Ik beken, ik liep al heel lang rond met het idee een
tasting te organiseren met flessen van Johnnie Walker. Want dit wereldmerk
wordt door menig whiskyliefhebber schuin bekeken. De schuldige is natuurlijk de
Red Label, die – laten we eerlijk zijn – niet veel om het lijf heeft, ook als
is het de best verkopende whisky ter wereld.
Maar Johnnie Walker is zoveel meer.
Geen enkele whiskyclub of bar had de ballen – excusez le
mot – om zich aan de Striding Man uit Kilmarnock te wagen, dus… deed ik het
maar zelf.
Op 18 mei organiseerde ik mijn Keep Walking Masterclass in
de prachtige Rolf Benz Lounge in de Ghelamco Arena te Gent.
Ik wilde met deze tasting aantonen dat Johnnie Walker echt
wel goed spul op de markt heeft en naar aanleiding van de reacties tijdens en
na de tasting ben ik verheugd te kunnen zeggen dat ik in mijn opzet geslaagd
ben.
Dit was de line-up:
Johnnie Walker
Blender’s Batch Red Rye Finish
Johnnie Walker Blender’s Batch Rum Cask Finish
Johnnie Walker Blender’s Batch Espresso Roast
Johnnie Walker Swing
Johnnie Walker Swing Superior
Johnnie Walker Premier
Johnnie Walker Blue Label Ghost & Rare
en nog een leuke surprise aan het eind… lees verder!
De Red Rye Finish,
zoals de naam doet vermoeden, is een erg drinkbare – en spotgoedkope! – blend,
die een finish meekreeg op first fill vaten waar voorheen roggewhiskey op
gerijpt had. Hij werd unaniem goedgekeurd. Wat een mooie entree. Ik was zelf
ook heel aangenaam verrast.
De Rum Cask Finish
begon erg gesloten, maar offreerde nadien mooie toetsen van geel fruit (vooral
ananas) en had een pittige finish, terwijl de Espresso Roast heerlijke toetsen van chocolade en appelsien op de
neus gaf.
Alle drie de Blender’s Batches waren prima drinkbaar op
zich, maar doen het vooral uitstekend in een leuke cocktail – iets waarvoor ze
immers speciaal samengesteld werden.
De Swing heeft
een leuk verhaal, natuurlijk. Bedacht in 1932 door kleinzoon Alexander II, werd
deze fles speciaal ontworpen om op de grote ocean
liners geschonken te worden. Ongeacht de deining van het schip, konden de
eersteklaspassagiers toch rustig genieten van hun dram, want de fles schommelt
gezellig mee zonder om te vallen. Een erg smakelijk blend, hoor. Hoewel ik moet
bekennen dat de vorige batch die ik proefde (uit 1978!) stukken beter was. Deze
fles uit de jaren ’90 van de vorige eeuw moest alvast erg de duimen leggen aan
de veel lekkerdere Swing Superior.
Niet alleen is die op een iets hoger alcoholpercentage (43% tegenover 40%)
gebotteld, het aandeel Islay whisky is ook groter en dat resulteerde in een
meer gelaagde en pittigere whisky dan zijn ‘kleine broer’. Hij eindigde
vanavond meer dan terecht op de derde plaats. Hoewel de Swing vandaag de dag
nog steeds wordt geproduceerd, is dat niet het geval voor de Swing Superior,
wat jammer is. Maar in veilingen kan je hem nog wel een tegen het lijf lopen.
Na de pauze proefden we eerst een botteling die enkel in
Azië verkrijgbaar is. China, Taiwan, Japan, het zijn allemaal zeer belangrijke
afzetmarkten voor Johnnie Walker en consoorten. De Johnnie Walker Premier is er zo eentje, die in 1995
voor het eerst verscheen. De samenstelling zou een reflectie moeten zijn van
hoe de blend in de 19e Eeuw smaakte. En hoewel we daar enkel maar naar
kunnen raden, was iedereen het er wel over eens dat hij bijzonder lekker was,
wat hem meteen ook op de tweede plaats deed belanden.
Maar het moment suprème – althans, dat is wat de proevers
dachten – kwam met de splinternieuwe Johnnie
Walker Blue Label Ghost & Rare, die samengesteld is met whisky’s uit
Brora, Pittyvaich en Cambus – alle drie gesloten, vandaar de Ghost – aangevuld
met uitzonderlijke whisky’s (vandaar de Rare) uit Royal Lochnagar, Clynelish, Glenkinchie, Glenlossie en Cameronbrigde. En het mag gezegd… deze fles – die
toch maar even 250 neurootjes moet kosten – is een absolute topwhisky. Het is
een whisky waarvan je stil wordt. Niet voor niets eindigde deze – met
voorsprong – op de eerste plek. Oh, ja… de Ghost & Rare II staat al in de
steigers en heeft Port Ellen als hoofdrolspeler… Begin maar al te sparen.
De proevers waren flink onder de indruk, maar little did they know dat er hen nog een
vloeibare verrassing stond te wachten. Niemand minder dan Arno Dobbels – Brand
Ambassador van Diageo – was namelijk aanwezig op de tasting en had een klein
flesje in een grote doos meegebracht. Toen hij onthulde welke whisky we nog als
toemaatje geschonken zouden krijgen, vielen de monden (in vele gevallen
letterlijk) open! Arno had namelijk de fantastische (maar best dure, met zijn
prijskaartje van om en bij de 500 EUR) Johnnie
Walker King George V meegebracht. Deze blend, die in 2007 op de markt kwam,
is een eerbetoon aan de Royal Warrant die Johnnie Walker in 1934 ontving. En de
whisky is samengesteld met oudere grains, Royal Lochnagar, het onvolprezen Cardhu
en… Port Ellen.
Nou, nou, nou… hoe decadent kan je een Johnnie Walker
Masterclass maken? Needless to say
dat zij die erbij waren met een brede glimlach naar huis gingen. De oude
boutade maakt haar naam weer helemaal waar: de afwezigen hadden ongelijk!
Wat mij nog het meest deugd deed was het feit dat
verschillende mensen me kwamen vertellen dat ze deze tasting een eye-opener vonden, dat ze geen idee
hadden dat Johnnie Walker zo’n prachtige whisky op de markt had en dat ze van
plan waren om verder te kijken dan de Red Label. En dat is maar goed ook, want
onze jongen uit Kilmarnock is na bijna 200 jaar nog altijd flink in de goeie
richting aan het lopen.
Met dank aan Vanderwaerden om de Rolf Benz Lounge wederom
ter beschikking te stellen (u moet daar echt eens gaan kijken, wat een
prachtige salons!), aan Arno Dobbels voor de ongelooflijke verrassing, aan de
bezoekers voor hun aanwezigheid en aan Dearly
Beloved, mijn rots in de branding.
May
the Malt be with you!
PS. U mag zich binnenkort aan mijn uitgebreide tasting
notes verwachten op het blog.
