Drie weken geleden ging het Gentse PROOF de
exotische whiskytoer op met de Indische malts van Paul John. Dinsdag 13
september gingen ze nog een stapje verder – naar Taiwan, zeg maar – met een
mooie line-up van Kavalan. En hoewel ik de meeste ervan reeds had geproefd,
trok ik toch naar hartje Gent. Niet alleen voor de whisky (ik wist immers dat
er Solist single casks op het programma stonden en die zijn altijd geweldig),
maar ook voor het gezelschap. En dat was er in overvloed. De tasting was
uitverkocht. Bakske vol, zoals ze in
Antwerpen zeggen.
Terwijl we de line-up bewonderden (en
wachtten op de rest van de proevers), kregen we van onze immer sympathieke en
net uit Mexico teruggekeerde gastvrouw een aperitiefje aangeboden. Twee,
eigenlijk. De Mexicaanse booze bij uitstek is mezcal. En Nikkie presenteerde
ons met een juweeltje dat ze daar ter plekke hadden weten stoken – en
ongetwijfeld hoogst illegaal ons land binnengesmokkeld. Hij bestond voor 50% uit
cuiske en 50% uit tepestate en was gebotteld op 50%. De fles boezemde weinig
vertrouwen in, maar het drankje mocht er echt wel wezen. De tweede mezcal, de
Alipus op 47%, was iets minder mijn ding.
 |
 |
Ondertussen was de zaak al goed volgelopen en
kwam Timon toe met de gastvrouw van de avond, Brand Ambassador Kelly Du (en een
assistente waarvan ik naam niet heb begrepen, waarvoor mijn excuses). Ik liet
me nog een 13 (‘treize’ – artisanale pils) voorzetten, nam pen en papier bij de
hand en liet de eerste whisky’s op me afkomen. Aangezien ik ze al geproefd had,
zal ik het hier kort houden.
Kavalan
Classic, 40%
De instapmalt van Kavalan is best tropisch te
noemen met mango, citrus en banaan en een karrenvracht aan honing op de neus.
Op smaak komt daar wat woodspice bij, maar hij is wel heel erg zoet. Deze
whisky, die een vatting is van malt gerijpt op zowel bourbon- als sherry- als
wijnvaten, rijpte minstens vier jaar. Hij is een tikkeltje te zoet naar mijn
mening. (68 EUR).
Kavalan Concertmaster, 40%
Gerijpt op bourbonvaten, kreeg de
Concertmaster een finish van 12 maanden op portovaten, wat resulteerde in een
zoete neus op bessen, kokos en marshmallow. Op smaak kwam daar nog een licht
zuurtje bij, wat woodspices en iets wat me aan menthol deed denken. Leuke
whisky. (68 EUR).
Wist je trouwens dat Kavalan zijn
bourbonvaten rechtopstaand laat rijpen? Dit omdat er dan minder contact is
tussen het hout en de spirit, waardoor te snelle rijping in het exotische
klimaat kan worden voorkomen. Kavalan gebruikt overigens geen Europese eik,
enkel Amerikaanse, laat Kelly nog weten.
King
Car Conductor, 46%
Deze single malt, die niet de naam van de
distilleerderij, maar wel van het moederbedrijf King Car meekreeg (dat bedrijf
bestaat als sinds 1956 en is actief in de dranken- en voedingsindustrie,
destijds begonnen met Mr Brown Coffee), doet erg denken aan de Classic, maar is
iets zoeter en meer floraal op de neus. Ondanks het feit dat hij op 46% is
gebotteld, gaat Kavalan er prat op deze nog steeds te koelfilteren. Ik vond hem
best lekker. (70 EUR).
Kavalan
Podium, 46%
Podium is de virgin oak expressie van Kavalan, waarbij Ian Chang – de Master
Blender – nieuwe Amerikaanse eik samenbracht met refill bourbon- en
sherryvaten. De invloed van de virgin oak zou immers te sterk zijn geweest (te
kruidig en te veel tannine). Hij was lekker fris op mirabellen, Granny Smith
appels, kokosnoot, banaan en papaya. Dezelfde florale toetsen die ik in bijna
alle Kavalan terugvind. Hij is lekker mondvullend en kruidig met flink wat
honing en vanille. De afdronk is lang en warm. Ik vind deze alvast beter dan de
voorgaande. (78 EUR).
Kelly nodigde ons uit om een korte pauze te
nemen, alvorens aan de twee kleppers te beginnen. Want dat het kleppers gaan
zijn, dat heeft Kavalan met zijn Solist range al bewezen. Meermaals vielen deze
single cask bottelingen in de prijzen. Ik heb het geluk gehad er al enkele te
proeven, zowel bourbon als sherry als vinho barrique en het waren stuk voor
stuk pareltjes. Ik keek dus erg uit naar de twee Solist van vanavond.
Kavalan
Solist Bourbon Cask, 56,8%, 225 bts
De neus offreerde flink wat banaan, ananas,
vanille en kokosnoot, wat zich – ondersteund door een mooie kruidigheid –
doorzette op smaak. In de lange en lekker warme afdronk kreeg ik nog wat appel
en toffee. Hij kon water verdragen, maar ik vond ‘m op zijn best zonder. (134
EUR)
Kavalan
Solist Sherry Cask, 57,8%, 515 bts
Grootse
neus op amandelen en donker fruit (kersen!) met een hint van chocolade,
tabaksbladeren en oxo, lekker gekruid. Op smaak kreeg ik opnieuw donker fruit,
maar deze keer de gedroogde versie (denk dadels, vijgen, pruimen), opgesmukt
met espresso en een hint van (goede) rubber. In de afdronk keerde de chocolate
en bouillon weer, alsook de rubber. Niek, een fervent F1 volger, liet me
verstaan dat dit hem deed denken aan de rubber die achterblijft op de weg in
Francorchamps aan het einde van de wedstrijd. Mooie vergelijking, ook al kan ik
ze zelf niet maken. Maar wat een whisky! (157 EUR).
Ik
zou durven besluiten met te zeggen dat de vier eerste whisky’s meer dan ok
waren, maar naar mijn (on)bescheiden mening lijken ze allemaal wat te veel op
elkaar. En breek me de mond niet open over de prijs… Maar voor de single cask
bottelingen mag je mij altijd uitnodigen, want dat is steevast genieten. Ja, ze
zijn duur, maar wat zijn ze lekker, zeg!
De
traditionele handopsteking voor de top drie leek mij vanavond een maat voor
niets. Iedereen was er van overtuigd dat de Solisten de twee besten waren. Dus
was het enkel uitkijken welke van de vier ‘gewone’ expressies met de bronzen
medaille aan de haal zou gaan.
Mijn
top drie verschilde overigens van die van de groep. De mijne staat tussen
haakjes.
1e
plaats: Solist Bouron (Solist Sherry)
2e plaats: Solist Sherry (Solist Bourbon)
3e plaats: Solist Podium (ditto)
Terwijl
PROOF langzaam leegliep – ik zag vele tevreden gezichten, overigens – liet ik
me nog iets fris uitschenken – de Fritz Kola. Wat een leuke alternatieve cola,
inderdaad, gemaakt door een bedrijfje in Hamburg. In PROOF kan je van deze
jongens ook nog andere frisdranken krijgen. Ik liet me vertellen dat de
rabarberlimonade echt de moeite is.
Maar
ik was er aan voor de moeite met mijn frisdrankje, want Nikkie & Timon –
geweldige gastvrouw en – heer als ze zijn – zetten nog enkele pareltjes op
tafel die we ‘moesten geproefd hebben alvorens te vertrekken’. Tja, wie zijn
wij om hen tegen te spreken?
De
debatten werden geopend met de nieuwe Kilkerran
12 Year Old, de eerste botteling die niet langer als Work in Progress wordt beschouwd. Lekker spul zeg. Zoet en zilt met
een vuil randje. Old School Whisky met hoofdletters. En amper 52 EUR. Geweldig.
Dan
een verrassende Britse single malt van Adnams,
die we vooral kennen van hun Copper House gin. Hun Single Malt No 1 was verrassend op de neus – deed wat aan
roggebrood denken – en interessant op smaak. Hier moet ik mij bij de volgende gelegenheid
een sample van afgieten om hem thuis nog eens op mijn gemak te herproeven.
Maar
het dessertje van de avond was een flesje Ma1
uit de Elements of Islay serie van
Specialty Drinks. Het is een flink geturfde jongen op 54,2% en is een
verwijzing naar Margadale, wat zoveel betekent als geturfde Bunna. Ik vond hem
wat bruut, moet ik bekennen, maar wel herkenbaar met de typische noten van
zuurkool op de neus.
Het
is stout om zulke uitspraak te doen, maar deze whisky’s waren alle drie
interessanter dan de vier eerste Kavalan die we eerder op de avond proefden.
Moe
maar meer dan voldaan liet ik mij door Niek & Ilse thuis afzetten. Het was
weer een zeer geslaagde en gezellige avond. Ik kijk al uit naar de volgende.
May the Malt be with you!
