WhivieBlog

Distilleerderij: Jim Beam
Regio: USA
Fles: Jim Beam 4 Year Old White Label, OB 1990s
Kleur: amber
ABV: 40%

Smoelpap

Jim Beam is nog steeds één van de best verkopende bourbons in de States en hun White Label voert daarbij de statistieken aan. Dankzij mijn maatje Timon kon ik een fles uit de 1990s proeven. Vergeet niet dat deze ontwikkeld werd om niet zozeer op zichzelf gedronken te worden, dan wel gemixt in een cocktail.

De neus heeft wel wat last van OBE, waardoor hij eerst een beetje stinkt en daarna overgaat naar pompelmoes met karamel en iets van toffee. Ik laat hem even ademen. Dat zorgt dat er wat rood en geel fruit verschijnt, alsook een laagje roest. Grappig en verre van slecht.

Nogal licht in de mond, maar wel mooi zoet en erg toegankelijk. Fruitiger dan verwacht. Dit is meer dan enkel vanille en karamel. Dit is ook sultana en perzik, gebakken appeltjes en smoelpap. Ik geloof nooit dat ik dit als een bourbon had herkend, mocht het mij blind voorgeschoteld zijn geweest. Leuk.

De afdronk is eerder kort, maar wel prettig zoet en gekruid.

Ik verwachtte hier heel weinig van, maar ik moet toegeven dat het een leuk drammetje was. Dat heeft alles te maken met de OBE, zeker weten! Thanks, Timon!

75/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Templeton Rye
Regio: USA
Fles: Templeton Rye
Kleur: koper
ABV: 40%

Al Capone

Op het label staat ‘prohibition era recipe’, waarmee wordt verwezen naar de originele Templeton Rye die gestookt werd in Iowa in het begin van de vorige eeuw en erg populair bleek in de speakeasies van Chicago en Kansas City. Het zou zelfs het favoriete shot geweest zijn van Al Capone. Echter, vandaag de dag wordt dit spul gestookt door MGP (Midwest Grain Products) Indiana, die stookt op bestelling voor private labels. Typisch Amerikaans kon een rechtzaak niet uitblijven. In 2015 diende de producent bovenstaand zinnetje, net als ‘Small Batch’, van zijn label te verwijderen en er ‘distilled in Indiana’ aan toevoegen. Het bedrijf besloot dan maar om zijn eigen Templeton Distillery op te richten in Iowa en naar verwachting zal in 2022 de eerste eigen gemaakte Templeton Rye op het schap verschijnen. Wij proeven hier dus nog zo’n oude botteling van de fabriek in Indiana.

De neus is een mix van noten, rode veters snoep, suikerspin, vanille, marshmellow en bruin brood. Op zich niets mis mee, maar onderhuids zit er iets artificieel aan dat me niet erg aan staat, ook al kan ik er de vinger niet meteen op leggen.

De body is erg licht, bijna waterachtig. Jammer. Mierzoet op gekonfijt fruit en snoepgoed, opgeleukt met wat kruidnagel, kaneel en witte peper.

De afdronk is kort en zacht.

Wellicht een van de zachtste rogge whiskies die ik al proefde. Amper bite. Heel toegankelijk maar tegelijkertijd erg snoeperig. Je zou toch verwachten van een legendarisch bootlegger als Al Capone dat hij meer smaak zou hebben… maar ja, misschien was er in die tijd niets beters.

74/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Sazerac heeft heel wat betekenissen. Het is de naam van een groot spirits bedrijf, de naam van de eerste Amerikaanse cocktail en, voor ons het interessants, een straight rye whiskey. De naam zou afkomstig zijn van een Franse importeur van cognac Sazerac du Forge et Fils, In New Orleans, in het French Quarter is er nog steeds het Sazerac Coffee House. Het bedrijf Sazerac is overigens eigenaar van o.a. de Buffalo Trace distilleerderij, waar deze roggewhiskey geproduceerd wordt.

Bottelaar: Metallica
Regio: USA
Fles: Blackened by Metallica, Batch 82, Black Brandy Casks
Kleur: oud goud
ABV: 45%

Shampoo

Deze Straight American Whiskey wordt uitgebracht door de bekende metalband Metallica. Hij werd samengesteld door Dave Pickerell (overleden in november 2018), die jarenlang de Master Distiller was bij Maker’s Mark en ook WhistlePig op de kaart zette. Het is een blend van bourbons, ryes en whiskeys uit de vier windstreken van de States die gefinished werd op cognacvaten (!). De Blackened verwijst naar het door de groep gepatenteerde Black Noise, wat betekent dat de vaten in de warehouses werden blootgesteld aan de heftige muziek van Metallica. Door de trillingen zou elk vat anders reageren. Batch 82 – degene in het glas – is de laatste batch die nog door Dave werd samengesteld.

Houtkrullen, appels, donkere karamel en gekonfijte appelsien: dat is de neus van deze whiskey in a nutshell. Dan komt er wat framboos en rozenblaadjes aan te pas en iets van munt en anijszaad. Tot mijn spijt krijg ik ook iets van handzeep.

Op smaak is hij mierzoet met karamel, honing en.. ouch! De zeep ontaard werkelijk in shampoo. Hoewel munt en bakkerijkruiden nog een en ander proberen te redden, is voor mij het kalf al verdronken. Iets van bittere appelsienen verschijnen nog, maar kunnen de smaak van shampoo niet meer uit mijn mond krijgen.

De afdronk is middellang en kruidig, maar laat zo’n onaangenaam zepig en plakkerig gevoel achter in mijn mond.

Wat een tegenvaller. Leuk verhaal, maar de whiskey lijkt nergens naar, wat mij betreft.

74/100

Geproefd door Mark Dermul op 22-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bottelaar: Crooked Fox
Regio: USA
Fles: Crooked Fox Bourbon, Blended American Whiskey
Kleur: goud
ABV: 40%

Gummi Bears

Crooked Fox heeft geen eigen distilleerderij, maar selecteert vaten van over de hele Verenigde Staten en brengt deze naar het hoofdkwartier in Texas. Crooked Fox is overigens ‘women owned’, bloklettert het label. Daar wordt deze Amerikaanse blend dan samengesteld. Aangezien er enkel gebruik wordt gemaakt van bourbon, staat deze een trapje hoger dan de gewone Amerikaanse blends, maar het blijft toch een weinig tot de verbeelding sprekende botteling, moet ik zeggen.

Het duurt even voor de – in alle eerlijkheid weinig zeggende – neus zich prijsgeeft. Maar dan nog is het enkel vanille en karamel met een licht snoeperige toets als van gummi bears. Een beetje mais op de barbecue maar weinig meer. Ik ben er allesbehalve van ondersteboven.

Mierzoet op vanille, gummi bears en een hint van artificiële zoetstof. Er zit een klein prikkeltje in van zwarte peper, maar voor de rest blijft het allemaal heel erg eenvoudig.

De finish is kunstmatig zoet en genadig kort.

Het beste aan deze Amerikaan is zijn verpakking. Het is een leuke fles en een goeie naam, maar de whiskey laat te wensen over. Eenvoudige allemansvriend die ik zal verdrinken in cocktail.

73/100

Geproefd door Mark Dermul op 22-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

De distilleerderij heet eigenlijk Labrot & Graham, wat nog steeds op het label staat. Het speciale aan deze bourbon is dat hij triple distilled is! De mash bill bestaat voor 72% uit mais, 18% rogge en 10% mout en deze Distiller’s Select rijpte minimaal zes jaar. Het merk werd pas in 1996 gelanceerd als premium bourbon en doet het heel goed. Het is tevens de officiële bourbon van de Kentucky Derby. Eerdere versies die ik al proefden waren gebotteld op 42.2% en 43.2%, maar deze zit op een comfortabele 45.2% ABV oftewel 90.4 Proof.

Distilleerderij: Woodford Reserve
Regio: USA
Fles: Woodford Reserve Distiller’s Select, batch 2944, OB 2018
Kleur: amber
ABV: 45.2%

Mooi

Happy 4th of July! Daar moeten we wel iets Amerikaans op drinken, toch? Doen we gauw deze Woodford reserve. De distilleerderij heet eigenlijk Labrot & Graham, wat nog steeds op het label staat. Het speciale aan deze bourbon is dat hij triple distilled is! De mash bill bestaat voor 72% uit mais, 18% rogge en 10% mout en deze Distiller’s Select rijpte minimaal zes jaar. Het merk werd pas in 1996 gelanceerd als premium bourbon en doet het heel goed. Het is tevens de officiële bourbon van de Kentucky Derby. Eerdere versies die ik al proefden waren gebotteld op 42.2% en 43.2%, maar deze zit op een comfortabele 45.2% ABV oftewel 90.4 Proof.

Erg mooie en gelaagde neus met flink wat fruit à la perzik, pruim, kers, peer en gebakken appels. Nog wat beboterde toast en flink wat honing. Toets van eik, viooltjes en zachte kruiden. Dit is erg mooi.

Prima body met onmiddellijk het zoete fruit van de neus dat meteen wordt onderstreept door flink wat karamel en gekruid met peper en nootmuskaat. Mooie hint van kaneel. Prima balans. Wederom erg mooi.

De afdronk is middellang, zacht gekruid en lekker zoet.

Dit is toch wel een erg lekkere bourbon, hoor. En betaalbaar ook met zijn prijskaartje van om en bij de 35 EUR.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 24-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Voor het vierde jaar op rij nam ik deel aan de leukste blindproeverij van de Lage Landen, perfect georganiseerd door Norbert Terbarts en zijn kornuiten.

Voor zij die niet bekend zijn met het concept: je krijgt een aantal samples toegestuurd waarvan je niet weet wat het is en dient je bevindingen op een speciaal daarvoor ontwikkelde website in te vullen. Type, land van herkomst, naam, regio, leeftijd, ABV, OB of IB en ga zo maar door. Elk onderdeel kan punten opleveren en er zijn ook bonuspunten te verdienen. Erg plezant, maar wel aartsmoeilijk, dat weet iedereen.

Toen ik het eerste jaar deelnam, eindigde ik op de 48^e plaats met 234 punten. Op een deelnemersveld van zo’n 80 deelnemers vond ik dat nog meevallen. Het tweede jaar haalde ik 250 punten en steeg ik naar de 40^e plaats. Vorig jaar was echter een bijzonder moeilijke reeks voor mij, zo bleek, daar ik pas 53^e eindigde ondanks mijn 257 punten. Dit jaar, echter, zou het veel beter gaan…

De eerste deadline was maandag 15 juni en de Proefolympics eindigden op zaterdag 27 juni. Tot mijn vreugde – en toch ook wel een beetje trots – eindigde ik dit jaar met 375 punten op een zeer verdienstelijke 14^e plaats (noot: ik had mijn proefsessies al in mei gedaan, omwille van examenstress bij de kids, en reeds ingevuld op de site voor de officiële start en heb uiteindelijk maar één antwoord veranderd – het allerlaaste). Sample 11, deze Bunnahabhain 12 Year Old 2007 van Signatory, vond ik overigens het lekkerste uit de reeks.

Hieronder een kleine opsomming van wat we geproefd hebben – er waren echt mooie pareltjes bij – met tussen haakjes wat ik dacht dat het was (en soms ligt dat mijlenver uit elkaar, hoor) en daar achter de plek in het klassement die ik op dat moment behaald had.

Lachen mag, maar geloof me: blind proeven is aartsmoeilijk!

1. Aberlour 18 Year Old (Deanston) – 78e
2. Ballechin 13 Year Old STFC Port Cask Matured (Laphroaig) – 37e
3. Arran 22 Year Old 1996 House of McCallum (Auchentoshan) – 21e
4. Bladnoch 17 Year Old (Glen Scotia) – 33e
5. Ezra Brooks 7 Year Old (Blanton’s) – 28e
6. Tomatin 15 Year Old 2003 Moscatel Finish (Glen Elgin) – 23e
7. Millstone 2014 Peated PX (Glen Els) – 31e
8. Port Charlotte 12 Year Old 2001 The Maltman (Bunnahabhain) – 36e
9. Glenfiddich 14 Year Old Bourbon Barrel Reserve US Exclusive (Clynelish) – 43e
10. Ledaig 10 Year Old 2007 Dun Bheagan (Ledaig) – 34e
11. Bunnahabhain 12 Year Old 2007 Signatory Vintage (Bunnahabhain) – 19e
12. Glenrothes 9 Year Old 2010 The Cooper’s Choice (Edradour) – 17e
13. Cameronbridge 34 Year Old 1984 The Ultimate (Cameronbridge) – 9e
14. Old Pulteney 17 Year Old (Glenkinchie) – 13e
15. The Gauldrons Batch 3 Douglas Laing (Ardnamurchan) – 14e
16. BenRiach 23 Year Old 1990 Adelphi (Glenrothes) – 14e

Merk op dat ik in vele gevallen op z’n minst in de juiste regio zat en zelfs een paar keer de whisky zelfs herkende. Ook met leeftijd en ABV kon ik regelmatig wat puntjes sprokkelen. Dat zorgde er ook voor dat ik na het 13^e sample even in de top 10 duikelde. Anderzijds zat ik er soms – letterlijk – mijlenver naast. Sample 14 is daar een mooi voorbeeld van. Ik was overigens zelf aardig verrast dat ik in sample 3 mijn geliefkoosde Lowlander herkende.

Het was alleszins weer een heel leuke Proefolympics hoewel ik beken dat ik dit jaar wat meer vanaf de zijlijn meegedaan heb (want op voorhand geproefd en ingevuld omdat het tijdens die twee weken bijzonder druk was ten huize Dermul). Maar erg genoten van het spul an sich. Er waren maar twee drams bij die me niet echt konden bekoren, de rest was wederom top.

Het leuke is niet alleen de sfeer en camaraderie tijdens deze twee weken, maar zeker ook (althans voor mij) de intensieve blinde proeverij. Je moet je echt overgeven aan je zintuigen, wat echt een geweldige ontdekkingsreis is.

Bedankt, Norbert en team, voor wederom een fantastisch editie. En chapeau aan alle proevers, trouwens, zeker de top tien. Wat een kanjers!

May the Malt be with you.

Distilleerderij: Port Ellen
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Port Ellen 40 Year Old 1979/2020 Untold Stories – 9 Rogue Casks, 1.380 bts
Kleur: licht goud
ABV: 50.9%

We have a Winner!

In mei vorig jaar proefde ik mijn beste – maar helaas ook duurste – Port Ellen ooit. Het was de 39-jarige The Spirit Safe, gebotteld in 2018. Deze tweede editie in de Untold Stories – 9 Rogue Casks – is zo mogelijks nog meer gelimiteerd, want slechts 1380 flessen wereldwijd. De fles werd tijdens (het virtuele) Feil Ile 2020 voorgesteld en is een vatting van 9 vaten waarvan men vond dat ze ongewone karakteristieken vertoonden die afweken van het typische Port Ellen distilleerderijkarakter. Bijgevolg lustten de blenders er destijds geen pap van. Voor de anoraks onder ons, de vatting werd samengesteld met deze 9 ‘rogue casks’: 4 Amerikaanse hogsheads (#1469, #1680, #1747 en # 5176) en 5 Europese sherry butts (#4890, #4913, #4914, #6806 en #6816), allemaal te slapen gelegd in 1979 (ik was toen 9 jaar en had mijn favoriete film – The Empire Strikes Back (1981) – nog niet eens gezien, kwestie van het even voor mezelf in perspectief te plaatsen). Net als haar voorganger ‘The Spirit Safe’ werd zij gebotteld op vatsterkte, toevallig (?) exact hetzelfde: 50.9%. De kostprijs is dat niet. Deze heeft een RRP van £6.500, oftewel zo’n 7.000 EUR. Ja, ik zeg ‘zij’ en ‘haar’ want deze Port Ellen is voor mij een elegante dame. Een ware diva. Terecht.

Verrassend delicate neus op bergamot, lijnzaadolie, amandelen en walnoten, limoenzeste, een koude vuurkorf (de dag nadien). Niet noodzakelijk in die volgorde. Telkens ik mijn neus in het glas stak – voor de gelegenheid een geleend 1920s Blender’s Glass, waarvan ik er mij meteen wat ga bestellen – werd deze malt ietsje anders, maar wel telkens erg aangenaam. De turfrook is present, maar erg vluchtig. Er zit een mooie, florale toets aan. Zeg maar oranjebloesems. En zelfs iets van perzik, wat haar van een mooi zoetje voorziet. Indrukwekkend, hoor.

O.M.G. Heer-lijk! We have a winner! De eerste, voorzichtige sip bevestigt onmiddellijk dat deze Port Ellen inderdaad wat atypisch is, maar wat een smaak! Deze dame is niet alleen elegant, maar nog sexy op de koop toe! Heerlijke toetsen van roze pompelmoes met wat peper, zachte eik, citroengras, kappertjes, kardemom, pijptabak en de schil van limoen. De turf is iets meer uitgesproken dan op de neus, waardoor er toch een mooie rookontwikkeling ontstaat, hoewel die rook erg delicaat blijft. Wat eucalyptus zorgt voor een frisse toets. Maar alles is mooi afgelijnd, lekker strak, gebeeldhouwd.

In de lekker lange finish krijg ik nog hints van thee, limoensap, eucalyptus… ongelooflijk.

Ik zit nog een uur lang aan mijn glas te ruiken en maak de bedenking dat ik zo’n fles wel zou kopen om van te genieten, mocht ze betaalbaar zijn. Toen ik mijn eerste sip doorslikte, riep ik uit ‘We have a winner!’, vandaar de titel van dit stukje. Dit is een ronduit fantastische en absoluut boeiende malt. Deze duikelde zomaar mijn top 10 binnen… En dan te bedenken dat er nog plannen zijn voor een derde Port Ellen in de Untold Stories, om de heropening van de distilleerderij te vieren. Heb ik nog tijd genoeg om een tweede hypotheek te nemen?

93/100

Geproefd door Mark Dermul op 20-06-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Invergordon
Regio: Schotland
Fles: Invergordon 45 Year Old 1972/2018 The Grainman, Bourbon Cask #13000018, 267 bts
Kleur: oud goud
ABV: 49.4%

Banana Split

Invergordon is één van de weinige graandistilleerderijen die niet in de Lowlands ligt. Deze fabriek is eigendom van Whyte & Mackay en werd pas in 1959 opgericht. Tussen 1965 en 1977 was er zelfs even een maltdistilleerderij actief, maar hun Ben Wyvis is ondertussen al bijna even zeldzaam als betrouwbare foto’s van Nessie. In mijn glas zit een Invergordon uit 1972 die maar liefst 45 jaar lang rijpte op een bourbonvat. Hij werd gebotteld door de Meadowside Blending Company, die we kennen van de releases onder de banner ‘The Maltman’. Hun single grain releases kregen logischerwijs het label ‘The Grainman’ mee.

Vooreerst krijg ik die typische geur van vernis, onmiddellijk gevolgd door parma violets (de typische paarse snoepjes) en mais op de barbecue. Na wat ademen krijg ik nog kokosnoot, banaan, marsepein en roggebrood met een dikke laag goeie boter. Nog iets van donker bier en suikerspin, bruine suiker en speculaas. De max!

De body is lekker romig. De eerste slok is zo zoet dat mijn tanden bijna uit mijn mond vallen. Ondanks het relatief bescheiden ABV prikkelt hij wel flink. Doet even aan goedkope bourbon denken, maar herstelt zich snel. Dat krijg ik een banana split met flink wat slagroom, een licht bittere toets van eik en een mooie aciditeit alsof er een paar druppels citroensap over gesprenkeld werden. Witte chocolade. Tijm en mirabellen. Appels. Evolueert richting cognac. Dit wordt zowaar complex!

De afdronk is – voor een graanwhisky – bijzonder lang. Zoet, gepeperd, licht bitter en tot slot redelijk droog.

Wow, dat was onverwacht indrukwekkend. Vloeibaar dessert met hoge aaibaarheidsfactor. Thanks, Manny!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 10-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Girvan is een relatief jonge graandistilleerderij, opgericht in 1963 door de familie William Grant & Sons, die we natuurlijk vooral kennen van Glenfiddich en Balvenie, in mindere mate van Kininvie en nog minder van de relatieve nieuwkomer Ailsa Bay. Girvan werd opgericht om het bedrijf te voorzien van voldoende graanwhisky voor de eigen blends: Grant’s. We proeven een relatief jong single cask dat door Cadenhead werd gebotteld in 2018. Na 12 jaar ging de single grain nog op 60.3% op fles.

Distilleerderij: Girvan
Regio: Schotland
Fles: Girvan 12 Year Old 2006/2018, Cadenhead World Whiskies, 216 bts
Kleur: stro
ABV: 60.3%

Overdrive

Girvan is een relatief jonge graandistilleerderij, opgericht in 1963 door de familie William Grant & Sons, die we natuurlijk vooral kennen van Glenfiddich en Balvenie, in mindere mate van Kininvie en nog minder van de relatieve nieuwkomer Ailsa Bay. Girvan werd opgericht om het bedrijf te voorzien van voldoende graanwhisky voor de eigen blends: Grant’s. We proeven een relatief jong single cask dat door Cadenhead werd gebotteld in 2018. Na 12 jaar ging de single grain nog op 60.3% op fles.

De neus valt mij – in zijn genre – goed mee. Vanille, limoen, banaan, granaatappel, popcorn en een fris takje munt. Je zou niet zeggen dat deze boven de 60% zit, althans niet op de neus.

Op de tong is het wel een trap tegen je tanden. Je speekselklieren gaan in overdrive om het brandje te blussen dat op je tong ontstaat. Flink wat herbale toetsen als kamfer, groene tuinkruiden en munt worden snel gevolgd door vanille-ijs, kokosnoot, kiwi en iets wat even aan rum doet denken. Toch wel een tikkeltje spirity, maar al bij al is deze graan whisky best aangenaam.

De afdronk duurt erg lang, is fris op munt en vanille en wat witte peper. Citroensap op het sterfbed.

Voor zo’n jonge grain is dit toch wel lekker romig en flink zoet. De typische toetsen van aceton of vernis zijn hier dan weer verrassend afwezig, wat ik een voordeel vind.

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 10-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Port Dundas werd net geen 200 jaar. De distilleerderij sloot definitief haar deuren op 1 juli 2009. Het neerhalen van de iconische schoorsteen op 6 september 2011 werd zelfs live op televisie uitgezonden. Wij proeven een – ondertussen – oudje dat door Diageo werd gelanceerd in hun jaarlijkse Special Releases van 2011. Het was overigens de eerste grain die zijn opwachting maakte in die veelbesproken reeks. Hij rijpte de eerste drie jaren op voormalige bourbonvaten, alvorens een tweede periode van maar liefst 17 jaar door te brengen op een combinatie van Europese eik, first fill bourbonvaten en voormalige sherryvaten. Het kleurtje spreekt boekdelen!

Distilleerderij: Port Dundas
Regio: Schotland
Fles: Port Dundas 20 Year Old 1990/2011, Limited Edition, 1920 bts
Kleur: mahonie
ABV: 57.4%

Fijn Maar Duur

Port Dundas werd net geen 200 jaar. De distilleerderij sloot definitief haar deuren op 1 juli 2009. Het neerhalen van de iconische schoorsteen op 6 september 2011 werd zelfs live op televisie uitgezonden. Wij proeven een – ondertussen – oudje dat door Diageo werd gelanceerd in hun jaarlijkse Special Releases van 2011. Het was overigens de eerste grain die zijn opwachting maakte in die veelbesproken reeks. Hij rijpte de eerste drie jaren op voormalige bourbonvaten, alvorens een tweede periode van maar liefst 17 jaar door te brengen op een combinatie van Europese eik, first fill bourbonvaten en voormalige sherryvaten. Het kleurtje spreekt boekdelen!

Deze neus is ronduit schitterend! Flink wat sherrytoetsen van cake met chocolade, pruimenlikeur, bosbessen, appelsien, kandijsiroop en viooltjes (de paarse gummi snoep, niet de bloemen, voor alle duidelijkheid). Dadels, aardbeien, rode-veter-snoep, kersensap en zelfs iets wat me wat aan rum doet denken. Kaneel en bakkerskruiden. Succulent, donker en complex.

Hij komt stevig binnen, lekker pikant op kruidnagel, kaneel en nootmuskaat. Onmiddellijk mierzoet op donker en rood fruit, chocoladekoekjes met appelsienvulling, harde aardbeiensnoepjes maar met een extraatje in de vorm van licht bittere houttoetsen. Iets van hazelnoten en koude koffie verschijnt midpalate. Prima balans.

De afdronk is lang, donkerzoet, licht bitter en een beetje drogend, maar vooral bijzonder lekker!

Dit is zonder enige twijfel één van de lekkerste Port Dundas – misschien wel graanwhisky in het algemeen – die ik al mocht proeven. Wat een fijn – maar duur – flesje!

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 10-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Cambus is niet meer. De distilleerderij, opgericht in 1813, ging in 1993 onherroepelijk dicht en werd omgetoverd tot een moderne, semi-automatische kuiperij. Signatory bottelde in 2014 een refill sherry butt uit 1991 in de prachtige decanters van hun Cask Strength Collection.

Distilleerderij: Cambus
Regio: Schotland
Fles: Cambus 23 Year Old 1991/2014, Signatory Vintage Cask Strength Collection, Refill Sherry Butt #55889, 495 bts
Kleur: licht goud
ABV: 54.1%

Genieten

Cambus is niet meer. De distilleerderij, opgericht in 1813, ging in 1993 onherroepelijk dicht en werd omgetoverd tot een moderne, semi-automatische kuiperij. Signatory bottelde in 2014 een refill sherry butt uit 1991 in de prachtige decanters van hun Cask Strength Collection.

De neus heeft flink wat tijd nodig om open te bloeien, maar hij is het wachten meer dan waard. Houtschaafsel, vanille, florale honing, crème brûlée en vernis zijn de eerste zaken die ik ontdek. Maar zoals gezegd ben ik geduldig en krijg bijgevolg na enkele minuten nog mooie toetsen van kalisse, kokosnoot en Sevilla appelsienen. Dat laatste gaat zelfs domineren en ik vind het prima.

Lekker olieachtig op de tong en de alcohol is perfect geïntegreerd waardoor deze je lekker warm maakt zonder te branden. Hij wordt even intens kruidig, maar kalmeert dan om wat mooie zoetigheid tentoon te spreiden en een vloeibaar dessertje te worden.

In de afdronk komt er nog wat hout aan te pas. Maar de bitterzoete toets als van steenfruit heeft het laatste woord.

Mooie, bitterzoete en mature grain op sherry. ’t Is genieten.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 10-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Bij Strathclyde wordt niet alleen graanwhisky gestookt, ze maken ook gin. Hoewel hij bij ons onbekend is, is Seager’s Gin – genaamd naar oprichter Seager Evans – in het Verenigd Koninkrijk al meer dan een halve eeuw een household name. Wij proeven daarentegen een single grain uit 1987 die na 29 jaar op bourbonvat werd overgestoken naar een rum barrel door WhiskyBroker, waar het nog een extra jaartje op mocht doorrijpen.

Distilleerderij: Strathclyde
Regio: Schotland
Fles: Strathclyde 30 Year Old 1987/2017, WhiskyBroker, Rum Barrel Finish, Cask #61890, 170 bts
Kleur: goud
ABV: 52.6%

Pina Colada

Bij Strathclyde wordt niet alleen graanwhisky gestookt, ze maken ook gin. Hoewel hij bij ons onbekend is, is Seager’s Gin – genaamd naar oprichter Seager Evans – in het Verenigd Koninkrijk al meer dan een halve eeuw een household name. Wij proeven daarentegen een single grain uit 1987 die na 29 jaar op bourbonvat werd overgestoken naar een rum barrel door WhiskyBroker, waar het nog een extra jaartje op mocht doorrijpen.

Als ik mijn neus in het glas steek, moet ik onmiddellijk aan een Pina Colada denken! Echt waar, deze is mierzoet op kokosmelk, ananassap, geprakte banaan, rozijntjes, gebakken appeltjes, vanille-ijs en café frappé! En hoewel hij erg lekker ruikt, weet ik niet hoeveel ik van het distilleerderijkarakter nog in de neus krijg.

Lichte body, mierzoet en eigenlijk heel aangenaam, maar de vraag herhaalt zich: is dit nog whisky? De invloed van het rum-vat overheerst. Geen probleem als je dat – net als ik – lekker vindt, natuurlijk. Opgelegde rozijntjes, banaan en gebakken appeltjes met wat kaneel. Kokos wordt plots erg groot. Ik hoor de marimba al in de verte…

In de lange finish – die me nog steeds in op de Caraïben houdt – komt daar nog wat cacao aan te pas!

Hoewel ik hem erg lekker vind, is hij iets te zoet om nog een whisky te zijn. Deze wordt volledig gedomineerd door de rum-finish. En ik vind het geweldig.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 10-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Wie van de luchthaven van Edinburgh met de bovengrondse metro naar het hart van de Schotse hoofdstad rijdt, zal zonder het te beseffen deze mastodont van een distilleerderij passeren. De kans dat je het opmerkt is klein, want wellicht zit je door het venster naar de overkant van de straat te kijken naar het bekende Murray Stadion. Bovendien is de distilleerderij niet open voor het publiek (geloof me, ik heb het geprobeerd). Deze 28-jarige North British werd door Jop Boer gebotteld onder zijn label 3006 Whisky. Het betreft bovendien een voormalig brandy cask!

Distilleerderij: North British
Regio: Schotland
Fles: North British 28 Year Old 1991/2019, 3006 Whisky, ex-Brandy cask #200302, 186 bts
Kleur: licht goud
ABV: 48%

Jelly Beans

Wie van de luchthaven van Edinburgh met de bovengrondse metro naar het hart van de Schotse hoofdstad rijdt, zal zonder het te beseffen deze mastodont van een distilleerderij passeren. De kans dat je het opmerkt is klein, want wellicht zit je door het venster naar de overkant van de straat te kijken naar het bekende Murray Stadion. Bovendien is de distilleerderij niet open voor het publiek (geloof me, ik heb het geprobeerd). Deze 28-jarige North British werd door Jop Boer gebotteld onder zijn label 3006 Whisky. Het betreft bovendien een voormalig brandy cask!

De neus begint eerder vlak, maar mits wat tijd om te ademen komt hij wel mooi open. Dan krijg ik flink wat vanille, citroengras, jonge abrikoosjes en zelfs wat Graeffe suiker. Dit is best aangenaam.

Hij is olieachtig en zacht, lekker zoet op vanille en mandarijntjes uit blik. Ik krijg zelfs wat mango en jelly beans. Wordt een tikkeltje snoeperig, maar stoort niet in het minst. Ik vind hem vanaf de tweede slok zelfs erg lekker worden!

De afdronk is kort en licht bitter, alsof ik op de pit van een roze pompelmoes heb gebeten.

Ik heb alvast geleerd om graanwhisky met een open mind te benaderen. Proef deze zonder verwachtingen en je zal erg aardig verrast worden.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 10-05-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).