Afgelopen weekend zakte ik wederom
af naar Limburg an der Lahn in Duitsland voor de jaarlijkse hoogmis van het
betere nat, beter bekend als de Whisky Fair Limburg.

Na een helse rit van 6u30min
(dankuwel, Antwerpse Ring, om mij meer dan twee uur in de ban van de file te
houden) kwam ik toe in het pittoreske dorp en nam mijn intrek in een leuk
pension op wandelafstand van de evenementenhal.

Ik mocht wederom, in opdracht van
Catawiki, een stand bemannen om de bezoekers wegwijs te maken in de wereld van
de betere whiskyveilingen. Samen met mijn collega’s Emile en Enrico
verwelkomden we dit weekend letterlijk honderden mensen aan onze stand. Velen
van hen namen onze voucher van 20 EUR in dank af en haastten zicht naar huis om
hun eerste bod uit te brengen.

Wat ook erg prettig was, is dat we
vele bekende gezichten zagen, die allemaal een goeiedag kwamen zeggen en een
dram van onze goed gevulde tafel kwamen nuttigen – of aanbieden! Er gezellig
allemaal. Het toont nogmaals aan dat whisky een ‘bonding spirit’ is die de
tongen losmaakt en voor veel vertier zorgt, ondertussen genietend van echt
goeie whisky.

Maar het spreekt voor zich dat we
zelf ook af een toe een kijkje gingen nemen op de nadere stands. We zijn immers
in eerste plaats ook zelf whiskyliefhebbers, natuurlijk. En dan ben je op de
Whisky Fair in Limburg echt wel op je plek. Het is immers één van de grootste
festivals van Europa en het aanbod is werkelijk duizelingwekkend.

Maar sta me toe te zeggen dat mijn
weekend echt wel gemaakt werd door die ene speciale fles: een House of Commons
uit de 1910s. Deze fles – die later door Buchanan zou hernoemd worden naar
Black & White en nog later ook twee hondjes op het label zou krijgen – werd
voor mijn neus geopend. De zilveren capsule werd er voorzichtig afgehaald en
dan kon de kurk er uit. Deze was gemerkt, wat ons geruststelde wat
authenticiteit betrof (want van het label was niet veel meer te zien). Dateren
konden we tevens aan de vorm van de fles, die een zogenaamde ‘two-mold’ was,
met een lasnaad onder de schouder.

We lieten hem een minuut of vijf
ademen in het glas en… Wow! Wat een kanjer. Nog zo fruitig en fris. Hij was
erg, erg goed. Voeg daar de opwinding aan toe van een whisky van meer dan een
eeuw oud te proeven en je weekend is goed gestart.

Daarnaast kon ik in de loop van het
festival nog enkele andere oudere pareltjes proberen, maar veel minder dan
ikzelf gehoopt had. De drukte op het festival was hiervoor de voornaamste
reden.

Maar ik som even op, als ik mag, in
alfabetische volgorde:

Ancestor 1950s
Ballantine’s Finest (b. 1977)
Bowmore 15 Year Old white ceramic (b. 1980s)
Caol Ila 1981 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice
Convalmore 21 Year Old 1977 Cadenhead Authentic Collection
Glen Elgin White Horse (b. 1990s)
Glen Grant 12 Year Old 1983 Sherry Wood Wilson & Morgan
Glen Keith 21 Year Old 1967 Signatory Vintage dumpy
Glenlivet 12 Year Old Unblended All Malt (b. 1970s)
Glen Mhor 1978 Gordon & Macphail Cask Strength
Inverleven 30 Year Old 1967 SMWS 20.14
Ledaig 9 Year Old 1972 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice
Logan’s De Luxe White Horse (b. 1960s)
No Age 1992 First Edition Samaroli

‘Zo maken ze ze niet meer, meneer’.
Ge moogt gerust zijn!

Maar ook recentere releases
passeerden de revue, natuurlijk. Zo stonden er weer enkele geweldige releases bij
The Nectar, proefde ik een heerlijke (uitverkochte!) Auchentoshan bij Malts of
Scotland, liet ik mij aangenaam verrassen bij Davide Romano van Valinch &
Mallet (ik proefde een geweldige Inchgower 1997 en een snoeperige Tormore 1992)
en was ik echt wel de spreken over de Blair Athol 1995 van Chess Malt.

Niet vies van een nieuwe speler op
de markt, liep ik ook even langs bij de twee enthousiaste eigenaars van de
nieuwe Zwitserse distilleerderij Omra, waar ik de Solaris (op oloroso) echt wel
kon smaken, terwijl de In Lain dan weer erg moeilijk voor me was. Maar
interessant. Hou die naam in het oog.

Zaterdagavond werd gevuld door een
feestelijke uitstap met enkele bekenden, zoals enkele vrienden uit Taiwan en
Hong Kong, de Thompson Brothers van de Dornoch Distillery en de onnavolgbare
Angus MacRaild. Geweldig gelachen, zoveel is zeker. En erg lekker gegeten, ook.
Van de afzakkertjes in Villa Konthor kan ik me helaas maar weinig herinneren…

Ja, ik kan de Whisky Fair Limburg
van harte aanbevelen en kijk er dan ook erg naar uit om volgend jaar opnieuw
naar dit festival te trekken. Ik heb 25 en 26 april 2020 alvast in mijn agenda
geblokkeerd!

May the Malt be with you!