WhivieBlog

Het was al meer dan twee jaar geleden dat Bert Bruyneel – ‘Zotte Bert’ voor de vrienden – nog eens een Wee Dram Masters tasting hield. Maar op 11 september 2017 was het nog eens zover en zakten we met plezier af naar ’t Konijntje, waar gastvrouw Tanya ons hartelijk ontving. Jos van zijn kant zette zich bij ons aan tafel om mee te genieten van deze mooie sessie.

Bert had voor deze sessie – de 40e al – wederom een bijzonder mooie line-up voorzien, zoals we dat van de Wee Dram Masters gewend zijn.

1) Glorious Bastard – batch #1

2) Arran 14 Year Old

3) Ben Nevis 27 Year Old 1986 Chester Whisky

4) Glentauchers 35 Year Old 1975 The Whisky Agency

5) Caol Ila 30 Year Old 1980 Maltbarn

6) Irish Single Malt 1989 XO Daily Dram

7) Suntory Blended Whisky Wa-Kyo

Het aperitiefje – de gloednieuwe Glorious Bastard – was niet op voorhand aangekondigd en dat had alles te maken met het feit dat hij nog maar net uit is. Gebotteld op 46% is dit een specialleke, want het betreft een (undisclosed) single malt die rijpte op een ex-whiskyvat waar voorheen nog een batch van Bert’s NOG-gin had gerijpt. Dus… eerst bottelde Bert de whisky, liet er dan zijn gin op rijpen en stak er dan wederom een malt op. Fuck purity! Dat zijn ook de openingswoorden op de rug van de fles. Retail: 50 EUR.

De gin was zowel op de neus als op smaak sterk aanwezig, waardoor het voor de aanwezigen snel duidelijk was dat dit geen ‘gewone’ whisky betrof. Flink wat jeneverbes, anijs en citrus. Maar wel lekker romig en op een alcoholpercentage dat het goed zal doen in een cocktail. Ik ga dat eerstdaags maar eens proberen.

Daarna schakelden we over naar een oudere botteling van de Arran 14 Year Old. Dit blijft bekoren, toch? Iedereen was het er over eens dat het een klein fruitbommetje was met een groen kantje met op smaak flink wat bijna-tropisch fruit en flink wat honing met een toets van chocolade.

Dan volgde de eerste echte klepper: Ben Nevis 27 Year Old 1986 van Chester Whisky. Ik had hem al in 2013 geproefd en vond hem toen al geweldig. Het was een zeer blij weerzien.

De volgende die geschonken werd, was voor mij de absolute winnaar van de avond. En met kop en schouders, hoor! De Glentauchers 35 Year Old 1975 van The Whisky Agency, gebotteld in 2010 op 47.3%, was een lekkere, waxy, old school malt die op smaak kersen en bijenwas offreerde, erg rond en rijk bleef in de finish en kortweg een absoluut geweldige whisky bleek te zijn.

En dan de malt waarvoor ik speciaal had ingetekend op deze tasting… de Caol Ila 30 Year Old 1980 van Maltbarn. OMG… Een Caol Ila op een sherryvaatje… wat een smaakbom! Textbook Coal Ila met rood fruit, een heerlijke combinatie. Snoeperig zoet en hartig zilt gaan hier perfect samen. Een goddelijke whisky van mijn favoriete Islay distilleerderij. Zo sexy. Helaas volledig onvindbaar geworden, want er waren destijds maar 66 flessen van uitgebracht. Je zou voor minder 45 minuten in uw auto zitten!

We naderden ondertussen de apotheose en Bert maakte ons blij met een Irish Single Malt 1989 XO van Daily Dram. Die werd gebotteld ter ere van het tienjarig bestaan van The Nectar. Wederom een blij weerzien. Ik herinner mij dat ik toen twijfelde tussen Cooley en Bushmills, maar dat ik mijn geld toen op Bushmills had gezet omdat hij zo geweldig fruitig is op banaan en tropische vruchten. Dat werd vanavond off the record bevestigd.

De laatste whisky – althans in de officiële line-up van vanavond – was een Japanse blend. Ik beken, mijn verwachtingen waren eerder aan de lage kant. Deze Suntory Blended Wa-kyo verraste me totaal. Hij eindigde (na de Glentauchers en de Caol Ila) op de derde plaats voor mij. Heerlijke donker fruit met tuin- en Oosterse kruiden, mizunara en koffie op de neus, terwijl de mizunara terugkeerde in de smaak, aangevuld met menthol en karamel. Maar echt een complex beestje hoor. Wa-kyo kan je vrij vertalen als ‘resonantie’. Nou, deze resoneerde alvast!

Het verhaal achter deze botteling is best interessant. Hij werd eind 2014 aangekondigd voor de winkelketen Shinanoya (whiskyshops in Tokio). Hij zou in februari 2015 op het schap komen, zo’n 589 flessen sterk. Maar twee maand voor de release was er een whiskyfestival waar Suntory voorinschrijvingen aanvaarde voor deze fles. Ze hebben de winkelrekken nooit gehaald. We weten allemaal dat Bert graag (en vaak) in Tokio vertoeft, dus dat hij aan een fles geraakt is, hoeft niet te verbazen. Hij was zelf wel verbaast dat ze momenteel een veilingwaarde heeft van zo’n 1800 EUR. Maar zoals we Bert kennen, vond hij dat reden te meer om ze gauw open te trekken. En wij? Wij genoten.

Het mag gezegd: de Wee Dram Masters zijn geweldige tastings. Steeds in goed gezelschap met een ongedwongen sfeer en bovenal absoluut geweldige drams! Bedankt, Bert, het was erg de moeite.

Maar… zoals dat dikwijls het geval is met dit soort bijeenkomsten, wordt er af en toe nog wat nagekaart en verder geproefd. Zo had ik zelf mijn nieuwste release mee, de Invergordon 29 Year Old 1989 voor MMM, en ik blonk van trots toen ik van verschillende mensen te horen kreeg hoe lekker hij wel was. Ondertussen genoot ik zelf van de geweldige Caol Ila 11 Year Old 2003 die ’t Konijntje zelf bottelde toen ze in 2015 opnieuw werden uitgeroepen tot Whisky Restaurant van het Jaar.

Maar afsluiten deden we met een onweerstaanbare Tomatin 34 Year Old 1976 van The Whisky Agency. Kwestie van de lijn der geproefde lekker door te trekken…

Ik hoef er geen tekening bij te maken dat dit weer een topavondje was. Eentje om in te kaderen.

May the Malt be with you!