WhivieBlog

Distilleerderij: Langatun
Regio: Zwitserland
Fles: Langatun Old Bear 2009, OB 2015, Châteauneuf-du-Pape wine casks
Kleur: goud
ABV: 40%

Zwitsers

Jakob Baumberger richtte in 1857 een distilleerderij en een brouwerij op in Langatun (thans Langenthal, Zwitserland), op de boerderij van zijn vader. Het logo was een beer. Als eerbetoon stoken Baumberger’s afstammelingen een Old Bear, een geturfde whisky die bovendien gerijpt heeft op voormalige wijnvaten van Châteauneuf-du-Pape. Langatun produceert ook een ongeturfde whisky onder het label Old Deer. Old Bear wordt jaarlijks gelanceerd, zowel op 40% als in een editie op vatsterkte. Ik kon via Marc uit Grimbergen de hand leggen op de release op drinksterkte.

Leuke neus op kruisbessen, Turks Fruit, appelsienschillen en een beetje rook. Smeuïge bloemenhoning. Groenhout, afgebroken jonge takken. Rode bessen naar verloop van tijd. Aangenaam.

Hij is erg zacht op de tong. De rook wordt wel snel een pak indrukwekkender, maar hij wordt ook plotsklaps mierzoet. Snoeperig zoet en een tikkeltje chemisch zelfs. De rode bessen keren weer, alsook groene druiven en honing. De turf is helemaal niet medicinaal, vergis u niet.

De afdronk is betrekkelijk kort en vertoont nu plots een bittertje van het hout. Hij blijft zoet en rokerig tot het eind.

De neus was het beste deel aan deze whisky, maar hij viel mij uiteindelijk een stuk beter mee dan ik had gevreesd. En ik heb al slechtere Zwitserse whisky geproefd, zeker weten. Bedankt, Marc.

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 31-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Distillerie Grallet-Dupic
Regio: Frankrijk
Fles: Rozelieures Tourbé Collection, Alcopedia, 50cl
Kleur: vol goud
ABV: 46%

Lorraine

Enerzijds staat in Rozelieures de Distillerie Grallet-Dupic die Lorraine single malt op de markt brengt, gebruik makend van lokale gerst en turf. Anderzijds is er Alcopedia, een bedrijf dat gerund wordt door een liefhebber van goeie spirits en boeken. In zijn Alcopedia brengt hij deze twee passies tezamen. De ‘boeken’ bevatten calvados, cognac of whisky. De versie die ik vandaag proef – dankzij whiskygabber Marc uit Grimbergen – is die met de geturfde whisky van Rozelieures.

Als ik u zeg dat de neus me in eerste instantie even – maar dan ook maar héél even – aan Talisker en Ledaig doet denken, dat is dat toch een mooi compliment, niet? Licht zilt, licht gepeperd, zachte turfook, maar tevens een zoetje als van gesuikerde citroenschillen en perzik. Iets van menthol, hoewel dat weer heel snel verdwijnt. Maar erg aangenaam hoor.

Olieachtige structuur op de tong, beetje stroperig zelfs, maar wel meteen erg smaakvol. Appel, peer, perzik en ananas gewikkeld in een mooi rokerig jasje. Een mooie toets van vermolmd hout, zoetzure turf en koude assen. Honing houdt hem zoet.

De afdronk is verrassend lang, zoet en rokerig en erg aangenaam. Het beste aan deze Franse malt, echt waar.

Schenk dit blind en zonder vooroordelen en je wordt niet teleurgesteld. Integendeel. Ik had trouwens al kennis gemaakt met de whisky van Rozelieures op het whisky festival in Toulouse vorig jaar. Ik was toen al aangenaam verrast. Deze bevestigd.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Distillerie Claeyssens de Wambrechies
Regio: Frankrijk
Fles: Wambrechies 5 Year Old Pure Malt
Kleur: goud
ABV: 40%

Mijden of Mixen

We trekken even naar Frankrijk om een jonge malt van de onbekende Distillerie Claeyssens de Wambrechies te proeven. Deze distilleerderij heeft Belgische roots. Ze werd opgericht in 1817 door Joseph Claeyssens die uit België was weggevlucht tijdens de Brabantse Revolutie. Hij kocht de watermolen van Wambrechies en vormde die om tot jeneverstokerij. Jenever is vandaag de dag nog steeds het core-product van de familie Claeyssens. Tijdens de Wereldtentoonstelling 1935 in Brussel werd de jenever zelfs bekroond met een Diplome de Grand Prix. In 1998 werd de distilleerderij overgenomen door de familie Depasse, stokers uit Charleroi. Zij zagen er brood in om ook whisky te gaan stoken. Het aanbod is beperkt tot een NAS-expressie en 4 met leeftijdsaanduiding (3, 5, 8 en 12 jaar). Ik proef vandaag de 5-jarige ‘Pur Malt’.

Gerst, stalgeur, hooi en zure melk… pijnlijke neus als u het mij vraagt. Nog iets wat me doet denken aan de korst van jonge kaas, een heel klein zoetje maar weinig meer.

Op de tong is hij licht olieachtig, maar offreert heel weinig smaak. Wat vanille, gerstenmout en bloemen. Pas bij de tweede slok besef je dat je eigenlijk een graanjenever in vermomming aan het proeven bent. Hier wordt ik niet blij van.

De afdronk is genadeloos lang, maar pikant op witte peper en drogend.

Nou… dit drink je toch niet voor je plezier? Mijden of mixen. Toch bedankt, Marc.

62/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Stokerij De Molenberg
Regio: België
Fles: Gouden Carolus Victor, 5^th Anniversary Release, 1^st Fill Bourbon, 50cl, 8.000 bts
Kleur: goud
ABV: 46%

Victor

Gouden Carolus heeft al een lange weg afgelegd. Hun eerste whisky’s vond ik amper te pruimen (bewuste woordkeuze), maar de laatste jaren gaat het duidelijk de goeie richting uit. Wat mij echter met verstomming geslagen heeft is de hype die rond deze Belgische distilleerderij is ontstaan en welke absoluut maffe en totaal onbegrijpelijke sommen er worden neergeteld voor de oude (nou, ja) releases. Zo gaat de eerste Anniversary release ondertussen richting 1.500 EUR voor een 50cl flesje. Wat heb ik gemist? Soit: voor mij staat Victor, de 5^e Anniversary Release uit 2018, gerijpt op first fill bourbonvaten, eentje waar je nu al meer dan 100 EUR voor moet neertellen. Gekker moet het niet worden.

De neus is snoeperig zoet op ontbijtgranen, jonge appels en perensiroop. Hint van gedroogde kokosnoot en perzik. Eikenhout. Braaf en eenvoudig, maar verre van onaangenaam.

De body is best oké. Hij komt mierzoet en flink gepeperd binnen. Wederom appels en abrikozen, maar ook flink wat eik. Duidelijk nog (steeds) jong. Midpalate wordt hij een tikkeltje bitter en licht drogend.

De afdronk is middellang en drogend, maar laat tevens de leeftijd van deze malt nog maar eens blijken.

Te jong en te duur. Dan geef ik die centen liever uit aan hun Gouden Carolus Induglence, hun whisky infused bier. Daar kan ik aardig wat flesjes van kopen en ben ik een zomer lang zoet. Dit spul laat ik wederom aan mij passeren. De 6^e Anniversary Release – Esmeralda – is ondertussen gearriveerd. Ik ben niet gehaast.

81/100

Geproefd door Mark Dermul op 10-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Filliers
Regio: België
Fles: Filiers 10 Year Old, OB 2019, Limited Edition, 2.000 bts
Kleur: koper
ABV: 43%

Pruimenconfituur

Enkele jaren geleden bracht Filliers single malt op de markt onder de naam Goldlys – een verengelsing (is dat een woord?) van de gouden rivier de Leie. Het goud verwees naar de kleur die de rivier kreeg door het rotende vlas. Maar Filliers pakt het nu anders aan. Eind vorig jaar waren ze daar plots met deze Limited Edition: Filliers 10 Year Old, gelimiteerd tot 2000 flessen en een vatting van Europese sherryvaten. Ik beken, ik was benieuwd naar deze whisky. En ik viel voor de look van de fles, een waar kunstwerk.

Grenenhout is het eerst wat ik ruik, gevolgd door zachte toetsen van perensiroop, rozijntjes en zoete mout. Na enkele ogenblikken komt daar die typische paarse, gummi snoep bij – viooltjes – en iets van ruw graan. Maar de eerlijkheid gebied mij toe te voegen dat ik ook wat off-notes krijg als olieverf en plasticine. Dat verdwijnt gelukkig wel na een minuut of vijf.

De aanzet is eerder waterachtig, spijtig genoeg. Gelukkig wordt dat op smaak redelijk goed gemaakt met donkere chocolade, rozijnen, pruimenconfituur en gebakken peren. Een beetje kruidigheid in de vorm van kruidnagel en kaneel. Iets van noten. Maar groots wordt hij nooit.

De afdronk is middellang, licht kruidig, zacht drogend.

Ik beken dat ik hier meer van had verwacht. Veel meer.

80/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Moortgat
Regio: België
Fles: Duvel Distilled 10 Year Old 2009, OB 2019, 500ml
Kleur: oud goud
ABV: 40%

Spoelen

Ik hou wel van een goeie Duvel. Geweldig bier. Hun jaarlijkse Barrel Aged versies zijn top. Maar… wat ik al van hun Duvel Distilled proefde – ééntje uit 2009 en ééntje uit 2013 – kon mij absoluut niet bekoren. Maar ik beken, toen ze vorig jaar plots op de proppen kwamen met hun 10-jarige, was ik wel geïntrigeerd. Maar niet genoeg om een fles te kopen. Gelukkig was daar Niek, de me met plezier een sample bezorgde. Hij is alvast een pak donkerder dan zijn jongere broertjes.

De neus is erg vlak, moet ik zeggen. Ik ruik in eerste instantie niet zo heel veel. Zelfs met handwarmte krijg ik er amper iets uit. Da’s geen al te beste start, moet ik zeggen. Ik krijg wat abrikoos, vanille en ontbijtgranen, maar helaas ook wat karton en natte hond. Tja.

De aanzet is zacht, erg floraal (viooltjes) en snoeperig. Het is maar goed dat ze deze geen whisky noemen, maar gewoon Duvel Distilled, want hij lijkt nog steeds meer op een graanjenever dan mijn geliefde levenswater. Gelukkig heeft hij al iets meer om het lijf dat de bottelingen van weleer (maar daar was niet veel voor nodig).

De finish is dan weer betrekkelijk aangenaam: lang, tikkeltje kruidig, zoet en licht drogend.

Niemendalletje. Ik loop naar de kelder om mij nog een Duvel Barrel Aged bier in te schenken om dit weg te spoelen. Toch bedankt, Niek.

73/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Omwille van de coronacrisis (dat wordt ongetwijfeld het woord van het jaar) geen Islay Malt & Music Festival dit jaar, maar gelukkig kwam er toch een speciale release voor Feis Ile 2020 op de markt. Van deze Lagavulin – die maar liefst 20 jaar rijpte – gingen de 6.000 flessen op minder dan twee dagen buiten. De malt rijpte op een combinatie van refill hogsheads en zowel oloroso als PX sherryvaten. Hij is uitnodigend amber met bijzonder dikke tranen.

Distilleerderij: Lagavulin
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Lagavulin 20 Year Old Feis Ile 2020, 6.000 bts
Kleur: amber
ABV: 54.0%

Digestive Biscuits

Omwille van de coronacrisis (dat wordt ongetwijfeld het woord van het jaar) geen Islay Music & Malt Festival dit jaar, maar gelukkig kwam er toch een speciale release voor Feis Ile 2020 op de markt. Enige probleem: Diageo bood ze online aan, maar enkel als je een adres in het Verenigd Koninkrijk kon opgeven. Even een kameraad ingeschakeld die de flessen (ook die van Caol Ila) voor me in ontvangst nam en per koerier tot aan mijn voordeur liet leveren. Van deze Lagavulin – die maar liefst 20 jaar rijpte – gingen de 6.000 flessen op minder dan twee dagen buiten (ik vond het eerlijk gezegd nog verrassend lang). De malt rijpte op een combinatie van refill hogsheads en zowel oloroso als PX sherryvaten. Hij is uitnodigend amber met bijzonder dikke tranen.

De neus is verrassend zacht op groene kruiden, lijnzaadolie, hint van appelsienschil en een discreet streepje rook. Hint van gedroogde abrikozen bij een gedoofd kampvuur. Maar de rook is echt verrassend zacht. Verdacht zacht, zelfs. Doet me ook erg denken aan die typische Schotse Digestive Biscuits (heerlijk bij de thee, overigens). Na enkele minuten verschijnt van eucalyptus en iets van rode-vetersnoep. Ik kan probleemloos een kwartier lang aan dit glas ruiken, want hij is heerlijk. Maar het DNA van Lagavulin is wel goed verstopt.

Oh, my, wat een body! Olieachtig tot bijna stroperig. En nu is hij onmiddellijk erg zoet en erg rokerig. De neus had me hier niet op voorbereid, maar op de tong explodeert hij echt en is het wederom een schoolvoorbeeld van Lagavulin met die typische assen en licht drogend. Nog een zoetje als van gekonfijt fruit. De rook is nu erg groots. Ik krijg het er lekker warm van.

De afdronk… dit kan je geen afdronk of finish meer noemen. Dit is een Finale met hoofdletter F. Lang, warm, donkerzoet, light drogend, kruidig, rokerig en eeuwigdurend. Absoluut fantastisch.

Een klassieke Lagavulin met een donkerzoete twist. De neus liet even op zich wachten, maar op smaak werd het een bom en de finish is out of this world. Wat een heerlijke Lagavulin. Ik verstop hem in mijn kast tot de winter aanbreekt.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 03-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Dit jaar geen Feis Ile omwille van corona, maar toch Feis Ile releases uiteraard. Op drie uur tijd was deze Caol Ila, gelimiteerd tot 3.000 flessen, uitverkocht. De malt rijpte eerst op refill bourbon hogsheads en kreeg dan nog een finish op Amoroso-treated Hogsheads (en laat dat nu net het type vat zijn dat gebruikt wordt voor de Distillers Edition van die andere klepper uit de Diageo stal: Talisker). Nu maar hopen – maar ik ben er redelijk gerust op – dat hij ook erg lekker is.

Distilleerderij: Caol Ila
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Caol Ila 16 Year Old Feis Ile 2020, 3.000 bts
Kleur: vol goud
ABV: 53.9%

Carbolzeep

Dit jaar geen Feis Ile omwille van corona (pittig detail: op Islay is er niet één geval geregistreerd), maar toch Feis Ile releases uiteraard. Dan maar online via een speciale website. De fans stonden op hun achterste poten – terecht! – omdat Diageo omwille van ‘belastingtechnische redenen’ de flessen enkel verkocht aan klanten met een leveringsadres in het U.K. Gelukkig ken ik wel een paar mensen die me uit de nood wilden helpen en zodoende slaagde ik er toch in van zowel deze Caol Ila als van de Lagavulin 2 flessen te bemachtigen. Op drie uur was deze Caol Ila, gelimiteerd tot 3.000 flessen, uitverkocht. De malt rijpte eerst op refill bourbon hogsheads en kreeg dan nog een finish op Amoroso-treated Hogsheads (en laat dat nu net het type vat zijn dat gebruikt wordt voor de Distillers Edition van die andere klepper uit de Diageo stal: Talisker). Nu maar hopen – maar ik ben er redelijk gerust op – dat hij ook erg lekker is.

Hoewel het DNA van Caol Ila (citrus, zeewier, turf) duidelijk present tekent, is het vooral de grote dosis zoetigheid die me hier verrast – aangenaam verrast, laat ik duidelijk zijn. Citroengras, Haribo beertjes, winegums en zuurtjes. Dan volgen wat groene kruiden, iets floraals en zacht medicinale toetsen. Carbolzeep. Verrassend subtiel en erg zomers – voor een Caol Ila. Heerlijk anders dan wat ik van Caol Ila gewend ben.

Oh, ja! Hij arriveert lekker stevig gekruid, tikkeltje romig zelfs en erg clean. Ik sabbel op een ananaskubusje terwijl ik in de kiln sta. Een flink florale toets zit nu helemaal vooraan die me heel even doet fronsen. Hij zal toch niet in carbolzeep veranderen, zeker? Maar neen, hij wordt gelukkig niet zepig. Sterker nog: hij wordt na die topnoten plots flink maritiem. Peper en zout verschijnen, worden vlotjes overstemt door gember, terwijl de rook – die zo subtiel was op de neus – zich nu in heel je mond verspreid, waardoor je het lekker warm krijgt. Van het subtiele van de neus schiet niet veel meer over, maar het is allemaal geweldig.

In de finish maakt het Amoroso-vat geen schijn van een kans meer. Nu laat de malt weer zijn ware aard zien: zilt, peaty, smoky en absoluut fantastisch.

Ik had hoge verwachtingen en die werden – op dat korte moment op smaak waar het even richting FWP dreigde te gaan – volledig ingelost. Een heerlijke, ietwat atypische Caol Ila om je in vervoering te brengen.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 03-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Voor Ardbeg Day 2020 kwam de Islay distilleerderij dit keer op de proppen met een schapenthema. Ardbeg onderscheidt zich van de andere Islay whisky’s en noemt zichzelf daarom het zwarte schaap van het eiland. Nou, nou, de jongens van de marketing gingen het wel erg ver zoeken, deze keer. Neemt niet weg dat het ongetwijfeld een interessante release is, want de malt kreeg een finish mee op Nieuw-Zeelandse Pinot Noir wijnvaten. Naast deze gelimiteerde editie verscheen tegelijkertijd – zoals Ardbeg placht te doen – een Ardbeg Committee Only release met crèmekleurig label en op vatsterkte. Die gaan we ook proeven, maar we beginnen met deze op 46% voor de gewone sterveling.

Distilleerderij: Ardbeg
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Ardbeg BlaaacK Committee Release, OB 2020, Pinot Noir Casks
Kleur: oud goud
ABV: 50.7%

Zwart Schaap²

De Ardbeg Committee – een wereldwijde club van Ardbeg-liefhebbers waar je gratis kan tot toetreden – krijgt elk jaar zijn eigen Committee Release. In 2020 werd dat deze BlaaacK, een Ardbeg zonder leeftijdsaanduiding, maar wel op vatsterkte (die voor de ‘gewone sterveling’ zit op 46%). De malt kreeg een finish op Pinot Noir wijnvaten uit Nieuw Zeeland. Interessant. Ik zette beide edities van BlaaacK head-to-head.

De neus is erg gelijklopend met de ‘gewone’ versie op 46% – turf, assen, rubberen laarzen, ribbetjes op de BBQ, nougat met hazelnoten en zwarte bessen – maar hij is kruidiger. Paprika, kardemom, kaneel. Hij is ook een beetje vuiler, als u begrijpt wat ik bedoel. Nat houtskool, snuiftabak, een augurk in de zon en gedroogde mandarijntjes. Erg interessant. Hoewel het DNA van Ardbeg prominent aanwezig is, wordt hij dankzij de Pinot Noir vaten mooi gezoet en atypisch.

Op smaak heb ik zelf de grootste moeite om verschillen te ontdekken. Romig en zoet op donker fruit, maar met flink wat assen en zwarte peper, grootste rook die je mond lekker warm maakt en dan zoetzuur citrusfruit dat de teugels in handen neemt. Iets kruidiger, wederom. Naast paprika en kardemom krijg ik hier ook wat groene toetsen en iets van menthol dat ik wel kan appreciëren. Alsof ik een kauwgom in de mond had alvorens deze Ardbeg aan de lippen te zetten.

De afdronk is lang, kruidig, warm en roetig, maar het bittertje op het sterfbed verschijnt hier iets eerder. De afdronk bij deze duurt wel veel langer, maar dat hoeft niet te verbazen, denk ik dan.

Het doet deugd eindelijk nog eens een ‘speciale’ Ardbeg te proeven die ook nog eens echt geweldig is. En dat is deze zeker. Maar gek genoeg vind ik de gewone versie – die u en ik kunnen kopen voor zo’n 150 EUR – net iets aangenamer. Zot hé?

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Distilleerderij: Ardbeg
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Ardbeg BlaaacK, Committee 20th Anniversary Limited Edition, OB 2020
Kleur: oud goud
ABV: 46%

Zwart Schaap

Voor Ardbeg Day 2020 kwam de Islay distilleerderij dit keer op de proppen met een schapenthema. Ardbeg onderscheidt zich van de andere Islay whisky’s en noemt zichzelf daarom het zwarte schaap van het eiland. Nou, nou, de jongens van de marketing gingen het wel erg ver zoeken, deze keer. Neemt niet weg dat het ongetwijfeld een interessante release is, want de malt kreeg een finish mee op Nieuw-Zeelandse Pinot Noir wijnvaten. Naast deze gelimiteerde editie verscheen tegelijkertijd – zoals Ardbeg placht te doen – een Ardbeg Committee Only release met crèmekleurig label en op vatsterkte. Die gaan we ook proeven, maar we beginnen met deze op 46% voor de gewone sterveling.

Oh, dat is een aangename neus. In eerste instantie Ardbeg met zijn typische turf, smeulend hout, assen en soms zelfs Wellington Boots – dat verschijnt hier allemaal – maar daarnaast mooie umami en donkerzoete toetsen. Denk aan gemarineerde ribbetjes op de BBQ, zwarte bessen, nougat met hazelnoten, paprikapoeder, koriander en een toefje kaneel. Ik vind hem alvast erg goed op de neus.

Bij aankomst is hij verrassend romig en barst hij van het fruit, de assen en pepers. Hij zet je mond onmiddellijk in vuur en vlam. De rook wordt groots, de bessen donkerder, maar dan doet plots citrusfruit zijn intrede en evolueert hij langzaam maar zeker naar die vloeibare asbak waar ik zo tuk op ben. De donkerzoete toetsen van de wijn blijven mooi aanwezig, maar spelen nu duidelijk tweede viool.

De afdronk is lang en boordevol assen, maar wordt dan flink droog. Er verschijnt een bittertje op het sterfbed.

Ik hou niet zo van de marketing van Ardbeg en ben daarom stiekem op zoek naar een foutje in de malt om  hem te kunnen kraken. Ik weet het, zwak van me. Maar de eerlijkheid gebied me toe te geven dat deze Ardbeg geweldig is.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Je moet het Ardbeg toch nageven: ze durven. Voor zolang ik me kan herinneren was (en is!) de Ardbeg Ten de instapper en wat voor één! Een absoluut geweldige Ardbeg. En hoewel ze de core range nog niet zo gek lang geleden uitgebreid hebben met de An Oa – een NAS-release – wordt deze nu opnieuw aangevuld met een release mét leeftijdsaanduiding, maar… wel bijzonder jong, ocharme 5 jaar oud. In traditionele (nou, ja) Ardbeg-stijl geven ze hem een ronkende naam mee: Wee Beastie, oftewel Klein Beestje. Het is een vatting van zowel bourbon- als oloroso sherryvaten en de fles kostte initieel zo’n 35 tot 45 EUR, maar is op sommige plaatsen nu plots veel duurder geworden.

Distilleerderij: Ardbeg
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Ardbeg 5 Year Old Wee Beastie
Kleur: goud
ABV: 47.4%

76kcal

Je moet het Ardbeg toch nageven: ze durven. Voor zolang ik me kan herinneren was (en is!) de Ardbeg Ten de instapper en wat voor één! Een absoluut geweldige Ardbeg. En hoewel ze de core range nog niet zo gek lang geleden uitgebreid hebben met de An Oa – een NAS-release – wordt deze nu opnieuw aangevuld met een release mét leeftijdsaanduiding, maar… wel bijzonder jong, ocharme 5 jaar oud. In traditionele (nou, ja) Ardbeg-stijl geven ze hem een ronkende naam mee: Wee Beastie, oftewel Klein Beestje. Het is een vatting van zowel bourbon- als oloroso sherryvaten en de fles kostte initieel zo’n 35 tot 45 EUR, maar is op sommige plaatsen nu plots veel duurder geworden.

Op de romige neus kan hij zijn leeftijd inderdaad niet verbergen, maar hij heeft ook geen last van jeugdpuistjes (new make-y off notes bedoel ik dan). Dit mag er best al wezen. De zoetzure turf is onmiskenbaar, maar de maakt de malt nog niet medicinaal. Wat vooral opvalt is hoe zoet deze Ardbeg wel ruikt. Ik krijg appels, overrijpe peren, banaan, abrikozen, citrus, vanille en karamel. Een mooie kruidigheid van staartpeper, anijszaad en zoethout. Na enkele ogenblikken wordt hij dan toch wat maritiem met een zilt randje en wat mos. Dit is jong, maar erg aangenaam en op en top Ardbeg.

De body is flink olieachtig, da’s mooi. En op de tong komt zijn ware aard naar boven. Dit is inderdaad Ardbeg pur sang: geturfd, rokerig, peperig, flink wat citrusfruit, assen en teer, gerookte ham… maar met een zoete twist die me echt bekoort. Vanille, melkchocolade, dessertwijn. Dit gaat vlotjes binnen. Prima sterkte overigens. Ik vind dit erg prettig drinken, hoor.

De afdronk is niet zo lang, maar wel lekker: kruidig op zachte eik en zoete rook.

Ik denk dat het niet fair zou zijn – en eigenlijk compleet nutteloos – om deze te vergelijken met de Ten, tenzij het je er enkel om gaat om uit te rekenen of je waar voor je geld krijgt. Hij is minder gebalanceerd dan de Ten, wat speelser, maar ik vind het een erg goeie aanvulling op de core-range. Deze mag blijven! Oh, by the way: een glas van 3cl is amper 76 kilocalorieën, een banaan heeft er gemiddeld zo’n 150. Dit is dus gezonder dan fruit, just sayin’.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 21-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)

Laat ik eens twee totaal verschillende Kilchoman tegenover elkaar zetten. De ene is een single cask gefinisht op een rum vat uit Barbados, de andere is de Port Cask Matured uit 2014. Beiden gebotteld op vatsterkte, maar ze zijn – uiteraard – qua smaak totaal verschillend.

Distilleerderij: Kilchoman
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Kilchoman 3 Year Old 2011/2014, Port Cask Matured, 6.000 bts
Kleur: koper
ABV: 55%

Brakke Aardbeien

Kilchoman heeft in zijn warehouses flink wat portvaten liggen van een niet-nader genoemde producent uit de Douro-vallei in Portugal. Een deel hiervan werden in 2011 te slapen gelegd en na drie jaar op ons losgelaten op een vatsterkte van 55% in 2014. Dit is dus géén finish, maar volledige rijping op Ruby Port vaten, voor alle duidelijkheid.

Hoewel de typische toetsen van Kilchoman herkenbaar zijn – turfrook, assen, citrusfruit, vanille – worden deze in dit geval volledig overstemd door het vat, dat zorgt voor toevoeging van aardbeienconfituur en frambozen milkshake. Nog wat oude, lederen boeken, een stoffige zolder en het plaatje op de neus is zo goed als compleet. Alleen… het lijkt zo out of sync met elkaar. Alsof de Kilchoman spirit en het portovat besloten hebben elkaar te tolereren, zonder te integreren. Does that make sense? De porto ligt als het ware als een laagje over de Kilchoman heen.

De aanzet is romig en betrekkelijk kruidig. Ik heb opnieuw de typische toetsen van Kilchoman – flink brak wederom – waarbij het porto-vat zijn best doet om wat rood fruit toe te voegen, maar… het vloekt een beetje. Ik krijg pruimtabak, aardbeien, kersensnoep en ingelegde rozijntjes en dat klinkt allemaal best ware het niet dat deze malt uit balans it. Hij weet niet goed welke richting hij uit wil en dat is verwarrend voor mijn brein! Zilt en rokerig, zoals ik van Kilchoman gewend ben, of toch maar rood fruit en zoetigheid bij de vleet? Dju, dit is moeilijk.

De afdronk is erg lang en betrekkelijk pikant op chilipeper, gekonfijte gember en kruidnagel. De rook blijft een eeuwigheid hangen, alsof hij wil zeggen: ‘Hey, ik ben wel degelijk een Islay whisky, hé!’

Niet echt mijn ding. Ik lust graag porto, echt waar. Ik lust ook graag Kilchoman. Maar de combinatie van de twee? Ik ben niet overtuigd van deze. Eén van de weinige Kilchoman die me niet kan bekoren.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Kilchoman
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Kilchoman 7 Year Old 2012/2019, Rum Finish single cask for The Nectar #413/2012, 251 bts
Kleur: licht goud
ABV: 55.8%

Suikerstok

Dit single cask werd speciaal voor The Nectar gebotteld. Na een reguliere rijping op een bourbonvat kreeg deze nog een finish op een rum-vat uit Barbados. De malt heeft zijn gebruikelijke 50ppm en de whisky werd uiteraard op vatsterkte gebotteld.

Het DNA van de bourbongerijpte Kilchoman tekent zeker present en daar kan ik alleen maar om juichen. Flink wat turfrook, citrusfruit en vanille. De invloed van het rum-vat is wat mij betreft zeker niet over the top, maar precies goed. Het voegt wat zoetigheid toe in de vorm van honing, ananas en gesuikerde amandelen. De alcohol laat zich wel voelen.

De eerste slok kan tellen! Erg krachtig, kruidig op flink wat assen, turfrook zonder weerga en heel wat citrusfruit. Pas als de brand een beetje geblust is, komen de zoete eigenschappen van het rum-vat hun ding doen. Ze voegen wat ananas, mango, marsepein en suikerstok toe. Maar desondanks blijft het toch een flink maritieme malt.

De afdronk is middellang en verrassend zoet. Nu zijn het de rum-toetsen die overheersen met flink wat vanille, mango en ananas… Oh, wacht… ja, het was te denken, hé. De turfrook en de zilte toetsen komen zich op het sterfbed toch nog even aanbieden. Wel erg droog op het einde.

De rum-invloeden zijn overduidelijk, doch onder controle, wat mij betreft, waardoor de spirit echt wel kan schitteren. Ik vind dit een erg geslaagde release.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

In deze Rambling zet ik drie bourbon-gerijpte Kilchoman head-to-head. Ik maak er geen geheim van dat ik van dit type Kilchoman hou, maar was wel aangenaam verrast dat de vaten zo verschillende smaakten. De drieling bestaat uit de Machir Bay 10th Anniversary release, de Original Cask Strength uit 2009 en een Single Cask for Begium uit 2007, alle drie op vatsterkte.

Distilleerderij: Kilchoman
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Kilchoman 3 Year Old 2007/2010 Single Cask for Belgium, Fresh Bourbon Cask #334/07, 264 bts
Kleur: zonlicht
ABV: 62.4%

Kudos

Deze 3-jarige Kilchoman werd speciaal voor België gebotteld. Merk op dat de flesvorm nog de oude is. Maar de inhoud is wederom een schoolvoorbeeld van Kilchoman op bourbon gerijpt. Het ABV laat weinig aan de verbeelding over. Misschien moet ik voor deze toch maar wat water bij de hand houden. Of toch niet?

Hij kan zijn erg jonge leeftijd niet loochenen, maar anderzijds is deze neus toch heel erg aangenaam, wat niet alleen op een bijzonder goeie spirit wijst, maar ook aangeeft dat Anthony Wills kieskeurig is wat zijn vaten betreft. Turf, limoen, aarde, peren, plasticine, vanille, munt. De volgorde varieert telkens je je neus in het glas steekt. En hoewel hij nog bijzonder hoogalcoholisch is, verdooft hij de neus hoegenaamd niet. Ik kan hier letterlijk minutenlang aan ruiken.

Op smaak keert dat allemaal weer, maar het moet gezegd: het is allemaal wat vlakker dan de neus beloofde. Hij wordt wel flink pikant op witte peper, zoethout en gember. De rook wordt best groots. Je proeft ook de eik, zonder dat het storend wordt. Ja, je proeft dat dit zeer jong en onstuimig is, maar het blijft lekker. En vergeet water. Hij heeft het niet nodig.

De afdronk is lekker lang, clean en rokerig.

Kudos aan Kilchoman dat zij er in slaagden een whisky te creëren die er staat op amper drie jaar tijd.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 13-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).