Virtuele tastings springen in deze periode als paddenstoelen uit de grond. Ik organiseer zelf WhisQy – met de Q van quarantaine – maar ben gelukkig niet de enige. Zo organiseerden Steven van Art Malts en Lucas van The Whiskybrowser een heuse battle tussen Speyside & Highland whisky’s.

Op vrijdag 22 mei was het zover en verzamelden we allemaal rond laptops, PCs, smartphones en tablets om via de Smoelenboek deze tasting vanuit ons eigen kot te volgen.

Welcome dram

Om de smaakpapillen klaar te stomen op de battle die zou volgen, kregen we een welcome dram. Dat gaf ons meteen iets om van te sippen terwijl Lucas zijn introductie uit de doeken deed.

Het bleek een single grain te zijn: Invergordon 11 Year Old 2007/2018 Octave van Duncan Taylor op een niet onaardige 53.8%. Ja, je smaakpapillen zouden voor minder wakker schieten.

Dat gezegd zijnde was de neus een beetje off met wat vaaswater en plantenresten op de neus. Maar op smaak maakt hij één en ander goed… Doch lang niet alles. Echt mijn ding niet, moet ik bekennen. Verre van het beste wat ik al van Invergorden al geproefd heb. Gelukkig was de rest van de line-up wél uitstekend.

Onder de deskundige begeleiding van Lucas schonken we telkens de twee samples uit… weliswaar blind. We wisten dus niet op voorhand welke whisky precies in welk glas ging. Pas nadat iedereen gewikt, gewogen, geroken en geproefd maar ook gestemd had, bekende Lucas kleur. Dat leverde verrassende resultaten op.

Battle 1 :
Dalwhinnie Distillers Edition 1988 (43%) vs
Glen Marnoch 29 Year Old 1988 Distiller’s Reserve (40%)

Ik heb wel iets met Dalwhinnie, de zogenaamde Gentle Spirit. Heeft wellicht voor een stuk te maken met het feit dat het één van de eerste distilleerderijen was die ik bezocht, maar ook gewoon met de whisky, die naar mijn mening wat onderschat wordt. Van de Distillers Edition – een speciale reeks waarbij de klassieke malt dubbel gerijpt wordt, in het geval van Dalwhinnie is dat op oloroso sherryvaten – had ik al 5 versies geproefd (1980, 1986, 1995, 2000 en 2002). De batch variaties zijn naar mijn mening relatief groot en wordt het er door de jaren heen niet beter op. Ik heb nog steeds geen enkele geproefd die de versie van 1980 – gebotteld in 1997 – kon overtreffen. Dat was ook vanavond niet het geval.

Glen Marnoch is een luxe-editie van whisky van de Duitse discountketen Aldi. Eind 2018 lanceerden ze deze Speysider die bijna drie decennia rijpte. De herkomst is een goed bewaard geheim (ongetwijfeld op verzoek van de distilleerderij zelf). En hij is erg, erg lekker. Mocht hij nu op vatsterkte gebotteld zijn geweest, dan was dit wellicht een absolute stunner.

Het verdict:

Dalwhinnie 0 – 1 Glen Marnoch

Volgens de online-poll was de verhouding 45% – 55%. Dat ligt echt wel dicht bij elkaar. Voor mij was de keuze een pak makkelijker.

Battle 2 :
Glengoyne 15 Year Old 1997 Château Palmer Finish (45.3%) vs
BenRiach 15 Year Old Sauternes Wine Cask Finish (46%)

Ook aan Glengoyne heb ik erg goeie herinneringen (de allereerste begroeting die ik daar kreeg zal ik nooit vergeten) en toch verschijnt hun whisky niet zo erg vaak op mijn radar. Vanavond proef ik nog maar mijn 26e, maar zo te zien wel en erg leuke. Maar liefst 15 jaar gerijpt en dan gefinished op een Château Palmer vat. Palmer is een troisième cru in Bordeaux – in het dorp Cantenac, dus een appellation Margaux. Hij was stevig op de neus en zelfs een beetje ‘moeilijk’, maar wel heerlijk.

BenRiach, daarentegen, heb ik al heel wat van geproefd, waaronder ook flink wat finishes. Van deze Sauternes Wine Cask Finish proefde ik eerder de 16-jarige. Deze werd een jaartje eerder gebotteld. Een waarachtig snoepje op zowel neus als in de mond.

Het verdict:

Glengoyne 0 – 1 BenRiach

De online poll leverde 28% – 72% op, terwijl dit voor mij een pak meer een nek-aan-nek-race was. Ik zou ze zelfs een gelijkspel willen aanbieden, maar goed. Er moest gekozen worden. Uiteindelijk ging mijn stem na lang debatteren ook naar de BenRiach.

Battle 3 :
Speyside Distillery 18 Year Old 2000 WhiskyBroker Cask #2794 (56.2%) vs
Tomatin 18 Year Old 1990 Single Cask #16352 (58.6%)

Speyside vind ik een lastige distilleerderij. Afgezien van de verwarring die ze veroorzaakt omdat ze zichzelf naar de regio waarin ze staat, heeft vernoemd, heb ik er ook nog niet zo heel veel van geproefd wat me achterover deed leunen van tevredenheid (ik ben erg beleefd, nu). Maar heel af en toe zit er toch een pareltje tussen. Eens benieuwd of dit hogshead van WhiskyBroker in de tweede categorie hoort. Hij werd op 18-jarige leeftijd in 2008 reeds gebotteld. Ik krijg Werther’s Echte, yoghurt en onrijpe banaan. Hij straalt rust en volwassenheid uit.

Tomatin bottelt slechts een drietal single casks per jaar. Van 1990 heb ik al één en ander geproefd dat me erg goed meeviel, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Pas op, deze zit al efkes op fles, hoor. Ik krijg pompelmoes, kruisbes en mandarijn uit blik. Beetje ‘spring-in-het-veld’ die een glimlach op mijn tronie tovert. Ik ben erg gecharmeerd door deze malt.

Het verdict:

Speyside Distillery 0 – 1 Tomatin

Ze zijn allebei heel erg lekker, maar wel erg verschillend. 28-72%, dat was de mening van de groep. Ik sluit me daar helemaal bij aan.

Besluit

Afgezien van de lekkere whisky die we geproefd hebben, zijn deze virtuele tastings simpelweg heel erg plezant. Tuurlijk, er gaat niets boven de gezelligheid van een live-tasting in goed gezelschap, maar in deze vreemde tijden is dit toch een prachtig alternatief.

Het gebruik van de korte video’s tussendoor was erg prettig en gaf de tasting nog een extra dimensie. Het gaf ons ook voldoende tijd om ondertussen de whisky’s tegenover elkaar te zetten.

Het werd dus op een erg aangename en leerzame manier aan de man gebracht, dus kunnen we alleen maar besluiten dat het een geslaagde tasting was.

Voor herhaling vatbaar!

May the Malt be with you!