Mijn whiskyvrienden Arnout en Arne zijn beiden geboren
in 1975 en werden dus onlangs 40 jaar. Als dat geen reden is om een leuke 1975
tasting te organiseren, dan weet ik het ook niet meer. Sterker nog: Arnout en
Arne nodigden een aantal whiskyliefhebbers uit om niet minder dan 7 whisky’s
uit hun geboortejaar te proeven (dat het er uiteindelijk 9 zouden worden,
konden onze jarige vrienden niet op voorhand vermoeden)!
Met veel plezier ging ik op die uitnodiging in,
natuurlijk. En dus zakte ik donderdag 12 maart af naar Lebbeke. Plaats van het
gebeuren was Dram 242, de whiskyshop van Dirk Verleysen.
Na eerst uitgebreid rondgekeken te hebben in de shop
(er zijn altijd een paar laatkomers), ging het gezelschap naar de kleine maar
gerieflijke tastingruimte op het eerste verdiep. Arne hield een kleine
introductie en gaf dat het woord aan Arnout die voor de gelegenheid een
overzichtelijke powerpoint in elkaar gestoken had.
Om de smaakpapillen klaar te stomen, schonk hij een
leuk aperitief: een William Lawson’s
Blended Scotch uit midden jaren ’70. Het was een gigantische fles, zoals ik
ze nog nooit gezien had.Ik moet bekennen dat ik niet tuk ben op William
Lawson’s, maar deze versie van 40 jaar geleden mocht er best wezen. De boutade
‘zo maken ze ze niet meer’ gaat hier zeker op.
Daarna volgde een Braes
of Glenlivet 1975/2001 Connoisseurs Choice Gordon & Macphail op 40%.
Kleur: zonlicht. Op de neus kreeg ik initieel karton, havermout, kruisbessen en
sultanas. Hij had tijd nodig om daarna nog een florale kant te laten zien en
een zoetje in de vorm van bloemsuiker. De neus was best aangenaam, maar op
smaak viel hij jammerlijk uit elkaar. Hij had een zeer lichte, bijna
waterachtige body. Ik kreeg amper fruit, maar veel hout (planken) en gember. De
afdronk was kort. Een foutloze, maar helaas eerder saaie, single malt (81/100).
De fles die daarna op tafel verscheen deed het stukken
beter. De Glen Elgin 1975/2001 Lombard Jewels
of Scotland op 50% had een mooie volle gouden kleur. De neus barste van de
honing, rode bessen, vijgen, appelsien en een element van vernis of houtlijm.
Deed zelfs wat bourbonny aan op de neus. Nog wat chocolade en gebakken appels.
Best complex, hoor! Op smaak was hij mooi olieachtig, licht prikkelend op
chocolade en appelsien (orangettes?). Best kruidig ook met peper, kruidnagel en
kaneel. Deed me wat aan peperkoek denken. Mooie lange afdronk op gepeperde
appelsienen (mocht zoiets bestaan). Een zeer mooie Glen Elgin (85/100).
Ondertussen was er al flink wat animo aan tafel, de
decibels gingen de hoogte in. De sfeer was opperbest. Ondertussen schonk Arne
een 30-jarige officiële AnCnoc 1975/2005
op 50%. Mooie koperen kleur met een bijzonder fruitige neus. Bessen, appels,
honing en een beetje hout. De neus was warm en elegant. Op smaak kon hij de
belofte van de neus voor mij niet helemaal waarmaken. Hij kwam nogal agressief
over en licht zoetzuur met wat turf en flink wat peper. Ik kreeg nog heide en
appelsienen. Duidelijke sherryinvloeden kwamen naar boven in de middellange,
kruidige afdronk (84/100).
En terwijl Arne de volgende fles reeds ter hand nam,
onderbraken we de festiviteiten even. Want het spreekt voor zich dat wij niet
met lege handen gekomen waren. Niet minder dan twee leuke flessen uit 1975
werden in onderling overleg aangeschaft om hen te verrassen. En die wilden we
nu eerst aan de beurt laten komen, alvorens de geplande flink gesherriede
whisky’s werden geschonken. De eerste was een Balblair 1975/1998 First Cask op 46%. Een mooie bronzen kleur. Op
de neus krijg ik bakboter, melasse, toffee, donker fruit en baby adem (ja, zeg,
wie weet wat dat betekent – ikke dus, sorry). Hij is zacht en fruitig op bessen
en rozijnen met wat koffie op de achtergrond. Lekker lange afdronk op aardbeien
en kruiden. Deze vond ik top (86/100)!
Hij werd onmiddellijk gevolgd door de tweede
geschonken fles: de Millburn 18 Year Old
1975 Rare Malts op een vatsterkte van maar liefst 59,9%. De gouden nectar
offreerde karnemelk, boter, appels en kastanjes op de neus. Hij had ook een
mooi farmy kantje. De aanzet was misleidend zacht, want eens hij de
smaakpapillen beroerde ontplofte hij van de kruiden. Lekker krachtige whisky,
hoor, met een lange, kruidige afdronk (84/100).
Na een korte pauze was de tijd aangebroken voor de
grote kleppers, de smaakbommetjes. Eerst was er de Glenlivet 1975/2000 MacKillop’s Choice op een vatsterkte van 55,9%.
Prachtige oud gouden kleur met een geweldig frutige neus: peren, aardbeien,
rozijnen, pruimen, mango. Na enkele ogenblikken werd dat cuberdons met honing.
Superfruitige neus die veel beloofde. Op smaak werd die belofte meer dan
waargemaakt. Krachtig, rond, romig, vol. Zeer fruitig en flink gekruid. De
afdronk was meer van hetzelfde en duurde lekker lang. Absolute topper (88/100)!
De 36-jarige Bunnahabhain
1975 Jack Wiebers Auld Distillers op een vatsterkte van 53.5% was als volgt
aan de beurt. Kleur: brons. Ik verwachte me aan een fruitbommetje maar kwam een
beetje bedrogen uit. Hij was zeer lekker, versta me niet verkeerd. Ik kreeg op
de neus houtlijm, zuurkool, plasticine, rozijnen, druiven en chocolade. Leuke
combo, hoor. Wel betrekkelijk droog. Ook in de mond. Hij was een beetje ‘vuil’,
wat geen nadeel is. De lange afdronk liet je mond helemaal droog achter. Ik
vond deze wel een stuk beter met een theelepeltje water (85/100).
Tot slot serveerde Arne wat Arnout omschreef als de
apotheose van de avond. Vat 7007 uit Batch 3 van BenRiach. De BenRiach 1975/2006 op 55% rijpte op een
PX-vat. De kleur lag tussen koper en mahonie. Dit was een tropische fruitbom.
Ananas op siroop (en nog geen klein beetje), mango, granaatappel, Granny
Smiths, gestoofde rabarber, kandijsuiker met nog een hint van drop en chicorei.
Geweldig! Op smaak was hij lekker smeuïg en rijk met een heel panoplie aan
kruiden. Denk kaneel, saffraan, en chilipeper. De lange kruidige afdronk maakte
hem zalig (88/100).
Nou, nou, nou, wat een verwennerij, zeg! Afgezien van
de Braes of Glenlivet heb ik enkel heerlijke topwhisky’s geproefd. En dat in
goed gezelschap (waarom kunnen die klootzakken het nu niet laten om grapjes te
maken over Auchentoshan? Mijn wraak zal zoet zijn!). Om af te sluiten werd door
middel van handopsteking een top drie samengesteld. De mijne zag er net iets
anders uit dan die van de groep.
Groep: Glenlivet, BenRiach, Millburn
Persoonlijk: Glenlivet & Benriach (ex aequo), Balblair, Glen Elgin & Bunna
(ex aequo).
)
Met nog een mystery sample onder de arm (Glenturret
1977 waar heel mysterieus over werd gedaan) zakte ik moe maar meer dan voldaan
weer af naar Gentbrugge. Bedankt Arnout & Arne, voor een geweldige tasting!
Van harte gefeliciteerd met jullie 40e verjaardag (snotneuzen!).
May the Malt be with you!
