WhivieBlog

Ik beken: ik mis mijn tastings in de Ghelamco arena. Ik mis het contact met gelijkgezinden die samen een goed glas proeven en gezellig keuvelen over het vloeibare goud. Ik mis de grapjes, de late uren, het kameraadschap… maar met deze corona-crisis is het voorlopig niet mogelijk die nog te laten doorgaan.

En dus zat ik al snel te broeden op een alternatief. Lang duurde het niet of het idee om virtuele tastings te geven was geboren. WhisQy, met de Q van quarantaine, was al snel geboren. Ik plan een tasting, mensen schrijven zich in en krijgen de samples opgestuurd en op het afgesproken tijdstip komen we samen, zij het wel online. Via videostreaming. Moet kunnen.

Op donderdag 7 mei 2020 was het zover. WhisQy – Edition #1 – ‘Goodness, Gracious Grain!’. In deze tasting proefden we samen – zoals de naam al aangaf – niet minder dan 7 graanwhisky’s, waaronder drie van reeds gesloten distilleerderijen.

Ik was van mening dat ik me erg goed had voorbereid, had een paar testopnames gemaakt, een goed gestoffeerde PowerPoint presentatie opgesteld, alle technische do’s en don’ts van StreamYard doorgenomen, enfin… ik dacht dat ik er helemaal klaar voor was.

Tot ik donderdag 7 mei online ging.

Nu, pas op, niet dat het is misgelopen – ik kreeg heel veel positieve feedback – maar er waren toch een paar zaken die minder goed liepen als ik had gehoopt.

Zo kende de eerste editie voor sommige liefhebbers toch een beetje een valse start. En dat had alles te maken met het feit dat ze mijn live-stream niet onmiddellijk konden vinden.

Hij verscheen namelijk veel lager in mijn profiel op Facebook dan ik had gedacht. Ik had de tasting aangekondigd via StreamYard op 3 mei – dus 4 dagen op voorhand, wat me een goed idee leek – maar dat betekende blijkbaar dat de kijkers terug moesten scrollen naar die oorspronkelijke aankondiging. Tja… dat wist ik niet. En dus zat ik nog maar tien minuten in de uitzending toen mijn smartphone begon te zoemen en trillen. Ik had meteen begrepen dat er iets mis was. Volgende keer kondig ik het pas drie uur voor uitzending aan, zodat de post mooi bovenaan in mijn profiel te vinden is. Tip: je kan ook op mijn profiel naar mijn videos zoeken. Daar verschijnt die namelijk ook onmiddellijk.

Het volgende probleem was het feit dat mijn beeld, ondanks aangesloten op 4G, te vaak vastliep (alvast naar mijn gading). Nu is het wel zo dat in deze lockdown social media en vooral streaming diensten nooit eerder gezien verbruik kennen. Toch denk ik dat het de volgende keer beter zal gaan, want dan zal ik rechtstreeks met de router verbonden zijn en mag zoonlief een boek lezen in plaats van te gamen (yeah, right…). En nog was ik niet aan het eind van mijn zorgen.

Om de boel gezellig interactief te maken, konden jullie commentaren op Facebook zetten die ik dan live zou kunnen volgen en zelfs op het scherm laten verschijnen. Dat lukte maar niet. Ik dacht alle settings juist gezet te hebben. Maar ze kwamen niet door. Vrouwlief wees me er op dat jullie wel degelijk massaal reageerden. Maar ik zag niets binnenkomen. U begrijpt dat mijn bloeddruk ondertussen al een beetje begon te stijgen, nietwaar?

Tijdens de pauze ging ik naarstig op zoek naar die settings… om vast te stellen dat ze allemaal correct stonden! Miljaarde… wat nu? Te mijner verdediging: achteraf via StreamYard vernomen dat Facebook op die dag problemen had om commentaar op te laden. Het lag dus niet aan mij, niet aan u en niet aan StreamYard. Het was een bug op de smoelenboek. Daar zijn we vet mee, natuurlijk. Naar het schijnt zou het ondertussen opgelost moeten zijn. Fingers crossed (lees: ik ga toch nog eens testen alvorens weer live te gaan).

Gelukkig lukte het wel om enkele gasten in de studio te krijgen. Mijn goede vriend Manny had zo zijn eigen probleempjes. Op zijn laptop werkte wel de microfoon, maar de camera niet. Hij schakelde over op zijn smartphone en had nu wel beeld, maar geen klank. Ah, Manny… always good for a laugh. De andere gasten waren duidelijk zicht- en hoorbaar. Maar er verscheen ook een zekere ‘Lurker’, wiens camera ook niet aanstond. Bleek dat toch wel een trol te zijn, zeker. Tja, ik had – om het de kijkers makkelijk te maken – de URL naar de studio op het scherm gezet. Dan loop je inderdaad het risico zo’n flauwe grappenmaker op bezoek te krijgen. Geen ramp, ik smeet hem er onmiddellijk weer uit en noteerde in mijn post action report: laat enkel bezoekers toe die je kan zien en kent.

Het was wel mooi om vast te stellen dat we – ondanks het feit dat er maar 30 deelnemers waren (lees: 30 mensen die een setje hadden ontvangen) – meer kijkers hadden. Ondertussen heeft de video zelfs meer dan 400 views gekend. En ook tijdens de live-uitzending bleken enkele mensen uit de whisky industrie te zijn langsgekomen. Tof! Zo was Gordon Dundas (vroeger bij Auchentoshan, dan naar Glengoyne en nu nauw verbonden aan de herrezen Rosebank) online en reageerde blij verrast toen we onze laaste grain uitschonken: Port Dundas. Want inderdaad, hij is een afstammeling. Hij postte vrolijk: ‘Ah, the family distillery!’. De whisky die we proefden bleek dan ook nog eens bijzonder lekker te zijn.

Omdat de technische laagstandjes ervoor zorgden dat het minder interactief was dan gehoopt, moest ik zelf de twee uur volpraten. Niet dat ik daar veel moeite mee heb, maar ik was achteraf toch bekaf. Ongetwijfeld had dat ook met het stressniveau te maken dat ik beleefde omwille van het feit dat het niet 100% naar mijn goesting verliep.

Maar aan het van rit bleek iedereen zich toch geamuseerd te hebben, kreeg enkele toffe reacties en dat was toch een hart onder de riem. Met de feedback die ik kreeg, ging ik meteen aan de slag om de volgende uitzending nog beter te maken.

WhisQy – Edition #2 – ‘Kilchoman Kaleidoscope’ is gepland voor donderdag 28 mei, start om 20u. Het evenement staat ondertussen op mijn Facebook-pagina, dus u kan daar alle info vinden om in te schrijven, maar wacht niet te lang, want er zijn maar 30 setjes beschikbaar, natuurlijk. Maar het wordt een kanjer van een tasting met niet minder dan 8 Kilchoman op vatsterkte. En… enkele verrassingen. Maar daar kan ik nog niets over zeggen. Ah, ja… anders zou het geen verrassing zijn (doh!).

De line-up kan ik u alvast verklappen:

1. Kilchoman Machir Bay 10th Anniversary Tour 2015 – 58.9%
   2. Kilchoman 4 Year Old 2009/2014 Original Cask Strength – 59.2%
   3. Kilchoman 3 Year Old 2007/2010 Fresh Bourbon Cask for Belgium – 62.4%
   4. Kilchoman 7 Year Old 2011/2019 Madeira Cask (Twin Cask Release) Prima Vinum – 56.2%
   5. Kilchoman 5 Year Old 2012/2017 Red Wine Matured Douro Valley Portugal – 50%
   6. Kilchoman 7 Year Old 2012/2019 Rum Finish Single Cask for The Nectar – 55.8%
   7. Kilchoman 3 Year Old 2011/2014 Port Cask Matured – 55%
   8. Kilchoman 12 Year Old 2006/2019 Single Sherry Cask Jeroen Koetsier – 55.3%

Ik hoop dat jullie over enkele weken weer mee zullen genieten van WhisQy, van uit uw kot!

May the Malt be with you!

Zondag trokken we – zoals de traditie dat voorschrijft – met z’n vieren naar het festival. Dearly Beloved en ik werden gevoerd door Ilse en Niek.

Om de debatten te openen trokken we eerst naar de stand van Diageo, waar Arno Dobbels – net als ik genomineerd, maar niet benoemd tot whiskyambassadeur van het jaar – een ‘loser’s dram’ deelden: Caol Ila 35 year Old 1982 uit de Special Release van 2018. Kwestie van goed te starten, zeg maar.

Op dezelfde tafel viel me een fles van Roe & Co op, een relatief nieuwe Ierse blend – nog niet van eigen stook, maar die is ondertussen wel aan het rijpen – die het volgens mij omwille van zijn kruidige karakter vooral goed zal doen in cocktails.

Ik vond het trouwens een verrassend goeie festivalbotteling. Die Gouden Carolus mocht er best wezen. En natuurlijk een erg leuke selectie, want Belgisch. Dit even volledig terzijde.

Ik was eerst van plan de stand van Loch Lomond gewoon te passeren – het lukt me maar niet om die lekker te vinden – maar dacht hem een tweede kans te geven en liet me opnieuw de 18-jarige inschenken. Volgend jaar loop ik de stand gewoon voorbij…

Bij Wilson & Morgan daarentegen, proefde ik wel twee erg lekkere drams. Een Bowmore 16 Year Old 1996 Sherry Finish en een Caol Ila 8 Year Old 2011 gebotteld voor ons landje. Heerlijk.

Ik werd aangeraden de Speyside 22 Year Old 1996 van Liquid Treasures te proeven. Zo gezegd zo gedaan. Die stond trouwens op tafel bij de whiskyambassadeur van het jaar Jürgen Vromans. Vooral de afdronk was zalig.

Vlak naast die tafel stond Kenny MacDonald wiens nieuwe reeks Dram Mor door Jürgen zal geïmporteerd worden. Na de heerlijke Caol Ila gisteren, liet ik me vandaag verleiden tot het proeven van zijn 11-jarige BenRiach. Erg lekker.

Bij Mariella liet ik me de Arran Sherry Cask welgevallen, maar aan de tafel ernaast, bij The Nectar, proefde ik wellicht van het lekkerste dat ik heel het weekend heb mogen proeven. Enerzijds de  geweldige Auchentoshan 21 Year Old 1997 en anderzijds de nog betere Clynelish 23 Year Old 1995, beide gebotteld onder het label The Nectar of the Daily Drams.

Mijn smartphone piepte om me er attent op te maken dat het tijd was voor de Bruichladdich Masterclass met brand ambassador Nick Baeyens. En dat het een mooie tasting ging worden, stond al op voorhand vast. Immers, naast de Classic Laddie gingen we niet minder dan 4 expressies proeven uit de bejubelde Black Art Series.

De zaal zat afgeladen vol en genoot zienbaar met volle teugen. Niet alleen van de geweldige whisky (de tasting notes mag u binnenkort verwachten op het blog), maar ook van de ongedwongen, grappige en energieke manier waarom Nick zijn publiek op sleeptouw nam. Hij is zichtbaar gepassioneerd door Bruichladdich en de filosofie van het bedrijf. Het feit dat ze lekkere whisky maken, zal daar ook niet vreemd aan zijn. Ik vond het top.

Van de ene tasting was het meteen naar de volgende, want ook Chef Stef en zijn Krien van De Cluysenaer verwachtten ons voor hun Desserts & Whisky Masterclass. Stef bekoorde ons met zijn combinaties die zowel vloekten (bewust, voor alle duidelijkheid) als harmonieus waren. Een verrassend bittere en umami Auchentoshan Three Wood (ja, die kunnen soms geweldig verschillen van batch tot batch en dit was niet bepaald een lekkere) werd mooi rechtgetrokken met een zalige Tiramisu. Een bavarois met Bowmore Vault No 1 viel ook erg in de smaak. Maar de witte chocolade met Le Frog 7 Year Old (Laphroaig, uiteraard) klikte absoluut niet, terwijl met melkchocolade het dik meeviel. De zwarte chocolade met de Laphroaig Quarter Cask was dan weer een shot in de roos. Diezelfde Laffie deed het bijgevolg ook erg goed bij de crémeux au chocolat. Mijn favoriete combo, echter, was de flan van karamel met de Arran 9 Year Old Private Cask. Zelfs de pannacota met bosbessen, opgelukt met de Balmenach 13 Year Old, kon daar niet meer over. Dat was wederom een zeer leuke Masterclass, nog beter dan die van vorig jaar. Ik daag Stef uit om het volgend jaar nog beter te doen. Ik schrijf me zeker weer in!

Ondertussen was het hoog tijd geworden om nog eens langs te lopen bij onze vrienden van Food & Spirit. Guy en Bart hadden namelijk ook nog wel wat lekkers, zoals ribbetjes met de Jack Daniel’s Single Barrel Select 2019 of een stoverijtje van hertekalf met de Glenrothes Whisky Maker’s Cut. Smullen!

Maar het meest uitzonderlijke proefde ik toch bij Jürgen, hoor. Al was het dan geen whisky, het was alleszins liquid history, want op zijn tafel stond een fles Bas Armagnac van Domaine De Baraillon. Nu weet ik dat die goed spul hebben (ik heb een bas-armagnac van 1983, 1973 en 1970 in mijn kast open staan), maar eentje uit 1918 (en da’s géén typfout) had ik nog niet geproefd. En goed dat het was. Bedankt voor de gulle dram, Mr Ambassador!

Da’s pas in schoonheid eindigen!

Laat me afsluiten met de obligate, maar daarom niet minder gemeende, woorden dat het weer prettig was jullie allemaal tegen het lijf te lopen (in één geval letterlijk) en een glas met me te delen (in sommige gevallen ook letterlijk – fuck Corona). Te veel om op te noemen, maar you know who you are. Het is altijd prettig een praatje te kunnen maken met gelijkgezinden.

Ik kijk er naar uit jullie volgend jaar opnieuw te kunnen begroeten.

May the Malt be with you!

Traditiegetrouw gaan Niek, Ilse, Sofie en ik naar het festival op zondag. Maar aangezien ik dit jaar genomineerd was voor Whiskyambassadeur van het Jaar, kreeg ik de vraag om zaterdag toch langs te komen. Een duo-ticket zou klaarliggen aan de deur. Vol verwachting trok ik dus richting ICC in Gent.

Ik spotte onmiddellijk een aantal bekende aan de tafel van de SMWS – bij Chris Lauriers – en ging meteen gedag zeggen. Chris kon het niet laten om mij onmiddellijk iets onder de neus te duwen. Hij drukte me er bij op het hart dat het lekker was, maar geen Auchentoshan. Ik was erg aangenaam verrast en wel om twee redenen. Ten eerste: het was inderdaad lekker. Ten tweede: tot mijn verrassing was het een whisky die ik nog nooit eerder geproefd had. Het bleek te gaan om SMWS 122.27 Panna cotta, kilts and candlelight, i.e. een 7-jarige Croftengea! Het was effectief de eerste keer dat ik dit type malt van de Loch Lomond distilleerderij aan de lippen zette.

Dat werd onmiddellijk gevolgd door iets heel anders, namelijk een cognac uit de regio Petit Champagne die naar de naam Herby goes bananas luistert. Geweldig. En lekker.

Twee tafels verder begroette ik de jongens van Diageo: Arno en de Herminator. En terwijl Arno mij een Clynelish Special Release 2014 uit, kwam Maarten van The Nectar al aanzetten met een al even geweldige Glen Grant 25 Year Old 1992, een single cask van Cadenheads. Eigenlijk was mijn proefnamiddag hiermee al achter de rug.

Maar goed, we geven niet snel op. We spoelden glas en mond en prepareerden de smaakpapillen opnieuw met een ouwe getrouwe: Glenfiddich 18 Year Old. Een flink onderschatte aperitiefwhisky, als u het mij vraagt. Maar lang mocht de pauze niet duren, want ik werd bij de arm genomen en naar de stand van Dram Mor getrokken om daar de 6-jarige Caol Ila aan de lippen te zetten. Die was geweldig en lekker vuil. Kenny MacDonald is alleen een beetje karig met de info op zijn labels, als u het mij vraagt.

Het was hoog tijd voor een hapje, maar onderweg naar die bewuste stand diende ik natuurlijk te passeren bij mijn vriend Davide Romano van Valinch & Mallet. Ik moest en zou zijn 10-jarige Heaven Hill proeven – ik vond hem prima, maar mocht toch iets hoger in ABV gezeten hebben – maar had mijn oog ondertussen al op zijn 6-jarge Caol Ila laten vallen. Gerijpt op een Oat cask van Koval, nog wel. Goed spul.

Ik was eindelijk bij Bart en Guy geraakt – een vaste stop, want niet alleen kan je hier de innerlijke mens wat versterken, maar bovendien zijn beide goedgeluimde koks ook prettig gestoord in hun combinaties. Dus liet ik meteen wat hapjes aandraven. En ze waren top.

• Gerookte zalm met Craigellachie 13 Year Old
• Buikspek met Highland Park 12 Year Old
• Scampi met Jack Daniel’s Rye

Net op het moment dat ik van mijn hapjes sta te genieten, ontvang ik een sms van Dearly Beloved: ‘Ik sta aan de ingang’. Dus rep ik me daarheen, want vrouwlief was afgekomen om te supporteren tijdens de uitreikingsceremonie. Onderweg naar de zaal werk ik nog een Säntis Malt 7 Year Old Edition Alpstein XV in de handen gedrukt. En die viel me best mee.

De ceremonie was weinig ceremonieel, moet ik bekennen. Weinig animo, presentatie zonder versterking… enfin, dat kon wat mij betreft net iets meer zijn. Maar de winnaars kregen een mooie oorkonden en een potstill in kristalglas, wat wel een prachtig aandenken is.

En hoewel ik het jammer vind dat ik de titel van ambassadeur niet in de wacht gesleept heb, gun ik het Jürgen Vromans van harte. Ons kent ons. Ik was er als de kippen bij om hem te feliciteren en bood nadien mijn brede schouder aan Arno Dobbels aan om op uit te huilen (grapje!).

We namen afscheid van elkaar, maar niet voor lang, want daags nadien zou de delegatie van Whivie uiteraard wederom van de partij zijn.

May the Malt be with you!

Op 3 maart was ik te gast bij The Whisky House in Essene voor een tasting van Davide Romano, eigenaar van de Italiaanse onafhankelijke bottelaar Valinch & Mallet.

De reden van mijn afzakken was niet alleen de whisky – de line-up was niet op voorhand bekend gemaakt, maar Geert De Bolle, onze gastheer, kennende, wist ik dat het zeer goed zou zijn. Maar afgezien daarvan is Davide ook een persoonlijke vriend.

Wie mijn wel en wee een beetje volgt op sociale media, weet bijvoorbeeld dat ik op zoek was naar een Auchentoshan single cask voor Singapore en Davide liet meteen weten dat hij daar enkele weken later zou zijn en gerust de fles voor mij wilde oppikken. Zo gezegd zo gedaan.

Ik hoor u al denken: ‘hij ging naar de tasting om zijn fles te halen’, maar u vergist zich. Immers, ik wist dat Davide de fles niet bij zou hebben, aangezien hij zelf rechtstreeks van een toer in de States afzakte naar Brussel. Maar het was wel de ideale gelegenheid om hem nog eens persoonlijk te bedanken en lekkere pareltjes uit zijn stal te proeven.

En dat het lekker was, kan u hieronder lezen. Na de hartige ontvangst door Geert en zijn team, nam Davide het woord. Hij is een begenadigd verteller en entertainde ons de hele avond, terwijl niet minder dan zeven mooie drams werden gepresenteerd.

County Louth 14 Year Old 2003/2017 Irish Single Malt – sherry hogshead – 51.7%

Er staat in County Louth maar één distilleerderij en dat is natuurlijk Cooley. De neus was zacht en fruit met karamel, amandelen, citrus, sultanas en banaan, maar tevens herbaal op munt en een florale toets. Op smaak was hij pittig gekruid op peper en zoethout, maar ging perzik wel met de aandacht lopen. De malt was verrassend romig. De lange, zoete afdronk was erg bevredigend. Van een opener gesproken! (100 EUR).

Tormore 25 Year Old 1992/2017 – bourbon hogshead – 50.8%

Een verrassend florale neus met flink wat zoete mout, eik, groenhout en abrikozensap, opgesmukt met vanille, vult mijn neus. Op smaak blijft hij floraal, maar offreert ook flink wat abrikozen en kastanjes. De afdronk is middellang en floraal. Redelijk geparfumeerd (in a good way) en daardoor nogal ‘vrouwelijk’ (als je dat al kan zeggen van een malt) en zeer elegant. (200 EUR).

Auchroisk 27 Year Old 1991/2019 – bourbon hogshead – 48.7%

Een Auchroisk van bijna drie decennia oud, dat kom je niet vaak tegen. Wederom floraal en flink wat baby-adem (geen off-note!), yoghurt, grassen en pollen en appels. Iets van verschaalde pils. Op smaak vertaalt zich dat in een romige malt op appels en witte peper, terwijl de florale toets nooit helemaal verdwijnt (hoeft ook niet, dit is lekker). De afdronk is eerder kort, zoet en fruitig en eindigt in een verrassend snoeperige toets. (240 EUR).

Inchgower 21 Year Old 1997/2018 – bourbon hogshead – 52.8%

Deze Inchgower deed me denken aan een wandeling in een dennenbos. Grenenhout, hazelnoten, appelsien, maar ook Nutella choco en iets van haarspray (wederom geen off-note!). Op smaak krijg ik meer citrus (voornamelijk appelsien) en noten, zachte eik en iets van chili pepers, zonder dat hij echt pikant wordt. In de lange afdronk krijg ik wederom noten en flink wat aardse toetsen. (160 EUR).

Speyside 22 Year Old 1996/2018 – sherry hogshead – 54.8%

Neen, deze is geen ‘secret Speyside’, maar wel degelijk afkomstig van de relatief jonge Speyside Distillery. En ik beken, het was mijn favoriet van de avond. De neus barstte van het rode fruit. Bosbessen, vlierbloesems, perensiroop, zoethout, kandijsuiker en oloroso sherry. Op smaak kwam daar maraschino kers bij, alsook pruimen en zachte tannine met wat kruidnagel. De middellange afdronk offreerde nog een druppeltje balsamico. Een vloeibaar dessertje. (175 EUR).

Bruichladdich 15 Year Old 2003/2018 – bourbon hogshead – 54.1%

Dit was zonder enige twijfel het buitenbeentje van de line-up, want erg atypisch. Hij splijtte de zaal ook in twee, een beetje zoals een Woody Allen film. Je houdt er van of niet. Er is geen middenweg. Op de neus kreeg ik stalgeuren, geitenkaas, afgestreken lucifer, zoute crackers (TUC koekjes), popcorn en… zweet. Volledig verstoken van zoetigheid. Op smaak kwam daar baby-adem, gepofte rijst, appels, vanille en een zilt randje aan te pas. In de middellange afdronk was het een strijd tussen zoet en zilt. Dat laatste wint. Een polariserende malt, als u het mij vraagt. Wel een leuke ervaring. (160 EUR).

Valinch & Mallet is nog een jong bedrijf, opgericht op 4 september 2015, en heeft haar goede reputatie voornamelijk opgebouwd met de selectie van excellente single casks Scotch, maar ondertussen zijn ze ook al uitgeweken naar grain, Ierse en Amerikaanse whiskey en… rum!

Davide had als toemaatje een prachtige rum van Marie Galante meegebracht om de tasting af te sluiten.

Bellevue 20 Year Old 1998/2016 Marie Galante – column still – 58.2%

Op de neus krijg ik heerlijke, donkerzoete toetsen zoals pruimen en dadels, maar ook rozijnen en chocoladeschaafsel. Hoewel snoeperig zoet op de tong, is hij tevens zijdezacht en licht gekruid op chili, vanille en kruidnagel. Pruimen maken de grootste indruk. De afdronk is middellang en zo zoet als een hoestsiroop. Ik voel plots een erg welkome verkoudheid opkomen! (180 EUR).

Ik hoef er geen tekening bji te maken dat dit een fantastische avond was. Geert nodigde ons na de tasting nog uit voor wat tapas en een drankje en stelde ons in de gelegenheid na te praten met Davide. Uiteraard konden de flessen ook ter plekke gekocht of besteld worden.

Voor mij was het de eerste keer dat ik afzakte naar De Montil in Essene, maar ik was erg aangenaam verrast. Zeer leuke locatie die zich prima leent tot dit soort evenementen. En dat op slechts een half uurtje rijden van mijn deur? Hier ga ik ongetwijfeld nog naartoe keren.

Bedankt Geert, Alex, Eric en al de rest van het team voor de prima organisatie.
Cheers, Davide, it was great meeting you again and see you soon in Ghent or Limburg.

May the Malt be with you!

Het weekend van 9 en 10 november was weer de absolute hoogmis van de whisky en andere spirits in hartje Brussel. Spirits in the Sky is en blijft bij uitstek mijn favoriete whiskyfestival om de simpele reden dat er een ongezien groot aanbod is, de sfeer steeds bijzonder gemoedelijk en de Masterclasses onovertroffen.

Traditiegetrouw trok een delegatie van Whivie (Ilse, Niek en Mark) op zondag naar het Thon hotel voor deze editie. Maar in tegenstelling tot andere jaren hadden we nu een Masterclass gekozen waarmee de dag begon, namelijk ‘When Whisky Meets Sherry’, kundig gepresenteerd door de onnavolgbare Stewart Buchanan van BenRiach en een bijzonder sypathieke verschijning van het sherryhuis Valdespino genaamd Pilar Garcia.

En het bleek een schot in de roos, want we kregen een ongemeen lekkere line-up voorgeschoteld waarbij we drie bijzonder verschillende maar lekkere sherry te proeven kregen en vier whisky’s.

Uiteraard was er een link tussen de sherry en de whisky. Doh. Dit waren de sherry’s die we aan de lippen mochten zetten, terwijl Pilar in haar met Spaans doorspekte accent de nodige uitleg verschafte.

Valdespino Fino Inocente, 15%

Heerlijk en fijn Fino op appeltjes, kastanjes en amandelen. Dit gaat Dearly Beloved zeker lekker vinden.

Valdespino Oloroso Don Gonzalo, 21%

Donkerzoet met een zilt randje op walnoten en cacao met een droge afdronk.

Valdespino Pedro Ximenez El Candado, 17%

Dit is letterlijk een vloeibaar dessert. Je kan er je lepel in rechtzetten, hoor. Koffie, rozijnen, oxo. En mierzoet natuurlijk, want zo’n 420 gram suiker per liter. Hoestsiroop in het kwadraat.

Om te zeggen dat de whisky’s lekker waren zou hen oneer aandoen. Ze waren uitstekend. Of wat dacht u van deze pareltjes die Stewart had meegebracht uit het ‘archief’?

Glenglassaugh 39 Year Old 1972/2012 The Massandra Connection, 53.3%, 328 bts

Dit is een ‘Sherry Style Finish’, want Massandra komt immers uit de Krim en niet uit de Spaanse zogenaamde Sherry Triangle. Geraffineerd, zoet, crisp en flink gepeperd en een absolute topper. Indrukwekkend en meteen het lekkerste wat ik heel de dag geproefd heb. Niets ging daar nog over.

BenRiach 35 Year Old 1975/2011 Single Sherry Hogshead #7227, 51.0%, 236 bts

Deze elegante BenRiach liep over van het tropische fruit met een verfijnde afdronk. Indrukwekkend, hoor.

BenRiach 33 Year Old 1977/2010 Single Cask #1033 PX Finish, 52.2%, 331 bts

Deze vond ik net iets moeilijker op de neus. Er zat een tikkeltje sulfer op de neus, hoewel dat gelukkig snel vervloog om plaats te maken voor een weergaloze malt.

GlenDronach 28 Year Old 1990/2019 Single PX Puncheon #7905, 51.7%, 660 bts

Deze komt uit de nieuwste batch, heeft wat oxo op de neus naast donkerzoet fruit en groene kruiden. Noten, appelmoes, warm en uitnodigend. Wederom een geweldige vatkeuze.

Aan het einde van deze Masterclass had ik even goed naar huis kunnen trekken. Mijn dag kon al niet meer stuk en het leek met quasi onmogelijk om hier nog iets tegenover te zetten. Maar goed, zo onnozel zijn we nu ook weer niet (voorzet voor open doel?). En we proefden echt nog wel lekker spul, hoor.

Zo kon ik bijvoorbeeld een distillery cask van Auchentoshan proeven dat vorig jaar aan mijn aandacht was ontsnapt. De Auchentoshan Distillery Only Oloroso Sherry Cask #4447 op 59.9% is wederom zo’n geweldige klepper. Machtige Toshan.

Ik was ook erg aangenaam verrast met de nieuwe Glenfiddich 23 Year Old Grand Cru, hoewel ik hem wel erg duur vind. Kevin Madden, vertegenwoordiger van West Cork liet me enkele leuke Ieren proeven, waaronder de West Cork Black Cask en bij Cinoco werd ik bijna verplicht om de releases van het Belgische Braeckman te proeven. Ik vond ze lang niet allemaal goed, maar de Braeckman 10 Year Old Single Grain Oloroso Cask Finish kon me zeker bekoren, ondanks zijn bijzonder hoog ABV.

De geheime bottelingen van The Nectar (met een prachtig label) waren stuk voor stuk pareltjes. Mijn voorkeur ging uit naar die met het groene label: The Nectar Secret Speyside. Wat een knaller! Bij de jongens van Diageo was het een blij weerzien met de Collectivum XVIII, de Clynelish Select Reserve ui de Diageo Special Releases van 2015 en de Pittyvaich 28 Year Old 1989 uit dezelfde reeks, maar dan van 2018.

De Macallan Edition No 5 stelde niet teleur en ook van de Highland Park 10 Year Old 2008 for Spirits in the Sky was ik onder de indruk.

Bij Wemyss proefde ik eerst de Treacle Chest, maar werd daarna overdonderd met de Bowmore 24 Year Old 1992 Citrus Sizzle.

Ik had hoge verwachtingen van de Auchentoshan 26 Year Old 1993 Infrequent Flyers van Alistair Walker (zoon van whiskylegende Billy Walker), maar deze kon me helaas niet helemaal overtuigen. Wat ik dan weer wel leuk vond was de Isle of Jura 13 Year Old 2006 Two-One-Two en de Kilkerran 12 Year Old. En de nieuwe Arran 21 Year Old 1998 Sherry Hogshead #778 for The Nectar is er weer eentje voor de goden. Wat een snoepje!

Ik eindige mijn toertje niet met een whisky, maar met enkel rums van Barceló. Ze konden me alle drie bekoren, moet ik zeggen. De Barcelò Imperial, de Barcelò Imperial Onyx en de Barcelò Imperial Premium Blend 30th Anniversary waren stuk voor stuk heerlijk.

Maar u begrijpt dat het palate zulk geweld niet perfect aankan, dus nam ik nog een heleboel samples mee naar huis om in de komende weken/maanden in alle sereniteit te (her)proeven. U mag zich dus nog aan flink wat tasting notes verwachten op het blog.

Aan alle vrienden en kennissen die ik mocht tegen het lijf lopen: het was weer tof u te zien. Aan wie ik gemist heb… het lag wellicht niet aan mij. En aan Mario en zijn team (inclusief de vrijwilligers van The Finest Notes): chapeau. U deed het weer.

En dat is precies waarom Spirits in the Sky mijn favoriete festival in this galaxy en omstreken blijft.

Tot volgend jaar!

May the Malt be with you!

Afgelopen maandag, 4 november 2019, was ik te gast op een wel heel bijzonder evenement. In hartje Brussel in het unieke kader van het gerenommeerde Belga Queen restaurant – zeg maar gerust culinaire tempel – zou de nieuwe release van Talisker worden voorgesteld: de Talisker 41 Year Old Bodega Series.

Belga Queen heeft zijn intrek genomen in een prachtig oud voormalig bankgebouw. En ondanks het feit dat het een maandag was, zat het er afgeladen vol op het moment dat ik toekwam. De met bolhoed getooide portier glimlachte breed en verzocht me om me even aan te melden bij de Maitre d’Hotel. Ik schreed langs een prachtige bar, werd ondertussen vlotjes van mijn jas ontdaan door een aantrekkelijke dame en onmiddellijk begroet door de Maitre D, een al even aantrekkelijke dame die duidelijk vandaag nog naar de beautician was geweest. Het stoorde allerminst.

‘Bonsoir, Goeienavond’, zoet gevoiced met een verblindende, maar oprechte glimlach.

‘Dag mevrouw, ik ben hier voor het Talisker evenement’.

‘Ah!’ Pretoogjes. ‘Volgt u mij maar.’ En ze leidde me de trap af, de kelder in (letterlijk) naar de voormalige en prachtig gerestaureerde kofferzaal, die voor de gelegenheid was omgetoverd tot Talisker tempel.

Beneden werd ik hartelijk ontvangen door de vertegenwoordigers van Diageo, Arno en Evi, die me onmiddellijk een door de barman ter plekke in elkaar getoverde Salty Dog presenteerden. Deze verrassende cocktail is samengesteld met Talisker Skye, aangelengd met San Pelegrino Pompelmo, versierd met een randje Black Hawaï Salt en een sappige schijf roze pompelmoes. Deze smaakbom dronk veel te makkelijk weg, maar was wel erg leuk. De Talisker smaakte goed door (en was flink zilt in combinatie met het zout op de glasrand) en contrasteerde heerlijk met de bitterzoete toetsen van de pompelmoeslimonade.

Tijdens het aperitiefmoment werden we al vergast op een zacht stukje gerookte zalm en oesters die rijkelijk geparfumeerd werden met Talisker 10. Niet iedereen was tuk op oesters, dus offerde ondergetekende zich met plezier op. Oesters en Talisker 10? What’s not to like? Het kreeftensoepje lustte iedereen wel.

Het gezelschap was ondertussen compleet (we waren met 16 proevers, wat je gerust ‘petit comité’ zou kunnen noemen) en werd uitgenodigd om plaats te nemen in de gevaarlijk comfortabele zeteltjes, alwaar een aantal glazen op ons stonden te wachten.

Arno stak van wal met een Manzanilla sherry. De reden waarom we deze zoetgeurende maar zalig zilt en droog smakende ‘La Goya’ van de bodega Delgado Zuleta te proeven kregen, werd al snel duidelijk. Immers, de klepper waarrond deze avond draaide was immers gefinisht op vaten van meer dan 100 jaar oud waarop deze sherry gerijpt had. Leuke introductie en de sherry op zich mocht er ook best wezen.

Maar dan werd het hoog tijd om over de whisky te praten. Arno leidde ons eerst langs drie reguliere (en betaalbare) expressies.

De debatten werden geopend met de Talisker der Taliskers: de klassieke Talisker 10 Year Old. Of zoals ik ‘m noem: ‘De Talisker Altijd Prijs Altijd Gewonnen’. Want van al die jaren dat ik al Talisker 10 drink, heeft deze me altijd kunnen bekoren. De batch variaties zijn zo klein (naar mijn mening) dat ik het verschil zelf(s) niet proef. Kudos aan de Master Blender. Deze moet je altijd in huis hebben.

Dan schakelde Arno over op de Talisker 2008 Distillers Edition. Wat deze Distillers Editions speciaal maakt, is hun tweede rijping op vaten waar voorheen een andere drank rijpte. Voor Talisker is dat Amoroso sherry. En dat het werkt weten we. Ik proefde eerder immers al verschillende DE’s. Deze moest niet onderdoen.

Maar dat Talisker gefinisht op portvaten ook werkt, bewees de onvolprezen Talisker Port Ruighe. Het rode fruit gaat speels om met het distinctieve maritieme karakter van deze malt.

Dit was al best te genieten geweest, maar we zaten natuurlijk allemaal op het puntje van onze stoel om de nieuwe – peperdure, mag ik wel zeggen – Talisker te ontdekken. Arno nodigde iemand van het publiek uit om de honneurs waar te nemen: het ‘plopje’ van de nieuwe fles – dat steeds als muziek in de oren klinkt – werd op een spontaan applaus onthaald. Het schenken deed Arno toch liever zelf – en begrijpelijk, want de blik van de man die de fles geopend had stond min of meer op oneindig (oké, nu overdrijf ik een beetje – wellicht uit jaloezie omdat ik zelf niet snel genoeg opsprong om de fles open te kunnen maken – gelukkig had ik ze wel al eens mogen knuffelen).

Alle gekheid op een stokje: het gouden goedje werd geschonken en een respectvolle stilte daalde over ons neer. Arno legde uit.

De Talisker 41 Year Old Bodega Series is de oudste tot nog toe gebottelde Talisker en een vatting van 6 vaten die allemaal in 1978 te slapen werden gelegd. Hij rijpte eerst in refill American Oak en kreeg dan een finish in Manzanilla-vaten van Delgado Zuleta, één van de oudste bodega’s ter wereld en eentje waarmee de distilleerderij al sinds 1900 samenwerkt (de vorige release, de Talisker 40 Year Old Bodega Series werd overigens gefinisht op Amontillado-vaten van dezelfde bodega; het is nog niet bekend wanneer de derde en laatste release in deze ‘Sherry Triangle’ reeks uitgebracht zal worden).

Slechts 2.000 flessen van deze godendrank op een vatsterkte van 50.7% werden geproduceerd. Hij komt in een oogverblindende verpakking, maar met een prijskaartje van 3.500 EUR mag dat ook. En laten we alstublieft niet de discussie aangaan of deze whisky zijn prijs waard is. Dat is immers bijzonder subjectief. Kan ik hem mij permitteren? Neen, dat niet. Is hij lekker? Ja, heel lekker… ‘t zou nog moeten mankeren, zeker? Maar hoe lekker is heel lekker? Da’s al even subjectief, natuurlijk.

Er zit in mij een klein duiveltje dat altijd op zoek gaat naar een reden om zo’n grootste, dure releases toch te kunnen betrappen op een tekortkoming, een flaw, een off-note, om het even welke reden om te kunnen zeggen: ‘Ha! En dat voor zoveel geld!? No way! Bedrog! Blasfemie! Ten oorlog!’. Maar net zoals bij de Port Ellen 39 Year Old Untold Stories of de Brora 40 Year Old 200^th Anniversary Release (waarvan ik telkens het geluk heb gehad hem uitgebreid te kunnen proeven), moet ik bekennen dat ook deze Talisker simpelweg out of this world is. Deze releases zijn echt een klasse apart.

Ik deel maar wat graag mijn tasting notes met u, maar daarvoor verwijs ik naar mijn uitgebreide tasting notes in een aparte blogpost, nadat ik hem nog eens grondig en in de sereniteit van mijn eigen proefruimte (lees: aan mijn burootje) heb kunnen her-proeven. U zal het hier even moeten stellen met wat ik op de avond zelve bij elkaar gekribbeld heb in mijn trouwe, bijna uit elkaar vallende boekje (leuk detail: dat boekje is nu vol en deze note is een waardige afsluiter ervan).

Neus: zacht, zoet, zilt met een hint van munt. De schil van mango, stervrucht en een enkele maraschino kers gaan de typische maritieme toetsen vooraf. Dit is erg sexy!

Smaak: Zachte aanzet, maar al snel tekent de typische peper present. Dit is te complex om vanavond allemaal te kunnen neerpennen, want het gaat van tropisch fruit naar een oesterkade, van een apple crumble pie naar een dovend vreugdevuur. Hij flirt met tropisch fruit en blijft toch op en top Talisker. Palate progression, anyone?

Finish: Soepel, zalig lang, complex, elegant.

Ik blijf even sprakeloos achter. Maar ik ben absoluut niet de enige. Rechts van mij zitten Caroline en Luk. We kijken elkaar aan. Hebben jullie dat ook geproefd? De blik en de glimlach van mijn buren spreekt boekdelen.

Overdonderd stuur ik via Messenger een foto van de fles naar het thuisfront met de woorden ‘I’ve just died and gone to heaven’. Dearly Beloved stuurt terug: ‘Overloper! Het is geen Auchentoshan, hé!’ Ik schiet in de lach en verbreek de betovering. Toch maar eens serieus met Dearly Beloved praten… De bank brengt toch niks op. Ik kan het weten.

Als Arno me vraagt wat ik er van vind, is het enige wat ik kan uitkramen: ‘Daar waar de andere Taliskers die we eerder proefden stoere zeebonken zijn, is dit een elegante zeemeermin’. Hij weet wat ik bedoel. Hij weet dat het goed is. Ik weet dat het goed is.

En ik weet dat hij weet dat ik weet dat het goed is (zal ’t gaan, Mark?!).

Ik laat niet na Arno en Evi – en bij uitbreiding Diageo – heel erg uitgebreid te bedanken voor deze toch wel zeer exclusieve avond. Niet alleen waren de locatie, de catering, de ontvangst en het gezelschap uitzonderlijk, maar de whisky was absolute topklasse.

Wat een privilége. Dank u wel en slàinte!

May the Malt be with you!

Jura is een prachtig eiland aan de westkust van Schotland, gescheiden van zijn beroemde buur Islay door de zeestraat Sound of Islay. Er is op Jura slechts 1 dorp – Craighouse – met 1 pub en ocharme 200 eilandbewoners. In 1810 bouwde Archibald Campbell daar de Small Isles Distillery. Rond 1875 werd de distilleerderij overgenomen door James Ferguson, maar rond de eeuwwisseling sloot hij definitief de deuren.

Pas in 1960 besloten Robin Fletcher en Tony Riley-Smith om ze herop te bouwen en herdoopte ze Isle of Jura Distillery. De productie startte in 1963, wat dus relatief jong is. Terwijl het overgrote deel verdwijnt in de blends van huidig eigenaar Whyte & Mackay uit Glasgow, timmert Jura stevig aan de weg om de single malt een nieuw elan te geven.

Zo kreeg de range een vernieuwde look met expressies als de Journey, 10 Year Old, 12 Year Old, 18 Year old en de Seven Wood. Ik herinner me dat ik even de wenkbrauwen fronste toen ik die laatste fles voor het eerst in handen kreeg. Zeven types hout? Serieus? Kan dat überhaupt goed komen? Is dat niet te veel van het goede? Maar zoals steeds: the proof of the pudding is in the eating. Het is een erg vermakelijke en lekkere Jura geworden. Ik proefde hem voor het eerst in maart 2018.

Fast forward naar 18 september 2019. Niemand minder dan Master Blender & Whisky Maker Gregg Glass zakt af naar Antwerpen voor een heuse ‘Seven Wood Experience’. Het fameuze Black Smoke BBQ restaurant in Antwerpen is de plek van afspraak alwaar we zullen vergast worden op de creatieve mogelijkheden: een walking dinner BBQ met verschillende Jura whisky’s, maar ook Jura cocktails, Jura bier pairings… u raadt het al: dit was een uitnodiging die ik niet kon afslaan.

Het decor was alvast perfect, met een geweldig interieur, hippe bar en bijhorende DJ. En onmiddellijk kwamen we ook heel wat bekende gezichten tegen, wat altijd prettig is. De eerste stop die ik maakte was bij de cocktailbar, alwaar ik mij een Seven Wood Old Fashioned bestelde, die meteen bekoorde. Niet alleen prettig om de barman zijn kunstjes te zien opvoeren (en hij deed dat best met stijl, maar Rolando is dan ook een kunstenaar achter zijn bar), maar erg lekker bovendien.

Ondertussen werd het eerste hapje al geserveerd. Cold Smoked Salmon, gerookt op cederhout en geserveerd met de Isle of Jura 12 Year Old. Heerlijk! Voor mij was dat ook meteen het moment om mijn licht op te steken bij Jeroen Van Dijck, de onvolprezen ambassadeur voor Isle of Jura in onze contreien. We weten immers dat hij tevens een groot bierliefhebber is (MEUG, anyone?) en hij had de taak op zich genomen om de single malt van Jura te koppelen aan Belgische bieren. Ik koos in eerste instantie voor de combinatie Isle of Jura 18 Year Old met Duvel. Het was een match made in heaven!

Het tweede hapje vond ik al een pak moeilijker, omwille van de contrasterende smaken. Best uitdagend, die Smoked Goat, een panna cotta van op kersenhout gerookte en in as gerijpte Saint-Maurin geitenkaas met koffiecrumble en een jelly van Jura Seven Wood. Het was niet meteen mijn ding, dus nam ik mijn toevlucht tot de tweede cocktail van de avond om de mond te spoelen. De mixologist van dienst toverde een Black Wood Jura op de toog, een cocktail met de Seven Wood, citroensap, suikersiroop en Pink Elephant rosé bubbles. Verfrissend en de Jura smaakte lekker door.

Het derde hapje was een schot in de roos. De Pulled Pork Bun was om je vingers bij af te likken. Het vlees had 16 uur lang gerookt en werd overgoten met een frisse saus en huisgemaakte guacamole. Hij werd geserveerd met de Isle of Jura 18 Year Old. Tijd om daar een biertje bij te pakken, toch? Dus liep ik snel terug langs Jeroen voor de combo Isle of Jura 12 Year Old en de Liefmans Goudenband. Hoewel het biertje te bitterzoet was naar mijn smaak, zorgde het er wel voor dat mijn hapje én mijn single malt versterkt werden. Dat was ongetwijfeld het opzet.

Gregg Glass, kreeg na een korte introductie door Rens van The Nectar, de microfoon in de handen geduwd. Hij vertelde kort maar krachtig, duidelijk gepassioneerd en met die typische Schotse humor over ‘zijn’ Jura, die hij The Democratic Malt doopte. Hij hield een mooi betoog voor wood management dat onder zijn impuls naar een veel hoger niveau getild werd (dat is mijn assessement, zo onbescheiden was Gregg nu ook weer niet). We kregen dan ook de mogelijkheid om nadien bij hem enkele cask samples te proeven, alsook de new make (die ik fantastisch vond) en de Isle of Jura Journey die Gregg zelf als instapper ziet. Als afsluiter van mijn korte one-to-one met hem, kreeg ik een mooi dram Isle of Jura 21 Year Old Tide aangeboden.

Ondertusssen was het BBQ buffet geopend. Links werden we verwend met Duroc Pork Belly – gerookt en gegrild op appelhout en op smaak gebracht met de Jura 18, waar de Isle of Jura 12 Year Old bij geschonken werd. Als rasechte karnivoor kan ik u vertellen: het wordt niet veel beter dan dit.  Rechts konden we terecht voor een zogenaamde 9 to 1 Texas Style Brisket, een kleine BBQ roadtrip met puntborst op smaak gebracht met enkel peper en zout en heel veel rook. Hij werd tevens geserveerd met een lekker smeuïge puree met Groandal kaas van Van Tricht en ging vergezeld van de Isle of Jura 18 Year Old. Ik beken, ik ben stiekem nog een tweede portie gaan halen, want dit was erg, erg lekker.

Ik zag niets dan blije gezichten en was graag nog wat langer gebleven, maar een vroege start aan de andere kant van het land daags nadien, noopte mij om rond 21u reeds afscheid te nemen. Maar ik had gelukt… Net op dat moment werden de Jura’s Profiterol rondgebracht. Op weg naar buiten griste ik er nog eentje mee. Deze soezen waren gevuld met Dulche Gorgonzola en Isle of Jura Seven Wood en afgewerkt met bittere chocolade. Heerlijk ‘umami’ dessertje en een vreemde twist op de klassieke profiterol.

Wat een leuke ervaring. Het moge duidelijk wezen: Jura is flink aan het inzetten op het merk en organiseert deze events om meer mensen kennis te laten maken met hun single malt. Aan de reacties te zien in de Black Smoke, zijn ze daar wel in geslaagd.

Een groot woord van dank ben ik werderom verschuldigd aan The Nectar voor de uitnodiging. Bedankt dat ik dit mocht meemaken. Een flesje Isle of Jura Seven Wood werd aan de barkast toegevoegd!

May the Malt be with you!

Whisky On The Train is een initiatief van Chef Stef Roesbeke en zijn betere helft Krien Puts van het whiskyrestaurant De Cluysenaer in Evergem-Kluizen (in samenwerking met C&G services).

Stef en Krien gaan af ten toe op zoek naar een leuke uitdaging. En koken op een trein was iets wat ze nog niet gedaan hadden.

En laat Stoomcentrum Maldegem nu over een gerestaureerde stoomlocomotief beschikken met daaraan zowel een rjituig van de legendarische Orient Express en een 1^e Klasse rijtuig van de koninklijke trein van Leopold II in de prachtige Art Déco-stijl van Henry Van De Velde – oh, en laten we het restaurantrijtuig niet vergeten, natuurlijk.

Ze sloegen de handen in elkaar en Whisky On The Train was geboren.

Het concept is éénvoudig: per vier personen kan je een tafeltje reserveren op één van de twee rijtuigen en genieten van een zalig ritje met deze antieke trein van Maldegem naar Eeklo en terug. Ondertussen presenteren Stef en Krien u een fantastisch verfijnd vier gangen menu met ofwel een whisky- ofwel een wijnarrangement. En dat alles voor de prijs van 95 EUR per persoon (indien de tafel, die uiteraard niet kan verplaatst worden, door vier personen wordt bezet, anders wordt er een toeslag gerekend).

Zaterdag 14 september was het zover. Samen met Dearly Beloved en onze beste vrienden Ilse en Niek trokken we op ons paasbest naar Maldegem om in te schepen in de trein voor ons whiskydiner. Sta me toe eerst iets over de trein te vertellen.

De Orient Express kent u wellicht van de boeken en films, maar wist u ook dat de trein eigenlijk een Belgische uitvinding is? De Luikse bankier George Nagelmackers ervoer in de States hoe geweldig luxueus reizen het wel was op de bekende Pullman-slaaptreinen. Eens teruggekeerd naar België richtte hij de Compagnie Internationale des Wagons-Lits (CIWL) op met de ambitie om die nog luxueuzer en comfortabeler te maken. We schrijven 1876. Nagelmackers kon rekenen op koninklijke steun van Leopold II. In 1883 werd dan de legendarisch treinverbinding tussen Parijs en Istanboel op de rails gezet (zie u wat ik daar deed?).

In 2012 kreeg de vzw Stoomcentrum Maldegem een eerste rijtuig van deze beroemde trein in bewaring en in 2018 redde het een tweede van de sloop. Beide zijn in alle glorie hersteld.

Chef Stef ging aan de slag in het restaurantrijtuig WR2982. Het werd origineel in Italië gebouwd, al in 1927. Tot 1965 was het in dienst voor CIWL. Daarna werd het in Milaan gemoderniseerd en reeds het op binnenlandse (Italiaanse) sporen, totdat het uiteindelijk in 1986 op rust mocht. Na een tweede restauratie (in 1988) kwam het restaurantrijtuig terug naar huis en deed dienst als horecagelegendheid in The Village (Brupack) in Brussel.

Bij het terziele gaan van The Village kon de vzw Stoomcentrum Maldegem ook op dit stukje treingeschiedenis de hand leggen.

En vandaag zou Stef Chef hier onze whiskydiner klaarstomen (goh, nu doe ik het weer!).

Enfin, genoeg geschiedenis! Fast forward dus naar 14 september 2019. Zo rond 18u00 kwamen we aan in het station van Maldegem, alwaar we met de nodige egards werden ontvangen (rode loper, anyone?). We we hadden echt wel geluk met het weer. In de stralende zon kregen we op het perron een heerlijk verfrissend aperitiefjehapje: een bokaaltje gerookte tonijn met daarbij een heerlijke cocktail waarvan het recept geheim blijft… hoewel we wel konden achterhalen dat de geturfde toets te danken was aan Caol Ila.

Na nog een heerlijk Sint Jakobsschelpje werden een om 19u verzocht om aan boord te gaan van onze eigen Orient Express. En wat een fantastisch decor! Het interieur van onze coupé was perfect gerestaureerd en gaf een authentieke indruk van hoe gegoede reizigers destijds zich moeten gevoeld hebben als ze aan tafel gingen.

Ondertussen werden we door de conducteur vergast op een woordje geschiedenis – hij kwam ook echt onze kaartjes knippen! – en presenteerde Krien een mini-versie Pulled Pork in een broodje. Niet veel later werd dat gevolgd door een heerlijk kreeftensoepje, vergezeld van een pipette met daarin een kleine hoeveelheid Wolfburn. De combinatie was voortreffelijk!

Ondertussen zette de trein zich in beweging richting Balgerhoeke. Langsheen het traject passeerden we vele overgangen en de trein had duidelijk bekijks. Vele automobilisten en fietsers zwaaiden zelfs. We zwaaiden uiteraard terug. Ondertussen toverde Stef ons voorgerecht uit de keuken. Een heerlijke schelvis verstopt in papilotte met dragonboter was ons deel. De bijhorende Bunnahabhain 10 Year Old Discovery van Gordon & Macphail was de perfecte match.

In Eeklo hield onze Orient Express even halt en vertrok toen terug richting Maldegem langs hetzelfde traject. Krien en haar team liepen ondertussen de benen van onder hun lijf om de vele gasten een heerlijk hoofdgerecht voor te zetten. Nu weet ik wel dat Stef echt lekker kan koken, maar met dit gerecht ging hij toch echt weer een stapje verder. De heerlijke gekonfijte eendenbout met een chutney van appel, wortel pastinaak en aardappel was om vingers bij af te likken. Ik had zelfs de onwellevendheid om Krien een extra potje van Stef’s heerlijke saus te vragen. Man, wat was dat lekker. En de Glenfarclas 17 Year Old was de ideale whisky om hier bij te serveren.

Ondertussen begon het al donker te worden en kwam ook de binnenverlichting van de trein meer tot zijn recht. Opnieuw was ik verwonderd over de schoonheid van de restauratie. En het zit ‘m echt wel in de details van de meubels, de ramen, de ijzeren plaatjes erboven die je voor allerlei gevaren waarschuwen, de bagagerekken… Een stukje geschiedenis die dit whisky diner echt wel cachet gaf.

Als dessert kregen we een prachtig kommetje met gemarineerde nectarines met pasteis de natal, die mooi aangevuld werd met de Glenrothes 11 van Gordon & Maphail (wederom uit de Discovery reeks). Ondertussen kwam Stef even gedag zeggen tegen zijn gasten (Krien vertaalde het als ‘ik heb zijn ketting losgemaakt’, wat op algemene hilariteit werd onthaald) en de welverdiende complimenten in ontvangst nemen. Ik kan me voorstellen dat het geen sinecure is om zo’n mooie maaltijd in elkaar te boksen in een keukentreinstel. Hoewel… We mochten even gaan piepen en dat treinstel bood behoorlijk wat mogelijkheden.

De koffie was erg sterk – zo heb ik ‘m graag – en werd nog vergezeld van een mooi bordje met drie versnaperingen. En wie dacht dat het met de whisky afgelopen was, werd nog blij verrast. Nog een after dinner dram werd voorgesteld en we kregen de keuze uit de Benromach Peat Smoke of een Balmenach 13 Year Old 2005 van Cadenheads die speciaal voor De Cluysenaer werd gebotteld. We speelden het slim en vroegen van elke whisky een glas en deelden het met onze partners.

Zo rond tienen arriveerde de Orient Express terug in Madegem en keerden we erg voldaan terug huiswaarts na uitgebreid afscheid te hebben genomen van onze gastvrouw en –heer en onze tafelgenoten. We gaan dit zeker nog eens doen!

Meer informatie over deze (en andere) trein(en) kan je terugvinden op de website stoomtreinmaldegem.be.

May the Malt be with you!

Op woensdag 11 september was ik te gast in TastToe te Boortmeerbeek voor een VIP Teeling Masterclass met niemand minder dan Alex Chasko, de Master Distiller & Blender van deze Ierse distilleerderij. De reden van zijn bezoek: de officiële lancering van de nieuwe Teeling Single Pot Still whiskey.

Naast de gloednieuwe Single Pot Still whiskey, zou Alex ons verblijden met nog enkele andere Teeling expressies, waaronder de 24-jarige en zelfs de 30-jarige. Het moge duidelijk wezen: dit ging een avondje worden dat ik me nog lang zou heugen.

De familie Teeling zit al eeuwenlang in de whiskey-business. Immers, reeds in 1792 had Walter Teeling een distilleerderij in de Liberties wijk in Dublin. Dublin was met zijn 37 distilleerderijen op dat ogenblik het hart van de Ierse whiskeyindustrie. Fast forward naar 1987 en John Teeling – afstammeling van Walter – richtte de Cooley Distillery op die we allemaal kennen van populaire merken als Greenore, Tyrconnell, Locke’s, Kilbeggan en de geturfde Connemara.

Eind 2011 verkocht John zijn bedrijf aan Beam-Suntory en richtte zelf een nieuwe op in Dundalk. Zijn nieuwe Great Northern Distillery is operationeel sinds juni 2015 en produceert zo’n 30 miljoen liter single grain en 12 miljoen liter single malt per jaar.

Maar dat whiskey deze familie echt wel in het bloed zit, werd bewezen door de bouw van een compleet nieuwe distilleerderij in hartje Dublin – de eerste in meer dan 125 jaar – door de zonen van John. Jack en Stephen Teeling hadden het klappen van de zweep natuurlijk al bij Cooley geleerd en met een deel van de opbrengst van de verkoop aan Beam-Suntory konden ze in 2015 de Teeling Distillery bouwen. Met zijn drie pot stills – een wash still van 15.000 liter, een intermediate still van 10.000 en een spirit still van 9.000 liter – produceren ze zo’n 500.000 liter per jaar.

Een aantal family casks – die niet naar Beam-Suntory gingen bij de verkoop – stelde de Teeling broers in staat het merk al op de markt te zetten (en flink wat prijzen in de wacht te slepen), terwijl hun eigen spirit rustig kon rijpen.

Maar nu is de revival dus echt compleet, met de release van de nieuwe Teeling Single Pot Still. De eerste batch was enkel verkrijgbaar in Ierland (de eerste 100 flessen werden zelfs geveild voor het goede doel, waarbij fles nummer 1 maar liefst 10.000 pond opbracht!), maar Teeling is nu klaar om Europa te veroveren met deze nieuwe whiskey.

We werden hartelijk ontvangen in TastToe, een fantastische whiskytempel. Ik voelde me als een kid in the candy store en gelukkig was er nog even tijd om rond te kijken, maar hier moet ik later zeker nog eens terug komen. Het assortiment is adembenemend. En bovendien kreeg ik de mogelijkheid om Alex Chasko even apart te interviewen. U mag dat interview morgen verwachten. Eerst even terug naar vanavond.

De debatten werden geopend met een Boulevard’Eire. Dit aperitief werd samengesteld met Teeling Small Batch, Nardini Rosso en Chazalettes rode  Vermouth en bracht de stemming er meteen in. Na een kort openingswoordje van Rens, vertegenwoordiger van importeur The Nectar – die de organisatie van dit event op zich had genomen – nam de boomlange Alex Chasko het woord.

De in Oregon geboren Master Distiller begon met een korte voorstelling van Teeling, terwijl hij de Spirit of Dublin schonk. Deze new make spirit werd gebotteld op 52.2% en vertoont al heel wat fruitigheid. En het gaf Alex de mogelijkheid om meer uitleg te verschaffen rond het productieproces en de belangrijke invloed van gist.

Daarna was het de beurt aan de fles waarvoor we uitgenodigd waren: de Teeling Single Pot Still. In tegenstelling tot wat velen denken, verwijst de term single pot still niet zozeer naar de alambiek waarin de whiskey gestookt wordt. Het gaat om een uniek recept dat enkel en alleen in Ierland wordt gebruikt. De term single pot still is dan ook beschermd, vergelijkbaar met champagne of mattentaarten.

Het unieke is het feit dat de mash bill – het recept – bestaat uit 50% gemoute en 50% ongemoute gerst. Dat zorgt voor een rijkere, ietwat kruidige toets in de finale whiskey. Alle batches worden gebotteld op 46%.

Het ging een vergelijkend onderzoek worden, want Alex had zowel batch 2 als batch 3 mee, alsook de nieuwe ‘unbatched’ die als maatstaf zal dienen voor de volgende batches. Ze zullen dus niet meer genummerd worden, maar deel gaan uitmaken van de core range van Teeling.

Teeling Single Pot Still Batch #2 is goudkleurig met een mooie viscositeit. Hij is zoet en pittig, maar vertoont tegelijkertijd flink wat granige toetsen. Ik krijg wat abrikozen en banaan op de neus. Op de tong is hij verrassend zacht, maar het fruit moet nu toch de duimen leggen voor het graan. In de afdronk daarentegen komt hij mooi tot zijn recht. Die is lang en zacht. Hij kan zijn leeftijd niet verbergen, maar Alex benadrukt dat dat ook helemaal niet hoeft. Het pretendeert niet ouder te zijn, maar is een showcase van hoe goed een jong product al kan smaken. En in die optiek kan ik hem geen ongelijk geven.

Teeling Single Pot Still Batch #3 is iets lichter van kleur. Hij lijkt in vele opzichten op de vorige batch, maar ik moet bekennen dat het verschil significant is en – in mijn (on)bescheiden mening – een pak minder verfijnd. Misschien heeft het feit dat hier geen witte wijnvaten in de mix gegaan zijn daar iets mee te maken? Minder fruit, meer ontbijtgranen en meer tannine waardoor deze iets droger is. De afdronk is tevens korter.

En dan werd het tijd om de nieuwe ‘unbatched’ te proeven en… ja, die verschilt toch weer danig van zijn voorgangers!

Teeling Single Pot Still ‘Unbatched’ schenkt een pak donkerder. Alex vertrouwt ons toe dat voor deze release enkel oloroso sherryvaten gebruikt werden. En dat merkt je meteen op de neus. Die is rond en smeuïg, lekker zoet op geel en donker fruit met een hint van noten, onrijpe banaan en abrikozenconfituur. Helemaal op de achtergrond en absoluut niet storend krijg ik nog een hint van afgestreken lucifer. Ik vind hem onmiddellijk lekker. Op smaak zet dat zich door en merk je dat deze zijn leeftijd (ongewild) wel kan verstoppen. Blind zou je deze makkelijk 7 jaar geven. Hij is best verfijnd met zijn licht drogende afdronk. Dit wordt – zeker met het sympathieke prijskaartje van om en bij de 50 EUR – volgens mij een voltreffer.

Ondertussen werd ons een heerlijk gerechtje voorgezet. Een terrine van varkensschenkel met babyprei, mosterzaad en pastinaak. Dat was smullen en paste prima bij deze whisky (of is het andersom?).

Dat was meteen ook de ideale gelegenheid om wat beter kennis te maken met mijn tafelgenoten. Mijn makker Marc en ik hadden tegenover ons het sympathieke koppel Gunther en Ann, twee whiskyliefhebbers met een uitgesproken mening en een geweldig gevoel voor humor. Dat maakte de avond alleen maar prettiger.

Nadat we de Single Pot Still range getest hadden, zette Alex de kleppers op tafel.

Neem nu bijvoorbeeld de volgende whiskey: Teeling 24 Year Old Vintage Reserve die ik enkele maanden geleden voor het eerst mocht ontdekken (hoewel hij al sinds 2016 op de markt is). Deze overheerlijke caleidoscoop aan geuren en smaken viel mij bijzonder mee. Dit stooksel uit september 1991 wond dit jaar bovendien de titel Best Single Malt op de World Whisky Awards. Ik ben niet verbaast. En toen ik mijn originele tasting notes in april schreef, stelde ik het volgende: ‘Turf?! Ja, ik geloof van wel.’ Alex bevestigde vanavond mijn vermoeden. Slechts 5ppm, maar mijn smaakpapillen hadden het dus bij het rechte eind.

Gunther vond hem ook erg lekker, maar niet in de zin van ‘geef me er nog maar eentje’. En laat zijn betere helft nu net de Bob van dienst zijn. ‘Mark, wil jij mijn glas dan?’ Beleefd als ik ben, wilde ik de dame tegenover mij niet teleurstellen, deze heerlijke nectar niet verloren laten gaan en… offerde ik me op. Zo ben ik nu eenmaal.

En terwijl we genoten van dit goddelijke vocht kregen we een lekkere Irish Stew van lamsschouder. Het was een klein kunstwerkje. Kudos aan de catering!

Het feestje was echter nog niet helemaal afgelopen. Alex had immers ook de Teeling 30 Year Old meegebracht, een single malt die in 1987 werd gestookt en 25 jaar rijpte op bourbonvaten en dan nog 5 jaar mocht slapen op White Burgundy vaten. Slechts 500 flessen van dit goedje werden op de markt gebracht en de kostprijs is niet van de poes. Reken op 1500 – 1750 EUR. Maar dat hij erg, erg lekker is, daar valt niet over te redetwisten. Na een eerste vleugje aceton – dat gelukkig snel wegtrekt – krijg ik geprakte banaan met Graeffesuiker, nectarine, mandarijn en perzik. Op smaak komen daar nog groene druiven en aalbessen bij. De afdronk is middellang, maar succulent en soothing. Een absolute topper. Op de vraag waar deze werd geproduceerd, kon Alex helaas geen antwoord geven. Mijn smaakpapillen schreeuwen Bushmills. Alex: ‘I can neither confirm, nor deny.’ Fair enough.

Wow, wat een uitstekende line-up. Uiteraard zijn de laatste twee een tikkeltje buiten categorie, maar ik kijk alvast uit naar de ‘unbatched’ Single Pot Still. Die verdient zeker een plekje in de barkast.

Na het officiële gedeelte was er nog ruimschoots de tijd op na te praten met de aanwezigen en werd er nog een after dinner cocktail op tafel getoverd: The Phoenix’ Neck, een heerlijke mix van Teeling Single Grain, enkele aromatische bitters en Erasmus Bond Ginger Ale. Een leuke afsluiter!

Bij het afscheid nemen werden we nog een leuk geschenkje in de handen gedrukt: een Teeling T-shirt. Wat een leuke attentie. Een groot woord van dank ben ik dan ook verschuldigd aan The Nectar voor de uitnodiging op dit geweldige evenement. Ik ben een tikkeltje gevoelig aan organisatie van een evenement (beroepsmisvorming, wellicht) en het maakt me dan ook altijd blij als een event vlekkeloos verloopt. Dat was hier absoluut het geval. Dikke proficiat.

Lekker spul geproefd in goed gezelschap, met lekker hapjes, een leuke spreker in een topkader. What’s not to like?

May the Malt be with you.

Voor het derde jaar op rij was ik
deelnemer in de erg leuke, maar aartsmoeilijke PROEFOLYMPICS, georganiseerd
door de immer sympathieke noorderbuur Norbert Tebarts. Elk jaar opnieuw daagt
hij ons uit om aan de hand van samples – die we ruimschoots op voorhand
ontvangen – te proeven en te raden wat er in ons glas zit.

Het deelnemersveld bestaat uit ruim
80 proefatleten, waarvan een tiental landgenoten. En het mag gezegd: de Belgen
deden het dit jaar erg goed (maar daarover later meer).

Mijn persoonlijk resultaat,
daarentegen, was weer erg wisselvallig, wat opnieuw bewijst hoe moeilijk dit
wel is (of hoe slecht ik hier wel in ben). Maar dat weerhield me er niet van om
er weer met volle teugen van te genieten.

Aangezien de Proefolympics
plaatsvinden in de examenperiode, had ik al mijn samples al op voorhand
geproefd – gespreid over enkele dagen, uiteraard – en dus ook alles netjes op
voorhand in de tool ingebracht. Maar ik beken: ik ben een aantal keer op mijn
stappen moeten terugkeren. Als je weet dat een bepaalde regio nooit twee dagen
achter elkaar kan voorkomen én een merk maar één keer in heel de olympics, dan
begrijpt u dat ik af en toe – op basis van een oplossing – mijn antwoord moest
bijsturen. Niet dat het veel opgeleverd heeft, maar goed.

Het eerste jaar dat ik deelnam aan
de Proefolympics eindigde ik op een verdienstelijke 48e plaats met
234 punten. Vorig jaar wilde ik natuurlijk beter doen. Dat lukte me ook, want
ik eindige op de 40e plaats met een score van 250. U voelt mij al
komen: dit jaar wou ik nog beter doen. En even zag het er naar uit dat ik aan
de goeie kant van de tabel zou eindigen (lees verder!), maar uiteindelijk toch
gestrand om een schamele 53e plek – weliswaar met een score van 257
punten. Maar ik lig er niet van wakker, ik heb me reuze geamuseerd. Of zoals
Norbert het verwoordt: meedoen is winnen!

Goed, ziehier een mini-verslagje
van wat we geproefd hebben en wat ik dacht dat het was. Lachen is toegestaan; ik heb het ook vaak gedaan.

Sample 1: Caol Ila 8 Year Old 2008 Cask
Strength The Ultimate (BenRiach Birnie Moss)
Sample 2: Glen Scotia Single Cask #490 for the Friends of Loch Lomond
(Bruichladdich)
Sample 3: Glen Garioch 15 Year Old Sherry Cask Matured (GlenDronach)

Jammer van die geweldige Glen
Garioch, want die had ik al eens geproefd. Desalniettemin had ik al wat puntjes
gesprokkeld en klom ik naar de 68e plaats.

Sample 4: Glen Grant 18 Year Old (Caperdonich –
wishful thinking?)
Sample 5: Glen Talloch 8 Year Old (Cutty Sark)

Dankzij het feit dat ik een Schotse
blend ontwaarde, klom ik naar de 31e plaats. Dit
ging de goeie kant op.

Sample 6: Ballechin 14 Year Old 2004 Burgundy
Straight from the Cask (Bunnahabhain)

Deze Ballechin was voor mij het
hoogtepunt van deze Proefolympics met een dikke 9/10. Heerlijke whisky waarvan
ik mij zeker een flesje ga aanschaffen.

Sample 7: Whistlepig 10 Year Old (Amrut Rye)
Sample 8: Tamnavulin 25 Year old 1992 The Single Malts of Scotland (Bladnoch)
Sample 9: Auchentoshan 24 Year Old That Boutique-y Whisky Company for Bresser
& Timmer (Rosebank)

Dit was een tweesnijdend zwaard.
Want enerzijds scoorde ik op zowel regio als leeftijd als alcoholpercentage,
maar ik had mijn geliefde Auchentoshan toch niet herkend. Te mijner
verdediging: het is een atypische Auchentoshan en ik had hem nog niet geproefd.
Anderzijds klom ik nu wel op naar de 8e plaats, het hoogste plekje
dat ik dit jaar zou bereiken. Ik was daar best blij mee.

Sample 10: Glenmorangie 18 Year Old
Extremely Rare (Springbank)

Kom op zeg, die Glenmo had ik al
eens geproefd. Toegegeven, het was jaren geleden…

Sample 11: Scapa 13 Year Old 2005 Gordon &
Macphail (Auchentoshan)

Hier zat ik dus eerst bij
Auchentoshan, nadien bij Glen Elgin, maar ik moest het nog noordelijker zoeken.
Ondertussen was ik alweer gezakt naar de 18e plaats. Maar het zou
van kwaad naar erger gaan.

Sample 12: Bunnahabhain 12 Year Old 2001
Provenance (Springbank)
Sample 13: Penderyn Palo Cortado (Invergordon)
Sample 14: Talisker 18 Year Old (Kilkerran)

Mis, mis en nog eens mis en zo
verloor ik tientallen plaatsen en bengelde ik op de 46e plek, dus mijn ambitie
om beter te doen dan vorig jaar was bij deze nog moeilijk haalbaar. Maar wat
een heerlijke Talisker is dat toch. Het was overigens de derde whisky in heel
deze olympics die ik al geproefd had.

Sample 15: Redbreast 21 Year Old (John J Bowman)
Sample 16: Ben Nevis 21 Year Old 1997 The Daily Dram (Ledaig)

Het mocht niet zijn. Uiteindelijk
gestrand op de 53e plaats. Ik haalde wel 257 punten, wat dan wel weer beter is
dan vorig jaar. Maar als je weet dat ik slechts 3 van de 16 samples eerder
geproefd had – wat bewijst welke verscheidenheid aan whisky er wel is, wetende
dat ik ondertussen toch een track record van boven de 4.000 heb – ben ik toch
best tevreden. Ook al had ik dus geen enkele – niet één! – whisky goed.

Maar ik zei al dat de Belgen het
goed deden. Lang zag het er naar uit dat mijn whiskygabber Anthony Van Sele met
goud aan de haal zou gaan. Hij stond op het einde van de rit enkele dagen
bovenaan het klassement, maar moest uiteindelijk de duimen leggen voor Kees
Verhoek, die met twee puntjes meer deze editie op zijn naam mag schrijven.

Joey Bosmans, nog zo’n whiskymakker,
maakte in de laatste rechte lijn nog een enorme remonte om uiteindelijk net
naast het podium terecht te komen. Een mooie vierde plaats.

Anthony & Joey: respect heren!
Jullie hebben de eer van de Belgen echt hoog gehouden. En winnaar Kees Verhoek? Petje af!

Ik kijk alvast uit naar de editie
van volgend jaar, want je weet ondertussen: meedoen is winnen! Daar ben ik het
absoluut mee eens.

Dikke merci aan Norbert voor de
geweldige ervaring.

May the Malt be with you!

Zondag 19 mei stond in Toulouse de tweede editie van hun
whiskyfestival op het programma en in opdracht van mijn parttime werkgever
Catawiki mocht ik de vlieger op richting zuid Frankrijk, samen met mijn collega
Jeroen Koetsier.

Enkele dagen voor het festival prijkte op de website ‘sold
out’. De organisatoren – de Hopscotch Pub & Brewery van Anne-Sophie Bigot
en haar partner – mogen hier best trots op zijn. De locatie was alvast
veelbelovend. Op de zesde verdieping van de Arche Marengo waren niet minder dan
70 merken vertegenwoordigd.

Zo waren alvast een heleboel grote merken ter plekke (denken
we maar aan Glenfiddich, Bruichladdich, Balblair, Kilchoman, Compass Box,
Tamdhu, Glengoyne, Arran, Kavalan, Benromach en ga zo maar door) alsook enkele
bottelaars zoals That Boutique-y Whisky Company en de Scotch Malt Whisky
Society.

Maar er was ook ruimschoots aandacht voor lokale – lees
Franse – whisky en die kwam soms verrassend uit de hoek. Zo was ik zelf erg te
spreken over de producten van Distillerie Castan, die met hun Vilanova whisky
echt wel iets moois hebben gemaakt.

De craftbrewer Hopscotch stond natuurlijk ook ter plekke met
twee van hun eigen biertjes op tap en voor de hongerige onder ons (we konden
echt een hapje tussendoor gebruiken) was er een grote stand met sandwiches of
een heerlijke plank met lokale charcuterie.

Tot slot – en ik beken, daar brachten we de meeste tijd door
– was ook Cyril van Les Passionées du Malt aanwezig, die voor de gelegenheid
een tafel vol old & rare whisky’s
had meegebracht.

Sta me toe even op te lijsten wat we hebben geproefd, voor
het gemak in alfabetische volgorde gezet (de drams in bold waren echte pareltjes):

Armorik
Dervenn 2019
Armorik Triagoz
Balblair 12 Year Old
Balblair 15 Year Old
Balblair 18 Year Old
Balblair 1966 Gordon & Macphail
(b.2003)
Balvenie 15 Year Old Single Barrel Sherry #5778
Barelegs Islay Single Malt
Benriach 1982 Original Cask Gordon & Macphail
Bowmore 12 Year Old dumpy
Compass Box Affinity
Flatnose Blended Malt
Glen Garioch 8 Year Old dumpy (b.1980s)
Highland Park 22 Year Old 1966 Signatory Vintage
Inchmoan 12 Year Old
Islay #2 Batch 1 25 Year Old 25 Year Old That Boutique-y Whisky Company
Kavalan Bourbon Oak Matured
Lambay Blended
Lambay Single Malt
Littlemill 5 Year Old 100% Pure Malt Zini Import
Port Ellen 31 Year Old 1978 10th
Release
Rampur PX
Rozelieures Rare Collection
Rozelieures Subtil Collection
Slane Irish Whiskey
Stauning Curious New Make
Strathmill Batch 2 That Boutique-y Whisky Company
Tamdhu 15 Year Old
Vilanova Berbie
Vilanova Classic New Make Spirit
Vilanova Rioja
Woodford Reserve Kentucky Straight Rye

Na afloop van het festival, trokken Jeroen en ik, na een korte opfrisbeurt in
het poepsjieke Pullman Hotel, de oude stad in. We passeerden de
Hopscotch Bar maar die was begrijpelijkerwijs gesloten. Na een korte stop voor
een biertje in een plaatselijke bruine kroeg kwamen we tenslotte terecht op de
Place du Capitole. We sloten de avond af met een werkelijk uitzinnig lekker
maaltijd in het bekende Le Bibent. Aanrader!

Moe maar bijzonder voldaan, trokken we daarna richting hotel
voor een welverdiende nachtrust.

De dag nadien had ik nog enkele uurtjes om Toulouse te
ontdekken. Echt wel een mooie stad, met prachtige bruggen over de Garonne, die
uitnodigt tot ontdekking te voet. Op een uur of twee heb je alle plekjes
gezien.

Met het vlotte openbaar vervoer geraakte ik prima op tijd op
de luchthaven om weer naar Gent te keren, een erg leuke ervaring rijker en een
hoop visitekaartjes armer.

May the Malt be with you!

Op 13 mei 2019 organiseerde
importeur Cinoco een tribuut aan Fred Laing in het prachtige kasteel Gravenhof
in Dworp. Ik had de eer en het genoegen om uitgenodigd te worden voor het diner
en ik ging er maar wat graag op in. Immers, het zou een fijn weerzien worden
met deze whiskylegende. We spraken elkaar voor het laatst in februari 2014 toen
we hem in Glasgow, in het hoofdkwartier van Douglas Laing, konden interviewen voor ons boek ‘Whisky voor
Iedereen’.

Het verkeer viel mee en dus was ik
wat vroeger dan verwacht, maar geen probleem, want het terras was letterlijk
zonovergoten. En Fred liep er al rond (hij had net een interview afgerond met
Stijn Hiers van Whiskypassion) en nam even de tijd om met de aanwezigen te
keuvelen. Het was een hartelijk weerzien. Sterker nog: hoewel ik stiekem had
gehoopt dat hij me zich nog zou herinneren van gezicht, was ik met stomheid
geslagen dat hij mij met m’n voornaam aansprak. Hij wist donders goed dat ik
bij hem op bezoek was geweest en dat ik die gepassioneerde Auchentoshan
verzamelaar ben. Respect!

Het duurde niet lang voordat de
eerste bekende gezichten toekwamen. We praatten even bij op het terras alvorens
getrakteerd te worden op een heerlijk aperitief: The Epicurean (een Lowland blended malt) met ginger ale. Erg
verfrissend en ideaal bij dit weertje. Een leuke toepassing van deze whisky die
ik niet eerder in het vizier had, maar voor de komende zomer zeker op het menu
zal komen.

Elke aanwezige dropte zijn naam in
een ton en voor we aan tafel zouden gaan, trok de eregast één naam hieruit, die
met een mooie fles huiswaarts kon keren. De gelukkige winnaar was niemand
minder dan Bob Minnekeer, beter bekend als Whiskybuff Bob. Ik vond het best
passend. Het zijn twee whiskylegendes bij elkaar.

En dan werden we gevraagd de
prachtige gelagzaal van het Gravenhof te betreden en plaats te nemen aan tafel.
En hoewel ik het bijzonder vond dat ik uitgenodigd werd door Stephan en zijn
team, was ik ondersteboven van het feit dat ze besloten hadden mij een plaats
te geven aan de eretafel, naast Fred himself! Moh, how, seg, wat een eer!

En ik beken, het was een erg
gezellige babbel die ik met Fred en Dale – zijn sales manager die was
meegereisd – voerde tijdens het uitgebreide diner. Tot driemaal toe verbeterde
Fred me met ‘Fred, please’, toen ik hem maar Mr Laing bleef noemen. Na drie
pogingen gaf hij het op (het feit dat ik lachtte ‘I had planned to call you Sir Laing at first’ hielp ook). Wat een
gentleman. Hij sprak ronduit over Chris Leggat (zijn schoonzoon, die ik al veel
langer ken, van in zijn tijd bij Auchentoshan) en Cara (zijn dochter die
langzaam maar zeker het bestuur van het bedrijf overneemt) en hun kids, alsook
over zijn bedrijf en hoe hij met plezier aan het uitbollen is, maar toch erg
betrokken wil blijven bij het nieuwe project, de Clutha Distillery. Erg
gezellig en leerrijk allemaal!

Fred zou bij het serveren van elke
gang een woordje uitleg geven over de bijpassende whisky die we te proeven
kregen. Maar zoals het Mr Laing past, nam hij ruimschoots de tijd om op geheel
eigen wijze – noem het gerust stand up comedy – de zaal in te palmen met zijn
prachtige verhalen om zo, via een heel aangename omweg, bij de whisky terecht
te komen.

De amuse (die door iedereen als uit
de kluiten gewassen werd ervaren) was een terrine van konijn die vergezeld werd
door de Scallywag 10 Year Old, een
limited edition van de Speyside blended malt, uitgebracht op 4.500 flessen en
gebotteld op 46%. De inhoud is 100% gerijpt op sherryvaten en had een prachtige
neus. Op smaak vond ik hem een tikkeltje te scherp en droog, maar dat kwam wel
mooi uit met de smeuïge paté op ons bord.

Wie de hond op het label wat nader
bekijkt, stelt vast dat deze maar over één tand beschikt. De hond die model
stond, Binks, was Fred’s speelvogel in huis. Scallywag vertaalt zich trouwens
tot ‘vlegel’ of ‘deugniet’. ‘The dog with
the orthodontic issues’, omschreef Fred hem blijmoedig. De reeks is een
eerbetoon aan zijn geliefde huisdier.

Het voorgerecht van gerookte zalm
ging gepaard met een heerlijke Caol Ila
8 Year Old 2011 Provenance uit
de zogenaamde Coastal Collection (even opletten dat ik de ‘o’ en ‘a’ hier telkens
op de juiste plaats zet…). Het was een ‘match
made in heaven’, maar dat kon ook gelegen hebben aan de Rock Oyster die we in een kleine
verstuiver kregen om ons gerechtje met te parfumeren.

De jonge Caol Ila kon mij echt bekoren.
Ik hou wel van zo’n jonge Islay krachtpatser. Gebotteld op 48% slaagde hij er
in de zalm te complementeren met zowel zijn assen en teer op smaak, als zijn
stevige zoetje in de afdronk. Ik nam een fles van dit goedje mee naar huis.

Het hoofdgerecht was er eentje om
duimen en vingers bij af te likken. Perfect gebakken rundsvlees met een bruine jus,
vergezeld van gegratineerde aardappelschijfjes en een garnituur van gestoofde
seizoengroentjes. Maar die ging wel gepaard met een kleine opdracht. We kregen
namelijk niet één, maar twee erg verschillende whisky’s en moesten nadien
bepalen welke van de twee we het best bij dit gerecht vonden passen.

Links stond de Rock Oyster Sherry Finish op ons te wachten, rechts trappelde een Glenrothes 17 Year Old 1997 Old Particular
van ongeduld. De eerste was natuurlijk een rokerige eilandwhisky met een
zoetje, terwijl de tweede een zachte, fruitige Speysider betrof. Beiden pasten
ze, zij het wel op een heel andere manier. Ik
legde het Fred als volgt uit: ‘Seems to
me the Glenrothes complements the food, but in case of the Rock Oyster, it’s
the food that complements the whisky’. Hij
knikte instemmend.

Dan was het tijd voor het dessert
en het was de whisky waar Fred naar eigen zeggen het meest naar uitkeek. Hij is
zelf verzot op oude grain en deze paste perfect in dat plaatje. Voor hem is de Strathclyde 30 Year Old 1987 XOP een
vloeibare versie van een geweldige Dame Blanche. Wij kregen drie artisanale
pralines in de plaats, waar ik helemaal blij mee was. Tja, chocolade… daar mag
je mij voor uit mijn bed halen.

De grain, uit het jaar waarin Star
Wars op het witte doek verscheen, was – ondanks zijn alcoholpercentage van
52.7% – zijdezacht en smeuïg en kon mij helemaal bekoren. Wetende dat je deze
fles voor zo’n 250 EUR kan kopen is dat eentje die op de kerstlijst mag.

Wie dacht dat er dan al koffie zou
geschonken worden en het einde van de avond ingeluid, was er aan voor de
moeite. Fred had immers nog een leuke fles mee, waarvan hij vond dat hij echt
wel moest geproefd worden met een kaasbordje. Alleen viel het bordje wel enorm
groot uit, moet ik bekennen. De chef wist blijkbaar van geen ophouden in zijn
verwennerij.

Of we geen zin hadden om daar de Bowmore 25 Year Old 1989 XOP op 55.1%
naast te zetten? Geeft een koe melk? Afgezien van het feit dat deze fles al
gauw 450 EUR mag kosten, is hij ook gewoonweg subliem. De kaas – hoe heerlijk
ook – werd al snel vergeten en alle focus op de gouden vloeistof in het glas
gericht. Dit was Genieten met hoofdletter G.

Ik wil toch wel even aanstippen dat
ik erg onder de indruk was van de organisatie van de dag (ja, ook ’s middags
was er een sessie) door de ploeg van Cinoco. Stephan en Glenn en de rest van
het team hebben echt een geweldig evenement in elkaar gezet, waarbij ik
iedereen zag genieten – niet in het minst Fred zelve – en mensen vol lof hoorde
spreken over de locatie, de chef, de whisky’s en de belevenis in zijn geheel.
Erg knap gedaan. Alleen jammer dat het hoofdgerecht toch op tijd kwam. Fred had
immers een tapdansje beloofd indien het bord te lang op zich zou laten wachten.
Dat we dat moesten missen… maar goed. Alle gekheid op een stokje: proficiat,
Cinoco!

En terwijl we ons stilaan
klaarmaakten om afscheid te nemen, nam de ondeugende en vrijgevige spirit van
de eregast toch even de bovenhand. Hij had nog een extra verrassing voor ons in
petto. Of misschien moet ik zeggen een Extra Old Particular verassing.

Hij kwam hij op de proppen met een
sublieme Port Ellen 34 Year Old 1982 XOP,
waarvan slechts 219 flessen op 48.5% werden losgelaten op het grote publiek in
november 2016. Een klein OMG-momentje waar ik toch wel even stil van werd (en
niet alleen omwille van de retailprijs van om en bij de 1.500 EUR). Had ik nog
het geluk dat de betere helft van Stephan van mening was dat ze al genoeg op
had en dat deze dram dan parels voor de zwijnen zou zijn. Ik was met veel gusto
het zwijn van dienst.

Tot slot werd de bar/shop geopend,
die gretig aftrek vond en konden de genodigden nog even hun fles laten signeren
door Fred. Ikzelf – ik ben immers de Toshan Man – had er voor geopteerd de
Auchentoshan 21 Year Old uit de Old Particular reeks van thuis mee te nemen. ‘To Mark, ATB, Fred’ schreef Mr Laing,
daarbij naar mij knipogend. ‘All the
best’, it means,’ voegde hij er aan toe.

Na uitgebreid afscheid te hebben
genomen van Fred en Dale, mijn oprechte dank in duizendvoud uit te drukken
tegenover Stephan en het team van Cinoco, trok ik met een gelukzalige glimlach
terug naar Gentbrugge om me tegen mijn betere helft te leggen.

‘En, hoe was’t?’ mompelde mijn
slaapdronken schoonheid.
‘Geweldig. Onvergetelijk. Sublieme whisky geproefd en leuk kunnen bijpraten met
Mr Laing.’
‘En… weer een fles gekocht?’
‘Slaap, liefste, slaap.’

May the Malt be with you!

Kijk, oude blends, dat kan zo mooi
zijn. Dus was ik er al de kippen bij om op 1 mei af te zakken naar PROOF in
hartje Gent waar ik, samen met Dearly Beloved en een 16-tal andere proevers,
ging genieten van een leuke line-up.

Timon en Nikkie hadden maar liefst
7 decennia aan blends (en blended malts) in de line-up gestoken voor een
gezellig avondje vergelijken.

De debatten werden geopend met een
oldie uit de late jaren ’50.

Highland Queen 43% – 1950s

De Highland Queen is een blend die
naar Mary, Queen of Scots (oftewel Bloody Mary) is vernoemd. Hij is vandaag de
dag nog steeds te krijgen, maar absoluut niet meer te vergelijken met die van
weleer.

Moutsuikers en appelsien met een
karrenvracht aan karamel en noten op de neus, wat zich voortzette op smaak. Hij
was verrassend vol en bjina romig. Beetje zesty, ook. De lange afdronk bood nog
flink wat ‘zing’. Zoet en pittig en voor mij een erg aangename verrassing.

Red Hills 43% – 1960s

Wat een afschuwelijk lelijke fles.
Maar goed, daar ging het niet om. Deze blend was snoeperig zoet op abrikozen en
wat kersenhout. Op smaak begon hij vlak en waterachtig, maar vanaf de tweede
slok begon hij toch te groeien, als u begrijpt wat ik bedoel. Een topper werd het
echter nooit. De afdronk was kort, maar pittig.

Deze begon slecht, maar viel
uiteindelijk best mee. Hij had alleszins wat tijd nodig. Het restje in mijn
glas was op het eind van de avond wel volledig geur- en smaakloos. Een
niemendalletje.

The Antiquary 12 Year Old 40% – 1970s

De huidige versie van Antiquary
stelt mij flink teleur, maar deze oude versie kon nog genieten van een leuke
samenstelling: Tomatin, Cragganmore, Bowmore, Cambus en Port Dundas. Die twee
laatste graandistilleerderijen zijn ondertussen gesloten en Bowmore levert al
lang niet meer voor deze blend.

Erg fruitige neus op limoen en
banaan, aangevuld met een wit pepertje op smaak. Erg zacht en toegankelijk en
nog springlevend. De lange, warme en zoete afdronk bracht een glimlach op mijn
gezicht. Het aandeel Tomatin in deze oude blend was prominent aanwezig.

Cameron
Cream of the Glen 40% (?) – 1980s

Dit was het mysterie van de avond. Ik
had er nog nooit van gehoord en ook het label bood weinig info. Vreemd genoeg
werd er op het label geen melding gemaakt van het ABV. We vermoeden dan ook dat
het om 40%, maar zekerheid hebben we niet.

Hij was weinigzeggend op de neus in
het begin, maar bloeide na enkele minuten toch een beetje open. Wit fruit,
marsepein, brood. Op smaak kreeg ik een opstoot van geel fruit, nootmuskaat en
kaneel. Erg zoet, zelfs. Een aperitiefje van een nobele onbekende en voor mij
de verrassing van de avond.

Whyte & Mackay 22 Year Old 43% – 1990s

Whyte & Mackay is natuurlijk
geen onbekende. Met Richard Patterson – The Nose – aan het roer in het
blender’s lab, experimenteert hij maar wat graag met zijn vier malts (Dalmore,
Isle of Jura, Fettercairn en Tamnavulin) en zijn grain (Invergordon). Deze
flink gesherriede 22-jarige blend is één van de resultaten.

Hij stonk een beetje nadat hij net
was geschonken. Jute, hooi, zelfs koeienvlaai was mijn deel. Dat vervloog
relatief langzaam om vervangen te worden door versuikerde chocolade en
rozijnen. Op smaak deed het me eerder denken aan een lichte hoestsiroop met een
karrenvracht aan donkere karamel. De afdronk was middellang en mierzoet.
Helemaal mijn ding niet.

Na een korte pauze kwamen nog twee
toppertjes aan de beurt.

Compass Box Eleuthera 46% – 2000s

Dit was voor mij een erg blij
weezien. Ik herinnerde me deze als erg goed en deed er zelfs een Rambling mee
aan het Louvre in Parijs in 2014. Ik weet het nog goed. Vandaag de dag echter
erg moeilijk nog te vinden, want hij wordt niet meer gemaakt.

Deze blended malt is samengesteld
met Caol Ila, Clynelish en Glenlossie van verschillende leeftijden. Hij was
lekker zoet en rokerig tegelijkertijd met vanille en marshmallows, gerookte ham
op de barbecue, met een zilt randje. Hoewel hij wat licht was op tong, kon hij
qua smaak wederom erg bekoren. Turf, zilt, zoet fruit (appels en mango) met een
pepertje en blaadje munt. Lange, rokerige afdronk. Excellent en wat mij betreft
het beste wat ik vanavond aan de lippen mocht zetten.

Collectivum XXVIII 57.3% – 2010s

Om af te ronden werd deze blended
malt geschonken. De Collectivum XXVIII is een blended malt van alle 28
distilleerderijen van Diageo. Hij verscheen in 2017 in de zogenaamde Special
Releases en wordt volgens mij aardig onderschat.

Aromatische, bijna tropische neus
met wat Turks Fruit, met een mooie waxiness die wellicht aan Clynelish te
danken is. Hij prikkelt de tong zonder te branden, ondanks zij heuse ABV. Wit
fruit, citrusfruit, gember en witte peper. Walnoten, meubelpoets, anijs en
kinine. Wat een mooie, complexe whisky is dit! Een pittige, lange en
bitterzoete afdronk maakt het plaatje compleet.

Wat mij betreft was het een ware
nek-aan-nek race tussen de laatste twee, maar in de foto finish zet ik de
Eleuthera vandaag toch op de eerste plaats. De Highland Queen, waarmee we
vanavond begonnen, kaapt brons weg.

Wat een topavondje, zeg! Die oude
blends kunnen echt heel erg aangenaam verrassen. Moeten we nog eens doen!

May the Malt be with you!

Afgelopen weekend zakte ik wederom
af naar Limburg an der Lahn in Duitsland voor de jaarlijkse hoogmis van het
betere nat, beter bekend als de Whisky Fair Limburg.

Na een helse rit van 6u30min
(dankuwel, Antwerpse Ring, om mij meer dan twee uur in de ban van de file te
houden) kwam ik toe in het pittoreske dorp en nam mijn intrek in een leuk
pension op wandelafstand van de evenementenhal.

Ik mocht wederom, in opdracht van
Catawiki, een stand bemannen om de bezoekers wegwijs te maken in de wereld van
de betere whiskyveilingen. Samen met mijn collega’s Emile en Enrico
verwelkomden we dit weekend letterlijk honderden mensen aan onze stand. Velen
van hen namen onze voucher van 20 EUR in dank af en haastten zicht naar huis om
hun eerste bod uit te brengen.

Wat ook erg prettig was, is dat we
vele bekende gezichten zagen, die allemaal een goeiedag kwamen zeggen en een
dram van onze goed gevulde tafel kwamen nuttigen – of aanbieden! Er gezellig
allemaal. Het toont nogmaals aan dat whisky een ‘bonding spirit’ is die de
tongen losmaakt en voor veel vertier zorgt, ondertussen genietend van echt
goeie whisky.

Maar het spreekt voor zich dat we
zelf ook af een toe een kijkje gingen nemen op de nadere stands. We zijn immers
in eerste plaats ook zelf whiskyliefhebbers, natuurlijk. En dan ben je op de
Whisky Fair in Limburg echt wel op je plek. Het is immers één van de grootste
festivals van Europa en het aanbod is werkelijk duizelingwekkend.

Maar sta me toe te zeggen dat mijn
weekend echt wel gemaakt werd door die ene speciale fles: een House of Commons
uit de 1910s. Deze fles – die later door Buchanan zou hernoemd worden naar
Black & White en nog later ook twee hondjes op het label zou krijgen – werd
voor mijn neus geopend. De zilveren capsule werd er voorzichtig afgehaald en
dan kon de kurk er uit. Deze was gemerkt, wat ons geruststelde wat
authenticiteit betrof (want van het label was niet veel meer te zien). Dateren
konden we tevens aan de vorm van de fles, die een zogenaamde ‘two-mold’ was,
met een lasnaad onder de schouder.

We lieten hem een minuut of vijf
ademen in het glas en… Wow! Wat een kanjer. Nog zo fruitig en fris. Hij was
erg, erg goed. Voeg daar de opwinding aan toe van een whisky van meer dan een
eeuw oud te proeven en je weekend is goed gestart.

Daarnaast kon ik in de loop van het
festival nog enkele andere oudere pareltjes proberen, maar veel minder dan
ikzelf gehoopt had. De drukte op het festival was hiervoor de voornaamste
reden.

Maar ik som even op, als ik mag, in
alfabetische volgorde:

Ancestor 1950s
Ballantine’s Finest (b. 1977)
Bowmore 15 Year Old white ceramic (b. 1980s)
Caol Ila 1981 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice
Convalmore 21 Year Old 1977 Cadenhead Authentic Collection
Glen Elgin White Horse (b. 1990s)
Glen Grant 12 Year Old 1983 Sherry Wood Wilson & Morgan
Glen Keith 21 Year Old 1967 Signatory Vintage dumpy
Glenlivet 12 Year Old Unblended All Malt (b. 1970s)
Glen Mhor 1978 Gordon & Macphail Cask Strength
Inverleven 30 Year Old 1967 SMWS 20.14
Ledaig 9 Year Old 1972 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice
Logan’s De Luxe White Horse (b. 1960s)
No Age 1992 First Edition Samaroli

‘Zo maken ze ze niet meer, meneer’.
Ge moogt gerust zijn!

Maar ook recentere releases
passeerden de revue, natuurlijk. Zo stonden er weer enkele geweldige releases bij
The Nectar, proefde ik een heerlijke (uitverkochte!) Auchentoshan bij Malts of
Scotland, liet ik mij aangenaam verrassen bij Davide Romano van Valinch &
Mallet (ik proefde een geweldige Inchgower 1997 en een snoeperige Tormore 1992)
en was ik echt wel de spreken over de Blair Athol 1995 van Chess Malt.

Niet vies van een nieuwe speler op
de markt, liep ik ook even langs bij de twee enthousiaste eigenaars van de
nieuwe Zwitserse distilleerderij Omra, waar ik de Solaris (op oloroso) echt wel
kon smaken, terwijl de In Lain dan weer erg moeilijk voor me was. Maar
interessant. Hou die naam in het oog.

Zaterdagavond werd gevuld door een
feestelijke uitstap met enkele bekenden, zoals enkele vrienden uit Taiwan en
Hong Kong, de Thompson Brothers van de Dornoch Distillery en de onnavolgbare
Angus MacRaild. Geweldig gelachen, zoveel is zeker. En erg lekker gegeten, ook.
Van de afzakkertjes in Villa Konthor kan ik me helaas maar weinig herinneren…

Ja, ik kan de Whisky Fair Limburg
van harte aanbevelen en kijk er dan ook erg naar uit om volgend jaar opnieuw
naar dit festival te trekken. Ik heb 25 en 26 april 2020 alvast in mijn agenda
geblokkeerd!

May the Malt be with you!

Twee whiskyclubs uit
West-Vlaanderen sloegen de handen in elkaar voor de organisatie van de eerste
editie van het Zuid-West-Vlaamse whiskyfestival, dat plaatsvond op zaterdag 30
maart in Waregem.

En hoewel ik van
mening ben dat het geen sinecure is om een whiskyfestival te lanceren, zijn de
organisatoren er bijzonder goed in geslaagd een prima eerste editie neer te
zetten. Het feit dat ze zich ook van de sociale media bedienden, was hier zeker
niet vreemd aan.

Het logo sprong in het
oog, de advertenties op Facebook spraken aan en word of mouth deed de rest. Ze hadden in een mum van tijd zo’n 180
pre-sales en aan de deur verschenen nog tientallen liefhebbers meer. Hoewel ik
niet over de definitieve cijfers beschik, hebben zo’n 250 à 300 liefhebbers dit
festival bezocht. Knap!

Patrick, Stefaan,
Robert en de zijnen beschikten bovendien over ruimschoots voldoende
vrijwilligers (makkelijk herkenbaar aan hun T-shirt) om alles vlotjes te laten
verlopen. Er was altijd wel iemand in de buurt om een vraag aan te stellen en –
in tegenstelling tot sommige andere evenementen waar ik al wel eens te gast ben
– kreeg ik ook telkens een hulpvaardig antwoord.

Er was een mooi
aanbod. De mix van stands was echt wel dik in orde. Er stonden
standaardflessen, maar tevens een heleboel gespecialiseerde shops die de minder
courante bottelingen konden aanbieden. Maar het viel me wel op dat een groot
aantal bezoekers eigenlijk nog maar net aan hun whisky-avontuur begonnen waren,
dus zou ik de organisatie als raad meegeven om de volgende keer een paar extra
stands met entry level flessen op te
stellen. Let op: dit is geen kritiek, hé! Ik zag immers niets dan lachende
gezichten (en hoe later op de middag, hoe breder de lach, maar dat kan ook aan
de drank gelegen hebben, natuurlijk).

Zelf proefde ik niet
al te veel, want ik moest immers nog een Masterclass geven, maar daarover zo dadelijk
meer. De meeste standhouders zijn natuurlijk oude bekenden. Zo groot is de
whisky scene in ons kleine landje nu ook weer niet. Het was een fijn weerzien
wat leidde tot een gezellige babbel en veel humor.

Ik nam als aperitief
een geweldige Glenburgie 11 Year Old
1988 van Chieftain’s Choice en spoelde die weg met een verrassende Eau de Vie de Vin van Domaine de Baraillon,
bekend van hun geweldige Bas-Armagnacs. Deze eau-de-vie is als het ware new
make spirit van de armagnac, als u begrijpt wat ik bedoel. Ik had het nog niet
eerder gezien, laat staan geproefd, maar was heel aangenaam verrast. Dit zou
het volgens mij ook erg goed doen in cocktails.

Bij Tim, die een
heleboel releases van Asta Morris op zijn tafel had staan, genoot ik van de Soul of NOG, zijn ongerijpte gin die normaliter alleen voor de Japanse markt
bestemd is. Geweldig! Die haal ik in huis voor deze zomer. Nadien proefde ik
een verrassend lekker, stevig umami proevende Ardmore uit 2013. Amper 5 jaar oud en op sherry gerijpt. Een
bommetje.

Ik was ook er te
spreken over de Caol Ila 2003 van Gordon
& Macphail in hun Connoisseurs Choice reeks die werd aangeboden door de
standhouder uit Knesselare. Aangezien mijn schoonouders in Aalter wonen, moet
ik daar toch maar eens passeren volgende keer dat ik in de buurt ben.

Aan de tafel van
Cinoco probeerde ik die nieuwe Ierse whiskey, Lambay, die op cognacvaten gerijpt is. Niemendalletje, maar niks
mis mee. De Glenallachie 12 Year Old 2005 Old Particular van Douglas Laing was
echter wel erg leuk. Afsluiten bij Chris en Maarten deed ik met de Rock Oyster 18 Year Old.

Maar de verassing –
voor mij althans – is de nieuwste botteling van B’s Choice. Bart – en bij uitbreiding wij – heeft er lang op moeten
wachten, maar eindelijk is zijn tweede botteling beschikbaar. Een heel
atypische, maar absoluut geweldige Auchroisk
7 Year Old 2011 met wederom een prachtig label. Mis hem niet!

Om 16u trapte ik dan
mijn uitverkochte Masterclass af. De zaal zat afgeladen vol met 30 mannen en
één lieftallige dame. Het overkomt me vaker. Leuk was het feit dat dit publiek
niet alleen erg geïnteresseerd was, maar ook bijzonder goedlachs. Tja, er zat
zowel bij het publiek als bij de gastheer al wat alcohol in het bloed,
natuurlijk, wat het praten vergemakkelijkt. En hoewel ik geen hulp nodig had,
kwam Robert toch met plezier ‘gietslaaf’ spelen. Een 32e glas werd
steevast geschonken. En met veel plezier!

Ik had voor hen dan
ook een erg leuke en diverse line-up meegebracht:

Auchentoshan
21 Year Old 1996 Douglas Laing Old Particular
Glenlossie 9 Year Old 2008 Signatory Vintage
Glenfiddich Experimental Series #2 Project XX
Allt-a-Bhainne 24 Year Old 1993 for MMM
Glen Spey 30 Year Old 1987 Malts of Scotland
Orkney 15 Year Old 2002 for MMM
Caol Ila 15 Year Old 2002 Unpeated Style Diageo Special Release 2018

En na afloop werd dan
door middel van de klassieke handopsteking een top drie samengesteld. Dit was
het resultaat van de Zuid-West-Vlaamse jury:

32 punten – Glen Spey
30
28 punten – Caol Ila 15
24 punten – Allt-a-Bhainne 24

Een dikke merci aan de
vrijwilligers die me een klein uurtje na de tasting alle glazen netjes
afgewassen en verpakt terugbezorgden. Da’s service!

Ik trok nog even terug
de zaal in om gedag te zeggen tegen de standhouders en de organisatoren en liet
niet na om – na het proficiat wensen met deze zeer geslaagde eerste editie –
mezelf alvast uit te nodigen voor de editie 2020!

May
the Malt be with you!

Chris Lauriers, Zijne
Excellentie, Mr Ambassador, SMWS-vertegenwoordiger en all-round whiskyhoer
(naar eigen zeggen en ik kreeg toestemming hem te quoten!) houdt jaarlijks een
whiskyhoogmis in de vorm van een quasi legendarische birthday tasting. Plek van
het gebeuren is sinds jaar en dag de topkroeg in Halle die naar de naam ’t
Parlement luistert.

Dinsdag 19 maart was
het weer zo ver. Dan ging al voor de 14e keer deze birthday bash
door.

Ik heb het geluk en de
eer gehad al een aantal van deze verjaardagstastings mee te maken. En het is
altijd triple feest: ten eerste omdat jarige Chris mijn maatje is, ten tweede
omdat de whisky’s meestal geweldig zijn (hoewel hij er af en toe wel eens een
Edradour of Auchentoshan tussen durft zetten, de snoodaard) en ten derde omdat
het steeds in erg leuk gezelschap doorgaat.

Maar de vriendschap
taant, naar mijn mening, want het duurde tot 20u22 voordat het eerste
Auchentoshan-grapje ten mijnen koste gemaakt werd. Ik heb nog nooit zo lang op
een steek onder water moeten wachten. Was hij misschien te druk bezig met het
zoeken naar zijn tastingboekjes om uit te delen? Neen, want de lamzak maakt geen
boekjes meer. Te veel moeite en het risico op spelvauten is te groot. Blind
proeven dus.

Toen elke stoeltje in
’t Parlement bezet was, werd de deur op slot gedaan en kon Chris aan zijn
one-man-show beginnen. En ook dit jaar ging hij er weer stevig tegenaan met een
apero en zes single malts uit 1973. Ik was alvast benieuwd welke ouwe meuk hij
nu weer van onder het stof had gehaald.

De debatten werden
geopend met een armagnac. Begint hij nu ook nog goeie ideeën van mij te pikken,
zekers? Soit, nog voor de eerste woorden van zijn introductie de lippen hadden verlaten weerklonk een welgemeend ‘Happy Birthday To You’ vanuit de hele zaal.
Halverwege de tasting werd dit nog eens herhaald, wat Chris even van zijn melk
bracht, maar op een goeie manier.

Bas-Armagnac 40
Year Old 1973 Dartigalongue – 40%

Ik hou wel van een
goeie Armagnac – een drank die ik nog maar een klein jaar geleden ontdekte.
Deze offreerde een rijke neus op cuberdons en tabak. Hij begon zacht en zoet op
smaak, maar werd snel wat scherp en droog. De afdronk was middellang en terug
mierzoet. Een erg goed begin van de avond!

Tomintoul 36 Year Old 1973/2010 Douglas
Laing Old Malt Cask – 45.9%

Slechts 215 flessen
van deze jongen werden in januari 2010 afgevuld. Fruitige, frisse neus op
kruisbessen en hooi, ananas en varens. Op smaak kwam daar wat eik en peper bij,
terwijl de afdronk gepeperd begon en dan langzaam, drogend, uitdoofde. Goed,
zonder groots te zijn (81/100).

Glenallachie 38 Year Old 1973/2011 The Whisky
Agency – 50.4%

Hola, dit is best
complex, hoor. Zoetzure neus met wat banaan en nat gras. Ook op smaak, moet ik
zeggen. Het begon zacht en fruitig, maar met een zuurtje en wat tannine die
komen meespelen. De lange, gepeperde afdronk bood nog wat woodsmoke. Dit begint
er op te lijken (84/100).

Geweldig grappig
moment: Chris vroeg – quasi pro forma – ‘is er iemand die dit niet lekker
vindt?’, waarop prompt de helft van de zaak de hand in de lucht stak.
Hilarisch!

Maar de wraak van de
ceremoniemeester was zoet – letterlijk – toen hij de volgende dram uitschonk.

Glengoyne 37 Year Old 1973/2010 Malts of
Scotland – 50.4%

Het was een erg fijn
weerzien met deze klepper, die ik voor het eerst bij de release proefde, nu zo’n
9 jaar geleden (toen deze jongen met zijn prijskaartje van 180 EUR duur werd
bevonden! Ah, waar is de tijd?). Dit vaatje – bourbon barrel 678 – dat 97
flessen opleverde (moet wel een gedeeld vat zijn, natuurlijk) werd destijds nog
door Luc Timmermans geselecteerd. De neus doet me denken aan een exotisch
zandstrand, onder een bananenboom met een ananascocktail in mijn linkerhand en
een kokosnoot van Dearly Beloved in
de rechter. De start is gepeperd, maar verzacht snel om een er fruitig feestje
van te maken op de tong. De bitterzoete afdronk is langer dan de benen van
Naomi Campbell (‘Wie?’ hoor ik de snotneuzen onder jullie denken). Voor mij een
quasi perfecte dram (93/100).

In tegenstelling tot
wat eenieder had gedacht, had Chris het verstand om na dit pareltje een korte
pauze in te lassen (wellicht ingefluisterd, maar soit…).

En hoewel ik dacht dat
het nu enkel maar bergaf kon gaan, moet ik bekennen dat er nog drie pareltjes
op tafel kwamen. Echt waar. Die ouwe meuk valt best mee!

Glen Grant 30 Year
Old 1973/2003 Berry’s Own Selection – 52.0%

Dit single cask #7653
van de Londense wijnhandelaar offreerde een donkerzoete neus vol rozijnen en
walnoten. De malt was romig op smaak, zoet en pittig op gebakken appels, citrus
en peper, wat zich doorzette in de bijzonder lange afdronk. Lang geleden dat ik
nog zo’n lekkere Glen Grant had geproefd. Absolute top (89/100).

Glenury
Royal 36 Yaer Old 1973/2006 Blackadder Raw Cask – 46.2%

Geloof het of niet,
dit was nog maar mijn tweede Glenury Royal en dat na bijna 4000 whisky’s… de
wonderen zijn de wereld nog niet uit. Bedankt, Chris! Deze werd gedistilleerd
op 21 juni 1973 en gebotteld op 22 juni 2006 en – zoals het Blackadder betaamt
– bevatte wat zwart cask sediment,
een leuke verkooptruc van Robin Tucek en de zijnen. Maar het moet gezegd:
vloeibaar dessert van de hoogste orde! Een succulente, ietwat florale neus met
abrikozen en ander geel fruit. De body was een tikkeltje te licht naar mijn
zin, maar wel lekker rond en zoet met een middellange afdronk (88/100).

Ledaig 21 Year Old 1973 Hart Brothers –
43%

De enige malt van de
avond die niet op vatsterkte gebotteld werd. Maar wat een dram! Zacht gerookt
op wit fruit en Abroath Smokies met een zoetje zoals je dat alleen bij oudere
Ledaig krijgt. Niet zo vuil als zijn jongere broertjes, maar daarom absoluut
niet minder lekker, hoor. De afdronk was betrekkelijk peaty, maar eerder kort
(86/100).

Na afloop van de
tasting werd door middel van handopsteking een top drie samengesteld. Het
resultaat kwam 100% overeen met mijn persoonlijke top drie, zijnde:

1) Glengoyne
2) Glen Grant
3) Glenury Royal

Zijne Excellentie
bedankte iedereen voor de verplaatsing, de bijdrage en het gezelschap en liet
verstaan nog voldoende malts uit 1973 voorradig te hebben om dit feestje nog
een keer of vijf te herhalen. Ik zie de volgende uitnodiging alvast met veel
gusto tegemoet!

May
the Malt be with you!

Traditiegetrouw trek ik één dagje
naar het Whiskyfestival in Gent en – in tegenstelling tot vorige jaren – was
dit deze keer op zaterdag en in het gezelschap van de vrouw van mijn leven.
Sofie en ik waren namelijk erg geïnteresseerd in de Masterclass Whisky &
Desserts van Krien en Stef van Restaurant De Cluysenaer.

Maar ik loop op de zaken voorruit.

Toen we arriveerden, zo rond 13u,
viel de drukte eigenlijk nog best mee en konden we makkelijk een praatje maken
met de standhouders, wat rond 15u30 al een pak moeilijkere werd. Maar de sfeer
die er heerste was – naar mijn bescheiden mening – beter dan voorgaande jaren.
Meer relax. Meer open. Veel lachende gezichten gezien, toffe mensen gesproken
en – hier ging het tenslotte om – best lekker spul geproefd.

Al even traditiegetrouw begon ik
mijn rondje bij Cinoco, waar ik me als intro een Auchentoshan liet inschenken,
kwestie van de smaakpapillen op gang te trekken. Het betrof een mooie 21-jarige
uit de Old Particular serie van Douglas Laing. Een mooie start.

En hoewel ik links en rechts nog
een paar leuke drammetjes te proeven kreeg, moet ik bekennen dat ik vooral
begeesterd was door dit lijstje van toppers:

–
Balvenie 30 Year Old

– Balvenie
25 Year Old Single Cask #3160

– Glenrothes
25 Year Old

– North
British 28 Year Old 1990 Gordon & Macphail

– SWMS
93.103 ‘Last of the summer grime’ (Glen Scotia)

Onder één of andere tafel stond ook
nog een Daily Dram Undercover No 1 – waarvan gefluisterd wordt dat het een
14-jarige Ardbeg is – waar ik een glaasje van te proeven kreeg. Wie dat schonk
blijft een goed bewaard geheim, maar het was een absolute stunner.

Halverwege strandde ik even aan de
Talisker Defender. Het is moeilijk die stand te passeren, want naast de Game of
Thrones-reeks stonden daar ook een aantal heerlijke Caol Ila en Talisker, twee
whisky’s waar ik geen genoeg van kan krijgen.

Maar de meest indrukwekkende fles –
voor mij althans – was een Glen Keith 49 Year Old 1968 van Gordon &
Macphail, speciaal gebotteld voor Whisky Warehouse Belgium. Voor een sample van
1cl moest je wel 50 EUR veil hebben, maar het is dan ook een fles van om en bij
de 3.300 EUR. En er bestaan maar 42 decanters van! Indrukwekkend. Die moest ik
toch geproefd hebben? U mag mijn uitgebreide tasting notes binnenkort
verwachten. Met dank aan Eric Vermeiren!

Een 20-tal samples keerden mee
huiswaarts om in alle sereniteit (opnieuw) te proeven en aan het blog toe te
vertrouwen. We weten wederom wat gedaan.

Maar die Masterclass dus, want
daarvoor trokken vrouwlief en ik naar Gent.

Stef Roesbeke – Chef Stef voor de
vrienden – en zijn supersympathieke madam Krien mochten een volle zaal
verblijden met 5 desserts met bijhorende whisky. Het zou ons te ver leiden (en
ik zou uit de biecht klappen) om u alle ‘theorie’ te geven die Stef en Krien
ons influisterden tijdens deze Masterclass, maar ik kan wel zeggen dat het
enerzijds erg informatief en interessant was en anderzijds erg grappig
gebracht. Dit kokende (stomende?) koppel weet hoe ze het publiek kunnen
entertainen en ondertussen culinair verwennen.

Deze vijf dessertjes passeerden de
revue.

–
Crème Caramel met
essence van speculoos & Buffalo Trace

– Crème
van Mascarpone & Mortlach 12 Year Old Dun Bheagan

– Broodpudding
met rozijntjes & Paul John Christmas Edition

– Bavarois
van rood fruit & Bowmore No 1

– Chocomousse
& Laphroaig 10 Year Old

Voor de volledigheid ook nog even
toevoegen dat elk dessert ook nog eens werd geserveerd met een pipetje waarin
nog een andere verrijkende whisky zat. Een voorbeeld: bij de broodpudding
(waarbij de rozijntjes bovendien eerst nog hadden mogen rusten in GlenDronach)
kwam een pipetje met Tullamore Dew 14 Year Old single malt, terwijl bij de
chocomousse een pipetje gevuld met Glenmorangie Portwood zat. Om u maar te
zeggen, het was om duimen en vingers bij af te likken!

Na nog een korte tweede ronde in de
zaal – om nog enkele samples te scoren en gedag te zeggen – trokken vrouwlief
en ik naar de stand van de organisatie waar we nog onze festivalbotteling
ophaalden. Dat is dit jaar een Auchroisk 16 Year Old 2002 van First Editions.
Die gaat binnenkort open.

En hoewel ik graag met vrienden
naar een festival ga – wat dit jaar om organisatorische redenen niet lukte –
moet ik bekennen dat ik het geweldig vond om met Dearly Beloved op stap te zijn. Vrouwlief vergezeld me niet zo vaak
naar whiskyfestivals (wat ik nou ook weer niet zo erg vind, als u begrijpt wat
ik bedoel), maar het was fijn mijn passie nog eens met haar te delen op deze
manier.

Ik beken, ik heb veel en veel
minder geproefd dan andere jaren, maar dat is een prijs die ik met graagte heb
betaald. Ze mag nog mee!

May the Malt be with you!

Op woensdag 27 februari kwamen we
bij PROOF, in hartje Gent, samen in petit
comité. Het feit dat er maar 14 proevers aanwezig waren, maakte dat het
best een intieme bedoening werd. En dus erg gezellig. Koppel daar nog aan dat er
van de line-up slechts één whisky bij was die ik al geproefd had en ik wist dat
het weer een leuke avond ging worden.

De opener was de enige die ik al
geproefd had.

Platte
Valley Straight Corn Whisky – 40%

De neus was erg licht met veel hout
en iets snoeperigs als van cuberdons. Op de smaak ging dat nog een stap verder
met winegums en vers gezaagde plank terwijl de afdronk eerder kort en scherp
was.

Duidelijk jong – wat niet hoeft te
verbazen – en niet bepaald mijn ding. 41 EUR.

Chicken Cock Bootlegger’s Reserve – 45%

Ah, prachtige naam, toch? En het is
een mix van bouron en rye. Maar de neus begon redelijk gesloten, werd daarna
wat zoet, maar bleef wel erg zacht. Op smaak was het een duet van karamel en
rogge, met een mooie lange afdronk.

Deze kon ik best al smaken en is
toch een mooie step-up van een klassieke bourbon in mijn boekje. 57 EUR.

Dickel ‘12’ Tennessee Whisky – 45%

Deze Dickel is geen twaalf jaar
oud. Het is recept nummer 12, wat wel wat misleidend kan zijn. De mash bill
(recept) is 84% mais, 8% rogge en 8% gemoute gerst. Op de neus flink wat
velpon, bosbessen, nougat en noten, terwijl hij op smaak licht drogend, doch
mierzoet was. Middellange afdronk.

Ik kon deze wel erg appreciëren,
eerlijk gezegd. 86 EUR (weliswaar in een 1-literfles).

Roughstock Montana Pure Malt Whiskey – 45%

Deze Pure Malt komt uit de
Roughstock distilleerderij (waarvan het gerucht de ronde doet dat ze ondertussen
dicht is omwille van een dispuut met de eigenaar van de gronden). Mooie toetsen
van bruin brood, getoaste eik en appelsien. Pittig op smaak met meer appelsien,
zeste incluis, en een kruidigheid van het hout. Lange afdronk op toast en
zoethout. Gestookt van 100% in Montana verbouwde gemoute gerst.

Ik had wat moeite om deze echt
lekker te vinden, maar slecht was hij zeker niet. 83 EUR.

Corsair Triple Smoke Whiskey – 40%

Een rebelse botteling waarvoor maar
liefst drie types brandstof werden gebruikt om hem een rokerig kantje te geven:
turf, beukenhout en kersenhout. De neus begon op rubber, maar dat vervloog
betrekkelijk snel. Dan volgden pruimenlikeur, dadels, karamel en een streepje
rook – maar heel delicaat en beschaafd, hoor. Hij had een iets te lichte body
naar mijn gading maar op smaak zat het wel goed. Zoet, snoeperig, kruidig en
een beetje rokerig. Op de afdronk – die wat aan de korte kant was, maar goed –
kreeg ik nog wat rook en een florale toets.

Dit was een plezante fles, moet ik
bekennen. Afgezien van het leuke verhaal (biobrandstofmakers worden
distilleerders van whisky) was het ook een leuke whisky en voor mij de beste
van de avond. 72 EUR.

Leopold Bros Rocky Mountain Blackberry Flavoured Whiskey
– 40%

We eindigden met een vreemde eend
in de bijt. Deze whisky, van Leopold Brothers, zou bij ons wellicht nooit die
naam mogen dragen. Het is namelijk een mengeling van new make en
braambessensap! Dat mengsel werd te slapen gelegd en na rijping gebotteld op
een sterkte die het volgens de Amerikaanse wetgeving nog altijd in staat stelt
whisky te heten. De kleur deed alvast aan porto denken. Op de neus had ik aardse
tonen, versterkte wijn en bouillon en zelfs wat brocoli. Hij was mierzoet als
een fruitsap met ballen (deed in dat opzicht wat aan de Kilchoman Bramble
Liqueur denken – sans de rook). De
korte afdronk was betrekkelijk droog.

Ik vond hem leuk, ik vond hem
lekker, maar whisky zou ik dit nooit noemen. Giet dit gerust over een bolletje
vanille-ijs. 65 EUR

Bedankt werderom, Timon, voor je
enthousiasme en deskundige uitleg. Excuses voor de tafelgenoot links van me (you know who you are!) die voor de
geluidsoverlast zorgde. Maar geef toe: we hebben weer goed gelachen!

En onderweg naar huis besefte ik
voor de zoveelste keer in wat voor een prachtige stad ik eigenlijk toch wel
woon. En als Antwerpenaar zeggen dat Gent schoon is, dat betekent toch wel
iets, hé!

May the Malt be with you!

Arne en Arnout, twee whiskyvrienden voor het leven, zijn
beiden geboren in 1975 en vieren dat sinds een paar jaar met een heuse 1975
Tasting. Op 8 februari 2019 ging deze tasting al voor de 5e keer
door en ik had het geluk daarbij te zijn. Plaats van het gebeuren was de
gloednieuwe shop van Dram242 in Moorsel (nabij Aalst). Een bezoekje waard!

Er worden telkens zeven whisky’s geproefd. Een aperitiefje
en dan 6 prachtige single malts. Het theme van vandaag was Old Malt Cask. Aangezien
het om malts ging uit 1975 waarvan de laatste gebotteld werd in 2011, waren het
allemaal bottelingen van Douglas Laing (enkele jarengeleden ging het merk over
naar het bedrijf van de broer Hunter Laing & Co).

De debatten werden geopend met een oude blend, naar goede
gewoonte.

Old Clan Blended Whisky, bottled 1975, 43%

Deze oude blend, waarvan maar weinig terug te vinden is,
werd gebotteld in 1975 en betrof Italiaanse import. De neus was erg zoet en
jong op nootjes en appelsien, maar leek wel uit blik geschonken. Op smaak kwam
daar nog een karrenvracht aan vanille bij. Hij was betrekkelijk scherp en
alcoholisch met een korte, snoeperige afdronk. Een leuk niemendalletje dat na
15 minuten wel een stuk beter werd en na meer dan een uur in het glas
veranderde in een vloeibare Chokotoff (71/100).

Glenrothes 25 Year Old 1975/2001, Old Malt Cask, 50%

Van deze Speysider werden 600 flessen op de markt gebracht,
wat mij deed vermoeden dat het om een sherryvat ging. Maar niet iedereen aan
tafel was het daarover eens. De neus was snoeperig op Haribo beertjes,
abrikozen en vanille, wat zich verder zette op smaak, weliswaar aangevuld met wat
munt en peper. De afdronk was eerder kort. Leuke maar naar mijn mening eerder
atypische Glenrothes, een tikkeltje likeurachtig. Een allemansvriend (84/100).

Glen Grant 36 Year Old 1975/2011, Old Malt Cask, 50%

Deze Glen Grant rijpte op een zogenaamd Brandy Finished
Butt en bracht 268 flessen voort. De neus was bijzonder fruitig en
aantrekkelijk met appels, kiwi, banaan en stekelbes. De smaak lag mooi in het
verlengde, maar werd tevens opgesmukt met zoethout en een toefje leder, terwijl
de afdronk drogend, warm en pikant was met frangipane gebak op het sterfbed.
Hij kwam jonger over dan hij werkelijk is, maar werd wel door iedereen erg
geapprecieerd (86/100).

Strathmill 36 Year Old 1975/2011, Old Malt Cask, 44.1%

Normaal worden alle malts in de Old Malt Cask reeks
gebotteld op 50% – iets wat Fred Laing omschrijft als de Golden Drinking
Strength – maar deze zat op het moment van botteling al lager op
alcoholpercentage. Vatsterkte dan maar voor de 367 flessen. De distilleerderij
startte haar naam als Glenisla-Glenlivet en werd pas in 1994 omgedoopt tot
Strathmill. De neus was mierzoet op droge kokosnoot, abrikozen en drop, terwijl
dat op smaak eerder richting yoghurt met ananas ging, alvorens de tannine voor
een droge toets zorgde. De afdronk was lang en intens met een pepertje. Ik was
aangenaam verrast. Dit is de eerste keer dat ik overtuigd kan zeggen dat ik een
lekkere Strathmill heb geproefd (86/100).

Tomatin 31 Year Old 1975/2007, Old Malt Cask, 50%

Hoewel de nieuwe standaardrange van Tomatin mij minder goed
bevalt, kan ik oudere Tomatin echt wel waarderen en dat was hier niet anders.
Dit vat had 296 flessen voortgebracht met een neus vol zoete bouillon, karamel
en rood fruit, peperkoek, kalisse en ananas op de barbecue. Heerlijk! Hij was
lekker vol op smaak, romig als een smoothie van rood fruit met wat tropische
toetsen. In de lange afdronk ontwaarde ik wat nootmuskaat en een bittertje.
Deze fluweelzachte Tomatin was perfect in balans en ronduit top (88/100).

Banff 32 Year Old 1975/2008, Old Malt Cask, 48.7%

Banff is één van die legendarische lost malts geworden, gesloten in 1983 en wat er nog van overeind
stond werd in 1991 vernield door brand. Dat je hem niet vaak tegenkomt, laat
staan kan betalen, hoef ik u niet uit te leggen. Slechts 164 flessen van dit
goedje werden uitgebracht. De neus barstte van het witte fruit en al even witte
chocolade, leder, tijgerbalsem, een florale en metalige toets en zelfs iets
medicinaal waar ik niet meteen de vinger op kon leggen. Maar wat een feest. Op
smaak kwam dat allemaal terug, aangevuld met wat zachte vanille. In de lange,
zoete afdronk kreeg ik nog wat peper, noten en een heerlijk streepje woodsmoke.
Fantastische old school whisky die
voor mij de winnaar van de avond werd (89/100).

Convalmore 32 Year Old 1975/2008, Old Malt Cask, 48%

Ah, we eindigden in schoonheid. Ik had niet durven hopen
dat we na de Banff -wat toch liquid history is – nog een whisky van een
verloren gegane distilleerderij zouden proeven. Arne en Arnout hebben ons
vanavond alvast erg verwend. Convalmore ligt in Dufftown en is dicht sinds
1985. William Grants & Sons kocht de warehouses en gebruikt deze nu om
vaten Glenfiddich, Balvenie en Kininvie te rijpen. Maar dit terzijde. Van deze
Convalmore werden slechts 202 flessen op vatsterkte op ons losgelaten. De neus
was elegant en floraal op citroen, gebak en iets wat me aan een bloedneus deed
denken. Klinkt vreemd, maar werkte wonderwel. De smaak was erg clean op vooral
limoen en een karrenvracht aan vanille. De afdronk was erg, erg lang en zacht
gekruid, maar de balans van deze whisky was uitstekend. Een absoluut juweeltje
om deze geweldige avond mee af te sluiten (88/100).

Ja, amai mijn klak, wat een verwennerij, zeg. We mogen onze
twee pollen kussen, zoals dat heet, dat er nog zotten zijn (I mean that in the nicest possible way)
die zulke flessen open trekken om te delen met vrienden. Bedankt, heren, het
was weer top.

Ik zie de uitnodiging voor 2020 met veel graagte
verschijnen in mijn inbox.

May the Malt be with you.

Het was al de 14e keer dat Jan Visser in zijn
Single Malt Whisky Shop te Zammel (of all places) zijn zogenaamde Old Timer
Tasting organiseerde.

Ik beken: het is voor mij wat ver rijden, dus heb ik er nog
geen enkele meegemaakt. Ik vind het nogal lastig om zo’n 100km te rijden nà een
whisky tasting.

Maar voor deze editie maakte ik graag een uitzondering.
Immers, Jan had niemand minder gestrikt dan de Big Chief van importeur The
Nectar – Mario Groteklaes – en de line-up was zonder weerga. Het thema van deze
tasting was immers de 30e verjaardag van Signatory. Andrew Symington
en zijn team hebben namelijk heel wat uitzonderlijke single casks op de markt
gebracht, in absoluut mooie verpakking, om die drie decennia Signatory in de
verf te zetten.

Niet minder dan 7 whisky’s zouden we gaan proeven – allen
op vatsterkte – waarbij de jongste reeds 23 jaar op de teller had staan en de
oudste niet minder dan 35 jaar! En de grote finale was de bijzondere – maar
flink geprijsde – Port Ellen 35 Year Old 1982. Ja… daar komt een mens al eens
voor buiten. De waarde van de flessen die vanavond plopperdeplop zouden gaan
doen, was niet minder dan 4.500 EUR. Ik heb even getwijfeld om een das aan te
trekken.

Na een rit van net geen twee uur – de regen en de
vrijdagavondspits deden hun naam weer alle eer aan – arriveerde ik in het verre
Zammel, waar mijn Hollandse whiskygabber Imanuel mij al opwachtte. Nadat
iedereen zijn plekje had ingenomen en Jan de introductie had gedaan, stak Mario
van wal met een powerpointpresentatie. Hij deed dat in zijn unieke Duitse
tongval, doorspekt met straffe verhalen en goeie humor.

Dan was het tijd om de eerste dram te schenken… het begin
van een geweldige proefavond!

Linkwood 27 Year
Old 1990, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #9735, 233 bts, 50.3%

Met zijn mooie bronzen kleur bracht hij reeds menigeen in
vervoering. De neus was een tikkeltje stoffig met rozijnen en
appelsienmarmelade, een toefje eik en flink wat geroosterde amandelen. Op smaak
viel hij op door heerlijke waxy te zijn, terwijl pruimen, abrikozen en walnoten
je tong streelden. Een flinke kruidigheid maakte hem warm, terwijl wat munt hem
tegelijkertijd frisheid gaf. De afdronk was lang, intens en waxy met wat
melkchocolade op het sterfbed.

Amai mijn klak! Wat een opener! Een erg intense en
krachtige smaakbom na een frisse, ietwat gesloten neus. Schitterend! 426 EUR
(86/100).

Bladnoch 25 Year
Old 1993, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #777, 239 bts, 54.4%

Deze goudkleurige Lowlander had wat tijd nodig. De neus
opende op grenenhout, yoghurt, kweepeer, babyadem, druivensuiker en een hint
van gras, vanille en Turks Fruit. Maar ik vond hem wat droog. Op smaak bleek
dat ook het geval. Droog, waxy op kinine en zoethout, karnemelk, peper en
gember. De middellange afdronk bracht wat citrus en meer wit fruit met zich
mee.

Een typische Bladnoch, maar met een extra droge afdronk.
Deze kon echt wel wat water gebruiken. 334 EUR (84/100).

Glenturret 30 Year
Old 1988, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #532, 234 bts, 52.4%

Glenturret kennen we voornamelijk van The Famous Grouse.
Tot voor kort had niemand echt oog voor deze distilleerderij, maar sinds kort
zijn er enkele single casks op de markt gekomen die wel op bijval konden
rekenen. Ik was dan ook maar wat benieuwd naar deze Glenturret en kwam verre
van bedrogen uit. Hij was erg fruitig – zelfs een beetje weeïg – en zoet.
Snoeperig zoet zelfs. Denk cuberdons, maar overgoten met appelcider. Flink wat
karamel en een beetje hout. Op smaak bleek hij lekker romig en snoeperig
(suikerstok). Erg expressief met karamel, leder en hout. De lange kruidige
afdronk maakte het plaatje compleet.

Een erg leuke, speelse en snoeperig Glenturret, maar met
een brutaal kantje. De verrassing van de avond voor mij. 358 EUR (85/100).

Caperdonich 23
Year Old 1995, Signatory 30th Anniversary, Refill Sherry Hogshead
#95050, 265 bts, 58.4%

Een vergane glorie leidt altijd tot hoge verwachtingen. De
neus was waxy, maar had toch last van een flinke rubbertoets in de neus.
Tuinslang, zeg maar. Gelukkig ook flink wat abrikozenpastei (carré confituur),
munt en chocolade (After Eight) en een herbale toets. Je kon hem bijna kauwen,
zo stroperig is deze whisky. Flink wat donker fruit en munt. Maar hoewel de
afdronk erg lang en kruidig was, liet hij de mond ook kurkdroog achter. Water
hielp ‘m echter niet.

Een zware, donkere Caper als fruit in een Tupperware doos.
Leuk, krachtig, maar niet de beste Caper die ik al proefde. 460 EUR (84/100).

Ben Nevis 27 Year
Old 1990, Signatory 30th Anniversary Sherry Butt #1505, 593 bts,
59.4%

Ik zal maar met de deur in huis vallen: dit was de
tegenvaller van de avond voor mij. De neus was erg groen op rottende planten,
koeienvlaai, varens en Oxo kruidenbouillon. Er zat iets van zwavel in de neus
dat me echt niet kon bekoren. Hij was erg krachtig en kruidig op de tong en een
tikkeltje umami. Wat mij betreft ontbeerde hij een broodnodig zoetje. De
afdronk duurde een eeuwigheid, maar was net iets te umami naar mijn zin.

Op de neus was dit echt erg schrikken. En hoewel hij op
smaak mooi ontwikkelt, bleef het voor mij een moeilijke whisky. Deze kan flink
wat water verdragen! 462 EUR (81/100).

Highland Park 30
Year Old 1988, Signatory 30th Anniversary, Hogshead #755, 220 bts,
49.7%

Dit was wellicht de reden waarom Manny uit Nederland was afgezakt.
Hij is immers zot van Highland Park. En gelijk heeft hij, want deze is absolute
top! Een spirit-driven neus, close to the
grain zoals dat heet, met citrus, heide en zachte turf. Een ‘no frills’
Highland Park. Pure klasse op de neus! Op smaak gaat dat gewoon door. Iets van
karton (in de goeie zin), graan, heide en citrus en nog veel meer, lekker waxy
en machtig. De middellange afdronk is erg smaakvol.

Goh, dat zo’n HP vaatjes nog bestaan. Schitterend en het
beste wat ik vanavond geproefd heb (nou, ja, de laatste was gewoon buiten
categorie). 525 EUR (90/100).

Port Ellen 35 Year
Old 1982, Signatory 30th Anniversary, Refill Sherry Butt #2040, 567
bts, 50.3%

Hoe vaak komt het nog voor dat je een Port Ellen aan de
lippen kan zetten? Een legendarische whisky. Een cult-whisky, zeg maar. En
hoewel ik al het geluk gehad heb er een 40-tal te proeven, was dit voor mij
reden genoeg om af te zakken naar Zammel. En hij was het helemaal waard! Zalige
neus op visolie, wit fruit, krijt, jute, schelpjes op het strand, zeewier en
citrus. Zacht op de tong met die typische kiezels en citrus, olijfolie en zelfs
een druppeltje balsamico. De turf is zo mooi verweven dat je er lyrisch van zou
worden. De bijzonder lange afdronk is simpelweg stunning.

Lang geleden dat ik nog zo’n lekkere Port Ellen
tegengekomen ben. Wow! Helaas is de prijs er ook naar. 1980 EUR (92/100).

Er werd nog even nagekaart, gewikt en gewogen, meningen
uitgewisseld en ondertussen flink wat afgelachen. Wat een toffe bende was dit.
En een leuk extraatje (dit had ik nog nooit eerder meegemaakt) werd nog op
tafel gezet na afloop van de tasting. Een heerlijk bord stoverij met brood.
Ongetwijfeld klaargemaakt met een donkere Flierefluiter. Hoe dan ook, het was
heerlijk.

Maar die Port Ellen bleef maar door mijn kop spoken. Hij
was echt absoluut geweldig. Het was moeilijk afscheid nemen.

Bedankt, Jan, voor deze geweldige line-up.
Bedankt, Mario, voor je ongeëvenaarde presentatie en straffe verhalen.
Bedankt, Manny, om mij uw sample van de Port Ellen door te schuiven.

Op een uurtje was ik weer in Gent.
Vrouwlief vroeg me ‘hoe was’t?’ en het eerste wat ik zei was ‘ik heb een zalige
Port Ellen geproefd!’.
‘Ah, en heb je een fles gekocht, dan?’
‘Schat, ze kost bijna 2.000 EUR!’

Wikken… wegen… het is toch veel geld… Da’s 125 EUR per keer
ik mij daar een stevig glas (5cl) van inschenk. Fuck it! Ik heb mij toch maar een fles besteld. You
only live once.

May the Malt be with you!