Eén van de hoogtepunten van Spirits in the Sky dit jaar (voor mij althans) was de Masterclass van Dalmore. Er ging heel wat lekkers open gaan, waaronder vier flessen van de beroemde – zeg maar beruchte – Constellation Collection, een verzameling van 21 single casks met een retailwaarde die hoger ligt dan de aankoopprijs van mijn auto. Toegegeven, ik rijd met een kleine wagen, maar toch.
Ik vond het wel jammer dat het niet Richard Patterson zelve was, noch de aangekondigde David Robertson, maar de verkoop van Whyte & Mackay aan Emperador uit de Filippijnen betekende dat beide heren werden opgevorderd om daar één en ander in goede banen te leiden. De dame (sorry, ik ving haar naam niet op) die de Masterclass leidde sprak echter met veel enthousiasme en kennis van zaken, waardoor The Nose en zijn collega snel vergeten waren. En het ging immers om de whisky, toch?
Voor ons stonden 8 glazen, waarvan zes op de tasting mat. De twee flesjes ernaast bevatte enerzijds de Dalmore New Make Spirit en anderzijds een sample van de Apostoles 30 Year Old Sherry van Byass Gonzales, het type vat dat door Dalmore veel gebruikt wordt voor de rijping van hun whisky.
The Dalmore New Make was meteen prijs – ik moet wel toegeven dat ik een zwak heb voor New Make. Hij was heel fruitig en vol van smaak zonder enige off-note. Ik was er meteen weg van. De sherry, hoewel ik geen groot liefhebber ben, was ook heel lekker. Zacht en romig, zeer uitgesproken van smaak, droog en zoet. Benieuwd of we die gaan herkennen in enkele van de samples die nu op ons staan te wachten.
De debatten werden geopend met de Dalmore King Alexander III, wat ondanks het prijskaartje wordt vermarkt als een instapversie van Dalmore. Tja, wat kan ik daar op zeggen? Ik vond hem best lekker, maar niet bepaald geweldig (wat je ook hier reeds kon lezen), ondanks de rijping op niet minder dan zes verschillende vattypes. Te veel vaten in de mix? Ik blijf er bij, hij is goed, maar verre van geweldig en zijn prijskaartje absoluut niet waard.
De tweede whisky, daarentegen, was ronduit geweldig. De Dalmore 25 Year Old is pas vorig jaar aan de range toegevoegd en offreert chocolade met vanillevulling en verse vijgen op de neus, alsook wat marsepein, terwijl hij op de tong daar wat tropisch fruit als mango aan toevoegt. In de lange afdronk komen dan weer peperkoek en orangettes naar boven. Ja, deze heeft ook heel wat vaten gezien (Fino sherry, bourbon, Tawny port pipes), maar er niet onder geleden. Integendeel. Een juweeltje (wat wel mag met een prijskaartje van zo’n 800 EUR).
Dan was het tijd voor de beruchte verzameling. Niet minder dan vier expressies van de Constellation Collection gaan voor ons open. De verzameling omvat 21 single casks (15 vintages) die samen 28 jaar overspannen, van 1964 tot 1992 (van de vintages 1969, 1979, 1980, 1981 en 1991 werden telkens twee single casks uitgebracht).
We begonnen met de Dalmore Constellation Collection Vintage 1992 Cask 18 op een vatsterkte van 53,8%. Flink wat citrus en pruimen op zowel de neus als op smaak. Amandelen vervoegen in de finish, alsook wat gember. Lekker, zeker, en goed van zowel body als alcoholpercentage, maar in alle eerlijkheid komt hij niet in de buurt van de Dalmore 25.
Dat doet de Dalmore Constellation Collection Vintage 1980 Cask 2140 zeer duidelijk wel. Hij werd gebotteld op 52.1% na rijping gedurende 31 jaar op (de eerder geproefde) Apostoles sherryvaten. Deze is ronduit schitterend. Hij ruikt bijzonder zacht en fruitig met flink wat citrusvruchten (mandarijn, limoen en een tikkeltje grapefruit), in de mond komt daar een heel panoply van smaken bij zoals overrijpe bananen, marsepein, toffee, gekarameliseerde appelsienschillen, appels op siroop en ga zo maar door. Deze omschrijving doet hem weinig eer aan – je moet hem geproefd hebben. Voor mij is dit een absolute topper.
De volgende twee flessen waren echt het grof geschut en de reden waarom ik inschreef op deze tasting (die met een prijskaartje van 100 EUR niet goedkoop was, maar haar geld dubbel en dik waard). Eerst kwam de Dalmore Constellation Collection Vintage 1973 Cask 10 op een vatsterkte van 48,1%, een whisky die niet minder dan 38 jaar rijpte, waarvan 32 jaar op Amerikaanse witte eik en daarna nog eens 3 jaar op Franse Cabernet Sauvignon-vaten om tot slot nog 3 jaar door te brengen in bourbonvaten uit Kentucky. Allerhande bosvruchten zijn mijn deel op de neus: zwarte bessen, wilde appels met een vleugje vanille. Maak daar maar crème brûlée van. De wijn laat zich een beetje gelden op smaak, wat hem lekker zoet en licht drogend maakt, maar hij blijft succulent genoeg om absolute top te zijn.
Om in schoonheid te eindigen (en dat is een understatement van formaat) werd de Dalmore Constellation Collection Vintage 1969 Cask 14 opengetrokken, die een sterkte had van 45,5% wat doet vermoeden dat hij destijds op een hoger alcoholpercentage in het vat ging dan de ondertussen gebruikelijke 63,5%. 42 jaar oud is deze whisky! Na 36 jaar op Amerikaans eiken ging hij nog 4 jaar op een oloroso sherryvat en tot slot 2 jaar op bourbon. Gestoofd fruit op de neus met flink wat mango, rozijntjes en appelsienen, gewikkeld in een jasje van pure chocolade van topkwaliteit. Op smaak komen daar bananen en noten bij, flink wat kaneel en een beetje peper. In de finish krijg ik plots wat ananas op de grill. Absoluut zalige whisky, maar met een prijskaartje van om en bij de 20.000 EUR (shit, ik kan met deze fles alleen al mijn auto betalen!) onbereikbaar voor de gewone sterveling.
Wat meteen ook aantoont dat het absoluut de moeite loonde om deze tasting bij te wonen. We mogen gerust van een unieke opportuniteit en ervaring spreken. Ik kon tot mijn groot jolijt van alle whisky’s wat mee naar huis nemen om deze ongelofelijke ervaring over enkele maanden thuis nog eens over te doen!
Dat gezegd zijnde wil ik toch even meegeven dat mijn top drie niet noodzakelijk die van de kritische massa is:
Dalmore Constellation Collection 1980
Dalmore Constellation Collection 1973
Dalmore 25 Year Old
Bedankt, Dalmore en bedankt, The Nectar, om ons deze fantastische gelegenheid te geven.
May the Malt be with you!
