Het werd hoog tijd
dat ik dit festival – dat erg hoog wordt aangeschreven en in 2016 zelfs nog tot
beste festival van België werd uitgeroepen – eens ging bezoeken. Het was immers
al hun 8e editie en nog geen enkele keer was het mij gelukt af te
zakken naar Halle; iets waar de organisatie mij meermaals fijntjes op wees.
Plaats van het
gebeuren was Cultuurcentrum ’t Vondel te Halle, wat erg makkelijk bereikbaar
was, want op slechts 10 minuten stappen van het station. Toen ik arriveerde
waren de deuren nog maar een half uurtje open, maar het liep er al goed vol.
Dat hoeft niet te verbazen, want er waren meer dan 500 verschillende whisky’s
te proeven (alsook nog wat ander lekker spul). De hartelijke ontvangst door
Zijne Hoogheid Chris Lauriers – sinds zijn bekroning tot Whisky Ambassadeur van
het jaar 2015 weiger ik hem nog anders aan te spreken – deed me deugd. Het feit
dat hij opende met een Auchentoshan-grapje (‘De stand van Auchentoshan is hier
naar buiten, tweede straat rechts!’) bewees dat hij oprecht blij was mij te
zien. Wederzijds, Majesteit, en mijn excuses dat het zo lang geduurd heeft.
Het was wederom fijn
zoveel bekende gezichten te zien, wat garant stond voor het uitwisselen van
ervaringen. Wat moet ik proeven, wat vond jij lekker, wat laat ik best aan me
voorbij gaan? Dat maakt het festival zo gezellig en zelf een tikkeltje intiem.
Nou ja, kan je over intiem spreken als de zaal zo rond 15u zodanig gevuld is
dat je moet springen om naar adem te happen? Iets meer dan 500 bezoekers lieten
zich de gouden nectar welgevallen.
Maar ook een groot
aantal nieuwe mensen ontmoet, wat onze kleine whiskywereld alleen maar leuker
maakt. En proeven, dat deden we met verve. Wat mij heel erg kon bekoren – en
wellicht het hoogtepunt was van mijn (beperkte) proeverij, was de Glenturret 35
Year Old 1977 van Kintra. Man, wat een zalige whisky, zeg. Maar ook de Glen
Garioch 15 Year Old Sherry Cask op vatsterkte was geweldig, om maar te zwijgen
van de Arran 5 Year Old 2011 op sherry cask van A.D. Rattray. Ook mooi waren de
Glenrothes 1970 van Taste Still en de Banff 1975 van Malts of Scotland, The
Unknown 1980 van The Nectar en zalige Linkwood 8 Year Old 2008 van Signatory
voor LMdW.
Helaas heb ik ook
enkele dingen geproefd die gewoon oké of zelfs wat minder waren. Ik denk
bijvoorbeeld aan de Wolfburn Aurora, de Glencadam Origin en de Gouden Carolus
Sola Jerez. Maar ik proefde ook twee flessen die me ertoe aanzetten om de
organisatie in niet mis te verstane bewoordingen ertoe aan te zetten om voor
hun volgende editie kwispedoors te plaatsen. Voor de ongeïnitieerden; dat zin
spuugemmers. Want verdorie, die Craiglodge 4 Year Old 2001 (een geturfde Loch
Lomond) leek nergens naar. Niet veel later proefde ik nog de Loch Lomond 19
Year Old 1996 van het Duitse The Whisky Cask. Ik dacht ‘als een bottelaar het
aandurft een single cask van Loch Lomond te bottelen, dan moet het toch goed
zijn?’. Ik kwam erg, erg bedrogen uit.
Ook zeker te
vermelden is de nieuwste botteling voor de club Maltclan zelve. Deze keer
gingen ze voor een licht geturfde, maar stevige en romige Ardmore 19 Year Old
1997 uit de stallen van Gordon & Macphail. En hoewel ik er zeker van was
dat de jongens van Maltclan een goeie keuze zouden maken, was het fijn dit ook
te proeven. Een fles kost iets meer dan 100 EUR, maar ik vrees dat ze snel
uitgeput zullen zijn. De flessen vlogen over de toonbank op het festival. U mag
binnenkort een Rambling over deze Ardmore verwachten.
Ik nam ook nog een
twintigtal samples mee naar het Whivie HQ om in de komende weken/maanden op
mijn gemak te proeven. Zo kijk ik erg uit naar de single casks van Claxton’s,
de Tomintoul Five Decades en een Ben Nevis 1996 die binnenkort zal verschijnen
voor een Vlaamse club (later hierover meer, ze mogen het eerst zelf
aankondigen, natuurlijk).
Kaasmeester Van
Tricht, Chef Zonder Restaurant Inge en nog enkele andere stands maakten het ook
boeiend om de whisky te combineren met voedsel. De heerlijke chocoladepralines
van Inge ken ik natuurlijk al veel langer. De combinatie met kaas is mij niet
onbekend, maar ik had de mogelijkheid om zowel nieuwe kaas als nieuwe whisky te
ontdekken. Zo deed ik wat ideetjes op voor mijn volgende kaasschotel.
Tot slot wil ik nog
een woord van dank uitspreken aan de crew van Cinoco, die ook wat mooie
Auchentoshan bij had. Het blijft voor mij toch altijd een beetje thuiskomen.
Een Auchentoshan 12 en ik voel me helemaal op mijn gemak. Bedankt, gasten, u
weet wel waarom. Groeten van ‘de man met de witte kast’ (je moest er bij
geweest zijn om deze te snappen, laat maar zitten).
Enfin, alles bij
elkaar stoot ik mezelf nu wel voor het hoofd dat ik de eerste zeven edities
gemist heb. Wat een leuke boel. Wat een toffe standhouders. Geen commerciële
bullshit, geen babes (nou, ja) zonder brains, maar gepassioneerde mensen met
kennis van zaken en een goed gevoel voor humor en een nog beter gevoel voor
schenken zonder bottle pilot. Meer moet dat niet zijn.
Dit festival krijgt
een vaste plek op de kalender!
May the Malt be with you!
