Arne en Arnout, twee whiskyvrienden voor het leven, zijn
beiden geboren in 1975 en vieren dat sinds een paar jaar met een heuse 1975
Tasting. Op 8 februari 2019 ging deze tasting al voor de 5e keer
door en ik had het geluk daarbij te zijn. Plaats van het gebeuren was de
gloednieuwe shop van Dram242 in Moorsel (nabij Aalst). Een bezoekje waard!

Er worden telkens zeven whisky’s geproefd. Een aperitiefje
en dan 6 prachtige single malts. Het theme van vandaag was Old Malt Cask. Aangezien
het om malts ging uit 1975 waarvan de laatste gebotteld werd in 2011, waren het
allemaal bottelingen van Douglas Laing (enkele jarengeleden ging het merk over
naar het bedrijf van de broer Hunter Laing & Co).

De debatten werden geopend met een oude blend, naar goede
gewoonte.

Old Clan Blended Whisky, bottled 1975, 43%

Deze oude blend, waarvan maar weinig terug te vinden is,
werd gebotteld in 1975 en betrof Italiaanse import. De neus was erg zoet en
jong op nootjes en appelsien, maar leek wel uit blik geschonken. Op smaak kwam
daar nog een karrenvracht aan vanille bij. Hij was betrekkelijk scherp en
alcoholisch met een korte, snoeperige afdronk. Een leuk niemendalletje dat na
15 minuten wel een stuk beter werd en na meer dan een uur in het glas
veranderde in een vloeibare Chokotoff (71/100).

Glenrothes 25 Year Old 1975/2001, Old Malt Cask, 50%

Van deze Speysider werden 600 flessen op de markt gebracht,
wat mij deed vermoeden dat het om een sherryvat ging. Maar niet iedereen aan
tafel was het daarover eens. De neus was snoeperig op Haribo beertjes,
abrikozen en vanille, wat zich verder zette op smaak, weliswaar aangevuld met wat
munt en peper. De afdronk was eerder kort. Leuke maar naar mijn mening eerder
atypische Glenrothes, een tikkeltje likeurachtig. Een allemansvriend (84/100).

Glen Grant 36 Year Old 1975/2011, Old Malt Cask, 50%

Deze Glen Grant rijpte op een zogenaamd Brandy Finished
Butt en bracht 268 flessen voort. De neus was bijzonder fruitig en
aantrekkelijk met appels, kiwi, banaan en stekelbes. De smaak lag mooi in het
verlengde, maar werd tevens opgesmukt met zoethout en een toefje leder, terwijl
de afdronk drogend, warm en pikant was met frangipane gebak op het sterfbed.
Hij kwam jonger over dan hij werkelijk is, maar werd wel door iedereen erg
geapprecieerd (86/100).

Strathmill 36 Year Old 1975/2011, Old Malt Cask, 44.1%

Normaal worden alle malts in de Old Malt Cask reeks
gebotteld op 50% – iets wat Fred Laing omschrijft als de Golden Drinking
Strength – maar deze zat op het moment van botteling al lager op
alcoholpercentage. Vatsterkte dan maar voor de 367 flessen. De distilleerderij
startte haar naam als Glenisla-Glenlivet en werd pas in 1994 omgedoopt tot
Strathmill. De neus was mierzoet op droge kokosnoot, abrikozen en drop, terwijl
dat op smaak eerder richting yoghurt met ananas ging, alvorens de tannine voor
een droge toets zorgde. De afdronk was lang en intens met een pepertje. Ik was
aangenaam verrast. Dit is de eerste keer dat ik overtuigd kan zeggen dat ik een
lekkere Strathmill heb geproefd (86/100).

Tomatin 31 Year Old 1975/2007, Old Malt Cask, 50%

Hoewel de nieuwe standaardrange van Tomatin mij minder goed
bevalt, kan ik oudere Tomatin echt wel waarderen en dat was hier niet anders.
Dit vat had 296 flessen voortgebracht met een neus vol zoete bouillon, karamel
en rood fruit, peperkoek, kalisse en ananas op de barbecue. Heerlijk! Hij was
lekker vol op smaak, romig als een smoothie van rood fruit met wat tropische
toetsen. In de lange afdronk ontwaarde ik wat nootmuskaat en een bittertje.
Deze fluweelzachte Tomatin was perfect in balans en ronduit top (88/100).

Banff 32 Year Old 1975/2008, Old Malt Cask, 48.7%

Banff is één van die legendarische lost malts geworden, gesloten in 1983 en wat er nog van overeind
stond werd in 1991 vernield door brand. Dat je hem niet vaak tegenkomt, laat
staan kan betalen, hoef ik u niet uit te leggen. Slechts 164 flessen van dit
goedje werden uitgebracht. De neus barstte van het witte fruit en al even witte
chocolade, leder, tijgerbalsem, een florale en metalige toets en zelfs iets
medicinaal waar ik niet meteen de vinger op kon leggen. Maar wat een feest. Op
smaak kwam dat allemaal terug, aangevuld met wat zachte vanille. In de lange,
zoete afdronk kreeg ik nog wat peper, noten en een heerlijk streepje woodsmoke.
Fantastische old school whisky die
voor mij de winnaar van de avond werd (89/100).

Convalmore 32 Year Old 1975/2008, Old Malt Cask, 48%

Ah, we eindigden in schoonheid. Ik had niet durven hopen
dat we na de Banff -wat toch liquid history is – nog een whisky van een
verloren gegane distilleerderij zouden proeven. Arne en Arnout hebben ons
vanavond alvast erg verwend. Convalmore ligt in Dufftown en is dicht sinds
1985. William Grants & Sons kocht de warehouses en gebruikt deze nu om
vaten Glenfiddich, Balvenie en Kininvie te rijpen. Maar dit terzijde. Van deze
Convalmore werden slechts 202 flessen op vatsterkte op ons losgelaten. De neus
was elegant en floraal op citroen, gebak en iets wat me aan een bloedneus deed
denken. Klinkt vreemd, maar werkte wonderwel. De smaak was erg clean op vooral
limoen en een karrenvracht aan vanille. De afdronk was erg, erg lang en zacht
gekruid, maar de balans van deze whisky was uitstekend. Een absoluut juweeltje
om deze geweldige avond mee af te sluiten (88/100).

Ja, amai mijn klak, wat een verwennerij, zeg. We mogen onze
twee pollen kussen, zoals dat heet, dat er nog zotten zijn (I mean that in the nicest possible way)
die zulke flessen open trekken om te delen met vrienden. Bedankt, heren, het
was weer top.

Ik zie de uitnodiging voor 2020 met veel graagte
verschijnen in mijn inbox.

May the Malt be with you.