WhivieBlog

Het was al de 14e keer dat Jan Visser in zijn
Single Malt Whisky Shop te Zammel (of all places) zijn zogenaamde Old Timer
Tasting organiseerde.

Ik beken: het is voor mij wat ver rijden, dus heb ik er nog
geen enkele meegemaakt. Ik vind het nogal lastig om zo’n 100km te rijden nà een
whisky tasting.

Maar voor deze editie maakte ik graag een uitzondering.
Immers, Jan had niemand minder gestrikt dan de Big Chief van importeur The
Nectar – Mario Groteklaes – en de line-up was zonder weerga. Het thema van deze
tasting was immers de 30e verjaardag van Signatory. Andrew Symington
en zijn team hebben namelijk heel wat uitzonderlijke single casks op de markt
gebracht, in absoluut mooie verpakking, om die drie decennia Signatory in de
verf te zetten.

Niet minder dan 7 whisky’s zouden we gaan proeven – allen
op vatsterkte – waarbij de jongste reeds 23 jaar op de teller had staan en de
oudste niet minder dan 35 jaar! En de grote finale was de bijzondere – maar
flink geprijsde – Port Ellen 35 Year Old 1982. Ja… daar komt een mens al eens
voor buiten. De waarde van de flessen die vanavond plopperdeplop zouden gaan
doen, was niet minder dan 4.500 EUR. Ik heb even getwijfeld om een das aan te
trekken.

Na een rit van net geen twee uur – de regen en de
vrijdagavondspits deden hun naam weer alle eer aan – arriveerde ik in het verre
Zammel, waar mijn Hollandse whiskygabber Imanuel mij al opwachtte. Nadat
iedereen zijn plekje had ingenomen en Jan de introductie had gedaan, stak Mario
van wal met een powerpointpresentatie. Hij deed dat in zijn unieke Duitse
tongval, doorspekt met straffe verhalen en goeie humor.

Dan was het tijd om de eerste dram te schenken… het begin
van een geweldige proefavond!

Linkwood 27 Year
Old 1990, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #9735, 233 bts, 50.3%

Met zijn mooie bronzen kleur bracht hij reeds menigeen in
vervoering. De neus was een tikkeltje stoffig met rozijnen en
appelsienmarmelade, een toefje eik en flink wat geroosterde amandelen. Op smaak
viel hij op door heerlijke waxy te zijn, terwijl pruimen, abrikozen en walnoten
je tong streelden. Een flinke kruidigheid maakte hem warm, terwijl wat munt hem
tegelijkertijd frisheid gaf. De afdronk was lang, intens en waxy met wat
melkchocolade op het sterfbed.

Amai mijn klak! Wat een opener! Een erg intense en
krachtige smaakbom na een frisse, ietwat gesloten neus. Schitterend! 426 EUR
(86/100).

Bladnoch 25 Year
Old 1993, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #777, 239 bts, 54.4%

Deze goudkleurige Lowlander had wat tijd nodig. De neus
opende op grenenhout, yoghurt, kweepeer, babyadem, druivensuiker en een hint
van gras, vanille en Turks Fruit. Maar ik vond hem wat droog. Op smaak bleek
dat ook het geval. Droog, waxy op kinine en zoethout, karnemelk, peper en
gember. De middellange afdronk bracht wat citrus en meer wit fruit met zich
mee.

Een typische Bladnoch, maar met een extra droge afdronk.
Deze kon echt wel wat water gebruiken. 334 EUR (84/100).

Glenturret 30 Year
Old 1988, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #532, 234 bts, 52.4%

Glenturret kennen we voornamelijk van The Famous Grouse.
Tot voor kort had niemand echt oog voor deze distilleerderij, maar sinds kort
zijn er enkele single casks op de markt gekomen die wel op bijval konden
rekenen. Ik was dan ook maar wat benieuwd naar deze Glenturret en kwam verre
van bedrogen uit. Hij was erg fruitig – zelfs een beetje weeïg – en zoet.
Snoeperig zoet zelfs. Denk cuberdons, maar overgoten met appelcider. Flink wat
karamel en een beetje hout. Op smaak bleek hij lekker romig en snoeperig
(suikerstok). Erg expressief met karamel, leder en hout. De lange kruidige
afdronk maakte het plaatje compleet.

Een erg leuke, speelse en snoeperig Glenturret, maar met
een brutaal kantje. De verrassing van de avond voor mij. 358 EUR (85/100).

Caperdonich 23
Year Old 1995, Signatory 30th Anniversary, Refill Sherry Hogshead
#95050, 265 bts, 58.4%

Een vergane glorie leidt altijd tot hoge verwachtingen. De
neus was waxy, maar had toch last van een flinke rubbertoets in de neus.
Tuinslang, zeg maar. Gelukkig ook flink wat abrikozenpastei (carré confituur),
munt en chocolade (After Eight) en een herbale toets. Je kon hem bijna kauwen,
zo stroperig is deze whisky. Flink wat donker fruit en munt. Maar hoewel de
afdronk erg lang en kruidig was, liet hij de mond ook kurkdroog achter. Water
hielp ‘m echter niet.

Een zware, donkere Caper als fruit in een Tupperware doos.
Leuk, krachtig, maar niet de beste Caper die ik al proefde. 460 EUR (84/100).

Ben Nevis 27 Year
Old 1990, Signatory 30th Anniversary Sherry Butt #1505, 593 bts,
59.4%

Ik zal maar met de deur in huis vallen: dit was de
tegenvaller van de avond voor mij. De neus was erg groen op rottende planten,
koeienvlaai, varens en Oxo kruidenbouillon. Er zat iets van zwavel in de neus
dat me echt niet kon bekoren. Hij was erg krachtig en kruidig op de tong en een
tikkeltje umami. Wat mij betreft ontbeerde hij een broodnodig zoetje. De
afdronk duurde een eeuwigheid, maar was net iets te umami naar mijn zin.

Op de neus was dit echt erg schrikken. En hoewel hij op
smaak mooi ontwikkelt, bleef het voor mij een moeilijke whisky. Deze kan flink
wat water verdragen! 462 EUR (81/100).

Highland Park 30
Year Old 1988, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #755, 220 bts,
49.7%

Dit was wellicht de reden waarom Manny uit Nederland was afgezakt.
Hij is immers zot van Highland Park. En gelijk heeft hij, want deze is absolute
top! Een spirit-driven neus, close to the
grain zoals dat heet, met citrus, heide en zachte turf. Een ‘no frills’
Highland Park. Pure klasse op de neus! Op smaak gaat dat gewoon door. Iets van
karton (in de goeie zin), graan, heide en citrus en nog veel meer, lekker waxy
en machtig. De middellange afdronk is erg smaakvol.

Goh, dat zo’n HP vaatjes nog bestaan. Schitterend en het
beste wat ik vanavond geproefd heb (nou, ja, de laatste was gewoon buiten
categorie). 525 EUR (90/100).

Port Ellen 35 Year
Old 1982, Signatory 30th Anniversary, Refill Sherry Butt #2040, 567
bts, 50.3%

Hoe vaak komt het nog voor dat je een Port Ellen aan de
lippen kan zetten? Een legendarische whisky. Een cult-whisky, zeg maar. En
hoewel ik al het geluk gehad heb er een 40-tal te proeven, was dit voor mij
reden genoeg om af te zakken naar Zammel. En hij was het helemaal waard! Zalige
neus op visolie, wit fruit, krijt, jute, schelpjes op het strand, zeewier en
citrus. Zacht op de tong met die typische kiezels en citrus, olijfolie en zelfs
een druppeltje balsamico. De turf is zo mooi verweven dat je er lyrisch van zou
worden. De bijzonder lange afdronk is simpelweg stunning.

Lang geleden dat ik nog zo’n lekkere Port Ellen
tegengekomen ben. Wow! Helaas is de prijs er ook naar. 1980 EUR (92/100).

Er werd nog even nagekaart, gewikt en gewogen, meningen
uitgewisseld en ondertussen flink wat afgelachen. Wat een toffe bende was dit.
En een leuk extraatje (dit had ik nog nooit eerder meegemaakt) werd nog op
tafel gezet na afloop van de tasting. Een heerlijk bord stoverij met brood.
Ongetwijfeld klaargemaakt met een donkere Flierefluiter. Hoe dan ook, het was
heerlijk.

Maar die Port Ellen bleef maar door mijn kop spoken. Hij
was echt absoluut geweldig. Het was moeilijk afscheid nemen.

Bedankt, Jan, voor deze geweldige line-up.
Bedankt, Mario, voor je ongeëvenaarde presentatie en straffe verhalen.
Bedankt, Manny, om mij uw sample van de Port Ellen door te schuiven.

Op een uurtje was ik weer in Gent.
Vrouwlief vroeg me ‘hoe was’t?’ en het eerste wat ik zei was ‘ik heb een zalige
Port Ellen geproefd!’.
‘Ah, en heb je een fles gekocht, dan?’
‘Schat, ze kost bijna 2.000 EUR!’

Wikken… wegen… het is toch veel geld… Da’s 125 EUR per keer
ik mij daar een stevig glas (5cl) van inschenk. Fuck it! Ik heb mij toch maar een fles besteld. You
only live once.

May the Malt be with you!

Deze tasting in PROOF beloofde al
lang op voorhand een specialleke te worden, want de line-up bestond
voornamelijk uit ‘smokkelwaar’, flessen van de beruchte Warehouse Tastings bij
deze oudste bottelaar uit Campbeltown.

Het verbaasde me dan ook geenzins
dat de leuke try-before-you-buy bar in hartje Gent afgeladen vol zat met vele
bekende gezichten.

Spreker van dienst was The
Nectar-vertegenwoordiger en all-round sympathieke kerel Maarten De Rycker,
hoewel de gastheer Timon regelmatig zijn licht op de zaak liet schijnen. Een
aantal van de flessen waren immers door Timon ‘gesmokkeld’ en de daarbij
horende verhalen waren op z’n zachts gezegd entertaining
en in sommige gevallen absoluut hilarisch.

Old Raj Dry Gin (55%)

De debatten werden geopend met een
special versie van Cadenhead’s eigen gin Old Raj. Deze versie op 55% en
gefinished op een voormalig rumvat kwam stevig binnen, maar was erg smaakvol en
had een gelig kleurtje van de toegevoegde saffraan. Het zou bijna zonde zijn
hier tonic aan toe te voegen (niet dat we de kans kregen, tonic kwam niet op tafel).
Heerlijke aperootje om de smaakpapillen mee op dreef te krijgen en de tongen
los.

Glentauchers-Glenlivet
9 Year Old (59.8%)

Deze jonge Glentauchers –
gefinished op een Braziliaans rumvat – werd gekozen door o.a. de Mouthy Cows,
een whiskyminnend damescollectief onder leiding van Krien van het bekende
whiskyrestaurant De Cluysenaer. Waxy en zoet met flink wat banaan en kamfer op
de neus, wat mooi werd verder gezet op smaak, hoewel daar nog was kalisse en
demarara suiker bij kwamen. In de afdronk volgde een hint van tropisch fruit en
drakenvrucht oftwel pitaja (sorry, ik moest het ook Googlen).

Caledonian 31 Year Old 1987 Warehouse
Tasting (51.7%)

Caledonian, opgericht in 19885 aan
de Haymarket in Edinburgh, sloot de deuren in 1988. Het was één van ’s
Schotlands grootste producenten van graanwhisky. Om hiervan een 31-jarige aan
de lippen te kunnen zetten, vond ik toch wel een mooi moment. Op de neus kreeg
ik voornamelijk Velpon knutsellijm, noedoels, popcorn en witte chocolade.
Apart, maar mooi. Hij was best fruitig op smaak, meer dan ik had verwacht en
lekker waxy. Op het sterfbed kreeg ik nog mango. Erg mooie grain, als u het mij
vraagt, vooral dan op de neus.

Kilkerran 12 Year Old 2006 Warehouse
Tasting (53.7%)

Dit zalige monstertje was pur sang
Kilkerran. Jute zakken, citrus en appelmoes op de neus. Op smaak meer van
hetzelfde, aangevuld met kiezels of gyproc, lekker vuil en kruidig. Lange
finish met flink wat peper. Spijtig dat er zo weinig van wordt gemaakt…

Linkwood-Glenlivet 30 Year Old 1987
Warehouse Tasting (45.3%)

Van Linkwood zijn er naar mijn
mening veel te weinig officiële bottelingen. Zo’n lekker malt en toch zo weinig
liefde van de eigenaars. Nou, ja, hij is dan ook bijzonder goed als leidende
malt in vele van Diageo’s blends. Maar deze dertiger bood flink wat rozijnen,
banaan, gebakken appels en chocolade op de neus, gevolgd door nog meer donker
fruit op de tong. Het hout liet zich niet onbetuigd. De tannine was behoorlijk
aanwezig, maar (net) niet over the top. Het zorgde er wel voor dat de afdronk
bijzonder droog werd. Voor mij was dit de nummer één van de avond.

Cadenhead Creations 20 Year Old Sweet
Fruity Spice (43.8%)

Deze blended malt, waarvan elke
single minstens 20 jaar rijpte, werd speciaal gebotteld voor De Clysenaer, The
Single Malt Shop in Zammel, Drankenshop Broekmans, TasTToe en – uiteraard –
PROOF. Ik beken, ik dacht eerst een rum te ruiken. Rode appels, tamme kastanjes,
rumrozijnen… je zou voor minder. Op smaak kreeg ik nog meer rozijnen, maar ook
verse vijgen, pruimen en nootmuskaat. Iets van chocolade gevuld met praliné. De
licht drogende finish offreerde dan weer wat kaneel. Dit is whisky die het
uitermate goed zou doen met Kerstmis en me heel erg deed denken aan de Maverick
die ik zelf bottelde voor MMM. Heerlijk spul.

Caroni 19 Year Old Warehouse Rum Tasting
(66.5%)

Caroni wordt wel eens de Port Ellen
van de rum genoemd. Ik neem aan dat men het dan enkel over de schaarste en
populariteit of hype heeft (en de daarmee gepaard gaande prijzen), want ik zie
verder niet het minste vergelijkingspunt. Zelf zou ik de distilleerderij eerder
vergelijken met Van Gogh. Tijdens zijn leven verkocht hij slechts één
schilderij en leefde eigenlijk in armoede en obscuriteit en werd pas op prijs
gesteld na zijn dood. Vijftien jaar na de sluiting van de kleine
distilleerderij op Trinidad – gerund door de staat – werd de stock opgekocht
door het in Genua gebaseerde wijn- en spiritshuis Velier. Luca Gargano kocht er
duizenden vaten rijpende rum, waarvan sommige terug gingen tot 1974. De rum was
erg fruitig op banaan, zachte rubber, ananas op de barbecue met een
donkerzoete, lange en erg kruidige finish. Voor mij was dit zelfs een beetje te
veel van het goede, maar dat kan ook aan het onbehoorlijk hoge
alcoholpercentage liggen. En terwijl we in het museum blijvend zullen kunnen
genieten van de meesterwerken van Van Gogh, moet je Caroni proeven om er van te
genieten. Dat gaat – vanzelfsprekend – helaas niet blijven duren.

Nou, nou, het moet gezegd, dit was
een uitzonderlijk goeie tasting met spul dat wellicht niet zo gauw meer de
lippen zal passeren. Maar het geeft wel erg veel goesting om eens naar
Campbeltown te trekken en zo’n beruchte toer door de warehouses van Cadenhead
te boeken.

Het was fijn onder gelijkgezinden
(Bart, gij telt niet mee, manneke!) te genieten van zulk lekkers. Op naar de
volgende!

May the Malt be with you!

We schrijven woensdag 17 oktober.
Brussel is afgesloten omwille van de Europese top rond de Brexit en ik vloek
luidop omdat ik het risico loop te laat te komen op mijn afspraak. En daar hou
ik niet van. Absoluut niet, zelfs. En deze keer was het bovendien een erg leuke
– en smaakvolle, zo zou later blijken – afspraak in het Thon hotel.

Met een uitnodiging van Oona op
zak, parkeerde ik de auto in de ondergrondse garage van het hotel, nam de lift
naar de eerste verdieping en bleek nog net op tijd gearriveerd voor een heuse Glenfiddich Experimental Series Tasting
Experience. Amai, da’s een mondvol, maar het was dan ook veel meer dan een
gewone proeverij.

Mark Thomson – de UK Brand
Ambassador van Glenfiddich – zou ons trakteren op een geweldige avond vol
vloeibaar lekkers.

Glenfiddich – één van slechts 6
Schotse distilleerderijen die nog in familiehanden is – is ’s werelds best
verkopende single malt. Daar is een goeie reden voor. Afgezien van het feit dat
William Grants & Sons als eerste een single malt exporteerde (in 1963 was
dat) is het ook het bedrijf dat het proces van finishen heeft geïntroduceerd
(weliswaar met Balvenie, maar da’s muggenziften). Innovatief? Je mag gerust
zijn. En dat blijven ze graag doen.

Zo hebben ze ook de interessante
Experimental Series op de markt. En vanavond zouden we daarmee uitgebreid
kennis maken.

Glenfiddich IPA, 43%

Voor hun IPA, de eerste in de
reeks, lieten ze bij een ambachtelijke brouwerij in de Speyside een IPA
produceren. Let wel: deze Indian Pale Ale is niet als product verkrijgbaar en
volgens Mark zelfs helemaal niet zo lekker. Het bier (met een alcoholpercentage
van 9%) werd speciaal gemaakt om er vaten mee te impregneren om daar dan de
Glenfiddich whisky – die eerder op bourbon barrels had gerijpt – nog een 12
weken te laten rusten. Het resultaat was een erg drinkbare Glenfiddich met
vanille, citruszeste en een mooie toets van hop. Hij werd gepresenteerd met een
mooi stukje gepocheerde kabeljauw en de combinatie was verrassend lekker.

Glenfiddich Project XX, 47%

Het verhaal van de tweede release
in de Experimental Series is erg leuk om horen. De 20 Glenfiddich ambassadeurs
(vandaar dus de XX en de vingerafdruk op de fles) kregen de opdracht – zonder
bijkomende uitleg – om in het warehouse elk 5 vaten te voorzien van hun naam.
Daags nadien stonden er voor elk van de twintig ambassadeurs 5 glaasjes op
tafel met uit elk door hun gekozen vat een sample. Wederom weinig uitleg
behoudens de opdracht hun favoriet te kiezen. Op dag drie stond Brian Kinsman
voor hun neus met een vatting van deze twintig samples. De combinatie bestond
uit 17 bourbon vaten, 2 sherryvaten en één portvat. En ze zagen (lees:
proefden) dat het goed was.

Mark verraste ons opnieuw door deze
Project XX – die zonder koelfiltratie gebotteld werd op 47% – te combineren met
twee erg uiteenlopende gerechtjes. Enerzijds een stukje zalm en anderzijds een
stukje duif. De tweede combinatie (met complimenten aan de chef!) kon mijn
voorkeur wegdragen. De whisky, trouwens, was mijn favoriet van de avond.

Glenfiddich 21
Year Old Winter Storm, 43%

Voor het derde experiment – de
Winter Storm – liepen de fans echt storm (zag u wat ik daar deed?). In een mum
van tijd was de eerste batch uitverkocht. Wij hadden het genoegen om vanavond
van batch 2 te kunnen proeven en wees gerust, batch 3 is ondertussen in
productie. Wat deze Winter Storm zo bijzonder maakt is het feit dat deze
Glenfiddich na 21 jaar op bourbonvat een finish kreeg van zes maanden op vaten
waar voorheen ijswijn rijpte. Peller Estates uit het Canadese
Niagara-on-the-Lakes (inderdaad, nabij de beroemde watervallen) plukt de
druiven voor haar wijnen bij -10°C en maanlicht. Dat is geen folklore, maar een
bewuste keuze, omdat de druiven dan van nature de hoogste concentratie aan
suikers hebben. De Glenfiddich 21 mag drie maanden lang in zulke vaten
overnachten om tot de subtiele single malt te komen die zo populair geworden
is.

Ik vond het geweldig om zowel de wijn
als de whisky naast elkaar te kunnen proeven. Dat deed de ietwat omslachtige en
bombastische titel van heel deze avond absoluut eer aan. En daarna konden we
hem nog even combineren met een zalige crème brûlée met abrikozen. Hemels!

Glenfiddich 21
Year Old Reserva Rum Cask Finish,
40%

Maar Mark drukte ons op het hart
het dessert niet in één keer naar binnen te spelen, want hij had een extraatje
meegebracht. Weliswaar niet uit de Experimental Series, maar hij was van mening
– aangezien het net als de Winter Storm een 21-jarige Glenfiddich was – deze
ook eens naast dat dessert mocht gezet worden. Pure verwennerij dus.

Maar het piece de resistance moest nog komen, natuurlijk. De avant-première
van de nieuwste telg in de Experimental Series. Nummer vier is alvast opnieuw
een erg veelbelovende whisky, want hij is gedurfd geturfd! Dit nieuwe
experiment wordt begin 2019 in onze contreien verwacht.

Glenfiddich Fire &
Cane, 43%

De mooi gefumeerde fles bevat een
atypische Glenfiddich met een whisky op 8ppm. U leest het goed. De malt werd
samengesteld met zowel geturfde als ongeturde malt die na vatting nog flink rokerig blijkt.
Vandaar de ‘fire’ in de naam. De ‘cane’, wat zoveel betekent als suikerstok,
verwijst naar het rumvat waarin deze mocht rijpen.

Ik vond hem verrassend goed. Mijn
eerste idee – no offense, Mr Thomson
– was ‘Hola, een Bruichladdich op wijnvat?’ Om maar aan te geven hoe atypisch
deze is. Maar het werkt prima. U mag zich aan uitgebreide tasting notes en een
Rambling verwachten. Maar van zodra hij er is, niet te lang dralen, want ik
vrees dat ook deze – net als de Winter Storm – snel zal uitverkopen.

Alles bij elkaar was het niet
alleen geweldig om deze 5 whisky’s te proeven – in combinatie met heerlijke
gerechtjes – maar het opzet van de zaal was ook van die aard dat het uitnodigde
tot gezellig keuvelen met de andere genodigden. Geen stoelen, geen saaie
presentatie, maar een levendig geheel waarbij de gastheer ons enthousiast van
de ene setup naar de andere gidste.
Mr Thomson nodigde ook echt uit tot een gesprek. Het was geen
eenrichtingsverkeer. Vragen stond vrij. Proeven nog meer. En Mark vertelde erg
enthousiast (het zou nog moeten mankeren, ik weet wel) en met de nodige humor.
Geweldig vermaak op alle niveaus.

En de gastvrijheid van Glenfiddich
kende vanavond geen grenzen. Terwijl we afscheid namen van de sympathieke
ambassadeur en de mensen van het PR-bureau (die prima werk leverden, zoals
steeds), kregen we nog een geschenk in de handen geduwd: een fles Glenfiddich
Project XX. Wait, what? Een fles whisky? Cadeau? Dat had u niet moeten doen
(maar ik ben blij dat u het gedaan heeft, want zoals ik al eerder zei, het was
mijn favoriet van de reeks tot nu toe).

Ik keerde huiswaarts met mijn
geschenk, het flesrestje Fire & Cane dat ik had gebedeld (voor de Rambling,
uiteraard) en maakte een mental note.
Mijn volgende trip naar Schotland zal sowieso een bezoek aan Glenfiddich
bevatten.

A big thank you to Mr Thomson of Glenfiddich, Mrs
Claude, Anke & Sven for a great tasting experience.

May the Malt be with you!

Op dinsdag 9 oktober kwam Jürgen
Vromans – beter bekend als The Whisky Mercenary – op bezoek in het Gentse PROOF
om een aantal van zijn producten voor te stellen.

Jürgen is al heel lang begeesterd
door elke sterke drank. Welk distillaat het ook moge weze, het voedt zijn
passie. En dat merk je in de manier waarop hij komt vertellen over de dranken
die zijn hart sneller doen slaan.

Maar eerst even een woordje over
Jürgen zelve. Hij rolde bijna per ongeluk in het wereldje en werd al snel
gevraagd om tastings aan elkaar te praten. Importeurs en verdelers vroegen hem
vaak om een tasting te verzorgen of een stand te bemannen op menig festival.
Hij werd steeds vaker ingehuurd en toen hij dan uiteindelijk besloot om zelf
professioneel in het wereldje te stappen (eerst parttime, maar nu al even
fulltime) was de naam ook snel gekozen.

Fast forward naar vandaag: hij is
niet alleen onafhankelijke bottelaar van whisky, rum en gin, maar ook importeur
van o.a. mezcal en armagnac. En vandaag wilde hij een – weliswaar kort, maar
zeer leuk – overzicht bezorgen van wat hij zoals te bieden heeft.

De debatten warden geopend met een
mezcal. U weet wel: dat Mexicaanse spul dat gestookt wordt van een agave
(familie van de cactus). Veruit de bekendste mezcal is de blanco, maar Jürgen
had voor ons een specialleke mee, namelijk een vatgerijpte.

Nucano Mezcal, Anejo,
40%

Ik heb niet echt iets met mezcal.
Ik vind het een moeilijke drank, eerlijk gezegd. In mijn koffie gaat het nog
net, maar puur? Neen, niet direct mijn ding.

Maar deze werd samengesteld met
mezcal die 3 tot 5 jaar op vat had gelagerd, waardoor hij niet alleen een mooie
kleurtje kreeg, maar bovendien een extra zoetje (vijg?) op de neus kreeg. De
typische rook was zowel op de neus als in de smaak, maar vooraf in de afdronk
heel erg aanwezig, samen met mokka en een zuurtje. Ik vond hem best aangenaam.
65 EUR.

Auchroisk 7 Year Old
2010, Limburg Dramclub, 53.5%

Dit was al de 7e clubbotteling van
deze Duitse jongens, bekende van het beruchte whiskyfestival in Limburg
(Duitsland), waar ik dit jaar voor het eerst naartoe ging. Geweldig festival,
maar dit terzijde.

Deze Auchroisk – een minder bekende
malt, absoluut – was een stinkertje, als u het mij vraagt. Plantenwortels,
bouillon, koude koffie en flink wat toffee en kamfer. Niet alledaags. Op smaak
was hij zoet met een hoek af. En te bedenken dat dit een first fill oloroso
sherryvat geweest is. Bizar! 80 EUR.

Bruichladdich 12 Year
Old 2005, The Whisky Mercenary, 52.6%

Het was een blij weerzien met deze
Laddie, met het grappige label van Jürgen als biker uit Sons of Anarchy. Ja,
die labels zijn in een zatte bui tot stand gekomen, zoveel is zeker.

Een zoete neus met iets van citrus,
babykots (geen offnote), zoete mout en amper rook. Op smaak was hij erg spirit
driven wat hem heel erg lekker maakte. Lekker rokerige afdronk. Een toppertje.
115 EUR.

Na deze Laddie kregen de
smaakpapillen een korte rustpauze, maar niet voor lang.

Wardhead 21 Year
Old 1997, Liquid Treasures, 55.5%

Wardhead is ge-teaspoon­-de Glenfiddich. Het gerust gaat dat er een liter Balvenie
aan een vat Glenfiddich wordt toegevoegd om de onafhankelijke botterlaars in de
onmogelijkheid te stellen het vat als Glenfiddich single malt te bottlen
(andersom wordt ge-teaspoon­-de
Balvenie – dus met toevoeging van wat Glenfiddich – gebotteld onder de naam
Burnside).

De neus is heerlijk fruitig op
appels, banaan, kiwi met een florale hint en wat marsepein. Op smaak wordt hij
zelfs wat snoeperig met drop, terwijl de afdronk nog een verrassend streepje
woodsmoke presenteert. Stiekem vermoed ik dat dit gewoon Glenfiddich is, hoor.
Maar wel een hele lekkere! 105 EUR.

Om af te ronden presenteerde Jürgen
nog twee rums van eigen label, zij het wel The Rum Mercenary (met Jürgen als
een soort gekke Jack Sparrow op het label, papegaai incluis).

Barbancourt 13
Year Old 2004, The Rum Mercenary, 49.3%

Deze rum uit Haïti had ik nog niet
zo gek lang geleden al eens geproefd – en ook toen goed bevonden. Mijn tasting
notes van Elexir d’Anvers en Galak Popri werden echter niet zo enthousiast
onthaald, moet ik zeggen.

En toch blijf ik er bij. Deze rum
is erg toegankelijk – daar waren we het wel allemaal over eens – en erg lekker.
81 EUR.

Monymusk 11 Year
Old 2007, The Rum Mercenary, 52.5%

De Monymusk is een ietwat vreemde,
droge rum uit Jamaica, die een pak moeilijker bleek dan de Barbancourt – en
betrekkelijk atypisch is voor een Jamaicaanse rum tout court.

Hij was fruitig, maar met een hoek
af. Denk ecoline of houtlijm met wat Turks Fruit. Op smaak kwam daar nog wat
menthol aan te pas, maar hij was verrassend droog. Kamfer op de afdronk. Niet
meteen mijn ding, maar toch interessant. 55 EUR.

Nou, dat was weer een erg leuke en
interessante avond vol lekkers en in goed gezelschap, dus keerde ik meer dan
tevreden terug huiswaarts.

Bedankt voor de lekkere spirits,
Jürgen. Bedankt voor de prima ontvangst, Nikkie & Timon. Tot de volgende!

May the Malt be with you!

Het zat er al efkes aan te komen,
maar donderdag 26 september was het eindelijk zover. Timon en Nikkie
entertainde een zaal vol enthousiaste proevers op een tasting van Japanse
drankjes. PROOF, uw try before you buy bar in hartje Gent, haalde hiervoor niet
alleen whisky in huis. Integendeel, slechts 2 whisky’s stonden op het menu.

Dat Japanners een speciale cultuur
hebben zal de meeste onder ons wel bekend zijn. Kaizen, voor de kenners. Dat trekken ze door in alles wat ze doen:
ambacht, kunst, … En dat is ook in hun dranken terug te vinden, of het nu sake,
gin, whisky of iets anders is.

Als aperitiefje kregen we een gin
van de betrekkelijk nieuwe Kyoto Distillery Co, nl. de Ki No Tea. Dit is een
speciale, gelimiteerde editie van hun gin (de standaard gin heet Ki No Bi, wat
zoveel betekent als de schoonheid van de seizoenen, als ik me goed herinner).

Ki No Tea, Kyoto Dry Gin, 45.1%

Deze gin is wel erg apart, moet ik
zeggen – hij wijkt dan ook enorm af van de standaardgin (die overigens van
gefermenteerde rijst wordt gestookt!). Dat heeft alles te maken met het feit
dat hij – zoals de naam al aangeeft – infused
werd met een speciale blend van verschillende Japanse thee.

De neus is erg vegetaal en groen op
peterselie en rijst, terwijl de smaak naast het typisch Japanse citrusfruit
yuzu ook nog wat rauwe bonen en groene thee offreert. De afdronk is erg kort. Naar
mijn mening een acquired taste. We maakten er tevens nog een Gin & Tonic
mee, gemixt met de Fever Tree Mediterranean. Maar dat vond ik zelf geen succes.
Zoetzuur, metalig op appelsien en Dextro Energy tabletten. Misschien eens
proberen met een andere tonic.

Miyamizu No Hanza,
sake, Sakuramasamune, 15 à 16%

Ik weet niets van sake, behalve dat
het een soort rijstwijn is die je zowel warm als koud kan schenken (tussen de
5°C en 45°C). Ik was dan ook maar wat blij met de uitgebreide info die onze
gastheer hierover kon vertellen. De kwaliteit van sake wordt onder meer bepaald
door de hoeveelheid ‘gepolijste’ rijstekorrels er in gaan. Voor een ‘gewone’
sake is dat zo’n 30%.

Een leuke, zoete neus op kweepeer,
chocolade en dessertwijn, met een vreemde hint van rookworst (zij het wel erg
kort). Op smaak vond ik het erg moeilijk me vast te pinnen, volgens mij
notities. Ik heb enkel ‘zacht, zoet, erg toegankelijk maar onbenoembaar’
genoteerd. U bent er vet mee, ik weet het. Ik ook.

Junmaiginjo, sake,
Sakuramasamune, 15 à 16%

Deze sake is van een hogere
kwaliteit, waarbij 60% van de rijst gepolijst wordt. Blijkbaar heet dat de
‘milling rate’. In typisch Japanse no-nonsense stijl prijkt op het label
duidelijk bij welk gerecht je deze best schenkt: ‘bonds well with beef’.
Daarmee wordt ongetwijfeld verwezen naar die rotverwende koeien uit Kobe, die
enkel donker bier te drinken krijgen, gras te eten en een godganse dag
gemasseerd worden. Als ik reincarneer…

Op de neus was hij zoeter dan zijn
voorganger en een tikkeltje romiger. Ja, volle body, maar weer moeilijk te
benoemen voor mij. Ik moet eigenlijk vooral aan dessertwijn denken en zo gek
blijkt dat niet te zijn.

Timon lastte een korte pauze in om
de smaakpapillen even tot rust te laten komen, alvorens aan het whiskygedeelte
te beginnen.

Hibiki Harmony Master’s Select, Suntory,
43%

Een Master Blender wordt in Japan
hoger aangeschreven dan een Master Distiller en dat heeft alles te maken met
het feit dat Japanners meer genieten van verfijnde dingen dan van rasechte
smaakbommen waar wij – Westerlingen – meer pap van lusten. Een blend is voor de
Japanner echt een kunstwerk en Hibiki is daar een prima belichaming van.

Dadels, pruimenlikeur, amandelen,
bloemsuiker en een floraal element maken van deze neus een waar feest. Op smaak
gaat dat nog een stapje verder. Donkerzoet fruit, abrikozenmarmelade en
Oosterse kruiden (dat zal dan wel de mizunara zijn, zeker?). De lange finish is
doorwrocht en evenwichtig, wat van deze Hibiki Master’s Select een absolute
topper maakt.

Hakusu Distiller’s
Reserve, Suntory, 43%

Eén van de malt whisky’s die in de
Hibiki gaat is deze Hakushu single malt uit de forrest distillery aan de voet van wat wel eens de Japanse alpen
wordt genoemd. Ik heb deze al vaak geproefd en het blijft telkens een fijn
weerzien.

Een mooie, fruitige neus op appels
en peren, druiven en limoen, maar met een (weliswaar erg zacht) streepje rook.
Die turf zet zich op smaak veel prominenter door, samen met een pepertje. De
afdronk is lekker lang met op het sterfbed nog een kleine lift door iets wat aan eucalyptus doet denken. Wat een heerlijke,
mooi gebalanceerde malt is dit.

Nigori Yuzushu, ‘likeur’,
12.5%

Om af te sluiten – als digestief,
zeg maar – had Timon nog een specialleke
in de frigo staan. Deze drank is geen likeur, maar komt wel aardig in de buurt.
Hij werd gemaakt van water, alcohol, yuzu, suiker en pruimen. Het label
waarschuwt dat bezinksel (van de verse yuzuvrucht) op de bodem van de fles
normaal is.

Op de neus kon ik de geur van
Sunlight zeep niet wegdenken, hoe ik ook mijn best deed. Daarnaast Fanta Lemon,
zoetzure Napoleon bonbons en een karrenvracht aan suiker. Op smaak was het meer
van het zelfde – zoetzuur, sans de
zeep, thank God – en erg fris. Ik zei
wel degelijk ‘fris’, verwar dit aub niet met ‘lekker’. Maar wat een grappige
ervaring. Frank, die naast me zat, grapte ‘Wortegemse doet dat beter.’ Ja, het
had wel wat van een citroenjenever. Voor mij was het eerder de Japanse versie
van de Bacardi Breezer, maar what fun!
Zeker eens proberen.

Ja, ja, een topavondje, hoor! Ik
had de whisky al wel geproefd, maar de andere drankjes waren niet voor me. En
ik heb weer vanalles opgestoken. En veel gelachen in goed gezelschap. Kijk,
daar doet een mens het toch voor?

Kakubin, Suntory
Whisky, 80 proof (40%)

Terwijl iedereen afscheid nam, viel
mijn oog op een ander Japans flesje op het schap. Deze Japanse klassieker stak
mijn ogen uit, dus vroeg ik een glas.

Nu moet ik wel bekennen dat deze
blend absoluut niet verfijnd was. De neus was best aangenaam, maar op smaak is
dit een best scherp beestje. Maar je moet hem in zijn context zien. Dit is het
type whisky dat in Japan voornamelijk – zo niet uitsluitend – wordt gebruikt om
een mizuwari van te maken. Een glas vullen tot de rand met ijs, een goeie
scheut van deze Kakubin en aanlengen met sodawater. Een tip voor volgende
zomer.

Het was weer de moeite in PROOF,
zoals steeds. Ik kijk alvast uit naar de volgende sessie!

May
the Malt be with you!

‘Hey, Mark, ik zou voor mijn verjaardag een tasting willen
geven aan vrienden en familie. Ik plan 7 flessen uit mijn geboortejaar open te
trekken. Bij deze zijn jij en Sofie uitgenodigd’.

Nou, dat is wel een uitnodiging die ik niet zou afslaan.
Niet alleen is Niek als meer dan twintig jaar één van mijn beste vrienden, maar
bovendien zag ik het helemaal zitten om allemaal whisky, stuk voor stuk
gedistilleerd in 1974, te proeven. Liquid
history, noem je zoiets. Ik zag het al helemaal voor me: gezellig met het
vrouwtje aan de tafel aanschuiven, niet zelf moeten presenteren, maar heerlijk
genieten… Maar dat was zonder de waard gerekend.

‘Oh, ja, gij klapt dat wel aan elkaar voor mij zeker?’

Nu moet ik bekennen dat, mocht Niek het aan iemand anders
gevraagd hebben, ik toch wel een beetje in mijn gat gebeten zou zijn geweest,
dus deed ik het met heel veel plezier.

En plezier hebben we gehad, amai. Flink gelachen. En
heerlijk spul geproefd. Een topavond, zoals u hieronder zal kunnen lezen.

Locatie was de prachtige Rolf Benz Lounge van Interieur
Vanderwaerden op de vierde verdieping in de Ghelamco Arena – met zicht op het
voetbalveld van AA Gent. Zeker een bezoekje waard, overigens.

Terwijl de genodigden druppelsgewijs binnenstroomden,
schonk Niek een aperitiefje: 1808 Barely Legal Rum van de Illegal Tender Rum
Company uit Australië, een flesje dat hij van zijn meeste recente reis had
meegebracht. Deze ongerijpte rum heeft trouwens al wat mooie prijzen in de
wacht gesleept. Leuke start van de avond.

Nadat iedereen geknuffeld en gekust had, kon ik – na een
korte introductie door de jarige gastheer – aan de slag.

Alvorens de eerste whisky te schenken wilde ik wel eerst
wat vertellen over zowel Niek als over 1974, kwestie van het thema van de avond
niet uit de weg te gaan. Want 1974 was nu niet bepaald een topjaar. Immers, het
was het jaar waarin enkele rampen zich hadden voltrokken: Turkish Airlines 981
stort neer, Turkse troepen bezetten Cyprus, Cycloon Tracy veegt het
Australische Darwin van de kaart, ABBA wint het songfestival…

Gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel. De Duitsers
gaven de Hollanders lik op stuk in de Wereldbekerfinale, Queen brengt Niek’s
favoriete nummer uit en Volkswagen lanceert de Golf als opvolger van de Kever
(Willy – vader van Niek – reed in 1974 met zo’n Kever en Niek rijdt vandaag met
een Golf, stel je voor… Sterker nog, Willy is van ’47 en Niek van ’74… spooky…
daar bestaan complottheorieën over!). De eerste F-16 Fighting Falcon doorkruist
de hemel.

Maar bovenal, in 1974 werden heel wat celebrities geboren.
Denken we maar aan Joaquin Phoenix, Robbie Williams, Christian Bale, Leonardo
Di Caprio en… tromgeroffel… mijn makker Niek Verniers.

Ja, Niek en ik hebben al heel wat watertjes doorzwommen. We
zijn beiden verslingerd aan Star Wars en whisky – een geweldige combinatie. Zo
hebben we samen al flink wat edities van FACTS achter de rug, waar we
verantwoordelijk zijn voor de guest stars (en dus al flink wat avonturen met
acteurs en actrices hebben beleefd – sommige niet voor publicatie vatbaar),
trokken we samen al een paar keer naar Schotland en hebben we – met de hulp van
zijn lieftallige eega en fotografe Ilse Everaert – een boekje geschreven over
onze favoriete hobby.

Enfin, u begrijpt het al… we zijn onafscheidelijk, door dik
en dun (waag het niet!). Maar na deze lyrische beschrijving van onze
vriendschap vond ik het welletjes en werd het hoog tijd om aan de slag te gaan
met de flessen, waarvan het goedje gedistilleerd in het jaar waarin Magda haar
zoon op de wereld had gezet: 1974.

Glen Grant 5 Year Old 1974 – 40%

‘Zo maken ze hem niet meer, meneer’. Ge moogt gerust zijn.
Deze ogenschijnlijk lichte en zeer toegankelijke whisky deed al snel menig
wenkbrauw in appreciatie omhoog schieten. Ja, licht en toegankelijk, tuurlijk,
wat had je dan gedacht. Maar heerlijk zoet en fruitig en een pak complexer dan
zijn huidige tegenhanger. En na een half uurtje in het glas werd hij nog beter
(toegegeven, na een uur was hij dood).

North
Port – Brechin 1974/1993 – Gordon & Macphail Connoisseur’s Choice – 43%

Deze distilleerderij is al sinds 1983 gesloten en in 1990
werd er een supermarkt neergepoot. De whisky, die ondertussen langer op fles
zat dan in het vat, was een specialleke.
Een beetje een vuile jongen, hoewel we niet van een echte off-note konden
spreken, maar het OBE loerde wel om het hoekje. Dat gezegd zijnde, vond ik ‘m
verrassend fruitig en best lekker. Voor mij was het de op één na beste van de
avond.

Benrinnes 1974/2008 – Gordon & Macphail Connoisseur’s
Choice – 43%

We bleven nog even bij Gordon & Macphail en proefden
een erg fruitige en zeer aangename Benrinnes die meer dan 3 decennia mocht
slapen in de warehouses in Elgin alvorens onze smaakpapillen te verblijden.
Trouwens, wist je dat Niek en Ilse de Benrinnes (een berg van 841 meter hoog)
beklommen hebben en op de top zo’n drammetje hebben baasgemaakt? Zonder mij!
Da’s lef hebben. Enfin, daar moeten we het tijdens de pauze maar even over
hebben…

Na de pauze was het tijd voor de echte kleppers.

Macallan 23 Year Old 1974 – Hart Brothers – 43%

Hart Brothers werd opgericht in 1988. Toen ze hun tienjarig
bestaan vierden – in 1998 dus – bottelden ze deze 23-jarige Macallan. Zoals te
verwachten was, betrof het een zeer lekkere en erg fruitige maar toch een
tikkeltje atypische whisky van deze Rolls Royce onder de Speysiders. Ik vond
hem vooral erg consistent. Neus, smaak en finish lagen perfect in elkaars
verlengde. Alle aanwezigen, ook Niek’s ouders en schoonouders, waren het er
over eens: dit is een whisky die iedereen zal lusten.

Inchgower 36 Year Old 1974 – The Nectar of the Daily
Drams – 47.3%

Nou, dit was voor mij de topper van de avond. Niet zozeer
omdat het de oudste (qua rijping) van de avond was (hoewel dat natuurlijk wel
het karakter van deze whisky gevormd heeft), maar omdat hij een absoluut
geweldige smaaksensatie opleverde. Dit werkpaard produceert bijna uitsluitend
voor de blenders, dus moet je wel uitwijken naar onafhankelijke bottelaars wil
je deze malt proeven. Maar dat is meer dan de moeite waard.

Linkwood
30 Year Old 1974 – Rare Malts – 54.9%

De favoriet voor de meerderheid was deze 30-jarige Linkwood
uit Diageo’s terecht volprezen Rare Malts reeks. Voor mij was het een blij
weerzien. De enige whisky die ik eerder al had geproefd. En ja, dit is een
geweldige topper en bovendien een whisky die een explosie van fruit vertoont
als je er een paar druppeltjes water aan toevoegt, iets wat Niek liever niet
doet, maar vanavond op mijn aanraden toch probeerde met een grote glimlach tot
gevolg. Kijk eens aan…

Ledaig
Vintage 1974 /1992 – 43%

U weet uiteraard dat Ledaig de geturfde versie van
Tobermory is. Deze whisky – die wederom al langer op fles zit dan dat hij in
het vat heeft doorgebracht – vertoonde op de neus echter geen spoortje rook
meer. Integendeel, hij was erg fruitig en ronduit schitterend. Niemand had dat
verwacht, ook Niek niet en ik al helemaal niet (want dan had ik ‘m niet
achteraan op de tasting gezet). Maar een waardige afsluiter, zeker weten.

Het fijne aan deze line-up – afgezien van het feit dat het
natuurlijk allemaal oude whisky is – was dat elke whisky van een erg goeie
kwaliteit was. Er zat geen enkele whisky tussen die niet bekoorde. Geen enkele
valse noot. 1974 mag dan misschien een rampjaar geweest zijn, whisky maken
konden ze alleszins. Dat ik dit heb mogen meemaken (werken, ja!), zeg.
Topavond.

Goeie whisky, goeie vrienden, goeie grappen… het zou zo
maar de slogan van een goedkope blend kunnen zijn, maar het omschrijft de avond
perfect.

Afsluiten deed ik met een kort (eigenlijk veel te lang)
overzichtje van Niek’s whiskyreizen, waaruit duidelijk werd dat hij al meer
distilleerderijen bezocht heeft – zowel in Schotland, maar ook in Japan en
Australië – dan ik ooit in mijn leven zal doen (wat ik hem niet in dank afneem,
ge moogt gerust zijn), wat aantoont dat Niek een kenner is (hoewel hij te
bescheiden is om dit zelf toe te geven, hij noemt zichzelf gewoon liefhebber – my ass!). De enige reden waarom ik hem
nog niet unfriend heb, is het feit
dat hij meestal de reis begint en afsluit met Auchentoshan.

Alle gekheid op een stokje… Niek, bedankt makker. En niet
alleen voor deze tasting uiteraard. You know what I mean, brother. Wij gaan nog veel herinneringen maken!

May the Malt be with you!

PS. Bedankt voor de foto’s, Rik!

Onder het motto ‘het moet niet
altijd whisky zijn’ durf ik al wel eens over het spreekwoordelijke muurtje te
loeren, zoals u weet. Naast meer dan 3500 whisky tasting notes staan er immers
ook al enkele honderden andere drink notes op het blog. Zo ook wijn.

En misschien herinnert u zich deze
nog: Waes
Wit 2016 en Waes Rood 2015, twee wijnen
van Wijndomein Waes uit Zwijnaarde. Welnu, afgelopen zondag – 26 augustus –
hield Waes opendeur, dus trokken Dearly
Beloved en ik er op uit om deze lokale wijnboer beter te leren kennen.

Het domein beschikt momenteel over
4 wijngaarden, maar enkel het veld van zo’n halve hectare waarmee het allemaal
begon in 2005 wordt momenteel gebruikt voor de oogst. De andere velden zijn
momenteel weliswaar beplant, maar de oogst hiervan laat nog even op zich
wachten. Eens ook de druiven op die wijngaarden kunnen geplukt worden, zal de
opbrengst maar liefst verachtvoudigen!

Waes heeft bewust gekozen voor
resistente druivenrassen, wat de noodzaak voor pesticiden en andere
sproeimiddelen drastisch naar beneden brengt. Voor hun witte wijnen maken ze
gebruik van de rassen Solaris en Bianca, voor hun rode wijn is dat Rondo,
Regent en Leon Millot.

Naast het Belgische klimaat – wat
roet in het eten kan gooien indien het voorjaar te warm en de zomers te nat
zijn – hebben de wijngaarden nog enkele andere vijanden: vogels, wespen en
konijnen. De gevederde en gevleugelde vrienden pikken graag een druifje mee,
terwijl de pluizige viervoeters maar wat graag aan de jonge stammen knagen.
Vandaar dat alle wijnstokken grondig beschermd worden.

Tijdens onze rondleiding – met een
prima uitleg door Benny Vandenberghe (die hier al jarenlang de handen uit de
mouwen steekt – kregen we achtergrondinformatie over de druiven, het werk op de
wijngaarden en hoe de productie verder in zijn werk gaat. Zo wordt gebruik
gemaakt van trage persing (in verschillende etappes) en wordt de witte wijn
opgevoed in inox tanks, terwijl de rode wijn enkele maanden wordt opgevoed op
Amerikaanse en Europese eik.

Na afloop van de rondleiding werden
we in de mogelijkheid gesteld om zowel de witte als de rode wijn te proeven, maar
liefhebbers van een Brut Rosé kwamen ook aan hun trekken. Deze mousserende roze
landwijn is helaas slechts heel beperkt beschikbaar en kon niet eens ter plekke
gekocht worden. Deze wijn wordt immers ‘tussen soep en patatten’ gemaakt,
wanneer de wijnboer hier tijd voor kan vrijmaken. Maar de meeste energie gaat
dus naar de Waes Wit en Waes Rood.

En de wijnen doen het goed. Van de
oplage van 2000 (van zowel wit als rood), die rond oktober verschijnt, is in
december nog amper iets te vinden. Het feit dat de Waes Wit al 5 jaar op rij in
de prijzen valt (4x goud en 1x zilver) zit daar ongetwijfeld voor iets tussen.

Overigens geniet Waes de appelatie
Vlaamse Landwijn en heeft bovendien de Beschermde Geografische Aanduiding ‘100%
Belgische Wijn’, wat impliceert dat de wijn uitsluitend gemaakt worden van
druiven van eigen teelt.

Wij – Dearly Beloved en ikzelf – hebben een kleine voorraad liggen, maar
hopen stiekem binnenkort nieuws te krijgen over de Brut Rosé. Die willen we wat
graag op het menu zetten met de feestdagen!

Voor meer informatie over
Wijndomein Waes, verwijs ik u graag door naar hun verzorgde website.

Wijndomein Waes
Sint Eloymeersch, Zwijnaarde
info@wijndomeinwaes.be

Vorig jaar naam ik voor het eerst
deel aan de ProefOlympics (die toen al aan hun derde editie toe waren). Ik moet
bekennen: het is aartsmoeilijk, maar wel bijzonder leuk.

Zo’n 85 deelnemers uit Nederland en
België namen deel aan deze blinde proeverij, waarbij organisator Norbert
Tebarts niet alleen een mooie line-up bedenkt en die naar de deelnemers stuurt
(een paar weken op voorhand, gelukkig), maar bovendien elke dag een blogpost
publiceert op Facebook die – zo wordt ons toch voorgehouden – enkele tips zou
kunnen bevatten.

Tweede bekentenis: ik lees die
nooit, want wil niet beïnvloed worden – en proef lang op voorhand (maar als ik mijn scores zo bekijk, zou
ik dat misschien beter wel doen).

Vorig jaar eindigde ik op de 48e
plaats met 234 punten. Mijn betrachting was om dit jaar beter te doen. Veel
meer ambitie had ik niet, want ervaring leert dat blind proeven echt wel
bijzonder moeilijk is.

Ik ga er niet veel meer woorden aan
vuil maken, maar louter opsommen wat we uiteindelijk voor de kiezen kregen met
daarachter (tussen haakjes) wat ik dacht dat ik geproefd had. Beloof me aub
niet te hard te lachen. Ja, kijk maar… in vele gevallen zat ik blijkbaar met
mijn sample op een andere planeet!

11 juni: GlenDronach 18 Year Old Allardice
(Isle of Jura)
12 juni: Glenlivet 16 Year Old Nadurra (Braes of Glenlivet)
13 juni: Hakushu 18 Year Old (Monkey Shoulder – OMG…)
14 juni: Bruichladdich 16 Year Old 1993 Old Malt Cask (Glenkinchie – OMG…)
15 juni: Tullibardine 20 Year Old (Inchmurrin)
16 juni: Caol Ila 25 Year Old 1991 Cooper’s Choice (Lagavulin)

Na de eerste week wist ik al dat ik er niet veel van ging terecht brengen, dit
jaar. Slechts een paar puntjes werden gesprokkeld en we belandden meteen aan de
onderkant van de tabel.

18 juni: Hazelburn 9 Year Old 2007
Barolo (Auchroisk)
19 juni: Aultmore 5 Year Old Provenance Autumn (Blair Athol)
20 juni: Port Dundas 20 Year Old 1990 Single Grain (Elijah Craig)

Na 9 dagen was ik helemaal onderaan beland, op de allerlaatste plaats. Rode
lantaarn. Ik weet dat ik al lekker spul geproefd heb, maar daar is mijn ego
niks mee…

21 juni: Kilkerran Work in Progress
VI Bourbon (Auchentoshan – het is niet waar, hé!!!)
22 juni: Ledaig 12 Year Old 2004 Gordon & Macphail (Ledaig)

Eindelijk! Ik pak 57 punten, wat de
tweede score van de dag is. Ik stijg met stip in de tabel en krijg er weer zin
in.

23 juni: Glen Scotia 1992 Coilltean (Isle of
Jura)
25 juni: Fettercairn 28 Year Old 1988 Signatory Cask Strength Collection
(Braeval)
26 juni: Kilchoman 100% Islay 7th Edition (Lagavulin)
27 juni: Old Forrester 12 Year Old 1984 Barrel Reserve (W.L. Weller)
28 juni: Arran 19 Year Old 1996 for The Nectar (Glenrothes)
29 juni: Clynelish 21 Year Old 1997 The Ultimate (Clynelish)

Ja! Op de voorlaatste dag pak ik de
dagscore en heis ik mezelf terug naar de juiste kant van de tabel. Ik stijg met
stip naar plaats 30, wat me aangenaam verrast. Nu maar hopen dat die laatste
dag me niet helemaal terug naar beneden doet tuimelen. Immers, herinner u mijn
ambitie: beter doen dan vorig jaar wil zeggen meer dan 234 punten scoren en
hoger dan 48 eindigen.

30 juni: Macallan 24 Year Old 1988 Adelphi (Edradour
– OMG…).

Tja, bij die laatste zat ik er
(letterlijk en figuurlijk) mijlenver naast, maar dat weerhield me er niet van
mijn ambitie waar te maken.

Eindresultaat: 40e
plaats met 250 punten. Met 11 van de 18 die ik nog nooit eerder had geproefd,
vind ik dat eigenlijk best wel meevallen.

Eindigen doe ik graag op exact
dezelfde manier als vorig jaar.

Eén ding is zeker: de slogan van Norbert ‘Deelnemen is Winnen’ is meer
dan terecht. Want ik heb echt lekkere dingen geproefd en mij reuze geamuseerd
met de commentaren op Facebook tijdens de olympics. Ik zal dan ook met veel
plezier deelnemen aan de volgende editie als ik daar de kans toe krijg.

Tot slot: een dikke proficiat aan Norbert voor het organiseren van deze
Proefolympics. Het kan geen sinecure zijn om zo’n diverse line-up te verzinnen,
aan te schaffen voor 85 man binnen een bepaald budget en er dan voor zorgen dat
iedereen alles probleemloos en tijdig in de bus krijgt. Wat een
organisatie! Well done.

PS. Het wordt hoog tijd om er toch eens een Auchentoshan in te steken,
hoor!

May
the Malt be with you!

Woensdag 30 mei zakte ik af
naar PROOF in hartje Gent, want Brand Ambassador Arno Dobbels zou ons doorheen
een verticale tasting loodsen van één van mijn favoriete malts: Talisker.

Note
to Diageo: pas uw labels maar aan. Talisker is niet langer ‘the only distillery on Skye’.
Vervang ‘only’ door ‘oldest’. Torabhaig zal u dankbaar zijn.

Nu moet ik bekennen: ik had
verwacht dat ik het meeste van wat geschonken zou worden al geproefd zou hebben
– en dat bleek ook het geval. Ik had ze allemaal al eerder geproefd, zelfs. Maar
het was een erg fijn weerzien, in een leuke setting met prima gezelschap. Wat
wil je nog meer? En we begonnen met een wel erg leuke opener.

Het was een bijzonder zwoele
avond. Toen ik rond 20u arriveerde, was het nog steeds een stevige 27°, wat
niet bepaald single-malt-weer is, zeg maar. Gelukkig was er nog een plekje vrij
naast het open venster, zodat we toch een beetje verkoeling kregen van een
zachte bries over de Leie.

Onze gastheer had hier ook prima
op geanticipeerd en begon de tasting niet met een Talisker malt, maar met een
overheerlijke en erg verfrissende Rusty Nail.

Rusty
Nail of Skye

Het is één van de meest
eenvoudige cocktails die je je kan inbeelden. Schenk 2.5ml Drambuie en 2.5ml
Talisker Skye over een aantal ijsblokjes en… voilà! Klaar! Het resultaat bewees
eens te meer dan je – mits respect voor de ingrediënten (lees: gebruik goed
spul, in casu single malt) – een heerlijke cocktail kan maken zonder dat je
daarvoor een gebrevetteerde bartender hoeft te zijn. Wist je trouwens dat
Drambuie een whisky-likeur is op basis van Talisker? Nee, je zal het niet op
het label terugvinden, want Diageo – die niet de eigenaar is van deze likeur;
dat is William Grant & Sons (en bovendien wordt hij gemaakt bij Morrison
Bowmore Distillers in Springburn!) – laat het vermelden van de distilleerderij op
het label niet toe. Enfin, een lange uitleg. Maar wel een erg leuke
Skye-variant van de welbekende Rusty Nail.

Talisker
Storm

Deze Storm, die in 2013 werd
geïntroduceerd, is iets pikanter dan de reguliere 10 en verrassend complex met
de nadruk op het zilte en de peper en minder op het zoete. Betaalbare
kwaliteit.

Talisker
10 Year Old

De 10 behoeft natuurlijk geen
introductie meer. Sinds hij werd geselecteerd om de Islands te
vertegenwoordigen in de zogenaamde Classic Malts is hij een vaste waarde. En
terecht. Het is en blijft een dijk van een malt. ‘Made by the Sea’ is natuurlijk wel een beetje bij zijn haar getrokken,
want voor Talisker komt de geturfde malt van bij de Glen Ord Maltings. De gerst
wordt dus gedroogd met turf van het vasteland. En de zeebries speelt uiteraard
ook geen rol. Dat is een marketingpraatje. Immers, er liggen slechts een kleine
7000 vaten op Skye. De rest rijpt rustig op het vasteland. De verklaring is de
fermentatie waarbij lokaal water wordt gebruikt en de vreemd gevormde lyne
arms. Soit. Geweldige whisky, toch? Door de jaren heen is de Talisker 10 altijd
prijs, altijd gewonnen.

Talisker
Port Ruighe

De Port Ruighe (spreek uit
‘port-rie’) is opnieuwe een NAS-release, maar gefinished op – u raadt het al –
portovaten. De naam verwijst overigens naar een belangrijke havenstad op Skye. Mooie
toetsen van rood fruit, maar ook flink wat kruiden, verblijden de
smaakpapillen. Dat gezegd zijnde is het mijn minst favoriete Talisker. Ik hou
meer van de bourbongerijpte Talisker whisky.

Talisker
57° North

Eén van de weinige Talisker
die niet op 45.8% alcohol werd gebotteld is deze 57° North – die verwijst naar
de lattitude op dewelke de distilleerderij gelegen is op Skye. Het is ook geen
vatsterkte, natuurlijk. Het is een commercieel gekozen ABV van 57%. Ah, ja.
Benny omschreef hem als de 10 Year Old ‘met extra peper in zijn gat’. Da’s het
minste wat je hiervan kan zeggen. Deze malt is absoluut geweldig en het was dan
ook even schrikken te moeten vernemen van de Brand Ambassador dat deze niet
langer geproduceerd wordt. Slachtoffer van zijn eigen succes? Snel nog wat
flesjes inslaan is de boodschap.

Talisker 18 Year Old

Top of the bill was deze Talisker 18 Year Old. Ik
proefde hem eerder in 2011 en nog eens in 2013. U begrijpt dat ik er erg op uit
was deze nog eens aan de lippen te zetten. Wat een sexy malt! Hij heeft alle kenmerken
van de klassieke 10, maar alles veel subtieler en zachter. Als een mooie vrouw
in een zijden nachtkleed. Eerst kijken, dan proeven en dan… sorry, ik dwaal af.

Needless
to say dat het weer een erg geslaagde avond was, waarbij Arno
zich perfect aanpaste aan zijn publiek. Er zaten een aantal mensen bij voor wie
single malt nog een betrekkelijk nieuwe ontdekkingstocht is, maar ook enkele
doorgewinterde drammers. Het evenwicht tussen basisinformatie en anorak-info
was even mooi als de balans van de Talisker zelve.

Traditiegetrouw werd aan het
eind van de avond de top drie samengesteld door middel van handopsteking. De
uitslag was absoluut voorspelbaar…

1e plaats: Talisker 18 Year Old
2e plaats: Talisker 57° North
3e plaats: Talisker 10 Year Old

Ik hoop dat PROOF nog meer van
zulke leuke verticale tastings zal organiseren. Boeiende en erg gezellige
avond, weeral.

May
the Malt be with you!

Ik beken, ik liep al heel lang rond met het idee een
tasting te organiseren met flessen van Johnnie Walker. Want dit wereldmerk
wordt door menig whiskyliefhebber schuin bekeken. De schuldige is natuurlijk de
Red Label, die – laten we eerlijk zijn – niet veel om het lijf heeft, ook als
is het de best verkopende whisky ter wereld.

Maar Johnnie Walker is zoveel meer.

Geen enkele whiskyclub of bar had de ballen – excusez le
mot – om zich aan de Striding Man uit Kilmarnock te wagen, dus… deed ik het
maar zelf.

Op 18 mei organiseerde ik mijn Keep Walking Masterclass in
de prachtige Rolf Benz Lounge in de Ghelamco Arena te Gent.

Ik wilde met deze tasting aantonen dat Johnnie Walker echt
wel goed spul op de markt heeft en naar aanleiding van de reacties tijdens en
na de tasting ben ik verheugd te kunnen zeggen dat ik in mijn opzet geslaagd
ben.

Dit was de line-up:

Johnnie Walker
Blender’s Batch Red Rye Finish
Johnnie Walker Blender’s Batch Rum Cask Finish
Johnnie Walker Blender’s Batch Espresso Roast
Johnnie Walker Swing
Johnnie Walker Swing Superior
Johnnie Walker Premier
Johnnie Walker Blue Label Ghost & Rare
en nog een leuke surprise aan het eind… lees verder!

De Red Rye Finish,
zoals de naam doet vermoeden, is een erg drinkbare – en spotgoedkope! – blend,
die een finish meekreeg op first fill vaten waar voorheen roggewhiskey op
gerijpt had. Hij werd unaniem goedgekeurd. Wat een mooie entree. Ik was zelf
ook heel aangenaam verrast.

De Rum Cask Finish
begon erg gesloten, maar offreerde nadien mooie toetsen van geel fruit (vooral
ananas) en had een pittige finish, terwijl de Espresso Roast heerlijke toetsen van chocolade en appelsien op de
neus gaf.

Alle drie de Blender’s Batches waren prima drinkbaar op
zich, maar doen het vooral uitstekend in een leuke cocktail – iets waarvoor ze
immers speciaal samengesteld werden.

De Swing heeft
een leuk verhaal, natuurlijk. Bedacht in 1932 door kleinzoon Alexander II, werd
deze fles speciaal ontworpen om op de grote ocean
liners geschonken te worden. Ongeacht de deining van het schip, konden de
eersteklaspassagiers toch rustig genieten van hun dram, want de fles schommelt
gezellig mee zonder om te vallen. Een erg smakelijk blend, hoor. Hoewel ik moet
bekennen dat de vorige batch die ik proefde (uit 1978!) stukken beter was. Deze
fles uit de jaren ’90 van de vorige eeuw moest alvast erg de duimen leggen aan
de veel lekkerdere Swing Superior.
Niet alleen is die op een iets hoger alcoholpercentage (43% tegenover 40%)
gebotteld, het aandeel Islay whisky is ook groter en dat resulteerde in een
meer gelaagde en pittigere whisky dan zijn ‘kleine broer’. Hij eindigde
vanavond meer dan terecht op de derde plaats. Hoewel de Swing vandaag de dag
nog steeds wordt geproduceerd, is dat niet het geval voor de Swing Superior,
wat jammer is. Maar in veilingen kan je hem nog wel een tegen het lijf lopen.

Na de pauze proefden we eerst een botteling die enkel in
Azië verkrijgbaar is. China, Taiwan, Japan, het zijn allemaal zeer belangrijke
afzetmarkten voor Johnnie Walker en consoorten. De Johnnie Walker Premier is er zo eentje, die in 1995
voor het eerst verscheen. De samenstelling zou een reflectie moeten zijn van
hoe de blend in de 19e Eeuw smaakte. En hoewel we daar enkel maar naar
kunnen raden, was iedereen het er wel over eens dat hij bijzonder lekker was,
wat hem meteen ook op de tweede plaats deed belanden.

Maar het moment suprème – althans, dat is wat de proevers
dachten – kwam met de splinternieuwe Johnnie
Walker Blue Label Ghost & Rare, die samengesteld is met whisky’s uit
Brora, Pittyvaich en Cambus – alle drie gesloten, vandaar de Ghost – aangevuld
met uitzonderlijke whisky’s (vandaar de Rare) uit Royal Lochnagar, Clynelish, Glenkinchie, Glenlossie en Cameronbrigde. En het mag gezegd… deze fles – die
toch maar even 250 neurootjes moet kosten – is een absolute topwhisky. Het is
een whisky waarvan je stil wordt. Niet voor niets eindigde deze – met
voorsprong – op de eerste plek. Oh, ja… de Ghost & Rare II staat al in de
steigers en heeft Port Ellen als hoofdrolspeler… Begin maar al te sparen.

De proevers waren flink onder de indruk, maar little did they know dat er hen nog een
vloeibare verrassing stond te wachten. Niemand minder dan Arno Dobbels – Brand
Ambassador van Diageo – was namelijk aanwezig op de tasting en had een klein
flesje in een grote doos meegebracht. Toen hij onthulde welke whisky we nog als
toemaatje geschonken zouden krijgen, vielen de monden (in vele gevallen
letterlijk) open! Arno had namelijk de fantastische (maar best dure, met zijn
prijskaartje van om en bij de 500 EUR) Johnnie
Walker King George V meegebracht. Deze blend, die in 2007 op de markt kwam,
is een eerbetoon aan de Royal Warrant die Johnnie Walker in 1934 ontving. En de
whisky is samengesteld met oudere grains, Royal Lochnagar, het onvolprezen Cardhu
en… Port Ellen.

Nou, nou, nou… hoe decadent kan je een Johnnie Walker
Masterclass maken? Needless to say
dat zij die erbij waren met een brede glimlach naar huis gingen. De oude
boutade maakt haar naam weer helemaal waar: de afwezigen hadden ongelijk!

Wat mij nog het meest deugd deed was het feit dat
verschillende mensen me kwamen vertellen dat ze deze tasting een eye-opener vonden, dat ze geen idee
hadden dat Johnnie Walker zo’n prachtige whisky op de markt had en dat ze van
plan waren om verder te kijken dan de Red Label. En dat is maar goed ook, want
onze jongen uit Kilmarnock is na bijna 200 jaar nog altijd flink in de goeie
richting aan het lopen.

Met dank aan Vanderwaerden om de Rolf Benz Lounge wederom
ter beschikking te stellen (u moet daar echt eens gaan kijken, wat een
prachtige salons!), aan Arno Dobbels voor de ongelooflijke verrassing, aan de
bezoekers voor hun aanwezigheid en aan Dearly
Beloved, mijn rots in de branding.

May
the Malt be with you!

PS. U mag zich binnenkort aan mijn uitgebreide tasting
notes verwachten op het blog.

In september van vorig jaar was ik te gast op de
‘Scraping the Barrel’ tasting in PROOF. U kan het verslag hier nog eens rustig nalezen. Aan
het einde van de tasting lieten we duidelijk verstaan dat we dit wel konden
smaken. Dat was niet in dovemans oren gevallen. Op woensdag 25 april kwam de
vervolgtasting onder de noemer ‘Exploring Sherry Casks’, waarbij we acht
drankjes voorgeschoteld kregen. Vier sherry’s werden gepresenteerd (Fino,
Amontillado, Oloroso en Pedro Ximénez) met een whisky ernaast die op zo’n
sherryvat werd gerijpt of gefinished.

Dearly
Beloved vergezeld me niet zo vaak naar zulke tastings, maar
toen ze vernam dat het ook om sherry ging, vroeg ze me onmiddellijk om ook een
zitje voor haar te reserveren. Niet bepaald een tête-à-tête, maar ik vond het
erg fijn mijn betere helft erbij te hebben. Sherry lust ze wel, van de whisky nipte
ze en de rest was voor mij.

Een boeiend setje stond voor ons klaar.

Laat ik u hieronder kort maar krachtig verblijden met
de tasting notes van iemand die niets van sherry maar wel een beetje van whisky
kent…

Lustau
Fino Jarana – Very Dry Sherry – 15%

Het was een blij weerzien met deze Fino. Een neus vol
geel fruit, flink wat boter en een licht zuurtje als van citrus. Op smaak kwam
daar banaan bij, maar tevens een mooi zilt element. In de afdronk trok hij de
mond helemaal droog, zoals je van een goeie Fino mag verwachten. 15 EUR.

Tomatin
12 Year Old, The Cuatro Series, Fino – 46%

Tomatin speelde enkele jaren geleden in op hetzelfde
thema, door 4 whisky’s uit te brengen – vandaar Cuatro – op verschillende sherryvaten.
Wij proefden – uiteraard – de Fino-versie. Die offreerde zoete appel en perzik
op de neus, maar het ziltje randje was ook hier duidelijk waarneembaar. Op
smaak vond ik hem al een pak minder fruitig dan de neus beloofde, maar hij was
wel mooi kruidig. In de finish werd hij dan weer erg zoet en teven bijzonder
drogend. 100 EUR.

Gonzales
Byass 12 Year Old Vina AB Amontillado – 16.5%

Deze was ook erg leuk, hoor. Op de neus kreeg ik eerst
babyadem, maar dan evolueerde erg snel naar fruitpap, gevolgd door mooie
toetsen van vanille en citrus. De afdronk van deze sherry was bijzonder zacht
en licht drogend. 16 EUR.

Goldlys
12 Year Old Amontillado Finish, Cask #2635 – 43%

Deze Belgische whisky had heel wat tijd nodig om open
te komen. Op de neus kreeg ik eerst niets dan houtkrullen en karamel,
duidelijke kruiden van rogge en amper fruit. Dat was geen al te beste start. Na
enkele minuten wordt het wel beter, maar top wordt hij echter nooit. Op smaak
is hij licht romig en mierzoet. Eerst anijs, dan chocolade. De afdronk is licht
bitter. Maar kapot ben ik hier niet van. 62 EUR.

César
Florido Oloroso, cask sample – 16-18%

De foto spreekt boekdelen. Geen glazen fles met
indrukwekkend label, maar een plastieken litertje waarin Timon en Nikkie zelf –
ter plekke – een cask sample aftapten van deze oudste bodega in Chipiona.
Heerlijke, donkerzoete neus op appelsien, noten, chocolade en leder. Licht
droog, terwijl hij op smaak net zoet, rond en rijk is. In de afdronk krijg ik
een zoetzure toets en lichte kruiden. Heerlijk. 16 EUR (voor een echte fles,
welteverstaan).

Clynelish
Distillers Edition 1992/2007 – 46%

Ah, Clynelish. Altijd lekker. En leuk
als het een botteling is die je nog niet geproefd hebt (ik had die van het jaar
erop en vond die oké, maar niet top). Heerlijk zoete, waxy en tegelijkertijd
drogende neus op rozijnen, banaan en… niet lachen… klei! Op smaak is hij rond
en best vettig, mondvullen, kruidig, zoet met de nadruk op noten. De afdronk is
lang, zoet en kruidig. Toppertje. 95 EUR.

Perez
Barquero PX – 15%

Pedro Ximénez is niet voor iedereen. Deze stroperige
sherry – je kan er bijna een lepel in recht zetten – is mierzoet met een erg
herbaal kantje. Denk maar aan Maggie bouillonblokjes. Het is zelfs dominant,
waardoor ik de neus van deze PX niet echt top vind. Maar eens aan de lippen is
het een explosie van Luikse siroop en donker fruit. Rabarberconfituur! De
romige afdronk is lang en blijft zoet. Zet hier een bolletje vanille-ijs of een
stukje blauwe kaas bij en het feest is compleet. 25 EUR.

Glenglassaugh
PX Sherry Wood – 46%

Hola, dit is een interessante neus en heel anders dan
wat ik al van Glenglassaugh heb gehad. Rond, zoet met flink wat kalisse,
woodsmoke, kruiden en… rosbief! Umami neusje, met een zilt randje. Erg lekker.
Op smaakt is hij evenzeer kruidig, maar zoeter dan verwacht, terwijl de lange,
kruidige finish verraadt dat hij op kleine Quarter Casks rijpte alvorens
gefinished te worden in een PX-vat. Aanrader! 62 EUR.

Opnieuw een erg leuke tasting en gezien het grote
aantal combinatiemogelijkheden hoop ik dat er nog een derde (en vierde en….)
aflevering komt.

Na afloop kreeg ik nog twee rums in de handen gestopt
van Rasta Morris – u weet wel, Zotte Bert. Een 13-jarige Foursquare die ik echt
top vond en een 20-jarige Caroni die me van mijn sokken blies. Ge moogt zeggen
van Bert wat je wil, but he knows his
stuff. Chapeau.

Door Gent by night kuieren met vrouwlief (allé, van de
PROOF terug naar de parking) heeft wel iets. Ze mag nog mee.

May
the Malt be with you!

In april 2018 zakte ik voor de
allereerste keer af naar Limburg – op een ruime boogscheut van Frankfurt – voor
de bekende, zeg maar beruchte, Whisky Fair.

Er geraken was op zich al een helse
klus. Niet minder dan 5u was ik met de wagen onderweg (maar in all fairness, het verkeersinfarct lag enkel in eigen land, met de ring
rond Antwerpen die de kroon spande). Rond 21u kon ik eindelijk mijn voetjes
onder de tafel schuiven bij de collega’s van Catawiki waarmee ik dit weekend
aan het werk zou zijn. Nou, ja, werk… We zouden met z’n vieren een stand
bemannen waar bezoekers in de gelegenheid werden gesteld om een golden oldie te
proeven, maar tevens een voucher van 20 EUR kregen om te gebruiken om de
whiskyveiling. Uit de verzamelde namen zullen we ook een winnaar loten die maar
liefst 500 EUR in de wacht kan slepen.

Maar aangezien ons team uit vier
mensen bestond, hadden we ook ruimschoots de tijd om te netwerken en – niet
onbelangrijk – zelf op ontdekking te gaan. Wat me vooral opviel is de grootte
van dit festival. Ik dacht met het Whiskyfestival in Gent en Spirits in the Sky
al één en ander gezien te hebben, maar Limburg is wat omvang betreft de Death Star van de whiskyfestivals, me
dunkt. En toevallig ook het warmste festival. Buiten was het 28°, maar wij
verloren binnen zo’n 2% whisky aan de engelen omdat het 35° was. Note to self: volgende keer
ventilatortje meepakken.

Deze reeks foto’s werd gemaakt
voordat de deuren van het festival werden opengegooid. Nadien zou het nutteloos
geweest zijn te trachten de stands te fotograferen, want het was – zeker op
zaterdag – over de spreekwoordelijke koppen lopen.

Zoals gezegd had ik in de loop van
het weekend voldoende tijd om zelf wat rond te lopen en enkel dingen te
proeven. Het aanbod was fenomenaal. Flink wat nieuwe releases, maar ook een
heleboel golden oldies die je nergens meer te pakken zal kunnen krijgen –
tenzij op Catawiki natuurlijk.

Hieronder een lijstje – weliswaar
niet in volgorde, maar alfabetisch, van wat ik allemaal aan de lippen heb gezet
gedurende deze tweedaagse hoogmis van de gouden nectar. De drams in bold konden mij erg, erg bekoren.

1. Ardbeg Uigeadail first edition

2. Auchentoshan 10 Year Old 2007 Malts of Scotland
Warehouse Shop #MoS17042

3. Auchentoshan
24 Year Old 1991 Blackadder Raw Cask Statement

4.
Auchentoshan
2008 Distillery Exclusive Bordeaux Cask #3835

5. Balblair
1991

6. Ben
Nevis 18 Year old 1998 The Whisky Mercenary for Skotsj Fellowsjip

7.
Ben
Nevis 19 Year old 1999 Valinch & Mallet

8. Bunnahabhain
22 Year Old 1995 Valinch & Mallet

9.
Caol
Ila Feis Ile 2014 (12 yo)

10. Caol Ila 25 Year Old

11. Cardhu 12 Year Old 1960s

12. Chichibu 2013 Cask #2588 for La Maison du Whisky

13. Clynelish 2005 Gordon & Macphail Connoisseurs
Choice

14. Cotswolds
spirit 16 months red wine cask

15. Cotswolds
single malt

16. Glen
Elgin 12 Year Old 1960s (White Horse)

17. Glenlivet
Export 1960s

18. Glenrothes
9 Year Old Bourbon Valinch & Mallet

19. Glenrothes
11 Year Old Sherry Valinch & Mallet

20. Glentauchers 21 Year Old 1996
Valinch & Mallet

21. Isle
of Jura 1988 Pears of Scotland Cask #1354

22. Johnnie
Walker Red Label 1940s

23. Karuizawa
1994

24. Lagavulin Distillery Exclusive
2017

25. Longrow 1973 for Samaroli

26. Mortlach
18 Year Old 1999 for The Wine Society

27. Port
Ellen 23 Year Old 1982 Jack Wieber for Whisky Plus

28. Sandy
Ross Blended Scotch Whisky 1950s

29. Strathmill
37 Year Old 1974 hogshead #1233

30. Tormore
25 Year Old Valinch & Mallet

Maar de Ben Nevis 1999 van Valinch & Mallet gaat
wat mij betreft met de hoofdvogel aan de haal. Niet zozeer omdat het de ‘beste’
whisky is die ik afgelopen weekend proefde, maar vooral omdat het de whisky was
die mij het meest verraste. Ik zou hem als ‘funky’ omschrijven. Hij veranderde
in het glas van babyadem naar rood fruit naar snoepgoed en terug en was
simpelweg erg amusant. Aanrader.

Op zaterdag kon je ook Emmanuel Dron ontmoeten tijdens
een signeersessie van zijn nieuwe boek ‘Collecting Whisky’ – een kanjer van 7
kilogram vol prachtige foto’s van flessen uit de 19e en 20e
Eeuw. Een boek waar ik nog menig avond zoet mee zal zijn, gapend naar de mooie
prentjes en onder de indruk van de kennis van deze in Singapore wonende
Fransman. Het was fijn kennismaken (hij kende mij blijkbaar beter dan ik hem –
hij wist dat ik de Toshan Man was, maar ook dat ik het Save The Lars Homestead
Project had geleid in Tunisië; Emmanuel is zelf ook een groot Star Wars fan).
Ik zag het niet zitten om het zwaarlijvige boek van bijna 900 pagina’s mee te
sleuren, maar de doos was geen probleem en Emmanuel signeerde hem met plezier.

Toeval wilde dat we ’s avonds ook nog eens in het
zelfde restaurant dineerde. Ik werd uitgenodigd om aan te schuiven en had een
geweldige avond met Emmanuel en zijn lieftallige, sigaar-rokende vrouw Hitomi.
We proefden samen van de Tennessee 2003 for Mark & Manny’s Malts tot de
restauranteigenaar ons vriendelijk verzocht om op te krassen zodat hij zijn
deuren kon sluiten.

Dat is trouwens één van de belangrijkste aspecten van
dit festival. Niet zozeer de whisky of het ‘werk’ – ook natuurlijk (baas leest
mee) – maar wel de ontmoetingen en vriendschap die je op zo’n evenement
ervaart. Vele bekende gezichten passeerden de revue, sommigen die ik voordien
enkel ‘online’ had ontmoet. Wat vreemd om elkaar na al die jaren voor het eerst
‘in het echt’ te ontmoeten! Maar wel heel erg plezant, natuurlijk.

Ook kwamen enkele liefhebbers op mij afgestapt omdat
ze me herkenden als Toshan Man of van mijn Ramblings op YouTube. Twee vroegen
zelfs om een selfie. How weird! En
één kerel die me zaterdag had aangesproken (‘Hey, Mr Toshan Man, right!?’) kwam
me zondag een balpen van Auchentoshan in de handen duwen. ‘A gift, my friend,
to write more tasting notes!’. Het klinkt misschien banaal, maar voor mij was
dat toch een kippenvel-moment.

Ik keerde moe maar meer dan voldaan terug naar Gent op
zondagavond (gelukkig maar 3,5u onderweg deze keer) maar weet nu al: dit wil ik
nog eens beleven (op de hitte na).

May the Malt be with you!

Op vrijdag 23 maart ging in Ijsbaan Kristallijn te Gent
Qwhizky 2018 door. Deze ludieke whisky quiz van Whivie was al aan zijn 7e
editie toe.

Opnieuw kwamen deelnemers van heinde en ver om zich te
meten in hun whisky kennis. Afgezien van het prachtige prijzenpakket – bedankt,
sponsors, dat u ons zo blijft voorzien van een fantastische prijzenkast! – was
het de deelnemers natuurlijk vooral te doen om de eer.

Door mijn eigen stommiteit heb ik helaas geen foto’s van
het gebeuren (don’t ask), maar ik probeer dit korte verslag toch een beetje op
te fleuren met enkele screenshots van de quiz.

Dramit was de te kloppen ploeg, wat die had de vorige
editie op haar naam gezet (en enkele jaren geleden wonnen ze ook al eens). Zij
kwamen voor hun derde overwinning. Of ze daar ook in geslaagd zijn? Lees
verder!

Ronde 1 – Bekende Blends – was een opwarmronde waarin veel
punten konden geraapt worden. Walson Lilliams had zijn joker gunstig ingezet en
100% kunnen verzilveren en kon op die manier een tijdelijke voorsprong nemen.

Ronde 2 – Whisky Women – bleek al iets moeilijker, waardoor
de kloof snel gedicht werd, want niet minder dan drie ploegen vonden het nuttig
hun joker hiervoor te gebruiken.

Ronde 3 – Distilleerderijen – is een klassieker. Maar met
slechts het oprichtingsjaar, de regio, het aantal stills en een luchtfoto als
informatie, bleek deze ronde moeilijker dan gedacht. De laatste jokers werden
ingezet, waardoor we vlak voor de pauze konden stellen dat de top 4 nog erg aan
elkaar gewaagd was.

Ronde 4 – Powered by Whisky – bleek voor de ene ploeg een
zegen, voor de andere ploeg een vloek. Maar de ronde werd wel alom geprezen
voor zijn originaliteit.

Ronde 5 – Wereldse Whisky Weetjes – kan altijd op veel
bijval rekenen, want is een ronde met voor elk wat wils.

Dan was het tijd om de oplossingen van de puzzelronde te
leveren alsook de geproefde mystery drams. De scores in de geproefde whisky lag
verrassend hoog.

Dit was de line-up, die blind geproefd werd.

Om de finale score vast te leggen, diende we zelfs de
schiftingsvraag te stellen, wat het extra spannend maakte.

Dit was de finale top drie… en ja, Dramit had zijn derde
overwinning dik verdiend op zak!

1e plaats – Dramit met 62 punten

2e plaats – Walson Lilliams met 52 punten

3e plaats – Mag ik ook een toastje, Ann?
met 50 punten

Proficiat!

Deze jaarlijkse tasting van Zijne
Excellentie Chris Lauriers begint ondertussen legendarische vormen aan te nemen
– voor zover ze dat nog niet heeft. Dinsdag
20 maart 2018 was het al de 13e editie – voor mij de 4e
keer dat ik er bij kon zijn – en wederom was het een vloeibaar feestje van erg
hoog niveau. Dit is de haute couture
der whisky tastings, geloof me.

Alle usual suspects tekenden weer present (u weet wie u bent!) en –
zoals ik ondertussen al gewend ben – vlogen de Auchentoshan grapjes mij al om
de oren nadat ik nog geen twee minuten in ’t Parlement was binnengestapt. De
toon was meteen gezet.

In afwachting van het openen der
debatten liet ik mij een winterbiertje welgevallen: Broeder Jacob Double Port,
het eerste Belgische bier dat met porto werd verrijkt. Erg aangenaam om de
smaakpapillen op gang te krijgen. Maar eens alle zitjes bezet waren – en het
was weer bakske vol – kon Zijne Excellentie van start.

De whisky diende wederom blind
geproefd. Enerzijds omdat Chris van mening is dat dit boeiender is (waar ik hem
zeker in volg), maar anderzijds ook uit pure luiheid. Geef het maar toe, Chris,
een boekje maken is teveel moeite. En al zeker eentje waar geen fouten in
staan… Ah, waar is den tijd?

Enfin. Genoeg gemijmerd over betere
tijden en aan de slag.

Hieronder een kort overzicht van de
rommel die Chris uit zijn kelder toverde (je moet het hem wel nageven… hij
geraakt wel op een erg elegante manier van zijn slechte flessen af, gelukkig
viel het gezelschap nog mee).

Voor de nieuwe lezers van dit blog:
dat is tongue-in-cheek bedoeld.

Old Smuggler, bottled 1973, 40%

Deze oude blend werd aan mijn tafel
herkend! En neen, we hadden niet gespiekt, Chris! Op de neus kreeg ik
appelsien, abrikozen en iets metaligs. Yup, toch een beetje OBE. Op smaak
vertaalde dat zich zelfs tot wat plastiek. En in de afdronk werd hij zelf een
beetje onaangenaam.

Uiteindelijk blijft het een
niemendalletje, natuurlijk, maar hij is alvast stukken beter dan de versie die
je vandaag (terecht op het onderste schap) in de supermarkt kan vinden.

North of Scotland 38 Year Old 1973 Clan Denny, 52%

Hola, mijn eerste North of Scotland
(nou, ja, ik had eerder al een Strathmore geproefd, wat van dezelfde
distilleerderij afkomstig is). Deze single grain is donkerzoet op de neus met
kokos, flink bourbonny op smaak (ik dacht zelfs dat het een bourbon was) en
superlekker in de lange afdronk.

Erg mooi single grain, hoor.
Aanrader!

Inverleven 36 Year Old 1973 Deoch an Doras, 48.85%

Inverleven is een nobele onbekende
Lowlander, die op de terreinen van de Dumbarton graandistilleerderij stond en
gesloten werd in 1991. Ik had er nog maar twee geproefd – van Gordon &
Macphail – en was absoluut underwhelmed.
Dus was de verwachting voor deze laaggespannen. Hoe fout was dat! Snoeperig
zoet op de neus met gekonfijt fruit, munt en een toets van vermolmd hout. Een
zachte, zoete smaak met… euh… zoete erwtjes in de afdronk… Dat had ik nog niet
eerder meegemaakt.

Laat deze zeker even ademen en u
zal niet teleurgesteld zijn. Voor mij eindigde hij als tweede vanavond. Aanrader!

Glen
Flagler 29 Year Old 1973, 46%

OMG… mijn allereerste Glen Flagler!
Maar het verhaal van de distilleerderij ligt wat ingewikkeld. Dus kijk snel
even hier om
erachter te komen dat het een maltdistilleerderij was op de terreinen van
Moffat en ook de Killyloch en Islebrae malts stookte. Hoe dan ook, deze whisky was
fruitig fris en licht zoetzuur met guimauve (altijd plezant!) en quasi-tropisch
fruit op de neus. Lekker olieachtig offreerde hij biscuits en citrus op de
tong, flink gepeperd. De afdronk was zelfs pikant en heerlijk lang.

Absoluut zalige whisky en voor mij
de winnaar van de avond zonder enige twijfel. Ja, jongens, ze maken toch goeie
whisky in de Lowlands, zeg nu zelf.

Garnheath 24 Year Old 1973, Signatory, 56.8%

Deze fles – van dezelfde
distilleerderij als de vorige, maar dan een single grain – hadden we in 2013 al
eens gepresenteerd gekregen, maar werd hier als toemaatje naast de Glen Flagler
gezet. Witte chocolade, ananas, banaan en kokos op de neus en de smaak – zacht
gepeperd – met een middelange afdronk.

Het was een fijn weerzien – en een leuk
extraatje van Chris.

Glen
Spey 32 Year Old 1973 Jack Wiebers, 48.7%

Wil je geloven dat ik eerder nog
maar één Glen Spey geproefd had? Dat was de Diageo Special Release uit 2010 en
die was top. Maar deze was dat zeker
ook! Suikerzoet op citrus en sherrytoetsen met carré confituur op de neus. Op
smaak is hij wat droog met citrus en een licht bittere toets en wat noten,
terwijl hij lekker een kruidige en lange finish biedt.

Ik zou gezworen hebben dat dit een sherryvat
was, maar het label beweert het tegendeel. Hij eindige voor mij op de derde
plaats vanavond.

Glenallachie
38 Year Old 1973 Malts of Scotland, 44.0%

Glenallachie is enkele maanden
geleden overgenomen door Billy Walker, die we natuurlijk nog kennen van de
revival van BenRiach (en GlenDronach en Glenglassaugh). Maar dit is een
onafhankelijke botteling van het Duitse Malts of Scotland. Op de neus was hij
droog, zoet en herbaal tegelijkertijd, maar er zat ook wat nat karton op de
neus. Op smaak vond ik hem eerder vlak op wafels en zoet fruit, terwijl de
afdronk eerder kort was.

Geen slechte whisky, versta me niet verkeerd.
Maar voor mij de teleurstelling van de avond.

Bunnahabhain
34 Year Old 1973 Celtic Heartlands, 46.1%

Dat Chris zou eindigen met een
Bunna was een beetje voorspelbaar, maar als hij zo lekker is als degene die
geschonken werd, dan vinden we voorspelbaarheid absoluut niet erg. Dit is
immers de legendarische Celtic Heartlands release van niemand minder dan Jim
McEwan. Verrassend melkachtig op de neus met kaas, kruisbessen en paraffine.
Erg apart. Flink wat appelsien op smaak, tikkeltje zoetzuur zeg maar, maar met
een mooi bittertje. Prima balans. De afdronk was lang en kruidig op gember en
kinine.

Deze was erg leuk, maar naar mijn
(on)bescheiden mening niet top. Sorry, Chris… ‘t Is geen Auchentoshan, hé?

En daarmee werden de debatten gesloten.

Phew! Wat een line-up! Flink wat malts waarvan ik er nog maar één of zelfs
geen geproefd had. Dat is toch een droom als whiskyliefhebber. En als je alle
jaren rijping van deze juweeltjes optelt, komen we toch aan niet minder dan 241
jaar op vat. Dat kan tellen, toch? Om van de (huidige) prijzen maar te zwijgen.
Wil je deze line-up – als je hem überhaupt al kan vinden – vandaag aanschaffen,
ben je dik 4.400 EUR kwijt. Djeez…Dat is toch een groot privilege, hoor.

Daarom eindig ik graag met een
GROOT WOORD VAN DANK aan Zijne Excellentie. Dat ik dit mocht meemaken (zo, de
uitnodiging voor volgend jaar is bij deze wellicht verzekerd).

Alle gekheid op een stokje: het was weer
absolute top.

En ook een dikke merci aan ‘t
Parlement, natuurlijk, de gezelligste bier- en whiskypub van Halle en ruime omstreken!

May
the Malt be with you!

De meesten onder ons hebben ongetwijfeld al van de Classic
Malts gehoord: een reeks single malts uit de distilleerderijen die Diageo rijk
is (en dat zijn er zo’n 30-tal) die elke regio en stijl vertegenwoordigen. Maar
elk jaar brengen ze ook hun zogenaamde Distillers Edition op de markt.

Het speciale aan de Distillers Editions – die al sinds 1997
verschijnen – is dat het telkens om een double
maturation gaat, waarbij de malt na zijn gebruikelijke rijping nog even op
een ander vat gaat, steevast sherry of port.

In het Gentse PROOF werden 7 van deze DE’s voorgesteld door
ambassadeur Arno Dobbels. We gingen, proefden en zagen dat het goed was.

De line-up bestond uit de meest recente DE’s, dus allemaal
gebotteld in 2017. Dit waren ze:

–
Glenkinchie
2005 Distillers Edition

–
Dalwhinnie
2002 Distillers Edition

–
Cragganmore
2005 Distillers Edition

–
Oban
Distillers 2003 Edition

–
Talisker
2007 Distillers Edition

–
Caol
Ila 2006 Distillers Edition

–
Lagavulin
2001 Distillers Edition

In goed gezelschap en met de pen in de aanslag begonnen we
aan dit vloeibare avontuur. Hieronder mijn (zeer beknopte) impressies van deze
bottelingen.

Glenkinchie
Distillers Edition 2005/2017– 43% – Amontillado

Donkerzoete, eerder ‘zware’ neus op abrikozen. Op smaak
licht pikant op donker fruit en sultanas. Middellange afdronk op een streepje
rook en niets dan zoetigheid. Deze is best olieachtig en vertoont geen florale
elementen die ik van de standaardbotteling gewend ben.

Het van waar voorheen Amontillado op rijpte, heeft zijn
werk zeker gedaan. Pakweg 70 EUR.

Dalwhinnie
Distillers Edition 2002/2017 – 43% – Oloroso

De neus is erg aangenaam op quasi-tropisch fruit en
amandelnoten. Hij is lekker romig op de tong met geel fruit, citrus, een
pepertje een een mooie toets van eik. De afdronk is eerder kort.

Een leuke aanwinst voor Dalwhinnie, die toch wel wat beperkt
is in zijn aanbod. Pakweg 70 EUR.

Cragganmore
Distillers Edition 2005/2017 – 40% – Port

Ik ben erg te spreken over de standaardbotteling van
Cragganmore en vind het een beetje een miskende malt. Ik keek dan ook erg uit
naar deze release. Op de neus flink wat zoetzure toetsen met zowel toffee als
aardbei. Op smaak vertaalt zich dat naar bloedappelsien – of zelfs de likeur
daarvan – met wat peper. In de afdronk – die niet erg lang is – krijg ik wat
woodsmoke en een pepertje.

Goeie release, maar geef mij toch maar de standaardfles.
Pakweg 68 EUR.

Oban
Distillers Edition 2003/2017 – 43% – Montilla Fino

Oban, nog zo’n malt waar je weinig van hoort – ze hebben
dan ook amper expressies – terwijl dit toch een dijk van een whisky is. Hun DE
is eveneens 14 jaar en gefinished (excuus… double
matured) op een Montilla Fino sherryvat. De neus is donker met rozijnen,
pruimen en zelfs iets rumachtig, maar verliest niet dat mooie zilte karakter
waarvoor hij bekend staat. Op smaak gaat het eerder richting rabarber met
kruidnagel, terwijl de afdronk mierzoet en kruidig blijkt. En best lang blijft
hangen.

Deze eindige in mijn persoonlijke top drie van vanavond.
Pakweg 89 EUR.

Dan was het tijd voor een korte pauze, zodat we onze
papillen even tot rust konden laten komen, een sanitaire tussenstop konden
houden of even een frisse neus halen.

Talisker
Distillers Edition 2007/2017 – 45.8% – Amoroso

Ah… Talisker, nog zo eentje die het altijd goed doet, toch?
En dat was met deze DE niet anders. Een mooie zoet-zilte neus met dat typische coastal karakter, terwijl hij in de mond
zijn prachtige body etaleert met appelsienen en peper als smaakmakers. De
middellange finish offreert zoete rook, peper en peat en blijft zalig zoet.

Voor mij een topwhisky die op de tweede plaats eindigde.
Pakweg 71 EUR.

Caol
Ila Distillers Edition 2006/2017 – 43% – Moscatel

Hier had ik erg naar uitgekeken. Ik ben immers groot
liefhebber van Caol Ila. Deze op Moscatel gefinishte Ileach was toch een beetje
de vreemde eend in de bijt wat leeftijd betreft. Daar waar alle DE’s normaal de
standaardleeftijd hebben, is deze toch geen 12 jaar. Immers, gedistilleerd in
2006 en gebotteld in 2017 kan deze 10 of hooguit 11 jaar oud zijn. Dat neemt
niet weg dat hij een heerlijke, robuuste neus neerzette met zilt, oestersap,
roet en citrus. Hij was best vettig maar toch fris in de mond met citrus en
rook en zelfs een toets van plasticine. De korte, zoete afdronk maakte het
compleet.

Een geweldig feestje, deze Caol Ila, maar hij eindigde net
niet in mijn top drie. Pakweg 71 EUR.

Lagavulin
Distillers Edition 2001/2017 – 43% – PX

Want de beste van de avond was echt wel tot het laatste
gehouden. Deze Lagavulin barst van karakter met een donkerzoete maar zilte neus
met zowel kelp als spek als dadels als stopverf kon me erg bekoren. Donker
fruit verblijdt de tong, terwijl het roetige hem diepgang geeft. De lange,
rokerige en zoete afdronk is het perfecte orgelpunt om deze magnifieke malt.

Hij is zijn prijskaartje van om en bij de 108 EUR helemaal
waard. Dit is een whisky om heel de winter lang van te genieten.

Dat was weer een erg leuke tasting met goeie malts, nice
people (op Bart na, met zijn flauwe Auchentoshan grapjes altijd…) in een
gezellig kader. Het was ook leuk om vast te stellen dat het publiek grote
interesse had en goeie vragen stelde, waardoor er ook heel wat opgestoken kon
worden door iedereen. Topavond.

Bart en ik sloten af met de geweldige Benrinnes 2006 van
Asta Morris en als slaapmutsje dronken we nog een Cornet van ’t vat op het
terras van de Alchemist. Maar we zijn veilig thuisgeraakt, dankuwel.

May
the Malt be with you!

Compass Box Tasting – PROOF 21/11/2017

Ik ben rijkelijk laat met dit
verslagje, maar dat heeft alles te maken met de zeer drukke eindejaarsperiode
en de publicatie van al die heerlijke Islay notes, computerproblemen en…
eigenlijk was ik het wat uit het oog verloren… Toch wil ik het u niet
onthouden, want het was weer erg de moeite.

Op 21 november (ja, ja, ondertussen
meer dan twee maanden geleden) zakte ik af naar PROOF in Gent voor een heuse
Compass Box tasting onder begeleiding van de immer charmante Celine Tétu.

Compass Box is een blender werd
opgericht in 2000 onder impuls van John Glaser, die eerder zijn sporen
verdiende als marketingdirecteur bij Johnnie Walker. Maar hem gewoon een
blender noemen, is hem oneer aandoen, meen ik. Immers, John Glaser en zijn team
maken dan wel blends, maar je kan ze bezwaarlijk typische blends noemen. Het
zijn stuk voor stuk kleine kunstwerkjes. Denken we maar aan hun whisky’s met
ronkende namen als Spice Tree, Eluthera, Great King Street, Hedonism, Canto Cask,
Asyla, Oak Cross en ga zo maar door. Ik heb er al een groot aantal van geproefd
en ze stellen quasi nooit teleur, wel integendeel. Dus wilde dit zeker niet
missen, want line-up vanavond was veelbelovend.

De debatten werden geopend met een
aperitiefwhisky met een knipoog naar de typische Franse tafelwijnen.

Whisky de Table, 40%

De whisky bevat vier malts
(Clynelish, Linkwood, Benrinnes en Caol Ila) en offreert een fruitige neus op
ananas, ontbijtgranen en jonge appeltjes. Op smaak is wit fruit dominant met
wat peper en enkele zachte houttoetsen, wat zich doorzet in de eerder korte
finish. In alle eerlijkheid vond ik dit een braaf niemendalletje, maar dat is
dat ook de bedoeling geweest. 47 EUR.

Great King Street, Experimental Series TR-06, 43%

Met Great King Street ‘The Artist
Blend’ introduceerde Compass Box een leuke whisky, maar om hun volgende release
te maken konden ze niet beslissen tussen een versie op sherry of een versie met
turf en brachten ze twee experimentele blends uit en lieten het publiek kiezen.
Naar mijn mening een geslaagde marketingtruuk. Volgens Celine waren de
resultaten 49% tegenover 51% en was er dus geen duidelijke winnaar, dus kwam de
Glasgow Blend op de markt, een vatting van beiden. Wij proefden vanavond het geturfde
experiment, dat ik al eerder had geproefd (zie mijn notes hier).
Voor de anoraks onder ons: hij bestaat voor 33% uit grain (Cameronbrigde) en
67% malt (Caol Ila, Laphraoig, Clynelish en Glen Ord). 40 EUR.

The Spice Tree, 46%

Ook de Spice Tree had ik al eerder
geproefd (dus lees de notes gerust na), maar het blijft een leuk verhaal. Deze
controversiële whisky had het einde kunnen betekenen van het toen nog jonge,
innovatieve bedrijf. John had hem immers gemaakt door duigen Franse eik aan de
binnenkant van zijn Amerikaanse vaten te bevestigen. De SWA kon hier niet mee
lachen en verplichte Compass Box deze whisky niet meer te maken (gelukkig mochten
ze hun beperkte stocks toch verkopen, anders bestond het bedrijf vandaag
wellicht niet meer). De huidige versie van de Spice Tree wordt gemaakt door
hybride vaten te gebruiken: duigen van Ameikaanse eik met spiegels van Franse
eik. Het effect, dat met de ‘illegale praktijken’ op amper drie maand werd
bereikt, heeft nu zo’n 2 jaar nodig. De Spice Tree is nog steeds één van de
belangrijkse sellers van Compass Box en daar zit de originele controverse zeker
voor iets tussen. 57 EUR.

The Peat Monster, 46%

Velen – mezelf
incluis – vinden deze een beetje verkeerd genaamd, want zo’n turfmonster is het
eigenlijk niet (ondanks het feit dat hij werd
samengesteld met Laphroaig, Caol Ila en Ardmore). Maar je moet het zien in de
juiste context. Deze werd immers gelanceerd toen de hype rond geturfde whisky
nog lang niet op zijn hoogtepunt was. Vandaag
is het eerder een turfbeestje. Desalniettemin – zie mijn meest recente notes hier –
blijft het een geweldige whisky. 58 EUR.

The Double Single, 3rd Edition, 46%

De Double Single is precies dat:
een blend samengesteld uit 1 single malt (Glen Elgin van 24 jaar oud) en 1
single grain (Girvan die nog ouder is). De verhouding is 72% malt en dus 28%
grain. Geef toe: een atypische blend. De verpakking is ook weer oogstrelend,
het mag gezegd. En de whisky… ja… dit is echt super en wat mij betreft de
topper van de avond. Mandarijn en kersen, noten en mango, wine gums… zalige
neus. Hij is succulent op smaak, bijna snoeperig met een zalig lange finish op
orangettes. 199 EUR is absoluut niet goedkoop, maar je krijgt er wel iets voor.
U mag van dit juweeltje binnenkort uitgebreide tasting notes en een Rambling
verwachten. Wat een topper!

No Name, 48,9%

Het is niet de eerste keer dat
Compass Box met een mysterieuze whisky op de markt komt. Deze ziet er niet
alleen geweldig uit, hij heeft ook nog eens een vreemde naam gekregen en is
gelimiteerd tot 15.000 exemplaren (die ondertussen al zo goed als uitverkocht
zijn, ondanks het prijskaartje van 140 EUR). Maar dat hij lekker is, dat kan ik
u ronduit bevestigen. Een complexe, waxy, zoete maar erg geturfde neus op
citrus, wit fruit, assen en appels. Dat zet zich mooi verder in de mond, terwijl
daar op de lange finish nog een mooi zilt randje aan wordt toegevoegd. Als ik u
verklap dat hij voor 75% uit Ardbeg bestaat, beginnen velen onder jullie
wellicht al te watertanden. Daarnaast nog wat Clynelish en Caol Ila, met een
top dressing van hun eigen Spice Tree whisky. Uitzonderlijk en
aanbevelenswaardig!

Nou, nou, dit was weer een
superavondje, hoor.

May the Malt be with you!

De Sint is in het
land heeft meegebracht: Macallan!

Of zoiets.

Woensdag 6 december
zakte ik – met met trouwe metgezellen Niek & Ilse – af naar PROOF in Gent
voor een tasting van deze erg populaire Speyside Distillery.

Jarenlang stond ze
bekend om haar geweldige whisky’s die steeds 100% op sherryvaten rijpte – iets
waar de distilleerderij mee dweepte, wat een verklaring is voor het feit dat
haar reputatie ongewild een flinke deuk kreeg toen ze in 2004 op de proppen
kwam met haar Fine Oak reeks.

De distilleerderij
werd opgericht in 1824 als de Echlies Distillery onder leiding van Alexander
Reid. Pas in 1980 werd ze omgedoopt tot Macallan. Roderick Kemp stond aan het
roer tot 1994, toen de distilleerderij werd overgenomen door Suntory. Maar
sinds 1999 behoort ze toe aan de Edrington Group (die we ook kennen van Highland
Park, natuurlijk), die op haar beurt in de spirits portefeuille zit van…
tromgeroffel – Coca Cola. De ambassadeur maakte er een zeer gesmaakt grapje
over en het ijs was gebroken (goh, whisky, cola en ijs in één paragraaf, je
moet maar durven…).

Vanavond stonden er
zes Macallan op het menu met Wood Management als thema.

Macallan
12 Year Old Fine Oak, 40%

Deze 12-jarige Fine
Oak is een leuk aperitief, niet al te veeleisend, fris en fruitig met wat
sherrytoetsen (banaan) op de neus. Hij is best vettig in de mond, maar wel
licht drogend op citrus en kruiden (vooral in de finish zet die kruidigheid
zich stevig door). De samenstelling zou vandaag zo’n 80% bourbon zijn, 20%
sherry. Pakweg 80 EUR.

Macallan
12 Year Old Double Cask, 40%

Deze Double Cask,
eveneens 12 jaar, zal de nieuwe standaard worden bij Macallan. Hij is 100%
sherrygerijpt, waarvan 50% op Europese eik en 50% op Amerikaanse eik. Bij de
eerste snuif had ik hars en cacao, iets van appelsien en noten, maar helaas ook
een toefje fietsband. Gelukkig trok dat laatste betrekkelijk snel weg. Hoe
langer je hem laat staan, hoe beter hij wordt. In de mond is hij rijk en rond,
met een drogend effect. Op de finish kreeg ik nog kaneel en nootmuskaat.
Lekker! Zo’n 77 EUR.

Macallan 12 Year Old Sherry Matured, 40%

De derde 12-jarige in
deze vergelijking is de ‘klassieke’ Macallan, gerijpt op Europese sherryvaten.
Een erg populaire ‘old school’ Macallan, maar naar mijn (on)bescheiden mening
is de Double Cask iets lekkerder. Deze heeft natuurlijk de zeer uitgesproken
smaak die we kennen van Macallan. Donker droog fruit (rozijnen) en chocolade,
terwijl hij op de tong tintelt van de kruidigheid, ondanks zijn donkerzoete
fruitigheid. De afdronk is wel erg droog.

Na een korte pauze
was het tijd voor de speciallekes.

Macallan Edition No. 3, 48.3%

Voor deze derde
‘edition’ werkte Bob Dalgarno samen met parfumier Roja Dove. Het resultaat is
een heerlijk delicate Macallan op de neus met boter, vanille, mokatine en
appelsien. Des te groter was dat ook de verrassing (en het plezier) wanneer
deze op smaak een absolute bom blijkt te zijn met donker fruit, grapefruit,
peperkoek en een heerlijke kruidigheid die je mond helemaal warm maakt. De
afdronk was bij de langste die ik vanavond mocht ervaren. Hij werd samengesteld
uit sherry butts en sherry puncheons (93%) en afgewerkt met 7% bourbongerijpte
Macallan. Voor 105 EUR haal je een erg mooie Macallan in huis. Wat mij betreft
de winnaar van de avond.

Macallan Sienna, 43%

In 2013 schoot
Macallan zich – marketing wise –
opnieuw in de eigen voet door haar flessen met leeftijdsaanduiding te gaan
vervangen door de zogenaamde 1824 Series, waarbij leeftijd niet langer
belangrijk was, maar de distilleerderij zich ging concentreren op het hout, de
smaak en de kleur. De reeks bestaat uit de Gold, Amber, Sienna en Ruby (die
ondertussen al niet meer wordt gemaakt). Op de neus had ik orangettes,
sinaasappelsap en iets van netels. Op smaak vertaalde zich dat in Granny Smith
appels, appelsienzeste en kruiden terwijl de middellange finish naast vanille
opnieuw vooral appelsienen bood. Hij werd samengesteld uit 100% first fill
oloroso sherryvaten, waarvan het overgrote deel op Europese eik. Kostprijs is
115 EUR (ik kocht mijn fles 4 jaar geleden nog voor 75 EUR, maar dat is een
ander verhaal). Ik moet bekennen dat ik hem mooi vind, maar zeker niet top.

Macallan Rare Cask, 43%

Dit was het
luxebeestje van vanavond (bekijk die verpakking!), dus de verwachtingen waren
erg hoog gespannen. Dit was de enige uit de reeks die ik nog niet had geproefd
en dus eigenlijk de belangrijkste reden om af te zakken naar deze tasting. Hij
werd samengesteld uit niet minder dan 16 verschillende vattypes, allemaal
sherry, waarvan de meeste first fill. Het resulteerde in een mooie – weliswaar
zachte – neus van gedroogd fruit, inclusief wat rood fruit, vanille, vijgen en
donkere honing. Op smaak is hij zacht en zoet, maar ik vond hem een beetje te
licht van body. Ook de finish was teleurstellend kort. Nu, begrijp me niet
verkeerd, dit was wel degelijk een lekkere Macallan, maar niet 275 EUR lekker…

Ik moet zeggen dat ik
het een bijzonder leuke tasting vond, maar dat lag niet alleen aan de whisky,
maar vooral aan het gezelschap. Het was een van de meest geanimeerde tastings,
alvast. Er werd flink gediscussieerd, gegrapt en geproefd. Zeer interactieve
boel, wat het wel erg interessant maakt.

De Macallan Edition
No 3 mocht meer naar huis.

May
the Malt be with you!

Laat ik meteen met de deur in huis vallen: Spirits in the Sky is het beste whiskyfestival in de Benelux. Waarom? Omdat het bijzonder professioneel georganiseerd is, een geweldig aanbod heeft, de veelvuldig aanwezige staff behulpzaam en vriendelijk is en de sfeer simpelweg uitstekend. Het lijkt meer op een bijeenkomst van vrienden die samen een glas drinken dan op een festival waar je op zoek gaat naar nieuwe ontdekkingen, terwijl de twee perfect hand in hand gaan.

Dus, om kort te gaan, SITS is een must!

Ook dit jaar kon ik weer een aantal heerlijke dingen proeven en liet ik mij in sommige gevallen lekker verrassen waar ik het absoluut niet had verwacht. Bij het binnenkomen werd ik al meteen verwend door Marc die me een glas onder de neus duwde. Het bleek de Macallan 10 Year Old 1990 van Dun Eideann. Wat een zalige dram. Na een slok grapte ik tegen Marc ‘Zo, we kunnen naar huis!’. De toon was meteen gezet.

Maar ik haastte me daarna naar de ‘gin corner’, omdat ik daar mijn tocht wilde beginnen, alvorens naar whisky over te schakelen. Daar maakte ik kennis met de nieuwe Ki No Tea – de groene thee-variant op de bekende Ki No Bi gin uit Kyoto. De groene thee smaakte bijzonder door, maar ik moet bekennen dat ik er niet weg van was. Geef mij dan maar de standaard Ki No Bi gin. Van Forest had ik al eerder kennis gemaakt met de verschillende dry gin, maar de vermouth had ik nog niet geproefd. De Dry vond ik moeilijk, maar de White ging vlotjes binnen. De Red daarentegen… ja, die kan als after dinner dram zeker mee naar huis.

‘Heeft u al gehoord van Le Gin de Christian Drouin, monsieur?’ De naam Drouin kende ik van Calvados, maar dat hij ook gin stookte, wist ik niet. Dus liet ik mij een G&T met deze Le Gin klaarmaken. Wat appel en een kaneelstokje ter garnering en genieten maar. De smaak zat prima, maar hij miste zeker wat kracht.

Maar dan was het al tijd voor onze Masterclass met Dave Broom: The World of Rum. Dave is een wandelende encyclopedie en grappig spreker. Bovendien was de line-up van 6 rum erg divers, wat deze masterclass bijzonder interessant voor me maakte. Ik scoorde van elk een sample en zal hier uitgebreid op terugkomen.

Bij Andrew Symington en zijn team is het altijd genieten. Naast een lekkere Glenlivet 2007 en Ledaig 2010 uit de zogenaamde Un Chillfiltered Collection van Signatory, was ik vooral te spreken over de Clynelish 1995 in de Cask Strength Collection – ah, Clynelish uit 1995-1998 blijft toch magisch lekker.

Onze Bretoense vrienden van Armorik hadden niks nieuws bij behoudens een leuke small batch van Lightly Peated voor de Duitste markt. En die was erg aangenaam. David en zijn team blijven toch erg leuke single malts uit hun mouw schudden.

Herman en zijn team van Diageo hadden ook enkele leuke spullen op tafel staan, zoals de Blair Ahtol 23 en Teaninich 17 ui de Special Release reeks. Ik was vooral benieuwd naar de veelbesproken Collectivum XXVIII die een blended malt is van alle 28 distilleerderijen, inclusief Roseisle. Ik nam een sample mee naar huis.

Het was tijd voor een kleine pauze van het vloeibare geweld en wilde ik een zachter tussendoortje. Wat beter te proeven dan de heerlijke port van Graham’s, waar de 20-, 30- én 40-jarige werd geschonken! Ik liet mij meteen de oudste schenken en besloot on the spot dat ik daarvan een fles mee huiswaarts zou nemen. Die mag onder de kerstboom voor Dearly Beloved.

Ik proefde nog wel een paar zaken, maar moet bekennen dat ik me niet meer echt kon focussen op de liquid. Het werd een beetje te gezellig als u begrijpt wat ik bedoel.

Maar ik scoorde wel nog een 30-tal samples van enkele flessen die ik me had laten aanbevelen, zoals de Invergordon 1964 van The Nectar, Macallan Reflexion, Glentauchers 1995, Port Askaig 30 enzovoort. Werk – nou ja – genoeg voor de komende weken.

Mario & Team: proficiat met wederom een knaller van een editie. Ik moet op sterven na dood zijn om de volgende editie te missen!

May the Malt be with you!

Het Antwerps Whisky
& Spirits Festival vond dit jaar wederom plaats in de galerij van Campo
& Campo. Dit kleine, maar zeer gezellige festival bood ook dit jaar weer
heel wat lekkers. Ik bezocht het festival op zondag en stelde vast dat het
betrekkelijk (zo niet onrustwekkend) rustig was. Volgens de organisator kwamen
er daags voordien zo’n 220 mensen op af. Ik vraag me af hoe dat komt, want
Peter en zijn team hadden er best wat werk in gestoken en het festival offreert
echt een mooie waaier aan producten.

Kwestie van het
palate op te warmen, begon ik mijn ontdekkingstocht met een Auchentoshan 16
Year Old 1999 van Hart Brothers – de enige Auchentoshan op het festival die ik
nog niet geproefd had. Bij Brachadair kon ik kennismaken met een geweldige
romige, bijna boterachtige, Invergordon 44 Year Old uit 1972, maar ik werd
vooral van mijn sokken geblazen door de nieuwe Ben Nevis 18 Year Old 1999. Wat
een sherrybom! Echt de moeite en betaalbaar bovendien.

Maar het lekkerste
wat ik die dag proefde was voor mij de Caol Ila 15 Year Old 2002 van Valinch
& Mallet. Ik had een lang gesprek met eigenaar Davide Romano, die me
interessante feedback gaf over deze betrekkelijk onbekende (in België althans)
onafhankelijke bottelaar. Anverness – de drijvende kracht achter dit festival –
is de importeur van deze bottelingen, die ik warm kan aanbevelen.

Er waren ook een paar
tafeltjes bij waar weinig tot niks nieuws stond – voor mij althans, maar ik ben
verwend – maar de Kininvie 23 Year Old 1991 (batch 3) was ook best een
ontdekking. Erg fruitig en in de stijl van Glenfiddich, maar helaas
verschrikkelijk duur voor zo’n flesje van 350ml.

Zotte Bert had ook zo
goed als de hele range van Asta Morris mee en ik liet me verleiden door
enerzijds zijn Irish Whiskey XO die een finish op een peated Bunnahabhain vat
had gekregen (stunner!) en de Chichibu 5 Year Old 2010. Van zijn Glentauchers
die voor de Malt Monkeys uit Leuven werd gebotteld, nam ik een sample mee naar
huis.

Bij de jongens van
Cinoco proefde ik een verassend lekkere Aultmore 7 Year Old 2008 van Douglas
Laing. Ondanks zijn jonge leeftijd, was deze complex en erg lekker, net als de
Blair Athol 15 Year Old die in de Old Particular range werd uitgebracht.

Ik proefde ook best
wat andere spirits, zoals de Brooklyn Gin (die ik al kende, maar ik liet hem
graag nog eens over de tong rollen, in combinatie met de mij nog onbekende
tonic van Double Dutch), de Turquoise Bay Rum en een erg verrassende Butcher’s
Gin, gestookt met Secreto 07 dry-aged ham! U leest het goed: er wordt – naast
enkele kruiden – wat gedroogd vlees toegevoegd aan het distillaat. Lekker!

Bij Balder, de
ambassadeur van Sacred, werd ik vergast op een kleine cursus koude
vacuümdistillatie. Ik proefde enkele gins – die verrassend verschillend waren –
alsook de mierzoete English Whisky Liqueur en de binnenkort beschikbare Peated
English Whisky die een extra rijping op PX vaten kreeg. Ik moet zeggen: ik ben
fan geworden.

Gewapend met zo’n 20
samples om in het Whivie HQ op mijn gemak te proeven en van tasting notes te
voorzien, nam ik afscheid van Peter en zijn team, de standhouders en
verschillende bekende gezichten. Onderweg naar huis maakte ik me opnieuw de
bedenking dat dit echt wel een tof festival is dat, ondanks het ‘kleine
formaat’, grootste dingen presenteert. De afwezigen hadden zeker ongelijk. Ik
hoop dat er toch een vierde editie mag komen, want het is er eentje dat op mijn
lijstje van favoriete whiskyfestivals staat.

De titel van deze
tasting – die op 28 september doorging in het Gentse PROOF – verried al grotendeels
waarover dit zou gaan: vattypes. Maar met Timon aan het roer was ik er van
overtuigd dat het een boeiende, leerrijke, maar vooral erg lekker tasting zou
worden.

De line-up zou uit niet
minder dan 8 drankjes bestaan, waarvan 6 whisky’s.

New Make – Warenghem Distillerie – 63%

Het eerste drankje was
eentje waar ik meteen verliefd op werd. De new make van de Franse Warenghem
Distillerie is mij niet onbekend. Deze embryonale Armorik is zeer lekker, best
fruitig en erg drinkbaar zonder enige offnotes. Een tikkeltje farmy en
aangenaam zoet. En een bewijs dat spirit ook zonder vatrijping gewoon erg
aangenaam kan zijn.

Hier kan ik gerust een
glas of twee op mijn gemak van wegtutteren.

Deanston Virgin Oak Finish – 46.3%

Deze Deanston rijpte
eerst op ex-bourbonvaten, maar kreeg nadien nog een finish van enkele maanden
op zogenaamde virgin oak – nieuwe eik waar voorheen dus nog geen drank op
gerijpt had. Het resulteerde in een aangename, redelijk kruidige neus met
boterbollen en wat hints van geel fruit. Op smaak was hij nog steeds kruidig,
maar vond ik hem wat uitvlakken. Vooral in de middellange afdronk kwam het
maagdelijke hout mooi tot zijn recht.

Dat gezegd zijnde vond
ik deze whisky toch maar een klein niemendalletje. Een
kaarterswhisky, zeg maar.

Blandy’s
5 Year Old Bual Madeira – Medium Rich – 19%

De eerste verrassing van
de avond – en voor mij meteen ook één van de hoogtepunten! Deze Madeira – en
lang houdbare versterkte wijn van het Portugese
eiland met dezelfde naam – was donkerzoet en gekonfijt op de neus met
een hint van koffie. Op smaak was hij mierzoet en fruitig – zoals het hoort –
met wat agrums die hem een fris zuurtje gaven. De afdronk begon romig, maar
werd langzaam maar zeker erg droog op noten en citrus.

Wat een zalige Madeira,
zeg. Echt een aanrader en een mooie introductie voor de volgende whisky.

Tyrconnell
10 Year Old Madeira Finish – 46%

Het was al meer dan 7
jaar geleden dat ik deze Ier nog eens aan de lippen had gezet. Het was een fijn
weerzien, met noten en in honing gedrenkte bosvruchten op de neus, besprenkeld
met vers sinassap. Op smaak vond ik hem een beetje aciditeit missen, maar de
afdronk was mooi.

Een leuke Ier waar je
mond niet meteen van zal openvallen, tenzij om een tweede slok te nemen.

Lustau
Fino Jarana – Very Dry Sherry – 15%

Fino is traditioneel een
delicate, droge sherry, gemaakt van de Palomino-druif en rijpt zo’n 4 tot 7
jaar onder een biologische schimmellaag die flor wordt genoemd. Hij heeft een
lichtgele strokleur. Deze Lustau was
licht fruitig op banaan, aardappel en amandelnoten maar offreerde op smaak ook
een licht zilte hint met wat hout en citroen. De afdronk was niet erg lang,
maar wel mooi drogend met voldoende aciditeit om hem extra delicaat over de
tong te doen glijden.

Wederom een erg
aangename verrassing. Ik denk dat deze het erg goed zou doen bij (of na) een seafood platter in het Lochindaal hotel.
Maar dat is wellicht vloeken in de hel.

Glen Scotia 1992 Coilltean Fino Butt #3 – Samaroli – 45%

Deze reeds in 2009
gebottelde Glen Scotia offeerde eerst weinig goeds. Ik had kaas, rubber en
karton op de neus. Flink wat OBE, leek het wel. Maar als je hem tien minuten
liet staan werd hij beter, veel beter. De onfrisse aroma’s maakten plaats voor
rosbief, mokka en geroosterde koffiebonen. Echt apart, maar wel schitterend. Op
smaak was het in eerste instantie een echte bom. Vreemd genoeg begon hij erg
robuust, maar eens hij de smaakpapillen had omfloerst, werd hij plots erg
delicaat en verfijnd.

Erg aparte en interessante
Glen Scotia, zoveel is zeker.

Coal
Ila 9 Year Old 2007 Signatory Vintage UCF – 46%

Hola! Zei er daar iemand
dat we Caol Ila gingen proeven. Ik ging alvast op het puntje van mijn stoel
zitten. Caol Ila is mijn favoriete Islay whisky. Ik heb er al tientallen
geproefd en nog geen enkele is mij tegen gevallen. Deze jongeling werd door
Signatory gebotteld uit twee bourbon barrels. Op de neus gerookte hesp,
makreel, olijfolie, banaan en citrus. Dat werkt! Op smaak… meer van
hetzelfde. De middellange afdronk was zacht rokerig en opnieuw verrassend zoet.

Een schoolvoorbeeld van
Caol Ila, maar met een erg zoete twist.

Edradour
12 Year Old 2003 PTM Cask #150

PTM: ik had er eerlijk
gezegd nog niet van gehoord. Het is de afkorting van Peated Through Maturation.
Het leuke aan deze whisky is dat het de klassieke Edradour whisky betreft, maar
wel gerijpt op een voormalig Islay vat. U raadt het al: een vat waar eerder
Caol Ila op rijpte. Fruitig zoet, quasi exotisch zelfs, op mango en ananas. Op
smaak was de balans tussen het fruit, hout en de turf excellent, echt waar! De
afdronk was heerlijk lang en bijzonder interessant.

Dit is Edradour? Mooi!
Absoluut geen turf op de neus, maar op smaak des te meer. Super.

Ik zie het al: ik hoopte
dat dit een erg interessante tasting zou worden. Ik kwam allesbehalve bedrogen
uit – en de rest van de afgeladen zaal evenmin – en liet dat aan het eind van
de avond ook aan de gastheer en zijn sympathieke betere helft Nikkie weten. Dat
ze maar gauw een vervolg aan deze tasting moesten breien. Er werd mij op het
hart gedrukt dat dat zou gebeuren.

Ik schrijf me nu al in.

May
the Malt be with you!