gin is dit. Niet zozeer juniper-driven
zoals dat heet. Hier werd duidelijk gekozen voor een frisse, zomers variant met
niets dan citrusfruit. Heerlijk puur met een blokje ijs.

GIN & TONIC

Maar aangezien ze
ook hun eigen tonic hebben, kan ik toch niet anders dan die ook eens te
proberen. Dus, een handjevol ijsblokjes en slechts een kleine hoeveelheid
citrus- en limoenzeste. Da’s meer meer ter garnering dan wat anders, want de
citrus in deze gin heeft absoluut geen hulp nodig! Het resultaat is een G&T
die het vooral van de pompelmoes moet hebben, bitterzoet en heerlijk fris,
terwijl het andere citrusfruit wat onder de radar verdwijnt en de jeneverbes
opnieuw zijn rol laat spelen.

Zalige gin.
Vloeibaar sorbet. Heerlijk om te proeven, maar ook om naar te kijken. Ja, de
fles is een eye-catcher, dat kunnen we niet ontkennen. Oh, ja, voor de
liefhebbers… Le Tribute heeft ook een Mezcal in een soortgelijke fles met een
ander kleurtje.

Geproefd door
Mark Dermul op 24-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Stokerij
Van der Schueren
Regio: Aalst, België
Fles: Heeren Gin, 50cl
Kleur: clear

ABV: 44%

Pruimen

De Heeren van Liedekercke is een bekend
bierrestaurant in Denderleeuw. Ze hebben heel wat eigen bieren, trouwens, het
loont echt de moeite daar eens binnen te springen. Twee van hun bieren –
Sodalitas en Heerenbier – hebben ze eind vorig jaar afgestookt tot de Heeren
Gin, samen met rozemarijn, tijm, koriander, citroenmelisse, kardemom en zwarte
peper. Hij komt in een zwaar geblokt flesje van 50cl en is gebotteld op 44%.
Hij werd op 5 december 2016 officieel gelanceerd.

Op de neus is het
alleszins geen klassieke gin, zoveel is onmiddellijk duidelijk. Ik heb eerder
toetsen van donker fruit zoals pruimen en dadels, flink wat zoethout en iets
van gember, maar hij is volledig verstoken van citrusfruit. Dat gezegd zijnde
ruikt hij weel heerlijk en ben ik onder de indruk van de gelaagdheid van deze
gin, hoewel ik er toch een kwartier mee bezig ben geweest. Wees dus geduldig
als u deze gin aan de neus zet. It grows
on you.

Hij is lekker romig
en onmiddellijk erg zoet. Opnieuw krijg ik donker fruit, maar nu vertaalt het
zich eerder in rozijnen, dadels en gebakken appeltjes. Ja, dit is verrassend
lekker (op het label staat ‘gegarandeerd lekker’, de snoevers). Hij doet me ook
wat aan viooltjes denken, de purperen snoepjes. Dit is verrassend lekker,
eigenlijk.

De afdronk is best
lang te noemen, waarbij de kruidigheid het langst blijft handen.

Ik ben aangenaam
verrast door deze – eerder atypische – Belgische gin.

GIN & TONIC

Aangezien het een
Belgisch gin betreft, ga ik me aan een Belgische tonic houden ook. De Syndrome
Velvet vervolledigt mijn G&T (na uiteraard ook flink wat ijs en een beetje
zeste van citroen en limoen). Op de neus is deze G&T betrekkelijk
bitterzoet, maar op smaak is het erg zomers en fruitig. Pruimen blijven toch
het meest in mijn geestesoog verschijnen.

We mogen gerust al
een chauvinistisch zijn, toch? Dit is een lekker lokaal product.

Geproefd door
Mark Dermul op 24-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: W&A
Gilbey
Regio: U.K.
Fles: J&B Dry London Gin, 26 2/3 Fl Oz
Kleur: clear
ABV: 70 Proof

Natte
Dweil

OK, dit is een specialleke. Want we kennen
allemaal J&B van de – betrekkelijk goedkope en niet bepaald hoog
aangeschreven – blended whisky. Maar tussen 1962 en 1972 bracht Justerini &
Brooks ook een eigen gin uit. Vreemd genoeg noemde ze hem Dry London Gin (ipv
het meer gangbare London Dry Gin). Stiekem is hij afkomstig van de ondertussen
teloor gegane stokerij W & A Gilbey. Deze fles – uit 1970 – werd tijdens
mijn jaarlijkse Birthday Tasting op tafel gezet als aperitief.

De neus offreert
een klassieke gin op jeneverbes met iets metaligs, alsof hij uit een blik werd
gegoten, als u begrijpt wat ik bedoel. Hij biedt ook wat citrusfruit met de
nadruk op zoete appelsienen. Er zit een klein snoeperig kantje aan. Eerder
eenvoudig, maar wil uitnodigend. Ook iets van plantenwortels. En zelfs iets van
een natte dweil. Zou dat een beetje OBE kunnen zijn?

Hij is eerder
waterachtig op smaak, met vooraan flink wat sap van dennen en engelenwortel,
iets mineraligs als van kalk of steentjes en betrekkelijk droog. Als ik heel
eerlijk ben… zo lekker is hij niet.

De finish is
bitterzoet en drogend.

Zo maken ze hem
niet meer… en dat is maar goed ook, want dit is niks speciaals en met de jaren
op fles is hij er alleen maar op achteruit gegaan. Maar leuk is het natuurlijk
allemaal weer wel.

GIN & TONIC

Ik wist echt niet
wat ik hier mee moest aanvangen, dus heb ik maar wat geëxperimenteerd en kijk:
met wat limoen en een Spaanse tonic van Le Tribute blijkt hij toch tot een
mooie, zomerse G&T te komen (hoewel het natte-dweil-geurtje nooit helemaal
verdwijnt).

Ach, het was good fun om deze fles te legen. Liquid
history, weet u wel? En als u er niet bij was… heeft u niks gemist.

Geproefd door
Mark Dermul op 13-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Wagging Finger
Regio: Nederland
Fles: Wagging Finger
Kleur: clear
ABV: 57.5%

Drop

Het kon natuurlijk niet uitblijven dat Wagging
Finger ook een gin zou uitbrengen op de zogenaamde ‘Navy Strength’. Maar Erik
zou Erik niet zijn, mocht hij die gin op hoge sterkte niet uitbrengen onder een
Hollandse naam. Hij koost voor Admiraal De Ruyter. Voor de liefhebbers: Michiel
Adriaenszoon De Ruyter was een Nederlands admiraal, geboren in Vlissingen in
1607 en is één van de bekendste zeehelden uit de Nederlandse geschiedenis. U
moet de film uit 2015 maar eens bekijken. Wij concentreren ons op de gin, deze
keer met mauve dop en een alcoholpercentage van 57.5%.

De neus ligt in het
verlengde van de ‘gewone’ Wagging Finger gin (wat niet hoeft te verbazen,
natuurlijk), maar hier krijg ik toch eerst de herbale, aardse trekjes, alvorens
de citrus zich vertoont. Hij heeft zelfs iets van onrijpe banaan. En iets
verrassends melkachtigs als van yoghurt. Vreemd, maar wel erg aangenaam.

Deze is even romig
als zijn kleinere broertjes, maar natuurlijk veel krachtiger. Dat proef je
meteen. Hij is ook veel zoeter en snoepjesachtig. Ik krijg zelfs cuberdons (en
in die zin is de kleur van de dop natuurlijk perfect gekozen). De extra
krachtigheid vind ik persoonlijk een groot pluspunt. Hij is ook een pak
kruidiger: kaneel, staartpeper en iets van kardemom. Ontwaar ik daar wat anijs?

De afdronk is het
enige moment waarop de citrus zich echt kan laten zien, want voor de rest wordt
deze gin gedomineerd door jeneverbes en aardse tonen. En of dat lekker is!

Wederom een
expressie van Wagging Finger die zo lekker is dat hij zich voornamelijk leent
tot het sippen met een blokje ijs, maar niet per sé in een G&T moet
verwerkt worden.

GIN & TONIC

Maar natuurlijk
doen we dat wel. Hoewel we het eenvoudig houden, hoor. Veel ijs, dat wel, maar
voor de rest voegen niets toe aan ons glas behoudens een gewone tonic van Erasmus
Bond. Wat opvalt is dat de gin onmiddellijk melkachtig wordt. Niet qua smaak,
maar qua kleur. Dat bewijst opnieuw dat Erik zijn gin niet koelfiltert. De
G&T is alvast een heerlijke, zomerse drank met een verrassend drop-achtig
karakter. Misschien toch anijs aan zijn receptuur toegevoegd?

Het is fijn vast te
stellen dat de gin van Erik steevast van hoge kwaliteit is, zonder
compromissen. Ik heb nog niets van Wagging Finger geproefd waarvan ik dacht
‘moh, dat is maar zo-zo’. Integendeel. Die Hollander weet waar hij mee bezig
is.

Geproefd door
Mark Dermul op 24-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Wagging Finger
Regio: Nederland
Fles: Wagging Finger
Kleur: clear
ABV: 44%

Napoleon

Erik Molenaar, de man achter de Wagging Finger
Distillery, bracht in de afgelopen twee jaar drie gins uit die als ‘Excercise’
werden bestempeld, waarbij hij telkens wat aan het recept werkte. Finetunen,
zeg maar, rekening houdend met de feedback die hij van klanten kreeg. Na de
rode, paarse en groene dop is het nu de beurt aan zijn finale, definitieve
Wagging Finger gin met – hoe kan het ook anders – oranje dop (even de American Oak en Quercus Rubra Fino met zwarte dop buiten
beschouwing gelaten). Wie mijn tasting notes gelezen heeft, weet dat ik ze in
volgorde van verschijnen steeds beter begon te vinden. Zou deze mij dan nog het
meest van allemaal bevallen?

De romige neus
trakteert je meteen op een mooie combinatie van citrustoetsen enerzijds en
jeneverbes en koriander anderzijds. Mooie aardse tonen als van plantenwortels
geven hem een diepgang die ik eerder enkel in Excercise 3 ontwaarde. Na verloop
van tijd offreert hij een mooi snoeperig kantje. Top.

Hola! Heerlijk
romig met flink wat citrus en kaneel, een grootse snoeperigheid met een bitter
randje. Napoleon-snoepjes! Een zachte peperig kantje. Pittig, groots en erg
lekker.

De afdronk is
ronduit geweldig. Het begint allemaal fris en zoet, maar de jeneverbes drukt
dan plots zijn stempel en doet hem een licht bittere dood sterven, precies
zoals het hoort.

Ge-wel-dig! Meneer
Molenaar, petje af! En in alle eerlijkheid… ik vond je eerste gin al geweldig,
maar het ging steeds bergop en deze is terecht het summum van uw Wagging Finger
Gin (hoewel ik moet bekennen dat de vatgerijpte mij nog meer in vervoering
brengen).

GIN & TONIC

Hier moet niet te
veel poespas verkocht worden, want deze gin is op zich al zo lekker dat hij
geen garnituur vereist. Dus… we houden het simpel. Een schijfje citroen en een
frisse Thomas Henry tonic. De zomer kan beginnen, wat mij betreft.

Gelukkig heeft Erik
al laten weten dat hij – nu hij zijn definitieve Wagging Finger Gin heeft –
niet stopt met experimenteren. En da’s maar goed ook, want ik wil hier graag
veel meer van proeven!

Geproefd door
Mark Dermul op 24-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerder: Stefan
Klindtberg
Regio: Amrum, Duitsland
Fles: Öömrang Gin, 50cl
Kleur: clear
ABV: 42%

Zeezout

Aan de grens tussen Duitsland en Denemarken
liggen enkele eilandjes voor de westkust. Eén daarvan is Amrum, waar in juni
2017 een nieuwe gin het daglicht zag: Öömrang Gin – spreek uit ‘oemran’. Het is
eigenlijk gewoon de naam van het eiland in het plaatselijke dialect. De
48-jarige Stefan Klindtberg experimenteerde jarenlang in zijn keuken en toen
hij het recept eindelijk naar zijn zin kreeg, ging hij commercieel aan de slag,
zij het wel heel kleinschalig. Naast jeneverbes gebruikt hij ook tonkaboon,
kardemom, rozen, hibiscus, citroenen en pruimen. Maar wat deze gin uniek maakt
is het feit dat er ook een snufje Amrum zeezout in de mix gaat en dat hij
versneden wordt met het duindoornig eilandwater.

Ja, het eerst wat
opvalt, is dat dit inderdaad een zilte gin is! Maar ook de pruimen zijn
onmiskenbaar en dat maakt deze gin toch wel heel apart, moet ik zeggen. Daarnaast
krijg ik wat klassieke citrustoetsen en iets wat me aan koude thee doet denken.
Dan zal dan wel de hibiscus zijn.

Hij is romig en
rond, met nu toch de nadruk op de jeneverbes, maar hij gaat over en weer tussen
zoet en zilt. Flink kruidig, ook. Warmend.

Hij blijft ook
lekker lang hangen, maar op het sterfbed is hij wel weer erg zilt.

Aangenaam om puur
te drinken, maar de neiging om naar een glas water te grijpen omwille van het
zilte is niet iets waar ik op zit te wachten.

GIN & TONIC

Ik ga hem voor mijn
G&T wat tegengas geven met een schijfje limoen en een Erasmus Bond
Botanical tonic. Op de neus is van het zilt niets meer terug te vinden. Ik ben
niet zeker of dat een goede zaak is, moet ik bekennen. Op smaak is hij zalig
fris en gaat hij naar de klassieke gins, doch met een mooie bittere toets aan
het einde. Niet echt zoet, zoals ik het graag heb.

Helaas enkel lokaal
te krijgen. Bedankt, Heiko, voor dit leuke flesje. Spijtig genoeg is Dearly
Beloved hier ook tuk op, dus zal het snel naar de eeuwige ginvelden gestuurd
worden.

Geproefd door
Mark Dermul op 27-01-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Eaglesburn
Regio: Doesburg, Nederland
Fles: Eaglesburn Cask Aged Spirit, OB 7
months 2017, 20cl
Kleur: licht goud
ABV: 47%

Grenenhout

U herinnert zich misschien nog dat ik vorig
jaar de 1-jarige spirit van Eaglesburn proefde, die naar de naam Xenna luistert. Ik was toen
erg onder de indruk van wat Bart Joosten uit zijn iStill tovert. Onlangs viel
een pakketje in de bus waarin deze 7 maanden oude spirit zat, die gestookt werd
op 22 april 2017, op virgin oak rijpte en op 27 december 2017 werd gebotteld.
Of ik die ook eens wilde proeven. Geeft een koe melk? En terwijl we rustig
afwachten tot zijn single malt klaar is (ik heb al iets in mijn kalender gezet),
kan je bij hem alvast genieten van flink wat andere spirits zoals gin, rum,
vodka en een aardbeienlikeur.

De neus verraadt natuurlijk de erg jonge
leeftijd, maar dat neemt niet weg dat hij al flink wat aroma heeft. Daar zit
het nieuwe eikenhouten vat natuurlijk voor veel tussen. Denk vers gezaagd
grenenhout, appel en sultana, moutsuikers en iets van verschaald bier (wat niet
zo goed klinkt, maar best werkt). Wat appelsienschil in de verte. Een handjevol
hazelnoten. Zacht gekruid.

Hij is best romig in de mond, meteen flink
kruidig (nu iets van nootmuskaat, maar vooral kaneel), en zoet op perperkoek,
graeffe suiker en gebakken appels met (ik zei het al) kaneel. Ontwaar ik daar
midpalate een zilt randje? Interessant.

De afdronk is betrekkelijk lang en licht
drogend.

Ik ben wederom best onder de indruk van dit jonge geweld. De spirit vertoont nu
reeds een mooie gelaagdheid, is erg drinkbaar (zeg gerust lekker!) en ik kijk
dan ook reikhalzend uit naar de eerste single malt release. Go, Bart, go!

Geproefd door
Mark Dermul op 23-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Mijn allereerste Rambling over Macallan, blijkbaar! Drie
jaar geleden lanceerden ze hun zogenoemde Edition Series. No 1 is ondertussen
lang uitverkocht (of erg duur op de secundaire markt), terwijl No 2 snel
dezelfde richting uit gaat. No 3 – degene die ik u wil voorstellen – werd
onlangs gelanceerd en is nog verkrijgbaar. Bob Delgarno, Macallan’s Whisky
Maker, werkte samen met Master Perfumer Roja Dove – die hen eerder al hielp bij
het maken van hun aroma kit – en gebruikte niet minder dan 6 vattypes, waarvan
de meeste first fill sherry waar Macallan zo bekend om staat. Hij werd
versneden naar 48.3% ABV. En ja, hij is geweldig!

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Reflexion
Kleur: brons
ABV: 43%

Reflecteren

De Macallan Reflexion is wellicht de duurste Macallan die
ik zelf al aan de lippen heb gezet. Hij zit in de prachtige
‘Decanter’-verzameling en draagt een prijskaartje van zo’n slordige 1.000 EUR.
De whisky draagt wederom geen leeftijdsaanduiding, komt in een prachtige fles
en inventieve presentatiedoos en werd 100% gerijpt op first-fill sherryvaten
van zowel Amerikaanse als Europese eik.

Op de neus begint hij mierzoet op honing en donker fruit.
Pruimen, rozijnen, dadels. Iets van karamel. En flink wat appelsien. Maar
compleet verstoken van kruidigheid, waardoor dit een erg zachte en erg
toegankelijke neus is. Misschien zelfs een beetje te gemakkelijk, als u
begrijpt wat ik bedoel.

De body is prima en nu is er toch een mooie kruidigheid van
nootmuskaat, kaneel en kruidnagel. Het fruit is exact hetzelfde als op de neus,
maar wel met appelsienen (zeste incluis) op kop. Wat zoethout naar het einde
toe. Maar het blijft allemaal betrekkelijk eenvoudig.

De afdronk mocht iets langer zijn, wat mij betreft. Nog
steeds veel appelsien. Doet wat denken aan espresso met chocoladeschaafsel.

Mooie, zij het ietwat eenvouige Macallan, maar komt niet in
de buurt van de ‘Edition’-reeks, die maar een tiende kost van dit kleinood. De
prijs reflecteert de kwaliteit niet (ziet u wat ik daar deed?)!

84/100

Geproefd door
Mark Dermul op 04-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Edition No 3
Kleur: brons
ABV: 48.3%

Drietrapsraket

Voor de samenstelling van deze 3e Edition ging Whisky Maker
Bob Delgarno in zee met de bekende Master
Perfumer Roja Dove, die eerder al Macallan hielp bij de samenstelling van
hun aroma kit. Het is een blend van zes vattypes waarbij aroma ongetwijfeld een
erg belangrijke rol zal spelen.

De neus is zalig zoet, maar ook een tikkeltje delicaat.
Bergamotolie, wilde bloemen, vanille, mokatine, heidehoning, gezoete boter en
appelsien. Wordt gaandeweg wel erg elegant met gedroogde abrikozen, sultanas en
iets van perzik. Wat ahornsiroop over een bolletje vanille-ijs. Qua kruiden
denk ik aan kaneel en kruidnagel. Erg,
erg mooi.

Hij streelt de tong. Zijdezacht. Maar dat duurt niet al te
lang. Hij wordt snel veel groter dan je aanvankelijk zou denken. De kruiden
komen groots opzetten en ook het fruit explodeert op je tong. Een klein
smaakbommetje, maar best krachtig. Veel meer uitgesproken dan de neus deed
vermoeden. Peperkoek en donker fruit, maar ook een hint van gekonfijte
grapefruit. Ook wat groene tuinkruiden. Tijm? Maar het fruit neemt toch het
voortouw en evolueert naar abrikozen, sultanas en appels met bruine suiker.

De afdronk is vlotjes lang te noemen, met een warme en
kruidige kant, maar ook een bitter, tannisch randje.

Een erg leuke Macallan die zich als een drietrapsraket
ontplooit. Een zachte, delicate neus, een krachtig palate en een drogende,
tannische finish. Maar het geheel werkt erg goed. Aanrader. Ik begin meer en
meer spijt te krijgen dat ik de eerste en tweede nooit gekocht heb. Deze
Edition bottelingen zijn beter dan hun standaardspul en best betaalbaar.

86/100

Geproefd door
Mark Dermul op 03-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Edition No 2
Kleur: brons
ABV: 48.2%

Roca

Tot mijn spijt heb ik de Macallan Edition No 1 gemist, maar
No 2 en No 3 staan hier nu voor mij te pronken en ik ga ze even H2H zetten.
Edition No 2 is een samenwerking tussen Macallan’s Bob Delgarno en de drie
bekende Spaanse chefs van El Cellar de Can Roca (tweemaal reeds beste
restaurant ter wereld), de broers Joan, Josep en Jordi Roca. Het is een combinatie van sherry puncheons,
butts en refill hogshead.

Peperkoek, rozijnen, toffee, mokka, mandarijn, Ovomaltine,
bruin brood, herfstbladeren, gebakken appeltjes en ahornsiroop. Nog een hint
van espresso en wat Cadbury’s melkchocolade met gedroogde stukjes fruit in.
Lekker zoet en best complex. Deze neus heeft veel te bieden.

Het mondgevoel is prima. Rond, romig en onmiddellijk groots
qua kruidigheid en fruitigheid. Pepers, gember, abrikozengebak, bosbessen en
kaneel. Bruine toast met appelsienconfituur. Zoethout en honing. Erg aangenaam.

De romigheid wordt bijna stroperig in de lange afdronk vol
pepers en rozijnen, met gesuikerde appelsienschillen op het sterfbed.

Een zoete en intense Macallan die me erg aangenaam
verraste.

87/100

Geproefd door
Mark Dermul op 03-02-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan Rare Cask
Kleur: brons
ABV: 43%

Eén
Percent

De Macallan Rare Cask is samengesteld uit niet minder dan
16 types sherryvaten en werd al redelijk snel als ‘legendarisch’ bestempeld.
Bij Macallan zelf zeggen ze dat slechts 1% van hun voorraden het waardig zijn
om in deze Rare Cask te verdwijnen. Nou, nou. Afgezien van de prachtige
verpakking hebben we toch te maken met een NAS-whisky op drinksterkte. Benieuwd
of deze fles zijn prijskaartje van bijna 250 EUR waardig is. Hij verscheen in
2015.

De neus vertoont inderdaad heel wat sherry in de vermomming
van rozijnen, Sevilla appelsienen, geroosterde kastanjes en donkere honing, met
ook wat kersenlikeur en donkere chocolade. Flink wat aardse tonen die hem
diepte geven. De kruidigheid is eerder zacht, maar kaneel en nootmuskaat zijn
onmiskenbaar. Ontwaar ik daar een beetje woodsmoke? Ik krijg ook nog wat rood
fruit. De neus is alvast heel erg aantrekkelijk en een beetje old school, wat altijd goed nieuws is.

Hij is erg licht en zoet bij aankomst, met opnieuw bittere
appelsienen (Cointreau, anyone?),
donkere honing, toffee, rozijnen, pruimtabak, dadels en vijgen. Zacht gekruid,
maar wel mooi gebalanceerd. De eik geeft de zoetheid net genoeg tegengas.
Midpalate verschijnt een licht bittertje als van walnoot of druivenpit.

In de quasi-lange finish krijg ik nog wat rood fruit, weliswaar
in een stoofpotje, met wat kruiden.

Geweldige neus! Prima smaak en finish. Erg mooie Macallan,
zoals Macallan hoort te zijn. Alleen jammer van het prijskaartje.

86/100

Geproefd door
Mark Dermul op 14-01-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Macallan
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Macallan 12 Year Old Fine Oak, X-Ray Pillar Nr. 4
Kleur: oud goud
ABV: 40%

Toegankelijk

Macallan heeft enkele jaren geleden zijn Fine Oak reeks in
een nieuwe doos gestopt, de zogenaamde Pillar-reeks, waarbij elke doos verwijst
naar één van de zes 6 ‘pilaren’ waarop Macallan zich stoelt om zijn
exceptionele kwaliteit te waarborgen : 1) de
spirituele ‘thuis’ in de Speyside, 2) de bijzonder kleine distilleervaten, 3)
de fijnste cut, 4) de beste eiken vaten ter wereld, 5) de natuurlijke kleur en
6) de ongeëvenaarde spirit. Deze 12-jarige Fine Oak is dus een oude bekende,
maar ik proef hem graag opnieuw. Naar verluidt bestaat deze uit 80% bourbon- en
20% sherrygerijpte whisky.

De neus is fruitig en romig met een eerder beperkte
sherryinvloed. Mooie toetsen van banaan en citrusfruit, butterscotch en toffee.
Erg zoet, dus. Totaal verstoken van kruidigheid.

Hij is erg smeuïg, bijna vettig, op de tong. Opnieuw erg
zoet maar tevens licht drogend. De smaak ligt in het verlengde van de neus,
maar nu heeft hij toch een mooie kruidigheid (peper, nootmuskaat en een
mespuntje kaneel), waardoor hij warm en licht drogend wordt.

De afdronk is opnieuw erg zoet, waardoor deze whisky vooral
als after-dinner dram tot zijn recht zal komen.

Erg aangename, zij het wel mierzoete, Macallan. Zeer
toegankelijk en mondvullend. Ik vond deze batch stukken beter dan degene die ik
enkele jaren geleden proefde.

82/100

Geproefd door
Mark Dermul op 14-01-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Highland
Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park 30 Year Old, OB 2017
Kleur: amber
ABV: 48.1%

Groots

Meer dan 4 jaar geleden proefde ik voor het eerst deze Highland Park 30 Year
Old. Ik beken, het is een zeer blij weerzien. Ik noemde hem destijds de
lekkerste Highland Park die ik al proefde en dat is nog steeds het geval
(hoewel de Amazing Casks van Malts
of Scotland
uit 2012 erg in de buurt kwam).

Ja! Die neus! Zeg maar Neus! Romig en zoet op
allerhande donker en gekonfijt fruit – perzik, abrikoos, sultana – met een
flinke scheut heidehoning en een karrenvracht aan toffee. Doe daar gerust nog
wat bruine suiker bij, bijenwas, zoethout en melkchocolade. Het geheel wordt
afgewerkt met een beetje leder. Dit is ronduit schitterend en leent zich tot
makkelijk 15 minuten nosen. Zalig.

Ook op smaak is hij quasi romig en onmiddellijk
aangenaam zoet, maar met een spoortje zilt en een toefje rook. Hij is licht
drogend, ook. Best kruidig. Het fruit van de neus passeert opnieuw de revue,
maar wordt toch een stukje overmeesterd door de kruidigheid, wat ik een
tikkeltje jammer vindt. Desalniettemin blijft hij groots, hoor, maak u geen
zorgen!

De afdronk kan je probleemloos lang noemen, met
zoete turf en donker fruit op het sterfbed.

Het blijft echt wel een dijk van een HP, maar
helaas is hij ondertussen qua prijs naar – voor mij althans – onbereikbare
hoogte gestegen. Ik kan me geen 750-900 EUR permitteren voor zo’n fles whisky
(het is immers geen Auchentoshan, hé!).

90/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-12-2017
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Highland
Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park 22 Year Old 1992/2016, Anniversary Edition 9, Daily Dram
Kleur: goud
ABV: 50%

Olie

Deze stond al even in de kast, maar vandaag mag
hij op tafel: een Highland Park die door The Nectar werd gebotteld in 2016 ter
ere van hun 10e verjaardag. Hij werd gestookt in 1992 en gebotteld op 50%.

Oh! Dit is een lekkere neus! Onmiddellijk mooi
zoet met flink wat citroen – zeste inclusief – en frisse heide, een erg
mineraal kantje, iets wat me aan grind of leisteen doet denken en zachte
honing. Jonge mandarijnen, zoethout, kinine, groene druiven (met pit!) en witte
chocolade. Nou, dat was fun!

Hij mocht iets meer body hebben, wat mij
betreft. Maar de smaak zit goed, erg goed. Mooie verderzetting van de neus, met
kruiden die hem flink wat punch geven. Denk peper, zoethout, gember. Iets van
olijfolie, notenolie, lijnzaadolie. Flink wat olie, ik weet het. Een zilt
element verschijnt, wat ik erg leuk vind. De honing houdt hem voldoende zoet.

De finish is lekker lang op meer van ’t zelfde,
met een mooie, zoete rookontwikkeling, kruidigheid en diepte. Ik heb wel de
neiging naar een glas water te grijpen, nu.

Ik zou dit zeker geen typische Highland Park
durven noemen – blind had ik hem zeker niet herkend – maar lekker is hij wel.
Maar 350 EUR of meer? Ouch! Dat is niet voor mijn portemonnee.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-12-2017
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Highland
Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park 17 Year Old 1992/2009 Cadenhead’s Authentic Collection, 512
bts
Kleur: oud goud
ABV: 64%

Verdronken

Onafhankelijke Highland Park is heden ten dage
nog amper voor te stellen, maar dat is ooit anders geweest. Getuige deze
17-jarige HP van Cadenhead’s in hun geroemde Authentic Collection. Het alcoholpercentage
is een onbetamelijke 64%, wat doet vermoeden dat de spirit op een veel hoger
alcoholpercentage dan de industriestandaard van 63.5% op vat ging. Waar is mijn
water?

De neus is alvast erg stevig. Daar zit het ABV
vanzelfsprekend voor heel wat tussen. Hij is zoet en krachtig. Donkerzoet,
zelfs. Na de eerste alcoholische ‘burn’ krijg ik donkere honing, steenfruit,
sultanas, een hint van banaan, maar ook een zuurtje als van rottende appelsien
en netels. Meloen? Flink wat aardse tonen, ook. En het werkt prima. Dit is erg
uitnodigend. Water maakt hem niet alleen zoeter, maar ook zuurder. Flink wat
heideplanten. Eerlijk gezegd vond ik de neus zonder water beter.

Ook op smaak is hij best schroeiend te noemen,
waardoor de smaak wat vertroebeld wordt. Ik meen opnieuw honing en flink wat
geel fruit waar te nemen, maar hij is te pikant om hem zo op prijs te stellen. Met
water wordt hij echter niet beter en da’s jammer. Hij krijgt een tikkeltje
chemische zoetheid, terwijl het zuurtje luider wordt.

De afdronk is erg lang en laat je mond helemaal
droog achter. Verdund is dat minder het geval, maar verliest hij flink aan
smaak.

Puur is hij prima, maar hij verdraagt helaas
geen water. Geen zwemmer, dus. Deze is zelfs in slechts een klein beetje water
verdronken. Met dank aan mijn whiskygabber Imanuel voor het erg gulle sample.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-12-2017
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Highland Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park Valkyrie
Kleur: vol goud
ABV: 45.9%

Walkure

De Valkyrie is de eerste release in de nieuwe
reeks ‘Viking Legends’ van Highland Park (in 2018 zal de Valknut verschijnen –
in 2019 tot slot de Valhalla). Jim Lyngvild, een expert in Noorse mythologie,
heeft het logo ontworpen. Het is een eerbetoon aan de Valkyrie, de
schildmaagden van Odin, die hun god een mede – een drank van gefermenteerde
honing en water – aanbieden uit een gekromde hoorn. Enfin, om maar te zeggen dat
HP’s marketingafdeling weer naarstig in de weer is geweest om de link met de
oude vikingen in de verf te zetten.

Hij start eerlijk gezegd betrekkelijk scherp op
de neus, met een toets van rubber. Gelukkig vervliegt die snel om plaats te
maken voor allerhande wit en geel fruit. Denk appels, peren, perzik en een
dikke, vette hint van witte chocolade. Wat honing en een klein toefje rook.
Alles bij elkaar best aangenaam, maar verre van wereldschokkend.

De aanzet is prima, de sterkte ook. Maar op
smaak is hij een pak minder fruitig dan de neus deed vermoeden. Turf en
woodsmoke – in samenwerking met peper, nootmuskaat en wat zoethout – geven hem
een kruidig karakter. Hoewel hij nog voldoende zoet is, is het niet fruitig.
Eerder iets van tabak, gerookt vlees en karamel en honing.

In de eerder kort afdronk wordt hij flink droog
als van chili, houtschaafsel en eik.

Zeker niet slecht, maar ook niet ’60 EUR goed’,
in alle eerlijkheid.

82/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-12-2017
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Highland
Park
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Highland Park New Make Spirit Drink, 350ml
Kleur: clear
ABV: 50%

Zelfzeker

Mijn zwakke plek voor new make is ondertussen
genoegzaam bekend. Zeker als hij niet commercieel te krijgen is, ben ik altijd
zo blij als een kind wanneer ik een sample te pakken krijg. Maar sommige
distilleerderijen hebben (of hadden) hun new make gewoon op de markt, zoals
deze New Make Spirit Drink van Highland Park. Hij werd versneden naar 50% en
was te koop in half bottles, maar
wordt ondertussen niet meer verkocht.

De neus is verrassend zoet en zelfs wat
snoeperig, maar wel droog. Denk viooltjes en harde snoepjes met aardbeismaak. Iets
van gezoete boter en zelfs wat sappige peren. Hij heeft ook iets van hazelnoten
en… bloed. Heerlijk streepje rook. Er aangename new make op de neus.

Het alcoholpercentage is absoluut geen
probleem. Integendeel, het geeft hem een mooie punch. Opnieuw snoeperig en
rokerig, maar nu ook met een licht herbaal kantje. Peper, anijs, rauwe
aardappelen en iets van melkchocolade.

De afdronk is middellang, zelfzeker en kruidig.
Iets van koper op het sterfbed (wat grappig is, aangezien dat het enige is wat
deze spirit al geraakt heeft…).

Wat een mooie spirit. Wat jammer dat hij niet
meer te krijgen is.

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 02-01-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Onder ons eigen MMM-label – wat staat voor Mark &
Manny’s Malts – lanceerden we zopas de Antarctica Series, waarvan de labels
versierd zijn met prachtige foto’s van het koude continent, genomen door
Belgisch fotografe Ilse Everaert. De eerste werd een aperitiefwhisky van
Aultmore uit 2002, gerijpt op een bourbon cask. Zoals steeds zijn er slechts 50
flessen beschikbaar via mmmalts.com.