Kijk, oude blends, dat kan zo mooi
zijn. Dus was ik er al de kippen bij om op 1 mei af te zakken naar PROOF in
hartje Gent waar ik, samen met Dearly Beloved en een 16-tal andere proevers,
ging genieten van een leuke line-up.
Timon en Nikkie hadden maar liefst
7 decennia aan blends (en blended malts) in de line-up gestoken voor een
gezellig avondje vergelijken.
De debatten werden geopend met een
oldie uit de late jaren ’50.
Highland Queen 43% – 1950s
De Highland Queen is een blend die
naar Mary, Queen of Scots (oftewel Bloody Mary) is vernoemd. Hij is vandaag de
dag nog steeds te krijgen, maar absoluut niet meer te vergelijken met die van
weleer.
Moutsuikers en appelsien met een
karrenvracht aan karamel en noten op de neus, wat zich voortzette op smaak. Hij
was verrassend vol en bjina romig. Beetje zesty, ook. De lange afdronk bood nog
flink wat ‘zing’. Zoet en pittig en voor mij een erg aangename verrassing.
Red Hills 43% – 1960s
Wat een afschuwelijk lelijke fles.
Maar goed, daar ging het niet om. Deze blend was snoeperig zoet op abrikozen en
wat kersenhout. Op smaak begon hij vlak en waterachtig, maar vanaf de tweede
slok begon hij toch te groeien, als u begrijpt wat ik bedoel. Een topper werd het
echter nooit. De afdronk was kort, maar pittig.
Deze begon slecht, maar viel
uiteindelijk best mee. Hij had alleszins wat tijd nodig. Het restje in mijn
glas was op het eind van de avond wel volledig geur- en smaakloos. Een
niemendalletje.
The Antiquary 12 Year Old 40% – 1970s
De huidige versie van Antiquary
stelt mij flink teleur, maar deze oude versie kon nog genieten van een leuke
samenstelling: Tomatin, Cragganmore, Bowmore, Cambus en Port Dundas. Die twee
laatste graandistilleerderijen zijn ondertussen gesloten en Bowmore levert al
lang niet meer voor deze blend.
Erg fruitige neus op limoen en
banaan, aangevuld met een wit pepertje op smaak. Erg zacht en toegankelijk en
nog springlevend. De lange, warme en zoete afdronk bracht een glimlach op mijn
gezicht. Het aandeel Tomatin in deze oude blend was prominent aanwezig.
Cameron
Cream of the Glen 40% (?) – 1980s
Dit was het mysterie van de avond. Ik
had er nog nooit van gehoord en ook het label bood weinig info. Vreemd genoeg
werd er op het label geen melding gemaakt van het ABV. We vermoeden dan ook dat
het om 40%, maar zekerheid hebben we niet.
Hij was weinigzeggend op de neus in
het begin, maar bloeide na enkele minuten toch een beetje open. Wit fruit,
marsepein, brood. Op smaak kreeg ik een opstoot van geel fruit, nootmuskaat en
kaneel. Erg zoet, zelfs. Een aperitiefje van een nobele onbekende en voor mij
de verrassing van de avond.
Whyte & Mackay 22 Year Old 43% – 1990s
Whyte & Mackay is natuurlijk
geen onbekende. Met Richard Patterson – The Nose – aan het roer in het
blender’s lab, experimenteert hij maar wat graag met zijn vier malts (Dalmore,
Isle of Jura, Fettercairn en Tamnavulin) en zijn grain (Invergordon). Deze
flink gesherriede 22-jarige blend is één van de resultaten.
Hij stonk een beetje nadat hij net
was geschonken. Jute, hooi, zelfs koeienvlaai was mijn deel. Dat vervloog
relatief langzaam om vervangen te worden door versuikerde chocolade en
rozijnen. Op smaak deed het me eerder denken aan een lichte hoestsiroop met een
karrenvracht aan donkere karamel. De afdronk was middellang en mierzoet.
Helemaal mijn ding niet.
Na een korte pauze kwamen nog twee
toppertjes aan de beurt.
Compass Box Eleuthera 46% – 2000s
Dit was voor mij een erg blij
weezien. Ik herinnerde me deze als erg goed en deed er zelfs een Rambling mee
aan het Louvre in Parijs in 2014. Ik weet het nog goed. Vandaag de dag echter
erg moeilijk nog te vinden, want hij wordt niet meer gemaakt.
Deze blended malt is samengesteld
met Caol Ila, Clynelish en Glenlossie van verschillende leeftijden. Hij was
lekker zoet en rokerig tegelijkertijd met vanille en marshmallows, gerookte ham
op de barbecue, met een zilt randje. Hoewel hij wat licht was op tong, kon hij
qua smaak wederom erg bekoren. Turf, zilt, zoet fruit (appels en mango) met een
pepertje en blaadje munt. Lange, rokerige afdronk. Excellent en wat mij betreft
het beste wat ik vanavond aan de lippen mocht zetten.
Collectivum XXVIII 57.3% – 2010s
Om af te ronden werd deze blended
malt geschonken. De Collectivum XXVIII is een blended malt van alle 28
distilleerderijen van Diageo. Hij verscheen in 2017 in de zogenaamde Special
Releases en wordt volgens mij aardig onderschat.
Aromatische, bijna tropische neus
met wat Turks Fruit, met een mooie waxiness die wellicht aan Clynelish te
danken is. Hij prikkelt de tong zonder te branden, ondanks zij heuse ABV. Wit
fruit, citrusfruit, gember en witte peper. Walnoten, meubelpoets, anijs en
kinine. Wat een mooie, complexe whisky is dit! Een pittige, lange en
bitterzoete afdronk maakt het plaatje compleet.
Wat mij betreft was het een ware
nek-aan-nek race tussen de laatste twee, maar in de foto finish zet ik de
Eleuthera vandaag toch op de eerste plaats. De Highland Queen, waarmee we
vanavond begonnen, kaapt brons weg.
Wat een topavondje, zeg! Die oude
blends kunnen echt heel erg aangenaam verrassen. Moeten we nog eens doen!
May the Malt be with you!
