WhivieBlog

Kilchoman werd opgericht in 2005 door Anthony Wills. Dit jaar bestaat de kleine farm distillery op Islay dus 10 jaar dat wordt uitgebreid gevierd door de drie zonen die aan een heuse tour doorheen Europa trekken. Ze maken stops in België, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Denemarken en Zweden, alvorens terug te keren naar Islay. Dat doen ze in stijl, met een prachtige Kilchoman Landrover, tot barstens toe gevuld met whisky (en t-shirts).

De eerste stop was dus België en daarvoor kon Jeroen van The Bonding Dram de broertjes Wills naar Gent lokken. Het hoeft geen betoog dat deze tasting in een wip was uitverkocht. Dinsdag 1 september zakten dertig proevers af naar de Celtic Towers in hartje Gent waar James en George Wills ons in twee uur tijd doorheen de core-range van Kilchoman loodsten, aangevuld met enkele speciallekes.

James stak van wal met de 5e editie van de Kilchoman 100% Islay, gebotteld op 50%. Het is een vatting van 35 bourbon barrels met een romig neus vol appel, peer, koffie, vanille, turf en plasticine. Het was meteen boenk erop. Op smaak veel wit fruit en moutsuikers, maar ook flink wat kruiden. De lange, rokerige afdronk was verrassend zoet. Zoeter en romiger dan ik mij herinner. Dat ligt misschien ook aan het feit dat deze 5e versie whisky bevat die 5 tot 6 jaar rijpte.

De tweede whisky rijpte ook zo’n 5 tot 6 jaar, maar is een vatting van 90% bourbon en 10% oloroso sherryvaten. Ik heb het natuurlijk over de best verkopende van de range, de Kilchoman Machir Bay, gebotteld op 46%. Een neus van graan, mandarijn, karamel, rozijntjes en zoete rook. Op de tong vertaalt zich dat in een licht bittere marmelade van appelsienen met een flinke rokerigheid, die zich doorzet in de lange finish. Hij laat je mond helemaal droog achter.

Ondertussen vertelt James ronduit over de geschiedenis van de distilleerderij – met enkele leuke anekdotes van de fratsen die hij en zijn broer hebben uitgehaald toen ze nog ‘niet zo professioneel als nu’ waren. De kiln laten afbranden omdat ze naar een leuke rugbymatch tussen Engeland en Schotland zaten te kijken was een dieptepunt op dat ogenblik, maar zorgt nu steevast voor leuke momenten op tastings. Ook het vullen van vaten op 63,5% ABV leek een moeilijke opdracht voor de jonge James, die vaten vulde op 58% en 68%. Hij zag er toen geen graten in. Maar is dat niet een stuk van de charme van het whiskymaken?

Terwijl Jeroen de gratis t-shirts van de Kilchoman Tour uitdeelde, proefden we de recente Kilchoman Sanaig, een vatting van 50% bourbon- en 50% sherryvaten, eveneens gebotteld op 46%. De eerste snuif kon me niet onmiddellijk bekoren, maar na wat ademen bloeide hij mooi open en offreerde karamel, pomme d’amour, Turks fruit met komijn en anijs. Veel anijs op de neus! Hij was betrekkelijk ‘groen’ op smaak, als u mij begrijpt. Zoet met een twist. In de lange afdronk kreeg ik drop. En zoethout. Dit is de ‘Dark Side of Kilchoman’. Even wennen, maar it grows on you.

Tijdens de korte pauze die dan ingelast werd, werden de flessen nog volle bak gelabeld, want blijkbaar hadden de labels vertraging opgelopen en waren ze pas om 18u gearriveerd. Wetende dat er vanavond heel wat flessen over de toonbank zouden gaan, was het opdracht om ze toch nog van het juiste label te voorzien. Hopelijk zijn ze allemaal min of meer recht geplakt… Broer James bedankte zijn publiek en gaf het woord aan zijn broer George, die ons de rest van de avond zou entertainen.

De laatste whisky uit de core-range is de bekende Kilchoman Loch Gorm, die 100% op sherryvaten rijpte. Ook deze is gebotteld op 46%. Ik had de vorige edities geproefd en goed bevonden, maar deze vond ik moeilijker. Op de neus kreeg ik aardappelpuree met savooi (!), fietsband (de goede rubber, gelukkig), vleessaus en rozijnen met een hint van lavendel. Ondanks de betrekkelijk lichte body is hij flink gekruid en krijg ik hints van chocolade, medicinale toetsen en turf op smaak. De afdronk is echter op de rand van sulfer, wat mij betreft. Zoals gezegd: ‘iets moelijker’ (lees: hij valt me tegen).

Maar dan… een blik in de toekomst. We kregen twee whisky’s voorgeschoteld die momenteel zelfs nog niet gebotteld zijn! De eerste zou echter nog voor het einde van de maand onze winkels moeten bereiken. Het is de nieuwe Kilchoman 2008 Vintage die op 46% zal worden afgevuld en volledig rijpte op fresh bourbon barrels. Een romige neus op vanille en citrus, yoghurt met ananas, groene banaan en flink wat peren, maar verrassend weinig turf. Op smaak is het een heel ander verhaal. Daar komen turf en kruiden eerst, alvorens het witte fruit en flink wat vanillevla opduiken. De zoete, romige finish is halflang. Dit was zonder twijfel mijn favoriet van de avond en dus iets om naar uit te kijken.

De tweede whisky die op komst is, zou pas tegen eind oktober klaar zijn en gebotteld worden op 50%. Wij kregen echter een cask sample op 58% te proeven van één van de 25 vaten die voor deze botteling zullen worden gehuwd. Het wordt de nieuwe Kilchoman Madeira! Een heerlijk zoete neus op tropische vruchten, aangebrande boter en baby-adem! Het verschil tussen neus en palate is opmerkelijk. Op smaak krijgt ik eerder zoetzure vruchten met een licht zilt randje en flink wat turf, terwijl de afdronk opnieuw zoet, kruidig en rond wordt. Ik moet wel zeggen: ik vond hem beter zonder water. Het is uitkijken wat dat gaat geven eens deze gebotteld is. Maar ook deze was een klepper, hoor!

De finale was voorbehouden voor een heel speciale botteling, exclusief te verkijgen op de tastings van deze tour. U leest het goed. Slechts 1.500 met de hand genummerde flessen werden afgevuld en zullen enkel gekocht kunnen worden indien je een tasting als deze meemaakt. Het is de Kilchoman Machir Bay 10th Anniversary Tour (niet te verwarren met de ‘gewone’ 10th Anniversary Release), gebotteld op een heuse 58,9% ABV! Hoewel hij bij de eerste snuif wat aan grappa doet denken met wat aspirine en banaan, wordt hij met een druppeltje water lekker romig en zoet en komt ananas piepen. Heerlijk romig, mierzoet en rokerig op smaak. Dit is de gewone Machir Bay op steroïden! Een geweldige lang finish waarin zoet en zilt om uw aandacht strijden. Deze speciale botteling vond ik dan weer beter met een beetje water. Zo zie je maar. Deze botteling wordt ongetwijfeld een collector’s item. Licht autistisch als ik ben met mijn voorkeur voor ronde nummers, zocht ik in de doos totdat ik fles 1400/1500 te pakken kreeg.

Na afloop van de tasting gingen de flessen vlotjes over de toonbank. James en George kwamen goed voorbereid, want ze brachten een zilveren sharpie mee. Menig fles werd door hen gesigneerd, zo ook de mijne.

Na even wat napraten met de usual suspects keerden we voldaan weer naar het Whivie HQ. Het whiskyseizoen is met een knaller op gang getrokken. Als de broertjes Wills ooit hun job bij Kilchoman zouden kwijtraken, kunnen ze aan de slag in stand-up comedy.

Bedankt, Jeroen, voor deze toptasting vol lekkers en bovenal amusement van de bovenste plank.

May the Malt be with you!

Ik was afgelopen februari al eens in De Kleine Kunst geweest, de gezellige bar aan de Ferdinand Lousbergskaai te Gent. Op maandag 8 juni hield Jeroen van The Bonding Dram opnieuw een Open Bar, maar deze keer was het de bedoeling om de liefhebbers kennis te laten maken met de twee nieuwe vaten die hij heeft geselecteerd voor The Bonding Dram.

Afgezien van een aantal flessen uit andere reeksen (GlenDronach, Ardbeg, Benromach, etc.) was het bijkomende opzet van de avond allerhande releases van Signatory te presenteren, zowel de Cask Strength Collection als de Un-Chillfiltered Collection. De nadruk lag uiteraard op de nieuwe – gratis te proeven – flessen, zijnde:

Dailuaine 17 Year Old 1997/2015 Signatory Cask Strength Collection hogshead #7188, 52,1%, 215 bts (hier te koop aan 85 EUR)

Ledaig 10 Year Old 2004/2015 Signatory UCF Collection first fill sherry butt #15/453, 46%, 379 bts (hier te koop aan 45 EUR)

Beiden bevielen me bijzonder goed en staan ondertussen te pronken in de barkast. Nog deze week zal ik hier uitgebreid op terugkomen met volledige tasting notes. Maar wees gewaarschuwd, de flessen gaan volgens mij snel gaan en zeker de Ledaig is een steal!

Daarnaast kregen we ook de gelegenheid de geweldige nieuwe Glenburgie van Asta Morris te proeven (hier te koop aan 96 EUR), eveneens gebotteld door Signatory in een mooie Ibisco decanter. U kan de tasting notes van dat pareltje hier alvast nalezen.

Bovendien proefde en/of nam ik samples mee van deze flessen (alfabetisch):

Auchentoshan 10 Year Old 1999 Murray McDavid Chenin Blanc Casks

Auchentoshan 12 Year Old 2000/2013 The Nectar of the Daily Drams

Balmenach 24 Year Old 1988/2013 Signatory Cask Strength #2802

Ben Nevis 20 Year Old 1992 Signatory UCF cask #2528

Ben Nevis 23 Year Old 1991 Signatory UCF cask #2913

BenRomach 10 Year Old 100° Proof

Blair Athol 12 Year Old 1998/2010 Signatory UCF cask #2764+2765

Blair Athol 22 Year Old 1989/2012 Signatory CS cask #2938

Bowmore 15 Year Old 1999/2015 Exclusive Malts Creative Whisky Company 10th Anniversary

Bruichladdich 21 Year Old 1992/2014 Signatory UCF cask #3662+3664

Caol Ila 19 Year Old 1995/2014 Signatory UCF cask #9735-9737

Clynelish 18 Year Old 1996/2014 Signatory CS cask #6514

Glen Elgin 22 Year Old 1990/2013 Signatory Cask Strength #7874+7876

Longmorn 17 Year Old 1996/2013 Signatory Vintage Collection sherry butt #105081

M.O.S. 12 Blended Malt Malts of Scotland

Van deze mag u in de komende weken/maanden bijgevolg eveneens tasting notes verwachten, maar laat ik nu al zeggen dat mijn favorieten de Glen Elgin 1990 en de Balmenach 1988 waren (afgezien van de drie nieuwe flessen eerder vermeld, natuurlijk). De Clynelish 1996 had wat tijd nodig. Caol Ila, tja, wat kan ik zeggen? Coal Ila bevalt altijd!

Geloof het of niet, beide Auchentoshan leken nergens naar (wat natuurlijk voor de nodige hilariteit zorgde onder de vaste kliek die present tekende… ‘als de Toshan Man het al niet lust…’). De twee Ben Nevis leken een tweeling van verschillende moeders en de Longmorn… daar was volgens mij iets mis mee.

Ik blijf het een geweldig concept vinden, die Open Bar. Heel eenvoudig. Je betaalt geen inkom en kan dan per glas proeven aan zeer democratische prijzen. De uren zijn ook meer dan respectabel (van 19u30 tot 22u00), waardoor je op tijd in je bed ligt om daags nadien weer fris (nou, ja) naar het werk te gaan.

Bedankt, Jeroen, voor deze geweldige gelegenheid om je flessen te leren kennen en met korting te kunnen aanschaffen. Wanneer is de volgende Open Bar?

May the Malt be with you!

Het festival voor de onafhankelijke bottelaars nam voor het tweede jaar op rij plaats in het goed uitgeruste en best gezellige hotel Royal Astrid op het Keizersplein in Aalst. De makkelijke bereikbaarheid en voldoende parkeergelegenheid in de buurt zorgden er voor dat we mooi op tijd aanwezig waren. Met ‘we’ bedoel ik Ilse, Niek en ikzelf.

We kochten onze tokens aan de ingang en dan was de jacht geopend op die heerlijke drams die onafhankelijke bottelaars met de regelmaat van de klok uitbrengen. En uiteraard was het een prettig weerzien met heel wat bekenden, wat altijd goed is voor een praatje.

Aangezien we niet zo heel veel konden proeven (immers, we waren met de auto), hadden we een twintigtal sampleflesjes meegebracht om één en ander terug mee te nemen naar het Whivie HQ voor een proeverij achteraf. Maar we lieten toch een tiental whisky’s de lippen passeren. Als aperitiefje liet ik mij de Mortlach 22 Year Old 1989 van The Nectar of the Daily Drams uitschenken. Het was immers het laatste van de fles.

Zo genoot ik enorm van de Strathclyde 40 Year Old 1974 van Douglas Laing in hun XOP-reeks. Een prachtige single grain. Maar ook de Ardmore 14 Year Old 2000 in hun Old Particular-reeks viel in de smaak. Hij was atypisch zoet tot in de afdronk, waarbij de turf zich pas liet ontdekken. Een vreemde, jonge Scapa 9 Year Old 2002 van de Scotch Malt Whisky Society (17.31) met de naam Salty Minted Bananas was er boenk op. Grappige Scapa, hoor. Ondertussen liep ik Bert Bruyneel van Asta Morris tegen het lijf, die me prompt een dram liet proeven die eerstdaags op de markt zal verschijnen. Het betreft een Glenburgie 1995 uit de stallen van Signatory op vatsterkte. Ik kan nu al verklappen dat ik hem geweldig vond op de neus en zeer lekker op smaak. Volwaardige tasting volgen binnenkort.

Het was een beetje zoeken naar Auchentoshan (tja, u snapt dat dat een vast onderdeel van mijn bezoek aan een festival hoort te zijn), maar bij A.D. Rattray en Kintra waren ze te vinden. Helaas niks nieuws onder de zon. Ik had ze alle drie al geproefd, maar zette met plezier de Auchentoshan 15 Year Old 1998 van Kintra nog eens aan de lippen. Het was een beetje als thuiskomen. En opnieuw was flessengeluk mijn deel.

Bij mijn broodje liet ik mij de Tamdhu 16 Year Old 1998 van Douglas Laing schenken, maar die liet me wat op mijn honger zitten (ziet u wat ik daar deed?). Dat werd vlak daarna wel goedgemaakt door een geweldige Caperdonich 26 Year Old 1980 van A.D. Rattray. Dat liet ik volgens door een Islay 8 Year Old 2005 van Sansibar, waarvan we vermoedden dat het om een Laphroaig gaat. Eens in Islay, bleven we nog even bij het geturfde spul en zetten de kroon op het werk met twee bijzonder lekkere Ileach: de Caol Ila 30 Year Old 1983 van A.D. Rattray tegenover een Bunnahabhain 27 Year Old 1988 van dezelfde bottelaar. De laatste was een sherryvat.

Omdat ik begonnen was met een Mortlach, wilde ik er ook mee eindigen. Maar de Mortlach 1988 van Samaroli sloeg me eigenlijk wat tegen. Gelukkig was daar nog Bert Bruyneel die me een geweldige Mortlach 1971 van Gordon & Macphail toestopte. Zo was de cirkel dan toch mooi rond.

Wat me dit jaar wel opviel, is dat er geen vertegenwoordigers van de buitenlandse onafhankelijke bottelaars aanwezig waren. Dat is ooit anders geweest. Geen internationale vertegenwoordigers van A.D. Rattray, Samaroli, Kintra, Douglas Laing enz. De tafels werden bemand door vrijwilligers, me dunkt. Maar gelukkig spraken ze wel allemaal met kennis van zaken, dus veel last hebben we er niet van gehad. Opnieuw was het een zeer leuke zondagnamiddag onder vrienden, die zeer gesmeerd liep dankzij de mooie selectie flessen die gepresenteerd werden.

En u mag zich binnenkort nog aan een hele resem tasting notes verwachten, want deze samples namen we nog mee naar huis:

Aberfeldy 18 Year Old 1995/2014 G&M Cask Strength

Aberfeldy 27 Year Old 1983/2010 The Nectar Of The Daily Drams

Ben Nevis 16 Year Old 1998/2014 DL Old Particular DL 10556

Ben Nevis 21 Year Old 1992/2013 The Ultimate #2312

Bunnahabhain 27 Year Old 1988/2015 A.D. Rattray #626

Cambus 23 Year Old 1991/2015 Signatory #55890

Clynelish 15 Year Old 1995/2010 The Nectar Of The Daily Drams for Germany

Craigellachie 6 Year Old 2008/2015 A.D. Rattray #900861

Craigellachie 13 Year Old 199/2012 A.D. Rattray #10384

Glenburgie 1995/2015 Signatory for Asta Morris

Glen Moray 14 Year Old 1998/2012 A.D. Rattray #3442

Glen Moray 20 Year Old 1995/2015 A.D. Rattray #2552

Glenrothes 17 Year Old 1997/2014 DL Old Particular DL 10564

Glenrothes 25 Year Old 1988/2013 Sansibar

Irish 13 Year Old 2001/2014 A.D. Rattray #9787 for Jurgen’s Whiskyhuis

Irish 21 Year Old 1991/2015 The Whisky Mercenary

Miltonduff 18 Year Old 1995/2013 A.D. Rattray #2591

Mitonduff (Glenlivet) 19 Year Old 1994/2013 WM Cadenhead

Mortlach 16 Year Old 1997/2013 Sansibar

Mortlach 22 Year Old 1989/2012 The Nectar Of The Daily Drams

Speyside 18 Year Old 1996/2014 DL Old Particular DL 10441

We hebben dus nog heel wat werk voor de boeg in de komende weken/maanden.

May the Malt be with you!

Op donderdag 7 mei nodigde Diageo een hele resem journalisten en bloggers uit de hele Benelux uit voor de officiële release van de nieuwe Mortlach range. Ik telde een kleine 40 man, wat niet mis is. Plaats van het gebeuren was het chique Sofitel hotel op de Gulden-Vlieslaan in Brussel. De release ging gepaard met een heerlijk viergangenmenu en alle drie de releases zouden aan bod komen: Mortlach Rare Old (in drie verschillende versies: een cocktail, puur en met een massale ijsblok – later meer hierover), Mortlach 18 Year Old en Mortlach 25 Year Old.

De ontvangst op het zonnige terras was meteen de plek voor een blij weerzien met een aantal bekende (en minder bekende) gezichten. Ik sprak even met Stefaan Lesage, Ansgar en Thomas Speller (verrassend maar fijn om hen na al die maanden in levende lijve te ontmoeten), Ruben Luyten, Danny Govaerts, Jos Ruth en Stijn Hiers. Ook Jos Bams zag ik onder de genodigden. Na enkele hapjes en champagne kwam dan de eerste Mortlach, weliswaar in een cocktail.

Lekker zoet en fris, dat was deze Old Fashioned met de Rare Old. Kort daarna werden we verzocht aan tafel te gaan. Na een korte introductie door een vertegenwoordiger van Diageo (een Nederlander die Engels probeert te spreken klinkt in mijn oren altijd een beetje grappig, maar dit terzijde), werd de Brand Ambassador voorgesteld. Georgie Bell is een mooie verschijning van 27 die haar publiek in de ban brengt door niet alleen met kennis van zaken te spreken, maar dat tevens met zoveel bevlogenheid en passie te doen dat je niet anders kan dan aan haar lippen te hangen (steady, boys…). Eerst leek het een beetje op een act, maar naarmate dat ze haar verhaal – dat bijna werd verteld als een sprookje met strategische pauzes en een welbespraaktheid waar heel wat ambassadeurs nog iets van kunnen leren – werd duidelijk dat deze intelligente dame wel degelijk bijzonder gepassioneerd is over ‘The Beast of Dufftown’ of ‘The Wild Child of Speyside’, zoals ze Mortlach herhaaldelijk noemde.

De oorspronkelijk in Engeland geboren maar nu in Edinburgh wonende Georgie schetste de geschiedenis van Mortlach, die ze omschreef als ‘The Secret Weapon of the Blenders since 1923’ (het jaar waarin John Walker & Sons de distilleerderij in bezit kreeg om zichzelf te voorzien van deze malt voor hun bekende range). Mortlach wordt door de blenders als top dresser omschreven omwille van het feit dat het een buitenbeentje is qua stijl. Terwijl de meeste Speyside malts eerder fruitig zijn, is Mortlach krachtiger en zelfs wat umami.

Het voorgerecht, mooi omschreven als ‘Terrine of Duck foie gras with its brioche’ werd geserveerd met de Mortlach Rare Old, een NAS-botteling op 43,4% ABV. Ik kreeg pruimpjes en citrus, maar ook wat noten op de neus. Op smaak was hij best krachtig met een stevige body, tussen zoet en droog. Tikkeltje zesty en met wat gember. In de medium lange finish kreeg ik nog wat peper en bosbessen. De Rare Old mag er best wezen en kan zich naar mijn mening makkelijk meten met de 16 Year Old Fauna & Flora (die helaas zo goed als niet meer te vinden is).

Georgie lanceerde dan een gewaagd (nou, ja) experiment. Iedereen kreeg een maat Rare Old in een brede tumbler en een groot ijsblok gepresenteerd. Daar werd een leuk gadget naast geplaatst: een ijsstempel met het zegel van George Cowie. Het instrument was op het ijsblok te plaatsen gedurende een seconde of zeven en door de handwarmte kreeg je dus een getamponneerde ijsblok die je bij je scheut Rare Old mocht kieperen. Ik hoef u niet te vertellen dat er naast enige consternatie ook een heus getinkel te horen was in de zaal. Maar het moet gezegd: door de grootte van het ijsblok werd de whisky enkel gekoeld, niet verdund. Het zorgde ervoor dat de Rare Old stroperiger en zoeter werd. Maar of ik hem beter vond, zo ver zou ik niet willen gaan. Anders, dat alleszins.

Na een korte onderbreking kwam het volgende gerecht op tafel: ‘Guinea fowl supreme sauteed à la plancha, braised endives and fondant potatoes served with a coffee sauce’. Excuseer? Parelhoen met koffiesaus? Man, dat was lekker! Daarbij werd dan nog eens de Mortlach 18 Year Old geserveerd. Het bleek een robuust beest – ik heb het wel degelijk over de whisky – zoals we van Mortlach gewend zijn. Een neus vol appels en toffee, evoluerend naar hartig met geroosterde noten, bosbessen en gekonfijte appelsien. De eik heeft hier zeker ook zijn zeg. Op smaak is hij heerlijk romig en zoet op espresso – slagroom incluis – om dan licht droog te worden met flink wat aardse tonen. Hij deemstert langzaam weg in de finish, waarbij een bitterzoete toets de dood inluidt. Een absolute topwhisky.

Ik had het geluk naast een zwangere dame te zitten, wat er voor zorgde dat ik bij het volgende gerecht ‘Coasted duck filet with dried fruits, marrow stuffed with vegetables’ nog steeds over een glas Mortlach 18 beschikte. Ondertussen was Georgie Bell bij ons aan tafel komen zitten (zoals het hoort nam ze bij elk gerecht plaats aan een andere tafel om te socializen). Bij ons gaf ze enige toelichting bij het bijzondere distillatieproces van Mortlach. Immers, op elke fles staat prominent 2.81 distilled. Met veel verve, zonder al te technisch te worden, legde ze uit dat Mortlach een samenraapsel heeft van 3 wash stills en 3 spirits stills, maar dat ze alle zes een andere vorm en inhoud hebben. Door een ingewikkeld proces van herdistillatie van low wines uit de eerst spirit still met de voor- en naloop op de twee andere spirit stills door de Wee Witchie wordt een distillaat bereikt dat uiteindelijk 2,81 keer gedistilleerd is. Enfin – zoekt u het zelf verder maar uit. Ik keek ondertussen reikhalzend uit naar het dessert.

Het dessert was een eenvoudige maar heerlijke ‘Apple tarte Tatin’ waar de nieuwe, op refill bourbon barrels gerijpte Mortlach 25 Year Old werd geserveerd. Ook die heeft, net als de twee andere expressies, een ABV van 43,4%. De vraag waarom voor deze sterkte werd gekozen lag voor de hand. Volgens Georgie is het een eerbetoon aan de rijke geschiedenis van Mortlach. Er werden in het archief namelijk advertenties en brieven uit de States gevonden uit oktober 1930, waaruit bleek dat Mortlach toen gebotteld werd op 86.8 Proof, wat zich naar 43,4% ABV vertaald. Ook de vorm van de flessen – en ze zijn mooi, je mag zeggen wat je wil – is een verwijzing naar oude architectuur. Helaas zijn ze wel wat klein… alle Mortlach wordt gebotteld in flesjes van 50cl. De whisky zelve was naar mijn mening een pak ‘braver’ dan de 18 Year Old, maar wel een quasi perfecte ‘sipping whisky’. Dit is puur genot. Een elegante neus vol tropisch fruit met hints van witte chocolade en Christmas Cake. Wanneer hij op de tong arriveert is hij mierzoet en mondvullend. Zijdezacht. Pruimen, bosbessen, perzik – the works. Langzaamaan wordt hij ‘donkerder’ als u begrijpt wat ik bedoel. Lekker lange finish die je naar een tweede glas doet verlangen – wat een groot gezondheidsrisico inhoudt. Voor je portefeuille, welteverstaan.

En dat is meteen mijn grote pijnpunt met deze nieuwe Mortlach range. Want hoewel ik graag een Mortlach lust, ben ik niet zeker dat ik hem mij in de toekomst nog ga kunnen (of willen) veroorloven. Ja, de whisky is bij het beste wat Speyside te bieden heeft. Ja, hij is echt, echt, echt lekker! Ja, de verpakking is oogstrelend. Maar laten we even de proef op de som nemen. Als referentie gebruik ik de vorige semi-officiële release, namelijk de Mortlach 16 Year Old in de Flora & Fauna reeks. De laatste keer dat ik mij zulke een fles aanschafte, koste die mij 70 EUR. Of nog eentje: een 24-jarig single sherry cask dat in december 2014 op de markt werd gebracht door Signatory kostte ‘ocharme’ 145 EUR. De nieuwe Mortlach-prijzen – voor flesjes van 50cl – zijn de volgende:

Mortlach Rare Old : 70 EUR (oftewel 98 EUR voor 70cl)

Mortlach 18 Year Old : 250 EUR (oftewel 350 EUR voor 70cl)

Mortlach 25 Year Old : 768 EUR (oftewel 1.075 EUR voor 70cl)

Ik heb dit bezwaar ook aan Georgie voorgelegd (ze kon niet echt lachen met mijn vergelijking met Dalmore, fair enough). Ze legde goed uit waarom deze whisky zo duur is (zeer beperkte voorraden, exclusiviteit als single malt, etc…), maar daarom moet ik het nog niet leuk vinden. Want, zoals ik al zei: ik hou wel van Mortlach, maar deze prijzen zullen er toe bijdragen dat ik hem veel minder aan de lippen zal kunnen zetten. En dat is jammer.

Na nog even napraten met de collega-bloggers was het tijd om terug af te zakken naar het Whivie HQ, maar we werden wel nog beloofd dat een pakketje per koerier zou volgen met samples van de geproefde whisky’s, dus u mag zich binnenkort aan volledige en uitgebreide tasting notes verwachten.

Langs deze weg wil ik graag de organisatie bedanken (Sofie, merci!) voor een geweldige avond. Het woord exclusief wordt tegenwoordig heel makkelijk rondgestrooid, maar hier was het echt wel van toepassing. Ik ben met een grote glimlach huiswaarts gekeerd. Heerlijk eten, goed gezelschap en geweldige – albeit too expensive – malts.

May the Malt be with you!

Arran stookt dit jaar
twintig jaar! Opgericht door een voormalig directeur bij Chivas, Harold Currie,
liep de eerste spirit, weliswaar met mondjesmaat, door de spirit safe in 1995.
Een officiële 20-jarige zal dan wellicht ook niet meer zo heel lang op zich
laten wachten, mogen we hopen. Maar dat Arran ondertussen al heel wat lekkers
op de markt heeft, konden we ontdekking in de Celtic Towers in het centrum van
Gent tijdens een heuse tasting van The Bonding Dram, die niemand minder dan
Lucie Stroesser kon strikken voor de presentatie.

Lucie is de Brand Ambassador
voor Arran. Het feit dat ze een Française is maakt dat wellicht een beetje
vreemd, ware het niet dat zij 6 jaar geleden naar Schotland vertrok als uitwisselingsstudente.
Alleen geraakte ze nooit terug, werd verliefd op het land, bleef er wonen en
ging uiteindelijk voor Arran werken. Hoewel ze met een schattig Frans accent de
uitleg in het Engels deed, wist ze wel zeer goed waarover ze sprak. En de line-up
die ze in samenspraak met Jeroen had samengesteld mocht er best wezen.

De opener was de Arran 14
Year Old, gebotteld op 46%. Op de neus kreeg ik gebakken appeltjes,
graankoekjes, abrikozen en toffee, wat zich op smaak en in de middellange finish
doorzette, maar wel mooi gekruid op peper en gember. Een leuke ‘everyday’
whisky die best betaalbaar is met zijn prijskaartje van om en bij de 50 EUR
(84/100).

Daarna kregen we de limited
edition Arran 18 Year Old, eveneens op 46%. Slechts 9.000 flessen zagen
hiervan het levenslicht, hoewel er volgens Lucie volgend jaar wellicht een
definitieve 18 Year Old aan de core range zal worden toegevoegd. Deze was
alvast heel zoet en rond op abrikozen en perzik, maar ook cuberdons, carré
confituur en appelsien. Op smaak kreeg ik toffee en heel wat citrus, was hij
verrassend punchy, maar had hij tevens een vuil kantje dat me wat tegenstond.
De finish was het beste aan deze whisky, die zoet en middellang bleek. Deze
whisky werd volledig gerijpt op 2nd en 3rd fill oloroso sherryvaten (83/100).

En dan was het een blij
weerzien met de Arran 12 Year Old Cask Strength. Ik proefde eerder al
batch 1 die ik geweldig vond. Deze batch 4, gebotteld op 53,2%, was even
donkerzoet op gebakken appels, rabarber, toffee, schil van banaan (en nog geen
klein beetje), kruisbessen en wat kandijsuiker. Geweldige neus. Hij was zacht
op smaak met flink wat geel fruit en amandelen, vanille en gember. Lekker lange
finish met chocolade op het sterfbed. Wat mij betreft de winnaar van de avond
(86/100).

Dat Arran heel wat speciale
cask finishes op de markt heeft gebracht in het verleden is te verklaren door
het feit dat ze zo jong zijn en dus geen leeftijd op hun flessen konden zetten
en de markt veroveren. Ze moesten dus innovatief uit de hoek komen. Heel wat
van die finishes zijn best lekker. Wij kregen vanavond de Arran Sauternes
Cask Finish op 50%. Het betreft een Arran waarvan de spirit eerst een 9-tal
jaar rijpte op zowel bourbon- als oloroso sherryvaten en nadien nog een finish
kreeg van pakweg 12 maanden op vaten van deze Franse zoete witte wijn. Wat mij
betreft was de invloed van het wijnvat te groot. Hij was mierzoet op ananas,
banaan, bloemsuiker en appelmoes met een snuifje nootmuskaat. Maar op smaak
leek het mij geen whisky met wijnfinish maar een wijn met whiskyfinish. Voor de
echte zoetekauwen (82/100).

En dan het moment suprême
van de avond. We kregen namelijk, head-to-head, drie single bourbon casks uit
1999, wat toch wel een exclusiviteit genoemd mag worden, omdat de bourbonvaten
bij Arran in de minderheid zijn. Volgens Lucie is minstens 75% van wat er in de
zes warehouses ligt te rijpen allemaal op oloroso. Verrassend genoeg geen PX,
omdat de vorige Master Distiller er gewoonweg niet tuk op was zulke vaten te
gebruiken. Tja. Maar terug naar de bourbon casks. Het waren de volgende en ik
heb er meteen mijn score achter gezet:

Arran 1999 Single Cask, Bourbon Cask #72, 56,7%, 209 bts (83/100)

Arran 1999 Single Cask, Bourbon Cask #80, 55,0%, 182 bts (85/100)

Arran 1999 Single Cask, Bourbon Cask #33, 54,9%, 174 bts (82/100)

Aangezien het zustervaten
zijn, lijken ze natuurlijk erg op elkaar. Maar de verschillen waren zeker te
detecteren. Zo vond ik vat 72 een neus vol boterbollen hebben, met ananas,
toffee en wat groene kruiden. De neus van vat 80 was ronder en voller en
offreerde ook nog perzik en amandelen, terwijl de neus van vat 33 eerder
beduusd was en zich vooral rond citrus concentreerde. Op smaak was vat 72 krachtig
en zoet met een donker randje, terwijl vat 80 meer zoethout en kruiden bracht.
Vat 33 bleef bij citrus en bood ook wat meer eik. De finish was bij alle drie
middellang tot lang, zoet en kruidig. Mijn voorkeur ging toch uit naar vat 80.

Ik moet bekennen dat ik geen
van de drie echt uitgesproken complex of absolute top vond. Het waren gewoon
geweldig lekkere single casks, maar de winnaar van de avond bleef voor mij toch
de Arran 12 Year Old Cask Strength.

Tot slot nog een woordje
over de new make, die we ook te proeven kregen. Die werd onverdund op
68% gepresenteerd. Ik vond hem verrassend zoet en fruitig, zeer clean op zoete
mout met een bloemig kantje. De gekookte groenten die ik in veel new make
ontwaar, was hier een pak minder uitgesproken. Hij was echt drinkbaar, zelfs
zonder water, maar veel lekkerder met een paar druppeltjes. De lange finish was
zoetzuur. En als ik heel eerlijk ben, ben ik van mening dat deze ongerijpte
spirit het fruitigste is dat ik die avond geproefd heb, wat heel wat zegt
(volgens mijn (on)bescheiden mening) over de vaten die door Arran gebruikt
worden. Hun spirit verdiend het volgens mij om te rijpen op first fill vaten om
de vorming van esters te bevorderen. Zie maar naar mijn favoriete expressie die
inderdaad een mix is van first fill bourbon en oloroso sherryvaten. Veel
fruitiger dan menig andere expressie. Enfin, rant over.

Een welgemeende ‘dank u’ aan
Jeroen die ons de unieke gelegenheid gaf om deze drie single casks naast elkaar
te plaatsen. En ook voor de rest van de heerlijke whisky’s en de paaseitjes
natuurlijk. Bedankt voor aan mijn disgenoten voor een gezellige avond, zoals
steeds.

May the Malt be with you!

Vrijdag 27 maart namen acht teams de handschoen op om te dingen naar de titel van onze ludieke whiskyquiz. We waren verheugd voor deze editie een aantal nieuwe ploegen te mogen verwelkomen. Plaats van het gebeuren was traditiegetrouw Het Wijnatelier in Kalken. Dankzij de gulle giften van enkele van onze sponsors konden we uitpakken met een geweldige prijzenkast! Langs deze weg willen we hen graag heel hartelijk danken hiervoor: The Bonding Dram, Brouwerij Vercauteren, Drankenwereld, ’t Konijntje, Malts of Scotland, QVID, The Whiskyman en Whiskysamples.

De quiz bestaat zoals steeds uit 5 ronden van tien vragen met een mystery dram per ronde die een extra 5 punten kon opleveren, maar we hadden voor deze editie een extraatje ingelast: een fotoronde. Elke ploeg beschikte tevens over een joker die een verdubbeling van de punten op de algemene vragen betekende en waar door de ploegen dankbaar gebruik kon worden gemaakt.

De eerste ronde – Belgische Bottelingen – was meteen goed voor twee jokers. Vooral The Bonding Bastards (winnaar van de eerste editie) maakte hiervan geweldig gebruik door niet alleen alle antwoorden juist te hebben, maar bovendien de whisky goed te raden, wat resulteerde in het maximum van de punten. Zo namen ze meteen een mooie voorsprong. Hoewel. Dramit (winnaars van de vorige editie) hadden ook alles juist, inclusief de Bushmills. Maar zij hadden hun joker nog niet uitgespeeld. Ook The Blends scoorden een dikke 8 op 10 en herkenden de mystery dram. Ook hun joker was dus goed gebruikt. Vreemd genoeg was er ook een ploeg die helemaal geen punten scoorde is deze ronde.

De tweede ronde was blijkbaar makkelijk, want alle ploegen scoorden goed. Whisky & Muziek leverde gemiddeld 7 punten op, behalve voor Walson Lilliams die 16 scoorden door hun joker op het juiste moment uit te spelen. De mystery dram, een Glengoyne, werd door twee ploegen herkend. Grappig was het feit dat heel wat ploegen, die de whisky niet herkenden, dan maar Auchentoshan opschreven in de hoop de de quizmaster zijn favoriete whisky in de line-up zou opgenomen hebben. Niets was minder waar.

Na de derde ronde – Distilleerderijen – was de eerste echte kloof reeds geslagen. Deze keer betrof het steeds nieuwe distilleerderijen die ofwel net geopend waren ofwel nog in opbouw. Maar dat kon de twee ploegen aan de leiding er niet van weerhouden stevig te scoren. Dramit haalde hier een geweldige 10/10, maar de whisky – de Kilkerran – werd niet geraden. Dankzij het inzetten van hun joker, konden ze The Bonding Bastards bijbenen.

Na de derde ronde moest ook de fotoronde afgegeven worden. Die bestond uit 5 foto’s en een blinde kaart van Schotland. Niet alleen moesten de deelnemers herkennen wat er op de foto werd afgebeeld, maar bovendien moesten ze dit op de blinde kaart kunnen situeren. Geen makkelijke opgave, vonden wij. Voor de meeste ploegen viel het herkennen nog wel mee, maar het plaatsen op de kaart was andere koek.

Onze vierde ronde kreeg als thema Schots, Schotser, Schotst en was een mengelmoes van allerlei vragen die met het Beloofde Land te maken had. De bijhorende Talisker werd door niet minder dan de helft van de teams geraden. Ook hier werd aardig gescoord, wat me doet vermoeden dat we de quiz dit jaar toch iets te makkelijk hadden gemaakt (hoewel niet alle teams het daarmee eens zullen zijn).

De vijfde en laatste ronde Wereldse Whisky Weetjes zorgde uiteindelijk voor de finale eindstand, waarbij het verschil tussen de eerste en de tweede plaats kromp tot amper drie puntjes. De bijhorende Bowmore werd door weinigen herkend.

Wat de ploegen niet wisten was dat er voor de 6e plaats een schiftingsvraag diende gebruikt. Alle ploegen dongen mee en tot ons groot jolijt waren er twee ploegen die het antwoord correct hadden, maar voor hen maakte het niet veel uit. De ploegen die om die zesde plaatst streden, daarentegen, hadden het antwoord niet correct, maar kwamen wel dicht in de buurt. Degene die het dichts kwam kreeg het extra punt en duwde de andere ploeg naar de 7e plaats.

Zo kwam het dat dit de eindstand was van deze vierde editie van Qwhizky, met onze welgemeende felicitaties aan The Bonding Bastards die voor de tweede keer met de titel gaan lopen.

De eindstand:

73 punten: The Bonding Bastards

70 punten: Dramit

64 punten: The Blends

50 punten: Walson Lilliams

35 punten: Mollem’s Levenswater

33 punten: Kalmanados

32 punten: Glen Ghost

26 punten: Friends of the Quaich

Het was allesins weer een geweldig leuke avond en de feedback die we kregen zal ons in staat stellen een speciale quiz voor te bereiden voor onze lustrum editie volgend jaar, dus blokkeer alvast vrijdag 25 maart 2016 in uw agenda!

Tot slot wil ik ook graag mijn collega’s bedanken voor hun ondersteuning. Niek, die de fotoronde in elkaar gebokst heeft en de strenge maar rechtvaardige jury van de avond was, maar ook Ilse en Sofie voor de bemanning van de bar.

May the Malt be with you!

Zeg nooit meer Chris tegen Chris Lauriers. Hij is immers verkozen tot Whisky Ambassadeur van het jaar. Daarom ook dat ik lang getwijfeld heb of ik niet in tuxedo naar zijn verjaardagstasting moest afzakken in ’t Parlement te Halle. Ik keek daar toch maar van af, want dat zit zo ongemakkelijk. Maar ik spreek meneer Lauriers nu wel een jaar lang aan als Zijne Whisky Eminentie.

Omdat Zijne Whisky Eminentie er in het verleden steevast in slaagde enkele onnozele fouten in zijn programmaboekjes te stoppen, besloot hij het dit jaar zonder te doen. Verstandige keuze, maar dat nam niet weg dat we hem nog herhaaldelijk op foute uitspraken konden betrappen. Uiteraard lieten we niet na dat luidkeels te doen, tot groot jolijt van het aanwezige publiek (de usual suspects). Maar Zijne Whisky Eminentie speelde het slim en liet ons vooral het werk doen, want alle whisky’s werden blind geschonken, behoudens het aperitiefje. Dat was een bourbon die in 1973 gebotteld werd.

De Jim Beam Bourbon 1973 Rocky Marciano (43%) kwam in een spuuglelijke, maar leuke decanter die ontworpen was ter ere van deze legendarische boxer. Maar de inhoud had volgens mij al wel wat te lijden gehad van de leeftijd en wat te veel lucht. Hoewel het een klassieke bourbonneus was met maïs, karamel, toffee en nootmuskaat zat er ook een vreemd kantje aan (violetjes, karton). Op smaak was hij te licht naar mijn goesting, hoewel verrassend fruitig. De afdronk was een tikkeltje kruidig. Het was een leuke opener (79/100).

Dan schonk Zijne Whisky Eminentie de eerste malt. De neus was heerlijk fruitig op banaan, appels en citrus, met nog wat tabak en groene thee. Hij had ook een heel klein beetje OBE. Op smaak was het één en al appels en citroenen en flink wat kruiden. Verrassend punchy hoewel hij toch maar op 40% was gebotteld. De finish was kort en krachtig. Na wat over en weer gegok (Zijne Whisky Eminentie trachtte ons te plezieren door te zeggen dat het een ‘Glen’ was – yeah, that narrows it down…) bleek het uiteindelijk een speciale fles Glen Elgin voor de Britse supermarktketen Sainsbury te zijn: Royal Elgin 21 Year Old 1973/1995 for Sainsbury (82/100).

Ook de derde whisky was op drinksterkte gebotteld: 43%. De neus was best aangenaam: amandelen, appels, perzik en violetjes. Maar dan liep het grondig mis. Op smaak waren termen als Sunlight en Dreft niet van de lucht. Bijzonder zepig, waardoor het fruit geen schijn van kans had. De finish was dan nog eens ongenadig lang. Ik verdenk Zijne Whisky Eminentie ervan zijn tastings te gebruiken om zich van zijn slechtste flessen af te maken. Daarom kregen wij deze Edradour 30 Year Old 1973/2003 van Signatory Vintage. Hem hierop aansprekend spartelde Zijne Whisky Eminentie als een vis op het droge en probeerde zich met Auchentoshan-grapjes uit deze benarde situatie te redden. Ik smeet het lege dumply flesje naar Zijn Edele Hoofd. Het was raak (71/100).

Whisky vier was voor mij de revelatie van de avond. Flink wat rozijnen, marsepein, appelsien en chocolade (ik blijf dat een goddelijke combo vinden), nootmuskaat, wat groene kruiden en heide op de neus. Na enkele minuten ruik ik pure kandijsuiker. Op smaakt komt hij krachtig binnen (47,8%) op donker fruit en flink wat woodsmoke. Chocolade en kandij keren mooi weer en de afdronk is warm, lang en kruidig. Deze Dailuaine 31 Year Old 1973/2005 Shieldaig Collection was voor mij de winnaar van de avond. Shieldaig is overigens een label van Ian McLeod Distillers (86/100. De lieftallige waardin van ’t Parlement zette daar voor ons gauw de Dailuaine 7 Year Old 2005 Douglas Laing Single Minded naast. De oude was een first fill oloroso sherryvat, de jonge een bourbonvat, dat één en al boterbollen offreerde. Geweldig dat deze whisky’s zo weinig overeenkomsten delen.

Toen uit de zaal de vraag werd gesteld wat vatsterkte nou precies is, antwoordde Zijne Whisky Eminentie zonder verpinken: ‘Daarmee wordt de sterkte van het vat aangeduid. Hoe dikker de staven van het vat, hoe hoger de vatsterkte.’ Kijk, daar wordt ik nou zo moedeloos van. En dat wordt dan verkozen tot Ambassadeur. Ik hoop dat hij geen hypotheek heeft moeten nemen om die titel te kopen…

Snel werd de vijfde whisky op tafel gezet. Die kwam ook uit een vat met dikke planken, want had een alcoholpercentage van maar liefst 52,8% (gelukkig had Zijne Whisky Eminentie een souffleur in de keuken, want Hij Zelve was al lang de draad kwijt). Op de neus had ik flink wat fruit, maar ook vernis of houtlijm. Opgelet, dat stoorde niet in het minst, hoor! Op smaak was hij best zesty met gesuikerde citrusschillen, woodsmoke en heel wat toetsen van donker en gekonfijt fruit. Hij bleef lekker zesty in de middellange finish. Het bleekt te gaan om geweldige Blair Athol 27 Year Old 1973/2001 Signatory Vintage cask 8566. Ik gaf hem dezelfde score als de Dailuaine (86/100).

De avond begon stilaan op zijn einde te lopen. Zijne Whisky Eminentie toverde zijn tweede dumpy flesje van Signatory tevoorschijn, maar hield het label tegen de kloeke borst verborgen. Opnieuw donker fruit en wat solventen, duidelijke hints van de korst van dubbel gebakken wit brood (ja, echt waar) en cuberdons. Zeer aangename neus. Op smaak kreeg ik pruimen (zowel donkere als gele) en flink wat kruiden (denk gember, peper en wat nootmuskaat). De afdronk was lang en kruidig. Ik vond deze whisky foutloos met een zoete twist. Het ging om een Tullibardine 26 Year Old 1973/2000 Signatory Vintage cask 2401. Het bleek een refill sherryvat te zijn (84/100). Ter vergelijking werd er door de sympathieke waardin de Tullibardine 225 Sauternes naastgezet.

Hoog tijd om aan de laatste whisky van de avond te beginnen. Omwille van het hoge alcoholpercentage werd deze bewaard tot het laatst: 56,0%. Op de neus kreeg ik donker fruit, aardse tonen, nougat, heide, chocolade en een verrassend maar niet storend toefje rubber. Op smaak was hij dan weer zacht op rode appels, opgelegde rozijnen en kruisbessen. Flink gekruid, hoor. De afdronk was bijzonder lang. Ik vond deze een stuk lekkerder (zeker op de neus) na toevoeging van wat water. Het betrof een mooie Glenlivet 21 Year Old 1973/1994 Signatory Vintage, sherry cask 3946 (83/100).

Zijne Whisky Eminentie vroeg de groep via handopsteking een top drie samen te stellen. De Glenlivet kwam als winnaar uit de bus, gevolgd door de Tullibardine en de Blair Athol. Voor mij zag die top er iets anders uit: De Dailuaine en de Blair Athol deelden de eerste plaats, gevolgd door de Tullibardine en dan de Glenlivet.

Het mag gezegd, Zijne Whisky Eminentie slaagt er telkens weer in ons te verrassen. Ik kijk dan ook bijzonder uit naar volgend jaar (vooral omdat Hij liet verstaan geen Edradour 1973 meer op voorraad te hebben – thank the Maker for small mercies).

Aangezien de whisky’s vanavond niet zo denderend waren (niet dat we dat verwacht hadden) besloten we daar zelf voor te zorgen en aan deze eerder saaie tasting nog een kleine afterparty te koppelen. Het begon met een fantastische Caperdonich 24 Year Old 1968/1992 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice op 40% (bedankt, Bart!) en een Macallan 1968 Signatory Vintage (dankjewel Eric) – helaas vergat ik van de laatste fles de details te noteren (misschien proefde ik hem dus al eerder).

Moe maar meer dan voldaan plofte ik rond middernacht naast Dearly Beloved in bed met een boekje vol notities en geen enkele fout. Zo kan het dus ook, Mr Zijne Whisky Eminentie.

May the Malt be with you!

PS. Alle gekheid op een stokje – voor de lezer van dit blog die mij (of Zijne whisky Eminentie) niet goed kent: bovenstaande is ludiek bedoeld. Chris en ik zijn goede vrienden en Chris is wel degelijk een groot whiskykenner en een allround sympathieke kerel!

Het is een jaarlijkse traditie om naar het Whiskyfestival in Gent af te zakken. Normaliter doe ik dat niet alleen, maar samen met Niek en Ilse. Maar die vertoefden op dat moment op de Zuidpool (of all places). Niet getreurd, echter, Dearly Beloved wilde mij gerust afzetten en nadien weer oppikken, dus gewapend met sampleflesjes trok ik naar het ICC in Gent.

Het eerste wat opviel was dat het festival veel ‘ruimtelijker’ was – wat impliceert dat er minder standhouders waren. Op zich vond ik dat niet zo erg. Maar het viel evenzeer op dat de meeste officiële bottelaars niet zo veel nieuws aan te bieden hadden. Dus moest ik mij vooral concentreren op de onafhankelijke bottelaars om toch een paar pareltjes te vinden. Het was geen gemakkelijke taak en het duurde toch even voordat ik enkele whisky’s geproefd had die me echt aanstonden.

De opener werd mij geschonken door Willy Minne van Whisky Club 13 – die net een Award in de wacht gesleept had – en betrof een verrassend romige Auchroisk 13 Year Old 2000 van Carn Mor. De mannen van Glenrothes wilde me niet laten passeren zonder dat ik eerst de Cutty Sark en de Cutty Sark Storm had geproefd. Nou, daar was niets mis mee. Vooral de Storm vond ik best lekker. Uit pure balorigheid proefde ik bij Goldlys hun 14 Year Old Manzanilla Cask 2629, die me eigenlijk niet kon bekoren.

Whisky’s die me niet echt konden bekoren of overtuigen proefde ik in de loop van de namiddag nog wel meer. Denken we maar aan de Wild Weasel, Penderyn Legend, Gouden Carolus (zowel de gewone single malt als de Gold Fusion), Mortlach Rare Old en de Cardhu Amber Rock. Whisky’s die ik niet geweldig vond, maar wel leuk om te proeven waren de Langatun Old Deer en Langatun Old Bear, alsook de Säntis Peated Cask Strength Dreifaltigkeit, alle drie uit Zwitserland. The One van de Lakes Distillery was een onschuldig, maar best smakelijk niemendalletje, terwijl de Auchentoshan 15 Year Old 1998 van Silver Seal heel atypisch was (en in alle eerlijkheid niet meteen mijn ding – wie had dat gedacht!?). De organische spirit van Les Moissons en de roggespirit van Vulson waren best leuk (maar u moet weten dat ik een zwak heb voor new make).

Een paar andere whisky’s konden me dan weer wel positief verrassen. De Teeling Single Grain en – zeker! – de Teeling 26 Year Old 1987 Gold Reserve, maar ook de Caol Ila 1992 van McCrae’s. De Talisker Storm vond ik smakelijk. Op de tafel van Malts of Scotland, The Whisky Mercenary en Whisky Import Belux stond niets dat mij niet aanstond. Maar de absolute toppers voor mij waren de Littlemill 24 Year Old 1990/2015 Hart Brothers for North Sea Bottlers, de Mortlach 1971 van Gordon & Macphail, de Strathisla 25 Year Old 1989 Highland Laird en – buiten categorie – de Macallan 25 Year Old 1957.

Daarnaast moet ik wel zeggen dat ik heel wat whisky’s – die wellicht ook in de categorie ‘lekker tot heel lekker’ zouden vallen, niet op het festival zelf werden geproefd (iets wat ik een beetje ben afgeleerd), maar als samples werden aangekocht om later rustig in het Whivie HQ te proeven. Zo nam ik van volgende 40 staaltjes mee (alfabetisch):

1. Auchentoshan 15 Year Old 1998/2014 Silver Seal

2. Bladnoch 22 Year Old 1990 Liquid Treasures

3. Bladnoch 22 Year Old 1992 Exclusive Malts CWC

4. Bowmore 23 Year Old 1989 Port Cask Matured

5. Bunnahabhain 1997 ‘Barbecue Smoke’ Wemyss for The Nectar

6. Caol Ila 6 Year Old 2008/2014 Provenance Autumn

7. Caol Ila 8 Year Old 2006/2015 Carn Mor

8. Caol Ila 18 Year Old 1996/2014 Douglas Laing OMC

9. Caol Ila 19 Year Old 1995/2014 The Nectar of the Daily Drams

10. Caol Ila 22 Year Old 1991/2014 McCrae’s Single Cask

11. Celtique Connexion Highland 1996 Affinage Quarts de Chaume

12. Clynelish 17 Year Old 1997/2014 Limburg Dramclub

13. Clynelish 17 Year Old 1997/2014 Cask Six 10th Anniversary

14. Cardhu Amber Rock

15. Cutty Sark

16. Cutty Sark Prohibition

17. Cutty Sark Storm

18. Dufftown The Singleton Spey Cascade

19. Glen Garioch Vintage 1978 (b2009)

20. Irish Malt 6 Year Old 2009/2015 Limburg Dramclub

21. Lakes Distillery The One

22. Ledaig 18 Year Old sherry

23. Littlemill 24 Year Old 1990/2015 Hart Brothers for North Sea Bottlers

24. Littlemill 26 Year Old 1988/2014 DL XOP Extra Old Particular

25. Michter’s Bourbon Whiskey

26. Michter’s Original Sour Mash

27. Michter’s Straight Rye Single Barrel

28. Midleton Very Rare 2014

29. Mortlach Rare Old

30. Mortlach 22 Year Old 1992/2014 DL XOP Extra Old Particular

31. Rock Oyster Douglas Laing

32. Spey 12 Year Old

33. Spey 18 Year Old

34. Spey Tenné

35. Spey Chairman’s Choice

36. Spey Royal Choice

37. Talisker Storm

38. Teeling 26 Year Old Vintage Gold Reserve

39. Teeling Single Malt

40. Timorous Beastie Douglas Laing

In de komende weken/maanden mag u zich bijgevolg aan heel wat tasting notes verwachten.

Ik zou ook nog een speciale vermelding wilden doen voor Bart Messiaen en Guy Lippens die met betrekkelijk eenvoudige whisky’s toch heerlijke hapjes in elkaar boksten. Ik proefde zowel de paté met Cardhu Amber Rock als de zalm met Talisker Storm als de eendeborst met Mortlach Rare Old als de sabayon met The Singleton of Dufftown SpeyCascade. De hapjes waren stuk voor stuk heerlijk.

Alvorens af te sluiten met de melding dat deze editie iets minder was dan de vorige (naar mijn mening), was het wel leuk om weer een aantal bekende gezichten weer te zien, maar ook nieuwe mensen te leren kennen. De winnaars van de Belgian Whisky Awards willen we langs deze week ook van harte feliciteren.

May the Malt be with you!

Mijn whiskyvrienden Arnout en Arne zijn beiden geboren
in 1975 en werden dus onlangs 40 jaar. Als dat geen reden is om een leuke 1975
tasting te organiseren, dan weet ik het ook niet meer. Sterker nog: Arnout en
Arne nodigden een aantal whiskyliefhebbers uit om niet minder dan 7 whisky’s
uit hun geboortejaar te proeven (dat het er uiteindelijk 9 zouden worden,
konden onze jarige vrienden niet op voorhand vermoeden)!

Met veel plezier ging ik op die uitnodiging in,
natuurlijk. En dus zakte ik donderdag 12 maart af naar Lebbeke. Plaats van het
gebeuren was Dram 242, de whiskyshop van Dirk Verleysen.

Na eerst uitgebreid rondgekeken te hebben in de shop
(er zijn altijd een paar laatkomers), ging het gezelschap naar de kleine maar
gerieflijke tastingruimte op het eerste verdiep. Arne hield een kleine
introductie en gaf dat het woord aan Arnout die voor de gelegenheid een
overzichtelijke powerpoint in elkaar gestoken had.

Om de smaakpapillen klaar te stomen, schonk hij een
leuk aperitief: een William Lawson’s
Blended Scotch uit midden jaren ’70. Het was een gigantische fles, zoals ik
ze nog nooit gezien had.Ik moet bekennen dat ik niet tuk ben op William
Lawson’s, maar deze versie van 40 jaar geleden mocht er best wezen. De boutade
‘zo maken ze ze niet meer’ gaat hier zeker op.

Daarna volgde een Braes
of Glenlivet 1975/2001 Connoisseurs Choice Gordon & Macphail op 40%.
Kleur: zonlicht. Op de neus kreeg ik initieel karton, havermout, kruisbessen en
sultanas. Hij had tijd nodig om daarna nog een florale kant te laten zien en
een zoetje in de vorm van bloemsuiker. De neus was best aangenaam, maar op
smaak viel hij jammerlijk uit elkaar. Hij had een zeer lichte, bijna
waterachtige body. Ik kreeg amper fruit, maar veel hout (planken) en gember. De
afdronk was kort. Een foutloze, maar helaas eerder saaie, single malt (81/100).

De fles die daarna op tafel verscheen deed het stukken
beter. De Glen Elgin 1975/2001 Lombard Jewels
of Scotland op 50% had een mooie volle gouden kleur. De neus barste van de
honing, rode bessen, vijgen, appelsien en een element van vernis of houtlijm.
Deed zelfs wat bourbonny aan op de neus. Nog wat chocolade en gebakken appels.
Best complex, hoor! Op smaak was hij mooi olieachtig, licht prikkelend op
chocolade en appelsien (orangettes?). Best kruidig ook met peper, kruidnagel en
kaneel. Deed me wat aan peperkoek denken. Mooie lange afdronk op gepeperde
appelsienen (mocht zoiets bestaan). Een zeer mooie Glen Elgin (85/100).

Ondertussen was er al flink wat animo aan tafel, de
decibels gingen de hoogte in. De sfeer was opperbest. Ondertussen schonk Arne
een 30-jarige officiële AnCnoc 1975/2005
op 50%. Mooie koperen kleur met een bijzonder fruitige neus. Bessen, appels,
honing en een beetje hout. De neus was warm en elegant. Op smaak kon hij de
belofte van de neus voor mij niet helemaal waarmaken. Hij kwam nogal agressief
over en licht zoetzuur met wat turf en flink wat peper. Ik kreeg nog heide en
appelsienen. Duidelijke sherryinvloeden kwamen naar boven in de middellange,
kruidige afdronk (84/100).

En terwijl Arne de volgende fles reeds ter hand nam,
onderbraken we de festiviteiten even. Want het spreekt voor zich dat wij niet
met lege handen gekomen waren. Niet minder dan twee leuke flessen uit 1975
werden in onderling overleg aangeschaft om hen te verrassen. En die wilden we
nu eerst aan de beurt laten komen, alvorens de geplande flink gesherriede
whisky’s werden geschonken. De eerste was een Balblair 1975/1998 First Cask op 46%. Een mooie bronzen kleur. Op
de neus krijg ik bakboter, melasse, toffee, donker fruit en baby adem (ja, zeg,
wie weet wat dat betekent – ikke dus, sorry). Hij is zacht en fruitig op bessen
en rozijnen met wat koffie op de achtergrond. Lekker lange afdronk op aardbeien
en kruiden. Deze vond ik top (86/100)!

Hij werd onmiddellijk gevolgd door de tweede
geschonken fles: de Millburn 18 Year Old
1975 Rare Malts op een vatsterkte van maar liefst 59,9%. De gouden nectar
offreerde karnemelk, boter, appels en kastanjes op de neus. Hij had ook een
mooi farmy kantje. De aanzet was misleidend zacht, want eens hij de
smaakpapillen beroerde ontplofte hij van de kruiden. Lekker krachtige whisky,
hoor, met een lange, kruidige afdronk (84/100).

Na een korte pauze was de tijd aangebroken voor de
grote kleppers, de smaakbommetjes. Eerst was er de Glenlivet 1975/2000 MacKillop’s Choice op een vatsterkte van 55,9%.
Prachtige oud gouden kleur met een geweldig frutige neus: peren, aardbeien,
rozijnen, pruimen, mango. Na enkele ogenblikken werd dat cuberdons met honing.
Superfruitige neus die veel beloofde. Op smaak werd die belofte meer dan
waargemaakt. Krachtig, rond, romig, vol. Zeer fruitig en flink gekruid. De
afdronk was meer van hetzelfde en duurde lekker lang. Absolute topper (88/100)!

De 36-jarige Bunnahabhain
1975 Jack Wiebers Auld Distillers op een vatsterkte van 53.5% was als volgt
aan de beurt. Kleur: brons. Ik verwachte me aan een fruitbommetje maar kwam een
beetje bedrogen uit. Hij was zeer lekker, versta me niet verkeerd. Ik kreeg op
de neus houtlijm, zuurkool, plasticine, rozijnen, druiven en chocolade. Leuke
combo, hoor. Wel betrekkelijk droog. Ook in de mond. Hij was een beetje ‘vuil’,
wat geen nadeel is. De lange afdronk liet je mond helemaal droog achter. Ik
vond deze wel een stuk beter met een theelepeltje water (85/100).

Tot slot serveerde Arne wat Arnout omschreef als de
apotheose van de avond. Vat 7007 uit Batch 3 van BenRiach. De BenRiach 1975/2006 op 55% rijpte op een
PX-vat. De kleur lag tussen koper en mahonie. Dit was een tropische fruitbom.
Ananas op siroop (en nog geen klein beetje), mango, granaatappel, Granny
Smiths, gestoofde rabarber, kandijsuiker met nog een hint van drop en chicorei.
Geweldig! Op smaak was hij lekker smeuïg en rijk met een heel panoplie aan
kruiden. Denk kaneel, saffraan, en chilipeper. De lange kruidige afdronk maakte
hem zalig (88/100).

Nou, nou, nou, wat een verwennerij, zeg! Afgezien van
de Braes of Glenlivet heb ik enkel heerlijke topwhisky’s geproefd. En dat in
goed gezelschap (waarom kunnen die klootzakken het nu niet laten om grapjes te
maken over Auchentoshan? Mijn wraak zal zoet zijn!). Om af te sluiten werd door
middel van handopsteking een top drie samengesteld. De mijne zag er net iets
anders uit dan die van de groep.

Groep: Glenlivet, BenRiach, Millburn

Persoonlijk: Glenlivet & Benriach (ex aequo), Balblair, Glen Elgin & Bunna
(ex aequo).

)

Met nog een mystery sample onder de arm (Glenturret
1977 waar heel mysterieus over werd gedaan) zakte ik moe maar meer dan voldaan
weer af naar Gentbrugge. Bedankt Arnout & Arne, voor een geweldige tasting!
Van harte gefeliciteerd met jullie 40e verjaardag (snotneuzen!).

May the Malt be with you!

Mollem’s Levenswater is een betrekkelijk jonge whiskyclub, maar wel met zeer veel goesting. Dat mocht ik aan den lijve ondervinden toen ik vrijdag 6 maart mijn tasting in de kantine van Voorwaarts Mollem animeerde.

Na een betrekkelijk lange rit vond ik de locatie makkelijk. Immers, de jongens van Voorwaarts Mollem waren nog aan het trainen en dus brandden de spots op het voetbalterrein. Binnen waren Didier en zijn ploeg de stoelen en tafels al aan het klaarzetten. De beamer stond geduldig op mijn presentatie te wachten.

Ik had vooraf op hun website gekeken wat ze reeds geproefd hadden en zorgde er voor dat mijn line-up volledig nieuw was. Kwestie van interessant uit de hoek te komen, toch? Dit stond op het programma:

⦁ Cardhu Gold Reserve

⦁ Auchentoshan 11 Year Old 2001 Hepburn’s Choice

⦁ Teeling Irish Single Malt

⦁ Kilkerran 10 Year Old Bourbon Wood

⦁ Frankendram

⦁ Bowmore 16 Year Old 1992 Wine Cask Matured

⦁ Kilchoman 5 Year Old Natural Cask Strength

Het leuke aan de heren (er waren geen dames aanwezig!) was dat zij al best wat van whisky wisten. Het waren liefhebbers met een doorgedreven kennis, waardoor ik het eerder saaie gedeelte van de geschiedenis en het productieproces in een versneld tempo kon doorfietsen en meteen aan de slag kon gaan met de gouden nectar.

De Cardhu werd algemeen beschouwd als een foutloze aperitiefwhisky. Lekker, maar niet wereldschokkend. De Auchentoshan was al een pak karaktervoller met een goeie afdronk. Daar was iedereen het over eens. Maar de Teeling single malt viel bij iedereen bijzonder goed in de smaak. Hetzelfde kan ook gezegd worden van de Kilkerran, die lekkere old school whisky van Campbeltown.

Na de pauze schonk ik als eerste mijn Frankendram, een experiment dat ik de afgelopen twee jaar bekokstoofde. Deze blended malt, die bestaat uit 200 single malts, mocht op heel wat bijval rekenen. Het is ook een leuk verhaal, natuurlijk. Maar toen ik de Bowmore geschonken had, werd het stil in de zaal. Dit was voor velen een toppertje (en zou dan ook afgetekend de winnaar van de avond worden). Tot slot kwam nog een jonge Kilchoman op vatsterkte op ons af. Die vond ik persoonlijk dan weer zeer, maar dan ook zeer lekker, maar voor de groep viel hij zelfs buiten de top drie.

Traditiegetrouw werd door middel van handopsteking een top drie samengesteld. U zal het mij vergeven dat ik apetrots was dat mijn Frankendram zelfs één keer werd gekozen als winnaar. Uiteindelijk eindigde hij op de vierde plaats, na deze drie:

1. Bowmore

2. Teeling Single Malt

3. Kilkerran

Na de tasting ging het whiskycafé open en schonken Didier en Frank heel wat lekkers. Er stonden enkele pareltjes tussen, hoor!

Ik dank Mollem’s Levenswater voor een bijzonder gezellige avond en kijk er naar uit om in het najaar opnieuw een leuke line-up te mogen presenteren voor deze toffe bende.

May the Malt be with you!

De Kleine Kunst is een kleine, maar uiterst gezellige bruine kroeg in Gent aan de Ferdinand Lousbergskaai. Ze vormde het decor van een Open Bar op maandag 16 februari. De bar werd bemand door Jeroen van The Bonding Dram en Timon Salomez van The Nectar.

Ze hadden voor de gelegenheid een heleboel bottelingen van Blackadder (en Riverstown), Wemyss en de 11e batch van GlenDronach meegebracht. Toegang was gratis, glas in bruikleen werd voorzien en je betaalde enkel wat je proefde. En het mag gezegd: de prijzen waren zeer democratisch.

Het was een prettig weerzien met enkele oude bekenden uit de whiskyscène (wat een verschrikkelijk woord, zeg!), waardoor de converstaties heel makkelijk op gang getrokken konden worden. Wat mij ook blij verraste was dat er enkele newbies kwamen opdagen die nog geen kennis van whisky hadden. Altijd fijn te zien hoe nieuwe mensen ingewijd worden door de wondere wereld van de gouden nectar.

Aangezien je op zo’n korte avond (van 19u tot 22u, het was immers een maandag) niet zo heel veel kan proeven, ging ik gewapend met sampleflesjes en vulde ze er naar hartenlust af. Niet minder dan 25 samples nam ik mee naar het Whivie HQ, dus u mag zich in de komende weken verwachten aan heel wat Wemyss en Blackadder tasting notes.

Wat ik wel proefde heb ik hieronder opgelijst:

The Legendary, Blackadder – Zinfandel Cask Finish 46%

Linkwood 2000 ‘Summer Orchard’ Wemyss 46%

Glenglassaugh 36 Year Old 1978 sherry butt 47,6%

GlenDronach 24 Year Old 1990 PX Cask 1020 53,8%

Amrut 2009 Rum Finish Blackadder 62,2%

Black Snake Blackadder Vat 2 56,9%

Bowmore 16 Year Old 1997 Blackadder Raw Cask 57,5%

Ben Nevis 16 Year Old 1996 Aberdeen Distillers 46%

Bowmore 22 Year Old 1987 Riverstown 58,7%

Teaninich 18 Year Old 1996 Blackadder 55,9%

De Glenglassaugh 36 Year Old is een absoluut plezier met een geweldig fruitige neus, maar met zijn prijskaartje van om en bij de 400 EUR toch wel wat duur naar mijn gading. De GlenDronach was, zoals vanouds, geweldig. De Amrut was een smaakbommetje waarin je de rum echt smaakte. De Bowmore van Riverstown was verrassend atypisch maar wel heel lekker, maar de whisky waar ik het minst van verwachtte – de Teaninich van Blackadder – verraste mij nog het meest (in positieve zin, uiteraard).

Alles bij elkaar een heel leuke avond gehad in goed gezelschap en met lekkere drams.
Dit moeten we meer doen. Fast, easy, betaalbaar – what’s not to like?

Tot de volgende!

Op 8 februari was het weer zover – dan vierde ik mijn 45e verjaardag in het bijzijn van vrienden en familie met een heuse Toshan Man Birthday Tasting. Plaats van het gebeuren was deze keer de Celtic Towers in hartje Gent. Traditiegetrouw had ik Inge Lanckacker – Chef Zonder Restaurant – onder de arm genomen om de tasting op te luisteren met haar culinaire hoogstandjes, maar door autopech kwam zij pas toe nadat de meeste mensen al naar huis waren. Dju! Maar niet getreurd, we trokken onze plan.

We organiseerden een korte fotoshoot met de aanwezigen voor ons binnenkort eindelijk verschijnende boek ‘Whisky voor Iedereen’. Pas na het ‘verplicht poseren’ kregen de proevers een Schots biertje om de namiddag mee op gang te trekken. De Fraoch Heather Ale van de William Bros Brewing Company uit Alloa, gebotteld op 11%, werd namelijk een jaar lang nagerijpt op een sherrybutt waar voorheen mijn favoriete whisky in lag te slapen. De reacties waren zeer uiteenlopend, maar de meerderheid was het er over eens dat het een lekker, romig biertje was waarin de zowel de whisky als de sherry doorsmaakten.

Nadat iedereen bedaard was en terug op zijn plaats zat, deelde ik per tafel een scheut new make van Auchentoshan uit. Het is en blijft één van mijn favoriete new make spirits in de industrie. Het alcoholpercentage van 80% deed menigeen naar adem happen. De baseline was uitgezet. En dan kon de eigenlijke tasting eindelijk op gang getrokken worden.

Voor deze editie besloot ik het wat anders aan te pakken en me te concentreren op onafhankelijke bottelingen. De line up zag er als volgt uit:

⦁ Auchentoshan 11 Year Old 1999 Exclusive Range Creative Whisky Company

⦁ Auchentoshan 17 Year Old 1991 Secret Stills 3.5 Gordon & Macphail

⦁ Auchentoshan 17 Year Old 1991 Single Cask 700431 Turkey (bootleg?)

⦁ Auchentoshan 20 Year Old 1990 Cask 17287 A.D. Rattray

⦁ Auchentoshan 27 Year Old 1984 Master of Malt

⦁ Auchentoshan 11 Year Old SMWS ‘Freesias Crushed by an Escaping Car’

⦁ Auchentoshan 11 Year Old 1999 Malts of Scotland Fulldram X-mas 2010

Voor de eerste Auchentoshan kon ik al direct met een sterk verhaal komen – één dat volgens kwatongen verklaard waarom deze zo lekker is. David Stirk stelde namelijk vast dat het vat lekte en goot het daarom over in een ander vat dat hij net had gebotteld. Dat was een vaatje Clynelish! De invloed is, naar mijn bescheiden mening, te proeven.

De Secret Stills-botteling (waar weinig secret aan is) va Gordon & Macphail kon heel wat mensen bekoren. Vreemd genoeg deed die botteling mij weinig.

De volgende fles was een heus mysterie. Ik kreeg ze als verjaardagsgeschenk van mijn goede vriend Chris Lauriers die ze in Turkije op de kop had getikt. Op het label staat dat het om een single cask Auchentoshan gaat, maar navraag op de distilleerderij hielp mij niet verder. Zou dit een bootleg kunnen zijn? Qua geur deed het mij helemaal niet aan mijn favoriete distilleerderij denken, maar op smaak was het een twijfelgeval. Hoe dan ook – het was gelukkig een best drinkbare whisky. Maar Auchentoshan? Dat betwijfel ik sterk.

Het single cask van A.D. Rattray was een absolute topper en één van mijn favorieten van de tasting. Ik had hem uiteraard al eerder geproefd. Stevige jongen, hoor. Maar na deze klepper was het tijd voor een korte maar broodnodige pauze. Ondertussen hadden we immers vernomen dat de chef er niet zou geraken en moesten we dus uit de keuken enkele schoteltjes laten aanrukken.

Om het tweede deel van de tasting op gang te trekken verraste ik vriend en vijand door mijn gitaar boven te halen (dat was al meer dan tien jaar geleden!) en een Toshan Man song uit mijn mouw te schudden. Geloof het of niet: de lyrics waren pas de avond voordien op papier gezet! Bedoeling was dan ook niet om een geweldige performance neer te zetten, maar wel een grappig intermezzo te voorzien. En grappig was het (vooral het stukje waar ik mijn tekst vergat…). Oh, well…

En dan de oudste whisky uit de reeks – een 27-jarige Auchentoshan uit 1984 op fles getrokken door de Britse online retailer Master of Malt. Een studieobject waar mijn ‘studenten’ niet meteen blijf mee wisten. ‘Lavendel, shampoo, dreft’ waren enkele van de termen waarmee gegoocheld werd. FWP, anyone? En toch stond hij voor drie mensen op de eerste plaats aan het einde van de avond – zo zie je maar.

Om één en ander goed te maken trok ik een speciale botteling van de Scotch Malt Whisky Society open, waar nooit de distilleerderij op vermeld staat (maar insiders weten dat distilleerderij 5 mijn geliefde Lowlander is), maar wel altijd een mooie omschrijving. Of wat te denken van ‘Freesias Crushed by and Escaping Car’?

Om te eindigen in schoonheid opende ik een fles van Malts of Scotland. Het is een zwaar gesherriede Auchentoshan die voor de Leuvense club Fulldram werd gebotteld voor Kerst 2010. Ik heb lang getwijfeld deze te openen, omdat ik hem zo geweldig vind, maar de nood om zulk moois te delen is gewoon te groot. Wat een absolute stunner van een Toshan!

En dan was het tijd voor de traditionele samenstelling van de top drie en de punten lagen echt wel heel, maar dan ook heel dicht bij elkaar. Het verschil tussen de eerste en de tweede was slechts 1 puntje, terwijl de derde plek werd ingenomen op twee punten van de tweede (volgt u nog?).

1. Auchentoshan 20 Year Old 1990 Cask 17287 A.D. Rattray

2. Auchentoshan 11 Year Old 1999 Malts of Scotland Fulldram X-mas 2010

3. Auchentoshan 17 Year Old 1991 Secret Stills 3.5 Gordon & Macphail

En daarmee zat het feestje er op. Of toch bijna. Ik had namelijk nog een leuk extraatje voor de bezoekers – mijn eigen blended malt die ik ‘Frankendram’ gedoopt had. En degene die hem ter plekke proefden waren aangenaam verrast – wat mijn ego bijzonder streelde natuurlijk. Maar over de Frankendram binnenkort meer info!

Een aantal onder ons bleven nog even plakken om te genieten van een stevige maaltijd (geweldige spare ribs!) en keerden dan moe, maar meer dan voldaan huiswaarts.

Langs deze weg wil ik graag alle aanwezigen van harte bedanken om mijn 45e verjaardag zo op te luisteren. Ook een dikke thank you aan de sympathieke uitbater van de Celtic Towers, die zijn zaal zo gracieus ter beschikking stelde (maar ze mocht wel eens gepoetst geweest zijn…).

Zo. En nu de varkenswangetjes opwarmen. Lekker, zeg! Maar wel veel…

Het was al mee dan een jaar geleden dat ik Boom nog onveilig was gaan maken met een initiatietasting. Na lang zoeken naar een geschikte datum konden we uiteindelijk op vrijdag 23 januari opnieuw afspreken in de kleine kantine naast de paardenstallen in de Dirkputstraat. Thema van de avond zou Wood Management worden en dit was de line-up:

Teeling Poitin

Blair Athol 10 Year Old 2002 Hepburn’s Choice

Kilkerran 10 Year Old Bourbon Wood

GlenDronach 14 Year Old Sauternes Finish

Glenmorangie 12 Year Old Quinta Ruban

Auchentoshan 17 Year Old 1995 Anam na h-Alba

Springbank 9 Year Old 2004 Gaja Barolo

Ik had op voorhand flink wat thee met honing gedronken om mijn stem te smeren, want de vorige ervaring leerde me dat deze bende ongeregeld in staat is decibels te produceren waar je zonder microfoon amper tegen op kan. Maar qua goedlachsheid en ambiance is het dan ook niet te versmaden.

Willy, de man die de organisatie op zich had genomen, had tevens gezorgd voor enkele hapjes (zoute koekjes, kaas, salami, chocolade, …), die goed van pas zouden komen.

De Teeling Poitin was de baseline, de new make, zeg maar, om deze Wood Management Tasting op gang te trekken. Met zijn 61,5% ABV was het onmiddellijk een sterke jongen, maar echt lekker werd hij niet bevonden. Een beetje een bevreemdende gewaarwording voor mij, want ik ben net heel erg tuk op new make. Maar dat ligt aan mij, natuurlijk.

De Blair Athol, een 10-jarig single cask op 46%, werd gesmaakt omwille van zijn eenvoud. Zacht en zeer toegankelijk kapt deze binnen als limonade. Weinig complex, het mag gezegd, maar vlot drinkbaar.

De Kilkerran Bourbon Wood, daarentegen, verdeelde de groep in twee kampen. Zij die hem heerlijk vonden en zij die hem helemaal niet over de tong kregen. Een beetje als een Woody Allen film, zeg maar. Like it or leave it. Deze groep bestaat voornamelijk uit mensen die niet van turf houden, zoveel is zeker.

De GlenDronach 14 Year Old Sauternes Finish viel wel bij iedereen in de smaak. Niet alleen omwille van zijn zoete smaak, maar hij is ook best complex. Zeer aangename, fruitige whisky, waarbij de wijn een extra twist geeft aan de smaak.

Dat kon bovendien ook gezegd worden van de Glenmorangie Quita Ruban, die op portovaten gefinished werd. Minder complex dan de GlenDronach, maar tevens zeer aangenaam en goed drinkbaar. De porto vertaalde zich naar rood fruit en kruiden als kaneel en kruidnagel.

Maar de verrassing van de avond was de Auchentoshan 17 Year Old 1995, een single cask op vatsterkte dat op de markt werd gebracht door het Duitse Anam na h-Alba. Deze whisky rijpte op een oloroso sherryvat en werd bewust achteraan gezet omwille van zijn kracht.

Tot slot schonk ik nog een speciale Springbank, die eerst 4 jaar op bourbon rijpte en nadien nog eens vijf jaar mocht doorrijpen op Italiaanse Barolo-wijnvaten. Maar opnieuw bleek dit een grote verdeler te zijn van de groep, want ook hier was weer (zij het discreet) turf mee gemoeid.

Naar goede gewoonte werd na afloop van de tasting een top drie samengesteld door middel van handopsteking en dit was het verrassende resultaat:

Auchentoshan

GlenDronach

Glenmorangie

Het moge duidelijk wezen dat deze bende meer van zoete dingen houdt. Iets waar ik zeker mee aan de slag kan, wanneer we de volgende keer een Reis Rond de Wereld Tasting in elkaar steken.

Bedankt, Willy en kornuiten, voor wederom een avond vol leuke momenten, veel kabaal en fantastische mensen (en het mooie geschenk, een heerlijke grappa).

Vrijdag 12 december
zakte ik af naar Aalbeke op uitnodiging van het Davidsfonds en de Landelijke
Gilde. Voor hun leden organiseerden ze in het gezellige ontmoetingscentrum een
initiatietasting. Ik grabbelde uit de Whivie Vaults de volgende flessen mee:

Greenore 8 Year Old Irish Single Grain (40%)
Auchentoshan Valinch (57,5%)
Bushmills 21 Year Old Irish Single Malt (40%)
Park Gate Blended Whisky (b1963, 40%)
Glenrothes Vintage 1978 (43%)
Bulleit Bourbon (45%)
Connemara Turf Mor Irish Single Malt (58,2%)

Vooral de dames in het
gezelschap konden de eerste twee flessen aardig appreciëren, maar voor de heren
mocht het een beetje meer zijn. De Bushmills viel echter bij iedereen in de
smaak omwille van zijn complexiteit en fruitigheid,dankzij de finish op
Madeiravaten. De Park Gate (niet te verwarren met Park Lane, hoewel beide
uiterlijk flessen heel erg op elkaar lijken) was een niemendalletje, maar van
het feit dat hij al in 1963 was gebotteld was menig liefhebber toch een beetje
onder de indruk.

De Glenrothes Vintage
1978 werd wel ervaren als een geweldige smaakbom met heerlijke toetsen van
donker fruit en honing, met een mooie kruidigheid en wat woodsmoke. Iedereen
was het er over eens: dit is een topper.

De Bulleit Bourbon werd
wat te zoet bevonden, maar stond voor één persoon toch op de tweede plaats. Een
zoetekauw in de groep?

Tot slot kwam de
Connemara Turf Mor op tafel, wat een flink geturfde Ier is, gebotteld op
vatsterkte. Zoals verwacht verdeelde deze de groep in twee kampen. De lovers en
de haters. Ah, peaty whisky, het blijft stof voor discussie. En zo hoort het
ook.

Aan het einde van de
tasting werd een top drie samengesteld door middel van handopsteking. De gemene
deler van dit gezellige gezelschap kwam met dit resultaat op de proppen:

1) Glenrothes Vintage 1978
2) Connemara Turf Mor
3) Bushmills 21 Year Old

Het was fijn te vernemen
dat verschillende mensen van mening waren dat ze op deze tasting niet alleen
lekkere whisky hadden geproefd, maar bovendien één en ander hadden opgestoken
over de geschiedenis en het productieproces. Zij kijken dan ook uit – net als
ik, overigens – naar de volgende tasting.

Bedankt, Bart, voor de
uitnodiging en de gezellige avond.

May
the Malt be with you!

Het cultuurcentrum Temse organiseert regelmatig speciale evenementen voor haar inwoners. Er is voor elk wat wils. En voor december wilden ze de burgers wel eens kennis laten maken met de gouden nectar. Dus werd ik gevraagd een leuke initiatietasting in elkaar te zetten.

Ik opteerde voor minder bekende of niet-zo-makkelijk-meer te krijgen flessen om het publiek te enthousiasmeren – wat duidelijk lukte. Dit was de line-up:

Tyrconnell Irish Single Malt

Auchentoshan Classic

Macduff 14 Year Old 1997 Lord of the Drams

Passport Scotch Blended Whisky (b1963)

Inchmurrin 12 Year Old

BenRiach 16 Year Old 1996 Single Cask

Ledaig Single Malt

Ik was netjes op tijd toegekomen in theaterzaal Roxy, waar ik werd opgevangen door twee sympathieke dames die me meteen hielpen bij het klaarzetten van de tafels, het dekken van de glazen en het opsmukken van de zaal met kaarsen en dergelijke meer. Ze hadden er duidelijk zin in. Koffie en water stonden eveneens klaar ter verwelkoming van de gasten die druppelsgewijs binnen kwamen gestrompeld uit de koude.

Om kwart voor acht konden we van start. De Tyrconnell werd terecht als aperitiefje gesmaakt, maar wel wat licht bevonden, wat ook gezegd kan worden van de Auchentoshan Classic. Dit publiek had duidelijk zin in whisky met wat meer punch.

Dat kregen ze dan ook met de Macduff 1997 van Lord of the Drams, die door menigeen omschreven werd als een smaakbommetje.

De Passport Scotch deed het niet slecht, maar moest het vooral hebben van zijn verhaal, namelijk dat hij reeds in 1963 gebotteld was. Maar groots was hij zeker niet.

Dan begonnen we aan het serieuzere werk. De Inchmurrin 12 Year Old verraste vriend en vijand. Deze onbekend-is-onbemind single malt van de Loch Lomond distilleerderij was best lekker, vooral op smaak (de neus iets minder). Dat had zelfs ik niet verwacht (ik beken, ik had hem nog niet eerder geproefd).

Maar de BenRiach blies iedereen omver. Het betrof de BenRiach 16 Year Old 1996, een single virgin hogshead dat speciaal voor de 10e verjaardag van het whiskyfestival in Spa werd gebotteld in januari 2013. De maagdelijke eik zorgde voor een ware geur- en smaaksensatie en was de absolute topper van de avond.

Eindigen deden we met een geturfde whisky. Ik liet Islay even aan me voorbij gaan en schonk de Ledaig single malt van Tobermory. Zoals te verwachten waren en voor- en tegenstanders (geturfde whisky is zoals Woody Allen films, placht ik al wel eens te zeggen – je bent voor of tegen, er is geen middenweg), maar uiteindelijk haalden de voorstanders hun slag thuis. Hij eindigde in de top drie.

Die top drie, traditiegetrouw samengesteld na de tasting door middel van handopsteking, zag er als volgt uit:

BenRiach 1996

Ledaig

Inchmurrin 12 Year Old

Het was fijn te horen dat de proevers onmiddellijk aan de cultuurverantwoordelijke zouden voorstellen om volgend seizoen zeker nog eens een whiskytasting op het programma te zetten. Dat betekent dat ze zich geamuseerd hebben. Ik ook, overigens. Het is altijd fijn whisky te mogen voorstellen aan een enthousiast en leergierig publiek.

Tot slot wil ik nog een speciaal woord van dank uitspreken aan de mensen van het cultuurcentrum voor de uitnodiging, maar ook aan de twee dames die de cafetaria van theaterzaal Roxy bemannen (sorry, dames, uw namen vergat ik te vragen). Immers, zij stonden er op dat elk glas terug proper in de doos zou gaan, alvorens ik huiswaarts mocht vertrekken. Het is de eerste keer dat ik na een tasting mijn afwas niet zelf moet doen. Erg gewaardeerd!

May the Malt be with you!

Reza en zijn vrienden nodigden ons al voor de zevende keer uit. Bovendien sloeg hij de handen in elkaar met Tom van restaurant Clos du Midi in Brugge. Zo kwam het dat we een tasting gaven aan een groep van niet minder dan 40 personen. Bakske vol.

Als thema werd gekozen voor Drams of the Rising Sun, oftewel een reis rond Japan. Dat zou smullen worden, ongetwijfeld. Des te meer omdat ook Inge Lanckacker, Chef Zonder Restaurant, gevraagd werd om wederom voor kleine, bijpassende gerechtjes te zorgen.

Voor de line-up hadden we deze heerlijke nectar voorzien:

Hibiki 12 Year Old

Yamazaki Distiller’s Reserve

Hakushu Distiller’s Reserve

Nikka Pure Malt Black

Miyagikyo 10 Year Old

Yoichi NAS

Chichibu 2009 Chibidaru

Verrassingsdram

De tasting kwam eerder langzaam op gang. Immers, Club Brugge stond partij te geven op het veld van KV Kortrijk. Gelukkig kwamen ze betrekkelijk snel op voorsprong en konden we de aandacht van de proevers weer naar ons toe trekken (ondanks het feit dat menig smartphone op Sporza afgestemd bleef).

We begonnen zacht en zoet met de aperitiefwhisky Hibiki 12, een Japanse blend van Yamazaki en Hakushu single malts met wat graanwhisky van Chita in de mix, gedeeltelijk gerijpt op vaten waar voorheen pruimenlikeur in gerijpt had. Toen ik opmerkte dat je de pruimen echt kon proeven, barstte de zaal in lachen uit. Ik was even vergeten dat ik in West-Vlaanderen zat… Gelukkig was daar Inge met haar zalmtartaar met citroen en koriander om de groep snel weer bij de les te krijgen.

Daarna volgden de Yamazaki Distiller’s Reserve en Hakushu Distiller’s Reserve, beide betrekkelijk nieuwe NAS-releases van deze twee distilleerderijen van het Suntory imperium, waarbij het grote verschil hem zat in de vatrijping en het feit dat de laatste zacht geturfd is. Naast de Yamazaki werd door Inge een dumpling met rundsvlees en chili gezet, gepresenteerd op zwarte bonenpasta. De Hakushu kreeg dan weer gezelschap van een lekker zoete Oosterse rijstpap met Jasmijnthee, kokosmelk en Oosterse specerijen en kruiden, gegarneerd met sharonfruit, mango en clementine. Smullen!

De vierde whisky, de laatste voor een broodnodige pauze, was de Nikka Pure Malt Black, een blended malt van Yoichi en Miyagikyo, behoorlijk geturfd spul dat op veel bijval kon rekenen. Daar zat ook de zwarte chocomouse met een hint van Bowmore 12 Year Old, peer, venkel en fudge ongetwijfeld ook voor iets tussen.

Mooi aansluitend op de Nikka Pure Malt Black, schonken we de Miyagikyo 10 Year Old, gevolgd door de Yoichi NAS. Iedereen was het er over eens dat de Miyagikyo een toppertje was en de praline met geroosterd sesamzaad en Nikka from the Barrel paste daar perfect bij. De leeftijdsloze Yoichi verraste ook menig proever en de sfeer bereikte nieuwe hoogten. Dat kon ook liggen aan de groene thee met miso, wokgroentjes met glasnoedels en de scampo. Of aan het feit dat Club Brugge ondertussen 0-3 voorstond en het einde van de partij in zicht was.

En terwijl gietslaaf Jeroen de laatste Japanse fles opentrok, de Chichibu 2009 Chibidaru op vatsterkte, verdeelde Inge de pannenkoekjes met savooikool en duif. Likkebaardend werd deze jonge Japanner van Ichiro Akuto gesmaakt.

Maar na deze – we mogen wel zeggen uitzonderlijk lekkere – liquide reis door het Land van de Rijzende Zon, had Jeroen nog een verrassing in petto. Hij had namelijk zijn eigen Bunnahabhain 11 Year Old 2003 Signatory for The Bonding Dram meegebracht, op een heuse vatsterkte van 58,8%. Niet alleen werd deze geste erg op prijs gesteld, de whisky zelve mocht ook op de goedkeuring van de groep rekenen. Het blijft een dijk van een whisky.

Aan het einde van de avond werd traditiegetrouw een top drie samengesteld (we lieten de Bunna bewust buiten beschouwing) door middel van handopsteking. En voor het eerst diende de eerste plaats gedeeld.

Winnaars waren bijgevolg de Nikka Pure Malt Black en de Miyagikyo 10 Year Old, gevolgd (op afstand) door de Yoichi NAS, die slechts één puntje voorsprong nam op de Chichibu.

Terwijl de proevers gretig flessen begonnen in te slaan voor de komende feestdagen (hoewel de meesten toegaven dat het voor persoonlijk gebruik zou zijn), opperden de organisatoren dat we al eens mochten nadenken over de achtste editie. India? USA? Eén enkele distilleerderij? Gin? Wat het ook moge worden, we zullen opnieuw zorgen voor een onvergetelijke avond.

Bedankt, Reza & Tom, voor de vlekkeloze organisatie en ontvangst.

Bedankt Inge, voor de immer zalige hapjes.

Bedankt Jeroen, voor de heerlijke nectar.

May the Malt be with you!

Na de eerste
sessie in het Kasteel van
Laarne, werd ik verzocht door de leden van de vzw
Kalmanados om een reis rond de
wereld te organiseren. In whisky, weliswaar. Vrijdag 28 november zakte ik af
naar Buggenhout om volgende line-up aan elkaar te praten:

Ierland: Tullamore Dew
Zweden: Mackmyra Brukswhisky
Schotland: Glenlossie 19 Year Old 1993 Gordon & Macphail
USA: Jack Daniel’s Old No 7
Canada: Forty Creek Double Barrel Reserve
Australië: Starward Single Malt
Schotland: Ardbeg The Ten

We begonnen zacht met
twee aperitiefwhisky’s, maar de Zweed had duidelijk tijd nodig om open te
komen. De dames in het gezelschap konden vooral de Ierse blend wel appreciëren.

Maar de Glenlossie, een
minder bekende single malt, werd algemeen op enthousiasme onthaald.

De flink onderschatte
Tennessee Whiskey van Jack Daniel’s viel bij de meesten in de smaak, hoewel
misschien net iets te stroperig. De Canadees deed het iets beter.

Maar top of the bill was
de onlangs gelanceerde, in België nog niet verkrijgbare Australische
sherry-gerijpte single malt Starward van de New World Whisky Distillery
(voorheen Victoria Valley Distillery). Iedereen was het er roerend over eens:
dit is absoluut geweldige whisky voor zo’n jonge leeftijd.

Om de cirkel rond te
maken eindigden we in Schotland, maar wel met een klein turfbommetje: de Ardbeg
10 Year Old. Verguisd door de vrouwen, maar de hemel ingeprezen door veel van
de heren (maar ook niet allemaal).

Omwille van het feit dat
de nieuwe BOB-campagne van start gegaan is, toverden de organisatoren nog
enkele heerlijke hapjes op tafel na de tasting, waardoor het nog tot na
middernacht een gezellige boel bleef.

De traditionele
handopsteking bracht deze top drie naar voor:

1) Starward
2) Ardbeg The Ten
3) Glenlossie 1993

Plannen voor een
volgende sessie – wood finishes – zijn al in de maak. Ik kijk er alvast naar
uit.

Bedankt voor een
gezellige tasting, Kalmanados!

Donderdag 27 november werd de nieuwe Cardhu Gold Reserve gelanceerd in Brussel. Het ging om een exclusieve nosting, tasting & foodpairing onder leiding van vertegenwoordigers van Diageo. Niet alleen kregen we de kans de nieuwe whisky te proeven, maar bovendien werden we verwend met gerechtjes en cocktails die met deze single malt werden gemaakt. De gerechtjes waren van de hand van Guy Lippens, beter bekend als Whisk(gu)y, en Bart Messiaen. De cocktails werden klaargemaakt door Carl Van Droogenbroeck, de Antwerpse barman van Cocktails at Nice. Plek van het gebeuren: Callens Café in de Louizalaan. Vlakbij parkeren bleek geen probleem, gelukkig, dus ik was mooi op tijd ondanks de files.

Bij ontvangst werd ons al onmiddellijk een eerste cocktail geschonken. Het betrof de Honeyed Gold op basis van perensap, gemberbier, Fever Tree tonic en honingwater – en natuurlijk de nieuwe Cardhu. Daarna werd het nieuwste lid van Cardhu gepresenteerd door de Nederlandse brandambassadeur Herman Van der Meij. Wat de geschiedenis van deze in 1824 opgerichte distilleerderij betreft, verwijs ik u graag naar deze blogpost. Maar laat ik wel wat achtergrondinformatie geven over de single malt. Hij vormt immers het hart van Johnnie Walker. Maar liefst 70% van de productie gaat naar de blends, waardoor de range van Cardhu single malt eerder beperkt is – hoewel hij recentelijk wel wat uitgebreid werd.

Momenteel bestaat de range single malt van Cardhu uit de 12, 15 en 18 Year Old, de Special Cask Reserve (verschillende releases sinds 2007), werd in 2013 een limited edition 21 Year Old uitgebracht en zag 2014 de geboorte van twee nieuwe expressies: de Cardhu Amber Rock en nu dus deze nieuwe Gold Reserve. Het valt op dat de laatste twee releases dus ook op de kar springen van de NAS-whisky en beiden gebotteld zijn op de drinksterkte van 40% ABV. In Nederland spreekt men eerder van flavour-led dan NAS, maar dat is wat mij betreft semantiek. De Cardhu Gold Reserve is 100% bourbongerijpt.

Tijd dus om aan de slag te gaan en deze whisky uitgebreid te gaan proeven.

Neus: licht en timide, maar fris en soepel met wat fruitsla van rode appels, zachte peren, wat gesuikerde citrusschillen en toffee. Gaandeweg begint het wat meer op gebakken appeltjes te lijken, met een toefje marsepein en wat geroosterde ontbijtgranen. Maar als je lang genoeg wacht komt er een floraal kantje aan met gele potpourri. Tot slot nog wat melkchocolade. Alles is heel licht en toegankelijk. Noem het gerust delicaat.

Smaak: op smaak is het allemaal wat meer uitgesproken, vooral de citrusschillen. Zeste van appelsien, wat licht drogend weliswaar (cederhout?), met midpalate een hint van cacao die aangenaam verrast. Zacht pepertje.

Finish: de afdronk is mediumlang met een zacht pepertje en een onverwachte frisse toets van munt. Op het sterfbed krijg ik opnieuw appels en wat amandelnoten.

Besluit: Wat mij betreft is dit een leuke aperitiefmalt, die zich makkelijk laat combineren met lichte gerechten of – zoals wij ter plekke konden ondervinden – origine chocolade (we proefden hem met een donkere chocolade uit Ecuador, 70,4% cacao).

Whisk(gu)y en Bart waren ondertussen al aan de slag met hun potten en pannen en toverden een heerlijke gerechtje uit hun impromtu keuken. Of wat te denken van hun slaatje met Tonda di Chioggia, peer en mangego, rösti van zoete aardappel, scampi en zalfje van peer en geitenkaas?

Heerlijk! Dit werd gevolgd door een sorbet van Cardhu Gold Reserve met appel en peer. De persuitnodiging sprak van verbluffende smaakcombinaties. Verbluffend zou ik ze niet genoemd hebben, maar lekker was het wel.

En nog was het feestje niet voorbij, hoor. Er werden ter afsluiting nog twee heerlijke cocktails gepresenteerd, die luisterden naar de namen Golden Delicious en Old Fashioned. Het was leuk om barman Carl aan de slag te zien en zijn Old Fashioned (één van mijn favoriete whiskycocktails) was razend lekker!

Groot was ook mijn verbazing toen we bij het buitengaan allemaal een prachtige geschenkdoos in de handen gestopt kregen met daarin de nieuwe Cardhu Gold Reserve, twee prachtige glazen, een paar repen chocolade en een geurkaars – allemaal om zo’n ‘Golden Moments’ te herbeleven, werd me op het hart gedrukt. Dat zal zeker lukken.

Ik proefde de whisky nog eens op mijn gemak voor het schrijven van dit verslag. Alles bij elkaar is het een leuke, bijzonder drinkbare Speysider, die met een prijskaartje van zo’n 40 à 45 EUR beslist een plaatsje mag krijgen in het cabinet. Ik vind hem alvast beter dan de klassieke Cardhu 12 Year Old. Hij is onderweg naar de beter drankenwinkels, dus je kan hem binnenkort zelf ontdekken.

Met dank aan Diageo en Global Image voor de uitnodiging.

May the Malt be with you!

Eén van de hoogtepunten van Spirits in the Sky dit jaar (voor mij althans) was de Masterclass van Dalmore. Er ging heel wat lekkers open gaan, waaronder vier flessen van de beroemde – zeg maar beruchte – Constellation Collection, een verzameling van 21 single casks met een retailwaarde die hoger ligt dan de aankoopprijs van mijn auto. Toegegeven, ik rijd met een kleine wagen, maar toch.

Ik vond het wel jammer dat het niet Richard Patterson zelve was, noch de aangekondigde David Robertson, maar de verkoop van Whyte & Mackay aan Emperador uit de Filippijnen betekende dat beide heren werden opgevorderd om daar één en ander in goede banen te leiden. De dame (sorry, ik ving haar naam niet op) die de Masterclass leidde sprak echter met veel enthousiasme en kennis van zaken, waardoor The Nose en zijn collega snel vergeten waren. En het ging immers om de whisky, toch?

Voor ons stonden 8 glazen, waarvan zes op de tasting mat. De twee flesjes ernaast bevatte enerzijds de Dalmore New Make Spirit en anderzijds een sample van de Apostoles 30 Year Old Sherry van Byass Gonzales, het type vat dat door Dalmore veel gebruikt wordt voor de rijping van hun whisky.

The Dalmore New Make was meteen prijs – ik moet wel toegeven dat ik een zwak heb voor New Make. Hij was heel fruitig en vol van smaak zonder enige off-note. Ik was er meteen weg van. De sherry, hoewel ik geen groot liefhebber ben, was ook heel lekker. Zacht en romig, zeer uitgesproken van smaak, droog en zoet. Benieuwd of we die gaan herkennen in enkele van de samples die nu op ons staan te wachten.

De debatten werden geopend met de Dalmore King Alexander III, wat ondanks het prijskaartje wordt vermarkt als een instapversie van Dalmore. Tja, wat kan ik daar op zeggen? Ik vond hem best lekker, maar niet bepaald geweldig (wat je ook hier reeds kon lezen), ondanks de rijping op niet minder dan zes verschillende vattypes. Te veel vaten in de mix? Ik blijf er bij, hij is goed, maar verre van geweldig en zijn prijskaartje absoluut niet waard.

De tweede whisky, daarentegen, was ronduit geweldig. De Dalmore 25 Year Old is pas vorig jaar aan de range toegevoegd en offreert chocolade met vanillevulling en verse vijgen op de neus, alsook wat marsepein, terwijl hij op de tong daar wat tropisch fruit als mango aan toevoegt. In de lange afdronk komen dan weer peperkoek en orangettes naar boven. Ja, deze heeft ook heel wat vaten gezien (Fino sherry, bourbon, Tawny port pipes), maar er niet onder geleden. Integendeel. Een juweeltje (wat wel mag met een prijskaartje van zo’n 800 EUR).

Dan was het tijd voor de beruchte verzameling. Niet minder dan vier expressies van de Constellation Collection gaan voor ons open. De verzameling omvat 21 single casks (15 vintages) die samen 28 jaar overspannen, van 1964 tot 1992 (van de vintages 1969, 1979, 1980, 1981 en 1991 werden telkens twee single casks uitgebracht).

We begonnen met de Dalmore Constellation Collection Vintage 1992 Cask 18 op een vatsterkte van 53,8%. Flink wat citrus en pruimen op zowel de neus als op smaak. Amandelen vervoegen in de finish, alsook wat gember. Lekker, zeker, en goed van zowel body als alcoholpercentage, maar in alle eerlijkheid komt hij niet in de buurt van de Dalmore 25.

Dat doet de Dalmore Constellation Collection Vintage 1980 Cask 2140 zeer duidelijk wel. Hij werd gebotteld op 52.1% na rijping gedurende 31 jaar op (de eerder geproefde) Apostoles sherryvaten. Deze is ronduit schitterend. Hij ruikt bijzonder zacht en fruitig met flink wat citrusvruchten (mandarijn, limoen en een tikkeltje grapefruit), in de mond komt daar een heel panoply van smaken bij zoals overrijpe bananen, marsepein, toffee, gekarameliseerde appelsienschillen, appels op siroop en ga zo maar door. Deze omschrijving doet hem weinig eer aan – je moet hem geproefd hebben. Voor mij is dit een absolute topper.

De volgende twee flessen waren echt het grof geschut en de reden waarom ik inschreef op deze tasting (die met een prijskaartje van 100 EUR niet goedkoop was, maar haar geld dubbel en dik waard). Eerst kwam de Dalmore Constellation Collection Vintage 1973 Cask 10 op een vatsterkte van 48,1%, een whisky die niet minder dan 38 jaar rijpte, waarvan 32 jaar op Amerikaanse witte eik en daarna nog eens 3 jaar op Franse Cabernet Sauvignon-vaten om tot slot nog 3 jaar door te brengen in bourbonvaten uit Kentucky. Allerhande bosvruchten zijn mijn deel op de neus: zwarte bessen, wilde appels met een vleugje vanille. Maak daar maar crème brûlée van. De wijn laat zich een beetje gelden op smaak, wat hem lekker zoet en licht drogend maakt, maar hij blijft succulent genoeg om absolute top te zijn.

Om in schoonheid te eindigen (en dat is een understatement van formaat) werd de Dalmore Constellation Collection Vintage 1969 Cask 14 opengetrokken, die een sterkte had van 45,5% wat doet vermoeden dat hij destijds op een hoger alcoholpercentage in het vat ging dan de ondertussen gebruikelijke 63,5%. 42 jaar oud is deze whisky! Na 36 jaar op Amerikaans eiken ging hij nog 4 jaar op een oloroso sherryvat en tot slot 2 jaar op bourbon. Gestoofd fruit op de neus met flink wat mango, rozijntjes en appelsienen, gewikkeld in een jasje van pure chocolade van topkwaliteit. Op smaak komen daar bananen en noten bij, flink wat kaneel en een beetje peper. In de finish krijg ik plots wat ananas op de grill. Absoluut zalige whisky, maar met een prijskaartje van om en bij de 20.000 EUR (shit, ik kan met deze fles alleen al mijn auto betalen!) onbereikbaar voor de gewone sterveling.

Wat meteen ook aantoont dat het absoluut de moeite loonde om deze tasting bij te wonen. We mogen gerust van een unieke opportuniteit en ervaring spreken. Ik kon tot mijn groot jolijt van alle whisky’s wat mee naar huis nemen om deze ongelofelijke ervaring over enkele maanden thuis nog eens over te doen!

Dat gezegd zijnde wil ik toch even meegeven dat mijn top drie niet noodzakelijk die van de kritische massa is:

Dalmore Constellation Collection 1980

Dalmore Constellation Collection 1973

Dalmore 25 Year Old

Bedankt, Dalmore en bedankt, The Nectar, om ons deze fantastische gelegenheid te geven.

May the Malt be with you!

Het weekend van 8 en 9 november was het weer zover: Spirits in the Sky, één van de beste (zoniet hét beste) whiskyfestivals in België. Voor deze editie koos de organisatie, The Nectar, voor het Thon Hotel in hartje Brussel. En het was een goeie keuze, want een prachtige locatie met voldoende ruimte om de massa liefhebbers op te vangen.

Ilse dropte Niek en mezelf af voor de deur (ze zou ons later ook weer oppikken, wat is het toch fijn om een Bobette te hebben), ruimschoots op tijd. Nog voor de deuren open gingen liepen we al wat bekend volk tegen het lijf – één van de leuke dingen van zo’n festival: vrienden ontmoeten met dezelfde passie.

Ik kwam gewapend met 50 sampleflesjes en een beurs vol euro’s (door de jetons in mijn broekzak rinkelde ik bij elke stap!) en ging aan de slag. Ik vulde meteen wat nieuw spul af, zoals de Highland Park Dark Origins, de Balvenie Tun 1509 alsook de 17 Year Old Double Wood en drie Glenfiddich, waaronder de 26 Year Old Excellence waar ik erg naar uitkijk.

We begonnen licht, met wat gins. En het mag gezegd, daar zat al meteen mooi spul tussen. De Adnams had er twee, de Copper House Gin en de First Rate Gin. De tweede was duidelijk beter. Hun Sloe Gin, een vruchtenlikeur, was mierzoet. Ik had serieus wat water nodig om mijn glas nadien terug neutraal te krijgen.

De Mayfair London Dry Gin kon me bekoren, maar de Mombassa Club en zeker hun Colonel’s Reserve vielen me beter in de smaak. De Ish was okayish (heb je ‘m?), maar de lekkerste gin die ik die dag proefde kwam uit Munchen! The Duke Munich Dry Gin was van die aard dat ik meteen wat kocht. Daar gaan we later mee aan de slag, als het zonnetje weer begint te schijnen.

Na de gin trokken we richting whisky. Beginnen deden we bij Glenglassaugh en GlenDronach. Samples werden afgevuld, twee drammetjes werden geproefd. Maar we moesten onze gezellige babbel met de man achter de tafel kortwieken omdat op het scherm achter hem de boodschap verscheen (ook een nieuwigheidje en zeer geapprecieerd) dat onze Dalmore Masterclass over enkele minuten van start zou gaan.

Nu, die Masterclass was echt wel de moeite. Daarom ga ik er hier weinig woorden aan vuil maken en er morgen een aparte blogpost aan wijden. U zal snappen waarom. Laat ik volstaan door te zeggen dat we enkele uitzonderlijke flesjes gekraakt hebben uit de bijzonder gehypte (en veel te dure) Constellation Collection.

Bij Duncan Taylor proefde ik een Cragganmore 1992, maar geweldig was hij niet. Er stond ook weinig nieuws op tafel bij Dalmore, Jura & Fettercairn, maar de Fettercairn Fior had ik nog niet eerder geproefd. En ik moet zeggen dat hij mij weinig deed. Bij Signatory echter, de tafel ernaast, kon ik me tegoed doen aan de Mosstowie 34 Year Old 1979 uit de Cask Strength Collection. Het was één van de hoogtepunten van dit festival. Van de Glen Ord uit 1997 nam ik een gul sample mee (dankjewel, Andrew), alsook van enkele van de nieuwe releases (Bowmore, Ledaig & Clynelish) uit de Un-Chillfiltered Collection. Die zullen binnenkort allemaal wel eens aan de beurt komen. Afsluiten aan deze tafel deden we met de Ballechin 10 Year Old, een nieuwe vaste waarde in deze geturfde reeks van Edradour.

Aan de tafel met het Japanse spul werden we bijzonder aangenaam verrast door de 30-jarige Apple Brandy die de naam Rita meekreeg, genoemd naar de Schotse echtgenote van Masetaka Taketsuru, de oprichter van de Yoichi (en later de Myagikyo) distilleerderij. Maar ook de Nikka Coffey Malt mocht er wezen. Van de Yoichi 1991 moest ik wel een sample meenemen – wat een whisky! De Taketsuru Pure Malt 25 Year Old en Nikka Single Cask Coffey Malt 2003 gingen ook meer richting Whivie-HQ.

Bij de Nectar konden we uiteraard niet voorbij de twee nieuwe Ierse whiskeys: een geturfde 23-jarige (geweldig!) en een ongeturfde 21-jarige, maar hun Littlemill 1990 was voor mij opnieuw een hoogtepunt. Na een korte pauze aan de stand van Wemyss – waar we de nieuwe Velvet Fig probeerden – was het tijd voor een volgende ontdekking: Armorik!

Terwijl Niek de volledige range probeerde tijdens een impromptu mini-tasting, proefde ik er slechts twee, maar allebei echt, écht de moeite. Ik had eerder als wat van deze Franse whisky geproefd, maar vond hem maar gewoontjes. Maar deze twee bottelingen sprongen er wat mij betreft wel uit: Armorik Maitre de Chai en de Armorik Single Cask 3292 Millésime 2002. Pareltjes uit Bretagne, wie had dat gedacht?

De meeste expressies Compass Box kunnen wel bekoren, dus wilde ik deze kans niet laten voorbij gaan om enkele nieuwtjes te proberen. Zoals daar zijn: Great King Street Glasgow, The Lost Blend en de Juveniles. Maar ik beken: het palate begon vermoeid te geraken, dus nam ik samples mee om binnenkort in alle sereniteit te beoordelen.

Om af te sluiten, bracht ik een bezoek aan mijn liquid love: Auchentoshan. Ik maakte een praatje met importeur Stephane De Bolle en maakte kennis met de opvolger van Gordon Dundas (die nu het Verre Oosten onveilig maakt), de bijzonder sympathieke Alasdair Dickinson. We hadden elkaar eerder enkel virtueel ontmoet en al wat leuke deals gedaan, maar om elkaar hier te kunnen begroeten met een goeie dram ter hand was wel erg prettig. De dram in kwestie was de nieuwe Auchentoshan 25 Year Old 1988 Wine Cask Matured, 8 jaar gerijpt op bourbonvaten en dan een finish van 17 jaar (de langste in de industrie) in Franse wijnvaten. En hij is ronduit geweldig.

Maar de klok ging richting 18u, de chauffeur kondigde zich al aan, dus was het hoog tijd om af te sluiten. Maar niet vooraleer ik nog enkele flessen overnam van Auchentoshan. Immers, wat gaan die mensen daar nog mee doen? Een leuke deal werd beklonken, vier flessen mochten mee naar het cabinet van de Toshan Man. Iedereen blij.

Nog even kort alfabetisch opsommen wat we allemaal geproefd hebben (de 50 samples ga ik hier niet opnoemen), met de highlights in bold (en dus tevens zonder vermelding van de Dalmore uit de Masterclass):

Armorik Maitre de Chai

Armorik Single Cask 3292 Millésime 2002

Auchentoshan 25 Year Old 1988 Wine Cask Matured

Ballechin 10 Year Old

Bunnahabhain 22 Year Old 1980

Compass Box Great King Street Glasgow

Compass Box The Lost Blend

Cragganmore 19 Year Old 1992/2011 Duncan Taylor Rare Auld cask 1425

Fettercairn Fior

GlenDronach 21 Year Old Parliament

Highland Park Dark Origins

Ireland ‘peated’ 23 Year Old 1991/2014 NOTDD

Lagavulin 1995 DE

Littlemill 24 Year Old 1990/2014 NOTDD

Mosstowie 34 Year Old 1979/2013 Signatory Cask Strength cask 1353

Nikka Coffey Malt Whisky

Nikka Apple Brandy 30 Year Old Rita

Tamnavulin-Glenlivet 15 Year Old 1973/1988 Moon Import

Wemyss Velvet Fig Blended Malt

The Duke Munich Dry Gin

Adnams Sloe Gin

Adnams Copper House Gin

Adnams Copper House First Rate Gin

Ish London Dry Gin

Mayfair London Dry Gin

Mombassa Club Gin

Mombassa Club Colonel’s Reserve Gin

In de komende weken/maanden zal ik de samples stuk voor stuk op het blog publiceren, maar daarvoor is het nog even geduld oefenen.

Oh, ja, mijn zoon noemt me schertsend een BBV – een bijna bekende Vlaming – omdat ik (net als heel wat collega liefhebbers, overigens) een pagina kreeg ik de nieuwe spiritsgids van The Nectar. Leuk!

Het was weer geweldig, dat wil ik toch nog even benadrukken. Spirits blijft mijn favoriete festival en ik blokkeer nu reeds mijn agenda voor de editie van 2015.