Het was al de 14e keer dat Jan Visser in zijn
Single Malt Whisky Shop te Zammel (of all places) zijn zogenaamde Old Timer
Tasting organiseerde.
Ik beken: het is voor mij wat ver rijden, dus heb ik er nog
geen enkele meegemaakt. Ik vind het nogal lastig om zo’n 100km te rijden nà een
whisky tasting.
Maar voor deze editie maakte ik graag een uitzondering.
Immers, Jan had niemand minder gestrikt dan de Big Chief van importeur The
Nectar – Mario Groteklaes – en de line-up was zonder weerga. Het thema van deze
tasting was immers de 30e verjaardag van Signatory. Andrew Symington
en zijn team hebben namelijk heel wat uitzonderlijke single casks op de markt
gebracht, in absoluut mooie verpakking, om die drie decennia Signatory in de
verf te zetten.
Niet minder dan 7 whisky’s zouden we gaan proeven – allen
op vatsterkte – waarbij de jongste reeds 23 jaar op de teller had staan en de
oudste niet minder dan 35 jaar! En de grote finale was de bijzondere – maar
flink geprijsde – Port Ellen 35 Year Old 1982. Ja… daar komt een mens al eens
voor buiten. De waarde van de flessen die vanavond plopperdeplop zouden gaan
doen, was niet minder dan 4.500 EUR. Ik heb even getwijfeld om een das aan te
trekken.
 |
 |
 |
 |
 |
Na een rit van net geen twee uur – de regen en de
vrijdagavondspits deden hun naam weer alle eer aan – arriveerde ik in het verre
Zammel, waar mijn Hollandse whiskygabber Imanuel mij al opwachtte. Nadat
iedereen zijn plekje had ingenomen en Jan de introductie had gedaan, stak Mario
van wal met een powerpointpresentatie. Hij deed dat in zijn unieke Duitse
tongval, doorspekt met straffe verhalen en goeie humor.
Dan was het tijd om de eerste dram te schenken… het begin
van een geweldige proefavond!
Linkwood 27 Year
Old 1990, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #9735, 233 bts, 50.3%
Met zijn mooie bronzen kleur bracht hij reeds menigeen in
vervoering. De neus was een tikkeltje stoffig met rozijnen en
appelsienmarmelade, een toefje eik en flink wat geroosterde amandelen. Op smaak
viel hij op door heerlijke waxy te zijn, terwijl pruimen, abrikozen en walnoten
je tong streelden. Een flinke kruidigheid maakte hem warm, terwijl wat munt hem
tegelijkertijd frisheid gaf. De afdronk was lang, intens en waxy met wat
melkchocolade op het sterfbed.
Amai mijn klak! Wat een opener! Een erg intense en
krachtige smaakbom na een frisse, ietwat gesloten neus. Schitterend! 426 EUR
(86/100).
Bladnoch 25 Year
Old 1993, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #777, 239 bts, 54.4%
Deze goudkleurige Lowlander had wat tijd nodig. De neus
opende op grenenhout, yoghurt, kweepeer, babyadem, druivensuiker en een hint
van gras, vanille en Turks Fruit. Maar ik vond hem wat droog. Op smaak bleek
dat ook het geval. Droog, waxy op kinine en zoethout, karnemelk, peper en
gember. De middellange afdronk bracht wat citrus en meer wit fruit met zich
mee.
Een typische Bladnoch, maar met een extra droge afdronk.
Deze kon echt wel wat water gebruiken. 334 EUR (84/100).
Glenturret 30 Year
Old 1988, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #532, 234 bts, 52.4%
Glenturret kennen we voornamelijk van The Famous Grouse.
Tot voor kort had niemand echt oog voor deze distilleerderij, maar sinds kort
zijn er enkele single casks op de markt gekomen die wel op bijval konden
rekenen. Ik was dan ook maar wat benieuwd naar deze Glenturret en kwam verre
van bedrogen uit. Hij was erg fruitig – zelfs een beetje weeïg – en zoet.
Snoeperig zoet zelfs. Denk cuberdons, maar overgoten met appelcider. Flink wat
karamel en een beetje hout. Op smaak bleek hij lekker romig en snoeperig
(suikerstok). Erg expressief met karamel, leder en hout. De lange kruidige
afdronk maakte het plaatje compleet.
Een erg leuke, speelse en snoeperig Glenturret, maar met
een brutaal kantje. De verrassing van de avond voor mij. 358 EUR (85/100).
Caperdonich 23
Year Old 1995, Signatory 30th Anniversary, Refill Sherry Hogshead
#95050, 265 bts, 58.4%
Een vergane glorie leidt altijd tot hoge verwachtingen. De
neus was waxy, maar had toch last van een flinke rubbertoets in de neus.
Tuinslang, zeg maar. Gelukkig ook flink wat abrikozenpastei (carré confituur),
munt en chocolade (After Eight) en een herbale toets. Je kon hem bijna kauwen,
zo stroperig is deze whisky. Flink wat donker fruit en munt. Maar hoewel de
afdronk erg lang en kruidig was, liet hij de mond ook kurkdroog achter. Water
hielp ‘m echter niet.
Een zware, donkere Caper als fruit in een Tupperware doos.
Leuk, krachtig, maar niet de beste Caper die ik al proefde. 460 EUR (84/100).
Ben Nevis 27 Year
Old 1990, Signatory 30th Anniversary Sherry Butt #1505, 593 bts,
59.4%
Ik zal maar met de deur in huis vallen: dit was de
tegenvaller van de avond voor mij. De neus was erg groen op rottende planten,
koeienvlaai, varens en Oxo kruidenbouillon. Er zat iets van zwavel in de neus
dat me echt niet kon bekoren. Hij was erg krachtig en kruidig op de tong en een
tikkeltje umami. Wat mij betreft ontbeerde hij een broodnodig zoetje. De
afdronk duurde een eeuwigheid, maar was net iets te umami naar mijn zin.
Op de neus was dit echt erg schrikken. En hoewel hij op
smaak mooi ontwikkelt, bleef het voor mij een moeilijke whisky. Deze kan flink
wat water verdragen! 462 EUR (81/100).
Highland Park 30
Year Old 1988, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #755, 220 bts,
49.7%
Dit was wellicht de reden waarom Manny uit Nederland was afgezakt.
Hij is immers zot van Highland Park. En gelijk heeft hij, want deze is absolute
top! Een spirit-driven neus, close to the
grain zoals dat heet, met citrus, heide en zachte turf. Een ‘no frills’
Highland Park. Pure klasse op de neus! Op smaak gaat dat gewoon door. Iets van
karton (in de goeie zin), graan, heide en citrus en nog veel meer, lekker waxy
en machtig. De middellange afdronk is erg smaakvol.
Goh, dat zo’n HP vaatjes nog bestaan. Schitterend en het
beste wat ik vanavond geproefd heb (nou, ja, de laatste was gewoon buiten
categorie). 525 EUR (90/100).
Port Ellen 35 Year
Old 1982, Signatory 30th Anniversary, Refill Sherry Butt #2040, 567
bts, 50.3%
Hoe vaak komt het nog voor dat je een Port Ellen aan de
lippen kan zetten? Een legendarische whisky. Een cult-whisky, zeg maar. En
hoewel ik al het geluk gehad heb er een 40-tal te proeven, was dit voor mij
reden genoeg om af te zakken naar Zammel. En hij was het helemaal waard! Zalige
neus op visolie, wit fruit, krijt, jute, schelpjes op het strand, zeewier en
citrus. Zacht op de tong met die typische kiezels en citrus, olijfolie en zelfs
een druppeltje balsamico. De turf is zo mooi verweven dat je er lyrisch van zou
worden. De bijzonder lange afdronk is simpelweg stunning.
Lang geleden dat ik nog zo’n lekkere Port Ellen
tegengekomen ben. Wow! Helaas is de prijs er ook naar. 1980 EUR (92/100).
Er werd nog even nagekaart, gewikt en gewogen, meningen
uitgewisseld en ondertussen flink wat afgelachen. Wat een toffe bende was dit.
En een leuk extraatje (dit had ik nog nooit eerder meegemaakt) werd nog op
tafel gezet na afloop van de tasting. Een heerlijk bord stoverij met brood.
Ongetwijfeld klaargemaakt met een donkere Flierefluiter. Hoe dan ook, het was
heerlijk.
Maar die Port Ellen bleef maar door mijn kop spoken. Hij
was echt absoluut geweldig. Het was moeilijk afscheid nemen.
Bedankt, Jan, voor deze geweldige line-up.
Bedankt, Mario, voor je ongeëvenaarde presentatie en straffe verhalen.
Bedankt, Manny, om mij uw sample van de Port Ellen door te schuiven.
Op een uurtje was ik weer in Gent.
Vrouwlief vroeg me ‘hoe was’t?’ en het eerste wat ik zei was ‘ik heb een zalige
Port Ellen geproefd!’.
‘Ah, en heb je een fles gekocht, dan?’
‘Schat, ze kost bijna 2.000 EUR!’
Wikken… wegen… het is toch veel geld… Da’s 125 EUR per keer
ik mij daar een stevig glas (5cl) van inschenk. Fuck it! Ik heb mij toch maar een fles besteld. You
only live once.
May the Malt be with you!
