WhivieBlog

Distilleerderij: Wolfburn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Wolburn The Kylver Series 2, OB 2017, 1.450 bts
Kleur: vol goud
ABV: 50%

Idiosynchratisch

De Kylver Stone is een oude grafsteen uit de 5de
Eeuw die op het eiland Gotland – ten zuiden van Zweden in de Baltische Zee –
werd gevonden. Hij is gegraveerd met oude Germaanse runen. Je kan de runetekens
terugvinden op de labels van deze reeks van Wolfburn, waarvan wij de tweede
proeven, die in 2017 gelanceerd werd. De rune op dit label betekend ‘aurochs’,
wat een ondertussen uitgestorven koebeest betrof. De whisky is een mix van 2 ex-bourbon
van 200 liter en 1 ex-oloroso vat van 500 liter (second fill) en gebotteld op
50%.

Erg frisse en fruitige neus op allerhande
steenvruchten zoals mango en perzik, maar ook sappige peren en meloen, een
enkele schijf limoen en zelfs groene banaan. Bijna tropisch, maar net niet door
de toets van aarde en turf. Desalniettemin is dit een erg aangename en
uitnodigende neus die me echt kan bekoren. Na verloop van enkele minuten gaat
het fruit de gekonfijte richting uit, komen ananas en kokosnoot sterk opzetten
en verschijnt een flinke toets van licht verbrande bruine suiker. I like!

Hij is mooi olieachtig, bijna pikant (flink wat
gember en peper) met een mooie rokerige toets. De turf tekent onmiskenbaar
present, waardoor het fruit wat in de verdrukking komt. Maar toch krijg ik
mooie toetsen van vijgen, ananas en sultanas. Vanille en karamel, kaneel en
getoaste eik geven hem diepgang. Maar de quasi-tropische toets is hij wel
kwijt. Hij krijgt zelfs een zilt randje.

De afdronk is lang en warm met de nadruk op
gember en kaneel, terwijl de rook op de achtergrond blijft hangen. Een zilte
opstoot op het sterfbed.

Hoewel de vaten hun werk hebben gedaan, blijft
deze Wolfburn toch idiosyncratisch. Op geen enkel moment verliest hij zijn
eigen identiteit. Hier ga je wel bijna 200 EUR voor moeten neertellen, wat ik
wel duur vind.

84/100

Geproefd door
Mark Dermul op 13-04-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Wolfburn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Wolburn Morven, OB 2017
Kleur: stro
ABV: 46%

Kalk

De Wolfburn Morven is een licht geturfde versie
van deze Highlander uit Thurso, die in september 2017 gelanceerd werd. Hij kwam
er vooral omdat de small batch Wolfburn No 128 zo’n succes was. Deze Morven is
bijgevolg nu onderdeel van de core range van deze in noordelijke
distilleerderij. Morven is overigens de hoogste berg in het graafschap
Caithness, waarin Thurso gelegen is. De whisky is wel erg bleekjes.

De neus is verrassend zacht (zeker na de No 128)
en geeft behalve een licht streepje rook wat jonge appels en peren. Best
mineralig (kalk!) en duidelijk jong. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar deze
Wolfburn is toch minder intrigerend op de neus. Een zilt randje brengt ons naar
de woeste kust. Gezouten karamel en pijnboompitten met enkele florale accenten.

Ook op smaak is hij erg fris en doet hij best
jong aan. Limoensap met peper, vanille en gebakken appeltjes. Perensiroop. De
turf is overduidelijk, maar wat mij betreft on
the side, dus niet echt geïntegreerd. Moutsuikers, getoaste eik en opnieuw
flink wat florale toetsen, waardoor hij zijn leeftijd absoluut niet kan
wegsteken. Hoeft niet, maar dit jong spul proeft ook echt jong.

De afdronk is middellang met flink wat gember.
Hij begint licht zoet, gaat dan naar bitter om uiteindelijk met flink wat rook
weg te deemsteren.

Morven is oké, maar ook niet meer dan dat (en
de No 128 – die als voorloper voor deze release mag gezien worden – is stukken
beter). Pakweg 60 EUR.

81/100

Geproefd door
Mark Dermul op 13-04-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Wolfburn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Wolburn No 128, OB 2017, 6.000 bts
Kleur: goud
ABV: 46%

Aarde

De Wolfburn No 128 is de eerste zogenaamde
‘small batch’ (hoewel het toch om 6000 flessen gaat). De benaming verwijst naar
de plek waar de kleine 100-litervaten van Woodford Reserve lagen te rijpen, nl.
warehouse 1, stow 28. De vaten werden met licht geturfde (10ppm) spirit
afgevuld en te slepen gelegd in 2014. De whisky is niet gekleurd en niet
koelgefiltered, maar wel versneden naar een drinksterkte van 46%.

Oh, deze neus is wel erg lekker. Fris en monter
met flink wat vanille, ontbijtkoeken en een licht streepje rook. Daaronder een
hint van pijptabak, limoensap, jonge appeltjes en heidebloemen. Dit is best
aangenaam en een flinke step up van
de Aurora die ik eerder probeerde.

Hij is heerlijk olieachtig en vertoont flink
wat aardse tonen, gevolgd door citroentaart, honing, allerlei grassen en
gedroogde abrikozen. Anijszaad? Vooral de aarde is hier dominant, maar erg
charmant. Het geeft hem een maturiteit die zijn jonge leeftijd maskeert. Knap.

In de lange finish is het overduidelijk dat dit
geturfde malt betreft – ondanks slechts 10ppm – waardoor het fruit dat zich nog
wil manifesteren het wat moeilijk heeft. Maar roze pompelmoes en limoen zijn
onmiskenbaar. Best kruidig, ook.

Indrukwekkende release, moet ik zeggen, wetende
hoe jong dit beestje eigenlijk is. Aanrader. Eigenlijk is dit de voorloper van
de Wolfburn Morven.

85/100

Geproefd door
Mark Dermul op 13-04-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Wolfburn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Wolburn Aurora, OB 2016
Kleur: zonlicht
ABV: 46%

Kastanjes

In Thurso, een stadje met slechts 9000 inwoners
in het hoge noorden van Schotland, werd in 2013 voor het eerst een vat afgevuld
met spirit door de Wolfburn Distillery. De eerste whisky verscheen dan ook pas
in 2016. Na de initiële release van hun 3-jarige single malt verscheen deze
Wolfburn Aurora. Dit is een single malt die in maar liefst drie types vaten
heeft gerijpt: 40% in second fill quarter casks, 40% op first fill bourbon
casks en de overige 20% op first fill oloroso hogsheads.

De neus begint betrekkelijk moutig met wat
lichte sherry invloeden. Denk ananas en leder, bittere appelsienen, sappige
peer en iets van meloen. Hint van koude koffie. Krieken. Valt best mee, maar
wel wat aan de lichte kant, wat mij betreft.

Op smaak is hij onmiddellijk aan de bittere
kant, zonder astringent te worden. Ik moet eerder denken aan het vruchtvlees
van roze pompelmoes, opnieuw wat appelsien, iets van stekelbessen en kastanjes.
Wat noten in de mix (pecan, cashew en een enkele pistache) en een klein beetje
honing. Er zit ook een licht rokerig kantje aan. Opnieuw, best mooi, maar
zonder groots te zijn.

De afdronk is zijn grote troef. Die is lekker
lang, kruidig, bitter, rokerig en erg clean.

Mocht ik niet gelezen hebben dat een deel
rijpte op oloroso sherryvaten, zou ik gezworen hebben dat het fino of
manzanilla was. Hoe dan ook, lekker, maar niet groots. Maar dat is misschien
ook wat te hoog gegrepen voor een malt van amper 4 jaar oud. Tussen de 50 en 60
EUR.

82/100

Geproefd door
Mark Dermul op 13-04-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Bladnoch
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Bladnoch 8 Year Old 2009/2017 CaskAid, Barrel 7/2009, 42 bts
Kleur: oud goud
ABV: 58.1%

Ranzig
Zout

CaskAid is een vzw die mooie single casks
uitzoekt, bottelt en de opbrengst aan goeie doelen schenkt. Whisky drinken ten
voordele van een goed doel? Beste excuus ooit! Eén van hun bottelingen is deze
jonge Bladnoch, uit 2009, waarvan ze amper 54 flesjes op de markt brachten.

Verdorie, het is weer van dattum! Ik krijg
dezelfde noten van babykots op de neus, die ik ook bij de nieuwe officiële
releases had! Gaat richting plasticine en rotte eieren. Sorry, maar zelfs de
grote invloed van het bourbonvat kan dit niet tegengaan. Ja, er zit citrus in,
zelfs wat kokosnoot, maar stopverf en rubber nemen het heft in handen en dat
staat me echt niet aan. Het duurt zeker een minuut of vijf voor dat de
off-notes vervlogen zijn en er wat vanille en moutsuikers doorkomen.
Uiteindelijk lijkt het na een minuut of tien nog het meest op citroensap op
steroïden. Maar de gymschoentjes zijn nooit veraf.

Hij komt fameus pikant binnen, maar is wel mooi
romig. Opnieuw dat ranzige randje, dat plots erg, erg, erg zilt wordt. Dit is
plots een mix van Caol Ila en Ledaig in plaats van Bladnoch. Wat is hier aan de
gang? Het lijkt wel alsof het oestersap geworden is. Weg zijn de zoete noten.
Deze is brak, maar… potvolkoffie, hij wordt lekker! Dat kan niet. Dat kan
niet!! Toch? Alsof het een mix van zoete en zoute boter is, met wat citroensap
erdoorheen. Vanille wordt groots. En witte peper niet vergeten.

De afdronk is lang, zoet, zilt en bitter
tegelijkertijd. Wat een gekkenhuis is dit! Droog op het sterfbed.

Deze malt is zo zot als een deur. Stinken op de
neus, razend brak op smaak en een drogende finish. Maar wel erg grappig en
daarom scoort deze beter dan de officiële Bladnoch, ondanks de off-notes op de
neus.

81/100

Geproefd door
Mark Dermul op 24-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Bladnoch
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Bladnoch 15 Year Old Adela, OB 2016
Kleur: brons
ABV: 46.7%

Gruyèrekaas

Toen David Prior – die zijn fortuin verdiende
met de verkoop van yoghurt – Bladnoch overnam in 2015, zaten er 2500 vaten
rijpende whisky in de deal. Deze Adela werd samengesteld met vaten die al
minstens 15 jaar lagen te rijpen. Amerikaanse eik en Spaanse oloroso sherryvaten
hebben de spirit minstens 15 jaar lang op bezoek gehad. Adela zou synoniem
staan voor ‘nobel’.

De neus is een pak aangenamer dan de Samara,
met donkerzoete toetsen van kersen en amandelcake, maar toch zit er weer zo’n
kantje aan dat me niet erg aanstaat. Iets van sulfer, dat langzaam maar zeker
toch weer richting babyk… nou, in dit geval baby-adem, zeg maar. Het valt nog
mee. Doet een beetje aan zweetvoeten denken. Gruyèrekaas! Dat kan toch niet de
bedoeling zijn… Nog wat citroengras en appelsienschillen, godzijdank. Ik ben
alvast niet overtuigd.

De body is prima, romig en rond, maar de smaak
is onmiddellijk pikant op nootmuskaat en peper, kamfer en… hola… het
donkerzoete fruit is nog maar net aan de oppervlakte gekomen of de tannine komt
opzetten als geen ander en maakt hem meteen betrekkelijk bitter.

De afdronk is betrekkelijk lang, maar te bitter
om te bekoren.

Wat is er aan de hand met Bladnoch? De Samsara
en deze Adela kunnen me echt niet bekoren. Ze zijn te vuil, maar op een
onaangename manier. De weinige donkerzoete schoonheid die de oloroso vaten
tentoon spreiden, worden onmiddellijk de kop ingedrukt door sulfer en tannine,
waardoor deze astringent en droog wordt. Zo’n 115 EUR. Nee, dank u.

74/100

Geproefd door
Mark Dermul op 24-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Bladnoch
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Bladnoch Samsara, OB 2017
Kleur: koper
ABV: 46.7%

Babykots

Samsara is de entry level malt van het ‘nieuwe’ Bladnoch dat sinds 2015 in handen
is van de Australische zakenman David Prior. Het betreft dus een NAS-whisky,
maar uiteraard samengesteld met de stocks die destijds nog door Raymond
Armstrong werden aangelegd. Het alcoholpercentage staat me wel aan, op het
eerste zicht. Insiders laten verstaan dat de inhoud minstens acht jaar gerijpt
heeft op bourbonvaten en rode wijnvaten uit Californië. Samara is overigens oud
Germaans en betekent ‘wedergeboorte’. U begrijpt waarom.

De neus is toch even schrikken. Dit doet me denken
aan babykots, I kid you not.
Boterachtig, zoetzuur en met flink wat appelsien. Nee, echt, dit is er over.
Als het doenbaar is, schrijf ik eerder baby-adem, maar dit is simpelweg kots. I’m sorry, het is niet anders. Bah!

Hij is flink romig op smaak, maar de wijn heeft
zijn stempel te fel gedrukt. Pruimen, viooltjes, aardbeienconfituur en zoete
mout. Maar hij gaat de grens van het wijnachtig zijn vlotjes over en dat staat
me absoluut niet aan. Ik moet bekkentrekken.

De afdronk is jammer gonoeg erg lang, bitter en
drogend

Ouch, deze doet me erg denken aan die Dalmore
1994 op Medoc wijnvaten uit 2005. Het feit dat ik het mij herinner spreekt
boekdelen. Pakweg 80 EUR. Da’s niet goedkoop, toch? Te mijden.

69/100

Geproefd door
Mark Dermul op 24-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Bladnoch
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Pure Scot, Blended Scotch Whisky
Kleur: koper
ABV: 40%

Mooi aan
de Buitenkant

In 2000 werd Bladnoch heropend door de Ier
Raymond Armstrong, maar die moest de boel verkopen van de rechter omwille van
een dispuut met zijn broer. In juli 2015 werd ze overgenomen door de
Australische zakenman David Prior, die ondertussen de Bladnoch Samara (NAS),
Adela 15 Year Old en Talia 25 Year Old op de markt bracht. Recenter verbaasde
Prior de wereld met een Bladnoch 29 Year Old voor maar liefst 5.000 pond. Deze
laatste bestaat uit maar 200 flessen op 41.2% en betreft een Bladnoch uit 1988
die eerst op oloroso sherryvaten rijpte en dan nog een finish kreeg op Moscatel
vaten. Maar 5.000 pond? Oh, ja,hij heeft een gouden dop. Dat is wel een far cry van deze Pure Scot, maar er is
een link. Immers deze blend werd ook door Prior gelanceerd (niet toevallig
eerst in Australië) en bevat niet alleen Bladnoch single malt van minstens 9
jaar oud, maar ook malts uit Islay, de Highlands en Speyside, aangevuld met
graanwhisky. Toch maar proberen, hé.

De eerst snuif vind ik eigenlijk een beetje
stinken. Curry ketchup, verwelkte bloemen en pijptabak. Eén en ander wordt
goedgemaakt met wat toffee en oud leder en een klein beetje rook. Maar erg
moutig, weinig fruitig en wat mij betreft niet erg aangenaam.

De body is oké, maar ook op smaak gaat het wat
mij betreft alle kanten uit. Hij is betrekkelijk kruidig op peper en gember,
met een zoetje van karamel en gebakken peren, maar het geturfde element vloekt
hier een beetje. Niet erg geïntegreerd, als u begrijpt wat ik bedoel.

De afdronk is betrekkelijk lang, pikant en grassig.

Nee, dit is niet echt mijn ding. Jammer. Wel
een prachtige fles, maar dat is erg subjectief natuurlijk. Mooi aan de
buitenkant. Pakweg 40 EUR. Die spendeer ik liever aan iets anders.

75/100

Geproefd door
Mark Dermul op 24-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Dit is ongetwijfeld het meest complete boek dat ooit
verschenen is over oude en zeldzame flessen. Meer dan 2.500 foto’s, zo goed als
900 pagina’s, 35 op 28cm groot en… meer dan 6 kilogram zwaar! Het is dan ook
niet het type boek dat je op je nachttafeltje legt en ’s avonds in bed nog even
ter hand neemt. Dit is een erg doorwrocht boek waar de auteur maar liefst vier
jaar aan heeft gewerkt.

Voor wie Emmanuel Dron niet kent, een kleine toelichting.
Deze Fransman werd geboren in Lille, werkte van 1996 tot 2010 voor La Maison du
Whisky en is mede-oprichter en eigenaar van de legendarische ‘Auld Alliance’
whiskybar in Singapore, waar hij ook woont met zijn lieftallige echtgenote
Hitomi Matsumoto. Hij is uitgegroeid tot een ware legende.

Ik had het geluk hem te ontmoeten op de Whisky Fair 2018 in
Limburg, Duitsland, omdat ik mijn exemplaar graag wilde laten signeren. Maar de
ontmoeting draaide anders uit dan ik had verwacht.

Emmanuel zag me aankomen met de doos van het boek (het 6kg
zware werk zelf had ik niet meegebracht) en sprong recht, wenkte zijn
echtgenote die aan de andere kant van de tafel stond en zei: ‘Hitomi, look here! This
is Mark Dermul, the Toshan Man who restored Luke Skywalker’s home!’ Ik stond aan de grond genageld. Deze
whiskylegende kende mij beter dan ik hem! Hij blijkt naast whiskykenner ook een
groot Star Wars fan te zijn. Erg grappig. En uiteraard was het een heel ander
gesprek dan ik had verwacht, maar het boek werd wel mooi gesigneerd en
gepersonaliseerd ‘to Mark, the Toshan Man’. Geweldige anekdote die het bladeren
in dit prachtige boek voor mij extra plezier oplevert.

In het boek wordt ook veel aandacht besteed aan het
probleem van ‘fakes’, namaakflessen die voor grof geld verhandeld worden.
Emmanuel geeft een heleboel tips om een valse fles te herkennen. Wat daarna
volgt is een erg uitgebreid hoofdstuk over het correct dateren van een fles.
Flescodes, takszegels, en andere indicatoren kunnen daarbij helpen.

Daarna volgen honderden pagina’s vol met flessen van
onafhankelijke bottelaars en officiële bottelingen, voorzien van excellente
kleurenfoto’s van de flessen, allemaal erg fraai vormgegeven.

Ik heb er enkele uren over gedaan om al deze pracht door te
nemen, maar ben er van overtuigd dat ik dit boek nog erg regelmatig ter hand
zal nemen, niet in het minst omdat het mijn job als expert voor Catawiki
aanzienlijk makkelijker zal maken. Onontbeerlijk voor elke verzamelaar van oude
en zeldzame flessen, maar niet goedkoop.

In België enkel verkrijgbaar via Bert Bruyneel (maar ik heb
begrepen dat hij al uitverkocht was voor dat de container in België was
aangekomen) en in Nederland via WhiskyPassion. Mocht je ook daar bot vangen,
kan je het boek momenteel nog wel krijgen bij The Whisky Exchange.

Collecting Scotch
Whisky – an Illustrated Encyclopedia – Volume I
https://www.collectingscotchwhisky.com
884 pagina’s, Engels
Hardback
Emmanuel Dron
Uitgeverij VNOM PTE Ltd, China
ISBN 978-981-11-5658-8
359 EUR

Distilleerderij:
Koval
Distillery
Regio: USA
Fles: Koval Single Barrel Four Grain, 500ml
Kleur: koper
ABV: 47%

Toastenbrood

De Koval Distillery, opgericht in Chicago in 2008 door een
echtpaar met Oostenrijkse roots, noemt zichzelf een organische distilleerderij,
want hun graan komt van boerderijen uit de Midwest en is 100% biologisch. Alles
van korrel tot borrel gebeurt ter plekke. Naast andere spirits als vodka, gin
en brandy, hebben ze ondertussen een aantal whiskies op de markt. Dit is hun
Four Grain, verwijzend naar de vier granen die gebruikt werd voor de productie:
gemoute gerst, rogge, tarwe en haver. De whisky wordt gerijpt in zwaar
geblakerde eik uit Minnesota.

Hola! Deze neus is erg apart. Bijzonder fruitig en zoet op
bananencake, chocolade, vers geboend leder, een toastenbrood dat nog niet in de
toaster gegaan is. Verrassend romig, maar tegelijkertijd erg droog. Flink wat
woodsmoke en zelfs iets van assen. Erg mooi, toch.

De body mocht net iets meer zijn, maar qua smaak is dit een
klein bommetje. Peperkoek, kardemom, gember, kaneel en een flinke dosis
nootmuskaat gaan het citrusfruit vooraf. Geen spoor meer van de banaan, maar
des te meer appelsienen. Wat kinine. Het hout begint stilaan van zich te laten
spreken.

De finish is erg lang en erg kruidig, bijna pikant.

Voor zo’n jonge distilleerderij te zijn – met bijgevolg
noodzakelijkerwijs jong spul – brengen ze toch zeer mooie producten op de
markt. Koval is er eentje om in het oog te houden.

84/100

Geproefd door
Mark Dermul op 18-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Koval
Distillery
Regio: USA
Fles: Koval Single Barrel Millet, 500ml
Kleur: koper
ABV: 40%

Anijszaad

De Koval Distillery, opgericht in Chicago in 2008 door een
echtpaar met Oostenrijkse roots, noemt zichzelf een organische distilleerderij,
want hun graan komt van boerderijen uit de Midwest en is 100% biologisch. Alles
van korrel tot borrel gebeurt ter plekke. Naast andere spirits als vodka, gin
en brandy, hebben ze ondertussen een aantal whiskies op de markt. Dit is hun
Millet, genaamd naar de graansoort die hiervoor werd gebruikt, die vooral in
Azië (en met name Nepal) gebruikt wordt om drank van te stoken.

Deze leunt erg nauw aan bij de roggewhiskey van Koval, maar
is iets herbaler, als u begrijpt wat ik bedoel. Weinig fruit, maar des te meer
kruiden in de vorm van tijm, anijszaad, gember en flink wat menthol. Peperkoek.
Amandelspijs. Lekker fris, desondanks.

Hij is mooi olieachtig en offreert naast de flinke
kruidigheid ook wat gebakken appels besprenkeld met een flinke snuif kaneel,
bloedappelsien en bosbessen. Evolueert naar een compote. Ahornsiroop wordt
groot en maakt hem plots erg zoet.

De afdronk is eerder kort, maar wel zoet en kruidig. Kaneel
op het sterfbed.

Deze vind ik ook best een aangename verrassing, hoor. Beter
dan de rogge. Maar de bourbon blijft toch mijn favoriet.

83/100

Geproefd door
Mark Dermul op 18-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Koval
Distillery
Regio: USA
Fles: Koval Single Barrel Rye, 500ml
Kleur: kope
ABV: 40%

Houtkrullen

De Koval Distillery, opgericht in Chicago in 2008 door een
echtpaar met Oostenrijkse roots, noemt zichzelf een organische distilleerderij,
want hun graan komt van boerderijen uit de Midwest en is 100% biologisch. Alles
van korrel tot borrel gebeurt ter plekke. Naast andere spirits als vodka, gin
en brandy, hebben ze ondertussen een aantal whiskies op de markt. Dit is hun
Rye, die dus voor 100% uit organische rogge bestaat.

Op de neus krijg ik flink wat hout, zowel houtkrullen als
vers gezaagde planken. Daarnaast iets wat me een de schil van pindanoten doet
denken. Veel nootmuskaat en een weinig kaneel nemen de leiding, waardoor er
eigenlijk nog weinig plek overblijft voor fruitige toetsen. Langzaam maar zeker
krijg ik toch iets zoets als van koffiekoeken of gebak.

Hij is een tikkeltje waterachtig, ben ik bang.
Volkorenbrood, appelsienconfituur en een hint van currypoeder maken hem toch
een beetje speciaal. Ahornsiroop houdt hem lekker zoet.

Op de finish – die aan de korte kant is – komt de eik met
bijhorende kruiden weer groots opzetten.

Verre van slecht en best apart, maar hij komt niet in de
buurt van de bourbon.

82/100

Geproefd door
Mark Dermul op 18-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij:
Koval Distillery
Regio: USA
Fles: Koval Single Barrel Bourbon, 500ml
Kleur: brons
ABV: 47%

Mango
Chutney

De Koval Distillery, opgericht in Chicago in
2008 door een echtpaar met Oostenrijkse roots, noemt zichzelf een organische
distilleerderij, want hun graan komt van boerderijen uit de Midwest en is 100% biologisch.
Alles van korrel tot borrel gebeurt ter plekke. Naast andere spirits als vodka,
gin en brandy, hebben ze ondertussen een aantal whiskies op de markt. Dit is
hun Bourbon. Die bestaat uiteraard voor 51% uit maïs, maar in plaats van er
rogge of tarwe bij te doen, gebruikten ze Millet, een graan dat vooral in
Afrika en Azië voorkomt.

De neus is gesloten. Of subtiel, het is maar hoe je het
bekijkt. Best wel floraal, maar ook zoet op mango chutney, vers gebakken brood,
zachte vanille en een hint van abrikozen. Ik moet zeggen, dit is erg aangenaam.

Hij is erg aangenaam op smaak, ook! Best een complex geheel
met opnieuw abrikozen, vanille en wat gepeperde karamel, maar aangevuld met
hints van kiwi en wat citrus. Hij doet me ook een beetje denken aan gestoomde
wortelen, wat misschien wat vreemd klinkt, maar wel erg zacht en zoet binnen
komt. Heerlijk.

In de middellange afdronk gaat het lekker verder op
kruidnagel, karamel en iets van pruimtabak.

Wat een ontdekking! Deze Koval bourbon is erg lekker en
interessant. Vergeet niet dat dit een jong beestje is van een nieuwe distilleerderij.
En toch al meteen een schot in de roos. Knap!

85/100

Geproefd door
Mark Dermul op 18-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Koval
Distillery

5121 North Ravenswood Ave
Chicago, IL 60640
USA
Tel +1 312 878 7988
www.koval-distillery.com

Voortvarend

Koval werd opgericht in 2008 and is de eerste
distilleerderij in Chicago sinds mid-19e eeuw. Ze werd opgericht
door het echtpaar Robert en Sonat Birnecker en hun plan is om organische
whiskey te stoken, een traditie die ze verder zetten van hun Oostenrijkse
betovergrootvader.

Hun bedoeling is om alles ter plekke te doen, van
korrel tot borrel zeg maar, waarbij ze het graan betrekken van lokale
boerderijen en het hele productieproces van maischen tot bottelen. De naam
Koval kent zijn oorsprong in Oost-Europa en betekent zoveel als ‘blacksmith’,
maar wordt ook vaak in het Jiddische dialect gebruikt om het zwarte schaap aan
te duiden of iemand die nogal voortvarend is. Sonat’s overgrootvader kreeg –
omwille van zijn voortvarende gedrag – al snel de roepnaam Koval. De keuze voor
de naam van de distilleerderij was dan ook snel gekozen.

Kothe

Het graan komt van een aantal boerderijen uit het
Midwesten en is 100% orangisch. Ook de gist is onbewerkt. Hun whiskey voldoet
dus aan alle eisen om zowel organisch als kosher te worden bestempeld. De
spirit wordt dan via een zogenaamde Kothe-still gedistilleerd. Deze 5000-liter
still is van Duitse makelij en bestaat uit een potstill met helm en twee
(relatief kleine) kolomstills.

Ze gebruiken barrels van 30 gallon (zo’n 114 liter)
uit de Barrel Mill uit Minnesota. Zoals het nog steeds moet in de States, wordt
elk vat slechts één keer gebruikt. Het bottelen gebeurt ter plekke.

Range

Zoals bijna elke nieuwe distilleerderij, begon ook
Koval met de productie van andere spirits in afwachting van de wettelijke leeftijd
om hun whiskey te bottelen. Zo is er een Koval Dry Gin, Barreled Gin, Peach en
Prune Brandy, Vodka (van rogge), Sunchoke spirit (wortels van de zonnebloem) en
een hele resem likeurs.

Maar ondertussen is de whiskey beschikbaar en wel in 6
versies: Koval Bourbon, Koval Four Grain, Koval Millet, Koval Oat, Koval White
Rye (ongerijpt) en Koval Rye.

In september van vorig jaar was ik te gast op de
‘Scraping the Barrel’ tasting in PROOF. U kan het verslag hier nog eens rustig nalezen. Aan
het einde van de tasting lieten we duidelijk verstaan dat we dit wel konden
smaken. Dat was niet in dovemans oren gevallen. Op woensdag 25 april kwam de
vervolgtasting onder de noemer ‘Exploring Sherry Casks’, waarbij we acht
drankjes voorgeschoteld kregen. Vier sherry’s werden gepresenteerd (Fino,
Amontillado, Oloroso en Pedro Ximénez) met een whisky ernaast die op zo’n
sherryvat werd gerijpt of gefinished.

Dearly
Beloved vergezeld me niet zo vaak naar zulke tastings, maar
toen ze vernam dat het ook om sherry ging, vroeg ze me onmiddellijk om ook een
zitje voor haar te reserveren. Niet bepaald een tête-à-tête, maar ik vond het
erg fijn mijn betere helft erbij te hebben. Sherry lust ze wel, van de whisky nipte
ze en de rest was voor mij.

Een boeiend setje stond voor ons klaar.

Laat ik u hieronder kort maar krachtig verblijden met
de tasting notes van iemand die niets van sherry maar wel een beetje van whisky
kent…

Lustau
Fino Jarana – Very Dry Sherry – 15%

Het was een blij weerzien met deze Fino. Een neus vol
geel fruit, flink wat boter en een licht zuurtje als van citrus. Op smaak kwam
daar banaan bij, maar tevens een mooi zilt element. In de afdronk trok hij de
mond helemaal droog, zoals je van een goeie Fino mag verwachten. 15 EUR.

Tomatin
12 Year Old, The Cuatro Series, Fino – 46%

Tomatin speelde enkele jaren geleden in op hetzelfde
thema, door 4 whisky’s uit te brengen – vandaar Cuatro – op verschillende sherryvaten.
Wij proefden – uiteraard – de Fino-versie. Die offreerde zoete appel en perzik
op de neus, maar het ziltje randje was ook hier duidelijk waarneembaar. Op
smaak vond ik hem al een pak minder fruitig dan de neus beloofde, maar hij was
wel mooi kruidig. In de finish werd hij dan weer erg zoet en teven bijzonder
drogend. 100 EUR.

Gonzales
Byass 12 Year Old Vina AB Amontillado – 16.5%

Deze was ook erg leuk, hoor. Op de neus kreeg ik eerst
babyadem, maar dan evolueerde erg snel naar fruitpap, gevolgd door mooie
toetsen van vanille en citrus. De afdronk van deze sherry was bijzonder zacht
en licht drogend. 16 EUR.

Goldlys
12 Year Old Amontillado Finish, Cask #2635 – 43%

Deze Belgische whisky had heel wat tijd nodig om open
te komen. Op de neus kreeg ik eerst niets dan houtkrullen en karamel,
duidelijke kruiden van rogge en amper fruit. Dat was geen al te beste start. Na
enkele minuten wordt het wel beter, maar top wordt hij echter nooit. Op smaak
is hij licht romig en mierzoet. Eerst anijs, dan chocolade. De afdronk is licht
bitter. Maar kapot ben ik hier niet van. 62 EUR.

César
Florido Oloroso, cask sample – 16-18%

De foto spreekt boekdelen. Geen glazen fles met
indrukwekkend label, maar een plastieken litertje waarin Timon en Nikkie zelf –
ter plekke – een cask sample aftapten van deze oudste bodega in Chipiona.
Heerlijke, donkerzoete neus op appelsien, noten, chocolade en leder. Licht
droog, terwijl hij op smaak net zoet, rond en rijk is. In de afdronk krijg ik
een zoetzure toets en lichte kruiden. Heerlijk. 16 EUR (voor een echte fles,
welteverstaan).

Clynelish
Distillers Edition 1992/2007 – 46%

Ah, Clynelish. Altijd lekker. En leuk
als het een botteling is die je nog niet geproefd hebt (ik had die van het jaar
erop en vond die oké, maar niet top). Heerlijk zoete, waxy en tegelijkertijd
drogende neus op rozijnen, banaan en… niet lachen… klei! Op smaak is hij rond
en best vettig, mondvullen, kruidig, zoet met de nadruk op noten. De afdronk is
lang, zoet en kruidig. Toppertje. 95 EUR.

Perez
Barquero PX – 15%

Pedro Ximénez is niet voor iedereen. Deze stroperige
sherry – je kan er bijna een lepel in recht zetten – is mierzoet met een erg
herbaal kantje. Denk maar aan Maggie bouillonblokjes. Het is zelfs dominant,
waardoor ik de neus van deze PX niet echt top vind. Maar eens aan de lippen is
het een explosie van Luikse siroop en donker fruit. Rabarberconfituur! De
romige afdronk is lang en blijft zoet. Zet hier een bolletje vanille-ijs of een
stukje blauwe kaas bij en het feest is compleet. 25 EUR.

Glenglassaugh
PX Sherry Wood – 46%

Hola, dit is een interessante neus en heel anders dan
wat ik al van Glenglassaugh heb gehad. Rond, zoet met flink wat kalisse,
woodsmoke, kruiden en… rosbief! Umami neusje, met een zilt randje. Erg lekker.
Op smaakt is hij evenzeer kruidig, maar zoeter dan verwacht, terwijl de lange,
kruidige finish verraadt dat hij op kleine Quarter Casks rijpte alvorens
gefinished te worden in een PX-vat. Aanrader! 62 EUR.

Opnieuw een erg leuke tasting en gezien het grote
aantal combinatiemogelijkheden hoop ik dat er nog een derde (en vierde en….)
aflevering komt.

Na afloop kreeg ik nog twee rums in de handen gestopt
van Rasta Morris – u weet wel, Zotte Bert. Een 13-jarige Foursquare die ik echt
top vond en een 20-jarige Caroni die me van mijn sokken blies. Ge moogt zeggen
van Bert wat je wil, but he knows his
stuff. Chapeau.

Door Gent by night kuieren met vrouwlief (allé, van de
PROOF terug naar de parking) heeft wel iets. Ze mag nog mee.

May
the Malt be with you!

In april 2018 zakte ik voor de
allereerste keer af naar Limburg – op een ruime boogscheut van Frankfurt – voor
de bekende, zeg maar beruchte, Whisky Fair.

Er geraken was op zich al een helse
klus. Niet minder dan 5u was ik met de wagen onderweg (maar in all fairness, het verkeersinfarct lag enkel in eigen land, met de ring
rond Antwerpen die de kroon spande). Rond 21u kon ik eindelijk mijn voetjes
onder de tafel schuiven bij de collega’s van Catawiki waarmee ik dit weekend
aan het werk zou zijn. Nou, ja, werk… We zouden met z’n vieren een stand
bemannen waar bezoekers in de gelegenheid werden gesteld om een golden oldie te
proeven, maar tevens een voucher van 20 EUR kregen om te gebruiken om de
whiskyveiling. Uit de verzamelde namen zullen we ook een winnaar loten die maar
liefst 500 EUR in de wacht kan slepen.

Maar aangezien ons team uit vier
mensen bestond, hadden we ook ruimschoots de tijd om te netwerken en – niet
onbelangrijk – zelf op ontdekking te gaan. Wat me vooral opviel is de grootte
van dit festival. Ik dacht met het Whiskyfestival in Gent en Spirits in the Sky
al één en ander gezien te hebben, maar Limburg is wat omvang betreft de Death Star van de whiskyfestivals, me
dunkt. En toevallig ook het warmste festival. Buiten was het 28°, maar wij
verloren binnen zo’n 2% whisky aan de engelen omdat het 35° was. Note to self: volgende keer
ventilatortje meepakken.

Deze reeks foto’s werd gemaakt
voordat de deuren van het festival werden opengegooid. Nadien zou het nutteloos
geweest zijn te trachten de stands te fotograferen, want het was – zeker op
zaterdag – over de spreekwoordelijke koppen lopen.

Zoals gezegd had ik in de loop van
het weekend voldoende tijd om zelf wat rond te lopen en enkel dingen te
proeven. Het aanbod was fenomenaal. Flink wat nieuwe releases, maar ook een
heleboel golden oldies die je nergens meer te pakken zal kunnen krijgen –
tenzij op Catawiki natuurlijk.

Hieronder een lijstje – weliswaar
niet in volgorde, maar alfabetisch, van wat ik allemaal aan de lippen heb gezet
gedurende deze tweedaagse hoogmis van de gouden nectar. De drams in bold konden mij erg, erg bekoren.

1. Ardbeg Uigeadail first edition

2. Auchentoshan 10 Year Old 2007 Malts of Scotland
Warehouse Shop #MoS17042

3. Auchentoshan
24 Year Old 1991 Blackadder Raw Cask Statement

4.
Auchentoshan
2008 Distillery Exclusive Bordeaux Cask #3835

5. Balblair
1991

6. Ben
Nevis 18 Year old 1998 The Whisky Mercenary for Skotsj Fellowsjip

7.
Ben
Nevis 19 Year old 1999 Valinch & Mallet

8. Bunnahabhain
22 Year Old 1995 Valinch & Mallet

9.
Caol
Ila Feis Ile 2014 (12 yo)

10. Caol Ila 25 Year Old

11. Cardhu 12 Year Old 1960s

12. Chichibu 2013 Cask #2588 for La Maison du Whisky

13. Clynelish 2005 Gordon & Macphail Connoisseurs
Choice

14. Cotswolds
spirit 16 months red wine cask

15. Cotswolds
single malt

16. Glen
Elgin 12 Year Old 1960s (White Horse)

17. Glenlivet
Export 1960s

18. Glenrothes
9 Year Old Bourbon Valinch & Mallet

19. Glenrothes
11 Year Old Sherry Valinch & Mallet

20. Glentauchers 21 Year Old 1996
Valinch & Mallet

21. Isle
of Jura 1988 Pears of Scotland Cask #1354

22. Johnnie
Walker Red Label 1940s

23. Karuizawa
1994

24. Lagavulin Distillery Exclusive
2017

25. Longrow 1973 for Samaroli

26. Mortlach
18 Year Old 1999 for The Wine Society

27. Port
Ellen 23 Year Old 1982 Jack Wieber for Whisky Plus

28. Sandy
Ross Blended Scotch Whisky 1950s

29. Strathmill
37 Year Old 1974 hogshead #1233

30. Tormore
25 Year Old Valinch & Mallet

Maar de Ben Nevis 1999 van Valinch & Mallet gaat
wat mij betreft met de hoofdvogel aan de haal. Niet zozeer omdat het de ‘beste’
whisky is die ik afgelopen weekend proefde, maar vooral omdat het de whisky was
die mij het meest verraste. Ik zou hem als ‘funky’ omschrijven. Hij veranderde
in het glas van babyadem naar rood fruit naar snoepgoed en terug en was
simpelweg erg amusant. Aanrader.

Op zaterdag kon je ook Emmanuel Dron ontmoeten tijdens
een signeersessie van zijn nieuwe boek ‘Collecting Whisky’ – een kanjer van 7
kilogram vol prachtige foto’s van flessen uit de 19e en 20e
Eeuw. Een boek waar ik nog menig avond zoet mee zal zijn, gapend naar de mooie
prentjes en onder de indruk van de kennis van deze in Singapore wonende
Fransman. Het was fijn kennismaken (hij kende mij blijkbaar beter dan ik hem –
hij wist dat ik de Toshan Man was, maar ook dat ik het Save The Lars Homestead
Project had geleid in Tunisië; Emmanuel is zelf ook een groot Star Wars fan).
Ik zag het niet zitten om het zwaarlijvige boek van bijna 900 pagina’s mee te
sleuren, maar de doos was geen probleem en Emmanuel signeerde hem met plezier.

Toeval wilde dat we ’s avonds ook nog eens in het
zelfde restaurant dineerde. Ik werd uitgenodigd om aan te schuiven en had een
geweldige avond met Emmanuel en zijn lieftallige, sigaar-rokende vrouw Hitomi.
We proefden samen van de Tennessee 2003 for Mark & Manny’s Malts tot de
restauranteigenaar ons vriendelijk verzocht om op te krassen zodat hij zijn
deuren kon sluiten.

Dat is trouwens één van de belangrijkste aspecten van
dit festival. Niet zozeer de whisky of het ‘werk’ – ook natuurlijk (baas leest
mee) – maar wel de ontmoetingen en vriendschap die je op zo’n evenement
ervaart. Vele bekende gezichten passeerden de revue, sommigen die ik voordien
enkel ‘online’ had ontmoet. Wat vreemd om elkaar na al die jaren voor het eerst
‘in het echt’ te ontmoeten! Maar wel heel erg plezant, natuurlijk.

Ook kwamen enkele liefhebbers op mij afgestapt omdat
ze me herkenden als Toshan Man of van mijn Ramblings op YouTube. Twee vroegen
zelfs om een selfie. How weird! En
één kerel die me zaterdag had aangesproken (‘Hey, Mr Toshan Man, right!?’) kwam
me zondag een balpen van Auchentoshan in de handen duwen. ‘A gift, my friend,
to write more tasting notes!’. Het klinkt misschien banaal, maar voor mij was
dat toch een kippenvel-moment.

Ik keerde moe maar meer dan voldaan terug naar Gent op
zondagavond (gelukkig maar 3,5u onderweg deze keer) maar weet nu al: dit wil ik
nog eens beleven (op de hitte na).

May the Malt be with you!

De Cowal Highland Gathering is één van
Schotland’s grootste Highland Games competities met atleten, dansers en pipe
bands. In het recente verleden werd voor deze
Games een speciale blend gebotteld door de eigenaars van de Springbank
distilleerderij. Is het dan veilig om er van uit te gaan dat er flink wat van
deze Campbeltowner in de mix is gegaan? Moeilijk te zeggen.

Distilleerderij: Glen
Scotia
Regio: Schotland (Campbeltown)
Fles: Glen Scotia 17 Year Old 1992/2010 Malts of Scotland, Sherry Butt #429,
199 bts
Kleur: mahonie
ABV: 53.3%

Oude
Gordijnen

We halen een Glen Scotia uit de oude (nou, ja)
doos. Gedistilleerd in 1992 en na 17 jaren van rijping op een sherryvat
gebotteld in 2010 door het Duitse Malts of Scotland. Op vatsterke, dat spreekt.
Toen ik hem voor het eerst proefde, vond ik hem maar
niks, maar het was toen wel de eerste keer dat ik Glen Scotia proefde. We zijn
ondertussen 7 jaar verder en mijn smaak is best geëvolueerd, al zeg ik het
zelf. Laten we hem nog eens proberen…

Nou, de neus doet het nog steeds niet voor mij.
Naast mooie gesherriede toetsen als van koffie, gekonfijte appelsien,
veenbesjes, gebakken appel en cake krijg ik nog steeds flink wat verbrand
rubber, fietsbanden, karton en natte klei. Deze doet me een beetje denken aan
de gordijnen van grootmoeder… De eerste keer dat ik mijn neus in het glas steek
vond ik ‘m lekker, de tweede keer al een pak minder. De derde keer viel het
weer mee, de vierde keer sloeg het dik tegen… Wat een schizofrene neus, zeg!

Hij geeft je meteen een trap tegen je tanden
bij aankomst. Flink kruidig (kruidnagel op kop, gevolgd door wat kaneel en
zout) en flink wat eik die voor een bittere toets zorgt. Gepofte kastanjes,
koffie, zoethout, eucalyptus en iets van zwarte, organische chocolade en een
handjevol noten. Maar de rubber keert weer with
a vengeance. En toch… hij doet me deze keer geen bekken trekken en ik neem
met plezier een tweede slok. Zo slecht kan het dan toch niet zijn?

De afdronk is lang, drogend en sterft pikant op
hazelnoten.

Dit is geen eenvoudige Glen Scotia en
afhankelijk van je stemming kan deze meevallen of (dik) tegenvallen. Maar wat
een fun!

83/100

Geproefd door
Mark Dermul op 10-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen
Scotia
Regio: Schotland (Campbeltown)
Fles: Glen Scotia 15 Year Old
Kleur: koper tot brons
ABV: 46%

Oomph

Deze Glen Scotia 15 komt in de nieuwe, strakke
fles (een welkome opvolger van de vreemde flessen met psychedelische kleuren en
koebeesten op het label) en werd gebotteld in 2015 op drinksterkte. Hij rijpte
volledig in American Oak Barrels met een sherry finish van zo’n 6 maanden. Hij
is verrassend donker.

OMG, wat een zalige neus is dat!? Flink wat
toffee en zachte kruiden, maar deze neus wordt toch vooral gedomineerd door
allerhande fruit gaande van Sevilla appelsienen, rozijnen en verse vijgen tot
gekonfijte ananas en gedroogde abrikozen. Hij heeft bovendien iets melkachtigs
waar ik niet meteen de vinger op kan leggen, maar ook iets stoffigs, alsof ik
op de zolder zit. Tot slot nog een snoeperig kantje en een streepje rook. Dit
staat mij heel erg aan.

Ook op smaak is het een echte bom! Quasi-romig
en flink kruidig komt hij aan met best wat oomph.
Krachtige jongen, ondanks zijn 46%. Erg gekruid op gember, kaneel, nootmuskaat
en kruidnagel. Nu krijg ik naast al het fruit van de neus ook nog wat zachte
honing en moutsuikers en weer dat stoffige, wat hem een beetje old school maakt en een glimlach op mijn
gezicht tovert. Deze kan je gerust complex noemen, want hij krijgt vanaf de
tweede slok ook nog een stroperige toets die richting rum gaat. De rook gaat
zich ook mengen, de eik levert nog een bittertje en de cirkel is rond.

De finish is middellang op zoete rook met
donkere toetsen van suikerrijk fruit en iets van koude koffie op het sterfbed.

Geweldige Glen Scotia. Wat een ontdekking! Tussen
de 50 en 60 EUR, afhankelijk van waar je shopt. Dat valt best mee voor deze
dijk van een whisky. Aanrader!

88/100

Geproefd door
Mark Dermul op 10-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen
Scotia
Regio: Schotland (Campbeltown)
Fles: Glen Scotia 10 Year Old – the Legends of Scotia – Heavily Peated, 6.000
bts
Kleur: vol goud
ABV: 50%

Bekoort

Glen Scotia is sinds 1996 in handen van Loch
Lomond Company en is volgens mij nog een beetje op zoek naar een eigen
identiteit. Getuige hiervan is de aanpassing van de verpakking, die in de
afgelopen tien jaar toch minstens drie keer helemaal werd omgegooid. Sinds 2017
komen de flessen wel in een strakke, smalle fles die aanspreekt. Hey, het oog
wil ook wat! Maar dit is een botteling uit 2014 – twee verpakkingen geleden,
zeg maar – van de Glen Scotia 10 Year Old, flink geturfd. Hij is bovendien
gebotteld op 50% en er werden ‘slechts’ 6.000 flessen van gemaakt.

De neus is onmiddellijk zoetzuur op
kruisbessen, bittere appelsienen, toffee en carré confituur – met een rokerig
kantje. Iets van rosbief en ananassnoepjes. Toffee en pomme d’amour. En in alle
eerlijkheid: ik vind het geweldig.

De body is prima. De turf is betrekkelijk groot
en zorgt voor een onmiddellijke rookontwikkeling. Het fruit keer onmiddellijk
weer en gaat meteen de gekonfijte richting uit. Sevilla appelsienen, abrikozen,
perzik en zelfs wat passievrucht. Hier gingen duidelijk ook wat sherryvaten in
de mix.

De afdronk is erg lang. Hij begint mierzoet,
maar dan moet al het fruit plaats ruimen voor een grootse rook die maar blijft
hangen. Erg aangenaam.

Wat een aangename verrassing. Zo’n 60 tot 70
EUR is niet weinig, maar de whisky bekoort, dus mag hij in de kast.

85/100

Geproefd door
Mark Dermul op 10-03-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).